Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

Ἡ ἀκρόαση σάν ὅραση

Λέγεται συχνά, σύμφωνα μὲ τὸ δόγμα ποὺ ἕλκει τὴν καταγωγή του ἀπὸ τὸν Ἀριστοτέλη, ὅτι οἱ πέντε αἰσθήσεις ἐμπίπτουν σὲ δύο ὁμάδες. Πρῶτα ὑπάρχουν οἱ αἰσθήσεις γιὰ τὶς ὁποῖες πρωτεύοντα ρόλο ἔχει ἡ ἐπαφὴ –ἡ ἁφή, ἡ γεύση καὶ (πιθανῶς) ἡ ὄσφρηση- τῶν ὁποίων τὰ ἀντικείμενα προκειμένου νὰ γίνουν ἀντιληπτὰ θὰ πρέπει νὰ προηγηθεῖ ἡ “προσκρουσή” τους στὸ σῶμα μας. Καὶ ἔπειτα ὑπάρχουν οἱ αἰσθήσεις ἀπόστασης – ἡ ὅραση καὶ ἡ ἀκοὴ (καὶ ἐνδεχομένως ἡ ὄσφρηση) - μέσω τῶν ὁποίων ἀντιλαμβανόμαστε τὰ πράγματα ποὺ εἶναι στὸ χῶρο σὲ μακρυνὴ ἀπόσταση καὶ ξεχωριστὰ ἀπὸ τὸ σῶμα μας.

Συντετριμμένος ἀπὸ τὶς ρυτίδες, βυθισμένος στὶς ἀποκαρδιωτικὲς σκέψεις τῆς καθημερινότητας, Ἄλκης Παναγιωτίδης ἀναδυώμενος ἀπ΄τά “Κουρέλια”, ἀναζήτησα καὶ πάλι σήμερα τὴν ἀπόδραση στὸ παρελθόν.


Ἤθελα νὰ ἐπανέλθω σ’ ἐκεῖνο τὸ χρονικὸ σημεῖο πρὶν ἀπὸ εἴκοσι μὲ τριάντα χρόνια, νὰ ἀνακυκλώσω τὴ μνήμη, νὰ καταστήσω τὴν αἴσθηση τοῦ ἤχου ὁρατή, νὰ τήξω –τί πλάκα καὶ τούτη- ὅλες τὶς αἰσθήσεις στὰ ἀκούσματα τῶν Cream νὰ φτάσω στὸ “Outside Woman Blues” νὰ χαλαρώσω μὲ τὸ “Blue Condition” ν‘ἀκούσω στὴ διαπασὼν τὸ “Sunshine of Your Love” ἀπ’ τὴν ἀρχὴ μέχρι τὸ τέλος χωρὶς διακοπή, νὰ ὀσφρησθῶ τὴν ἡλικία τοῦ ἄλμπουμ ἀπὸ τὸν καπνὸ καὶ τὸ ἀλκοὸλ ποὺ ἐξατμίζει, γαμῶ τὰ γεράματά μου, τρυφερὰ νὰ γλιστρήσω τὸ βλέμμα μου πάνω στὶς ἴδιες σελίδες ποὺ εἶχαν ἀγγίξει ὅλοι οἱ ἔνδοξοι παλιοὶ (ὁ Κώνωπας ὁ Ἀνωφελής, τὸ Χριστινάκι, ἡ Ἀγγέλω, ὁ Ντουβληγερός, ὁ Ἐνδοκρινολόγος, ὁ Τεμπελόσκυλος, ὁ Σαμιαμίδης, ἡ Ξεκούδουνη, ὁ Κακὸς Λύκος, ὁ Timbeeeeer, ὁ Βήχας, ἡ Παλτουδιὰ ἡ Καραμπινάτη, ἡ Σεπήρεηαλίκηστολαιμότης), οἱ ἄκρες τῶν δαχτύλων μου νὰ διαγράψουν τὶς γραμμές, ποὺ ἔχουν ὁρίσει οἱ ἀποτυχίες μου, σὰν σιδηροτροχιὲς πάνω στὸ ἐξώφυλλο, καὶ νὰ ἀφήσω τὸ νοσταλγικὸ χαμόγελο νὰ συνθλίψει τὸ ποτήρι στὰ χέρια μου. Ἦταν ὁ σκοπὸς τῆς σημερινῆς ἡμέρας.

Ὅταν ἀρχίζει ὅμως τὸ κομμάτι εἶναι πάντα αὐτὴ ἡ ἀτυχία. Ἐκεῖ πού πιστεύεις πὼς ἔχεις στά χέρια σου μιά μάζα χειροπιαστή πού μπορεῖς νά τήν τοποθετήσεις στό χειρουργικό τραπέζι καί νά τή ρωτήσεις γιατί, ἕνα τμῆμα τοῦ πραγματικοῦ ἐπεμβαίνει σὰν ὅριο. Tὸ τηλέφωνο, ἡ πόρτα, οἱ φωνὲς τοῦ διπλανοῦ, τὸ πρωϊνὸ ποὺ ἔρχεται καὶ δίνει τέλος στὰ πανηγύρια. Τούτη τὴ φορά, τσιγάρο τὸ τσιγάρο ἡ Ἀλίνα ἄνοιξε τὶς φτεροῦγες της, σηκώθηκε ξυπόλητη, μὲ ἀνακατωμένα μαλλιά, μὲ κόκκινα, ὑγρά μάτια, ἀνέγγιχτη, καὶ μᾶλλον βραχνή. Προσπαθεῖ χρόνια τώρα νὰ μὲ πείσει πὼς πρέπει πιὰ νὰ ξεκολλήσω, πὼς ἔχει ἀρχίσει νὰ βρωμάει ἡ κονσέρβα. Οἱ Lynyrd Skynyrd, μὲ λέει, ἔχουν μετακινηθεῖ χρόνια τώρα ἀπὸ τὸ “Sweet home Alabama”, ἀνανεώνουν συνεχῶς τὸν ἑαυτὸ τους ξαναανακαλύπτοντάς τον στὸ “God and Guns”, ἀκόμα καὶ ὁ Robert Plant ἔκανε ντουέτο μὲ τὴν Alison Krauss, ἔστω, γιά νὰ βγάλει μιά ψωροσύνταξη. Κοίταξε γύρω σου, συνέχισε να λέει, δὲς τὶς μεγάλες ἀλλαγές, τά φώτα νέον, τὴν ἰλλιγγιώδη ταχύτητα, τὸ ἄπλετο φῶς, τό πολύχρωμο ὑγρό ἄζωτο, τὶς ὑπερπτήσεις, τὶς ὑποσχέσεις τοῦ μέλλοντος, ξεκούνα. Κατάντησες γέρο-Jack Nicholson πού ἐπιστρέφει στό “Easy Rider”. Ἡ τρέχουσα ἀντίληψη τοῦ rock ἐκπροσωπεῖται ἀπὸ τὴν Lady Gaga κι ἐσὺ ἔμεινες μετεξεταστέος στὴ Janis. Δὲς τὸν τρόπο ποὺ συναρπάζουν οἱ ὀπτικές της λεπτομέρειες, ἡ σκηνικὴ ἀνάμιξη τῶν χρωμάτων της, τὸ σχολαστικὸ κράμα τῆς ὀπτικῆς μὲ τὸν ἦχο της, ἡ ἀκρίβεια τῶν κινήσεων, δέ δίνει δεκάρα τσακιστή, τοὺς ἔχει ὅλους γραμμένους. Ὁ ἦχος της κατέχει μιὰ βαριὰ δύναμη, σὰ βρισιά, εἶναι σὰν ἀπρόσμενο uppercut ποὺ ξεπηδάει ἀπὸ τὸ πάτωμα, διαπερνάει τοίχους, σπάζει γυαλιά, ἔτσι εἶναι τό rock.

Ἄντε νὰ τὴν ἐξηγήσεις τώρα πὼς δὲν ὑπάρχει ὁμοιότητα μεταξύ τῆς εὐπροσήγορης Janis, τῆς ἀκαθόριστης ἀδεξιότητάς της καὶ τῆς ἑλκυστικῆς ἀσχήμιας της, μὲ τὸ ὑπεροπτικὸ κενό τῆς Lady Gaga. Ἡ Janis περήφανη, ἀπόμερη, μὲ τὴν ἀποφασιστική της ὑποκειμενικότητα διερευνᾶ κυνικὰ τὸν ἀφηρημένο, ἐλαφρὺ, ὑπάκουο, ὑπήκοο κόσμο ποὺ τὴν περιβάλλει. Ἡ προσεκτικὴ ἀκρόαση τοῦ ἤχου της χρειάζεται παίδευση ἀλλὰ καὶ παιδεύει τὸν χαρακτήρα, ἡ ἠθική τοῦ γογγυτοῦ της εἶναι τὸ παράπονο τῆς φύσης μεσούσης τῆς βίας.

Ἀλλὰ δὲν πρέπει νὰ τὴν κατηγορήσω. Μιά ἀπ΄τά ἴδια ἤμουν ὁ αὐθάδης. Φώναζα τὸν Πλάτωνα γιά τη μουσικὴ τοῦ καφενείου, νὰ μᾶς γλυτώσει ἀπὸ τὴ μόλυνση τοῦ Μενιδιάτη, τή δηλητηρίαση τῆς Πόλυ Πάνου, τοῦ “Ἀσφαλῶς καὶ δὲν πρέπει” ποὺ θὰ΄πρεπε ν’ἀκούσει πάνω ἀπὸ τετρακόσιες φορὲς τὴ μέρα ὁ ἀόμματος γιὰ νὰ στανιάρει, ἢ θεωροῦσα ἀσυγχώρητο σκυλὰ τὸν ξηροκαρπίτη ποὺ τὸν ἄρεσε “Τὰ πλοῖα πεθαίνουν στὰ λιμάνια”. Βάλε ὅ,τι νάναι, τὸν ἔλεγα, Κώστα Τουρνά, Olympians, ἢ ἀκόμα καὶ Abba, κουβέντες ποὺ ἅμα ἔφταναν στ΄ αὐτιὰ κανενὸς ἀπὸ τοὺς ἔνδοξους παλιοὺς θὰ ζητοῦσαν ἀπ΄τὸν Κώνωπα τὸ μεγάλο θεωρητικὸ, (ἐξ’οὗ καί ἀνωφελής) νὰ συγκαλέσει ἔκτακτο μὲ συνέπεια δυὸ βδομάδες στὸ πλυσταρειὸ τῆς ταράτσας τῆς Ξεκούδουνης γιὰ ἀποτοξίνωση, μὲ νηστεία καὶ ἀκρόαση “Gold Dust Woman”. Ὅμως ἡ διαφορὰ μεταξύ τοῦ Καζαντζίδη καὶ τῆς Janis τώρα φαντάζει ἁπλῶς γεωγραφική, κατὰ τὰ ἄλλα καὶ οἱ δυό τους ἔχουν ἐπάξια καταλάβει στὴ φαντασία τὴ βασιλικὴ θέση τοῦ Δὸν Κιχώτη.

Θἄπρεπε ὅμως νὰ τὴν ἀντικρούσω. Δὲ μπορεῖ νά τὴν πέφτουν ἔτσι στὸν πυγμάχο. Ποιά Lady Gaga καί ἱστορίες μέ φίδια. Σά νά βλέπεις τόν Tom Cruise στό πόδι τοῦ John Lurie στο “Down By Law”, μέ τή μέγγενη νά τά στρίψεις δέ βγαίνουνε αὐτά τά σενάρια.

- Ἐσεῖς οἱ ὀφθαλμικὰ μοντέρνοι, τὴ λέω, εἴσαστε ἐπιθετικὰ ἁρπακτικὰ ζῶα: μεταχειριζόσαστε τὸν κόσμο σὰν μία συλλογὴ ἐχθρικῶν ἀντικειμένων, ἐπισημαίνεται στόχους καὶ θύματα καὶ ἐν ὀλίγοις ἡ μουσικὴ σας ἔχει μετατραπεῖ σὲ πεδίο μάχης. Εἶναι τὸ ἀσήμαντο ἀλλὰ ταυτόχρονα ἀνεκτίμητο πνευματικὸ προϊόν τῆς συγχώνευσης ἀκρόασης καὶ ἁφῆς αὐτὸ ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἀποκληθεῖ rock, αὐτὸ ποὺ μὲ τὰ μάτια κανεὶς εἶναι ἀδύνατο νὰ αἰσθανθεῖ, εἶναι ἡ ἐλευθερία τοῦ νὰ μπορέσεις νὰ δεῖς πέρα ἀπὸ τὴν ἐξωτερικὴ ἐμφάνιση τῶν πραγμάτων, νὰ κοιτάξεις τὸ μέσα τους, ν΄ἀγγίσεις τὸ εἶναι τους, κάτι γιὰ τὸ ὁποῖο τὰ μάτια ἀπὸ μόνα τους δὲν ἐπαρκοῦν. Ἡ μουσικὴ τῆς Lady Gaga δὲν ἔχει νὰ πεῖ τίποτα τὸν τυφλό.

- Κατάλαβα, πάλι κανένα κινητό θὰ κτύπησε τήν ὧρα που διάβαζες ἐφημερίδα, ἐντάξει, ἄντε πάνε τώρα νὰ κοιμηθεῖς, λέει, καὶ σά νά γνώριζε τήν ἀπάντηση γυρίζοντας νὰ φύγει συμπλήρωσε: καί κοίτα, μὴ σηκώσεις ξανά τὴ γειτονιὰ στὸ ποδάρι μέχρι τὸ πρωῒ καί μᾶς κάνεις πάλι ρεζίλι μὲ τὶς ἀηδίες σου.

Ὅπως κάθε μέρα ἔτσι καί σήμερα ὅλες οἱ ὧρες προέκυψαν ἀπό τήν ἀντιγραφή ἑνός τιποτένιου γονιδίου. Ὅμως θὰ μείνω λίγο ἀκόμα ἐδῶ, βυθισμένος σ΄αὐτή τήν οἰκεία παυσίπονη ἅμμο, ἐδῶ ποὺ μ΄ἀγαπᾶνε ὅλοι....

Fleetwood Mac - Gold Dust Woman - Live in Japan 1977
Crosby, Stills, Nash & Young - Almost Cut My Hair (Wembley Stadium '74)

80 σχόλια:

  1. οσο διαβαζω αυτα που γραφεις τοσο δικαιωνεται η διαισθηση μου , καλο πασχα γιωργος-λευκαδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. φίλε Γιῶργο καλησπέρα, Τό ἔλαβα σήμερα τό βιβλίο. Μόλις τό φωτοτύπησα καί αὔριο θά σοῦ τηλεφωνήσω καί θά στό στείλω. Εὐχαριστῶ. Πράγματι τό σημερινό κομμάτι εἷναι κέντημα...εἷναι τοῦ φίλου μου, τοῦ flying demon.

    Θά σᾶς ἀφιερώσω λοιπόν δυό κομμάτια, ἕνα παλιό καί ἕνα σημερινό, ἀπό τό ἐγχώριο ρεπερτόριο πού τό κατέχω καλύτερα. Ἐλπίζω νά σᾶς ἀρέσουν. Καί τά δυό διαφέρουν ἀπό τήν Janis, φαντάζομαι μόνο γεωγραφικά ...

    http://www.youtube.com/watch?v=b1SYG7G9Nb0

    http://www.youtube.com/watch?v=D_WY-H3-ayI

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Χρόνια σας πολλά, καλή ανάσταση σε όλους αυτούς που είναι κάπως άβολα μέσα στην πολυάνθρωπη μοναξιά των ημερών ετούτων, ανεξαρτήτως γεωγραφίας.
    Ενα εορταστικό, από τα λίγα μπουζουκοακούσματα που αντέχει η εκπαίδευση του πικ-άπ.

    http://www.youtube.com/watch?v=JeaVVeH-TsI

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κατά τήν γνώμη μου ἡ ἀνάρτηση αὐτή, ἀνάμεσα σέ ἄλλα θίγει, μέ ἀφορμή τήν ἀντίθεση μεταξύ σύγχρονης καί παλιότερης μουσικῆς, ἐκτέλεσης καί ἑρμηνείας, τήν ἀντίθεση μεταξύ στημένου καί γνήσιου, μεταξύ δῆθεν καί φυσικοῦ, μεταξύ προσχεδιασμένου καί αὐθόρμητου.

    Θά τό προχωρήσω μέ ἀφορμή τήν σημερινή ἡμέρα. Μιά ἡμέρα σπουδαία σάν τήν Μεγάλη Παρασκευή, μέ πραγματικό βάρος καί περιεχόμενο. Αὐτό γιά ὅποιον δέν τό αἰσθάνεται καί δυσκολεύεται νά τό ἀντιληφθεῖ, προτιμῶντας νά ἀσχολεῖται μέ στημένες " ἡμέρες τῆς Γῆς, τοῦ Περιβάλλοντος, κατά τῆς Φτώχειας καί τοῦ AIDS" καί, καί ,καί...ἄς σκεφτεῖ πῶς ἐπιβάλλεται ἀπό μόνη της ἡ σημερινή μέρα παντοῦ στά ΜΜΕ ( πρός μεγάλη τους λύπη), σέ ἀντίθεση μέ τίς προηγούμενες ἀρλοῦμπες-φιέστες πού τίς ἐπιβάλλουν τά ΜΜΕ.

    α) Μεγάλη Παρασκευή (Ξαρχάκος-Γκάτσος-Μοσχολιοῦ

    β) Πάσχα-Ρωμέϊκο -Παπαδιαμάντης

    Καλή Ἀνάσταση , Καλό Πάσχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πάμε πολύ μακρυά και δε θα μάς φτάσει η νύχτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. http://www.youtube.com/watch#!v=hTWKbfoikeg&a=1p51VYE5DAI&playnext_from=ML

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καλημέρα...Ξυπνάω, μπαίνω στό μπλόγκ καί βλέπω στά σχόλια νούμερο 25!!!! Τί διάολο λέω, ἐπιδρομή χάκερ ἔγινε; Χιχιχιχι... Ἀνοίγω καί βλέπω κανονικό ξεσάλωμα. Νά μποροῦσα νά τά ἀκούσω καλά θάτανε, ὁ ἧχος δέν λειτουργεῖ.

    Πάντα ἔχω στό πλάϊ μου τόν ἀνυπέρβλητο Γιῶργο Κατσαρό. Σήμερα ὅμως θά συνεισφέρω στό μουσικό ξεσάλωμα μέ Κατερίνα Πετράκου, τό τραγούδι τῆς ὁποίας ἔβαλα πάνω δεξιά -πές μου ἄν δουλεύει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δουλεύει
    Περιέχει ανατριχιαστικές λέξεις. Ερασιτέχνης, αγωνία, πόνος, ματιά, κενό, φόβος, τριγμοί καθόδου, καλό γιά αρχή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ὡραία…γιατί πατούσα τὸ play καὶ περίμενα νὰ καταλάβω ἂν ἀκούγεται ἀπὸ τὸ ἂν τρέχει ἡ ἔνδειξη τοῦ χρόνου…τὴν ἔβλεπα στὸ 0 καὶ νόμιζα ὅτι δὲν θὰ ἀκούγεται. Πάρε λοιπὸν καὶ αὐτὸ http://giatatragoudia.blogspot.com/2007/12/blog-post_9276.html ἔχει μερικά τραγούδια ἀπό τον ἴδιο δίσκο ΤΟ ΚΕΝΟ. Πολύ καλός δίσκος, ἄφαντος στό ἐμπόριο, ἀρχικά βγῆκε μόνο σέ βινύλιο, ἄν καί τότε κυριαρχοῦσε τό CD. Ἐγώ τό πῆρα χαμπάρι ἀπό τήν ραδιοφωνική ἐκπομπή τοῦ Πανούση, ἦταν πρίν 15 χρόνια περίπου. Μετά ἀπό 2 ἤ 3 χρόνια βγῆκε καί σέ CD.

    Ἀκολουθοῦν οἱ στίχοι τοῦ τραγουδιοῦ. Λέξεις, παγίδες καὶ ἐργαλεῖα μαζί. Ὅπως ἦταν, εἶναι καὶ θὰ εἶναι, παντοῦ καὶ πάντα ἄλλωστε. Οἱ τονισμένες εἶναι τὸ ρεφραίν, πού ἐμένα μὲ τράβηξε-παγίδεψε περισσότερο. Ἴσως ὁ μουσικὸς ἦχος τοῦ ρεφραὶν κέντρισε τὴν ἀκοή, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸν ἦχο τῶν συγκεκριμένων λέξεων ( χτυπᾶνε ἀπανωτὰ ἡ μία μετὰ τὴν ἄλλη. Μετὰ ἀπὸ αὐτὸ τὸ σφυροκόπημα τὸ ἔδαφος ἔχει προετοιμασθεῖ γιὰ τὴν τελικὴ ἐπίθεση τῶν ἀδηφάγων λέξεων. Οἱ ἔχοντες γερὸ στομάχι, σκυλίσια ὄσφρηση καὶ ὅραση γάτας, τέτοια ἁπλὰ πράγματα, ἀνατριχιάζουν ἀπὸ εὐχαρίστηση –καὶ ὄχι μόνο- βγαίνοντας ἐνισχυμένοι γιὰ τὸ ἑπόμενο τσουνάμι…


    Πάντα ἤμουν
    καὶ θὰ μείνω ἐρασιτέχνης
    τίποτα δὲν ἐπαγγέλλομαι
    Μὰ ὅπως μ' ἄγγιξε
    ὁ ἔρωτας τῆς τέχνης
    ἔπαθα καὶ ὀνειρεύομαι

    Μία ζωὴ ξυπόλυτη
    σὰν παιδὶ ἀπόλυτη
    σὰ γυναίκα ἀπόρθητη
    σὰ γριὰ ἀδιόρθωτη
    φτύνει τὴ μανία μου
    καὶ τὴν ἀγωνία μου
    παίζει μὲ τὸν πόνο μου
    κι ἐξαντλεῖ τὸ χρόνο μου


    Τῆς ματιᾶς σου
    τὸ κενὸ πῶς μὲ φοβίζει
    μὴ σκεφτεῖς καθόλου κι ἄσε με
    Τὸ σκαλὶ πού τώρα κατεβαίνω τρίζει
    κι ἅμα πέσω ἄντε πιάσε με

    Μία ζωὴ ξυπόλυτη
    σὰν παιδὶ ἀπόλυτη
    σὰ γυναίκα ἀπόρθητη
    σὰ γριὰ ἀδιόρθωτη
    φτύνει τὴ μανία μου
    καὶ τὴν ἀγωνία μου
    παίζει μὲ τὸν πόνο μου
    κι ἐξαντλεῖ τὸ χρόνο μου

    Στίχοι-μουσικὴ-τραγούδι: Κατερίνα Πετράκου
    Ἐνορχήστρωση: Νίκος Γράψας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Καταρχήν- Διάφανα Κρῖνα

    Ἂν ἔχω χάσει τὴ ζωή, τὸ χρόνο, ὅλα
    ὅσα ἔριξα, σὰν δαχτυλίδι στὸ νερό,
    ἂν ἔχω χάσει τὴ φωνὴ μὲς στ ἀγριόχορτα,
    μοῦ ἀπομένει ἡ λέξη.

    Ἂν ἔχω ὑποφέρει γιὰ τὴ δίψα, τὴν πείνα, κι ὅλα
    ὅσα ἦταν δικά μου καὶ κατάντησα ἕνα τίποτα,
    ἂν ἔχω θερίσει τὶς σκιὲς στὰ σιωπηλά,
    μοῦ ἀπομένει ἡ λέξη.

    Ἂν ἄνοιξα τὰ χείλη γιὰ νὰ δῶ τὸ πρόσωπο
    τὸ τρομερὸ καὶ τὸ καθάριο της πατρίδας μου,
    ἂν ἄνοιξα τὰ χείλη μέχρι νὰ τὰ σκίσω,
    μοῦ ἀπομένει ἡ λέξη.

    μουσική: Διάφανα Κρίνα
    στίχοι: Blas de Otero

    Ὡραῖο τραγούδι,

    Σωσίβιο, πανοπλία, ὄχημα, ἤ χάπι ὑπνωτικό; Ἔχει ἡμερομηνία λήξης καί ὁδηγίες χρήσεως; Ποῦ εὐδοκιμεῖ; Τί εἷναι τελικά ἡ λέξη; Κατά τήν γνώμη μου ἡ ἰδέα καί ἡ λεκτική παρουσίαση τοῦ πολικοῦ ψύχους ἕπεται ἑνός γεροῦ κρυολογήματος...( νιτσεϊκή ἐπιρροή χεχεχε)

    Ὅλα τά ἄλμπουμ και οἱ στίχοι τῶν τραγουδιῶν τοῦ συγκροτήματος, ΕΔΩ

    FD ἄν θές στή συνέχεια γράφε ποιό τραγούδι εἷναι τό καθένα,θά προσπαθήσω νά γράψω τόν μπούσουλα γιά νά μήν κάνει κάποιος copy paste στίς διευθύνσεις τῶν τραγουδιῶν πού παραπέμπεις( ἤ σέ ὁποιοδήποτε σύνδεσμο), ἀλλά νά πατάει κατευθεῖαν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. ἐννοῶ νά γράφεις τίτλο γιά τά ὑπόλοιπα κομμάτια πού θά βάλεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. 1. Kula Shaker - Jerry was There
    2. Led Zeppelin-kashmir
    3. Nirvana - Smells Like Teen Spirit
    4. Wilson Pickett - In the Midnight Hour
    5. The Byrds Eight Miles High
    6. Lou Reed -A Walk On The Wild Side
    7. Tracy Chapman - Talkin bout a revolution
    8. Jimmy Cliff - The Harder They Come
    9. Creedence Clearwater Revival - Have you ever seen the rain?
    10. Aerosmith - Dream on
    11. Eric Clapton - Tears in heaven
    12. The Who - I Can't Explain
    13. The Allman Brothers Band - Whipping Post
    14. Love - Alone Again Or
    15. Thin Lizzy- The boys are back in town
    16. Boston- More Than A Feeling
    17. Bill Withers - Lean On Me
    18. AC/DC - Back in Black
    19. James Brown - It's a mans world

    20. Creedence Clearwater Revival: Down On The Corner
    21. Elvis Costello - Pump it up
    22. The Byrds - So You Want To Be A Rock 'n' Roll Star
    23. The Byrds - Ballad Of Easy Rider
    24. The Mamas and The Papas - Straight Shooter
    25. The Mamas and Papas - I Call Your Name
    26. The Mamas and the Papas-Somebody Groovy
    27. Red Hot Chili Peppers - Blood Sugar Sex Magic
    28. Tom Robinson band - Power in the Darkness
    29. Eric Clapton - Layla And Other Assorted Love Songs (It’s too Late she;s Gone)
    30. Eric Clapton - Have you ever loved a woman
    31. The Clash - Cheapskates (Give 'Em Enough Rope - 1978)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!


    Σήμερα βάλε κανένα δημοτικό. Ἐγώ ἐκανα τήν ἀρχή, πάνω δεξιά...Χεχεχε...

    Φεύγω γιά τάς ἐξοχάς....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Έλαβα παράκληση κατάργησης αυτού του video clip ως αντικείμενο όρασης και ακρόασης. Κρίθηκε ανεπιθύμητο από τον καλλιτέχνη, πράγμα που αποτελεί αντίθεση για εμένα:
    http://www.youtube.com/watch?v=EXmfREVggDU

    ΑπάντησηΔιαγραφή