Ὁ τριτοκοσμικός εἶναι ἀναγκασμένος νά διαφθαρεῖ γιά νά ἐπιβιώσει

Ἦρθαν κάτι Ἀμερικάνοι ( Γ.Λογοθέτης –Θύμιος Καρακατσάνης)

Ἀκούγεται ὅτι ἡ κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προτίθεται, ἅμα τῇ ὑπογραφῇ συμφωνίας μὲ τοὺς ἑταίρους – δανειστές, νὰ ἐξαπολύση κυνήγι κατὰ τῆς διαφθορᾶς καὶ τῆς διαπλοκῆς. Τὸ πιθανώτερο εἶναι, παρὰ τὴν ὅποια εἰλικρίνεια τῶν προθέσεων, ὅλη αὐτὴ ἡ ἐπιχείρηση « κάθαρσης » νὰ ἐξαντληθῆ σὲ ἐλάχιστες τρανταχτὲς περιπτώσεις, οἱ ὁποῖες θὰ προβληθοῦν δεόντως γιὰ λόγους ἐπικοινωνιακούς.

Στὸ σημερινὸ τρίτο καὶ τελευταῖο μέρος τῆς εἰσαγωγῆς ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Γερασίμου Κακλαμάνη ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ ( β ἔκδοση 1988), θὰ δοῦμε γιὰ ποιὸ λόγο σὲ τριτοκοσμικὰ μέχρι τό μεδούλι κράτη ἡ κρατικὴ διαφθορὰ καί ἡ διαπλοκὴ μὲ ἰδιωτικὰ συμφέροντα, πᾶνε χέρι χέρι καί διαχέονται ἀναλογικά σέ ὅλες τίς κοινωνικές βαθμίδες. Ἀπό τήν στιγμή πού δέν μπορεῖς νά παράξεις μόνος σου τά προϊόντα πού παράγει ἡ κάθε SIEMENS τότε ἡ μίζα εἶναι δεδομένη καί εἶναι ἀδιάφορο ἄν θά τήν καρπωθεῖ ἡ SIEMENS ἤ ὁ ἀνταγωνιστής της. Ἐν τέλει ἡ μίζα ἀποτελεῖ ἀναγκαία συνθήκη κοινωνικῆς ἐπιβίωσης τοῦ καθαυτό τριτοκοσμικοῦ κράτους,  τοῦ Ἑλλαδιστάν. Μία ἐπιβίωση μὲ χαρακτηριστικὰ ἐπαιτείας ἐντὸς καὶ ἐκτός της χώρας,  μία ἐπιβίωση πού ἀνατροφοδοτεῖ τὴν διαρκῆ πνευματικὴ καὶ ἱστορικὴ στασιμότητα τῆς κοινωνίας, ἡ ὁποία καμουφλάρει τὴν ἀνημπόρια της πότε μὲ ἀεριτζίδικα ἐθνικοπατριωτικὰ θούρια, πότε μὲ τὶς ἀπεργίες τῶν ἀγωνιστῶν - ζητιάνων τοῦ Κ.Κ.Ε., καὶ πότε μὲ τὰ φληναφήματα περὶ εὐρωπαϊκῆς πορείας καὶ προοπτικῆς πού συνοψίζονται στὴν χρησιμοθηρικὴ ἀτάκα « ἡ Ε.Ε. εἶναι τὸ σπίτι μας». Ὄλοι αὐτοί οἱ παπαγάλοι εἶναι ἡ μελλοντική ἐγγύηση τοῦ τριτοκοσμισμοῦ μας.

Τό τέλος τοῦ φόβου ( ἄρθρο -παρέμβαση τῆς Ζωῆς Κωνσταντοπούλου)

( ἀπό τήν ἱστοσελίδα ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ)

 Τὴν προηγούμενη Παρασκευή, ὁ πρωθυπουργὸς ἀνακοίνωσε τὴν ἀπόφασή του νὰ δώσει τὸν λόγο στὸν λαό. Νὰ προτείνει δημοψήφισμα γιὰ ἐκεῖνα γιὰ τὰ ὁποῖα οἱ πολίτες δὲν ρωτήθηκαν ποτὲ ἐπὶ πέντε χρόνια. Καὶ γιὰ ἐκεῖνα πού οἱ δανειστὲς ζητοῦν νὰ συμφωνηθοῦν στὸ ὄνομα τῆς κοινωνίας, δεσμεύοντας πέντε γενιὲς καὶ χρεώνοντας γεννημένα καὶ ἀγέννητα μωρὰ μὲ ἕνα χρέος πού δὲν εἶναι δικό τους. Ἡ Βουλή, μὲ μεγάλη πλειοψηφία, ἐνέκρινε τὴν πρόταση δημοψηφίσματος. Καὶ ἔτσι, γιὰ πρώτη φορὰ στὰ μεταπολιτευτικὰ χρονικά, ὁ λόγος δίνεται ἀπευθείας στὸν λαό, νὰ ἀποφασίσει γιὰ τὴ μοίρα του.

Εἶναι μία ἀπόφαση ἱστορική. Καὶ μία διαδικασία ὑπαρξιακή.