Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

Κωστῆς Παπαγιώργης ( περί μέθης )


Ἐπανέρχομαι στόν Κωστή Παπαγιώργη καί τό συγγραφικό του ἔργο. Χαρακτηριστική περίπτωση λογοτέχνη πού ἀντιλαμβάνεται τήν σημασία τῆς μορφῆς στό ἀποτέλεσμα τῆς συγγραφῆς. Θά τόν ἔλεγα μερακλῆ τοῦ γραψίματος.
Κύριο χαρακτηριστικό καί ὅπλο του εἶναι οἱ μεταφορές καί οἱ εἰκόνες, σχεδόν σέ κάθε φράση. Σχήματα λόγου πού ἀγκαλιάζουν ὅλες τίς αἰσθήσεις, μία μία ξεχωριστά ἀλλά καί πολλές μαζί. Πρόκειται γιά ζωντάνεμα τῶν αἰσθήσεων καί κατ’ἐπέκταση τοῦ μυαλοῦ. Τό ἀποτέλεσμα τῆς συγγραφῆς; ἕνα κείμενο πού παραμένει φρέσκο, μετά ἀπό χρόνια κάθε ἐπί πλέον ἐπαφή μαζί του προσφέρει κανούργιες συγκινήσεις. Λόγος ἐξομολογητικός ἀλλά και άκαδημαϊκός ταυτόχρονα, ἄμεσος καί μαζί πειθαρχημένος, γράφει μέ τό χέρι στήν καρδιά χωρίς νά λοξοκυττάζει την βιβλιοθήκη, τήν ὁποία ὅμως δείχνει νά κατέχει σέ βάθος. Ἀποφασιστικά πιστός στό φαινόμενο πού περιγράφει ἀλλά παράλληλα σαφῶς αὐτονομημένος, ἀποδεικνύοντας γιά ἄλλη μία φορά πώς – στή λογοτεχνία - ἐκτός ἀπό τό τί γράφουμε ἔχει περισσότερη σημασία τό πῶς τό γράφουμε. Τό ἐργαλεῖο ἐδῶ, τό ἀντίστοιχο της κάμερας τοῦ σκηνοθέτη, ἤ τῆς παλέτας τοῦ ζωγράφου, εἶναι ἡ γλῶσσα. Σαφῶς πιό δύσκολο καί ἀπαιτητικό, λόγῳ τῶν πολύπλοκων συμβολισμῶν. Ἀλλά καί μέ πολλαπλάσιες συμπυκνωμένες δυνατότητες λόγῳ τῆς ἱστορίας πού κουβαλάει. Γλωσσικός πλοῦτος, δομή καί σύνταξη, γνώση καί βίωμα, ἁρμονικά ζυγιασμένα δίνουν καρπούς ἀπολαυστικούς πού διατηροῦν τό χυμό τους. Ἄρα σάν καρποί ἑνός μερακλῆ ἀπευθύνονται σέ μερακλῆδες.



Τό ἀπόσπασμα εἶναι ἀπό τό βιβλίο του «Περί μέθης». Πρόκειται γιά συλλογή κειμένων μπολιασμένων ἀπό ἱστορικά καί λογοτεχνικά πρόσωπα, γιά τόν πότη καί τόν μέθυσο, τόν ἀλκοολικό καί τόν πρεζάκια, τήν θέση τους καί τήν σχέση τους μέ τό κοινωνικό περιβάλλον, γιά τήν δημιουργική καί τήν αὐτοκαταστροφική διάσταση τοῦ πίνειν , δέν παραθέτουν στεγνές καί ἄχρωμες πληροφορίες, «μεταφέρουν» βιώματα. Ἀπό τόν Ὅμηρο, τόν Διόνυσο καί τόν Σωκράτη, περνᾶ ἀπό Ραμπελέ, Σαίξπηρ, Ντοστογιέφσκυ καί Μποντλέρ γιά νά καταλήξει μεταξύ ἄλλων στούς Μπουνιουέλ, Κέρουακ καί Μπάροουζ. Σέ αὐτή τήν μέσα στούς αἰῶνες διαδρομή ἀναδεικνύεται μία ποικιλία στάσεων πραγματικῆς καί φανταστικῆς ζωῆς. Ὅπως λέει καί ὁ Παπαγιώργης, τό μεθύσι εἶναι σάν τή θάλασσα, ἄλλοι τήν ταξιδεύουν καί τήν κολυμποῦν καί ἄλλοι πᾶνε στά νερά της νά πνιγοῦν. .

Συνέντευξη 1

Συνέντευξη 2

Βιογραφία, έργογραφία, σύνδεσμοι


Ἀπόσπασμα

….Τό ἀρχικό ξάφνιασμα τοῦ οὐρανίσκου, πού μέ τήν πρώτη ρουφιά ἀνακαλύπτει μίαν εὐεργετική πικρίλα μέσα στό θολάμι τῆς γεύσης. Ἀπό ποτό σέ ποτό ἡ αἴσθηση διαφέρει ὅπως διαφέρει –παραμένοντας ἡ ἴδια – ἡ συνουσία ἀπό γυναίκα σέ γυναίκα. Πάντα ἡ πρώτη γουλιά παραμένει σημαδιακή. Εἰσάγει σέ ἕνα νέο στοιχεῖο. Μολονότι ἀκόμα δέν τρέμει οὔτε ἀνησυχεῖ, ἡ πυξίδα τῆς νηφαλιότητας ἀρχίζει νά ἔχει μαῦρες ὑποψίες.
Ἡ εὐφορία πού προκαλεῖ ἡ ταχύτερη κυκλοφορία τοῦ αἵματος μοιάζει λίγο μέ τούς δοκιμαστικούς ἤχους πού βγάζουν τά ὄργανα ὀρχήστρας πού ἑτοιμάζεται. Κάτι βαθύτερο ἀρχίζει νά σαλεύει καί ἀφοῦ ἡ εὐκαιρία ὑπάρχει, εἶναι βέβαιο πώς θά «παίξει». Ἔστω κι ἄν ἡ εὐκαιρία ἔχει, καθώς λένε, τά μαλλιά στό κούτελο γιά νά τήν ἀδράχνουμε εὐκολότερα, τό ποτό δέν χρειάζεται τήν κώμη. Ἡ μποτίλια ποτέ δέν τό «σκάει».
Μέ λυμένους κάβους τό πλεούμενο ἀρχίζει νά ξεμακραίνει ἀπό τήν ἀποβάθρα. Βέβαια καθυστερεῖ ἀκόμα πολύ ἡ στιγμή πού τήν πληρώνουν τά ἄψυχα, ἀλλά οἱ πρῶτες παρατιμονιές κάνουν τήν ἐμφάνισή τους. Παραδρομές τῆς γλώσσας, τῶν χεριῶν καί τῶν ματιῶν. Εἶναι οἱ ἀδόκιμες χειρονομίες κάποιου αὐτοσχέδιου ἠθοποιοῦ πού ἑτοιμάζεται ἄγνωστο γιά τί.
Οἱ μέθυσοι εἶναι «κουφοί». Δέν ξέρουν τήν χαμηλοθόρυβη ἀτμόσφαιρα τοῦ ραφείου. Μιλοῦν πάντα δυνατά ἀδιαφορώντας γιά τό θέμα. Ὅλες οἱ ἀφορμές γιά συζήτηση εἶναι ἰσάξιες. Θές δέ θές τό ποτό σέ μπολιάζει μέ τό σύνδρομο τοῦ φαροφύλακα πού μετά ἀπό μεγάλη μόνωση, ξεσπάει στόν πρῶτο τυχόντα.
Καθώς, ὅπως γράφει ὁ Γιοῦνγκερ, οἱ μποτίλιες ἀδειάζουν καί τά σταχτοδοχεῖα γεμίζουν, οἱ αὐταπάτες πλευρίζουν ἀθόρυβα τόν πότη. Ἐξαίφνης ἀρχίζει νά εἶναι αὐτό πού θά ἤθελε. Νοιώθει δυνατός καί ἑλκυστικός –ἔνδειξη ὅτι τό κεντρικό νευρικό σύστημα ἔχει δεχτεῖ τά πρῶτα πλήγματα.
Κυριεύεται ἀπό πληθωρική πιθανότητα διάκρισης ἀπίθανων ἀποχρώσεων – εἰδικά ἐκεῖ πού δέν ὑπάρχουν- λές καί ἔχει προστεθεῖ ἕνας ἐπί πλέον φλοιός στόν ἐγκέφαλό του. Καυτοί ψίθυροι τοῦ καίνε τ’αὐτιά. Ἡ ἀλήθεια τόν διάλεξε γιά ἀπολογητή της. Πῶς νά μή μιλήσει; Πῶς νά μήν ἀποφανθεῖ ἀφοῦ, εἶναι πασίδηλο, διαθέτει τό ἀλάθητο; Ὅπου κι ἄν βρίσκεται θά γυρέψει τόν ἀκροατή του.
Σάν νά συνέρχεται ἀπό χρόνια ἀσθένεια, νοιώθει μία χαρμόσυνη αἴσθηση ἀνθρώπου πού κάποια ἀόρατα χέρια τόν ἐλευθέρωσαν, ἄγνωστο ἀπό ποιά δεσμά. Μοιάζει μέ βάρκα πού πλέει σέ κατηφορικά νερά. Τά πράγματα μπαίνουν μέσα του ὅπως σέ ἕνα τεράστιο καθρέφτη καί ἡ μνήμη ἐπιστρέφει πότε μέ βουητά, πότε μέ πνοές βεντάλιας πού τήν κινεῖ ἕνα τυφλό κορίτσι.
Τά πάντα ὑπόσχονται μία δαψίλεια. Ὁ ρακοσυλλέκτης τοῦ Μποντλέρ ἀρχίζει νά κρυφοκοιτάζει τήν πορφύρα τοῦ Βοναπάρτη. Ἀκατάσχετη διάθεση γιά λεπτότητα καί γενναιοδωρίες, ξένες στήν κατάσταση τοῦ νηφάλιου. Ἡ τσιγγουνιά ἔχει ἐλάχιστους πιστούς στόν χῶρο τῶν μεθυσμένων. Ἦρθε πιθανῶς ἡ στιγμή πού, ὅπως θά ἔλεγε ὁ Λόουρι, σφίγγουμε τά χέρια μέ γνωστούς καί ἀγνώστους.
Ἡ μεταμόρφωση καταγίνεται στίς μνημειώδεις της χειρονομίες. Ξαναδίνει στό δειλό τήν τόλμη, στό χαμένο τήν ἐλπίδα, ἀφαιρεῖ ἀπό τήν λαλιά τοῦ τραυλοῦ τίς ἐγκοπές καί κάνει τόν ἀέρα αἰωρούμενο χρυσάφι. Τό παρόν ἔχει ἐπιβληθεῖ κατά κράτος. Παρελθόν καί μέλλον φιλοξενοῦνται πλουσιοπάροχα στό νῦν.
Παρότι ὁ μέθυσος μοιάζει κάπως μέ ἀδιάβαστο ἠθοποιό πού στρέφεται συχνά πυκνά πρός τόν ὑποβολέα του (τήν μποτίλια), διάχυτη εἶναι ἡ αἴσθηση πώς ὅλα πᾶνε κατ’ εὐχή. Χωρίς νά τό καταλάβει βρίσκεται στό ὑπερῶο τοῦ ἑαυτοῦ του. Μία ἀλλόκοτη ὑγρασία τυλίγει τά πάντα, ὅπως ὅταν ζυγώνουμε σέ καταρράκτη.
Ἡ συμπεριφορά τοῦ βρώμιου, αὐτοῦ πού ἀρέσκεται στή χλαπαταγή, δέν ἐμποδίζει τά τραγούδια. Κι ὅσο πιό παράφωνα τόσο πιό πειστικά. Ἀντίθετα ὁ μοναχικός μέθυσος δύσκολα τραγουδᾶ. Τραγουδᾶ μέ τά μάτια.
Ὑπάρχει μία μεταδοτική λαχτάρα γιά ἀνεξέλεγκτη ἐλευθερία. Γιά ἀποχαλίνωση. Ὅταν οἱ ἀφέντες τοῦ Μεσαίωνα ἔδιναν τά ἄλογά τους στούς ὑπηρέτες, ἐκεῖνοι τά ἔσκαγαν ἀπό τό τρέξιμο. Ἀργά ἤ γρήγορα κάποιο κεφάλι –τοῦ νόμου, τῆς ἠθικῆς, τοῦ πατέρα, τοῦ ὑπέρ-ἐγώ – θά βροντήξει στό πάτωμα. Οἱ Βεδουίνοι εἶδαν ἀπό μακριά τήν ὄαση κι ὅσο πιό πειστικός ὁ ἀντικατοπτρισμός τόσο περισσότερο θυμίζει ζωή.
Μέσα στόν καθένα ἔχει ἐκμανεῖ ὁ βάρδος πού ἔχει πάντα μεγαλύτερη ἔξαρση ἀπό τάλαντο. Ἀνασκευάζει τό παρελθόν κατά βούληση. Συλλαμβάνει μεγάλες ἰδέες. Τά πάντα πρέπει νά περάσουν ἀπό τό ἀφύλαχτο τελωνεῖο τοῦ στόματος. Ὅλα καθ’ὁδόν. Ὅλα ἐφικτά. Ἀκόμα καί ἡ καφκική ἱκανότητα πού μετατρέπει τό ἐρέθισμα σέ χαρακτήρα.
Ἄλλωστε εἶναι ἡ στιγμή πού ἔχει ἀπωλεσθεῖ –καί πόσο πολύ! –ἡ ἔξωθεν καλή μαρτυρία. Οἱ ἐπιθυμίες μοιάζουν μολοσσοί δεμένοι μέ κλωστή. Τόση πλησμονή ποιός τήν ἀντέχει; Ὁ μεθυσμένος νοιώθει πώς ἔχει μέσα του τά σπλάχνα τριῶν ἀνθρώπων. Εἶναι ἡ ὥρα πού ψάχνουμε γιά ἐχθρούς. Καί ὅποιος ψάχνει βρίσκει.
Μέσα στήν ταραχή τῶν ἐκρήξεων, πού συχνά σπαθίζονται ἀπό τήν ἀκριβοθώρητη λάμψη τῆς εὐφυίας, ἀλλά πολύ πιό πυκνά τυλίγονται ἀπό τόν πυκνό καπνό τοῦ θερσιτισμοῦ, ἐμφανίζεται ἡ κορωμένη ἀφροδίσια ἔξαψη πού δέν ἀναγνωρίζει διαφορές. Ὁ μεθυσμένος ζητάει ἀπό τήν Ἀφροδίτη τό μέγα μερτικό του. Ἡ πιό ὀχληρή ἀπαγόρευση ( γιά τή γυναίκα τοῦ πλησίον ) δέ θά ἀργήσει νά γελοιοποιηθεῖ. Ἡ δράση ἀρχίζει νά ζηλεύει τήν ἁφή.
Συνάμα ξυπνάει καί μία ἄλλη αἴσθηση, πού ὁ μεθυσμένος ἀδυνατεῖ νά τήν ἐξηγήσει, παρότι εἶναι τό μέγα πάθος του. Πρόκειται γιά τήν ἐπαφή μέ μία μυστηριώδη βαθύτητα, ἕνα Ἄλλο, πού θυμίζει λίγο τήν ἱκανότητα πού ἔχουν τά σκυλιά στόν Ὅμηρο νά ἀναγνωρίζουν τούς μεταμορφωμένους θεούς. Φωνές τόν καλοῦν ἀπό τά βάθη τῆς ζωῆς καί πέρα ἀπό αὐτή.
Ἐν πολλοῖς τό μεθύσι ἀκολουθεῖ τήν πορεία τοῦ ὀργασμοῦ. Ὑψώνεται σιγά σιγά καί, μετά ἀπό ἕνα μετέωρο σπαραγμό, καταπέφτει. Οἱ περισσότεροι ἐγκαταλείπουν λίγο ἤ πολύ πρίν ἀπό τήν κορύφωση. Μά ἡ ἀληθινή μέθη –ὅπως ἡ λύση στό θέατρο –βρίσκεται ὁλόκληρη στή τελευταία πράξη. Ὄχι στήν ἔξαψη πού σφύζει ὅπως ἡ ζωή ἀλλά στήν πτώση.
Ἡ χαρά ἀρχίζει νά μαδάει ὅπως τά παλιά τριαντάφυλλα. Ὁ μεθυσμένος ψυχανεμίζεται τό γενικό ξεθεμέλιωμα. Τόν καῖνε πολλές φωτιές. Διαρρηγνύει τά ἱμάτιά του. Διακατέχεται ἀπό τή σκοτεινή ἀνάγκη τοῦ θεατρίζεσθαι μέχρις ἐσχάτων. Νά διαγουμιστοῦν τά πάντα. Νά εἰπωθεῖ ὅτι δέν εἰπώθηκε, νά γίνει ὅτι δέν ἔγινε. Καί φυσικά τά τραύματα τοῦ παρελθόντος σέ μία τέτοια λυγμική κατάσταση ἰσοδυναμοῦν μέ ταλέντα.
Ἔστω κι ἄν ἀπό τύχη δέν ἀνοίξουν μονομιᾶς ὅλες οἱ πληγές του, ἀφουγκράζεται πνιχτά μοιρολόγια τῶν ἡμερῶν πού κλαῖνε γύρω του. Ἕνας ἄγουρος θρῆνος λύνει τούς κόμπους στό στῆθος του, σάν ξεφάντωμα πού καταλήγει σέ φονικό. Τότε, ἀπό τήν πληθωρική ἐξωτερίκευση, ὁ μεθυσμένος κλείνεται ἀπότομα στόν ἑαυτό του σάν τή φάλαινα πού βυθίζεται λαβωμένη.
Ἡ γιορτή ἀρχίζει νά σβήνει καί τά τελευταία της φῶτα. Ὅποιος ἔφαγε κάποτε μάτια ἀγελάδας, γράφει ὁ Τζόις, θά τόν κοιτάζουν κατόπιν ὅλη του τή ζωή. Ποιά εἶναι τά μάτια ποῦ δέ βασιλεύουν ποτέ στά κατάβαθά του μεθυσμένου;
Κάνοντας ἀσύνδετες σκέψεις ( ποῦ βρῆκε τό ἁλάτι της ἡ θάλασσα; πόσα σύννεφα ἔχει ὁ οὐρανός; ) ἀπό τήν ἐξημμένη δύναμη τῆς ἀρχῆς φτάνει στή γενική καταρράκωση. Κανένας μίμος δέν τόν φτάνει σέ αὐτό τό ρόλο τοῦ δυστυχισμένου. Ἀδελφός τῆς ἀσχήμιας, τοῦ κουρελιάσματος, ἀνεβαίνει σέ φράσεις καί πέφτει ἀπό ἐκεῖ ὅπως ἀπό γκρεμό. Ἕνα ἀντίο ἀπό ἕνα στόμα χωρίς στομάχι. Τά τελευταία ποτήρια τά πίνει ἀχόρταγα, ὅπως οἱ ποδοσφαιριστές τό νερό στίς παρατάσεις τῶν καλοκαιρινῶν ἀγώνων κυπέλλου.
Βγαίνει ἤ τόν βγάζουν στό δρόμο. Θά ἀρχίσει νά χτυπάει πόρτες; Νά τυραννάει τή συσκευή τοῦ Μπέλ; Νά ἀνασταίνει πρόσωπα θαμμένα κάτω ἀπό τά φύλλα τοῦ ἡμερολογίου; Καθώς ὅλες του οἱ ἡλικίες σέρνονται μεθυσμένες καί τυφλές, ἡ τελευταία του μεταμόρφωση εἶναι αὐτή: παριστάνει τήν ἐπιστροφή τοῦ χρόνου.
Κάθε γνήσιο μεθύσι καταλήγει σέ πλήρη κατάπτωση, σέ γκρέμισμα, σάν μικρός θάνατος. Γι’αὐτό ἡ ἐπιστροφή στό σπίτι –δέν ἁρμόζει νά μεθᾶμε σπίτι μας – ἀποτελεῖ πάντα μία μικρή περιπέτεια. Ἄς σεβόμαστε αὐτά τά κουφάρια πού καταφέρνουν νά βαδίζουν. Ὅποιος κι ἄν εἶναι ὁ δρόμος μας, ἐκεῖνοι εἶναι οἱ πρόδρομοι.
Ὁ μεθυσμένος δέ γυρεύει πιά τίποτα. Ἄλλη μία φορά ἔπαιξε, κέρδισε τά πάντα καί φυσικά τά ἔχασε. Εἶναι τέκνο τῆς ἀπώλειας σάν ὅλα τά ἀδέλφια του πού ἀποφεύγουν νά τό μάθουν. Θά παραδοθεῖ σέ ἕναν ὕπνο χωρίς ὄνειρα ἀδιαφορώντας γιά ἔμψυχα καί ἄψυχα. Ecce homo: μία πέτρα ἀμέθυστου, ὅπου ἕνα ἀσώματο χέρι σκαλίζει τραυλά τή μορφή τῆς μάνας του.
Ἄν ὁ μεθυσμένος ξυπνήσει, ξυπνάει πάντα σάν πλατωνική φράση: πάνυ χαλεπῶς ἔχω ὑπό τοῦ χθές πότου καί δέομαι ἀναψυχῆς τινός… Ματαίως…

13 σχόλια:

  1. Έρχονται στίφη.
    Παραλλαγές χρωμάτων. Υφάνσεις ανεμίζουν.
    Φτερουγίσματα κελαηδίσματα πτυχώσεων.
    Αφθονία ραμμένων υδάτων
    γαζωμένων αχτίνων. Χωρίς συστολή.
    Κατέρχονται ορδές
    εν στολή. Φέρνουν
    τον πολιτισμό τής κλωστής. Κοσμόραμα
    από ίνες. Το ινόπνευμα.
    Ινοποσία και ινοπλασία.
    Θρησκεία των πλέξεων.
    Σ' αυτήν επενδύουν.

    Για μένα, λέει, προορίζονται, εγώ
    είμαι η κατάληξή τους, αφήστε τα
    να τα ενοφθαλμίσω, τα ρούχα
    είναι η κατάληξή μου.
    Το άλλο σώμα συναγείρεται. Αυτό,
    λέει, το υγρό το πλατύ
    το μετάξι εμένα
    με κάθε κίνησή μου γλείφει, εμένα
    με κάθε σύσπασή του επαναφέρει στην ζωή. Με δέχεται
    ολοκληρωτικά αυτό το μάλλινο, με συναρπάζει
    η αποδοχή του, με υποδέχεται
    με συνεπαίρνει το βαμβακερό, σ' εμένα
    ανήκει, εγώ εγώ
    το κρατώ το κατέχω το έχω, με σφίγγει
    αυτή η βατίστα με θέλει
    με θέλγει, κι αυτός ο λινός που δένει και λύνει κορμός
    το κορμί μου, χωρίς δεν υπάρχει εμένα, μ' εμένα
    ανασαίνουν οι υφάνσεις, όχι δεν υποφέρουν από μένα, έχουν
    σ' εμένα τη σκηνή τους, εγώ είμαι η κιβωτός τους,
    το σχήμα τους είμαι εγώ, είμαι το σώμα και το ξέρουν,
    για μένα έρχονται
    για μένα πάντα έχουν έρθει,
    το βλέμμα η αφή ναι προηγούνται
    αλλά
    εγώ
    ηγούμαι.

    ...
    Δημήτρης Δημητριάδης
    Από τη συλλογή Κατάλογοι 5 - 8, Οι σκηνές του μαρτυρίου (1986)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τά καλά τῆς ξενητειᾶς.
    Μά εἶναι δυνατόν νά ἀγνοεῖς τήν πιθανότερη διάδοχο τοῦ Γκούφη στό ΠΑΣΟΚ, τήν πρώην ἐπίτροπο στήν Ε.Ε., ἡ ὁποία πρίν ἀπό μερικά χρόνια εἶχε προτείνει τήν καθιέρωση τῆς αγγλικῆς σάν ἐπίσημης γλώσσας μαζί μέ τήν ἑλληνική; Τώρα βέβαια μπορεῖ νά κάνεις ὁτι τήν ἀγνοεῖς, τό ὁποῖον
    εἶναι δεῖγμα ἰσχυροῦ αὐτοελέγχου.
    Πάντως ἡ διαφορά μέ τόν Γκούφη εἶναι κολοσσιαῖα ὁσον ἀφορᾶ τίς δυνατότητες τοῦ καθενός. Αὐτή ὅμως, θά τήν ἐλεγα καί θηλυκό Μητσοτάκη κάτι σάν πράσινη Ντόρα, έχει πάρει ἀπό τόν εὐρωλιγουρισμό τοῦ Σημίτη, κάτι τό ὁποῖο έμένα μοῦ φέρνει άναγούλα. Ἄστα νά πᾶνε...

    Ἀπάντησα ἐδῶ,ἀντί στό προηγούμενο, γιά νά μήν σπᾶνε τά σχόλια σέ διαφορετικά θέματα


    Πολύ δυνατός ὁ Δημητριάδης. Ὄχι πώς τόν πολυκαταλαβαίνω ἀλλά ἀπό αὐτό τό λίγο πού καταλαβαίνω εἶναι ἐρεθιστικός, μοῦ ἀφήνει καί μιά ὡραία αἴσθηση. Τόν ἀπολαμβάνω, σιγά σιγά ὅμως, δέν βιάζομαι....


    Πάω νά βγῶ λίγο τώρα, τά λέμε αὔριο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τώρα ενθυμούμαι. Μόλις ανέφερες ότι ήταν επίτροπος στην ΕΕ. Είχα ακούσει μερικές ιστορίες για τις επιτεύξεις της αλλά δεν ήξερα για την πρόταση της επισημοποίησης της αγγλικής. Έχει φαντασία η κοπέλλα και άμα είναι για την καριέρα της ε κάνε και λίγο τα στραβά μάτια κι εσύ ρε παλλικάρι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τα ζηλεύω αυτά τα κείμενα με τον τονισμόν τους τον πλούσιον εν ταις ημέραις της θεοποιήσεως της πενίας και της ξανολαγνείας. Έχετε κανένα κειμενογράφο πολυτονικόν να μοι συστήσετε παρακαλώ?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. φυσικά καί ἔχω Θρασύβουλε
    μέ τό word εἶναι πολύ πιό ἁπλό ἀπό ὅτι νόμιζα ἀφοῦ τά Windows 2000/XP ὐποστηρίζουν πολυτονική γραφή. Τό μόνο που χρειάζεται εἶναι ἡ ἐγκατάσταση τοῦ ἑλληνικοῦ πολυτονικοῦ πληκτρολογίου καί γραμματοσειρά πού νά ὑποστηρίζει τήν πολυτονική γραφή ( Palatino Linotype, Arial Unicode MS )
    Ἡ ἐγκατάσταση γίνεται στήν ἐπιλογή : Πίνακας ἐλέγχου/τοπικές ρυθμίσεις και ρυθμίσεις γλώσσας

    ὅσον ἀφορᾶ σέ ποιούς συνδυασμούς πλήκτρων άντιστοιχοῦν, τόνοι, πνεύματα, κ.λπ. , ἐμένα μέ ἐξυπηρέτησε ἡ βοήθεια τοῦ συστήματος ( τοῦ λειτουργικοῦ ἐννοῶ, ὄχι τοῦ κοινωνικοῦ βεβαίως βεβαίως ..χεχεχε)
    ἄν πάντως δέν τό βρίσκεις, τά ἔχω καί σέ ἀρχεῖο καί μπορῶ νά στά στείλω εἴτε μέ mail εἴτε μέ π.μ στό capital

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. http://anti-neoliberal1.blogspot.com/2009/03/blog-post_23.html
    νομιζω οτι διαφαινεται πληρως το τι πρεσβευουν και τι κινησεις κανει η ΦΣ για το Μακεδονικο ζητημα.
    Μπαινει κανεις στο facebook;
    http://anti-neoliberal1.blogspot.com/2009/03/facebook-we-are-greeks-and-we-call-it.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Γεια σου zara!
    Χρόνια τώρα λέω να διαβάσω τα "Καπάκια",αλλά δεν μου έχει κάτσει.Αν το έχεις διάβσει και έχεις χρόνο γράψε ένα σχόλιο με την άποψή σου για το εν λόγω βιβλίο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πρωτεσίλαε τό βιβλίο εἶναι πολύ ἐνδιαφέρον. Ὁ Παπαγιώργης, ἀνάμεσα σέ ἄλλα ἐνδιαφέροντα θέματα, ἔχει ἀσχοληθεῖ μέ τό 1821 καί σέ δύο ἄλλα βιβλία του, 1 γιά τήν Φιλική Ἑταιρεία, καί 1 γιά τόν Κανέλλο Δεληγιάννη.
    Τό κεντρικό πρόσωπο εἶναι ὁ Μαυροκορδάτος. Περιγράφει τήν πολιτική του πορεία ἀπό τήν φυγή του ἀπό τίς ἡγεμονίες μέχρι καί τήν δράση του στήν Ἑλλάδα.. Μέ ἄξονα τήν ἐν γένει συμμετοχή του στά πολιτικά καί στρατιωτικά γεγονότα τῆς ἐποχῆς παρουσιάζονται οἱ σχέσεις του μέ τούς καπετάνιους καί τούς κοτζαμπάσηδες, καί τά περίφημα «καπάκια». Γιά νά πάρεις μιά ιδέα δές τί γράφει στό ὀπισθόφυλλο:

    «Τά καπάκια, οἱ μυστικές συμφωνίες τῶν ὁπλαρχηγῶν τῆς Ρούμελης μέ τούς Τούρκους, θεωροῦνταν γενικά ἐθνοφελή στρατηγήματα. Ὅποιος ἔβαζε καπάκι ἤ ψευτο-κάπακο ἐπέβαλε ἀνακωχή, ἔσωζε τούς πληθυσμούς ἀπό τή σφαγή καί τή λεηλασία καί γενικά κέρδιζε πολύτιμο χρόνο. Σέ παρόμοιες συμφωνίες κατέφυγαν ὁ Βαρνακιώτης, ὁ Ἴσκος, ὁ Γῶγος Μπακόλας, ὁ Ράγκος, ὁ Βαλτινός, ὁ Στορνάρης, ὁ Σαφάκας, ὁ Καραϊσκάκης καί φυσικά ὁ Ἀνδροῦτσος. Ἦταν δηλαδή μία χερσοελλαδίτικη τακτική γνωστή σέ ὅλους καί ἀποδεκτή. Ὡστόσο ἡ ἔλευση τοῦ Ἀλέξανδρου Μαυροκορδάτου καί ἡ δυναμική ἐμπλοκή του στόν ξεσηκωμό τῆς Δυτικῆς Ἑλλάδας κατέστησε τά καπάκια πέτρα σκανδάλου καί πανίσχυρο πολιτικό ἐπιχείρημα. Μέ πρόσχημα τίς ἐπαφές μέ τόν ἐχθρό, ὁ ἑτερόχθων φαναριώτης εἶχε τήν εὐχέρεια νά διαχωρίζει τούς καπετάνιους σέ «πατριῶτες» καί «προδότες» ἀνάλογα μέ τήν τροπή τῶν πραγμάτων καί τίς ἀτομικές του ἐπιδιώξεις. Οἱ ἀληπασαλῆδες ἦρθαν σέ δεινή ρήξη μέ τόν ποστέλνικο. Ἔτσι ὁ Βαρνακιώτης ἐξοβελίστηκε, ὁ Μπακόλας πέρασε στό στρατόπεδο τῶν Τούρκων, ὁ Καραϊσκάκης δικάστηκε ὡς προδότης, ἐνῶ ὁ Ἀνδροῦτσος εἶχε τό οἰκτρό τέλος πού ξέρουμε.»

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Mαλιστα.Μου κεντριστηκε ακομη περισσοτερο το ενδιαφερον.Τωρα που ειπες Μαυροκορδατος θυμηθηκα το εξης:προ ετων ενας ηρακλειδης του "εκσυγχρονισμου"-ειλικρινα δεν θυμαμαι ποιος,δεν εχει και σημασια-ειχε γραψει ενα βιβλιο για να τονισει την μεγαλη προσφορα του Μαυροκορδατου και των λοιπων δυτικοσπουδαγμενων της εποχης,μειωνοντας την σημασια της προσφορας των οπλαρχηγων.Βλεπεις βλεπουνε τον Μαυροκορδατο ως μακρυνο ιδεολογικο τους προγονο και σε αυτο το τελευταιο εχουν απολυτο δικιο.Με την διαφορα οτι υπηρξε μοιραιος,θλιβερα αγγλοκινουμενος και η παρουσια του μονο δεινα επεφερε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. A, ευχαριστώ πολύ! Αλλά κανένα ορθογραφικό πρόγραμμα ξεύρετε? ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Τί νά διορθώνει ὀρθογραφικά λάθη; Μέ ὑποτιμᾶς τώρα.
    Σοβαρά δέν ἔχω κάτι ὕπ' ὄψιν μου γιά ὀρθογραφικά προγράμματα, ἀλλά ὑπάρχουν μερικά πού μετατρέπουν αὐτόματα τήν μονοτονική γραφή σέ πολυτονική (magenta )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. ΓΝΗΣΙΑ Η ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΕΚΑΣΤΟΥ ΠΕΙΡΑΣ. ΑΝΑΝΤΙΛΕΚΤΑ ΨΥΧΟΛΕΚΤΗΣ[...].ΜΑΚΑΡΙΟΣ, ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΚΩΣΤΗ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. ΑΝΑΜΦΙΛΕΚΤΑ ΨΥΧΟΛΕΚΤΗΣ[...] ΜΑΚΑΡΙΟΣ,ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΚΩΣΤΗ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή