Πέμπτη 29 Αυγούστου 2013

Ἐθνοπατερισμός, χούντα καί κοινοβουλευτισμός ..






Ἐθνοπατερισμός μέ νότες. Μέ ἤ χωρίς κόμματα, ἡ ἀηδία παραμένει. Μπλιάχχχχ…
Τό « ποῦ εἶσαι Παπαδόπουλε», ἢ κάτι παρόμοιο, ἀκούγεται συχνά ὅταν χάνεται ἡ ἐμπιστοσύνη στὸ πολιτικό μας σύστημα καὶ τὰ κοινωνικὰ προβλήματα γίνονται ὅλο καὶ πιὸ ζόρικα. Τί ἐκφράζει ὅμως ἡ παραπάνω φράση; Μιά προσωρινὴ ἐκτόνωση τῆς ἀπελπισίας, μιὰ ἀγανάκτηση καὶ ὀργὴ γιὰ τὴν συμπεριφορὰ τῶν προσώπων πού δὲν συνοδεύεται ὅμως μὲ εὐρύτερες κοινωνικὲς ἀνησυχίες ἀλλά, ἀντίθετα, πολλὲς φορὲς μὲ ἀβασάνιστη κρίση καί γι’ αὐτό πλήρως χειραγωγίσιμη; Ἢ μιὰ ἐπιθυμία γιὰ κάποια βαθύτερη πολιτικὴ ἀλλαγὴ σὲ θεσμοὺς καὶ δομές, πού – ἀδικαιολογήτως καὶ μὲ ἐπιπολαιότητα κατ’ ἐμὲ – προσδοκᾷ ὁ ἄνθρωπος μόνο μὲ τὴν ἁπλὴ ἐναλλαγὴ τῆς ἐξουσίας ἀπὸ κοινοβουλευτικὴ σὲ στρατιωτική;  Ἤ μήπως εκφράζει τόν μικροαστικό γραικυλισμό ἀτόμων, πού ἐπὶ χούντας βολεύτηκαν, μεταπολιτευτικὰ μετετράπησαν σὲ διωχθέντες « δημοκράτες» καὶ ἀναρριχήθηκαν ἕρποντας; Ἐνῷ τώρα πάλι ἀναζητοῦν ἀποκούμπι καὶ στέγη σὲ φαντάσματα τοῦ παρελθόντος γιὰ νὰ ἀποφύγουν τήν ἀποκάλυψη τῆς πολιτικῆς γύμνιας τους καί τὶς προσωπικὲς εὐθύνες;
 

Ὅποια καὶ νὰ εἶναι τὰ προσωπικὰ ἐλατήρια ἂς τὰ ἀφήσουμε πρός τό παρόν, καὶ ἂς ἀσχοληθοῦμε λίγο μὲ αὐτό τό, φανερό ἤ κρυφό, ἀντικείμενο τοῦ πόθου τῶν μικροαστῶν. Ὁ κοινοβουλευτισμὸς πράγματι ὡς καθεστώς ἀποτελεῖ τήν δικτατορία τῆς ἀστικῆς τάξης, εἰδικὰ ὁ δικός μας βρωμάει καὶ ζέχνει ἀπὸ παντοῦ λόγῳ τοῦ παρασιτισμοῦ τῆς ἀντιστοίχου ἑλλαδικῆς τὴν ὁποία ἐκφράζει. Ἐπί πλέον κατά τήν μεταπολίτευση οἱ περγαμηνές καί τά πιστοποιητικά τῶν λεγομένων « ἀντιστασιακῶν» τῆς ἑπταετίας ὅπως καί τό – δημαγωγικῶς προωθούμενο - αἴτημα περί ἀποχουντοποίησης, λειτούργησαν ἀποπροσανατολιστικά πού κάλυψαν καί ἔθρεψαν ἐπιδιώξεις ἀεριτζίδων πολιτικῶν καριέρας. Κυρίως σοσιαλιστικῶν πού ἐξελίχθηκαν σέ σοσιαλδημοκρατικές καί φιλοευρωπαϊκές, τήν στιγμή πού ἐστεροῦντο τῶν ἀναλόγων κοινωνικῶν προϋποθέσεων …

Μέχρι ἐκεῖ ὅμως. Ὅλα αὐτά οὔτε δικαιώνουν τούς ἀπριλιανούς, πολύ δέ περισσότερο δέν τούς μεταμορφώνουν σέ ἐπαναστάτες τά κίνητρα και οἱ ὅποιες ὁμολογημένες ἤ ἀνομολόγητες προθέσεις τους. Γιὰ νὰ ὑπάρξη ἐπανάσταση – μετὰ πραξικοπήματος ἢ ἄνευ – χρειάζεται ἡ ἐπαναστατική ἡγεσία, ἡ ἐπαναστατική μᾶζα καί πάνω ἀπ’ ὅλα μιά ἰδεολογία ἡ ὁποία θά καθοδηγήσῃ τήν μᾶζα καί θά ἀλλάξῃ τίς δομές τοῦ συστήματος.

Ἡ ἰδεολογία τῆς 21ης Ἀπριλίου δέν διέφερε σὲ τίποτα ἀπὸ τόν ἐθνοπατερισμό,  δηλαδή τὴν ἰδεολογία τοῦ μετεμφυλιακοῦ δεξιοῦ κράτους καὶ παρακράτους, τοῦ βασικοῦ ὑπευθύνου γιά τό σημερινό κατάντημα. Ἡ ἀνθελληνική γελοιότητα – καί ἀντιχριστιανική  συνάμα – τοῦ ἑλληνοχριστιανισμοῦ μέ μιά γερή ἀντικομμουνιστική δόση. Εἶναι ἡ ἴδια καί ἀπαράλλαχτη ἰδεολογία πού ἔντυσε μέ νότες καί τραγουδοῦσε ἀνάλαφρα συνοδείᾳ κιθάρας καί ἄρωμα sixties ὁ Ρόμπερτ Γουῒλιαμς, στά μεταπολιτευτικά φεστιβάλ τῆς ΟΝΝΕΔ. Ξαλαφρώνοντάς την, λόγῳ τῆς ἐπερχομένης εἰσόδου στήν ΕΕ, ἀπό τόν ὑστερικό ἀντικομμουνισμό καί τήν θεωρία τῶν " μιασμάτων".

Ἐπαναστατεῖ ὅμως κανεὶς ἐναντίον κάποιου ἄλλου χρησιμοποιῶντας τὴν ἴδια τὴν ἰδεολογία αὐτοῦ πού θέλει νὰ ἀνατρέψη; Μήπως αὐτὸ λέγεται κάπως ἀλλιῶς καὶ ὄχι ἐπανάσταση; Μήπως λέγεται συντήρηση τῆς μούχλας; 

Ἄν ὑποθέσουμε τώρα ὅτι οἱ ἐκτελεστές τοῦ ἀπριλιανοῦ πραξικοπήματος ἀποτελοῦσαν τὴν ἐπαναστατικὴ ἡγεσία, ἡ ἐπαναστατικὴ μᾶζα ἀπουσίαζε ὁλοσχερῶς… Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος πού δὲν χύθηκε αἷμα. Τά βασανιστήρια ἀπό κρατικά ἀστυνομικά ὄργανα πού ἐγίνοντο στά μουλωχτά δέν εἶναι ἐπαναστατική βία καί αὐτά, ὅπως καί ἡ ἰδεολογία τοῦ καθεστῶτος, περισσότερο τό μετεμφυλιακό παρακράτος θυμίζουν. Ἡ σοβιετική ἐπανάσταση διήρκεσε ὄχι λόγῳ τῆς βίας, πού σαφῶς ὑπῆρχε, ( οἱ φιλοδυτικοί καί φιλοευρωπαῖοι ἄς μήν χαμογελᾶνε θριαμβευτικά, διότι πολύ περισσότερη βία, πολύ μεγαλύτερα ποτάμια αἵματος ἔχουν χυθεῖ σέ δυτικές ἐπιχειρήσεις...) ἀλλά γιατί παρῆγε κοινωνικό ἔργο καί ἱστορικό ἀποτέλεσμα.Ἡ ροὴ αἵματος, ἡ ἐπαναστατική βία μπορεῖ νά ἀποτελοῦν ἀναγκαῖο μέσο γιά μιάν ἐπανάσταση ὄχι ὅμως καί ἐγγύηση γιά τήν ἐπιτυχία καί τήν διάρκειά της. Συμβαδίζουν ὅμως πάντα μέ τήν ἐπαναστατική μᾶζα. Ἡ ἀδιαφορία, ἀνοχὴ καὶ ὁ ὠχαδερφισμός τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ δείχνουν ὄχλο καί συνοθύλευμα – δηλαδή οὔτε κὰν μᾶζα - ἐν ὑπνώσει καὶ δὲν μποροῦν νὰ θεωρηθοῦν ἐπαναστατικὸ ξέσπασμα. Ακόμα ὅμως καί ἄν ὑπῆρχαν ἡ ἐπαναστατική μᾶζα καί ἡ ἰδεολογία, γιά νά ἀξιοποιηθοῦν θά χρειαζόταν ἀνάλογη πολιτική μεγαλοφυῒα μέ τοῦ Λένιν καί ὄχι τό ἀπύθμενο ἐγκεφαλικό χάος τῆς ἐθνικοφροσύνης.

Μπορεῖ νὰ γίνει ἐπανάσταση, ἀπὸ ἕναν στρατὸ πλήρως ἐλεγχόμενο καὶ ἐξαρτημένο σὲ θέματα ὁπλισμοῦ καὶ τεχνογνωσίας; Ἀκόμα παραπέρα, εἶναι δυνατόν ὁ τακτικός στρατός νά συμπεριφερθεῖ ἐπαναστατικά; Ἐξ ὅσων γνωρίζω ὁ μόνος τακτικός στρατός πού λειτούργησε ἐπαναστατικά ἦταν ὁ Κόκκινος Στρατός ὑπό τήν ἀρχηγία τοῦ Τρότσκυ. Καί ἐν μέρει ὁ στρατός τοῦ Ναπολέοντος…

Ἐκτός τοῦ ὅτι πέθαναν στήν ψάθα - ἄλλο φασούλι καί αὐτό, καί ὁ Πλαστήρας στήν ψάθα πέθανε αὐτό ὅμως δέν τόν βοήθησε νά σταματήσῃ τήν ἐκτέλεση τοῦ Μπελογιάννη – διατυπώνεται ἡ ἄποψη ὅτι οἱ πραξικοπηματίες εἶχαν ὄντως προθέσεις ἐπαναστατικές γιά νά καθαρίσουν τήν πολιτική ζωή ἀπό τόν βοῦρκο. Μά ἡ ἐπαναστατική πρόθεση δέν κάνει τόν ἄνθρωπο ἐπαναστάτη. Και ἐγώ θέλω νά πάω στόν Ἄρη, ἄν πῶ ὅτι εἶμαι διαστημικός ταξιδιώτης θά μέ πάρουν μέ τίς ντομάτες. Ἀρκοῦν οἱ ὅποιες ἁγνές προθέσεις προσώπων ἤ κομμάτων, πραξικοπηματιῶν ἤ ἐπαναστατῶν, γιά νά κριθοῦν ἱστορικά τά γεγονότα καἰ οἱ πολιτικές; Ὄχι βέβαια. Τούς δικαιώνουν; Καί πάλι ὄχι. Ὁ δρόμος γιά τήν κόλαση εἶναι στρωμένος μέ τίς καλύτερες τῶν προθέσεων. Ὁ Σημίτης ὁραματιζόταν, και προπαγάνδιζε, γιά μιάν ἰσχυρή Ἑλλάδα σέ μιάν ἰσχυρή Εὐρώπη, ὁ δέ διάδοχός του Καραμανλῆς γιά τήν ἐπανίδρυση τοῦ κράτους. Τά ἀποτελέσματα τά ξέρουμε…Μεταπολεμικά, ὁπότε καί παρουσιάσθηκε ἡ τελευταἰα εὐκαιρία τῆς Ἑλλάδος να φτιάξῃ κράτος, τό μόνον πού παρήχθη ἀπό κοινοβουλευτικούς καί μή ἦταν ἕνα ἀπέραντο κοινωνικό κενό καί ἕνας λαός σέ πολιτική παραλυσία…

Προκύπτει τότε τό εὔλογο ἐρώτημα. Γιατί νά τιμωρηθοῦν μόνον οἱ ἀπριλιανοί ἀφοῦ ὅλοι φόρτωσαν μέ ἐπί πλέον προβλήματα τήν χώρα; Ἀφοῦ σκάνδαλα γινόντουσαν καὶ θὰ γίνονται, ἡ δε δημοκρατία ποτὲ δὲν λειτούργησε γιὰ νὰ παραβιασθῆ; Μά δέν πρόκειται περί αὐτοῦ. Πολύ ἁπλά ἡ διορία τους, ὁ χρόνος πού τούς εἶχε "δοθεῖ" εἶχε λήξει. Ἦταν καιρός να ἐπανακάμψουν οἱ κοινοβουλευτικοί, ξανανιωμένοι ὡς διωχθέντες καί ἀντιστασιακοί καί νά ἐπανέλθῃ ἡ « δημοκρατική» ροή  τῶν πραγμάτων. Μιά καταδικαστική ἀπόφαση ἐπί ἐσχάτῃ προδοσίᾳ δημιουργοῦσε τό ἀνάλογο  θριαμβευτικό κλῖμα ἀνάληψης καθηκόντων. Ἡ ἀποστολή τῶν πραξικοπηματιῶν νά γιατρέψουν -ἠθελημένα ἤ ἄθελά τους -  τά φαινόμενα συμφόρησης πού παρουσίαζε ὁ ἑλλαδικός κοινοβουλευτισμός πρό τοῦ 1967 εἶχε  ὁλοκληρωθεῖ. Αὐτοί ἄς νόμιζαν ὅτι ἔκαναν ἐπανάσταση. Σιγά τό κατόρθωμα… Σέ μιά χώρα μέ δημοκρατία τοῦ καραγκιόζ μπερντέ καί ὁ πιο ἀσήμαντος μπορεῖ νά κάνει πραξικόπημα καί νά θεωρηθεῖ σωτήρας. Ἡ ἑλλαδική ἱστορία βρίθει παραδειγμάτων…

Μία ἐπανάσταση δὲν μπορεῖ νὰ γίνει ἀπὸ ἐξ ἐπαγγέλματος πατριῶτες. Δηλαδὴ ἀπὸ ἄτομα πού ἐπειδή μισθοδοτοῦνται ἀνὰ δεκαπενθήμερο ( στρατιωτικοί ) ποιοῦν την ἀνάγκην φιλοτιμία, εἶναι φιλοπάτριδες ἀπό ἐπαγγελματική ὑποχρέωση καί στό τέλος, ψυχαναγκαστικά, νομίζουν ὅτι ἀγαποῦν τὴν πατρίδα τους  περισσότερο ἀπό τούς ὑπολοίπους. Ἄς πάψει πιά αὐτή ἡ καραμέλα τοῦ ἀναμφίβολου πατριωτισμοῦ τῶν στρατιωτικῶν καί ἄς τοὐς ὑπενθυμίσουμε ὄτι ἡ πατρίδα δέν εἶναι γιά νά άγαπιέται ἀλλά γιά νά τήν φροντίζει κάποιος καί νά τήν φυλάει. Αὐτή εἶναι ἡ δουλειά τους, καί ὄχι τά ἐρωτοχτυπήματα γιά τήν πατρίδα.   Γιά νά σώσῃς τήν πατρίδα πρέπει πρῶτα νά γνωρίσῃς τί σημαίνει καί τί δέν σημαίνει αὐτή ἡ λέξη. Ἡ «ἀγάπη» γιά τήν πατρίδα δέν λέει τίποτα ἄν δέν ὑπάρχει αὐτή ἡ γνώση. Λειτουργεῖ καί ἀντιπατριωτικά καί ἀντεπαναστατικά καί συμβάλλει σέ ἕναν πειθαναγκαστικό μηχανισμό καταστολῆς ὅπως εἶναι ὁ τακτικός στρατός.

Ἡ ἀηδία γιά τὴν ἑλλαδική κοινοβουλευτικὴ σαπίλα ἄς μήν μᾶς σπρώχνει πρὸς τοὺς ἀνεγκέφαλους ἐθνικόφρονες. Ἡ πάταξη τῆς διαφθορᾶς - ἄν αὐτή δέν ἀναλύεται πολιτικά – δέν μπορεῖ να εἶναι στόχος ἐπαναστατικός. Τὸ ἂν δέ οἱ πραξικοπηματίες, σάν πρόσωπα, διαθέτουν ἤ ὄχι ἠθική εἶναι δευτερεῦον. Ἡ ἠθικολογία σέ θέματα πολιτικῆς καί ἱστορίας, καί μάλιστα α λά κάρτ, χρησιμοποιεῖται – λογικώτατα - ἀπό φιλελεύθερους, κομμουνιστές, φασίστες, ἐπαναστάτες καί πάσης φύσεως πραξικοπηματίες ὡς μέσον πολιτικῆς προπαγάνδας. Ἱστορικά – καί μόνον - ὁ νικητής εἶναι πάντα ἠθικά δικαιωμένος. Ἡ ἠθικολογία, ὡς βασικό ἐπιχείρημα τοῦ  ἡττημένου, δείχνει πολιτική ἀδυναμία.

Ἄς πάψει λοιπόν ἄλλη μιά καραμέλα, αὐτή περί τῆς ἀνώτερης ἠθικῆς καί ἀκεραιότητος τῶν ἀξιωματικῶν ἐν γένει.  Εἶναι δυνατόν νά εἶναι μόνον οἱ πολιτικοί διεφθαρμένοι καί οἱ στρατιωτικοί ἀμόλυντοι καί ἀνιδιοτελεῖς, λειτουργοῦντες ὅμως ἀμφότεροι ἐντός τοῦ ἰδίου συστήματος; Ὅλοι διαποτίζονται ἀπό τήν διαφθορά τοῦ συστήματος πού ὑπηρετοῦν. Οἱ ἀξιωματικοί εἶναι τό ἴδιο διεφθαρμένοι ἤ τό ἴδιο ἀδιάφθοροι μέ τούς πολιτικούς. Καὶ ὁ κοινοβουλευτισμὸς ἔχει ἀναδείξει ἠθικὰ πρόσωπα. Δέν ὑπῆρξαν ἔντιμοι π.χ. ὁ Ἀλέξανδρος Παπαναστασίου ἤ ὁ Γιάννης ὁ Ζίγδης; Καὶ λοιπόν; Οἱ προσωπικές ἐξαιρέσεις, ἔνθεν κακεῖθεν, ὅταν δέν ἐντάσσονται σέ ἄλλο πολιτικό πλαίσιο ἐλάχιστα ἐπηρεάζουν τό σύστημα. Καί ὁ μπαγάσας κουτοπόνηρος λαός τί κάνει; Ἀνεύθυνος, ψάχνει γιὰ ἥρωες καὶ προδότες πότε ἀπὸ τὴν μία καὶ πότε ἀπὸ τὴν ἄλλη συνομοταξία. Ὡς ἀντικειμενικό μαλάκιο, δηλαδή ἀπολίτικος, θέλει νά τοῦ δίνεις σάν χούντα Γουέμπλεϊ, καί σάν κοινοβουλευτισμός Ὀλυμπιακούς Ἀγῶνες μέ ντοπαρισμένους πρωταθλητές . Ἄν ἡ τρόϊκα φρόντιζε νά πάρει ἡ Ἑλλάδα το Παγκόσμιο Κύπελλο τῆς Βραζιλίας, πρίν ἀλέκτωρ λαλήσει ἀπό στυγνός ἐχθρός τοῦ ἔθνους θά ἀνακηρυσσόταν εὐθύς σε ἐθνικό εὐεργέτη. Καραγκιοζιλίκια…

Ἡ πολυδιαφημιζόμενη ἀνιδιοτέλεια τῶν πρωταιτίων τῆς χούντας στὴν προσωπική τους ζωή, δὲν ἐξασφάλισε ὅτι δὲν ὑπῆρχαν ἁρπαχτὲς καὶ ρεμοῦλες στὸ εὐρύτερο περιβάλλον τους καὶ στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία γενικώτερα. Ἤ μήπως δέν εὐνοήθηκαν ἐπιχειρηματικά συμφέροντα τότε; Ἐξ ἄλλου καὶ ὁ Σημίτης ἐθεωρεῖτο ἀμέμπτου ἠθικῆς, ἀλλὰ τὸ χρῆμα πού φαγώθηκε ἐπὶ πρωθυπουργίας του καί ὁ σωρός τῶν σκανδάλων ἄφησαν ἐποχή… Ἐπὶ πλέον, ἄλλα τὰ μεγέθη τὴν ἐποχὴ τῆς χούντας καὶ ἄλλα σήμερα ὅπου καὶ λόγῳ ΕΕ μπῆκε πολὺ χρῆμα στὴν Ἑλλάδα καὶ οἱ εὐκαιρίες γιὰ λοβιτοῦρες πολλαπλασιάσθηκαν.

Καὶ νὰ μὴν μιλήσουμε γιὰ ἀξιοκρατία στὶς δημόσιες ὑπηρεσίες ὅπου ὁ μεταφορέας λαχανικῶν τοῦ προϊσταμένου, ἤ ὅποιος καθάριζε τά τζάμια τοῦ γραφείου του ἔπαιρνε προαγωγή. Τὰ ἴδια χάλια καί πρίν, καί τότε, καί μετά. Ἡ διαβολὴ, τό γλύψιμο  καὶ ὁ χαφιεδισμὸς ἔζησαν στιγμὲς δόξας.

Τὸ μόνο πού πέτυχε ὁ ἀπριλιανός θίασος ἦταν ἡ - προσωρινὴ – ἐξαφάνιση κάποιων προσώπων ἀπὸ τὸ παλιὸ πολιτικὸ σάπιο σκηνικό. Αὐτὸ δὲν λέει τίποτε ὅμως, ἀφοῦ μὲ ἀναλλοίωτη τὴν ἰδεολογία οἱ δομὲς παραμένουν ἢ ἀναπαράγονται καὶ τὰ πρόσωπα παίζουν ἁπλὰ ρόλο διακοσμητικὸ.

Ἡ 21η Ἀπριλίου – ἀνεξαρτήτως τῶν ὅποιων προθέσεων μερικῶν πρωτεργατῶν της - ἔκανε αὐτὸ πού κάνουν ὅλα τὰ ἀντεπαναστατικὰ πραξικοπήματα. Νὰ παρέχουν δηλαδὴ τὸ ἀναγκαῖο χρονικὸ διάστημα « ἀνάρρωσης» στοὺς ἀρρωστημένους κοινοβουλευτικοὺς θεσμούς. Λειτουργοῦν σὰν τονωτικὲς ἐνέσεις. Σὰν νοβοκαῒνες τοῦ συστήματος γιά νά ἐπανέλθουν τά παράσιτα δριμύτερα. Μαζί με την ἀναπαλαιωμένη δεξιά νά προκύψουν και νέες παραλλαγές τοῦ παλιοῦ δεξιοῦ ἐθνοπατερισμοῦ. Ἡ ἑλλαδική σοσιαλδημοκρατία, ὁ τριτοκοσμικός εὐρωλιγουρισμός και ὁ εὐρωκομμουνισμός τύπου ΔΗΜΑΡ καί ΣΥΡΙΖΑ. Ὅλα αὐτά τά μέ ἐπιφανειακές παραλλαγές παρακλάδια ἔχουν ἕνα κοινό παρονομαστή πού τά καθορίζει. Ἡ μέ κάθε τρόπο, μέσῳ πολιτικῶν σχηματισμῶν, ἐπιβίωση τῶν κάστρων τοῦ παρασιτισμοῦ.

Μπροστὰ στὴν κοινοβουλευτικὴ κατρακύλα δὲν εἶναι λύση οὔτε οἱ χρυσαυγῖτες σαλτιμπάγκοι, οὔτε οἱ ἀξιωματικοί τῆς ἐθνικοφροσύνης, πού ὅταν δέν εἶναι στημένα ἀνδρείκελα πάσχουν ἀπό τήν – κατά Περικλῆ Γιαννόπουλο - ἀνίατην ἑλλαδικήν πατριδουρίαν. Στὸ τέλος ἀποδεικνύεται ὅτι ὅλοι τους, κοσμοπολίτες, ἐθνικιστές καί ντεμέκ πατριῶτες, ὡς ρόλοι τοῦ ἑλλαδικοῦ κουκλοθεάτρου, λειτουργοῦν συμπληρωματικά.

7 σχόλια:

  1. Ἡ ἀδιαφορία, ἀνοχὴ καὶ ὁ ὠχαδερφισμός τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ δείχνουν ὄχλο καί συνοθύλευμα – δηλαδή οὔτε κὰν μᾶζα - ἐν ὑπνώσει καὶ δὲν μποροῦν νὰ θεωρηθοῦν ἐπαναστατικὸ ξέσπασμα. Ακόμα ὅμως καί ἄν ὑπῆρχαν ἡ ἐπαναστατική μᾶζα καί ἡ ἰδεολογία, γιά νά ἀξιοποιηθοῦν θά χρειαζόταν ἀνάλογη πολιτική μεγαλοφυῒα μέ τοῦ Λένιν καί ὄχι τό ἀπύθμενο ἐγκεφαλικό χάος τῆς ἐθνικοφροσύνης.

    Κριτική αφ' υψηλού, με ύφος 1000 καρδιναλίων, η οποία προυποθέτει αυτός που την κάνει να είναι αναγνωρισμένης αξίας, για να μην ξεπέσει άμεσα σε γελοιότητα.

    Εδώ τι έχουμε; Έναν τυχαίο ιστολόγο που ξιφουλκεί λες και είναι τουλάχιστον ο Μοντεσκιέ, ενώ ακόμα και τα ιδαλματά του είναι μετριότητες τύπου Λεμπέσης και Γεράσιμος Κακλαμάνης. Ψυχολογικά δεκανίκια για να νιώσει κανείς ανώτερος του "όχλου".

    Ενδεικτική η χρήση του όρου "πολιτική μεγαλοφυία" για τον εμπνευστή μιας αποτυχημένης επανάστασης που εκτροχιάστηκε σε δικτατορία μέσα στη πενταετία και διαλύθηκε πλήρως μέσα σε 70 χρόνια. Σιγά την πολιτική μεγαλοφυία, να καπελώνεις την αυθεντική ιστορική κίνηση (του Φλεβάρη του ΄17) (και μάλιστα με τα δεκανίκια των Γερμανών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ὅλες οἱ ἐπαναστάσεις καταλήγουν σέ δικτατορίες , ἀκόμα δέν τό μάθατε ;;;

    ἄν σᾶς ἐνοχλεῖ ὁ Λεμπέσης ἤ ὁ Κακλαμάνης θά προτιμοῦσα νά πεῖτε τόν πόνο σας στά ἀντίστοιχα θέματα... σήμερα δέν ἀναφέρονται...ἄν ὑπονοεῖται τήν μελέτη τοῦ Λεμπέση Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΜΑΖΑ ὡς μετριότητα , τότε γιά τό ποιός δείχνει ὑπεροψία κυταχτεῖτε στόν καθρέφτη...( ἀνοῖξτε τό βιβλίο τοῦ Λεμπέση γιά νά καταλάβετε τί σημαίνει ὄχλος. Ὄχλος δέν εἶναι μόνο ὁ ὄχλος τῶν γηπέδων ἀλλά κοινωνιολογικά -καί ὄχι ἠθικολογικά - πᾶν ἄθροισμα, σύνολο , πλῆθος ἀτόμων, ἐντος τοῦ ὁποίου ὁ καθένας διατηρεῖ τήν ἀτομικότητά του. Μέ τήν ἰδιότητα αὐτή γιά τά μέλη του κάθε τέτοιο σύνολο, ὅπως καί νά χαρακτηρισθεῖ, κοινωνικά αὐτοακυρώνεται. Εἶναι ἀνύπαρκτο. Δέν λειτουργεῖ κοινωνικά. Δέν παράγει κοινωνικό ἔργο. Εἶναι στατικό. Ἐγώ δέν ταύτισα ἀναγκαστικά τόν λαό μέ ὄχλο, τρία στοιχεῖα μόνον ἀνέφερα πού παραπέμπουν σέ αὐτόν...Ἐσεῖς συνεχῖστε τήν ἠθικολογία ...)

    ὅταν μάθετε νά διαβάζετε , χωρίς νά ἔχετε λόγῳ ἐμμονῶν προαποφασίσει τό περιεχόμενο καί τό ὕφος τοῦ σχολίου σας, τότε τά ξαναλέμε...

    ΥΓ. Στούς Ἀχινούς ἔχω πάθει ἀνοσία διά βίου... τό δηλητήριο τους ( κακοπιστία) δέν μέ ἀκουμπᾶνε στό παραμικρό... γιά τά νεῦρα πού σᾶς προκαλεῖ κάτι τέτοιο ἐκλιπαρῶ τήν συγγνώμη σας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φοβοῦμαι ὅτι ἡ παραπάνω ἀνάλυση τοῦ Ζαρατούστρα εἶναι ἐνδεικτικὴ κάποιου στείρου διανοουμενισμοῦ ποὺ δὲν βοηθᾷ στὴν κατανόηση τῆς Ἱστορίας καὶ εἰδικῶς δὲν δίδει τὰ ὅπλα γιὰ τὴν ἀπαραίτητη βίαιη ἐπαναστατικὴ κατεδάφιση τῶν δομῶν μίας καπιταλιστικῆς κοινωνίας. Δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι ἡ δράση ἑνὸς Λένιν ἤ ἑνὸς Μάο δὲν δύναται νὰ συγκριθῇ μὲ τὴν δράση ἑνὸς ἁπλοῦ μικροαστοῦ συνταγματάρχου μὲ περιορισμένες γνώσεις ἀλλὰ ἀγνὴ καρδιὰ σὰν τὸν Γεώργιο Παπαδόπουλο ποὺ ἐμεγάλωσε στὸ περιβἀλλον τῆς γραικυλικῆς μετριοκρατικῆς ἐθνικοφροσύνης. Τὸ ὅτι ἐν μέρει ἐπέτυχε νὰ τὴν ξεπεράσῃ καὶ νὰ λαβὠσῃ μὲ τὸ ὅπλο του, ἔστω καὶ ἐλάχιστα, τὸ ἀστικὸ κατεστημένο, σὲ σύγκριση μὲ τὴν ἀπόλυτα ἐξαρτημένη ἀπὸ τὴν Φραγκιὰ ἐξέγερση τοῦ 1821, καθιστᾷ τὴν 21η Ἀπριλίου 1967, ἀνώτερη ἀπὸ τὸ ἐγχείρημα τοῦ 1821.Ὁ ἐπιστημονικὸς σοσιαλισμὸς δὲν δύναται φυσικὰ νὰ συγκριθῇ μὲ τὴν ἁπλοϊκὴ ἰδεολογία τῆς Ἑλλάδος Ἑλλήνων χριστιανῶν. Ἀλλὰ κάτι ἦταν καὶ αὐτὸ στὸν παρατεταμένο ἀγῶνα γιὰ τὴν ἀπεξάρτηση τῆς χώρας ἀπὸ τὴν φραγκικὴ δουλοπαροικία. Δημήτρης Κιτσίκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Στόχος τοῦ παραπάνω κειμένου δὲν ἦταν νὰ προτείνει τρόπους γιὰ τὴν βίαιη ἐπαναστατικὴ κατεδάφιση τῶν καπιταλιστικῶν δομῶν. Κάποιες ἁπλὲς σκέψεις πάνω στὸ φαινόμενο τῆς ἑπταετίας καί ὅσα τό ἀκολούθησαν. Χωρὶς νὰ ἐπικεντρωθῶ -ὅπως καὶ ἐξ ἀρχῆς τὸ ἐδήλωσα - στὶς ὅποιες προθέσεις τῶν πρωταγωνιστῶν. Δὲν μπορῶ νὰ τὶς ξέρω …

    Παρ’ ὅλα αὐτὰ μέσα στὸ ἄρθρο νομίζω διατυπώνεται μὲ ἀρκετὴ σαφήνεια πῶς μπορεῖ νὰ γίνη κάτι τέτοιο. Παραθέτω ἕνα ἀπόσπασμα, ἐπηρεασμένος ἀπὸ τὴν μελέτη τοῦ Λεμπέση Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΜΑΖΑ:

    “Γιά νὰ ὑπάρξη ἐπανάσταση – μετὰ πραξικοπήματος ἢ ἄνευ – χρειάζεται ἡ ἐπαναστατικὴ ἡγεσία, ἡ ἐπαναστατικὴ μάζα καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα μιὰ ἰδεολογία ἡ ὁποία θὰ καθοδηγήση τὴν μάζα καὶ θὰ ἀλλάξη τὶς δομὲς τοῦ συστήματος. ”

    Τί προκύπτει ἀπὸ τὰ παραπάνω; Τὸ πρωτεῦον εἶναι ἡ μᾶζα. Σὲ ὅποια μορφή. Παθητικὴ ἢ λανθάνουσα. Ἡ ὕπαρξη τοῦ ἡγέτη ( μεγαλοφυίας ἢ ὄχι ) ἀκολουθεῖ. Ὁ ἡγέτης θὰ κινήση αὐτὴ τὴν μᾶζα. Τὰ ὑπόλοιπα ἕπονται…

    Τί ἔχουμε στὴν Ἑλλάδα; Πρῶτα πρῶτα δὲν ἔχουμε καπιταλισμὸ γιὰ νὰ σκεφτοῦμε πῶς νὰ τὸν ἀνατρέψουμε. Ἄρα αὐτὸ πού θέλουμε νὰ ἀνατρέψουμε εἶναι κάτι ἄλλο. Συμφωνῶ μὲ τὰ περὶ φραγκικῆς δουλοπαροικίας πού ἔγραψε ὁ κ. Κιτσίκης. Ὁ τακτικὸς ἀναγνώστης τοῦ ἰστολογίου τὸ γνωρίζει καλά. Αὐτή ἡ δουλοπαροικία πρέπει νά ἀνατραπεῖ.

    Α) Ὀφείλουμε λοιπὸν νὰ ἀνατρέψουμε τὴν ἰδεολογία πού στήριξε αὐτὴν τὴν δουλοπαροικία. Ὁποιαδήποτε κίνηση, διανοουμενίστικη, πραξικοπηματική, κοινοβουλευτική, ἢ ὁτιδήποτε ἄλλο, ἀκόμα καὶ νὰ ἰσοπεδώση τὰ πάντα, ἀφήνοντας τὴν ἰδεολογία ἀπείραχτη, τότε ἀφήνει ἀπείραχτη καὶ τὴν δουλοπαροικία. Τόσο ἁπλά.

    Ἡ ἰδεολογία, αὐτὴ πού ἐγὼ ἀπεκάλεσα ἐθνοπατερισμό, εἶναι αὐτὸ πού μένει διαχρονικὰ σταθερὸ ἀπὸ τὴν ὑποτιθέμενη ἀνεξαρτησία μετὰ τὸ 1821. Λύση ἰδεολογική δεν εἶναι μόνον ὁ ἐπιστημονικός σοσιαλισμός, ἀλλά ὁποιαδήποτε ἰδεολογία μπορεῖ να τραβήξῃ τήν νεοελληνική κοινωνία ἀπό τό ἑλλαδικόν ἑλῶδες παραλλήρημα ( κατά Περικλῆ Γιαννόπουλο)

    Β) Καμιά ἐπαναστατική κοινωνική ἀλλαγή δεν ἔγινε , οὔτε και πρόκειται να γίνῃ χωρίς την δράση τῆς μάζας. Ὀφείλουμε ὅμως νὰ παρατηρήσουμε ὅτι στὴν Ἑλλάδα δὲν ἔχουμε τὸ βασικὸ προαπαιτούμενο αὐτῆς τῆς ἐπαναστατικῆς δυναμικῆς. Δηλαδή τήν μᾶζα. Στὴν νεοελληνικὴ κοινωνία ὑφίστανται ὅλα τά κοινωνικά φαινόμενα ἐκτὸς ἀπὸ τά μαζικά. Ὁ καθένας γιὰ τὸν ἑαυτό του, γιὰ τὴν πάρτη του. Ὠχαδερφισμὸς καὶ βλέπω μέχρι τὴν ἐξώπορτά μου καὶ τὸ πὸρτ παγκὰζ τοῦ αὐτοκινήτου μου. Αὐτὰ τὰ χαρακτηριστικὰ ἀναστέλουν κάθε μαζικὴ κίνηση. Ἔχουμε σύνολο, ἄθροισμα, συνάθροιση, ὄχλο ( στὴν περίπτωσή μας ἄφωνο ), δὲν ἔχουμε ὅμως ἐκεῖνο τὸ σύνολο πού μπορεῖ νὰ δράσει μαζικά. Δεῖτε, ἀκόμα καὶ σήμερα πού κάθε μέρα ἐπιβάλλονται καινούργιοι φόροι καὶ ἀντικοινωνικὰ μέτρα, ὅλοι φωνάζουν ὁ κάθενας μόνο γιὰ πάρτη του. Δάσκαλοι, γιατροί, δημόσιοι ἢ ἰδιωτικοὶ ὑπάλληλοι, ταξιτζῆδες, ἑστιάτορες, δικηγόροι, κάθε καρυδιᾶς καρύδι περιχαρακωμένο στὸ ταμπούρι του…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ( συνέχεια τοῦ προηγηθέντος σχολίου)

    Δὲν δημιουργοῦν τὰ μέτρα τῆς κυβέρνησης τὸν κοινωνικὸ αὐτοματισμό. Ἀλλά, ἀντίθετα , ἡ κατάσταση τῆς κοινωνίας μας προδιαθέτει τὴν ὅποια ἐξουσία νὰ ψηφίζει τέτοια μέτρα. Ἡ ἄφωνη ὀχλοκρατία, ἐγγενὲς φαινόμενο τοῦ κρατιδίου μας –γιὰ λόγους ἱστορικοὺς τούς ὁποίους ἐξεμεταλλεύθη ἄριστα ἡ δυτικὴ πολιτικὴ – συντελεῖ καθοριστικὰ στὸν κοινωνικὸ αὐτοματισμό. Χαρᾶς εὐαγγέλια γιὰ τὸν κάθε Στουρνάρα…

    Συνιστῶ σὲ ὅλους τὴν ἀνάγνωση τῆς ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ τοῦ Γερασίμου Κακλαμάνη –τήν δημοσιεύω στό ἱστολόγιο σέ συνέχειες -, ὅπου παρουσιάζεται τό πῶς ἡ εὐρωπαϊκή πολιτική δημιούργησε καί τροφοδότησε τις προϋποθέσεις τῆς πολιτικῆς καί πνευματικῆς καθίζησης τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Ἂν αὐτή τήν ἐπίπλαστη ( ἀντ) - εθνική ἰδεολογία δὲν τὴν πετάξουμε ἀπὸ πάνω μας θὰ παραμείνουμε γραικύλοι, ἐπαίτες καί ποτέ ἐπαναστάτες. Αὐτή εἶναι ἡ πρόταση…Νά τήν πετάξουμε. Ἀπό ἐκεῖ καί πέρα τά πράγματα θά πάρουν τόν δρόμο τους. Συμφωνῶ ὅτι μιά ἐπανάσταση εἶναι βίαιη, ἕνας ἐπαίτης ὅμως τί εἴδους βία να ἐξασκήσῃ; Πετῶντας πού καὶ πού στὸν ἀέρα μία στρακαστρούκα ἐπαναστατικότητας ;

    ΥΓ. Προς Ἀνωνύμους ( Ἀχινούς μέ φερετζέ ) Ὅσα σχόλια προέρχονται ἀπό τούς γνωστούς ἀνωνύμους ( μπορῶ καί τούς ξεχωρίζω), θά διαγράφονται. Καλό εἶναι οἱ μέχρι σήμερα φερετζέδες πού ἔχουν ἐπιδείξει ἀνέντιμη συμπεριφορά νά μήν ξαναπατήσουν…

    ΑπάντησηΔιαγραφή