Τό " ἀντιρατσιστικό" νομοσχέδιο ὡς συνεργός τῆς ἐθνικοφροσύνης στήν δολοφονία τῆς σκέψης καί τῆς ἔκφρασης...

Νόαμ Τσόμσκυ: Ἄν ἐφαρμόζοντο οἱ ἀρχές τῆς Νυρεμβέργης ὅλοι οἱ μεταπολεμικοί πρόεδροι ἔπρεπε να καθήσουν στο ἑδώλιο…

Τὸ παρακάτω κείμενο πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ διαβασθεῖ. Εἶναι ἕνα πολὺ δραστικὸ ἀντίδοτο στὴν μαζικὴ ἐξαπάτηση πού ἐπιχειροῦν τὰ λαμόγια τῆς ἐν Ἑλλάδι πολιτικῆς καὶ δημοσιογραφίας, πού σὰν πειθήνια σκυλάκια ἀναμασοῦν καὶ ἀναμεταδίδουν τὶς ὑποτιθέμενες κραυγὲς ἀγωνίας τῆς Εὐρώπης γιὰ ἀναβίωση τοῦ ναζισμοῦ. Μιά ἀκόμα ἰδεολογική ἐπιχείρηση πού ξεκίνησε ἐδῶ και μερικά χρόνια σέ εὐρωπαϊκά φόρα ταυτίζοντας ναζισμό και κομμουνισμό, χρησιμοποιῶντας τόν πρῶτο γιά να χτυπήσῃ τον δεύτερο. Εἴχαμε ἀσχοληθεῖ, πρίν ἀπό 4 χρόνια, καί στήν ἀνάρτηση Χιτλερισμός, σταλινισμός και δυτικοί δημοκράτες…

Πολλή φλυαρία τελευταῖα γιά τά λεγόμενα « ἀντιρατσιστικά» νομοσχέδια στό βάθος τῆς ὁποίας ἀχνοφέγγει ἡ ποινικοποίηση τῆς ἀντίθετης ἄποψης. Τό ἑλλαδικό ἐθνικό κράτος, τιμῶντας τήν ἀντιπνευματική του παράδοση καί τά ἀεριτζίδικα συντάγματα πάνω στά ὁποῖα οἰκοδομήθηκε, δέν ἔχει καμιά δυσκολία νά ἀκολουθήσῃ τά χνάρια τοῦ νόμου Γκεϋσσώ ( 1990), μέ βάση τόν ὁποῖο διώχθηκαν στήν Γαλλία διανοούμενοι κόντρα στό ρεῦμα, ὅπως ὁ καθηγητής Φωρισόν καί ὁ Ροζέ Γκαρωντύ.  Διεθνοῦς κύρους πολιτικοί ἀναλυτές, ὅπως ὁ καθηγητής Νόαμ Τσόμσκυ, πού μέ θάρρος ὑπερασπίσυηκε τόν καθηγητή Φωρισόν -ὄχι γιά τίς θέσεις του ἀλλά γιά τήν δυνατότητά του νά τίς ἐκφράζει -, θά κινδυνεύουν μέ ποινική δίωξη επί ἑλληνικοῦ ἐδάφους ἄν ἐπιμένουν νά ἀσκοῦν κριτική στήν δἰκη τῆς Νυρεμβέργης, ὄχι ἀμφισβητῶντας τό κατηγορητήριο κατά τῶν καταδικασθέντων ἐγκληματιῶν πολέμου, ἀλλά γιά ἐπιλεκτική ἀπονομή δικαιοσύνης καί " παράλειψη" ἐφαρμογῆς τοῦ νόμου σέ μερίδα τῶν νικητῶν. Ἀπόψεις πού ἐξέφρασε γιά τά ἐγκλήματα στήν Καμπότζη, ὅτι θά πρέπει νά λογοδοτήσουν ὄχι μόνον οἱ ἐρυθροί Χμέρ ἀλλά κυρίως οἱ ΗΠΑ, θά θεωροῦνται ποινικά κολάσιμες. Χῶρος ἄσκησης -καί διαστρέβλωσης -τῆς ἱστορικῆς ἐπιστήμης θά εἶναι ἀποκλειστικά τά ἐλεγχόμενα ΜΜΕ καί τά ποινικά ἤ συνταγματικά δικαστήρια, ἡ δέ κοινωνία καί οἱ διαφωνοῦντες θά μποῦν ὁριστικά στό περιθώριο. 

Οἱ "ἐθνικές" ἀρετές τοῦ μακρυγιαννισμοῦ καί τοῦ εὐρωλιγουρισμοῦ

Τοῦ Ἀθανασίου Διάκου( Μανώλης Ρασούλης)

Πέρυσι τὸ καλοκαίρι, ἀνάμεσα στὶς παραστάσεις τοῦ Φεστιβὰλ Ἀθηνῶν ἀνέβηκε τὸ θεατρικό ἔργο τῆς Λένας Κιτσοπούλου Ἀθανάσιος Διάκος – Ἡ ἐπιστροφή, καὶ οἱ ἁπανταχοῦ ἑλληναράδες, μέ μπροστάρη τόν δημοσιογράφο Θέμο Κομιστή, πετάχτηκαν θιγμένοι ἀπὸ τήν λακούβα τοῦ καναπὲ τους, ξεχειλίζοντας ἀπὸ ἱερὴ ἀγανάκτηση γιὰ τήν ἐπίθεση στήν ἱστορική μνήμη, προσβολὴ « ἐθνικοῦ» συμβόλου καί ἄλλα φαιδρά. Προσβολή πού διέπραξε ἡ "ἀνθέλλην" σκηνοθέτις, κατεβάζοντας ἀπὸ τὸ βάθρο ἕναν ἀπὸ τοὺς πολλοὺς ἐγκεκριμένους ἥρωες.

Χωρὶς νὰ ἔχω δεῖ τὸ ἔργο, κρίνοντας καὶ μόνο ἀπὸ τὴν ἀντίδραση τοῦ προβατοποιημένου πλήθους δὲν μπορῶ παρὰ νὰ ὑποστηρίξω τὴν σκηνοθέτιδα. Ἰσχυρίζομαι ὅτι καί ἡ Κιτσοπούλου, ὅπως καί ὁ Ρασούλης στό παραπάνω τραγούδι, σέβονται τήν μνήμη τοῦ Διάκου, σέ ἀντίθεση μέ τόν Θέμο Κομιστή πού τήν καπηλεύεται γιά νά πουλήσῃ φύλλα. Ἡ στρεβλή μνήμη, καί ὁ κάλπικος πρὸς τοὺς προγόνους σεβασμὸς χρησιμοποιοῦνται γιὰ νὰ κρύβουμε τὴν σημερινή μιζέρια μας. Ὅταν ὁ πατριωτισμός εἶναι ἀνεγκέφαλος, φαφλατάδικος καί ἄρα ἀντιηρωϊκός, δέν μπορεῖ νά πάρῃ μυρωδιά ὅτι ἡ Κιτσοπούλου, μέσα ἀπό τήν προβληματική της, ἀσχολεῖται μέ τήν δυνατότητα ὕπαρξης ἡρώων στίς σημερινές συνθῆκες. Δέν εἶναι προσκυνητής συμβόλων πού οὐδεμία σχέση ἔχουν μέ ὅτι συνέβη πρίν 200 χρόνια. Ὁ τζάμπα μάγκας ἑλληναράς εἶναι ἕνα ἀντίγραφο τοῦ κάθε εὐρωλιγούρη πού καί αὐτός προσκυνᾷ ἤ στέκεται προσοχή μπροστά σέ μιά φούσκα.

Πολυπολιτισμικά στρατόπεδα

Μὲ τὶς ἐξαγγελίες τῆς ἐπίσημης πολιτείας γιὰ σχέδια ἵδρυσης στρατοπέδων λαθρομεταναστῶν σηκώθηκε ὁ σχετικὸς θόρυβος ἀπὸ πολιτειακοὺς παράγοντες, φορεῖς, τοπικοὺς ἄρχοντες καί κοινωνίες. Θόρυβος σὰν αὐτοὺς πού πάντα δημιουργοῦνται στὴν χώρα μας, καὶ καλύπτουν τὸ σχεδὸν βέβαιο καὶ ἱστορικὰ ἐπιβεβαιωμένο ὅτι οἱ ἐξελίξεις πού μᾶς ἀφοροῦν δὲν καθορίζονται  ἐδῶ. Προφανῶς καί δέν συμμερίζομαι τίς ἀσυναρτησίες, ὅτι δίνονται κάποιες ἐντολὲς ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ, τίς ὁποῖες μαζί μέ σχέδια σκοτεινῶν ἐγκεφάλων σπεύδουν οἱ κυβερνῶντες νὰ ἐφαρμόσουν γιά νά διαστρεβλώσουν τήν ἑλληνική ἱστορία, νά ξεπουλήσουν τά ἑλληνικά χὠματα καί νά ἀλλοιώσουν το ἑλληνικό DNA –λές καί ὁ πολιτισμός καί ἡ ἱστορία εἶναι ὑπόθεση χημείας -. Αὐτό πού ἰσχυρίζομαι εἶναι ὅτι ἡ χώρα ἀπὸ συστάσεώς της ἀδυνατεῖ νὰ παράξει πολιτικὴ σκέψη καὶ ἐφαρμόσιμες προτάσεις καί ἀναγκαστικά σύρεται ἀπό τά γεγονότα. Καὶ γι’ αὐτὸ ἰδιαίτερα ὑπεύθυνο, ἀλλά καί δευτερευόντως ταυτόχρονα, εἶναι τὸ πολιτικό της προσωπικό. Πρωτίστως εἶναι οἱ «πνευματικοί» της ἄνθρωποι. Αὐτοί πού μέ τήν ἐθελοντική ἀπόσυρσή τους γίνονται οὐραγοί συνθημάτων καί ἀρνοῦνται νά προβάλλουν τήν συσχέτιση φιλελευθερισμοῦ, φασισμοῦ καί τό πῶς συνδέονται καί ἀξιοποιοῦν παράλληλα τήν κενολογία τῆς πολυπολιτισμικότητας, περιθωριοποιῶντας κάθε διαφορετική προσέγγιση.

Ἄς δοῦμε ὅμως τό θέμα πού ἀνέκυψε, ἀπό μία πιὸ οὐσιαστικὴ πλευρά, δηλαδὴ τελείως διαφορετικὰ ἀπὸ τό σκηνοθετημένο σκηνικό ἐφημερίδων, ραδιοφώνων καί τηλεοράσεων, πού «φυσικῷ» τῷ τρόπῳ ἔχουν καλύψει τό προαναφερθέν πνευματικό κενό. 

Ἡ εἰσβολὴ καὶ ἐπιβολὴ ὅρων κενῶν περιεχομένου, ὅπως «ἐλεύθερη ἀγορά», «πολυπολιτισμικότητα»,  «ἀνθρώπινα δικαιώματα», κάποια στιγμὴ ἀναπόφευκτα μετατρέπεται σὲ ἐξαγγελίες δημιουργίας στρατοπέδων γιὰ μετανάστες. Τό ἄν θά χαρακτηρίζονται ὡς ὑποδοχῆς, φιλοξενίας, ἢ συγκεντρώσεως καθορίζεται ἀπό τήν εἰκόνα πού θά ἀποφασίσει νά περάσει ἡ προπαγάνδα. Νομίζω ὅτι ὁ πιό παραστατικός ὅρος, πού κατά κάποιο τρόπο ἀποδίδει τήν ἐξέλιξη τοῦ φαινομένου εἶναι "πολυπολιτισμικό στρατόπεδο", ἐπειδή συνδυάζει τήν φιλελεύθερη διαστροφή μέ τόν φασισμό στόν ὁποῖο αὐτή καταλήγει.

Ἡ Ἑλλάς ὡς ἔννοια (2)

συνέχεια τῆς προηγούμενης ἀνάρτησης Ἡ Ἑλλάς ὡς ἔννοια(1) (σελ.365-377)

...Ἡ ἐλεεινὴ αὐτὴ ἰδεολογικὴ ἀθλιότης τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου, δὲν ὀφείλεται προφανῶς σὲ λόγους μειωμένης εὐφυΐας τῶν κατοίκων του (δὲν ὑπάρχουν ἄλλωστε κουτοὶ καὶ ἔξυπνοι λαοί). Εἶναι ἁπλῶς μιὰ κατάσταση κοινωνικῶς προσδιωρισμενη, λὸγῳ μὴ ὑπάρξεως βασικῆς ἐθνότητος στὸν ἑλλαδικὸν χῶρο. Καὶ ἐφκιάσθηκε ἔτσι ἐξ ἀρχῆς, γιὰ νὰ διατηρηθῆ κυρίως ἕνα εἰδικὸ νόημα στὴν λέξη «ἐπανάσταση» (τοῦ 1821). Διότι ἐπανάσταση, ὅπως εἴπαμε, σημαίνει καθεστωτικὴ ἀλλαγὴ μέσα σὲ ἕνα καὶ τὸ ἴδιο κράτος. Τὸ πρᾶγμα λοιπὸν ἀνακαλοῦσε παραστάσεις ἀντικαταστάσεως τῆς τουρκικῆς διοίκησης ἀπὸ μιὰ ἑλληνικὴ διοίκηση μέσα στὰ ἴδια ὅρια τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, ἤ ἐν πάσῃ περιπτώσει ἐλαφρῶς ἀλλοιωμένα, τουλάχιστον ὅσον ἀφορᾶ στὴν μεσογειακὴ λεκάνη. Ἡ «ἐπανάσταση» δηλαδὴ παρέπεμπε στὴν «Μεγάλη Ἰδέα». Ἦταν ὅμως ὄντως ἑλληνικὴ ἡ Μεγάλη Ἰδέα; Ἡ Μεγάλη Ἰδέα δὲν μποροῦσε νὰ εἷναι ἑλληνικὴ γιὰ τὸν ἁπλούστατο λόγο, ὅτι εὐθὺς ὡς προσπάθησε ἡ πολιτικὴ τῶν μεγάλων δυνάμεων νὰ ἐπιβάλη τὸ χριστιανικὸ κράτος καὶ οἱ ξεσηκωθέντες ἄκουσαν περὶ «νόμων τῶν βυζαντινῶν αὐτοκρατόρων», ἀμέσως ξέσπασε ὁ ἐμφύλιος πόλεμος πού κράτησε πάνω ἀπὸ δέκα χρόνια (ἐπισήμως- ἀνεπισήμως συνεχίζεται ἀκόμη). Οἱ ξεσηκωθέντες, δηλαδή, δὲν ἐξεσηκώθηκαν μὲ κάποιο ὅραμα ἐπανασυστάσεως τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, γιὰ τὸν ἁπλούστατο λόγο ὅτι ἦταν Ἀρβανίτες καὶ δὲν εἶχαν προγόνους των τοὺς βυζαντινοὺς αὐτοκράτορες. Ἦσαν οἱ ἄνθρωποι πολιτιστικῶς Ἕλληνες, ἄλλα ὄχι κατ' ἀνάγκην βυζαντινοί. Ἡ ἑλληνικὴ πολιτιστική τους σχέση ἦταν μὲ τὴν Βενετία καὶ τὴν νότια Ἰταλία, δηλαδὴ μὲ τὸν λεγόμενο «λατινελληνισμὸ» πού περιγράψαμε στὴν ἀρχή. Αὐτὸ φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸν τρόπο ἀσχολίας τους μὲ τὰ ἑλληνικὰ γράμματα. Μὲ τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες ἀσχολοῦνται καὶ ὄχι μὲ βυζαντινὰ τροπάρια. Μέχρι σήμερα δὲν βρέθηκε κανένα συγκεκριμένο καὶ ἱστορικῶς βιώσιμο σχέδιο τῆς Μεγάλης Ἰδέας, ἕνα σχέδιο δηλαδὴ πού ἔπρεπε νὰ ὕπαρχη, ἂν ὄντως ἀποτελοῦσε πολιτικὴ πρόθεση. Μέσα στὶς μυθολογικὲς παραστάσεις τοῦ λαοῦ, ἡ Μεγάλη Ἰδέα δὲν ἦταν τίποτε περισσότερο ἀπὸ τὸ «πάλι μὲ χρόνια μὲ καιροὺς» ὅταν λιγοστέψουν οἱ ἁμαρτίες. Βασικὰ ὅλοι ἦσαν εὐχαριστημένοι μὲ τὴν ὀθωμανικὴ διοίκηση, ὅλοι κύτταζαν τὶς δουλειὲς των πού πήγαιναν πολὺ καλὰ καί, ὅπως παρατηρεῖ ὁ Iorga, κάθε ἄλλο παρὰ κάποια Μεγάλη Ἰδέα τοὺς ἐνδιέφερε, ἀποφεύγοντας κι' αὐτὰ τὰ μεγάλα κρατικὰ ἀξιώματα. Ὅταν ὑπάρχουν ἄλλωστε ἕλληνες τραπεζίτες στὴν Κων/πολη πού δανείζουν τὸν σουλτάνο, γιατί νὰ θέλουν νὰ τὸν καταργήσουν; 

Ἡ Ἑλλάς ὡς ἔννοια (1)

Σὲ προηγούμενες ἀναρτήσεις προσπάθησα μὲ μερικὰ ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Γεράσιμου Κακλαμάνη «ΤΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ» ΖΗΤΗΜΑ ΣΗΜΕΡΑ, νὰ δώσω μία εἰκόνα γύρω ἀπὸ τὴν πολιτικὴ τῆς Εὐρώπης σὲ σχέση μὲ τὸν λειτουργικά αὐτάρκη καί ἑνιαῖο πολιτιστικά χῶρο τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου, ὅταν ἀποτελοῦσε ἐπικράτεια τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας. Σὲ δύο ἀναρτήσεις – αὐτὴ καὶ τὴν ἑπόμενη- μὲ τίτλο «Η ΕΛΛΑΣ ΩΣ ΕΝΝΟΙΑ» παρουσιάζονται ὁ ρόλος τοῦ κράτους «ΕΛΛΑΣ» ποὺ ἵδρυσαν οἱ Μεγάλες Δυνάμεις τῆς τότε ἐποχῆς, οἱ συνθῆκες καὶ οἱ σχεδιασμοὶ κάτω ἀπὸ τοὺς ὁποίους δημιουργήθηκε. Σὲ μεγάλο βαθμὸ ἡ τωρινὴ τραγελαφικὴ κατάσταση τῆς χώρας μας ὀφείλεται σὲ ἱστορικὰ δεδομένα ποὺ ἄλλα λήφθηκαν ὑπ’ ὄψιν καὶ ἄλλα σκοπίμως παραλήφθηκαν. Τὰ σημερινὰ προβλήματα δὲν εἶναι ἄσχετα μὲ τὶς παλιὲς καταστάσεις, ἡ δικιά μας εὐθύνη ὑπαρκτὴ καὶ ἀναμφισβήτητη, κυρίως στὸν βαθμὸ ποὺ ἀρνούμαστε νὰ γυρίσουμε τὸ κεφάλι πρὸς τὰ πίσω, νὰ ψάξουμε τὰ πράγματα ἀπὸ τὴν ἀρχή, προτιμώντας νὰ καταπίνουμε ψέμματα καὶ τὸ κουτόχορτο ποὺ μᾶς προσφέρεται ( με το ἀζημίωτο), μασημένο. Ὅταν ἡ αὐτογνωσία τοῦ λαοῦ εἶναι κάτω τοῦ μηδενός, ἡ ἀξιοπρέπεια του εἶναι ἀνύπαρκτη, ἄγεται και φέρεται ἀπό τόν κάθε ὑπερόπτη σκερβελέ, τό ἕνα χέρι του καταλήγει τεντωμένο ζητιανεύοντας, ἐνῶ μὲ τὸ ἄλλο αὐτομαστιγώνεται. Προσοχὴ στοὺς καθαρῶς «ἐθνικὰ» σκεπτόμενους ὑποτιμῶντας ἤ ἀδιαφορώντας γιά τά κοινωνικά ζητήματα, προσοχὴ καὶ στοὺς «ἐκσυγχρονιστές», «διαχειριστὲς» καὶ λάτρεις τῆς «προόδου». Ἀλληλοσυμπληρώνονται.
Θὰ κλείσω αὐτὴ τὴν εἰσαγωγὴ βάζοντας κάποιους συνδέσμους ἀπό παλιότερες ἀναρτήσεις, σχετικοὺς μὲ τὸ θέμα. Ὁ ὑπέροχος Περικλῆς Γιαννόπουλος –πού κάποιοι ἀνεγκέφαλοι «προοδευτικοί» ἀδυνατοῦν νά κατανοήσουν καί σέ ἀγαστή ὁμοψυχία μέ τούς ὑποστηρικτές τῆς καθαρότητας τῆς φυλῆς τόν χαρακτηρίζουν ἐθνικιστή,- μέ τήν φράση του ΕΛΛΑΔΙΚΟΝ ΕΛΩΔΕΣ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ πρίν ἀπό ἑκατό χρόνια συνόψισε θαυμάσια τά χαρακτηριστικά ἑνός "κράτους" πού ἔχει μέχρι σήμερα ἀποδειχθεῖ ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός τοῦ ἑλληνισμοῦ ὠς πολιτισμοῦ.

Δυτική Εὐρώπη, ἀποικίες καί ἀνατολική Μεσόγειος (1)

Δυτική Εὐρώπη, ἀποικίες καί ἀνατολική Μεσόγειος (2)

Δημήτρης Δημητριάδης ( Ἑμεῖς καί οἱ Ἕλληνες, Πεθαίνω σά χώρα)

Περικλῆς Γιαννόπουλος


Ἡ Ἑλλάς ὡς ἔννοια ( Γεράσιμος Κακλαμάνης -ΤΟ "ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΝ ΖΗΤΗΜΑ" ΣΗΜΕΡΑ σελ. 353-364)

Φιλελευθερισμός καί "δημοκρατία" ἐναντίον γηγενῶν πολιτισμῶν

Διαχείριση τῶν γηγενῶν πολιτισμῶν καί μεταπολεμική νέα ἐποχή.
( Γεράσιμου Κακλαμάνη: Τό "Ἀνατολικόν ζήτημα" σήμερα , (1998),σελ. 296-306)
Ὁρισμὸς τοῦ πλούτου δὲν γράφεται σὲ κανένα λεξικὸ τοῦ κόσμου –σωστὰ φυσικά, μιά καὶ τέτοιος ὁρισμὸς δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξη. Γράφεται ὅμως συχνὰ ἕνας οἰκονομοτεχνικὸς ὁρισμὸς τῆς φτώχειας ( ποὺ κι’ αὐτὸς βέβαια στερεῖται τελικοῦ νοήματος, ἀφοῦ ἀντίστοιχο τέτοιο τοῦ πλούτου δὲν ὑπάρχει ). Ὡς φτώχεια λοιπὸν ὁρίζεται «νὰ ζῆ κανεὶς κάτω του «ἐλαχίστου ὑπάρξεως» ( Existenzminimum)» -βλ. π.χ. W.Ziegenfuss, Handbuch der Soziologie, 1956, σέλ. 987. Ἕνας βασιλιὰς κατὰ ταῦτα, ὁ ὁποῖος θέλει νὰ κάνει δέκα πολέμους, ἀλλὰ ἔχει τὰ ἔξοδα μόνο γιὰ τοὺς ἐννιά, ζῆ προφανῶς κάτω του «ὁρίου ὑπάρξεως». Αὐτὸ τὸ «ἐλάχιστον ὑπάρξεως» συνεπῶς, ἀφοῦ δὲν μπορεῖ νὰ ἀναφερθῆ στὴν κατ’ ἄτομον ἔννοια, ἀναγκαστικῶς ἀναφέρεται σὲ «πληθυσμιακὴν» τέτοια καὶ ὑπονοεῖ ἁπλούστατα τὸ κατ’ ἄλλην ἔκφραση «κατὰ κεφαλὴν εἰσόδημα» ( τὸ ὁποῖον δὲν ἀντιστοιχεῖ πάντα πρὸς τὸν οἰκονομικὸ πλοῦτο μιᾶς χώρας). 

Δυτική Εὐρώπη, ἀποικίες καί Ἀνατολική Μεσόγειος (2)

Γεράσιμος Κακλαμάνης, Τό Ἀνατολικό Ζήτημα Σήμερα ( σελ.342-353)

συνέχεια τῆς προηγούμενης ἀνάρτησης http://katotokerdos.blogspot.com/2010/03/1.html


...Τὸ ἐκπληκτικὸ στὴν ἱστορία γεγονός, ὅτι ἡ ἀνατολικὴ Ἐκκλησία μὲ τὸν ἕνα τρόπο ἤ τὸν ἄλλο κατάφερε νὰ κράτηση τὴν ἑνότητα τοῦ ἀνατολικομεσογειακοῦ ὀργανισμοῦ ἐπὶ 2.000 χρόνια σχεδόν, καὶ ὅτι μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἑνότητα ἐξεπήγασε ἡ Βενετία, ἐπῆλθε ἡ Ἀναγέννηση γιὰ τὴν δυτικὴ Εὐρώπη καὶ ἡ βιομηχανικὴ ἀνάπτυξή της μὲ τὰ μαζεμένα κεφάλαια πού προείπαμε, εἶναι γεγονότα ὁλικῶς ἀνύπαρκτα στὴν σημερινὴ γενικὴ συνείδηση. Ἀλλὰ δὲν χρειάζονται αὐτὲς οἱ συνειδητοποιήσεις γιὰ μιὰ «νέα τάξη» τοῦ κόσμου; Δὲν μᾶς χρειάζεται λίγο περισσότερο ἰδεολογικὸ θάρρος; Μὲ τὸ ἀκαθορίστου περιεχομένου ἐφεύρημα «Εὐρώπη», εἶναι φυσικὸ τὰ πράγματα νὰ μὴν ἐξικνοῦνται παραπέρα ἀπὸ τὸν... Ἰωάννη Παλαιολόγο καὶ νὰ παραγνωρίζεται ἡ ὄντως βαθύτατη πανευρωπαϊκὴ συνείδηση τῶν «ἀνθενωτικῶν», οἱ ὁποῖοι ἐργάσθηκαν μὲ ἱστορικὸ αἰσθητήριο τὴν ἑνότητα τοῦ μεσογειακοῦ ὀργανισμοῦ, ὥστε ἀκριβῶς νὰ ἔχη σήμερα ἡ Εὐρώπη τὶς (ἐπὶ τοῦ παρόντος δυνάμει) προϋποθέσεις γιὰ μιὰ ἱστορικὴ ἑνότητα τοῦ μέλλοντος. Πολὺ πιθανὸν νὰ χρειασθῆ καὶ τὸν Ἅγ. Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ, ἂν ὄχι νὰ τὸν ξεκρεμάσουμε ἀπὸ τὴν χορεία τῶν ἁγίων, ὁπωσδήποτε νὰ κρεμάσωμε τὸ πορτραῖτο του μεταξὺ τῶν μεγαλυτέρων τῆς ἱστορίας πολιτικῶν... Τονίζεται ἡ «ἕνωση», ἄλλα τί θὰ γινόταν μ' αὐτὴ τὸ χρησιμώτερο ἀπ' αὐτὸ πού ἔγινε μὲ τὴν «μὴ ἕνωση»; Δυνατὴ βέβαια ἡ «ἕνωση» πρακτικὰ καὶ θεωρητικὰ δὲν ἦταν, κάποιες νέες κατανοήσεις ὅμως τῶν πραγμάτων μᾶς χρειάζονται. Δυστυχῶς, παρὰ τὸ μυθολόγημα τῆς «Εὐρώπης» καὶ τῆς «Δύσεως», ὁ χριστιανικὸς τουλάχιστον κόσμος τῆς Ἀνατολῆς δὲν νομίζομε νὰ ἔπαψε ποτὲ νὰ αἰσθάνεται Εὐρώπη καὶ ἔτσι νὰ φέρεται. Πιθανὸν εἶναι ὁ ὁρισμὸς τῆς Εὐρώπης πού μᾶς λείπει. Ὅταν ὁ Ἰωάννης Βατάτζης πολεμάη τοὺς Λατίνους στὴν Κων/πολη, ἀλλά παντρεύεται τὴν Μαρκεζίνα (σὲ μιὰ τόσο κρίσιμη ἐποχὴ καὶ μὲ δεδομένον τὸν ρόλο τῆς «Gesinnungsethik» στοὺς χώρους αὐτούς), εἶναι γιατί ἐνεργεῖ μὲ μιὰ πιὸ σύνθετη συνείδηση Εὐρωπαίου, ἀπὸ ὅσο ὑπονοοῦν οἱ ἰδεολογικοὶ μονόδρομοι τῆς σήμερον... Δυστυχῶς, ἡ βαθύτατη συνείδηση τῶν «Ἀνατολικοευρωπαίων» εἶναι μία καὶ μόνη: ὅτι αὐτοὶ πάντα ἀγωνίζονταν νὰ κρατήσουν μίαν ἑνότητα τοῦ χώρου τῆς ἀνατολικῆς Εὐρώπης, ἡ ὁποία πάντα ἐκαταλύετο ἀπὸ τὴν δυτική. Αὐτὸ τελικῶς εἶναι τὸ «ἱστορικὸ νόημα» τοῦ «φακιολίου» τοῦ Λουκᾶ Νοταρᾶ...
 

Δυτική Εὐρώπη, ἀποικίες καί Ἀνατολική Μεσόγειος (1)

Γεράσιμος Κακλαμάνης -Τό Ἀνατολικό Ζήτημα Σήμερα ( σελ. 332-342 )

...Εἴπαμε ἤδη προηγουμένως ὅτι ἡ δυτικὴ Εὐρώπη ζῆ ἀνέκαθεν εἰς βάρος τῆς ἀνατολικῆς Μεσογείου, πράγμα πού μὲ μιὰ πρόχειρη ματιὰ στὴν ἱστορία προκύπτει εὐχερῶς. Εἶναι τώρα ἡ ὥρα νὰ τὸ ἀποδείξωμε κάπως πιὸ ἐμπεριστατωμένα, προκειμένου νὰ δείξωμε ὅτι αὐτὸς ὁ χῶρος ἔχει πολλὰ ἀκόμη νὰ προσφέρη. Ἀλλὰ ὄχι ὅπως εἶναι. Πρὸς τοῦτο δὲν εἶναι ἀνάγκη προφανῶς νὰ συμφωνήσωμε μὲ ὅλες τὶς ἐπικρατοῦσες ἀπόψεις στὴν ἱστοριογραφικὴ ἐπιστήμη, οἱ ὁποῖες συνήθως ἐξηγοῦν λιγώτερα ἀπὸ ὅσα διατείνονται (οὔτε ἄλλωστε ἔχουν καμμιὰν ἀποδεικτικὴ ἰσχύ, διότι τότε οὔτε ἡ Εὐρώπη θὰ ἦταν ἡ μικρὴ δύναμη πού εἶναι σήμερα, οὔτε ἡ Ἀγγλία λ.χ. τὸ περιφερειακὸν κράτος πού εἶναι...). 

Εὐρωεκλογές -1 (Γεράσιμος Κακλαμάνης- "Τό Ἀνατολικό" ζήτημα σήμερα)

Αὐτό πού μοιάζει νά διαφεύγει τῆς μερίμνης τῶν ἱστορικῶν εἶναι μία μονάδα μετρήσεως τοῦ ἱστορικοῦ χρόνου. Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἐκράτησαν τήν «αὐτοκρατορία» τους περίπου πέντε αἰῶνες. Ἄλλους τόσους περίπου κράτησαν καί οἱ Ρωμαῖοι. Ἡ Βυζαντινή Αὐτοκρατορία κράτησε πάνω ἀπό δέκα αἰῶνες καί ἡ Ὀθωμανική περίπου τό μισό. Ἡ «εὐρωπαϊκή αὐτοκρατορία», ἀρχῆς γενομένης ἀπό τό 1821 μέ τήν «ἑλληνική ἐπανάσταση»
(διότι μέ αὐτή ἐπιτυγχάνεται ἡ ὑπαγωγή τοῦ ἀνατολικομεσογειακοῦ χώρου στήν δυτικοευρωπαϊκή ἐπιρροή καί συνεπῶς τό «αὐτοκρατορικό» ἔργο τῆς «Εὐρώπης» ὁλοκληρώνεται), δέν κράτησε καλά καλά οὔτε ἕναν αἰῶνα. Ἀπό τόν πρῶτο παγκόσμιο πόλεμο κι’ ἐδῶ, ἡ ἐπιρροή τῆς Εὐρώπης ἀνά τόν κόσμο ἀκολουθεῖ μίαν κάθετο πτώση, πού γιά νά κρατηθῆ μερικά –ἔστω μέ ἡμίμετρα καί μέ προοπτικές δεκαετίας – ἀπαιτήθηκαν δύο παγκόσμιοι πόλεμοι καί ὅλη ἡ μακρά περίοδος τοῦ ψυχροῦ πολέμου. Ἀλλά μία ἐμπόλεμη κατάσταση, κατά τό μεγαλύτερο μέρος τοῦ παρόντος αἰῶνος, τί ἄλλο μπορεῖ νά ἀποδεικνύει παρά τήν ἐγγενῆ ἀδυναμία πολιτικῆς λειτουργίας τῆς δυτικῆς Εὐρώπης; Τελικῶς, πολιτική ἱστορία ἐκτός ἑαυτῆς, ἡ δυτική Εὐρώπη δέν ἐδημιούργησε. Παραβλεπομένης τῆς τεχνολογίας –πού ἀποτελεῖ ἕνα ἱστορικό προϊόν τοῦ μεσογειακοῦ ὀργανισμοῦ ἐν συνόλῳ -, ἡ πολιτική ἱστορία τῆς Εὐρώπης, εἶναι ἕνα σύνολο πολέμων καί ἐπιθέσεων κατά ἄλλων λαῶν, τό ὁποῖον οἱ «εἰδικοί» ἐπιεικῶς ὠνόμασαν «ἄνοιγμα τοῦ κόσμου». Τό «ἄνοιγμα» αὐτό στηρίχθηκε σέ ἕνα οἰκονομικό καθεστώς πού οἱ πάντες σήμερα ἀπορρίπτουν , ἀνεπτυγμένοι καί μή, καί πού οὐδεμία πολιτική σχέση μέ κανένα ἐδημιούργησε ἀλλά μόνο σχέση ἀντιθέσεως καί βίας. 
 

Φιλελευθερισμός, ἐπιστήμη, μᾶζα, πολιτισμός -ΤΟ "ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ" ΣΗΜΕΡΑ (5)

«ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ» ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΜΑΖΑ

…Στόν τομέα τῆς ἐπιστημονικῆς γνώσης μποροῦμε νά μιλήσουμε περί προόδου. Ἄν αὐτή εἶναι πρόοδος καί ἐξ’ ἀντικειμένου, δηλαδή ἄν σημαίνη ταυτόχρονα καί προαγωγή τῶν κοινωνικῶν σχέσεων τῶν ἀνθρώπων, εἶναι ἕνα ἄλλο ἐρώτημα στό ὁποῖο ἡ ἀπάντηση δέν εἶναι τόσο εὔκολη. Διότι ἡ μηχανή εἰσβάλλει στίς κοινωνικές σχέσεις τῶν ἀνθρώπων καί συνεπῶς δέν ὑπόκεινται πάντα στούς καθορισμούς πολιτιστικῶν τελῶν (στόν καπιταλισμό καθόλου).
Ἐπικρατεῖ βεβαίως ἡ λαϊκή ἀντίληψη ὅτι ἡ τεχνολογία θεραπεύει ἀνάγκες, αὐτό ὅμως εἶναι ἐν μέρει σωστό, διότι ἡ μηχανή γενικῶς θεραπεύει τίς ἀνάγκες πού ἡ ἴδια δημιουργεῖ. Αἰσθανόμαστε σήμερα τήν ἀνάγκη τοῦ αὐτοκινήτου ἐπειδή ἔχομε τό αὐτοκίνητο , ὁ ἄνθρωπος στόν μεσαίωνα δέν αἰσθανόταν τήν ἀνάγκη του. Σέ κάποια μακρυνά χρόνια τοῦ ἀπωτάτου μέλλοντος, πιθανόν ὁ ἄνθρωπος νά κινῆται μέ… τό μαγικό χαλί, ἐκμεταλλευόμενος τά ἠλεκτρομαγνητικά πεδία τῆς Γής, καί μετακινούμενος κατά βούληση ἐντός ἐλαχίστου χρόνου. Σίγουρα τό … χαλί θά τοῦ ἐξυπηρετῆ ἀνάγκες , τίς ὁποῖες ἐμεῖς σήμερα οὔτε κάν φανταζόμαστε, καί εἶναι βέβαια ὅτι γιά τόν ἄνθρωπο αὐτό τά σημερινά μας μέσα θά τοῦ φαίνονται πρωτόγονα. Τήν ἀνάγκη τοῦ… χαλιοῦ ὅμως δέν τήν αἰσθανόμαστε σήμερα, διότι ἁπλούστατα δέν τό ἔχομε. 

Ἡ ἔννοια τῆς προόδου -ΤΟ "ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΝ ΖΗΤΗΜΑ" ΣΗΜΕΡΑ(3)

Ἡ πιό τρεχόντως ἐνδιαφέρουσα διαφορετική περί ζωῆς ἀντίληψη, δηλαδή ἡ ἔχουσα σχέση καί μέ τόν πρώην σοσιαλισμό, εἶναι ἡ ἀναπτυχθεῖσα ἐπί τοῦ ἀνατολικοῦ ἠμισφαιρίου καί ἡ ὁποία πρεσβεύει, ὅτι ἡ ζωή δέν εἶναι μέσον γιά σκοπούς, ἀλλά ὁ σκοπός ὅλων τῶν μέσων. Ἡ προσωπική ζωή τοῦ ἀτόμου, δηλαδή, καί ὄχι ἡ ζωή ὡς «ἀνθρώπινον εἶδος». Κανένα εἶδος ρατσισμοῦ πού νά ἐπικαλύπτεται μέ κάποια «θεωρία» σοσιαλδαρβινισμοῦ… Εἶναι βέβαια φανερό ὅτι σέ μία τέτοια περί ζωῆς φιλοσοφία, δύσκολα παρεισφρέουν ἀντιλήψεις περί «προόδου». Ἡ «πρόοδος» εἶναι στατιστικῶς μετρήσιμον μέγεθος, ἐνῶ ἡ παραπάνω περί προσωπικῆς ζωῆς ἀντίληψη τόν σκοπό τῆς κάθε «προόδου» τόν ἔχει ἐξ ἀρχῆς δεδομένον ὡς ἀφετηρία. Ἐδῶ εἶναι ἴσως ἀπαραίτητη μία μικρή ἐπιμονή στήν διαφορά. Καθόλου δέν ἀποκλείεται ἡ ὅποια περί προόδου φιλοσοφία νά ἔχει δυνάμει στόχο τήν ἀξιοποίηση τῆς ἀτομικῆς ζωῆς. Μόνο ὅτι στά καπιταλιστικά δεδομένα, μέχρι τώρα, ἡ προσωπική «εὐδαιμονία» ( συνισταμένη κατά τήν θεωρία τοῦ Λώκ στήν ἀπόλαυση ὑλικῶν ἀγαθῶν) συνιστᾶ στατιστικόν μέγεθος καί ὄχι φιλοσοφική κατηγορία, διότι ἁπλούστατα τά ὑλικά πού θά καταναλώση ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά τά παράγη ὁ ἴδιος. Ἡ κοινωνία συνεπῶς πρέπει νά εὐημερῆ, λέει ἡ θεωρία, γιά νά εὐημερῆ καί ὁ ἄνθρωπος, ἄρα ὀρθῶς ἡ ζωή εἶναι μέσον πρός σκοπούς. ( Ὁ ὅρος βέβαια «κοινωνική εὐημερία» δέν εἶναι τόσο προφανής στήν σημασία του, ὅσο ὑποβάλλει ἡ περί «ἀναπτύξεως» ἰδεολογία. Δέν εἶναι δηλαδή προφανές ὅτι «εὐημερία» καί «εὐμάρεια» εἶναι ὄροι ταυτόσημοι, ἀλλά τοῦτο ἀπαιτεῖ ἡ ἰδεολογία τῆς «προόδου» πού πρός στιγμήν δέν θά μᾶς ἀπασχολήση). 

Κοινή γνώμη, ἰδεολογία καί ἱστοριογραφία-ΤΟ "ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΝ ΖΗΤΗΜΑ" ΣΗΜΕΡΑ(2)

… Ὅπως βλέπομε στίς παραπάνω συζητήσεις γιά τήν «Εὐρώπη» θεωρεῖται δεδομένο ὡς κοινή συνείδηση αὐτό πού ἡ «ἱστοριογραφία» πέτυχε γιά τίς ἰδεολογικές ἀνάγκες τῆς «Εὐρώπης»: τήν ἀπουσία σημασίας ὅλων τῶν ἄλλων πολιτισμῶν. Εἶναι ὁ «πολιτισμός» στήν Τουρκία πού καθοδηγεῖ τήν Ἀστυνομία καί ὄχι ἄλλα προβλήματα μέ τά ὁποῖα εἶναι δυνατόν ἡ «Εὐρώπη» νά ἔχει σχέση. Ἡ ταύτιση «ἱστοριογραφίας» καί «κοινῆς γνώμης» εἶναι ἀπόλυτη. Δέν εἶναι βέβαια τυχαῖο ὅτι «ἱστοριογραφία» καί «κοινή γνώμη» ἐμφανίζονται ταυτόχρονα στό πολιτικό προσκήνιο ἱστορικά. Αὐτό πού βασικά προέχει εἶναι ἡ «κοινή γνώμη». Αὐτή ἀποτελεῖ τό ἐργαλεῖο τῆς πολιτικῆς, κυρίως τῆς ἐξωτερικῆς, μέ πρῶτο μεγάλο κύμα στήν νεώτερη ἱστορία τόν «φιλελληνισμό». «Φιλελληνισμός» εἶναι ἡ ἰδεολογία μιᾶς «κοινῆς γνώμης», ἡ ὁποία θά χρησιμοποιηθῆ γιά τήν νεώτερη εἰσδοχή τῆς δυτικῆς Εὐρώπης στόν χῶρο τῆς ἀνατολικῆς Μεσογείου καί τῶν Βαλκανίων. Μέ αὐτή τήν θεωρία περί «κινδύνων» ( ἐν προκειμένω τοῦ ρωσικοῦ «κινδύνου», ὅπως ἀναλυτικώτερα στό κείμενο θά δοῦμε), ὅπως ἀκριβῶς καί σήμερα αὐτοί χρησιμοποιοῦνται ἰδεολογικῶς γιά τήν τρέχουσα διαμόρφωση τῆς κοινῆς γνώμης. Ἡ κοινή γνώμη δέν εἶναι γνώμη, ἀλλά μία τεχνικῶς κατασκευαζομένη ἰδεολογία ἑκάστοτε. 

Γεράσιμος Κακλαμάνης ( 1940-2003) -"ΤΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΝ ΖΗΤΗΜΑ" ΣΗΜΕΡΑ (1)

…..Τοῦτο τό βιβλίο εἶναι ἕνα βιβλίο γιά τήν Εὐρώπη καί εἶναι ἕνα βιβλίο αἱρετικό – δηλαδή ἕνα βιβλίο πού σκοπεῖ νά ἐγγίση συνειδήσεις. Ὅτι τόν σκοπό του ἐξ ἀρχῆς τόν πέτυχε, ἀποδεικνύεται ὄχι μόνον ἀπό τήν ἐπί δεκαετίαν σχεδόν ἀπαγόρευση ἐκδόσεώς του ( καί τῶν ἀπεριγράπτων τακτικῶν γιά νά ματαιωθῆ τελικῶς αὐτή –τοῦτο ὅμως εἶναι θέμα ἑνός ἄλλου βιβλίου ) ἀλλά καί ἀπό τό γεγονός ὅτι πολλά ἀπό τά θέματά του κατέστησαν ἐν τῷ μεταξύ ζητήματα διεθνῶν συζητήσεων. Περί τοῦ προβλήματος, ὅμως, πώς οἱ ἰδέες μεταβάλλονται σέ προβλήματα τῆς ἐποχῆς, διεκδικοῦντα ὡστόσο συγκεκριμένες ἐπωνυμίες, θά διαλάβωμε παρακάτω. Ὑπάρχει μία μικρή λεπτομέρεια ἐπ’ αὐτοῦ, πολύ κοντά σέ ὡρισμένα νοήματα τῶν ἀκολουθουσῶν σελίδων. Πρόκειται λοιπόν γιά ἕνα βιβλίο γιά τήν Εὐρώπη, ἀλλά ὄχι γιά τήν « Εὐρώπη» ὡς ἰδεολόγημα, καθώς τήν ξέρουμε, ἀλλά γιά τήν Εὐρώπη ὡς ἀνερευνώμενη πραγματικότητα τοῦ μέλλοντος. Ἡ ὑλική ὑπόσταση τῆς Εὐρώπης εἶναι ταυτόσημη μέ τό μέλλον της ὡς ἐννοίας καί ὄχι ὡς ἐπιχείρησης.