Πρωτομαγιά καί ἐργατική καί κόκκινη...

Οἱ 5 ἀναρχικοί τοῦ Σικάγου

Α) «Αὐτὲς οἱ ἰδέες δὲν εἶναι πουκάμισο γιὰ νὰ τὶς ἀλλάξεις» εἶπε στούς δικαστές ὁ Αὔγουστος Σπάϊς, ἕνας ἀπὸ τοὺς ἐκτελεσθέντες ἀναρχικούς, μετὰ τὴν μεγάλη ἀπεργία στὸ Σικάγο τὴν 1η Μαΐου 1886, τότε ποὺ οἱ ἐργάτες διεκδίκησαν τὴν καθιέρωση τοῦ ὀκταώρου. Σήμερα, ἐπέτειο ἐκείνης τῆς πρώτης ἐργατικῆς Πρωτομαγιᾶς τὸ τοπίο φαντάζει πολὺ χειρότερο. Μὲ τὴν ριζικὴ ἀνατροπὴ τῶν ἐργασιακῶν σχέσεων, τὴν ληστεία μισθῶν καὶ συντάξεων, τὴν καθιέρωση νέου ἀσφαλιστικοῦ νόμου ποὺ στὴν πράξη νομιμοποιεῖ τὴν κλοπὴ τῶν χρημάτων τῶν ἀσφαλιστικῶν ταμείων καὶ ἀπομακρύνει κάθε προσπάθεια διεκδίκησής τους, μία συνολικὴ ἀτζέντα «διάσωσης» ποὺ τὰ προηγούμενα μέτρα βαφτίζονται μεταρρυθμίσεις καὶ μέτρα ἀναδιάρθρωσης, μποροῦμε νὰ σχηματίσουμε τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν, μία ἀρκετὰ καλὴ εἰκόνα τοῦ πλαισίου ποὺ ἤθελαν νὰ ἀνατρέψουν οἱ ἐργάτες στὸ Σικάγο. Ὅμως ἠ ἐπάνοδος σὲ συνθῆκες Σικάγου 1886, εἶναι μᾶλλον ἀπίθανη. Ἡ διαφοροποίηση ἀπὸ τότε μέχρι σήμερα βρίσκεται ἀλλοῦ. Στὴν ἐποχή μας ἡ διεκδίκηση αἰτημάτων στὸ πνεῦμα καὶ στὴν μεθοδολογία τοῦ Σικάγου ( ἀπεργία), βαφτίζεται ἀπὸ ἀντιδημοκρατική, χρήζουσα κατασταλτικῶν μέτρων, μέχρι οὐτοπικὴ ἀφοῦ τὰ μέτρα ἐπιβάλλονται ὡς μονόδρομος, ὅπως μονόδρομος ἦταν καὶ οἱ πολιτικὲς πού μᾶς ἔφεραν μέχρι ἐδῶ. Καί τό χειρότερο εἶναι πώς αὐτή ἡ εἰκόνα τοῦ μονοδρόμου, πού μᾶς φέρνει σε χειρότερη μοῖρα ἀπό το Σικάγο, ἔχει γίνει πλατιά ἀποδεκτή. Τὸ νὰ λέγεται πώς ἡ ἀνυπακοὴ εἶναι ἐπίθεση στὴν δημοκρατία καὶ κατὰ τῶν συμφερόντων τοῦ ἔθνους εἶναι μιὰ ὕπουλη προπαγάνδα. Ὁ χαρακτηρισμὸς ἑνὸς ὁράματος σὰν οὐτοπίας, εἶναι πολὺ πιὸ ἐπικίνδυνος καὶ ἀντιδραστικὸς ἀπὸ τὴν διάλυση μιᾶς συγκέντρωσης μὲ τὴν βία.