Δευτέρα 20 Απριλίου 2009

Ἡ ἅλωση τοῦ πολιτισμοῦ (2) - "Ἀνάπτυξη", τελεία καί παύλα!!!...

…Παντρεύτηκες σχεδόν ταυτόχρονα μέ τήν Ἔρση τό 1982. Γνωριστήκατε στήν Βενετία μέ τόν Γιάννη. Εἶπες ἀμέσως ναί, χωρίς νά ξέρεις γιατί, εἶχες πολύ καιρό νά δεῖς ταινία σέ θερινό κινηματογράφο, σπούδαζες πολιτικές ἐπιστῆμες, δέν ἔβρισκες καί μεγάλο ἐνδιαφέρον σέ κάτι, σέ ὁτιδήποτε, ὅτι καί νά ἦταν ἔχανε βαθμιαῖα τό ἐνδιαφέρον του, πῶς γινόταν ὅλα τά πράγματα νά χάνουν ξαφνικά τό ἐνδιαφέρον τους; Κάθε μέρα ἔχανες καί λίγο ἐνδιαφέρον, μία πολύ μικρή ποσότητα ἐνδιαφέροντος, ἀπειροελάχιστη. Εἶπες ναί. Ἄφησες τήν Κυψέλη, ἀνέβηκες στήν Κηφισιά. Ὅλοι ἔλεγαν ὅτι ὑποβαθμίζεται ἡ Κυψέλη, εἶναι τό τρίτο πιό πυκνοκατοικημένο μέρος στόν κόσμο μετά τό Τόκυο καί τό Χόνγκ Κόνγκ. Ἄφησες τίς πολιτικές ἐπιστῆμες ἀνέβηκες στήν Κηφισιά. Ἡ Ἔρση ἀνέβηκε στό Μαρούσι, ἡ Μίνα καί ἡ Βάνα στήν Πολιτεία. Τό Κυψελάκι γκρεμίστηκε, σού τό εἶπε ἡ Μίνα, πέρασε ἕνα ἀπόγευμα ἀπό τή Ζακύνθου καί εἶδε μία τρύπα ἐκεῖ πού ἦταν τό Κυψελάκι, μία ὡραία τρύπα πού σέ λίγο ἔγινε κατάστημα, ἀπ’ αὐτό πού ἔχει τά πάντα ἐκτός ἀπό θερινό κινηματογράφο, μπορεῖς νά ἀγοράσεις τά πάντα καί νά κάνεις τήν ζωή σου πιό εὔκολη, τό λένε ὅλες οἱ πολιτικές ἐπιστῆμες ὅτι ἔπρεπε νά γκρεμιστεῖ ὁ κινηματογράφος Κυψελάκι ὥστε νά γίνει στή θέση του ἕνα κατάστημα μέ πράγματα πού κάνουν τή ζωή πολύ καλύτερη, μπορεῖς νά τά πάρεις στό σπίτι σου καί νά τά μασουλᾶς, νά τά χρησιμοποιεῖς ὅπως θέλεις, πρωί, μεσημέρι, ἀπόγευμα, βράδυ. Ἕνα οὖζο παρακαλῶ, μελαχρινή, πολιτικές ἐπιστῆμες. 


Ἦταν πολύ δύσκολο νά διαρκέσει μία συνοικία στήν ὁποία οἱ ταινίες παιζόντουσαν στίς ταράτσες, ἐνῷ στό διάλειμμα ἕνα συγκρότημα τραγουδοῦσε κρυμμένο αὐτό πού τώρα μοῦ συμβαίνει πρέπει νά σᾶς τό πῶ γιατί θά τρελλαθῶ. Ἔπρεπε νά δεῖτε τί θά κάνετε, ἔπρεπε ὁπωσδήποτε νά κάνετε κάτι, ἔπρεπε ὁπωσδήποτε νά καλυτερέψετε τή ζωή σας, ἔπρεπε ὁπωσδήποτε νά γκρεμίσετε τόν κινηματογράφο Κυψελάκι. Ἔπρεπε αὐτή ἡ συνοικία νά μείνει ὅπως ἦταν τόν Ἰούλιο τοῦ 1965, ἀλλά μαζεύτηκαν ὁ Βοημοῦνδος, ὁ Γοδεφρεῖδος ντέ Μπουγιόν καί διάφοροι ἄλλοι πολιτικοί ἐπιστήμονες οἱ ὁποῖοι σᾶς ἔπεισαν νά γκρεμίσετε τό Κυψελάκι, νά ἐκσυγχρονισθεῖτε, νά κάνετε κάτι πού θά καλυτέρευε τή ζωή σας, νά σκορπίσετε στά τέσσερα σημεῖα τῶν βορείων προαστίων. Εἴχατε συναντηθεῖ πίσω ἀπό τό ἄγλαμα τοῦ Κανάρη τόν Ἰούλιο τοῦ 1964 μέ τή Βάνα, τή Μίνα καί τήν Ἔρση. Δώσατε ὅρκο ὅτι δέ θά φύγετε ποτέ ἀπό τήν Κυψέλη κι ὕστερά σᾶς ἔπεισε ὁ Βαλδουίνος ὅτι ἔχετε ἀνάγκη ἀπό πολιτικές ἐπιστῆμες, ἡ ζωή συνεχίζεται, ἡ εὔκολη ζωή συνεχίζεται, μπαίνεις στό κατάστημα βρίσκεις τά πάντα, τά παίρνεις στό σπίτι, στά βόρεια προάστια. Ἡ ζωή συνεχίζεται, δέν ὑπάρχουν θερινοί κινηματογράφοι στήν Εὐρώπη. Στά βόρεια προάστια, ἐκεῖ συνεχίζεται ὡραῖα ἡ ζωή κι ὅποιος ἔχει γεννηθεῖ στά βόρεια προάστια κι ἔχει δώσει ὅρκο ὅτι δέν θά φύγει ποτέ ἀπό ἐκεῖ πρέπει νά πάει ἀκόμα πιό βόρεια, πρέπει νά γκρεμίσει τόν θερινό κινηματογράφο Μπομπονιέρα ὥστε νά συνεχίσει τή ζωή του. Τά μισά ἀγόρια ἀνῆκαν στήν Ἔρση καί τώρα ὑπάρχει μόνο ἕνας δημοσιογράφος μέ σπίτι στήν Σαντορίνη.
Ὅλοι νόμιζαν ὅτι ἡ Ἔρση θά ξεχάσει γρήγορα τόν Ἠλιάδη, ἀλλά τά πράγματα δέν ἦταν καθόλου ἔτσι ὅταν ὑπῆρχε ἀκόμα τό Κυψελάκι. Φαίνεται ὅτι τό ἀπόγευμα θυμίζει αὐτούς πού λείπουν κι ἔτσι τό καλύτερο πράγμα στόν κόσμο εἶναι νά νυχτώνει σιγά σιγά, μέ τήν ἐλπίδα νά μήν νυχτώσει ποτέ ἐντελῶς καί νά παίζεται μία ταινία πού δέν τήν βλέπεις καθαρά γιατί ἔχει ἀκόμα φῶς. Ἔτσι ἀναγκάζεσαι νά βλέπεις τούς ἄλλους, γυρίζεις καί τούς χαμογελᾶς ἐνῷ ἡ ἀόρατη προβολή συνεχίζεται κι ὅταν νυχτώνει ἐντελῶς δέν φοβᾶσαι γιατί εἶναι μία ταινία ἐκεῖ ψηλά καί φωτίζει. Βγαίνεις στή Ζακύνθου καί βυθίζεσαι στίς βιτρίνες. Βγαίνεις στή Ζακύνθου καί γιά δύο ἤ τρία λεπτά δέν ξέρεις τί σοῦ γίνεται, τό μόνο πού ξέρεις εἶναι ὅτι αὔριο θά ἐπιστρέψεις στήν ἀπογευματινή προβολή κι ὅταν πλησιάσει ἡ ὥρα νά γκρεμιστεῖ καί ἡ τελευταία θερινή αἴθουσα θά φύγεις γιά ἕνα ἑλληνικό νησί χωρίς νά τό πεῖς σέ κανέναν. Εἶπες ναί στόν Γιάννη, ἀλλά τώρα δέν χρειάζεται νά τοῦ πεῖς τίποτα, λέγεσαι Ρέα Φραντζῆ, εἶναι Ἰούλιος τοῦ 1965 καί καθώς στέκεσαι μπροστά σ’ αὐτές τίς φτωχές βιτρίνες ὁρκίζεσαι αἰώνια πίστη στή συνοικία Κυψέλη. Κάνει λίγη ζέστη, ἡ γιαγιά ἀκούει ραδιορωνο, ὁ μπαμπάς κι ἡ μαμά παίζουν χαρτιά στῆς κυρίας Ἀνδρομάχης. Ἔχει συμφωνηθεῖ σιωπηλά ὅτι ἡ Ἔρση εἶναι ἡ πιό ὄμορφη καί ἐσύ ἡ πιό ἔξυπνη, ἀπολαμβάνεις τή διαδρομή μέχρι τό σπίτι, εἶσαι ἀπογευματινή καί κάπως ἔτσι θά παραμείνεις. Ἄλλο ἕνα οὖζο. Θά εἶσαι μακριά ὅταν θά γκρεμιστεῖ ἡ τελευταία θερινή αἴθουσα, ὅταν ἐπικρατήσει ὁ Βοημοῦνδος καί θριαμβεύσουν οἱ πολιτικές ἐπιστῆμες. Θά βρεθεῖς μόνη σ’ ἕνα ἑλληνικό νησί βυθίζοντας τήν καρέκλα σου στήν ἄμμο. Στήν Κηφισιά ἀνάβουν τήν τηλεόραση κι ἀναρωτιοῦνται πού νά βρίσκεται αὐτή ἡ γυναίκα. Ἡ τηλεόραση μένει μουγκή περιμένοντας νά γκρεμιστεῖ καί ἡ τελευταία θερινή αἴθουσα, οἱ Κέλτες ἐπιτέλους νά διαβοῦν καί τό ἀπόγευμα νά παραδώσει τό πνεῦμα.…Ἦρθε κάποιος στό δωματιό σου κι ἀπό τότε πέρασαν εἴκοσι χρόνια χωρίς νά καταλάβεις πώς, ὅλα ἔγιναν πάρα πολύ γρήγορα. Κάποτε θά γραφτεῖ μέ μολύβι Faber Castell ὅτι ὅλα ἔγιναν πολύ βιαστικά, ὁ γνωστός κόσμος ἐξόρισε τόν ἄγνωστο κόσμο σ’ ἕνα ἀόρατο σημεῖο τοῦ Αἰγαίου πελάγους, αὐτῆς τῆς θάλασσας πού ντύθηκε λίμνη γιά νά ὑποδεχτεῖ ἕναν Γάλλο τῆς δεκαετίας τοῦ πενήντα, μία περιπλανώμενη Ταϋλανδέζα, ἕναν Ἰσπανό σεναριογράφο καί ὅλους ὅσοι ἐπιθυμοῦν νά γίνουν Ἕλληνες καί νά χαμηλώσουν τό βλέμμα. Καθώς ἀποσπάσθηκε βίαια ἀπό τήν ἄγνωστη πλευρά του ὁ γνωστός κόσμος κυκλοφορεῖ ἐλεύθερος καί τόν κατευθύνει πάντα ὁ Γοδεφρεῖδος Βιλλαρδουῒνος. Διαθέτει στό ἐπιτελεῖο του ἐκλεκτούς πολιτικούς ἐπιστήμονες καί διαφημίζει μέ ἐξαιρετική ἀποτελεσματικότητα τήν κάθε του κίνηση, τήν παραμικρή του ἐνέργεια. Ἔχει ὀργώσει αὐτή τή θάλασσα, κάθε καλοκαίρι νοικιάζει ὅλα τά δωμάτια. Παίρνει τό πρωϊνό του μέ ἥσυχη τήν συνείδηση, κολυμπάει, παίρνει τό ἐλαφρύ μεσημεριανό του, ξαπλώνει, παίρνει τό ἀπογευματινό του, σχεδιάζει τό βραδινό του καί τό παίρνει μέ χαρακτηριστική ἄνεση. Ὅπου πάει ἀκούει τά τραγούδια του, ὅπου καί νά στρέψει τό βλέμμα ἀναγνωρίζει κάτι δικό του. Ὅποια πέτρα καί νά σηκώσει θά βρεῖ τόν Κουκούπετρό του. Ἔχει ἐγκαταστήσει κάτι δικούς του στήν Ἱερουσαλήμ καί ἁλωνίζει ἐλεύθερος. Ὅμως δέν ξέρει ὅτι ἐδῶ εἶναι μία θάλασσα ντυμένη λίμνη, οὔτε πρόκειται νά τό μάθει ποτέ.Ὅλα ἔγιναν πάρα πολύ γρήγορα. Ἡ Ἔρση ἦρθε ἕνα ἀπόγευμα καί σοῦ εἶπε ὅτι εἴμαστε πίσω, ἔχουμε μείνει πολύ πίσω. Ὁ γνωστός κόσμος προχωροῦσε ἀκάθεκτος, δέν προλαβαίναμε μέ τίποτα, εἴμαστε καταδικασμένοι. Εἴχαμε μείνει πολύ πίσω γιατί ὁ Γεμιστός πῆγε στήν Ἰταλία καί τούς ἔψησε γιά τόν Πλάτωνα. Ἀπό τήν στιγμή πού ὁ Γεμιστός πῆγε στήν Ἰταλία μείναμε πάρα πολύ πίσω. Ὅσοι ἔμειναν ἐδῶ δέν μπόρεσαν νά παρακολουθήσουν τίς ἐξελίξεις, κάθισαν ἐδῶ, αὐτό ἦταν τό λάθος τους. Ὁ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος κάθισε νά τόν φᾶνε, αὐτό ἦταν τό λάθος του. Θά μποροῦσε νά εἶχε πάει στήν Ἰταλία καί νά τούς λέει γιά τόν Πλάτωνα, θά εἶχε προλάβει τίς ἐξελίξεις. Κάθισε νά τόν φᾶνε, τί δουλειά εἶχε μέ τά στίφη τῶν ἀγρίων, ἦταν μορφωμένο παιδί ἀπό τόν Μυστρᾶ, καί θά μποροῦσε ἄνετα νά πάει νά γίνει καθηγητής στήν Ἰταλία, νά τούς λέει γιά τόν Πλάτωνα. Κάθισε νά τόν σφάξουν, κι ἔτσι μείναμε πίσω, πάρα πολύ πίσω. Ἔπρεπε νά φύγουμε ὅλοι, μείναμε ἀπελπιστικά πίσω, μείναμε ἐδῶ, εἴμαστε ἐδῶ πίσω. Ἔπρεπε νά φύγουμε ὅλοι καί νά πᾶμε στήν Ἰταλία νά γίνουμε καθηγητές. Ἄντρες, γυναῖκες, παιδιά, κάτι θά εἴχαμε νά διδάξουμε. Θά παίρναμε τό πρωϊνό μας, θά διαβάζαμε τρεῖς σελίδες Πλάτωνα, θά παίρναμε τό ἐλαφρύ μεσημεριανό μας. Θά μᾶς ἄκουγαν μέ ἀνοιχτό τό στόμα, θά ἤμασταν πολύ μπροστά. Μείναμε πίσω καί δέν γίνεται τίποτα, ὁ Γοδεφρεῖδος Βιλλαρδουῒνος διάβασε τρεῖς σελίδες Πλάτωνα καί τώρα ἔχει νοικιάσει ὅλα τά δωμάτια. Ἀπό τόν Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο δέν ἔμεινε τίποτα, ἐνῷ θά μποροῦσε νά ἔχει γράψει σαράντα βιβλία, ἦταν μορφωμένο παιδί ἀπό τόν Μυστρᾶ. Ἡ στέψη του ἔγινε ἐκεῖ, ἦταν ἡ πιό μελαγχολική στέψη αὐτοκράτορα πού ἔγινε ποτέ, ὅλοι ἤξεραν. Κάθισαν νά σφαγιασθοῦν κι ἔτσι μείναμε πίσω.
Ὅλα ἔγιναν πολύ βιαστικά, ἡ Ἔρση ἦρθε ἔξαλλη ἕνα ἀπόγευμα καί σού εἶπε ὅτι δέν ἀντέχει πιά σ’ αὐτή τήν κωλοχώρα, σού ἀνακοίνωσε τήν ἀπόφασή της νά ζεῖ ἔξι μῆνες στό Παρίσι καί τά καλοκαίρια στή Σαντορίνη. Δέν ἄντεχε ἄλλο αὐτή τήν κωλοπόλη, θά κατέβαινε στό Μαρούσι εἴκοσι μέρες τό χρόνο. Ἔπρεπε νά τό κάνει γιατί εἴχαμε μείνει πολύ πίσω, δέν ὑπῆρχε περίπτωση νά προλάβουμε, δέν προλαβαίναμε μέ τίποτα. Εἶχε δικαίωμα νά προχωρήσει, νά ζήσει κάτι, ἄλλωστε δέν ὑπῆρχαν πιά σύνορα. Ἔπεφταν συνεχῶς οἱ διαχωριστικές γραμμές, ὁ κόσμος γινόταν ἕνας. Εἶχε δικαίωμα νά γίνει κάτι διαφορετικό, νά μή μείνει πίσω, εἶχε τό ἀναφαίρετο δικαίωμα νά ἀπολαύσει ἐλεύθερη τόν ἑνωμένο κόσμο, νά κατοικήσει σ’ ἕνα πραγματικό κέντρο. Ἄλλωστε, μή γελιέσαι Ρέα μου, μόνο ἐκεῖ ἐκτιμοῦσαν τό ἑλληνικό πνεῦμα, διάβαζαν Πλάτωνα πρίν πᾶνε στόν ψυχαναλυτή, τόν ἤξεραν ἀπ’ ἔξω κι ἀνακατωτά, ἰδίως ἀνακατωτά τόν ἤξεραν ἀπ’ ἔξω. Ἀπό τόν Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο δέν ἔμεινε τίποτα, μή γελιέσαι, κανείς δέν τόν ἤξερε, ὁ ψυχαναλυτής δέν τόν ἤξερε, δέν ἔγραψε τίποτα αὐτός, κάθησε νά τοῦ πάρουν τό κεφάλι τά στίφη. Ἄν εἶχε πάει στήν Ἰταλία, θά εἶχε γράψει ἕνα συμπαθητικό βιβλίο γιά τήν ἰδανική πολιτεία, κάτι θά εἶχε μείνει, θά εἶχε κάνει πολύ κακό στόν ἑαυτό του, θά ἔπαιρνε ἥσυχος τό πρωϊνό του, θά διάβαζε τούς σοφιστές, θά ἔβγαζε τά συμπεράσματά του, θά ἔπαιρνε τό μεσημεριανό του, θά τοῦ τό ἔφερναν σ’ ἕνα δίσκο, θά σκεφτόταν μέ ἀγαλλίαση τό βραδινό του.
Ὅλα ἔγιναν πάρα πολύ γρήγορα, ἐνῷ ὁ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος προσπάθησε γιά τελευταία φορά νά μείνουν ὅλα ὅπως ἦταν, νά παραμείνουν ἀσάλευτα, ὄρθια, σιωπηλά, μελαγχολικά, μέ χαμηλωμένο τό βλέμμα. Αὐτή ἦταν ἡ κληρονομιά του καί ἡ Ἔρση δέν ἄντεχε ἄλλο, τῆς ἐρχόταν τό αἷμα στό κεφάλι, τά πράγματα ἔπρεπε νά προχωρήσουν, νά κινηθεῖ ὁ κόσμος, νά φτάσει στ’ ἀστέρια, νά κατακτηθεῖ τό διάστημα, ὁ Γεμιστός μέ τόν Γοδεφρεῖδο Βιλλαρδουῒνο εἶχαν βάλει στό μάτι τό διάστημα, πού ἔμοιαζε ἀσάλευτο, σιωπηλό, μελαγχολικό, μέ χαμηλωμένο τό βλέμμα, ἀλλά δέν ἦταν καθόλου ἔτσι, δέν ἦταν καθόλου ἔτσι τό διάστημα, ἡ ψυχανάλυση τοῦ σύμπαντος ἀπέδειξε ὅτι πρόκειται γιά ἕνα χάος πού ἀλλάζει ἀσταμάτητα κι ἔτσι ὁ κόσμος ὀφείλει νά ἑνωθεῖ καί νά γίνει χαοτικός, νά ἀλλάζει συνέχεια, ἔκαναν πάρα πολύ καλά πού ἔβγαλαν ἀπό τήν μέση τόν Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο. Ἔκαναν τό καθῆκον τους γιατί ἔχει τό δικαίωμα ἡ Ἔρση νά ἀπολαύσει τό χάος. Θά κατεβαίνει στό Μαρούσι δέκα μέρες τό χειμώνα, καί τό καλοκαίρι θά παίρνει τό πλοῖο γιά τή Σαντορίνη. Ἔχει ὑποχρέωση νά ζήσει αὐτό τό ὑπέροχο χάος, νά μήν ξέρει πού βρίσκεται, ὅλα τά μέρη νά μπερδεύονται γλυκά, νά ἑνωθεῖ ὁ κόσμος, νά ἀναλάβουν ἐπιτέλους οἱ Γεμιστοί τήν διαμόρφωση τῆς ἰδανικῆς πολιτείας, τῆς ἰδανικῆς παραίσθησης, νά τούς ἀναθέσουν τά τηλεοπτικά κανάλια, νά δίνουν ὁδηγίες στούς ἀστροναῦτες, νά τούς παραδώσουν τά πάντα, ἔχουν ὑποχρέωση νά τούς παραδώσουν τά πάντα. Ὁ ἑνωμένος κόσμος πρέπει νά γίνει ἀνοιχτό βιβλίο. Κάποτε πρέπει νά γραφτεῖ μέ μολύβι Faber Castell ὅτι ὁ κόσμος εἶναι ἕνα παιχνίδι, τά σύνορα μία ἀπάτη, ὁ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος ἕνας θλιβερός πεισματάρης χωρίς συγγραφικό ταλέντο, οἱ ψυχαναλυτές τό ἱερατεῖο τοῦ χάους, τό Αἰγαῖο πέλαγος ὁ θησαυρός τοῦ τουρίστα Γοδεφρείδου, οἱ Ἕλληνες τά ξέφτια τῆς οὐτοπίας. Κάποτε θά ἔρθει ἡ ὥρα νά γίνουν ὅλα ἀκόμα πιό γρήγορα καί νά μή μείνει τίποτα πού νά εἶναι σέ θέση νά ἀναγνωρίζει κάτι ἀπό τόν ἑαυτό του. Ὅλοι ὅσοι ἐπιθυμοῦν νά γίνουν Ἕλληνες θά χαμηλώσουν τό βλέμμα, θά παραμείνουν ἀσάλευτοι καί θά ὑποδεχτοῦν ἀδιαμαρτύρητα τά ταχύτατα στίφη τοῦ ἑνωμένου κόσμου. Στό Μυστρᾶ ἔγινε ἡ πιό μελαγχολική στέψη, ὅλοι ἤξεραν.…Κωνσταντινούπολη, Πάτμος, Πειραιᾶς, Κατάκωλο, Βενετία. Ἕνα πλωτό σκηνικό ἁπλώνεται μπροστά της, τό κρουαζιερόπλοιο Orient Express ἀπό μακριά τήν χαιρετάει καί ἀπό κοντά τῆς λέει ὅτι βρίσκεται στό σωστό μέρος, σ’ ἕναν κόσμο τῆς διαδρομῆς ἀπό τήν πιό μελαγχολική Ἀνατολή στήν πιό κουρασμένη Δύση καί πίσω πάλι. Κάποτε τό ταξίδι αὐτό συνοδευόταν ἀπό ποταμούς αἵματος καί τώρα κατεβαίνουν ἀπό τήν πλωτή καθεδρική γιά ἐπίσκεψη στό μοναστήρι ἀδιάφοροι ἐπισκέπτες μέ ὁμοιόμορφες τσάντες. Εἶναι πιό ἐπικίνδυνοι ἀπό τούς σταυροφόρους γιατί δέν ξέρουν τί κάνουν, δέν γνωρίζουν ὅτι εἶναι ἕνας στρατός χωρίς ἀρχηγούς πού δέν πρόκειται νά σταματήσει πρίν ρίξει τό ἴδιο ἀδιάφορο φωτογραφικό βλέμμα καί στό τελευταῖο κομμάτι τοῦ ἀληθινά πολιτισμένου κόσμου, ἐκείνου τοῦ κόσμου πού δέν καμώνεται ὅτι εἶναι πολιτισμένος, ἐκείνου τοῦ κόσμου πού κουράστηκε νά εἶναι πολιτισμένος. Εἶναι πιό ἐπικίνδυνοι ἀπό τούς σταυροφόρους γιατί δέν ἱκανοποιοῦνται μέ τίποτα, δέν ἔχουν κανένα στόχο, ὁ κόσμος ἔχει φωτογραφηθεῖ χιλιάδες φορές, κι ἐκεῖνοι ἐπιμένουν χωρίς νά ξέρουν γιατί τό κάνουν, ἔρχονται κατά κύματα καί δέν ἐκτονώνονται ποτέ, τούς πέρασε ἡ ἰδέα ὅτι ἄν φωτογραφίζεις ἀντί νά χύνεις αἷμα, θά ἀπομακρυνθεῖ μία γιά πάντα ὁ ὄλεθρος, ἀλλά πέφτουν ἔξω γιατί ἡ καταστροφή εἶναι πιό κοντά τώρα παρά ποτέ καί κανένα παχύρρευστο στρῶμα εἰκόνων δέν πρόκειται νά τήν ξορκίσει.
Εἶναι πιό ἐπικίνδυνοι ἀπό τόν Βοημοῦνδο γιατί δέν ὑπάρχει ὁ αὐτοκράτορας Ἀλέξιος Κομνηνός νά στέκεται ὄρθιος καί νά παρακολουθεῖ τήν ὀχλαγωγία τους, ἐγώ θά πάρω τήν Ἀντιόχεια, ἐγώ θά γίνω βασιλιάς τῆς Ἱερουσαλήμ, σέ μένα ἀνήκει ἡ Τύρος. Ἀκόμα καί τό αἷμα μπορεῖς νά τό χορτάσεις τώρα δέν πρόκειται νά σταματήσουν νά βγάζουν φακούς ἀπό αὐτές τίς ὁμοιόμορφες τσάντες, δέν πρόκειται νά σταματήσουν ποτέ νά παίρνουν πόζες μπροστά στά μνημεῖα ἑνός πολιτισμοῦ πού εἶχε τουλάχιστον τήν τύχη νά ταπεινωθεῖ καί κουράστηκε νά παριστάνει κάτι, δέν πρόκειται νά ὑποχωρήσουν ποτέ γιατί ἔπαψαν νά ἔχουν ἐχθρούς καί προσπαθοῦν νά ἀξιοποιήσουν τόν χρόνο τους. Παλεύουν μ’ ἕνα ἀνύπαρκτο ἐχθρό κι ἁπλώνουν ἕνα παχύρρευστο στρῶμα εἰκόνων γιά νά ἀποδείξουν τήν ὕπαρξή του, μάχονται ὥστε νά τόν συλλάβουν καί νά τόν καθηλώσουν. Ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη στή Βενετία τό Orient Express κυνηγάει τόν ἀπόντα χρόνο καί δέν τόν βρίσκει ποτέ γιατί ἀκόμα καί ἡ πιό ἀδέξια καί κακοκαδραρισμένη τουριστική φωτογραφία εἶναι ἡ ζωντανή ἀπόδειξη ὅτι ἡ παραμικρή στιγμή μπερδεύεται μέ τήν αἰωνιότητα. Αὐτό προσπάθησε νά ἐξηγήσει ὄρθιος καί σχεδόν σιωπηλός ὁ αὐτοκράτορας τῶν Ρωμαίων Ἀλέξιος Κομνηνός στόν Βοημοῦνδο καί τούς κόμητες, καί βέβαια δέν τά κατάφερε. Προσπάθησε νά τούς ἐξηγήσει ὅτι δέν ὑπάρχει χρόνος, δέν ἔπρεπε νά βιάζονται, ὅλοι οἱ τόποι εἶναι ἅγιοι, ὅλοι οἱ τόποι εἶναι ἁμαρτωλοί, θά ζήσετε μέσα στόν πόνο καί πρέπει νά συνηθίσετε, μόλις κατακτηθεῖ ἡ Ἱερουσαλήμ θά πάψει νά σᾶς ἐνδιαφέρει. Δέν κατάλαβαν ὅτι ἔπρεπε νά συνηθίσουν στόν πόνο καί σιγά σιγά μετέφεραν τήν προσπάθεια στίς φωτογραφίες, αὐτές τίς μούμιες τῆς στιγμῆς. Τή θέση τῆς Ἱερουσαλήμ τήν πῆρε ἡ κάθε στιγμή, νά γιατί δέν πρόκειται νά σταματήσουν ποτέ νά πυροβολοῦν μέ τίς μηχανές τους καί νά σκοτώνουν ὅλες τίς στιγμές, νά τίς κάνουν πόζες. Προσπαθοῦν νά ξεχάσουν τόν πόνο, μάχονται μέ τόν ἀνύπαρκτο χρόνο, φωτογραφίζουν τά πάντα. Ἀκόμα καί τό αἷμα μπορεῖς νά τό χορτάσεις. Ὁ αὐτοκράτορας τῶν Ρωμαίων Ἀλέξιος Κομνηνός προσπάθησε νά ὑπερασπισθεῖ τήν αἰωνιότητα, ἀλλά αὐτοί εἶχαν στήσει μία διεκδικητική μηχανή, οἱ κόμητες εἶχαν συνδικαλισθεῖ κι ὅλο ψιθύριζαν μεταξύ τους «καί ποιός νομίζει ὅτι εἶναι αὐτός», ὅλο μουρμούριζαν «κι ἐμεῖς εὐγενεῖς εἴμαστε». Ὁ αὐτοκράτορας προσπάθησε νά ἀντισταθεῖ στή διαδικασία πού θά κατέληγε στά κρουαζιερόπλοια καί βέβαια, δέν τά κατάφερε. Ὅταν χόρτασαν τό αἷμα σκέφτηκαν νά ἀξιοποιήσουν τό χρόνο τους, ἀγόρασαν ὁμοιόμορφες τσάντες καί τίς γέμισαν μέ φακούς. Εἶναι πιό ἐπικίνδυνοι ἀπό τόν Βοημοῦνδο, ἔρχονται καί φεύγουν, κάθε καλοκαίρι προσθέτουν νέες εἰκόνες στή συλλογή τους, τσουβαλιάζουν τίς στιγμές γιά νά ἔχουν τό χειμώνα νά δείχνουν ὁ ἕνας στόν ἄλλον. Ὅλο τό χειμώνα δέιχνουν ἀκινητοποιημένες στιγμές ὁ ἕνας στόν ἄλλον καί κανείς δέν πιστεύει τόν ἄλλον, κοιτάζουν μέ ὅλο καί μεγαλύτερη ἀδιαφορία ὁ ἕνας τίς ἀκινητοποιημένες βαλσαμωμένες στιγμές τοῦ ἄλλου κι αὐτό τούς κάνει νά ἐπιστρέφουν ξανά καί ξανά κάθε καλοκαίρι. Δέν πρόκειται νά σταματήσουν ποτέ, εἶναι πιό ἐπικίνδυνοι ἀπό τούς σταυροφόρους καί δέν ὑπάρχει πιά ὁ φρουρός τῆς αἰωνιότητας νά σταθεῖ ὄρθιος ἀπενάντιο στήν γκρίνια τους, ὑπάρχει μόνο μία γυναίκα τριάντα δύο χρόνων στήν προκυμαία τῆς Σκάλας Πάτμου. Τό βλέμμα της διατρέχει τήν ἐπιγραφή Orient Express, δέν ἔχει πάει στήν Κωνσταντινούπολη, λέγεται Ρέα Φραντζή καί φοβᾶται νά πάει ἐκεῖ πού τήν καλεῖ τό ὄνομά της. Ἔχει πάει στή Βενετία καί δέν πρόκειται νά ξαναπάει, θά τήν ἀφήσει νά βουλιάξει ἥσυχη μέσα στίς ἁμαρτίες της. Ἔρχεται ἀπό τόν Πειραιά καί δέν πρόκειται νά ξαναγυρίσει, βρίσκεται στό σωστό μέρος, χαμένη κάπου ἀνάμεσα στό μελαγχολικό ὕπνο τῆς Ἀνατολῆς καί στήν κουρασμένη ἀϋπνία τῆς Δύσης. Ἔχει πάει στή Βενετία, ἐκεῖ γνώρισε τόν ἄνδρα της. Τοῦ εἶπε ἀμέσως ναί, προσπάθησε ν’ ἀκινητοποιήσει τήν στιγμή καί, βέβαια, δέν τά κατάφερε. Δέν πρόκειται νά γυρίσει ποτέ, τό Orient Express θά φύγει σέ λίγο, μαζεύουν τούς φακούς, τούς τακτοποιοῦν στίς ὁμοιόμορφες τσάντες τους. Εἶναι πιό ἐπικίνδυνοι ἀπό τούς σταυροφόρους καί τούς συγχωρεῖ, γιατί δέν τό ξέρουν, δέν πρόκειται νά τό μάθουν ποτέ. Τό πλωτό σκηνικό θά συνεχίσει νά ἀξιοποιεῖ τόν ἀνύπαρκτο χρόνο ἐνῷ στά ψαροκάϊκα κυματίζει κουρελιασμένη ἡ σημαία τοῦ αὐτοκράτορα…



Χρῆστος Βακαλόπουλος " Ἡ γραμμή τοῦ ὁρίζοντος"

17 σχόλια:

  1. Αυτός ο Βακαλόπουλος είναι κλεφταράς. Αντέγραψε τον Κουκούπετρό μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μμμμ!! Δέν νομίζω, δέν νομίζω... Ἐδῶ μιλᾶμε γιά τούς γνήσιους Κουκούπετρους, τούς ορίτζιναλ καί διαχρονικούς, έσένα σέ ξεγέλασε καί μεταμορφώθηκε σέ Γραικογάλλο ...χεχεχε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σιγά το γνήσιο Μπακαλιαρόπουλο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μάλλον θα άξιζε να σχολιαστούν και οι λόγοι για τους οποίους τα γεγονότα του 1204 αποσιωπούνται από την επίσημη Ελληνική πολιτεία (και εκκλησία).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καλῶς τόνα!!!


    Γαμῶτο μου, βλέπω κάτι λάθη καί συνέχεια σβήνω γιά νά τά διορθώσω

    Μά προφανῶς γιατί καί ἡ ἑλλαδική Ἐκκλησία καί πολύ περισσότερο τό κράτος δέν ὑφίστανται πλέον σάν σοβαροί θεσμοί ( τό δέ ἑλληνικό κράτος πάντα ἧταν έξάρτημα τῶν μεγάλων δυνάμεων, μόνον ἄν τύχαινε αὐτές οἱ δυνάμεις νά δοῦν διαφορετικά αὐτά τά ζητήματα, θά ἄλλαζε καί τό ἑλληνικό κράτος στάση )
    Δέν νομίζω πάντως ὅτι άπό τήν Ἐκκλησία ἀποσιωποῦνται... τί νά πεῖ ἄλλωστε ἀφοῦ καί ὁ Πάπας ἔχει ζητήσει συγγνώμη, νά ζητήσει τά κλοπιμαῖα πίσω; Ἐδῶ τό "ἀνεξάρτητο ἑλληνικό" κράτος κολώνει νά ζητήσει τίς γερμανικές ἀποζημιώσεις ἐπί Κατοχῆς, ἐνῷ ὑπάρχουν δεδικασμένα.

    Δέν ἔχει σχέση μέ τό θέμα μας, ἀλλά δές παρακάτω τόν σύνδεσμο, κάποια στιγμή πρέπει νά ἀσχοληθοῦμε καί μέ αὐτό, θά μοῦ πεῖς γραμμένους μᾶς ἔχουνε, τουλάχιστον ὅμως νά μήν αὐτολογοκρινόμεθα

    Γερμανικές ἀποζημιώσεις Ἐμένα αὐτό πού μέ καίει στό σήμερα, εἷναι αὐτό πού τόσο ὄμορφα ἀναδεικνύει ὁ Βακαλόπουλος,
    δηλαδή ὁ ἰδεολογικός ἰμπεριαλισμός καί ἡ μονοκαθεδρία τῶν δυτικῶν ἀξιῶν. Κάθε φορά πού τόν διαβάζω, ἀνακαλύπτω καί κάτι καινούργιο.
    Ἡ "ἑλληνική" πολιτεία προφανῶς σνομπάρει νά ἀσχοληθεῖ μέ τέτοια ζητήματα σάν ἀποπνευματοποιημένη πού εἷναι -προσοχή, δέν ἐννοῶ τόν ὑποχρεωτικό έκκλησιασμο σάν μέτρο πνευματικοποίησης, δέν τό λέω γιά σένα οὔτε γιά κανέναν ἄλλον συγκεκριμένα, τό διευκρινίζω γενικά γιά τήν πιθανότητα εἴτε ἀκουσίων εἴτε ἑκουσίων παρερμηνειῶν -, πιό πολύ τήν "ἑλληνική πολιτεία", τά ὄργανά της, ἀλλά καί ἀλλους φορεῖς μή κρατικούς τούς άπασχολεῖ πῶς θά ξαναζεσταθεῖ ἡ ἀγορά αὐτοκινήτου...μιλᾶμε γιά φοβερά ὁράματα μαζί μέ αὐτό πού συζητιέται νά ἀγοράσεο ὁ Ο.Ε.Κ. ἀκίνητα γιά νά ξελασπώσει ἡ άγορά ἀκινήτων, τά ζητήματα τά ἔχοντα σχέση μέ πολιτισμό καί πνεῦμα τούς ἀπασχολοῦν μόνο μέσα στά πλαίσια τῆς ἀγορᾶς.
    Τό κάθε παραιτημένο, ἀναξιοπαθές καί πουλημένο ὑποκείμενο νά τό βρίσκεις μπροστά σου σέ κάθε γωνιά...τολμᾶ κανείς νά έπαναφέρει πρός συζήτηση τό ὅραμα τοῦ Πλάτωνα γιά τόν Βασιλιά -φιλόσοφο( καί τόσα ἄλλα ζητήματα);Νά ἀμφισβητήσεις ἤ νά προβληματιστεῖς σέ αὐτό πού μέρα μέ τήν μέρα, ὥρα μέ τήν ὥρα, λεπτό τό λεπτό κυριαρχεῖ παντοῦ; Μόνο ἄν ἀποδεχθεῖς τόν ρόλο τοῦ τρελλοῦ ἤ τοῦ προβοκάτορα, πρίν ἀφήσεις τούς ἄλλους νά στόν φορέσουν, μπορεῖ κάποιος νά σέ ἀκούσει. Καί μαζί μέ τούς προβληματισμούς σου θά πρέπει νά τόν πείσεις νά σοῦ βγάλει καί τόν ζουρλομανδύα.


    Βάλε λίγο Καροῦζο ἤ κάτι σχετικό νά πάρουμε λίγο δυνάμεις, γιατί μοῦ τήν ἔχει δώσει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καί ἕνας ἀκόμα βασικός λόγος, εἷναι πώς τό ἑλληνικό κράτος, οὐσιαστικά άποδεχόμενο τήν δυτική ἱστοριογραφική προπαγάνδα, ἔχει ἀποκηρύξει τό Βυζάντιο ὡς πολιτιστικό πρόγονο, θεωρεῖ μόνο τήν ἀρχαία Ἑλλάδα. Ἔτσι τοῦ εἴπανε , ἔτσι λέει. Καί προφανῶς πολιτιστικοί ἀπόγονοι τοῦ Βυζαντίου ( πολυεθνικό σάν αὐτοκρατορία πού ἧταν ) εἷναι καί ἄλλοι, ὄχι μόνο οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Γεια σου Ζαρα!
    Δεν μου λες,τα bold αποσπασματα τα επελεξες εσυ,ετσι δεν ειναι;Αν ναι μπραβο.

    Θα προσπαθησω να δωσω μια προχειρη απαντηση-σχολιο στους λογους της αποσιωπησης που θετει ως θεμα ο FD.
    Καταρχην η αποσιωπηση του 1204 εντασσεται στο γενικωτερο πλαισιο αποσιωπησης της ελληνικης μεσαιωνικης ιστοριας.Και ως πρωτο,αλλα οχι τον σημαντικοτερο,λογο θα εντοπιζα την γενικωτερη αγνοια που επικρατει στην πνευματικη ηγεσια περι "βυζαντινης" ιστοριας. Με την εξαιρεση του Ζαμπελιου, του Ζακυθηνου,της πιο προσφατης Γλυκατζη-Αρβελερ και Αγγελικης Λαιου, του Σπ.Βρυωνη και καποιων αλλων, παντως αριθμητικα λιγων, ποσοι συγχρονοι ελληνες ιστορικοι μπορουν να ισχυριστουν οτι κατεχουν καλα το ζητημα;Και αδιαμφησβητητα θα υπαρχουν αρκετοι που δεν ειναι ευρεως γνωστοι(πανεπιστημιακοι κλπ),ομως το γεγονος παραμενει.Ειχα δει συνεντευξη της Αρβελερ που εξιστορουσε την απογοητευση που ενοιωσε ο δασκαλος της Μαρινατος(Ακρωτηρι στη Σαντορινη κλπ) οταν του ανακοινωσε πως σκοπευει να γινει βυζαντινολογος.Ενοιωσε απογοητευση διοτι θεωρουνταν παρακατιανοι οσοι εξειδικευονταν στις βυζαντινες σπουδες.

    Ο κυριωτερος ομως λογος,κατα τη γνωμη μου,ειναι η χωρις αρχες και ορια δυτικοφιλια, που αποτελει παιδικη νοσο του νεωτερου ελληνισμου.Το "ανηκομεν εις την Δυσιν" αποτελουσε προταγμα και πυξιδα των αρκετων πνευματικων ηγετων πολυ προτου διατυπωθει ως γεωπολιτικο δογμα απο τον Κ.Καραμανλη.Ο οποιος στο τελος-τελος το διατυπωσε στο πλαισιο χαραξης μιας πολιτικης κατευθυνσης, ενω οι πνευματικοι ταγοι ακολουθουσαν απο χρονια την πιο διαστρεβλωμενη και στειρα εκδοχη του δογματος αυτου, παπαγαλιζοντας οποιαδηποτε ιδεα και αντιληψη προερχοταν απο την Εσπερια και η οποια συνηθως κατεφθανε στη χωρα με μια διαφορα φασης αρκετων ετων,μεχρι οι "φωτισμενοι" σπουδασαντες στην Εσπερια να επιστρεψουν και να μας δειξουν το φως το αληθινο.Στην παραπανω εξηγηση ενυπαρχει και μια ψυχολογικη παραμετρος.Ειτε λογω αγνοιας, ειτε λογω θλιβερης ημιμαθειας διεπονται απο αφορητα συμπλεγματα(καποιοι διαβασαν και τον καραγκιοζακο αγγλο ιστορικο Γιββωνα και κομπλεξαρισθηκαν τελειως) ακριβως λογω του γεγονοτος οτι ο νεωτερος ελληνισμος ειναι-θελει δε θελει- ο μονος κληρονομος του πολιτισμου της Ανατολικης Ρωμαικης Αυτοκρατοριας.Την κληρονομια αυτη ως αφρονες την αρνουνται και τους γεμιζει ενοχες διοτι ως ιεροφαντες της Ασχετοσυνης αγνοουν τα μεγαλα πολιτιστικα επιτευγματα και το πολυτιμο πολιτιστικο φορτιο της "αρχαιας"(για να χρησιμοποιησω και την ορολογια του Ομπαμα)αυτης αυτοκρατοριας.
    Προφανως αγνοουν και την απαντηση που εδινε ο Θοδωρης ο Κολοκοτρωνης στην ερωτηση ποιον θα βαλει βασιλια το νεκραναστημενο ελληνικο εθνος και η οποια ηταν "Κανεναν!Βασιλια εχουμε τον Κωνσταντινο Παλαιολογο".
    Η αποσιωπηση λοιπον οταν δεν ειναι αποτελεσμα της πιο βαθιας αγνοιας ειναι συνειδητη πρακτικη που στοχευει στην μη ανδειξη της ουσιωδους διαφορας που υφισταται μεταξυ της ελληνικης και της δυτικης ιδιοσυστασιας.Και αυτη η διαφορα ειναι δυσκολοχωνευτη για μεγαλο τμημα της ελληνικης διανοησης διοτι τους προκαλει αγχος και βαθυ αισθημα κατωτερωτητας,με αποτελεσμα να εκδηλωνεται ο αφορητος επαρχιωτισμος τους ειτε με ακρατο ευρωλιγουριλισμο ειτε με στρεψοδικη κατασυκοφαντηση της ιστοριας και των πολιτιστικων παρακαταθηκων της χωρας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ευχαριστώ πολύ για την σφαιρική κάλυψη του θέματος Πρωτεσίλαε.
    Zara λίγος Δημητριάδης θα σε κάνει να νοιώσεις καλύτερα σίγουρα.

    Δημήτρης Δημητριάδης, Κατάλογοι. 3 (απόσπασμα)

    Το κεφάλι συντρίβεται στα πλακάκια, το σπέρμα βγαίνει σα δέσμη από ξυράφια
    και κόβει τη σάρκα εκεί που πονά περισσότερο,
    πολύ μέσα, στο πολύ τού μέσα, στο πιο πολύ.
    Η ανθρωπώδης απειλή, τα άγουρα ρόδια, γιατί το κακό είναι ανθρωπώδες,
    γιατί τίποτα πιο πάνω από τον άνθρωπο,
    γιατί ο άνθρωπος είναι η ανθρωπωδία του άλλου ανθρώπου
    και απ' αυτό δεν υπάρχει γλιτωμός.
    Το ταξίδι συνεχίζεται με αλλεπάλληλες σφαγές.
    Οι στάσεις εν είδει τιμωρίας.
    Το ανθρωπώδες σκυφτό, βουβό και ανήμπορο,
    μονάχο σαν το έγκλημά του, μονάχο σαν τις προφάσεις του,
    σαν τις προθέσεις του, σαν τις ορμές και τα τινάγματά του,
    μονάχο το ανθρωπώδες σαν ανθρωπώδες,
    υπάκουο, αντιστρεψόδικο, βαθύτατα αφουγκραστικό και παθομανές
    το πολύχορδο
    το ασθενικό το ιόπληκτο το ανάποδο
    το αιωνίως ανάποδο,
    το ανθρωπώδες δονούμενο από το άλλο ύψος
    από το ύψος του άλλου
    προσκυνώντας το, εικονίζοντάς το, τον καπνό του προσφέροντας,
    μέσα στην αδιάλειπτη αποκάλυψη του λάθους και της αποτυχίας,
    υποταγμένο, δεμένο, οχιάζοντας ποτέ και ναιόμενο αέναα,
    κρεμασμένο από το μεσαίο δέντρο του κήπου
    και τα παιδιά από κάτω με καλάμια να το κεντρίζουν
    χαράζοντας στη φτέρνα του τα ανομήματά του σαν κραυγές μετανοούντων,
    ματώνοντας την εφησυχασμένη σάρκα του, σαρκάζοντας τους σπασμούς του,
    αδειάζοντας το αίμα του μέχρι κάτω στα χόρτα και στα λουλούδια,
    πίνοντας το χώμα το αίμα του, με τις φωνές των παιδιών
    που χαλάνε τον κόσμο,
    τα καλάμια μέσα στα αίματα, το ανθρωπώδες μετέωρο σαν ανθρωπώδες
    και το αίμα του σαν κρεμάλα,
    το κάλεσμα μέσα από τα χόρτα και το αίμα σαν προορισμός της γαλήνης,
    η λαγνεία μέσα από τα χόρτα,
    το ανθρωπώδες μονάχο, σαν το αίμα του, σαν τον προορισμό του.
    Γιατί το ανθρωπώδες δεν έχει γαλήνη. Το ανθρωπώδες
    είναι ο προορισμός του ανθρώπου
    και η γαλήνη ο προορισμός του αίματος.
    Δεν υπάρχει γλιτωμός απ' αυτό.

    Από τη συλλογή Κατάλογοι 1 - 4 (1980)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Γειά σου Πρωτ! Χριστός Ἀνέστη! καί Χρόνια Πολλά!

    Ναί ἐγώ τά ἔβαλα τά ἔντονα γράμματα, μόνο πού ἤθελα νά βάλω κι'ἄλλα. Π.χ. αὐτή τήν φοβερή εἰρωνεία γιά τούς "πολιτικούς ἐπιστήμονες", ἤ τόν συμβολισμό πού κάνει μέ τήν λέξη "ἀπόγευμα", τήν "μάχη μέ τόν άνύπαρκτο χρόνο" καί τήν "ἀξιοποίησή" του κατακτώντας τον. Ἤ ἀλλοῦ τό λέει μέ ἄλλα λόγια, ἡ "κατάκτηση" ἤ ἡ ψυχανάλυση τοῦ διαστήματος, "ἰδανική ψευδαίσθηση".
    Πολύ μοῦ ἀρέσει ὁ τύπος.

    Προσυπογράφω τά ὑπόλοιπα, καταχωρώντας καί τήν ἀπαραίτητη διαφωνία μου: θεωρῶ ὡς ἄμεσους κληρονόμους τοῦ πολιτισμοῦ τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, ὅλους τούς λαούς τῆς εὐρύτερης περιοχῆς τής ἀνατολικῆς Μεσογείου. Λόγῳ γλώσσας οἱ νεοέλληνες ἔχουν ἕνα προβάδισμα στό νά μετέχουν αὐτοῦ τοῦ πολιτισμοῦ ( προβλέπω ὅτι σύντομα θά τό χάσουν). Ἕνας μεγάλος πολιτισμός δέν περιορίζεται σέ ἐθνικά πλαίσια. Έξαπλώνεται χωρίς νά καταστρέφει τούς ἄλλους πολιτισμούς. Τυχαῖο εἷναι πώς τό Βυζάντιο κράτησε χίλια χρόνια; Φυσικά καί ὄχι. Παίρνει στοιχεῖα ἀπό τούς ἄλλους καί διαμορφώνεται( τό ἔχει διατυπώσει πολύ εὔστοχα ὁ Ἴων Δραγούμης). Καί ἡ Ὀθωμανική Αὐτοκρατορία ἔχει πολλά κοινά σημεῖα μέ τό Βυζάντιο γιά αὐτό καί κράτησε τόσα χρόνια. Ἄς δοῦμε τίς μετέπειτα αὐτοκρατορίες πόσο εὔθραυστες ἀποδεικνύονται ( βρεταννική, ἀμερικάνικη), δεῖγμα τῆς ἄκαμπτης πολιτιστικῆς τους δομῆς. Ἐμᾶς λένε κλειστοφοβικούς οἱ ἄσχετοι, ἀλλά αὐτοί εἷναι...

    Φοβᾶμαι πάντως πώς σέ λίγα χρόνια μέ τήν τροπή πού φαίνονται νά ἔχουν πάρει τά πράγματα, οἱ Νεοέλληνες θά ἔχουν λιγότερη σχέση μέ τόν ἑλληνικό πολιτισμό ( ὁ ὁποῖος δέν θά χαθεῖ ἄν δέν χαθεῖ ὁ πλανήτης), στίς διάφορες μορφές του μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου, ἀπό ὅτι θά ἔχουν οἱ Ἐσκιμῶοι.

    FD Μόλις εἷδα τόν Δhμητριάδη. Αὐτό εἶναι σίγουρο. Βέβαια τούς Καταλόγους καί τό "Πεθαίνω σάν χώρα" τά ἔχω. Θεωρῶντας πώς τόν κατέχεις καλύτερα, αὐτό τό ξέσπασμα πού κάνει στίς τελευταῖες σελίδες τοῦ βιβλίου, ὅπως τό ἔχω στό μυαλό μου κατευθεῖαν κάνω τήν παρομοίωση μέ τό νεοελληνικό κράτος. Τό εἷχα διαβάσει πρίν ἀπό μερικά χρόνια, θά τό ξαναδῶ γιά νά τό συνδυάσω μέ τίς καινούργιες ἐμπειρίες. Τί λές, στέκει ἡ παρομοίωση;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αληθως Ανεστη Ζαρα,επισης Χρονια Πολλα!

    Ναι,δεν το ξερα εγω λες οτι θα διαφωνησεις;Ειμαι Πρωτ,αλλα οχι πρωταρης...Για αυτο εβαλα το "μονος" για να σχολιασεις διαφωνωντας και να γινει τζερτζελο..

    Παμε λοιπον...Οταν μου λες θεωρεις συν-κληρονομους τους λαους της Ανατολικης Μεσογειου θελω να γινεις πιο συγκεκριμενος,για να απαντησω και εγω συγκεκριμενα.Υποθετω βαζεις Τουρκους-Βουλγαρους-Συριους-Σερβους(πες μου ποιους ξεχναω...).Ως αρχικο σχολιο-περιμενω να διασαφηνισεις-θα πω το εξης απλοικο:οταν ο γονιος αφηνει στο παιδι του το σπιτι,την βιβλιοθηκη,τα χρεη και τα οικογενειακα αλμπουμ ως κληρονομια και αφηνει στα ανιψια το ρολοι του,τις γλαστρες και αλλα δευτερευοντα μοναδικος κληρονομος ειναι το παιδι.Διοτι κληρονομει τα ουσιωδη και τα εχοντα αξια.Τα ανιψια κληρονομουν δευτερευοντα πραγματα και παντως δεν κληρονομουν εκεινα που χαρακτηριζαν και διαφοροποιουσαν τον γονιο απο τους αλλους ανθρωπους.
    Αναμενω διευκρινιστικο σχολιο,Μεγιστε Ζαρα,και ετοιμαζω αντιοθωμανικο λιβελλο(χεχε)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Τζερτζελοποιέ Πρωτ χαχαχα

    Προφανῶς δέν ἔδωσες τήν δέουσα βαρύτητα στήν διευκρίνηση πού ἔχω κάνει ὅτι λόγῳ γλώσσας οἱ Ἕλληνες ἔχουν τόν πρῶτο λόγο. Καἰ ἡ γνώμη μου εἶναι πώς οἱ πολιτισμοί δέν ἀνήκουν σέ κάποιους καί σέ κάποιους ἄλλους δέν ἀνήκουν. Οὔτε εἷναι θέμα συνείδησης (πχ ἐθνικός αὐτοπροσδιορισμός καί μαλακίες) Εἷναι θέμα ἀντικειμενικῶν πολιτιστικῶν δεδομένων καί κυρίως ἄμεσης βιωματικῆς σχέσης, συνέπειας, κατά πόσο καί πώς συμμετέχεις. Νά τόν βράσω ἐγώ τόν ἕλληνα πού κυκλοφορεῖ μέ τήν κόκα κόλα , φοράει μπλουζάκι NBA ἤ Vodafone, κυκλοφορεῖ μέ 10 σκουλαρίκια στό κάθε αὐτί καί ἄλλα 20 στή μύτη, ἐνῷ ἕνας συνομήλικός του Τοῦρκος, Ρῶσος, Σέρβος, Ίνδός άκόμα καί Ἀμερικάνος (λίγο δύσκολο) βιώνει τό "γνῶθι σ' αὐτόν" καλύτερα ἀπό τόν κατ'ὄνομα ἀπόγονο τοῦ Σωκράτη.

    Θεωρεῖς ὅτι ἡ Ὀθωμανική Αὐτοκρατορία ( άλλο "Τουρκία πού εἷναι ἐθνικό κράτος καί ἄλλο ἡ Ὀθωμανική αὐτοκρατορία) εἶναι πιό κοντά στό Βυζάντιο ἀπό τήν Δύση; Ἐγώ θεωρῶ πώς ναί καί τό βλέπω θετικά. Ὅπως τό ἰδιο πιό κοντά εἷναι καί οἱ Ρῶσοι, καί τὀσοι ἄλλοι. Οἱ πόλεμοι μεταξύ ὅλων αὐτῶν, ἄσχετα ἄν πυροδοτοῦνται ἀπό ἔξωθεν παρεμβάσεις ἤ ὄχι, δέν ἔχουν καί τόση σημασία. Μέ ποιόν θά τσακωθεῖς πιό πολύ, μέ ἕναν ξένο ἤ μέ τόν ἀδελφό σου, κάποιον γνωστό σου τέλος πάντων. Αὐτό πού ἐμᾶς μᾶς δίνει μιά μεγαλύτερη ἀμεσότητα εἷναι ἡ γλῶσσα.

    Νά θυμίσω πώς καί ὁ Κολοκοτρώνης κάπου στά 1806-1807, εὑρισκόμενος στήν Ζάκυνθο έσχεδίαζε κράτος χριστιανομουσουλμανικό. Κάτι δείχνει αὐτό.

    Δέν ξέρω ἄν οἱ διευκρινήσεις εἷναι ἱκανοποιητικές Θά πρότεινα τόν ἀντιοθωμανικό λίβελλο ( ξαναλέω ἄλλο ὀθωμανική αὐτοκρατορία ἄλλο Τουρκία, ὅπως καί ἄλλο Βυζάντιο καί ἄλλο σύγχρονη Ἑλλάδα, συγγένειες ἀπ' εὐθείας καί χιαστί ὑπάρχουν καί στίς δυό περιπτώσεις, ὄχι ὅμως σχέση μονοδιάστατη) νά τόν άφήσεις γιά μελλοντικό θέμα, τώρα θά πρόκειται γιά θεμελιῶδες λάθος τακτικῆς, ἀπό τό ὁποῖο κερδισμένοι θά βγοῦν οἱ εὐρωλιγούρηδες θαυμαστές τοῦ μπιμπικάνθρωπου λογιστῆ.

    Καληνύχτα σέ ὅλους...ἀργότερα ἤ αὔριο ἄναρτῶ θέμα γιά τήν δολοφονία Καραϊσκάκη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Η παρομοίωση με το νεοελληνικό κράτος μπορεί να θεωρηθεί εύστοχη. Αυτό είναι το μεγαλείο της ποίησης, το ό,τι δηλαδή μπορεί να δοθούν πολλές διαφορετικές ερμηνείες σε κάποιο απόσπασμα ανάλογα με την ιδιαιτερότητα και την ψυχολογική διάθεση του αναγνώστη τη στιγμή που διαβάζει κάτι. Μπορεί το ίδιο απόσπασμα όταν κανείς το διαβάσει κάποια άλλη στιγμή να το ερμηνεύσει διαφορετικά ανάλογα με τις παραστάσεις που υπερισχύουν στο υποσυνείδητό του εκείνη τη δεδομένη στιγμή.
    Κατά την άποψή μου το "Πεθαίνω σαν χώρα" επιτρέπει την αναζήτηση στα έγκατα του ανθρώπου. Ο θάνατος μιάς ηττημένης χώρας, ο πνευματικός ευτελισμός, ο πίνακας των ανθρώπινων αξιών αναρτημένος το πάνω κάτω είναι η αναπαράσταση του θανάτου του ίδιου του ανθρώπου. Το συγκλονιστικό στοιχείο του έργου του Δημητριάδη είναι το ασυμφιλίωτο. Η συντριβή είναι το προδιαγεγραμένο αποτέλεσμα της ύπαρξης του ανθρώπου. Αν υπάρχει κάποια λιγοστή ελπίδα σωτηρίας αυτή είναι η αναπόφευκτη συντριβή να αποτελέσει την ανανεωμένη ύπαρξη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ενταξει με εριξες...Το σημειωνω στα χρωστουμενα παντως δεν τη γλιτωνεις.Απο το Μανζικερτ θα ξεκινησω και θα τους αλαλιασω στο χλευασμο και τη προγκα τους Οθωμανισκους(δεν θα περιλαμβανα Τουρκια,Κεμαληδες και αρχιφασιστες νεοτουρκους,διοτι θελω να ειμαι τιμιος-οντως αλλο πραγμα αυτοι,οχι ομως ολοτελα διαφορετικο- και γιατι δεν κλεβω εκκλησιες).
    Παω τωρα να βρω τις βρισιες που αμολαγε ο Αρχιστρατηγος της Ρουμελης,ο γιος της καλογριας να τις κοτσαρω στο πρωτο σχολιο μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ἤ διαβάζεις μουρμουριστά καί αὐτονανουρίζεσαι, ἤ ἔχεις τήν νύστα μέσα σου usound χαχαχαχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή