Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

Ἡ ἀκρόαση σάν ὅραση

Λέγεται συχνά, σύμφωνα μὲ τὸ δόγμα ποὺ ἕλκει τὴν καταγωγή του ἀπὸ τὸν Ἀριστοτέλη, ὅτι οἱ πέντε αἰσθήσεις ἐμπίπτουν σὲ δύο ὁμάδες. Πρῶτα ὑπάρχουν οἱ αἰσθήσεις γιὰ τὶς ὁποῖες πρωτεύοντα ρόλο ἔχει ἡ ἐπαφὴ –ἡ ἁφή, ἡ γεύση καὶ (πιθανῶς) ἡ ὄσφρηση- τῶν ὁποίων τὰ ἀντικείμενα προκειμένου νὰ γίνουν ἀντιληπτὰ θὰ πρέπει νὰ προηγηθεῖ ἡ “προσκρουσή” τους στὸ σῶμα μας. Καὶ ἔπειτα ὑπάρχουν οἱ αἰσθήσεις ἀπόστασης – ἡ ὅραση καὶ ἡ ἀκοὴ (καὶ ἐνδεχομένως ἡ ὄσφρηση) - μέσω τῶν ὁποίων ἀντιλαμβανόμαστε τὰ πράγματα ποὺ εἶναι στὸ χῶρο σὲ μακρυνὴ ἀπόσταση καὶ ξεχωριστὰ ἀπὸ τὸ σῶμα μας.

Συντετριμμένος ἀπὸ τὶς ρυτίδες, βυθισμένος στὶς ἀποκαρδιωτικὲς σκέψεις τῆς καθημερινότητας, Ἄλκης Παναγιωτίδης ἀναδυώμενος ἀπ΄τά “Κουρέλια”, ἀναζήτησα καὶ πάλι σήμερα τὴν ἀπόδραση στὸ παρελθόν.


Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

Ἀρνόλδος Τόϋνμπη ( 1889-1975)


Ἄγγλος ἱστορικὸς καὶ φιλόσοφος της ἱστορίας. Θεωρεῖται μία ἀπὸ τὶς σημαντικότερες πνευματικὲς φυσιογνωμίες τοῦ αἰώνα μας.. Ἔχει χαρακτηριστεῖ ἄλλωστε «Θουκυδίδης τοῦ 20ου αἰῶνα.». Γεννήθηκε στὸ Λονδῖνο ἀπὸ πατέρα ἱστορικὸ καὶ μητέρα ποὺ ἀνῆκε στὴν πρώτη γενιὰ τῶν πανεπιστημιακῶν γυναικών. Μεγάλωσε σύμφωνα μὲ τὶς ἀρχὲς τῆς κλασσικῆς ἑλληνολατινικῆς παιδείας, γεγονὸς ποὺ συνετέλεσε στὸ νὰ ἔχει μεγάλο θαυμασμὸ πρὸς τὸν ἑλληνορωμαϊκὸ πολιτισμὸ καὶ τὰ ἐπιτεύγματά του. Χρησιμοποιοῦσε πολιτισμικὰ πρότυπα τοῦ ἑλληνορωμαϊκοῦ κόσμου ὡς παραδείγματα διεθνῶν πολιτισμικῶν μοντέλων καὶ γι’ αὐτὸ τὸ λόγο συνάντησε τὴν κριτικὴ τῆς νεώτερης ἱστορικῆς ἔρευνας.
Εἶναι κυρίως γνωστὸς ἀπὸ τὸ 12άτομο ἔργο του «Σπουδὴ τῆς Ἱστορίας», στὸ ὁποῖο πρότεινε μία φιλοσοφία τῆς ἱστορίας, βασισμένη στὴν ἀνάλυση τῆς κυκλικῆς ἀνάπτυξης καὶ παρακμῆς τῶν πολιτισμῶν ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα ὡς σήμερα.
Σπούδασε κλασσικὴ φιλολογία στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Ὀξφόρδης καὶ γιὰ σύντομο χρονικὸ διάστημα στὴ Βρετανικὴ Ἀρχαιολογικὴ Σχολὴ τῆς Ἀθήνας. Τὸ 1912 ἔγινε καθηγητὴς Ἀρχαίας Ἱστορίας στὸ Κολέγιο Μπέιλιολ καὶ τὸ 1915 ἄρχισε νὰ ἐργάζεται γιὰ λογαριασμὸ τῆς Ὑπηρεσίας Πληροφοριῶν τοῦ Βρετανικοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν.



Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

Μή φοβᾶσαι γλυκιά μου ὁ λύκος κοιμᾶται

Μὲ τὴν ἐπιβολὴ τῶν κανόνων τῆς ἀγορᾶς καὶ τὴν ἐπικράτηση ἑνὸς τρόπου σκέψης προσανατολισμένου πρὸς τὶς ἀγορὲς νὰ καλύπτουν ὅλο καὶ περισσότερες σφαῖρες τῆς καθημερινῆς ζωῆς, μὲ ἑκατομμύρια βολεμένους στὴν ἀπορρύθμιση τοῦ χρηματοπιστωτικοῦ κλάδου νὰ σὲ μισοῦν, μὲ δεδομένη τὴν αὐξανόμενη κάλυψη τοῦ προαστιακοῦ χώρου μὲ σκυρόδεμα, καὶ μὲ ὀκτὼ αὐτοκίνητα ἀνὰ δέκα ἀνθρώπους, εἶναι δύσκολο νὰ πάρεις τὴν ἔννοια τῆς καλλιέργειας τῆς ἀρετῆς στὰ σοβαρά. Παρ’ ὅλα αὐτὰ οἱ ἱστορίες λύκων δὲν ἔχασαν ποτὲ σὲ διδακτικὴ δεινότητα. Ὁ λύκος πάντα τριγυρνᾶ μοναχός, μιλάει ἄσχημα, χλευάζει τὰ πουλιά, κυνηγάει τοὺς λαγούς, τρώει τὰ πρόβατα, μεταμφιέζεται σὲ γιαγιούλα καὶ πάλι ἡ περηφάνειά του θὰ προηγεῖται κάποιας πτώσης. Παρόμοια παραμύθια, ποὺ ἄκουσα κι ἐγώ, ἔλεγα τὴν κόρη μου, γιὰ τὸν καπετὰν-Γιώτη, γιὰ κάποιον λαοπλάνο ὑποχείρειο τῶν Ἄγγλων, γιὰ τὶς ἀναμνήσεις τοῦ ΑΣΠΙΔΑ, γιὰ τὰ φτωχαδάκια ποὺ μπουζουριαστήκανε στὰ ὑπόγεια τῆς Λεωφόρου Ἀλεξάνδρας γιὰ νὰ ἀναστηλωθεῖ ἡ οἰκονομία μὲ ἀρχιτεκτονικὴ ἀπελπισία κι ἔτσι κάπως κι ἐκεῖνο τὸ βράδυ ἦρθε ἀπρόσκλητος ὁ ὕπνος.

Τὰ ὄνειρα ξεβράζουν ἤχους, προτάσεις, ἀποσπαματικὲς εἰκόνες. Προσπαθεῖς μέρες, μῆνες, χρόνια νὰ τὰ βάλεις ὅλα σὲ τάξη καὶ κάτι ἐμφανίζεται καὶ ξαναρχίζεις τὴν ἀνακατανομή.

Στάδιο 1, Ἐλαφρὺς ὕπνος: Ὁ λύκος στεκόταν ὄρθιος καὶ παρατηροῦσε τὴν κυκλοφορία. Ὁ κόσμος δὲν εἶναι ἤρεμος, μὲ λέει. Ἁπλῶς εἶμαι ἐγὼ ποὺ δὲν τὸν ἀκούω. Τοὺς ἀπέφυγα τοὺς ἀνθρώπους. Ἄλλωστε ὁ λύκος εἶναι ἐπικίνδυνος γιὰ τοὺς ἀνθρώπους.

Στάδιο 2, Οἱ κινήσεις τῶν ματιῶν σταματοῦν: Ὁ ὅρος ἄγριος στὰ οἰκοσυστήματα χρησιμοποιεῖται συνήθως ὅταν ἀναφερόμαστε στὶς καταστάσεις ὅπου δὲν ἔχουν παρέμβει οἱ ἄνθρωποι, ὅμως τὶς μέρες αὐτὲς οἱ ἄνθρωποι διαχειρίζονται τὰ περισσότερα ἂν ὄχι ὅλα τὰ οἰκοσυστήματα. Ἐκ τῶν πραγμάτων λοιπὸν ὁ διαχωρισμὸς μεταξὺ ἄγριων καὶ ἥμερων ζώων ἔχει καταστεῖ δυσχερὴς καὶ ἔγκειται στὸ κατὰ πόσον ἕνα ζῶο ἔχει μετατραπεῖ σὲ κατοικίδιο. Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ὑπάρχουν κι ἐκεῖνοι ποὺ βλέπουν τὰ ἐξημερωμένα ζῶα ὡς κάτι πιὸ κοντὰ στὰ φυτὰ παρὰ στὰ ζῶα. Σὲ πολλὲς περιοχὲς μάλιστα, οἱ ἄνθρωποι θεωροῦν ὅτι ἐπηρεάζουν τὰ ζῶα μὲ τὶς σκέψεις τους καὶ μὲ τὶς ἐνέργειές τους καὶ γιὰ πολλοὺς ἡ ἰδέα ὅτι ἕνα ζῶο θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ἄγριο εἶναι ξένη. Φαίνεται περίεργο ποὺ ὁ κατοικίδιος σκύλος, ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται σὲ πολλὰ περιστατικὰ ὡς ὁ αἴτιος ἐπιθέσεων κατὰ ἀνθρώπων, θεωρεῖται ἐξημερωμένο εἶδος, ἐνῶ ὁ πιὸ στενός του συγγενής, ὁ λύκος, ποὺ τὸ οὐρλιαχτὸ του ὑπενθυμίζει ὅτι μοιραζόμαστε τὴ γῆ μὲ ἄλλους, εἶναι αὐτὸς ποὺ φοβόμαστε. Οἱ διχοτομικὲς διακρίσεις ποὺ γίνονται λιγότερο σαφεῖς ὅσο προσεκτικότερα κοιτάζουμε, αὐτὸ εἶναι τὸ θέμα.

Στάδιο 3, Κύματα δέλτα: Οἱ “μοντέρνοι”, ἐμεῖς, φυσικὰ ἔχουμε ἐντελῶς ἀποσυνδεθεῖ ἀπὸ τὶς ἄγριες περιοχές. Οἱ σύγχρονοι πόλεμοι διεκπαιραιώνονται πλέον ἀπὸ ἰδιωτικὲς ἑταιρεῖες, ἡ ἐκπαίδευση, ἡ δημόσια ὑγεία, καὶ οἱ μεταφορὲς διέπονται ἀπὸ τὰ κίνητρα τῆς ἀγορᾶς, ἡ ἐργασία τῶν φυλακισμένων χρησιμοποιεῖται γιὰ κερδοσκοπικοὺς λόγους ντεμὲκ γιὰ τὴν ἀποπλήρωση τῶν φορολογουμένων ποὺ παρέχουν. Στὸ τέλος δὲν ἀπόμεινε καμμιὰ κοινωνικὴ δραστηριότητα ποὺ νὰ μὴν ἔχουν παρεισφρύσει οἱ κανόνες τοῦ ἐμπορίου κι ὅλα αὐτὰ ὀργανωμένα ἀπὸ ἐξημερωμένους κατοικίδιους.

Στάδιο 4, Βαθὺς ὕπνος: Εἴμαστε πολλὰ χρόνια μαζί, μπορεῖ καὶ πάνω ἀπὸ εἴκοσι πέντε. Ἐὰν δὲν τάχω χάσει ἐντελῶς, νομίζω πὼς ἐκεῖνοι ἔχουν μείνει στάσιμοι στὰ εἴκοσι μὲ τριάντα. Μὴ μὲ ρωτήσεις λεπτομέρειες, πάσχω ἀπὸ ἐξηγήσεις. Οἱ διάλογοί μας, πάντα πληκτικοὶ ἀφοῦ ἔχουν τὴ μορφὴ τῆς ἐπικάλυψης τοῦ λόγου μὲ λόγια.

Στάδιο 5, Rapid Eye Movement (REM): Μπορεῖ νὰ τὰ φταίει ἡ καριέρα, οἱ τραπεζικοί, οἱ ἀργόμισθοι, οἱ τεμπέληδες, οἱ μπάτσοι, οἱ δεξιοί, τὰ δικά μας παιδιά, οἱ πρασινοφρουροί, οἱ βασιλόφρονες, ἡ ΕΔΑ, οἱ κνίτες, οἱ οἰκολόγοι, ὁ μπάουγκ, οἱ βαζέλες, ὁ γαῦρος, τὰ μακρυὰ μαλλιά, οἱ αἰώνιοι φοιτητές, οἱ συνταγματάρχες, οἱ χαραμοφάηδες, ἡ ἐξουσία, ἕνα ρεμάλι ποὺ γύρναγε, οἱ δικαστικοί, τὰ παρακυκλώματα, τὰ σκουλήκια, ἡ ΑΑΣΠΕ, οἱ διαιτητές, οἱ μπάτσοι, οἱ εὔγλωττες πεισματικὲς σιωπές, οἱ μεσάζοντες, οἱ ἐνδοκρινολόγοι, οἱ ἐφοριακοί, οἱ οἰκοδόμοι, οἱ ταξιτζῆδες, οἱ ἀγρότες, τὰ μπλόκα, οἱ ψυχαναλυτές, τὰ μπάνια τοῦ λαοῦ, οἱ ἀπεργοσπάστες, οἱ χοντροί, οἱ ρακοσυλλέκτες, οἱ ἀγύμναστοι, τὰ φαρδυά μου ροῦχα, ἡ Δήμητρα, ὁ Ἀκης, ὁ Κατσιφάρας, ὁ Νταλάρας, ὁ Δροσογιάννης, ὁ Κοσκωτᾶς, ἡ ἔλλειψη καλῶν τρόπων, ἀλλὰ καὶ καμμιὰ φορᾶ ὁ Neil Young, ἡ Janis, ὁ Chick Corea, ἡ Koko Taylor, τὸ Χριστινάκι, οἱ Φατμὲ, ἡ Medousa the band, ὁ Ἡρακλής μέ τή Λερναία Υδρα, ὁ Κηλαηδόνης καὶ φυσικὰ μονίμως τὰ φρικιὰ καὶ ἡ ΣΙΑ (ποὺ ἐν τέλει ἦταν τὸ ἴδιο πράμα), καὶ γενικῶς οἱ ξένοι, ἀλλὰ πάνω ἀπ΄ὅλα ἴσως ἡ καριέρα. Ὁ πλήρης κύκλος περιλαμβάνει και τα 5 στάδια ἐπαναλαμβανόμενα. Ἡ νικοτίνη καὶ τὸ ἀλκοὸλ ἐπέφεραν ἐπίσης πολλὲς διαταραχὲς στὸν ὕπνο. Ὅμως ὁ λύκος ἐπέζησε δεκαετίες δηλητηριάσεων μὲ στρυχνίνη καὶ κυανιούχα, χαλύβδινων παγίδων, ἐμφυλίων καὶ διεσώθη ἀπὸ κάθε εἴδους σφαῖρες.

Τὸ πρωὶ ὁ ἀέρας πέφτει καὶ ὁ ἥλιος γλιστρᾶ ἀδιάκριτος μέσα στὴν κάμαρα ἀπὸ τὶς χαραμάδες μ’ ἕνα ροδαλὸ φῶς. Ὁ πρώην ἐθνάρχης τῆς Λεωφόρου Ἀλεξάνδρας τῶν φτωχῶν ἔχει μετατραπεῖ σὲ βοδιλάϊν καὶ ὁ ἄλλος ἀπὸ τὴν οἰκογένεια τῶν λαοπλάνων βγῆκε λίγο ἀγαθός. Ὁ γερόλυκος περπατᾶ ἀργὰ-ἀργὰ ταλαντεύοντας τὸ κεφάλι του ἀπὸ τὴ μία πλευρὰ στὴν ἄλλη. Σταματᾶ ξανακοιτᾶ πέρα ἀπὸ τὸν ὦμο του καὶ διστακτικὰ συνεχίζει τὸ δρόμο του μέσα ἀπὸ τὸ ἀφύσικο πράσινο τοῦ γηπέδου τοῦ γκόλφ, χωρὶς νὰ λυγίζει χιλιοστόμετρο τὴν ταυτότητά του νὰ ταιριάξει στὸ μοντέρνο καλούπι. Στὸ μεταίχμιο τοῦ ἄγριου, καθιστὸς στὴ βεράντα ὁ πατέρας, μὲ τὸ μεγενθυντικὸ φακὸ στὸ ἕνα χέρι, διαγράφει μὲ τ’ ἄλλο κείμενα, μὲ τέτοια μανία ποὺ τὸ χαρτὶ λοιώνει κάτω ἀπ΄τὶς κόκκινες γραμμές. Ὁ γερόλυκος ὁ παντοτινός, ὁ μεγάλος ἐπιζῶν.

Τρίτη 16 Μαρτίου 2010

Ἐνημέρωση τραβεστί...

Ἀλήθεια δέν ἔχετε παρατηρήσει,πώς κάνα δυό μῆνες πρίν, ὅποιος ἀναφερόταν σέ παιχνίδια καί ἐπιθέσεις κερδοσκόπων κατά τῆς Ἑλλάδας, στιγματιζόταν ἀπό τά ἔγκριτα και ὀργουελιανά Μ.Μ.Ε. εἴτε σάν συνωμοσιολόγος, εἴτε σάν ἀφελής; Και ἀφοῦ μᾶς ἐπιτιμοῦσαν καλά καλά, μᾶς ὑποδείκνυαν στό τέλος μέ ὑπεροψία ἤ συγκατάβαση πώς τό πρόβλημά μας ἐπικεντρώνεται στόν διεφθαρμένο δημόσιο τομέα καί τόν τεμπέλη ἕλληνα δημόσιο ὑπάλληλο–γιά τόν ἰδιωτικό τομέα καί τήν πιθανή διαφθορά του, γιά τόν σκλάβο ἰδιωτικό ὑπάλληλο μούγγα στην στρούγκα, μόνο ὅτι πρέπει νά γίνει ἀνταγωνιστικός μᾶς λένε. Τελευταῖα, ὅταν μέχρι πρωθυπουργοί καί ἐπιτροπές βαρύγδουπες, ( ἐντός καί ἐκτός Ἑλλάδος) ἀναφέρονται συνέχεια σέ κερδοσκόπους ( σάν νά μήν τούς ξέρουν ἀφοῦ στό ἴδιο τραπέζι κάθονται), οἱ λειτουργοί τῆς τραβεστί- ἐνημέρωσης ἀνακάλυψαν ὅτι ἡ κερδοσκοπία, πού μέχρι χθές ὅταν δέν ἦταν στήν φαντασία μας ἀποτελοῦσε ἀναπόσπαστο συστατικό τῆς "δημοκρατίας" τῆς ἀγορᾶς, σήμερα χρειάζεται νά ἀντιμετωπισθῆ μέ ἐθνική συστράτευση. Μιά τρύπα στό νερό. 


Σάββατο 13 Μαρτίου 2010

Δυτική Εὐρώπη, ἀποικίες καί Ἀνατολική Μεσόγειος (2)

Γεράσιμος Κακλαμάνης, Τό Ἀνατολικό Ζήτημα Σήμερα ( σελ.342-353)

συνέχεια τῆς προηγούμενης ἀνάρτησης http://katotokerdos.blogspot.com/2010/03/1.html


...Τὸ ἐκπληκτικὸ στὴν ἱστορία γεγονός, ὅτι ἡ ἀνατολικὴ Ἐκκλησία μὲ τὸν ἕνα τρόπο ἤ τὸν ἄλλο κατάφερε νὰ κράτηση τὴν ἑνότητα τοῦ ἀνατολικομεσογειακοῦ ὀργανισμοῦ ἐπὶ 2.000 χρόνια σχεδόν, καὶ ὅτι μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἑνότητα ἐξεπήγασε ἡ Βενετία, ἐπῆλθε ἡ Ἀναγέννηση γιὰ τὴν δυτικὴ Εὐρώπη καὶ ἡ βιομηχανικὴ ἀνάπτυξή της μὲ τὰ μαζεμένα κεφάλαια πού προείπαμε, εἶναι γεγονότα ὁλικῶς ἀνύπαρκτα στὴν σημερινὴ γενικὴ συνείδηση. Ἀλλὰ δὲν χρειάζονται αὐτὲς οἱ συνειδητοποιήσεις γιὰ μιὰ «νέα τάξη» τοῦ κόσμου; Δὲν μᾶς χρειάζεται λίγο περισσότερο ἰδεολογικὸ θάρρος; Μὲ τὸ ἀκαθορίστου περιεχομένου ἐφεύρημα «Εὐρώπη», εἶναι φυσικὸ τὰ πράγματα νὰ μὴν ἐξικνοῦνται παραπέρα ἀπὸ τὸν... Ἰωάννη Παλαιολόγο καὶ νὰ παραγνωρίζεται ἡ ὄντως βαθύτατη πανευρωπαϊκὴ συνείδηση τῶν «ἀνθενωτικῶν», οἱ ὁποῖοι ἐργάσθηκαν μὲ ἱστορικὸ αἰσθητήριο τὴν ἑνότητα τοῦ μεσογειακοῦ ὀργανισμοῦ, ὥστε ἀκριβῶς νὰ ἔχη σήμερα ἡ Εὐρώπη τὶς (ἐπὶ τοῦ παρόντος δυνάμει) προϋποθέσεις γιὰ μιὰ ἱστορικὴ ἑνότητα τοῦ μέλλοντος. Πολὺ πιθανὸν νὰ χρειασθῆ καὶ τὸν Ἅγ. Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ, ἂν ὄχι νὰ τὸν ξεκρεμάσουμε ἀπὸ τὴν χορεία τῶν ἁγίων, ὁπωσδήποτε νὰ κρεμάσωμε τὸ πορτραῖτο του μεταξὺ τῶν μεγαλυτέρων τῆς ἱστορίας πολιτικῶν... Τονίζεται ἡ «ἕνωση», ἄλλα τί θὰ γινόταν μ' αὐτὴ τὸ χρησιμώτερο ἀπ' αὐτὸ πού ἔγινε μὲ τὴν «μὴ ἕνωση»; Δυνατὴ βέβαια ἡ «ἕνωση» πρακτικὰ καὶ θεωρητικὰ δὲν ἦταν, κάποιες νέες κατανοήσεις ὅμως τῶν πραγμάτων μᾶς χρειάζονται. Δυστυχῶς, παρὰ τὸ μυθολόγημα τῆς «Εὐρώπης» καὶ τῆς «Δύσεως», ὁ χριστιανικὸς τουλάχιστον κόσμος τῆς Ἀνατολῆς δὲν νομίζομε νὰ ἔπαψε ποτὲ νὰ αἰσθάνεται Εὐρώπη καὶ ἔτσι νὰ φέρεται. Πιθανὸν εἶναι ὁ ὁρισμὸς τῆς Εὐρώπης πού μᾶς λείπει. Ὅταν ὁ Ἰωάννης Βατάτζης πολεμάη τοὺς Λατίνους στὴν Κων/πολη, ἀλλά παντρεύεται τὴν Μαρκεζίνα (σὲ μιὰ τόσο κρίσιμη ἐποχὴ καὶ μὲ δεδομένον τὸν ρόλο τῆς «Gesinnungsethik» στοὺς χώρους αὐτούς), εἶναι γιατί ἐνεργεῖ μὲ μιὰ πιὸ σύνθετη συνείδηση Εὐρωπαίου, ἀπὸ ὅσο ὑπονοοῦν οἱ ἰδεολογικοὶ μονόδρομοι τῆς σήμερον... Δυστυχῶς, ἡ βαθύτατη συνείδηση τῶν «Ἀνατολικοευρωπαίων» εἶναι μία καὶ μόνη: ὅτι αὐτοὶ πάντα ἀγωνίζονταν νὰ κρατήσουν μίαν ἑνότητα τοῦ χώρου τῆς ἀνατολικῆς Εὐρώπης, ἡ ὁποία πάντα ἐκαταλύετο ἀπὸ τὴν δυτική. Αὐτὸ τελικῶς εἶναι τὸ «ἱστορικὸ νόημα» τοῦ «φακιολίου» τοῦ Λουκᾶ Νοταρᾶ...
 

Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

Βλακώδης επιστήμη και λαϊκή σοφία (5)

Ὁ Jaron εἶναι ἕνας ἀπό κείνους τούς τύπους “on my way to hell”. Τρώγεται μονίμως μέ τά ροῦχα του καί εἶναι ἀνικανοποίητος μέ τήν κατάστασή του, την ὁποῖα μονίμως χαρακτηρίζει underachievement. Ἐπιπροσθέτως τίποτα δέν μπορεῖ νά ἀποσπάσει τήν προσοχή του ἀπό τά μηδαμινὰ ἐρωτήματα πού τόν ἀπασχολοῦν. Τό μόνο γιά τό ὁποῖο μιλᾶ μὲ ἐνθουσιασμὸ εἶναι αὐτὰ τὰ νευροβιολογικὰ πειράματα. Ἂς ὑποθέσουμε, ἐξηγοῦσε, πὼς οἱ ἀσύρματες συσκευὲς ἔχουν τελειοποιηθεῖ σὲ τέτοιο βαθμὸ ποὺ θὰ ἦταν δυνατὸ οἱ ἰδιότητες ἑνὸς νευρώνα νὰ ὑποκατασταθοῦν μὲ μιὰ τέλεια ἀσύρματη συσκευή. Ἂς ἀντικαταστήσουμε ἕνα νευρώνα τοῦ ἀνθρώπινου ἐγκεφάλου μὲ μία τέτοια ἀσύρματη συσκευή. Αὐτὸ σημαίνει πὼς ὁ τεχνητὸς νευρώνας θὰ εἶναι σὲ θέση νὰ ὑποκαστήσει ὅλες τὶς συνάψεις -γύρω στὶς ἑπτὰ χιλιάδες κατὰ μέσο ὄρο- τοῦ βιολογικοῦ νευρώνα τὸν ὁποῖο ἀντικατέστησε. Στὴ συνέχεια ἂς συνδέσουμε τὸν τεχνητὸ νευρώνα διὰ μέσου μιᾶς ἀσύρματης σύνδεσης μὲ μία προσομοίωση ἑνὸς νευρώνα σὲ ἕναν ὑπολογιστὴ στοῦ ὁποίου τὸ πρόγραμμα ἔχουν συμπεριληφθεῖ ὅλα τὰ μοναδικὰ χημικὰ καὶ δομικὰ χαρακτηριστικά τοῦ φυσικοῦ νευρώνα.

Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

Βλακώδης επιστήμη και λαϊκή σοφία (4)

Τὸ νησὶ δὲν ἦταν ἰδιαίτερα μεγάλο. Τί μεγάλο δηλαδὴ οὔτε γιὰ μετρίου μήκους δὲ θὰ τὸ λογάριαζες ἀφοῦ γιὰ νὰ φτάσεις ἀπὸ τὴ μιὰ ἄκρη στὴν ἄλλη θὰ σούπαιρνε μόλις τριανταπέντε λεπτὰ γκαλοπάροντας μὲ τὴ μπαγκαντέλα ὅπως ἔλεγε ὁ λαϊκολεβέντης ὁ φαρμακοτρίφτης (σπουδαγμένος στὸ Λουγκάνο βλέπεις) τὴ βάγγα (τὸ σκαραβαῖο) ποὺ χρησιμοποιοῦσαν γιὰ τὶς μετακινήσεις τους οἱ «νεανίες». Ἅμα λάβεις δὲ ὑπόψη καὶ τὸ ὅτι ἕνα μεγάλο μέρος τῆς διαδρομῆς ἤτανε χωματόδρομος, τότε κατάλαβες γιὰ τί μέγεθος νησιοῦ μιλᾶμε. Τὸ καφενεῖο ὅλο τὸ χειμώνα ἀπὸ Ὀκτώβρη μέχρι μέσα τοῦ Μάη ἤτανε τὸ μόνο μαγαζὶ ποὺ δούλευε μέχρι ἀργὰ τὸ βράδυ μετὰ τὶς ἐννιά. Ὁ πληθυσμὸς θὰ ἔφτανε γύρω στὶς χίλιες πεντακόσιες ψυχὲς καὶ στὰ τρία χωριὰ τοῦ νησιοῦ, συμπεριλαμβανομένων καὶ τῶν σκύλων (γιατί ἄλλα ζῶα δὲν ὑπῆρχαν ἐκεῖ πάνω) καὶ μπορεῖ καὶ νὰ σοῦ λέω καὶ παραπάνω ἀπὸ ὅ,τι ἤτανε στὴν πραγματικότητα. Στὴ Χώρα μοναχὰ ζοῦσαν γύρω στὰ ἑπτακόσια ἄτομα. Ἤτανε πιὰ συνηθισμένο νὰ ἀναλύονται σὲ βάθος κάθε βράδυ γιὰ ἐννέα μῆνες τὰ σημαντικὰ γεγονότα ποὺ ἔλαβαν χώρα τοὺς τρεῖς μῆνες τοῦ καλοκαιριοῦ. Μετὰ ἡ ζωὴ πάγωνε σὰν τὴν ὀθόνη τοῦ κολλημένου ὑπολογιστῆ ποὺ δὲν ξεκολλάει μὲ τίποτα μέχρι νὰ κάνεις reboot. Εὐτυχῶς ποὺ ἤτανε καὶ ὁ δάσκαλος (ἢ Τζίγκερ λόγω τῶν περιορισμένων ἱκανοτήτων του στὴν ὁδήγηση), ὁ ἀγροτικός, γνωστὸς ἐπίσης καὶ ὡς ἐπιστήμονας κατὰ τὸν ὁρισμὸ τοῦ Ἀργύρη Σαλιαρέλη, ὁ διευθυντὴς τοῦ ὑποκαταστήματος τῆς Ἐθνικῆς Τραπέζης ἢ διαφορετικὰ ἀποκατεστημένος (ὡς πρώην κνίτης), ὁ λιμενάρχης ἢ γλαρόμπατσος, καὶ ὁ ταχυδρόμος ἢ ἐπὶ τὸ φιλικώτερον unpektable (οἱ «νεανίες» ἐπὶ τὸ συντομώτερον) καὶ ἔτσι μερικὲς νύχτες τὴ γλυτώναμε ἀπὸ τὴ μονοτονία τῆς συζήτησης τοῦ ξενιτεμένου λαοῦ ποὺ ἀρριβάρησε κι αὐτὸ τὸ καλοκαίρι στὴ βραχονησίδα ἀπὸ τὴ Μελβούρνη, τὸ Συντνεϊ, τὴν Ἀδελαϊδα, τὴ Νέα Ὑόρκη, τὴ Βοστώνη καὶ τὸ Τορόντο προκειμένου νὰ δοῦνε οἱ γέροι τὰ ἐγγόνια τους.

Τὸ δημοτικὸ σχολεῖο εἶχε μία τάξη μὲ δεκαοκτὼ παιδιὰ διαφόρων ἡλικιῶν μὲ παράξενα ὀνόματα τὴ Θεμελίνα, τὴ Θεοφίλη, τὴν Τσαμπίκα, τὸν Πάνορμο, τὸν Μακαρούνα, τὸν Νομικὸ (Μικέ), ἀλλὰ αὐτὸ τὸ τσογλάνι ὁ Σκεῦος ἔκανε γιὰ εἰκοσιπέντε ἢ τουλάχιστον ἔτσι τοὔχε κάτσει τοῦ δάσκαλου. Ἡ μόνιμη συνήθεια τοῦ Σκεύου ἦταν νὰ καταστρέφει τὸ μάθημα εἴτε μὲ τὶς θριαμβολογίες του ὅταν ἔκλανε, ἢ μὲ τὶς πνευματώδεις παρεμβάσεις του. Ἐκείνη τὴ μέρα ὁ δάσκαλος προσπαθοῦσε νὰ τοὺς ἐξηγήσει τὶς ἔννοιες τοῦ ἀκριβοῦ καὶ τοῦ φτηνοῦ καὶ γιὰ νὰ κάνει τὸ μάθημα κατανοητό τούς ἔδωσε τὸ παράδειγμα δύο μπακάληδων ἐκ τῶν ὁποίων ὁ ἕνας πουλάει τὶς πατάτες πρὸς δέκα δραχμὲς τὸ κιλὸ καὶ ὁ ἄλλος πρὸς δώδεκα δραχμὲς τὸ κιλὸ καὶ τοὺς ρώτησε ἀπὸ ποιὸν μπακάλη θὰ προμηθεύονταν πατάτες. Αὐτὸ τὸ κλανομαξίλαρο ὁ Σκεῦος μετὰ ἀπὸ μερικὰ δευτερόλεπτα σιγῆς πετάχτηκε νὰ πεῖ:

‘Μα τί ἄσκοπες ἐρωτήσεις εἶν’ αὐτὲς κὺρ-δάσκαλε; Μόνο τὸ μπακάλικό τοῦ Μάριου πουλάει πατάτες σ΄ὅλο τὸ νησί.’

Πέρασαν πολλὰ χρόνια ἀπὸ τότε ποὺ ὁ Τζίγκερ μᾶς διασκέδαζε μὲ τὶς ἱστορίες τοῦ Σκεύου ὅταν μιὰ μέρα τὶς προάλλες διάβαζα κάπου ἕνα ἄρθρο ὑπογεγραμμένο ἀπὸ κάποιον ὀνόματι Σκεῦο:

«Ἡ on line κουλτούρα εἶναι πλήρης ρητορικῆς γιὰ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἡ ζωὴ θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχει ἀλλάξει πρὸς τὸ καλύτερο, ἀλλὰ αὐτὲς τὶς μέρες ἡ διαδρομὴ πρὸς τὸ καλύτερο εἶναι προκατειλημμένη ἔντονα ἀπὸ ἕνα τρόπο σκέψης ποὺ θεωρεῖ τὸ τεχνητὰ παραφουσκωμένο, γεμάτο αὐτοπεποίθηση, ὑπεράνθρωπο -ἄρα ταυτόχρονα καὶ ἀντιανθρώπινο- διευθυντικὸ στέλεχος, ἐπιτυχημένο. Ὁ κόσμος ἔχει πάψει νὰ στρέφει τὴν προσοχή του στὴν ἐκμάθηση γιὰ τὸ «ἄλλοι» -ἄλλοι χρόνοι, ἄλλοι τόποι, ἄλλες ἰδέες, ἄλλα θέματα, ἄλλες ἐξηγήσεις, ἄλλες ἀπόψεις. Ἡ ἐπιστήμη κλειδωμένη μὲ μάνταλο σὲ μιὰ μονοσήμαντη ὀπτική τοῦ μέλλοντος εἶναι προσηλωμένη στὴν ἀνακάλυψη ἐξυπνότερων τηλεφώνων καὶ ταχύτερων ὑπολογιστικῶν μηχανῶν. Ἡ ἐπιτυχία δὲ στηρίζεται πιὰ στὴ γνώση, στὴν ὑπομονή, στὴ μελέτη, στὴν ἐμπειρία, ἀλλὰ στὴν ταχύτητα πρόσβασης στὴν πληροφορία. Τὰ πακέτα λογισμικοῦ ἀδυνατοῦν νὰ ἀφομειώσουν ἰδαίτερα πολιτιστικὰ χαρακτηριστικὰ καὶ ἡ εἰσαγωγή τους στὴ διδασκαλία ἀδυνατεῖ νὰ προσδώσει στοὺς μαθητὲς τὴν κατανόηση τῆς διαφορᾶς μεταξὺ τεχνολογίας καὶ γνώσης-νοημοσύνης. Τὸ διαδίκτυο τείνει νὰ μετατραπεῖ σὲ ἕνα στρατὸ συνασπισμένων ὑπολογιστῶν ποὺ ὑπεροπτικὰ ἐλέγχει τὶς ὑποθέσεις τοῦ πλανήτη. Ὁ ἄνθρωπος ἐπιτέλους ἀπολαμβάνει τὴν ἀθανασία μέσα σὲ μία εἰκονικὴ πραγματικότητα ποὺ ἔχει δημιουργηθεῖ ἀπὸ κάποιον ἀπροσδιόριστο σφαιρικὸ ἀνεγκέφαλο. Καὶ τώρα στὴν παροῦσα οἰκονομικὴ συγκυρία ὅσοι ἀπὸ μᾶς ἀντιμετωπίζουμε τὸ ἐνδεχόμενο τῆς ἀπόλυσης δὲν ἔχει μείνει τίποτα γιὰ νὰ πουλήσουμε οὔτε κὰν τὴ ψυχή μας ἀφοῦ κι αὐτὴ δὲν ἀξίζει φράγκο.»

Ἔτρεξα στὸ τηλέφωνο νὰ ρωτήσω τὸν Τζίγκερ ἂν αὐτὸς ὁ Σκεῦος εἶναι ὁ παλιός του μαθητής.

-Ὁ Σκεῦος τελείωσε τὴν ἰατρική, λέει ὁ μεσῆλιξ πλέον δημοδιδάσκαλος ἀλλὰ τώρα ἐπιμελεῖται τῶν οἰκογενειακῶν του ξενοδοχειακῶν ἐπιχειρήσεων.
Τό ἄκουσα καί ἀναίτια νευρίασα.

Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

Βλακώδης επιστήμη και λαϊκή σοφία (3)

Ὁ βαρυποινίτης εἶναι ἰδιαίτερη περίπτωση στὸ καφενεῖο ἀφοῦ χαίρει τῆς ἐκτιμήσεως καὶ τοῦ σεβασμοῦ ὅλης της ὁμήγυρης παρὰ τὶς περὶ τοῦ ἀντιθέτου προβλέψεις, ἀφοῦ ἐκτός τοῦ βαρυποινίτη τὸ ἄλλο του παρατσούκλι εἶναι νόμιμος λακαμᾶς (κάτι σὰ τὸ νόμιμος ἢ παράνομος μετανάστης). Ὅπως λένε οἱ παλιοὶ θαμῶνες, ὁ βαρυποινίτης γνωρίστηκε μὲ τὴ γυναίκα του ἀπὸ τὶς τάξεις τοῦ δημοτικοῦ (ἐξ οὗ καὶ τὸ χαϊδευτικὸ βαρυποινίτης). Καὶ δὲ μιλᾶμε τώρα γιὰ δέκα χρόνια ἢ τέτοια ἀσήμαντα νούμερα. Οἱ φῆμες ἐπίσης συγκλίνουν πρὸς τὴν κατεύθυνσή τοῦ ὅτι ὁ βαρυποινίτης εἶναι καταπιεσμένος σύζυγος. Ἡ ἐπίσκεψη στὸ καφενεῖο τὸν ἐπιτρέπεται τὶς καθημερινὲς μόνο γιὰ δύο ὧρες καὶ κατὰ προτίμηση μετὰ τὸ βραδυνὸ φαγητό, τὸ δὲ Σάββατο θὰ πρέπει νὰ αἰτηθεῖ ὡριαίας ἀδείας καὶ μόνο στὴν περίπτωση κατὰ τὴν ὁποία τὶς πρωϊνὲς ὧρες ἔτυχε νὰ συνοδεύσει τὴ συμβία του, τὴν κυρὰ-Σούλα, στὴ λαϊκὴ ἀγορὰ καὶ φυσικὰ ὄχι μὲ τὰς χείρας στὰ θυλάκια τῆς περισκελίδος. Τὶς Κυριακὲς δὲν θὰ περιμένει τὰ ἀθλητικὰ νέα της Ὑπόλοιπης Ἑλλάδας, μόνο γιὰ τὴν Ἀθηναϊκὴ Κυριακὴ ἔχει χρόνο καὶ μετὰ πρέπει νὰ μαζευτεῖ στὸ σπίτι.

Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010

Βλακώδης επιστήμη και λαϊκή σοφία (2)

Ὁ ξηροκαρπίτης εἶχε μέρες νὰ φανεῖ στὸ καφενεῖο. Ὁλόκληρη τὴ βδομάδα στὸ κόκκινο. Εἶχε φτάσει Παρασκευὴ καὶ δὲν τὸν εἶχε δεῖ κανείς. Ὁ χαιρεκάκης εἶχε μαραζώσει ἀφοῦ ὡς γνωστὸν ὁ ξηροκαρπίτης ἤτανε ὁ πρῶτος καὶ μόνιμος στόχος στὴ λίστα τῶν θυμάτων του. Διάφορες φῆμες. Ἄλλοι λέγανε πὼς δὲν εἶχε λεφτὰ γιὰ καφὲ ἀφοῦ τὴν Κυριακὴ νίκησε ὁ Ἄρης κι ἐκεῖνος ἀπὸ τὴ χαρὰ του μοίρασε τζάμπα τὸ ἐμπόρευμα τοῦ τρίκυκλου στὰ σκουλήκια (οἱ φίλαθλοι τοῦ Ἄρεως, γιὰ τοὺς κάτω ἀπὸ τ΄αὐλάκι). Ἄλλοι λέγανε πὼς ἤτανε ἡ ἑβδομάδα τῆς αὐτοκριτικῆς του καὶ καθότανε σπίτι κι ἔβλεπε τηλεόραση γιὰ νὰ μὴν ἐπιβαρύνει τὴ θεμοκρασία τῆς ἀτμόσφαιρας μὲ τὶς κλανιές του. Ὁ Πλάτωνας ἔβαζε τὰ πράγματα στὴ θέση τους ὅπως πάντα. Καθῆστε ρὲ μαλάκες στ’ αὐγὰ σας τὸν γλωσσοφάγατε τὸν ἄνθρωπο. Κρυωμένος εἶναι. Ὁ περισσότερο θλιμμένος ὅλων ὅμως, ὁ χαιρεκάκης, τοῦ ὁποίου ἡ παρουσία στὸ καφενεῖο ἐστερεῖτο ἀντικειμένου ἐν τῇ ἀπουσίᾳ τοῦ ξηροκαρπίτη τὰ ἔριξε καὶ πάλι στὸν Φλάϊ Ντέμον. Αὐτὸς ὁ ξεφτίλας φταίει μωρέ. Τοῦπε μιὰ ἱστορία ἀπὸ κεῖνες τὶς παλαβὲς ποὺ διαβάζει.

Κυριακή 7 Μαρτίου 2010

Βλακώδης ἐπιστήμη καὶ λαϊκὴ σοφία (1)

Πάντα εἶχα τὴν ἀπορία γιὰ τὸν τρόπο ποὺ βγαίνουν τὰ nicks. Εἶναι ἕνα μυστήριο πράμα τοῦτο δῶ. Τὸ Zaratoustra νὰ πούμε. Ἔχει καμμιὰ σχέση ὁ Σπύρος μὲ τοὺς σοφιστές, τὸν Γοργία, ἢ τὸν Πρωταγόρα, ἢ τοὺς πιὸ πρόσφατους φιλοσόφους τοῦ σχετικισμοῦ πού ἐμπνεύστηκαν ἀπὸ τὴ σκέψη τους, τὸν Nietzsche, ἢ τὸν William James, τὸν Michel Foucault ἢ τὸν Richard Rorty; Εἶναι τὸ nick κάτι πού κερδίζεις, κάτι πού σου ἀπονέμεται, κάτι πού προκύπτει ἀπὸ τὴν ἄγρια φαντασία τοῦ χρήστη του; Στὸ καφενεῖο τῆς γειτονιᾶς τὰ παρατσούκλια εἶναι εὔκολο νὰ τὰ συνδυάσεις μὲ τὰ ἀντίστοιχα πρόσωπα. Ἂς πούμε ὁ προικοειδὴς ἔχει ἕνα ἂπ΄αὐτὰ τὰ τρίκυκλα ποὺ γυρνᾶνε τὶς φτωχογειτονιὲς καὶ πουλάει εἴδη προικός. Ὁ ξηροκαρπίτης πουλάει φυστίκια καὶ πασατέμπο στὸ γήπεδο. Ὁ τυρὰς κατάγεται ἀπὸ τὰ Τρίκαλα καὶ ὑποτίθεται πὼς τὸ σόϊ του ἔχει βιοτεχνία γαλακτομικῶν, ὅσο γιὰ τὸν χαιρεκάκη ἀπὸ τὴν Κρήτη μὲ δυσκολία μπορεῖ νὰ κρύψει τὴ χαρὰ του ὅταν κάποιος χάνει στὴν πρέφα. Τὸ ἴδιο εὔκολοι εἶναι καὶ οἱ συνειρμοὶ γιὰ τοὺς ὑπόλοιπους ἐπαγγελματίες τῆς γειτονιᾶς ποὺ συχνάζουν στὸ καφενεῖο. Ὁ Ρόϋτερ (περιπτεράς), ὁ Γιάννης ὁ κοντὸς (τὰ μαλλιὰ του μυρίζουν ποδαρίλα), ὁ χειρουργὸς (τσιμπάει τὰ ζάρια στὸ τάβλι), ὁ Πλάτωνας (ἀμπελοφιλοσοφῶν), ὁ ἀόμματος (πάντα βλέπει τὸν ΠΑΟΚ νὰ κερδίζει καὶ ἀγνοεῖ τὰ ὀφθαλμοφανῆ πέναλτυ), ὁ εἰσαγγελέας (συνταξιοῦχος χασοδίκης), ὁ Ἰρλανδὸς (κοκκινομάλλης ποὺ παραγγέλνει μόνο οὐίσκι) κλπ κλπ. Βέβαια ὑπάρχουν καὶ περιπτώσεις λιγάκι πιὸ περίπλοκες, σὰν αὐτὸ τὸ Flying Demon πού σου λέει τώρα ὁ ἄλλος καὶ σὺ τρέχα γύρευε.

Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010

Δυτική Εὐρώπη, ἀποικίες καί Ἀνατολική Μεσόγειος (1)

Γεράσιμος Κακλαμάνης -Τό Ἀνατολικό Ζήτημα Σήμερα ( σελ. 332-342 )

...Εἴπαμε ἤδη προηγουμένως ὅτι ἡ δυτικὴ Εὐρώπη ζῆ ἀνέκαθεν εἰς βάρος τῆς ἀνατολικῆς Μεσογείου, πράγμα πού μὲ μιὰ πρόχειρη ματιὰ στὴν ἱστορία προκύπτει εὐχερῶς. Εἶναι τώρα ἡ ὥρα νὰ τὸ ἀποδείξωμε κάπως πιὸ ἐμπεριστατωμένα, προκειμένου νὰ δείξωμε ὅτι αὐτὸς ὁ χῶρος ἔχει πολλὰ ἀκόμη νὰ προσφέρη. Ἀλλὰ ὄχι ὅπως εἶναι. Πρὸς τοῦτο δὲν εἶναι ἀνάγκη προφανῶς νὰ συμφωνήσωμε μὲ ὅλες τὶς ἐπικρατοῦσες ἀπόψεις στὴν ἱστοριογραφικὴ ἐπιστήμη, οἱ ὁποῖες συνήθως ἐξηγοῦν λιγώτερα ἀπὸ ὅσα διατείνονται (οὔτε ἄλλωστε ἔχουν καμμιὰν ἀποδεικτικὴ ἰσχύ, διότι τότε οὔτε ἡ Εὐρώπη θὰ ἦταν ἡ μικρὴ δύναμη πού εἶναι σήμερα, οὔτε ἡ Ἀγγλία λ.χ. τὸ περιφερειακὸν κράτος πού εἶναι...). 


Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Γκόλντμαν Σάκς - ἡ τραπεζική ἀλητεία

http://konstantakopoulos.blogspot.com/2010/03/goldman-sachs.html

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ: ΠΩΣ Η GOLDMAN SACHS ΟΡΓΑΝΩΝΕΙ ΤΗ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ


Ἐνδιαφέρον θὰ ἦταν νὰ μάθουμε ἐὰν ἡ Γκόλντμαν Ζὰκς διατηροῦσε ἢ καὶ συνεχίζει νὰ διατηρεῖ κάποιον “τοποτηρητὴ” καὶ στὰ καθ’ ἠμᾶς καὶ σὲ ποιὸ ἀκριβῶς πόστο. Σὲ κυβερνητικὸ ἢ μήπως σὲ κρατικὸ ποὺ πάντως ἐπηρεάζει καθοριστικὰ κρίσιμες κυβερνητικὲς ἀποφάσεις σχετικὰ μὲ τὴν οἰκονομία καὶ τὴ διαχείριση τῶν δημοσιονομικῶν μας προβλημάτων;

Τοῦ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Πῶς θὰ σᾶς φαινόταν ἂν ὁ προπονητὴς τοῦ Ὀλυμπιακοῦ ἔπαιζε 100 ἑκατομμύρια στὸ ΠΡΟ ΠΟ, ποντάροντας στὴν ἧττα καὶ τὸν ὑποβιβασμὸ τῆς ὁμάδας του καὶ συνιστώντας στοὺς φίλους του νὰ κάνουν τὸ ἴδιο; Τί θὰ ἔκαναν οἱ ὀπαδοὶ τῶν Ἐρυθρολεύκων σὲ ἕναν τέτοιο προπονητή;