Καλή χρονιά στούς ἐργαζόμενους τοῦ ΑΛΤΕΡ, καί ὄχι μόνο...

Χρόνια πολλὰ καὶ εὐχὲς γιὰ καλὴ χρονιὰ στοὺς ἐργαζόμενους τοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ ΑΛΤΕΡ. Σὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ ζοῦν στὸ πετσὶ τοὺς τὴν ὑποκρισία καὶ τὴν βαρβαρότητα τῆς ἐποχῆς μας. Ἐργαζόμενους τοῦ δημοσίου καὶ τοῦ ἰδιωτικοῦ τομέα, μισθωτοὺς καὶ συνταξιούχους,ἀνέργους, ἀπολυμένους ἢ μή.

Μία ὑποκρισία καὶ βαρβαρότητα ποὺ ἐκφράζεται ἄμεσα ἀπὸ ἐργοδότες ποὺ ἀντὶ νὰ περικόψουν τὰ κέρδη προηγουμένων ἐτῶν, ἢ ἔστω νὰ καταγράψουν γιὰ κανα δυὸ χρόνια λίγες ζημιὲς ἔναντι τοῦ ἀεριτζίδικου κέρδους ποὺ συστηματικὰ ἀπομυζοῦσαν μέχρι σήμερα. Τὸ προηγούμενο ἂς κακοφανεῖ στοὺς μὴ μαρξιστὲς, ἀλλὰ δὲν θὰ σκάσουμε κιόλας.

Δυσάρεστες ἀλήθειες, παρήγορα ψέμματα

The Who
Christmas

Amy Winehouse
I saw mommy kissing Santa Clauss

Guns and Roses
White Christmas

AC/DC
Mistress for Christmas

Pink Floyd
Merry Xmas song

Led Zeppelin
Christmas

Ἡ συνωμοσιολογία ὡς νεοταξικό ἐργαλεῖο ἰδεολογικῆς ἰσοπέδωσης

Ὅπως μᾶς διαβεβαιώνουν διάφορες πηγές, μεταξύ τῶν ὁποίων καί κάποια «ἔγκυρα» Πρωτόκολλα, πίσω ἀπὸ τὸν καπιταλισμὸ τῶν τραπεζῶν καὶ τῶν μεγάλων ἐπιχειρήσεων, τά χέρια πού κινοῦν τὰ νήματα εἶναι ἑβραϊκά. Ἐπίσης εἶναι γνωστὸ ὅτι Ἑβραῖοι ἦσαν οἱ πρωταίτιοι καί οἱ ὑποκινητές τῆς Ὀκτωβριανῆς Ἐπανάστασης, ἄρα καὶ οἱ ὑπεύθυνοι γιὰ τὴν δημιουργία καὶ τὴν διάδοση τοῦ ἐπάρατου μικροβίου τοῦ κομμουνισμοῦ.

Πιστεύει κανεὶς ὅτι οἱ παραπάνω ἐπιλεκτικὲς καὶ ἀποσπασματικὲς ἀναγνώσεις τῆς ἱστορίας, ἀνακατεμένες μὲ ἐπιδοτούμενη προστυχιά, δὲν παρέχουν ὑψίστη ὑπηρεσία στὰ ἐγκλήματα τοῦ ἰσραηλινοῦ κράτους; Μπορεῖ νά διαφωνήσει κανείς ὅτι τό γενικό πολιτικό συμπέρασμα πού προκύπτει εἶναι ἡ παραπλάνηση καί ἡ καλλιέργεια καί διάδοση τῆς ἀπολιτικότητας; Οἱ ἔχοντες ροπὴ στὴν φαντασιοπληξία καὶ τὸ παραμύθι ἐνστερνίζονται μὲ ἐνθουσιασμὸ τὶς παραπάνω «πολιτικὲς» ἀναλύσεις, κάτι ποὺ δὲν φαίνεται νὰ ἀνησυχεῖ ἰδιαίτερα τούς σφαγεῖς τῶν Παλαιστινίων. Οἱ σκεπτικιστὲς ὅμως, οἱ ἔχοντες τὴν στοιχειώδη εὐφυῒα, δηλαδὴ μιά ἐπίγνωση τοῦ μεγέθους τῆς βλακείας τους - σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς πραγματικοὺς βλάκες πού μεγαλόφωνα ἤ μέ σωρό κατεβατῶν γίνονται τιμητές τῶν πάντων - ὅσοι τέλος πάντων δὲν πρόκειται νὰ ἀρκεσθοῦν σέ μιά ἐπιφανειακή καταδίκη τῶν ἐγκλημάτων τοῦ ὅποιου κράτους, οὔτε νὰ ἐπιδοκιμάσουν τὴν διαστρέβλωση τῆς ἱστορικῆς πραγματικότητας μὲ ἀντίτιμο τὴν ἀδρανοποίηση τῆς σκέψης τους, ἀντιλαμβάνονται τὴν στενότατη σχέση ἐξουσίας καὶ μιᾶς «ἀντιεξουσιαστικῆς» σχολῆς «σκέψης», πού σκοπίμως περιθωριοποιεῖται γιὰ νὰ προσλαμβάνεται ὡς «ἀντιστασιακή».

Θέατρο σκιῶν

Θὰ μπορούσαμε νὰ ἀρχίσουμε μὲ τὴν ὑπόθεση πὼς πολλοὶ ἄνθρωποι ἀντιλαμβάνονται τὴν πραγματικότητα μέσω μίας διαστρεβλωμένης προοπτικῆς, καὶ κατασκευάζουν ἔτσι στὴ φαντασία τους ψεύτικα εἴδωλα τὰ ὁποῖα μπερδεύουν μὲ τὴν πραγματικότητα. Τὸ πρόβλημα μὲ αὐτὴ τὴν προσέγγιση εἶναι ὅτι ἐξακολουθεῖ νὰ ὑπάρχει ἡ ἐξωτερικὴ θέση ἑνὸς οὐδέτερου παρατηρητῆ ποὺ μπορεῖ, ἀπὸ τὴν ἀσφαλῆ θέση του, νὰ συγκρίνει τὴν πραγματικότητα μὲ τὴ διαστρεβλωμένη ἀντίληψη. Ἔτσι θὰ πρέπει νὰ ἀναζητήσουμε τὴν ἑρμηνεία τῆς πραγματικότητας κάνοντας διαφορετικὲς ὑποθέσεις.

Ἂς φανταστοῦμε -χρησιμοποιώντας τό μύθο τοῦ Πλάτωνα- φυλακισμένους ποὺ εἶναι ἁλυσοδεμένοι ἀπὸ τὴν παιδική τους ἡλικία σὲ κάποια σκοτεινὴ σπηλιὰ καὶ ὄχι μόνο τὰ ἄκρα τους ἀλλὰ καὶ τὰ κεφάλια τους εἶναι ἀκινητοποιημένα μὲ τέτοιο τρόπο, ποὺ τὰ μάτια τους εἶναι καρφωμένα σὲ ἕνα τοῖχο. Ἡ μοναδικὴ πηγὴ φωτὸς μέσα στὴ σπηλιὰ εἶναι μιὰ τεράστια φωτιά, ποὺ βρίσκεται στὴν πλάτη τους. Πίσω ἀπὸ τοὺς κρατούμενους καὶ μπροστὰ ἀπὸ τὴ φωτιὰ κινοῦνται διάφορα σχήματα ἀνθρώπων, ζώων, φυτῶν, ἢ ἄλλων ἀντικειμένων. Οἱ σκιὲς τῶν ἀντικειμένων αὐτῶν προβάλλονται πάνω στὸν τοῖχο στὸν ὁποῖο εἶναι καρφωμένα τὰ μάτια τῶν κρατουμένων. Ἐπίσης, ἡ ἠχὼ εἶναι τέτοια ποὺ κάνει τοὺς κρατούμενους νὰ πιστεύουν πὼς οἱ ὑπάρχοντες ἦχοι προέρχονται ἀπὸ τὶς σκιές. Γιὰ τοὺς κατοίκους τῆς σπηλιᾶς ἡ μόνη πραγματικότητα ποὺ γνωρίζουν εἶναι οἱ σκιές. 

Ναρκισσιστικό σκοτάδι

Τὸ ἄνθος τοῦ νάρκισσου εἶναι τὸ μοναδικὸ μεταξὺ τῶν λουλουδιῶν, ποὺ ἀποτελεῖται ἀπὸ πέντε μέρη ἀντὶ τοῦ τυπικοῦ τῶν τεσσάρων. Τὸ ἄνθος τοῦ νάρκισσου ἐκτὸς ἀπὸ τὰ σέπαλα, τὰ πέταλα, τοὺς στήμονες καὶ τὸν ὕπερο ἔχει καὶ τὴν τρομπέτα.

Mulgrew Miller / Paul Carr - Black Narcissus

Στὴν Ἑλληνικὴ μυθολογία ὁ νάρκισσος ἦταν ἕνας φημισμένος γιὰ τὴν ὀμορφιὰ του κυνηγὸς ποὺ ζοῦσε στὴν περιφέρεια τῶν Θεσπιῶν τῆς Βοιωτίας. Ἡ αὐτοεκτίμηση τῆς ὀμορφιᾶς του ἔφτανε σὲ αὐνανιστικά ἐπίπεδα. Ἡ Νέμεσις διαπιστώνοντας τὴν ὑπεροπτικὴ στάση τοῦ Νάρκισσου ἔναντι θεῶν καὶ ἀνθρώπων τὸν προέτρεψε νὰ τὴν ἀκολουθήσει στὴν ὄχθη μίας λίμνης. Ἐκεῖ, ὁ Νάρκισσος βλέποντας τὸ εἴδωλό του στὰ νερὰ τῆς λίμνης τὸ ἐρωτεύθηκε. Δὲν κατόρθωσε ποτὲ νὰ ἀντιληφθεῖ πὼς εἶχε ἐρωτευθεῖ τὴν ἀντανάκλαση τοῦ προσώπου του καὶ ἀνίκανος νὰ ἀποχωριστεῖ τὸν ἔρωτά του τελικὰ πέθανε ἀπὸ τὴν πείνα.

Ἡ θανάσιμη περίπτυξις τῆς Κοινῆς Ἀγορᾶς ( Νῖκος Κιτσίκης -1962)

Μὲ τὴν πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν ἀναφορὰ τοῦ Γ.Α.Π., περὶ διενέργειας δημοψηφίσματος ,σχετικὰ μὲ τὴν ἀποδοχὴ ἢ ὄχι τῆς ἐπερχόμενης δανειακῆς σύμβασης, ἐκδοτικὰ καὶ ἐπιχειρηματικὰ συμφέροντα, ἐκπρόσωποι σχεδόν ὅλου τοῦ πολιτικοῦ φάσματος ἐξανέστησαν. Μὲ θαυμαστὴ ὁμοφωνία κατέληξαν στὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ σκέψη αὐτὴ ἔπρεπε νὰ ἀποσυρθεῖ, κάτι πού ἔγινε ἄδοξα. Ὁ ἀποβλακωμένος νεοέλληνας ὀφείλει πλέον νὰ ἀποστηθίσει, νὰ ἐμπεδώσει καὶ νὰ ἐπαναλαμβάνει πλέον σὰν ξόρκι, σὲ τυχὸν ἀνάλογες παρεκτροπὲς πού προκύψουν μελλοντικὰ, ὅτι Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ. Ἀκόμη ὁ νεοέλληνας ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΤΡΕΜΕΙ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΣΚΕΨΗ ΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ.

Αὐτὴ ἡ ἐπιχείρηση συσκότισης σχετικὰ μὲ ἐνστάσεις καὶ διαφωνίες περὶ διαφορετικῆς πορείας τῆς χώρας, περιλαμβάνει καὶ θέσεις τοῦ παρελθόντος, ἀφοῦ ἡ θέση τοῦ εὐρωμονοδρόμου ἐπιβάλλεται νὰ μὴν ἔχει δημόσιο ἀντίλογο. Πόσοι γνωρίζουν, ὅτι πρὶν ἀπὸ 50 χρόνια ἐξεφράζετο σκεπτικισμὸς καὶ ἀντιρρήσεις , γιὰ τὴν ἁπλὴ σύνδεση καὶ ὄχι ἀκόμα τὴν πλήρη ἔνταξη τῆς Ἑλλάδας στὴν Εὐρωπαϊκὴ Κοινή Ἀγορά; Τὸ παρακάτω κείμενο τοῦ 1962 μέ τίτλο Η ΘΑΝΑΣΙΜΗ ΠΕΡΙΠΤΥΞΙΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΑΓΟΡΑΣ,παρουσιάζει τὶς θέσεις μιᾶς κορυφαίας ἐπιστημονικῆς προσωπικότητας, τοῦ καθηγητοῦ Νίκου Κιτσίκη. Οἱ θέσεις του, πού ἐκτίθενται ἐκτενέστερα καί σέ ομιλία του τό 1963 ( γιά κατέβασμα ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ) φαίνεται νὰ ἔχουν κατὰ τραγικὸ τρόπο ἐπαληθευθεῖ.

Ἡ κατάσταση καὶ τοῦ ἑλλαδικοῦ ὅσο καὶ τοῦ εὐρωπαϊκοῦ ὀργανισμοῦ ἔχουν διαφοροποιηθεῖ σὲ σχέση μὲ 50 χρόνια πρὶν, καὶ τὸ περιβάλλον εἶναι πολὺ πιὸ σύνθετο καὶ ρευστό. Θέλω να πῶ ὅτι ἡ δημοσίευση τοῦ ἄρθρου δὲν ἐκφράζει κάποια θέση μου γιὰ τὴν σημερινὴ πορεία τῆς χώρας, ἀλλὰ ἀποτελεῖ προσπάθεια προβολῆς κάποιων ἀπόψεων πού ἐσκεμμένα δαιμονοποιοῦνται. Θὰ εἶναι λάθος ὅμως νὰ ταυτισθοῦν θέσεις πού ἀναπτύσσονται στὸ ἄρθρο, μὲ πολλὲς κίτρινες ἀπόψεις διαφόρων ἐφημερίδων καὶ ρυπαρογραφημάτων πού διαδίδουν κάτι ἀνάλογο γιὰ καθαρά ἰδιοτελεῖς σκοπούς.

Τὸ δίλημμα κατ’ οὐσίαν παραμένει. Προσωπικὴ ἄποψη εἶναι ὅτι ἡ νεοελληνικὴ κοινωνία νοσεῖ βαθειά, καί εἶναι σαφής ἀπό παλιότερες άναρτήσεις ὅπως εἶναι ἐξ ἄλλου σαφής καί ἡ ἀντιευρωπαϊκή ὀπτική μου. Αὐτή ἡ νοσηρότητα θὰ τὴν ἐπηρεάσει ὅποιον δρόμο καὶ νὰ τῆς ἐπιβάλλουν. Διότι νὰ τὴν ἀφήσουν νὰ διαλέξει χλωμὸ τὸ βλέπω. Ἄσε πού καὶ ἡ ἴδια φοβᾶται νὰ διαλέξει. Ἔχει ἐκχωρήσει τις ἁρμοδιότητές της στά πάνελ τῶν εἰδικῶν καί προτιμᾶ νὰ ἀγανακτεῖ.

Θεωρῶ ὅμως, ὅτι καὶ οἱ δύο ἐπιλογὲς τοῦ διλήμματος εἶναι πολὺ περισσότερο δυσβάστακτες σήμερα, ἡ δὲ ἀπάντηση εἶναι πολὺ πιὸ δύσκολη ἀπὸ τὸ 1962.

Νυχτερινό τραῖνο γιά κλέφτες

Οἱ ὑποδεέστεροι ἀντιπροσωπεύουν μία ἑτερογενῆ συλλογὴ ἀτόμων ποὺ καθίσταται ὁλοένα καὶ περισσότερο ἄχρηστη γιὰ τὶς διαδικασίες τῆς ἐλεύθερης ἀγορᾶς καὶ τῆς παγκοσμιοποίησης. Καθὼς μόνο ἡ ὑψηλῆς ἐξειδίκευση καὶ πειθαρχημένη ἐργασία εἶναι χρήσιμη σήμερα στὴν παραγωγή, οἱ ὑποδεέστεροι εἶναι ἀποκλεισμένοι ἀπὸ τὴν ἐργασία. Οἱ ὑποδεέστεροι εἶναι δυνάμει ἐπικίνδυνοι γιὰ τὶς κοινωνικὲς τάξεις τῶν ἐπιτυχημένων καὶ τῶν ἐκσυγχρονιστῶν. Ἀπειλή γιὰ τὴν κοινωνία τῶν καταναλωτῶν εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν ἔχουν τὴ δυνατότητα νὰ καταναλώνουν. Ὁ κίνδυνος συνίσταται στὸ ὅτι αὐτὰ τὰ σκουπίδια ἐνοχλοῦν τοὺς καταναλωτὲς ποὺ ἁπλῶς ἐπιδεικνύουν τὴν ἐπιτυχία τους μέσω τῆς καταναλωτικῆς τους δύναμης. Ὡς ἐκ τούτου, οἱ φτωχοὶ εἶναι μία τάξη κοινωνικῶν ἀποβλήτων καὶ κυρίως χωρὶς δυνατότητα ἐπανεισδοχῆς.

Αὐτὸ ποὺ διαφοροποιεῖ τὸ σύγχρονο ἀντικοινωνικὸ ψυχοπαθῆ, ποὺ προωθεῖται ἀπὸ τὰ κυρίαρχα σύγχρονα κέντρα ἐξουσίας, ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ κλέβει περιστασιακὰ ἕνα ψιλικατζίδικο, δὲν εἶναι τίποτα περισσότερο ἀπὸ τὴν κοινωνικὴ θέση, καὶ τὰ κίνητρα. Ὁ πρῶτος εἶναι ἀξιοθαύμαστος γιὰ τὴν ἐργατικότητά του καὶ τὶς ἀξιοζήλευτες ἐπαγγελματικὲς ἐπιτυχίες του, ἐνῶ ὁ δεύτερος εἶναι ἀπόβλητος καὶ καταδιωκόμενος. Στὴν κατάσταση τοῦ καταδιωκόμενου βρίσκονται ἐπίσης καὶ ἐκεῖνοι ποὺ δὲν ἐπιθυμοῦν νὰ συμπεριληφθοῦν στὴν οἰκονομία τοῦ καταναλωτισμοῦ, καὶ δὲν νοιώθουν τὴν ὑποχρέωση νὰ θεωροῦν ὡς κατευθυντήριο σκοπὸ τῆς ζωῆς τους τὶς ἀπολαύσεις ποὺ θὰ τοὺς προσέφερε ὁ καταναλωτισμός. Ἔτσι καὶ αὐτοὶ μαζὶ μὲ τοὺς ἄνεργους καὶ τοὺς φτωχοὺς ἀνήκουν στὴν κατηγορία τῶν ὑποδεέστερων. 

Ἡ "παράδοση" ὡς σκλαβιά καί ὡς ἄλλοθι...

"Ἄλλοθι" - Λήδα, Ἀργύρης Κουνάδης-Βαγγέλης Γκούφας, Μάριος Ποντίκας, ἀπό τήν τηλεοπτική σειρά τῆς ΕΡΤ "Ἐν Ἀθήναις", 1976

«Ἀλοίμονο στὶς χῶρες πού ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ ἥρωες».Δὲν γνωρίζω ἂν ὁ Μπρέχτ τό ἔγραψε ἔχοντας τὴν Ἑλλάδα ὑπ’ ὄψιν του, ἀλλὰ ἡ περίπτωση μας ἀποτελεῖ τὴν καλύτερη ἐπιβεβαίωση.

Ζοῦμε σὲ μία χώρα ὅπου ἡ κοινωνία ἐπιμένει νὰ κρύβεται πίσω ἀπὸ τὸ παρελθόν της, προσαρμόζοντας το στὰ δικά της κενὰ καὶ ἀδιέξοδα. Τὴν ἀδυναμία νὰ σηκωθεῖ καί νά σταθεῖ στὰ πόδια της, τὴν καλύπτει σκαλίζοντας το τσαπατσούλικα, ἀναζητῶντας πνευματικούς ὀγκόλιθους, ἀγῶνες γιὰ τὴν «ἐλευθερία» καὶ τὴν «δημοκρατία». Καὶ ὅτι βρίσκει, ἐπειδὴ ἀποφεύγει νὰ τὸ κατανοήσει καὶ νὰ τὸ ζήσει στὴν καθημερινότητά της, τὸ βαφτίζει «παράδοση», παράδοση ἀγωνιστική, πνευματική, δημοκρατική. Καὶ τὸ «γιορτάζει». Γιορτάζει σὰν μασκαράς, ζῶντας λαθραῖα, ντυμένος «ἀγωνιστής». 

Ροβεσπιέρρος καί Γ. Ἀ. Παπαναδρέου - Βίοι παράλληλοι

Βίοι παράλληλοι: Ροβεσπιέρρος καί Γ. Ἀ. Παπανδρέου - Οἱ ἀδιάφθοροι...
Τοῦ Δημήτρη Κιτσίκη, Τακτικοῦ μέλους τῆς Καναδικῆς Ἀκαδημίας, καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ὀττάβας, Ἐπιτίμου Προέδρου τοῦ «Ἱδρύματος Δημήτρη Κιτσίκη» ΝΠΔΔ. Δημοσιεύθηκε στό τεῦχος 178 τοῦ περιοδικοῦ ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ, Μάρτιος 2010)

ΜΕΡΟΣ Α - Ἡ Γαλλία τοῦ 18ου αἰῶνος

Ἢ ἀλλάζουμε ἢ βουλιάζουμε»! Ἡ φράση αὐτὴ τοῦ Γεωργίου Α. Παπανδρέου ἀντανακλᾶ ἐπακριβῶς τὴν ἀπελπισία τῆς γαλλικῆς κοινωνίας σὲ ὅλην τὴν διάρκεια τοῦ ΙΗ' (18^ου) αἰῶνος, μέχρι ποὺ ξέσπασε, τὸ 1789, ἡ παρισινὴ ἐξέγερση καὶ ἡ ἅλωση τῆς Βαστίλλης.

Σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα τῆς γαλλικῆς κοινωνίας, ἀπὸ τότε ποὺ εἶχε ἀποβιώσει ὁ «βασιλεὺς-ἥλιος» («le roi soleil») Λουδοβίκος ΙΔ' (14^ος ), τὸ 1715, καὶ εἶχε ξεκινήσει ὁ βόθρος τῆς ἀκολασίας τῆς βασιλείας τοῦ Λουδοβίκου ΙΕ' (15^ου , 1715 -1774), ὁ κόσμος ἐπερίμενε τὸν Μεσσία, χωρὶς ὅμως νὰ πιστεύση ὅτι θὰ ἐμφανισθῆ ποτέ. Στὴν κορυφὴ τῆς καταρρέουσας κοινωνίας, οἱ ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας εἶχαν παύσει νὰ πιστεύουν στὸν Θεό... τὰ "ἐλεύθερα πνεύματα" ("libres penseurs") ἐκαυχόντο γιὰ τὰ ἀντιθρησκευτικά τους αἰσθήματα, γιὰ τὴν ἐπιστημοσύνη τους, ἀλλά συνάμα καὶ γιὰ τὰ σεξουαλικά τους ὄργια -ἀπὸ τὸν μαζοχισμὸ μέχρι τὸν σαδισμὸ- πού τὰ ἐκάλυπταν μὲ τὸν μανδύα τῆς ἀνεξιθρησκείας, τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ἀκόμη καὶ τῆς περιβαλλοντολογίας καὶ τῆς ἐπιστροφῆς στὴν φύση! Ἐνῶ ὁ Βολταῖρος, ὡς χρηματιστής, ἀπεβίωνε τὸ 1778 πάμπλουτος, ἀλλά ὑπέρμαχος τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, θυμίζοντας τὸν σημερινὸ κερδοσκόπο Γεώργιο Σόρο καὶ τοὺς σπεκουλαδόρους τοῦ χρηματιστηρίου τοῦ Σημίτη, ὁ Ρουσσώ δακτυλοδεικτοῦσε μία κοινωνία ὅπου οἱ ἄνδρες ἔχαναν τὴν ὁρμή τους καὶ ὡμοίαζαν ὅλο καὶ περισσότερο μὲ γυναῖκες, ἐνῷ ὁ ἴδιος ἐλατρεύετο ἀπὸ τὶς γυναῖκες τὶς ὁποῖες καὶ ἐκαταλάβαινε πλήρως...

Ἀπό τήν Guardian, Σάββατο 05/11/2011

Πολύ διστακτικός γιά νά σηκώσει ἀνάστημα στίς ἀγορές. Ἀλλά καί ποιός εἶναι ἰσχυρός ἀπό ὅλο αὐτό τό συρφετό; Ποιός ἔχει τή δύναμη νά διατηρήσει τή δημοκρατικά ἀποφασισμένη εὐθύνη του νά κυβερνᾷ πρός τό συμφέρον ἀνθρώπινων ὄντων καί ὄχι τῶν ἀγορῶν;

Ἡ μουχλιασμένη πάστα, δηλαδή "Ἑλλάς" τέλος...

(1) Τὸ κείμενο πού ἀκολουθεῖ στό δεύτερο μέρος τῆς ἀνάρτησης καί ἔχει τίτλο "ΤΟ ΕΠΟΣ" εἶναι ἀπόσπασμα ἀπὸ ἄρθρο δημοσιευμένο στὴν ἐφημερίδα Λευκαδίτικος λόγος, στὶς 30/10/1995. Ἀφιερώνεται στὶς γαλιάντρες τῆς "ἐθνικῆς κυριαρχίας". Πολιτικές, ἐπιχειρηματικὲς καὶ κυρίως τῆς «διανόησης». Σὲ αὐτὲς ποὺ μεταπολεμικὰ καὶ μετεμφυλιακὰ μετέτρεψαν τὰ συντρίμμια τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ σὲ πολτὸ καὶ σήμερα οἱ ιδεολογικοί τους ἀπόγονοι ἔχουν τὸ θράσος νὰ φουσκώνουν σὰν γαλιὰ ἀπὸ θιγμένη ὑπερηφάνια. Πού ἀνάγοντας τὴν «ἐθνικὴ» ἰδεολογία καὶ τὴν ἐθνικοφροσύνη σὲ συστατικό τοῦ ἑλληνισμοῦ, βύθισαν τόν νεοέλληνα στὸ σκοτάδι καί τὸν ὁδήγησαν στὴν κατάσταση διαρκοῦς ὑποζυγίου. Καὶ πιὸ πολὺ ἀφιερώνεται σέ ὅποιον νεοέλληνα, κουτοπόνηρα, ἀρέσκεται νὰ τὸ παίζει πάντα θῦμα, διστακτικός νὰ ἀναλάβει τὴν εὐθύνη τῆς ἀνατροπῆς.

Ὅταν βλέπω γριές νὰ μασουλᾶνε πάστες, οἱ πάστες μοῦ μοιάζουν γιὰ μουχλιασμένες, ἔγραψε ὁ Κνοὺτ Χάμσουν.

Ὑπάρχουν κάποιες ἔννοιες πού, σὰν ἱερές, ἐλάχιστα προφέρονται. Στὴν Ἑλλάδα οἱ λέξεις «ἔθνος», «πατρίδα», οἱ ἐν πολέμῳ νεκροί, κ.λπ. ἔχουν καταντήσει ἀπὸ τὴν συντριπτικὴ πλειονότητα τῶν νεοελλήνων πρόσχημα καθημερινῆς συναλλαγῆς, λοβιτούρας, μέσο προβολῆς καί πάσης φύσεως κομπίνας καὶ ἐργολαβίας. Καί ἔτσι μουχλιάζουν. Κυρίως ἀπὸ τὶς προαναφερθεῖσες γαλιάντρες. 

Ὅταν ἡ προβοκάτσια "διεκδικεῖ" τά δικαιώματά της...

Στὰ γεγονότα τοῦ Μαΐου τοῦ 2010, μὲ τὴν δολοφονία τῶν ὑπαλλήλων τῆς ΜΑΡΦΙΝ εἶχα γράψει τὶς ἀπόψεις μου γιὰ τὴν στάση τῶν ΜΜΕ. Ἡ διάγνωση τῶν «ἀναλυτῶν» τότε ἔγινε γρήγορα κι’ ἁπλά, ὅπως ὅταν πρέπει νά καταλήξεις σέ ἕνα προαποφασιμένο συμπέρασμα. Πρῶτο τους βῆμα ἡ ἀόριστη καταδίκη, ὡς φυσικῶν, αὐτουργῶν τῶν κουκουλοφόρων μὲ τὶς μολότοφ πού ἔκαψαν τὴν τράπεζα. Χωρὶς νὰ ἐξετάσουν πιθανὲς διασυνδέσεις τους μὲ παρακρατικὲς ὀργανώσεις καὶ κρατικὲς ὑπηρεσίες. Παράλληλα ὅμως φρόντισαν καὶ ἔριξαν ἀλλοῦ τὸ μεγαλύτερο βάρος. Νὰ δημιουργήσουν στὴν συνείδηση τοῦ κόσμου ὡς ἠθικοὺς αὐτουργούς, τοὺς βασικοὺς διοργανωτὲς τῆς ἐκδήλωσης καὶ τῆς πορείας.

Πρὶν μερικὲς μέρες, μὲ τὸν θάνατο τοῦ 53χρονου μέλους τοῦ ΠΑΜΕ συνέβη κάτι διαφορετικό. Οἱ φυσικοὶ αὐτουργοὶ ἦσαν οἱ ἴδιοι - ὄχι σὰν πρόσωπα ἀλλὰ σὰν ἄμεσοι δημιουργοί της ὅλης ἀτμόσφαιρας. Κουκουλοφόροι, γνωστοὶ ἄγνωστοι, τοὺς ὁποίους τὰ ΜΜΕ αὐτὴ τὴν φορὰ πρόβαλαν διαφορετικὰ καὶ ἐλάχιστα ἐπικριτικά, ὡς ἰδεολογικὰ ἀντιπαρατιθέμενους μέ τό ΠΑΜΕ. Ἀρωγός σ’ αὐτή τήν τακτική παραπλάνησης στάθηκε τό ἐπιχείρημα περί παρεμπόδισης ἀπό τό ΠΑΜΕ ἄλλων ὁμάδων διαδηλωτῶν. Δόθηκε ἡ εἰκόνα μιᾶς μάχης μεταξὺ ὁμοειδῶν ὁμάδων. Ποιὰ εἶναι ἡ οὐσιαστικὴ διαφορὰ ποὺ καθορίζει καὶ τὴν σταθερὴ στάση τῶν ΜΜΕ γιὰ λασπολογία καὶ παραπληροφόρηση κατὰ τῶν μὴ ἐλεγχόμενων διαδηλώσεων; Στὴ ΜΑΡΦΙΝ ὁ θάνατος τῶν θυμάτων ἔδινε τὴν δυνατότητα, μὲ τὸν κατάλληλο χειρισμὸ καὶ δημιουργώντας συγκεκριμένους «ἠθικοὺς» αὐτουργούς, ἡ ἀγανάκτηση τοῦ κόσμου νὰ διοχετευθεῖ κατὰ τῶν διαδηλώσεων καὶ τῆς διεκδίκησης δικαιωμάτων. Προχθές, ἐπειδὴ τὸ θῦμα ἦταν μέλος τοῦ ΠΑΜΕ, μιᾶς ὀργάνωσης ποὺ πρωταγωνιστεῖ στὴν ὀργάνωση διαδηλώσεων, γιά νά πετύχουν τά ΜΜΕ τόν ἴδιο στόχο, ἔπρεπε νὰ τὸ ὑποβιβάσουν στὸ ἐπίπεδο τῶν κουκουλοφόρων.

Θέλουμε ἡ δημόσια τηλεόραση νά γίνει νταβατζοκάναλο; (2)

συνέχεια τῆς ἀνάρτησης http://katotokerdos.blogspot.com/2011/10/blog-post_09.html

Μπορεῖ ἡ σημερινὴ κατάντια νὰ μὲ ξεγελᾶ καί νὰ βλέπω τὸ τηλεοπτικὸ παρελθὸν ὡς παράδεισο. Ὅμως θυμᾶμαι ὡραῖες ἐκπομπές, «Θέατρο τῆς Δευτέρας». «Μουσικὸ Ὁδοιπορικό», μιά ἐκπληκτικὴ ἐκπομπή πού παρουσίαζε φοβεροὺς ὀργανοπαῖκτες ἀπὸ ὅλη τὴν χώρα. Μέσα ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἐκπομπὴ ἔμαθα γιὰ τὸ πολυφωνικὸ τραγούδι τῆς Ἠπείρου. Δὲν εἶχαν μόνο μουσικὸ ἐνδιαφέρον. Ἔβλεπες μαζὶ διάφορα πρόσωπα τῆς Ἑλλάδας. Ἤ, γιὰ νὰ τὸ πῶ καλύτερα, ἀπομεινάρια τῆς Ἑλλάδας, αὐτὰ πού ἄφησε πίσω της ἡ ἐπιβληθεῖσα «ἐθνικὴ» ὁμοιομορφία. Ἂς μὴν τὸ συνεχίσω, τοὺς ἔχει λούσει καλὰ ὅλους τούς καταστροφεῖς ἑλληναράδες ὁ Ἠλίας Πετρόπουλος.

Ὑπῆρχε ὅμως μιά καταγραφή τῆς πραγματικότητας. Μερική ἴσως, ἀλλά λίγο ξύπνιος νἄσουνα ἔπαιρνες μερικά πράγματα χαμπάρι. Εἶχε καλὲς καί δεμένες παραγωγὲς ἡ ΕΡΤ. Τώρα μούρχεται στὸ μυαλὸ τὸ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ. Ἀφιερώματα σὲ πνευματικοὺς ἀνθρώπους. Σὲ μουσικούς δημιουργούς. Σειρὲς βασισμένες σὲ λογοτεχνικὰ ἔργα. Ἱστορικά ἀφιερώματα. Ἐκπομπές γιά τήν διασπορά. Ὑπάρχουν ἀκόμα ἐκπομπὲς γιὰ τὸ βιβλίο, τὸ θέατρο, ζωγραφική. Καὶ τὰ τηλεπαιχνίδια πού βάζανε εἴχανε μία ἰσορροπία ρὲ παιδί μου, οὔτε τὰ φοβερὰ ποσὰ, δέλεαρ νὰ παρακολουθήσεις ἢ νὰ συμμετάσχεις, οὔτε ἐξαλλοσύνες, δὲν εἶχε τέτοια πράγματα.

Θέλουμε ἡ δημόσια τηλεόραση νά γίνει νταβατζοκάναλο;(1)

Τά ιδιωτικά ΜΜΕ, ἐδῶ καί καιρό, ἔχουν βάλει τήν δημόσια τηλεόραση στό μάτι. Πρόσφατο παράδειγμα οι κατηγορίες κατά τῆς ΕΡΤ γιά σπατάλη, ὅσον ἀφορᾶ τήν αγορά τῶν δικαιωμάτων προβολῆς τῶν αγώνων τοῦ Κυπέλλου Πρωταθλητριῶν Εὐρώπης. Πρίν μερικούς μῆνες ὁ στόχος τῶν ἀνιδιοτελῶν κατηγοριῶν ἐκ μέρους τῶν ιδιωτῶν ἦταν πάλι ἡ ΕΡΤ. Αυτή τήν φορά ὄχι γιά σπατάλη, ἀλλά γιά ἀπαράδεκτη λιτότητα στήν ἐκδήλωση επιλογῆς τραγουδιοῦ γιά τόν διαγωνισμό τῆς Γιουροβίζιον.

Τό πάντα ζεστό ἐνδιαφέρον τῶν ιδιωτικῶν ΜΜΕ γιά τήν ΕΡΤ δέν σχετίζεται καθόλου μέ τά οἰκονομικά της, τήν διαφάνεια, τήν ἀξιοκρατία, οὔτε τήν σπατάλη πόρων σέ ἐξωτερικές παραγωγές ἤ σέ μισθοδοσία ὑψηλοβάθμων στελεχῶν καί δημοσιογράφων. Περισσότερο σχετίζεται μέ τήν οἰκοδόμηση καί καθιέρωση στήν συνείδηση τοῦ κόσμου-πελάτη ἑνός προφίλ διαφάνειας καί ὑγιοῦς επιχειρηματικότητας πού ἐπιδιώκεται νά παγιωθεῖ σάν ἐγγύηση δημοκρατικότητας, ἀνεξάρτητης, σφαιρικῆς καί ἀντικειμενικῆς ενημέρωσης, πού ὑποτίθεται δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει στά κρατικά μέσα. Ὅμως ἕνα τέτοιο στερεότυπο μπάζει νερά ἀπό παντοῦ, ἄν ληφθοῦν ὑπ’ ὄψιν πέραν τοῦ ἰδιοκτησιακοῦ καθεστῶτος τῶν ἰδιωτικῶν ΜΜΕ, τά τεράστια χρέη αὐτῶν τῶν καναλιῶν σέ ἀσφαλιστικά ταμεῖα, δημόσιο καί ἐφορία καί πάνω ἀπό ὅλα ἡ μή συμμόρφωσή τους μέ τό ισχύον νομικό πλαίσιο λειτουργίας. Διότι ὄντως ἡ ρουσφετολογία, ἡ διαπλοκή καί ἡ ρεμούλα εἶναι συστατικό στοιχεῖο τοῦ ἑλλαδικοῦ κράτους καί τῶν ὀργανισμῶν του, ἀλλά ὅταν αὐτή ἡ ρητορική ἐκφέρεται ἀπό τούς λεγόμενους νταβατζῆδες τοῦ ἰδιωτικοῦ τομέα, ἄλλες σκοπιμότητες ἐξυπηρετοῦνται.

Μαστορέματα: Φτιάχτο μόνος σου

Κεφάλαιον πρῶτον:

Φαντάσου -ἂν μπορεῖς- πὼς δὲν ἔχεις καθόλου συνείδηση, γιὰ τίποτα, κανένα αἴσθημα ἐνοχῆς ἢ τύψεις ἀνεξάρτητα μὲ τὸ τί ἔχεις πράξει, καμμιὰ αἴσθηση ἀνησυχίας γιὰ τὸ τί κάνουν οἱ ἄλλοι, εἴτε ἄγνωστοι, εἴτε φίλοι, ἢ ἀκόμη καὶ συγγενεῖς. Φαντάσου πὼς δὲν αἰσθάνεσαι οὔτε τὴν παραμικρὴ ντροπὴ γιὰ τίποτα ἀπ΄ὅσα ἔχεις κάνει σὲ ὅλη σου τὴ ζωή, ἀνεξάρτητα μὲ τὸ τί εἴδους ἐγωϊστικές, ἐπιβλαβεῖς, ἢ ἀνήθικες πράξεις ἔχεις διαπράξει.

Κεφάλαιον δεύτερον:

Ὑποκρίσου πὼς ἡ ἔννοια τῆς εὐθύνης, σοῦ εἶναι ἄγνωστη, πὼς ἡ εὐθύνη εἶναι ἕνα περιττὸ βάρος τὸ ὁποῖο δέχονται νὰ κουβαλοῦν μόνο οἱ μωρόπιστοι ἠλίθιοι.

Κεφάλαιον τρίτον:

Πρόσθεσε σ΄αὐτὴ τὴν παράξενη φαντασία τὴν ἱκανότητά τοῦ νὰ μπορεῖς νὰ κρύβεις ἀπὸ τοὺς ἄλλους τὸ γεγονὸς πὼς ἡ ψυχοσύνθεσή σου εἶναι ριζικὰ διαφορετικὴ ἀπὸ τὴ δική τους. Δεδομένου ὅτι ὅλοι ὑποθέτουν ὅτι ἡ συνείδηση εἶναι καθολικὴ μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, ἡ ἀπόκρυψη τοῦ γεγονότος πὼς δὲν ἔχεις συνείδηση μπορεῖ νὰ γίνει σχεδὸν χωρὶς κανένα κόπο.  

Νανόκοσμος

Μεγάλωσα –ὅπως καὶ πολλοὶ συμμαθητές μου- μὲ τὴν πεποίθηση πὼς τὸ μόνο ποὺ κινεῖται μὲ μεγαλύτερη ταχύτητα ἀπὸ αὐτὴν τοῦ φωτὸς εἶναι τὸ κουτσομπολιό. Ἐὰν ὅμως οἱ παρατηρήσεις ποὺ ἀφοροῦν τὰ νετρίνος (ὑποατομικὰ σωματίδια ποὺ μποροῦν νὰ κινοῦνται μὲ ταχύτητα μεγαλύτερή του φωτὸς) ἀποδειχθοῦν ἀληθεῖς δὲν θὰ ἀνατραπεῖ μόνο ἡ θεωρία τοῦ Einstein, ἀλλὰ θὰ ἐπέλθει μία τεράστια ἀλλαγὴ στὸν τρόπο κατανόησης τῆς ζωῆς. Τὰ σενάρια ἐπιστημονικῆς φαντασίας θὰ γίνουν σενάρια ἐπιστημονικῆς πραγματικότητας, καὶ θὰ πάψουμε πιὰ νὰ θεωροῦμε παράδοξο τὸ ἀποτέλεσμα νὰ προηγεῖται τῆς αἰτίας του. 

Περιθωριοποίηση, ἀποκλεισμός καί παγκοσμιοσυνεντοπισμός

Τὸ σύγχρονο κοινωνικὸ ναρκοπέδιο ἔχει δημιουργηθεῖ ἀπὸ τὸ συνδυασμὸ καταναλωτισμοῦ, αὐξανόμενης ἀνισότητας, ἀνταγωνισμοῦ καὶ φιλαργυρίας ποὺ θεωροῦνται προϋποθέσεις γιὰ μιὰ "ἀνθηρὴ" οἰκονομία. Ἔχουμε ὅλοι μας ἀποπλανηθεῖ νὰ πιστεύουμε πὼς οἱ ἀγορὲς εἶναι ἡ συνταγὴ γιὰ μιὰ καλὴ ζωὴ καὶ ὁ μόνος τρόπος ἐπίλυσης τῶν προβλημάτων της, ἀλλὰ στὴ συνέχεια ἕνα μεγάλο μέρος τοῦ πληθυσμοῦ παρεμποδίζεται ἀπὸ τὴ χρήση αὐτῆς τῆς συνταγῆς. Ἡ ἐπιδίωξη τῆς εὐτυχίας ἐπιχειρεῖται μέσω τοῦ σημερινοῦ μοντέλου "ἀνάπτυξης" τὸ ὁποῖο τὴν καταμετρᾶ μὲ δεῖκτες ὅπως ὁ πλοῦτος, ἡ αὔξηση τῆς ὑλικῆς παραγωγῆς, ἡ ἐπιμέρους ἀνταγωνιστικότητα καὶ ἀντιπαλότητα ἀντὶ τῆς ἀνθρώπινης ὁμοψυχίας, τῆς ποιότητας τῆς ψυχαγωγίας, τῆς ὑγείας, τῆς ἐκπαίδευσης καὶ τῆς προώθησης πολιτιστικῶν δραστηριοτήτων. Ὡς ἐκ τούτου ἕνα ἐρώτημα ποὺ προκύπτει στὸν καπιταλισμὸ τῆς ἰδεολογίας τοῦ τύπου "κέρδος πάνω ἀπ’ ὅλα" εἶναι κατὰ πόσον οἱ χαρὲς τῆς κοινωνικῆς ἐπαφῆς εἶναι σὲ θέση νὰ ἀντικατασταθοῦν ἀπὸ τὴν ἐπιδίωξη συσσώρευσης πλούτου, τὴν ἀπόλαυση ποὺ παρέχεται ἀπὸ τὴν ἀγορὰ ἀναλωσίμων καὶ τὴν τείνουσα πρὸς τὸ ἄπειρο ἰδέα τῆς οἰκονομικῆς ἀνάπτυξης.

Νόρμαν Μαίηλερ. Μιά ἄλλη ἄποψη γιά τήν 11η Σεπτεμβρίου 2001.

( Με ἀφορμή τήν κατάρρευση τῶν δίδυμων πύργων στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, τήν πολεμική καί πατριωτική ἀτμόσφαιρα πού κυριάρχησε καί κατέληξε στήν εἰβολή τῶν ΗΠΑ στό Ιράκ, ὁ κατά πολλούς κορυφαῖος ἀμερικάνος συγγραφέας Νόρμαν Μαίηλερ ( 1923-2007), ἔγραψε τό βιβλίο Γιατί κάνουμε αὐτό τον πόλεμο ( Why are we at war?) , το ὁποῖο ἐξεδόθη το 2003 στην Ἑλλάδα ἀπό τίς έκδόσεις Ωκεανίδα, σέ μετάφραση τοῦ Τάκη Θεοδωρόπουλου. Στό ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο ( ἡ ἐπιλογή μέ τά τονισμένα μέρη εἶναι δικιά μου) περιλαμβάνεται καί μιά συνέντευξη τοῦ Μαίηλερ μέ τόν Ντότσον Ραίηντερ, δημοσιευμένη στό Sunday Times Magazine ατίς 19/9/2002.

Φυσικά τό καθ’ αὐτό θέμα τῆς 11/9/2001 δέν ἐξαντλεῖται στο βιβλίο τοῦ Μαίηλερ, ἰδιαίτερα κάποιες πολύ σκοτεινές πτυχές του, ὅπως τό ἄν οἱ ἐπίσημες ἀρχές τῶν ΗΠΑ ἦταν ἐνημερωμένες καί σέ ποιό βαθμό, οὔτε γίνεται ἀναφορά στις ἄμεσες ἀντιδράσεις τους. Μιά μικρή γεύση μᾶς δίνει ὁ Michael Moore στήν ἱστοσελίδα του . Ἄς εἴμαστε λοιπόν περισσότερο δύσπιστοι καί ἐπιφυλακτικοί μέ τίς ἐπίσημες ἐπετειακές ἐκδηλώσεις, εἴτε πρόκειται γιά καρναβάλια ζητωκραυγῶν (π.χ. γκρέμισμα τείχους τοῦ αἴσχους ) εἴτε γιά "μνημόσυνα". Καί ὄχι μόνον στίς ΗΠΑ καί τήν Εὐρώπη.

Ἐκτιμῶ ἰδιαίτερα τὴν καθαρὴ, ἰδιαίτερη, ἀντιτηλεοπτική καί καθόλου ἀγοραῖα θέση ἑνὸς ἀμερικάνου σάν τόν Μαίηλερ, πού δείχνοντας ἕνα ζοφερὸ μέλλον, δέν διακατέχεται ἀπό τήν ἀντιτρομοκρατική ψύχωση οὔτε δέχεται νὰ αὐτολογοκριθεῖ καὶ δὲν διστάζει νὰ τοποθετηθεῖ ἐνάντια στὰ «ἐθνικὰ» λεγόμενα συμφέροντα τῆς χώρας του. Καταλήγω καὶ στὸ ἑξῆς. Ὁ πατριωτισμὸς πού διαλαλεῖται εἶναι ὄχι μόνο τζούφιος ἀλλὰ σύμφωνα μὲ τὸν Μαίηλερ εἶναι καὶ ἐπικίνδυνος, ὑποστηρικτικὸς ἑνὸς περιβάλλοντος πού τὰ πάντα ἐλέγχονται ἀπὸ τὶς ἐπιχειρήσεις.

Ἡ εἰλικρίνεια, ἡ διεισδυτικότητα τοῦ Μαίηλερ, ἡ τόλμη γιά τήν διατύπωση ἄποψης σχετικά μέ τήν κρίση ταυτότητας τῶν ΗΠΑ, εἶναι τό πρῶτο ζητούμενο γιά τούς πνευματικούς ἀνθρώπους ἐπί ἀντιστοίχων θεμάτων στήν Ἑλλάδα. )

Ἡ ἐν Ἑλλάδι ἀλλαγή προϋποθέτει βούλιαγμα...

Ὅπως ἡ πολυνομία καὶ τὸ νομικὸ χάος ὑποκρύπτουν μία ἐγγενῆ προδιάθεση πρὸς τὴν παράβαση καὶ τὴν παρανομία, τὶς ὁποῖες ἀδυνατώντας ἢ μὴ θέλοντας νὰ ἀντιμετωπίσουν προσπαθοῦν νὰ ἐπικαλύψουν, ἔτσι καὶ ἡ ἐπίμονη ἀναφορὰ σὲ κάθε εἴδους «ἀλλαγὴ» συμβαδίζει μὲ ἕναν ὀργανισμὸ ποὺ γιὰ ἱστορικοὺς λόγους «ἀρνεῖται» πεισματικὰ νὰ ἀλλάξει.

Διαρθρωτικὲς ἀλλαγές. Ἀλλαγὲς δομικές. Ἀλλαγὲς μέσῳ προεκλογικῶν προγραμμάτων. Ἀλλαγὲς νοοτροπίας. Εἰς μάτην. Ἡ ἄφθονη ποικιλία «ἀλλαγῶν» πού συναντᾶται στὴν ἐπίσημη ἱστορία αὐτοῦ τοῦ τόπου σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν τραγικὴ πολιτική, κοινωνική, οἰκονομικὴ καὶ κυρίως πνευματικὴ κατάσταση τῆς χώρας, ὁδηγεῖ μὲ μαθηματικὴ ἀκρίβεια στὸ συμπέρασμα ὅτι ἀπουσιάζουν οἱ προϋποθέσεις γιά ὁποιασδήποτε μορφῆς ἀλλαγή. Μέ λίγη προσοχή θὰ ἐπισημανθεῖ τὸ πρωτοφανές, ὅτι δηλαδὴ μία ἁπλὴ λέξη ἀποδείχτηκε ἀρκετὴ νὰ στηρίξει ἕνα ὁλόκληρο πολιτικὸ καθεστώς, ἀλλὰ καὶ νὰ βγάλει στην ἐπιφάνεια –κάτι πού εἶναι σαφῶς θετικὸ σέ σχέση μέ τίς προγενέστερες ἐποχές σκότους - ἕνα ἀπὸ τὰ χειρότερα πρόσωπα τοῦ νεοέλληνα. Στήν οὐσία τους ὅμως τά πράγματα παρέμειναν ἴδια καί ἀπαράλλακτα.

Θερινή δυσπεψία

Cartoon ἀπό τήν Guardian 27/08/11

Ὑπάλληλοι μὲ ἄρτια ἐκπαίδευση καὶ ὑψηλὴ κατάρτιση, ὑπὸ τὴν κάλυψη τοῦ σκότους ὀλισθαίνουν σὲ ξένο ἔδαφος, κατὰ κάποιον ἄγνωστο τρόπο προκαλοῦν ἕνα περιστατικὸ τὸ ὁποῖο προωθοῦν μὲ τὰ καθιερωμένα μέσα ἐνημέρωσης ὥστε νὰ διαδοθεῖ καὶ νὰ προκαλέσει πανικό. Μιὰ βομβιστικὴ ἐκστρατεία ξεκινᾶ προκειμένου νὰ προστατευθοῦν οἱ "ἄμαχοι" καὶ στὴ συνέχεια νὰ βοηθηθοῦν οἱ ἐκ θαύματος ὁπλισμένες μάζες "ἀμάχων" νὰ καταλάβουν τὴν ἐξουσία. Ὁ θάνατος γιὰ μιὰ ἀκόμα φορά σὰν παγερὴ ὑπολογιστικὴ μέθοδος θὰ χρησιμοποιηθεῖ γιὰ νὰ ἀπαλλαγεῖ ὁ κόσμος ἀπὸ ἕνα τύραννο –ποὺ χωρὶς ἀμφιβολία θὰ ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ ἕναν ἄλλο– μόνο ποὺ αὐτὸς θὰ εἶναι ντυμένος τὰ ροῦχα τῆς Δυτικῆς Δημοκρατίας, καὶ ἀσφαλῶς ἡ κάθε του κίνηση θὰ εἶναι συγχρονισμένη μὲ τοὺς νόμους τοῦ παγκόσμιου οἰκονομικοῦ συστήματος. Τὸ νεοφιλελεύθερο μοντέλο βασιζόμενο στὴ θερμὴ ὑποστήριξη τῶν "δημοκρατικῶν" θεσμῶν καὶ τῶν "ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων", τὴν ἀπομόνωση κάθε "ὀπισθοδρομικοῦ" ἀντιλόγου καὶ προσηλωμένο στὴν ἀνάγκη τοῦ "ἐκσυγχρονισμοῦ" καὶ τὴν "ὀρθολογιστικὴ" κατανομὴ τοῦ πλούτου θὰ ἐξακολουθήσει νὰ ζεῖ καλὰ κι ἐμεῖς λίγο χειρότερα.

Ταξική συνείδηση, "ἐθνική" ἰδεολογία καί πνευματική ἔρημος.

Στήν ἀνάρτηση μὲ τίτλο "Μιά γόνιμη αὐτοκριτική τῆς ἀγανάκτησης.." τῆς 20/6/2011, σχετικὰ μὲ τὶς συγκεντρώσεις τῶν ἀγανακτησμένων, εἶχα διατυπώσει κριτική, ὅπως καί τὶς σοβαρές μου ἐπιφυλάξεις γιὰ τὸ μέλλον τους, ἂν δὲν ἐπληροῦντο σταδιακὰ ὠρισμένες προϋποθέσεις ποὺ σχηματικὰ θὰ μποροῦσαν νὰ ἀποδοθοῦν μὲ τὸν ὄρο « ὀργανωμένη καὶ συγκροτημένη πολιτικὴ διεκδίκηση καὶ ἔκφραση».

Τὸ πολύ ἐνδιαφέρον κείμενο τῶν «4 βημάτων» , τῆς 9/8/2011, δίνει μία ἄποψη γιὰ τὸ πῶς μπορεῖ νὰ πάρει σάρκα καὶ ὀστᾶ αὐτὸς ὁ ὅρος. Συμφωνῶ πλήρως μέ τις διαπιστώσεις του γιά τά ΜΜΕ, γιά το μαῦρο σκοτάδι καί το πλιάτσικο πού ἐπικρατεῖ στήν χρηματοδότηση Μ.Κ.Ο. ( ἄς μοῦ ἐξηγήσει κάποιος τί σόϊ μὴ κυβερνητικὴ ὀργάνωση εἶναι αὐτή πού χρηματοδοτεῖται ἀπὸ τὸ κράτος), μὲ ὅσα γράφει γιά τήν παραπλανητική προβολή ὡς παγκόσμιων κακοποιῶν, κρατῶν ὅπως ἡ Βόρειος Κορέα καί τό Ἰράν, γιά τήν καθιέρωση τῆς ἁπλῆς ἀναλογικῆς, ὅπως καί μέ ἀρκετές διαπιστώσεις γιά τό ἑλληνικό πολιτικό καί κομματικό σκηνικό. Ὑπάρχουν βέβαια και διαφωνίες, πού δίνουν ἀφορμές γιά κάποιες πρόσθετες σκέψεις πάνω στό περιεχόμενο πού προσλαμβάνουν, στήν χώρα μας είδικώτερα, οἱ ἔννοιες «ταξική συνείδηση» καί «ἐθνική ἰδεολογία».

Μιά διαφοροποίηση, πού σέ μεγάλο βαθμό συναρτᾶται μέ τον καθοριστικό καί καταστροφικό ρόλο πού ἀποδίδω παρακάτω στήν νεοελληνική ἐθνική ἀστική ἰδεολογία τῆς ὁποίας ἡ ἐπίσημη νεοελληνική ἱστορία ἀποτελεῖ τόν κύριο τροφοδότη. Δηλαδή:

4 βήματα γιά νά γίνει ἡ ἀγανάκτηση αἰσιοδοξία

      ΒΗΜΑ ΠΡΩΤΟ

                                                      

   Τί χωρίζει τὶς σπίθες τοῦ Θεοδωρακη (ὁποῖες ἀπόμειναν) ἀπὸ τοὺς ἀγανακτισμένους τοῦ συντάγματος;  Τὸ κίνημα "δὲν πληρώνω" ἀπὸ τὸ κίνημα τῆς Κερατέας; τὴν κίνηση γιὰ ἄμεση δημοκρατία ἀπὸ τὴν πρόταση γιὰ "περιεκτικὴ δημοκρατία" ; Τὶς συνελεύσεις πολιτῶν τῶν συνοικιῶν , δήμων κλπ ἀπὸ τὶς σπίθες πού ἀποχώρησαν ἤ διαγράφτηκαν;

   Κάποια πράγματα μπορεῖ νὰ τοὺς διαφοροποιοῦν , ὅμως σὲ ὅλους αὐτοὺς τοὺς σχηματισμοὺς ὑπάρχει ἕνας κοινὸς παρονομαστὴς μὲ πολλοὺς παράγοντες ὅπως

     Ἡ διογκουμενη φτώχεια , ἡ σταδιακὴ ἀλλὰ γρήγορη ἀπώλεια τῶν ἐργασιακῶν ἀλλὰ τώρα πιὰ ἀκόμα καὶ  τῶν ἀνθρώπινων δικαιωμάτων

     Ἡ σάρωση τῶν κατακτήσεων τῶν τελευταίων δεκαετιῶν σὲ ζητήματα δημοκρατίας , λαικοῦ ἐλέγχου καὶ συμμετοχῆς, σὲ ζητήματα ποιότητας ζωῆς καὶ πρόνοιας μὲ τὴν διάλυση τῶν συστημάτων ὕγειας καὶ ἀσφάλισης.

     Ἡ ἐξουθένωση καὶ περιφρόνηση τῶν ἀδύναμων, ἡ καταλήστευση τῆς τρίτης ἡλικίας μέσῳ τῶν “ἐπενδυσεων” τῶν ἀσφαλιστικῶν τους ταμείων κλπ

     Ἡ ἀπώλεια τῆς αἰσιοδοξίας καὶ τῆς ἐλπίδας  ...

  

Στῶμεν

Πρῶτο ποὺ αὐτοὶ ἀποφασίζουνε πὼς κινδυνεύομε καὶ

πότε καὶ πὼς θέλομε δὲ θέλομε θὰ μᾶς “ἐσώσουν”.

Δεύτερο ποὺ ἀπ’ τὶς ἀξίες προτιμοῦν τὰ ἀξιώματα, τί

νὰ τὶς κάνουμε τὶς παλιατζοῦρες. Τρίτο γεγονὸς τὸ ἀνὰ-

στημά σου ποὺ τοὺς καταργεῖ, τὸ εὖρος σου ποὺ ἀχρη-

στεύει τὶς μονάδες τους καὶ τὰ ἰσόπεδα τοπία τους. Τὲ-

ταρτο ποὺ οἱ εὔπιστοι, ποὺ νὰ τοὺς πάρει ὁ διάολος,

χειροκροτοῦν τὸ φίμωτρο γιὰ τὶς “φωνασκίες τῶν

πληβείων” κι οὔτε ποὺ θέλουνε νὰ δοῦνε πὼς κόψε

ἀποδῶ κόψε ἀπ’ ἐκεῖ σὲ τεμαχίσανε σὲ οἰκόπεδα καὶ

μυρμηγκότρυπες οἱ ἄψωλοι.

Γεγονὸς προχωρημένο ποὺ στοὺς δρόμους σου ἕναν Ἀ

πρίλη χύθηκε τὸ ἔμπυο, οἱ μειοδότες περιφέρανε ὅ,τι

πελώριο: τ’ ἀτίμητά σου τὸ αἷμα σου αἰώνων στὰ

διεθνῆ χρηματιστήρια, σ’ ἀγοραστὲς βορὰ τῆς φτήνιας,

καὶ ποὺ πιάσανε τὰ ὑψώματά σου οἱ φαῦλοι κ’ οἱ ἀχρεῖοι

στίφη καὶ ποὺ ἐσὺ πικρὸς ἀπήγανος, τοῦ τάφου ἄκρη

ἄκρη καὶ τῆς λεηλασίας ὅ,τι περίσσεψε δοσμένο στὴ

φυγή, νοῦς ἐνδοφλέβιος καὶ μάτια ν’ ἀνασκάβουν τὴν

ἀντάρα.

Γεγονὸς ἔσχατο ἡ ἑκατόχρονη ὀργή σου

πού ἀρνιέται τὴ μετάσταση καὶ δὲν πάει πιὸ πέρα

παρὰ ἐδῶ, μονάχη της, χωρὶς καψούλι

συνωμοτεῖ καὶ δέρνεται μὲ τὸ βυθό της.

Ἕκτωρ Κακναβάτος
Ἀπό τή συλλογή Θάλαμος Ἀζωτούχων

Φορῶντας γούνα τόν μήνα Αὔγουστο ἤ ὁ τουρισμός ὡς ἐμπόρευμα...

Ἡ δήλωση τῆς δημοτικῆς ἀρχῆς Ζακύνθου, μετά τήν δολοφονία τοῦ 19χρονου Βρετανοῦ τουρίστα καί τοῦ τραυματισμου ἄλλων τεσσάρων ἀπό ομάδα ταξιτζήδων τῆς περιοχῆς δίνει ἀφορμές νά σχολιασθοῦν δυό πράγματα. Ἡ ἐπιχειρούμενη, ἐμμέσως πλήν ὅμως σαφῶς, μετάθεση εὐθύνης ἀπὸ τοὺς δράστες πρὸς τὴν μεριὰ τῶν θυμάτων, καὶ κυρίως ἡ σημασία τοῦ τουρισμοῦ ὡς ἐμπόρευμα.

Ἀς πάρουμε πρῶτα μια ἰδέα ἀπό τον σύνδεσμο πού ἀκολουθεῖ.

( http://www.skai.gr/news/greece/article/174804/dimarhos-zakunthou-ston-skai-na-doume-ti-poiotita-tourismou-epithumoume-/

Σύμφωνα μὲ τὴ λογικὴ καὶ τὴν ἀντίληψη τοῦ δημάρχου Ζακύνθου, ἡ δολοφονία τοῦ Βρετανοῦ τουρίστα ἀπὸ νεαρὸ ταξιτζὴ ποὺ ἔγινε τὰ ξημερώματα τῆς Τετάρτης...«…ἦταν μοιραῖο νὰ συμβεῖ».Συγκεκριμένα εἶπε: «Ξέρετε τί συμβαίνει στὴ Ζάκυνθο καὶ εἰδικὰ στὴν περιοχὴ τοῦ Λαγανά, ποὺ μαζεύονται συγκεκριμένοι τουρίστες γιὰ νὰ διασκεδάσουν καὶ νὰ κάνουν πράγματα ποὺ δὲν κάνουν στὴ χώρα τους. Πρόκειται γιὰ συγκεκριμένη ποιότητα, καὶ ἦταν ἑπόμενο νὰ συμβεῖ τὸ μοιραῖο» σημείωσε.

Ἡ διύλιση τοῦ πραγματικοῦ ἀπό τήν ἀσάφεια

Στὸ μακρυνὸ παρελθὸν τὰ διευθυντικὰ στελέχη τῶν ἐπιχειρήσεων ἔπρεπε νὰ ἀσχολοῦνται πρὸ πάντων μὲ τοὺς πελάτες τους, τοὺς ἐργαζομένους τους καὶ τοὺς ἀνταγωνιστές τους, καὶ μόνο σὲ περιορισμένη ἔκταση μὲ τοὺς μετόχους τους. Στὴ διάρκεια τῶν εἴκοσι τελευταίων λαμπρῶν ἐτῶν, μεγάλα διεθνῆ χρηματοπιστωτικὰ ἱδρύματα ἀγνοώντας τὸ ρίσκο καὶ βασιζόμενα στὴ φήμη οἰκονομολόγων γκουροὺ -μία φήμη ἡ ὁποία ἐκ τῶν ὑστέρων ἀπεδείχθη παντελῶς ἀβάσιμη- πιέζουν γιὰ τὴν ἐγκαθίδρυση μιᾶς ἀντικυβερνητικῆς, ἀντιρυθμιστικῆς ἰδεολογίας, ποὺ θὰ φέρει τὴν εὐημερία γιὰ ὅλους καὶ ἀφοῦ τὸ κατορθώνουν, ὑπερβαίνουν τὶς δυνατότητές τους. Δημιουργοῦν καὶ πωλοῦν χρηματοδοτικὰ πακέτα, χορηγώντας τεράστια δάνεια μὲ σκοπὸ τὴν ἐπίτευξη βραχυπρόθεσμων κερδῶν, ἀπορρίπτοντας ὡς ἀβάσιμες σαφεῖς προειδοποιήσεις ὅτι οἱ δανειολῆπτες δὲν θὰ εἶναι σὲ θέση νὰ ἐξοφλήσουν τὰ δάνεια. Συνέπεια αὐτῆς τῆς οἰκονομικῆς ἐπανάστασης εἶναι ἡ στροφὴ τῆς προσοχῆς τῶν διευθυντικῶν στελεχῶν στοὺς μετόχους, καὶ ἰδιαίτερα στοὺς προνομιούχους μετόχους, ἐκείνους ποὺ κατέχουν συνταξιοδοτικὰ πακέτα. Ἀσφαλῶς πρέπει ἀκόμα νὰ ἀνταποκρίνονται στὶς ἐπιθυμίες τῶν πελατῶν τους, στὶς πρωτοβουλίες τῶν ἀνταγωνιστῶν τους, καὶ στὶς φιλοδοξίες τῶν ἐργαζομένων τους, ἀλλὰ μόνο σὲ πάρα πολὺ περιορισμένη ἔκταση σὲ σύγκριση μὲ τὸ παρελθόν. Ἡ ἱκανοποίηση τῶν αἰτημάτων τῶν μετόχων καθιστᾶ μονόδρομο τὴ μεγαλύτερη δυνατὴ μείωση τοῦ ἀριθμοῦ τῶν ἐργαζομένων καὶ τὴ μείωση τῶν ἀμοιβῶν ἐκείνων οἱ ὁποῖοι καταφέρνουν νὰ διαφύγουν τὴν ἀνεργία. Πολλοὶ στὴν προοπτική τοῦ εὔκολου καὶ γρήγορου πλουτισμοῦ, καὶ μερικοὶ ἄλλοι ἐλλείψει ἄλλων τρόπων βιοπορισμοῦ, ἐναποθέτουν τὴν πίστη τους στὶς ἀγορές. 

Ἡ ἀφαίμαξη τῆς πέτρας

Guardian Σάββατο 25 Ἰουνίου 2011

Τό κείμενο στά λείψανα γράφει:
The holy bottomless bail of Brussels
And the miraculous bleeding stone of Athens

Πού θά μποροῦσε νά μεταφραστεῖ ὡς:
Τό ἱερό ἀπύθμενο δάνειο τῶν Βρυξελλῶν
Καί ἡ θαυματουργή ἀφαίμαξη τῆς πέτρας τῶν Ἀθηνῶν

Μιά γόνιμη αὐτοκριτική τῆς "ἀγανάκτησης"...

Ὅποιος ἀγανακτεῖ ἐπειδὴ χάνει τὴν δουλειὰ του ἐνῷ μέχρι σήμερα στὸν ἄνεργο πού περπατοῦσε δίπλα του δὲν ἔδινε περισσότερη προσοχὴ ἀπὸ ὅση τοῦ ἀποσποῦσε μία πεσμένη γόπα στὸν δρόμο, τότε εἶναι ἄξιος της μοίρας του.

Ἡ ἀγανάκτησή του θὰ ξεφουσκώσει ἀπότομα ἂν κάποιο ρουσφέτι, ἀπὸ τὰ λίγα πού ἀπέμειναν πλέον, τοῦ χτυπήσει τὴν πόρτα ἀπρόσμενα, ἢ ἂν γλυτώσει τὴν ἀπόλυση εἰς βάρος κάποιου συναδέλφου του.

Ποῦ καιρός γιά ἀγανάκτηση. Μέχρι σήμερα ἤθελε να καταπιεῖ τό δόλωμα τοῦ εὔκολου και γρήγορου κέρδους, τῆς καταναλωτικῆς φρενίτιδας. Χαζολόγαγε και αὐτοθαυμαζὀταν μπροστά στόν τηλεοπτικό «καθρέφτη». Ἀντί νά ἀγανακτήσει μέ αὐτό τό δόλωμα, προτίμησε νά τό καταπιεῖ ἀμάσητο.Ἔβλεπε τήν μεγάλη κλεψιά νά ἐκτυλίσσεται μπροστά στά μάτια του, ἄν μάλιστα τοῦ παράπεφτε τοῦ κλέφτη κάνα ψιλό ἔτρεχε στά γρήγορα νά τό πιάσει, νόμιζε ἔτσι ὅτι τό θῦμα ἦταν ἄλλος, ἄσε πού δέν πίστευε ὅτι ὁ ἴδιος θά ἦταν ὁ ἑπόμενος ἤ ὁ μεθεπόμενος.

Εὐτυχία στούς σύγχρονους καιρούς

Ἡ Ἑλένη ἀνοίγει τὸ desktop της καὶ κάνει log in στὰ μαθήματα τῆς ἡμέρας. Εἰσέρχεται στὴν εἰκονικὴ αἴθουσα διδασκαλίας μαζὶ μὲ ἄλλους τέσσερις συμφοιτητές της, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἤδη online καὶ φαίνονται σὰν κουκίδες ποὺ ἀναβοσβήνουν στὸν παγκόσμιο χάρτη, ποὺ ἐμφανίζεται στὸ κάτω μέρος τῆς ὀθόνης τοῦ ὑπολογιστῆ της. Ρίχνει μιὰ γρήγορη ματιὰ στὰ πρόσφατα "updates" τοῦ ἔτους της καὶ μετὰ μπαίνει στὴ σελίδα τῶν διαλέξεων, στὶς σημειώσεις τῶν ὁποίων ἔχει ἄμεση πρόσβαση. Ἀφοῦ τελειώνει τὴν περιήγησή της σώζει τὶς σελίδες ποὺ χρειάζεται νὰ διαβάσει γιὰ νὰ ὁλοκληρώσει τὴν ἐργασία ποὺ τῆς ἀνατέθηκε γιὰ τὸ "σπίτι" στὸ σκληρό της δίσκο. Ἡ Ἑλένη αἰσθάνεται ἰδιαίτερα εὐχαριστημένη διότι μπορεῖ νὰ μελετήσει ὅταν θέλει καὶ ὀργανώνει τὸ πρόγραμμά της ὅπως ἐκείνη ἐπιθυμεῖ, καθὼς ἐπίσης ἐπειδὴ ἔχει τὴν πεποίθηση πὼς συμμετέχει ἐνεργὰ στὴ διάσωση τοῦ περιβάλλοντος ἀπὸ τὶς ἐκπομπὲς ἄνθρακα καὶ κυρίως διότι δὲ χρειάζεται νὰ ἔρθει σὲ πρόσωπο μὲ πρόσωπο ἐπαφὴ μὲ τὸ διδακτικὸ ἢ τὸ διοικητικὸ προσωπικό της σχολῆς της, ἀλλὰ οὔτε καὶ μὲ τοὺς συμφοιτητὲς της, οἱ ὁποῖοι ἄλλωστε ζοῦν ἔτη φωτὸς μακρυά της καὶ δὲν ξέρει τίποτα γιὰ κανέναν ἀπ΄αὐτούς. 

Ἡ Σοβιετική Ἕνωση τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς.

Ἡ Σοβιετική Ἕνωση τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς.

Τοῦ Δημήτρη Κιτσίκη, Τακτικοῦ μέλους τῆς Καναδικῆς Ἀκαδημίας, καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ὀττάβας, Ἐπιτίμου Προέδρου τοῦ «Ἱδρύματος Δημήτρη Κιτσίκη» ΝΠΔΔ. δημοσιεύθηκε στό τεῦχος 184 τοῦ περιοδικοῦ ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ, Νοέμβριος 2010)

Ἡ «σοβιετική ἕνωση» κρατῶν θα ἐπανέλθει, νομοτελειακά, ἀφοῦ οἱ λόγοι πού τήν ἐγέννησαν ὑφίστανται ἀκόμη. Μπορεῖ ὅμως αὐτή ἡ ἀναμενόμενη Νέα Σοβιετική Ἕνωση να ἔχη χρῶμα ἑλληνικό, ὅπως ἡ προηγούμενη εἶχε χρῶμα ρωσικό;

1789, 1830, 1848, στὴν διάρκεια ἑνὸς αἰῶνος στὴν Γαλλία, ἡ ἀστικὴ ἐπανάσταση ἐξεδηλώθη τρεῖς φορὲς ὥσπου τελικὰ ἐθριάμβευσε ὁ καπιταλιστικὸς φιλελευθερισμός.

1871, 1917, στὴν διάρκεια μισοῦ αἰῶνος ἡ κομμουνιστικὴ ἐπανάσταση στὴν Γαλλία καὶ τὴν Ρωσία ἐξεδηλώθη δύο φορές, ὥσπου τελικὰ ἐθριάμβευσε ἀλλά μόνον γιὰ 72 χρόνια. Ὁ μπολσεβικισμὸς ἡττήθη τό 1989.

Ἡ μπύρα καί ὁ βάτραχος

Ἡ στρατηγική τῆς παγκοσμιοποίησης βασίζεται στὸ φόβο τῶν διαφορετικῶν ἐθνικῶν κρατῶν πὼς χωρὶς χρηματοοικονομικὴ ὑποστήριξη θὰ συντριβοῦν ἀπὸ τὴν παγκόσμια οἰκονομία, ἀναγκάζοντας τα ἔτσι νὰ ἐπιζητοῦν νὰ συμπεριληφθοῦν στὸ “παγκόσμιο κίνημα”. Ὁ σχηματισμὸς ὑπερ-εθνικῶν κρατῶν λοιπὸν δὲν εἶναι καταναγκαστικὴ διαδικασία, ἀλλὰ ἐπιθυμητὴ τουλάχιστον ἀπὸ τὴν πλειοψηφία τῶν “λογικὰ” σκεπτόμενων πολιτῶν. Ἡ μείωση τῶν εὐθυνῶν παράλληλα μὲ τὴν οἰκονομικὴ ἐξασφάλιση φαντάζει σὰν προσφορὰ ποὺ θὰ ἦταν ἐθνικὴ αὐτοκτονία νὰ ἀπορρίψει κανείς. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ οἱ νόμοι τῶν πολυεθνικῶν ἐπιχειρήσεων, ἢ τῆς παγκόμιας ἀγορᾶς γίνονται ἀποδεκτοὶ καὶ αὐτὸ ποὺ ἀπομένει στὶς ἐθνικὲς κυβερνήσεις δὲν εἶναι τίποτα περισσότερο παρὰ τὸ νὰ πείσουν τοὺς πολίτες τους νὰ συμμορφωθοῦν. Μὲ παρόμοιο τρόπο ἡ κοινωνικὴ χειραγώγηση διεξάγεται κατὰ τρόπο ποὺ δὲν εἶναι προφανὴς στὶς μάζες. Στοὺς μοντέρνους καιροὺς τὰ ἄτομα δὲν καταπιέζονται νὰ συμμορφωθοῦν στὴν τήρηση κοινωνικῶν προτύπων ὅπως ἴσχυε στὸ παρελθόν, ἀλλὰ ὁ φόβος τοῦ κοινωνικοῦ ἀποκλεισμοῦ καὶ ἡ ἐπιθυμία ταύτισής τους μὲ οὐτοπικὲς εἰκόνες τὰ διατηρεῖ πιὸ συγκρατημένα καὶ τὰ καθιστᾶ πιὸ πρόθυμα καὶ ἴσως εὐτυχῆ στὴν ἀποδοχὴ κατευθύνσεων. 

Μήν βαράτε μόνο τούς πολιτικούς, ὑπάρχουν καί οἱ "διανοούμενοι"...

Σύμφωνα μὲ τὸν Φρειδερῖκο Νίτσε, δὲν ὑπάρχει πιὸ ἐπικίνδυνο λάθος ἀπὸ τὸ νὰ ἐκλαμβάνεις τὸ ἀποτέλεσμα σὰν αἴτιο καὶ τὸ αἴτιο σὰν ἀποτέλεσμα. Αὐτὴ τὴν διαστροφὴ τῆς πραγματικότητας τὴν ὀνομάζει ἀθάνατο παραλογισμό.

Γιὰ παράδειγμα, ἕνας λιτοδίαιτος ἄνθρωπος ποὺ καταφέρνει νὰ φτάσει σὲ βαθιὰ γεράματα χαίροντας ἄκρας ὑγείας, δὲν τὸ ὀφείλει στὴν προσεγμένη διατροφή του, ὅπως κατὰ κανόνα ὑποστηρίζεται, ἀντίθετα ἡ μακροζωία του ὀφείλεται σὲ ἕναν ἀργὸ μεταβολισμὸ ὁ ὁποῖος καταλήγει σὲ μία λιτὴ δίαιτα. Ἕνας ἄνθρωπος μὲ διαφορετικὸ μεταβολισμὸ ἂν ἐφάρμοζε τὴν ἴδια δίαιτα θὰ λιμοκτονοῦσε.

Ἐρώτημα: Ἀφοῦ, ὅταν τρέφονται πανομοιότυπα, δὲν μποροῦν οἱ ἄνθρωποι νὰ ζήσουν ὅλοι σύμφωνα μὲ τὴν φύση τους, μποροῦν ὅλοι οἱ λαοὶ νὰ κυβερνηθοῦν μὲ τὶς ἴδιες ἀρχές; 

Συλλογική συνείδηση καί αὐτονομία

Τὰ κοινωνικὰ ἔντομα -μυρμήγκια, μέλισσες, τερμίτες, καὶ σφῆκες- χρησιμοποιώντας περίπλοκη συλλογικὴ νοημοσύνη καὶ χωρὶς τὴν παρέμβαση κεντρικοῦ ἐλέγχου, κατανέμουν ἴση ἐργασία σὲ καθένα μέλος ὁλόκληρου τοῦ σμήνους, ἐπιτυγχάνοντας ἔτσι ἀγαστὴ συνεργασία προκειμένου νὰ ὁλοκληρώσουν σύνθετους, δύσκολους στόχους, τοὺς ὁποίους τὸ καθένα μέλος μόνο του δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἐπιτύχει, ὅπως ἡ ἀνεύρεση τροφῆς καὶ ἡ ἀντιμετώπιση ἐξωτερικῶν κινδύνων. Ἡ ἀπουσία κεντρικοῦ ἐλέγχου ἢ ἀλλοιῶς αὐτοδιοίκηση ἀναφέρεται σὲ μιὰ συλλογικὴ συμπεριφορὰ ποὺ δὲν εἶναι ρητὰ προγραμματισμένη γιὰ καθένα ἐπιμέρους μέλος τοῦ σμήνους, ἀλλὰ προκύπτει ἀπὸ πολυάριθμες ἀλληλεπιδράσεις μεταξὺ τῶν μελῶν, ποὺ ἀκολουθοῦν ἁπλοὺς μεμονωμένους κανόνες ποὺ ἐκτελοῦνται βάσει τοπικὰ διαθέσιμων πληροφοριῶν. Σ’ αὐτὸ τὸ αὐτοδιοικούμενο σύστημα, ἐνῷ κανένα μέλος δὲν γνωρίζει ὅλες τὶς πιθανὲς ἐναλλακτικὲς λύσεις, καὶ κανένα μέλος δὲν κατέχει μία λύση σχεδιασμένη μὲ σαφήνεια, ὅλα τὰ μέλη μαζὶ ἔρχονται ‘ἀσυναίσθητα’ σὲ συμφωνία.

Bob Dylan

Στὶς 24 Μαΐου συμπληρώνει τὰ 70 χρόνια καὶ ἀκόμα ἕνα μυστηριῶδες σύννεφο τὸν περιβάλλει. Δὲν εἶναι πολλοὶ οἱ ἄνθρωποι τῆς γενιᾶς του ποὺ τὸ ἔργο τους ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι ἐνδιαφέρον καὶ ζωτικῆς σημασίας. Τὸ πρόσφατο ἔργο του Time Out of Mind (1997), Love and Theft (2001) καὶ Modern Times (2006) χαρακτηρίζει ἡ ὑπαρξιακὴ διορατικότητά του καὶ οἱ rock νότες δημιούργημα τῆς ἡλικίας καὶ τῆς ἐμπειρίας του. Ἡ φωνὴ του εἶναι κομμάτια σὲ σύγκριση μ'αὐτὸ ποὺ ἦταν σαράντα χρόνια πρίν. Ὅμως αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ ὀμορφιά της. Ὁ Dylan μᾶς ἀντιμετωπίζει ὄχι μόνο μὲ τὴ δική του θνησιμότητα ἀλλὰ καὶ μὲ τὴ δική μας. Ἑκατομμύρια ἀνθρώπους ποὺ ἔχει ἀγγίσει ἡ μουσικὴ του βασανίζουν δύο αἰνίγματα. Ποιὸς εἶναι ὁ Bob Dylan καὶ τί θέλει;

Ἡ ἀγάπη ὅπως ἐκφράζεται ἀπὸ δυὸ ξεροκόμματα ψωμὶ

“Καθώς ἡ ζωγραφική τοῦ πίνακα μὲ τὸ ψωμὶ βρισκόταν σὲ ἐξέλιξη ἡ Gala κι ἐγὼ συνηθίζαμε νὰ παίζουμε κάθε ἀπόγευμα σκάκι. Προσπαθοῦσα νὰ κάνω τὴν ἐπιφάνεια πάνω στὴν ὁποία βρίσκονταν τὰ ξεροκόμματα τοῦ ψωμιοῦ ὅσο πιὸ ἁπαλὴ γινόταν. Συνήθως ὑπῆρχαν διάσπαρτα πράγματα παντοῦ, στὸ πάτωμα γιὰ παράδειγμα βρίσκονταν πολλὰ σκόρπια πιόνια σκακιοῦ. Μιὰ μέρα, καθὼς προσπαθοῦσα νὰ τὰ βάλω μέσα στὸ κουτί, ἕνα ἔπεσε στὸ μέσον του ἡμιτελοῦς ἔργου τῆς ἀκίνητης ζωῆς. Μετὰ ἀπ΄αὐτὸ ἔπρεπε νὰ βροῦμε ἄλλο σὲτ γιὰ νὰ συνεχίσουμε τὸ παιχνίδι μας, καθὼς χρησιμοποιοῦσα τὸ πεσμένο πιόνι σὰν μοντέλο γιὰ τὸν πίνακα καὶ δὲν ἄφηνα κανένα νὰ τὸ πειράξει."

Γιὰ μία ἰδιοφυΐα σὰν τὸν Salvador Dali ἡ προσθήκη ἐπικῆς διάστασης στὰ πιὸ συνηθισμένα καθημερινὰ πράγματα εἶναι διαδικασία ἁπλή. Δυὸ φέτες ξερὸ ψωμί, τυχαία διάσπαρτα ψίχουλα κι ἕνα πιόνι τοῦ σκακιοῦ. Ὅπως ἔχει ἐξηγήσει ὁ ἴδιος, ὁ στόχος τῆς παρουσίας τοῦ ψωμιοῦ στὶς ἐργασίες του εἶναι νὰ πετύχει τὴν ἀπεικόνιση τῆς ἀκινησίας ἑνὸς ἀντικειμένου πρὶν ἀπὸ τὴν ἔκρηξή του.

Τὸ Χριστινάκι κάθησε ἀναπαυτικὰ κάτω ἀπὸ τὸν πίνακα τοῦ Dali ποὺ εἶχε στὸ σαλόνι της καὶ ἄρχισε μὲ τὴ βραχνὴ φωνή της νὰ μὲ διαβάζει φωναχτὰ ἀποσπάσματα ἀπὸ τίς σημειώσεις της:

Νευροεπιστήμη καί ἠθική

Ἕνα πλῆθος αἰνιγματικῶν ἐρωτήσεων ποὺ σχετίζονται μὲ τὴν προέλευση τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν συζητοῦνται γιὰ περισσότερο ἀπὸ 2.000 χρόνια. Προέρχεται ἡ ἠθικὴ ἀπὸ ἕνα νομοθέτη θεὸ μετὰ τὸ θάνατο τοῦ ὁποίου τὰ πάντα ἐπιτρέπονται; Ἢ μήπως ἡ ἠθικὴ στηρίζεται στὶς ἐγγενεῖς διαθέσεις, ἢ ἀρετές, τὶς ὁποῖες κατέχουν ἀπὸ τὴ φύση τους ὅλα τὰ ἀνθρώπινα ὄντα;

Μήπως οἱ ἠθικές μας ἀξίες πηγάζουν ἀπὸ τὴ διαίσθηση γιὰ «τὸ ἀγαθὸ» πού μᾶς δίνει ἡ γνώση τῆς ἠθικῆς πραγματικότητας, ὅπως ἡ ὅραση προσφέρει τὴ γνώση τῆς φυσικῆς πραγματικότητας; Ἢ μήπως ἡ γνώση δὲν ἔχει καμία σχέση, ἀφοῦ ἐκ πρώτης ὄψεως φαίνεται πώς οἱ ἠθικὲς ἀξίες ἀντιπροσωπεύουν μονάχα κάποιες συνήθειες πού ἐπέλεξαν κάποιοι ἀσύνδετοι μεταξύ τους πολιτισμοί; Ἐὰν εἶναι ὅμως ἔτσι, πῶς μπορεῖ νὰ ἐξηγηθεῖ ἡ περιορισμένη ποικιλομορφία τῶν ἠθικῶν συστημάτων;

Σύριγξ

Στὴν κλασσικὴ μυθολογία μὲ τὸ ὄνομα "Σύριγξ" ἀναφέρεται μία νύμφη τῶν δασῶν τῆς Ἀρκαδίας. O ἀκόλαστος θεὸς Πάν εἶδε μιὰ μέρα τὴ νύμφη νὰ περνᾶ μπροστὰ ἀπὸ τὴ σπηλιὰ του κυνηγώντας ἕνα ἐλάφι, τὴν ἐρωτεύθηκε καὶ τὴν ἀκολούθησε. Γιὰ νὰ τὸν ἀποφύγει, ἡ Σύριγξ, ἡ ὁποία εἶχε ὁρκιστεῖ στὴ θεὰ Ἄρτεμη ὅτι θὰ παρέμενε ἀδιάφθορη, κατέφυγε στὶς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ Λάδωνα ζητώντας βοήθεια ἀπὸ τὶς νύμφες του. Ἐκεῖνες τὴν μεταμόρφωσαν σὲ καλαμιὰ καὶ ὁ Πὰν τὸ μόνο ποὺ βρῆκε ὅταν ἔφτασε στὴν ὄχθη τοῦ Λάδωνα ἦταν μιὰ συστάδα καλαμιῶν ποὺ θορυβοῦσαν καθὼς τὶς διαπερνοῦσε θυμωμένη ἡ ἀνάσα του. Ὁ Πὰν ἔκοψε τὰ καλάμια σὲ διαφορετικὰ μήκη καὶ τὰ ἔδεσε μαζὶ κατασκευάζοντας τὸ πρῶτο εἶδος πνευστοῦ μουσικοῦ ὀργάνου (αὐλοῦ), τὸ ὁποῖο ὀνόμασε “σύριγγα”, πρὸς τιμὴν τῆς ἀνεκπλήρωτης ἀγάπης του.

Στὴ λογοτεχνία δυστοπία (κακοτοπιὰ) χαρακτηρίζεται ἡ φουτουριστικὴ κοινωνία ἡ ὁποία ἔχει ὑποβαθμιστεῖ σὲ κατασταλτικὸ κράτος, καλυπτόμενη συχνὰ ὑπὸ τὸν μανδύα τῆς οὐτοπίας. Τὸ Καναδικὸ ρὸκ συγκρότημα Rush δημιούργησε ἕνα κίνημα μὲ τὸν τίτλο "The Temples of Syrinx" στὸ τραγούδι 2112, στὸ λεύκωμά του 2112 ποὺ ἐκδόθηκε τὸ 1976, τὸ ὁποῖο εἶναι βασισμένο στo ἔργο τῆς μυθιστοριογράφου καὶ φιλοσόφου Ayn Rand. Τὸ τραγούδι ἀναφέρεται σὲ μία δυστοπικὴ κοινωνία στὴν ὁποία οἱ τέχνες καὶ ἰδιαίτερα ἡ μουσική, ἔχουν κατασταλεῖ ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς τοῦ ναοῦ Syrinx.