Οἱ καλύτεροι Ἕλληνες εἶναι οἱ Τούρκοι ( Δημήτρης Κιτσίκης )

Ὁ – γιὰ κάποιους – προκλητικὸς τίτλος τῆς σημερινῆς ἀνάρτησης εἶναι ὁ τίτλος συνέντευξης τοῦ Δημήτρη Κιτσίκη, ποὺ δημοσιεύθηκε στὸ περιοδικὸ ΤΟΤΕ. Ἡ συνέντευξη αὐτὴ ἀκολουθεῖ τὴν ἴσως ἄχαρη εἰσαγωγὴ μας. Ὡς ἔνδειξη τιμῆς πρὸς τὸν Δημήτρη Κιτσίκη ποὺ ἔφυγε ἀπὸ κοντὰ μας στὶς 28-8-2021, ὠθῶντας μας κατὰ κάποιον τρόπο νὰ σκύψουμε μὲ μεγαλύτερη προσοχὴ στὸ ἔργο ποὺ μᾶς ἄφησε. Εἶναι μιὰ συνέντευξη στὴν ὁποία συχνὰ ἀναφερόταν σὲ σχόλια καὶ γραπτὰ του, ὅπως καὶ σὲ συνομιλίες ποὺ διὰ ζώσης εἴχαμε καὶ ἤθελε νὰ τὴν δεῖ δημοσιευμένη στὸ διαδίκτυο.

Στὀ νεοελληνικὸ κοτέτσι εὐδοκιμεῖ ἡ ἔννοια ἑνὸς πατριωτισμοῦ, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία πατριώτης εἶναι ὅποιος θεωρεῖ τὸν Τοῦρκο ἐκ προοιμίου ἐχθρὸ. Κάποιοι τὸ διατυμπανίζουν φουσκώνοντας σὰ γαλλιὰ ἀπὸ ἐθνικὴ ὑπερηφάνεια. Κάποιοι ἄλλοι – πιὸ πονηροὶ - τὴν ἀφήνουν καὶ φωλιάζει κουλουριασμένη μέσα τους, ὑποδυόμενοι τοὺς σώφρονες καὶ λογικοὺς,  ὀμνύοντας στὶς λεγόμενες εὐρωπαϊκὲς ἀξίες καὶ σὲ ὁποιαδήποτε ληγμένη κονσέρβα ἐκ Βρυξελλῶν τοὺς σερβίρεται.

Κοινὸ σημεῖο τους; Ἡ ἀπαξίωση ὅποιου τρέφει φιλικὰ αἰσθήματα πρὸς τὴν γείτονα χώρα καὶ τὸν λαὸ της. Ἁπτὸ καὶ πρόσφατο παράδειγμα ἡ χολὴ ἐναντίον ὅσων ὄχι μόνον τοποθετήθηκαν κριτικὰ στὴν πρόσφατη ἑλληνογαλλικὴ συμφωνία, ἀκόμα καὶ σὲ αὐτοὺς ποὺ ἁπλὰ δὲν πανηγύρισαν….ἀρνούμενοι νὰ σηκώσουν εἴτε τὴν ἑλληνικὴ εἴτε τὴν σημαία τῆς εὐρωπαϊκῆς ἕνωσης.  Νεοέλληνες ἐθνικιστὲς καὶ τὸ alter ego τους, οἱ νεοέλληνες εὐρωλιγούρηδες, ἐλάχιστα διαφέρουν.  Στρατὸς νὰ ὑπάρχει,  εἴτε ἐθνικὸς εἴτε εὐρωπαϊκὸς, ἀρκεῖ νὰ εἶναι κατὰ τῶν Τούρκων.  Καὶ οἱ δύο ὄψεις τοῦ κάλπικου νεοελληνικοῦ νομίσματος ἀντιτίθενται στὴν ἔλευση λαθρομεταναστῶν,  οἱ μὲν κόπτονται γιὰ τὴν φύλαξη τῶν ἑλληνικῶν συνόρων, οἱ δὲ γιὰ τῶν εὐρωπαϊκῶν.

Γιὰ τοὺς δυτικοευρωπαίους καὶ τοὺς νεοέλληνες ἡ λέξη «σύνορα» ἔχει μιὰ ἰδιαίτερα ἐλαστικὴ ἑρμηνεία. Ἐπιτρέπεται καὶ ἐπιβάλλεται τὸ πρὸς ἀνατολὰς ἄνοιγμά τους γιὰ τὴν διέλευση ἀνθρώπων, στρατευμάτων ἤ ἐπιχειρήσεων. Ὅταν ὅμως ἐξ αἰτίας ὅλων αὐτῶν τῶν  διαδικασιῶν δημιουργοῦνται πρόσφυγες τότε τὰ ἴδια σύνορα πρὸς δυσμὰς κλείνουν καὶ φυλάγονται. Πρὸς δυσμὰς ἐπιτρέπεται καὶ ἐπιβάλλεται, ἀποκλειστικὰ ἡ εἰσροὴ πετρελαίου καἰ πρώτων ὑλῶν,  κατὰ προτίμηση κοψοχρονιὰ. Ὅταν ὅμως ὁ Ἔρντογαν ἀντιδρᾶ στὴν παραμονὴ τῶν προσφύγων, οἱ ὁποῖοι εἰσῆλθαν παρανόμως καὶ λόγῳ τῶν "ἀνθρωπιστικῶν" δυτικῶν πολιτικῶν ἐντὸς τοῦ τουρκικοῦ ἐδάφους, τότε σύσσωμες Ἀθήνα καὶ Βρυξέλλες ἀντιδροῦν ξανὰ « ἀνθρωπιστικὰ» καὶ τὸν κατηγοροῦν γιὰ ἐργαλειοποίηση.

Ἀπὸ τὴν συνέντευξη, ἀλλὰ καὶ τὸ βίντεο ποὺ παραθέτουμε, εἶναι προφανὲς ὅτι ὁ Κιτσίκης ὄχι μόνον δὲν εἶναι ἀντιτούρκος,  ὅπως ἡ συντριπτικὴ πλειονότης τῶν νεοελλήνων,  ἀλλὰ θεωρεῖ τὸ 1821 ὑπερτιμημένη ἱστορικὴ στιγμὴ ἀπὸ τὴν ὁποία καὶ ξεκίνησε ἡ παρακμὴ τῶν κατοίκων τῆς χώρας. Μιὰ ἱστορικὴ φούσκα θὰ λέγαμε. Κάτι ἀντίστοιχο γράφει στὰ βιβλία του, καὶ ἡ  ἄλλη μεγάλη ἀγάπη τοῦ παρόντος ἱστολογίου, ὁ Γεράσιμος Κακλαμάνης, ἰδίως στὸ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΣΗΜΕΡΑ, ἀποσπάσματα τοῦ ὁποίου ἔχουμε δημοσιεύσει. Συμμεριζόμαστε μέχρι κεραίας τὴν ἄποψη τοῦ Κιτσίκη,  περὶ τοῦ Αἰγαίου ὡς τραχείας, μὲ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Τουρκία ὡς ἑκατέρωθεν πνεύμονες ποὺ δὲν δύναται νὰ ἀποχωρισθοῦν. Μιὰ ἑλληνοτουρκικὴ συνεργασία ἤ συνύπαρξη σὲ διάφορα ἐπίπεδα, μέχρι αὐτὸ τῆς συνομοσπονδίας ποὺ ὑποστήριζε ὁ Κιτσίκης,  μᾶς βρίσκει ἀπολύτως σύμφωνους, ὑπὸ τὸν ἀπαράβατο ὅρο νὰ μὴν ἐλέγχεται οὔτε νὰ καθοδηγεῖται ἀπὸ τὶς Βρυξέλλες…Συνεπῶς κάθε μορφὴ μητσοτακισμοῦ εἶναι ξένη πρὸς ἕνα τέτοιο ἐνδεχόμενο.

Πέραν τοῦ νεοελληνικοῦ ἀπεχθανόμαστε τὸν ἐξ  ἴσου καταστροφικὸ γιὰ τὴν ἑλληνοτουρκικὴ συνύπαρξη τουρκικὸ ἐθνικισμό. Μεταξὺ τῶν δύο θεωροῦμε τὸν νεοελληνικὸ ἐθνικισμὸ πλαδαρὸ, ἀπείρως πιὸ ἀντιαισθητικὸ καὶ κακόγουστο,  γιὰ ἕναν καὶ μόνον λόγο.  Διότι διαστρεβλώνει, καπηλεύεται καὶ συρρικνώνει τὸν πλανητικῶν διαστάσεων - σύμφωνα μὲ τὸν κιτσικικὸ ὁρισμὸ - ἑλληνικὸ πολιτισμὸ, στὰ ὅρια ἑνὸς ἐθνοκράτους. Στὸ σημεῖο αὐτὸ ὁ Κιτσίκης ποὺ θεωρεῖ τὸν ἐθνικισμὀ ὡς τὸν μεγαλύτερο ἐχθρὸ τοῦ ἑλληνισμοῦ, συναντᾶται ἐκ νέου μὲ τὸν Γεράσιμο Κακλαμάνη ὁ ὁποῖος διέβλεπε τὴν ἱστορικὴ δυσλειτουργία καὶ τὸ θνησιγενὲς τοῦ νεοελληνικοῦ κρατιδίου. Γιὰ τὸν Κακλαμάνη ἡ ἀντικειμενικὰ ἀνύπαρκτη, λόγῳ τῆς πολυεθνικότητας τοῦ ἀνατολικομεσογειακοῦ χώρου, ἑθνικὴ συνείδηση καὶ ἡ βεβιασμένη συγκάλυψη της μὲ τὴν ἐπίπλαστη δυτικόφερτη νεοελληνικὴ ἰδεολογία ἀπὸ τὸ 1821 καὶ ἐντεῦθεν, συνέβαλλε στὴν μετατροπὴ τῆς Ἑλλάδος σὲ κοτέτσι, καὶ τῶν κατοίκων της σὲ πολτὸ. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ἡ ἐπαφὴ τοῦ ἑλληνισμοῦ μὲ τὴν Εὐρώπη, κατὰ τὴν ἐποχὴ τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας,  ἦταν πολὺ πιὸ στενὴ, ζωντανὴ καὶ παραγωγικὴ ἀπὸ ὅτι σήμερα, ποὺ ὁ νεοελληνικὸς ὀρνιθώνας ἀποτελεῖ μέλος καὶ τσόντα τῆς εὐρωπαϊκῆς οἰκογένειας. Οἱ ὄρνιθες τοῦ Κακλαμάνη εἶναι οἱ γραικύλοι ποὺ περιφρονεῖ ὁ Κιτσίκης.

Διαβάζοντας Κακλαμάνη καὶ Κιτσίκη καταλάβαμε ὅτι ἡ ἐπιφανειακὴ ἱστορία ποὺ ἀναγράφεται στὰ πρωτοσέλιδα καὶ τοὺς τίτλους τῶν ἐφημερίδων, ὅπως καὶ ἡ ἱστορία τῶν πολεμικῶν ἤ οἰκονομικῶν συγκρούσεων, τοῦ νεφελώδους καὶ παραπλανητικοῦ διεθνοῦς δικαίου ποὺ γεννᾶ θνησιγενῆ ἐκτρώματα ὅπως ἡ νεοαιωνία Ἑλλάς καὶ ἡ Ε.Ε., μποροῦν κάλλιστα νὰ ἀποκληθοῦν ὡς δημοσιογραφικὴ ἱστορία καὶ ὡς ἱστοριογραφία. Ἡ ἱστορία ὅμως ποὺ ἔχει ὡς κλίμακά της τὸν αἰῶνα, μιὰ ἱστορία βάθους θὰ λέγαμε, δὲν ἔρχεται καὶ παρέρχεται ὅπως οἱ δύο προηγούμενες, ἀλλὰ ἀργοκυλᾶ καὶ εἶναι διαρκῶς παρούσα. Διδάσκει καὶ δὲν προπαγανδίζει, ὅπως οἱ « σύγχρονες» πολιτικοκοινωνικὲς ἐπιστῆμες. Ἀντιπροσωπευτικὴ ἔκφρασή της ἀποτελεῖ ἡ Ἐνδιάμεση Περιοχὴ τοῦ Κιτσίκη,  εἴτε σὰν αὐτοκρατορία τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, σὰν Ρωμαϊκὴ -Βυζαντινὴ εἴτε σὰν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία. Ὅλες αὐτὲς οἱ αὐτοκρατορίες τὸ ἴδιο πρᾶγμα ἐκφράζουν. Τὴν ἑνότητα τῆς εὐρύτερης περιοχῆς τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου, μιᾶς κομβικῆς γεωπολιτικῆς ὀντότητας ποὺ οἱ κοντόφθαλμες εὐρωκεντρικὲς ἰδεοληψίες ἔχουν ὑποβιβάσει σὲ " εύρωπαϊκὸ σύνορο". Ἡ  κατανόηση τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς ἀποτελεῖ ἀναγκαία καὶ ἱκανὴ συνθήκη ἀντιμετώπισης τῶν παγκοσμίων διαστάσεων προβλημάτων ποὺ ἀντιμετωπίζει ἡ ἀνθρωπότητα σήμερα. 

 Ἀκολουθεῖ τὸ ἄρθρο – συνέντευξη τοῦ Δημήτρη Κιτσίκη.

 

 

 

 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΙΤΣΙΚΗΣ: Οἱ καλύτεροι Ἕλληνες εἶναι οἱ Τοῦρκοι

Συνέντευξη στοὺς Ἄρη Μωραΐτη καὶ Γιῶργο Ἀλεξάνδρου (περιοδικὸ ΤΟΤΕ τεῦχος 39 -χειμώνας 1992 )

Ὑπῆρξε μιὰ ἐποχὴ στὴν Ἑλλάδα πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια ἀκόμα, ποὺ ὁ καθηγητὴς Κιτσίκης ἐθεωρεῖτο μία περίεργη, μιὰ ἰδιάζουσα περίπτωση. Μερικοὶ λέγανε μέχρι κι ὅτι ἐπρόκειτο περὶ ἑνὸς προδότου. Ὑπῆρξε μιὰ ἐποχὴ ποὺ οἱ μοναδικὲς ἐκδόσεις ποὺ ἀποδεχόντουσαν νὰ φιλοξενήσουν τὶς ἀπόψεις τοῦ ἦταν οἱ ἐκδόσεις «ΕΣΤΊΑ» καὶ τὸ περιοδικὸ «ΤΟΤΕ»: Ἀπὸ τότε μερικὰ πράγματα ἔχουν ἀλλάξει. Ἄνθρωποι ποὺ παλιὰ μιλάγανε περὶ προδοσίας τώρα τὸν ἀποδέχονται καὶ τὸν δημοσιεύουν.

Μερικοὶ μάλιστα λένε ὅτι ὁ Κιτσίκης εἶναι ὁ φανατικότερος Ἕλληνας ἐθνικιστής. Εἶναι ὅμως ἐπίσης ἀλήθεια ὅτι ὑπῆρξε σύμβουλος τοῦ προέδρου Ὀζάλ. Ἂς ἀκούσουμε διάφορα πράγματα τά ὁποῖα ἔχουν εἰπωθεῖ γιὰ τὸν Δημήτρη Κιτσίκη. Εἰπώθηκε, ὅτι ὁραματίζεται τὸν ἑαυτὸ του βασιλέα τῆς Ἑλλάδος καὶ Τουρκίας μὲ τὸ ἀνάκτορό του μάλιστα χτισμένο στὴν Τσάμλιτζα, ἕναν λόφο μὲ ὑπέροχη θέα στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἀκούγονται πάλι κάτι ἄλλες ἀπόψεις, ὅτι φιλοδοξεῖ νὰ γίνει Πρωθυπουργὸς ἑνὸς Ὀρθόδοξου κρατιδίου (δίκην Βατικανοῦ), ποὺ θὰ δημιουργηθεῖ στὸ Φανάρι. Θὰ τὸν ρωτήσουμε γιὰ ὅλα αὐτὰ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς συζήτησης.

Εἶναι πάντως γεγονός, ὅτι πρόσφατά (τὸν Μάϊο) ἤτανε ἰθύνων νοῦς ἑνὸς συνεδρίου Ὀρθοδόξων καὶ Σιϊτῶν, μὲ ἄλλα λόγια θρησκευτικῶν παραγόντων τῆς Ἑλλάδας καὶ τῆς Περσίας, ὑλοποιῶντας σὲ πνευματικὸ ἐπίπεδο ἕνα ἄξονα τῶν δύο χωρῶν, ποὺ στρέφεται ἄμεσα κατὰ τῆς Τουρκίας.

Βλέπουμε λοιπὸν μιὰ ἀλλαγὴ τῆς στάσης τῶν μέσων μαζικῆς ἐνημέρωσης στὴν Ἑλλάδα ἀπέναντι στὸν καθηγητὴ Κιτσίκη. Ποῦ ὀφείλεται αὐτό; Μήπως στὴν ἀλλαγὴ στάσης τοῦ ἴδιου τοῦ καθηγητῆ; Ἂς μᾶς μιλήσει ὅμως γιὰ αὐτὰ ὁ ἴδιος.

Οἰκογένεια ἐπιφανῶν Ἀριστερῶν - Οἱ διώξεις

ΚΙΤΣΙΚΗΣ: Νομίζω ὅτι γιὰ νὰ καταλάβετε τὴν πορεία μου εἶναι πολὺ σημαντικὸ νὰ καταλάβετε τὴν προσωπική μου ἱστορία.

Εἶναι ἀδύνατον νὰ καταλάβετε τὴν θέση μου ἐὰν δὲν ἀρχίσουμε ἀπὸ τὴν ἀρχή. Ἡ ἀρχὴ εἶναι ὅτι ἐγὼ εἶμαι παιδὶ τοῦ ἐμφυλίου, παιδὶ τοῦ πολέμου τῆς καταστροφῆς τῆς Ἑλλάδος μέσα στὴν Γερμανικὴ κατοχή. Ἔφυγα 12 χρόνων ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, ὅταν ἡ μητέρα μου ὡς ἀξιωματικός τοῦ ΕΛΑΣ εἶχε καταδικαστεῖ σὲ θάνατο, ὅταν ὁ πατέρας μου γνωστὸς ἐπιστήμων, μεγάλος ἐπιστήμων, πρύτανης τοῦ Πολυτεχνείου, εἶχε ἀπολυθεῖ ἀπὸ ὅλες του τὶς θέσεις σὰν κομμουνιστής. Βρέθηκα σὲ ἡλικία 12 χρόνων κλεισμένος σ’ ἕνα σχολεῖο στὴν Γαλλία ἐντελῶς ἀπομονωμένος ἀπὸ τοὺς γονεῖς μου καὶ ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα. Καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἄρχισε ὅλη ἡ πορεία τῆς σκέψεώς μου, ἡ ὁποία δὲν ὑπῆρξε ποτὲ κομματικὴ δηλαδὴ εἶχα συνειδητοποιήσει αὐτὸ τὸ δρᾶμα τὸ Ἑλληνικὸ ὅτι ἡ χώρα μου βρισκότανε στὰ πρόθυρα ἐξαφανίσεως λόγῳ ἐμφυλίων σπαραγμῶν καὶ δὲν καταλάβαινα γιατί ἔπρεπε ὁ ἕνας νὰ ἔχει δίκαιο καὶ ὁ ἄλλος νὰ ἔχει ἄδικο. Ἄλλωστε μὲ εἶχε βοηθήσει καὶ ὁ πατέρας μου σ’ αὐτό, ὁ ὅποιος μοῦ ἔλεγε συνέχεια νὰ μὴν ἐπηρεαστῶ ἀπὸ τὸ οἰκογενειακὸ δρᾶμα, καὶ νὰ μὴν πάρω θέση ὑπὲρ τῶν κομμουνιστῶν ἐπειδὴ οἱ γονεῖς μου ἤτανε κομμουνιστές, ἀλλὰ νὰ δῶ τά πράγματα πιὸ ψύχραιμα. Ἐγὼ συνεδύασα ἀμέσως τὴν ἔλλειψη τῆς μητέρας μου μὲ τὴν ἔλλειψη τῆς πατρίδος μου.

Αὐτὸ γίνεται συχνὰ στοὺς Ἕλληνες τοῦ ἐξωτερικοῦ, γι’ αὐτὸ καὶ νομίζω ὅτι οἱ Ἕλληνες τοῦ ἐξωτερικοῦ ἔχουν παίξει, παίζουν καὶ θὰ παίξουν ἕνα πολὺ σημαντικὸ ρόλο στὴν ἀναγέννηση τῆς Ἑλλάδος. Ἐπειδὴ ἀκριβῶς βλέπουνε πιὸ σφαιρικὰ τὴν Ἑλλάδα, καὶ ὄχι κομματικά. Λοιπὸν γιὰ μένα ἡ ἔλλειψη τῆς μητέρας μου καὶ ἡ ἔλλειψη τῆς Ἑλλάδας πῆραν μιὰ καὶ μόνη μορφή, γιὰ μένα πράγματι ἡ Ἑλλάδα ἤτανε ἡ μητέρα μου, καὶ γι’ αὐτὸ πολὺ γρήγορα συνειδητοποίησα ὅτι πρέπει νὰ ἔχω σχέσεις μὲ ὅλους τοὺς ἕλληνες. Ποτὲ δὲν κομματικοποιήθηκα, ποτὲ δὲν εἶχα μιὰ κάρτα κόμματος ἂν καὶ μοῦ τὸ ζήτησαν ἐπανειλημμένως καὶ ὅταν ἤμουνα φοιτητὴς στὸ Παρίσι οἱ Ἕλληνες φοιτητές.

ΜΩΡΑΐΤΗΣ: Ἡ ἀριστερὴ πλευρά;

ΚΓΓΣΙΚΗΣ: Δὲν ἔχει σημασία ποιὰ πλευρά. Ἤθελαν πάντως νὰ πάρω μέρος σὲ διάφορες διαδηλώσεις, ἤθελαν μάλιστα νὰ χρησιμοποιήσουνε τὸ ὅτι ἐγὼ εἶχα πολιτογραφηθεῖ Γάλλος ὑπήκοος. Ἡ ἀπάντησή μου ἦταν ὅτι ἐγὼ δὲν κομματικοποιοῦμαι ἔχετε ὅλοι δίκαιο, κανένας δὲν ἔχει ἄδικο, καὶ αὐτὸ ποὺ μ’ ἐνδιαφέρει καὶ γι’ αὐτὸ εἶμαι κοντά σας εἶναι ὅτι εἴσαστε Ἕλληνες.

Εἶχα ἀπομονωθεῖ, καὶ δὲν ντρέπομαι νὰ πῶ ὅτι εἶχα ξεχάσει τά ἑλληνικά! Ἔχω τελειώσει μόνο το Δημοτικὸ σχολεῖο στὴν Ἑλλάδα βλέπετε, δώδεκα χρονῶν πῆγα πρώτη Γυμνασίου καὶ ἔφυγα ἀμέσως.

ΜΩΡΑΐΊΉΣ: Σᾶς ἐφυγάδεψε ὁ πατέρας σας φοβούμενος ὅτι οἱ διωγμοὶ ἐναντίον του μπορεῖ νὰ στρεφόντουσαν καὶ ἐναντίον σας;

ΚΙΤΣΙΚΗΣ: Τὸ Γαλλικὸ Ἰνστιτοῦτο μὲ φυγάδεψε, καὶ μάλιστα ἤμουνα ὁ Βενιαμὶν μιᾶς φουρνιᾶς ἑλλήνων.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ: Μαζὶ μὲ τοὺς Καστοριάδη, Ξενάκη, Ἀξελό, Σβορῶνο, καὶ ἄλλους;

ΚΙΤΣ.: Πράγματι, εἴχαμε τὸν Γιάννη Ξενάκη ὁ ὁποῖος ἤτανε φοιτητὴς τοῦ πατέρα μου, εἴχαμε τὸν Ἀξελό, εἴχαμε τὸν ἄλλο μεγάλο φιλόσοφο τὸν Κορνήλιο Καστοριάδη εἴχαμε τὸν ἱστορικὸ Νίκο Σβορῶνο καὶ ἄλλους. Αὐτοὶ φυγαδεύτηκαν τότε ἀπὸ τὸν Μερλιὲ ὁ ὁποῖος ἤτανε διευθυντὴς τοῦ Γαλλικοῦ Ἰνστιτούτου.

ΜΩΡ.: Τὸν Ὀκτάβιο Μερλιέ;

ΚΙΤΣ.: Πράγματι τὸν περίφημο Ὀκτάβιο Μερλιέ, καὶ μέσα σ’ αὐτὴν τὴν φουρνιὰ ὁ πατέρας μου τοῦ ζήτησε γιατί ἦταν προσωπικός του φίλος, νὰ συμπεριλάβει καὶ ἐμένα, καὶ ἔτσι μπόρεσα νὰ πάω στὴν Γαλλία. Ὁ Μερλιὲ φρόντισε καὶ μοῦ βρῆκε καὶ σχολεῖο. Καταλαβαίνετε ὅτι ἀπὸ ἡλικία δώδεκα χρονῶν μέχρι ἡλικία 18 χρονῶν ἤμουνα ἔγκλειστος σὰν σὲ φυλακὴ χωρὶς τοὺς γονεῖς μου μὲ μιὰ θεία ἡ ὁποία ἦταν Γαλλίδα καὶ ἤτανε παντρεμένη μὲ τὸν θεῖο μου τὸν μεγάλο ζωγράφο τὸν Ἀλέκο Κοντόπουλο, καὶ αὐτὴ ὅσο μποροῦσε τά Σαββατοκύριακα ἐρχόταν καὶ μὲ ἐπισκεφτόταν στὸ σχολεῖο.

ΜΩΡ.: Τά καλοκαίρια τί γινόταν;

ΚΙΤΣ.: Τά καλοκαίρια δὲν μποροῦσα νὰ ἔρθω στὴν Ἑλλάδα, μὲ τὴν θεία μου περιηγούμεθα τὴν Γαλλία. Γνώρισα ὅλη τὴν Γαλλία καὶ τά πιὸ μικρὰ ποταμάκια της ἀκόμα.

ΑΑΕΞ.: Κύριε Κιτσίκη πόσο Γάλλος αἰσθάνεστε;

ΚΙΤΣ.: Πολύ! Πάρα πολὺ Γάλλος!

Μετέφερα στὴν Ἑλλάδα τὴν ἀγάπη γιὰ τὴν μητέρα μου

Ἀλλὰ πολὺ πιὸ καθοριστικὰ γιὰ τὴν πορεία μου εἶναι τά πιὸ κάτω. Μέσα μου πρῶτα στὸ ὑποσυνείδητο καὶ μετὰ βγῆκε συνειδητὰ ὅτι πρέπει νὰ ξαναβρῶ κάτι τὸ χαμένο, τὸ ὁποῖο ἦταν μητέρα μου. Ἡ ὁποία βασανίσθηκε στὶς φυλακές.

Βέβαια δὲν ἐκτελέστηκε, ἀλλὰ ἔπαθε τὸ μυαλό της ἀπὸ τά βασανιστήρια. Πρὶν ἀπὸ αὐτά, ἦταν ἕνας θαυμάσιος ἄνθρωπος πολὺ ἔξυπνος, πολὺ ἰσορροπημένος μὲ φοβερὰ ταλέντα, ὅλη ἡ Ἀθήνα τὴν ἤξερε. Ὅταν βγῆκε τὸ 1952 ἀπὸ τὴν φυλακὴ ἦταν ἄλλος ἄνθρωπος.

Μέχρι ἀκόμα καὶ τὸ 1986 ποὺ πέθανε, ὑπέφερε ἀπὸ πνευματικὲς διαταραχές. Αὐτό μοῦ κόστισε πάρα πολύ. Ἐγὼ ὑπεραγαποῦσα τοὺς γονεῖς μου καὶ ἤθελα νὰ ξαναβρῶ αὐτὸν τὸν χαμένο παράδεισο.

Αὐτὴ τὴν ἀγάπη πρὸς τὴν μητέρα μου τὴν μετέφερα στὴν Ἑλλάδα. Κάποια στιγμὴ ρώτησα τὸν ἑαυτό μου γιατί ἡ Ἑλλάδα ποὺ ἦταν ἡ μητέρα μου, ποὺ ἦταν τὸ πᾶν, γιατί ἦταν ψωροκώσταινα γιατί εἶχε καταντήσει σ’ αὐτὴ τὴν καταπληκτικὴ παρακμή.

Ὅταν τά παιδιὰ στὸ σχολεῖο μὲ φωνὰζανε «Εὐγενῆ Ἕλληνα» καὶ μοῦ λέγανε γιὰ τά μεγαλεῖα τοῦ παρελθόντος, ἐγὼ ντρεπόμουνα διότι ἐντάξει τὸ μεγαλεῖο τοῦ παρελθόντος, ἀλλὰ σήμερα τί εἶχα νὰ τοὺς προσφέρω; Συνεχῶς συζητούσανε γιὰ τὴν Ἀκρόπολη, καὶ τὴν Ἀρχαιότητα ἀλλὰ δὲν τοὺς ἐνδιέφερε ἡ σύγχρονη Ἑλλάδα. Ἡ ὁποία ἤτανε τότε πάμφτωχη καὶ εἶχε φοβερὰ προβλήματα τά ὁποῖα τουλάχιστον δὲν ἔχουμε σήμερα.

Σήμερα ἤμαστε σχετικὰ ἕνα πλούσιο κράτος σὲ σχέση μὲ τά 200 δολλάρια τὸ κατὰ κεφαλὴν εἰσόδημα ποὺ εἴχαμε τὸ ’49.

Ἡ στροφὴ στὴν Ὀρθοδοξία

Πιστεύω στὸ Θεὸ ἀλλὰ πιστεύω καὶ ὅτι ὁ Θεὸς «δίνει γραμμὴ» σὲ μερικοὺς ἀνθρώπους.

Οἱ γονεῖς μου ἦταν ἐντελῶς ἄθεοι συνεπῶς ἐγὼ ᾖρθα στὴν πίστη ἐντελῶς μόνος. Ἐνῷ ἤμουνα ἀκόμη 10 χρονῶν πήγαινα στὴν ἐκκλησία τῆς συνοικίας ποὺ ἦταν ὁ Ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης, καὶ καθόμουνα ἐκεῖ καὶ ἄκουγα. Ὅταν ἐπέστρεφα μοῦ ἔλεγε ἡ μητέρα μου: «Καλὰ δὲν εἴπαμε ὅτι ἤμαστε ἄθεοι, τί πρᾶμα εἶναι αὐτὸ πηγαίνεις στὴν ἐκκλησία, δὲν ντρέπεσαι» «Ναὶ εἶμαι ἄθεος τὸ ξέρω μοῦ τὸ ἔχετε πεῖ μοῦ τὸ ἔχετε διδάξει». «Καὶ τότε γιατί πᾶς»; «Δὲν ξέρω μ’ ἀρέσει αἰσθάνομαι ἐκεῖ μιὰ ἀτμόσφαιρα ποὺ μὲ ἡσυχάζει». Πολὺ γρήγορα αὐξήθηκε αὐτὸ τὸ αἴσθημα τῆς πίστεως, καὶ ὅταν ἔγινα 20 χρονῶν εἶπα, γιὰ κάτσε δὲν μπορῶ νὰ λέω ψέματα στὸν ἑαυτό μου, γιατί μέχρι τότε ἔλεγα ὅτι δὲν πίστευα. Ὅταν μὲ ρωτοῦσαν, ἔλεγα ὅτι εἶμαι ἄθεος, διότι αὐτὸ μὲ εἶχαν μάθει οἱ γονεῖς μου.

Ἀλλὰ ἀπὸ τά εἴκοσί μου χρόνια καὶ μετά, ἔλεγα ἀνοιχτὰ ὅτι πιστεύω, εἶμαι πιστός. Ἀλλὰ εἶμαι καθολικός, ἢ εἶμαι ὀρθόδοξος; Οἱ καθολικοὶ κάναν πολὺ ὡραῖα τὴν δουλειά τους γιὰ νὰ μὲ ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὸν καθολικισμό.

ΜΩΡ.: Μὲ ποιὸ τρόπο;

ΚΙΤΣ.: Μὲ τὸ νὰ μοῦ δείξουν τὸν φανατισμὸ καὶ τὴν ἔλλειψη κατανοήσεως τῶν Δυτικῶν γενικά. Παρ’ ὅλο ποὺ ὑπεραγαποῦσα τοὺς Γάλλους αὐτὸ τὸ κατάλαβα ἀμέσως: Μόλις πῆγα στὸ σχολεῖο ἐσωτερικός, εἶδα ἕνα ἐκκλησάκι (παρεκκλῆσι) καὶ κάθε Κυριακή μοῦ δίνανε κλοτσιὲς γιὰ νὰ πηγαίνω ὑποχρεωτικὰ στὴν λειτουργία.

Ἡ ἀντίδρασή μου ἦταν νὰ πῶ γιὰ πρώτη φορὰ ὅτι ἐγὼ εἶμαι ὀρθόδοξος, δὲν εἶμαι καθολικός. Αὐτοί μοῦ ἀπάντησαν ἴδιο πρᾶγμα εἶναι, θὰ πᾶς στὴν ἐκκλησία ὑποχρεωτικά. Ἡ προπαγάνδα τῶν καθολικῶν παππάδων ἤτανε τόσο ἀφόρητη ὥστε αὐτοὶ μὲ ἀπελευθέρωσαν ἀπὸ τὸν καθολικισμό, διαφορετικὰ θὰ εἶχα γίνει καθολικός, καὶ ἄρχισα νὰ ἐνδιαφέρομαι γιὰ τὴν ὀρθοδοξία.

ΜΩΡ.: Σὲ τί ἡλικία;

ΚΙΤΣ.: Σὲ ἡλικία ἤδη 13 χρονῶν εἶχα ἔντονο αὐτὸ τὸ θρησκευτικὸ αἴσθημα τὸ ὁποῖο ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἦταν ἀντίθετο μὲ τὸν καθολικισμό. Ὅταν μπῆκα στὸ Πανεπιστήμιο ἐνδιαφέρθηκα πιὸ ἔντονα γιὰ τὴν ἱστορία γιατί πάντοτε ἤμουνα πολὺ καλὸς φοιτητὴς στὴν ἱστορία. Τότε εἶπα πὼς θὰ καταλάβω τὸν ἑλληνισμὸ αὐτὸ μ’ ἐνδιέφερε πρὶν ἀπὸ ὅλα, γι’ αὐτὸ πῆγα στὴν ἱστορία, παρ’ ὅλο ποὺ ἤμουνα παρὰ πολὺ καλὸς στὶς θετικὲς ἐπιστῆμες. Μάλιστα ἐπρόκειτο νὰ γίνω γιατρός. Παρακολούθησα δύο χρόνια ἰατρικὴ στὸ Παρίσι καὶ στὴν Γενεύη. Ἀλλά μοῦ εἶχε γίνει ἔμμονη σκέψη νὰ καταλάβω τὸν ἑαυτό μου, δηλαδὴ νὰ καταλάβω τὸν Ἑλληνισμό.

Βέβαια ἤμουν ἕνας περίεργος Ἕλληνας ποὺ δὲν ἤξερε καλὰ τά ἑλληνικά. Ἕλληνας ποὺ δὲν μποροῦσε νά... πάει στὴν Ἑλλάδα. Ἐγὼ ἐπέστρεψα γιὰ πρώτη φορὰ στὴν Ἑλλάδα μετὰ ἀπὸ 18 χρόνια, τὸ 1960 ποὺ ἤμουνα 30 χρονῶν. Ἤθελα νὰ καταλάβω τὸν ἑαυτό μου καὶ τότε εἶπα ὅτι αὐτὸ τὸ πρᾶγμα τὸ τόσο σημαντικὸ γιὰ μένα (δηλαδὴ ἡ Ἑλλάδα) εἶναι τόσο μικρὸ νὰ εἶναι αὐτὴ ἡ κουτσουλιὰ πάνω στὸ χάρτη, αὐτὰ τά μερικὰ ἑκατομμύρια αὐτὰ τά περιφρονημένα μερικὰ ἑκατομμύρια, (ὁ Ἕλληνας δὲν τὸ καταλαβαίνει αὐτὸ διότι ζεῖ μέσα στὸ καβοῦκι του καὶ δὲν ξέρει τί λένε γι’ αὐτὸν ἔξω). Ἐγὼ ἔβλεπα πόσο μᾶς περιφρονοῦσαν, ὅλο γιὰ τοὺς ἀρχαίους μιλοῦσαν, καὶ τοὺς εἶχαν ἐντελῶς ξεκόψει, ἐμεῖς δὲν ἤμασταν οἱ πραγματικοὶ συνεχιστὲς αὐτοῦ τοῦ ἔργου. Πῶς μπορούσαμε ἐμεῖς οἱ ρακένδυτοι ἄνθρωποι χωρὶς καμία πνευματικὴ παρουσία νὰ ἤμαστε οἱ συνεχιστὲς τοῦ Ἀρχαίου Ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ; Ἔτσι λέγανε.

ΜΩΡ. Τὸ λένε καὶ μέχρι σήμερα;

ΚΙΤΣ.: Βέβαια μὲ εἶχαν πολὺ πειράξει πάρα πολύ, εἶχα αἰσθανθεῖ αὐτὴ τὴν ταπείνωση καὶ μπορῶ νὰ πῶ ὅτι σὰν τὸν Ἅγιο Πέτρο τρεῖς φορὲς ἀρνήθηκα τὸν Χριστὸ δηλαδὴ ἀπὸ ποιὰ ἔννοια.

ΜΩΡ.: Μεταφορικὰ δηλαδή;

ΚΙΤΣ.: Ναὶ μεταφορικὰ θυμᾶμαι ἤμουνα σ’ ἕνα τραῖνο καὶ διέσχιζα τὴν Ἰταλία ἤμουνα μόνο 18 χρονῶν καὶ μὲ ρωτούσανε τί εἶμαι, καὶ ἐγὼ ἔλεγα Γάλλος, ντρεπόμουνα νὰ πὼς ὅτι εἶμαι Ἕλληνας.

Μετὰ ἔκλαψα ποὺ ἀρνήθηκα τὸν ἑαυτό μου.

Ἐνδιαφέρθηκα γιὰ τὴν Τουρκία ὡς προέκταση τοῦ ἑλληνισμοῦ, ἤξερα ἀπὸ τὴν ἱστορία ὅτι ἡ Ἑλλάδα δὲν ἦταν κάποτε σ’ αὐτὴν τὴν μικρὴ χερσόνησο. Δὲν ἦταν τά κατσάβραχα τῆς Πελοποννήσου, ὅσο καὶ γενναῖοι νὰ ἦταν οἱ Κολοκοτρωναῖοι δὲν μποροῦσε τέλος πάντων ἡ Ἑλλάδα, ἡ πλανητικὴ Ἑλλάδα νὰ εἶναι ἡ φουστανέλα τοῦ Κολοκοτρώνη, κάτι ἄλλο παραπάνω θὰ ἔπρεπε. Χωρὶς βέβαια νὰ ὑποβιβάζω τὸν ἥρωά μας τὸν Κολοκοτρώνη.

Ἡ Τουρκία μὲ ἐνδιαφέρει σὰν προέκταση τοῦ ἑλληνισμοῦ

ΜΩΡ.: Ὁ λόγος ποὺ ἡ στροφὴ σας ἦταν πρὸς τὴν Τουρκία καὶ ὄχι τυχὸν πρὸς τοὺς ἑλληνόφωνους τῆς Ἰταλίας ἢ κάπου ἀλλοῦ ποιὸς ἤτανε; Ποιὰ ἱστορικὰ δεδομένα, τί σᾶς ἔκανε νὰ στραφεῖτε πρὸς Ἀνατολὰς;

ΚΙΤΣ.: Ἐμένα μὲ εἶχαν ἀποκλείσει ἀπὸ τὴν Δύση οἱ ἴδιοι οἱ Δυτικοί, ὁ φανατισμός, τῶν Δυτικῶν, ἡ ὑπεροψία τῶν Δυτικῶν. Ἡ Ἰταλία ἤτανε Καθολική, καὶ δὲν μποροῦσα νὰ βρῶ προέκταση αἰσθηματικὴ πρὸς αὐτὸν τὸν χῶρο. Ὁ χῶρος ποὺ ἔψαχνα, ἤτανε ὁ Ἀνατολικός, καὶ ἦταν ὁ χῶρος τῶν καταπιεσμένων, ἐπειδὴ ἔχω κρατήσει ἀπὸ τοὺς  γονεῖς μου καὶ εἶμαι πολὺ περήφανος γι’ αὐτό, τὸ αἴσθημα τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης καὶ τῆς ἐθνικῆς ἀπελευθερώσεως τῶν λαῶν.

Μερικὲς λεπτομέρειες στὴν ζωή μου μὲ εἶχαν βοηθήσει νὰ προσανατολιστῶ: Ὅταν πῆγα σὲ ἡλικία 12 χρονῶν γιὰ πρώτη φορὰ ἐσωτερικὸς σ’ ἕνα σχολεῖο, ὑπῆρχε ἕνας δάσκαλος πυγμαχίας πού μου ἔδεινε μαθήματα πυγμαχίας, καὶ ἤτανε Τοῦρκος. Μὲ ἀγάπησε φοβερὰ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ γιατί ἤμουνα ἑλληνάκι. Μοῦ εἶπε: ἄκου ἐδῶ ἐμεῖς οἱ Τοῦρκοι καὶ οἱ Ἕλληνες βρισκόμαστε σὲ ἐχθρικὸ περιβάλλον, νὰ μάθεις νὰ ἀμύνεσαι, νὰ μάθεις καλὴ πυγμαχία, διότι θὰ τὴν χρειαστεῖς. Θέλησα νὰ εἰδικευτῶ στὴν Τουρκικὴ ἱστορία. Ποτὲ δὲν ἐνδιαφέρθηκα γιὰ τὴν Τουρκία σὰν Τουρκία, ἀλλὰ γιὰ Τουρκία σὰν προέκταση τοῦ ἑλληνισμοῦ, καὶ ἔκανα τὸ ντοκτορά μου πάνω σ’ αὐτὸ τὸ θέμα.

ΜΩΡ.: Πάνω σε ποιὸ ἀκριβῶς θέμα; Ποιὸς ἦταν ὁ τίτλος;

Ἕνα βιβλίο-ὁδηγὸς γιὰ τὴν Τουρκικὴ Πολιτικὴ

ΚΙΤΣ.: Στὸ θέμα τῆς κρατικῆς προπαγάνδας, τῆς προπάγανδας τοῦ Βενιζέλου τὸ 1919 στὸ συνέδριο τῆς Εἰρήνης γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ πετύχουμε τὶς ἐδαφικές μας διεκδικήσεις.

Τὸ βιβλίο θεωρήθηκε ὅτι ἵδρυσε ἕνα καινούργιο κλάδο στὴν ἐπιστήμη τῶν διεθνῶν σχέσεων. Τὸ ἀναφέρουν αὐτό, στὴν εἰσαγωγὴ τῆς «Ἱστορίας τῶν Διεθνῶν σχέσεων», οἱ δύο πιὸ γνωστοὶ διεθνολόγοι τῆς Γαλλίας, ὁ Πιερ Ρενουβὲν καὶ ὁ Ζὰν Πιετίστ Νιυροβὲν.

Ἀναφέρεται συγκεκριμένα: «Τὸ βιβλίο αὐτὸ ἱδρύει ἕνα καινούργιο κλάδο, τὸν κλάδο τῆς μελέτης τῆς ἐξωτερικῆς προπαγάνδας ἑνὸς κράτους γιὰ νὰ ἐπιτύχει ἐδαφικὲς διεκδικήσεις».

Ὅλη αὐτὴ ἡ προπαγάνδα ἔγινε εἰς βάρος τῆς τότε ἡττημένης Τουρκίας. Ἔτυχε τότε οἱ Τοῦρκοι νὰ τὸ προσέξουν αὐτὸ τὸ βιβλίο καὶ τὸ μετέφρασαν ἀμέσως στὰ Τουρκικά. Γι’ αὐτοὺς ἦταν μιὰ ἀποκάλυψη καὶ εἴπανε, ὁρίστε οἱ Ἕλληνες γιατί εἶχαν τόσες ἐπιτυχίες τὸ 1919, διότι εἶχαν ὀργανώσει μιὰ καταπληκτικὴ προπαγάνδα. Μπορεῖ νὰ πεῖ κανεὶς ὅτι ὅλη ἡ προπαγάνδα τῆς Τουρκίας ἀπὸ τὸ ’63-’64 καὶ μετὰ βασίστηκε στὴν μελέτη αὐτοῦ τοῦ βιβλίου. Δηλαδὴ τόσο πολύ τοὺς ἐντυπωσίασε τὸ ἐπίτευγμα τὸ ἑλληνικὸ ὥστε βάδισαν στὰ χνάρια του.

ΑΛΕΒ.: Στὰ Ἑλληνικὰ κυκλοφόρησε ποτὲ αὐτὸ τὸ βιβλίο;

ΚΓΓΣ.: Ὄχι ποτὲ στὰ Ἑλληνικὰ μόνο ὅπως σᾶς εἶπα στὰ Τούρκικα καὶ φυσικὰ στὰ Γαλλικὰ γιατί τὸ εἶχαν ἐκδόσει οἱ Πανεπιστημιακὲς ἐκδόσεις τῆς Γαλλίας. Ἦταν ἕνα μεγάλο βιβλίο 537 σελίδων μὲ τίτλο: «Προπαγάνδα καὶ διεθνὴς πολιτική. Ἡ Ἑλλὰς καὶ οἱ διεκδικήσεις της στὸ συνέδριο εἰρήνης τοῦ 1919». Οἱ Τοῦρκοι μὲ γνώρισαν μ’ αὐτὸ τὸ 1964, διότι ἔγινε φοβέρος σάλος γιὰ αὐτό. Τότε στὴν Τουρκία ἡ κάθε ἐφημερίδα ἤθελε νὰ τὸ ἔχει δική της ἀποκλειστικότητα. Τελικὰ μιὰ ἀπὸ τὶς Τουρκικὲς ἐφημερίδες, ἡ Γενὶ Μεϊντὰν τὸ δημοσίευσε, σὲ 32 συνέχειες, μὲ τεράστιους τίτλους κάθε φορὰ.

Ἀργότερα ἔμαθα ὅτι αὐτοὶ ποὺ ἐνδιαφέρθηκαν περισσότερο γιὰ αὐτὸ τὸ βιβλίο ἦταν οἱ Στρατιωτικοί της Τουρκίας.

ΜΩΡ.: Ὑπῆρξε ἐνδιαφέρον ἀπὸ Ἑλληνικῆς πλευρᾶς γιὰ αὐτὸ τὸ βιβλίο σας;

ΚΙΤΣ.: Ὄχι οὔτε καν τὸ μετάφρασαν. Ἂν ἤξεραν οἱ Ἕλληνες νὰ τὸ ἐκμεταλευτοῦν θὰ ἔπρεπε νὰ συνεχίσουν τὴν παράδοση τοῦ Βενιζέλου. Ὁ ὁποῖος ἦταν ὁ ἄνθρωπος ποὺ καὶ στὸν τομέα τῆς προπαγάνδας εἶχε μεγαλουργήσει.

Ἡ ἀντίθεσή μου μὲ τοὺς ἐθνικόφρονες

Οἱ Ἕλληνες ἐθνικόφρονες μὲ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο εἶχαν συλλάβει τὸ θέμα κατέστρεφαν συστηματικὰ καὶ συρρίκνωναν τὴν Ἑλλάδα, ἀντὶ νὰ βοηθοῦν στὴν πραγματοποίηση τῶν πόθων μας. Πρῶτον ἀναφέρονται συνεχῶς σὲ ἐξάπλωση ἐδαφῶν, στὴν ἐπέκταση, σὲ ἐδάφη καὶ ὄχι σὲ ἀνθρώπους. Τά ἐδάφη δὲν μᾶς ἐνδιαφέρουν, οἱ ἄνθρωποι μᾶς ἐνδιαφέρουν. Ἐὰν ἔχετε μιὰ ἔρημο ἢ ἔστω ἕνα πολὺ εὔφορο μέρος καὶ δὲν ἔχετε ἀνθρώπους γιὰ νὰ τὸ ἀξιοποιήσετε τί τὸ θέλετε τὸ ἔδαφος αὐτό; Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν σημασία. Ἔχουμε ὑποπληθυσμό, ἔχουμε πάρα πολὺ λίγο κόσμο, ὄχι μόνο λίγο ἔδαφος, συνεπῶς εἶναι πάρα πολὺ σημαντικὸ νὰ ἐξαπλωθοῦμε, νὰ ἔχουμε περισσότερους ἀνθρώπους. Ἡ Τουρκία γιὰ μᾶς δὲν εἶναι μόνο ἔδαφος ποὺ θυμίζει ἱστορικά το μεγαλεῖο μας, τὸ τί προσφέραμε στὸν πολιτισμό, εἴτε στὴν Ἀρχαία ἐποχή, εἴτε στὸ Βυζάντιο, ἀλλὰ εἶναι καὶ οἱ ἄνθρωποί μας.

Οἱ Τοῦρκοι εἶναι οἱ καλύτεροι Ἕλληνες

Μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια μελέτης διαπίστωσα ὅτι οἱ Τοῦρκοι εἶναι οἱ καλύτεροι Ἕλληνες. Ὄχι μόνο γιατί εἶναι ἑλληνικῆς καταγωγῆς οἱ πιὸ πολλοὶ ἀπὸ αὐτούς, (γιὰ μένα δὲν ἔχει τόσο σημασία ἂν ἔχουνε ἑλληνικὸ αἷμα ἢ δὲν ἔχουν) ποὺ ἔχουνε καὶ ἑλληνικὸ αἷμα. Ἐπειδὴ ἐγὼ δὲν εἶμαι φυλετιστὴς δὲν μ’ ἐνδιαφέρει ἂν τὸ αἷμα εἶναι βιολογικὰ ἑλληνικὸ ἢ ὄχι. Ἐμένα αὐτὸ ποὺ μ’ ἐνδιαφέρει εἶναι ἂν μεταφέρουν ἢ ὄχι τὴν Ἑλληνικὴ κουλτούρα καὶ ἂν ἔχουν Ἑλληνικὸ πνεῦμα. Ὁ Τοῦρκος ἔχει ἑλληνικὸ πνεῦμα δὲν εἶναι Μουσουλμάνος.

ΜΩΡ.: Δῶστε μας παραδείγματα ποὺ πείθουν γιὰ τὸν ἐντυπωσιακὸ ἰσχυρισμό σας.

Ἀλεβίδες: 20 ἑκατομμύρια δυνάμει σύμμαχοι τῆς Ἑλλάδας, μέσα στὴν Τουρκία

Θὰ ἔρθω στὸ μεγάλο πρόβλημα τῶν Ἀλεβίδων τώρα.

ΑΛΕΞ.: 'Ὅταν ἀναφέρεστε βέβαια στοὺς Τούρκους δὲν ἀναφέρεστε στοὺς Τούρκους ποὺ ἔχουν ἔρθει ἀπὸ τὸ Σινκιάνγκ οὔτε ἀναφέρεστε στοὺς Τούρκους μέχρι τὸ Ἀζερμπαϊτζὰν, ἀναφέρεστε στοὺς Μικρασιάτες.

ΚΙΤΣ.: Κοιτάξτε, αὐτὸ εἶναι μιὰ παρερμηνεία τὴν ὁποία οἱ ἴδιοι οἱ Τοῦρκοι καὶ ἰδιαίτερα οἱ ἐθνικιστὲς Τοῦρκοι ἔχουνε διαδόσει. Καὶ ἐμεῖς πιστεύουμε λανθασμένα αὐτὸ ποὺ οἱ ἴδιοι οἱ Τοῦρκοι ἐθνικιστὲς πιστεύουνε. Ἐν τούτοις αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι ὑπῆρξαν πάντα ἐκεῖ, δὲν ᾔρθανε ἀπὸ τὴν Κεντρικὴ Ἀσία.

Αὐτοὶ ποὺ ᾔρθανε ἀπὸ τὴν Κεντρικὴ Ἀσία ἦταν ἐλάχιστοι ὡς εἰσβολεῖς. Τώρα ὁ Τουρκικὸς Ἐθνικισμὸς καὶ ὁ Παντουρκισμὸς ἔχει ἐξαπλώσει τὸ μῦθο ὅτι ἡ Τουρκικὴ κουλτούρα εἶναι κουλτούρα καθαρῶς τῆς Κεντρικῆς Ἀσίας ποὺ προέρχετε ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῶν Σαμάνων τῆς προϊσλαμικῆς ἐποχῆς. Ἔχουνε μιὰ προσωπικότητα ἐντελῶς διαφορετικὴ ἀπὸ τὸν χῶρο στὸν ὁποῖο ζοῦνε. Δὲν ἔχουνε καμμία σχέση (σύμφωνα μὲ αὐτὴν τὴν λανθασμένη ἄποψη) μὲ τὸ Βυζάντιο οὔτε μὲ τοὺς πολιτισμοὺς τῆς Μικρᾶς Ἀσίας κ.λ.π. Αὐτὸ βέβαια δὲν ἔχει καμία ἱστορικὴ βάση.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι οἱ Τοῦρκοι εἶναι οἱ συνεχιστὲς διαφόρων πολιτισμῶν τῆς Μικρὸς Ἀσίας. Ὅλοι αὐτοὶ οἱ πολιτισμοὶ βρέθηκαν ὑπὸ τὴν ἐπιρροὴ τῆς ἑλληνικῆς σκέψεως ἐξελληνίστηκαν καὶ λίγο πολύ, δίχως νὰ εἶναι καθαρόαιμοι Ἕλληνες, συνέχισαν καὶ ἐμπλούτισαν τὴν ἑλληνικὴ σκέψη. Εἶναι βασικὰ ὅλοι ἑλληνικοὶ πολιτισμοὶ καὶ συνεχίζουν γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ σεβόμαστε καὶ νὰ ἀγαπᾶμε τοὺς Τούρκους. Ἂν δὲν σεβόμαστε καὶ δὲν ἀγαπᾶμε τοὺς Τούρκους δὲν σεβόμαστε καὶ δὲν ἀγαπᾶμε τὸν ἑαυτό μας, καὶ δὲν εἶναι δυνατὸν (κι’ αὐτὸ τὸ ἔμαθα καὶ ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία) νὰ ἑξαπλώνεσε μὲ μῖσος. Τὸ μῖσος πάντα συρρικνώνει, ἡ ἀγάπη ἐπεκτείνει αὐτὸ δίνει λύση καὶ δὲν εἶναι σχῆμα λόγου, αὐτὸ τὸ ἔχετε δεῖ καὶ στὴν ζωὴ σας ἅμα θέλετε νὰ ἐκδικηθεῖτε κάποιον τὴν πληρώνετε, τελικά.

ΑΛΕΞ.: Πιστεύετε ὅτι στὸ ὑποσυνείδητό των Τούρκων εἶναι χαραγμένη αὐτὴ ἡ πραγματικότητα;

ΚΙΤΣ.: Βεβαίως ὑπάρχει κάτι τὸ ἀσυνείδητο, πολὺ περίεργη εἶναι ἡ ἀγάπη προσήλωση, τοῦ Τούρκου πρὸς τὸν Ἕλληνα, εἶναι σχεδὸν ἀνεξήγητη. Γνωρίζουνε ὅτι τοὺς βρίζουμε συχνά. Ξέρουνε τὴν θέση μας ὅτι εἶναι πολὺ ἐχθρικὴ καὶ παρ’ ὅλα αὐτὰ ἀκούω συχνὰ τὴν ἐρώτηση: «Γιατί ἐνῷ ἐμεῖς ἔχουμε αὐτὴ τὴν ἀγάπη ποὺ βλέπετε, ἐσεῖς δὲν μᾶς ἀγαπᾶτε, αὐτὸ τὸ ἔχουνε παράπονο, ἀλλὰ ὑπάρχει αὐτὸ ποὺ λέτε στὸ ὑποσυνείδητο πράγματι.

Ἀλλὰ ἂς ἔρθουμε τώρα στὸ πρῶτο, τὸ φοβερὸ λάθος ποὺ κάνουμε, ὅλα αὐτὰ τά λάθη τά πληρώνουμε ἐμεῖς. Δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ Τουρκία, δὲν μᾶς ἐνδιαφέρουν οἱ Τοῦρκοι, μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ Ἑλλάδα. Γιὰ νὰ ξαναβρεῖ τὸν ἑαυτό της ἡ Ἑλλάδα θὰ πρέπει νὰ δεῖ τὸν Τοῦρκο ὅπως εἶναι στὴν πραγματικότητα καὶ ὄχι ὅπως τὸν παρουσιάζουν οἱ ξένες προπαγάνδες. Ὁ Τοῦρκος οὐσιαστικὰ δὲν εἶναι Μουσουλμάνος. Τὸ Ἰσλὰμ εἶναι Ἀραβικό, καὶ οἱ Τοῦρκοι πάντα εἶχαν ἀπέχθεια πρὸς τοὺς Ἄραβες. Οἱ Ἄραβες τὸ ξέρουν πολὺ καλά, γι’ αὐτὸ καὶ στὴν ἱστορία τοὺς λένε ὅτι ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός του Ἀραβικοῦ πολιτισμοῦ ὑπῆρξαν οἱ Τοῦρκοι.

Μέχρι τὸ 15ο αἰῶνα ἡ πλειοψηφία τῶν Τούρκων ἤτανε αὐτὸ ποὺ λέμε σήμερα Ἀλεβίδες. Πρόκειται γιὰ μιὰ μορφὴ Σιΐτισμου (ὑπάρχουν πολλὲς μορφὲς Σιϊτισμού). Πάντως ὁ Σιϊτισμὸς τῶν Ἀλεβίδων εἶναι πολὺ διαφορετικὸς ἀπὸ τὸν γνωστὸ Σιΐτισμό του Ἰρᾶν.

Ὁ Τουρκικὸς Ἀλεβισμὸς ἀπὸ τὴν ἀρχὴ (ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς ἐγκαθιδρύσεως τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας τὸ 1280) καὶ πρὶν τοὺς Ὀθωμανοὺς ἀκόμη, εἶχε φοβερὰ ἐπηρεαστεῖ ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία. Εἶναι ἕνα εἶδος ἂς ποῦμε συγκριτισμοὺ Ἰσλὰμ-Ὀρθοδοξίας ἐξαρχῆς. Σήμερα ἀκόμη οἱ Ἀλεβίδες εἶναι 20.000.0000, τὸ 1/3 τοῦ Τουρκικοῦ πληθυσμοῦ. Καὶ πὼς κατάφεραν αὐτοὶ νὰ παραμείνουν τὸ 1/3, ἐνῷ ἤτανε πλειοψηφία πρὶν ἀπὸ τὸν 15ου αἰῶνα καὶ πῶς κατάφεραν νὰ μὴν ἐξαφανιστοῦν;

ΜΩΡ.: Θὰ ρωτοῦσα μᾶλλον γιατί δὲν ἐπεκράτησαν.

ΚΙΤΣ.: Γιατί ὅταν ἡ Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία κυριάρχησε ἐπὶ τῶν Ἀραβικῶν κρατῶν, ἄλλαξε μορφή. Μπῆκε ἕνα ξένο στοιχεῖο μέσα της, τὸ Ἀραβικό.

Μέχρι τότε ἤτανε πραγματικὰ ἡ συνέχεια τοῦ Βυζαντίου. Μὴν ξεχνᾶμε ποτὲ ὅτι ἡ ἴδια λέξη χρησιμοποιεῖται ἀπὸ τοὺς Τούρκους γιὰ νὰ ὁρίζουν τὴν Βυζαντινὴ καὶ τὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία: Τιγέρε Ροὺμ (Ἡ χώρα τῶν Ρωμαίων).

Ἀπὸ τὸ 1280 ποὺ ἱδρύεται ἡ ὀθωμανικὴ αὐτοκρατορία μέχρι τὸ 1516-17 ποὺ γίνεται ἡ στροφὴ πρὸς τοὺς Ἄραβες, αὐτὴ εἶναι στραμμένη πρὸς τὴν Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία καὶ τὴν σχετικὴ πολιτιστικὴ παράδοση. Τότε γίνεται μιὰ ἐπιτυχία ποὺ ἦταν καταστροφὴ γιὰ τὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία: κατέκτησαν τὶς Ἀραβικὲς χῶρες.

Τότε μπῆκε ἕνα «σάπιο» στοιχεῖο μέσα στὴν Αὐτοκρατορία. Οἱ Ἄραβες βέβαια ἀρνοῦνται αὐτὴ τὴν πραγματικότητα, ἴσως γι’ αὐτὸ τὸ λόγο δὲν τοὺς ἀρέσουν καὶ τά βιβλία μου, τά θεωροῦν ἀντιαραβικά. Ἐγὼ φυσικὰ ὑποστηρίζω ὅτι μιὰ βασικὴ ἀρχὴ τῆς παρακμῆς τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας ἦταν ἡ κατάκτηση βασικά της Αἰγύπτου καὶ τῆς Συρίας ποὺ ἔγινε στὰ 1516- 1517. Ἡ Αἴγυπτος παρουσίαζε τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἕνα χαλίφη «φάντασμα» στὸ Κάϊρο, ποὺ ἦταν τῆς δυναστείας τῶν Ἀβασιδῶν. Ὁ Ὀθωμανὸς Αὐτοκράτορας μᾶς πῆρε διὰ τῆς βίας τὸν χαλίφη στὴν Κων/πολη καὶ τὸν ὑποχρέωσε νὰ τοῦ δώση τὸν τίτλο του. Διότι ἤθελε νὰ ἔχει ἕνα τίτλο παραπάνω. Ὁ Ὀθωμανὸς Αὐτοκράτορας μὲ αὐτὸ τὸν τίτλο πίστευε ὅτι θὰ μποροῦσε καλλίτερα νὰ ἐπιβληθεῖ στὸν πληθυσμὸ τῶν Ἀραβικῶν χωρῶν του.

Αὐτὸ τὸ «φάντασμα» ποὺ ἦταν ὁ Ἀλουμ- ταακίλ, ὁ τελευταῖος των Ἀβασιδῶν δίδει τὸν τίτλο στὸν Αὐτοκράτορα, ὁ ὁποῖος πλέον παρουσιάζεται καὶ σὰν χαλίφης. Ἐδῶ ὅμως γεννιέται τὸ ἐρώτημα: Ἦταν Μουσουλμάνος ὁ Σουλτάνος; Ὄχι, δὲν ἦταν πραγματικὸς Μουλουλμάνος. Ἐμεῖς αὐτὸ τὸ γνωρίζουμε ἀπὸ τὴν παράδοση, ὅλη ἡ παράδοση τῶν Ὀθωμανῶν ἦταν Ἀλεβί.

Γιατί τὸ μεγάλο ἐρώτημα εἶναι γιατί φτιάχτηκε τὸ Ντεσιρμὲ τὸ λεγόμενο στὰ ἑλληνικὰ (κακῶς) παιδομάζωμα. Ντεσιρμὲ δὲν σημαίνει παιδομάζωμα σημαίνει ἁπλῶς μάζωμα, ἐπιστράτευση, κάτι τέτοιο. Τὸ ντεσιρμὲ ἔγινε ἀκριβῶς γιὰ νὰ βοηθήσει νὰ ἐπιβληθεῖ ὡς πραγματικὴ θρησκεία τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας ὁ Ἀλεβισμός. Τί ἦταν τὸ Ντεσιρμέ; Τὸ Ντεσιρμὲ ὅπως ξέρετε ἦταν μιὰ ἐπιλεκτικὴ ἐπιλογὴ νέων, μόνο Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.

ΜΩΡ.: Μιλᾶτε γιὰ τὸ σῶμα τῶν Γενιτσάρων.

ΚΙΤΣ.: Ὄχι μόνο Γενίτσαροι, μέλῃ αὐτῆς τῆς τάξεως τοῦ Ντεσιρμέ, ἦταν καὶ οἱ Γενίτσαροι. Οἱ ἄλλοι ἦταν ἡ ἄρχουσα τάξη τῆς Αὐτοκρατορίας, ἡ αὐλὴ τοῦ Βασιλέως. Εἶχαν στρατιωτικὲς καὶ θρησκευτικὲς ἀρχές, τὴν θρησκεία τοῦ Ἀλεβίδων (δηλαδὴ τῶν Μπεχτατζίδων τοῦ Χατζῆ μπεκτὰς). Αὐτὴ ἡ θρησκεία τῶν Ἀλεβίδων ἔγινε ἡ ἐπίσημη θρησκεία τοῦ παιδομαζώματος. Ἡ ἐπίσημη θρησκεία τῆς Αὐτοκρατορίας βασικά, δηλαδὴ τοῦ Σουλτάνου. Ἐδῶ ὅταν λέμε ἐπίσημη χρειάζεται προσοχή, ὄχι ἐπίσημη ὑπὸ τὴν ἔννοια τῶν κειμένων.

Ἦταν ἡ θρησκεία ποὺ ἠθελημένα τὴν ἐπέβαλε ὁ Σουλτάνος. Κατ’ ἐπίφαση, ὁ Σουλτάνος ἦταν Μουσουλμάνος Σουνίτης. Ὅταν ὅμως ἔγινε καὶ χαλίφης δὲν μποροῦσε πλέον νὰ λέγῃ ὅτι εἶναι Μπεκτασής, συνεπῶς ὁ Μπεκτασισμὸς ὑποχώρησε. Ἀπὸ ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ἀρχίζει καὶ ἰδιαίτερα ἀπὸ τὸ 1516 ὁ μεγάλος διωγμὸς τῶν Ἀλεβίδων. Διότι χάριν τῶν συμφερόντων τῆς Αὐτοκρατορίας, ἡ θρησκεία τῶν Ὀθωμανῶν θυσιάστηκε.

Οἱ Ἀλεβίδες θυσιάστηκαν καὶ ὁ Σουνισμὸς τῶν Ἀράβων ἐπεβλήθη γιὰ λόγους κρατικοῦ συμφέροντος (Raison d' etat). Οἱ Ἀλεβίδες ὑπῆρξαν τά μεγάλα θύματα αὐτῆς τῆς κατάκτησης. Ὑπέστησαν ἕνα διωγμὸ φοβερό. Οἱ Ἀλεβίδες αὐτὰ τά 20.000.000, ἀκόμη καὶ σήμερα ἔχουν μῖσος κατὰ τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας. Εἶναι ἀστεῖο νὰ λέμε ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ὅτι εἴχαμε Ὀθωμανικὸ ζυγό. Ἂν πράγματι ὑπῆρχαν ἄνθρωποι ποὺ ὑπέστησαν φοβερὸ Ὀθωμανικὸ ζυγὸ ἦταν οἱ Ἀλεβίδες. Ἄνθρωποι δηλαδὴ ποὺ μιλοῦσαν Τουρκικὰ καὶ ἐπισήμως τουλάχιστον ἐθεωροῦντο Μουσουλμάνοι, δηλαδὴ ὄχι Χριστιανοί. Οἱ Ἀλεβίδες ἦταν σκλάβοι καὶ πρῶτα ἀπ’ ὅλα δὲν εἶχαν δικό τους μιλέτι.

Τά Μιλέτια στὴν ἀρχὴ ἦταν ὅπως ξέρετε τέσσερά το Ἑλληνορθόδοξο, τὸ Ἀρμενικό, τὸ Ἑβραϊκό, καὶ τὸ Σουνιτικό. Ἀργότερα βέβαια ἔγιναν ὑπὸ τὴν πίεση τῶν Δυτικῶν δυνάμεων τὸ Καθολικὸ καὶ τὸ Προτεσταντικό. Οἱ Ἀλεβίδες δὲν εἶχαν ποτὲ τοὺς δικό τους Μιλέτι. Τοὺς ἔλεγαν: εἴσαστε Μουσουλμάνοι συνεπῶς πρέπει νὰ ὑπακούετε στὸν Σεϊχουλισλάμη. Ὁ Σεϊχουλισλάμης ἦταν πάντοτε Σουνίτης καὶ οὐσιαστικὰ αὐτὸ εἶναι σὰν ἐμεῖς νὰ ὑπαγόμαστε στοὺς Καθολικούς. Ἦταν σὰν νὰ μᾶς ἔλεγαν: Εἴσασθε Ὀρθόδοξοι δηλαδὴ Χριστιανοί, τότε ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποί σας θὰ εἶναι καθολικοί! Καταλαβαίνετε πόσο φοβερὸς διωγμὸς ἔγινε, μαζὶ μὲ φοβερὲς σφαγὲς γιὰ αἰῶνες. Ἔχουν μιὰ ἱστορία αἱματοβαμένη γεμάτη διωγμούς.

Γι’ αὐτὸ εἶναι οἱ πιὸ φοβεροὶ ἐχθροί της Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας δηλαδὴ τελικά της δικῆς μας Αὐτοκρατορίας. Διότι ἐμεῖς ἐπωφεληθήκαμε, ἐμεῖς διοικούσαμε καὶ ἐμεῖς μέσῳ τῆς ἀρχῆς ποὺ κατείχαμε εἴχαμε ὅλα τά προνόμοια. Αὐτοὶ βρισκόντουσαν ὑπὸ διωγμό. Οἱ Ἀλεβίδες λοιπὸν παρ’ ὅλα αὐτὰ κατόρθωσαν νὰ ἐπιζήσουν καὶ νὰ μείνουν τὸ 1/3 τοῦ πληθυσμοῦ τῆς χώρας.

Ἔχουν μέσα στὶς ἀρχές τους ὅτι, νὰ λὲς ψέμματα ἐφ’ ὅσον κινδυνεύει ἡ θρησκεία σου εἶναι θεμιτό, καὶ βρήκανε κάποια ρήση τοῦ Προφήτου γιὰ νὰ δικαιολογήσουν ὅτι ἐπιτρέπεται τὸ ψέμμα. Ὅταν λοιπὸν σὲ ρωτᾶνε εἶσαι Ἀλεβής, νὰ λὲς ὄχι δὲν εἶμαι Ἀλεβής, εἶμαι Μουσουλμάνος Σουνίτης, διότι κινδυνεύει ἡ ζωή σου καὶ ἡ πίστη σου. Ἐπίσης σὲ ὅλη τους τὴν παράδοση πίνουν κρασί, σὲ θρησκευτικὲς ἑορτὲς καὶ λειτουργίες μάλιστα χρησιμοποιοῦν τὸ οἰνόπνευμα ὅπως καὶ ἐμεῖς.

ΜΩΡ.: Σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς κανονικοὺς Μουσουλμάνους.

ΚΙΤΣ.: Ἀκόμη δὲν μπαίνουν ποτὲ σὲ τζαμί, θεωροῦν ὅτι εἶναι τὸ χειρότερο πρᾶγμα, ἐπὶ 700 χρόνια δὲν μπῆκαν ποτὲ σὲ τζαμί. Δὲν ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ ἔχουν δικούς τους ναούς, διότι μέχρι ἐκεῖ φτάνει ὁ κατατρεγμός τους, ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι εἴχαμε ἐκκλησίες κ.τ.λ. Οἱ Ἀλεβίδες λοιπὸν δὲν ἔχουν θρησκευτικὸ χῶρο, δὲν τοὺς τὸ ἐπιτρέπουν, τοὺς ἔλεγαν ἢ θὰ μπεῖτε σὲ τζαμὶ διότι ἐμεῖς σᾶς θεωροῦμε Μουσουλμάνους, ἢ δὲν θὰ ἔχετε θρησκευτικὸ χῶρο.

Ἔτσι ἔχουν καὶ αὐτοὶ Μυστικοὺς Θρησκευτικοὺς χώρους μέχρι σήμερα ποὺ λέγονται ἰντζέμη. Καὶ ὅμως ὅλη ἡ Τουρκικὴ Κουλτούρα βασικὰ εἶναι Ἀλεβί. Ξέρετε ὅτι μόνο το 1991 ἐπετράπη νὰ βγεῖ περιοδικὸ τῶν Ἀλεβίδων; Λέγεται μάλιστα ἰντζέμη (μὲ τὸ ὄνομα τοῦ τόπου λατρείας), τώρα ἀρχίζουν καὶ πληθαίνουν βιβλία γιὰ τοὺς Ἀλεβίδες, καὶ ζήτησαν νὰ ἀναγνωρισθοῦν. Ὅμως δὲν ἀναγνωρίζονται οὔτε ἀπὸ τὴν Κυβέρνηση Ντεμιρέλ. Τὸ περιοδικὸ ἰντζέμη εἶχε βγεῖ γιὰ μερικοὺς μῆνες τὸ 1964 ἐπὶ Ντεμιρέλ. Τὸ εἶχαν ὅμως κλείσει ἀμέσως μὲ τὴν κατηγορία ὅτι θέλουν νὰ διαμελίσουν τὴν Τουρκία, ὅπως καὶ τοὺς Κούρδους, ὅτι εἶναι ἐπικίνδυνοι γιὰ τὴν ἐδαφικὴ ἀκεραιότητα τῆς Τουρκίας.

ΑΛΕΞ.: Ὁ ἀριθμὸς τους πόσος περίπου ὑπολογίζεται σήμερα;

ΚΓΓΣ.: Εἶναι καὶ πάνω ἀπὸ εἴκοσι ἑκατομμύρια, αὐτὸ τὸ ἀναγνωρίζουν ὅλοι. Σήμερα ἔχουν τρεῖς Ὑπουργοὺς στὴν Κυβέρνηση Ντεμιρὲλ ποὺ εἶναι Ἀλεβίδες, ἀλλὰ εἶναι πουλημένοι, ὑπάρχουν καὶ καθηγητὲς Πανεπιστημίων. Ἀλλὰ εἶναι τέτοιος ὁ διωγμὸς τῶν 700 χρόνων, ὥστε ἔχουν μέσα τους τὸ νὰ κρύβονται καὶ αὐτοὶ ἀκόμη ἔστω καὶ ὑπουργοί. Φοβοῦνται νὰ βοηθήσουν τοὺς ἀνθρώπους τους. Τώρα τί ἔγινε μὲ τὸν Ἀτατούρκ. Ὑποστήριξαν τὸν Κεμάλ, ἀλλὰ γιατί ὑποστήριξαν τὸ Κεμάλ; Διότι γιὰ πρώτη φορὰ ἕνας Τοῦρκος ἀρχηγὸς ἐμφανίστηκε ἐναντίον τοῦ Ἰσλὰμ καὶ τοὺς ἐλευθέρωσε. Τὸν Λαϊκισμὸ τοῦ Ἀτατοὺρκ τὸν ἀγκάλιασαν ὄχι γιατί ἦταν ἄθεοι ὅπως ὁ Ἀτατοὺρκ ὁ ὁποῖος ἦταν ἄθεος, ἀλλὰ διότι τοὺς ἀπελευθέρωνε ἀπὸ τοὺς Μουσουλμάνους. Γιὰ αὐτὸ τὸ λόγο ὑπήρξανε ὑποστηρικτές του.

Σήμερα ἀκόμα λόγῳ αὐτῆς τῆς παράδοσης τὸ κόμμα τὸ ὁποῖο ὑποτίθεται ὅτι εἶναι ἡ συνέχεια τοῦ κόμματος τοῦ Ἀτατούρκ, δηλαδὴ τὸ κόμμα τοῦ Ἰνονοὺ (Σοσιαλδημοκράτες), ἔχει τὴν ὑποστήριξη τῶν Ἀλεβίδων.

ΜΩΡ.: Ἔχει καὶ τοὺς Κούρδους;

ΚΓΓΣ.: Ναὶ ἔχει καὶ τοὺς Κούρδους. Ποτὲ ἕνας Ἀλεβὴ δὲν ψηφίζει δεξιὸ κόμμα, θεωροῦνται ὅλοι ἀριστεροί. Μερικοὶ γιὰ νὰ καλύψουν τὸ θέμα αὐτὸ λέγουν ὅτι οἱ Ἀλεβίδες ἔχουν μιὰ φιλοσοφία, ἕνα τρόπο σκέψης, τελικὰ εἶναι ἄθεοι. Ναὶ εἶναι ἀλήθεια ὅτι πολλοὶ Ἀλεβίδες σήμερα εἶναι ἄθεοι, μένουν ὅμως Ἀλεβίδες διότι αἰσθάνονται ὅτι εἶναι μέλη μιᾶς κοινότητας καταπιεσμένης καὶ πρέπει νὰ λέγονται Ἀλεβίδες. Φυσικὰ οἱ περισσότεροι εἶναι θρησκευόμενοι ἄνθρωποι, ἀλλὰ ἐπειδὴ δὲν μποροῦσαν οὔτε νὰ γράψουν διότι δὲν εἶχαν σχολεῖα, ἡ θρησκεία τοὺς εἶναι μιὰ θρησκεία προφορική. Πολλοὶ Ἀλεβίδες δὲν ξέρουν καν τὴν θρησκεία τους, δὲν μποροῦν νὰ σοῦ ἐξηγήσουν τί εἶναι ὁ Ἀλεβισμός. Θὰ σᾶς πῶ ἕνα παράδειγμα τὸ ὁποῖο ἐμένα μὲ ἐντυπωσίασε καὶ ἐπανέρχομαι στὴν ἰδέα ὅτι ὑπάρχει μιὰ πορεία ποὺ μὲ πάει πρὸς μιὰ κατεύθυνση. Νομίζω ὅτι μὲ τοὺς Ἀλεβίδες θὰ φτιάξουμε τὴν Ἑλληνοτουρκικὴ Συνομοσπονδία, μὲ αὐτὸ τὸ 1/3, ἂς μὴν ξεχνᾶμε τί εἶπε ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὅτι κάποτε τὸ 1/3 τῶν Τούρκων θὰ ἐκδιωχθῆ, τὸ 1/3 θὰ σφαγεῖ καὶ τὸ 1/3 θὰ ἐπανέλθη στὴν Ὀρθοδοξία. Αὐτὸ τὸ 1/3 εἶναι οἱ Ἀλεβίδες.

ΜΩΡ.: Τὸ τελευταῖο 1/3;

ΚΓΓΣ.: Ναὶ τὸ τελευταῖο 1/3, μὴν ξεχνᾶμε ὅτι αὐτὸ τὸ 1/3 εἶναι οἱ Ἀλεβίδες. Τὸ 1/3 τὸ ὁποῖο θὰ φύγη ὅπως ξέρετε εἶναι ἡ Ἀνατολικὴ Τουρκία, ἡ ὁποία διαφεύγει μέσῳ τῶν Κούρδων. Τὸ 1/3 θὰ σφαγεῖ ἐὰν θέλουμε νὰ ἑρμηνεύσουμε τελοσπάντων κατὰ γράμμα, εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα τῆς συρράξεως ἡ ὁποία ἀναμένεται. Καὶ τὸ ἄλλο 1/3 ποὺ θὰ ἐπανέλθη σὲ μᾶς καὶ θὰ κάνουμε τὴν Ἑλληνοτουρκικὴ Συνομοσπονδία εἶναι οἱ Ἀλεβίδες. Θὰ σᾶς δώσω τὸ ἑξῆς παράδειγμα. Τὸ 1968 νομίζω, εἶχα ἀνέβει στὸ λόφο τῆς Τσάμλιτζα (γιὰ αὐτὴ τὴν εὐχή μου γράφω στὸ βιβλίο μου στὸν πρόλογο τῆς συγκριτικῆς Ἱστορίας) ἐξέφρασα αὐτὴ τὴν ἐπιθυμία μου νὰ γίνει κάποτε αὐτὴ ἡ Ἑλληνοτουρκικὴ Συνομοσπονδία. Εἶχα προσευχηθῆ (ὅπως τὸ γράφω) μπροστά σὲ ἕνα μνῆμα ἑνὸς Ἁγίου ποὺ νόμιζα ὅτι ἦταν Μουσουλμάνος. Ὁ Ἅγιος αὐτὸς εἶναι πολὺ ἀγαπητὸς ἐκεῖ στὸ λόφο τῆς Τσάμλιτζα καὶ φυσικὰ δὲν ἤξερα τὸ ὀνομά του, τὸν ἔλεγαν ΒΕΛΗ δηλαδὴ Ἅγιο. Τότε (ὅπως γράφω καὶ στὸ βιβλίο μου) εἶχα πετάξει ἕνα κέρμα τὸ ὁποῖο κόλησε, καὶ εἶπα ὅτι θὰ πραγματοποιηθεῖ ἡ εὐχή. Ἀργότερα τὸ εἶπα στοὺς Ἀλεβίδες, διότι ἔχω πολλοὺς Ἀλεβίδες φίλους, καὶ συνεργάζομαι πολὺ μὲ τοὺς Ἀλεβίδες, τοὺς ρώτησα πὼς τοὺς φαίνεται αὐτὴ ἡ ἱστορία. Αὐτοί μου εἶπαν ὅτι ὁ Ἅγιος αὐτὸς δὲν εἶναι Μουσουλμάνος, εἶναι Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς καὶ λέγεται «Γιοῦσα» (εἶναι μιὰ παραμόρφωση τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ), ἀλλὰ καὶ ἐμεῖς τὸν ἀγαπᾶμε πολύ, γι’ αὐτὸ κάθε χρόνο ἐμεῖς οἱ Ἀλεβίδες, κάνουμε ἐκδρομὲς στὸ λόφο τῆς Τσάμλιτζα κοντὰ στὸ μνῆμα τοῦ ΒΕΛΗ, τοῦ ΓΙΟΥΣΑ.

Σύμπτωση καταπληκτικὴ ἂν θέλετε. Αὐτὸς ποὺ ᾖλθε σὲ μένα καὶ στὸν ὁποῖο προσευχήθηκα γιὰ τὴν Ἑλληνοτουρκικὴ Συνομοσπονδία χωρὶς νὰ τὸ ξέρω ἦταν Ὀρθόδοξος, καὶ ἦταν ἐπίσης ἀγαπητὸς στοὺς Ἀλεβίδες.

ΜΩΡ.: Μήπως ὁ Ἀλεβισμὸς εἶναι μιὰ μορφὴ κρυπτοχριστιανισμού;

ΚΙΤΣ.: Ναί. Αὐτὸ ποὺ ἔφερε ὁ Κεμὰλ στὴν ἐπιφάνεια καὶ ἐπισήμως πλέον στὴν Τουρκία (γιατί ἐν δυνάμει ὑπῆρχε καὶ πρίν), εἶναι ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν ἰσλαμισμό. Ἂν πᾶτε καὶ δεῖτε αὐτοὺς ποὺ λέγονται Μουσουλμάνοι σήμερα στὴν Τουρκία δὲν θεωροῦν τὸν ἑαυτὸ τοὺς Τοῦρκο. Μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι εἶναι μιὰ μορφὴ τουρκισμοῦ πάρα πολὺ Ἀραβοποημένη. Αὐτοὶ βέβαια ἔχουν μιὰ ἀπέχθεια πρὸς τὴν Εὐρώπη, δηλαδὴ θεωροῦν ὅτι νὰ εἶσαι Εὐρωπαῖος εἶναι ἔγκλημα, καὶ ἂν θέλουν νὰ σὲ κατηγορήσουν γιὰ κάτι σοῦ λένε εἶσαι Εὐρωπαῖος. Αὐτοὶ οἱ Ἰσλαμιστές, εἶναι πάρα πολὺ κοντὰ στοὺς Μουσουλμάνους τοὺς ἀκραίους, τοῦ χώρου τοῦ Ἀραβικοῦ καὶ τοῦ Ἰρανικοῦ.

Οἱ Ἀλεβίδες βέβαια εἶναι πολὺ κατὰ τοῦ Ἰρὰν, διότι δὲν θέλουν τὸν Μουσουλμανικὸ φανατισμό, εἴτε λέγεται Σιϊτικὸς τοῦ Ἰρὰν, εἴτε λέγεται Ἀραβικὸς Σουνιτικός. Οἱ ὀπαδοὶ τοῦ Ἰρὰν τοῦ Χομεϊνὶ στὴν Τουρκία δὲν εἶναι καθόλου Ἀλεβίδες. Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Ἐρμπακὰν εἶναι ὅλοι τους Σουνῖτες. Οἱ Σουνῖτες εἶναι ὀπαδοὶ τοῦ Χομεΐνι, τοῦ Χομεϊνισμοῦ.

ΜΩΡ.: Παρόλο ποῦ ὁ Χομεϊνὶ εἶναι Σιΐτης;

ΚΙΤΣ.: Ναί, εἶναι λάθος νὰ λέει κανεὶς ὅτι οἱ Ἀλεβίδες εἶναι Σιΐτες ἄρα εἶναι ὑπὲρ τοῦ Χομεϊνί. Οἱ Ἀλεβίδες δὲν εἶναι Σιΐτες ὑπὸ τὴ μορφὴ τοῦ Ἰρὰν. Ὁ πραγματικὸς Τοῦρκος στὸ βάθος δὲν εἶναι Μουσουλμάνος. Ἀντίθετα στὴν Ἀνατολικὴ Τουρκία, οἱ Κούρδοι καὶ οἱ Ἄραβες στὸ νότο δηλαδὴ οἱ μὴ πραγματικοὶ Τοῦρκοι, εἶναι πιστοὶ Μουσουλμάνοι. Ὅταν ἐγὼ βλέπω ἕνα φανατικὸ Μουσουλμάνο Σουνίτη, λέγω αὐτὸς δὲν εἶναι Τοῦρκος, δὲν εἶναι δικός μας. Ὅσο γιὰ τὸ θέμα τῶν κρυπτοχριστιανῶν εἶναι κάτι τὸ πρόσφατο, διότι δὲν μποροῦσαν, νὰ ὑπάρχουν κρυπτοχριστιανοὶ στὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία. Ἐμεῖς εἴμαστε καὶ αὐτὴ ξέρετε εἶναι ἡ θεωρία μου, Ἐλεύθεροι καὶ Ἄρχοντες στὴν Αὐτοκρατορία. Συνεπῶς δὲν εἴχαμε κανένα λόγο νὰ εἴμαστε «κρυπτὸ» σὰν τοὺς Ἀλεβίδες.

Οἱ Ἀλεβίδες μπορεῖ νὰ θεωρηθοῦν ὡς ἕνα σημεῖο Κρυπτοχριστιανοὶ διότι εἶναι αἱρετικοί. Γιὰ μᾶς εἶναι αἱρετικοί, γιὰ τοὺς Μουσουλμάνους ἐπίσης. Συνεπῶς οὔτε τὸ δικό μας Πατριαρχεῖο δὲν τοὺς δέχεται, οὔτε ὁ Σεϊχουισλάμης καὶ τὸ Μιλέτι τῶν Σιϊτῶν τοὺς δέχεται, ἄρα εἶναι ἔξω καὶ ἀπὸ τοὺς Χριστιανοὺς καὶ ἀπὸ τοὺς Μουσουλμάνους ἄρα εἶναι «κρυπτό». Μερικοί τοὺς ἔχουν συγκρίνει (πολὺ κακῶς βέβαια) μὲ τοὺς Μασόνους, ὑποστηρίζουν ὅτι εἶναι σὰν μιὰ Μασονικὴ Ὀργάνωση ἐπειδὴ εἶναι μυστικοί, αὐτὸ εἶναι ἐντελῶς λανθασμένο.

Αὐτοὶ ποὺ θέλουν νὰ ποῦν τελικὰ κακὸ γιὰ τοὺς Ἀλεβίδες, κάνουν ἕνα συσχετισμὸ μὲ τοὺς Μασόνους, ἐπειδὴ εἶναι φιλελεύθεροι. Βεβαίως καὶ εἶναι φιλελεύθεροι οἱ Ἀλεβίδες ὑπὸ τὴν ἔννοια ὅτι ἀπεχθάνονται τὸν θρησκευτικὸ φανατισμό. Ἀπεχθάνονται αὐτὸ ποὺ λέμε σκοταδισμὸ τοῦ Ἰσλάμ, τὸν ὁποῖο ἔχουν γνωρίσει ἐπὶ 700 χρόνια. Εἶναι πολὺ φιλελεύθεροι ἄνθρωποι, πολὺ ἀνοικτοί, καὶ ὑπάρχουν πολλοὶ ἐπιστήμονες, Ἀλεβίδες. Ὅταν ἔχεις τὸ πνεῦμα τὸ Ἀλεβίδικο σὲ βοηθάει νὰ γίνεις, ἕνας πολὺ καλὸς ἐπιστήμων, διότι εἶναι πνεῦμα εὐρὺ καὶ ἀνεξίθρησκο.

ΑΛΕΞ.: Οἱ Ἀλεβίδες τί αἰσθήματα τρέφουν γιὰ τοὺς Ἕλληνες;

ΚΙΤΣ.: Τά καλύτερα, καὶ θεωροῦν ὅτι εἴμαστε ἴδια φυλή. Τὸ θέμα τῶν Ἀλεβίδων θὰ τὸ ἐπεκτείνω καὶ στὰ γραφτά μου. Εἶναι ἕνα θέμα τεράστιο καὶ ἐπεκτείνεται μέχρι τὸν πόλεμο τὸν Ἑλληνοτουρκικό του (1919— 1922). Ὁ Ἐτέμ, ὁ μεγάλος ἀντίπαλός του Κεμὰλ ὁ ὁποῖος ἤτανε ἀρχηγὸς ἑνὸς ἀντάρτικου ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων, ὁ Ἐτέμ, ὁ Κιρκάσιος ἦταν καὶ αὐτὸς Ἀλεβί.

Πέρασε τελικὰ στοὺς Ἕλληνες ἐναντίον τοῦ Κεμάλ. Βλέποντας αὐτὴ τὴν πραγματικότητα, τί εἶναι τουρκικὸς πολιτισμὸς καὶ τουρκικὸς πληθυσμὸς καὶ ποιὲς εἶναι οἱ δυνατότητές μας, μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι οἱ Ἀλεβίδες εἶναι μία ἄλλη μορφὴ ἑλληνισμοῦ. Ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα εἶναι ἐγκληματικὸ νὰ μὴν γνωρίζουμε τίποτα γιὰ τὸ θέμα αὐτό. Βλέπουμε τὴν Τουρκία σὰν ἕνα ἐχθρικὸ πληθυσμὸ τὸν ὁποῖο πρέπει νὰ καταστρέψουμε διὰ πυρὸς καὶ μαχαίρας, τί θὰ κάνουμε αὐτὸ τὸ ἔδαφος; Τί τὸ θέλουμε τὸ ἔδαφος χωρὶς τοὺς ἀνθρώπους; θὰ σκοτώσουμε τοὺς δικούς μας ἀνθρώπους;

Ἑλληνο-Τουρκικὴ Συνομοσπονδία: Ἡ μόνη μὴ οὐτοπιστικὴ ἰδέα

Αὐτὴ ἡ Ἰδέα τῆς Ἑλληνοτουρκικῆς Συνομοσπονδίας εἶναι ἡ μόνη μὴ οὐτοπιστική, ἡ μόνη ἡ ὁποία θὰ ἐπιτρέψει τὴν ἀρχὴ τῆς ἐπαναφορᾶς τοῦ Ἑλληνισμοῦ στὴν πλανητική του διάσταση. Ἡ ἀρχὴ αὐτὴ ἔχει ἐπηρεάσει καὶ τὴν Τουρκία.

Τώρα τελευταία ἐμφανίστηκαν μέσῳ τῶν Τουρκικῶν ἐντύπων καὶ ἐξεφράστηκαν διάφοροι διανοούμενοι καθηγητὲς δημοσιογράφοι κ.λπ. Αὐτοὶ ὀνομάστηκαν νεοοσμανιλάρ, δηλαδὴ νέοι Ὀθωμανοί. Μεταξὺ αὐτῶν καὶ ἡγετικός τους παράγων εἶναι μιὰ πολὺ φίλη μου ἐπιστήμων, καθηγήτρια τὴν ξέρω ἐδῶ καὶ εἴκοσι χρόνια. Αὐτὴ ἔχει πολὺ ἐπηρεαστεῖ ἀπὸ τὶς ἰδέες μου, εἶναι Τούρκισσα, λέγεται Νοὺρ Βεργγὶν εἶναι καθηγήτρια κοινωνιολογίας.

Πῆρε λοιπὸν τὴν ἰδέα μου τῆς Ἑλληνοτουρκικῆς Συνομοσπονδίας, τὸ ξέρω αὐτὸ ἀπὸ πρῶτο χέρι τὸ ἔχουμε συζητήσει καὶ θέλησε νὰ τὴν περάσει στὸ τουρκικὸ κοινό. Τὴν παραμόρφωσε βέβαια καὶ ἐγὼ δὲν συμφωνῶ μὲ αὐτὴ τὴν νοοτροπία, ἀλλὰ εἶναι ἐνδιαφέρουσα, διότι δὲν εἶναι ἡ ἁπλὴ τουρκικὴ Ἰδέα. Ἡ ἰδέα τῶν νεοοθωμανῶν εἶναι ὅτι ἡ Τουρκία δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιζήσει ὡς ἕνα ἑνιαῖο κράτος, ἀλλὰ μόνο ὡς Συνομοσπονδία. Χρειάζεται ἐπάνοδος σὲ μιὰ μορφὴ Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, γι’ αὐτὸ λέγονται νεοοσμανιλάρ.

ΜΩΡ.: Μὲ τὴν ἑλληνικὴ λέξη -νέο- μπροστά;

ΚΓΓΣ.: Ναί, νεοοσμανιλάρ, αὐτοὶ ὑποστηρίζουν ὅτι πρέπει νὰ ἐφαρμοστεῖ ἡ Συνομοσπονδιακὴ δομὴ ὅπου θὰ περιλαμβάνονται ὅλοι οἱ λαοὶ τῆς Παλαιᾶς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, ἀλλὰ εἰδικά τῶν Βαλκανίων τῆς Ἀνατολίας. Ἀλλὰ ἐπίσης καὶ οἱ τουρκόφωνοι πληθυσμοὶ τῆς μέσης Ἀσίας, μέχρι τὴν Κίνα. Σὲ αὐτὸ ἐγὼ βέβαια δὲν συμφωνῶ, γιατί τὸ σύνολο γίνεται κυρίαρχα τουρκικὸ καὶ ὅπως ἐξήγησα στὴν Νοὺρ Βεργγὶν αὐτὸ δὲν εἶναι τὸ ἴδιο μὲ αὐτὸ ποὺ λέω ἐγώ.

Βέβαια σήμερα στὸ Τουρκικὸ περιβάλλον αὐτοὶ προσαρμόζουν τὴν ἰδέα μου καὶ αὐτὸ ἔχει ἐνδιαφέρον διότι δείχνει τὴν ἐπιρροὴ τῶν ἰδεῶν μου καὶ στοὺς κύκλους τῆς Τουρκίας.

ΜΩΡ.: 'Ὅπως ἀκούω αὐτὴ τὴν Ἰδέα μᾶλλον μοῦ φαίνεται σὰν ὑλοποίηση τῶν ὁραμάτων τοῦ παντουρκισμοῦ, μὲ ἐκφράσεις καὶ διατυπώσεις Κιτσίκη. Ἡ οὐσία του εἶναι ἕνας Παντουρκισμός.

ΚΓΓΣ.: Ναί, καὶ ἐγὼ αὐτὸ εἶπα, καὶ τοὺς κατηγόρησα ὅτι βασικὰ ἐπανέρχονται στὸν Παντουρκισμό.

ΑΛΕΞ.: Ἂς τὸ ποῦμε ἔτσι, μιὰ μεγάλη Ἰδέα τῶν σημερινῶν Τούρκων καὶ πρὸς τὸν παντουρκισμὸ καὶ πρὸς τὴν ἀναζήτηση μιᾶς ὀθωμανικῆς τουρκικῆς ὅμως Αὐτοκρατορίας.

ΚΓΓΣ.: Μπράβο, ναί, δίκαιο, καὶ γι’ αὐτὸ νομίζω ὅτι θὰ ἀποτύχει. Ὁ λόγος ποὺ εἶναι σίγουρο ὅτι θὰ ἀποτύχει ὁ παντουρκισμὸς κατὰ τὴ γνώμη μου εἶναι ἡ πραγματικότητα τὴν ὁποία ἐξέφρασε καὶ ὁ ἴδιος ὁ Πρόεδρος Ὀζάλ. Ὅταν ρωτήθηκε: «Πιστεύετε πραγματικὰ ὅτι μπορεῖ νὰ γίνει κάποια ἕνωση τῆς Τουρκίας μὲ ὁποιαδήποτε μορφὴ μὲ τὶς Δημοκρατίες τῆς Κεντρικῆς Ἀσίας»;

Ὁ Ὀζὰλ ἀπάντησε σὲ αὐτὸ τὸ ἐρώτημα:

«Εἶναι δυνατὸν νὰ τὸ σκεπτόμαστε σοβαρά; ἂν εἶχε βάση αὐτό, γιατί δὲν ἔγινε ἐπὶ χίλια χρόνια, ἐπὶ Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας,·» Αὐτὴ ποτὲ δὲν τοὺς εἶχε συμπεριλάβει, δὲν ὑπῆρχε τότε ἡ Ρωσία, θὰ μποροῦσε νὰ τοὺς συμπεριλάβει, γιατί δὲν τὸ ἔκανε; Ἂν ὑπῆρχε αὐτὴ ἡ θέληση ποὺ ἐπὶ χίλια χρόνια μάλιστα ἦταν πιὸ κοντὰ οἱ πληθυσμοὶ αὐτοὶ μεταξύ τους γλωσσολογικά, κ.λπ. Τώρα εἶναι πολὺ πιὸ μακριά... Στὴν Τουρκία μιλᾶνε κάθε μέρα γιὰ αὐτὸ τὸ θέμα, τῆς μεγάλης Τουρκίας ἀπὸ τά Βαλκάνια μέχρι τὴν Κίνα. Χρησιμοποιοῦν νὰ ἔχετε ὑπόψιν σας τὴν ἰδέα μου τῆς ἐνδιάμεσης περιοχῆς τὴν ὁποία κάποτε θεωροῦσαν ἐντελῶς οὐτοπικὴ καὶ ἀστεία, ὅπως καὶ οἱ Ἕλληνες στὴν ἀρχή. Τώρα εἶναι ἀκριβῶς τὸ ἴδιο πρᾶγμα, ἀπὸ τά Βαλκάνια μέχρι τὴν Κίνα, ἐμεῖς δὲ τὸ κέντρο, μπράβο στὸν Κιτσίκη. Ἐγὼ λέω δὲν εἶναι αὐτὸ ποὺ ἤθελα, λάθος ἔχετε κάνει, πρέπει νὰ ὑπάρξει Ἑλληνοτουρκικὴ Ἰσσοροπία γιὰ νὰ μπορέσει νὰ πραγματοποιηθεῖ αὐτό. Αὐτοὶ μεταξὺ ἄλλων κάνουν καὶ συνέδρια γιὰ νὰ ὑλοποιήσουν τὴ γλῶσσα.

ΜΩΡ.: Νὰ φτιάξουν τὴν ἑνιαία γλῶσσα τῆς Μέσης Ἀσίας καὶ τῆς Τουρκίας;

ΚΓΤΣ.: Γιὰ τά τουρκικὰ ἔχουν ἀποφασίσει ἤδη καινούργιο ἀλφάβητο πρὸς χρήση ὅλων των Τουρκικῶν λαῶν. Ἀκόμη ὑπάρχει καὶ ἐπιτροπὴ ἡ ὁποία συντονίζει αὐτὴ τὴν ἐνοποίηση. Σᾶς λέγω δὲ ὅτι εἶναι ἀκριβῶς σὰν νὰ συνέρχονται οἱ Ἰσπανοί, οἱ Πορτογάλοι, οἱ Ἰταλοί, οἱ Γάλλοι, καὶ οἱ Ρουμάνοι καὶ νὰ ἀποφασίσουν ὅτι θὰ ἔχουν μιὰ καὶ μόνη γλῶσσα, ἐπειδὴ εἶναι ὅλοι λατινικῆς προελεύσεως. Πιστεύω ὅτι δὲν εἶναι σοβαρὰ πράγματα αὐτά: Ἐκτὸς ἀπὸ τὴ γλῶσσα τῶν Ἀζέρων ποὺ εἶναι ἀρκετὰ κοντὰ στὴν τουρκική, καὶ κάπως καταλαβαίνει ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, οἱ γλῶσσες τοῦ Καζακστὰν, τῶν Ἰγούρων, τῶν Οὐσμπέκων κ.λπ. εἶναι πολὺ μακριὰ ἀπὸ τὴν τουρκική.

Τώρα ἔρχομαι στὸ τέλος, στὸν μέλλον τί προβλέπω, τά πράγματα ἄλλαξαν μόνο ἐπιφανειακὰ μὲ τὶς δηλώσεις ποὺ ἔκαναν φέτος γιὰ τὸ τέλος τῆς ἑλληνοτουρκικῆς φιλίας. Ἐγὼ λέγω πολὺ καθαρὰ ὅτι σήμερα δὲν μᾶς συμφέρει νὰ προωθοῦμε τὴν ἰδέα τῆς ἑλληνοτουρκικῆς φιλίας. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι δὲν εἴμαστε ὑπὲρ τῆς ἑλληνοτουρκικῆς φιλίας.

Ἡ ἑλληνοτουρκικὴ φιλία θὰ ἐπανέλθει ὅπως πρέπει μετὰ τὸν πόλεμο, αὐτὸ τὸ εἶχα πεῖ καὶ τὸ 1974 ὅταν κατελήφθη ἡ Κύπρος. Εἶχα πεῖ ὅτι πρέπει νὰ γίνει μιὰ ρεβάνς, εἶναι ἀπαραίτητο, καὶ ὅταν πραγματοποιηθεῖ αὐτὴ ἡ ρεβὰνς τότε θὰ ἐπανέλθουμε. Δυστυχῶς λόγῳ τῆς παρακμῆς τοῦ ἑλληνικοῦ στοιχείου στὴν Κύπρο καὶ ἐδῶ δὲν ὑπῆρξε καμιὰ ἀντίσταση, ἀδιαφορία πλήρης. Βλέποντας αὐτὸν τὸν παρηκμασμένο χῶρο καὶ ὅτι καμιὰ ἀντίσταση δὲν ἦταν δυνατὴ εἶπα ἐντάξει ἂς ἐξακολουθήσουμε τουλάχιστον.

ΜΩΡ.: Ἐπιτρέψαμε τὸν ἐπιθετισμό τους μὲ τὴν ὑποχωρητικότητα καὶ τὴν παρακμή μας.

ΚΙΤΣ.: Ναί, καὶ συνέχισα ἂς ποῦμε πρὸς αὐτὴν τὴν Ἰδέα τῆς Ἑλληνοτουρκικῆς φιλίας. Τώρα ὅμως εἶναι ἡ μεγάλη στιγμὴ γιὰ νὰ ἐξασφαλίσουμε πρῶτα τὴν παρουσία μας στὸ χῶρο αὐτό, καὶ τὴν ἀναγέννησή μας. Μποροῦμε νὰ τὸ κάνουμε. Ἡ Τουρκία ἀπομονώνεται ραγδαία. Θὰ περικυκλωθεῖ καὶ πρέπει νὰ γίνει θῦμα μας. Δὲν δέχομαι τὸν φιλειρηνισμὸ τῶν διαφόρων διπλωμάτων μας κ.λπ. Νομίζω ὅτι χρειάζεται ἀπόλυτα ὁ πόλεμος, δὲν μποροῦμε ὅμως τὸν πόλεμο νὰ τὸν κάνουμε μόνοι μας, διότι μόνοι μας φυσικὰ θὰ χάσουμε. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ κερδίσουμε μόνοι μας.

Τὸ ἐπερχόμενο πραξικόπημα στὴ Ρωσία, σωτηρία τῆς Ἑλλάδας

ΜΩΡ.: Ἀριθμητικῶς;

ΚΙΤΣ.: Ὄχι μόνο ἀριθμητικῶς, εἶναι θέμα τῶν Στρατιωτικῶν δυνάμεων ἂς ποῦμε, ἀλλὰ πρέπει νὰ κινηθοῦμε συστηματικὰ ὅπως καὶ στοὺς Βαλκανικοὺς πολέμους. Πρέπει οἱ συμμαχίες νὰ ὁλοκληρωθοῦν στὴν περιφέρεια τῆς Τουρκίας. Περιμένουμε ἕνα γεγονὸς πάρα πολὺ σημαντικό το ὁποῖο πρέπει νὰ γίνει διαφορετικὰ δὲν θὰ ὁλοκληρωθεῖ ἡ περικύκλωση τῆς Τουρκίας. Τὸ πραξικόπημα στὴ Ρωσία. Αὐτὸ τὸ κράτος τὸ ὁποῖο ἀποδεκατίστηκε, γελοιοποιήθηκε, ρίχτηκε στὸ βοῦρκο τὸ μεγάλο αὐτὸ κράτος τῆς Ρωσίας εἶναι πάλι σήμερα ἡ ἐλπίδα μας. Τὸ ξανθὸ αὐτὸ γένος ἀπὸ τὸ Βορρᾶ πρέπει νὰ ἐπανέλθει. Αὐτὴ ἄλλωστε εἶναι καὶ ἡ πραγματικότητα αὐτὸς ὁ ἀδελφός μας ὁ Ὀρθόδοξος νὰ εἶναι σχεδὸν σὰν νὰ μὴν ὑπάρχει νὰ ἔχει καταστραφεῖ ἀπὸ τὸν Δυτικὸ Ἰμπεριαλισμό.

ΜΩΡ.: Τί πραξικόπημα προβλέπεται, κομμουνιστικό, ἢ δυνάμει φασιστικό;

ΑΛΕΞ.: Κομμουνιστικὸ-Ὀρθόδοξο μήπως;

ΚΓΤΣ.: Μπράβο, Κομμουνιστικὸ-Ὀρθόδοξο.

ΑΛΕΞ.: Κομμουνιστικὸ-Ὀρθόδοξο. Μιὰ συμμαχία, κάτι παρόμοιο βλέπετε καὶ στὴ Βουλγαρία κ. Κιτσίκη;

ΚΙΤΣ.: Κοιτάξτε ἡ Βουλγαρία δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει πολύ.

ΑΛΕΞ.: Αὐτὸ μπορεῖ νὰ γίνει καὶ στὴ Βουλγαρία.

ΚΙΤΣ.: Βεβαίως μπορεῖ νὰ γίνει καὶ στὴν Βουλγαρία καὶ ἀκόμη καλύτερα. Αὐτὸ ποὺ μὲ ἐνδιαφέρει καὶ ἔχει μεγάλη σημασία καὶ θὰ ἀλλάξει, καὶ θὰ μᾶς ἐξασφαλίσει τὴν ἐπιτυχία, εἶναι ἡ ἀναγέννηση τῆς Ρωσίας. Μέσα ἀπὸ αὐτὴ τὴν Ὀρθοδοξία μὲ τὶς κοινωνικὲς βάσεις, ἂς μὴν ποῦμε Κομμουνιστικὸ-Ὀρθοδοξία. Ἄλλωστε ἡ Ρωσία πάντοτε ὑπῆρξε Κομμουνιστικὸ-Ὀρθόδοξη. Τὴν ἐποχὴ τῶν Τσάρων ὁ Ναροντνικισμός, ὁ Σλαβισμός, ὁ Ντοστογιέφσκυ ὅλη αὐτὴ ἡ παράδοση εἶναι κομμουνιστικορθόδοξη, ὑπὸ τὴν ἔννοια τῆς ἰδέας, τῆς κοινωνικῆς Ἰσότητας, καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ὅλα αὐτὰ μὲ τὸν Τσάρο εἶναι ἕνα περίεργο κρᾶμα ποὺ μόνο ὁ Ρῶσος τὸ καταλαβαίνει. Ἡ ρωσικὴ ψυχὴ αὐτὴ ἐπανέρχεται σήμερα.

Ὅταν αὐτὸ ὁλοκληρωθεῖ, ἡ Τουρκία θὰ ἀπομονωθεῖ, τότε θὰ ἀρχίσει ὁ πόλεμος.

ΜΩΡ.: Μὲ ὅλους τους γείτονές της ἡ Τουρκία ἔχει ἐχθρικὲς σχέσεις, μὲ τὸ Ἰρὰκ μὲ τὴν Ἑλλάδα, τὴν Συρία, τὸ Ἰρὰν, τὴν Ἀρμενία, τὴ Γεωργία καὶ ἱστορικὲς διαφορὲς μὲ Βουλγαρία καὶ Ρωσία.

ΚΙΤΣ.: Ὅλοι ἢ οἱ περισσότεροι ἀπὸ αὐτοὺς θὰ συσπειρωθοῦν ὑπὸ τὴν ἡγεσία τῆς Ρωσίας. Ἐγὼ ὁ ὁποῖος εἶμαι δραγουμικὸς θεωρῶ ὅτι σήμερα δὲν ὑπάρχει ἄλλος τρόπος ἀπὸ τὴν Συμμαχία μὲ τοὺς Σλάβους. Οἱ Σέρβοι γιὰ μᾶς ἔχουν πολὺ μεγάλη σημασία διότι εἶναι ἡ ἀρχὴ αὐτῆς τῆς Συμμαχίας καὶ ἐμεῖς σὲ αὐτὴ τὴν φάση πρέπει νὰ δείξουμε ἀγάπη.

ΑΛΕΞ.: Ἡ Δύση δὲν θὰ πάρει τὸ μέρος τῆς Τουρκίας σὲ αὐτὴν τὴν σύραξη;

ΚΙΤΣ.: Κοιτάξτε ἡ Δύση, ἡ Ἰμπεριαλιστικὴ Δύση ποὺ εἶναι ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός τῆς ἀνθρωπότητας καὶ γιὰ τὴν ὁποία ξέρετε τά αἰσθήματά μου, θὰ κάνει ὅτι θεωρεῖ συμφέρον ἐκείνη τὴν στιγμή. Ἂν ἡ Δύση δεῖ ὅτι ἡ Τουρκία πρέπει νὰ θανατωθεῖ διότι δὲν ὑπάρχει ἄλλος τρόπος θὰ τὴν παρατήσει.

Τείνουμε πρὸς ἕναν πόλεμο ποὺ αὐτὴ τὴν φορὰ θὰ ἐπιβάλλει στὴν Τουρκία μὲ ἐπιτυχία μιὰ καινούργια συνθήκη Σεβρῶν.

ΜΩΡ.: Ὑπάρχει μεγάλη πιθανότητα μετὰ ἀπὸ αὐτά, νὰ ἔχει δημιουργηθεῖ μιὰ περιοχὴ οὐδέτερη (πιθανὸν ἡ Κωνσταντινούπολη) ποὺ στὴν ὁποία θὰ ὑπάρξει πρόβλημα ἐξουσίας, καὶ θὰ χρειαστοῦν ἄνθρωποι ἀποδεκτοὶ καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρές. Μήπως σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο ξεκινάει ὁ δικός σας ρόλος;

ΚΙΤΣ.: Θὰ πρέπει νὰ δώσω μιὰ ἐξήγηση σὲ αὐτὸ τὸ θέμα. Σὲ ὅλη μου τὴ ζωὴ προσπαθῶ νὰ δῶ τὸν Ἑλληνικὸ λαὸ σὰν σύνολο χωρὶς διακρίσεις. Γιὰ μένα ὁ βασιλεὺς Κων/νπς εἶναι ἐξίσου Ἕλληνας, ὅπως ὅλοι οἱ ἄλλοι. Ἐγὼ δὲν δέχομαι νὰ λέω ὅτι εἶμαι ἀντιβασιλικός, ὅπως δὲν δέχομαι νὰ λέγω ὅτι εἶμαι βασιλικός. Διότι δὲν εἶμαι οὔτε κατὰ οὔτε ὑπὲρ τῶν ἑλληνικῶν κομμάτων, τῶν ἑλληνικῶν ὁμάδων, διαφόρων προσωπικοτήτων κ.λπ. Ἡ μορφὴ τοῦ πολιτεύματος δὲν ἔχει σημασία, δὲν ὑπάρχει κανένας λόγος νὰ λέμε ὅτι προτιμοῦμε τὴν Βασιλευομένη ἤ τὴν Ἀβασίλευτη Δημοκρατία, ἢ τὸν Κοινοβουλευτισμὸ κ.λπ.

Θὰ πρέπει τότε νὰ ἔχουμε τὸ σύστημα ποὺ συμφέρει ἐκείνη τὴν στιγμὴ γιὰ τὴν ὁλοκλήρωση τῶν ἐθνικῶν μας πόθων. Τῶν ἐθνικῶν μας πόθων ὄχι τῶν κομματικῶν, διότι οἱ κοινωνικοί, οἰκονομικοὶ στόχοι εἶναι πρὸς τὸ παρὸν δευτερεύοντες, σὲ σχέση μὲ τοὺς Ἐθνικούς. Ἐπειδὴ ὅλη μου τὴ ζωὴ δέχτηκα αὐτὴ τὴν στάση ἔχω τὴν προσήλωση πρὸς ὅλες τὶς πλευρές. Ποτὲ δὲν ὑπῆρξα ἀντικομμουνιστὴς χωρὶς νὰ εἶμαι κομμουνιστής.

Οἱ καλύτεροι Ἕλληνες εἶναι οἱ Τοῦρκοι

ΜΩΡ.: Θεωρεῖτε ἀκόμη τὸν ἑαυτὸ σας φιλοτοῦρκο;

ΚΙΤΣ.: Ναί, ὁ φιλοτουρκισμός μου εἶναι ἔντονος καὶ θὰ παραμείνει ἔντονος, διότι πιστεύω ἀκράδαντα ὅτι οἱ καλύτεροι Ἕλληνες εἶναι οἱ Τοῦρκοι.

ΜΩΡ.: Ὅταν λέτε Τούρκους, ἐννοεῖτε τοὺς κατοίκους τῆς Μικρᾶς Ἀσίας;

ΚΙΤΣ.: Μόνο αὐτούς, καὶ θὰ ἀναφερθῶ πιὸ συγκεκριμένα ποιοὺς ἐννοῶ Τούρκους. Τὸ 1/3 τῆς Τουρκίας τοὺς Ἀλεβίδες πρῶτον καὶ δεύτερον τοὺς ἐδαφικὰ δυτικά της Ἄγκυρας, καὶ ὅλες τὶς ἀκτές, δηλαδὴ πόντο Αἰγαῖο καὶ Νότια Μεσόγειο.

ΑΛΕΞ.: Αὐτὴ εἶναι ἡ πραγματικὴ Τουρκία;

ΚΙΤΣ.: Ναὶ αὐτὴ εἶναι. Ἀνατολικά της Ἄγκυρας καὶ ἐσωτερικὰ (ὄχι οἱ ἀκτὲς) αὐτὴ δὲν εἶναι ἡ Τουρκία, καὶ οὔτε εἶπα ποτὲ ὅτι μποροῦμε νὰ κάνουμε συνομοσπονδία μὲ αὐτούς. Αὐτοὺς θὰ τοὺς ἀποβάλουμε δὲν τοὺς θέλουμε, θὰ φύγουν μόνοι τους ἄλλωστε. Αὐτοὶ οἱ Τοῦρκοι ποὺ λέμε τώρα. Δυτικά της Ἄγκυρας εἶναι οἱ πραγματικοὶ Ἕλληνες, ἔχουν ὅλα ὅσα χαρακτηρίζουν ἕνα Ἕλληνα.

Ἂν κάνουμε ἕναν ὁρισμὸ τί εἶναι τὸ Ἑλληνικὸ φιλότιμο, τί εἶναι ἡ Ἑλληνικὴ λεβεντιά, οἱ Ἑλληνικὲς ἀρχὲς τά ἑλληνικὰ αἰσθήματα κ.λπ. Ἂν μιλήσεις καὶ ζήσεις ἕναν Τοῦρκο θὰ δεῖς ὅλα αὐτὰ τά ἑλληνικὰ προτερήματα, στὸν Τοῦρκο, ἐνῷ δὲν τά βρίσκεις στὸν παρηκμασμένο Ἕλληνα σήμερα. Ἀφοῦ λοιπὸν αὐτὰ τά χαρακτηριστικὰ τά λέμε Ἑλληνικὰ ποιοὶ εἶναι οἱ καλύτεροι Ἕλληνες; Οἱ Τοῦρκοι, φυσικά. Αὐτὸ δὲν τὸ λέω ἁπλὰ σὰν σχῆμα λόγου, πραγματικὰ ἔτσι εἶναι. Τὸ ὅτι μιλᾶνε μιὰ ἄλλη γλῶσσα δὲν ἔχει σημασία διότι ἐγὼ ποτὲ δὲν πίστεψα στὸν ἐθνικισμὸ τῆς Δυτικῆς προελεύσεως, ποὺ ἀπαιτεῖ μιὰ γλῶσσα, μιὰ κουλτούρα μιὰ θρησκεία κ.λπ. Αὐτὰ εἶναι μονιστικά, καὶ ἀντιδιαλεκτικά. Ἐγὼ εἶμαι διαλεκτικὸς καὶ ἐμένα δὲν μὲ πειράζει καθόλου νὰ ὑπάρχει μιὰ χώρα μὲ δύο γλῶσσες.

ΜΩΡ.; Οἱ ἴδιοι οἱ Τοῦρκοι, ἔχουν συναίσθηση αὐτῆς τῆς ἑλληνικότητας;

ΚΓΓΣ.: Ναὶ εἶμαι πεπεισμένος καὶ τὸ ἔχω πεῖ. Οἱ ἴδιοι πολὺ σύντομα θὰ ἀλλάξουν τὶς ὀνομασίες τῶν ἐπαρχιῶν τους.

Οἱ Τοῦρκοι ἐπαναφέρουν τά Ἑλληνικὰ ὀνόματα

ΜΩΡ.: Ἄρχισαν νομίζω καὶ τὸ κάνουν.

ΚΓΓΣ.: Βεβαίως ἄρχισαν καὶ τὸ κάνουν. Στὴν Λυκία ἤδη δὲν λένε εἴμαστε Τοῦρκοι,ἀλλὰ λέγουν εἴμαστε Λύκιοι, ὑπὸ τὴν ἔννοια ὅτι εἴμαστε ὑπερήφανοι ποὺ ἔχουμε ἕναν πολὺ ἀρχαῖο πολιτισμό. Πάντοτε ἐναντίον τοῦ Ἰσλάμ. Ἕνας πραγματικὸς Τοῦρκος δὲν θέλει τὸ Ἰσλάμ. Τὸ Ἰσλὰμ ὅπως τὸ βλέπουν οἱ Ἄραβες αὐτὸ τὸ Σουνιτικὸ ἢ τὸ φανατικό των Ἰρανῶν, δὲν τὸ θέλουν. Στὴ Παμφιλία ἐπίσης ἐπαναφέρουν οἱ ἴδιοι τά ἑλληνικὰ ὀνόματα.

ΑΛΕΞ.: Ὑπάρχουν μερικὰ παραδείγματα; Θυμᾶστε;

ΚΓΓΣ.: Βεβαίως στὴν περιοχὴ τῆς Ἀττάλειας (ποὺ ἤμουνα πρόσφατα). Γύρω ἀπὸ τὴν Ἀττάλεια ἤδη ὑπάρχουν τοπωνύμια ὅπως Λεμεσσός, Πύργοι, £ὕδη.

ΑΛΕΞ.: Αὐτὰ τά ὀνόματα ἀναφέρονται δηλαδή;

ΚΙΤΣ.: Βεβαίως εἶναι γραμμένα. Ἔχω πολλὰ ὀνόματα ἀρχαιολογικῶν χώρων ποὺ ἐπαναφέρονται καὶ γίνονται ἡ βιτρίνα τῆς Τουρκίας. Βέβαια ὄχι μόνο γιὰ τουριστικοὺς λόγους, ὅπως λέμε ἐμεῖς κακὰ καὶ ψεύτικα καὶ μὲ μικροπρέπεια γιὰ νὰ πάρουμε μερικὰ χρήματα δὲν εἶναι γιὰ αὐτό, εἶναι ὑπερήφανοι γιὰ τὴν πολιτιστικὴ κληρονομιά τους.

ΜΩΡ.: Ὅταν πῆγα πρόπερσι ὅμως στοὺς ἀρχαιολογικοὺς χώρους τῆς Ἐφέσσου καὶ τῆς Σμύρνης οἱ Τοῦρκοι ξεναγοὶ τά ἀνέφεραν σὰν ἐρείπια τῆς ρωμαϊκῆς περιόδου. Δὲν ἀνέφεραν ὅτι ἦταν ἑλληνικὰ ἡ ἑλληνιστικά.

ΚΓΓΣ.: Νὰ μὴν μπαίνουμε σὲ αὐτὲς τὶς λεπτομέρειες. Λέγοντας Ρωμαίους ἐννοοῦν τὴν Ρωμαϊκή μας Αὐτοκρατορία. Ἐμεῖς ποτὲ δὲν εἴπαμε εἴμαστε Βυζαντινοὶ ἀλλὰ Ρωμιοί, ὑπὸ αὐτὴ τὴν ἔννοια λένε Ρωμαῖοι. Ρωμαῖος γιὰ αὐτοὺς σημαίνει Ἕλληνας. Γιὰ τοὺς ξένους τοὺς δυτικοὺς δὲν σημαίνει Ἕλληνας. Γιὰ ἕναν πραγματικὸ Ἕλληνα, Ρωμαῖοι σημαίνει Ἕλληνες, καὶ διαβάστε τὸ Ρωμανίδη «Ρωμιοσύνη» κ.λπ. Οἱ πραγματικοὶ Ἕλληνες ἦταν οἱ Ρωμαῖοι, οἱ Ρωμιοί, ὄχι οἱ Λατῖνοι, ἄλλο εἶναι οἱ Λατῖνοι. Σωστὰ λένε ἡ Ρωμαϊκὴ Ἐποχή, δηλαδὴ ἡ Ἑλληνικὴ Ἐποχή.

ΑΛΕΞ.: Ἡ ἔννοια (ΡΟΥΜ) σημαίνει Ἕλληνας - ΡΟΜΑΝ τὸ ἀποδίδουν στὰ Ἀγγλικά.

ΜΩΡ.: Διατηρῶ ἐδῶ τὶς ἐπιφυλάξεις μου. Τὸ πνεῦμα τῶν ξεναγῶν ἦταν φανερό.Τὸ Ρωμαϊκός το ἐννοοῦσαν μὲ τὴν στενή του ἔννοια.

ΚΙΤΣ.: Ἡ μόνη Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία ἦταν ἡ δική μας. Δὲν εἶναι μόνο ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ διαχωρισμοῦ, ποὺ ἕνα κομμάτι τὸ δυτικό της Αὐτοκρατορίας μας «σάπισε» καὶ ἔσπασε, ἔφυγε, δὲν διαχωρίστηκε, δὲν ἔγινε διαχωρισμός. Δὲν ὑπῆρχε Ἀνατολικὴ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία ποτέ, ὑπῆρχε Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία ἡ δική μας, ἐμεῖς εἴμαστε οἱ Ρωμαῖοι.

ΜΩΡ.: Διατηρῶ τὶς ἐπιφυλάξεις μου ἀλλὰ ἂς μὴν συνεχίσουμε πάνω σε αὐτὸ χάριν τῆς ροῆς τῆς συζητήσεως. Κύριε καθηγητὰ συνεχίστε παρακαλῶ τὴν ἀνάπτυξη τῶν θέσεών σας γιὰ τὶς ἑλληνοτουρκικὲς σχέσεις.

Μοντέλο μου, ὁ Ντὲ Γκὼλ

ΚΙΤΣ.: Ὑπῆρξε πάντοτε στὴ ζωή μου ὁδηγός μου στὰ ἐθνικὰ θέματα ὁ Στρατηγὸς Ντὲ Γκώλ. Σᾶς ἀνέφερα ὅτι ἔχω γαλουχηθεῖ στὴν Γαλλία καὶ δὲν ἔχω ξεχάσει τὶς γαλλικές μου διδαχές. Ὁ Στρατηγὸς Ντὲ Γκὼλ ὑπῆρξε μεταξύ τῶν δύο πολέμων φοβερὰ Γερμανόφιλος, καὶ πάντα ὑπῆρξε Γερμανόφιλος. Ἤξερε πολὺ καλὰ ὅτι ἡ Γαλλία δὲν μποροῦσε νὰ ὁλοκληρωθεῖ ἐὰν δὲν ἔκανε Συνομοσπονδία μὲ τὴν Γερμανία. Ὅταν ὅμως ἔγινε ὁ πόλεμος εἶπε: «Σήμερα ἡ χώρα μου βρίσκεται μπροστὰ στὸν κίνδυνο τῆς Γερμανικῆς εἰσβολῆς. Γερμανόφιλος εἶμαι καὶ θὰ παραμείνω Γερμανόφιλος, ἀλλὰ θὰ πάρω τὴν πρώτη θέση στὴν ἀντίσταση κατὰ τῆς Γερμανικῆς εἰσβολῆς». Πῆγε στὴ Δύση, στὴν Ἀγγλία καὶ στὶς 18-6-1940, μέσα στὴ φωλιὰ τοῦ ἐχθροῦ ἔκανε τὸ ἱστορικό του διάγγελμα...

Βοηθήθηκε ἀπὸ τοὺς πατροπαράδοτους ἐχθρούς της Γαλλίας, τοὺς Ἄγγλους, ἐναντίον τῆς φίλης Γερμανίας ποὺ εἶχε τόσο πολὺ ἀγαπήσει. Μετὰ τὸν πόλεμο εἶπε: «Τώρα ποὺ τελείωσε ὁ πόλεμος θὰ ξανακάνουμε τὴν Ἕνωση μὲ τὸν φίλο Γερμανικὸ λαό». Νὰ ἔχετε ὑπ’ ὄψιν σας ὅτι ὁ Στρατηγὸς Ντὲ Γκὼλ ἀγαποῦσε τόσο πολὺ τὴν Γερμανία, καὶ τὴν Γερμανικὴ σκέψη ὥστε ἔφθασε στὴν ὑπερβολή: Στὰ ἀπομνημονεύματά του ἔπλεξε τὸ ἐγκώμιο τοῦ Χίτλερ! Μάλιστα εἶπε ὅτι ὁ Χίτλερ ἦταν ἕνας μεγάλος Τιτάνας ὁ ὁποῖος πέθανε σὰν τὸν Προμηθέα. Αὐτὸ εἶναι κάτι τὸ καταπληκτικό, ὁ μεγάλος ἀντίπαλος τοῦ Χίτλερ νὰ πλέξει τὸ ἐγκώμιο αὐτοῦ καὶ τῆς Γερμανικῆς σκέψης. Βάσει λοιπὸν αὐτοῦ τοῦ μοντέλου γιὰ μένα, ποὺ εἶναι ὁ Στρατηγὸς Ντὲ Γκώλ, ἂν ποτὲ γίνει σύραξη μεταξὺ Ἑλλάδος καὶ Τουρκίας, ἐγὼ ὁ Τουρκόφιλος ποὺ θὰ παραμείνω Τουρκόφιλος μέχρι ἐσχάτων, θὰ κάνω τὸ πᾶν γιὰ νὰ καταστραφῆ ἡ ἰσχὺς τοῦ Τουρκικοῦ Κράτους, ποὺ βρίσκεται ἐμπόδιο στὴν ὁλοκλήρωση τοῦ Ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ. Μετὰ ὅμως ἀπὸ τὸν πόλεμο καὶ ὅταν ὅλα πᾶνε καλὰ καὶ κερδίσουμε, πρέπει νὰ φτιάξουμε αὐτὴ τὴν Ὁμοσπονδία. Τὴν ἀρχὴ τῆς πλανητικῆς παρουσίας τοῦ ἑλληνισμοῦ. Πρέπει αὐτὸ ὅλοι νὰ τὸ καταλάβουν, αὐτοὶ ποὺ θέλουν νὰ χρησιμοποιοῦν τὸ ναπὰλμ γιὰ νὰ ἐρημώσουν τὴν δική μας τὴν χώρα καὶ τοὺς δικούς μας ἀνθρώπους. Ἐμεῖς τά δέκα ἑκατομμύρια πῶς θὰ μπορέσουμε νὰ ἐκμεταλλευτοῦμε αὐτὴ τὴν ἀχανῆ χώρα ποὺ δὲν εἴμαστε σὲ θέση νὰ κάνουμε πέντε παιδιά;

ΜΩΡ.: Δὲν ξέρω πόσο σαφῶς ἀπάντησε ὁ κ. καθηγητὴς στὸ ἐρώτημα τῆς μεταβιβάσεώς του ἀπὸ μελετητὴ τῆς Ἱστορίας σὲ ἀντικείμενό της, ποὺ θὰ παίξει ἴσως ἕνα ρόλο στὴν πολιτικὴ σκηνή.

Δὲν ὑποπίπτω στὸ ἐπίπεδό του πολιτικοῦ

ΚΙΤΣ.: Θὰ γίνω πιὸ σαφής. Ἂν πότε παίξω κάποιο ρόλο, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο φυσικὰ δὲν ἐπιδιώκω, ὁ ρόλος μου αὐτὸς δὲν θὰ εἶναι πολιτικός, ὑπὸ τὴν κλασσικὴ ἔννοια. Θὰ εἶναι ρόλος συσπειρωτοὺ γιὰ μιὰ ἐθνικὴ ἑνότητα στὸν ἑλληνικὸ χῶρο καὶ τῶν δύο ἀκτῶν τοῦ Αἰγαίου, ὄχι στὸν ἁπλῶς ἑλλαδικὸ χῶρο. Ἂν μπορῶ νὰ παίξω ἕνα ρόλο γιὰ αὐτὴ τὴν ὁλοκλήρωση βεβαίως θὰ τὸ κάνω, μπορῶ νὰ πῶ ὅτι τὸ ἐπιδιώκω. Ὄχι ὅμως πολιτικὴ θέση, εἶναι ἀστεῖο νὰ λένε ὅτι θέλω νὰ γίνω βασιλιὰς μὲ παλάτι στὴν Κων/πολη.

Ἐγὼ πιστεύω στοὺς φιλοσόφους, πιστεύω στὴ βασικὴ ἰδέα τοῦ Κονφούκιου γιὰ νὰ μὴν μιλᾶμε μόνο γιὰ ἑλληνικὴ σκέψη. Ἂς μιλήσουμε καὶ γιὰ μιὰ ἄλλη σκέψη ποὺ εἶναι πολὺ κοντὰ στὴν ἑλληνική. Ἡ κονφουκιανὴ σκέψη λέγει, ὅτι πίσω ἀπὸ τὴν πολιτικὴ πράξη ὑπάρχει ὁ φιλόσοφος, ὑπάρχει ἡ σκέψη, αὐτὴ εἶναι ποὺ ἔχει σημασία. Συνεπῶς τὸ νὰ ὑποπέσῃς στὸ ἐπίπεδό τοῦ πολιτικοῦ εἶναι κατάπτωση, εἶναι κάτι ποὺ ἀφήνω νὰ τὸ κάνουν ἄλλοι. Αὐτὸ ποὺ ἔχει σημασία εἶναι νὰ ὑπάρχει πνευματικὴ ἑνότητα. Ἂν μπορῶ νὰ τὸ κάνω αὐτὸ καλῶς, γι’ αὐτὸ δὲν θέλησα ποτὲ νὰ κομματικοποιηθῶ.

Πρέπει νὰ βρεθῆ ἕνας συσπειρωτικὸς παράγων, μιὰ σκέψη ἡ ὁποία θὰ μπορέσει νὰ βοηθήση στὴν συγκρότηση αὐτῆς τῆς Ἑλληνοτουρκικῆς Συνομοσπονδίας, αὐτοῦ τοῦ κράτους τοῦ Αἰγαίου. Ἐγὼ πάντοτε μιλάω γιὰ κράτος τοῦ Αἰγαίου στὸ ὁποῖο θὰ συμμετέχει ἡ Τουρκία δυτικά της Ἄγκυρας. Βέβαια ἡ Ἑλληνοτουρκικὴ Συνομοσπονδία εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς πλανητικῆς παρουσίας τοῦ ἑλληνισμοῦ καὶ ὀποσδήποτε χρειάζεται βοήθεια πνευματικῆς συσπείρωσης.

ΑΛΕΞ.: Ἡ φιλοδοξία σας εἶναι ἡ σκέψη νὰ χρησιμοποιηθεῖ καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρές;

ΚΠΣ.: Ναί, πολὺ σωστά.

Οἱ Τουρκοκρητικοὶ

ΑΛΕΞ.: Πέστε μας κύριε Κιτσίκη γιὰ τοὺς λεγομένους Τουρκοκρῆτες καὶ πῶς μποροῦν νὰ ἀξιοποιηθοῦν;

ΚΓΓΣ.: Οἱ Τουρκοκρῆτες ὅπως ξέρουμε δὲν εἶναι Τοῦρκοι ἀλλὰ Ἕλληνες. Ἐδῶ βέβαια μπορεῖτε νὰ μὲ ρωτήσετε πὼς εἶναι δυνατὸν νὰ λέω ὅτι ὁ ἕνας εἶναι Τοῦρκος καὶ ὁ ἄλλος Ἕλληνας, ἀφοῦ ἐγὼ ὁ ἴδιος εἶπα ὅτι οἱ καλύτεροι Ἕλληνες εἶναι οἱ Τοῦρκοι.

Ὑπάρχει βέβαια κάποια δυσκολία, ἀλλὰ ἐδῶ μιλάω σὲ ἄλλο ἐπίπεδο. Ἂν πάρουμε ὅμως τὸν ὁρισμὸ τοῦ δυτικοῦ Ἐθνικισμοῦ ποὺ λέγει ὅτι Ἕλληνες εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν μητρικὴ γλῶσσα τὴν ἑλληνικὴ καὶ Τοῦρκοι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν τὴν τουρκική, τότε οἱ Τουρκοκρῆτες εἶναι Ἕλληνες.

ΑΛΕΞ.: Μαζὶ μὲ τοὺς Πόντιους της Βόρειας Τουρκίας;

ΚΙΤΣ.: Μάλιστα, κανένας ἀπολύτως Τουρκοκρήτης δὲν χρησιμοποίησε ποτὲ τουρκικά, δὲν ἤξερε οὔτε λέξη. Οἱ Τουρκοκρῆτες βέβαια ὅλοι τους ἔχουν ἐξιλαμισθῆ, ποτὲ ὅμως δὲν χρησιμοποίησαν τὴν τουρκικὴ γλῶσσα. Ὁ λαὸς αὐτὸς τὸ 1830 ἦταν τὸ ἥμισυ τῶν Κρητῶν, ὅλοι τους τὸ ἴδιο πρᾶγμα ἦταν, ἁπλὰ οἱ μισοὶ ἦταν Μουσουλμάνοι καὶ οἱ ἄλλοι μισοὶ Ὀρθόδοξοι.

ΜΩΡ.: Ἐκεῖνο ποὺ θέλω νὰ σᾶς ρωτήσω κύριε καθηγητὰ εἶναι, μήπως ὑποτιμᾶτε το ὅτι ἦταν καθοριστικὸ τότε γιὰ τὸν ἂν ἤσουν Ἕλληνας ἤ Τοῦρκος, τὸ θρήσκευμα;

ΚΙΤΣ.: Ναί, ἦταν καθοριστικὸ γι’ αὐτὸ ὑπῆρχαν καὶ τά μιλέτια. Κοντὰ στὴν Ἀττάλεια σὲ ἕνα μέρος ποὺ λέγεται Σίδη ὑπάρχουν Τουρκοκρῆτες ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τοῦ 20ου αἰῶνος, δηλαδὴ πρὶν ἀπὸ τὴν ἀνταλλαγή, καὶ οἱ παπποῦδες ἐκεῖ ἀκόμα μιλᾶνε Ἑλληνικά. Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς Τουρκοκρῆτες μείνανε στὰ Δωδεκάνησα.

Ἡ Τουρκία εἶναι μιὰ ἄλλη Ἑλλάδα

Αὐτοὶ ποὺ ᾔλθανε τὸ ’22 ἔχουν πλέον τρεῖς μὲ τέσσερεις γεννιές, ἡ πρώτη γενεὰ ποὺ εἶναι ἀκόμη στὴ ζωὴ ἄλλα πολὺ γέροι, δὲν ξέρουν Τουρκικά, μιλᾶνε Ἑλληνικά, μὲ κρητικὴ προφορά. Εἶναι πολὺ συγκινητικὸ νὰ βλέπεις αὐτὸν τὸν ἑλληνισμὸ ὑπὸ τὴν ἔννοια τῆς γλώσσας καὶ τῶν αἰσθημάτων βέβαια, νὰ ἐπιζῇ. Ἡ δεύτερη γενεὰ ἀρχίζει καὶ ἀλλοιώνει τὴν γλῶσσα της, ἡ τρίτη κρατᾷ τὸ 25% τῆς γλώσσας, ἡ τέταρτη ἔχει ξεχάσει τά ἑλληνικὰ ἀλλὰ σὲ αὐτὴ ἔχει παραμείνει τὸ αἴσθημα. Ἔχω γνωρίσει Τουρκοκρῆτες στὴ Σπάρτα (Σπάρτη) της Τουρκίας νέους 18 ἐτῶν ποὺ δὲν ξέρουν καθόλου ἑλληνικά, κλαῖνε ὅμως ὅταν ἀκούσουν ἑλληνικά. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ γιὰ μένα ἔχουν ἕνα συναισθηματισμὸ φοβερό.

ΑΛΕΞ.: Πόσοι εἶναι αὐτοὶ κ. Κιτσίκη;

ΚΙΤΣ.: Ἐγὼ προσωπικά τοὺς ὑπολογίζω σχεδὸν στὸ ἕνα ἑκατομμύριο.! Εἶπα στοὺς Τούρκους φίλους μου χωρὶς νὰ τοὺς μιλάω σὰν ἐθνικιστής, νὰ ἀνοίξουν ἑλληνικὰ σχολεῖα γιὰ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους διότι εἶναι κρῖμα νὰ χαθῆ ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα. Ξέρετε τά καθεστῶτα σήμερα καὶ τὶς κυβερνήσεις (δὲν ἔχουν σταθερότητα) μιλάω καὶ γιὰ τὶς δύο πλευρές. Σοῦ λένε ναί, ναί, βέβαια ἔχετε δίκιο, ἀλλὰ δὲν πρόκειται νὰ κάνουν τέτοιο πρᾶγμα, δὲν εἶναι τρελλοὶ νὰ ἀνοίξουν ἑλληνικὰ σχολεῖα καὶ νὰ ζωντανέψη πάλι ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα.

Ἂν πᾶτε ἀπέναντι ἀπὸ τὴν Χῖο στὸ Τσσμὲ ὁ μισὸς πληθυσμὸς του ξέρει ἢ καὶ μιλάει Ἑλληνικά.

Οἱ κάτοικοι στὸ Τσεσμὲ εἶναι Τουρκοκρῆτες. Ἐδῶ νέοι ἄνθρωποι 25-30 χρονῶν μιλᾶνε ἄπταιστα ἑλληνικὰ χωρὶς νὰ ἔχουν πάει σχολεῖο, τά ἔχουν μάθει μόνοι τους. Ἔχω ἐπίσης δεῖ ἀπὸ κοντὰ στὸ Ἀϊβαλὶ παιδιὰ 6-8 χρονῶν νὰ μιλᾶνε ἄπταιστα ἑλληνικὰ μὲ τουρκικὴ προφορά. Τοὺς τά μαθαίνουν σήμερα, αὐτοὶ ποὺ ἔχουν φύγει ἀπὸ τὸ ’22. Αὐτὸ τὸ ἀγνοεῖ παντελῶς τὸ ἑλληνικὸ κράτος. Γιὰ τὸ ἑλληνικὸ κράτος εἶναι κάτι ἀπίστευτο, ἔχουν δῆθεν πληροφοριοδότες, ἀλλὰ ἔχουν τελείως ἄγνοια, δὲν ξέρουν τί τοὺς γίνεται. Βλέπουν τὴν Τουρκία σὰν νὰ βλέπουν τὴν Φιλανδία, ἐνῷ εἶναι μιὰ ἄλλη Ἑλλάδα.