Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

Πρωτοχρονιά στή χάρτινη πόλη


Εἶναι εὐλογία ὅταν τὰ ὄνειρα λείπουν ἀπὸ τὸν βραδινὸ ὕπνο ἀλλὰ ὅποτε γυρνοῦν – γυρνοῦν ἀπειλητικότερα. Στὸ παιχνίδι τῆς φαντασίας, βρίσκομαι λέει μὲ κάτι φίλους παλιούς, σὲ ἕνα μέρος στὸ ὁποῖο δὲν εἶχα βρεθεῖ ποτὲ πρίν. Ἕνα μέρος πού κατὰ πᾶσα πιθανότητα δὲν ὑπάρχει, ἢ βρίσκεται πολὺ μακρυά, τὸ μισοθυμᾶμαι μόνο ὅταν ξυπνῶ, ἀλλὰ εἶμαι πάλι συχνὰ ἐκεῖ, γνωρίζω τὴ γλῶσσα καὶ τὶς καθημερινὲς συνήθειες τῶν ἀνθρώπων, ὅλα εἶναι οἰκεῖα καὶ ὁ προσανατολισμὸς ἕνα γύρο πανεύκολος. Εἶναι μιὰ πόλη φτιαγμένη ἀπὸ χαρτόνι, αὐτοκίνητα χάρτινα, ρίχνει μιὰ ἀδιάκοπη βροχὴ πού ξεπλένει τὰ πάντα στὸ γκρίζο. Δὲν μπορῶ μὲ ἀκρίβεια νὰ προσδιορίσω τὴ θέση ἀπ΄ὅπου τὰ βλέπω αὐτά, ἀλλὰ στὸ σημεῖο πού κάθομαι μπορῶ νὰ τὰ βλέπω ὅλα πεντακάθαρα. Ἐντελῶς ἔξω ἀπὸ τὸ χαρτόνι, πίσω ἀπὸ κάποιο τζάμι, ἡ φωνὴ τοῦ  Ray Charles - "I believe to my soul". Χρονικὰ ἴσως εἶναι ἡ νύχτα τοῦ 1967 ὅταν οἱ Beatles σὲ πρώτη παγκόσμια τηλεοπτικὴ μετάδοση τραγούδησαν τὸ "All You Need Is Love". 

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Τά χρυσᾶ κουτάλια τῶν ἑλλήνων ἐπενδυτῶν...


Κεκαλυμμένη στήριξη τῶν ἑλληνικῶν τρωκτικῶν, ἐν μέσῳ ἐμφυλίου ἀπό τήν ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ καί τόν Γεώργιο Βλάχο: «…τώρα μέ τήν Ἀμερικανική βοήθεια, οί πειναλέοι τών Βαλκανίων, οί Γιουγκοσλάβοι, οί Βούλγαροι, οἱ Αλβανοί, θά σκύβουν πάνω μας και θά βλέπουν μέ βουλιμία καί ζήλεια τούς Ἕλληνες νά τρώγουν μέ χρυσᾶ κουτάλια…»
Δυό πράγματα προσδιορίζουν τήν νεοελληνική παρακμή. Τό διαζύγιο ἀπὸ τὴν περιπέτεια τῆς σκέψης καὶ ἡ ἀποφυγή, ὅπως ὁ διάολος τὸ λιβάνι, ἀνάληψης τοῦ παραμικροῦ ρίσκου. «Ἐγώ θά βγάλω τό φίδι ἀπό τήν τρύπα; », ἀναρωτιέται βαθυστόχαστα ὁ νεοέλλην, κινούμενος μεταξύ χαβαλέ καί ψυχανάλυσης, καί γίνεται φίλος μέ τό φίδι. Ἀποτελεῖ ματαιοπονία ἡ ἀναμονή φιλοσοφικῆς σκέψης ἤ ἐπανάστασης ἀπό ἕναν λαό πού προτιμᾶ νά ἐπιδίδεται στὸ ἄθλημα τῆς ἀγανακτησμένης ἐπαιτείας. Τήν μιά κλαψουρίζει καί βουτάει σάν τόν Καραγκούνη θεατρινίστικα στό χόρτο, ζητῶντας φάουλ. Τήν ἄλλη ψέγει τὸν Λιάπη πού πιάστηκε μὲ πλαστὲς πινακίδες καὶ ἀνασφάλιστο ὄχημα. Ὁ μικροαστός δέν ἐνοχλεῖται ἀπό τήν  συμπεριφορά τοῦ γελοίου Λιάπη, ἀλλά ἀπό τόν ἐνδόμυχο φόβο του καί τόν ἀθέμιτο ἀνταγωνισμό στήν λαμογιά μεταξύ αὐτοῦ και τοῦ πολιτικοῦ ἐκπροσώπου του. Μιά μικρογραφία τοῦ Λιάπη εἶναι ὁ νεοέλλην μικροαστός. Προστασία γιά τόν Λιάπη ἀποτελεῖ το ὄνομά του, γιά τόν μικροαστό ἡ ἀνωνυμία του. Τούς ἑνώνει ἡ μούργα τοῦ συστήματος πού τούς ἔθρεψε, καί τά χνῶτα σκλάβου πού ἀποπνέουν…

Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013

Πολλά φίδια λίγες σκάλες

Κανεὶς στὴν οἰκογένεια τῆς Σεμέλης δὲν πιστεύει τὴν ἱστορία τῆς ἐγκυμοσύνης της μὲ τὸν Δία. Ὅλοι βαδίζουν τὴν πεπατημένη καὶ τὴν κατηγοροῦν γιὰ τὰ βλάσφημα ψέματά της σχετικὰ μὲ τὴν ταυτότητα τοῦ πατέρα τοῦ Διονύσου. Ὁ Διόνυσος ἔρχεται στὴ Θήβα γιὰ νὰ δικαιώσει τὴ μητέρα του καὶ νὰ θεμελιώσει τὴ λατρεία τῆς θεότητάς του. Οἱ φῆμες ὀργιάζουν πὼς οἱ Βάκχες στὸν Κιθαιρώνα συμπεριφέρονται παράξενα καὶ διαπράττουν ἀπίστευτα κατορθώματα. Βγάζουν φίδια ἀπὸ τὰ μαλλιὰ τους ὀνειροπολῶντας τὸ θεό τους, θηλάζουν ἄγριους λύκους καὶ γαζέλες, καὶ ἀπὸ τὸ ἔδαφος ἀναβλύζουν κρασί, γάλα, μέλι καὶ νερό. Δὲν μπορῶ νὰ ἰσχυριστῶ πὼς εἶμαι ἀπὸ τὰ πιὸ κοινωνικὰ προσαρμοσμένα ἄτομα καὶ ἔτσι ἡ εἴσοδός μου στὴ σύνθετη κοινωνικὴ διάρθρωση τῶν ἀνοικείων σχέσεων, μὲ τοὺς φίλους τῶν φίλων καὶ ἡ ὑποχρεωτικὴ συνομιλία μὲ ἡμιαγνώστους μὲ δημιουργεῖ πρόβλημα σὲ πολλὰ διαφορετικὰ ἐπίπεδα, ἀλλὰ ὅπως ὅλη ἡ παλιοσυμμορία ἐδήλωσα συμμετοχή.

Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2013

Τό δημοφιλές σου εἴδωλο





τομικ πόσταση σ να κόσμο πλήρους μπορευματοποίησης ταυτίζεται μ τν διευρυνόμενη μζα τν σκουπιδιν πού μπορε ν γοράσει κανες μ τν πιστωτική του κάρτα κι τσι ζω ποκτ τ ρηχ νουσιότητα τς διευκόλυνσης πού προσφέρει πωλητς στν καταναλωτ παριθμώντας του τς διαθέσιμες πιλογές, τ χρώματα, τ μεγέθη, τ λικ κατασκευς, τν προέλευση τν πρς πώληση ντικειμένων.

μφάνιση εναι τ πάντα, κα εναι νόητο ν πιστεύει κανες κάτι διαφορετικό. Κοιτον τ παρουσιαστικό, τ κτένισμα, τ ροχα, τν προφορά. ναγνώριση συγχέεται μ τν κατοχ κα τ μέγεθος τς διοκτησίας κα εναι τ μέτρο σύγκρισης μεταξ τν νθρώπων. Δν πάρχει καμι αθεντικότητα δ, προβολ το αυτο ς μία πιτυχία (success story) πού χει συμβε δ κα καιρ θ συμβε π στιγμ σ στιγμ εναι μοναδικ θεατρικ πράξη πού μπορε ν σ ξασφαλίσει τ σεβασμ κα τν ποστήριξη. σεισμς τς ποτυχίας ρχεται ταν ο λλοι σταματον ν σ’ πιστρέφουν τ χαμόγελο. καθημερινότητα τότε προσλαμβάνει τ οσιδες νόημα τς πόρριψης.