Οἱ χῆνες τῆς ἀρετῆς καί ὁ λίβελλος

Ὁ μαῦρος γάτος ( Βασίλης Παπακωνσταντίνου)

Δὲν θὰ κουραστῶ νὰ γράφω ὅτι ἡ λατρεία τοῦ τριπτύχου «Πατρίς,  Θρησκεία,Οἰκογένεια» ἔχει στενοὺς δεσμοὺς μὲ τὴν φαινομενικὰ ἀντιδιαμετρική της,  αὐτὴν τῆς θρησκευτικῆς προσήλωσης στήν «εὐρωπαϊκή ὁλοκλήρωση καὶ προοπτική». Ὅπως κάθε τί βαρύγδουπο καὶ ἄνευ πραγματικῆς οὐσίας, καὶ οἱ δύο « ἐπιχειρηματολογίες» ἀποτελοῦν διαφορετικὲς μορφὲς ἐξαπάτησης. Ἡ ἐξαπάτηση ὅμως εἶναι ἡ  κατ’ ἐξοχὴν ὕβρις καὶ γιὰ νὰ μασκαρευτεῖ ὑποκριτικὰ σὲ στοιχεῖο διαλόγου ἀπαιτεῖται τὸ κατάλληλο γλωσσικὸ ὕφος.

Οἱ ἀπατεῶνες τοῦ λόγου χρησιμοποιοῦν φράσεις πομπώδεις καὶ τίτλους «κράχτες». Αὐθαιρετῶντας, βαφτίζουν τὴν λογοτεχνίζουσα – καί οὐδόλως λογοτεχνική -  χροιὰ ὡς «ἐπιχείρημα». Μέ ἕναν λόγο φούσκα εὐτελίζουν τὰ σοβαρὰ θέματα. Δὲν ὑβρίζουν ἄμεσα – δέν λένε «πουτανάκι» ἤ «σκατά» - ἀλλά δέν διστάζουν νά μαγαρίσουν πατρίδα, θρησκεία,  δημοκρατία ἢ ἀνθρώπινα δικαιώματα. Ἄν τό ἔθνος ἢ ἡ Ε.Ε τὸ ἀπαιτεῖ δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ κάνουν οἰκονομία στὴν λάσπη. Οἱ ἀδαεῖς ἀναγνῶστες, παρασυρμένοι στὴν καλλιεργούμενη ἄγνοιά τους,  ἴσως ὀνομάσουν τὸ ὕφος γραφῆς τῶν ἀπατεώνων ὡς λίβελλο. Ἴσως ἀκόμη θεωρήσουν πώς λιβελλογράφος σημαίνει λασπολόγος καί κιτρινισμός. Οὐδέν ψευδέστερον. Ἐρείσματα τοῦ λιβέλλου εἶναι τὸ προσωπικὸ ἦθος καὶ ἡ ἀλήθεια. Δέν εἶναι ἡ μικρότητα οὔτε τό ἀτομικό, κομματικό ἤ ἐθνικό συμφέρον. Ὁ λίβελλος δὲν ἀποσκοπεῖ στὶς ἐντυπώσεις ἀλλὰ στὴν οὐσία. Δέν συσκοτίζει οὔτε ἐξαπατᾶ ἀλλά ἀποκαλύπτει καί ρίχνει φῶς. Ὅπως ἐξηγεῖ μὲ γλαφυρὸ καὶ συνάμα οὐσιαστικὸ τρόπο ὁ Εὐάγγελος Λεμπέσης,  ὁ  λίβελλος - ὅταν ὁ λιβελλογράφος εἶναι ἀνιδιοτελὴς καί οὐδόλως φτηνός προπαγανδιστής- εἶναι σημάδι πνευματικῆς ὑγείας καὶ μέσον ἀντίστασης ἐναντίον τῶν πραγματικῶν ὑποκριτῶν,  ἐναντίον κάθε χήνας τῆς ἀρετῆς πού μᾶς περιτριγυρίζει. Ἐναντίον κάθε ἐθνικιστῆ ἤ εὐρωπαϊστῆ παλιάτσου συμπληρώνω ἐγώ. Χρυσαυγίτικου ἤ ποταμίσιου...

Ἡ συνήθεια

Θραύσματα ἀπό ἕνα τόπο ποῦ ἀπέρριψα

Σκέψεις δανεισμένες ἀπό ἕνα παλιό σύστημα

Συνεχίζουν νά εἰσβάλλουν στήν τωρινή μου κατάσταση

Νικόλας Κάλας