Ὁ Δημήτρης Κιτσίκης ( 1935 -2021) ὑπῆρξε Τακτικὸ μέλος τῆς Καναδικῆς Ἀκαδημίας, καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου Ὀττάβας, Ἐπίτιμος Πρόεδρος τοῦ «Ἱδρύματος Δημήτρη Κιτσίκη» ΝΠΔΔ. Τὸ ἄρθρο του ἐδημοσιεύθη στό τεῦχος 167 τοῦ περιοδικοῦ ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ, Ἰανουάριος 2009)
Ἡ συσκότιση τοῦ Διαφωτισμοῦ.
Τὸ πνεῦμα τῆς Δύσης καὶ ἡ ἐπιδράσή του στὴν Ἑλλάδα καὶ στὸν Κόσμο
α) Ἀπὸ τὴν Ἀναγέννηση στὸν Φωταδισμὸ.
Ἡ λέξη φωταδισμὸς σημαίνει ὁ σκοταδισμός, δηλαδὴ ὁ φανατισμὸς τοῦ Διαφωτισμοῦ τοῦ ΙΗ' (18ου) αἰῶνος, ἐπιστέγασμα τῆς Ἰταλικῆς Ἀναγεννήσεως ποὺ ἐδημιούργησε ὁ Ἕλλην Βυζαντινὸς Πλήθων ὁ Γεμιστός, στὸν ΙΕ' (15ο) αἰῶνα. Ὁ ὅρος χρησιμοποιεῖται στὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τοὺς ἐπικριτὲς τῶν Φραγκολατρῶν οἱ ὁποῖοι θεωροῦν ὅτι ἡ μεγαλύτερη ἀτυχία τῆς «Ἑλλάδος» ἦταν ὅτι δὲν ἐγνώρισε τὴν Ἀναγέννηση, ἐνῷ ἡ Ἑλλὰς (ὡς κράτος) δὲν ὑπῆρχε οὔτε στὴν ἑλληνικὴ Ἀρχαιότητα, οὔτε στὴν προχριστιανικὴ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία, οὔτε στὴν χριστιανικὴ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία (Βυζάντιο), οὔτε καὶ στὴν Ρωμαϊκὴ Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία. Ἡ Ἑλλὰς ὡς κράτος ἐδημιουργήθη ἀπὸ τοὺς Φράγκους μετὰ τὸ 1821 καὶ τότε τὸ κρατικὸ κατεστημένο ἔπαψε γιὰ πρώτη φορὰ νὰ προωθῇ τὶς ἑλληνορωμαϊκὲς καὶ τὶς ἑλληνωρθόδοξες ἀξίες πρὸς χάριν τοῦ δόγματος ὅτι «ἡ Ἑλλὰς ἀνήκει στὴν Δύση».
 | |
| Ὁ κορυφαῖος διανοητὴς Βολταῖρος ἐδῶ εἰκονίζεται ὡς ἐχθρὸς τῆς δυτικῆς ἐκκλησίας. |
Τὸ 1970, ἀπολυμένος ἀπὸ τὴν Σορβόννη λόγῳ τῆς συμμετοχῆς μου ὡς μαοϊκὸς στὴν παρισινὴ ἐξέγερση τοῦ 1968, ἐκινδύνευσα καὶ πάλι νὰ ἐκδιωχθῶ ἀπὸ τὴν νέα μου καθηγητικὴ θέση στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Ὀττάβας τοῦ Καναδᾶ ἐπειδὴ στὸ μάθημα, «Ἡ Εὐρώπη ἀπὸ τὸ 1500 μέχρι τῶν ἡμερῶν μας» πού μοῦ εἶχαν ἀναθέσει, εἶχα καταφερθῆ ἐναντίον τῆς Ἀναγεννήσεως καὶ τοῦ Διαφωτισμοῦ. Οἱ πλήρως δυτικοποιημένοι Ἑλληνοκαναδοὶ καὶ οἱ ἐκκλησίες τους, μὲ ἐθεώρουν ἀνθέλληνα καὶ ἐζήτουν τὴν ἀπομάκρυνσή μου ἀπὸ τὸ Πανεπιστήμιο καὶ τὴν ἀφαίρεση τοῦ ἑλληνικοῦ διαβατηρίου μου.
Τουλάχιστον μέχρι τὴν πτώση τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως τὸ 1989, τὸ δυτικόφιλο κατεστημένο στὴν Ἑλλάδα ἐδέσποζε ἀμαχητί. Ὁ Τηλέμαχος Μαράτος ἔγραφε στὴν Καθημερινή, στὶς 18 Μαΐου 1985: «Τὸ πνεῦμα τὸ ἑλληνικὸ θὰ ζήση καὶ θὰ βασιλεύη. «Ὄχι ἐκεῖ ποὺ τὸ πῆγε ὁ Μεγαλέξαντρος γιατί ἐκεῖ ἦταν τὸ ἔδαφος ἀκατάλληλο καὶ ξηράθηκε ἀλλὰ στὴν ἀκριβῶς ἀντιθέτῃ κατεύθυνση: στὴν Δύση. Ἐκεῖ ὅπου εἶναι ὁ ἐλεύθερος καὶ πολιτισμένος κόσμος. Ἐμεῖς ὅμως ἐδῶ, θὰ καταλήξουμε ἀποκλειστικὰ νὰ πουλᾶμε πλαστικὰ σουβενὶρ σὲ τουρίστες καὶ νὰ τοὺς περιφέρουμε ἀνάμεσά σε σύννεφα καπνοῦ καὶ σκόνης σὲ κέντρα τουρκικῆς μουσικῆς, νὰ διασκεδάζουν κοιτάζοντάς μας. Δυὸ φορὲς πήγαμε νὰ ξεφύγουμε ἀπ’ αὐτὴν τὴν μοῖρα. Ἡ πρώτη ἦταν τὸ 1821 καὶ ἡ δεύτερη στὴν περίοδο 1974 -1981. [Δυστυχῶς, οἱ ὀπαδοὶ τῆς ἀνατολικῆς παρατάξεως μᾶς λένε] ὄχι στὶς ξένες ἰδέες! θὰ μᾶς ἀλλοτριώσουν. Ὑπάρχει καὶ ὁ κίνδυνος νὰ μᾶς κάνουν Εὐρωπαίους».
Μετὰ τὸ 1989 καὶ ἰδίως μετὰ τὸ 1999 καὶ τὴν νατοϊκὴ ἐπιθέση κατὰ τῆς Γιουγκοσλαυΐας καὶ τὸ θέμα τῶν Σκοπίων, μὲ τὴν ὅλο καὶ πιὸ συχνὴ ἐμφάνιση τῆς γαλανόλευκης στὶς πολιτικὲς διαδηλώσεις καὶ στὶς θρησκευτικὲς συνάξεις τοῦ Χριστοδούλου ὁ ἀντιδυτικισμὸς ἐπανεμφανίσθη. Ἀλλὰ ἐπανεμφανίσθη καὶ πάλι ὑπὸ τὴν μορφὴ τοῦ φραγκοεμπνευσμένου ἐθνικισμοῦ ἑνὸς λαοῦ ποὺ ἠθέλησε νὰ προσχωρήση στὸ κοινὸ εὐρωπαϊκὸ νόμισμα τοῦ εὐρώ, ἀλλὰ συνάμα νὰ μὴ στερηθῆ τὴν ἐκκλησία τὴν Κυριακὴ καὶ τὸ μπουζούκι στὰ νυκτερινὰ κέντρα. Τὸ ΒΒC ἐπεσήμανε τὴν 1η Ἰανουαρίου 2001, ὅτι «ἡ εἴσοδος στὸ εὐρὼ ἔχει τεράστια δημοφιλία στὴν Ἑλλάδα καὶ οἱ δημοσκοπήσεις καταγραφουν ὅτι σχεδὸν τά δυὸ τρίτα του πληθυσμοῦ τάσσονται ὑπὲρ τοῦ εὐρώ».
β) Ὁ θάνατος τοῦ ἀνθρώπου: ὁ οὐμανισμὸς ἀντικαθιστᾷ τὸν ἀνθρωπισμό.
Αὐτὸ σήμερα ὁ Ἕλλην δηλώνει ὅτι τὸ γνωρίζει, ὄχι ἀπὸ μόνος του, ἀλλὰ ἐπειδὴ καὶ πάλι οἱ Φράγκοι τοῦ τὸ ἐξήγησαν . Δηλαδή, ὅτι οἱ ἀρχαῖοι του πρόγονοι δὲν εἶχαν τὴν παραμικρὴ σχέση μὲ τὸ δυτικὸ ἔκτρωμα ποὺ ὠνομάσθη «δυτικὸς πολιτισμός». Καὶ πάλι, πιθηκίζοντας τὴν Δύση, διατείνεται ὅτι οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες εἶχαν δίκαιο, ἄρα ὅτι καὶ αὐτὸς ἔχει δίκαιο καὶ ὅτι εἶναι ἀνώτερος τῶν Φράγκων (!), ἐφ’ ὅσον ἐγεννήθη στὴν ἴδια γῆ μὲ τοὺς ἀρχαίους.
Ἰδοὺ τί ἔγραφε ὁ Roger Pol Droit, στὴν γαλλικὴ Le Monde τῆς 17ης Ὀκτωβρίου 2008, μὲ ἀφορμὴ τὴν
 | |
| Ἕνα ἀπὸ τὰ παιδιὰ τοῦ δυτικοῦ διαφωτισμοῦ, ὁ καπιταλισμὸς ὅπου ὁ μεγαλύτερος καταπίνει τὸν μικρότερο. |
Τὸ συμπέρασμα τοῦ ἀρθρογράφου, ὁ ὁποῖος χρησιμοποιεῖ πληθώρα ἑλληνικῶν λέξεων, ἁπλῶς γραμμένες στὸ λατινικὸ ἀλφάβητο, εἶναι πὼς ἡ μόνη σανίδα σωτηρίας καθίσταται ἡ ἐπιστροφὴ στὴν ἑλληνικὴ σκέψη, κύριε Γ. Ἀλογοσκούφη, ὑπουργὲ Οἰκονομίας καὶ Οἰκονομικῶν, δηλαδὴ στὴν ἀριστοτελικὴ οἰκονομία (economie) καὶ ὄχι στὸ ἀντίθετό της, τὴν χρηματιστικὴ (chrematistique). Συνεπῶς, ὁ μεταμελημένος Φράγκος καταλήγει νὰ εἶναι πιὸ Ἕλληνας ἀπὸ τὸν σημερινὸ Γραικύλο.
Τὸ 1992, τρία χρόνια μετὰ τὴν πτώση τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως, ὁ Καναδοεβραϊος συγγραφεὺς διδάκτωρ
 | |
| Τὀ βιβλίο « Μπάσταρδοι τοῦ Βολταίρου» προκάλεσε τεράσια αἴσθηση στὴν Δύση, καθὼς καταφέρεται μὲ σφοδρότητα κατὰ τοῦ δυτικοῦ « πολιτισμοῦ τοῦ φωταδισμοῦ» καὶ κατὰ τῆς δικτατορίας τῆς λογικῆς στὸν δυτικὸ κόσμο. |
γ) Ἡ πνευματικὴ συρρίκνωση πρὸς χάριν τοῦ θριάμβου τοῦ καπιταλισμοῦ.
Ἡ λογική τοῦ ρασιοναλισμοῦ εἶναι κομμάτι τοῦ ὑλισμοῦ τῆς καπιταλιστικῆς κοινωνίας ἔτσι ὅπως ἐξελίχθη ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῶν Μεδίκων τραπεζιτῶν τῆς Ἰταλικῆς Ἀναγεννήσεως τοῦ ΙΕ' (15ου) αἰῶνος. Τὸ πνεῦμα, συνδεδεμένο μὲ τὴν ἑλληνικὴ φιλοσοφία καὶ τὴν ὀρθόδοξη χριστιανικὴ πίστη εἶναι τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο τοῦ ρασιοναλισμοῦ. Ἡ ἄνοδος τῆς ἐπιστημοσύνης παράλληλα μὲ τὴν ἄνοδο τοῦ καπιταλισμοῦ συρρίκνωσε τὴν γνώση, ἀφήνοντας την στὰ χέρια τῶν εἰδικῶν, τῶν ἐμπειρογνωμόνων, τῶν «χρυσῶν παιδιῶν» ( golden boys ) τῆς τεχνολογίας τῶν ἰδιωτικῶν ἐπιχειρήσεων.
Ἐνῷ ἄλλοτε οἱ μανδαρίνοι ποὺ ἐδιοίκουν τὴν αὐτοκρατορικὴ Κινα δὲν ἔπρεπε νὰ ἔχουν εἰδικὲς τεχνικὲς γνώσεις, ἀλλὰ νὰ γνωρίζουν μόνον τὴν σοφία τοῦ Κονφουκίου τοῦ Κινέζου Σωκράτους - ὁ καπιταλισμὸς
 |
| Ἡ τρομερὴ ἐξειδίκευση ποὺ ἀπαιτεῖ τὸ διαφωτιστικὸ πνεῦμα, ἔχει σήμερα σὰν ἀποτέλεσμα τὴ δημιουργία ἀμόρφωτων οὐσιαστικὰ ἐπιστημόνων, ποὺ καθίστανται εὔκολα ἄβουλα ἄτομα στὰ χέρια ἐπιτήδειων - ἁπλοὶ κυνηγοὶ τοῦ προσωπικοῦ οἰκονομικοῦ τους συμφέροντος. Στὸν ἀντίποδα τῆς ὑπερεξειδίκευσης βρίσκεται ὁ ὁλοκληρωμένος ἐπιστήμονας τοῦ ὁποίου πρότυπο ἀπετέλεσε ὁ Λεονάρντο ντὰ Βίντσι ὁ πιὸ γνωστὸς συνεχιστὴς, στὰ νεώτερα χρόνια, τοῦ Ἀρχαιοελληνικοῦ προτύπου τοῦ φιλοσόφου/πανεπιστήμονος. (Στὴν εἰκόνα, σχέδιό του, γιὰ αὐτοανυψούμενη μηχανὴ) |
Ὁ οὐρολόγος καθηγητὴς ποὺ ἐγχειρίζει τὸν προστάτη δηλώνει μὲ ὑπερηφάνεια ὅτι ἀγνοεῖ τὴν ἐπιστήμη τοῦ συναδέλφου του ποὺ εἰδικεύεται στὸ νεφρὸ ἤ καὶ τοῦ ἄλλου συναδέλφου του ποὺ εἰδικεύεται στὸ ἦπαρ, πόσῳ μᾶλλον νὰ γνωρίζῃ κάτι γιὰ τὴν κίνηση τῶν ἄστρων!
Στὶς δυτικὲς γλῶσσες ὁ κονφουκιανισμὸς ὑπεβιβασθη σὲ κονφουζιονισμὸ, δηλαδὴ σὲ γενικεύσεις ποὺ καταλήγουν σὲ κονφούζιο (συγχύση). Οἱ πολιτικοὶ ἔχουν πάψει πρὸ πολλοῦ νὰ ἔχουν δίπλα τους φιλοσόφους καὶ περιστοιχίζονται ἀπὸ ἀνώνυμους ἐμπειρογνώμονες, στενὰ εἰδικευμένους σὲ ἀπειροελάχιστο τμῆμα τῆς γνώσεως. Ὁ ἐρευνητὴς τῶν κέντρων ἐρευνῶν στὴν Ἀθήνα ἤ τὴν Ὀττάβα, διυλίζουν τὸν κώνωπα καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἐξαφανίζουν τὴν κάμηλο τῆς γνώσεως.
Ὅταν οἱ βάρβαροι Φράγκοι εἰσέβαλαν στὸ δυτικὸ τμῆμα τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας καὶ ἐγκατεστάθησαν στὴν Γαλλία, διέλυσαν τὴν κεντρικὴ ἐξουσία τοῦ αὐτοκράτορος καὶ τὴν ἀντεκατέστησαν μὲ τὸν φεουδαλισμό, δηλαδὴ διύλισαν τὸν κώνωπα σὲ ἀπειροελάχιστες φεουδαλικὲς μικροενότητες γύρω ἀπὸ χιλιάδες κάστρα, ἀπομονωμένα τὸ ἕνα ἀπὸ τὸ ἄλλο. Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο τά σημερινὰ κέντρα ἐρευνῶν διέλυσαν τὴν κεντρικὴ ἐξουσία τῆς γνώσεως καὶ τὴν ἀντεκατέστησαν μὲ ἐρευνητικὰ φεουδαλικὰ κάστρα, καταστρέφοντας τὴν κοινωνία τῶν πολιτῶν.
Ἡ προσπάθεια γιὰ τὴν ἐπανειλημμένως ἐξαγγελθεῖσα inderdisciplinarity, δηλαδὴ τὸ ξεπέρασμα τῶν στεγανῶν μεταξύ τῶν ἐπιστημονικῶν κλάδων, ἦταν ἀδύνατον νὰ δώση ἀποτελέσματα, ἐφ’ ὅσον εὑρίσκετο σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὴν οὐσία τῆς ἰδεολογίας τοῦ καπιταλισμοῦ ποὺ εἶναι μιὰ ἀστικὴ μορφὴ φεουδαλισμοῦ.
Ἰδοὺ δυὸ προσωπικὰ παραδείγματα: Μοῦ ἐπεστράφη μελέτη μου γιὰ τὸν ἀλεβισμὸ ποὺ εἶχα στείλει σὲ ἀμερικανικὸ περιοδικὸ Ἱστορίας διότι ἐδήλωνε ἀναρμόδιο ἐπειδὴ δὲν ἦταν “περιοδικὸ Θεολογιας”. Μοῦ ἐπεστράφη μελέτη γιὰ τὸν ἑλληνικὸ ἐθνικοσοσιαλισμὸ ἀπὸ καναδικὸ ἐπιστημονικὸ περιοδικὸ εἰδικευμένο στὸν ἐθνικισμό, μὲ τὴν παρατήρηση ὅτι ὁ ἐθνικοσοσιαλισμὸς ὁρίζετο ὄχι ὡς ἐθνικιστικὴ ἰδεολογία ἀλλὰ ὡς διεθνιστικὴ φυλετική. Ὁ Χιτλερ ὑπεράνω του γερμανικοῦ ἔθνους ἐτοποθέτη τὴν ἀρία φυλή...
δ) Τὸ μικρόβιο τοῦ φωταδισμου κτυπᾷ τὸν μαρξισμὸ.
Ὁ Στάλιν ὑπῆρξε ὁ πλέον κοντὰ στὸ ἰδεῶδες της οἰκουμενικῆς Αὐτοκρατορίας ἔτσι ὅπως τὸ ἐγνώρισαν τὸ Βυζάντιο καὶ ἡ Κινα. Ἡ Σοβιετικὴ Ἕνωση δὲν ἦταν ἕνα καθ’ αὐτὸ κράτος οὔτε μιὰ ἐθνικὴ αὐτοκρατορία ὅπως αὐτὴ τοῦ Ναπολεοντος, ἡ Βρεταννικη αὐτοκρατορία ἤ ἡ Ἀμερικανική. Ἦταν στὴν οὐσία οἰκουμενική, δηλαδὴ ἐθεώρη ἐξ ἀρχῆς ὅτι ἦταν ὁ ἴδιος ὁ πλανήτης, αὐτὸς τοῦ προλεταριάτου, καὶ ὄχι ἕνα πολιτικὸ ἰμπεριαλιστικὸ κέντρο, ἀπὸ τὸ ὁποῖο θὰ ἐξηπλοῦτο μὲ τὴν κατάκτηση ἀποικιῶν. Σοβιετικὴ Ἕνωση ἐσήμαινε ὁλόκληρος ὁ πλανήτης καὶ ὅταν ἡ Ἀμερικὴ θὰ προσχωροῦσε στὸν σοσιαλισμὸ θὰ ἐγένετο αὐτομάτως μέλος τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως, ὅπως ὁ βάρβαρος ποὺ ἀποδέχεται τὸν κινεζικὸ ἤ βυζαντινὸ πολιτισμὸ καὶ ἐντάσσεται αὐτομάτως στὴν οἰκουμενικὴ ἀυτοκρατορία. Μιὰ οἰκουμενικὴ αὐτοκρατορία χρειάζεται κοινὴ φιλοσοφία, ἰδεολογία ἤ θρησκεία. Ἡ Κίνα εἶχε τὸν Κονφούκιο, τὸ Βυζάντιο τὴν Ὀρθοδοξία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Σοβιετικὴ Ἕνωση τὸν μαρξισμὸ λενινισμὸ σταλινισμό.
Ὅλα τά ἐπιστημονικὰ πονήματα ποὺ ἐξεδίδοντο στὴν Σοβιετικὴ Ἕνωση, εἴτε ἀφοροῦσαν τὴν ἀστρονομία, εἴτε τὴν βιολογία, εἴτε τὴν Ἱστορία, συμπεριελάμβαναν στὴν βιβλιογραφία τους τά κλασσικὰ ἔργα τῶν Μάρξ, Ἔγκελς, Λένιν καὶ Στάλιν. Ὁ ἴδιος ὁ Στάλιν ἐθεωρεῖτο εἰδήμων σὲ ὅλες τὶς ἐπιστῆμες. Ὁ καπιταλιστικὸς κόσμος τὸν περιγελοῦσε ὡς δῆθεν παντογνώστη...
Ὑπῆρχε ὅμως ἐξ ἀρχῆς τὸ σκουλίκι τοῦ Διαφωτισμοῦ μέσα στὸ φροῦτο τοῦ μαρξισμοῦ. Ὁ Μὰρξ ἦταν παιδὶ τοῦ Διαφωτισμοῦ τοῦ ΙΗ' (18ου ) αἰῶνος, ἔστω καὶ ἂν εἶχε μετριάσει τὸν φωταδισμό του μὲ τὴν μεγαλοφυῆ χρησιμοποίηση τῆς ἑλληνικῆς διαλεκτικῆς. Αὐτὴ ἡ ἀντιφατικότητα τοῦ Μὰρξ ἐγέννησε πρὸς τὸ τέλος τοῦ ΙΘ' (19ου ) αἰῶνος τὴν μαρξιστικὴ αἵρεση τῆς σοσιαλδημοκρατίας. Οἱ σοσιαλδημοκράτες διετείνοντο μὲ κάποια δόση ἀλήθειας ὅτι ὁ Μὰρξ ἦταν παιδὶ τοῦ καπιταλισμοῦ ποὺ ἁπλῶς ἤθελε νὰ τὸν ξεπεράση, φθάνοντας σὲ ἕνα ἀνώτερο ἐπίπεδο ἀλλὰ μὲ βάση τὶς ἀναγεννησιακὲς ἀξίες τῆς ἐπιστήμης καὶ τοῦ ρασιοναλισμοῦ. Γι αὐτὸ καὶ οἱ σοσιαλδημοκράτες κατέληξαν νὰ γίνουν τὸ δεκανίκι τῆς καπιταλιστικῆς κοινωνίας, παντοῦ στὸν κόσμο.
Τὸ πιὸ χαρακτηριστικὸ γνώρισμα τῆς ἐνσωματώσεως τοῦ μαρξισμοῦ στὴν φωταδιστικὴ τροχιὰ τοῦ ΙΗ' (18ου ) αἰῶνος εἶναι ἡ ἐπικέντρωσή του στὴν ἔννοια τῆς ἐλευθερίας. Σὲ ἀντιθέση μὲ τὸν Χριστιανισμό, ποὺ ὁρίζει τὴν ἐλευθερία ὡς ἐσωτερική, πνευματικὴ διεργασία, δηλαδὴ ὡς σωτηρία μέσῳ τοῦ Χριστοῦ, ὁ καπιταλισμός, ἀλλὰ καὶ ὁ μαρξιστικὸς σοσιαλισμὸς δίδουν ὑλικὴ διάσταση στὴν ἔννοια τῆς ἐλευθερίας ἤ μέσῳ τοῦ ἀτόμου, ἤ μέσῳ τοῦ συνόλου.
Ὁ καπιταλισμὸς χρησιμοποιεῖ λέξεις κλειδιὰ ὅπως: καπιταλισμὸς = ἐλεύθερη οἰκονομία = ἀτομικὸ ρίσκο = ἰδιωτικὴ ἰδιοκτησία = ἐλεύθερος κόσμος (στὴν διεθνῆ κονίστρα). Οἱ Ἀμερικανοὶ πρόεδροι Ρονάλδος Ρήγκαν καὶ Γεώργιος Μποὺς στὶς ὁμιλίες τους, ἔλεγαν στὴν σειρὰ τὴν ἔκφραση, «ἐλεύθερη ἀγορὰ» καὶ ἀμέσως μετὰ τὴν ἔκφραση «ἐλεύθεροι ἄνθρωποι».
Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, ὁ κρατισμὸς ποὺ ἀναλαμβάνει νὰ προστατεύση τοὺς πολῖτες ἀπὸ τὴν ἀπληστία τῶν καρχαριῶν τῆς ἐλεύθερης ἀγορᾶς, ὅταν σ’ αὐτοὺς τοὺς πολῖτες δὲν ἔχει δημιουργηθῆ ψυχή, τοὺς συνηθίζει στὴν παθητικότητα, στὸ δημοσιουπαλληλίκι δηλαδὴ στὸ ἕλος τῆς σοσιαλδημοκρατίας. Μεταξὺ κοινωνικῆς ζούγκλας καὶ κοινωνικοῦ νοσοκομείου ὁ «ἐλεύθερος» ἄνθρωπος καταντᾷ «κτῆνος», δηλαδὴ ὑλικὸ κατασκεύασμα ποὺ δὲν παράγει ψυχή. Παράγει ὅμως τὴν τεχνολογικὴ ἐλίτ, τά «χρυσὰ παιδιὰ» τά ὁποῖα, ἀπολύτως «ἀπηλευθερωμένα» χάριν ἀθεΐας ἤ τουλάχιστον ἀνεβασμένα μὲ τὴν κοκαΐνη τοῦ ρασιοναλισμοῦ, ἀναμασοῦν τά περὶ ἐλεύθερης ἀγορᾶς καὶ ἐλευθερίας τοῦ ἀτόμου, ἐνῷ συνάμα δὲν τά πιστεύουν διότι πανικοβάλλονται στὸν ὕπνο τους ἀπὸ τὴν σκληρότητα τοῦ ἀλληλοφαγώματος τῆς κοινωνικῆς ζούγκλας, στὴν ὁποία κινδυνεύουν ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ νὰ εὑρεθοῦν ἄνεργοι καὶ πετάμενοι σὰν πεπονόφλουδες στὴν ἄσφαλτο τῶν ἀστικῶν πόλεων.
Ὁ μαρξισμὸς πάσχει καὶ αὐτὸς ἀπὸ τὴν ἀθεΐα τοῦ φωταδισμοῦ, ἂν καὶ μετριασμένη ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ διαλεκτική. Ναὶ μέν, ὀνειρεύεται, μέσῳ τοῦ ἐπιστημονικοῦ σοσιαλισμοῦ, τὴν κομμουνιστικὴ ἀταξικὴ κοινωνία, ὅπου ὁ ἄνθρωπος ἀπηλευθερωμενος ἀπὸ τὴν ἀνάγκη θὰ ἀσχολεῖται μὲ τὸν... κλασσικὸ χορό, ὅπως στὴν σημερινὴ Κούβα ἤ στὸ θέατρο Μπολςόϊ τῆς σοβιετικῆς περιόδου, ναὶ μὲν θὰ γίνουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τέρατα μορφώσεως καὶ ἀθλητές, ὅπως στὸ θεατρικὸ ἔργο Ὁ Κοριὸς τοῦ Γεωργιανοῦ (σὰν τὸν Στάλιν) Μαγιακόφσκι, ἀλλὰ ὁ «κομμουνιστικὸς ἄνθρωπος» περιτυλιγμένος ἀπὸ τὸν διαλεκτικὸ ρασιοναλισμό, ξεπερνῶντας τὸ χρῆμα τοῦ καπιταλισμοῦ, θὰ παραμείνη στὸ κενό τοῦ ὑλισμοῦ, χωρὶς τὸ «ὄπιο τοῦ λαοῦ», τὴν πίστη στὸν Θεό.
Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ κομμουνιστὴς ποιητὴς Μαγιακοφσκι ηὐτοκτόνησε στὶς 14 Ἀπριλίου τοῦ 1930, ἀφήνοντας ἐπάνω στὸ τραπέζι του μιὰ φοβερὴ φράση: «Ἡ βάρκα τῆς ἀγάπης συνετρίβη ἐπάνω στὴν καθημερινὴ ρουτίνα».
Ὁ συμπατριώτης του Γεωργιανός, I. Σταλιν, τὸ 1935, ὅταν κατασκεύαζε τὴν ἡρωικὴ εἰκόνα τοῦ κομμουνισμοῦ μὲ τὴν προσωπολατρεία τοῦ ὑψίστου ἡγέτου (ὅπως ἀργότερα τοῦ Lider maximo στὴν Κούβα τοῦ Φιντὲλ), ἔγραψε γι’ αὐτὸν στὸν ἀρχηγὸ τῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν, Νικόλαο Γιέζοβ (1895 1940): «Ὁ Μαγιακόβσκι παραμένει ὁ καλύτερος καὶ ὁ πλέον ταλαντοῦχος ποιητὴς τῆς σοβιετικῆς ἐποχῆς. Ἀδιαφορία γιὰ τὴν πολιτιστική του κληρονομιὰ καθιστᾷ ἔγκλημα» (βλ. Vasily Katanyan Memoirs σ.112).
ε) Ρατσισμὸς καὶ ἀντισημιτισμὸς, τά δυὸ ὑποχρεωτικὰ χαρακτηριστικά τοῦ φωταδισμοῦ.
Ἡ ἐκλογή, τὸν Νοέμβριο τοῦ 2008, στὴν προεδρία τῶν ΗΠΑ, τοῦ μαύρου Μπαρὰκ Χουσεΐν Ὀμπάμα, περιστοιχισμένου ἀπὸ τὴν μαύρη σύζυγό του καὶ τά δυὸ μαῦρα κοριτσάκια του, εἶχαν ὡς ἀποτέλεσμα νὰ ἐπιχειρηθῆ νὰ διαψευσθοῦν ὅσοι συνεχίζουν νὰ ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ Ἀμερική, παιδὶ τοῦ Διαφωτισμοῦ, παραμένει ρατσιστικὴ καὶ ὅτι παρὰ τὸν ἀπόλυτο ἔλεγχο τῆς ἀμερικανικῆς πολιτικῆς ἀπὸ τὸ ἰσραηλινὸ λομπυ, οἱ ΗΠΑ παραμένουν οὐσιαστικὰ ἀντισημιτικές.
 |
| L’ ANTISIMETISME ET SI C’ ETAIT L’ AFFAIRE DE TOUS? «Παλιὸ-Ἑβραῖε: Μήπως ὁ ἀντισημιτισμὸς μᾶς ἀφορᾷ τελικὰ ὅλους;». Ἀφίσα ποὺ καταγγέλλει τὸν ἀντισημιτισμὸ τοῦ ἀντικληρικοῦ Διαφωτισμοῦ. |
Ὁ Διαφωτισμὸς εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ ρατσιστικὸς ἐπειδὴ βασίζεται στὴν ἀνωτερότητα τοῦ λογικοῦ, ἐνῷ οἱ iθαγενεις ποὺ ἑκατοίκουν στὰ μέρη ποὺ οἱ δυτικοὶ διαφωτιστὲς μέσῳ τῆς ἀποικιοκρατίας ἐγνώρισαν, δηλαδὴ οἱ Ἀφρικανοὶ καὶ οἱ Ἰνδιάνοι, ἐθεωροῦντο ἄγριοι ποὺ δὲν ἠδύναντο νὰ συλλάβουν τά ὑψηλὰ φῶτα ποὺ τοὺς ἐφερναν οἱ κατακτητές τους. Ἀκόμη σήμερα οἱ Καναδοὶ ἐπαναλαμβάνουν μὲ θυμὸ τὴν παρατήρηση τοῦ Βολταίρου, ποὺ ἀπεθάρρυνε τοὺς συμπολῖτες τους νὰ ἐγκαταλείψουν τὴν πολιτισμένη Γαλλια γιὰ νὰ ἐγκατασταθοῦν στὸν Καναδᾶ, μιὰ χώρα ποὺ ἦταν ἁπλῶς «στρέμματα χιονιοῦ».
Ὅσο πιὸ ἀπομακρυσμένοι ἀπὸ τὸν Χριστιανισμὸ εὑρίσκοντο
οἱ
διαφωτιστές, τόσο περισσότερο φυλετιστες ἦσαν, διότι ἔδιδαν σημασία μόνον στὸν ἐγκέφαλο
καὶ ἀπεχθάνοντο τὴν ρήση τοῦ Χριστοῦ ὅτι τὸ βασίλειο τοῦ οὐρανοῦ ἀνήκει στοὺς
μωρούς.
 | |
| Ὁ Βολταῖρος μὲ τὸν ἀντιδιαφωτιστὴ ἀντίπαλό του Ζὰν Ζὰκ Ρουσσὼ |
Ἂν καὶ ὁ Βολταῖρος ἦταν χρηματιστὴς καὶ πρότυπο καπιταλιστοῦ, ἡ ἐποχὴ στὴν ὁποία ἔζησε προτοῦ ξεκινήσει στὴν Ἀγγλία ἡ βιομηχανικὴ ἐπανάσταση, δὲν ἐχρειάζετο ἀκόμη ἀπεριόριστη καταναλωτικὴ ἀγορά. Συνεπῶς, αὐτὸ ποὺ ἐπεβλήθη σταδιακὰ ἀργότερα δηλαδὴ
 | |
| « Ὁ Δημοκρατικὸς Ρατσισμός: Σκέψεις γιὰ τὸ γαλλικὸ μοντέλο τῶν διακρίσεων». Ἀνάλυση ἀποικιακῆς, ἀντισημιτικῆς, ρατσιστικῆς ἐπανάστασης τοῦ 1789. Ὁ συγγραφέας τοῦ βιβλίου αὐτοῦ Pierre Tevanian, εἶναι καθηγητὴς Φιλοσοφίας στὸ Κολλέγιο Drancy ποὺ βρίσκεται λίγο ἔξω ἀπό το Παρίσι. Πέρα ἀπὸ τά βιβλία του, ἔχει γίνει γνωστὸς καὶ ἀπὸ τὴν ἀρθρογραφία του στὴν ἐφημερίδα Monde Diplomatique. |
νὰ παραβλέπεται τὸ χρῶμα τῶν στομάτων τῶν καταναλωτῶν, πρὸς χάριν τῆς ἀενάου καταναλωτικῆς μανίας πρὸς συνεχῆ ἐμπλουτισμὸ τοῦ καπιταλισμοῦ δὲν ἐθεωρεῖτο ἀκόμη ἀναγκαῖο. Ὁ τότε ἐλιτισμὸς τοῦ κοσμοπολιτισμοῦ τῆς εὐρωπαϊκής ἀστικῆς τάξεως δὲν ἠσθάνετο ἀκόμη τὴν ἀνάγκη νὰ παγιδεύῃ τοὺς «κατώτερους» ἀγρότες, ἐργάτες ἤ ἰθαγενεῖς στὴν μυθολογία τῆς δημοκρατίας καὶ τῶν ἴσων δικαιωμάτων γιὰ νὰ μετατρέπῃ τοὺς πάντες σὲ ἀέναους καταναλωτές.
Οἱ ἀγρότες ἦσαν διανοητικὰ καθυστερημένοι («ἡ ἀποβλακώση τῆς ὑπαίθρου» κατὰ τὸν Μὰρξ) ὅπως καὶ οἱ ἰθαγενεῖς τῆς Ἀφρικῆς ἤ τῆς Ἀμερικῆς. Τὴν ἴδια ἀκριβῶς θέση εἶχαν οἱ μεγαλοαστοὶ τοῦ Διαφωτισμοῦ ἔναντι τοῦ παγκοσμισμοῦ. Ἐπειδὴ τὸ ἄλφα καὶ τὸ ὠμέγα ἦταν τὸ κέρδος καὶ ἐπειδὴ τά κράτη τότε εἶχαν ἐσωτερικὰ τελωνεῖα ποὺ ἐδυσκόλευαν τὴν ἐλεύθερη ροὴ τῶν ἐμπορευμάτων, ἠθέλησαν νὰ τά καταργήσουν στὰ ὅρια τῶν συνόρων τοῦ ἐθνοκράτους καὶ συνεπῶς ἐχρησιμοποίησαν τὸν ἐθνικισμὸ ὡς προσωρινὸ μέσον αὐξήσεως τῶν κερδῶν τοῦ ἐμπορίου. Ἀργότερα, ὅταν στὸν Κ' (20ο) αἰῶνα τά συμφέροντα τῶν Τραπεζῶν καὶ τῆς διακινήσεως τῶν ἀγαθῶν ἐπέβαλαν τὴν διεύρυνση τῶν συνόρων στὰ ὅρια τοῦ παγκοσμισμοῦ, κατεδίκασαν τὸν ἐθνικισμὸ ὡς ξεπερασμένη ἰδεολογία καὶ ἁπλῶς ἐξεμεταλεύθησαν τὸν ἐθνικισμὸ τῶν λαῶν πρὸς χάριν τοῦ διαίρει καὶ βασίλευε. Ἡ καταργήση ὅμως τῆς δουλείας τῶν Μαύρων τῶν ΗΠΑ ἀπὸ τὸν Λίνκολν, τοῦ ἀπαρτχάιντ τῆς Νοτίου Ἀφρικῆς μὲ τὴν ἔλευση στὴν ἐξουσία τοῦ Μαντελα, ἤ τῆς καταργήσεως τῶν φυλετικῶν διακρίσεων μὲ τὴν ἄνοδο στὸν προεδρικὸ θῶκο τῶν ΗΠΑ τοῦ Ὀμπάμα, ἦσαν ὅλες κινήσεις ὠφελιμιστικές, μὲ στόχο τὴν αὔξηση τῶν κερδῶν τοῦ καπιταλισμοῦ, μέσῳ τῆς διευρύνσεως τῆς λαϊκῆς ἀγέλης ἀρμεγομένων λευκῶν ἤ μαύρων ἀγελάδων.
Ἰδοὺ λοιπὸν τί ἔγραφε ὁ Βολταῖρος ποὺ ἀπεκάλει τοὺς Μαύρους «ζῷα»: «Τά στρογγυλὰ μάτια τους, ἡ πλακουτσωτὴ μύτη τους, τά χείλη τους ποὺ εἶναι πάντα παχιά, τά διαφορετικὰ διαμορφωμένα αὐτιὰ
 | ||||||||
| Ἕνα ἀκόμη παιδὶ τοῦ Διαφωτισμοῦ εἶναι ὀ ρατσισμός, ποὺ βασίστηκε στὸν λεγόμενο «ἐπιστημονικὸ ρατσισμὸ τοῦ Δαρβίνου. Στὴν εἰκόνα, ἡ ἀντιρατσιστικὴ / ἀντιδιαφωτιστικὴ ἀφίσα: «Ἐγκέφαλος καὶ ρατσισμός». |
 |
| Ὁ Δαρβῖνος καὶ ὁ Δαρβῖνος ὡς... πίθηκος. |
τους, τὸ μαλλὶ στὸ κεφάλι τους, τὸ μέτρο τῆς ἴδιας τῆς νοημοσύνης τους, ὅλα αὐτὰ ὀρθώνουν ἀνάμεσα σὲ αὐτοὺς καὶ τά ἄλλα εἴδη ἀνθρώπων τεράστιες διαφορὲς» (Oeuvres completes de Voltaire, tome 7e, Paris, Hachette, 1859, Essai sur les moeurs et l’ esprit des nations, « Des differentes races d’ homes» σ. 4). Δὲν ἀντελαμβάνετο βεβαίως ὁ Βολταῖρος ὅτι καὶ αὐτὰ τά «ζῷα» εἶχαν στόματα καὶ μὲ ὀλίγην ἐξάσκηση θὰ ἠδύναντο νὰ εἰσχωρήσουν στὴν καταναλωτικὴ ἀστικὴ κοινωνία... Οἱ καιροὶ ἦσαν ἀκόμη πρώιμοι.
Ρατσισμὸς — ρασιοναλισμός, εἶναι δυὸ ἔννοιες ἀλληλένδετες. Ἀντίθετα ἀπὸ αὐτὸ ποὺ πιστεύεται, ὁ φυλετισμὸς δὲν ὑπῆρξε ἀπὸ καταβολῆς κόσμου. Εἶναι γέννημα θρέμμα τοῦ δυτικοῦ διαφωτισμοῦ. Ἡ ἔννοια τῆς «ράτσας» ἐνεφανίσθη στὴν δυτικὴ κοινωνία παράλληλα μὲ τὴν ἄνοδο τοῦ καπιταλισμοῦ καὶ τὴν ἑδραίωση τῆς δυτικῆς ἐπιστήμης καὶ τεχνολογίας ποὺ ἀποκαλοῦμε ἐπιστημοσύνη, δηλαδὴ τὴν ὕβρι τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων, σὲ ἀντιθέση μὲ τὴν πραγματικὴ ἐπιστήμη, τὴν σωφροσύνη ἤ σοφία τῶν Ἑλλήνων.
Ὁ Ἄγγλος ἰατρὸς William Harvey (1578 — 1657) ἀνεκάλυψε τὸ 1618 τὴν κυκλοφορία τοῦ αἵματος. Τέσσερις αἰῶνες ἀργότερα, τὸ 1910 καὶ 1928, ὁ Ἀμερικανὸς βιολόγος Thomas Hurt Morgan (1866 — 1945) ἀνεκάλυψε τά κληρονομικὰ γονίδια μέσα στὰ χρωμοσώματα. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ συγκεκριμενοποίησε τοὺς νόμους τῆς κληρονομικὸτητος ποὺ εἶχαν ἀνακαλυφθῆ τὸ 1865 ἀπὸ τὸν Αὐστριακὸ Gregor Mendel (1822 - 1884). Ὁ Βρεταννὸς Δαρβῖνος ἐδημοσίευσε τὸ 1859, Περὶ γενέσεως τῶν εἰδῶν μέσῳ τῆς φυσικῆς ἐπιλογῆς. Στὸ βιβλίο αὐτὸ ἐξηγοῦσε τὴν ἐξέλιξη τῶν ζώντων ὀργανισμῶν μὲ κίνητρο τὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν ζωή.
Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι ὁ Βολταὶρος μελετᾷ τὶς ἀνθρώπινες φυλές, ἰσχυριζόμενος πάντα ὅτι τὸ κάνει μὲ ρασιοναλιστικὴ ἐπιστημονικὴ ψυχραιμία, ὅπως θὰ τὸ ἔκαμε γιὰ ὅλα τά ἄλλα ζῶα. Γράφει λοιπόν: Οἱ
 |
| Καθὼς οἱ λαοὶ ἀντιλαμβάνονται ὅλο καὶ περισσότερο ὅτι ὁ δυτικὸς Διαφωτισμὸς ἔχει καὶ ἐξαιρετικὰ σκοτεινὲς πλευρές, ἔρχονται στὴν ἐπιφάνεια νέες ἐκδοχὲς καὶ ἑρμηνεῖες γιὰ γνωστὰ γεγονότα τῆς Ἱστορίας. Ὁ Χριστόφορος Κολόμβος, ὡς καταζητούμενο ἐγκληματικὸ σύμβολο τῆς Εὐρώπης τῆς Ἀναγεννήσεως καὶ τῆς Ἀποικιοκρατίας. Ὁ φιλελεύθερος ἀμερικανικὸς ἀετὸς θανατώνεται ἀπὸ τοὺς ἀποικισμένους. |
Γιὰ νὰ γίνῃ πιὸ συγκεκριμένος προσθέτει : «Πρόκειται γιὰ μεγάλο πρόβλημα τὸ ἐὰν προέρχονται [οἱ Ἀφρικανοὶ] ἀπὸ τοὺς πιθήκους ἤ ἐὰν οἱ πίθηκοι προέρχονται ἀπὸ αὐτούς. Οἱ σοφοί μας μᾶς εἶπαν ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἐπλάσθη κατ’ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Ἰδοὺ λοιπὸν μιὰ ὡραία εἰκόνα τοῦ Ἀνωτάτου ’Ὄντος: μιὰ πλακουτσωτὴ μαύρη μύτη μὲ ἐλάχιστη ἤ καὶ ἀνύπαρχτη νοημοσύνη!...» ( Les lettres d’ Amabed 1769: Septieme letter d’ Amabed).
Ἔκτοτε, σῆμα κατατεθὲν τῶν Διαφωτιστῶν καὶ τῶν συνεχιστῶν τους μέχρι καὶ σήμερα ὑπῆρξε ὁ ρατσισμὸς καὶ μόνον μετὰ τὴν δεκαετία τοῦ 1960, ὑπερπηδήθηκε ἡ “ἐπιστημονικὴ” αὐτὴ βεβαιότητα τῶν Φράγκων πρὸς χάριν τῆς μεγαλύτερης ἀποδοτικότητος τοῦ καπιταλισμοῦ. Ἔτσι, ὁ Γιῶργος Κεκαυμένος, σὲ ἄρθρο του στὸ περιοδικὸ Ἀντίβαρο (Αὔγουστος 2008), ἐκτὸς τοῦ Βολταίρου, ἀπαριθμεῖ μεταξύ τῶν ἀντιμαύρων ρατσιστῶν, τοὺς Δαυὶδ Χιοὺμ, Ἐμμανουὴλ Κάντ, Θωμᾶ Τζέφερσον, ἀκόμη καὶ τὸν δῆθεν ἀπελευθερωτὴ τῶν μαύρων Ἀμερικανῶν, τὸν Ἀβραὰμ Λινκολν, ὁ ὁποῖος εἶχε δηλώσει ὅτι «δὲν εἶμαι οὔτε ἤμουν πότε ὑπὲρ τοῦ νὰ ἐπιφέρω μὲ οἱονδήποτε τρόπο τὴν κοινωνικὴ καὶ πολιτικὴ ἰσότητα τῆς μαύρης μὲ τὴν λευκὴ φυλὴ»
Ἐμεῖς θὰ προσθέταμε πολλὰ ἄλλα ὀνόματα ἐπιφανῶν δυτικῶν ἀνδρῶν, ὅπως τοῦ Θωμᾶ Καρλάϊλ, οἱ ὁποῖοι ἦσαν ἐξ ἴσου ἀντιμαῦροι ρατσιστές. Ἁπλῶς, ὁ κ. Κεκαυμένος θεωρεῖ, λανθασμένα, ὅτι αὐτὸς ὁ ρατσισμὸς ἀμαυρώνει τοὺς ὑπὲρ τῆς λεύκης φυλῆς καὶ μόνον, ὀπαδοὺς τῆς προόδου καὶ τῆς ἰσότητος Διαφωτιστές. Γράφει ὅτι οἱ ὀπαδοὶ τοῦ Διαφωτισμοῦ ξεχνοῦν «νὰ μᾶς ποῦνε ὅτι καλὰ καὶ ἅγια τά ἀνθρώπινα δικαιώματα ἀλλὰ ἀφοροῦν ἀποκλειστικὰ καὶ μόνον τὴν λεύκη φυλή». Πρόκειται περὶ μεγάλου λάθους. Πότε οἱ Φράγκοι δὲν ὑπῆρξαν πραγματικὰ καὶ παρὰ τὶς ὑποκριτικὲς δηλώσεις τους ὀπαδοὶ τῶν ἀνθρώπινων δικαιωμάτων, ἁπλῶς καὶ μόνον διότι δὲν ὑπῆρξαν πότε εἰλικρινεῖς χριστιανοί.
Καὶ πάντως ὑπῆρξαν καὶ συνεχίζουν νὰ εἶναι καὶ σήμερα, παρὰ τά φαινόμενα, ἀντισημῖτες, δηλαδὴ ρατσιστὲς κατὰ τῶν Ἑβραίων οἱ ὁποῖοι, στὴν συντριπτική τους πλειοψηφία εἶναι λευκοί.
στ) Ὁ ἀντισημιτισμὸς τῶν Φράγκων καὶ ἡ τραγικὴ θέση τοῦ Ἑβραϊσμοῦ ἔναντι τοῡ Φωταδισμοῦ.
Ὁ δυτικὸς ρατσισμὸς ἔναντι τῶν Μαύρων, διήρκεσε μέχρι καὶ μετὰ τὸν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ὄχι μόνον στὴν Ἀμερικὴ ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλην τὴν Δυτικὴ Εὐρώπη, ἡ ὁποία δὲν εἶχε χάσει ἀκόμη τὶς ἀποικίες της. Ἔτσι καὶ ὁ δυτικὸς ρατσισμὸς ἔναντι τῶν Ἑβραίων διήρκησε καὶ μετὰ τὸ 1945, μέχρι ποὺ κατόπιν τῆς ἱδρύσεως τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραὴλ, τὸ 1948 ἡ Γαλλία, ἡ Ἀγγλία καὶ οἱ ΗΠΑ ἀπεφάσισαν νὰ χρησιμοποιήσουν τὸ μισητὸ μέχρι τότε γι’ αὐτοὺς καὶ ἐπιπλέον σοσιαλιστικό, ἀναγνωρισμένο δὲ ἀπὸ τὴν Σοβιετικὴ Ἕνωση, νέο κράτος, ὡς δόρυ γιὰ τὸν ἔλεγχο τῶν ἀραβικῶν πετρελαίων. Καὶ ἔτσι οἱ Ἑβραῖοι ποὺ μέχρι τότε ἐδυσκολεύοντο νὰ φοιτήσουν στὰ ἀμερικανικὰ πανεπιστήμια μετετράπησαν, χάριν τοῦ ἰσραηλινοῦ λόμπυ, σὲ ἐπικυρίαρχοι τῆς ἀμερικανικῆς καὶ γενικότερα δυτικῆς πολιτικῆς.
Ὁ θρησκευτικὸς ἀντιεβραϊσμὸς στὴν Φραγκιὰ, τὴν ἴδια ἐποχὴ ποὺ ἡ Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία καθίστατο καταφύγιο τῶν ἐκδιωχθέντων ἀπὸ τὴν Ἰβηρικὴ χερσόνησο Ἑβραίων, μετετράπη σὲ «ἐπιστημονικὸ» ἀντισημιτισμό, τὴν ἴδια ἐποχὴ ποὺ ἐνεφανίσθη τὸ φαινόμενο τοῦ ἀντιμαύρου ρατσισμοῦ καὶ γιὰ τοὺς ἴδιους πάντα “ἐπιστημονικοὺς” λόγους. Φυσικὰ δὲν ἦτο δυνατὸν προτοῦ γίνουν οἱ ἐπιστημονικὲς προαναφερθεῖσες ἀνακαλύψεις καὶ παρουσιασθοῦν αὐτὲς οἱ ἐπιστημονικὲς θεωρίες, νὰ ὁμιλήσῃ κανεὶς γιὰ «ἑβραϊκὸ αἷμα» ἤ γιὰ « ἑβραϊκὰ γονίδια ».
Στὸ πρῶτο ἥμισυ τοῦ ΙΘ' (19ου) αἰῶνος, ἡ πολιτιστικὴ ἀφομοίωση τῶν Ἑβραίων στὴν Δύση ὑπὸ τὴν ἐπίδραση τῆς ἰδεολογίας τοῦ Διαφωτισμοῦ, εἶχε πάρει μεγάλες διαστάσεις. Ὁ Βολταῖρος δὲν εἶχε ἁπλῶς μῖσος κατὰ ὅλων των θρησκειῶν, τοῦ χριστιανισμοῦ καὶ τοῦ ἑβραϊσμοῦ, ἀλλὰ ἐδήλωνε ἐπιπροσθέτως ὅτι οἱ Ἑβραῖοι ἦσαν κατώτερος λαός. Ὁ ραββῖνος Arthur Hertzberg (1921 —2006), στὸ βιβλίο του The French Enlightment and the Jews: The Origins of Modern Antisemitism (New York University Press, 1968), τὸ ἀποδεικνύει. Ἡ ἀφομοιωτικὴ αὐτὴ προσπάθεια ἠδύνατο νὰ χαρακτηρισθῆ ἀναίμακτη θρησκοκτονία καὶ ἐθνοκτονία χωρὶς γενοκτονία, κατὰ τὸ πρότυπό τοῦ ἀμερικανικοῦ melting pot. Ἡ θρησκεία ἐγένετο προσωπικὴ ὑπόθεση καὶ ἔτεινε νὰ χάση τὸν κοινωνικό της χαρακτῆρα. Οἱ Ἑβραῖοι ἐγένοντο Γάλλοι ἤ Ἀγγλοι μὲ ἀμυδρὴ ἀνάμνηση τῆς καταγωγῆς τους. Ἡ ἄνοδος ὅμως μιᾶς νέας μορφῆς μισαλλοδοξίας, τοῦ σωβινιστικοῦ ἐθνικισμοῦ, στὸ δεύτερο ἥμισυ τοῦ ΙΘ' (19ου) αἰῶνος, ποὺ ἐξήχθη καὶ στὴν Ἐνδιάμεση Περιοχὴ μὲ ἀποτέλεσμα νὰ συμβάλῃ στὴν πλήρη ἐξάρθρωση τοῦ ὀθωμανικοῦ συστήματος τῶν μιλλετίων, ἐξουδετέρωσε τελείως τὴν πρόσφατη «ἀπελευθέρωση» τῶν Ἑβραίων. Ὄχι μόνον ἐπανῆλθε ὁ θρησκευτικὸς ἀντιεβραϊσμὸς ἀλλὰ καὶ συνεδυάσθη μὲ τὸν ἐμφανιζόμενο φυλετισμὸ ποὺ οἰκοδόμησε τὴν θεωρία τῆς ἑβραϊκῆς φυλῆς ὡς ἀντιθέση τῆς ἰνδοευρωπαϊκῆς ἀρίας φυλῆς. Ὁ σιωνισμός, δηλαδὴ ὁ ἑβραϊκὸς ἐθνικισμὸς ποὺ ἐνεφανίσθη στὸ τέλος τοῦ τοῦ ΙΘ' αἰῶνος (1896) ὑπῆρξε ἡ ἀπόλυτη ἀντιγραφὴ τῆς δυτικῆς ἰδεολογία τοῦ ἐθνικισμοῦ πρὸς χάριν τοῦ ἑβραϊκου λαοῦ.
Στὸ κράτος τοῦ Ἰσραὴλ καὶ στὸν σιωνισμὸ συνεκεντρώθη ὅλη ἡ τραγικὴ θέση τῶν Ἑβραίων. Πράγματι, ἡ Δύση ὡς πολιτισμὸς ἦταν δημιούργημα τῶν Ἑβραίων. Ὅταν ὁ Πλήθων μετέφερε τὸν ΙΕ' (15ο) αἰῶνα στὴν Ἰταλία τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ σκέψη καὶ ἔτσι ἐμπόλιασε τὸ δένδρο τῆς Ἀναγεννήσεως, τὸ ἑβραϊκὸ στοιχεῖο ποὺ ἀπὸ χιλιάδες χρόνια ἦταν τὸ θῦμα καταδιώξεων κᾶ ἐξευτελισμῶν, ἀπεφάσισε νὰ ἐπωφεληθῆ τῆς Ἀναγεννήσεως καὶ τῆς χαλαρώσεως τοῦ ἐλέγχου τῆς ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, γιὰ νὰ οἰκοδομήση τὸν καπιταλισμὸ μέσῳ τῆς χρηματιστικῆς, παραμορφώνοντας τὶς ἀρχὲς τοῦ ἑλληνισμοῦ καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ νὰ δυνηθῆ νὰ ἐπιβιώση. Ἐν συντομίᾳ, ὁ δυτικὸς πολιτισμὸς τῆς Ἀναγεννήσεως κατέληξε στὸν Διαφωτισμὸ τοῦ ΙΗ' (18ου) αἰῶνος ὡς ἑλληνοφανῆ φάρσα, ἕναν παραμοφωμένο ἑλληνισμὸ ἀπὸ τὸν καπιταλιστικὸ ἑβραϊσμὸ μὲ βασικὴ ἰδεολογία τὸν μασονικὸ φιλελευθερισμό. Ἡ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση, οἱ ἐθνικιστικὲς ἐπαναστάσεις τοῦ ΙΘ' (19ου) αἰῶνος, ὅπως ἡ ἑλληνική τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας, ἦσαν ὅλες ἐμπνευσμένες ἀπὸ τὸ φιλελεύθερο μασονικὸ ἑβραϊκὸ πνεῦμα. Ὅλες οἱ μετέπειτα ἰδεολογίες ποὺ προήρχοντο ἀπὸ τὴν Δύση ὅπως ὁ μαρξισμὸς λενινισμὸς καὶ ἐπαναστάσεις ὅπως ἡ μπολσεβικικὴ τοῦ 1917 ἦσαν ἐμπνευσμένες ἀπὸ τὴν ἑβραϊκὴ διανόηση. Καὶ ὅμως τὸ παιδὶ τοῦ ἑβραϊσμοῦ, ὁ δυτικὸς πολιτισμός, ὄχι μόνον συνέχισε νὰ διαποτίζεται ἀπὸ ἀντιεβραϊσμὸ, ἀλλὰ ἔφθασε στὸν παραλογισμὸ τοῦ χιτλερικοῦ ὁλοκαυτώματος, πίσω ἀπὸ τὸ ὁποῖο ὑπῆρξαν ἑβραιγενεῖς ἰδεολόγοι ὅπως ὁ Βάγνερ καὶ ὁ Χίτλερ.
Ἀντιμέτωποι μὲ τὸ εὗρος αὐτῆς τῆς τραγῳδίας, ἀντιλαμβανόμενοι ὅτι μὲ τά ἴδια τους τά χεριὰ εἶχαν ἀνοίξει τοὺς ἀσκοὺς τοῦ Αἰόλου εἰς βάρος τοῦ λαοῦ τους, σὲ μιὰ ὕστατη προσπάθεια προσεπάθησαν νὰ ἐπανέλθουν στὴν γνησιότητα τῆς σκέψεως τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς, ἰδρύοντας ἕνα ἀκραιφνὲς σπαρτιατικὸ κράτος, τὸ κράτος τοῦ Ἰσραὴλ τοῦ 1948, ποὺ θὰ τοὺς μετεμόρφωνε σὲ παράγωγους καὶ πολεμιστὲς καὶ θὰ τοὺς ἀπηλευθέρωνε ἀπὸ τὸν μέχρι τοῦδε χρηματιστικό τους ρόλο. Παγιδευμένοι ὅμως στὰ δίκτυα τοῦ φωταδισμοῦ ποὺ εἶχαν δημιουργήσει καὶ παρὰ τὶς παραινέσεις πολλῶν ἐπιφανῶν Ἑβραίων διανοούμενων, τὸ κράτος τοῦ Ἰσραηλ πορεύεται ὅλο καὶ περισσότερο ὡς πλοῖο χωρὶς πιλότο πρὸς τά βραχιὰ της καταστροφῆς.
Οἱ Ἑβραῖοι διανοούμενοι, συνηθισμένοι νὰ αὐτομαστιγώνονται γιὰ νὰ προωθήσουν τὴν γνώση μὲ τὴν διαλεκτική τους σκέψη, δίδουν οἱ ἴδιοι ὅπλα στοὺς ἐχθρούς τους. Ἔτσι δύο Ἑβραῖοι συγγραφεῖς, οἱ Israel Finkelstein (διευθυντὴς τοῦ Ἰνστιτούτου Ἀρχαιολογίας τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Τὲλ Ἀβιβ) καὶ Neil Asher Silberman (ἀρχαιολόγος τοῦ Ἑβραϊκοῦ Πανεπιστημίου τῆς Ἱερουσαλὴμ) στὸ βιβλίο τοὺς The Bible Unearthed (Ξεθάβοντας τὴν Βίβλο, New York Free Press 2001), οὔτε λίγο οὔτε πολὺ δηλώνουν ὅτι κανένα ἀπὸ τά γεγονότα ποὺ διηγεῖται ἡ Παλαιὰ Διαθήκη δὲν ἐπιβεβαιώνεται ἀπὸ τὴν ἀρχαιολογικὴ σκαπάνη. Δηλαδή, οἱ δυὸ αὐτοὶ Ἑβραῖοι ἀρχαιολόγοι ἀνατινάζουν τά θεμέλια ποὺ δικαιώνουν τὴν ὕπαρξη τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραὴλ! Συνεπῶς, ἡ σελίδα ποὺ ἀναρτήθηκε στὸ διαδίκτυο ἀπὸ τὸν Α. Παπαγιάννη, στὶς 26 Αὐγούστου 2008, μὲ τίτλο «Προοδευτικὸς φωταδισμὸς», πέφτει στὸ κενό. Πράγματι ὁ κ. Παπαγιάννης ἀμφισβητεῖ ἄρθρο τῆς Ξένιος Κουναλάκη στὴν Καθημερινὴ (26/08/2008), ἡ ὁποία ἀπορρίπτει τὴν ἱστορικότητα τῆς καταρρεύσεως τῶν τειχῶν τῆς Ἱεριχοῦς καὶ τῆς δίδει τὴν ἀκόλουθη ἀπάντηση: «Μήπως ἦταν παροῦσα στὸ γεγονός; Δὲν μοῦ μοιάζει μὲ συνομήλικη τοῦ Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ. Ἂν θεωρεῖ τὸν τελευταῖο μυθικὸ πρόσωπο, θὰ εἶχε τὸ θάρρος νὰ στείλει τὴν γνώμη της γιὰ δημοσιεύση καὶ σὲ μιὰ ἑβραϊκὴ ἐφημερίδα καὶ νὰ δεχθεῖ τὶς ὅποιες ἀντιδράσεις;».
ζ) Τά τρωτά της δυτικῆς δημοκρατίας.
Ὁ John Ralston Saul στὸ κεφάλαιο ποὺ τιτλοφορεῖ «Ἡ ἁρπάγη τοῦ καπιταλισμοῦ», τοῦ βιβλίου του Voltair’s Bastards The Dictatorship of Reason in the West, γράφει: «Αὐτὸ ποὺ ἐκάμαμε στὴν Δύση εἶναι νὰ ἑνώσουμε τσουβαλιδὸν, τρία στοιχεῖα ὡς νὰ ἦσαν μέρη τῆς ἰδίας φυσικῆς οἰκογενείας: δημοκρατία, λογικὴ καὶ καπιταλισμὸ» (σ.359).
Δὲν ὑπάρχει γνήσια καὶ μὴ γνήσια δημοκρατία. Ἡ ἔννοια τῆς δυτικῆς δημοκρατίας, ἐξ ὁρισμοῦ, σημαίνει καταπάτηση τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας μὲ τὴν ὑποβάθμιση τοῦ ἀνθρώπου σὲ καταναλωτικὸ προϊὸν καὶ ἀποδέκτη μέσῳ συνέχων διαφημιστικῶν ἐκστρατειῶν πλύσεως ἐγκεφάλου ποὺ τὸν μετατρέπουν σὲ φιλοσοφικὸ ζόμπι. Τὸ φ-ζόμπι εἶναι σῶμα χωρὶς συνείδηση, τὸ ὁποῖο ὅμως συμπεριφέρεται ὡς σῶμα μὲ συνείδηση.
Ὁ καπιταλισμὸς λέγει ὁ JRS εἶναι ἧττα τῆς λογικῆς: «Τὸ νὰ προωθῇς τὸν καπιταλισμὸ μαζὶ μὲ τὴν δημοκρατία ὡς μιὰ καὶ μόνη ἰδέα εἶναι ἕνα καταπληκτικό... μαρξιστικὸ καλαμποῦρι. Δηλαδὴ καλαμποῦρι τῶν ἀδελφῶν Μὰρξ (τῶν Marx Brothers τῶν ἀμερικανικῶν κινηματογραφικῶν ταινιῶν)». Ἐὰν ἡ λέξη δημοκρατία σχετίζεται μὲ τὴν λέξη ἐλευθερία, «οὔτε ἡ ἱστορία, οὔτε ἡ φιλοσοφία δὲν συνέδεσε πότε τὴν ἐλεύθερη ἀγορὰ μὲ τὸν ἐλεύθερο ἄνθρωπο».
Ἐφ' ὅσον ὅμως ἐννοοῦμε μὲ τὸν ὅρο δημοκρατία τὴν θέληση τοῦ λαοῦ, τὴν λαοκρατία, τότε διαπιστώνουμε ὅτι ὁ καπιταλισμὸς ἐγνώρισε τὶς καλύτερές του στιγμὲς σὲ περιόδους ἀνυπαρξίας λαοκρατίας, δηλαδὴ στὴν βικτωριανη Ἀγγλία, τὴν Γαλλία τοῦ βασιλέως ἐπιχειρηματία Λουδοβίκου Φιλίππου καὶ τοῦ Ναπολεοντος Γ' καὶ τὴν Γερμανία τοῦ αὐτοκράτορος Γουλιέλμου Β'. Ὁ τελευταῖος τσάρος τῆς Ρωσίας, Νικόλαος Β' συντόνισε τὴν μεγαλύτερη ἐξάπλωση τῆς ἐλεύθερης ἀγορᾶς ποὺ ἐγνώρισε πότε ὁ κόσμος. Καὶ στὶς ΗΠΑ, ὁ καπιταλισμὸς ὑπῆρξε ὁ πλέον ὑγιὴς καὶ ὁ πλέον ἀποτελεσματικὸς στὴν περίοδο πρὸ τῆς ἐπιβολῆς τὸ 1860 τῆς γενικῆς ἀνδρικῆς ψήφου καὶ πάλι στὰ τέλη τοῦ ΙΘ' (19ου) καὶ τὶς ἀρχὲς τοῦ Κ' (20ου) ὅταν μεγάλα τμήματα τοῦ πληθυσμοῦ δὲν εἶχαν τὸ δικαίωμα τῆς ψήφου λόγῳ τῶν ἀπανωτῶν μεταναστευτικῶν κυμάτων. Ἀλλὰ καὶ στὸν Τρίτο Κόσμο, ὁ πλέον ἐπιτυχημένος καπιταλισμὸς ἐνεφανίσθη σὲ χῶρες χωρὶς συμμετοχὴ τοῦ λαοῦ, ὅπως στὴν Σιγκαπούρη, τὴν Ταϊουὰν, τὴν Ταϋλάνδη καὶ τὴν Νότιο Κορέα...
η) Ἀπὸ τὸν φωταδισμὸ στὸν φονταμενταλισμὸ καὶ τὸ τέλος τοῦ Βολταιριανισμοῦ.
Μετὰ τὴν πτῶση τοῦ κομμουνιστικοῦ στρατοπέδου τὸ 1989, ἡ καπιταλιστικὴ κοινωνία ἐπέρασε στὴν πέμπτη καὶ τελευταία της φάση μετὰ τὸν ἐμπορικὸ καπιταλισμό, τὸν βιομηχανικὸ καπιταλισμό, τὸν χρηματιστικὸ καπιταλισμό, τὸν ἰμπεριαλιστικὸ καπιταλισμὸ στὸν σημερινὸ μαφιόζικο καπιταλισμό. Ὁ Βολταῖρος μὲ τὸ σαρδόνιό του εἰρωνικὸ χαμόγελο ἐθριάμβευσε καταργῶντας κάθε ἀρετὴ καὶ κάθε ἠθικὴ ἀξία. Ὁ ρασιοναλισμὸς τοῦ φωταδισμοῦ ἀνεδείχθη γυμνός, χωρὶς κανένα περίβλημα εὐϋποληψίας. Τὸ φιλελεύθερο κράτος κατήντησε μιὰ κοινωνία σκέτων λωποδυτῶν.
Ἀντικρύζοντας μὲ τρόμο ὅτι ὁ βασιλιὰς ἦταν γυμνὸς, ὁ μετακομμουνιστικὸς πλανήτης τῆς παγκοσμιοποιήσεως τῆς Νέας Ἀταξίας ἠθέλησε νὰ καλυφθῆ μὲ τὸν μανδύα τοῦ ἀμερικανικοῦ φονταμενταλισμοῦ, τῆς ἀμέτρου ὑποκρισίας, πρῶτα τῶν νεοσυντηρητικῶν τοῦ Μποὺς καὶ ἀμέσως μετὰ ἑνὸς ἀνισχύρου μαύρου προέδρου μὲ λευκὰ συνθήματα (νὰ θυμηθοῦμε τὸ μεταπολιτευτικὸ σύνθημα τῆς ΕΚ τοῦ Γεωργίου Μαύρου «μπορεῖς» ἤ «yes you can » τοῦ Ὀμπάμα καὶ τὸ ἐπίσης κενὸ σύνθημα τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρεου, «ἀλλαγὴ» ἤ « change» τοῦ Ὀμπάμα).
 |
| Τὸ παρὸν ἄρθρο καταλήγοντας, συμπεραίνει ὅτι ἡ χώρα χρειάζεται ἕναν «βαθιὰ ὀρθόδοξο πρωθυπουργό». Ἐπειδὴ ἡ διαπίστωση αὐτὴ εἶναι εὔκολο νὰ παρεξηγηθῆ, διευκρινίζεται ὅτι δὲν ὑπονοεῖται ἕνας θρησκόληπτος ἡγέτης. Ἀντίθετα, ὑπονοεῖται ἕνα πρόσωπο ποὺ θὰ βαδίζει μὲ γνώμονα τὸ ὀρθόδοξο βίωμα, ὅπως αὐτὸ ἔχει βιωθεῖ καὶ δοκιμαστεῖ ἐπὶ αἰῶνες ἀπὸ τὸν ἑλληνικὸ λαό. Δηλαδὴ θὰ κάνει χρήση τῆς λογικῆς, ἀλλὰ παράλληλα θὰ γνωρίζει καὶ θὰ βιώνει τὴν ὀρθόδοξη ἀποφατικότητα καὶ πνευματικότητα. Ἂν καὶ ὄχι συχνά, ὑπάρχουν ἀρκετὰ παραδείγματα ἡγετῶν ποὺ ἔδωσαν λύσεις στὰ προβλήματα τῶν λαῶν τους καὶ μάλιστα ἐν μέσῳ πολὺ δυσκολωτερων καταστάσεων ἀπὸ τά τωρινὰ ἑλληνικὰ ἀδιέξοδα ἐκφράζοντας τὸ λαικὸ βίωμα τῆς χώρας τους. Ὁ Ἰνδὸς Μαχάτμα Γκάντι (ἐπάνω) ἐνσάρκωσε ἰδανικά το ἰνδουιστικὸ πρότυπο ἡγέτη, ἐλευθερώνοντας τὸν ἰνδικὸ λαὸ ἀπὸ τὴν ἀγγλικὴ κατοχὴ χωρὶς τὴ χρήση βίας, πρᾶγμα ἀδιανόητο γιὰ τὴ δυτικὴ «διαφωτισμένη» λογική. Ὁ βουδιστὴς ἡγέτης τοῦ Θιβὲτ καὶ σημερινὸς Δαλάϊ Λάμα, ἐπίσης ἐφαρμόζοντας τὴν ἀνοχὴ καὶ τὸ ἔλεος τῆς παραδόσεώς του, ἔχει φέρει σὲ ἐξαιρετικὰ δύσκολη θέση τὴν πανίσχυρη Κίνα. |
Ὅμως ἡ ἀρετὴ τῆς ἀρχαίας Κίνας καὶ τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς πολιτείας, πού κατεστράφη ἀπὸ τὸν Διαφωτισμὸ, δὲν δύναται πλέον νὰ ἀναστηθῆ. Ἡ σημερινὴ κρίση τοῦ καπιταλισμοῦ εἶναι ἡ κρίση ὁλόκληρου τοῦ πλανήτου. Δὲν ὑπάρχει, ὅπως τὸ 1929, μιὰ ἐναλλακτικὴ λύση ὅπως αὐτὴ τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως.
Ὁ κόσμος θὰ συνεχίση νὰ παραπαίῃ ἀπὸ κρίση σὲ κρίση, ἀπὸ πόλεμο σὲ πόλεμο, μέχρι ἐπαναφορᾶς στὴν λίθινη ἐποχὴ ποὺ εἶχε προβλέψη ὁ παμβομβιστὴς...
Ἡ ἄνοδος τοῦ ἐθνικομπολσεβικισμοῦ εἶναι μιὰ κραυγὴ ἀπελπισίας καὶ ἁπλῶς θὰ πολλαπλασιάση τοὺς πολέμους καὶ θὰ τοὺς καταστήση ὅλο καὶ πιὸ αἱματηρούς. Ὁ Διαφωτισμὸς ἐπέτυχε νὰ μετατρέψη τοὺς ἐπαναστάτες κομμουνιστὲς σὲ σοσιαλδημοκράτες, τὸν συμμετοχικὸ λαὸ σὲ καμικάζι, τοὺς μοναχοὺς σὲ καταναλωτές, τὸν μαῦρο μυστικισμὸ τῶν σπιρίτσουαλς, τὸν ἑβραϊκὸ μυστικισμό τοῦ «καὶ τοῦ χρόνου στὴν Ἱερουσαλήμ», καὶ τὸν μυστικισμὸ τοῦ λατινοαμερικανικοῦ γκεβαρισμοῦ σὲ ἐμπορεύσιμα προϊόντα. Ὁ ρασιοναλισμὸς κατέστρεψε τὸ πνεῦμα ἀλλὰ συνάμα κατέστρεψε τὸν πλανήτη καὶ συνεπῶς καὶ τὸν ἑαυτό του.
«Στὴν Δύση, βεβαίως, ὁ Θεὸς εἶναι ἤδη νεκρὸς ἀπὸ καιρὸ» (σ.348) διαπιστώνει ὁ JRS ἀλλὰ ἡ ἄφιξη τοῦ ἥρωος παραμονεύει. Στὶς ἐποχὲς κρίσεως τῆς Ἱστορίας ὁ κόσμος ἐπερίμενε τὸν Μεσσία, τὸν Μαχντὶ, τὸν θεϊκῆς ἐμπνεύσεως ἥρωα. Τά σχολικά μας βιβλία πρέπει νὰ πάψουν νὰ ἀσχολοῦνται μὲ τὸν οἰκονομισμό. Πρέπει νὰ γίνουν Βίοι παράλληλοι ἡρώων τοῦ Πλουτάρχου. Ἡ δυτικὴ ἀναγεννησιακὴ Ἱστορία πρέπει νὰ ἀποκλεισθῆ ἀπὸ τά σχολικὰ ἐγχειρίδια καὶ νὰ μνημονεύεται μόνον ὡς παράδειγμα πρὸς ἀποφυγήν. Ἡ δὲ λέξη πρόοδος πρέπει νὰ ταυτισθῆ μὲ τὸν σκοταδισμὸ σὲ αὐτὴν τὴν φοβερὴ αἱματηρὴ μασκαράτα τοῦ φωταδισμοῦ...
Ἔτσι, τὸ βασικὸ πρόβλημα τῶν μεταναστῶν στὴν χώρα μας δὲν λύνεται μὲ τὸν φιλελευθερισμὸ τοῦ Διαφωτισμοῦ. Λύνεται μόνον μὲ τὴν κοινωνία ἀγάπης τῆς Ὀρθοδοξίας. Στόχος τοῦ Ὀρθοδόξου πολίτου εἶναι νὰ ἀπαιτήση ὁλόκληρη ἡ παιδεία, ἀπὸ τὸ Δημοτικὸ μέχρι τὸ Πανεπιστήμιο νὰ καθοδηγεῖται ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας.
Μόνον ἡ Ὀρθοδοξία δύναται νὰ ἀγκαλιάση τὸν μετανάστη, νὰ τὸν ἀναβιβάση στὸ βάθρο τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας καὶ ὄχι ἡ δημοκρατία τοῦ ἀθέου ἑλληνικοῦ κράτους. Παρασυρόμενοι ἀπὸ τὸ πρόσφατο ψευδὲς δρᾶμα τῆς ἐκλογῆς τοῦ Ὀμπάμα, Ἕλληνες δημοσιογράφοι μᾶς συμβουλεύουν νὰ ἀκολουθήσουμε τὸ ἀμερικανικὸ παράδειγμα (βλ. τοῦ Στέλιου Κάνδια, «Ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες καὶ ὁ Χουσεΐν Ὀμπάμα», Σκάϊ, 6 Νοεμβρίου 2008) καὶ γιατί ὄχι νὰ μὴν ἐκλέξουμε Μαῦρο πρωθυπουργό. Ἀλλά, δυστυχῶς, τὸ χρῶμα τοῦ πρωθυπουργοῦ ἤ ἡ διαφορετική του ἐθνικὴ προέλευση δὲν πρόκειται νὰ λύση τά προβλήματα. Στὴν Ἀμερικὴ ἡ Μαύρη Κοντολίζα Ράϊ καὶ ὁ Μαῦρος Κόλιν Πάουελς, ὡς ὑπουργοὶ δὲν ἔλυσαν κανένα πρόβλημα. Αὐτὸ ποὺ χρειαζόμεθα ἐμεῖς εἶναι ἕναν βαθιὰ ὀρθόδοξο πρωθυπουργὸ ἀσχέτως χρώματος καὶ ἐθνικῆς προελεύσεως.
Πρέπει νὰ ντρεπόμαστε ὅταν καὶ πάλι οἱ ξένοι μᾶς ἐπαναφέρουν στὴν ἑλληνικότητά μας: «Ἰδοὺ, αὐτὸ ποὺ στὸν κόσμο τοῦ Ἀριστοτέλη δὲν ἠδύνατο νὰ τὸ φαντασθῆ κανεὶς. Δηλαδή, ἡ ἰδέα ὅτι ἡ λογικὴ ἠδύνατο νὰ ἐξαπλωθῆ χωρὶς σύνορα, να ἐφαρμοσθῆ χωρὶς τροχοπέδη, νὰ γίνῃ μὲ τὴν σειρὰ της ὁ χειρότερος παραλογισμὸς (ὕβρις). Αὐτὸ οὐδεὶς [ἀρχαῖος] Ἕλλην δὲν θὰ τολμοῦσε ἔστω καὶ νὰ τὸ φαντασθῆ» ( Roger Pol Droit – Aristotle a Wall Street , Le Monde 17/10/2008 )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου