Κρυπτονόμισμα

Ζοῦμε στόν ἐφιάλτη τοῦ "Οἱ μεγάλοι ἄνδρες γράφουν ἱστορία". Στόν ἐγκέφαλο τῆς ἄρχουσας τάξης φαίνεται πώς ὑπάρχει ἕνας ὄγκος. Μιά αὐξανόμενη ἀνικανότητα ἐπίτευξης συνεκτικῆς κατανόησης τῆς πραγματικότητας. Μιά ἔλλειψη διορατικότητας στόν σχεδιασμό στρατηγικῶν μεγάλης κλίμακας γιά τήν ἐπίτευξη στόχων κοινοῦ συμφέροντος. Ποτέ τόσο μεγάλη οἰκονομική, καί στρατιωτική δύναμη δέν εἶχε τεθεῖ στή διάθεση τόσο λίγων ἀτόμων. Ἡ ἀπληστία ἔχει ριζοσπαστικοποιηθεῖ σέ βαθμό πού δέν χρειάζονται πλέον πολιτικοί στοχαστές καί διανοούμενοι.

Ἡ νίκη τοῦ παθολογικοῦ παρόντος συνίσταται στό ὅτι ὅλοι οἱ ὑπολογισμοί γίνονται στή βάση τοῦ πώς εἶναι ἐφικτό γιά τούς ὑπερ-πλούσιους νά καταναλώνουν ὅλα τά καλά ἐπί τῆς γῆς. Στήν κατεύθυνση αὐτή τά κρυπτονομίσματα εἶναι ἕνα ἀκόμα ἐργαλεῖο πού συνισφέρει σέ αὐτούς τούς ὑπολογισμούς. Ἡ ἀλληλουχία τῶν γεγονότων ἔχει ὡς ἐξῆς:

1) Ἡ ἄποψη πώς τά ἔθνη-κράτη λειτουργοῦν σάν ἐγκληματικά καρτέλ πού ἀναγκάζουν τούς τίμιους πολίτες νά παραδίδουν μεγάλα τμήματα τοῦ πλούτου τους γιά τήν κατασκευή δρόμων, νοσοκομείων καί σχολείων γίνεται κοινή πεποίθηση.

2) Ἡ ἄνοδος τοῦ διαδικτύου καί ἡ ἔλευση τῶν κρυπτονομισμάτων καθιστοῦν ἀδύνατη τήν παρέμβαση τῶν κυβερνήσεων στίς ἰδιωτικές συναλλαγές καί στά φορολογικά εἰσοδήματα, ἀπελευθερώνοντας ἔτσι τά ἄτομα ἀπό τήν ἐπιτήρηση τοῦ κράτους. Τό κράτος συνεπῶς καθίσταται παρωχημένο ὡς πολιτική ὀντότητα.

3) Ἀπό αὐτά τά συντρίμια προκύπτει μιά νέα παγκόσμια ἀλλαγή, στήν ὁποῖα μιά "ἐνημερωμένη ἐλίτ" ἀναλαμβάνει τήν ἐξουσία. Μιά κατηγορία κυρίαρχων ἀτόμων πού δέν ὑπόκεινται πλέον στόν ἔλεγχο τῶν ἐθνικῶν κρατῶν καί ἐπανασχεδιάζουν κυβερνήσεις μέ τρόπο πού νά ταιριάζει στούς σκοπούς τους.

Διέκοψε τήν ὁμιλία της μέ μιά ἱστορία τῶν παιδικῶν της χρόνων. Στό σχολεῖο τό "Κατά Σαδδουκαίων" εἶχε ἕναν ἀέρα λαθρεμπορίου. Δέν ἦταν ἕνα ἀπό τά θέματα ἀνάγνωσης πού ἐπιτρεπόταν καί σέ καμμιά περίπτωση δέν συμπεριλαμβανόταν στήν διδακτέα ὕλη. Ἔτσι ἐκεῖ μέ τό ἀπαγορευμένο βιβλίο της στό χέρι, μόνη ἀντιμέτωπη μέ τίς λέξεις.

-Πρέπει νά ἔχω γεράσει πολύ...  

 

Ἡ ἠθική

Ὁ ὀρθολογισμός βασίζεται πάντοτε σέ μιά συγκεκριμένη προβολή τῆς πραγματικότητος καί σέ ἕνα συγκεκριμένο σύνολο ἀξιῶν. Ἡ σύγχρονη ἀντίληψις τῆς ἠθικῆς περιορίζεται στήν ἐφαρμογή ἑνός συγκεκριμένου εἴδους ὀρθολογισμοῦ, τό ὁποῖο ἐπιτρέπει τήν ἀξιολόγησι ἑνός καί μόνον συνόλου δεδομένων. Μέσω αὐτῆς τῆς διαδικασίας ἡ ἠθική κατασκευάζει τά πραγματικά περιστατικά ἐπί τῶν ὁποίων βασίζονται οἱ ἀποφάσεις.

Ἡ ἠθική, στά Δυτικά ἐκπαιδευτικά συστήματα, διδάσκεται ὡς οἰκονομική παράμετρος, καί ὡς τέτοια ὁ ὁρισμός της περιορίζεται στήν μεγιστοποίησι τοῦ κέρδους. Συνέπεια τῆς διδασκαλίας τῆς ἠθικῆς μέ οἰκονομικούς ὅρους εἶναι ὅτι ἡ ὑπευθυνότης τῶν πράξεών μας ἔναντι τῆς κοινωνίας, περιορίζεται στό κατά πόσον αὐτές συνεισφέρουν στήν μεγιστοποίησι τοῦ πλούτου. Οἱ πράξεις μας εἶναι ἠθικῶς δικαιολογημένες ἐφόσον ἔχουν θετικό ἀντίκτυπο στό κέρδος ἀκόμα καί ἄν μοναδικός τους στόχος εἶναι ἡ κερδοφορία μιᾶς συγκεκριμένης ὁμάδος ἤ τῆς ἐταιρείας στήν ὁποῖα ἐργαζόμαστε. Ἡ ταύτισις τοῦ καλοῦ μέ τήν κερδοφορία μειώνει τό ζήτημα τῆς ἠθικῆς σέ μιά στενή μορφή οἰκονομικοῦ ὠφελιμισμοῦ ὅπου ὁ οἰκονομικός ὑπολογισμός ὑποκαθιστᾶ τήν ἀξιολογική κρίσι. Σέ αὐτές τίς διαδικασίες λογιστικοῦ τύπου οἱ ἄνθρωποι δέν ἔχουν πρόσωπο, ἀλλά ἀντλοῦν τήν ταυτότητά τους ἀπό τήν κατηγορία στήν ὁποία ἔχουν ταξινομηθεῖ (ἐργαζόμενος, ἄνεργος, κόστος, δαπάνη καί τά τοιαῦτα). Οἱ ἄνθρωποι εἶναι ξένοι μεταξύ τους. Γνωρίζουν ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλο μέσῳ κάποιων ἐμμέσων χαρακτηριστικῶν τῶν κατηγοριῶν στίς ὁποῖες ἀνήκουν. Δέν εἶναι ἄτομα μέ πάθη καί συναισθήματα, ἀλλά διαφορετικές ἀγέλες κοινῶν οἰκονομικῶν χαρακτηριστικῶν.