Ἡ οἰκολογία στήν ὑπηρεσία τῆς Νέας Τάξης

Διαδήλωση στό παρελθόν


Το Σάββατο πού μᾶς πέρασε μιά ἀκόμη life-style διαμαρτυρία ἐκτυλίχθηκε σύμφωνα μέ ἄνωθεν σχεδιασμούς. Μια πλαδαρή καί -ὑποτίθεται – συλλογική ἀντίδραση ένάντια στην μόλυνση τοῦ περιβάλλοντος καί τήν κλιματική ἀλλαγή, πού κατά περίεργο τρόπο εἶχε τήν συμπαράσταση ὅλων τῶν ἐπίισήμων φορέων παγκοσμίως.

Μήπως στ’ἀλήθεια πρόκειται γιά τή νέα μορφή κινημάτων του 21ου αἰώνα, κινημάτων ὅμως καθοδηγούμενων ἀπό ἀπρόσωπα μεγάλα οἰκονομικά συμφέροντα, ὑπερεθνικούς ὀργανισμούς καί ἀπολίτικες θεωρίες, ἔχουμε δηλαδή μπροστά μας τήν ἐλεγχόμενη καί ἀνώδυνη συλλογικότητα τῆς νέας ἐποχῆς; Μιᾶς συλλογικότητας ἀπομονωμένων μεταξύ τους ἀτόμων;
Τό ἄναμμα τῶν φώτων τό 2003 δέν ἀπέτρεψε τήν σφαγή τῶν Ἰρακινῶν ἀπό τούς Ἀμερικάνους. Μᾶλλον τήν ἔκανε νά περάσει πιό εὔκολα. Οἱ διάφοροι τηλεμαραθώνιοι κατά τῆς φτώχειας, γιά τήν ἐνίσχυση τῶν πυροπλήκτων ἤ γιά τήν ἀνέγερση τοῦ τάδε νοσοκομείου – που θα χρειάζεσαι μια περιουσία για μια ἐγχείρηση -, δέν ἐξαφάνισαν οὔτε μείωσαν τήν φτώχεια, οἱ βιασμοί γυναικῶν συνεχίζονται, οἱ κακοποιήσεις παιδιῶν τό ἴδιο, οἱ ἐμπρησμοί δασῶν δέν σταμάτησαν, ἡ ἰατροφαρμακευτική περίθαλψη καί ἡ ἀσφαλιστική κάλυψη ὅσο πάει καί γίνεται ἀκριβότερη. Τό ταμεῖο κατά τῆς φτώχειας ἐπιτυγχάνει τήν καθιέρωση τῆς φτώχειας σάν φυσικό φαινόμενο, ὅπως ἡ βροχή, ὁ κεραυνός. Μήν ψάχνετε, μᾶς λένε, ἀπό ποῦ προέρχεται.
Καί ἡ μέρα τῆς Γῆς ἔχει τήν ἴδια ἀποστολή. Νά μήν ἀσχοληθοῦμε μέ τούς πραγματικούς ἐνόχους ἀλλά ταυτόχρονα νά τούς ἐξουσιοδοτήσουμε να ἀντιμετωπίσουν γιά λογαριασμό μας τήν κατάσταση. 

Ἔθνος καί Ἀριστερά

EΘΝΟΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ (*)

Toῦ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Ἀγαπητoί φίλοι,

Σᾶς εὐχαριστῶ θερμά, ὅλους ὅσους ἤρθατε στή σημερινή συζήτηση, ἰδιαίτερα τούς τόσο ἐκλεκτούς ὁμιλητές στό πάνελ γιά τά καλά τους λόγια, καί γιά τίς κριτικές τους. Λυπᾶμαι πολύ γιά τήν ἀπουσία τόσο τοῦ Νίκου Κατσουρίδη, ἑνός ἀνθρώπου πού ἔχει ἀφιερώσει ὅλη τή ζωή του στό ΑΚΕΛ, ὅσο καί τῆς ὁμιλίας πού εἶχε ἑτοιμάσει γι’ αὐτή τή συζήτηση. Τοῦ ἐκφράζω τήν ἀμέριστη συμπάθειά μου στίς δύσκολες ὧρες πού περνάει.

Ἐμεῖς εἴμαστε ὑπομονετικοί. Ἐλπίζουμε ὅτι ὁ κ. Κατσουρίδης καί τά ἄλλα ἡγετικά στελέχη τοῦ ΑΚΕΛ θά προσέλθουν κάποτε στόν διάλογο, σέ ἕνα διάλογο μέ σοβαρότητα καί ἐπιχειρήματα. Ποτέ κανείς δέν ἔχασε ἀπό τή συζήτηση καί τήν ἀνταλλαγή ἐπιχειρημάτων. Ἀντίθετα. Ὁ κ. Χριστόφιας καί ὁ κ. Κυπριανοῦ εἶναι ἡγετικά στελέχη τοῦ ΑΚΕΛ, ἑνός κόμματος μέ βαθιές λαϊκές ρίζες καί ἱστορία δεκαετιῶν. Εἶναι βετεράνοι τοῦ παγκόσμιου ἀριστεροῦ κινήματος. Ὑποθέτω ὅτι θά ἔχουν κι αὐτοί βγάλει τό συμπέρασμα ὅτι ὁ τρόπος, ὁ ὅρος γιά τόν ἐκφυλισμό καί τήν καταστροφή τελικά αὐτοῦ τοῦ κινήματος ἦταν ἡ κατάργηση τῆς οὐσιαστικῆς ἐσωκομματικῆς δημοκρατίας, τῆς πραγματικῆς δυνατότητας τῶν μελῶν, στελεχῶν, ἀκόμα καί ἡγετικῶν στελεχῶν τῶν ἀριστερῶν κομμάτων νά ἐπηρεάσουν τίς ἀποφάσεις τους. Γιά νά ἀναφέρω ἕνα παράδειγμα, ἄν τά μέλη καί τά στελέχη τοῦ ΚΚΕ καί τοῦ ΕΑΜ εἶχαν τήν παραμικρή δυνατότητα νά ἐπηρεάσουν πραγματικά καί ὄχι μόνο τυπικά, τίς ἀποφάσεις πού ἔπαιρνε ἕνας πάρα πολύ στενός πυρήνας ἀνθρώπων, θά ἦταν ἀσφαλῶς ἀπολύτως ἀδύνατο, δέν ὑπῆρχε οὔτε μία πιθανότητα στό ἑκατομμύριο, νά ὑπογραφοῦν οἱ συνθῆκες τοῦ Λιβάνου, τῆς Γκαζέρτας καί τῆς Βάρκιζας, δηλαδή νά παραδοθεῖ ἡ Ἑλλάδα τῆς Ἀντίστασης στή Μεγάλη Βρετανία. Μία Μεγάλη Βρετανία πού ἐνδιαφέρεται πάντα τόσο πολύ γιά τήν Ἑλλάδα καί ἀκόμα περισσότερο γιά τήν Κύπρο.

Πέτρα πάνω στήν πέτρα νά μήν μείνει ἐμεῖς δέν προσκυνᾶμε

Ἡ ἐπανάσταση τοῦ 1821, εἶναι ἴσως ἡ μοναδική στήν ἱστορία πού συνδυάζει κοινωνικά καί ἐθνικά χαρακτηριστικά. Ὅσοι προσπαθοῦν νά περιοριστοῦν στό ἕνα ἀπό τά δύο λένε τήν ἀλήθεια μισή. Δέν πρόκειται οὔτε γιά σύγκρουση χριστιανῶν καί μουσουλμάνων, τό δέ νόημά της δεν περιορίζεται ἁπλά στόν ἀγώνα ἑνός σκλαβωμένου ἔθνους ἀπέναντι στόν δυνάστη του. Κατά τῆς Ὀθωμανικῆς ἀρχῆς, ἐκτός ἀπό τούς χριστιανούς Ἕλληνες, ἐπιτίθενται καί μουσουλμάνοι Ἄραβες, περιπτώσεις δέ πού καί Τοῦρκοι πασάδες βρίσκονται σέ πόλεμο μέ τήν Πύλη εἶναι χαρακτηριστικές ( Πασβάνογλου, Ἀλή Πασάς.). Τό θέμα δέν εἶναι θρησκευτικό, οὔτε ἔχει ἀποκλειστικά ἐθνικά χαρακτηριστικά. Τό «ἐλευθερία ἤ θάνατος» δέν τό εἶπαν οἱ φαναριῶτες, οἱ κοτζαμπάσηδες καί ὁ ἀνώτερος κλῆρος. Τό εἶπε ὁ Λαός.
Ἡ Ὀθωμανική Αὐτοκρατορία τόν 18ο αἰώνα βρίσκεται σέ παρακμή. Πρόκειται γιά κοινωνική κρίση ἀνάλογη μέ τῆς Γαλλίας. Κρίσεις στό ἐσωτερικό της Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας εἴχαμε τόν 11ο αἰώνα καί τόν 15ο. Στήν πρώτη περίπτωση ἔχουμε παράλληλα μία καθολική Δύση πού παρουσιάζει ἁλματώδη οἰκονομική καί δημογραφική ἀνάπτυξη καί προσπαθεῖ μέσω τῶν Σταυροφοριῶν κυρίως νά ἐπωφεληθεῖ. Ὁ «ἱερός» πόλεμος τῆς Δύσης διεξάγεται καί κατά τῶν μουσουλμάνων καί κατά τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν. Εἶναι ἡ ἐποχή τῆς πρώτης ἅλωσης, τό 1204.

Κωστῆς Παπαγιώργης ( περί μέθης )

Ἐπανέρχομαι στόν Κωστή Παπαγιώργη καί τό συγγραφικό του ἔργο. Χαρακτηριστική περίπτωση λογοτέχνη πού ἀντιλαμβάνεται τήν σημασία τῆς μορφῆς στό ἀποτέλεσμα τῆς συγγραφῆς. Θά τόν ἔλεγα μερακλῆ τοῦ γραψίματος.
Κύριο χαρακτηριστικό καί ὅπλο του εἶναι οἱ μεταφορές καί οἱ εἰκόνες, σχεδόν σέ κάθε φράση. Σχήματα λόγου πού ἀγκαλιάζουν ὅλες τίς αἰσθήσεις, μία μία ξεχωριστά ἀλλά καί πολλές μαζί. Πρόκειται γιά ζωντάνεμα τῶν αἰσθήσεων καί κατ’ἐπέκταση τοῦ μυαλοῦ. Τό ἀποτέλεσμα τῆς συγγραφῆς; ἕνα κείμενο πού παραμένει φρέσκο, μετά ἀπό χρόνια κάθε ἐπί πλέον ἐπαφή μαζί του προσφέρει κανούργιες συγκινήσεις. Λόγος ἐξομολογητικός ἀλλά και άκαδημαϊκός ταυτόχρονα, ἄμεσος καί μαζί πειθαρχημένος, γράφει μέ τό χέρι στήν καρδιά χωρίς νά λοξοκυττάζει την βιβλιοθήκη, τήν ὁποία ὅμως δείχνει νά κατέχει σέ βάθος. Ἀποφασιστικά πιστός στό φαινόμενο πού περιγράφει ἀλλά παράλληλα σαφῶς αὐτονομημένος, ἀποδεικνύοντας γιά ἄλλη μία φορά πώς – στή λογοτεχνία - ἐκτός ἀπό τό τί γράφουμε ἔχει περισσότερη σημασία τό πῶς τό γράφουμε. Τό ἐργαλεῖο ἐδῶ, τό ἀντίστοιχο της κάμερας τοῦ σκηνοθέτη, ἤ τῆς παλέτας τοῦ ζωγράφου, εἶναι ἡ γλῶσσα. Σαφῶς πιό δύσκολο καί ἀπαιτητικό, λόγῳ τῶν πολύπλοκων συμβολισμῶν. Ἀλλά καί μέ πολλαπλάσιες συμπυκνωμένες δυνατότητες λόγῳ τῆς ἱστορίας πού κουβαλάει. Γλωσσικός πλοῦτος, δομή καί σύνταξη, γνώση καί βίωμα, ἁρμονικά ζυγιασμένα δίνουν καρπούς ἀπολαυστικούς πού διατηροῦν τό χυμό τους. Ἄρα σάν καρποί ἑνός μερακλῆ ἀπευθύνονται σέ μερακλῆδες.

ΚΚΣΕ -ΑΚΕΛ ἤ Γκορμπατσώφ -Χριστόφιας ( Βίοι παράλληλοι)

Ἀκολουθεῖ ἄρθρο τοῦ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου ἀπό τό περιοδικό Μετροπόλιταν

ΚΚΣΕ -ΑΚΕΛ

Κύπριος «Γκορμπατσόφ» ὁ Χριστόφιας;

Παραμονές τῆς ἐκλογῆς τοῦ νέου γενικοῦ γραμματέα τοῦ ΑΚΕΛ, ὁ ἀπερχόμενος, Δημήτρης Χριστόφιας, ἐξαπέλυσε ἐναντίον ἑνός ἐκ τῶν ὑποψηφίων, τοῦ Νίκου Κατσουρίδη, μία ἐξαιρετικά ἀσυνήθιστη –ἔμμεση, πλήν σαφή– ἐπίθεση διά ὑπονοούμενων. Ἀσυνήθιστη, διότι παραβίασε δραστικά ὅλους τους ἄγραφους κανόνες τῆς κυπριακῆς κοινωνίας, καί εἰδικότερα τοῦ ΑΚΕΛ. Οὐσιαστικά, τοῦ καταλόγισε ἀμφίβολη στάση ἀναφορικά μέ τίς ἡδονές τῆς ζωῆς, διαφθορά καί εὐδαιμονισμό. Καί, βεβαίως, δέν τό ’κανε μέ τόν τρόπο τοῦ Λένιν, εὐθέως καί ὀνομαστικά, ἀναλαμβάνοντας καί τήν εὐθύνη τῶν κατηγοριῶν, ἀλλά μέ τή σταλινική μέθοδο τῆς… σουπιᾶς. Γιατί, ὅμως, ὁ Δημήτρης Χριστόφιας ἔνοιωσε τήν ἀνάγκη, ἀναλαμβάνοντας καί ἕνα μικρό κίνδυνο, νά παρέμβει τόσο ἄκομψα, παρεμποδίζοντας τήν ἐλεύθερη βούληση τῶν στελεχῶν καί μελῶν τοῦ κόμματός του; Ἔχει, ἄραγε, σκοπό νά κάνει κάτι πού φοβᾶται ὅτι θά βρεῖ ἀντίθετο τό κόμμα του;
Πέρσι, μεταξύ τῶν δύο γύρων τῶν προεδρικῶν ἐκλογῶν, συνάντησα σέ ἕνα γραφεῖο γνωστοῦ ἐκδότη τῆς Λευκωσίας τόν Ἄντρο Κυπριανοῦ, τόν ἀνθυποψήφιό τοῦ κ. Κατσουρίδη. Εὐγενέστατος, δέν παρέλειψε νά ἀναφέρει τή διαφωνία του μέ ὅσα ἔγραφα στό βιβλίο μου Ἡ Κύπρος σέ Παγίδα, πού εἶχε μόλις κυκλοφορήσει ἀπό τίς ἐκδόσεις Λιβάνη. Τοῦ ἀπήντησα ὅτι ἰδιότητα τῶν πραγματικῶν φίλων εἶναι νά γίνονται δυσάρεστοι. Ἄν, ἄλλωστε, τά στελέχη τοῦ ΚΚΣΕ εἶχαν προβληματιστεῖ ἀπό τό περίφημο ἄρθρο τῆς Νίνα Ἀντρέεβνα στή Σοβιέτσκαγια Ρασία, τό Μάρτιο τοῦ 1987, ἀντί νά συνεδριάζουν γιά νά τό καταδικάσουν, ἴσως σήμερα νά ὑπῆρχε Σοβιετική Ἕνωση.

Γιῶργος Ἰωάννου -Τά κεφάλια

Μπαίνοντας ἐκεῖνο τό βράδυ στό δικηγορικό γραφεῖο τοῦ φίλου μου μέ χτύπησε μία πολύ βαριά βρώμα. Μέσα, ἕνας γεροδεμένος μά μεγαλούτσικος στά χρόνια χωρικός κουβέντιαζε ζωηρά μαζί του, γιά κάποια μᾶλλον κτηματική ὑπόθεση. Ἔμοιαζε παλιός πελάτης.
Κάθισα στόν προθάλαμο κι ἄνοιξα τήν ἐφημερίδα. Ὅμως ἡ ἀνεξήγητη βρώμα ἦταν ἀνυπόφορη. Κοίταξα τό ταβάνι, τούς τοίχους, μήπως εἶχε σπάσει καμιά σωλήνα ἀπ’αὐτές πού κατεβάζουν τίς βρωμιές, μά δέ φαινόταν τίποτα. Ὅλα λευκά καί πεντακάθαρα. Ἔφτασα στό σημεῖο νά φέρω στή μύτη μου ἀκόμα καί τήν ἐφημερίδα, πού ἦταν ν’ἀνοίγει ἡ καρδιά σου, σωστός μπαχτσές. Μάχες, τουφεκισμοί, συλλήψεις, προδοσίες, ἀποκηρύξεις καί φυσικά μπόλικες δηλώσεις πολιτικῶν ἀρχηγῶν. Ἕνα νέο πάντως, μᾶς ἀφοροῦσε ἰδιαίτερα: μές στή βδομάδα θά περνοῦσαν ἀπ’τούς κεντρικούς δρόμους μας τούς αἰχμάλωτους ἀντάρτες, πού λίγες μέρες πρίν εἶχαν βομβαρδίσει τήν πόλη μας μέ κανόνι. Προαναγγέλονταν ἄγρια ἀποδοκιμασία.
Καθώς διάβαζα αὐτά, τελείωσε μέσα ἡ ἀκρόαση κι ὁ χωρικός βγαίνοντας σήκωσε ἀπ’τή μισοσκότεινη γωνιά ἕνα μικρό σακί πού εἶχε ἐκεῖ ἀφημένο. Βρωμοκόπησε ὁ τόπος. Ἐδῶ λοιπόν ἦταν ἡ πηγή τῆς βρωμιᾶς. Ὁ φίλος δέ βαστάχτηκε, τόν ρώτησε γιά τό περιεχόμενο. Κι αὐτός μέ τό φυσικότερο ὕφος μᾶς εἶπε : « εἶναι τά κεφάλια δύο συγχωριανῶν μου. Τά πηγαίνω στό χωριό νά τά στήσουμε στή πλατεία. Θά περάσει ὅλο τό χωριό νά τά δεῖ καί νά τά φτύσει. Θά σᾶς τά ’δειχνα, μά εἶναι τυλιγμένα σέ ἐφημερίδες.»
Μόλις γκρεμοτσακίστηκε, ἀνοίξαμε τά παράθυρα καί πήραμε δρόμο. Γυρίζαμε στήν ἄρρωστη παραλία πάνω κάτω σά τρελοί. Δέ μιλάγαμε καθόλου, οὔτε κάν κοιταζόμασταν. Ὕστερα μπήκαμε σέ μία ταβέρνα καί γίναμε στουπί στό μεθύσι. Κερνοῦσε ὁ φίλος μέ τά λεφτά ποῦ εἶχε εἰσπράξει προηγουμένως. Ἐγώ δέν ἔβγαζα ἀκόμη χρήματα, κόντευα ὅμως. Ἤμουν φοιτητής, ἄνθρωπος τοῦ Μέλλοντος, ὅπως μᾶς ξεγελοῦσαν διάφοροι σιχαμεροί καί τότε.


Βιογραφία τοῦ Γιώργου Ἰωάννου

Παπαδιαμάντης καί γλῶσσα - Κωστῆς Παπαγιώργης

Τόν Βασίλη Ραφαηλίδη τόν γνώρισα ἀπό τά ἄρθρα του στίς ἐφημερίδες. Ἐκτός ἀπό τά πολύ ὡραῖα κείμενα καί βιβλία του, πού ξεχώριζαν γιά τό πλῆθος τῶν ἱστορικῶν στοιχείων καί πληροφοριῶν, ὅπως καί γιά τίς συγκροτημένες καί ξεκάθαρες θέσεις του, ἕνα ἐπί πλέον κέρδος γιά μένα ἦταν ἡ ἀναφορά του ἀπό καιροῦ εἰς καιρόν σέ συγγραφεῖς καί λογοτέχνες. Εἴτε ὡς ἀναφορά ἀποσπασματική λόγω τῶν ἀναγκῶν τοῦ ἄρθρου, εἴτε πιό ἐκτεταμένη. Ἀπό τίς στῆλες του, μεταξύ ἄλλων, ἔμαθα γιά τόν Γεράσιμο Κακλαμάνη, τόν Κωστῆ Παπαγιώργη, καί τόν Παναγιώτη Κονδύλη. Γιά τόν Γεράσιμο Κακλαμάνη, τόν πιό ἄγνωστο στό ἑλληνικό κοινό, καί κατά κάποιο τρόπο τόν πιό ἀδικημένο –ἀδικημένο καί μέ εὐθύνη δικιά μας πού ἀνεχόμαστε ὁτιδήποτε μᾶς σερβίρουν ὡς ποιότητα, δημιουργία καί τέχνη – ἴσως ἀναφερθῶ στό μέλλον. Γιά τόν Κονδύλη εἶχα ψιλοακούσει ἐπιτιμητικές ἀναφορές ἀπό κάτι ψωνισμένες γραφίδες γιά τό ἔργο του « Ἡ θεωρία τοῦ πολέμου» καί μέχρι ἕνα σημεῖο μέ εἶχαν ἐπηρεάσει. Δυστυχῶς γιά αὐτούς καί γιά ὅσους ἄλλους κάτω του μετρίου προσπαθοῦν εἴτε νά προσαρμόσουν στό μηδαμινό τους ἀνάστημα τίς ἀξίες πού ἀπό μόνες τους ξεχωρίζουν –ἀλλιῶς τί ἀξίες θά ἦταν – , εἴτε ἐπειδή βρίσκονται σέ διατεταγμένη ὑπηρεσία, ὁ Βασίλης Ραφαηλίδης ἔσωσε τήν παρτίδα καί μέ ἔκανε νά διαβάσω Κονδύλη.
 
Ἄν γιά τόν Κονδύλη εἶχα ἀκούσει ὅτι τό πνευματικό κατεστημένο ἐπιθυμοῦσε, γιά τόν Παπαγιώργη ἀγνοοῦσα τήν ὕπαρξή του. Τό πρῶτο βιβλίο του πού ἀγόρασα ἦταν τό « Περί μέθης». Κάποιοι ἄνθρωποι, καί ὁ Παπαγιώργης ἀνήκει σέ αὐτούς, ἔχουν τόν τρόπο τους γράφοντας νά προσελκύουν τό ἐνδιαφέρον γιά κάτι πού προηγουμένως σέ ἔκανε νά ἀδιαφορεῖς. Ἐκτός ἀπό τήν σέ βάθος γνώση τοῦ ἀντικειμένου μέ τό ὁποῖο καταπιάνεται καί τήν διεισδυτικότητα πού τόν διακρίνει, ὁ τρόπος γραφῆς καί ἔκφρασης εἶναι ἕνα δυνατό ἐργαλεῖο καί ὁ ἴδιος ξέρει νά τό χειρίζεται ἐντυπωσιακά. Μέ μέτρο καί χωρίς καμιά μά καμιά ἐπιτήδευση. Μέ τά χρόνια δέν μέ ἀπασχολοῦσε ποιό θά ἦταν τό ἑπόμενο βιβλίο του. Ἀρκεῖ νά μάθαινα ὅτι κυκλοφόρησε κάτι, τό ἀγόραζα σίγουρος ὅτι θά τό ἀπολαύσω. Στά μέχρι τώρα 21 βιβλία του ἔχει ἀσχοληθεῖ μέ τά ἀνθρώπινα πάθη καί συμπεριφορές, φιλοσοφικά , ἰδεολογικά ρεύματα, Ὅμηρο, Σωκράτη, Ντοστογιέφσκυ, Παπαδιαμάντη, τήν Ἐπανάσταση τοῦ 1821. Αὐτή ὅμως εἶναι μία ἁπλή περιγραφή τῆς θεματολογίας του. Κατά τήν ἀνάπτυξη καί τήν παρουσίαση τοῦ θέματος, ἀντί γιά ξερή καί κουραστική ἀναφορά στοιχείων καί πάσης φύσεως λεπτομερειῶν καί ἀπόψεων, ὁ Παπαγιώργης συνδυάζοντας, αὐτός ξέρει τόν τρόπο, γνώσεις ἱστορικές, γνώση τῆς γλώσσας καί πάνω ἀπό ὅλα βίωμα - τό τελευταῖο μπορεῖ νά μήν φαίνεται ἀλλά ἄν δέν τόχεις δέν γίνεται νά γράψεις κάτι ἀξιόλογο– παρουσιάζει ἕνα ζωντανό δημιούργημα. Μέ ἐντυπωσιάζει πώς θέματα τοῦ παρελθόντος ἤ καταστάσεις καί θεωρίες ἀπομακρυσμένες στόν χῶρο καί τό χρόνο, ὁ Παπαγιώργης τίς κάνει ὄχι ἁπλά κτῆμα τοῦ ἀναγνώστη ἀλλά ἐπί πλέον εἴτε τόν ἀναγκάζει εἴτε τόν βοηθάει νά συλλογιστεῖ καί στό τέλος νά ἀνακαλύψει πόσο οἰκεῖα μᾶς εἶναι ὅσα γράφει.
Ἀνάμεσα στά γραπτά του περιλαμβάνεται καί τό « Γειά σου Ἀσημάκη», ἕνα βιβλίο γιά τόν φίλο του Χρῆστο Βακαλόπουλο, συγγραφέα τῆς ἐκπληκτικῆς « Γραμμῆς τοῦ ὁρίζοντος»
Ἀκολουθεῖ ἕνα κείμενο τοῦ Κωστῆ Παπαγιώργη, ἀπό τό βιβλίο του γιά τόν Παπαδιαμάντη,
« Ἀλέξανδρος Ἀδαμαντίου Ἐμμανουήλ», στό ὁποῖο ἀπόσπασμα, λίγο ἐκτεταμένο, ἀσχολεῖται μέ τό γλωσσικό του ὕφος.

Τί νά μᾶς πεῖς καί ἐσύ ρέ Καφετζόπουλε......

Καλά τί τάπα ἦταν αὐτή. Οἱ ὑπερασπιστές τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, οἱ προπαγανδιστές τῆς πολυπολιτισμικότητας καί τῆς διαφορετικότητας (λέγε μέ γκέττο ), καί οἱ λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις τῆς ἀνοιχτῆς κοινωνίας τῶν πολιτῶν, πῶς τό ἀντέξανε; Γιά τήν Κωνσταντίνα Κούνεβα λέω. Μετά τό φτύσιμο πού ἔριξε σέ ΠΑΣΟΚ καί ΣΥΡΙΖΑ καί σέ ὅλους πού τούς τρέχαν τά σάλια νά τήν ἐντάξουν στό εὐρωψηφοδέλτιό τους ( κάτι ἄκουσα γιά τόν «ἀριστερό» Νίκο Μπίστη ἀπό τό ΠΑΣΟΚ, πώς πρότεινε κάτι τέτοιο σέ ἐπίπεδο συμβολισμοῦ, ἄς τοῦ θυμίσει κάποιος πώς τό ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε τόν θεσμό ἐνοικίασης ἐργαζομένων ), ἦρθε δεύτερη τάπα μεγαλοπρεπέστερη ἀπό τήν πρώτη. Μέ χειρόγραφη δήλωσή της στό « ΕΘΝΟΣ τῆς Κυριακῆς» ἡ Κούνεβα δηλώνει

« Τά ἔθνη ἀπό ὅλο τόν Κόσμο νά ξαναγυρίσουν πρός τήν παράδοση γιά νά ξαναβροῦν τήν εὐτυχία»
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2uGlO3xTiqxbHc2mMjoX7bGpNwXqxwkfy0wpOUFGJtB8GDOFGVz3infZnIyTKwKgGSQxUU4A5lGgL6mpnhsOUNyTtlrr5vSS0rO42hNaICWhjo1HAaIjr9aAdFC0jd56gt6iic_60cVg/s1600-h/kouneva.jpg
Τά κοράκια προφανῶς ἔχασαν λίγο τή γῆ κάτω ἀπό τά πόδια τους, γιά λίγο ὅμως. Μά τί λέει αὐτή ἡ μετανάστρια, μιλάει γιά ἔθνος, γιά ἐπιστροφή στήν παράδοση, πισωγύρισμα δηλαδή. Χρησιμοποιεῖ λέξεις καί ὅρους πού σέ λίγο καιρό ἴσως καί νά ἀποτελοῦν ἔνδειξη σύστασης τρομοκρατικῆς ὀργάνωσης, εἰδικά ὅταν θά συνδυάζονται μέ τόν συνδικαλιστικό χῶρο. Δέν θέλει νά συστρατευθεῖ μέ τίς δικές μας ὀργανώσεις, τίς Μ.Κ.Ο., πού σίγουρα ξέρουν πολύ καλύτερα ποιός ὅπλισε μέ βιτριόλι τό δολοφονικό χέρι, τό ξέρουν ἀλλά δέν μᾶς τό λένε γιατί δέν δαγκώνεις τό χέρι πού σέ ταΐζει. Δέν πειράζει, μέ τόν τρόπο της τό λέει ἡ Κούνεβα στίς τελευταίες της δηλώσεις. Καί γιά αὐτό δέν πρόκειται νά ξανακούσουμε τίποτα γιά αὐτήν.

Ὁ καπιταλισμός σέ εἰκόνες

Α. Τί είπες μόλις τώρα σ'αὐτόν ἐκεῖ;
Β. Τοῦ εἶπα νά δουλεύει γρηγορώτερα.
Α. Πόσο τόν πληρώνεις;

B. 15 δολάρια τήν ἡμέρα

Α. Τά λεφτά γιά νά τόν πληρώνεις ποῦ τά βρίσκεις;

Β. Πουλάω προιόντα.
Α. Καί ποιός παράγει τά προιόντα;

Β. Μά αὐτός!!!
Α. Μέσα σέ μιά μέρα πόσα παράγει;

Β. Παράγει προιόντα ἀξίας 50 δολαρίων
Α. Δηλαδή, ἀντί νά τόν πληρώνεις ἐσύ, σέ πληρώνει αὐτός μέ

35 δολάρια τήν ἡμέρα, μόνο γιά νά τοῦ λές νά δουλεύει γρηγορώτερα.

Β. Ὁρίστε;;;

Β. Καλά ἐντάξει, ἀλλά τά μηχανήματα εἶναι δικά μου.

Α. Καί τά μηχανήματα πῶς τά ἀπέκτησες;

Β. Πούλησα προιόντα καί ἔτσι τά ἀγόρασα
Α. Μά καί αὐτά τά προιόντα ποιός τά παρασκεύασε;

B. Σκάσε...μπορεῖ νά σέ ἀκούσει!!!

Γιά τό μεγαλύτερο μέρος τοῦ 20ου αἰῶνα οἱ κομμουνιστές προσπάθησαν να

γκρεμίσουν τόν καπιταλισμό. Τό πῶς γίνεται κάτι τέτοιο, τό δείχνουν μιά

χούφτα καπιταλιστές, στον 21ο αἰώνα.

Ὁ καπιταλισμός προστατεύει το περιβάλλον

Γρηγόρης Αὐξεντίου

(Ἀκριβές ἀντίγραφο ἀπ' τίς ἐφημερίδες τῆς 5ης Μαρτίου 1957):

- Ὁ Γρηγόρης Αὐξεντίου, φερόμενος ὡς ὑπαρχηγός τῆς ΕΟΚΑ καί ὑπασπιστής τοῦ ἀρχηγοῦ της Διγενῆ, ἐφονεύθη προχθές, ἀφοῦ ἐπολέμησε ἠρωικῶς ἐπί δέκα ὁλόκληρες ὧρες, μόνος αὐτός ἐναντίον ἰσχυρῶν βρετανικῶν δυνάμεων , στήν περιοχή τοῦ ὅρους Τρόοδος σέ μία σπηλιά πλησίον τῆς Μονῆς Μαχαιρά. Ἡ μάχη διεξήχθη ὑπό τίς ἀκόλουθες συνθῆκες.
Οἱ δυνάμεις ἀσφαλείας εἶχαν τήν πληροφορία ὅτι στή Μονή Μαχαιρά ἐκρύπτετο ὁ καταζητούμενος αὐτός πατριώτης , ὁ ὁποῖος εἶχε ἐπικηρυχθεῖ ἀντί 5.000 λιρῶν στερλινῶν. Τίς ἀπογευματινές ὧρες τοῦ Σαββάτου ἀπόσπασμα τοῦ βρετανικοῦ στρατοῦ ἀπό 60 ἄνδρες ἐκινήθη πρός τήν Μονή, τήν ὁποία καί ἐκύκλωσε γιά νά συλλάβει τόν καταδιωκόμενο ἀγωνιστή. Οἱ Βρετανοί στρατιῶται ἀνεστάτωσαν κυριολεκτικῶς τήν Μονή καί ἔθεσαν ὑπό κράτησιν ὅλους τους μοναχούς, περιλαμβανομένου καί τοῦ Ἡγουμένου, τούς ὁποίους καί ἐκακοποίησαν γιά νά τούς ἀποσπάσουν πληροφορίες περί τοῦ ἀκριβοῦς σημείου ὅπου ἐκρύπτετο ὁ Αὐξεντίου.
Κανείς ὅμως μοναχός δέν εἶπε τίποτα. Κατά τήν διάρκεια τῆς ἐρεύνης στήν περιοχή γύρω ἀπό τό μοναστήρι, οἱ Βρετανοί στρατιῶται ἀνεκάλυψαν μία σπηλιά κρυμμένη μέσα σέ θάμνους.
Λέγεται ὅτι κάποιος βοσκός τούς ἔδωσε τήν πληροφορία ὅτι μέσα στήν σπηλιά ἦταν κρυμμένος ὁ Αὐξεντίου. Ἀμέσως οἱ βρετανικές δυνάμεις ἐκύκλωσαν τήν σπηλιά καί ἐκάλεσαν τόν Αὐξεντίου νά παραδοθεῖ.