Μήν βαράτε μόνο τούς πολιτικούς, ὑπάρχουν καί οἱ "διανοούμενοι"...

Σύμφωνα μὲ τὸν Φρειδερῖκο Νίτσε, δὲν ὑπάρχει πιὸ ἐπικίνδυνο λάθος ἀπὸ τὸ νὰ ἐκλαμβάνεις τὸ ἀποτέλεσμα σὰν αἴτιο καὶ τὸ αἴτιο σὰν ἀποτέλεσμα. Αὐτὴ τὴν διαστροφὴ τῆς πραγματικότητας τὴν ὀνομάζει ἀθάνατο παραλογισμό.

Γιὰ παράδειγμα, ἕνας λιτοδίαιτος ἄνθρωπος ποὺ καταφέρνει νὰ φτάσει σὲ βαθιὰ γεράματα χαίροντας ἄκρας ὑγείας, δὲν τὸ ὀφείλει στὴν προσεγμένη διατροφή του, ὅπως κατὰ κανόνα ὑποστηρίζεται, ἀντίθετα ἡ μακροζωία του ὀφείλεται σὲ ἕναν ἀργὸ μεταβολισμὸ ὁ ὁποῖος καταλήγει σὲ μία λιτὴ δίαιτα. Ἕνας ἄνθρωπος μὲ διαφορετικὸ μεταβολισμὸ ἂν ἐφάρμοζε τὴν ἴδια δίαιτα θὰ λιμοκτονοῦσε.

Ἐρώτημα: Ἀφοῦ, ὅταν τρέφονται πανομοιότυπα, δὲν μποροῦν οἱ ἄνθρωποι νὰ ζήσουν ὅλοι σύμφωνα μὲ τὴν φύση τους, μποροῦν ὅλοι οἱ λαοὶ νὰ κυβερνηθοῦν μὲ τὶς ἴδιες ἀρχές; 

Ἐφαρμόζοντας τὸ σκεπτικό του Νίτσε, ὅτι μία ἐξαντλημένη, ἐξαρτημένη φύση ὅσο πιὸ ἐξαντλημένη καὶ νεκρωμένη εἶναι σὲ τόσο πιὸ ἔντονα ἐρεθίσματα καταφεύγει, δηλαδὴ ὅτι ἡ ἐξάντληση δὲν εἶναι ἡ συνέπεια τῶν ἀλλὰ ὁδηγεῖ σέ ἐθισμό γιά ὅλο καί ἐντονώτερες "συγκινήσεις", ἰσχυρίζομαι, ὅτι ἐκφυλιστικὰ φαινόμενα διαφθορᾶς γίνονται ὅλο πιὸ ἔντονα καὶ συχνότερα, ὡς συνέπειες καὶ σημάδια μιᾶς, ἀπὸ ἱστορικοὺς λόγους προϋπάρχουσας, κοινωνικῆς ἀνισορροπίας καὶ πολιτισμικῆς κατάπτωσης αὐτοῦ του λαοῦ.

Θὰ προσπαθήσω μὲ τὰ παρακάτω νὰ δώσω μία εἰκόνα αὐτοῦ του ἀθάνατου παραλογισμοῦ μὲ ἀφορμὴ τὴν καθημερινότητα καὶ τὸ ἱστορικὸ παρελθὸν τῆς πατρίδας μας.

Ἡ καθοδηγούμενη κοινὴ γνώμη ἰσχυρίζεται ὅτι ἕνας λαὸς ποὺ εἶναι βουτηγμένος στὴν διαφθορὰ ὁδηγεῖται στὸν ἐκφυλισμὸ καὶ τὴν καταστροφή.

Ὁ ἴδιος αὐτὸς λαὸς ἔχει μία, λίγο πολύ, σταθερὴ γνώμη γιὰ τὸ κράτος καὶ τὶς ὑπηρεσίες του, μία γνώμη ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴν ταλαιπωρία καὶ τὰ μύρια ὅσα ὑφίσταται ὅποιος εἶναι ἀναγκασμένος νὰ ἔρχεται σὲ ἐπαφὴ μαζί του. Ἀναξιόπιστο, ἐχθρός του πολίτη, δυσκίνητο καὶ δυσλειτουργικὸ μέχρι καὶ ληστρικὸ γιὰ τὸν ἁπλὸ ἄνθρωπο, ἀλλὰ πολὺ χρήσιμο καὶ γαλαντόμο γιὰ τοὺς κρατικοδίαιτους ἐπιχειρηματίες, ἕνα κράτος παρασιτικὸ εἰς βάρος τῶν πολιτῶν καὶ τῆς κοινωνίας ( ἡ κατὰ Παπαδιαμάντη μεγάλη κεντρικὴ γαστέρα )…. Τί ἰσχύει ὅμως κατὰ βάθος, ἡ κοινωνία καὶ τὸ κράτος ὁδηγοῦνται στὴν παρακμὴ καὶ τὴν ἀποσύνθεση ἐπειδὴ εἶναι διεφθαρμένα ἢ μήπως διαφθείρονται ἐπειδὴ εἶναι ἐξ ἀρχῆς στρεβλὰ καὶ παρακμιακά;

Ἡ παραμόρφωση και ἀντιστροφή τῆς πραγματικότητας φαίνεται ἀπό μιά εὔκολη καὶ λογικοφανὴ σκέψη, ἐπιεικῶς ἁπλοϊκή, ποὺ προπαγανδίζεται ἀπὸ διάφορα κοράκια καί λέει: πουλῆστε τὰ πάντα, ἀπολύστε τοὺς δημοσίους ὑπαλλήλους. Αὐτοὶ εἶναι ἡ αἰτία τῆς ἀντιπαραγωγικότητας τοῦ δημοσίου τομέα. Καὶ ἂν ὑπάρχει διαπλοκή, αὐτοὶ φταῖνε καὶ ὄχι οἱ ἐπιχειρηματίες τῶν ὁποίων δουλειὰ εἶναι τὸ κέρδος. Διῶξτε τοὺς τεμπελχανάδες τοῦ δημοσίου νὰ σωθοῦμε – στὸ βάθος τοῦ διαμαρτυρόμενου μυαλοῦ εἶναι ἡ πώληση καὶ ὄχι οἱ δημόσιοι ὑπάλληλοι. Στὴν πλειονότητά τους αὐτοὶ ποὺ τὸ λένε, εἶναι αὐτοὶ ποὺ κυρίως ἐπωφελήθηκαν ἀπὸ τὸ κρατικὸ καρκίνωμα, ἁπλὰ ἐπειδὴ λόγῳ τῆς διεθνοῦς συγκυρίας ἡ παρτίδα διαπλοκῆς βαριανασαίνει ἑτοιμάζονται γιὰ τὴν μεγάλη μπάζα. Δὲν μᾶς κάνει ἐντύπωση, πού ἐνῷ κακοχαρακτηρίζουν μὲ μελανὰ χρώματα τὴν παρουσία τῶν ὑπαλλήλων τοῦ δημοσίου, αὐτὸ ποὺ προτείνουν ὡς λύση δὲν εἶναι ὁ ἐξορθολογισμὸς δαπανῶν καὶ λειτουργίας του ἀλλὰ κυρίως τὸ ξεπούλημά του, ἰδίως τῶν κερδοφόρων ὀργανισμῶν του; 

Ὅμως ὁ ἀποκαλούμενος «τεμπέλης», μὲ τὴν πράγματι ἀντιαισθητικὴ «δημοσιοϋπαλληλικὴ» νοοτροπία ὑπάλληλος, δὲν ἔχει σχέση μὲ τὶς ἰδιωτικὲς καταθέσεις δισεκατομμυρίων εὐρὼ, τὸ ὕψος τῶν ὁποίων κατά περίεργο τρόπο ἀντιστοιχεῖ στὸ ἐπίπεδό τοῦ συνολικοῦ δημοσίου χρέους τῆς χώρας. Δηλαδὴ τῆς ληστείας τοῦ δημοσίου χρήματος ἀπὸ τὸν διαπλεκόμενο ἰδιωτικὸ τομέα. Μίζες, ὑπερτιμολογήσεις κ.λπ. Ἂν δὲν ἀντιμετωπισθεῖ ἡ διαπλοκὴ δημοσίου καὶ ἰδιωτικοῦ τομέα, γιὰ τὴν ὁποία δὲν εἶναι ὑπεύθυνος ὁ διορισμένος μὲ ρουσφέτι κοπανατζὴς δημόσιος ὑπάλληλος, τὰ ὅποια κέρδη ἀπὸ ἀπολύσεις, μειώσεις μισθῶν, πωλήσεις δημόσιας περιουσίας, θὰ λιπάνουν τὰ γρανάζια αὐτῆς τῆς διαπλοκῆς.

Ὁ ἀραχτὸς ὑπάλληλος τοῦ δημοσίου, ὁ κομματικὸς συνδικαλιστὴς χωρὶς ταξικὴ συνείδηση, ποὺ τὸ παίζει ἐπαναστάτης μέχρι νὰ μεταπηδήσει στὴν ὑπουργικὴ καρέκλα, εἶναι τὰ προϊόντα τοῦ διαπλεκόμενου διδύμου κρατικοῦ μηχανισμοῦ - ἰδιωτῶν καὶ προκύπτουν ἀπὸ τὴν ἀνάγκη νομιμοποίησής του. Προϊόν τῆς ἴδιας διαπλοκῆς εἶναι καὶ ὁ ἰδιωτικὸς ὑπάλληλος πού, ἂν καὶ δὲν τὸ λέει φωναχτὰ ἀλλὰ ἀπὸ μέσα του, μόνιμα ἐποφθαλμιᾶ τὴν προνομιοῦχο θέση τοῦ δημοσίου. Δηλαδὴ ἡ συνολικὴ εἰκόνα ἔχει κάπως ἔτσι. Ἀνώτεροι κρατικοὶ ἀξιωματοῦχοι καὶ ἰδιῶτες ἐπιχειρηματίες «συνεργάζονται» μεταξύ τους ἁρμονικά, ἐνῶ τὰ ὑποζύγια τους, ὁ δημόσιος καὶ ὁ ἰδιωτικὸς ὑπάλληλος ἀλληλοϋποβλέπονται.

Ἄμεσα μέτρα χρειάζονται, εἰδικὰ ὅταν ἡ κατάσταση φτάνει στὸ ἀμήν. Μόνο πού τὰ ἀναγκαῖα ἄμεσα μέτρα καταλήγουν μία τρύπα στὸ νερὸ ὅταν δὲν συνοδεύονται ἀπὸ μία παράλληλη ἀναζήτηση τῆς αἰτίας, ἀφοῦ πρῶτα ξεφύγουμε ἀπὸ τὴν παγίδα πού ἀνέφερα στὴν ἀρχή, δηλαδὴ τὴν πρόσληψη τοῦ ἀποτελέσματος ὡς αἰτίας καὶ τὸ ἀνάποδο.

Ζητούμενο εἶναι νὰ κατανοήσουμε τοὺς ἱστορικοὺς λόγους ποὺ κρύβονται πίσω ἀπὸ τὰ σημερινὰ συμπτώματα τῆς νεοελληνικῆς κοινωνίας καὶ τῆς μπόχας πού ἀποπνέει ἀπὸ αὐτὴ τὴν «συνεργασία» κράτους καὶ ἰδιωτικοῦ τομέα. Ἡ ἁπλὴ ἐφαρμογὴ οἰκονομικῶν μέτρων, ἡ ἐπὶ πλέον ψήφιση νόμων καὶ διαταγμάτων παρατείνει καὶ ἐπαυξάνει τὸ ἄρχικο πρόβλημα. Ἡ οἰκονομία μὲ τὴν ὅποια μορφή της, ὅπως καὶ ἡ διαφθορά, ἀποτελοῦν συμπτώματα, σημεῖα καὶ δεῖκτες τοῦ παρόντος. Οἱ κοινωνικὲς σχέσεις προσδιορίζουν τοὺς οἰκονομικοὺς δεῖκτες, ἡ οἰκονομία εἶναι μία ἐπὶ μέρους πτυχὴ τοῦ κοινωνικοῦ φαινομένου. Συνεπῶς ἂν θέλεις νὰ ἀλλάξεις τὸ Α.Ε.Π., τοὺς ρυθμοὺς ἀνάπτυξης, τὶς οἰκονομικὲς σχέσεις τῶν ἁπλῶν πολιτῶν, κοινωνικῶν ὁμάδων, χωρῶν ὁλόκληρων, τότε ὀφείλεις νὰ ἐπέμβεις στὶς κοινωνικὲς σχέσεις. Καὶ γιὰ νὰ ἐπέμβεις στὶς κοινωνικὲς σχέσεις, μὲ ἀπώτερο στόχο τὴν οἰκονομία, πρέπει νὰ τὶς κατανοήσεις σὲ βάθος. Οἱ ἰδέες καὶ ἡ λογικὴ ἐπεξεργασία τοὺς προηγοῦνται καὶ ὁδηγοῦν στις ἀριθμητικές πράξεις, ὄχι τὸ ἀνάποδο.

Ἡ παραποίηση καί ἀντιστροφή τῆς πραγματικότητας πού σημαίνει ἀδυναμία λογικῆς ἐπεξεργασίας τῶν δεδομένων εἶναι ἡ καλύτερη συνταγή για την ἀνυπαρξία ἰδεῶν. Ἡ παραγωγὴ ἰδεῶν καί ἡ ζύμωση τους στήν κοινωνία προϋποθέτει πνευματικὴ ζωὴ καὶ παιδεία. Γιὰ νὰ ὑπάρξει ὅμως παιδεία –καὶ δὲν ἀναφέρομαι μόνο στὴν σχολικὴ ἢ πανεπιστημιακὴ ἀφοῦ ὁ ὅρος εἶναι πολὺ εὐρύτερος – πέραν τῶν κονδυλίων, ἡ ἐνεργὴ κοινωνικὴ παρουσία αὐτοῦ πού ἀποκαλοῦμε ἀνεξάρτητη διανόηση εἶναι ἀπαραίτητη.

Ἀνοίγοντας μία παρένθεση θὰ πῶ ὅτι μαζί μέ τὴν ἱστορικὴ ἀναζήτηση τῆς αἰτίας τῶν σημερινῶν προβλημάτων, τήν πρόταση γιά τόν τρόπο συμμετοχῆς τῆς χώρας στο διεθνές περιβάλλον, ἡ διανόηση πρέπει νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ τὴν ἀναζήτηση τοῦ μοντέλου ποὺ θὰ ἀναμορφώσει τὸ σημερινὸ κρατικὸ ἑλλαδικὸ μόρφωμα, ὥστε νὰ μὴν μᾶς καβαλήσει, ξεδιάντροπα πλέον, ἡ χούντα τῶν τραπεζῶν καί τῶν ἐπιχειρήσεων. Ἡ ἔννοια τοῦ χρήματος, τοῦ πλούτου πρέπει νὰ ἰδωθεῖ μὲ διαφορετικὴ ματιά. Σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο. Νὰ ἐπανανακαλυφθεῖ ἡ πνευματικὴ καὶ ποιοτικὴ διάστασή της, ἡ ποσοτικὴ καὶ ὑλικὴ νὰ κάνει στὴν ἄκρη. 

Αὐτὴ ἡ ἀνατροπὴ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει ἀπὸ τεχνοκράτες οἰκονομολόγους. Προαπαιτούμενο σοβαρῆς οἰκονομικῆς πολιτικῆς εἶναι στὰ οἰκονομικὰ ὑπουργεῖα καὶ πόστα νὰ τοποθετοῦνται ἄνθρωποι τῆς διανόησης, ἡ ὁποία διαρκῶς στὸ ἑλλαδικὸ κράτος ἀποτελοῦσε εἶδος ἐν ἀνεπαρκείᾳ. Νὰ εἶναι ὑπεύθυνη γιὰ τὴν χάραξη τοῦ οἰκονομικοῦ σχεδιασμοῦ μιᾶς κοινωνίας, γιὰ τὴν κατάρτιση τοῦ προυπολογισμοῦ της. Μία διανόηση ποὺ δὲν ἀσπάζεται θεωρίες γιὰ τὸν ὁποιονδήποτε μονόδρομο. Ποιὸς ἄλλος μπορεῖ νὰ ἀνακινήσει ἐρωτήματα, ὅπως τί εἶναι πλοῦτος, σὲ τί χρησιμεύει, πῶς δημιουργεῖται, πῶς κατανέμεται, καὶ ὅλα αὐτὰ λαμβάνοντας ὑπ’ ὄψιν τὶς πολιτισμικὲς παραμέτρους τοῦ κάθε λαοῦ; Πῶς συναρτῶνται οἱ ἔννοιες «ἀνάπτυξη» καὶ «πρόοδος» μὲ τὴν ἔννοια τοῦ πλούτου καὶ σὲ ποιὸ βαθμὸ συνυπολογίζονται οἱ ἐπιπτώσεις τους στὶς ἐπερχόμενες γενιές;

Νὰ προβληθεῖ ὡς θέμα συζήτησης τὸ περιεχόμενο τῆς ἔννοιας « ἐπιχειρηματικότητα», μήπως καὶ γλυτώσουμε ἀπὸ τὴν ἐκτυλισσόμενη διελκυνστίνδα μεταξὺ αὐτῶν πού αὐτοαποκαλοῦνται ἀνοιχτόμυαλοι καὶ «δημοκρατικὰ» - γκεμπαιλίστικα ἐπιβάλλουν ὅτι στόχος τῆς ἐπιχειρηματικότητας εἶναι ἡ παραγωγὴ κέρδους καὶ τῶν ἄλλων –τῶν ὑποτιθέμενων προοδευτικῶν - ποὺ ἐγκλωβίζονται στὴν ἄποψη ὅτι ἡ ἐπιχειρηματικότητα εἶναι ἐπιθυμητὴ ἀπὸ τὴν στιγμὴ πού δημιουργεῖ θέσεις ἐργασίας. Στενὰ οἰκονομικίστικες ἀπόψεις καὶ οἱ δύο πού ἀδιαφοροῦν (;) ὅτι ὅλα αὐτὰ λαμβάνουν χώρα μέσα σὲ κοινωνίες ἀνθρώπων μὲ διαφόρων εἰδῶν ἀνάγκες κάθε μία, οἱ ὁποῖες δὲν καλύπτονται μὲ οἰκονομικίστικα παραπλανητικὰ ἰδεολογήματα «δημοκρατίας», « ἀνάπτυξης» καὶ « προόδου».

Ὅταν δὲν ὑποβάλονται ἐρωτήματα σὰν τὰ παραπάνω, ἐνοχλητικά, ὀπισθοδρομικά, δηλαδὴ ὅταν ἡ διανόηση εἶναι ἀποῦσα ἢ -πράγμα πού εἶναι τὸ ἴδιο - ἡ παρουσία της συνίσταται στὸ νὰ ἐμποδίζει τὴν δημόσια διατύπωσή τους καὶ τὴν ἀναμενόμενη συζήτηση ποὺ φυσιολογικὰ μέσα στὴν κοινωνία θὰ ἐπακολουθοῦσε, τὸ ἄκαμπτο φιλελεύθερο οἰκονομικὸ δόγμα παγιώνεται διεθνῶς, εἰς βάρος τοῦ μέλλοντος τῶν ἐπερχομένων γενεῶν.

Αὐτὸ ποὺ καθορίζει τὴν συμπεριφορὰ ἑνὸς λαοῦ ἀπέναντι στὰ ἐρεθίσματα τοῦ παρόντος, πέρα ἀπὸ τὸ ἱστορικὸ φορτίο ποὺ κουβαλᾶ ἀντικειμενικὰ ὡς κληρονομιά, εἶναι ἡ «ἰδεολογία» του μέσῳ τῆς ὁποίας ἀντιλαμβάνεται αὐτὴ τὴν κληρονομιά. Ὑπεύθυνη γιὰ τὴν ἐπικράτηση μιᾶς ἰδεολογίας ἢ γιὰ τὴν ἀπόρριψη μιᾶς ἄλλης εἶναι ἡ κατὰ καιροὺς διανόηση μέσῳ τῆς ὁποίας καθοδηγεῖται ἡ κοινωνία. Οἱ εὐθύνες τῶν ὅποιων πολιτικῶν ἡγετῶν ἕπονται, ἀφοῦ, μὴ ὄντες διανοούμενοι, οἱ δυνατότητές τους δὲν ὑπερβαίνουν τὴν μέχρι ἑνὸς σημείου διαχείριση τῆς κατάστασης πού παραλαμβάνουν.

Πέρα ὅμως ἀπὸ τὴν οἰκονομικίστικη φιλελεύθερη ἰδεολογία πού ἐπιβάλλεται διεθνῶς καὶ δὲν ἐξετάζει «ποιὸς εἶσαι καὶ τί ἀνάγκες ἔχεις» ἀλλὰ «πόσο ἀξίζεις», σὲ περιοχὲς μὲ διαχρονικὰ παροῦσες πλούσιες πολιτισμικὲς ἰδιαιτερότητες, κυρίαρχο ρόλο γιὰ τὴν ἰσοπέδωσή τους παίζουν οἱ κατὰ τόπους εἰσαγόμενες καὶ φτιαχτὲς «ἐθνικὲς» ἰδεολογίες.

Τὰ προηγούμενα περὶ διαπλοκῆς καὶ διαφθορᾶς, δὲν εἶναι ἄσχετα μὲ τὸ βγαλμένο ὄχι ἀπὸ τὴν κοινωνία ἀλλὰ συσταθὲν μὲ δυτικὲς συνταγὲς ἑλλαδικὸ «ἐθνικὸ» κράτος, ἐργαλεῖο χρήσεως γιὰ τοὺς ἔξω, καὶ τοῦ ὁποίου τὸ ταμεῖο διαρκῶς ἀντιπροσώπευε ὄχι μόνο ἕνα μῆλο τῆς ἔριδος γιὰ τοὺς μέσα, ἀλλὰ καὶ μία λεία γιὰ ὅλους ὅσοι δὲν τὸ αἰσθάνονταν δικό τους. Δηλαδὴ γιὰ τοὺς πάντες.

Στὰ ἐθνικὰ κράτη τῆς δυτικῆς Εὐρώπης ἡ μέχρι τώρα ἐθνικὴ ἰδεολογία ἐξέφραζε τὶς κατὰ τόπους ἀστικὲς τάξεις, οἱ ὁποῖες διαδεχόμενες τὴν φεουδαρχία διαμορφώθηκαν μέσα ἀπὸ συγκεκριμένες ἱστορικὲς διαδικασίες. Ἀντίθετα ἡ νεοελληνικὴ «ἐθνικὴ» ἰδεολογία μᾶς ἦρθε ἀπ’ ἔξω, καὶ ἔπρεπε νὰ λειτουργήσει σὲ ἕνα περιβάλλον μὲ τελείως διαφορετικὴ ἱστορικὴ δυναμική.

Μέσα σὲ ἕνα περιβάλλον «προστασίας» μορφοποιήθηκε καί ἀναπτύχθηκε στρεβλά ἡ νεοελληνικὴ ἀστικὴ τάξη, ἡ ἰδεολογία της καὶ κατ’ ἐπέκταση ἡ ζωὴ ὅλης τῆς κοινωνίας. Κάτι ποὺ καὶ ἐπεδίωξε καὶ ἐκμεταλλεύθηκε ἡ «προστασία». Μέσα στὸ ἴδιο περιβάλλον δανείων καὶ ἐγγυήσεων, ὑποθηκεύτηκε καὶ ὑπονομεύτηκε ἐξ ἀρχῆς ἡ περιουσία, ἡ πολιτικὴ παρουσία, ἡ ἀκεραιότητα καὶ ἡ «ἐθνικὴ» κυριαρχία τῆς χώρας. Ἕνα προοίμιο, τοῦ πῶς ὑπήχθη ἡ χώρα σὲ καθεστὼς «προστασίας» μέχρι σήμερα, εἶναι μία ἐπιστολὴ πού ὑπεβλήθη στὶς 30/6/1825 ἀπὸ τοὺς ὁπλαρχηγούς, καπετάνιους, πολιτικοὺς – πλὴν τοῦ Δημητρίου Ὑψηλάντη – ποὺ ἔθετε τὴν ὕπαρξη τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους ὑπὸ τὴν ἀπόλυτη ὑπεράσπιση τῆς Μεγάλης Βρετανίας. Ἀκούω τελευταία κάποιους δημοσιογραφίσκους τῆς σειρᾶς, εἴτε ἀνιστόρητους ἀνεγκέφαλους, εἴτε βαλτοὺς πού ὕποπτα μανατζάρουν τὸ λαϊκὸ αἴσθημα. Αὐτὴ ἡ σαβούρα τοῦ μικροφώνου ἀντὶ νὰ κάνει κριτικὴ διατυπώνοντας πολιτικὸ λόγο, ἀπονέμει τίτλους προδοσίας, κατηγορεῖ ὡς ἐμπορευόμενους τὴν ἐθνικὴ κυριαρχία, καὶ ὑπαλλήλους χρηματιστῶν τοὺς σημερινοὺς κυβερνῶντες. Μέ τήν συνθηματολογία οἱ πραγματικά ὑπεύθυνοι μένουν στο ἀπυρόβλητο. Μὲ τὴν λογικὴ αὐτῶν τῶν δημοσιοκάφρων, ὅσοι ὑπέγραψαν τὴν ἐπιστολὴ τῆς 30/6/1825 εἶναι προδότες καὶ ἐχθροί του ἑλληνικοῦ λαοῦ. Αὐτοὶ οἱ δημοσιοκάφροι τῶν μεγάλων «ἀποκαλύψεων» - ἀρκεῖ οἱ ἀποκαλύψεις νὰ μὴν ἀγγίζουν τὰ «ἐθνικὰ» σύμβολα, παλιὰ καὶ νέα, ἀκόμα καὶ ἂν αὐτὰ εἶναι ντοπαρισμένα… μέχρι τὰ μπούνια – παίζοντας μὲ τὸ συναίσθημα τοῦ κόσμου συντελοῦν στὸ γενικὸ διανοητικὸ κατέβασμα, ἐξυπηρετοῦν δηλαδὴ τὸν πάγιο σκοπὸ τῆς «προστασίας» στὴν χώρα μας.

Γιὰ τὴν πνευματική ὑστέρηση ἀλλά καί τήν φαυλοκρατία τῆς ἑλλαδικῆς πολιτικῆς καί κομματικῆς ζωῆς πρωταρχικὰ ὑπεύθυνοι εἶναι οἱ διαμορφωτὲς τῆς ἐπίσημης ἰδεολογίας, οἱ πνευματικοὶ ἄνθρωποι τῆς χώρας καὶ δευτερευόντως οἱ πολιτικοὶ σὰν πρόσωπα. Δικό τους ἔργο εἶναι ὁ διαχωρισμὸς τῆς ἐπιστήμης ἀπὸ τὴν πνευματικὴ ζωὴ καὶ ὁ περιορισμός της σὲ τέχνη, λογοτεχνία καὶ ποίηση. Δέν ἀπαξιώνω τὴν τέχνη γενικῶς καὶ ἀορίστως. Ἴσα ἴσα. Ἀλλὰ αὐτὸ τὸ προσχεδιασμένο ἔγκλημα τοῦ ἀποκλεισμοῦ τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ἀπὸ τὴν ἐπιστήμη καὶ τὴν πνευματικὴ ζωὴ συνολικά, εἶναι ἔργο τῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων, μιά πνευματική καθυστέρηση, κυρίως συνέπεια τοῦ λεγομένου «γλωσσικοῦ», μιὰ κατάντια δεκαετιῶν τοῦ πνευματικοῦ κόσμου τῆς χώρας. Πῶς θὰ ἀξιοποιηθεῖ ἡ γλώσσα μέσα σὲ ἕνα τέτοιο περιβάλλον, ὅταν ἀπὸ ἐπὶ χιλιετίες ἐργαλεῖο μόρφωσης καὶ ἐπικοινωνίας μὲ ὅτι καινούργιο ἐμφανίζεται στὸ προσκήνιο, γίνεται ἀντικείμενο λογοτεχνικῆς ἀλλὰ μὲ πολιτικὴ στόχευση διαμάχης; Πῶς θά ἀρθρωθεῖ πραγματικός πολιτικός λόγος, θά ἀναπτυχθοῦν ἰδέες, δεῖγμα ζωντάνιας και προβληματισμοῦ μιᾶς κοινωνίας; Μπορεῖ ἔτσι να ξεφύγει μιά κοινωνία ἀπό τήν στασιμότητα; Οὔτε εἶναι τυχαῖο ὅτι ἀπό τό στημένο αὐτό «γλωσσικό» ζήτημα καί τίς λόγῳ αὐτοῦ ἐσωτερικές πολιτικές ἐντάσεις ἐπηρεαζόταν καί ἡ ἐξωτερική πολιτική τῆς χώρας. Ἀλλά γιά τά περί «γλωσσικοῦ» σέ ἑπόμενη ἀνάρτηση, μέ στοιχεῖα ἀπό το βιβλίο τοῦ Γεράσιμου Κακλαμάνη « Ἀνάλυση τῆς νεοελληνικῆς ἀστικῆς ἰδεολογίας».

Μέσα στὴν ἐπικρατοῦσα πνευματικὴ ἔρημο ἡ ἀστικὴ τάξη ξεμένει ἀπὸ ἡγέτες, δὲν χειραφετεῖται, δὲν ἀνανεώνεται, βαδίζει ἀποκομμένη, παρασιτεῖ εἰς βάρος τῆς κοινωνίας. Παράλληλα καρκινοβατεῖ. Μὲ νύχια καὶ μὲ δόντια κατατρώει ἀπὸ δάνεια, σχέδια Μάρσαλ, κοινοτικὰ πλαίσια στήριξης, φυσικὰ ὅλα αὐτὰ δοθέντα ἀπὸ τὴν «προστασία» ἔναντι ἀνταλλαγμάτων. Τὸ φαγοπότι εἶναι ἡ κύρια δραστηριότητά τῆς νεοελληνικῆς ἀστικῆς τάξης. Ἡ μοναδικὴ δὲ συμβολή της σὰν ἀστικῆς τάξης στὴν πολιτικὴ θεωρία καί πράξη εἶναι ἡ ἐπιπέδου καταγωγίου θεωρία τῆς «ἐθνικοφροσύνης», τῶν «μιασμάτων» καὶ τοῦ «ἀντικομμουνισμοῦ». Μέσα στὸ ἴδιο περιβάλλον πνευματικῆς φτώχειας ἡ ἀριστερὰ ἀδυνατεῖ νὰ ἐκμεταλλευθεῖ τὴν ἀποξένωση τῆς κοινωνίας ἀπὸ τὴν ἀστικὴ τάξη καὶ παλινωδεῖ σὲ μία ἀκολουθία λανθασμένων ἐπιλογῶν καὶ αὐτοκριτικῆς, ἀπὸ τὸν Δεκέμβρη τοῦ 44 καὶ τὸν ἐμφύλιο μέχρι τὴν συγκυβέρνηση τοῦ 89. Ὁ δὲ λαὸς ἄβουλος, χωρὶς ἡγεσία, πνευματικὰ ὑπόδουλος, πολιτικὰ ἀνώριμος, ἀδρανής μά καὶ «ἐθνικὰ ὑπερήφανος» ἄγεται καὶ φέρεται κατὰ τὶς ἐπιθυμίες τῆς ἔξωθεν προστασίας. Ἔτσι, ἡ ἑλλαδικὴ ἀστικὴ τάξη, ἡ πιὸ ἄχρηστη ἀστικὴ τάξη παγκοσμίως, ἔφερε πιστὰ εἰς πέρας - ἀκουσίως ἢ ἑκουσίως δὲν ἔχει καὶ πολὺ σημασία ἀφοῦ τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι ἀνάλογο – τὶς ἀληθινὲς ἐπιδιώξεις τῆς «προστασίας» πού ἐγκαθιδρύθηκε ἀπὸ τὴν σύσταση τοῦ νεοελληνικοῦ κρατιδίου.

Τὸ ἐρώτημα προκύπτει ἄμεσα. Καλὰ ὅλα αὐτά. Φτάσαμε ἐδῶ πού φτάσαμε. Κράτος καὶ ἰδιωτικὸς τομέας ξεχαρβαλωμένα, πνιγμένα μέσα στὴν μπόχα, κοινωνία χυλός, λαὸς ἐν ὑπνώσει καὶ τηλεκατευθυνόμενος. Τί νόημα ἔχει αὐτὸ τὸ σκάλισμα τοῦ παρελθόντος, ἀκόμα καὶ ἂν ἐκεῖ βρίσκεται ἡ ρίζα τῶν προβλημάτων μας; Μήπως αὐτομαστιγωνόμαστε;

Μὰ δὲν πρόκειται περὶ αὐτοῦ. Ἄλλο αὐτογνωσία, ἡ ὁποία θέλει καθαρὸ μυαλὸ καὶ τόλμη καὶ ἄλλο αὐτομαστίγωμα πού ὅταν δὲν εἶναι ὑποκριτικὸ δείχνει ψυχολογικὴ σύγχυση. Τὸ παρελθὸν πέρασε ἀλλὰ δὲν χάθηκε. Εἶναι ὑπαρκτὸ μέσα στὸ παρὸν καὶ μαζί του ὁ ἀθάνατος παραλογισμὸς πού μᾶς ἔδειξε ὁ Νίτσε. Ἡ ἀνακάλυψή του μέσα στὸ σήμερα καὶ ἡ ἀντιμετώπιση τῶν ἁμαρτωλῶν πλευρῶν του πού συνεχίζουν νὰ δροῦν εἶναι ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ. Παράλληλα, καὶ ὄχι ξεχωριστά, μὲ τὶς ἄμεσες καὶ ἐπιτακτικὲς κινήσεις πού χρειάζονται γιὰ νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὸ τέλμα.