Οἱ "ἐθνικές" ἀρετές τοῦ μακρυγιαννισμοῦ καί τοῦ εὐρωλιγουρισμοῦ

Τοῦ Ἀθανασίου Διάκου( Μανώλης Ρασούλης)

Πέρυσι τὸ καλοκαίρι, ἀνάμεσα στὶς παραστάσεις τοῦ Φεστιβὰλ Ἀθηνῶν ἀνέβηκε τὸ θεατρικό ἔργο τῆς Λένας Κιτσοπούλου Ἀθανάσιος Διάκος – Ἡ ἐπιστροφή, καὶ οἱ ἁπανταχοῦ ἑλληναράδες, μέ μπροστάρη τόν δημοσιογράφο Θέμο Κομιστή, πετάχτηκαν θιγμένοι ἀπὸ τήν λακούβα τοῦ καναπὲ τους, ξεχειλίζοντας ἀπὸ ἱερὴ ἀγανάκτηση γιὰ τήν ἐπίθεση στήν ἱστορική μνήμη, προσβολὴ « ἐθνικοῦ» συμβόλου καί ἄλλα φαιδρά. Προσβολή πού διέπραξε ἡ "ἀνθέλλην" σκηνοθέτις, κατεβάζοντας ἀπὸ τὸ βάθρο ἕναν ἀπὸ τοὺς πολλοὺς ἐγκεκριμένους ἥρωες.

Χωρὶς νὰ ἔχω δεῖ τὸ ἔργο, κρίνοντας καὶ μόνο ἀπὸ τὴν ἀντίδραση τοῦ προβατοποιημένου πλήθους δὲν μπορῶ παρὰ νὰ ὑποστηρίξω τὴν σκηνοθέτιδα. Ἰσχυρίζομαι ὅτι καί ἡ Κιτσοπούλου, ὅπως καί ὁ Ρασούλης στό παραπάνω τραγούδι, σέβονται τήν μνήμη τοῦ Διάκου, σέ ἀντίθεση μέ τόν Θέμο Κομιστή πού τήν καπηλεύεται γιά νά πουλήσῃ φύλλα. Ἡ στρεβλή μνήμη, καί ὁ κάλπικος πρὸς τοὺς προγόνους σεβασμὸς χρησιμοποιοῦνται γιὰ νὰ κρύβουμε τὴν σημερινή μιζέρια μας. Ὅταν ὁ πατριωτισμός εἶναι ἀνεγκέφαλος, φαφλατάδικος καί ἄρα ἀντιηρωϊκός, δέν μπορεῖ νά πάρῃ μυρωδιά ὅτι ἡ Κιτσοπούλου, μέσα ἀπό τήν προβληματική της, ἀσχολεῖται μέ τήν δυνατότητα ὕπαρξης ἡρώων στίς σημερινές συνθῆκες. Δέν εἶναι προσκυνητής συμβόλων πού οὐδεμία σχέση ἔχουν μέ ὅτι συνέβη πρίν 200 χρόνια. Ὁ τζάμπα μάγκας ἑλληναράς εἶναι ἕνα ἀντίγραφο τοῦ κάθε εὐρωλιγούρη πού καί αὐτός προσκυνᾷ ἤ στέκεται προσοχή μπροστά σέ μιά φούσκα.

"Πατριῶτες" ἐναντίον "προδοτῶν" , δηλαδή Ἀγγλοσαξωνικό δίκαιο, "ἐθνική" κυριαρχία καί διαρκής προστασία...

Πολιτικὴ δίχως ἱστορικὴ ἀντίληψη τῶν πραγμάτων δὲν ὑφίσταται. Ἡ ἀδυναμία τῆς νεοελληνικῆς κοινωνίας νὰ παράξει πολιτικὸ λόγο συμβαδίζει μὲ τὸ ἑλλαδικὸ κράτος ἀπὸ ἱδρύσεώς του. Γιὰ νὰ σταθεῖ ὅμως, ἔστω καὶ ὑποτυπωδῶς αὐτὸ τὸ κράτος, ἦταν ὑποχρεωμένο νὰ καλύψει τὸ κενό. Ἔτσι, μὲ πρωτοπόρα τὴν ἑλλαδικὴ «διανόηση» καὶ τὴν κοινωνία οὐραγὸ ἀλλὰ συμμέτοχο, μετέτρεψε τὴν ἱστορία, ἄρα καὶ τὴν ἐξ αὐτῆς προκύπτουσα πολιτική, σὲ ἕνα ρομάντσο κακῆς ποιότητος, τὸ ὁποῖο ἔγινε ὁ τροφοδότης ὅλης τῆς ἑλλαδικῆς πολιτικῆς πού ἀσκήθηκε μέχρι σήμερα. Ἐπὶ πλέον, ἐπειδὴ ἡ σύγχρονη πολιτικὴ ἐκινεῖτο κυρίως μέσῳ τῶν ἰδεολογιῶν, μὴ δυνάμενη ἡ νεοελληνικὴ κοινωνία νὰ τὶς παρακολουθήσει, ἀναγκάστηκε νὰ τὶς κακοποιήσει, ἀντικαθιστῶντας τὶς γόνιμες ἰδεολογικὲς ἀντιπαραθέσεις μὲ τὴν συνθηματολογία, τὸ παραμύθιασμα, καὶ τὶς διαρκεῖς ἀλληλοκατηγορίες γιὰ προδότες καὶ Ἐφιάλτες. Ἡ ἀντικατάσταση τῆς πολιτικῆς πάλης καί ἀντιπαράθεσης μέ "πατριωτικούς" ἤ "ἐκσυγχρονιστικούς" τόνους εἶναι ἰδιαίτερα ἀντιαισθητική. Ὡς γνωστόν, ἡ μορφή γεννᾶ περιεχόμενο, ἀλλά εἶναι καί ἰδιαίτερα ἐπικίνδυνη γιά λόγους ούσίας. Σύμπτωμα καὶ ἀντικατοπτρισμὸς τῆς διαρκοῦς πολιτικῆς ἔνδειας καὶ σύγχυσης τῆς χώρας μας. Καὶ ὄχι μόνο ἀντικατοπτρίζει ἢ καλύπτει αὐτή τήν σύγχυση, ἀλλὰ ταυτόχρονα συντηρεῖ τὴν παρουσία της στὸ διηνεκές.

Μιά ἐνοχλητική, ἀντ-"εθνική" καί ἀντι-"τηλεοπτική" ἱστορία...

Πολὺς λόγος –κυρίως τηλεοπτικός - γίνεται τὰ τελευταῖα χρόνια γιὰ τὸν ρόλο τῶν παρελάσεων, καὶ ὄχι μόνο, κάθε 25η Μαρτίου, καὶ 28η Ὀκτωβρίου. Σὰν θέμα εἶναι ψιλοαδιάφορο, ἐξ ἄλλου τὸ ἐνδιαφέρον ἢ ὄχι ἑνὸς θέματος ἐξαρτᾶται κυρίως ἀπὸ τὸν τρόπο προσέγγισής του. Καί ἐπί τοῦ προκειμένου οἱ προσεγγίσεις, καὶ οἱ θετικὲς καὶ οἱ ἀρνητικὲς εἶναι ἀπὸ ἀδιάφορες ἕως εὐτράπελες καὶ βλακώδεις. Μία ἀσφαλὴς ἔνδειξη γιὰ αὐτὸ εἶναι ὅτι ἡ παρουσίασή τους ἀποτελεῖ τὸ ἀγαπημένο θέμα τῶν Μ.Μ.Ε. πού ἀρέσκονται νά τίς συνδυάζουν μέ προοδευτισμό, συντηρητισμό, φασισμό ἤ πατριωτισμό, δίνοντας τό σύνθημα γιά νά ξεκινήση τό ἀνάλογο πίγκ πόγκ. Ἄν δέν ὑπάρχει τό κατάλληλο κοινωνικό ὑπέδαφος οὔτε σὲ φασισμὸ παραπέμπουν οἱ παρελάσεις, οὔτε ἀπὸ τὴν ἄλλη σφυρηλατοῦν ἐθνικὴ συνοχὴ ἢ κάποιο ἐθνικὸ φρόνημα - ἰδίως σέ περιπτώσεις πού κατά ἕνα ἀξιοπερίεργο τρόπο τό « ἐθνικό» φρόνημα περισσότερο κατοχυρώνεται συνταγματικὰ παρὰ μέσα στὴν κοινωνία, ἐνῷ μέσα σὲ αὐτὴν περισσότερο λειτουργεῖ σὰν φούσκα αὐτοεπιβεβαίωσής της.

Μέ τήν προβολὴ τῆς τηλεοπτικῆς σειρᾶς «1821» ἀπὸ τὸν τηλεοπτικό σταθμὸ ΣΚΑΪ βρῆκαν πάλι ἀφορμὴ νὰ βγοῦν στὸ προσκήνιο ὑπερασπιστὲς ἢ ἀποδομητὲς τοῦ ἱστορικοῦ παρελθόντος. Τὸ πρόβλημά μου δὲν εἶναι οἱ ὅποιες «κριτικές», μὲ ἐνοχλεῖ ὅταν ἐκφέρονται ἄκριτα καί μέ φανατισμό, κυρίως γιατί μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο λειτουργοῦν ἀποπροσανατολιστικά. Διότι τό παρελθόν εἶναι αὐτό πού εἶναι, δέν ἔχει ἀνάγκη οὔτε ὑπεράσπισης, οὔτε καταδίκης. Συνεπῶς ὅσοι μέ κάθε τρόπο ἐκστασιάζονται στό ὄνομά του, λιβανίζοντας ἤ πετροβολώντας το, ἄν δέν ἐξυπηρετοῦν ἄλλα συμφέροντα τότε καλύπτουν δικές τους ψυχολογικές ἀνάγκες. 

Ἀπό τά "δάνεια τῆς Ἀγγλίας" καί τήν "Ἐπανάσταση" τοῦ 1843 ἕως τά σημερινά δάνεια ( καί τά "spreads") καί ἴσως κάποια "νέα Ἐπανάσταση";

Τό ἄρθρο τοῦ Χρήστου Μόρφου, πού ἀκολουθεῖ , δημοσιεύθηκε στό περιοδικό ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ ( τεῦχος 179, Ἀπρίλιος 2010). Μέρος του βρίσκεται στίς διευθύνσεις http://theamapati.wordpress.com/2010/03/26/nikolettos/ , http://theamapati.wordpress.com/2010/03/24/1824/ καί http://theamapati.wordpress.com/2010/04/25/didagmata/
ἐνῷ στήν διεύθυνση ΘΕΑΜΑΠΑΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΚΤΥΩΜΑΤΑ, ( εἶναι στό πλάϊ δεξιά τοῦ ιστολογίου), ὑπάρχει ὅλο τό ἀρχεῖο τῶν ἄρθρων του.


« Τὸ ἔθνος πρέπει νὰ θεωρεῖ ἐθνικόν ὅτι εἶναι ἀληθές». Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε καὶ οἱ Ἐλεύθεροι Πολιορκισμένοι ἔγιναν, μετὰ θάνατον, Ἐλεύθεροι Πολιορκημένοι…
Ὁ Σολωμὸς σὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν Τερτσέτη ἔγραφε: « καὶ γιὰ τὸ σήμερα τί νὰ εἰπῶ; Ἡ διαφθορὰ εἶναι τόσο γενικὴ καὶ ἔχει τόσο βαθιὲς ρίζες ποὺ σὲ κάνει νὰ σαστίζεις… Μόνο ὅταν οἱ ἀφορμὲς τῆς διαφθορᾶς ἐξολοθρευθοῦν πέρα ὡς πέρα θὰ μπορέσουμε νὰ ἔχουμε μία ἠθικὴ ἀναγέννηση. Τότε τὸ μέλλον μας θὰ εἶναι μεγάλο… ὅταν θριαμβεύσει ἡ δικαιοσύνη…».


« “Πῶς πάει τὸ ἔθνος; Πῶς πᾶνε οἱ δουλειές;”. Κι’ ἄφησε τὸ κουπί του καὶ μὲ τὸ χέρι ἐσυχνόκοβε τὸν ἀέρα orizzoltamente. “Είδες νὰ μαδᾶνε τὴν κότα καὶ ὁ ἀέρας νὰ συνεπαίρνει τὰ πούπουλα; Ἔτσι πάει τὸ ἔθνος.” » Διονύσιος Σολωμὸς [1].

Ὁ Διονύσιος Σολωμὸς δὲν ἐπισκέφθηκε ποτὲ τὴν ἐλεύθερη Ἑλλάδα. Διότι, ἴσως, ὅπου καὶ νὰ πήγαινε θὰ τὸν πλήγωνε. Ἑκατὸ χρόνια μετὰ τὴν ἐπανάσταση τοῦ 1843, ὁ Γιῶργος Σεφέρης, μακριὰ ἀπὸ τὴν σκλαβωμένη καὶ ἀντιστεκόμενη Ἑλλάδα τοῦ 1943, θὰ ἀναδείξει ὡς ἐμβληματικὴ μορφὴ τῆς σύγχρονης Ἑλλάδας τὸν Στρατηγὸ Μακρυγιάννη. Σαράντα σχεδὸν χρόνια μετὰ τὴν ἔκδοση τῶν Ἀπομνημονευμάτων. Καὶ κοντὰ σαράντα χρόνια ἀργότερα, ὁ Νῖκος Ἐγγονόπουλος θὰ πεῖ πῶς «οἱ ἐκπρόσωποι τῆς δικῆς μας λεγόμενης γενιᾶς τοῦ 30 […] δὲν εἶχαν τὰ κότσια νὰ ἐμπνευσθοῦν ἀπὸ τοὺς παλιοὺς γεροὺς ἀλλ’ ἀπὸ τοὺς παρακμίες» [2]. Καὶ τριάντα χρόνια ἀργότερα, ἡ Ἑλλάδα βιώνει τὴν χειρότερη «οἰκονομικὴ κρίση» τῆς ἱστορίας της. Τὴν ἴδια ἀκριβῶς – ἀκριβῶς ἴδια! – κρίση, εἶχε βιώσει καὶ τὸ 1843! Κύκλοι, μέσα σὲ κύκλους, μέσα σὲ ἄλλους κύκλους. Ἔτσι πάει τὸ ἔθνος! 

Ἡ Ἑλλάς ὡς ἔννοια (2)

συνέχεια τῆς προηγούμενης ἀνάρτησης Ἡ Ἑλλάς ὡς ἔννοια(1) (σελ.365-377)

...Ἡ ἐλεεινὴ αὐτὴ ἰδεολογικὴ ἀθλιότης τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου, δὲν ὀφείλεται προφανῶς σὲ λόγους μειωμένης εὐφυΐας τῶν κατοίκων του (δὲν ὑπάρχουν ἄλλωστε κουτοὶ καὶ ἔξυπνοι λαοί). Εἶναι ἁπλῶς μιὰ κατάσταση κοινωνικῶς προσδιωρισμενη, λὸγῳ μὴ ὑπάρξεως βασικῆς ἐθνότητος στὸν ἑλλαδικὸν χῶρο. Καὶ ἐφκιάσθηκε ἔτσι ἐξ ἀρχῆς, γιὰ νὰ διατηρηθῆ κυρίως ἕνα εἰδικὸ νόημα στὴν λέξη «ἐπανάσταση» (τοῦ 1821). Διότι ἐπανάσταση, ὅπως εἴπαμε, σημαίνει καθεστωτικὴ ἀλλαγὴ μέσα σὲ ἕνα καὶ τὸ ἴδιο κράτος. Τὸ πρᾶγμα λοιπὸν ἀνακαλοῦσε παραστάσεις ἀντικαταστάσεως τῆς τουρκικῆς διοίκησης ἀπὸ μιὰ ἑλληνικὴ διοίκηση μέσα στὰ ἴδια ὅρια τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, ἤ ἐν πάσῃ περιπτώσει ἐλαφρῶς ἀλλοιωμένα, τουλάχιστον ὅσον ἀφορᾶ στὴν μεσογειακὴ λεκάνη. Ἡ «ἐπανάσταση» δηλαδὴ παρέπεμπε στὴν «Μεγάλη Ἰδέα». Ἦταν ὅμως ὄντως ἑλληνικὴ ἡ Μεγάλη Ἰδέα; Ἡ Μεγάλη Ἰδέα δὲν μποροῦσε νὰ εἷναι ἑλληνικὴ γιὰ τὸν ἁπλούστατο λόγο, ὅτι εὐθὺς ὡς προσπάθησε ἡ πολιτικὴ τῶν μεγάλων δυνάμεων νὰ ἐπιβάλη τὸ χριστιανικὸ κράτος καὶ οἱ ξεσηκωθέντες ἄκουσαν περὶ «νόμων τῶν βυζαντινῶν αὐτοκρατόρων», ἀμέσως ξέσπασε ὁ ἐμφύλιος πόλεμος πού κράτησε πάνω ἀπὸ δέκα χρόνια (ἐπισήμως- ἀνεπισήμως συνεχίζεται ἀκόμη). Οἱ ξεσηκωθέντες, δηλαδή, δὲν ἐξεσηκώθηκαν μὲ κάποιο ὅραμα ἐπανασυστάσεως τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, γιὰ τὸν ἁπλούστατο λόγο ὅτι ἦταν Ἀρβανίτες καὶ δὲν εἶχαν προγόνους των τοὺς βυζαντινοὺς αὐτοκράτορες. Ἦσαν οἱ ἄνθρωποι πολιτιστικῶς Ἕλληνες, ἄλλα ὄχι κατ' ἀνάγκην βυζαντινοί. Ἡ ἑλληνικὴ πολιτιστική τους σχέση ἦταν μὲ τὴν Βενετία καὶ τὴν νότια Ἰταλία, δηλαδὴ μὲ τὸν λεγόμενο «λατινελληνισμὸ» πού περιγράψαμε στὴν ἀρχή. Αὐτὸ φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸν τρόπο ἀσχολίας τους μὲ τὰ ἑλληνικὰ γράμματα. Μὲ τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες ἀσχολοῦνται καὶ ὄχι μὲ βυζαντινὰ τροπάρια. Μέχρι σήμερα δὲν βρέθηκε κανένα συγκεκριμένο καὶ ἱστορικῶς βιώσιμο σχέδιο τῆς Μεγάλης Ἰδέας, ἕνα σχέδιο δηλαδὴ πού ἔπρεπε νὰ ὕπαρχη, ἂν ὄντως ἀποτελοῦσε πολιτικὴ πρόθεση. Μέσα στὶς μυθολογικὲς παραστάσεις τοῦ λαοῦ, ἡ Μεγάλη Ἰδέα δὲν ἦταν τίποτε περισσότερο ἀπὸ τὸ «πάλι μὲ χρόνια μὲ καιροὺς» ὅταν λιγοστέψουν οἱ ἁμαρτίες. Βασικὰ ὅλοι ἦσαν εὐχαριστημένοι μὲ τὴν ὀθωμανικὴ διοίκηση, ὅλοι κύτταζαν τὶς δουλειὲς των πού πήγαιναν πολὺ καλὰ καί, ὅπως παρατηρεῖ ὁ Iorga, κάθε ἄλλο παρὰ κάποια Μεγάλη Ἰδέα τοὺς ἐνδιέφερε, ἀποφεύγοντας κι' αὐτὰ τὰ μεγάλα κρατικὰ ἀξιώματα. Ὅταν ὑπάρχουν ἄλλωστε ἕλληνες τραπεζίτες στὴν Κων/πολη πού δανείζουν τὸν σουλτάνο, γιατί νὰ θέλουν νὰ τὸν καταργήσουν; 

Ἡ Ἑλλάς ὡς ἔννοια (1)

Σὲ προηγούμενες ἀναρτήσεις προσπάθησα μὲ μερικὰ ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Γεράσιμου Κακλαμάνη «ΤΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ» ΖΗΤΗΜΑ ΣΗΜΕΡΑ, νὰ δώσω μία εἰκόνα γύρω ἀπὸ τὴν πολιτικὴ τῆς Εὐρώπης σὲ σχέση μὲ τὸν λειτουργικά αὐτάρκη καί ἑνιαῖο πολιτιστικά χῶρο τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου, ὅταν ἀποτελοῦσε ἐπικράτεια τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας. Σὲ δύο ἀναρτήσεις – αὐτὴ καὶ τὴν ἑπόμενη- μὲ τίτλο «Η ΕΛΛΑΣ ΩΣ ΕΝΝΟΙΑ» παρουσιάζονται ὁ ρόλος τοῦ κράτους «ΕΛΛΑΣ» ποὺ ἵδρυσαν οἱ Μεγάλες Δυνάμεις τῆς τότε ἐποχῆς, οἱ συνθῆκες καὶ οἱ σχεδιασμοὶ κάτω ἀπὸ τοὺς ὁποίους δημιουργήθηκε. Σὲ μεγάλο βαθμὸ ἡ τωρινὴ τραγελαφικὴ κατάσταση τῆς χώρας μας ὀφείλεται σὲ ἱστορικὰ δεδομένα ποὺ ἄλλα λήφθηκαν ὑπ’ ὄψιν καὶ ἄλλα σκοπίμως παραλήφθηκαν. Τὰ σημερινὰ προβλήματα δὲν εἶναι ἄσχετα μὲ τὶς παλιὲς καταστάσεις, ἡ δικιά μας εὐθύνη ὑπαρκτὴ καὶ ἀναμφισβήτητη, κυρίως στὸν βαθμὸ ποὺ ἀρνούμαστε νὰ γυρίσουμε τὸ κεφάλι πρὸς τὰ πίσω, νὰ ψάξουμε τὰ πράγματα ἀπὸ τὴν ἀρχή, προτιμώντας νὰ καταπίνουμε ψέμματα καὶ τὸ κουτόχορτο ποὺ μᾶς προσφέρεται ( με το ἀζημίωτο), μασημένο. Ὅταν ἡ αὐτογνωσία τοῦ λαοῦ εἶναι κάτω τοῦ μηδενός, ἡ ἀξιοπρέπεια του εἶναι ἀνύπαρκτη, ἄγεται και φέρεται ἀπό τόν κάθε ὑπερόπτη σκερβελέ, τό ἕνα χέρι του καταλήγει τεντωμένο ζητιανεύοντας, ἐνῶ μὲ τὸ ἄλλο αὐτομαστιγώνεται. Προσοχὴ στοὺς καθαρῶς «ἐθνικὰ» σκεπτόμενους ὑποτιμῶντας ἤ ἀδιαφορώντας γιά τά κοινωνικά ζητήματα, προσοχὴ καὶ στοὺς «ἐκσυγχρονιστές», «διαχειριστὲς» καὶ λάτρεις τῆς «προόδου». Ἀλληλοσυμπληρώνονται.
Θὰ κλείσω αὐτὴ τὴν εἰσαγωγὴ βάζοντας κάποιους συνδέσμους ἀπό παλιότερες ἀναρτήσεις, σχετικοὺς μὲ τὸ θέμα. Ὁ ὑπέροχος Περικλῆς Γιαννόπουλος –πού κάποιοι ἀνεγκέφαλοι «προοδευτικοί» ἀδυνατοῦν νά κατανοήσουν καί σέ ἀγαστή ὁμοψυχία μέ τούς ὑποστηρικτές τῆς καθαρότητας τῆς φυλῆς τόν χαρακτηρίζουν ἐθνικιστή,- μέ τήν φράση του ΕΛΛΑΔΙΚΟΝ ΕΛΩΔΕΣ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ πρίν ἀπό ἑκατό χρόνια συνόψισε θαυμάσια τά χαρακτηριστικά ἑνός "κράτους" πού ἔχει μέχρι σήμερα ἀποδειχθεῖ ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός τοῦ ἑλληνισμοῦ ὠς πολιτισμοῦ.

Δυτική Εὐρώπη, ἀποικίες καί ἀνατολική Μεσόγειος (1)

Δυτική Εὐρώπη, ἀποικίες καί ἀνατολική Μεσόγειος (2)

Δημήτρης Δημητριάδης ( Ἑμεῖς καί οἱ Ἕλληνες, Πεθαίνω σά χώρα)

Περικλῆς Γιαννόπουλος


Ἡ Ἑλλάς ὡς ἔννοια ( Γεράσιμος Κακλαμάνης -ΤΟ "ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΝ ΖΗΤΗΜΑ" ΣΗΜΕΡΑ σελ. 353-364)

Ἡ σημασία τῆς δολοφονίας τοῦ Γεωργίου Καραϊσκάκη , 23-4-1827

Ὁ θάνατος – δολοφονία τοῦ Γιώργου Καραϊσκάκη στίς 23 Ἀπριλίου τοῦ 1827, ἀποτελεῖ τήν ταφόπλακα τῆς ἐξέγερσης τοῦ 1821, ἡ ὁποία θά πέσει ὁριστικά μέ τήν δολοφονία τοῦ Καποδίστρια. Ἕνας λαός ἐπαναστατημένος ἔχει νά ἀντιμετωπίσει τούς ντόπιους δυνάστες του καί τούς ξένους πού περιμένουν σαν κοράκια. Μέ τόν κατακτητή εἴτε Τοῦρκο, εἴτε Γερμανό –τήν περίοδο τῆς ἐθνικῆς Ἀντίστασης - τά εἶχε βγάλει πέρα, άλλά μέ κοτζαμπάσηδες, πολιτικάντηδες καί πολιτικούς ἀπέτυχε, ἀποδεικνύοντας γιά ἄλλη μιά φορά πώς ἡ ἐθνική ἀπελευθέρωση πού ὁλοκληρώνεται καί τυγχάνει τῆς ἐγκρίσεως δυνάμεων ξένων πρός τόν ἄμεσα ἐνδιαφερόμενο καί χωρίς τήν κοινωνική της καταξίωση, εἶναι στάχτη στά μάτια. Ἀλλά ἄς δοῦμε τί ἔγινε λίγο καιρό πρίν τίς 23 Ἀπριλίου 1827.  

Πέτρα πάνω στήν πέτρα νά μήν μείνει ἐμεῖς δέν προσκυνᾶμε

Ἡ ἐπανάσταση τοῦ 1821, εἶναι ἴσως ἡ μοναδική στήν ἱστορία πού συνδυάζει κοινωνικά καί ἐθνικά χαρακτηριστικά. Ὅσοι προσπαθοῦν νά περιοριστοῦν στό ἕνα ἀπό τά δύο λένε τήν ἀλήθεια μισή. Δέν πρόκειται οὔτε γιά σύγκρουση χριστιανῶν καί μουσουλμάνων, τό δέ νόημά της δεν περιορίζεται ἁπλά στόν ἀγώνα ἑνός σκλαβωμένου ἔθνους ἀπέναντι στόν δυνάστη του. Κατά τῆς Ὀθωμανικῆς ἀρχῆς, ἐκτός ἀπό τούς χριστιανούς Ἕλληνες, ἐπιτίθενται καί μουσουλμάνοι Ἄραβες, περιπτώσεις δέ πού καί Τοῦρκοι πασάδες βρίσκονται σέ πόλεμο μέ τήν Πύλη εἶναι χαρακτηριστικές ( Πασβάνογλου, Ἀλή Πασάς.). Τό θέμα δέν εἶναι θρησκευτικό, οὔτε ἔχει ἀποκλειστικά ἐθνικά χαρακτηριστικά. Τό «ἐλευθερία ἤ θάνατος» δέν τό εἶπαν οἱ φαναριῶτες, οἱ κοτζαμπάσηδες καί ὁ ἀνώτερος κλῆρος. Τό εἶπε ὁ Λαός.
Ἡ Ὀθωμανική Αὐτοκρατορία τόν 18ο αἰώνα βρίσκεται σέ παρακμή. Πρόκειται γιά κοινωνική κρίση ἀνάλογη μέ τῆς Γαλλίας. Κρίσεις στό ἐσωτερικό της Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας εἴχαμε τόν 11ο αἰώνα καί τόν 15ο. Στήν πρώτη περίπτωση ἔχουμε παράλληλα μία καθολική Δύση πού παρουσιάζει ἁλματώδη οἰκονομική καί δημογραφική ἀνάπτυξη καί προσπαθεῖ μέσω τῶν Σταυροφοριῶν κυρίως νά ἐπωφεληθεῖ. Ὁ «ἱερός» πόλεμος τῆς Δύσης διεξάγεται καί κατά τῶν μουσουλμάνων καί κατά τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν. Εἶναι ἡ ἐποχή τῆς πρώτης ἅλωσης, τό 1204.