Ὅποιος ἀγανακτεῖ ἐπειδὴ χάνει τὴν δουλειὰ του ἐνῷ μέχρι σήμερα στὸν ἄνεργο πού περπατοῦσε δίπλα του δὲν ἔδινε περισσότερη προσοχὴ ἀπὸ ὅση τοῦ ἀποσποῦσε μία πεσμένη γόπα στὸν δρόμο, τότε εἶναι ἄξιος της μοίρας του.
Ἡ ἀγανάκτησή του θὰ ξεφουσκώσει ἀπότομα ἂν κάποιο ρουσφέτι, ἀπὸ τὰ λίγα πού ἀπέμειναν πλέον, τοῦ χτυπήσει τὴν πόρτα ἀπρόσμενα, ἢ ἂν γλυτώσει τὴν ἀπόλυση εἰς βάρος κάποιου συναδέλφου του.
Ποῦ καιρός γιά ἀγανάκτηση. Μέχρι σήμερα ἤθελε να καταπιεῖ τό δόλωμα τοῦ εὔκολου και γρήγορου κέρδους, τῆς καταναλωτικῆς φρενίτιδας. Χαζολόγαγε και αὐτοθαυμαζὀταν μπροστά στόν τηλεοπτικό «καθρέφτη». Ἀντί νά ἀγανακτήσει μέ αὐτό τό δόλωμα, προτίμησε νά τό καταπιεῖ ἀμάσητο.Ἔβλεπε τήν μεγάλη κλεψιά νά ἐκτυλίσσεται μπροστά στά μάτια του, ἄν μάλιστα τοῦ παράπεφτε τοῦ κλέφτη κάνα ψιλό ἔτρεχε στά γρήγορα νά τό πιάσει, νόμιζε ἔτσι ὅτι τό θῦμα ἦταν ἄλλος, ἄσε πού δέν πίστευε ὅτι ὁ ἴδιος θά ἦταν ὁ ἑπόμενος ἤ ὁ μεθεπόμενος.
Τό κωμικοτραγικό τῆς ὅλης ὑπόθεσης εἶναι ἡ "ἀγανάκτηση" τῶν λεγομένων "πνευματικῶν ἀνθρώπων", τῶν ἠθικῶν αὐτουργῶν τῆς πνευματικῆς κατάπτωσης τοῦ λαοῦ καί τῆς μετατροπῆς του σέ ἀνεύθυνη καί χειραγωγημένη, αὐτοθαυμαζόμενη ἤ ἀγανακτησμένη, καί πρό πάντων ἀπολίτικη μάζα. Ἐκτοξεύουν κατηγορίες περί ἀπεμπόλησης " ἐθνικῶν" κυριαρχικῶν δικαιωμάτων τῆς χώρας, ἀποσιωπώντας ὅτι ἡ χωρίς πολιτικό καί ἱστορικό ὑπόβαθρο ἐπίκληση " ἐθνικῆς" ἐδαφικῆς κυριαρχίας, στήν Ἑλλάδα καταλήγει στήν παραχώρηση χρήσης δημοσίου ἐδάφους σέ ἰδιωτικά συμφέροντα ἤ στήν καταπάτηση του ἀπό μίζερους μικροαστούς. Πόσο κῦρος μποροῦσε νά ἔχει ἡ θεωρία περί ἠθικῆς ἤ δικαιοσύνης τοῦ ὅποιου πανεπιστημιακοῦ δασκάλου, ὅταν στήν πράξη μεταφραζόταν σέ κτίσιμο βίλας στά καμένα; Δέν εἶναι ἐνδεικτικό κάτι τέτοιο τῆς παιδείας πού παρεῖχε καί τῶν προσωπικοτήτων πού διέπλαθε; Καλά λέει τό τραγουδάκι στό τέλος τῆς ἀνάρτησης ...οἱ δάσκαλοι τῆς νεολαίας γδαρτάδες...
Κάποιων τρέμει τὸ φυλλοκάρδι μὴν χαρακτηριστοῦν ἀπὸ τοὺς ἐγκέφαλους τῆς ἐνημέρωσης «κομματικὰ ἐνταγμένοι». Οἱ ἴδιοι αὐτοὶ ἐγκέφαλοι, πού προσπαθοῦν ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ νὰ διαφυλάξουν τὸ «ἀκομμάτιστο» τῶν συγκεντρώσεων, ἀπὸ τὸ πρωὶ μέχρι τὸ βράδυ διαπλέκονται καὶ συναγελάζονται μὲ τοὺς ἐκπροσώπους τοῦ κομματικοῦ κατεστημένου.
Ἡ ἔνταξη τῶν ἐκδηλώσεων τῶν «ἀγανακτησμένων» στὰ τηλεοπτικὰ προγράμματα καὶ ρεπορτὰζ γίνεται γιὰ ἕνα καὶ μόνο λόγο. Νὰ ἐξασφαλισθεῖ ὁ ἀπολίτικος χαρακτήρας τους. Νὰ μὴν προκύψει ἡ παραμικρὴ δυνατότητα ὀργάνωσης καὶ συνειδητῆς πολιτικῆς ἔκφρασης. Ἡ καλυμμένη προτροπὴ ἀπὸ τοὺς μεγαλοδημοσιογράφους γιὰ ἀποχή, λευκὴ ἢ ἄκυρη ψῆφο, χωρὶς τὸ παραμικρὸ πολιτικὸ σκεπτικό, δίνει καὶ παίρνει. Ὁ γκαιμπελισμὸς σὲ προχωρημένο στάδιο.
Ὅποιος θεωρεῖ ὅτι ὅσοι μᾶς κυβερνᾶνε εἶναι ἁπλά ἀνίκανοι καὶ ἀνάξιοι, εἴτε προδότες τοῦ ἔθνους, πού ἀπεμπολοῦν τὴν «ἐθνικὴ» κυριαρχία –καὶ ὑπάρχουν ἀρκετὰ ἀπολίτικα παράσιτα στὸν δημοσιογραφικὸ χῶρο, πού ἐπιμένουν πρὸς μεγάλη χαρὰ τῶν πρωταιτίων τῆς κρίσης παγκοσμίως, νὰ στρέφουν ἐκεῖ τὴν προσοχὴ μας - ἀρνούμενος νὰ προσεγγίσει τὸ φαινόμενο πολιτικά, ἱστορικά, ταξικὰ , ἔχει λιγότερο μυαλὸ ἀπὸ ὅσο μυαλὸ ἔχει ἕνα φασόλι. Ὅταν βάζουν μπρός τήν διαχρονικά δοκιμασμένη στήν χώρα μας συνταγή ἀποβλάκωσης, καί παρουσιάζουν τόν « ἀγανακτησμένο» σάν ἕνα θῦμα χωρίς εὐθύνη, ρίχνουν ξανά δόλωμα, τόν κολακεύουν, τόν ναρκώνουν, τόν ἀποδυναμώνουν, τόν κάνουν ἀναποτελεσματικό. Τὸ Α δὲ καὶ τὸ Ω τῆς πολιτικῆς συνειδητοποίησης καὶ ἀποτελεσματικότητας, ἀντίδοτο σέ αὐτή τήν συστημική προπαγάνδα εἶναι τὸ ἑξῆς: «Σὲ μία σχέση ἐκμεταλλευτῆ-ἐκμεταλλευόμενου ὑπεύθυνος γιὰ τὴν ἀνατροπὴ της εἶναι ὁ ἐκμεταλλευόμενος. Δὲν φταίει ὁ ἐξουσιαστής πού ἐκμεταλλεύεται τὸν ἐξουσιαζόμενο, ὁ ἐργαζόμενος φταίει πού πέφτει θύμα ἐκμετάλλευσης τοῦ καπιταλιστῆ.» Ἂν κάποιος ψάχνει νὰ βρεῖ προδότες, γιὰ νὰ δώσει ἀπάντηση στὴν κρίση πού περνάει ἡ χώρα, εἶναι ἢ ἄσχετος ἢ βαλτός…
Ἡ δικαστικὴ ἀπόφαση πού παρουσιάζεται στὸν παρακάτω σύνδεσμο (http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22768&subid=2&pubid=63161175 ), σχετικά με την καταβολή ἀποζημίωσης σε συγγενεῖς θύματος τροχαίου δυστυχήματος, δίνει ἀφορμή για κάποιες σκέψεις.
Νομικὲς γνώσεις δὲν ἔχω, ὅμως μὲ τὴν ἁπλὴ – καὶ ὄχι τὴν κοινὴ – λογικὴ διατηρῶ πολὺ καλὲς σχέσεις. Μερικὲς παρατηρήσεις ; α) Γιατί θεωρεῖται τὸ πρόστιμο τῶν 900.000 εὐρὼ ὡς μαμούθ; Μὲ ποιὰ κριτήρια; β) Γιατί δὲν καταδικάζεται πλὴν τοῦ δημοσίου καὶ ὁ διαφημιζόμενος ἰδιώτης; γ) Ὅσον ἀφορᾷ στήν πράξη ἢ τήν ἀπραξία τοῦ δημοσίου, γιὰ τὴν ὁποία αὐτό καταδικάστηκε, δὲν εἶναι ὑπεύθυνο κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο-δημόσιος λειτουργός, ὑψηλὰ ἢ χαμηλὰ ἱστάμενος; Τὰ δύο τελευταῖα ἐρωτήματα εἶναι ρητορικά, ἀφοῦ τὸ ἑλλαδικὸ κράτος ἀπὸ γεννησιμιοῦ του βρίσκεται σὲ ἀγαστὴ διαπλοκὴ μὲ τὸν ἰδιωτικὸ τομέα, τὰ δὲ βάρη αὐτῆς τῆς διαπλοκῆς βαρύνουν τὸν προϋπολογισμό, δηλαδὴ τὸν ἁπλὸ πολίτη καὶ ὄχι τὰ διαπλεκόμενα μέρη, καί δικαιώνουν πλήρως τήν ρήση τοῦ Γιώργου Δώνη (http://news.pathfinder.gr/sports/705677.html ) σχετικά με την οὐσία και το περιεχόμενο τοῦ κράτους αὐτοῦ.
Ἰδοὺ λοιπόν πεδίον δόξης λαμπρὸν γιὰ κάθε «ἀγανακτησμένο» – καὶ ὄχι «ἀγανακτισμένο», πού γράφουν τὰ ἀνορθόγραφα δημοσιογραφάκια. Ὡραία ἡ βόλτα μὲ τὸ τρυπημένο γιά καλαμάκι κυπελλάκι γεμάτο καφὲ στὸ χέρι, θαῦμα ἡ «ἀξιοποίηση» τοῦ διαδικτύου – τελικὰ ἐμεῖς ἀξιοποιοῦμε τὸ διαδίκτυο ἢ αὐτὸ μας ἀξιοποιεῖ; - βροντερό καί θορυβῶδες τὸ χτύπημα τῆς κατσαρόλας καὶ ἐντυπωσιακή ἡ σὲ στὺλ ἀρχαίας Ἐκκλησίας τοῦ Δήμου, δημόσια ἀνοιχτὴ τοποθέτηση. Καλά ὅλα αὐτά. Οἱ ἀγανακτησμένοι παράλληλα μὲ τὴν χειραφέτηση ἀπὸ τὸν θανατηφόρο ἐναγκαλισμὸ τῶν διεφθαρμένων -ἀπὸ πάνω μέχρι κάτω – ΜΜΕ, πρέπει νὰ ἐπιδιώξουν μιά ὀργανωμένη πολιτική ἔκφραση. Ἡ ἁπλή καί γενικόλογη διατύπωση αἰτημάτων κατά τῆς ἀνεργίας, τῆς διαφθορᾶς, ὑπεράσπισης τοῦ δημοσίου πλούτου, δέν τά κάνει αὐτομάτως πολιτικά ἄν δέν τά συνοδεύει ἡ ὀργανωμένη καί πολιτική διεκδίκηση. Νά πάψουν νά εἶναι συμπλήρωμα τοῦ τηλεοπτικοῦ προγράμματος ἀνάμεσα σέ εἰδήσεις, διαγωνισμούς «τραγουδιοῦ» καί ἐκπομπές μαγειρικῆς, ἂς ξεκινήσουν ὑπερασπιζόμενοι τὸ δημόσιο συμφέρον, μέ μία πράξη καθαρὰ πολιτική. Ξήλωμα ἀπὸ παντοῦ τῶν παράνομων διαφημιστικῶν πινακίδων. Ἀπὸ τὴν πρόχειρα καρφωμένη στὸ πεζοδρόμιο ἀντιαισθητική ταμπέλα, πού διαφημίζει τὸ συνοικιακὸ κομμωτήριο, φαρμακεῖο ἢ φαναρτζίδικο, μέχρι τὴν φωτισμένη καὶ σιδηρόφρακτη δολοφονική πού κοσμεῖ τὶς λεωφόρους καί «ἐθνικὲς» ὁδοὺς καί ἰσοδυναμεῖ μέ μιά ἀνοιχτή πρόσκληση γιά τά σκυλάδικα καὶ τὸν τζόγο…
| Αὐτούς τούς ἔχω βαρεθεῖ ( Θἀνος Μικρούτσικος, Βόλφ Μπίρμαν, Μαρία Δημητριάδη) |
ο πρόστιμο των 900 000 ευρώ είναι πολύ μεγαλύτερο απ' όσα επιδίκαζαν μέχρι τώρα τα δικαστήρια για ανάλογες υποθέσεις, ειδικά με πινακίδες και άλλωστε ξέρουμε όλοι πώς οι δημοσιογράφοι συχνά χρησιμοποιούν λέξεις και εκφράσεις επιπόλαια χωρίς να υπολογίζουν πώς φαίνονται στους αναγνώστες , τους οποίους, εν τέλει, επηρεάζουν. Οχι, πρόκειται για απώλεια ζωής, η αποζημίωση δεν είναι μαμούθ, μαμούθ είναι η ασχετοσύνη αυτού που έγραψε το άρθρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιλάμε, πιθανότατα, για αστική και όχι ποινική δίκη , δηλ. δίκη την οποία κινεί ο ενδιαφερόμενος ο οποίος έχει υποστελι την ζημία και ο οποίος επέλεξε να στραφεί κατά του δημοσίου φορέα (δήμου) και όχι κατά του ιδιώτη που παρανόμως τοποθέτησε ή , ενδεχομένως, επέλεξε να στραφεί κατά και των δύο οι οποίοι ευθύνονται ο καθένας εις ολόκληρον δηλ. για ολόκληρο το ποσόν της αποζημίωσης.
Ποινικά ευθύνη έχει ο τοποθετών παρανόμως, όσο για το πρόσωπο το οποίο εκπροσωπεί τον φορέα του Δημοσίου, άστα, ο ποινικός νομοθέτης φρόντισε να είναι δύσκολο να καταδικαστεί.
Αν και, στην προκειμένη περίπτωση με απώλεια ζωής, θα μπορούσε να καταδικαστεί και πρόσωπο του φορέα, δεν ξέρουμε τι έχει γίνει ποινικά.
Στην αστική δίκη, ενδεχομένως ο εκκινών την αγωγή ενάγων να επέλεξε να σταρφεί μόνο κατά του Δημοσίου θεωρώντας πιθανότερο να εισπράξει από αυτό την αποζημίωση και πιο δύσκολο από τον ιδιώτη παρανομούντα. Συνεπώς σωστά τα λες.
Το σημαντικό είναι όμως ότι έχουμε μια απόφαση για δυστύχημα η οποία δέχεται ότι η παράνομη τοποθέτηση πινακίδας μπορεί να το προκαλέσει και η οποία προχωρά και τοποθετεί την αποκλειστική ευθύνη στην τοποθέτηση και διατήρηση της πινακίδας και όχι και στον οδηγό. Το ότι επιδικάζει αυτό το ποσό της αποζημίωσης ως ηθική βλάβη για απώλεια ζωής είναι παρεπόμενο και σίγουρα όχι μαμούθ.
Γειά σου Μαίρη
ΑπάντησηΔιαγραφήἈρκετά κατατοπιστικό τό σχόλιό σου.
Τό νά πληρώνει τό δημόσιο γιά τίς συνέπειες μιᾶς βεβαιωμένης παρανομίας - ἀλήθεια ἄν δέν ὑπῆρχαν συνέπειες θά τό κάναμε γαργάρα τό θέμα; - τήν ὁποία ἐνεθάρρυνε, ἀπέκρυψε, ἀνέχτηκε, ὁτιδήποτε ἀπό αὐτά τέλος πάντων, τό θεωρῶ δίκαιο, ἀρκεῖ νά ἀναλάβει τό βάρος ὁ ἄμεσα ἐμπλεκόμενος δημόσιος λειτουργός καί ἐνδεχομένως ὅλοι οἱ ἀνώτεροί του...
Αὐτό πού μέ κάνει καί ἀγανακτῶ - γιά νά μείνω καί στό κλῖμα τῶν ἡμερῶν - εἶναι νά μήν ὑπάρχει κάποια αὐτόματη διαδικασία παράλληλης τιμωρίας τοῦ ἰδιώτη. Τιμωρεῖται ἡ κάλυψη τῆς παρανομίας καί ὄχι ἡ παρανομία ἡ ἴδια; Ἤ μήπως δικαιολογεῖται ἄγνοια νόμου γιά τόν ἰδιώτη;
Ὡραιότατη περίπτωση διαπλοκῆς δέν εἶναι καί αὐτή;
Καναλέω, δέν εἶναι τό ἀντικείμενό μου, μοῦ φαίνεται πάντως ὅτι ὁ ἑλληνας νομοθέτης εἶναι ἕνα μῖγμα χατζηαβατισμοῦ καί ἅρπα-κόλλας.
Μα ναι,υπάρχει ποινική διαδικασία όπου το κράτος,μέσω της Εισαγγελίας, διώκει αυτεπαγγέλτως τον παραβάτη. Αυτή συνεχίζεται παράλληλα με την αστική διαδικασία, όπου ο ιδιώτης ενάγει τον φταίχτη και ζητά αποζημίωση.
ΑπάντησηΔιαγραφή