Ὑπολείμματα

“Ἀσύνετος ὅστις ἐν φόβω μέν ἀσθενής λαβών δέ μικρόν τῆς τύχης φρονεῖ μέγα”
Εὐριπίδης

Ἡ σύγκρισις εἶναι μία μέθοδος ἀξιολογήσεως στήν ὁποῖα πρόσωπα, θέσεις ἤ ἀντικείμενα ἀντιπαραβάλλονται, μέ πρόθεση νά ἀνιχνευθοῦν οἱ ὁμοιότητες καί οἱ διαφορές μεταξύ τους. Ἡ καθημερινή ζωή χαρακτηρίζεται ἀπό ἀτέλειωτες ἀριθμητικές ταξινομήσεις οἱ ὁποῖες ἐκτείνονται ἀπό τήν δανειοληπτική ἱκανότητα καί τούς ἐπιχειρηματικούς δεῖκτες, στίς ἀξιολογήσεις κινηματογραφικῶν ταινιῶν, καί ἀπό τήν ποιότητα τῶν ξενοδοχείων καί ἐστιατορίων μέχρι τούς δεῖκτες ἀναγνωσιμότητος ἐπιστημονικῶν περιοδικῶν. Ἡ ἀξιολόγησις διαφορετικῶν δραστηριοτήτων, ὑπηρεσιῶν καί ἀντικειμένων δέν εἶναι τίποτα νέο, καί φυσικά  ὑπῆρχε καί στήν ἀρχαιότητα. Αὐτό πού ἔχει ὅμως ἀγνοηθεῖ κατά ἕνα μεγάλο μέρος, εἶναι τό γεγονός ὅτι οἱ συγκριτικές πρακτικές πού εἰσήχθησαν, υἱοθέτησαν ποσοτικές διαδικασίες οἱ ὁποῖες δέν ἀντιπαραβάλουν πλέον δύο πρόσωπα, ἤ δύο ἤ περισσότερες ὁμάδες προσώπων, ὑπηρεσιῶν, ἤ ἀντικειμένων ἀλλά γιά πρώτη φορά καθιέρωσαν ἕνα σύστημα ἀριθμητικοῦ ὑπολογισμοῦ ὡς αἰσθητικοῦ προτύπου στήν περίπτωσι καλλιτεχνικῶν δραστηριοτήτων ἤ ὡς δεικτῶν γνώσεως στήν περίπτωσι διανοητικῶν ἤ ἐπιστημονικῶν δραστηριοτήτων.   

Ἡ προέλευσι τῶν συγκρητικῶν ἀριθμητικῶν ἀξιολογήσεων τοποθετεῖται στόν 18ο αἰῶνα καί συνδέεται μέ τούς κριτικούς τῆς εὐρωπαϊκῆς τέχνης καί λογοτεχνίας. Ἡ ποσοτική ἀριθμητική ἀξιολόγησις ἐφαρμόστηκε ἀρχικῶς στήν ζωγραφική καί ἐπεκτάθηκε στή συνέχεια σέ ἄλλους τομεῖς τῆς κριτικῆς ὅπως ἡ λογοτεχνία ἡ μουσική καί τό θέατρο. Ὑπῆρξαν ἐπίσης ἀπόπειρες  νά καταρτιστοῦν καί κλίμακες ἀξιολογήσεως ποιητῶν οἱ ὁποῖες περιελάμβαναν ποιοτικά κριτήρια ὅπως ἡ δραματική ἔκφρασις, ὁ “χρωματισμός”, ἡ στιχουργία, τό ἦθος κλπ. Τά κριτήρια ἀξιολόγησης ὑποδειγματικῶν ἐργασιῶν πού συνετάχθηκαν ἀπό Ἑλληνιστές φιλόλογους ὅμως βασίζονταν κατά μεγάλο μέρος στήν αἰσθητική. Ἀντίστροφα, οἱ καθαρῶς ἐμπορικοῦ περιεχομένου κατάλογοι τῶν best-seller, τῶν top ten, τῶν οscar καί τῶν nobel prize οἱ ὁποῖοι ὑποτίθεται καθιερώθηκαν ἐπί τῆ βάσει ἀλάνθαστων ἀριθμητικῶν ὑπολογισμῶν δέν ἔχουν καμία σχέση οὔτε μέ καλλιτεχνικές ἀξίες, οὔτε μέ κάποια μορφή αἰσθητικῆς, οὔτε ἀσφαλῶς μέ τήν γνώσι ἤ τήν ἐπιστημονική σοφία ἀλλά μέ τήν ἱκανότητα τῶν ὑπό κρίσιν νά δημιουργοῦν κοινωνικούς δεσμούς καί δικτυώσεις μέ τούς κριτές τους.

Βεβαίως ἡ δημιουργία κοινωνικῶν δικτύων δέν ἔχει τίποτα τό μεμπτόν. Ἄλλωστε γνωρίζουμε ἀπό τούς διαλόγους τοῦ Πλάτωνος ὅτι ἡ φιλοσοφία εἶναι μία διαπροσωπική ἀλληλεπίδρασις, οἰκεῖα, καί μετασχηματική σχέσις πού μᾶς ὠθεῖ ἀπό μία ὑπαρξιακή κατάσταση ἄγνοιας πρός μιά ἄλλη ἡ ὁποῖα μᾶς τοποθετεῖ ἐγγύτερα στήν φρόνησι. Κατά συνέπεια οἱ διαπροσωπικές σχέσεις καί τά κοινοτικά “κυκλώματα” ἔχουν δυνάμει θετικές ἐπιδράσεις στήν κοινωνία. Τά προβλήματα ἀρχίζουν τήν στιγμή πού τά δίκτυα αὐτά καθιστοῦν πρώτιστο στόχο τους τόν ἀποκλεισμό, τήν στέρησι, τήν ἀδικία καί τόν ἐξωστρακισμό τῶν “διαφορετικῶν” στό πῦρ τό ἐξώτερον.

  

Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν τώρα μάθει νά ζοῦν σέ μιά νέα πραγματικότητα στήν ὁποῖα ἡ χρήσι συγκρητικῶν ἀριθμητικῶν ἀξιολογήσεων προκειμένου νά ἀναγνωριστοῦν οἱ ἄριστοι καί νά ἀποκλειστοῦν οἱ ὑποδεέστεροι εἶναι ἐκτενής. Οἱ ὑπολογιστικές ποιοτικές ἀσκήσεις ἔχουν διεισδύσει στήν καθημερινή ζωή σέ βαθμό πού ἔχει ἐπιδεινώσει τίς σχέσεις μεταξύ κοινοτήτων καί ἀτόμων καί συνεισφέρουν ἀναπόφευκτα στήν συνεχῶς αὐξανόμενη ἀπομόνωσι. Ἡ ἀνθρωποκρατούμενη ἐξουσία πού διαμορφώνουν οἱ ὑπολογιστικές ποιοτικές συγκρίσεις δημιουργοῦν ἕνα κλίμα φόβου στόν ὁποῖο ἐξωθεῖ ἡ ἀβεβαιότητα.

Ὁ φόβος πού δημιουργεῖ ἡ ἀβεβαιότητα τῶν ποιοτικῶν ὑπολογισμῶν εἶναι πολύ διαφορετικός ἀπό ἐκεῖνον πού διαμορφώνεται ἀπό ἕνα θρησκευτικό δόγμα. Ὁ παλιός, ἀρχέγονος κοσμικός φόβος ἔχει τήν αὐθόρμητα δημιουργημένη μορφή μιάς ἀπροσδιόριστης καί ναρκωμένης δύναμης. Ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται ἀντιμέτωπος μέ τό ὑπερμέγεθες τοῦ κόσμου καί ἡ ἀδυναμία τοῦ θνητοῦ, εὐπαθοῦς καί μαλθακοῦ του σώματος καθώς καί ἡ ἀδυναμία του νά ἀντισταθεῖ στά στοιχεῖα τῆς φύσεως εἶναι οἱ αἰτίες τοῦ φόβου του. Τό σύμπαν, ὁ κόσμος ἐκφοβίζει, ἀλλά δέν μιλά. Δέν ἀπαιτεῖ τίποτα. Δέν δίνει καμιά ὁδηγία γιά τό πώς πρέπει κανείς νά πορευθεῖ. Τόν κόσμο ἤ τό σύμπαν δέν μπορεῖ κανείς νά τά κολακεύσει. Δέν μπορεῖ νά πεῖ κανείς κάτι στόν ἔναστρο οὐρανό, στά βουνά ἤ τήν θάλασσα, πού θά ἐξασφάλιζε τήν εὔνοιά τους. Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἀνώτατου κυβερνήτη τοῦ κόσμου, διαμορφώνεται ἀπό τό αἴσθημα τῆς εὐπάθειας καί τῆς ἀνθρώπινης ἀδυναμίας μπροστά στό σύμπαν παρά ἀπό τήν ἀδιαπέραστη καί ἀνεπανόρθωτη ἀβεβαιότητα.

Ὁ φόβος τῶν ποιοτικῶν συγκρίσεων ἐπίσης εἶναι πολύ διαφορετικός ἀπό ἐκεῖνον πού κανείς νοιώθει γιά τούς αὐταρχικούς ἡγέτες. Γιά παράδειγμα λέγοντάς στούς ὑπό τήν διοίκησί του πολίτες κάθε μέρα τί νά κάνουν ὁ Στάλιν ἀφαιροῦσε τήν εὐθύνη λανθασμένων ἐπιλογῶν ἀπό τούς ὥμους τους. Ἦταν πράγματι πάνσοφος. Ὄχι ἀπαραιτήτως ἀπό τήν ἄποψι τῆς γνώσεως ἀλλά ἀπό τήν ἄποψι αὐτῶν τά ὁποῖα θά ἔπρεπε κανείς νά γνωρίζει. Ὄχι ἀπαραιτήτως ἀπό τήν ἄποψι τῆς ἱκανότητος νά διακρίνει τό ἀληθές ἀπό τό ἀναληθές ἀλλά ἀπό τήν ἄποψι τῆς ἱκανότητός του νά κάνει σαφές τό ὅριο μεταξύ ἀλήθειας καί λάθους. Ὁ Στάλιν προστάτευε τούς ὑπό τήν διοίκησί του πολίτες ἀπό τίς φοβερές συνέπειες τῶν λαθῶν πού προέκυπταν ἀπό τήν ἄγνοιά τους. Καί ἔτσι στό τέλος εἶχε κανείς τή δυνατότητα τῆς ἐπιλογῆς τῆς λανθασμένης πρακτικῆς ἤ τῆς προθυμίας νά μοιραστεῖ τά ὁφέλη τῆς ἀσφαλοῦς καί ὀρθῆς ἐπιλογῆς ἐκείνης δηλαδή τήν ὁποῖα ὑπεδείκνυε ὁ Στάλιν.

Ἐάν ἡ συναδελφικότητα λοιπόν ἔχει κάποια πρακτική ἔννοια, θά πρέπει νά βασίζεται στά κριτήρια ἐκείνα πού μᾶς συνδέουν, πού ἐνισχύουν τίς ἀνθρώπινες καθημερινές ἐπαφές καί τήν μεταξύ μας οὐσιαστική ἐπικοινωνία. Κριτήρια πού μᾶς φέρνουν κοντύτερα στή φρόνησι, πού μᾶς κάνουν νά νοιώθουμε καλύτεροι ἄνθρωποι παρά ἐκείνα πού ἀναδεικνύουν τή χρηστική ἀξία μας καί χρησιμοποιοῦν οἱ μέτριοι προκειμένου νά καταπιέσουν τούς ἄριστους μέσω μικροδιαχειριστικῶν μεθοδεύσεων.

Αὐτά εἶναι μερικά ὑπολείμματα τῶν συζητήσεών μας μέ τήν Χριστίνα.

Στήν τελευταῖα γύρισε πρός τό μέρος μου μέ κοίταξε τρυφερά στά μάτια καί μέ εἶπε: "Θά φύγω μακριά καί ὅσο θά εἶμαι ἐκεῖ θά σέ σκέφτομαι καί ἄν ποτέ γυρίσω ἐλπίζω νά σέ βρῶ χαρούμενο".

Παραδοσιακές μελωδίες

Πολλοί ἐρευνητές θεωροῦν πώς τά πολιτιστικά γνωρίσματα, πού ποικίλουν μεταξύ διαφορετικῶν ἀτόμων, μεταβιβάζονται ἀπό γενιά σέ γενιά ὡς προϊόν μίμησης ἤ ἄλλων μορφῶν μάθησης, μέσω ἐξελικτικῶν διαδικασιῶν παρόμοιων μέ ἐκεῖνες τῆς βιολογικῆς ἐξέλιξης. Ἡ πολιτιστική ἐξέλιξη μπορεῖ, σέ γενικές γραμμές, νά προχωρεῖ ἀνεξάρτητα ἀπό τή βιολογική ἐξέλιξη ἀλλά στίς περισσότερες περιπτώσεις, οἱ δύο διαδικασίες συνδέονται. Δεδομένου ὅτι τά πολιτιστικά γνωρίσματα ἐξελίσσονται, οἱ προκύπτουσες ἀλλαγές ἔχουν ἄμεσες ἐππτώσεις στήν ἐπιβίωση καί τήν ἀναπαραγωγή τῶν βιολογικῶν ὀργανισμῶν καί συλλογικά μπορεῖ ἐπίσης νά τροποποιοῦν τό περιβάλλον στό ὁποῖο ζεῖ κάποιος πληθυσμός. Κατά συνέπεια, οἱ πολιτιστικές μεταβολές ἐνδεχομένως νά ἐπηρεάζουν τή βιολογική ἐξέλιξη τῶν φυσικῶν χαρακτηριστικῶν καί ἡ μεταβίβαση γενετικῶν καί περιβαλλοντικῶν-πολιτιστικῶν ἀλλαγῶν τελικῶς μπορεῖ νά μεταβάλλει μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου καί τήν συμπεριφορά τῶν ἀτόμων.

Ὁ πολιτισμός βέβαια δέν περιορίζεται στίς ἀνθρώπινες κοινωνίες ἀλλά ἡ ὕπαρξή του μπορεῖ νά παρατηρηθεῖ καί σέ ἄλλα ζῶα. Γιά παράδειγμα στά ὡδικά πτηνά ὁ κοινωνικός περίγυρος διαδραματίζει βασικό ρόλο στήν διαδικασία μάθησης μέσω τῆς ὁποίας τά πτηνά άποκτοῦν πληροφορίες οἱ ὁποῖες καθορίζουν τή δομή τῶν μελωδιῶν τίς ὁποῖες παράγουν. Ἡ μελέτη τῶν σχημάτων πού διαμορφώνουν οἱ μελωδικές μεταβολές μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου στίς πολιτιστικές παραδόσεις τῶν ὡδικῶν πτηνῶν μπορεῖ νά βοηθήσει στήν ἀποκάλυψη μηχανισμῶν μέ τούς ὁποίους ἐξελίσσεται ἡ πολιτιστική παράδοση τῶν πτηνῶν καί νά παράσχει τήν δυνατότητα νά ἀποσαφηνιστοῦν οἱ ἀναπτυξιακοί κανόνες πού διαμορφώνουν τήν διαφοροποίηση τῶν μελωδιῶν μεταξύ διαφορετικῶν πληθυσμῶν. Μιά προσέγγιση γιά τήν ἀνίχνευση τῶν σχημάτων πολιτιστικῶν μεταβολῶν μετρᾶ τήν ποικιλομορφία, τή σχετική ἀφθονία, καί τή γεωγραφική κατανομή διαφορετικῶν τύπων μελωδιῶν καί συμπεραίνει ἀπό αὐτά τά στοιχεῖα τά ποσοστά καί τούς μηχανισμούς τῶν ἀλλαγῶν. Μιά ἐναλλακτική προσέγγιση μετρᾶ πολιτιστικές ἀλλαγές ἄμεσα, ἀκολουθώντας τύπους μελωδιῶν γιά μιά προσδιορισμένη χρονική περίοδο σέ ἕναν συγκεκριμένο πληθυσμό. Τέτοιου εἴδους μελέτες κατέληξαν στό συμπέρασμα πώς δύο ξεχωριστές διακριτές μεταξύ τους  “πολιτιστικές παραδόσεις” διαμορφώνουν δύο κατηγορίες μελωδιῶν, κάθε μιά μέ τίς δικές της ἰδιαίτερες μορφές μεταβολῶν στήν πάροδο τοῦ χρόνου. Οἱ μελωδίες πού παράγουν τά ὡδικά πτηνά καθορίζονται ἀπό τήν συνεξέλιξη τοῦ περιβάλλοντος καί τοῦ πολιτισμοῦ ἐντός τοῦ ὁποίου διαβιοῦν σέ συνδυασμό μέ αὐτή τῶν γονιδίων τους. Θά μποροῦσε κατά συνέπεια νά θεωρηθεῖ πώς οἱ μελωδίες τῶν ὡδικῶν πτηνῶν ἀντανακλοῦν τήν πολιτιστική τους παράδοση.

Κατ΄ἀντιστοιχίαν οἱ ἤχοι πού παράγουν οἱ ἀνθρώπινες κοινωνίες ἀντανακλοῦν καί τό ἐπίπεδο τοῦ πολιτισμοῦ τους. Εἶναι σαφές πώς ἐάν κανείς δουλεύει μὲ ἕναν ἐπιστάτη νὰ οὐρλιάζει μὲς στά αὐτιά του, δὲν ἔχει τὴν ψυχραιμία νὰ ἀφήσει τὴ σκέψη του νὰ περιπλανηθεῖ στὰ μονοπάτια τῆς Ἐπικούρειας θεωρίας καί εἶναι εἰς θέσιν νά παράξει μόνον ποδοσφαιρικές ἰαχές. Γιά νά διασωθεῖ ἀπό τά οὐρλιαχτά κλείνει τά αὐτιά του ὅπως ἔκανε κάποτε ὁ Ὁδυσσεύς. Ἔτσι οἱ ἄνθρωποι προτιμοῦν νά ζοῦν μέ κλειστά αὐτιά σέ μεγάλα στρατόπεδα συγκέντρωσης, εἴτε αὐτά λέγονται ἐργασιακοί χῶροι, εἴτε κέντρα διασκέδασης, εἴτε εἶναι τό ψηφιακό σύμπαν καί τά κοινωνικά δίκτυα περιορίζοντας τήν πρόσληψη ἠχητικῶν ἐρεθισμάτων τελικῶς ἀδυνατώντας νά σκεφτοῦν αὐτό γιά τό ὁποῖο ἀξίζει νά ζεῖ κανείς αὐτή τή ζωή. Προφανῶς, ὁ καθένας εἶναι ἱκανός γιά ὅλα ἀλλά πρόσφατα ἔχουν πληθύνει τά παραδείγματα ἀνθρώπων πού ἔχουν μετατραπεῖ σέ βασανιστές, πληρωμένους δολοφόνους, διεφθαρμένους πολιτικούς πού δέν χάνουν εὐκαιρία νά προβάλλουν τήν κενή περιεχομένου αὐτοπεποίθησή τουςὑπενθυμίζοντας ὅτι τό ἀνθρώπινο εἶδος ἐξακολουθεῖ νά διαμορφώνει καί νά μεταβιβάζει στίς ἐπερχόμενες γενιές πολιτιστικές παραδόσεις οἱ ὁποῖες κυβερνῶνται ἀπό κατώτερα κίνητρα σέ ἀντίθεση μέ αὐτές τῶν ὡδικῶν πτηνῶν.

Θέλουμε ἡ δημόσια τηλεόραση νά γίνει νταβατζοκάναλο; (2)

συνέχεια τῆς ἀνάρτησης http://katotokerdos.blogspot.com/2011/10/blog-post_09.html

Μπορεῖ ἡ σημερινὴ κατάντια νὰ μὲ ξεγελᾶ καί νὰ βλέπω τὸ τηλεοπτικὸ παρελθὸν ὡς παράδεισο. Ὅμως θυμᾶμαι ὡραῖες ἐκπομπές, «Θέατρο τῆς Δευτέρας». «Μουσικὸ Ὁδοιπορικό», μιά ἐκπληκτικὴ ἐκπομπή πού παρουσίαζε φοβεροὺς ὀργανοπαῖκτες ἀπὸ ὅλη τὴν χώρα. Μέσα ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἐκπομπὴ ἔμαθα γιὰ τὸ πολυφωνικὸ τραγούδι τῆς Ἠπείρου. Δὲν εἶχαν μόνο μουσικὸ ἐνδιαφέρον. Ἔβλεπες μαζὶ διάφορα πρόσωπα τῆς Ἑλλάδας. Ἤ, γιὰ νὰ τὸ πῶ καλύτερα, ἀπομεινάρια τῆς Ἑλλάδας, αὐτὰ πού ἄφησε πίσω της ἡ ἐπιβληθεῖσα «ἐθνικὴ» ὁμοιομορφία. Ἂς μὴν τὸ συνεχίσω, τοὺς ἔχει λούσει καλὰ ὅλους τούς καταστροφεῖς ἑλληναράδες ὁ Ἠλίας Πετρόπουλος.

Ὑπῆρχε ὅμως μιά καταγραφή τῆς πραγματικότητας. Μερική ἴσως, ἀλλά λίγο ξύπνιος νἄσουνα ἔπαιρνες μερικά πράγματα χαμπάρι. Εἶχε καλὲς καί δεμένες παραγωγὲς ἡ ΕΡΤ. Τώρα μούρχεται στὸ μυαλὸ τὸ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ. Ἀφιερώματα σὲ πνευματικοὺς ἀνθρώπους. Σὲ μουσικούς δημιουργούς. Σειρὲς βασισμένες σὲ λογοτεχνικὰ ἔργα. Ἱστορικά ἀφιερώματα. Ἐκπομπές γιά τήν διασπορά. Ὑπάρχουν ἀκόμα ἐκπομπὲς γιὰ τὸ βιβλίο, τὸ θέατρο, ζωγραφική. Καὶ τὰ τηλεπαιχνίδια πού βάζανε εἴχανε μία ἰσορροπία ρὲ παιδί μου, οὔτε τὰ φοβερὰ ποσὰ, δέλεαρ νὰ παρακολουθήσεις ἢ νὰ συμμετάσχεις, οὔτε ἐξαλλοσύνες, δὲν εἶχε τέτοια πράγματα.

Θέλουμε ἡ δημόσια τηλεόραση νά γίνει νταβατζοκάναλο;(1)

Τά ιδιωτικά ΜΜΕ, ἐδῶ καί καιρό, ἔχουν βάλει τήν δημόσια τηλεόραση στό μάτι. Πρόσφατο παράδειγμα οι κατηγορίες κατά τῆς ΕΡΤ γιά σπατάλη, ὅσον ἀφορᾶ τήν αγορά τῶν δικαιωμάτων προβολῆς τῶν αγώνων τοῦ Κυπέλλου Πρωταθλητριῶν Εὐρώπης. Πρίν μερικούς μῆνες ὁ στόχος τῶν ἀνιδιοτελῶν κατηγοριῶν ἐκ μέρους τῶν ιδιωτῶν ἦταν πάλι ἡ ΕΡΤ. Αυτή τήν φορά ὄχι γιά σπατάλη, ἀλλά γιά ἀπαράδεκτη λιτότητα στήν ἐκδήλωση επιλογῆς τραγουδιοῦ γιά τόν διαγωνισμό τῆς Γιουροβίζιον.

Τό πάντα ζεστό ἐνδιαφέρον τῶν ιδιωτικῶν ΜΜΕ γιά τήν ΕΡΤ δέν σχετίζεται καθόλου μέ τά οἰκονομικά της, τήν διαφάνεια, τήν ἀξιοκρατία, οὔτε τήν σπατάλη πόρων σέ ἐξωτερικές παραγωγές ἤ σέ μισθοδοσία ὑψηλοβάθμων στελεχῶν καί δημοσιογράφων. Περισσότερο σχετίζεται μέ τήν οἰκοδόμηση καί καθιέρωση στήν συνείδηση τοῦ κόσμου-πελάτη ἑνός προφίλ διαφάνειας καί ὑγιοῦς επιχειρηματικότητας πού ἐπιδιώκεται νά παγιωθεῖ σάν ἐγγύηση δημοκρατικότητας, ἀνεξάρτητης, σφαιρικῆς καί ἀντικειμενικῆς ενημέρωσης, πού ὑποτίθεται δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει στά κρατικά μέσα. Ὅμως ἕνα τέτοιο στερεότυπο μπάζει νερά ἀπό παντοῦ, ἄν ληφθοῦν ὑπ’ ὄψιν πέραν τοῦ ἰδιοκτησιακοῦ καθεστῶτος τῶν ἰδιωτικῶν ΜΜΕ, τά τεράστια χρέη αὐτῶν τῶν καναλιῶν σέ ἀσφαλιστικά ταμεῖα, δημόσιο καί ἐφορία καί πάνω ἀπό ὅλα ἡ μή συμμόρφωσή τους μέ τό ισχύον νομικό πλαίσιο λειτουργίας. Διότι ὄντως ἡ ρουσφετολογία, ἡ διαπλοκή καί ἡ ρεμούλα εἶναι συστατικό στοιχεῖο τοῦ ἑλλαδικοῦ κράτους καί τῶν ὀργανισμῶν του, ἀλλά ὅταν αὐτή ἡ ρητορική ἐκφέρεται ἀπό τούς λεγόμενους νταβατζῆδες τοῦ ἰδιωτικοῦ τομέα, ἄλλες σκοπιμότητες ἐξυπηρετοῦνται.

Ἡ ἀγάπη ὅπως ἐκφράζεται ἀπὸ δυὸ ξεροκόμματα ψωμὶ

“Καθώς ἡ ζωγραφική τοῦ πίνακα μὲ τὸ ψωμὶ βρισκόταν σὲ ἐξέλιξη ἡ Gala κι ἐγὼ συνηθίζαμε νὰ παίζουμε κάθε ἀπόγευμα σκάκι. Προσπαθοῦσα νὰ κάνω τὴν ἐπιφάνεια πάνω στὴν ὁποία βρίσκονταν τὰ ξεροκόμματα τοῦ ψωμιοῦ ὅσο πιὸ ἁπαλὴ γινόταν. Συνήθως ὑπῆρχαν διάσπαρτα πράγματα παντοῦ, στὸ πάτωμα γιὰ παράδειγμα βρίσκονταν πολλὰ σκόρπια πιόνια σκακιοῦ. Μιὰ μέρα, καθὼς προσπαθοῦσα νὰ τὰ βάλω μέσα στὸ κουτί, ἕνα ἔπεσε στὸ μέσον του ἡμιτελοῦς ἔργου τῆς ἀκίνητης ζωῆς. Μετὰ ἀπ΄αὐτὸ ἔπρεπε νὰ βροῦμε ἄλλο σὲτ γιὰ νὰ συνεχίσουμε τὸ παιχνίδι μας, καθὼς χρησιμοποιοῦσα τὸ πεσμένο πιόνι σὰν μοντέλο γιὰ τὸν πίνακα καὶ δὲν ἄφηνα κανένα νὰ τὸ πειράξει."

Γιὰ μία ἰδιοφυΐα σὰν τὸν Salvador Dali ἡ προσθήκη ἐπικῆς διάστασης στὰ πιὸ συνηθισμένα καθημερινὰ πράγματα εἶναι διαδικασία ἁπλή. Δυὸ φέτες ξερὸ ψωμί, τυχαία διάσπαρτα ψίχουλα κι ἕνα πιόνι τοῦ σκακιοῦ. Ὅπως ἔχει ἐξηγήσει ὁ ἴδιος, ὁ στόχος τῆς παρουσίας τοῦ ψωμιοῦ στὶς ἐργασίες του εἶναι νὰ πετύχει τὴν ἀπεικόνιση τῆς ἀκινησίας ἑνὸς ἀντικειμένου πρὶν ἀπὸ τὴν ἔκρηξή του.

Τὸ Χριστινάκι κάθησε ἀναπαυτικὰ κάτω ἀπὸ τὸν πίνακα τοῦ Dali ποὺ εἶχε στὸ σαλόνι της καὶ ἄρχισε μὲ τὴ βραχνὴ φωνή της νὰ μὲ διαβάζει φωναχτὰ ἀποσπάσματα ἀπὸ τίς σημειώσεις της:

Τοῦ αἰγάγρου ( Ἀνδρέας Ἐμπειρίκος - Ὀκτάνα)

ΤΟΥ ΑΙΓΑΓΡΟΥ
Πήδηξε ὁ αἴγαγρος καὶ στάθηκε σὲ μία ψηλὴ κορφή. Στητὸς καὶ ρουθουνίζοντας κοιτάζει τὸν κάμπο καὶ ἀφουγκράζεται πρὶν ἄλλο σκίρτημα σὲ ἄλλη κορφὴ τὸν πάη.

Τὰ μάτια του λάμπουν σὰν κρύσταλλα καὶ μοιάζουν μὲ μάτια ἀετοῦ, ἢ ἀνθρώπου ποὺ μέγας οἶστρος τὸν κατέχει. Τὸ τρίχωμά του εἶναι στιλπνὸ καὶ ἀνάμεσα στὰ πισινά του πόδια, πίσω καὶ κάτω ἀπ’ τὸ κεντρί του, τὸ μέγα σήμαντρον τῆς ἀπολύτου ὀρθοδοξίας ταλαντευόμενον σὲ κάθε σάλεμά του, βαριὰ καὶ μεγαλόπρεπα κουνιέται.

Ross Daly - ( Ἕνας Ἰρλανδός "κόλλησε" στήν Κρήτη)

( συνέντευξη στό περιοδικό ΝΤΕΦΙ -τεῦχος 14, Φλεβάρης-Μάρτης 1987)


Μὲ ἀφορμὴ τὴν ἔκδοση τοῦ τρίτου δίσκου τοῦ Ross Daly, μὲ τὴ μορφὴ μάλιστα τῆς ἀνεξάρτητης παραγωγῆς , τὸ Ντέφι προκάλεσε καὶ δημοσιεύει μία συζήτηση μαζί του πάνω σὲ μουσικὲς ἐμπειρίες, ἀποκτημένες στὴ διάρκεια μίας ἀδιάκοπης περιπλάνησης στοὺς ἀτέλειωτους δρόμους τοῦ σχεδὸν φανταστικοῦ ἀνατολίτικου πολιτισμοῦ, τοῦ τόσο συκοφαντημένου ἀπ’ τοὺς εὐρωβαρβάρους.

Donald Glen Vliet

Παλιοί φίλοι ἀγαπημένοι, τήν ἔκανε κι αὐτός τήν Παρασκευή 17/12/2010, ἀπρόβλεπτος, ντροπαλός καί ἀμφιλεγόμενος, ὅπως συνήθως.

Captain Beefheart – Live In Belgium 1969	Captain Beefheart – Trout mask replica

Εἰκοσιτέσσερις ὧρες γιά τήν Ἀκρόπολη ( Χρῆστος Βακαλόπουλος)

Ὅλη τὴ νύχτα δὲν κοιμήθηκε, καὶ πέντε λεπτὰ πρὶν φτάσει τὸ λεωφορεῖο ἀπὸ τὴν Ξάνθη στὸ σταθμὸ Λαρίσης, ὁ ἐργάτης Λάζαρος Γεωργιάδης βυθίστηκε στὸ ἴδιο κακὸ ὄνειρο πού τάραζε τὸν ὕπνο του, κάθε βράδυ, τὶς τελευταῖες δεκαπέντε μέρες: ἡ Ἀκρόπολη σωριαζόταν ξαφνικὰ κι ἄφηνε τὴν τελευταία της πνοὴ σ’ ἕνα σύννεφο σκόνης. Μιὰ ὁμάδα τουριστῶν παρακολουθοῦσε αὐτὸ τὸ θέαμα ἀμήχανη κι ὕστερα σκόρπιζε μὲ ἀλαλαγμούς. Ὁ Λάζαρος ξύπναγε βήχοντας, λὲς καὶ ἡ ἱερὴ σκόνη τοῦ κατέστρεφε τὰ πνευμόνια. Τιναζόταν μὲ ἀγωνία, καὶ στὸν θολωμένο νοῦ του τριγύρναγε ἡ φράση «κατέβα γιὰ εἰκοσιτέσσερις ὧρες νὰ καθαρίσεις».
 
Τὴν πρώτη φορὰ πού εἶδε τὸ ὄνειρο, ὁ Λάζαρος γέλασε καὶ ξεκίνησε τὴ μέρα του πίνοντας ἕνα ποτήρι κόκκινο κρασί. Κάθε φορά πού ἔβλεπε τὸ ὄνειρο, ἡ διάθεση του κατρακυλοῦσε τὸν κατήφορο καὶ προσέθετε ποτήρια γιὰ νὰ συγκρατήσει τὸ βάρος της. Στὶς δεκαπέντε ἡμέρες ἤπιε ἕνα μπουκάλι καὶ τὸ βράδυ τὸν βρῆκε μέσα στὸ λεωφορεῖο γιὰ τὴν Ἀθήνα μισομεθυσμένο. Κρατήθηκε ξύπνιος μὲ μεγάλη προσπάθεια κι ὅταν χάραξε ἔκλεισε γιὰ μιὰ στιγμὴ τὰ μάτια μὲ ἀνακούφιση. Ὁ ἐφιάλτης ἐμφανίσθηκε καὶ πάλι, μόνο πού αὐτή τὴ φορά, ὅταν τὸν ξύπνησε ὁ ὁδηγὸς κι ἐκεῖνος πετάχτηκε πάνω μὲ ἀγωνία, ἡ φράση πού τὸν ταλαιπωροῦσε ἐδῶ καὶ δυὸ βδομάδες δὲν ἀκούστηκε. Ὁ Λάζαρος κοίταξε τὸ ρολόι του. Ἦταν ἔξι καὶ τέταρτο κι εἶχε στὴ διάθεση του εἰκοσιτέσσερις ὧρες γιὰ νὰ καθαρίσει χωρὶς νὰ ξέρει τί ἔπρεπε νὰ κάνει. Κατέβηκε ἀπὸ τὸ λεωφορεῖο καὶ ρώτησε τὸν πρῶτο ἄνθρωπο πού βρέθηκε μπροστά του πρὸς τὰ ποῦ πέφτει ἡ Ὁμόνοια. Ὁ ἄνθρωπος τοῦ ἐξήγησε κι ὁ Λάζαρος τὸν ἄκουσε προσεκτικά. Περπάτησε λίγο ἀνήσυχος πρὸς τὴν κατεύθυνση πού τοῦ εἶχαν ὑποδείξει καὶ σταμάτησε σὲ μιὰ διασταύρωση. Στὰ φανάρια δυὸ γυφτάκια καθάριζαν τὰ τζάμια τῶν αὐτοκινήτων.

Ὁ Νίτσε ὡς κριτικός τῆς κοινωνίας τοῦ χρήματος καί τοῦ κράτους

Τό παρακάτω ἄρθρο προέρχεται ἀπό τό ἱστολόγιο τοῦ Σπύρου Κουτρούλη(http://www.koutroulis-spyros.blogspot.com/)Μέ ἔντονα πλάγια γράμματα εἶναι τά ἀποσπάσματα ἀπό τό ἔργο τοῦ Νίτσε ἤ ἀπόψεις ἄλλων γιά τόν ἴδιο καί τό ἔργο του, γιά τά ὁποῖα ὑπάρχει ἐκτενής κατάλογος παραπομπῶν στό προαναφερθέν ἱστολόγιο.



Ὁ Νίτσε ὡς κριτικός τῆς κοινωνίας τοῦ χρήματος καὶ τοῦ κράτους

«Ὁ ἐκδικητικὸς τὸν λέει Νόμο,
κι ὁ τρελὸς Παιχνίδι,
Ἐπιτακτικὸ, τὸ Παιχνίδι τοῦ κόσμου,
Ἀναδύει τὸ ὂν καὶ τὴν ἐπίφαση»
Φ.ΝΙΤΣΕ

Ὁ τρόπος ποὺ ἀντιμετωπίζει ὁ Φ.Νίτσε τὴν ἀστικὴ κοινωνία, τὴν κοινωνία ποὺ θέτει ὡς ἀξιακὴ προτεραιότητα τὸ χρῆμα, καθορίζεται ἀπὸ τὴν ποιητικότητα τῆς γραφῆς του καὶ τὴν ἀπουσία συστηματικότητας στὴν σκέψη του.

Ἂν ἀναμένουμε ἀπ’ αὐτὸν τὶς ἐκτενεῖς ἀναλύσεις τῆς ἀστικῆς κοινωνίας, ποὺ συνδυάζουν διαφορετικοὺς ἐπιστημονικοὺς χώρους (ὅπως οἰκονομία, δίκαιο, ἱστορία,φιλοσοφία καὶ συχνὰ θεολογία ), σὰν αὐτὲς ποὺ συναντοῦμε στὰ ἔργα τοῦ Μὰρξ ἢ τοῦ Μ.Βέμπερ, θὰ ἀπογοητευτοῦμε. Ὁ λόγος τοῦ Νίτσε, ὑπαινικτικὸς ἢ ἀποφθεγματικὸς, περισσότερο χρησιμεύει ὡς ἔναρξη παρὰ ὡς κλείσιμο συζητήσεων. Ἡ κριτικὴ του κατευθύνεται πρὸς τὶς ἀξίες, ἀποθεμελιώνοντας τὶς ἀξιακὲς προυποθέσεις τοῦ πρώϊμου καπιταλισμοῦ, ἰδιαίτερα δὲ τὴν ἐγκόσμια ἀσκητική του δυτικοῦ χριστιανισμοῦ.

Κωστῆς Παπαγιώργης - Μαϊμούδες

Τό παρακάτω κείμενο τοῦ Κωστῆ Παπαγιώργη προέρχεται ἀπό τό βιβλίο του " Ἡ κόκκινη ἀλεποῦ -Οἱ ξυλοδαρμοί"

Ὅταν πασχίζει κανείς νά ἐκφραστεῖ, τό μέγιστο ἐμπόδιο εἶναι ἡ παιδεία του. Ὅσα τοῦ μάθανε. Ὄχι τόσο ἐπειδή ἡ προσωπική ἔφεση μπορεῖ νά ἀντιβαίνει στά καθεστῶτα διδάγματα, ἀλλά κυρίως ἐπειδή ἡ συστηματική μόρφωση καταδικάζει τίς περισσότερες φορές σέ ἀτροφία καί σκολίωση αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἐνδιάθετη τάση.

Ἡ παιδεία πού ἐπιδαψιλεύεται ἀφειδώλευτα δημιουργεῖ κάτι τερατῶδες: ἄτομα μέ συγκρότηση ἀλλά χωρίς κλίση, μῆτρες πού πάσχουν ἁπλῶς ἀπό ἀνεμογκάστρι. Ἀλλά χωρίς τήν κλίση καί τήν ἀληθινή «σύλληψη», τή φλέβα μέ ἄλλα λόγια, καμιά δουλειά δέ γίνεται στήν ἐντέλεια. Χρειάζεται κανείς τύχη, τύχη καί ἀτυχία μαζί, γιά νά μπορεῖ νά ζεῖ τό θέμα του καί ὄχι νά τό ἀναπτύσσει κάθ ὑπαγόρευση, νά γράφει ἀπό δική του ὁρμέμφυτη ἀνάγκη καί ὄχι ἀπό φιλολογικό κούρδισμα –ἐπειδή τζάνεμ, τό πολύ διάβασμα φέρνει καί τό πολύ γράψιμο -, πράγματα ὅλα αὐτά πού εὐτυχῶς δέν διδάσκονται καί οὔτε ἦταν ποτέ δυνατόν νά διδαχτοῦν καί νά μεταδοθοῦν.

Ἐθνική Ἑλλάδος γειά σου ( μέ τήν κακή ἔννοια...)

Τό 1987 στό Σ.Ε.Φ., ἡ Ἐθνική μπάσκετ κατέκτησε τό Πανευρωπαϊκό Κύπελλο, κερδίζοντας πεντακάθαρα στόν τελικό τήν Ε.Σ.ΣΔ. Τό τραγούδι τοῦ Διονύση Σαββόπολου "Ἄς κρατήσουν οἱ χοροί "συνδέθηκε μέ τήν νίκη αὐτή, λόγῳ τῆς φράσης του "Ἐθνική Ἑλλάδος γειά σου". Παρομοίως συνδέθηκε καί τό τραγούδι τοῦ Νίκου Πορτοκάλογλου "Εἴμαστε πιά πρωταθλητές". Χθές, μετά τήν ἀπαράδεκτη συμπεριφορά τῆς Ἐθνικῆς μπάσκετ στόν ἀγῶνα μέ τήν Ρωσία, καί μέχρι νά γραφεῖ τραγούδι ἀντάξιό της, τό "Ἐθνική Ἐλλάδος γειά σου" καλό εἶναι νά ἐκφέρεται ὡς ἔνδειξη ἀποχαιρετισμοῦ γιά τήν ὅλη ἀντιαισθητική παρουσία, ἀντί θαυμασμοῦ καί ἐγκαρδιότητας πού ταίριαζε τό 1987.
Συνεπῶς, αὔριο τὸ βράδυ, στὸν νὸκ ἄουτ ἀγώνα τοῦ Παγκοσμίου πρωταθλήματος μπάσκετ Ἑλλάδα – Ἱσπανία, ὅποιος νοιώθει Ἕλληνας ὑποστηρίζει τήν Ἱσπανία.

Καπηλεία ἤ τζάμπα μαγκιά κ.Βαγιάνη;

Προηγούμενη ἀνάρτηση ( ἐδῶ) πού ἀναδημοσίευσα ἀπὸ τὸ ἰστολόγιο ΣΧΟΛΙΑΣΤΕΣ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ, ἀναφερόταν σὲ θέσεις τοῦ δημοσιογράφου κ. Τέλλογλου στὴν ἰστοσελίδα www.protagon.gr , οἱ ὁποῖες ἀργότερα ἀφαιρέθηκαν ἀπὸ τὸν κ. Σταῦρο Θεοδωράκη (τὸ πιθανότερο σὲ συνεννόηση μὲ τὸν κ.Τέλλογλου). Δὲν ξέρω ἂν ἡ συγκεκριμένη ἰστοσελίδα τῶν Πρωταγωνιστῶν ἔχει κανόνα νὰ παρεμβαίνει μὲ ἀνάλογο τρόπο καὶ στὰ σχόλια τῶν ἀναγνωστῶν, σὲ μένα ὅμως παρουσιάστηκε χθὲς λογοκρισία καραμπινάτη, κάνοντας τὴν «διαφορετικότητα» σκέψης, τῆς ὁποίας ὑπεραμύνονται στὸ πρωτοσέλιδο τοῦ www.protagon.gr , στὴν κυριολεξία κενὸ γράμμα.

Μὲ ἀφορμὴ τὸ ἄρθρο τῆς κ. Βαγιάνη http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=70&smid=382&ArticleID=3225&reftab=37&t=Ένας-από-μας , σχετικὰ μὲ τὴν δολοφονία τοῦ Σωκράτη Γκιόλια, ἔγραψα χθὲς ἕνα σχόλιο ἀκολουθώντας ὅλα τὰ προβλεπόμενα βήματα τῆς ἱστοσελίδας. Σὰν ἀπάντηση ἔλαβα ἕνα μήνυμα εὐχαρίστησης, μαζὶ μὲ τὴν ἐπισήμανση πώς θὰ δημοσιευόταν μετὰ τὴν ἔγκριση τοῦ διαχειριστοῦ. Ἀργότερα παρατήρησα ὅτι ἐνεκρίθη πρὸς δημοσίευση ἄλλο σχόλιο, στὶς 1. 24 μ.μ. Ἀντίθετα τὸ δικό μου σχόλιο τὸ ὁποῖο ἔδωσα νωρίτερα, γύρω στὴ 1.00 τὸ μεσημέρι, μὲ τίτλο ΤΖΑΜΠΑ ΜΑΓΚΙΑ κ.ΒΑΓΙΑΝΝΗ, δὲν εἶχε δημοσιευθεῖ. Οὔτε ὕβρεις περιεῖχε (προκαλῶ τὸ www.protagon.gr νὰ τὸ δημοσιεύσει ὥστε νὰ τὸ δοῦν καί νά κρίνουν ὅλοι οἱ ἀναγνῶστες) , φαίνεται ὅμως δὲν ἀντέχουν τὴν κριτικὴ καὶ τὴν ἀντίθετη ἄποψη. Σουφρῶσαν μὲ τὸ ἔτσι θέλω τὸ e-mail μου, ἀφοῦ μόνο μὲ αὐτὸ τὸν ὅρο δέχεται ἡ ἰστοσελίδα τους τὰ σχόλια ἀναγνωστῶν. Ἀκολούθησε μὴ δημοσίευση νέου σχολίου διαμαρτυρίας μου, γύρω στὶς 7.30 μ.μ., μὲ τὸ ὁποῖο ζητοῦσα κάποιες ἐξηγήσεις, ὡς ἑξῆς: 

Πυρσός λαμπρός τοῦ ὑπερτάτου φαροδείκτου (Ὀκτάνα - Ἀνδρέας Ἐμπειρίκος)

Ἀηδιασμένοι, μπουχτισμένοι, μπερδεμένοι, σχεδὸν πισθάγκωνα δεμένοι, ἀπὸ τὰ ψέματα καὶ τὶς φενάκες τῆς φοβερῆς ἐτούτης ἐποχῆς, τρεῖς-τέσσερεις φίλοι μου καὶ ἐγώ, ὅλοι μας ναυτικοὶ ἐκ ναυτικῶν, ὅλοι μας θαλασσινοὶ ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων, ἀπόφασι πήραμε νὰ φύγουμε.
Ψάχναμε λοιπὸν στοὺς χάρτες, ψάχναμε στοὺς φαροδεῖκτες νὰ βροῦμε τὴν πορεία μας, ποιοὺς κάβους θ’ ἀπαντήσουμε, πόσα καὶ ποιὰ φανάρια καὶ ποιὰ τὰ δύσκολα σημεῖα τοῦ πόντου, πρὶν ξεκινήσουμε γιὰ τὸ ταξίδι μας, πρὶν ρίξουμε πέτρα πίσω μας, πρὶν βγοῦμε στ’ ἀνοιχτά, ἄπιστοι ὅλοι μας, μὰ ὅλοι γιὰ πίστι διψασμένοι - ὅσο μεσ' στὴν καρδιὰ τοῦ θέρους γιὰ τ’ οὐρανοῦ τὸν ὄμβρο ἡ πυρωμένη γῆ.
Βρισκόμαστε λοιπὸν στὸ σπίτι μου, σὲ ἀπόστασι μικρὴ ἀπ’ τὸ λιμάνι, καὶ ὅλη τὴν νύκτα ψάχναμε μὲ τὴν ψυχὴ στὰ χείλη, νὰ μάθουμε ἐκ τῶν προτέρων, μὲ χάρτες, μὲ διαβῆτες, μὲ φακοὺς ὅ,τι νομίζαμε ἀπαραίτητο (ἀκοῦστε, ἀκοῦστε ἂν εἶναι δυνατόν!), τὸν πλήρη ἐκ τῶν προτέρων προορισμό μας! 

Ἡ ξεθεωτική Γερμανία...

Ἄνθρωποι τοῦ ΕΡΕΒΟΥΣ μέ τά φορέματα τοῦ ΛΑΟΥ, φορέσατε τά Φορέματα τοῦ ΦΩΤΟΣ.ΝΕΟΙ,ΝΕΟΙ,ΝΕΟΙ ἑτοιμασθῆτε διά τόν Ἀγώνα τοῦ ΦΩΤΟΣ κατά τοῦ ΣΚΟΤΟΥΣ.Ἐνδυθῆτε Ρουχικῶς,Σωματικῶς, Πνευματικῶς μέ ΗΛΙΟΝ. Λαμπροστολισθῆτε μέ τά ΦΩΤΑ καί τά ΧΡΩΜΑΤΑ τῆς Γῆς Σας. Καί πάρετε τά καμιτσίκια τῶν Χρυσῶν Ἀκτίνων καί κτυπᾶτε παντοῦ ἀλύπητα καί κατακέφαλα τό ΜΑΥΡΟΝ.

Καί ὅπως εἰς τάς Γερμανίας, εἶναι Ὁμίχλαι καί Σκοτάδια καί ἀντί Γραμμῶν ΟΓΚΟΙ καί Χρώματα Ἐρεβώδη καί ὅπως ὁ Ζωγράφος εἶναι Στραβός, ἡ Ζωγραφική εἶναι ἐπίπεδα καί Χρώματα. Καί εἶναι Γροθιά Φωτός καί Γροθιά Σκότους. Μπουνιά μέ μπουνιά. Καί εἶναι Γροθιές Σκότους καί μεγαλοδύναμη γροθιά Φωτός. Διότι εἶναι ὁ Ἀγών τοῦ Σκότους πού τείνει νά πνίξει τό Φῶς. Καί εἶναι ὁ Ἡράκλειος Ἀγών τοῦ Φωτός νά φανῆ εἰς τά ἀσφυκτικώτατα, ἀποπνικτικώτατα, σφίγγοντα καί πνίγοντα πανταχόθεν Σκοτάδια.

Ἔλθομεν λοιπόν εἰς τάς Εὐρώπας (1)...Περικλῆς Γιαννόπουλος

Οἱ τωρινοί ἔχουν φάγει ΤΡΕΛΛΟΧΟΡΤΟΝ καί ἔχουν πίει ΤΡΕΛΛΟΝΕΡΟΝ. Φεύγουν ἀπό τήν ἡμέρα καί πηγαίνουν εἰς τήν ΝΥΚΤΑ. Ζητοῦν ἀπό τήν Νύκτα τά ἔργα τῆς Ἡμέρας. Ζητοῦν ἀπό τήν ΝΥΚΤΑ τάς ΤΕΧΝΑΣ…ΓΡΑΜΜΩΝ καί ΧΡΩΜΑΤΩΝ.. Πηγαίνουν εἰς τό Ἔρεβος νά ἰδοῦν τό Φῶς. Εἰς τό Παρίσι…Μόναχον.

Ἔλθομεν λοιπόν εἰς τάς Εὐρώπας. Καί κατ’ ἐκλογήν! Καί κατά προτίμησιν! Καί κατ’ ἐξοχήν! Εἰς τάς Σκοτεινοτάτας! Τάς Ὑγροτάτας! Τάς Καρβουνοειδεστάτας! Τάς Σαπιωτάτας!. Εἰς αὐτάς τάς Γερμανίας, ὅπου πηγαίνουν οἱ μισοί Ἕλληνες καί γίνονται μέν Σοφολογιώτατοι ἀλλά καί ἀποδασκαλίζονται ἀλλά καί ἀπομιστριωτίζονται ἀλλά καί ἀποντοτορώνονται. Καί τό ὅτι ὁ Γύζης ἐκεῖ ἔγινε Γύζης, αὐτό δέν θά εἰπῆ ἀπολύτως τίποτε, διότι εἶναι Ἕνας, διότι ἔζησε μόνος, διότι ἔτυχε νά ἔχη Πορταθούρειον Ἑλληνικήν ψυχήν, καί διότι ἀσφαλέστατα, ἐάν μέ αὐτά τά μέσα ἦτο εἰς Χώραν Φωτεινήν καί εἰς Τέχνην Φωτεινήν, θά ἔφθανε ταχύτερα ἐκεῖ ὅπου ἔφθασε, θά ἔφθανε χίλια μέτρα ὑψηλότερα καί διότι… καί αὐτός ὁ Γύζης εἶναι ἡ ριζική ἄρνησις, ἀναίρεσις καί ἀναποδογύρισμα τοῦ Γραμματικοῦ καί Χροϊκοῦ…Πανγερμανισμοῦ! Ἄλλως τε αἱ Γερμανίαι μέ τά ἑκατομμύρια στερεοτυπωμένα φθηνά γρουσούζικα βιβλία, ἐγέμισαν τά κεφάλια τῆς Εὐρώπης Γερμανοϊδέες, ἄλλως τε οἱ νικημένοι Γάλλοι, κατά λόγον φυσικόν, ἐδέχθησαν εἰς τόν σβέρκον των καί τά λεξικά τοῦ Νικητοῦ, ἄλλως τε διά νά νικηθοῦν θά εἰπῆ ὅτι δέν ἦσαν τίποτε, ἄλλως τε καί αὐτοί ὑπεδέχθησαν τό Βόρειον …Φῶς! Τό ὁποῖον δέν εἶναι δυνατόν νά εἶναι οὔτε Βόρειον Σέλας, πρωτοστατούσης τῆς Ἀναγούλας Σάνδης καί παρά τάς διαμαρτυρίας τοῦ Χάϊνε, πού ἐγνώριζε καλύτερα φυσικά τόν τόπον του ἀπ’αὐτήν, ἄλλως τε καί αὐτοί μετά πολυετεῖς τρομεράς προπονήσεις ἐβαγνέρισαν, ἄλλως τε καί οἱ Ἄγγλοι, οἱ ἄλλοι αὐτοί ἐμποροβιομήχανοι τοῦ Πνεύματος καί τοῦ Ὡραίου, οἱ Γραμματικῶς καί Χροϊκῶς Καννίβαλοι ἐκτός ὀλίγων τεχνητῶν Μονάδων λόρδων θαυμασιωτάτων ἐπηρεάσθησαν, ἄλλως τε καί αὐτοί οἱ Ἰταλοί διά μίαν στιγμήν ἐτρελλάθησαν καί ἐστράφησαν πρός τό Σκότος καί τώρα μόλις ἀρχίζουν νά σείουν πρῶτοι αὐτοί φυσικά, τόν Βαρβαροβόρειον Γερμανικόν Ζυγόν, ἄλλως τε καί κατ’ οὐσίαν, κατά φύσιν, κατά ρίζαν, κατά ψυχήν, κατά γενικόν τύπον, κατά τήν ἐσωτάτην Αἰσθητικήν βάσιν, ὅλοι οἱ Εὐρωπαῖοι εἶναι συγγενεῖς καί ἀποτελοῦν ἕνα τύπον, ἄλλως τε καί τά Σκότη καί τά ὁμιχλώματα καί τά ἀγριώματα, τόσον ὅσον ἐνδιαφέρει ὑμᾶς, εἶναι περίπου τά αὐτά εἰς τά Λονδῖνα, εἰς τά Μόναχα καί εἰς τά Παρίσια ὅπου πηγαίνουν οἱ ἄλλοι μισοί τωρινοί καί ἀποκοκορικίζονται καί ἀποφαυλίζονται, καί ἀποπροστυχιάζονται καί ἀποκοκοτίζονται, τά Σάπια Παρίσια, τό Κρεατοπάζαρο Ἀνατολῆς καί Δύσεως, ὅπου ὅλαι αἱ Τέχναι καί ὅλοι οἱ Γάλλοι ὑμνοῦν τήν Γυναίκα…πού τούς τρέφει, τήν Γυναίκα- θηλυκόν, θηλυκόν-μπούτι, θηλυκόν-γάμπα, πρό πολλοῦ πλέον οὔτε αὐτό, ἀλλά τό θηλυκόν Φόρεμα, καί οὔτε φόρεμα καλά καλά, ἀλλά ἐσώρουχον, ἀλλά λινόν μεταξωτό καί νταντέλλα.