Εἶχε περάσει περισσότερο ἀπὸ τὸ μισό της ζωῆς της μακρυά ἀπὸ τὸν τόπο ποὺ γεννήθηκε. Αὐτὰ ποὺ ἔλεγε ἠχοῦσαν ἐξτρεμιστικὰ σὲ σημεῖο ποὺ θὰ μποροῦσε κανεὶς ν΄ἀρχίσει νὰ τὴν παίρνει στὸ ψιλό. Ἡ γειτονιὰ ποὺ ἔμενε στὴ Θεσσαλονίκη, τὴν ἐποχὴ ποὺ μιλᾶμε, ἤτανε μᾶλλον ἀδιάφορη γιὰ τὰ ἐρωτήματα ποὺ καταλάμβαναν τὸ χρόνο της. Ἐπιπροσθέτως περνώντας ὁλόκληρη τὴν ἡμέρα εἴτε μόνη ἢ σ΄αὐτὸ τὸ συγκεκριμένο περιβάλλον ἐργασίας εἶχε ξεσυνηθίσει τὴ συζήτηση μὲ ἀνθρώπους ἐξυπνότερους ἀπὸ τὴν ἀφεντιά της. Αὐτὰ ὅμως δὲν ἦταν ἀρκετὰ γιὰ νὰ τὴν ἐμποδίσουν νὰ εἶναι ὀξὺς παρατηρητὴς τῆς σύγχρονης πραγματικότητας. Πόσους φίλους μπορεῖ νὰ ἔχει κανεὶς ὥστε μὲ ἀσφάλεια νὰ πεῖ πῶς ἔχει ἀρκετούς, λίγους ἢ παραπάνω ἂπ΄ὅσους θάπρεπε; Πόσους φίλους κανεὶς χρειάζεται; ἀναρωτιόταν.
Στὰ σαράντα ἐννέα ἡ ζωὴ εἶναι παράξενη. Σοὺ ἔρχονται στὸ νοῦ πράγματα περίεργα ποὺ εἶναι ἀκατανόητο πὼς εἶναι δυνατὸ νὰ τὰ θυμᾶσαι καὶ ἄλλα ποὺ σπᾶς τὸ κεφάλι σου γιὰ μέρες νὰ τὰ ἀνασύρεις μένουν καταχωνιασμένα γιὰ μῆνες στὰ ὑπόγεια τῆς μνήμης. Ἡ γῆ, ἔλεγε τὸ Χριστινάκι, κατοικεῖται ἀπὸ δύο τύπους ἀνθρώπων. Αὐτοὺς στοὺς ὁποίους θὰ ἀναφερόμαστε μὲ τὸν ὄρο «νεοηθικὸς» καὶ τοὺς ἄλλους, τοὺς δεινόσαυρους, οἱ ὁποῖοι μποροῦν γιὰ λόγους εὐκολίας νὰ ὀνομάζονται καὶ «παλαιοηθικοί». Οἱ νεοηθικοὶ εἶναι ἐκείνη ἡ κατηγορία τῶν ἰδιαίτερα ἐξελιγμένων καὶ ἀπὸ ἄποψη ἰατρικῆς βελτιωμένων ἀνθρώπων, ποὺ στεροῦνται γνώσεων ἱστορικῆς φύσεως, ἀγνοοῦν τὴν ὕπαρξη προηγούμενων πολιτισμῶν καὶ ἔχουν ἀνακαλύψει ἕναν ἀξιοπρόσεκτο τρόπο γιὰ νὰ παραμένουν ἀθάνατοι. Οἱ ὀργανισμοὶ τους ἀναπαράγονται γενετικὰ στὸ τέλος κάθε γενιᾶς, καὶ τὰ πρωτότυπα συστήματα τῆς μνήμης τους, μέσω μίας ἀκριβοῦς ἐφαρμογῆς γενετικοῦ σχεδιαγράμματος, μεταβιβάζονται ἀπὸ κάθε γηράσκον σῶμα σὲ κάποιο ἀντίστοιχο νεώτερο (κάτι σὰν Margaret Thatcher - Tony Blair – David Cameron, ἢ Κωνσταντῖνος – Ἀνδρέας - Κώστας – Κώστας - Γιωργάκης ἐπὶ τὸ Ἑλληνικότερον). Οἱ παλαιοηθικοὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη εἶναι τὰ ἑκατομμύρια τῶν μέτριων, ποὺ ζοῦν στὶς ἀπολίτιστες μικρογειτονιές, λιμοκτονοῦν, εἶναι ἄνεργοι, ἄγριοι ἀπὸ ἄποψη σύγχρονης οἰκονομίας, δὲν δίνουν καμμιὰ σημασία στὴν τέχνη ἀφοῦ ἔχουν παραιτηθεῖ ἀπὸ τὴν ἐλπίδα τῆς εὐτυχίας, δὲν μποροῦν νὰ δεχτοῦν τὴν ἀναγκαιότητα τῆς βίας στὸν κόσμο, ἡ συμβολή τους στὶς οἱουδήποτε τύπου ὑποθέσεις τῶν νεοηθικῶν εἶναι ἀμελητέα καὶ εὐθύνονται γιὰ τὴν ἀπορρόφηση ἑνὸς μεγάλου μέρους ὀξυγόνου ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι διαθέσιμο γιὰ τοὺς νεοηθικούς. Ἕνα πρόβλημα ἐντούτοις ποὺ ἀντιμετωπίζει μιὰ μερίδα τῶν νεοηθικῶν εἶναι πὼς ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴ δύναμη μὲ τὴν ὁποία μποροῦν νὰ ἀντισταθοῦν, ἕνας μικρὸς ἀριθμὸς εἶναι ἀλήθεια, πεθαίνει ἀπὸ ἀγάπη, ἢ ἀκριβέστερα ἡ ἀπουσία τῆς ἀγάπης ἀποβαίνει γὶ αὐτοὺς τοὺς λίγους ἀναπόφευκτα μοιραῖα. Ὑπάρχει ὅμως διάχυτη ἡ πεποίθηση πὼς οἱ ἔρευνες ποὺ διεξάγονται πυρετωδῶς θὰ δώσουν λύσεις σ΄αὐτὲς τὶς ἀνεπιθύμητες ὑστερήσεις στὴν πρόοδο.
Γιὰ τοὺς νεοηθικοὺς ἡ ἐξαφάνιση τῆς κοινωνικῆς ζωῆς εἶναι ἡ πρόοδος. Ἡ ἐξαφάνιση τῆς φυσικῆς ἐπαφῆς μεταξὺ ζώντων ὀργανισμῶν, ποὺ σὲ πολλὲς περιπτώσεις μπορεῖ νὰ χαρακτηριστεῖ ἀσκητισμός, εἶναι ἡ μοναδικὴ ὁδὸς πρὸς τὴν εὐημερία. Ἡ καλύτερη κυκλοφορία τοῦ αἵματος στὰ ὑποδερμικὰ ἀγγεῖα, ἡ μείωση τῆς εὐαισθησίας τῶν νευρικῶν ἰνῶν τύπου Α, ἡ ἐκλέπτυνση τῆς λειτουργίας τῶν ἀδρενεργικῶν ἰνῶν ποὺ ἐπιταχύνουν τὴ διαβίβαση νευρικῶν σημάτων καὶ ρυθμίζουν τὴν ταχύτητα τῶν κτύπων τῆς καρδιᾶς, ἡ τελειοποίηση τοῦ ἐλέγχου τῶν κεντρομόλων νευρικῶν ἰνῶν ποὺ μεσολαβοῦν τὴ μεταβίβαση τῶν αἰσθητήριων σημάτων ἀπὸ τὴν περιφέρεια στὸ κεντρικὸ νευρικὸ σύστημα, ἡ ἐπιβράδυνση τῆς ταχύτητας μεταβίβασης σημάτων διὰ μέσου τῶν ἄλφα κινητικῶν ἰνῶν καὶ ἡ τροποποίηση τῶν μυϊκῶν ἰνῶν ποὺ συνθέτουν τὸν μυϊκὸ ἄξονα εἶναι μερικὰ ἀπὸ τὰ χαρακτηριστικὰ ποὺ ἀνέπτυξαν μὲ βάση τὴ φυσικὴ ἐπιλογὴ οἱ νεοηθικοὶ καὶ ἀπολαμβάνουν ἔτσι τὸ προτέρημα τῆς ἀπαλλαγῆς ἀπὸ τὰ βάσανα τὰ συνδεόμενα μὲ τὴν ἀπουσία ἐπαφῆς.
Οἱ παλαιοηθικοὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη δὲν ἔχουν καμμία ἐπίγνωση τῆς ὀπισθοδρομικῆς φύσης τῆς ἐργασίας τους. Ἀποστρέφονται τὰ πάντα καὶ ἡ κατάστασή τους ἐπιδεινώνεται ἀπὸ τὴ φθορὰ ποὺ εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἀνίσχυρης ὀργῆς τους ἐνάντια στὴν τυραννία τῆς ἐπαφῆς, τῶν ἀγορῶν καὶ τοῦ καταναλωτισμοῦ.
Στὰ σαράντα ἐννέα ἡ ζωὴ εἶναι παράξενη. Σοὺ ἔρχονται στὸ νοῦ πράγματα περίεργα ποὺ εἶναι ἀκατανόητο πὼς εἶναι δυνατὸ νὰ τὰ θυμᾶσαι καὶ ἄλλα ποὺ σπᾶς τὸ κεφάλι σου γιὰ μέρες νὰ τὰ ἀνασύρεις μένουν καταχωνιασμένα γιὰ μῆνες στὰ ὑπόγεια τῆς μνήμης. Ἡ γῆ, ἔλεγε τὸ Χριστινάκι, κατοικεῖται ἀπὸ δύο τύπους ἀνθρώπων. Αὐτοὺς στοὺς ὁποίους θὰ ἀναφερόμαστε μὲ τὸν ὄρο «νεοηθικὸς» καὶ τοὺς ἄλλους, τοὺς δεινόσαυρους, οἱ ὁποῖοι μποροῦν γιὰ λόγους εὐκολίας νὰ ὀνομάζονται καὶ «παλαιοηθικοί». Οἱ νεοηθικοὶ εἶναι ἐκείνη ἡ κατηγορία τῶν ἰδιαίτερα ἐξελιγμένων καὶ ἀπὸ ἄποψη ἰατρικῆς βελτιωμένων ἀνθρώπων, ποὺ στεροῦνται γνώσεων ἱστορικῆς φύσεως, ἀγνοοῦν τὴν ὕπαρξη προηγούμενων πολιτισμῶν καὶ ἔχουν ἀνακαλύψει ἕναν ἀξιοπρόσεκτο τρόπο γιὰ νὰ παραμένουν ἀθάνατοι. Οἱ ὀργανισμοὶ τους ἀναπαράγονται γενετικὰ στὸ τέλος κάθε γενιᾶς, καὶ τὰ πρωτότυπα συστήματα τῆς μνήμης τους, μέσω μίας ἀκριβοῦς ἐφαρμογῆς γενετικοῦ σχεδιαγράμματος, μεταβιβάζονται ἀπὸ κάθε γηράσκον σῶμα σὲ κάποιο ἀντίστοιχο νεώτερο (κάτι σὰν Margaret Thatcher - Tony Blair – David Cameron, ἢ Κωνσταντῖνος – Ἀνδρέας - Κώστας – Κώστας - Γιωργάκης ἐπὶ τὸ Ἑλληνικότερον). Οἱ παλαιοηθικοὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη εἶναι τὰ ἑκατομμύρια τῶν μέτριων, ποὺ ζοῦν στὶς ἀπολίτιστες μικρογειτονιές, λιμοκτονοῦν, εἶναι ἄνεργοι, ἄγριοι ἀπὸ ἄποψη σύγχρονης οἰκονομίας, δὲν δίνουν καμμιὰ σημασία στὴν τέχνη ἀφοῦ ἔχουν παραιτηθεῖ ἀπὸ τὴν ἐλπίδα τῆς εὐτυχίας, δὲν μποροῦν νὰ δεχτοῦν τὴν ἀναγκαιότητα τῆς βίας στὸν κόσμο, ἡ συμβολή τους στὶς οἱουδήποτε τύπου ὑποθέσεις τῶν νεοηθικῶν εἶναι ἀμελητέα καὶ εὐθύνονται γιὰ τὴν ἀπορρόφηση ἑνὸς μεγάλου μέρους ὀξυγόνου ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι διαθέσιμο γιὰ τοὺς νεοηθικούς. Ἕνα πρόβλημα ἐντούτοις ποὺ ἀντιμετωπίζει μιὰ μερίδα τῶν νεοηθικῶν εἶναι πὼς ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴ δύναμη μὲ τὴν ὁποία μποροῦν νὰ ἀντισταθοῦν, ἕνας μικρὸς ἀριθμὸς εἶναι ἀλήθεια, πεθαίνει ἀπὸ ἀγάπη, ἢ ἀκριβέστερα ἡ ἀπουσία τῆς ἀγάπης ἀποβαίνει γὶ αὐτοὺς τοὺς λίγους ἀναπόφευκτα μοιραῖα. Ὑπάρχει ὅμως διάχυτη ἡ πεποίθηση πὼς οἱ ἔρευνες ποὺ διεξάγονται πυρετωδῶς θὰ δώσουν λύσεις σ΄αὐτὲς τὶς ἀνεπιθύμητες ὑστερήσεις στὴν πρόοδο.
Γιὰ τοὺς νεοηθικοὺς ἡ ἐξαφάνιση τῆς κοινωνικῆς ζωῆς εἶναι ἡ πρόοδος. Ἡ ἐξαφάνιση τῆς φυσικῆς ἐπαφῆς μεταξὺ ζώντων ὀργανισμῶν, ποὺ σὲ πολλὲς περιπτώσεις μπορεῖ νὰ χαρακτηριστεῖ ἀσκητισμός, εἶναι ἡ μοναδικὴ ὁδὸς πρὸς τὴν εὐημερία. Ἡ καλύτερη κυκλοφορία τοῦ αἵματος στὰ ὑποδερμικὰ ἀγγεῖα, ἡ μείωση τῆς εὐαισθησίας τῶν νευρικῶν ἰνῶν τύπου Α, ἡ ἐκλέπτυνση τῆς λειτουργίας τῶν ἀδρενεργικῶν ἰνῶν ποὺ ἐπιταχύνουν τὴ διαβίβαση νευρικῶν σημάτων καὶ ρυθμίζουν τὴν ταχύτητα τῶν κτύπων τῆς καρδιᾶς, ἡ τελειοποίηση τοῦ ἐλέγχου τῶν κεντρομόλων νευρικῶν ἰνῶν ποὺ μεσολαβοῦν τὴ μεταβίβαση τῶν αἰσθητήριων σημάτων ἀπὸ τὴν περιφέρεια στὸ κεντρικὸ νευρικὸ σύστημα, ἡ ἐπιβράδυνση τῆς ταχύτητας μεταβίβασης σημάτων διὰ μέσου τῶν ἄλφα κινητικῶν ἰνῶν καὶ ἡ τροποποίηση τῶν μυϊκῶν ἰνῶν ποὺ συνθέτουν τὸν μυϊκὸ ἄξονα εἶναι μερικὰ ἀπὸ τὰ χαρακτηριστικὰ ποὺ ἀνέπτυξαν μὲ βάση τὴ φυσικὴ ἐπιλογὴ οἱ νεοηθικοὶ καὶ ἀπολαμβάνουν ἔτσι τὸ προτέρημα τῆς ἀπαλλαγῆς ἀπὸ τὰ βάσανα τὰ συνδεόμενα μὲ τὴν ἀπουσία ἐπαφῆς.
Οἱ παλαιοηθικοὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη δὲν ἔχουν καμμία ἐπίγνωση τῆς ὀπισθοδρομικῆς φύσης τῆς ἐργασίας τους. Ἀποστρέφονται τὰ πάντα καὶ ἡ κατάστασή τους ἐπιδεινώνεται ἀπὸ τὴ φθορὰ ποὺ εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἀνίσχυρης ὀργῆς τους ἐνάντια στὴν τυραννία τῆς ἐπαφῆς, τῶν ἀγορῶν καὶ τοῦ καταναλωτισμοῦ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου