Στήν ἀρχή τό πῆρα γιά φιλί

Οἱ σύγχρονες κοινωνίες εἶναι κοινότητες ἀτόμων μὲ κοινὰ χαρακτηριστικὰ τὸ αὐτοπερίβλημά τους καὶ τοὺς αὐτοπεριορισμούς τους. Τὸ καθένα μέλος τῆς κοινότητας λύνει τὰ προβλήματά του τραβολογῶντας τοὺς δικούς του, τοὺς ἰδιωτικοὺς του ἱμάντες. Ἡ «ἑξατομίκευση» τῶν προβλημάτων καθενὸς μέλους σημαίνει ὅτι ἡ ἐπίλυσή του δὲν ἔχει νὰ κερδίσει τίποτα ἀπὸ τὴν ἐμπειρία κάποιου ἄλλου μέλους τῆς κοινότητας πού ἀντιμετώπισε τὰ ἴδια ἢ παρόμοια προβλήματα. Δὲν ἔχει νόημα λοιπὸν κανεὶς νὰ ἀκούει κανέναν, κανεὶς νὰ δίνει σημασία στὰ λεγόμενα τοῦ ἄλλου, νὰ χρησιμοποιεῖ τὴν ὁμιλία ὡς μέσον ἐπικοινωνίας. Ἡ «κοινότητα» εἶναι ἕνα σύνολο ἀτόμων τὰ ὁποῖα συγκεντρώνονται κάτω ἀπὸ μία στέγη, ἢ καλύτερα μπροστὰ ἀπὸ μιὰ ὀθόνη, ἡ ὁποία ἐπιδεικνύει τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο τὸ κάθε μέλος τῆς κοινότητας πρέπει νὰ συμπεριφέρεται σύμφωνα μὲ τὸ ἀποδεκτὸ σχέδιο, τὸ ἴνδαλμα τὸ ὁποῖο θὰ πρέπει κανεὶς νὰ λατρεύει καὶ νὰ μιμεῖται.

Τό δημοφιλές σου εἴδωλο

Ἡ ἀτομικὴ ὑπόσταση σὲ ἕνα κόσμο πλήρους ἐμπορευματοποίησης ταυτίζεται μὲ τὴν διευρυνόμενη μᾶζα τῶν σκουπιδιῶν πού μπορεῖ νὰ ἀγοράσει κανεὶς μὲ τὴν πιστωτική του κάρτα κι ἔτσι ἡ ζωὴ ἀποκτᾶ τὴ ρηχὴ ἀνουσιότητα τῆς διευκόλυνσης πού προσφέρει ὁ πωλητὴς στὸν καταναλωτὴ ἀπαριθμώντας του τὶς διαθέσιμες ἐπιλογές, τὰ χρώματα, τὰ μεγέθη, τὰ ὑλικὰ κατασκευῆς, τὴν προέλευση τῶν πρὸς πώληση ἀντικειμένων.

Ἡ ἐμφάνιση εἶναι τὰ πάντα, καὶ εἶναι ἀνόητο νὰ πιστεύει κανεὶς κάτι διαφορετικό. Κοιτοῦν τὸ παρουσιαστικό, τὸ κτένισμα, τὰ ροῦχα, τὴν προφορά. Ἡ ἀναγνώριση συγχέεται μὲ τὴν κατοχὴ καὶ τὸ μέγεθος τῆς ἰδιοκτησίας καὶ εἶναι τὸ μέτρο σύγκρισης μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Δὲν ὑπάρχει καμιὰ αὐθεντικότητα ἐδῶ, ἡ προβολὴ τοῦ ἑαυτοῦ ὡς μία ἐπιτυχία (success story) πού ἔχει συμβεῖ ἐδῶ καὶ καιρὸ ἢ θὰ συμβεῖ ἀπὸ στιγμὴ σὲ στιγμὴ εἶναι ἡ μοναδικὴ θεατρικὴ πράξη πού μπορεῖ νὰ σὲ ἐξασφαλίσει τὸ σεβασμὸ καὶ τὴν ὑποστήριξη. Ὁ σεισμὸς τῆς ἀποτυχίας ἔρχεται ὅταν οἱ ἄλλοι σταματοῦν νὰ σ’ ἐπιστρέφουν τὸ χαμόγελο. Ἡ καθημερινότητα τότε προσλαμβάνει τὸ οὐσιῶδες νόημα τῆς ἀπόρριψης.

Μάγκυ, σέ τί σέ φταίξαμε;

Στὴ Βίβλο ὑπάρχει σαφὴς προειδοποίηση γιὰ τὴν ὕπαρξη αὐτοῦ τοῦ τόπου. Μόνο στὴν Καινὴ Διαθήκη μπορεῖ νὰ βρεῖ κανεὶς 162 ἀναφορὲς στὴν Κόλαση. Ἀλλὰ δὲν εἶναι μόνο ὁ χριστιανισμός. Ὁποιαδήποτε θρησκεία καὶ νὰ ἐξετάσει κανεὶς θὰ διαπιστώσει πὼς ἐὰν δὲν εἶναι μέλος τῆς θρησκείας αὐτῆς, ἡ Κόλαση θὰ εἶναι ἡ τύχη του. ‘Ομως ἡ συντομότερη ὁδὸς ἀφίξεως ἐδῶ εἶναι ἡ συστηματικὴ ἐπίδοση σὲ μεγάλες καὶ ἐπίμονες ἁμαρτίες, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ταυτόχρονη ἄρνησή του νὰ νοιώθει κανεὶς τύψεις γι’ αὐτές.

Στὴν ἀρχὴ τὴν παρέα συνέθεταν ἐνάρετοι εἰδωλολάτρες, σκόρπιοι φιλόσοφοι καὶ συγγραφεῖς, καὶ ἄλλα ἀβάπτιστα παιδιὰ πού ἐκρίθησαν ἀκατάλληλα γιὰ εἴσοδο στὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ἡ ἀτμόσφαιρα ἦταν εἰρηνική, ἀλλὰ καὶ θλιβερὴ συγχρόνως. Ἐὰν σὲ ἐπέτρεπε ὁ σκληρὸς καὶ ἄξεστος Κέρβερος, μὲ τὰ τρία κεφάλια καὶ τὰ κόκκινα μάτια, μποροῦσες νὰ πᾶς μία βόλτα μέχρι τὸ καφενεῖο τοῦ δεύτερου ἐπιπέδου κοντὰ στὸν ποταμὸ Στύγα κι ἐκεῖ τὸ μάτι σου θὰ ἔπαιρνε αὐτοὺς πού μετέφερε ἐδῶ ὁ Χάρος διαπλέοντας τὸν Ἀχέροντα ὡς τιμωρία γιὰ τὶς ἀκατάσβεστες ἐπιθυμίες τους, ἢ τὴν ἀσταμάτητη διάθεσή τους γιὰ εὐχαρίστηση. Οἱ ἁμαρτωλὲς ψυχὲς τῶν καταναλωτῶν ὑπερβολικῶν ποσοτήτων ἀλκοόλης, σιγαρέτων καὶ πάσης φύσεως παραισθησιογόνων εἶναι βυθισμένες στὴν καυτὴ λάσπη τοῦ τρίτου ἐπιπέδου. 

Οἱ "ἐθνικές" ἀρετές τοῦ μακρυγιαννισμοῦ καί τοῦ εὐρωλιγουρισμοῦ

Τοῦ Ἀθανασίου Διάκου( Μανώλης Ρασούλης)

Πέρυσι τὸ καλοκαίρι, ἀνάμεσα στὶς παραστάσεις τοῦ Φεστιβὰλ Ἀθηνῶν ἀνέβηκε τὸ θεατρικό ἔργο τῆς Λένας Κιτσοπούλου Ἀθανάσιος Διάκος – Ἡ ἐπιστροφή, καὶ οἱ ἁπανταχοῦ ἑλληναράδες, μέ μπροστάρη τόν δημοσιογράφο Θέμο Κομιστή, πετάχτηκαν θιγμένοι ἀπὸ τήν λακούβα τοῦ καναπὲ τους, ξεχειλίζοντας ἀπὸ ἱερὴ ἀγανάκτηση γιὰ τήν ἐπίθεση στήν ἱστορική μνήμη, προσβολὴ « ἐθνικοῦ» συμβόλου καί ἄλλα φαιδρά. Προσβολή πού διέπραξε ἡ "ἀνθέλλην" σκηνοθέτις, κατεβάζοντας ἀπὸ τὸ βάθρο ἕναν ἀπὸ τοὺς πολλοὺς ἐγκεκριμένους ἥρωες.

Χωρὶς νὰ ἔχω δεῖ τὸ ἔργο, κρίνοντας καὶ μόνο ἀπὸ τὴν ἀντίδραση τοῦ προβατοποιημένου πλήθους δὲν μπορῶ παρὰ νὰ ὑποστηρίξω τὴν σκηνοθέτιδα. Ἰσχυρίζομαι ὅτι καί ἡ Κιτσοπούλου, ὅπως καί ὁ Ρασούλης στό παραπάνω τραγούδι, σέβονται τήν μνήμη τοῦ Διάκου, σέ ἀντίθεση μέ τόν Θέμο Κομιστή πού τήν καπηλεύεται γιά νά πουλήσῃ φύλλα. Ἡ στρεβλή μνήμη, καί ὁ κάλπικος πρὸς τοὺς προγόνους σεβασμὸς χρησιμοποιοῦνται γιὰ νὰ κρύβουμε τὴν σημερινή μιζέρια μας. Ὅταν ὁ πατριωτισμός εἶναι ἀνεγκέφαλος, φαφλατάδικος καί ἄρα ἀντιηρωϊκός, δέν μπορεῖ νά πάρῃ μυρωδιά ὅτι ἡ Κιτσοπούλου, μέσα ἀπό τήν προβληματική της, ἀσχολεῖται μέ τήν δυνατότητα ὕπαρξης ἡρώων στίς σημερινές συνθῆκες. Δέν εἶναι προσκυνητής συμβόλων πού οὐδεμία σχέση ἔχουν μέ ὅτι συνέβη πρίν 200 χρόνια. Ὁ τζάμπα μάγκας ἑλληναράς εἶναι ἕνα ἀντίγραφο τοῦ κάθε εὐρωλιγούρη πού καί αὐτός προσκυνᾷ ἤ στέκεται προσοχή μπροστά σέ μιά φούσκα.

Ἐκεῖ πού κανένας δέ θά φτάσει, ἐκεῖ πού κανένας δέ θά ἔρθει

Ὑπερκαινοφανεῖς ἀστέρες ἢ σουπερνόβα (supernova) εἶναι διάφοροι τύποι ἐκρήξεων πού συμβαίνουν στὸ τέλος τῆς ζωῆς τῶν ἀστέρων. Ὅταν ἕνας ἀστέρας μεγάλης μάζας παύει νὰ παράγει ἐνέργεια στὸν πυρήνα του, καταρρέει κάτω ἀπὸ τὴ δύναμη τῆς ἴδιας του τῆς βαρύτητας καὶ ἡ θερμοπυρηνικὴ ἔκρηξη ἐκτινάσσει μεγάλο μέρος τοῦ ἀστρικοῦ ὑλικοῦ μὲ μεγάλη δύναμη καὶ ταχύτητα πού ὑπερβαίνει τὰ 3.000 χλμ/δευτερόλεπτο (ἢ τὰ 10,8 ἑκατομμύρια χιλιόμετρα τὴν ὥρα), πρὸς ὅλες τὶς κατευθύνσεις. Στὶς ἐκρήξεις αὐτὲς παράγονται ἐξαιρετικὰ φωτεινὰ ἀντικείμενα, τῶν ὁποίων ἡ ἀρχικὴ φωτεινότητα στὴ συνέχεια ἐξασθενεῖ μέχρι τοῦ σημείου τῆς ἀφάνειας μετὰ ἀπὸ λίγους μῆνες. Τὸ συμπυκνωμένο ὑλικὸ πού παράγεται ἀπὸ τὴν ἔκρηξη εἶναι γνωστὸ ὡς ἀστέρας νετρονίων. Ἐὰν ὁ ἀστέρας νετρονίων εἶναι πολὺ μεγάλος ἡ βαρυτικὴ κατάρρευση εἶναι ἀδύνατο νὰ ἀποφευχθεῖ καὶ ὁ ἀστέρας νετρονίων συνεχίζει νὰ συρρικνώνεται ἕως ὅτου μετατραπεῖ τελικὰ σὲ μία μαύρη τρύπα. Μαύρη τρύπα εἶναι τὸ ἔσχατο σημεῖο τῆς δημιουργίας, μία περιοχὴ τοῦ χωροχρόνου ἀπὸ ὅπου τίποτα δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ἀποδράσει, οὔτε ἀκόμη καὶ τὸ φῶς.

Ἀθόρυβο καί ἐνεργητικό ἀντάρτικο.

Ὁ θάνατος τοῦ δικομματισμοῦ - ἐν εἴδει παραπλανητικοῦ τρύκ - διαφημίζεται ἐντατικά στίς μέρες μας. Τό ἴδιο καί τό ὑπάρχον "πολιτικό" σύστημα, μιά μπανανόφλουδα πού ἡ χρήση της ἀποδεικνύεται πλέον ἀναποτελεσματική.  Ἐκ τῶν πραγμάτων, μετά τά μύρια ὅσα δεινά πού ἐπροκάλεσε, ἀποσύρεται πλέον. Οἱ ἱστορικές αἰτίες πού τό δημιούργησαν, καλά κρυμμένες, ἐξακολουθοῦν καί παραμένουν ἀνενόχλητες γιά νά παίξουν τήν τελευταῖα πράξη τοῦ "δράματος".

Ἕνας λαός πού βρίσκεται κάτω ἀπό καθεστώς συστηματικῆς ψυχικῆς καί πνευματικῆς ἐξουθένωσης εὔκολα πατᾶ τίς νέες μπανανόφλουδες, πού σερβίρονται παρασκηνιακά ἀπό τούς ἰδιους μπανανοπαραγωγούς σέ ἀντικατάσταση τῆς ἤδη σάπιας καί ξοφλημένης. Ὁ δικομματισμός πέθανε, ζήτω ὁ δικομματισμός...