Κένεντυ καί Βιετνάμ

Τό κείμενο αὐτό εἶναι μιά προσπάθεια παρουσίασης τοῦ ρόλου πού ἔπαιξε ὁ Τζόν Κένεντυ ( JFK) στήν εἰσβολή τῶν ΗΠΑ στό Βιετνάμ, μιά εἰσβολή στά πλαίσια τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου, τόν ὁποῖο αὐτή ἡ εἰσβολή ἐνθάρρυνε. Δέν ἀσχολοῦμαι ἐδῶ μέ τό ὄντως σημαντικό ἔργο τοῦ Κένεντυ στόν κοινωνικό τομέα, στό ἐσωτερικό τῶν ΗΠΑ.

Τό 1954 στή συνδιάσκεψη τῆς Γενεύης σχετικά μέ τήν κατάσταση στό Βιετνάμ μετά τήν νικηφόρα ἀντίσταση τοῦ βιετναμέζικου λαοῦ κατά τῶν Γάλλων ἀποικιοκρατῶν ἀποφασίζεται ἡ δημιουργία μιᾶς προσωρινῆς διαχωριστικῆς γραμμῆς μεταξύ δύο στρατιωτικῶν ζωνῶν. Τήν καρδιά ὅμως αὐτῶν τῶν συμφωνιῶν ἀποτελεῖ ὁ ὅρος καί ἡ δέσμευση γιά διεξαγωγή τό 1956 πανεθνικῶν ἐλεύθερων ἐκλογῶν μέ στόχο τήν ἑνοποίηση.

Ἡ πραγματοποίηση τοῦ παραπάνω ὄρου θά ἦταν καταστροφική γιά τίς ΗΠΑ. Ἡ προοπτική ἑνοποίησης τοῦ Βιετνάμ, ἡ ἀνεξάρτητη ἀνάπτυξή του, ὁ οἰκονομικός ἐθνικισμός τοῦ Χό Τσί Μίνχ καί ἡ ἄρνηση ἀποδοχῆς ἑνός ὑπηρετικοῦ ρόλου ἔναντι τοῦ «ἐλεύθερου κόσμου» θά ὁδηγοῦσε μέ μαθηματική ἀκρίβεια, σύμφωνα μέ ἐκτιμήσεις ἀξιωματούχων τῆς κυβέρνησης Ἀϊζενχάουερ, στήν διολίσθηση τῆς Ἰαπωνίας καί τῆς ὑπόλοιπης Ἰνδοκίνας κάτω ἀπό κομμουνιστικό ἔλεγχο καί ἐπιρροή. Μέχρι τότε ὁ Χό Τσί Μίνχ εἶχε ἐκδηλώσει διάθεση συνεργασίας μέ τίς ΗΠΑ, ἀρνούμενος ὅμως, θρασύτατατα, νά συμμορφωθεῖ καί νά δεχθεῖ τούς ἐπιθυμητούς ἀπό τίς ΗΠΑ παραδοσιακούς ὅρους ὑποταγῆς. 

Διαφορά ποιότητας...( Κωστῆς Παπαγιὤργης )

Ὅπως ἡ ἐκκλησία καταντᾶ μουσεῖο ἤ ὠδεῖο μετά τήν ἀποχώρηση τοῦ Θεοῦ, τά στάδια ἐκεῖ πού ἀνέδειχναν ὑποψήφιους μαραθωνομάχους καί σαλαμινομάχους, κατέληξαν νά φιλοξενοῦν μανιακούς – ἀθλητές καί φιλάθλους – γιά ρεκόρ. Ὁ πρῶτος ( καί μοναδικός ἄλλωστε) μαραθωνοδρόμος ἔτρεξε καί ἔπεσε γιά κεῖνο πού ἀποκαλοῦσε «πατρίδα» του, οἱ ὑπολοιποι κάνουν ὅτι μποροῦν γιά νά σβήσουν τά ἴχνη του. Γνωστή ἱστορία: ὅπου πέφτει στά κύματα ἕνας Αἰγέας, οἱ «νοσταλγοί» στήνουν πανηγυρικά ἕνα βατήρα γιά καταδύσεις.

Κωστῆς Παπαγιώργης ( Σιαμαῖα καί ἑτεροθαλῆ)

Τό τεῖχος τοῦ Βερολίνου καί τό Ντόμινο τοῦ Αἴσχους

Ὅταν τό περιβάλλον καταστρέφεται, ἡ «Ἡμέρα τοῦ περιβάλλοντος» ἤ ἡ « Ἡμέρα τῆς Γῆς σέ κάποιους πού το παίζουν σε διπλό ταμπλό εἶναι πολύ χρήσιμη. Ὅταν ἡ πεῖνα καί ὁ ὑποσιτισμός ἐξαπλώνονται παρά τήν αὔξηση τοῦ παγκόσμιου πλούτου καί τῆς βελτίωσης τῆς τεχνολογίας καί τῶν μεθόδων παραγωγῆς, μία «Ἡμέρα κατά τῆς πείνας καί τῆς φτώχειας» βοηθάει πολύ γιά νά στραφοῦν ἀλλοῦ τά βλέμματα. Ὅταν παιδιά κακοποιοῦνται, τί πιό «πολιτισμένο» καί «φιλάνθρωπο» ἀπό τήν καθιέρωση τῆς «Ἡμέρας τοῦ Παιδιοῦ». Ὅταν δημιουργοῦνται μεταναστευτικά κύματα εἴτε μέσῳ πολέμων, εἴτε μέσῳ πολιτικῶν «ἀνάπτυξης», ἡ «Ἡμέρα κατά τοῦ ρατσισμοῦ» ἐπιβάλλεται. Ὁ κατάλογος τῆς ὑποκρισίας φαντάζει ἀτελείωτος, γίνεται δέ πολύ πιό ἀποτελεσματικός ὅταν οἱ παραπάνω συμβολικές ἡμερομηνίες συνδυασθοῦν καί μέ μερικές Μ.Κ.Ο.

Μετά ἀπό τήν προγραμματισμένη μέθεξη τῆς μάζας γιά δημοκρατία καί ἐλευθερία μέ ἀφορμή τήν ἐπέτειο γιά τήν πτώση τοῦ τείχους τοῦ Βερολίνου, μιᾶς μάζας πού μένει ἀσυγκίνητη ἀπό το τεῖχος πού κτίσανε οἱ ἰσραηλινοί στήν Δυτική Ὄχθη, ἄς κάνουμε μία μικρή προσπάθεια νά ψάξουμε λίγο πίσω ἀπό ὅλες αὐτές τίς φανφάρες περί ἐλευθερίας, ἐπανένωσης , μήπως καί βροῦμε γιατί καί πῶς οἱ κακοί σοβιετικοί ἔφτασαν στό σημεῖο νά κτίσουν τό 1961 τό τεῖχος τοῦ Βερολίνου. Ποιοί πραγματικά εἶχαν βάλει σάν στόχο τόν χωρισμό τῆς Γερμανίας, παραβιάζοντας τίς συμφωνίες πού εἶχαν ὑπογράψει. Δέν βλάπτει μία μικρή προσπάθεια νά ἀνακαλύψουμε κάποιες ὄχι καί τόσο ἀσήμαντες διαστάσεις τῶν τότε γεγονότων, τῆς συνάφειας καί ἀλληλεξάρτησής τους. Μία μικρή προσπάθεια κατά τῶν σύγχρονων «ἀεραγωγῶν» πού περιγράφει στό «1984» ὁ Ὄργουελ, στούς ὁποίους ἐξαερώνοντο τά διάφορα ἔγγραφα καί ντοκουμέντα ἀνάλογα μέ τίς ἀπαιτήσεις τῆς στιγμῆς. Μία προσπάθεια νά γλυτώσουμε τίς «τρύπες μνήμης» τοῦ «1984». Πιθανόν πολλοί νά παρασυρθοῦν καί νά θεωρήσουν τό κείμενο αὐτό σάν προσπάθεια ἐξωραϊσμοῦ τῆς τότε ΕΣΣΔ. Θεωρῶ ἕνα τέτοιο συμπέρασμα, τουλάχιστον, ἁπλουστευτικό. 

Οἱ μικροί μακάκες...

Ὁ Ἠλίας Πετρόπουλος στό «Ἐγχειρίδιο τοῦ καλοῦ κλέφτη» ἀναφερόμενος στούς ἀστυνομικούς συντάκτες, στήν συντριπτική πλειοψηφία τους ἐπιφορτισμένους μέ τίς δημόσιες σχέσεις τῆς αστυνομίας, ἔγραφε : «…ΚΑΘΕ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΣ ΜΑΛΑΚΑΣ...». Ἡ φράση μπορεῖ κάλλιστα νά χρησιμοποιηθεῖ γιά τήν συντριπτική πλειονότητα τῶν οἰκονομικῶν συντακτῶν (στίς λίγες ἐξαιρέσεις συμπεριλαμβάνω καί τούς καθαρά χρηματιστηριακούς ἀναλυτές-γκουροῦδες, οἱ ὁποῖοι ὑποδιαιροῦνται σέ συμπαθεῖς μοναχικούς ταξιδιῶτες, γραφικούς, ψώνια καί συνειδητούς μισθωμένους παπαγάλους), ὅσοι δηλαδή, ἀτύπως ἤ ὄχι, ἀναλαμβάνουν τίς δημόσιες σχέσεις τῆς οἰκονομικῆς ἐξουσίας τῶν ἑταιρειῶν καί τῶν ἐπιχειρήσεων γιά νά παρουσιάσουν τήν ἐπιθυμητή κατά τά συμφέροντά της εἰκόνα τῆς πραγματικότητας, εἰς βάρος τῆς κοινωνίας καί τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων, μέ σκοπό νά τούς παραπλανήσουν. Πρόκειται περί μονάδων πνευματικῆς καταστολῆς. Θεωρῶ λοιπόν, ὅτι ἡ παραλλαγή τῆς ἀρχικῆς φράσης τοῦ Πετρόπουλου, σέ «ΚΑΘΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΣ ΜΑΛΑΚΑΣ» ἀντικατοπτρίζει ἀρκετά πιστά τήν πραγματικότητα. Ἔχοντας ἤδη ἀποδώσει πιστά το ὕφος τοῦ μεγάλου λαογράφου, στό ὑπόλοιπο τοῦ κειμένου ὁ ἥρωάς μας θα ἀναφέρεται ὡς «μικρός μακάκας». Σέ λίγο πιό ἐλευθεριάζον ὕφος θά μπορούσαμε νά τόν ἀποκαλέσουμε καί μαλακοπίτουρα. 

Πρόσκληση-συζήτηση (ΟΧΙ στόν νέο σχέδιο Ἀνάν)

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Τό Σωματεῖο «Συμπαράσταση Ἀγώνα Κύπρου» (Σ.Α.Κ.) καί ἡ
«Συντονιστική Ἐπιτροπή Ὑποστήριξης Ἀγώνα γιά Ἐλεύθερη Κύπρο» (Σ.Ε.Υ.Α.Ε.)
σᾶς προσκαλοῦν σέ ἐκδήλωση μέ θέμα:
1959-2009
50 Χρόνια Κυπριακῆς Δημοκρατίας
ΟΧΙ στή διάλυσή της μέ νέο Σχέδιο Ἀνάν
Στήν αἴθουσα τοῦ Πολεμικοῦ Μουσείου
(Βάσ. Σοφίας καί Ριζάρη 2, Μετρό «Εὐαγγελισμός»)
Δευτέρα, 9 Νοεμβρίου 2009, ὥρα 7.00 μ.μ.
Ὁμιλητές:
Βάσος Λυσσαρίδης ἐπ. Πρόεδρος ΕΔΕΚ (Κύπρος)
Γεώργιος Λιλλήκας πρ. Ὑπουργός Ἐξωτερικῶν (Κύπρος)
Γεώργιος Κασιμάτης Ὄμ. Καθηγητής Πανεπ. Ἀθηνῶν
Μάνος Μεγαλοκονόμος Πρέσβυς ἐ.τ.

Συντονιστής: Μανώλης Μηλιαράκης Δημοσιογράφος, Πρόεδρος Σ.Ε.Υ.Α.Ε.Κ.

Θά ἀκολουθήσει συζήτηση

Ἡ παρουσία σας θά τιμήσει τούς διοργανωτές

Διαρκής πόλεμος γιά διαρκῆ εἰρήνη ( περί ἐπιθετικότητας)

Στό βιβλίο τοῦ Gore Vidal, «Διαρκής πόλεμος γιά διαρκῆ εἰρήνη. Πῶς καταφέραμε να γίνουμε τόσο μισητοί-Perpetual War for Perpetual Peace. How We Got to Be so Hated» ( σέ μετάφραση Νεκτάριου Καλαϊτζῆ ἀπό τίς ἐκδόσεις Scripta) ὑπάρχει ἕνας πολύ ἐνδιαφέρων καί παραστατικός πίνακας, μέ τίς ἐπίσημες στρατιωτικές ἐπιχειρήσεις καί ἐπεμβάσεις τῶν ΗΠΑ ἀνά τήν ὑφήλιο, τό διάστημα 1948-1999.

Στόν πίνακα δέν περιλαμβάνονται οἱ ἐπεμβάσεις καί οἱ ἐπιχειρήσεις μετά τό 1999 σέ Ἰράκ, Ἀφγανιστάν οἱ ὁποῖες εἶναι σέ ἐξέλιξη, μέχρι νά ἀποκατασταθεῖ ἐπί τόπου ἡ «δημοκρατία».

Καλό εἶναι να σημειωθεῖ πώς οἱ ἐπιχειρήσεις μετά τήν 11η Σεπτεμβρίου, τό ὄργιο ἐπιθέσεων τῶν ΗΠΑ καί τῶν άκολούθων τους σέ Ίράκ καί Ἀφγανιστάν, συνδυάστηκε καί μέ μία ἐπίθεση κατά τῶν συνταγματικῶν δικαιωμάτων καί ἐλευθεριῶν στήν ἐσωτερική νομοθεσία τῶν διαφόρων χωρῶν πού πῆρε πιό ἔντονο ἀστυνομικό χαρακτῆρα.Τό ἐκτελεστικό ὄργανο Τζόρτζ Μπούς, ἔχοντας στό μυαλό του ἀνάλογες περιπτώσεις τῶν προκατόχων του, ὑποστήριξε ὅτι οἱ ΗΠΑ καί ὁ «ἐλεύθερος» κόσμος δέχθηκε ἐπίθεση καί κήρυξε τόν πόλεμο στόν ἀόρατο ἐχθρό. Ἐννοεῖται ὅτι θεωρῶ τά γεγονότα τῆς 11ης Σεπτεμβρίου, μέσα στό γενικώτερο πλαίσιο πού ἀκολούθησε τον Ψυχρό Πόλεμο, ἀναπόφευκτη καί καθαρά ἀμυντική ἐνέργεια ἐκ μέρους τῶν Ἀράβων ἐκτελεστῶν ὡς ἐκπροσώπων τοῦ ἀραβικοῦ κόσμου, ὁ ὁποῖος ἔτρωγε τό ἕνα χτύπημα μετά τό ἄλλο, καί τό κυριώτερο ένέργεια ἐπιδιωχθεῖσα ἀπό τίς ΗΠΑ, δηλαδή ἕνα δεύτερο Πέρλ Χάρμπορ.