Ἡ παρακμή

Ὁ τρόπος ὑπάρξεως κατά τόν ὁποῖο ὁ καθένας μας πρέπει νά μετασχηματιστεῖ σέ ἐμπορεύσιμο εἶδος μέ τιμή ἀγορᾶς καί οἱ γνώσεις ἤ τά ταλέντα τοῦ καθενός μας ἐξαρτῶνται ἀλλά καί καθορίζονται ἀπευθείας ἀπό τήν ζήτησί των στίς ἀγορές, σταδιακά παγιώνεται. Στό πλαίσιο αὐτό ἡ ἐπαναστατική ὑποκειμενικότης τοῦ ἀκτιβιστοῦ καρποφορεῖ, καθώς ἡ προσπάθεια νά προσδώσομε νόημα στήν ὕπαρξί μας ἀλλά καί νά ἀρθρώσομε σύστημα δικαιοσύνης ἀναζητᾶ τρόπον ἐκφράσεως. Ἔτσι λοιπόν, στήν καθοδηγούμενη ἀπό τόν καπιταλισμό πόλι, ὁ μετασχηματισμός τῆς ἀπελπισίας σέ ἐλπίδα ἀναζητήθηκε σέ ἐπαναστατικούς (ντεμέκ καθώς ἐκ τῶν ὑστέρων ἀπεδήχθη) σχηματισμούς. Ὑπεσχέθη λέξεις λησμονημένες: τιμήν, γενναιοδωρίαν, σχέσιν ἀμοιβαιότητος, εὐπρέπεια. Ὑπῆρξεν χαρά καί γιορτή καθώς τόν ἠγέτη πολλοί ἠγάπησαν καί ἐσεβάσθησαν. 

Χριστουγεννιάτικο...

Γιά τά φετινά Χριστούγεννα σκέφτηκα νά ἀναρτήσω ἕνα παληό κείμενο τοῦ Μάριου Πλωρίτη. Χρόνια πολλά λοιπόν,  ἔστω καί διαδικτυακά. Καί νά μήν ξεχνᾶμε ὅτι, ἄν θέλουμε νά ἀλλάξει κάτι γύρω μας, ὁ πιό ἀποτελεσματικός τρόπος εἶναι νά ἀλλάξουμε κάτι μέσα μας πρῶτα...

Ἀκολουθεῖ τό γραπτό τοῦ Μάριου Πλωρίτη. Δυστυχῶς στό ἀρχεῖο μου δέν ἔχω συγκρατήσει τόν τίτλο του.

=   =  =  =  =                     

Δέν χρειάζεται, βέβαια, νὰ σᾶς πληροφορήσω πώς, τὶς μέρες ποὺ πέρασαν  ἀλλὰ καὶ τὶς μέρες ποὺ θὰ 'ρθουν  ὁ πιὸ προσκυνημένος θεὸς ἢ ἅγιος δὲν εἶναι οὔτε ὁ Χριστός, οὔτε ὁ Ἁη-Βασίλης, ἀλλὰ ὁ Μαμμωνᾶς, μὲ ὅλες τὶς «προσλήψιμες» καὶ «προσληπτέες» μορφὲς του, τζόγος, χρηματιστήριο, πολυδάπανοι ἑορτασμοὶ κλπ. Εἶπα, λοιπόν, νὰ τὸν δοξολογήσω κι ἐγώ, γιὰ νὰ μὴν εἶμαι «ἐκτὸς μόδας». Ἐπειδή, ὅμως, δὲν διαθέτω τὸν πρέποντα οἶστρο, σκέφτηκα νὰ ζητήσω τὴ βοήθεια κάποιων ζάπλουτων σὲ προσόντα καὶ κῦρος. Καὶ ποιὸν καλύτερον θά’ βρισκα ἀπ' τὸν λυρικότατο καὶ σοφώτατο Σοφοκλῆ  πού, ἐπιπλέον, ἔχει βαφτίσει μὲ τ' ὄνομά του καὶ τὸ ΧΑΑ μας; Ἀντὶ νὰ ἔρθει, ὅμως, ὁ ἴδιος, μοῦ ἔστειλε ἕνα φερέφωνό του  ἀλλὰ τί φερέφωνο! Τὸν βασιλιὰ τῆς Θήβας, αὐτοπροσώπως, τὸν Κρέοντα, γιὰ νὰ (τὰ) ψάλει. Καὶ ἰδοὺ ὁ ὕμνος του: