Ἡ ἀτομικὴ
ὑπόσταση σὲ ἕνα κόσμο πλήρους ἐμπορευματοποίησης ταυτίζεται μὲ τὴν
διευρυνόμενη μᾶζα τῶν σκουπιδιῶν
πού μπορεῖ νὰ ἀγοράσει κανεὶς μὲ
τὴν πιστωτική του κάρτα κι ἔτσι ἡ
ζωὴ ἀποκτᾶ τὴ
ρηχὴ ἀνουσιότητα
τῆς διευκόλυνσης πού προσφέρει ὁ πωλητὴς
στὸν καταναλωτὴ ἀπαριθμώντας του τὶς
διαθέσιμες ἐπιλογές, τὰ χρώματα, τὰ
μεγέθη, τὰ ὑλικὰ κατασκευῆς, τὴν
προέλευση τῶν πρὸς πώληση ἀντικειμένων.
Ἡ ἐμφάνιση εἶναι
τὰ πάντα, καὶ εἶναι ἀνόητο νὰ
πιστεύει κανεὶς κάτι διαφορετικό. Κοιτοῦν τὸ
παρουσιαστικό, τὸ κτένισμα, τὰ ροῦχα,
τὴν προφορά. Ἡ ἀναγνώριση συγχέεται μὲ τὴν
κατοχὴ καὶ
τὸ μέγεθος τῆς ἰδιοκτησίας καὶ εἶναι
τὸ μέτρο σύγκρισης μεταξὺ τῶν
ἀνθρώπων. Δὲν ὑπάρχει καμιὰ αὐθεντικότητα
ἐδῶ,
ἡ προβολὴ
τοῦ ἑαυτοῦ ὡς
μία ἐπιτυχία (success story) πού ἔχει συμβεῖ
ἐδῶ
καὶ καιρὸ
ἢ θὰ
συμβεῖ ἀπὸ στιγμὴ
σὲ στιγμὴ
εἶναι ἡ
μοναδικὴ θεατρικὴ πράξη πού μπορεῖ νὰ σὲ ἐξασφαλίσει τὸ
σεβασμὸ καὶ τὴν ὑποστήριξη. Ὁ
σεισμὸς τῆς
ἀποτυχίας ἔρχεται ὅταν οἱ ἄλλοι
σταματοῦν νὰ σ’ ἐπιστρέφουν τὸ χαμόγελο. Ἡ
καθημερινότητα τότε προσλαμβάνει τὸ οὐσιῶδες
νόημα τῆς ἀπόρριψης.
