Ἡ μάφια τῶν δικαστῶν καὶ τῶν εἰσαγγελέων ( τοῦ Ἠλία Πετρόπουλου )

  ( τὸ κείμενο ἐγράφη τὸ 2001 καὶ ἐδημοσιεύθη στὸ βιβλίο ΚΟΥΡΑΔΟΚΟΦΤΗΣ , ἐκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ τὸ 2002 )

Ὑποτίθεται πὼς τὸ κράτος συγκροτεῖται ἀπὸ τρεῖς Ἐξουσίες: τὴν Νομοθετική, τὴν Ἐκτελεστική, καὶ τὴ Δικαστικὴ – τουτέστιν, ἀπὸ τὴ Βουλή, τὴν Κυβέρνηση καὶ τὴ Δικαιοσύνη. Καὶ ὑποτίθεται πὼς αὐτὲς οἱ Ἐξουσίες εἶναι χωρισμένες καὶ ἀνεξάρτητες. Ὡστόσο, δὲν ὑφίσταται παρὰ μόνο μία Ἐξουσία: ἡ Κυβέρνηση. Εἶναι κάτι ποὺ τὸ βλέπουμε πεντακάθαρα στὴν περίπτωση τῆς ὅποιας Δικτατορίας, ὁπότε ἡ Κυβέρνηση, ἀφοῦ διαλύσει τὴ Βουλή, κατευθύνει σκαιῶς τὴ Δικαιοσύνη.

Κληρονομήσαμε τὸ σύστημα τῶν Τριῶν Ἐξουσιῶν ἀπὸ τὴν Ἀγγλική, τὴν Ἀμερικάνικη καὶ τὴ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση. Μέχρι τότε, ὁ Ἡγεμὼν ἦτο ταυτοχρόνως Νομοθέτης καὶ Κυβερνήτης καὶ Δικαστῆς. Θὰ ὑποδείξω ὅτι, αὐτὴ ἡ γραμμικὴ παρουσίαση εἶναι ἁπλοϊκή. Στὴν πραγματικότητα, ἐμφανίστηκαν καὶ λειτουργοῦν κάποιες διαφορετικὲς ἐκδοχές, π.χ. ἡ διπλὴ Βουλὴ (μὲ τὴν καθιέρωση τῆς Γερουσίας), ἡ ἰδιάζουσα Βρετανικὴ δικαιοσύνη (ὅπου ὁ Δικαστὴς δημιουργεῖ Δίκαιο), ἡ Αὐτοδιοίκηση κτλ. Κυρίως, ὅμως, λειτούργησαν ἐντόνως δύο ἄλλες Ἐξουσίες: ἐκ νέου ἡ Ἐκκλησία, καί, ὁ Τύπος.Ἡ Ἐκκλησία ἦτο, ἀνέκαθεν, μιὰ καταπιεστικὴ δύναμη, ἀλλὰ ὄχι μιὰ ἀληθινὴ Ἐξουσία, ἀφοῦ παρουσιαζότανε σὰν μιὰ δούλα (ἀκόμη καὶ ἡ Ἱερὴ Ἐξέταση) τοῦ Ἡγεμόνος. Τώρα πιά, ἡ Ἐκκλησία εἶναι μιὰ πραγματικὴ Ἐξουσία, συνδεδεμένη συμφεροντολογικὰ καὶ μὲ τὶς Τρεῖς ἄλλες Ἐξουσίες, ποὺ ἔχουν ἕνα πολιτικὸ χρῶμα. Ἡ Ἐκκλησία αὐτοπροσδιορίζεται σὰν πνευματικὴ ὀργάνωση. Ἀλλά, οἱ δεσποτάδες ζηλεύουν τὴν πολιτικὴ-κοσμικὴ Ἐξουσία καὶ γιαυτὸ κουρντίζουν στὴν κεφαλὴ τοὺς μιὰ χρυσὴ κορόνα. Οἱ ἁπανταχοῦ πατριάρχες ἐνισχύουν ποικιλοτρόπως τὶς Τρεῖς Ἐξουσίες. Οἱ πατριάρχες τῆς Κωνσταντινούπολης ἀγόραζαν τὸν τίτλο τους ἀπὸ τὸν σουλτάνο, ποὺ τὸν ὑπηρετοῦσαν πιστά. Οἱ τσάροι εἴχανε ὡς παραστάτη τὸν ρῶσο πατριάρχη, ἂν καὶ διατηροῦσαν ὁρισμένες ἀποστάσεις μαζί του. Λόγου χάρη, ὁ πατριάρχης δὲν ἐδικαιοῦτο νὰ στέψει τὸν τσάρο καὶ τὴν τσαρίνα (ὅπερ ἐμιμήθη, μὲ τὴν αὐτοστέψη του, ὁ Ναπολέων). Ὁ καισαροπαπισμὸς τῆς Ἀγγλίας ἐκφράζει τὴν ἀπέχθεια τοῦ Ἡγεμόνα πρὸς τὶς κοσμικὲς φιλοδοξίες τῆς Ἐκκλησίας. Σήμερα, στὴν Ἑλλάδα, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καταπολεμᾷ τὴν Κυβέρνηση. Δηλαδή, ἡ Ἐκκλησία-Ἐξουσία χτυπάει τὸν Πρωθυπουργὸ-Ἐξουσία. Σιχαίνομαι τοὺς παπάδες, ἀλλὰ βρίσκω τὴ στάση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου αὐτόχρημα φιλολαϊκή, παρὰ τὴ δημαγωγικὴ μεθοδολογία τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ διάσταση μεταξύ τῶν Ἐξουσιῶν ἐνισχύει τὴν Δημοκρατία.

Ὁ Τύπος ἀποκαλεῖται Τέταρτη Ἐξουσία. Ὁ Τύπος θὰ μποροῦσε νὰ ἀποβεῖ μιὰ παντοδύναμη Ἐξουσία. Προτιμῶ τὸν Γραπτὸ Τύπο, κι ὄχι τὶς βιαστικὲς μπουρδολογίες τῆς Τηλεόρασης. Ὁ Γραπτὸς Τύπος σοῦ  δίνει χρόνο νὰ σκεφτεῖς, ἐνῷ  ἡ Τηλεόραση ἀποβλακώνει τὸν Ὄχλο. Ἡ παλιοῦ τύπου ἐφημερίδα (δηλαδή, ἡ γαζέτα) εἶναι βενετσιάνικη ἐφεύρεση – πιθανότατά του Ἀρετίνου. Ὅμως, ἡ γαζέτα δὲν ἐξισούται μὲ τὴν σύγχρονη ἐφημερίδα, μὲ τὴν σημερινὴ ἔννοια τοῦ Τύπου. Ὀφείλουμε τὸν Τύπο, σὰν πολιτικὸ ὅπλο, στοὺς ἄγγλους. Σχεδὸν ὅλες οἱ ἐφημερίδες τῆς ἐποχῆς μᾶς εἶναι πουλημένες στὴν Ἀστικὴ Τάξη. Δὲν εἶναι τυχαῖο το ὅτι οἱ ἐξωτερικὲς εἰδήσεις βασίζονται στὰ ἀμερικάνικα πρακτορεῖα εἰδήσεων. Ὅσο γιὰ τὶς ἐσωτερικὲς εἰδήσεις, ἐλέγχονται, ἐν πολλοῖς, ἀπὸ τὴν ἑκάστοτε Κυβέρνηση. Οἱ πληροφορίες εἶναι ἐμπόρευμα. Ἡ ἐξαγορὰ τοῦ Τύπου καλύπτεται, ἐντέχνως, ἀπὸ τὴν τυχὸν ἀντικυβερνητικὴ πολιτικὴ ὁρισμένων ἐφημερίδων – μιὰ μικροκομματικὴ πολιτικάντικη πολιτική. Καμιὰ ἐφημερίδα δὲν χτυπάει τὴν ρίζα τοῦ κακοῦ: τὸ καπιταλιστικὸ σύστημα. Τὸ ἴδιο συμβαίνει  καὶ μὲ τὴ δειλὴ στάση τοῦ Τύπου ἔναντί της Δικαιοσύνης. Κάποτε-κάποτε, οἱ ἐφημερίδες ξεσπᾶνε ἐναντίον κάποιων ἀποφάσεων κάποιων Δικαστηρίων. Ποτὲ ὁ Γραπτὸς Τύπος δὲν στρέφεται ἐναντίον τῆς γαμημένης Δικαιοσύνης ὡς θεσμοῦ.Τὸ ἕνα σκέλος τῆς Δικαιοσύνης εἶναι οἱ νομικὲς διατάξεις (Σύνταγμα, Νόμοι, Διατάγματα καὶ Διαταγές, Κώδικες, Νομολογία). Τὸ ἄλλο σκέλος εἶναι τὸ ἔμψυχο ὑλικὸ – δηλαδὴ οἱ Δικαστικοὶ ποὺ ἐφαρμόζουν τὶς νομικὲς διατάξεις. Παραδόξως οἱ Δικαστὲς καὶ Εἰσαγγελεῖς ἀποκαλοῦνται λειτουργοὶ καὶ τὸ ἐπάγγελμά τους λειτούργημα. Οἱ λέξεις αὐτὲς εἶναι καλοδιαλεγμένες, γιὰ νὰ ὑποβάλουν στὸν Λαὸ τὴν ὑποβρύχια ἰδέα πὼς οἱ Δικαστικοὶ εἶναι πρόσωπα, θεόθεν προορισμένα, νὰ ἀπονέμουν Δικαιοσύνη. Ἡ ἴδια ἡ Δικαιοσύνη ἀπεικονίζεται (διεθνῶς) σὰν μιὰ θεὰ μὲ κλειστὰ μάτια, ποὺ κρατάει τὴν γνωστὴ ζυγαριά. Οἱ Δικαστὲς καὶ οἱ Εἰσαγγελεῖς δὲν εἶναι παρὰ δημόσιοι ὑπάλληλοι (ἐνίοτε, ὑπαλληλίσκοι), ὅπως ἀκριβῶς οἱ δάσκαλοι καὶ οἱ ἐφοριακοί. Οἱ Δικαστὲς καὶ οἱ Εἰσαγγελεῖς δῆθεν ἀνήκουν σὲ δύο χωριστὰ σώματα τῆς Δικαιοσύνης. Ἡ ἀλήθεια εἶναι διαφορετική. Οἱ Δικαστὲς καὶ οἱ Εἰσαγγελεῖς εἶναι φίδια τῆς ἴδιας συνομοταξίας. Ἡ Μάφια τῆς Δικαιοσύνης δὲν ἔχει στεγανά.

Ἡ ἱεραρχία τῶν Δικαστῶν καὶ Εἰσαγγελέων ὑποδηλώνει, αὐτομάτως, τὴν κατάταξή τους. Ὑπάρχουν μικροὶ καὶ μεσαῖοι καὶ ἀνώτατοι Δικαστικοί. Ὑπάρχουν οἱ ἀσήμαντοι εἰρηνοδῖκες καὶ οἱ πασάδες τοῦ Ἀρείου Πάγου. Ὑπάρχουν καὶ οἱ εὐνοούμενοι, ποὺ δὲν ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, καὶ οἱ καταδικασμένοι στὴν παντοτινὴ ἐξορία τῶν μακρινῶν κωμοπόλεων τῆς Ἑλλάδας. Ἔχω τὴν γνώμη πὼς, ἡ ἱεράρχηση τῶν Δικαστῶν καὶ Εἰσαγγελέων κατευθύνεται ἀπὸ τὶς τεκτονικὲς στοές.

Μοῦ εἶναι ἀδιάφορη ἡ μασονία. Γιὰ τοὺς μασόνους υἱοθετῶ τὴν ἀπόψη τοῦ Ναπολέοντα, ποὺ τοὺς ἔβλεπε σὰν μιὰ χοὺφτα ἠλιθίων. Βεβαίως, οἱ μασόνοι ἔχουν κάθε δικαίωμα νὰ εἶναι καὶ νὰ παραμένουν μασόνοι. Οἱ μασόνοι ἀπαρτίζουν μιὰν ἄκρως μυστικὴ μικρὴ σέκτα, μὲ μοναδικὸ σκοπὸ τὴν ἀλληλουποστήριξη. Ἡ Δικαιοσύνη εἶναι μιὰ δημόσια ὑπηρεσία ἐντελῶς διαβρωμένη ἀπὸ τὸν τεκτονισμό. Στὴν Δικαιοσύνη οἱ μασόνοι Δικαστὲς καὶ Εἰσαγγελεῖς τσιμπᾶνε συνεχῶς προαγωγὲς καὶ μοιράζονται τά καλύτερα πόστα τῆς Ἀθήνας. Ἡ Κυβέρνηση κωφεύει σχετικῶς. Καί, ἀντὶ  νὰ λιανίσει τὴν ὑπόγεια  μασονικὴ ὀργάνωση τῶν Δικαστῶν καὶ Εἰσαγγελέων, ἐπιτρέπει στὸν θρασύτατο πρόεδρο τοῦ Ἀρείου Πάγου νὰ ἀπειλεῖ τοὺς πάντες. Ἡ Κυβέρνηση —π.χ. ὁ τωρινὸς ὑπουργὸς Δικαιοσύνης (ἐλπίζω νὰ μὴν εἶναι μασόνος)— θὰ μποροῦσε νὰ ζητήσει ἀπὸ ὅλους τους Δικαστικοὺς μιὰν ὑπεύθυνη δήλωση ὅτι δὲν εἶναι τέκτονες. Καί, φυσικά, σὲ περίπτωση ὑποβολῆς ψευδοῦς δηλώσεως θὰ μποροῦσε νὰ μηνύσει τὸν κάθε ἐπίορκο, σύμφωνα μὲ τοὺς ἰσχύοντες Νόμους, ἀφοῦ, προηγουμένως, ἔδινε στὴν δημοσιότητα τὸ ὄνομά του. Ὁ ὑπουργὸς Δικαιοσύνης μπορεῖ νὰ πάρει καταλόγους ὅλων των μασόνων ἀπὸ τὶς κατὰ τόπον τεκτονικὲς στοές. Εἶναι κάτι ποὺ τὸ δικαιοῦται, γιατί οἱ τεκτονικὲς στοὲς ἀπὸ νομικῆς πλευρᾶς εἶναι σωματεῖα, καί, τά σωματεῖα δὲν δέχονται κρυφὰ μέλη. Ἀλλά, ὅλα αὐτὰ τά γνωρίζει ὁ νῦν ὑπουργὸς Δικαιοσύνης, καθότι καθηγητὴς τῆς Νομικῆς. Προσέτι, ἀσφαλῶς θὰ ξέρει πὼς, οἱ μασόνοι συνεργάστηκαν ἐνθουσιωδῶς μὲ τὴν Χοῦντα, ἀφοῦ τότε εἶναι ποὺ ὁ μασόνος Παττακὸς εἶχε διορίσει μασόνους δημάρχους σ' ὅλη τὴν χώρα — ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη ὡς τὸν Πειραιᾶ καὶ τὴν Ἐρμούπολη...

Προκειμένου περὶ Δικαστῶν καὶ Εἰσαγγελέων, προέχει τὸ θέμα τῆς παιδείας των, καθὼς καὶ τῆς νοσηρῆς ψυχοσύνθεσης ποὺ τοὺς διακρίνει. Οἱ ἄθλιοι, ποὺ κρίνουν καὶ καταδικάζουν, εἶναι παντελῶς ἀμόρφωτοι. Καί, ὡς ἐκ τούτου, ἀναιδέστατοι. Στὶς 18-12-1974 ἔγινε κάποια δίκη μὲ κατήγορο τὸν Τσαρούχη ὅπου παρουσιαστήκαμε σὰν μάρτυρες ὑπερασπίσεως ὁ Ταχτσῆς, ὁ Ἀκριθάκης, ὁ ὑποφαινόμενος κ.α. Πρόεδρος τοῦ Δικαστηρίου ἤτανε ἕνας μπαστουνόβλαχος, μὲ πάρεδρο τὸν Σαρτζετάκη. Αὐτὸς ὁ ἄξεστος πρόεδρος σχεδὸν καθύβρισε τὸν Καλλιγά, τέως διευθυντὴ τῆς Ἐθνικῆς Πινακοθήκης, μὴ ξέροντας ποιὸς εἶναι. Μὲ ἀνάλογο τρόπο φέρθηκε σὲ ἄλλες προσωπικότητες ποὺ προσῆλθαν στὴ δίκη. Εὐτυχῶς, ὁ Σαρτζετάκης, μὲ παρεμβάσεις, ἐκτόνωσε τὴν τεταμένη ἀτμόσφαιρα. Φυσικά, ὁ πρόεδρος τοῦ Δικαστηρίου (ὅπως ὅλοι οἱ πρόεδροι, μέχρις ἐσχάτων) ἀπηύθυνε  τὸν λόγο στὸν κατηγορούμενο καὶ τοὺς μάρτυρες στὸν ἑνικὸ ἀριθμό, καί, μὲ τὸ πρέπον ἀγροῖκον ὕφος. Ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοὺς ἁπαξάπαντες οἱ Εἰσαγγελεῖς, φανταζόμενοι πῶς εἶναι σπουδαῖοι ρήτορες, κλείνουν τὸν ρόλο τους στὶς δίκες, ἐξακοντίζοντας κατὰ τῶν κατηγορουμένων διάφορους ἀπαράδεκτους χαρακτηρισμούς. Οἱ Εἰσαγγελεῖς μας δὲν μάθανε ποτὲ ὅτι, ὁ Κατηγορούμενος, ὥσπου νὰ ἐκδοθεῖ ἡ δικαστικὴ ἀπόφαση, εἶναι Ὑπόδικος, εἶναι Ἀθῷος.

Οἱ Δικαστὲς καὶ οἱ Εἰσαγγελεῖς φέρονται μὲ παρόμοια γαϊδουριὰ καὶ κατὰ τῶν Δικηγόρων. Οἱ Δικηγόροι εἶναι ἀνώτατοι Δικαστικοί. Οἱ Δικηγόροι εἶναι ἐφάμιλλοί των  Δικαστῶν. Γι’ αὐτό, οἱ Δικηγόροι, σὲ περίπτωση ποὺ θὰ διαπράξουν ἀδίκημα, δικάζονται σὲ Ἐφετεῖο. Οἱ Δικηγόροι, ἀπὸ νομικῆς καὶ ἠθικῆς ἀπόψεως, ὑπερτεροῦν τῶν Εἰσαγγελέων. Ὁ Εἰσαγγελέας, ὡς Προστάτης τοῦ Νόμου, στρέφεται κατὰ παντὸς παραβάτου, καί, συνεπῶς, εἶναι ὁ μέγας ἐχθρός του Κατηγορουμένου. Ὁ Δικηγόρος ὑποστηρίζει τὴν ἀθῳότητα τοῦ Κατηγορουμένου μέχρι ἀποδείξεως τοῦ ἐναντίου, ἢ προσπαθεῖ νὰ μειώσει τὴν ποινική του εὐθύνη. Εἶναι αὐτονόητο πὼς κάθε ποινικὴ δίκη ταλαντεύεται, καθότι ὁ Δικαστὴς κρίνει κατὰ 50% τὸ ἀδίκημα καὶ κατὰ 50% τὴν προσωπικότητα τοῦ Κατηγορουμένου. Ἀποδῶ ξεπηδοῦν οἱ αὐθαιρεσίες τῶν Δικαστῶν.

Ὅταν ὁ Δικηγόρος εἶναι ἐπιθετικός, ὁ Δικαστὴς τὸν τρομοκρατεῖ μὲ τὴν ὑποβολὴ μήνυσης ἐνώπιόν του ἀκροατηρίου. Σ’ αὐτὴ τὴν περίπτωση διακόπτεται ἡ δίκη, συγκροτεῖται νέο δικαστήριο, μὲ δῆθεν ἄλλη σύνθεση, καὶ καταδικάζουν τὸν ἀντιρρησία Δικηγόρο. Σ’ ἄλλες περιπτώσεις, ἕνας Εἰσαγγελέας, ποὺ δέχεται στὸ γραφεῖο του τὴν ἐπίσκεψη κάποιου ἀπαιτητικοῦ Δικηγόρου, προσπαθεῖ νὰ τὸν κάμψει μὲ τὸ ὑπεροπτικό του ὕφος. Ἔτσι, πρόπερσι, γλεντήσαμε μὲ τὸ πάθημα κάποιας Εἰσαγγελίνας, ποὺ ἐκνευρίστηκε ἀπὸ τὸν Δικηγόρο Ἀλέξανδρο Λυκουρέζο, ὁ ὁποῖος τῆς μίλαγε μὲ τὸ χέρι στὴν τσέπη τοῦ μπλοῦ-τζὶν (— μάλιστα, μερικοὶ κακεντρεχεῖς διατείνονται πῶς ἔξυνε τ’ ἀρχίδια του, ὅπερ ἐπικροτῶ). Ἡ Εἰσαγγελίνα θέλησε νὰ στραφεῖ ποινικῶς ἐναντίον τοῦ διάσημου Δικηγόρου, ἀλλά, τελικῶς, δὲν κατάφερε τίποτα. Ἡ θαρραλέα στάση τοῦ Λυκουρέζου ἀνοίγει τὸν δρόμο πρὸς τὶς ἰσότιμες σχέσεις μεταξὺ Δικαστῶν καὶ Δικηγόρων. Ὡς τώρα, οἱ Δικηγόροι ἀνέχονται τά καπρίτσια τῶν Δικαστῶν καὶ Εἰσαγγελέων, ἀφοῦ τέτοιο καθεστὼς ἐπικρατεῖ στὴν Ἑλλάδα. Ἡ τρομερὴ δύναμη ποὺ παρέχει ὁ Νόμος (καὶ ἡ δικαστικὴ πρακτικὴ) στοὺς  Δικαστὲς καὶ Εἰσαγγελεῖς, ὑπερβαίνει κατὰ πολὺ τὶς προσωπικές τους ἱκανότητες. Οἱ Δικηγόροι δὲ φοβοῦνται τοὺς Δικαστὲς καὶ Εἰσαγγελεῖς. Ἁπλῶς, δὲ θέλουν νὰ χάσουν τὴ δίκη, γιατί γνωρίζουν κάλλιστα τὴν ἐκδικητικότητα τῶν Δικαστῶν καὶ Εἰσαγγελέων. Ἡ περίπτωση τοῦ Νάσιουτζικ καὶ ἡ περίπτωση τοῦ Κοεμτζῆ ἀποτελοῦν δύο πρόσφατα παραδείγματα αὐτῆς τῆς τυφλῆς ἐκδικητικότητας. Ὡστόσο, οἱ Δικηγόροι, κατέχοντας μίαν ἰσχυρὴ μερίδα τῆς Βουλῆς, θὰ μποροῦσαν – διὰ Νόμου – νὰ γκρεμίσουν, τουλάχιστον, τοὺς ἀλαζονικοὺς Εἰσαγγελεῖς ἀπὸ τὴν ὑψηλὴ ἕδρα τους. Παράλληλα ὁ γραπτὸς Τύπος θὰ ἔπρεπε νὰ θεσπίσει τὴν κριτικὴ τῆς Δικαιοσύνης. Δηλαδή, ὅλες οἱ ἐφημερίδες νὰ καθιερώσουν μιὰ τακτικὴ στήλη, ὅπου νὰ κρίνονται οἱ δικαστικὲς ἀποφάσεις ἐπὶ τῆς διαδικασίας καὶ ἐπὶ τῆς οὐσίας. Ὁ νομομαθὴς Κώστας Ε. Μπέης ἐδημοσίευσε (πρὸ ἐτῶν στὸ Βῆμα καὶ τώρα στὴν Ἐλευθεροτυπία) μιὰ σειρὰ ἄρθρων, νομικῆς-δικανικῆς ὑφῆς, ἀλλὰ δὲν τόλμησε νὰ κρίνει τὶς ἀποφάσεις (καὶ τά βλακώδη θέσφατα) τῶν Δικαστῶν καὶ Εἰσαγγελέων. Οἴκοθεν νοεῖται πὼς, σὲ περίπτωση καθιέρωσης τῆς Κριτικῆς τῆς Δικαιοσύνης, οἱ ἁρμόδιες προϊστάμενες Δικαστικὲς Ἀρχὲς θὰ πρέπει νὰ συλλέγουν τά σχετικὰ ἄρθρα καὶ νὰ τά ἐπισυνάπτουν στοὺς ἀτομικοὺς φακέλους τῶν κρινομένων Δικαστῶν καὶ Εἰσαγγελέων, ὥστε νὰ χρησιμοποιοῦνται σὰν τεκμήρια γιὰ τὴν περαιτέρω σταδιοδρομία τους.

Οἱ Δικαστὲς καὶ Εἰσαγγελεῖς ἐφαρμόζουν, κατὰ κόρον, τὴν τακτική τῶν  δύο μέτρων καὶ δύο σταθμῶν. Ὅταν ἐμφανίζεται στὸ δικαστήριο κάνας κακομοίρης, τὸν ἀποπαίρνουν. Ὅταν ἕνας Κατηγορούμενος μακρηγορεῖ, τοῦ λένε: αὐτὸ εἶναι ἐκτὸς θέματος. Ὅταν βλέπουν ἕναν ὑψηλὰ ἱστάμενο, τοῦ γλείφουν τὸν κῶλο. Ὅταν ἕνας νεαρὸς Δικηγόρος ἀγορεύει, τὸν διακόπτουν μὲ τὸ περίφημο συντομεύετε. Ὅταν καταθέτει ἕνας Ἀστυνομικός, τὸν ἀκοῦνε εὐλαβῶς. Ὅταν δικάζεται ἕνας Ἀστυνομικός, τὸν ἀθωώνουν ἢ τὸν ἁπαλάσσουν. Ὅταν προσέρχεται στὴ ἕδρα τοῦ Δικαστηρίου μιὰ γόησσα, οἱ Δικαστὲς σαλιαρίζουν. Ὅταν κάθεται στὸ ἑδώλιο κάνας ἀναρχικός, τοῦ γαμοῦν τὴν Παναγία. Ὅταν ἕνας μασόνος Συνήγορος κάνει τὴν μυστικὴ χειρονομία τῶν τεκτόνων, τὸν περιποιοῦνται καί, ἐν πάσῃ περιπτώσει, ἀποκλείεται νὰ χάσει τὴν δίκη. Στὴν Θεσσαλονίκη, ὁ μακαρίτης Λαδὰς εἶχε τὴν φήμη τοῦ Δικηγόρου ποὺ δὲν εἶχε χάσει στὴν καριέρα του καμιὰ δίκη. Ὁ Λαδὰς ἦτο ἀρχιμασόνος, Μέγας Διδάσκαλος, 33ου Βαθμοῦ.

Συχνότατα, οἱ Δικαστὲς καὶ Εἰσαγγελεῖς εἶναι, ἀπὸ νομικῆς ἀπόψεως κουμποῦρες. Γιαυτό, ὁσάκις ἀντιμετωπίζουν κάποιον καταρτισμένο Δικηγόρο, καταπίνουν τὴν γλῶσσα τους. Ὅταν ἤμουνα φοιτητής, παρακολούθησα μερικὲς δίκες ὅπου ἀγόρευε ὁ νομομαθέστατος ἀστικολόγος Βιδάλης, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ μίλαγε μόνο δυὸ-τρία λεπτά, κατέθετε στὸν καταφανῶς ἀδαῆ πρόεδρο τοῦ Δικαστηρίου ἕνα σχετικὸ ὑπόμνημα, μὲ τοὺς ἀριθμοὺς τῶν ἀναγκαίων ἄρθρων τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα κτλ.

Μιὰ μέρα, ἐπὶ Χούντας, ἐκλήθην ὡς μάρτυρας σὲ κάποια δίκη ὁπότε ὁ πρόεδρος τοῦ Ἐφετείου (ἕνας ἀλλήθωρος πουστόγερος) μὲ κάλεσε νὰ ὁρκιστῶ. Τοῦ ἀπάντησα: εἶμαι ἄθεος καὶ ἀρνοῦμαι νὰ ὁρκιστῶ. Ὁ Δικαστής, νομίζοντας πῶς θὰ μὲ γονατίσει, ἄρχισε νὰ οὐρλιάζει, λέγοντας πῶς εἶμαι ἀναγκασμένος νὰ ὁρκιστῶ. Τοῦ ἀνταπάντησα, παγερά, ὅτι ἡ Δικονομία προβλέπει τὸν ὅρκο τῶν ἀθέων. Αὐτὸ τὸ ζῷον πράγματι δὲν ἤξερε τὴν ὕπαρξη τοῦ σχετικοῦ ἄρθρου. Ὑφίστανται, ὅμως, ἄλλοι Δικαστὲς ποὺ ξεχνοῦν, ἑκουσίως, διάφορες νομικὲς διατάξεις. Ἔτσι, ὅταν ὁ γιὸς τοῦ Ὠνάση καὶ ὁ Καραμαλὴς ἐτάφησαν παρανόμως ἐκτὸς νεκροταφείου (παρὰ τὸ Βασιλικὸ Διάταγμα τοῦ Ὄθωνα) οὐδεὶς Εἰσαγγελέας ἀντέδρασε. Καὶ ὅταν μιὰ ἐφοπλιστίνα ἔχτισε, πρὸ μερικῶν δεκαετιῶν, στὴ Χῖο ἕνα γυναικεῖο μοναστῆρι, γιὰ νὰ ἀποθέσει στὴ μέση του καθολικοῦ τὴ μπαλσαμωμένη κόρη της, ὁ τοπικὸς Εἰσαγγελέας δὲν μερίμνησε γιὰ τὴ μετακομιδὴ τοῦ ἄταφου πτώματος σὲ κάποιο κοιμητήριο. Παρομοίως, ὁ ἁρμόδιος Εἰσαγγελέας τῆς Ἀθήνας ἐπιτρέπει στὸ γνωστὸ μουσειάκι νὰ διατηρεῖ σὲ γιάλες τά κομμένα κεφάλια τῶν δυστυχισμένων λῃστῶν, ποὺ τοὺς εἴχανε σκοτώσει στὶς ἀρχὲς τοῦ περασμένου αἰῶνα. Κι αὐτό, κόντρα σὲ κάθε ἔννοια χριστιανισμοῦ…

Οἱ Δικαστὲς καὶ Εἰσαγγελεῖς εἶναι ἀρκετὰ πονηροί, ὥστε νὰ ξεγλιστροῦν ἀπὸ τὶς ἐπικίνδυνες περιπλοκές. Εἰδικῶς, οἱ Εἰσαγγελεῖς, ἀποφεύγουν συστηματικὰ νὰ κάνουν ἑφόδους στὰ μπουντρούμια τῶν φυλακῶν καὶ τῆς Ἀστυνομίας. Καὶ ποτὲ δὲν μηνύουν αὐτεπαγγέλτως τοὺς βασανιστὲς τῆς Ἀστυνομίας, μολονότι ἀρκετὰ θύματά τους καταθέτουν σχετικὲς ἰατροδικαστικὲς ἐκθέσεις καὶ φωτογραφίες. Διώκουν, ὅμως, κάποιους συγγραφεῖς ποὺ ἐδημοσίευσαν ἄσεμνα βιβλία, ἐνῷ  κάνουν πὼς δὲν πήρανε χαμπάρι τά ἐρωτικὰ-πορνογραφικὰ περιοδικά. Πρὸ διετίας, βρῆκε τὸν μπελὰ του ὁ ἠθοποιὸς Βασίλης Διαμαντόπουλος, γιατί ἔθιξε τὴν ἱερὴ σημαία. Τὴν 1-12-2000, ἀποκάλεσα τὴν ὑπὸ κατάργησιν σημαία μας μουνόπανο, ἀλλὰ κανεὶς Εἰσαγγελέας δὲν ἐστράφη ἐναντίον μου. Ἐξάλλου, ὅταν ὁ Καραμαλὴς ἦτο πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας, τὸν χαρακτήρισα, στὰ Νέα, ὡς πολιτικάντη ἀγνώστου ἐθνικότητος. Ὁ τότε Εἰσαγγελέας θεώρησε περιττὸ νὰ τά βάλει μὲ μίαν ἐφημερίδα τοῦ Λαμπράκη.

Ἡ ἔλλειψη αὐτοπεποίθησης ἀποδυναμώνει τοὺς Δικαστὲς καὶ Εἰσαγγελεῖς. Ἡ κούφια αὐτοϊκανοποίηση ἀποτελεῖ τὸ, κατ’ ἐξοχήν, τονωτικό τους. Ἡ αὐτοϊκανοποίησή τους ἀρχίζει ἀπὸ τὸ διαβόητο Ἀλάθητον τῶν ἀποφάσεών τους καὶ τελειώνει στὸ φραγκολεβαντίνικο δῆθεν-πορτρέτο (ποιὸς τὸν εἶδε;) τοῦ Ἑβραίου Ἰησοῦ, ποὺ εἶναι κρεμασμένο πάνω ἀπὸ τά κεφάλια τῶν Δικαστῶν. Μικρὴ σημασία ἔχει τὸ ἂν ἐφεσιβάλλονται οἱ ἀποφάσεις τῶν Ἀνωτάτων Δικαστηρίων. Ἡ ὑψηλὴ ἕδρα τοῦ Δικαστηρίου ἐνισχύει τὸ ἐπισφαλὲς κῦρος τῶν Δικαστῶν καὶ Εἰσαγγελέων (- μά, γιατί κάθεται ἐπὶ τῆς ἕδρας καὶ ὁ γραμματικὸς-πρακτικογράφος;). Ἡ ὑψηλὴ ἕδρα τῶν Δικαστῶν ἔχει καταργηθεῖ στὴ Ρωσία ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς μεγάλης Σοβιετικῆς Ἐπανάστασης. Ἐπίσης, ἔχει καταργηθεῖ, μεταπολεμικῶς καὶ στὴν Γερμανία. Οἱ στενογράφοι τῶν ἀμερικάνικων Δικαστηρίων κάθονται σεμνὰ μπρὸς στὴν ἕδρα. Ἡ ἐμφάνιση τῶν νεοελλήνων Δικαστῶν, μὲ τὶς τάχα-βυζαντινὲς στολὲς ποὺ καθιερώθηκαν πρὸ ὀλίγων ἐτῶν, ἐγγίζει τά ὅρια τοῦ γελοίου. Στὴν Ἑλλάδα μαϊμουδίζουν κάθε τί τὸ εὐρωπαϊκό. Σὺν τοῖς ἄλλοις, καὶ τὴν ἐν σώματι ἔγερση τοῦ ἀκροατηρίου, ὁσάκις μπουκάρουν οἱ συνοφρυωμένοι Δικαστές. Ὅμως γιατί πρέπει νὰ σηκώνονται ὄρθιοι οἱ ἀκροατὲς γιὰ νὰ τιμήσουν, μὲ τὸ ζόρι, τοὺς Δικαστές; Καὶ προπάντων, σὲ ποιὰν ἀντισυνταγματικὴ διάταξη βασίζεται αὐτὴ ἡ ὑποχρεωτικὴ ὀρθοστασία; Στὴν πραγματικότητα οἱ ἀκροατὲς μιᾶς ἀποιασδήποτε δίκης εἶναι, συγχρόνως, καὶ θεατές. Τὸ Δικαστήριο κοπιάρει τὸ Θέατρο, ἀφοῦ διαθέτει: σκηνὴ καὶ παρασκήνιο, πρωταγωνιστὲς καὶ δευτερεύοντα πρόσωπα, αὐστηρὸ τελετουργικό, κομπάρσους (κλητῆρες καὶ φρουρούς), καὶ φιλοθεάμον κοινό. Τὸ Δικαστήριο στερεῖται μουσικῆς.

Ἀνέκαθεν, ἦτο λίαν ἐπικίνδυνο νὰ περιπαίζεις τὴν Δικαιοσύνη. Ὅμως οἱ νεοέλληνες εὐθυμογράφοι καὶ καρικατουρίστες ἔπραξαν τὸ καθῆκον τους. Καὶ ἐλπίζω νὰ συνεχίσουν δριμύτεροι. Ἤδη ἀπὸ τὸν 19ο αἰῶνα, ἄρχισαν νὰ ἐμφανίζονται διάφορα κείμενα καὶ σκίτσα, ἀρκετὰ ἐνοχλητικὰ γιὰ τοὺς κυρίους Δικαστὲς καὶ Εἰσαγγελεῖς. Συχνά, τά παλιὰ κείμενα καὶ σκίτσα χρησιμοποιοῦσαν ἕνα προπέτασμα καπνοῦ (π.χ. τὴν ἀρχαία δίκη μὲ τὴ γυμνὴ Φρύνη), ὥστε οἱ συγγραφεῖς καὶ γελοιογράφοι νὰ γλιτώνουν ἀπὸ τὶς ποινικὲς κυρώσεις. Ἀλλά, αὐτὸ τὸ κόλπο δὲν ἐπίανε   πάντα. Πρὶν σαράντα χρόνια, ἕνας λυσσασμένος Εἰσαγγελέας ἐστράφη κατὰ τοῦ Καραγάτση καὶ τοῦ Μπόστ. γιὰ τὴ δημοσίευση τοῦ (ἱστορικῆς ὑπόθεσης) Σέργιου καὶ Βάκχου. Πρὸ αἰῶνος ἔδρασε ὁ ἀθεόφοβος Στάμ. Στάμ. ποὺ ἀμόλησε πολλὰ βέλη κατὰ τῆς Δικαιοσύνης, τοῦ Κράτους καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Στὶς ἑπόμενες δεκαετίες, ἐδημοσιεύτηκαν διάφορες σειρὲς μὲ εὐθυμογραφήματα, τοῦ τύπου Ἡ Θέμις ἔχει κέφια, καθὼς καὶ γελοιογραφίες μὲ θέμα κάποιες ὑποθετικὲς δίκες, ὅπως τοῦ Μπόστ. (στὸν Ταχυδρόμο καὶ στὴν Ἐλευθερία) καὶ τοῦ Καναβάκη (στὴν Μεσημβρινή της Βλάχου).

Οἱ καρικατουρίστες φοβοῦνται νὰ ἀποτυπώσουν, μὲ γνώριμο τρόπο, τά χαρακτηριστικὰ συγεκριμένων Δικαστῶν καὶ Εἰσαγγελέων. Φροντίζουν, ὅμως, νὰ σατιρίζουν ἐπαρκῶς τοὺς Δικαστικούς, ποὺ τοὺς παρουσιάζουν νὰ ἔχουν ἀλαζονικὸ τουπέ, νὰ κάνουν καραγκιοζίστικες χειρονομίες κτλ. Εἶναι γνωστὸ πῶς, τὸ ἁρμόδιο ὑπουργεῖο δέχεται τὴν ὑποψηφιότητα Δικαστῶν καὶ Εἰσαγγελέων ἀκόμη κι ὅταν εἶναι σημαδεμένοι μὲ ἐμφανέστατα σωματικὰ κουσούρια. Ὁ Εἰσαγγελέας ἐφετῶν Δελαπόρτας (ἔπαιξε σπουδαῖο ρόλο στὴν ὑπόθεση τῆς δολοφονίας τοῦ Λαμπράκη) ἦτο καμπούρης. Οἱ Εἰσαγγελεῖς ἐφετῶν Κατεβαίνῃς καὶ Ζεγγίνης ἤσανε ἀμφότεροι σπανοί. Θυμᾶμαι ἕναν συμφοιτητή μου ποὺ ἔγινε Δικαστὴς — ἦτο σπιθαμιαῖος καὶ τόσο καχεκτικὸς ποὺ τὸν λέγαμε Τσιμοῦχα. Ὁ ἀναγνώστης εὔκολα μπορεῖ νὰ φανταστεῖ τά ψυχικὰ κόμπλεξ παρόμοιων Δικαστῶν μὲ σωματικὰ ἐλαττώματα.

Τώρα οἱ Δικαστὲς καὶ Εἰσαγγελεῖς μάχονται κατὰ τῆς Ἐκτελεστικῆς Ἐξουσίας, γιὰ νὰ αὐξήσουν τὴ δικιά τους Ἐξουσία. Οἱ πολιτικάντηδες εἶναι ἐπικίνδυνοι. Οἱ Δικαστικοὶ εἶναι ἐπικινδυνωδέστεροι. Οἱ Δικαστικοί, ὅπως τοὺς συμφέρει, ὑποβοηθοῦν τὴν Κυβέρνηση. Ἡ Κυβέρνηση ξαπόστειλε τὴν Ἀστυνομία γιὰ νὰ δολοφονήσει, ἐν ψυχρῷ, τὸν γιατρὸ Τσιρώνη. Ἡ Δικαιοσύνη κάλυψε τότε τὸ πολιτικὸ αὐτὸ ἔγκλημα. Ὅμως ἀρνεῖται νὰ καλύψει ὅλη τὴν παράνομη δραστηριότητα τῆς Κυβέρνησης, ἐφόσον δὲν ἔχει ἀνάλογες ἀντιπαροχές. Οἱ ἑκάστοτε ἀπειλὲς τοῦ προέδρου τοῦ Ἀρείου Πάγου, ποὺ βγαίνουν στὸν ἀφρὸ δὲν εἶναι παρὰ ἡ κορυφὴ τοῦ παγόβουνου.

Καὶ τώρα (ποὺ γράφω), ἄρχισε τὸ χοντρὸ παιχνίδι. Ὑπαινίσσομαι τὸν φασιστικὸ Τρομονόμο καὶ τὴν ὑποχθόνια προσπάθεια διάλυσης τοῦ Συμβουλίου Ἐπιρατείας – δύο πρωτοβουλίες τῆς νεοχουντικῆς κυβέρνησης τοῦ Σιμίτη. Εἶμαι ἐναντίον τοῦ Τρομονόμου. Τάσσομαι ὑπὲρ τοῦ Συμβουλίου Ἐπικρατείας, γιατί αὐτὸ εἶναι τὸ μοναδικὸ Συνταγματικὸ Δικαστήριο, τὸ ἔσχατο ἔρεισμα τῆς Δημοκρατίας. Ἡ συνδυασμένη προσπάθεια Κυβέρνησης – Ἀρείου Πάγου ἐνέχει ὅλα τά στοιχεῖα μιᾶς ἀντιδραστικῆς συνομωσίας. Αὐτὸ δείχνει, πρὶν ἀπ’ ὅλα, ἡ ἐν σιγῇ Ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγματος. Ὁ Γεώργιος Παπαδόπουλος δὲν τόλμησε νὰ ὀνειρευτεῖ τέτοιες ἀνατροπὲς ποὺ πραγματοποιεῖ ἡ σημερινὴ Κυβέρνηση. Καὶ ἐνῷ ὀργανώνεται ἱεροκρυφίως ὁ πολιτειακὸς σεισμός, ἡ Ἑλλάδα (τῆς γκλαμουριᾶς καὶ τῆς μαλακίας) ροχαλίζει. Τὴν ἴδια ἀκριβῶς στάση τηρεῖ ὁ πουλημένος Τύπος. Καμιὰ ἐφημερίδα δὲν ἀνάθεσε σὲ νομομαθεῖς συντάκτες τὸ γράψιμο μιᾶς σειρᾶς μεθοδικῶν ἄρθρων μὲ θέμα τὴν ἀντιδημοκρατικὴ πολιτειακὴ ἀνατροπὴ ποὺ ἤδη μπῆκε σὲ τροχιά. Προφανῶς ἡ Κυβέρνηση θρέφει στοὺς κόλπους τῆς ἐκείνους τοὺς σατανικοὺς ὑπουργοὺς ποὺ βυσσοδομοῦν κατὰ τῶν λαϊκῶν ἐλευθεριῶν αὐτῆς ταύτης τῆς Ἀστικῆς Δημοκρατίας. Ὁ νῦν ὑπουργὸς Δικαιοσύνης (ἂν δὲν εἶναι ὁ πρωτεργάτης τῆς συνωμοσίας) εἶναι ὁ μόνος ὑπεύθυνος. Εἶναι μπακάλης, δὲν ξέρει τί εἶναι τὸ Συμβούλιο Ἐπικρατείας. Ὅμως ἕνας καθηγητὴς Νομικῆς γνωρίζει ἄριστα πῶς, τὸ Συμβούλιο Ἐπικρατείας κρίνει τὶς διοικητικὲς ἀποφάσεις, δηλαδὴ ἐλέγχει τὴ νομιμότητα τῶν κυβερνητικῶν ἀποφάσεων καὶ διαταγμάτων. Ὁ ὑπουργὸς Δικαιοσύνης ἀνακατεύεται μὲ τά σκατά. Φρονῶ πῶς στὸ τέλος θὰ φάει ἀπ’ αὐτὰ τά σκατά…

Ὁ Ἄρειος Πάγος εἶναι μιὰ μακάβρια σκοτεινὴ σπηλιά. Κανεὶς δὲν ξέρει πῶς λαμβάνονται οἱ ἀποφάσεις ἀπὸ τοὺς ἀνώτατους Δικαστές. Βέβαια τυπικὰ οἱ συνεδριάσεις εἶναι δημόσιες – ἀλλὰ οἱ ἀποφάσεις μαγειρεύονται σὲ κατάκλειστα δωμάτια. Ὁ Ἄρειος Πάγος ἐδιδάχθη πολλὰ ἀπὸ τὸν τεκτονισμό.  Ὁ Ἄρειος Πάγος εὐθὺς ἐξαρχῆς (ἀπὸ τὸ 1887) μονοπωλοῦσε τὴν ἀπονομὴ Δικαιοσύνης, ἀλλὰ μὲ τὴν ἵδρυση τοῦ Συμβουλίου Ἐπικρατείας ἀναγκάστηκε νὰ μοιραστεῖ τῆς δικαιοδοσίες του. Ὁ Ἄρειος Πάγος κράτησε τὶς ἀστικὲς καὶ ποινικὲς ἁρμοδιότητες, ἐνῷ τὸ Συμβούλιο Ἐπιρατείας ἀνέλαβε τὸν συνταγματικὸ καὶ νομικὸ ἔλεγχο τῆς Διοίκησης. Ἐντεῦθεν πηγάζει τὸ θανάσιμο μῖσος τῶν ἀρεοπαγιτῶν κατὰ τοῦ Συμβουλίου Ἐπικρατείας.

Ὁ Ἄρειος Πάγος καὶ τὸ Συμβούλιο Ἐπικρατείας εἶναι δύο ἰσοδύναμα ἀνώτατα Δικαστήρια, μὲ ἐντελῶς διαφορετικὸ κύκλο ἁρμοδιοτήτων καὶ δικαιοδοσιῶν (- τὸ Ἐλεγκτικὸ Συνέδριο κτλ βρίσκονται σὲ ἄλλο πλαίσιο). Τά ὅρια τῶν καθ’ ὕλην καὶ κατὰ τόπων ἁρμοδιοτήτων τῶν δύο Ἀνωτάτων Δικαστηρίων δὲν εἶναι τελείως ξεκαθαρισμένα – ὅθεν οἱ σχετικὲς συγχύσεις καὶ συγκρούσεις. Ὁ Ἄρειος Πάγος θέλει νὰ καταπιεῖ τὸ Συμβούλιο Ἐπικρατείας, γιὰ νὰ ἐπανασυστήσει τὸ φασιστικὸ μονοπώλιό του. Ἡ Δημοκρατία, ἡ Ἀστικὴ Δημοκρατία, δυναμώνει ὅταν ὑπάρχουν πολλοὶ φορεῖς ἀλληλοσυγκρουωμένων ἐξουσιῶν, ποὺ μιὰ ἱκανὴ Κυβέρνηση καταφέρνει νὰ ἐξισορροπεῖ. Ἡ κάθε Δικτατορία, ἀποβαίνοντας συγκεντρωτικὴ Ἐξουσία, δένει χειροπόδαρα τὸν Λαό. Σὲ τελικὴ ἀνάλυση ὁ Ἄρειος Πάγος εἶναι καταπιεστικὸ ὄργανο ἐνῷ τὸ Συμβούλιο Ἐπικρατείας προστατεύει τά (ἔστω πενιχρὰ) λαϊκὰ πολιτικὰ δικαιώματα.

Οἱ ἀμερικάνοι ἀπαίτησαν τὸν Τρομονόμο καὶ ὁ Σιμίτης ὑπέκυψε. Ὁ Τρομονόμος (ὑποτίθεται ὅτι) στρέφεται κατὰ τῶν σήμερα ἀνυπάρκτων τρομοκρατῶν. Οἱ ἀληθινοὶ τρομοκράτες εἶναι τά εἰδικὰ Σώματα Ἀσφαλείας γιὰ τὴν καταστολὴ τῶν διαδηλώσεων. Ἡ ἐνίσχυση τῆς Ἀστυνομίας γίνεται βαθμιαία, μεθοδικά. Ὅταν ὁ Γεώργιος Παπανδρέου ἔστειλε ἕναν ἀστεῖο ὑπουργό του νὰ παραλάβει, μπρὸς στὸ Στάδιο, τά πρῶτα πενῆντα αὐτοκίνητά της Ἀστυνομίας Πόλεων (τά γνωστὰ ἑκατό), κανεὶς δὲν μποροῦσε νὰ φανταστεῖ ὅ,τι ἐπακολούθησε: κλοῦβες, εἰδικὰ γκλόμπ, ἀφθονία δακρυγόνων, βάναυσο ξυλοφόρτωμα τῶν διαδηλωτῶν, συστηματικὸ σπάσιμο βιτρινῶν ἀπὸ χαφιέδες, μπάτσοι μαυροντυμένοι καὶ μὲ μάσκες κτλ. Ὁ Λαὸς τά βλέπει ὅλα αὐτὰ καὶ ἀηδιασμένος, ἀποφεύγει νὰ ψηφίσει. Ἡ ἀποχὴ ἀπέβη πολιτικὸ ὅπλο. Ἡ ἀποχὴ εἶναι πιὰ τὸ μόνο πολιτικὸ ὅπλο κατὰ τῶν πολιτικάντηδων.

Δὲν τρέφω αὐταπάτες. Μέσα σὲ τριάντα χρόνια, ὁ κάποτε μαχητικὸς ἑλληνικὸς Λαὸς μεταβλήθηκε σὲ ἕναν πολτὸ ἄβουλου Ὄχλου. Δὲν μοῦ διαφεύγει τὸ ὅτι ἡ ἀποχὴ ἀπὸ τὶς ἐκλογὲς ἀποτελεῖ μιὰ μορφὴ ἀντίδρασης , ἀλλὰ παθητικῆς ἀντίδρασης. Στὴν οὐσία κανεὶς ἕλληνας δὲν φρίττει ἀπὸ τά τεκταινόμενα. Ὅλοι γκρινιάζουν ὅμως δὲν ξεσηκώνονται ὅπως ἄλλοτε. Ἡ ἀριστερά τοῦ  ΠΑΣΟΚ μάδησε. Οἱ κνίτες πέθαναν ἐδῶ καὶ δύο δεκαετίες. Οἱ ψευτο-ἀναρχικοὶ τσιλιμπουρδίζουν. Τά ἔντυπα τῆς  Ἀριστερᾶς φθίνουν. Ἐλάχιστοι ἀριστεροὶ διανοούμενοι διατηροῦν τὴν ἀξιοπρέπειά τους. Οἱ φοιτητικὲς ὀργανώσεις ἀδρανοῦν. Τὸ κίνημα τῶν μαθητῶν κατάντησε σκέτος κωλοπαιδισμός. Οἱ φεμινίστριες κατεποντίσθησαν. Οἱ ὁμοφυλόφιλοι ξεθυμαίνουν μὲ ἐκδηλώσεις, ὅπου μᾶς δείχνουν τὸν κῶλο τους. Οἱ ἐχθροί τῆς  παγκοσμιοποίησης πηγαῖναν ἐκδρομοῦλες σὲ διάφορες πόλεις τῆς Εὐρώπης γιὰ νὰ διακηρύξουν τὴν ἀντίθεσή τους, ἀλλὰ τώρα κουράστηκαν. Τοὺς ἀντιρρησίες συνείδησης τοὺς ἔχουν τσουβαλιάσει γιὰ τά καλά.

Καταλήγω νὰ πιστεύω ὅτι ἴσως ἡ μόνη ἐναπομένουσα διέξοδος εἶναι ἡ ἀνοιχτὴ διαμάχη μεταξύ των ποικιλωνύμων Ἐξουσιῶν. Μέχρι στιγμῆς αὐτὸς ὁ πόλεμος διεξάγεται στὰ κρυφά. Καὶ οὐδεὶς δύναται νὰ προφητέψει ποὺ καὶ πότε θὰ σπάσει τὸ ἀπόστημα. Ἀλλὰ ὅπως συνήθως συμβαίνει, τὸ ρῆγμα θὰ προκληθεῖ ἀπὸ κάποιο τυχαῖο περιστατικό. Στὴ σημερινὴ Ἑλλάδα μόνον ἡ Ἐκκλησία διαθέτει ὀργανωμένη δύναμη. Ὡστόσο ἡ Ἐκκλησία – σὰν συντηρητικὴ Ἐξουσία ποὺ εἶναι – δὲν πρόκειται νὰ υἱοθετήσει μιὰ ριζοσπαστικὴ πολιτική. Ἡ στρατηγική τῆς  Ἐκκλησίας ἀποβλέπει στὴν διαρπαγὴ διαφόρων οἰκονομικῶν προνομίων. Ἡ τακτική τῆς  Ἐκκλησίας εἶναι διακοσμημένη μὲ μπόλικη δημαγωγικὴ σάλτσα. Συνεπῶς δὲν περιμένω ὅτι οἱ παπάδες θὰ ἀρχίσουν νὰ βαρᾶνε τὶς καμπάνες γιὰ νὰ διαφυλάξουν τὶς λαϊκὲς ἐλευθερίες.

Κάποιος πολιτικάντης τῆς Δεξιᾶς εἶχε ἀποκαλέσει τοὺς λογοτέχνες λαπάδες. Ὄντως εἶναι λαπάδες καὶ φέρονται σὰν λαπάδες. Εἶμαι συγγραφέας καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν διαθέτω καμιὰ δύναμη, μήτε κοινωνική, μήτε πολιτική. Ἁπλῶς διαχωρίζοντας τὴ θέση μου ἀπὸ τοὺς τυφλοὺς καὶ μουγγοὺς λαπάδες, θέλω νὰ κραυγάσω:

Κάτω οἱ ὑποκριτὲς τοῦ Ἀρείου Πάγου!

Σῷστε τὸν θεσμὸ τοῦ Συμβουλίου Ἐπικρατείας!