( τὸ κείμενο ἐγράφη τὸ 2001 καὶ ἐδημοσιεύθη στὸ βιβλίο ΚΟΥΡΑΔΟΚΟΦΤΗΣ , ἐκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ τὸ 2002 )
 | |
| |
Ὑποτίθεται πὼς τὸ κράτος συγκροτεῖται ἀπὸ τρεῖς Ἐξουσίες: τὴν Νομοθετική, τὴν Ἐκτελεστική, καὶ τὴ Δικαστικὴ – τουτέστιν, ἀπὸ τὴ Βουλή, τὴν Κυβέρνηση καὶ τὴ Δικαιοσύνη. Καὶ ὑποτίθεται πὼς αὐτὲς οἱ Ἐξουσίες εἶναι χωρισμένες καὶ ἀνεξάρτητες. Ὡστόσο, δὲν ὑφίσταται παρὰ μόνο μία Ἐξουσία: ἡ Κυβέρνηση. Εἶναι κάτι ποὺ τὸ βλέπουμε πεντακάθαρα στὴν περίπτωση τῆς ὅποιας Δικτατορίας, ὁπότε ἡ Κυβέρνηση, ἀφοῦ διαλύσει τὴ Βουλή, κατευθύνει σκαιῶς τὴ Δικαιοσύνη.
Κληρονομήσαμε τὸ σύστημα τῶν Τριῶν Ἐξουσιῶν ἀπὸ τὴν Ἀγγλική, τὴν Ἀμερικάνικη καὶ τὴ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση. Μέχρι τότε, ὁ Ἡγεμὼν ἦτο ταυτοχρόνως Νομοθέτης καὶ Κυβερνήτης καὶ Δικασὴς. Θὰ ὑποδείξω ὅτι, αὐτὴ ἡ γραμμικὴ παρουσίαση εἶναι ἁπλοϊκή. Στὴν πραγματικότητα, ἐμφανίστηκαν καὶ λειτουργοῦν κάποιες διαφορετικὲς ἐκδοχές, π.χ. ἡ διπλὴ Βουλὴ (μὲ τὴν καθιέρωση τῆς Γερουσίας), ἡ ἰδιάζουσα Βρετανικὴ δικαιοσύνη (ὅπου ὁ Δικαστὴς δημιουργεῖ Δίκαιο), ἡ Αὐτοδιοίκηση κτλ. Κυρίως, ὅμως, λειτούργησαν ἐντόνως δύο ἄλλες Ἐξουσίες: ἐκ νέου ἡ Ἐκκλησία, καί, ὁ Τύπος.Ἡ Ἐκκλησία ἦτο, ἀνέκαθεν, μιὰ καταπιεστικὴ δύναμη, ἀλλὰ ὄχι μιὰ ἀληθινὴ Ἐξουσία, ἀφοῦ παρουσιαζότανε σὰν μιὰ δούλα (ἀκόμη καὶ ἡ Ἱερὴ Ἐξέταση) τοῦ Ἡγεμόνος. Τώρα πιά, ἡ Ἐκκλησία εἶναι μιὰ πραγματικὴ Ἐξουσία, συνδεδεμένη συμφεροντολογικὰ καὶ μὲ τὶς Τρεῖς ἄλλες Ἐξουσίες, ποὺ ἔχουν ἕνα πολιτικὸ χρῶμα. Ἡ Ἐκκλησία αὐτοπροσδιορίζεται σὰν πνευματικὴ ὀργάνωση. Ἀλλά, οἱ δεσποτάδες ζηλεύουν τὴν πολιτικὴ-κοσμικὴ Ἐξουσία καὶ γιαυτὸ κουρντίζουν στὴν κεφαλὴ τοὺς μιὰ χρυσὴ κορόνα. Οἱ ἁπανταχοῦ πατριάρχες ἐνισχύουν ποικιλοτρόπως τὶς Τρεῖς Ἐξουσίες. Οἱ πατριάρχες τῆς Κωνσταντινούπολης ἀγόραζαν τὸν τίτλο τους ἀπὸ τὸν σουλτάνο, ποὺ τὸν ὑπηρετοῦσαν πιστά. Οἱ τσάροι εἴχανε ὡς παραστάτη τὸν ρῶσο πατριάρχη, ἂν καὶ διατηροῦσαν ὁρισμένες ἀποστάσεις μαζί του. Λόγου χάρη, ὁ πατριάρχης δὲν ἐδικαιοῦτο νὰ στέψει τὸν τσάρο καὶ τὴν τσαρίνα (ὅπερ ἐμιμήθη, μὲ τὴν αὐτοστέψη του, ὁ Ναπολέων). Ὁ καισαροπαπισμὸς τῆς Ἀγγλίας ἐκφράζει τὴν ἀπέχθεια τοῦ Ἡγεμόνα πρὸς τὶς κοσμικὲς φιλοδοξίες τῆς Ἐκκλησίας. Σήμερα, στὴν Ἑλλάδα, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καταπολεμᾷ τὴν Κυβέρνηση. Δηλαδή, ἡ Ἐκκλησία-Ἐξουσία χτυπάει τὸν Πρωθυπουργὸ-Ἐξουσία. Σιχαίνομαι τοὺς παπάδες, ἀλλὰ βρίσκω τὴ στάση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου αὐτόχρημα φιλολαϊκή, παρὰ τὴ δημαγωγικὴ μεθοδολογία τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ διάσταση μεταξύ τῶν Ἐξουσιῶν ἐνισχύει τὴν Δημοκρατία.
