Ὅταν τό περιβάλλον καταστρέφεται, ἡ «Ἡμέρα τοῦ περιβάλλοντος» ἤ ἡ « Ἡμέρα τῆς Γῆς σέ κάποιους πού το παίζουν σε διπλό ταμπλό εἶναι πολύ χρήσιμη. Ὅταν ἡ πεῖνα καί ὁ ὑποσιτισμός ἐξαπλώνονται παρά τήν αὔξηση τοῦ παγκόσμιου πλούτου καί τῆς βελτίωσης τῆς τεχνολογίας καί τῶν μεθόδων παραγωγῆς, μία «Ἡμέρα κατά τῆς πείνας καί τῆς φτώχειας» βοηθάει πολύ γιά νά στραφοῦν ἀλλοῦ τά βλέμματα. Ὅταν παιδιά κακοποιοῦνται, τί πιό «πολιτισμένο» καί «φιλάνθρωπο» ἀπό τήν καθιέρωση τῆς «Ἡμέρας τοῦ Παιδιοῦ». Ὅταν δημιουργοῦνται μεταναστευτικά κύματα εἴτε μέσῳ πολέμων, εἴτε μέσῳ πολιτικῶν «ἀνάπτυξης», ἡ «Ἡμέρα κατά τοῦ ρατσισμοῦ» ἐπιβάλλεται. Ὁ κατάλογος τῆς ὑποκρισίας φαντάζει ἀτελείωτος, γίνεται δέ πολύ πιό ἀποτελεσματικός ὅταν οἱ παραπάνω συμβολικές ἡμερομηνίες συνδυασθοῦν καί μέ μερικές Μ.Κ.Ο.
Μετά ἀπό τήν προγραμματισμένη μέθεξη τῆς μάζας γιά δημοκρατία καί ἐλευθερία μέ ἀφορμή τήν ἐπέτειο γιά τήν πτώση τοῦ τείχους τοῦ Βερολίνου, μιᾶς μάζας πού μένει ἀσυγκίνητη ἀπό το τεῖχος πού κτίσανε οἱ ἰσραηλινοί στήν Δυτική Ὄχθη, ἄς κάνουμε μία μικρή προσπάθεια νά ψάξουμε λίγο πίσω ἀπό ὅλες αὐτές τίς φανφάρες περί ἐλευθερίας, ἐπανένωσης , μήπως καί βροῦμε γιατί καί πῶς οἱ κακοί σοβιετικοί ἔφτασαν στό σημεῖο νά κτίσουν τό 1961 τό τεῖχος τοῦ Βερολίνου. Ποιοί πραγματικά εἶχαν βάλει σάν στόχο τόν χωρισμό τῆς Γερμανίας, παραβιάζοντας τίς συμφωνίες πού εἶχαν ὑπογράψει. Δέν βλάπτει μία μικρή προσπάθεια νά ἀνακαλύψουμε κάποιες ὄχι καί τόσο ἀσήμαντες διαστάσεις τῶν τότε γεγονότων, τῆς συνάφειας καί ἀλληλεξάρτησής τους. Μία μικρή προσπάθεια κατά τῶν σύγχρονων «ἀεραγωγῶν» πού περιγράφει στό «1984» ὁ Ὄργουελ, στούς ὁποίους ἐξαερώνοντο τά διάφορα ἔγγραφα καί ντοκουμέντα ἀνάλογα μέ τίς ἀπαιτήσεις τῆς στιγμῆς. Μία προσπάθεια νά γλυτώσουμε τίς «τρύπες μνήμης» τοῦ «1984». Πιθανόν πολλοί νά παρασυρθοῦν καί νά θεωρήσουν τό κείμενο αὐτό σάν προσπάθεια ἐξωραϊσμοῦ τῆς τότε ΕΣΣΔ. Θεωρῶ ἕνα τέτοιο συμπέρασμα, τουλάχιστον, ἁπλουστευτικό.
Ἡ ἡμερομηνία θανάτου τοῦ Ροῦσβελτ -12 Ἀπριλίου 1945- καί ἡ ἀνάληψη τῆς προεδρίας τῶν ΗΠΑ ἀπό τόν Χάρυ Τρούμαν σηματοδοτεῖ μία ἀλλαγή τῆς στάσης τῶν ΗΠΑ ἀπέναντι στήν «σύμμαχο» ΕΣΣΔ. Τά πρῶτα σημάδια τῆς ἀλλαγῆς αὐτῆς ἐμφανίζονται στις 23 Ἀπριλίου 1945, 2 ἡμέρες πρίν ἀπό τήν διάσκεψη τοῦ Ο.Η.Ε. στο Σαν Φραντσίσκο, στήν πρώτη συνάντηση Τρούμαν –Μολότωφ, στόν Λευκό Οἶκο.
Δέν ἦταν ἡ πρώτη φορά πού δημιουργοῦντο ἐντάσεις μεταξύ τῶν συμμάχων. Ἡ κυριώτερη μεταξύ ΗΠΑ καί ΕΣΣΔ, ἐπί Ροῦζβελτ,ἕνα μήνα πρίν τόν θάνατό του, ἦταν τό «ἐπεισόδιο τῆς Βέρνης», ὅπου οἱ σοβιετικοί ὑποψιάστηκαν τούς ἀμερικάνους γιά ὑπογραφή ξεχωριστῆς συνθήκης εἰρήνης μέ τήν Γερμανία. Ἡ παρεξήγηση ἔληξε μέ ἑκατέρωθεν φιλοφρονήσεις μεταξύ Ροῦζβελτ καί Στάλιν, πού τήν ἀπέδωσαν σέ γερμανική προπαγάνδα. Ἡ ἔνταση ὅμως ἐπί Τρούμαν ἦταν σκόπιμη καί προσχεδιασμένη ἀπό τίς ΗΠΑ. Ἀντικειμενικός σκοπός ἡ ἀκύρωση τῆς Γιάλτας και τοῦ Πότσδαμ.
Ὁ Τρούμαν θεωρεῖ ὅτι οἱ συμφωνίες τῆς Γιάλτας ἦταν ὑπερβολικές πρός ὄφελος τῶν Ρώσων καί μέ ὠμό τρόπο προσπαθεῖ νά τίς σαμποτάρει. Στήν συνάντησή του μέ τόν Μολότωφ μέ σκαιό ὕφος κατηγορεῖ τήν ΕΣΣΔ γιά παραβίασή τους, ὅσον ἀφορᾶ τό ζήτημα τῆς Πολωνίας. Λίγες ἡμέρες μετά, δίνει ἐντολή στά πλοῖα πού κατευθύνονται με την συμφωνημένη βοήθεια στήν Ρωσία νά γυρίσουν πίσω. Εἶχαν ὅμως βάση οἱ αἰτιάσεις τοῦ Τρούμαν;
Ὁ Στετίνιους, συνοδός τοῦ Ροῦσβελτ στήν Γιάλτα, εἶπε: «…ἡ Σοβιετική Ἕνωση εἶχε κάνει περισσότερες παραχωρήσεις στίς ΗΠΑ καί τήν Ἀγγλία ἀπό ὅτι αὐτές στήν ΕΣΣΔ.»
Ὅσον ἀφορᾶ τίς αἰτιάσεις τοῦ Τρούμαν περί ἀθέτησης τῆς συμφωνίας ἀπό τούς Σοβιετικούς, ὁ ἴδιος ὁ Τσώρτσιλ, δύο μῆνες πρίν, τόν Φεβρουάριο τοῦ 1945, δηλώνει στήν Βουλή τῶν Κοινοτήτων «…Ἡ ἐντύπωση πού φέρνω ἐδῶ ἀπό τήν Κριμαία καθώς ἀπό ὅλες τίς ἄλλες ἐπαφές μου εἶναι ὅτι ὁ στρατάρχης Στάλιν καί οἱ Σοβιετικοί ἡγέτες ἐπιθυμοῦν νά ζήσουν σέ ἔντιμη φιλία καί ἰσότιμα μέ τίς δυτικές δημοκρατίες. Πιστεύω ἀκόμα ὅτι ὁ λόγος τους ἔχει γι’ αὐτούς μία σημασία ἀκατάλυτη. Δέν ξέρω καμιά ἄλλη κυβέρνηση πού μένει πιό πιστή στίς ὑποσχέσεις της ἀπό τή ρωσική σοβιετική κυβέρνηση. Ἀρνοῦμαι ἀπόλυτα νά ἀποδυθῶ σέ μία συζήτηση γιά τήν καλή πίστη τῶν Ρώσων. Εἶναι ἀρκετά φανερό ὅτι τά θέματα αὐτά ἐπηρεάζουν τό μέλλον ὁλόκληρου τοῦ κόσμου. Θά εἶναι πράγματι σκοτεινή ἡ μοίρα τῆς ἀνθρωπότητας ἄν κάποιο τρομερό σχῖσμα ἐκδηλωθεῖ ἀνάμεσα στίς δυτικές δημοκρατίες καί τή Ρωσική Σοβιετική Ἕνωση, ἄν ὅλοι οἱ μελοντικοί διεθνεῖς ὀργανισμοί σχιστοῦν στά δύο καί ἄν καινούργιοι κατακλυσμοί ἀδιανόητης βίας καταστρέψουν ὅτι ἔχει ἀπομείνει ἀπό τούς πνευματικούς θησαυρούς καί τίς ἐλευθερίες τῆς ἀνθρωπότητας.»
Σέ ἀντίθεση μέ τόν Τσώρτσιλ, ὁ γερουσιαστής Ἄρθουρ Βάντεμπεργκ, μελλοντικός ἀντιπρόσωπος τοῦ Τρούμαν στήν διάσκεψή τοῦ Σάν Φραντσίσκο στίς 25 Ἀπριλίου 1945, ἀποκαλύπτει στό προσωπικό του ἡμερολόγιο στίς 7 Μαρτίου 1945, ἕνα μήνα πρίν τόν θάνατο τοῦ Ροῦσβελτ καί 1,5 μήνα πρίν ἀπό τήν συνάντηση Τρούμαν-Μολότωφ, τόν τρόπο δράσης τῆς ἀμερικάνικης πολιτικῆς καί διπλωματίας.
«…Δέν θά μποροῦσα νά αἰσθανθῶ μεγαλύτερη προσωπική ἱκανοποίηση ἀπό τό νά πάρω μέρος-ἄν ὄχι νά ἡγηθῶ- σέ μία δημόσια ἀποκήρυξη τῆς Γιάλτας. Ἀλλά οἱ συνθῆκες μέ ὑποχρεώνουν νά πιστεύω ὅτι δέν θά ἔφερνε ἀποτέλεσμα μία προσπάθεια νά ἔρθουμε σέ πλήρη σύγκρουση μέ τίς ἀποφάσεις πού ὑποστηρίζονται ἀπό τήν δική μας ἀμερικάνικη κυβέρνηση καί τό βρετανικό κοινοβούλιο… Θά πρέπει νά βροῦμε κάποιον ἄλλο τρόπο…Θά πρέπει πρῶτα νά ἐργασθῶ μέσα ἀπό τή διάσκεψή του Σάν Φραντσίσκο καί ὄχι σέ μία δημόσια ἐκστρατεία ἀποκήρυξης τῆς Γιάλτας..»
Σέ 1,5 μήνα ὁ Τρούμαν θά κατηγοροῦσε τούς σοβιετικούς ὅτι παραβιάζουν τίς συμφωνίες τίς ὁποῖες ὁ ἴδιος ἤθελε νά ἀνατρέψει.
Ἡ ἄλλη κατηγορία τῶν Ἀμερικάνων κατά τῶν Ρώσων περί μή τήρησης τῶν συμφωνιῶν εἶναι ὅσον ἀφορᾶ στην δέσμευση πού οἱ Ρῶσοι ἔχουν ἀναλάβει στην Γιάλτα. Δηλαδή ἄν παραστεῖ ἀνάγκη νά ἐπιτεθοῦν στήν Ἰαπωνία. Νά σημειωθεῖ ὅτι γιά τόν σκοπό αὐτό οἱ Ρῶσοι μεταφέρουν μεγάλο ὄγκο τῶν στρατευμάτων τους ἀπό τήν Γερμανία στήν Μαντζουρία ( στο σημεῖο αὐτό ὁ Ροῦζβελτ ἔχει ἀθετήσει τίς ὑποσχέσεις του πρός την Κίνα, κάνοντας το χατήρι τῶν Ρώσων). Πράγματι στίς 8 Αὐγούστου 1945, 3 μῆνες μετά τήν γερμανική ἧττα, ὅπως εἶχε ὑποσχεθεῖ, ἡ ΕΣΣΔ κηρύσσει τόν πόλεμο κατά τῆς Ἰαπωνίας. Στίς 16 Ἰουλίου 1945 οἱ ΗΠΑ ἔχουν κάνει τήν ἐπιτυχῆ δοκιμή τῆς ἀτομικῆς βόμβας στό Μεξικό. Τό νέο ὑπερόπλο δίνει τήν δυνατότητα στίς ΗΠΑ νά ἀποφύγουν τήν παρέμβαση τῆς ΕΣΣΔ στήν Ἀσία, ξέροντας ὅτι ἀργότερα θά δυσκολευτοῦν νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τήν ἐκεῖ παρουσία της. Ἀποφασίζει λοιπόν ὁ Τρούμαν, να ρίξει τις βόμβες, ἀφ’ ἑνός γιά νά σαμποτάρει τίς προσπάθειες τῶν Γιαπωνέζων για διαπραγματεύσεις, ἀφ’ ἑτέρου γιά νά κρατήσει τήν ΕΣΣΔ μακριά ἀπό τήν Ἰαπωνία. Οἱ δικαιολογίες περί συντόμευσης τοῦ πολέμου εἶναι τό μεγαλύτερο παραμύθι τοῦ αἰῶνα. Παράλληλα, ξανακατηγορεῖ τούς σοβιετικούς ὅτι καθυστεροῦν νά ἐκπληρώσουν τήν δέσμευσή τους, κάτι τό ὁποῖο δέν ἴσχυε. Ἀντίθετα οἱ Δυτικοί σύμμαχοι εἶχαν καθυστερήσει για 2 χρόνια περίπου τό ἄνοιγμα τοῦ μετώπου στήν Νορμανδία, δυσκολεύοντας ἔτσι ἀφάνταστα τό ἔργο τῶν Ρώσων, την στιγμή ἡ ἀνάγκη τῶν Ρώσων το 1942 γιά βοήθεια, ἦταν πολύ μεγαλύτερη ἀπό ὅτι τῶν Ἀμερικάνων στήν Ἰαπωνία το 1945.
Στήν διάσκεψη τῆς Γιάλτας ἡ Γερμανία εἶχε χωριστεῖ σέ 4 ζῶνες. Ἀμερικανική, σοβιετική, βρετανική, γαλλική. Τό ἴδιο καί ἡ πρωτεύουσα, τό Βερολίνο. Ἐπειδή οἱ Ρῶσοι εἶχαν πολεμήσει περισσότερο καί εἶχαν ὑποστεῖ τίς μεγαλύτερες ἀπώλειες, συμφωνήθηκε νά πάρουν πρῶτοι τίς πολεμικές ἀποζημιώσεις ἀπό τήν Γερμανία. Περίπου 20 ἑκατομμύρια δολάρια. Στό Πότσνταμ, πέντε μῆνες μετά, ἐπιβεβαιώθηκαν τά προηγούμενα καί ἀποφασίσθηκε ἐπί πλέον ἡ ἐπανένωση τῆς Γερμανίας ὑπό τήν ἐποπτεία τῶν τεσσάρων δυνάμεων, μέσῳ τῆς ΔΕΕ ( Διασυμμαχική Ἐπιτροπή Ἐλέγχου).
Τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1944 ὑπῆρχε συμφωνία μεταξύ Ροῦζβελτ καί Τσώρτσιλ γιά ἀποβιομηχανοποίηση τῆς Γερμανίας. Ἐπί Τρούμαν οἱ ΗΠΑ ἀλλάζουν τελείως προσανατολισμό. Προωθοῦν τήν ἐπανένωση τῶν δυτικῶν ζωνῶν τῆς Γερμανίας, σκοπεύοντας νά τίς ἐντάξουν στό σχέδιο Μάρσαλ. Μέ τήν σύμφωνη γνώμη τῆς βρετανικῆς κυβέρνησης στοχεύουν στήν ἀποδυνάμωση τῆς ΔΕΕ. Ζητοῦν νά ἐπιστραφεῖ ὁ ἔλεγχος τῶν βιομηχανιῶν τοῦ Ρούρ στούς παλιούς ἰδιοκτῆτες τους –οἱ ὁποῖοι εἶχαν στενότατους δεσμούς μέ τό ναζιστικό καθεστώς (παραβίαση Γιάλτας-Πότσδαμ). Στό τελευταῖο σημεῖο διαφωνοῦσε ὄχι μόνο ἡ Γαλλία ἀλλά καί ὁ ὑπουργός Ἐμπορίου τῶν ΗΠΑ, Χ.Οὐάλας, ἀποκληθείς καί «κόκκινος». Παρά αὐτές τίς διαφωνίες, τόν Δεκέμβριο τοῦ 1946, ἡ ἀμερικανική καί ἡ ἀγγλική ζώνη ἑνώνονται καί δημιουργοῦν τήν Bizonia (παραβίαση Γιάλτας-Πότσδαμ). Μετά τήν ἀπόσυρση τοῦ στρατηγοῦ Ντέ Γκώλ ἀπό τήν πολιτική, καί τήν ἀπομάκρυνση τῶν κομμουνιστῶν ὑπουργῶν πού ἀκολούθησε, προστίθεται στήν Bizonia καί ἡ γαλλική ζώνη. Τό ἑπόμενο βῆμα τῶν τριῶν δυτικῶν χωρῶν εἶναι νά προτείνουν τήν μεταρρύθμιση τοῦ νομισματικοῦ συστήματος τῆς Γερμανίας καί νά κόψουν καινούργιο νόμισμα (παραβίαση Γιάλτας-Πότσδαμ) . Ἡ Μόσχα καταγγέλει τήν κατάφωρη παραβίαση τῶν συμφωνιῶν τοῦ Πότσνταμ καί ἀποχωρεῖ ἀπό τήν ΔΕΕ. Κάτι πού γιά τίς ΗΠΑ ἦταν εὐπρόσδεκτο, ἀφοῦ μποροῦν πλέον μετά τήν οἰκονομική ἀνόρθωση, τό περίφημο «γερμανικό θαῦμα», νά προχωρήσουν καί στόν ἐπανεξοπλισμό τῆς Γερμανίας. Τό Κρεμλίνο συνοδεύει τήν ἀποχώρησή του ἀπό τήν ΔΕΕ μέ ἐμπόδια στήν πρόσβαση στό ὑπό τετραμερῆ κατοχή Βερολίνο πού βρίσκεται στήν σοβιετική ζώνη, τά ὁποία ὁλοκληρώνονται σέ πλήρη ὁδικό καί σιδηροδρομικό ἀποκλεισμό στίς 24 Ἰουνίου 1948. Οἱ ΗΠΑ τροφοδοτοῦν τόν δυτικό τομέα τῆς πόλης μέ ἀερογέφυρα, μέχρι 12 Μαίου τοῦ 1949 ὅποτε καί λήγει ὁ ἀποκλεισμός μετά ἀπό μυστικές διαβουλεύσεις.
Γιά τήν εἰκόνα πού ἐπιβλήθηκε σάν ἡ μόνη ἀλήθεια τήν μεταπολεμική περίοδο, σχετικά μέ τό γερμανικό ζήτημα καί τό ποιός τήρησε τίς συμφωνίες τῆς Γιάλτας καί τοῦ Πότσνταμ, ἔχει ἐνδιαφέρον τί εἶπαν καί ἔγραψαν ἱστορικοί καί προσωπικότητες τῆς ἐποχῆς.
«Χαράσσοντας τά ὅρια. Ἡ ἀμερικανική ἀπόφαση γιά τήν διαίρεση τῆς Γερμανίας. 1944-1949 – Drawing the line. The American Decision to Divide Germany 1944-1949.» τῆς Κάρολιν Ἄϊζενμπεργκ.
«…Μετά τό σπάσιμο τοῦ ἀποκλεισμοῦ τοῦ Βερολίνου, ὁ πρόεδρος Τρούμαν διετύπωσε μία πολύ ἁπλῆ ἱστορία, σύμφωνα μέ τήν ὁποία οἱ Ρῶσοι παρουσιάζονταν νά καταπατοῦν ὅσες συμφωνίες εἶχαν γίνει τόν καιρό τοῦ πολέμου, στήν ἀδίστακτη προσπάθειά τους νά ἁρπάξουν τήν πρώην γερμανική πρωτεύουσα. Ὁ πρόεδρος δέν ἐξήγησε ὅτι οἱ Ἡνωμένες Πολιτεῖες εἶχαν ἐγκαταλείψει τίς συμφωνίες τῆς Γιάλτας καί τοῦ Πότσνταμ, ὅτι προωθοῦσαν τήν δημιουργία ἑνός δυτικογερμανικοῦ κράτους παρά τίς ἀντιρρήσεις πολλῶν εὐρωπαίων, καί ὅτι οἱ Σοβιετικοί εἶχαν κάνει τόν ἀποκλεισμό προκειμένου νά προλάβουν τήν διχοτόμηση.»
Γράφει ὁ Γκόρ Βιντάλ: "Ὁ πρεσβευτής Γουῶλτερ Μπέντελ Σμίθ, πρώην στρατηγός μέ ἰσχυρές ὅσο καί ἁπλές ἀπόψεις, ἔγραφε τό Δεκέμβριο τοῦ 1947 ἀπό τήν Μόσχα, στό παλιό ἀφεντικό, τόν στρατηγό Ἀϊζενχάουερ, ἐπ’ εὐκαιρία ἑνός συνεδρίου γιά τήν ἐξομάλυνση τῶν εὐρωπαϊκῶν θεμάτων. «… Ἡ δυσκολία πού ἀντιμετωπίζουμε εἶναι ὅτι παρά τήν θέση πού πρεσβεύουμε ἀνοιχτά, στήν πραγματικότητα δέν σκοπεύουμε νά ἀποδεχτοῦμε τήν ἐνοποίηση τῆς Γερμανίας ὑπό ὅρους πού θά ἦταν ἀποδεκτοί ἀπό τούς Ρώσους, ἔστω κι ἄν ἐκεῖνοι φαίνεται νά συμφωνοῦν μέ τίς περισσότερες ἀπαιτήσεις μας….». Ἐξ οὗ καί ἡ ἀπογοήτευση τοῦ Στάλιν, πού ὁδήγησε στόν περίφημο ἀποκλεισμό τοῦ ἐλεγχόμενου ἀπό τούς Συμμάχους τομέα τοῦ Βερολίνου, τόν ὁποῖο ἔσπασε ἐπιτυχῶς ὁ στρατηγός Λούσιους Κλέι μέ τή βοήθεια ἀερογέφυρας"
Ὁ Ἔλιοτ Ρούζβελτ, γιός του προέδρου τῶν ΗΠΑ εἶπε τό 1946: «…ἤσαν οἱ Ἡνωμένες Πολιτεῖες καί ἡ Ἀγγλία πού π ρ ῶ τ ε ς σήκωσαν τήν σιδερένια γροθιά, πού π ρ ῶ τ ε ς παραβίασαν τίς συλλογικές ἀποφάσεις…»
Πολύ σημαντικές κινήσεις πού κλιμάκωσαν τήν ἔνταση μεταξύ τῶν πρώην συμμάχων, πού ὁδήγησαν καί στήν ἀνέγερση τοῦ τείχους τοῦ Βερολίνου τό 1961, ἦταν ἡ ἐξαγγελία τοῦ δόγματος Τρούμαν (Μάρτιος 1947) καί τό σχέδιο Μάρσαλ( Ιούνιος 1947). Τό 1949 ἱδρύεται τό ΝΑΤΟ ἐνάντια καί στό γράμμα καί στό πνεῦμα τοῦ ΟΗΕ. Στόχος ὁ οἰκονομικός και ὁ πολιτικός ἔλεγχος τοῦ «ἐλεύθερου κόσμου». Τό πρόσχημα, ὁ φόβος τοῦ κομμουνισμοῦ, εἶναι ἕνα πολύ καλό ἐργαλεῖο γιά ἀπόσπαση κονδυλίων γιά στρατιωτικούς σκοπούς ἀπό τό Κογκρέσσο σέ καιρό «εἰρήνης», ἄν καί ἡ ἔγκρισή τοῦ τελευταίου δέν εἶναι καί τόσο ἀπαραίτητη. Χώρισαν, με δική τους εὐθύνη, τήν Εὐρώπη καί ὁλόκληρο τόν κόσμο σέ δύο στρατόπεδα.
«Ἡ εἰκόνα μίας σταλινικῆς Ρωσίας φλογισμένης ἀπό τήν ἐπιθυμία νά ἐπιτεθεῖ ἐναντίον τῆς Δύσης, πού συγκρατιόταν μονάχα ἀπό τά ἀτομικά μας ὄπλα, ἀποτελοῦσε σέ μεγάλο βαθμό δημιούργημα τῆς Δυτικῆς φαντασίας ἐναντίον τῆς ὁποίας μερικοί ἀπό ἐμᾶς, ἐξοικειωμένοι μέ τά ρωσικά πράγματα, ἀγωνισθήκαμε μάταια ἐπί χρόνια, νά κάνουμε τήν φωνή μας νά ἀκουσθεῖ.» ΤΖΩΡΤΖ ΚΕΝΑΝ 1965
( δική μου προσθήκη στό τελευταῖο: δέν ἦταν φαντασία τῆς Δύσης ἀλλά καθαρά μία καλά πλασαρισμένη σκόπιμη εἰκόνα προπαγάνδας)
Στίς προηγούμενες ἐπιθετικές ἀλλαγές τῆς μεταπολεμικῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ, ὁ Στάλιν ἀντέδρασε ἄμεσα στό σχέδιο Μάρσαλ ἱδρύοντας τήν Κομινφόρμ. Ἐπί Χρουστσώφ ἡ ΕΣΣΔ προχώρησε στην ἵδρυση τοῦ Συμφώνου τῆς Βαρσοβίας το 1955, 6 χρόνια μετά τήν ἵδρυση τοῦ ΝΑΤΟ,ὅταν ἔγινε μέλος του ἡ Δυτική Γερμανία.
«Τά λεπτομερῆ ἔγγραφα ἀνατρέπουν ὁλοκληρωτικά τόν κληρονομημένο μύθο. Ἀποδεικνύουν, ἴσως μέ μεγαλύτερη πειστικότητα ἀπό ὅτι χρειάζεται, ὅτι ὁ ψυχρός πόλεμος ἄρχισε ἀπό τόν ἴδιο τόν Τρούμαν καί τούς συμβούλους του» Α.ΤΖ.Π.ΤΑΙΗΛΟΡ 1966
Σε ἕνα ἀπό αὐτά τά ἔγγραφα,το 68 τῆς NSA, ἀναφέρεται καί ὁ Gore Vidal:
«Ὁ Ἀτσεσον, στό Present at the Creation, ἕνα αὐτοβιογραφικό ἔργο πού ἐξισορροπεῖ τήν ἔλλειψη εἰλικρίνειας μέ τήν κομψότητα τοῦ στύλ του, κάνει μία διακριτική ἀναφορά στό ἔγγραφο 68 τοῦ Συμβουλίου Ἐθνικῆς Ἀσφαλείας (δηλαδή τό σχέδιο τοῦ 1950 γιά τόν πόλεμό μας ἐναντίον τοῦ κομμουνισμοῦ). Τό 1969, ὅμως, ὅταν ἔγραφε τό βιβλίο, σημείωνε μελαγχολικά ὅτι τό ὑπόμνημα αὐτό παραμένει ἀπόρρητο. Περιέχει ἑπτά σημεῖα. Πρῶτον, ποτέ δέν διαπραγματευόμαστε μέ τήν Σοβιετική Ἕνωση. Δέν εἶναι ν’ ἀπορεῖ κανείς πού ὁ περιφρονημένος Στάλιν, πάντα εὔθικτος, ἀντιδροῦσε διαρκῶς μέ βαρβαρότητα στήν κεντρική Εὐρώπη. Δεύτερον,κατασκευάζουμε τή βόμβα ὑδρογόνου, ἔτσι ὥστε ὅταν οἱ Ρῶσοι ἀποκτήσουν τήν ἀτομική βόμβα, ἐμεῖς νά ἐξακολουθοῦμε νά εἴμαστε μπροστά. Τρίτον, ἐξοπλιζόμαστε ταχύτατα μέ συμβατικά ὄπλα. Τέταρτον, γιά νά χρηματοδοτήσουμε τούς ἐξοπλισμούς αὐτούς, ἐπιβάλλουμε ὑψηλούς ἀτομικούς φόρους – μέχρι καί ἐνενήντα τοῖς ἑκατό. Πέμπτον, κινητοποιοῦμε τούς πάντες στόν πόλεμο ἐναντίον τοῦ κομμουνισμοῦ στό ἐσωτερικό, μέσῳ προπαγάνδας, ὅρκων πίστης καί δικτύων κατασκόπων ὅπως τό FBI, πού ὁ μυστικός πράκτοράς του, Ρόναλντ Ρήγκαν, πρόεδρος τῆς Ἕνωσης Ἠθοποιῶν τοῦ Κινηματογράφου, κατάφερε νά πραγματοποιήσει τό ὄνειρο του καταδίδοντας καλύτερους ἀπό τόν ἴδιο ἠθοποιούς. Ἕκτον, ὀργανώνουμε ἕνα ἰσχυρό σύστημα συμμαχιῶν πού διευθύνεται ἀπό τίς Ἡνωμένες Πολιτεῖες καί τό ΝΑΤΟ. Ἕβδομον, μέσῳ τῆς προπαγάνδας καί τῶν δραστηριοτήτων τῆς CIA κάνουμε τόν ρωσικό λαό σύμμαχό μας ἐναντίον τῆς κυβέρνησής του, ἀναθέτοντας αὐτή τήν ἐξαιρετικά νεφελώδη ἀποστολή στούς ἀναρίθμητους καί ἀνεύθυνους μυστικούς πράκτορές μας καί νομιμοποιώντας τους μέ αὐτόν τόν τρόπο.»
Ἡ παράσταση γιά τον ἑορτασμό τῆς ἐπανένωσης τῆς Γερμανίας τελείωσε, ἡ συγκίνηση ἔκανε τόν γῦρο τῆς ὑφηλίου, ἡ ἐλευθερία δοξάστηκε ἀφοῦ ἔπεσε καί τό τελευταῖο πλακάκι ἀπό τό «Ντόμινο τοῦ Αἴσχους». Τά δάκρυα χαρᾶς καί ὁ ἐνθουσιασμός τώρα ἔδωσαν τήν θέση τους σέ ἕνα ἐπαναλαμβανόμενο καί παρατεταμένο χασμουρητό. Ὅταν ἡ ἐλευθερία εἶναι εἶδος πρός ἐξαφάνιση ἐκδηλώσεις σάν αὐτή τῆς 9ης Νοεμβρίου, γιά τήν πτώση τοῦ τείχους τοῦ Βερολίνου εἶναι ἀναγκαῖες. Ὁ σύγχρονος ὑποτελής πρέπει νά ξεχάσει τήν κατάστασή του, νά ξεχάσει τά πραγματικά τείχη πού ὑψώνονται ὅλο καί περισσότερο γύρω του, καί γιατί ὄχι, νά ἀναζητήσει τούς ὑπεύθυνους τῶν σημερινῶν προβλημάτων σέ σκιές τοῦ παρελθόντος...
Οὐδεμία ἀναφορά αὐτές τίς μέρες γιά τό ποιός διαίρεσε τήν Γερμανία καί κήρυξε τόν Ψυχρό Πόλεμο, ποιός ἦταν ὁ ρόλος τῶν ΗΠΑ , τίποτα γιά τίς αὐταπόδεικτες ἀμερικανικές παραβιάσεις τῶν συνθηκῶν, γιά τήν πιθανότητα σύνδεσής τους μέ τήν ἀντίδραση τῶν σοβιετικῶν καί τήν ἀνέγερση τοῦ τείχους, τό 1961. Προτιμήθηκε ἡ τόσο δροσερή εἰκόνα μέ τά πλακάκια τοῦ ντόμινο. Ἡ ἱστορική ἔρευνα και ἀναδρομή ὅταν δέν πλαστογραφεῖται ἀπροκάλυπτα ἀντιμετωπίζεται καί σάν happening, κάποια στιγμή μπορεῖ νά μᾶς δείξουν καί νεροτσουλῆθρες. Ἡ "ἀντικειμενική" ἱστοριογραφία στήν θέση τῆς ιστορίας ἐξυπηρετεῖ προφανεῖς σκοπούς. Ὅσο γιά τήν παραδεδεγμένη, ἤ ἀλλιῶς πολιτικῶς ὀρθή ἄποψη, γιά αὐτούς πού ὁρίζουν την ἱστορία, δέν μπορῶ νά ἀντισταθῶ στόν πειρασμό καί νά μήν παραθέσω κάτι ἀπό το βιβλίο τοῦ Γιάννη Σκαρίμπα «Ἡ τράπουλα»:
«…Ὁ Μπάρμπα-Γιῶργος δέν ἦταν –ντίπ- δεινός…ἱστοριολόγος. Ὅμως, στήν κολτσίνα ἀποδείχτηκε μπαρούτη Δημητσιάνικη. Ἔτσι, χασομερῶντας( ἕνεκα ὁ καιρός) σ’ ἕνα ὀρεινό χάνι τῆς Γκιώνας, χάλεψε (γιά νά, κομμάτι, ψυχαγωγηθεῖ!) τόν χανιτζῆ στό «νά καθήσει»: Ἄντε ὀρέ…τοῦ κάνει, ἰέχου τράπουλα! ( καί τραβῶντας την ἀπ’ τό σελάχι του – χοντρή, ὡς μία ἀπαλάμη…ἀπ’ τή λέρα), ἄντε νά παίξουμε μία κολτσίνα ἔους τά εἰκοσ’. Ὅποιους χάσ’ θά κιράσ’…
Πράγματι, ὁ χανιτζής βρέθηκε πρόθυμος καί τό παιχνίδι ἄρχισε κιόλας…Ὅμως μέ τήν πρώτη χαρτωσιά ὁ χανιτζῆς μπήχνει κάτι ἄγριες φωνάκλες: Τί κάν’ς ἀφτού ὀρέ μπάρμπα, τοῦ λέει. Μ’ ἕνα ἰφτάρ’ μαζών’ς ἀπουκαταγῆς, ἕνα ἰνιάρ’, δυό ρηγάδ’ς καί μία τσούπρα;
-Τί μ’ λιές! Σ’ κακουφαίντ’ τ; Θ’ κιάμ’ δέν εἶν’ ἡ τράπ’λα;
Δικιά του εἶναι ( και τοῦ κ. Κ.Θ.) ἡ Ἱστορία –Τί δέν τήν ὁρίζει;»
Πηγές: α) Gore Vidal -Ὄνειρα Πολέμου β) David Horowitz-Ἀπό τήν Γιάλτα στό Βιετνάμ
Μετά ἀπό τήν προγραμματισμένη μέθεξη τῆς μάζας γιά δημοκρατία καί ἐλευθερία μέ ἀφορμή τήν ἐπέτειο γιά τήν πτώση τοῦ τείχους τοῦ Βερολίνου, μιᾶς μάζας πού μένει ἀσυγκίνητη ἀπό το τεῖχος πού κτίσανε οἱ ἰσραηλινοί στήν Δυτική Ὄχθη, ἄς κάνουμε μία μικρή προσπάθεια νά ψάξουμε λίγο πίσω ἀπό ὅλες αὐτές τίς φανφάρες περί ἐλευθερίας, ἐπανένωσης , μήπως καί βροῦμε γιατί καί πῶς οἱ κακοί σοβιετικοί ἔφτασαν στό σημεῖο νά κτίσουν τό 1961 τό τεῖχος τοῦ Βερολίνου. Ποιοί πραγματικά εἶχαν βάλει σάν στόχο τόν χωρισμό τῆς Γερμανίας, παραβιάζοντας τίς συμφωνίες πού εἶχαν ὑπογράψει. Δέν βλάπτει μία μικρή προσπάθεια νά ἀνακαλύψουμε κάποιες ὄχι καί τόσο ἀσήμαντες διαστάσεις τῶν τότε γεγονότων, τῆς συνάφειας καί ἀλληλεξάρτησής τους. Μία μικρή προσπάθεια κατά τῶν σύγχρονων «ἀεραγωγῶν» πού περιγράφει στό «1984» ὁ Ὄργουελ, στούς ὁποίους ἐξαερώνοντο τά διάφορα ἔγγραφα καί ντοκουμέντα ἀνάλογα μέ τίς ἀπαιτήσεις τῆς στιγμῆς. Μία προσπάθεια νά γλυτώσουμε τίς «τρύπες μνήμης» τοῦ «1984». Πιθανόν πολλοί νά παρασυρθοῦν καί νά θεωρήσουν τό κείμενο αὐτό σάν προσπάθεια ἐξωραϊσμοῦ τῆς τότε ΕΣΣΔ. Θεωρῶ ἕνα τέτοιο συμπέρασμα, τουλάχιστον, ἁπλουστευτικό.
Ἡ ἡμερομηνία θανάτου τοῦ Ροῦσβελτ -12 Ἀπριλίου 1945- καί ἡ ἀνάληψη τῆς προεδρίας τῶν ΗΠΑ ἀπό τόν Χάρυ Τρούμαν σηματοδοτεῖ μία ἀλλαγή τῆς στάσης τῶν ΗΠΑ ἀπέναντι στήν «σύμμαχο» ΕΣΣΔ. Τά πρῶτα σημάδια τῆς ἀλλαγῆς αὐτῆς ἐμφανίζονται στις 23 Ἀπριλίου 1945, 2 ἡμέρες πρίν ἀπό τήν διάσκεψη τοῦ Ο.Η.Ε. στο Σαν Φραντσίσκο, στήν πρώτη συνάντηση Τρούμαν –Μολότωφ, στόν Λευκό Οἶκο.
Δέν ἦταν ἡ πρώτη φορά πού δημιουργοῦντο ἐντάσεις μεταξύ τῶν συμμάχων. Ἡ κυριώτερη μεταξύ ΗΠΑ καί ΕΣΣΔ, ἐπί Ροῦζβελτ,ἕνα μήνα πρίν τόν θάνατό του, ἦταν τό «ἐπεισόδιο τῆς Βέρνης», ὅπου οἱ σοβιετικοί ὑποψιάστηκαν τούς ἀμερικάνους γιά ὑπογραφή ξεχωριστῆς συνθήκης εἰρήνης μέ τήν Γερμανία. Ἡ παρεξήγηση ἔληξε μέ ἑκατέρωθεν φιλοφρονήσεις μεταξύ Ροῦζβελτ καί Στάλιν, πού τήν ἀπέδωσαν σέ γερμανική προπαγάνδα. Ἡ ἔνταση ὅμως ἐπί Τρούμαν ἦταν σκόπιμη καί προσχεδιασμένη ἀπό τίς ΗΠΑ. Ἀντικειμενικός σκοπός ἡ ἀκύρωση τῆς Γιάλτας και τοῦ Πότσδαμ.
Ὁ Τρούμαν θεωρεῖ ὅτι οἱ συμφωνίες τῆς Γιάλτας ἦταν ὑπερβολικές πρός ὄφελος τῶν Ρώσων καί μέ ὠμό τρόπο προσπαθεῖ νά τίς σαμποτάρει. Στήν συνάντησή του μέ τόν Μολότωφ μέ σκαιό ὕφος κατηγορεῖ τήν ΕΣΣΔ γιά παραβίασή τους, ὅσον ἀφορᾶ τό ζήτημα τῆς Πολωνίας. Λίγες ἡμέρες μετά, δίνει ἐντολή στά πλοῖα πού κατευθύνονται με την συμφωνημένη βοήθεια στήν Ρωσία νά γυρίσουν πίσω. Εἶχαν ὅμως βάση οἱ αἰτιάσεις τοῦ Τρούμαν;
Ὁ Στετίνιους, συνοδός τοῦ Ροῦσβελτ στήν Γιάλτα, εἶπε: «…ἡ Σοβιετική Ἕνωση εἶχε κάνει περισσότερες παραχωρήσεις στίς ΗΠΑ καί τήν Ἀγγλία ἀπό ὅτι αὐτές στήν ΕΣΣΔ.»
Ὅσον ἀφορᾶ τίς αἰτιάσεις τοῦ Τρούμαν περί ἀθέτησης τῆς συμφωνίας ἀπό τούς Σοβιετικούς, ὁ ἴδιος ὁ Τσώρτσιλ, δύο μῆνες πρίν, τόν Φεβρουάριο τοῦ 1945, δηλώνει στήν Βουλή τῶν Κοινοτήτων «…Ἡ ἐντύπωση πού φέρνω ἐδῶ ἀπό τήν Κριμαία καθώς ἀπό ὅλες τίς ἄλλες ἐπαφές μου εἶναι ὅτι ὁ στρατάρχης Στάλιν καί οἱ Σοβιετικοί ἡγέτες ἐπιθυμοῦν νά ζήσουν σέ ἔντιμη φιλία καί ἰσότιμα μέ τίς δυτικές δημοκρατίες. Πιστεύω ἀκόμα ὅτι ὁ λόγος τους ἔχει γι’ αὐτούς μία σημασία ἀκατάλυτη. Δέν ξέρω καμιά ἄλλη κυβέρνηση πού μένει πιό πιστή στίς ὑποσχέσεις της ἀπό τή ρωσική σοβιετική κυβέρνηση. Ἀρνοῦμαι ἀπόλυτα νά ἀποδυθῶ σέ μία συζήτηση γιά τήν καλή πίστη τῶν Ρώσων. Εἶναι ἀρκετά φανερό ὅτι τά θέματα αὐτά ἐπηρεάζουν τό μέλλον ὁλόκληρου τοῦ κόσμου. Θά εἶναι πράγματι σκοτεινή ἡ μοίρα τῆς ἀνθρωπότητας ἄν κάποιο τρομερό σχῖσμα ἐκδηλωθεῖ ἀνάμεσα στίς δυτικές δημοκρατίες καί τή Ρωσική Σοβιετική Ἕνωση, ἄν ὅλοι οἱ μελοντικοί διεθνεῖς ὀργανισμοί σχιστοῦν στά δύο καί ἄν καινούργιοι κατακλυσμοί ἀδιανόητης βίας καταστρέψουν ὅτι ἔχει ἀπομείνει ἀπό τούς πνευματικούς θησαυρούς καί τίς ἐλευθερίες τῆς ἀνθρωπότητας.»
Σέ ἀντίθεση μέ τόν Τσώρτσιλ, ὁ γερουσιαστής Ἄρθουρ Βάντεμπεργκ, μελλοντικός ἀντιπρόσωπος τοῦ Τρούμαν στήν διάσκεψή τοῦ Σάν Φραντσίσκο στίς 25 Ἀπριλίου 1945, ἀποκαλύπτει στό προσωπικό του ἡμερολόγιο στίς 7 Μαρτίου 1945, ἕνα μήνα πρίν τόν θάνατο τοῦ Ροῦσβελτ καί 1,5 μήνα πρίν ἀπό τήν συνάντηση Τρούμαν-Μολότωφ, τόν τρόπο δράσης τῆς ἀμερικάνικης πολιτικῆς καί διπλωματίας.
«…Δέν θά μποροῦσα νά αἰσθανθῶ μεγαλύτερη προσωπική ἱκανοποίηση ἀπό τό νά πάρω μέρος-ἄν ὄχι νά ἡγηθῶ- σέ μία δημόσια ἀποκήρυξη τῆς Γιάλτας. Ἀλλά οἱ συνθῆκες μέ ὑποχρεώνουν νά πιστεύω ὅτι δέν θά ἔφερνε ἀποτέλεσμα μία προσπάθεια νά ἔρθουμε σέ πλήρη σύγκρουση μέ τίς ἀποφάσεις πού ὑποστηρίζονται ἀπό τήν δική μας ἀμερικάνικη κυβέρνηση καί τό βρετανικό κοινοβούλιο… Θά πρέπει νά βροῦμε κάποιον ἄλλο τρόπο…Θά πρέπει πρῶτα νά ἐργασθῶ μέσα ἀπό τή διάσκεψή του Σάν Φραντσίσκο καί ὄχι σέ μία δημόσια ἐκστρατεία ἀποκήρυξης τῆς Γιάλτας..»
Σέ 1,5 μήνα ὁ Τρούμαν θά κατηγοροῦσε τούς σοβιετικούς ὅτι παραβιάζουν τίς συμφωνίες τίς ὁποῖες ὁ ἴδιος ἤθελε νά ἀνατρέψει.
Ἡ ἄλλη κατηγορία τῶν Ἀμερικάνων κατά τῶν Ρώσων περί μή τήρησης τῶν συμφωνιῶν εἶναι ὅσον ἀφορᾶ στην δέσμευση πού οἱ Ρῶσοι ἔχουν ἀναλάβει στην Γιάλτα. Δηλαδή ἄν παραστεῖ ἀνάγκη νά ἐπιτεθοῦν στήν Ἰαπωνία. Νά σημειωθεῖ ὅτι γιά τόν σκοπό αὐτό οἱ Ρῶσοι μεταφέρουν μεγάλο ὄγκο τῶν στρατευμάτων τους ἀπό τήν Γερμανία στήν Μαντζουρία ( στο σημεῖο αὐτό ὁ Ροῦζβελτ ἔχει ἀθετήσει τίς ὑποσχέσεις του πρός την Κίνα, κάνοντας το χατήρι τῶν Ρώσων). Πράγματι στίς 8 Αὐγούστου 1945, 3 μῆνες μετά τήν γερμανική ἧττα, ὅπως εἶχε ὑποσχεθεῖ, ἡ ΕΣΣΔ κηρύσσει τόν πόλεμο κατά τῆς Ἰαπωνίας. Στίς 16 Ἰουλίου 1945 οἱ ΗΠΑ ἔχουν κάνει τήν ἐπιτυχῆ δοκιμή τῆς ἀτομικῆς βόμβας στό Μεξικό. Τό νέο ὑπερόπλο δίνει τήν δυνατότητα στίς ΗΠΑ νά ἀποφύγουν τήν παρέμβαση τῆς ΕΣΣΔ στήν Ἀσία, ξέροντας ὅτι ἀργότερα θά δυσκολευτοῦν νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τήν ἐκεῖ παρουσία της. Ἀποφασίζει λοιπόν ὁ Τρούμαν, να ρίξει τις βόμβες, ἀφ’ ἑνός γιά νά σαμποτάρει τίς προσπάθειες τῶν Γιαπωνέζων για διαπραγματεύσεις, ἀφ’ ἑτέρου γιά νά κρατήσει τήν ΕΣΣΔ μακριά ἀπό τήν Ἰαπωνία. Οἱ δικαιολογίες περί συντόμευσης τοῦ πολέμου εἶναι τό μεγαλύτερο παραμύθι τοῦ αἰῶνα. Παράλληλα, ξανακατηγορεῖ τούς σοβιετικούς ὅτι καθυστεροῦν νά ἐκπληρώσουν τήν δέσμευσή τους, κάτι τό ὁποῖο δέν ἴσχυε. Ἀντίθετα οἱ Δυτικοί σύμμαχοι εἶχαν καθυστερήσει για 2 χρόνια περίπου τό ἄνοιγμα τοῦ μετώπου στήν Νορμανδία, δυσκολεύοντας ἔτσι ἀφάνταστα τό ἔργο τῶν Ρώσων, την στιγμή ἡ ἀνάγκη τῶν Ρώσων το 1942 γιά βοήθεια, ἦταν πολύ μεγαλύτερη ἀπό ὅτι τῶν Ἀμερικάνων στήν Ἰαπωνία το 1945.
Στήν διάσκεψη τῆς Γιάλτας ἡ Γερμανία εἶχε χωριστεῖ σέ 4 ζῶνες. Ἀμερικανική, σοβιετική, βρετανική, γαλλική. Τό ἴδιο καί ἡ πρωτεύουσα, τό Βερολίνο. Ἐπειδή οἱ Ρῶσοι εἶχαν πολεμήσει περισσότερο καί εἶχαν ὑποστεῖ τίς μεγαλύτερες ἀπώλειες, συμφωνήθηκε νά πάρουν πρῶτοι τίς πολεμικές ἀποζημιώσεις ἀπό τήν Γερμανία. Περίπου 20 ἑκατομμύρια δολάρια. Στό Πότσνταμ, πέντε μῆνες μετά, ἐπιβεβαιώθηκαν τά προηγούμενα καί ἀποφασίσθηκε ἐπί πλέον ἡ ἐπανένωση τῆς Γερμανίας ὑπό τήν ἐποπτεία τῶν τεσσάρων δυνάμεων, μέσῳ τῆς ΔΕΕ ( Διασυμμαχική Ἐπιτροπή Ἐλέγχου).
Τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1944 ὑπῆρχε συμφωνία μεταξύ Ροῦζβελτ καί Τσώρτσιλ γιά ἀποβιομηχανοποίηση τῆς Γερμανίας. Ἐπί Τρούμαν οἱ ΗΠΑ ἀλλάζουν τελείως προσανατολισμό. Προωθοῦν τήν ἐπανένωση τῶν δυτικῶν ζωνῶν τῆς Γερμανίας, σκοπεύοντας νά τίς ἐντάξουν στό σχέδιο Μάρσαλ. Μέ τήν σύμφωνη γνώμη τῆς βρετανικῆς κυβέρνησης στοχεύουν στήν ἀποδυνάμωση τῆς ΔΕΕ. Ζητοῦν νά ἐπιστραφεῖ ὁ ἔλεγχος τῶν βιομηχανιῶν τοῦ Ρούρ στούς παλιούς ἰδιοκτῆτες τους –οἱ ὁποῖοι εἶχαν στενότατους δεσμούς μέ τό ναζιστικό καθεστώς (παραβίαση Γιάλτας-Πότσδαμ). Στό τελευταῖο σημεῖο διαφωνοῦσε ὄχι μόνο ἡ Γαλλία ἀλλά καί ὁ ὑπουργός Ἐμπορίου τῶν ΗΠΑ, Χ.Οὐάλας, ἀποκληθείς καί «κόκκινος». Παρά αὐτές τίς διαφωνίες, τόν Δεκέμβριο τοῦ 1946, ἡ ἀμερικανική καί ἡ ἀγγλική ζώνη ἑνώνονται καί δημιουργοῦν τήν Bizonia (παραβίαση Γιάλτας-Πότσδαμ). Μετά τήν ἀπόσυρση τοῦ στρατηγοῦ Ντέ Γκώλ ἀπό τήν πολιτική, καί τήν ἀπομάκρυνση τῶν κομμουνιστῶν ὑπουργῶν πού ἀκολούθησε, προστίθεται στήν Bizonia καί ἡ γαλλική ζώνη. Τό ἑπόμενο βῆμα τῶν τριῶν δυτικῶν χωρῶν εἶναι νά προτείνουν τήν μεταρρύθμιση τοῦ νομισματικοῦ συστήματος τῆς Γερμανίας καί νά κόψουν καινούργιο νόμισμα (παραβίαση Γιάλτας-Πότσδαμ) . Ἡ Μόσχα καταγγέλει τήν κατάφωρη παραβίαση τῶν συμφωνιῶν τοῦ Πότσνταμ καί ἀποχωρεῖ ἀπό τήν ΔΕΕ. Κάτι πού γιά τίς ΗΠΑ ἦταν εὐπρόσδεκτο, ἀφοῦ μποροῦν πλέον μετά τήν οἰκονομική ἀνόρθωση, τό περίφημο «γερμανικό θαῦμα», νά προχωρήσουν καί στόν ἐπανεξοπλισμό τῆς Γερμανίας. Τό Κρεμλίνο συνοδεύει τήν ἀποχώρησή του ἀπό τήν ΔΕΕ μέ ἐμπόδια στήν πρόσβαση στό ὑπό τετραμερῆ κατοχή Βερολίνο πού βρίσκεται στήν σοβιετική ζώνη, τά ὁποία ὁλοκληρώνονται σέ πλήρη ὁδικό καί σιδηροδρομικό ἀποκλεισμό στίς 24 Ἰουνίου 1948. Οἱ ΗΠΑ τροφοδοτοῦν τόν δυτικό τομέα τῆς πόλης μέ ἀερογέφυρα, μέχρι 12 Μαίου τοῦ 1949 ὅποτε καί λήγει ὁ ἀποκλεισμός μετά ἀπό μυστικές διαβουλεύσεις.
Γιά τήν εἰκόνα πού ἐπιβλήθηκε σάν ἡ μόνη ἀλήθεια τήν μεταπολεμική περίοδο, σχετικά μέ τό γερμανικό ζήτημα καί τό ποιός τήρησε τίς συμφωνίες τῆς Γιάλτας καί τοῦ Πότσνταμ, ἔχει ἐνδιαφέρον τί εἶπαν καί ἔγραψαν ἱστορικοί καί προσωπικότητες τῆς ἐποχῆς.
«Χαράσσοντας τά ὅρια. Ἡ ἀμερικανική ἀπόφαση γιά τήν διαίρεση τῆς Γερμανίας. 1944-1949 – Drawing the line. The American Decision to Divide Germany 1944-1949.» τῆς Κάρολιν Ἄϊζενμπεργκ.
«…Μετά τό σπάσιμο τοῦ ἀποκλεισμοῦ τοῦ Βερολίνου, ὁ πρόεδρος Τρούμαν διετύπωσε μία πολύ ἁπλῆ ἱστορία, σύμφωνα μέ τήν ὁποία οἱ Ρῶσοι παρουσιάζονταν νά καταπατοῦν ὅσες συμφωνίες εἶχαν γίνει τόν καιρό τοῦ πολέμου, στήν ἀδίστακτη προσπάθειά τους νά ἁρπάξουν τήν πρώην γερμανική πρωτεύουσα. Ὁ πρόεδρος δέν ἐξήγησε ὅτι οἱ Ἡνωμένες Πολιτεῖες εἶχαν ἐγκαταλείψει τίς συμφωνίες τῆς Γιάλτας καί τοῦ Πότσνταμ, ὅτι προωθοῦσαν τήν δημιουργία ἑνός δυτικογερμανικοῦ κράτους παρά τίς ἀντιρρήσεις πολλῶν εὐρωπαίων, καί ὅτι οἱ Σοβιετικοί εἶχαν κάνει τόν ἀποκλεισμό προκειμένου νά προλάβουν τήν διχοτόμηση.»
Γράφει ὁ Γκόρ Βιντάλ: "Ὁ πρεσβευτής Γουῶλτερ Μπέντελ Σμίθ, πρώην στρατηγός μέ ἰσχυρές ὅσο καί ἁπλές ἀπόψεις, ἔγραφε τό Δεκέμβριο τοῦ 1947 ἀπό τήν Μόσχα, στό παλιό ἀφεντικό, τόν στρατηγό Ἀϊζενχάουερ, ἐπ’ εὐκαιρία ἑνός συνεδρίου γιά τήν ἐξομάλυνση τῶν εὐρωπαϊκῶν θεμάτων. «… Ἡ δυσκολία πού ἀντιμετωπίζουμε εἶναι ὅτι παρά τήν θέση πού πρεσβεύουμε ἀνοιχτά, στήν πραγματικότητα δέν σκοπεύουμε νά ἀποδεχτοῦμε τήν ἐνοποίηση τῆς Γερμανίας ὑπό ὅρους πού θά ἦταν ἀποδεκτοί ἀπό τούς Ρώσους, ἔστω κι ἄν ἐκεῖνοι φαίνεται νά συμφωνοῦν μέ τίς περισσότερες ἀπαιτήσεις μας….». Ἐξ οὗ καί ἡ ἀπογοήτευση τοῦ Στάλιν, πού ὁδήγησε στόν περίφημο ἀποκλεισμό τοῦ ἐλεγχόμενου ἀπό τούς Συμμάχους τομέα τοῦ Βερολίνου, τόν ὁποῖο ἔσπασε ἐπιτυχῶς ὁ στρατηγός Λούσιους Κλέι μέ τή βοήθεια ἀερογέφυρας"
Ὁ Ἔλιοτ Ρούζβελτ, γιός του προέδρου τῶν ΗΠΑ εἶπε τό 1946: «…ἤσαν οἱ Ἡνωμένες Πολιτεῖες καί ἡ Ἀγγλία πού π ρ ῶ τ ε ς σήκωσαν τήν σιδερένια γροθιά, πού π ρ ῶ τ ε ς παραβίασαν τίς συλλογικές ἀποφάσεις…»
Πολύ σημαντικές κινήσεις πού κλιμάκωσαν τήν ἔνταση μεταξύ τῶν πρώην συμμάχων, πού ὁδήγησαν καί στήν ἀνέγερση τοῦ τείχους τοῦ Βερολίνου τό 1961, ἦταν ἡ ἐξαγγελία τοῦ δόγματος Τρούμαν (Μάρτιος 1947) καί τό σχέδιο Μάρσαλ( Ιούνιος 1947). Τό 1949 ἱδρύεται τό ΝΑΤΟ ἐνάντια καί στό γράμμα καί στό πνεῦμα τοῦ ΟΗΕ. Στόχος ὁ οἰκονομικός και ὁ πολιτικός ἔλεγχος τοῦ «ἐλεύθερου κόσμου». Τό πρόσχημα, ὁ φόβος τοῦ κομμουνισμοῦ, εἶναι ἕνα πολύ καλό ἐργαλεῖο γιά ἀπόσπαση κονδυλίων γιά στρατιωτικούς σκοπούς ἀπό τό Κογκρέσσο σέ καιρό «εἰρήνης», ἄν καί ἡ ἔγκρισή τοῦ τελευταίου δέν εἶναι καί τόσο ἀπαραίτητη. Χώρισαν, με δική τους εὐθύνη, τήν Εὐρώπη καί ὁλόκληρο τόν κόσμο σέ δύο στρατόπεδα.
«Ἡ εἰκόνα μίας σταλινικῆς Ρωσίας φλογισμένης ἀπό τήν ἐπιθυμία νά ἐπιτεθεῖ ἐναντίον τῆς Δύσης, πού συγκρατιόταν μονάχα ἀπό τά ἀτομικά μας ὄπλα, ἀποτελοῦσε σέ μεγάλο βαθμό δημιούργημα τῆς Δυτικῆς φαντασίας ἐναντίον τῆς ὁποίας μερικοί ἀπό ἐμᾶς, ἐξοικειωμένοι μέ τά ρωσικά πράγματα, ἀγωνισθήκαμε μάταια ἐπί χρόνια, νά κάνουμε τήν φωνή μας νά ἀκουσθεῖ.» ΤΖΩΡΤΖ ΚΕΝΑΝ 1965
( δική μου προσθήκη στό τελευταῖο: δέν ἦταν φαντασία τῆς Δύσης ἀλλά καθαρά μία καλά πλασαρισμένη σκόπιμη εἰκόνα προπαγάνδας)
Στίς προηγούμενες ἐπιθετικές ἀλλαγές τῆς μεταπολεμικῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ, ὁ Στάλιν ἀντέδρασε ἄμεσα στό σχέδιο Μάρσαλ ἱδρύοντας τήν Κομινφόρμ. Ἐπί Χρουστσώφ ἡ ΕΣΣΔ προχώρησε στην ἵδρυση τοῦ Συμφώνου τῆς Βαρσοβίας το 1955, 6 χρόνια μετά τήν ἵδρυση τοῦ ΝΑΤΟ,ὅταν ἔγινε μέλος του ἡ Δυτική Γερμανία.
«Τά λεπτομερῆ ἔγγραφα ἀνατρέπουν ὁλοκληρωτικά τόν κληρονομημένο μύθο. Ἀποδεικνύουν, ἴσως μέ μεγαλύτερη πειστικότητα ἀπό ὅτι χρειάζεται, ὅτι ὁ ψυχρός πόλεμος ἄρχισε ἀπό τόν ἴδιο τόν Τρούμαν καί τούς συμβούλους του» Α.ΤΖ.Π.ΤΑΙΗΛΟΡ 1966
Σε ἕνα ἀπό αὐτά τά ἔγγραφα,το 68 τῆς NSA, ἀναφέρεται καί ὁ Gore Vidal:
«Ὁ Ἀτσεσον, στό Present at the Creation, ἕνα αὐτοβιογραφικό ἔργο πού ἐξισορροπεῖ τήν ἔλλειψη εἰλικρίνειας μέ τήν κομψότητα τοῦ στύλ του, κάνει μία διακριτική ἀναφορά στό ἔγγραφο 68 τοῦ Συμβουλίου Ἐθνικῆς Ἀσφαλείας (δηλαδή τό σχέδιο τοῦ 1950 γιά τόν πόλεμό μας ἐναντίον τοῦ κομμουνισμοῦ). Τό 1969, ὅμως, ὅταν ἔγραφε τό βιβλίο, σημείωνε μελαγχολικά ὅτι τό ὑπόμνημα αὐτό παραμένει ἀπόρρητο. Περιέχει ἑπτά σημεῖα. Πρῶτον, ποτέ δέν διαπραγματευόμαστε μέ τήν Σοβιετική Ἕνωση. Δέν εἶναι ν’ ἀπορεῖ κανείς πού ὁ περιφρονημένος Στάλιν, πάντα εὔθικτος, ἀντιδροῦσε διαρκῶς μέ βαρβαρότητα στήν κεντρική Εὐρώπη. Δεύτερον,κατασκευάζουμε τή βόμβα ὑδρογόνου, ἔτσι ὥστε ὅταν οἱ Ρῶσοι ἀποκτήσουν τήν ἀτομική βόμβα, ἐμεῖς νά ἐξακολουθοῦμε νά εἴμαστε μπροστά. Τρίτον, ἐξοπλιζόμαστε ταχύτατα μέ συμβατικά ὄπλα. Τέταρτον, γιά νά χρηματοδοτήσουμε τούς ἐξοπλισμούς αὐτούς, ἐπιβάλλουμε ὑψηλούς ἀτομικούς φόρους – μέχρι καί ἐνενήντα τοῖς ἑκατό. Πέμπτον, κινητοποιοῦμε τούς πάντες στόν πόλεμο ἐναντίον τοῦ κομμουνισμοῦ στό ἐσωτερικό, μέσῳ προπαγάνδας, ὅρκων πίστης καί δικτύων κατασκόπων ὅπως τό FBI, πού ὁ μυστικός πράκτοράς του, Ρόναλντ Ρήγκαν, πρόεδρος τῆς Ἕνωσης Ἠθοποιῶν τοῦ Κινηματογράφου, κατάφερε νά πραγματοποιήσει τό ὄνειρο του καταδίδοντας καλύτερους ἀπό τόν ἴδιο ἠθοποιούς. Ἕκτον, ὀργανώνουμε ἕνα ἰσχυρό σύστημα συμμαχιῶν πού διευθύνεται ἀπό τίς Ἡνωμένες Πολιτεῖες καί τό ΝΑΤΟ. Ἕβδομον, μέσῳ τῆς προπαγάνδας καί τῶν δραστηριοτήτων τῆς CIA κάνουμε τόν ρωσικό λαό σύμμαχό μας ἐναντίον τῆς κυβέρνησής του, ἀναθέτοντας αὐτή τήν ἐξαιρετικά νεφελώδη ἀποστολή στούς ἀναρίθμητους καί ἀνεύθυνους μυστικούς πράκτορές μας καί νομιμοποιώντας τους μέ αὐτόν τόν τρόπο.»
Ἡ παράσταση γιά τον ἑορτασμό τῆς ἐπανένωσης τῆς Γερμανίας τελείωσε, ἡ συγκίνηση ἔκανε τόν γῦρο τῆς ὑφηλίου, ἡ ἐλευθερία δοξάστηκε ἀφοῦ ἔπεσε καί τό τελευταῖο πλακάκι ἀπό τό «Ντόμινο τοῦ Αἴσχους». Τά δάκρυα χαρᾶς καί ὁ ἐνθουσιασμός τώρα ἔδωσαν τήν θέση τους σέ ἕνα ἐπαναλαμβανόμενο καί παρατεταμένο χασμουρητό. Ὅταν ἡ ἐλευθερία εἶναι εἶδος πρός ἐξαφάνιση ἐκδηλώσεις σάν αὐτή τῆς 9ης Νοεμβρίου, γιά τήν πτώση τοῦ τείχους τοῦ Βερολίνου εἶναι ἀναγκαῖες. Ὁ σύγχρονος ὑποτελής πρέπει νά ξεχάσει τήν κατάστασή του, νά ξεχάσει τά πραγματικά τείχη πού ὑψώνονται ὅλο καί περισσότερο γύρω του, καί γιατί ὄχι, νά ἀναζητήσει τούς ὑπεύθυνους τῶν σημερινῶν προβλημάτων σέ σκιές τοῦ παρελθόντος...
Οὐδεμία ἀναφορά αὐτές τίς μέρες γιά τό ποιός διαίρεσε τήν Γερμανία καί κήρυξε τόν Ψυχρό Πόλεμο, ποιός ἦταν ὁ ρόλος τῶν ΗΠΑ , τίποτα γιά τίς αὐταπόδεικτες ἀμερικανικές παραβιάσεις τῶν συνθηκῶν, γιά τήν πιθανότητα σύνδεσής τους μέ τήν ἀντίδραση τῶν σοβιετικῶν καί τήν ἀνέγερση τοῦ τείχους, τό 1961. Προτιμήθηκε ἡ τόσο δροσερή εἰκόνα μέ τά πλακάκια τοῦ ντόμινο. Ἡ ἱστορική ἔρευνα και ἀναδρομή ὅταν δέν πλαστογραφεῖται ἀπροκάλυπτα ἀντιμετωπίζεται καί σάν happening, κάποια στιγμή μπορεῖ νά μᾶς δείξουν καί νεροτσουλῆθρες. Ἡ "ἀντικειμενική" ἱστοριογραφία στήν θέση τῆς ιστορίας ἐξυπηρετεῖ προφανεῖς σκοπούς. Ὅσο γιά τήν παραδεδεγμένη, ἤ ἀλλιῶς πολιτικῶς ὀρθή ἄποψη, γιά αὐτούς πού ὁρίζουν την ἱστορία, δέν μπορῶ νά ἀντισταθῶ στόν πειρασμό καί νά μήν παραθέσω κάτι ἀπό το βιβλίο τοῦ Γιάννη Σκαρίμπα «Ἡ τράπουλα»:
«…Ὁ Μπάρμπα-Γιῶργος δέν ἦταν –ντίπ- δεινός…ἱστοριολόγος. Ὅμως, στήν κολτσίνα ἀποδείχτηκε μπαρούτη Δημητσιάνικη. Ἔτσι, χασομερῶντας( ἕνεκα ὁ καιρός) σ’ ἕνα ὀρεινό χάνι τῆς Γκιώνας, χάλεψε (γιά νά, κομμάτι, ψυχαγωγηθεῖ!) τόν χανιτζῆ στό «νά καθήσει»: Ἄντε ὀρέ…τοῦ κάνει, ἰέχου τράπουλα! ( καί τραβῶντας την ἀπ’ τό σελάχι του – χοντρή, ὡς μία ἀπαλάμη…ἀπ’ τή λέρα), ἄντε νά παίξουμε μία κολτσίνα ἔους τά εἰκοσ’. Ὅποιους χάσ’ θά κιράσ’…
Πράγματι, ὁ χανιτζής βρέθηκε πρόθυμος καί τό παιχνίδι ἄρχισε κιόλας…Ὅμως μέ τήν πρώτη χαρτωσιά ὁ χανιτζῆς μπήχνει κάτι ἄγριες φωνάκλες: Τί κάν’ς ἀφτού ὀρέ μπάρμπα, τοῦ λέει. Μ’ ἕνα ἰφτάρ’ μαζών’ς ἀπουκαταγῆς, ἕνα ἰνιάρ’, δυό ρηγάδ’ς καί μία τσούπρα;
-Τί μ’ λιές! Σ’ κακουφαίντ’ τ; Θ’ κιάμ’ δέν εἶν’ ἡ τράπ’λα;
Δικιά του εἶναι ( και τοῦ κ. Κ.Θ.) ἡ Ἱστορία –Τί δέν τήν ὁρίζει;»
Πηγές: α) Gore Vidal -Ὄνειρα Πολέμου β) David Horowitz-Ἀπό τήν Γιάλτα στό Βιετνάμ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου