Κυριακή 5 Ιουλίου 2020

Ἐξουσία

Ἐξουσία εἶναι ἡ δυνατότητα πραγματοποίησης ἀποφάσεων μέ βάση τόν νόμο καί τίς παραδόσεις. Πολιτική εἶναι ἡ δυνατότητα καθορισμοῦ τοῦ τί πρέπει νά πραγματοποιηθεῖ. Ἡ συνύπαρξη ἐξουσίας καί πολιτικῆς ἦταν στό παρελθόν ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο τά πράγματα λειτουργοῦσαν μέ σχετική ἐπιτυχία. Ἐξουσία καί πολιτική λειτουργοῦσαν στό ἴδιο ἐπίπεδο καί συνυπῆρχαν στά πλαίσια τοῦ ἴδιου χώρου, τοῦ κυρίαρχου ἔθνους κράτους. Οἱ δύο πλευρές τοῦ διπόλου, ἀπό τήν μιά μεριά ἐξουσία-πολιτική καί ἀπό τήν ἄλλη οἱ πολίτες, γνώριζαν ὅτι ἡ μιά καθόριζε τήν ἄλλη καί ὑπῆρχε μιά ἀμοιβαία ἐξάρτηση. Αὐτή ἡ ἀμοιβαιότητα δέν ὑφίσταται πλέον.

Ἡ ὑπονόμευση τῆς ἰδέας τοῦ κυρίαρχου ἔθνους κράτους καί ἡ διεθνοποίηση τῶν οἰκονομικῶν ἐξουσιῶν διέρρηξαν  τήν συνύπαρξη ἐξουσίας-πολιτικῆς. Ἡ πολιτική ἀπομονωμένη πλέον ἀδυνατεῖ νά ἐξασφαλίσει τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο τά πράγματα ὁφείλουν νά πραγματοποιηθοῦν. Οἱ πολιτικοί εἶναι ἀνίκανοι νά τηρήσουν τίς ὑποσχέσεις τους πώς θά ὑπερασπιστοῦν τά συμφέροντα τῆς χώρας τους, ἐπειδή ὑπάρχουν πιέσεις πού εἶναι ἀπολύτως ἀδιάφορες γιά τά συμφέροντα, τίς ἐπιθυμίες καί τίς προτιμήσεις τῶν πολιτῶν κυρίαρχων χωρῶν. Ἀπό τήν ἄλλη ἡ διεθνοποίηση τῆς οἰκονομικῆς ἐξουσίας τήν ἀπάλλαξε ἀπό τόν πολιτικό ἔλεγχο. Μᾶλλον συμβαίνει τό παράδοξο ἡ διεθνοποιημένη οἰκονομική ἐξουσία νά ἀσκεῖ ἔλεγχο στήν πολιτική κυρίαρχων ἐθνῶν κρατῶν. Ἐάν οἱ πολιτικοί ἀποφασίσουν κάτι τό ὁποῖο δέν εἶναι ἀρεστό στούς ρυθμιστές τῶν διεθνῶν χρηματιστηρίων αὐτό πιθανῶς θά εἶναι καί τό τέλος αὐτῶν τῶν πολιτικῶν ἀλλά καί τῆς χώρας τους.

Ἀκούγεται συχνά πώς οἱ αὐξανόμενες ἀνισότητες καί ἀδικίες πού ἔγιναν ἀνεκτές ἀπό διεφθαρμένα κοινωνικά συστήματα πού λειτούργησαν πρός ὄφελος μειοψηφιῶν συνεισέφεραν στήν μεταστροφή τῶν πληθυσμῶν ἀπό ἀριστερές πρός δεξιές θέσεις. Δέν ὑπάρχει καμμιά τέτοια τάση. Αὐτό πού κατεξοχήν συμβαίνει εἶναι πώς ὁ καθένας μας ἔχει ἀφεθεῖ μόνος νά ἀντιμετωπίσει τήν κυρίαρχη ἰδεολογία μέ τούς μεμονωμένους πόρους του, τό περιορισμένο ταλέντο του καί τήν περιορισμένη εὐφυΐα του γιά νά βρεῖ λύσεις στά ἰδιωτικά του προβλήματα ἀδιαφορώντας γιά τά προβλήματα τῶν ἄλλων. Τἀ ὄρια μεταξύ τοῦ ἰδιωτικοῦ καί τοῦ συνόλου ἔχουν διευρυνθεῖ σέ τεράστιο βαθμό. Ἡ σημασία τοῦ ἰδιωτικοῦ συμφέροντος ἔχει ἐνισχυθεῖ καί συγχρόνως ἐκείνη τοῦ δημοσίου ἔχει δαιμονοποιηθεῖ ὡς ἀντίπαλο δέος καί ξένο. Τό ὁποῖο στήν πράξη σημαίνει ὅτι κανείς δέν ἐνδιαφέρεται γιά μιά καλή καί δίκαιη κοινωνία, ἀλλά ὁ καθένας μας κοιτᾶ νά βρεῖ μιά μικρή ἥσυχη γωνιά στόν σκληρό τοῦτο κόσμο. Οἱ ἀλλαγές ἀπό δεξιές σέ ἀριστερές θέσεις λοιπόν δέν ὑπαγορεύονται ἀπό μεταβαλλόμενες ἰδεολογίες τοῦ πληθυσμοῦ, ἀλλά ἀπό μιά διαφορετική δυναμική. Καθώς ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀτόμου νά ἐνεργεῖ δέν προέρχεται ἀπό τήν ἐλευθερία καθεαυτή ἀλλά ἀπό τήν ἀσφάλεια πού κανείς νοιώθει νά ἐνεργεῖ, ἡ πεποίθηση πώς ἡ ἀσφάλεια αὐτή παρέχεται ἀπό δεξιούς κύκλους ἔχει πείσει πολλούς.

Τό πρόβλημα πού ἀντιμετωπίζει ἡ πολιτική στήν τρέχουσα περίοδο εἶναι πώς ἀδυνατεῖ νά βρεῖ τρόπο νά ἀρθεῖ στό ἐπίπεδο τῆς ἐξουσίας καί νά ἀναπτύξει πολιτικά ὄργανα ἰσοδύναμα ἐκείνων πού λειτούργησαν ἐπιτυχῶς στό πλαίσιο τοῦ ἔθνους κράτους. Τό ζήτημα εἶναι ποιά εἶναι ἡ ἐπιλογή πού θά ὑπερισχύσει. Ἡ ἐπιστροφή στό κυρίαρχο ἔθνος κράτος ἤ ἡ ἐξακολούθηση πρός τήν κατεύθυνση τῆς διεθνοποίησης τῶν πάντων.   



10 σχόλια:

  1. Τὸ ἔθνος-κράτος ἐμπεριέχει φοβερὰ ἀδιέξοδα, τὸ κυριώτερο ἐκ τῶν ὁποίων εἶναι ἠ ἀδυναμία θεμελίωσης τῆς ἴδιας του τῆς ἐξουσίας σὲ κάποια ἠθικὴ ἀρχή. Πάντοτε τὸ ἔθνος-κράτος βασιζόταν καὶ βασίζεται σὲ μιὰ κατάσταση ἔκτακτου κινδύνου, ἀπὸ ἐσωτερικοὺς καὶ ἐξωτερικοὺς ἐχθρούς. Ὅταν οἱ βάρβαροι δὲν ὑπάρχουν πιά, καὶ δὲν ξέρει τί θὰ ἀπογίνῃ δίχως βαρβάρους, άναγκάζεται νὰ τοὺς παραγάγει τὸ ἴδιο, σὰν τὰ μπιμπίκια ποὺ βγάζει τὸ ἐφηβικὸ σῶμα. Ἡ ἀπάντηση λοιπὸν εἶναι ὅτι βρισκόμαστε σὲ περίοδο ἰσχυροποίησης τοῦ ἐθνικοῦ κράτους διὰ ἐμβολιασμοῦ μὲ ψεύτικο διεθνισμό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τὸ ἐθνικὸ κράτος ὑπῆρξε ἕνα ἰδεολογικὸ δημιούργημα 2,5 αἰῶνες περίπου πρὶν ἐπιβεβλημένο ἐν πολλοῖς ἀπὸ τὴν τότε οἰκονομικὴ ἀνάπτυξη τῆς δυτικῆς Εὐρωπης, καὶ σὲ ἁρμονία μὲ τὶς πολιτισμικὲς της παραδόσεις. Κατόπιν τὸ ἰδεολόγημα τοῦ ἔθνους -κράτους ἐπεκτάθηκε ὡς ἀποτέλεσμα τοῦ πολιτικοῦ ἰσοζυγίου τῶν δυτικῶν κρατῶν στὸν ὑπόλοιπο κόσμο, σὲ περιοχὲς ἐντελῶς διαφορετικοῦ πολιτισμικοῦ ὑποβάθρου, ὅπου ἡ ἱστορία διαχρονικὰ εἶχε ἐξαλείψη κάθε ἐθνικὸ χαρακτηριστικὸ. Αὐτὴ ἡ ἀντίφαση πολιτισμικοῦ ὑποβάθρου -εἰσαγόμενων( οἰκειοθελῶς ἤ μὲ τὴν βία) θεσμῶν εἶναι καὶ ἡ βαθύτερη αἰτία τῆς τριτοκοσμικοποίησή τους ( ἀνεξαρτήτως ἄν ἄνήκουν ἤ ὄχι στὴν Ε.Ε.)

    Σήμερα , 3 περίπου αἰῶνες μετὰ, πάλι ἡ οἰκονομία καὶ κυρίως σήμερα ἡ τεχνολογία ὑποβάλλουν μιὰ διαφορετικὴ καὶ κυρίως παγκόσμια ὀργάνωση. Τὸ χρειαζόμαστε, τὸ θέμα εἶναι ὁ τρόπος. Αὐτὸ πρέπει νὰ προκύψει μόνον σὲ ἁρμονία μὲ τὶς κατὰ τόπους πολιτισμικὲς παραδόσεις. Ὑπάρχουν οἱ ὑποστηρικτὲς τὼν ἐθνικῶν κρατῶν τοῦ παρελθόντος, οἱ ὁποῖοι "ἀνταγωνίζονται" μὲ τοὺς λεγόμενους παγκοσμιοποιητὲς τῆς ἀγορᾶς. Καὶ τοὺς μὲν καὶ τοὺς δὲ θὰ τοὺς ξεράσει ἡ ἱστορία, ἄν ἐξακολουθοῦν ἀμφότεροι νὰ ἀρνοῦνται τὴν ἁρμονία. Παρέα μὲ τοὺς προαναφερθέντες οἱ λεγόμενοι ἀντιπαγκοσμιοποιητὲς -διεθνιστὲς, σιγοντάρουν τὸ σικὲ παιχνίδι...χρησιμοποιῶντας παρωχημένους ἰδεολογικοὺς ὅρους χωρὶς πραγματικὸ ἀντίκρυσμα, ὅπως ἀνθρώπινα δικαιώματα, ἐθνικὴ ἀνεξαρτησία, ἀτομικὲς ἐλευθερίες, ἀνάπτυξη καὶ πρόοδος...Σὲ ἀντίθεση μὲ ὅλους τοὺς προηγούμενους, χρειαζόμαστε μιὰ ἰδεολογία συνδυαστικὴ...

    Ἐμβόλιμη ἀπορία, καθόλου ἄσχετη μὲ τὶς προηγούμενες γραμμὲς. Μὰ πῶς μπορεῖ νὰ εἶναι ἕνας διεθνιστὴς ἄθεος, ὅταν τὰ κατ' ἐξοχὴν διεθνιστικὰ φαινόμενα εἶναι οἱ θρησκεῖες; Τὶ σόϊ διεθνιστὲς εἶναι αὐτοὶ ὄταν στὸ ὄνομα τοῦ ὅποιου ἔθνους ἤ τῆς ὅποιας ἀτομικῆς ἐλευθερίας ἀρνοῦνται τὴν βαθύτατη ἱστορικὴ σημασία τοῦ περιεχομένου τῶν θρησκειῶν στὴν κοινωνικὴ ὀργάνωση καὶ θεσμοὺς; Εἰδικὰ στὶς μέρες μας ὅπου ἐπικρατεῖ ἰδεολογικὸ τέλμα; Ἡ συνδυαστικὴ ἰδεολογία ποὺ ἀπαιτεῖται πρέπει ὅπωσδήποτε νὰ περιέχει τὰ ἐπὶ μέρους θρησκευτικὰ δόγματα. Μέσα σὲ κάθε θρησκεία μπορεῖ νὰ ὑπάρξη ὁ ὁποιοσδήποτε χωρὶς καταπίεση τῆς ἀτομικότητάς του, σὲ ἀντίθεση μὲ τὶς ὑπάρχουσες δρῶσες ἰδεολογίες ποὺ κόπτονται τάχα μου γιὰ τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα ( στατιστικὰ), καὶ ποὺ ἀπὸ ἕνα σημεῖο καὶ πέρα δροῦν καταπιεστικὰ γιὰ τὸ ἐπὶ μέρους πρόσωπο...

    Ἡ οἰκονομία εἶναι δείκτης , εἶναι ἀφορμὴ, ποτὲ δὲν εἶναι ἡ γενεσιουργὸς αἰτία τῶν μεγάλων κοινωνικῶν καὶ ἱστορικῶν ἀλλαγῶν. Τὴν ἀνθρώπινη ἱστορία τὴν κινοῦν οἱ ἰδέες - ἤ ἡ ἀπουσία τους. Λόγῳ ἰδεολογικῆς ξηρασίας ὑπάρχουν οἱ σημερινὲς παγκόσμιες στρεβλώσεις ( περιβάλλον, οἰκονομικὴ γιγάντωση ἀπὸ τὴν μιὰ καὶ πλήρης ἔνδεια ἀπὸ τὴν ἄλλη). Τὸ νὰ ἰσχυριζόμαστε ὅτι ἡ οἰκονομία σήμερα κυριαρχεῖ τῆς πολιτικῆς, εἶναι ἕνα ψευδοσόφισμα καὶ κρίση ἐπιδερμικὴ ποὺ μασκαρεύει τὴν πραγματικότητα. Αὐτὸ τὸ φαινόμενο ὡς συνέπεια τῆς πλήρως παραδομένης διανόησης συμβάλλει περαιτέρω στὴν ἰδεολογικὴ ξηρασία καὶ στὰ κοινωνικὰ ἀδιέξοδα...

    Βλέπε καὶ ἐδῶ ( Σύγχρονοι σοφιστὲς)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τὸ κράτος εἶναι παντοῦ καὶ πάντοτε ἕνα συλλογικὸ ἔγκλημα. Αὐτὸ εἶναι κάτι ποὺ ὅλοι τὸ ξέρουν, ὄλοι τὸ ἤξεραν καὶ ποτὲ δὲν τὸ ξεχνοῦν. Ὅταν τὸ κράτος εἶναι ἐθνικὸ τὸ θύμα εἶναι ὅποιος ξεφεύγει ἀπὸ τὰ ἀναμενόμενα ἐθνικὰ χαρακτηριστικά, καὶ ὅταν εἶναι πολυεθνικὸ τὸ θύμα εἶναι ὅποιος ξεφεύγει ἀπὸ τὰ ἀναμενόμενα πολυεθνικὰ χαρακτηριστικά. Ἡ ἐγκληματικὴ φύση τοῦ κράτους εἶναι κάτι ποὺ τὸ συνοδεύει ὅπως τὸ κεφάλι συνοδεύει τὸ σῶμα. Ἄλλο κράτος λοιπὸν καὶ ἄλλο κοινωνία, κάτι ποὺ ἡ μαρξιστικὴ σχολὴ πολλὲς φορές ξεχνάει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τό κράτος (ἔθνος, θρησκεῖα, σχολεῖο, στρατός, ἀστυνομία) εἶναι ἕνα σύστημα ὁμογενοποίησης πού παρεῖχε τή δυνατότητα σέ ἕνα σύνολο ἀνθρώπων πού κατοικοῦσαν σέ μιά συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή μέ περιγεγραμμένα σύνορα νά ἀποκτοῦν τό αἴσθημα τῆς ἀσφάλειας ὅτι ἀνήκουν σέ μιά κοινωνία ἀνθρώπων μέ κοινή ἱστορία, μέ τό ἴδιο παρελθόν, τό ἴδιο πεπρωμένο καί τό ἴδιο μέλλον. Ἡ προσθήκη θετικῶν ἤ ἀρνητικῶν προσήμων ἤ ἡ τοποθέτηση τῶν ἐννοιῶν σέ ψηλότερο ἤ χαμηλότερο ἐπίπεδο δέν μεταβάλλει τό γεγονός ὅτι αὐτό ἦταν τό πλαίσιο στό ὁποῖο λειτουργοῦσαν τά πράγματα. Τό κράτος δέν εἶναι ἕνας ἀπαραίτητος ὅρος κοινωνικῆς ὁμογενοποίησης σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο καί οἱ οἰκονομικοί “νόμοι” ἔχουν σέ κάποιο βαθμό καταλάβει αὐτή τή θέση. Τό ἐρώτημα πού τίθεται ἐδῶ εἶναι ἡ ἀναζήτηση κάποιας συναισθηματικῆς σύνδεσης πού θά ἐπιτρέψει τήν ἐνσωμάτωση παγκόσμιων πληθυσμῶν σέ ἕνα νέο κοινό πλαίσιο ἀποδεκτῆς κοινωνικῆς ὁλοκλήρωσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ναί, ὐπάρχει, εἶναι ἠ παγκόσμια θρησκεία. Δὲν μπορεῖ νὰ γίνῃ ἕνωση διαρκείας σὲ μορφὴ κράτους ἤ ὁμοσπονδοποίησης πληθυσμῶν, διότι ὁποιαδήποτε τέτοια ἕνωση θὰ πρέπει σύντομα νὰ προστατεύσῃ τὸν ἐαὐτό της ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Δύο χαρακτηριστικὰ παραδείγματα εἶναι ἡ Κίνα σὰν Οὐράνια αὐτοκρατορία καὶ τὸ λεγόμενο Βυζάντιο - καὶ οἱ δύο αὐτὲς ἐνώσεις ἦταν πολυεθνικές, καὶ οἱ δύο ἦταν προσαρμοστικές, μὲ τὸν τρόπο της ἡ καθεμία, ὅμως καὶ οἱ δύο ἦταν διαρκῶς σὲ θέση ἀμύνης. Ἐγὼ θὰ ἔλεγα ὅτι εἶναι τὸ ἴδιο τὸ κράτος ποὺ ἐμποδίζει τὴν ἐνσωμάτωση νέων πληθυσμῶν. Ἄν τρόπον τινὰ ἀφαιρέσουμε ἤ καλύτερα μεταμορφώσουμε τὸ κράτος δὲν χρειάζεται νέος σχηματισμός, οἱ ὑπάρχοντες εἶναι ὅλοι τους οἱ πληθυσμοὶ ποὺ συμμετέχουν στὴν Οἰκουμένη. Ὅσο γιὰ τὴν συναισθηματικὴ σύνδεση, εἶναι αὐτὸ ποὺ λέγεται ἀνθρώπινη ἀλληλεγγύη, καὶ αὐτὸ ὐπάρχει. Ὅμως γιὰ νὰ δέσηι τὸ γλυκὸ χρειάζεται μιὰ συμμετοχὴ τοῦ καθενὸς σὲ μιὰ μή-βίαιη ἀντιμετώπιση τῆς ἐξωτερικῆς βίας καὶ τῶν ἐξωτερικῶν ἀνισοτήτων. Τὸ κράτος ὅπως καλὰ τὸ λέτε εἶναι ἕνας νάρθηκας ποὺ ἐν τέλει τὸ πόδι σαπίζει μέσα του. Ἔ τὸ θέμα εἶναι νὰ μὴν μπαίνει δεύτερος νάρθηκας, ὅταν σπάσηι ὁ πρῶτος. Νὰ ἁφήνονται οἱ θεσμοὶ ἀκριβῶς ὡς ἔχουν δίχως νὰ μεταῤῤυθμίζονται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μιὰ διόρθωση στὸ παραπάνω...Τὸ κράτος εἶναι μηχανισμὸς...τὸ σχολεῖο, ὁ στρατὸς, ἡ ἀστυνομία εἶναι συστατικὰ αὐτοῦ τοῦ μηχανισμοῦ...δομὲς, θεσμοὶ...

    Τὸ ἔθνος, οἱ ἰδεολογίες, οἱ θρησκεῖες κατὰ τὶς κοινωνικὲς ἀρχὲς ποὺ ἐκφράζουν ( ὡς πνευματικὰ φαινόμενα εἶναι κάτι εὐρύτερο καὶ πυκνότερο τῶν ἰδεολογιῶν) εἶναι κάτι διαφορετικὸ, ποιοτικὰ διαφορετικὸ καθ' ὅσον σχετίζονται μὲ τὴν ἔννοια τοῦ "λαοῦ" σὲ βάθος χρόνου ( παρελθὸν, παρὸν καὶ μέλλον).

    Δὲν μᾶς ἐνδιαφέρουν οἱ δομὲς καὶ οἱ θεσμοὶ. Αὐτὰ ὡς ἑπόμενα τῶν ἰδεολογιῶν εἶναι δευτερεύοντα. Ἡ σωστὴ ἰδεολογία θὰ καταλήξει στοὺς ἀνάλογους θεσμοὺς. Τὶ σημαίνει "σωστὴ" ἰδεολογία; Ἡ νέα συνδυαστικὴ ἰδεολογία ποὺ ἀνέφερα πρὶν ἡ ὁποία ὀφείλει 2 πράγματα α) λόγῳ τῆς παγκοσμιότητος τῆς τεχνολογίας καὶ τῆς συνεπακόλουθης παραγωγῆς νὰ εἶναι καὶ αὐτὴ παγκόσμια καὶ β) νὰ λαμβάνει ἁρμονικὰ ὑπ' ὄψιν τὰ ἐπὶ μέρους πολιτισμικὰ καὶ ἱστορικὰ δεδομένα....Προσοχὴ, συνδυαστικὴ ἰδεολογία δὲν σημαίνει μὲ τίποτα ἱδεολογία μέσου ὅρου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Σὲ καμία περίπτωση δὲν δύναται ὁποιαδήποτε ἰδεολογία νὰ προσφέρῃ ἐναρμόνιση ἀντιφατικῶν στοιχείων. Ἡ ἁρμονία δὲν παράγεται - ὑπάρχει. Τὸ πρόβλημα τὸ εἶχαν ἀντιμετωπἰσῃ οἱ Ἐλεᾶτες (Ξενοφάνης, Παρμενίδης, Ζήνων) καὶ ὁ Ἡράκλειτος- βλέπαν ὅτι διαδίδεται στὸν καιρό τους μιὰ σκέψη τεχνικοῦ τύπου - αὐτὸ ποὺ λέμε σήμερα ἰδεολογία - καὶ ἐπιχείρησαν νὰ τὴν ἡρεμήσουν χρησιμοποιῶντας τὴν γλῶσσα της. Συνοπτικά - ἐπειδὴ ἡ ἰδεολογία εἶναι ἀπόπειρα κατευνασμοῦ τῶν ἀντιθέσεων, τὶς παροξύνει. Αύτὸ ἔλεγαν - καὶ ποιὸς τοὺς ἄκουγε! Ἡ ἁρμονία βρίσκεται ὅμως στὸ μὴ λεκτικὸ στοιχεῖο, καὶ σὲ Δύναμη ποὺ κεῖται ὑπεράνω καὶ ταυτόχρονα ἑντὸς τῶν ἀνθρώπων. Δὲν δύναται νὰ ὑπάρξηι μὲ ἔργο, προσπάθεια, ἐργασία, κράτος ἤ ὁποιαδήποτε συστηματικὴ θεώρηση. Πρέπει νὰ Τὸν ἀφήσηις τὸν Μπαμπᾶ νὰ κάνει τὴν δουλειά Του καὶ νὰ μὴν τὸν τσιγκλᾷς συνέχεια νὰ σοῦ πάρη πορτοκαλάδα. Αύτὸ τὸ ἁπλὸ ἔλεγαν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μὰ προφανῶς δὲν παράγει τὴν ἁρμονία ἡ ἰδεολογία. Μιλάω γιὰ μιὰ "ἰδεολογία" - ἤ ὅπως ἀλλιῶς θὲς πὲς το - παράγωγο τῆς ἁρμονίας...Τὰ ἀντιφατικὰ στοιχεῖα δὲν εἶναι πρόβλημα...ἁρμονία μεταξὺ μὴ ἀντιφατικῶν στοιχείων δὲν ὑφίσταται...

    Ἐπὶ πλέον ὁ ὅρος "ἀντιφατικὰ στοιχεῖα" παραπλανᾶ...Ἱστορικὰ ὁ χῶρος στὸν ὁποῖο ὑπῆρξε μιὰ θαυμαστὴ ἰσορροπία μεταξὺ διαφορετικῶν ἕως ἑτερόκλητων λαοτήτων ὑπῆρξε ἡ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία καὶ ἡ διάδοχος της Ὀθωμανικὴ...Ἡ ἱστορικὴ τους διάρκεια ὀφείλεται σὲ αὐτὴ τὴν ἐξισορρόπηση τῶν διαφορετικῶν λαοτήτων...Στὶς διαφορετικὲς αὐτὲς λαότητες βρῆκε ὅμως πάτημα κάποια στιγμὴ δικῆς της " ἀνάπτυξης" ἡ Δύση καὶ ἀναπόφευκτα τὶς διέλυσε στὴν προσπάθεια νὰ ἐξισσοροπήση τὴν "ἀνάπτυξή" της...

    Ἀπὸ αὐὰ τὰ ἱστορικὰ δεδομένα πρέπει νὰ ξεκινήσουμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ἄν ἐπικεντρωθοῦμε στὴν Ῥωμαἰκὴ Αύτοκρατορία καὶ δεχτοῦμε - γιατὶ δὲν συμφωνοῦν ὅλοι, ἔ! μὲ αὐτὸ τὸ διάδοχο σχῆμα - τὴν διάδοχό της Ὀθωμανική, βλέπουμε ὅτι βασίζονται σὲ ἕνα παράξενο ἠθικὸ δυϊσμό. Ἀφενὸς ὁ Αὐτοκράτωρ ξεινῶντας ἀπὸ τὸ Αὔγουστο - πιὸ πρὶν τὸν Μ. Ἀλέξανδρο καὶ πάει λέγοντας πίσω-μπρός, εἶναι ἐκ Θεοῦ, ἀφετέρου ἔχει τὸ ἀκαταλόγιστο. Κάτι παρόμοιο βλέπουμε στὸν Πάπα, στὴν Δύση. Ὁ Αὐτοκράτωρ λοιπὸν (ἤ βασιλεὺς καὶ Αὐτκράτωρ) γίνεται παραδεκτὸς σὰν θεὸς τοῦ Όλύμπου (καὶ τὸ παλάτι του εἶναι ἕνας Ὄλυμπος) καὶ σὰν θεὸς τοῦ συγχωροῦνται ἐκ τῶν προτέρων ὅ,τι καταλόγιζε ὁ Ἡράκλειτος καὶ ἄλλοι Ἴωνες στὸν Ὅμηρο, ὅτι οἱ θεοί του δροῦν ὅπως κάθε ῥεμάλι γήινο δρᾷ. Ἐὰν αὐτὴ ἡ ἐπιστροφὴ στὴν ἠθικὴ τοῦ Ὁμήρου, τὴν ληστρικὴ τρόπον τινά, τὴν θεωρήσουμε σὰν ἀπαραίτητο συστατικὸ τοῦ κράτους, τότε μᾶς ἀρέσουν αὐτὲς οἱ Αὐτοκρατορίες διότι παραδέχονται ἀνυπόκριτα αὐτὸ ποὺ τὰ ἀστικὰ κράτη κουκουλώνουν μὲ διάφορους Μπεκαρία, Λομπρόζο καὶ...Ἀλιβιζάτους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ὑγ. Ὑπάρχει πράγματι στὸ περιβάλλον τῶν Αύτοκρατοριῶν μιὰ παράδοση κοινοτικῆς ζωῆς, κομμουνιστικῆς σχεδόν, ὅπου τρόπον τινὰ δὲν ἀναγνωρίζεται ἐγκόσμια ἐξουσία. Ὁ ἀρχηγὸς τῆς κοινότητας ειναι τρόπον τινὰ ἕνα θεῖο πρόσωπο, καὶ ἔτσι ὅλοι στὴν οὐσία ειναι ἴσοι καὶ ἡ πολιτικὴ κοινότητα αὐτοαναφέρεται σὰν πνευματικὴ κοινότητα.
    Χρειάζεται ὅμως προσοχὴ ὅταν μεταφέρουμε στὸ σήμερα αὑτὴν τὴν περιγραφή, διότι τὸ ὄνειρο τῆς φαντασιακῆς κοινότητας ἴσων ειναι καὶ κινητήριος μοχλὸς τῆς ἐπιβολῆς κοσμικῆς ἐξουσίας. Ἅν θέλουμε πράγματι νὰ γλιτώσουμε ἀπὸ τὴν ἐξουσία πρέπει πρώτα νὰ ξεμπερδέψουμε μὲ τὴν Ἐπανάσταση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή