Ἡ Ἐλευθερία ( τοῦ Δημήτρη Κιτσίκη )

 

  Ὁ Δημήτρης Κιτσίκης ( 1935 -2021) ὑπῆρξε Τακτικὸ μέλος τῆς Καναδικῆς Ἀκαδημίας, καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου Ὀττάβας, Ἐπίτιμος Πρόεδρος τοῦ «Ἱδρύματος Δημήτρη Κιτσίκη» ΝΠΔΔ. Τὸ παρὸν ἄρθρο του ἐδημοσιεύθη στό τεῦχος 127 - Νοέμβριος 2004, τοῦ περιοδικοῦ ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ.

 

Τί εἶναι Ἐλευθερία;

Ἡ μὴ ἐξάρτηση ἀπὸ τὴ θέληση ἄλλων ἀνθρώπων;

Ἡ ἔλλειψη κράτους, νόμων καὶ τελωνείων;

Ἡ μὴ ἐξάρτηση ἀπὸ ὑλικὰ ἀγαθά;

Μήπως ἐλευθερία = ἰδιοκτησία; ἤ ἐλευθερία = δύναμις;

Ἡ μήπως ἐλευθερία τελικὰ εἶναι ἡ ἐλευθερία τῆς ἀγορᾶς;

 

Α) Κυνισμὸς καὶ κοινοτυπία. 

            Ὁ 21ος αἰῶνας ξεκίνησε ὡς αἰῶνας τοῦ κυνισμοῦ. Ὁ προηγούμενος ἔκλεισε ὡς αἰῶνας τῆς ἀπελπισίας 

             Ὁ κυνισμὸς διαφέρει ἀπὸ τὴν ἀπελπισία στὸ ὅτι εἶναι μιὰ παθητικὴ κατάσταση: στὰ πρόθυρα θανάτου ἡ Δύση δὲν ἀντιδρᾷ πλέον, δὲν μάχεται. Δέχεται τὶς ἐπιθέσεις τοῦ Τρίτου Κόσμου - τῶν πολιτισμῶν δηλαδὴ ποὺ ἐκείνη ἐξευτέλισε καὶ κατέστρεψε - ἐπάνω στὸ πτῶμα της μὲ τὴν ἐπιθυμητὴ ἀναγγελία τοῦ τέλους τοῦ κόσμου. Οἱ Ἀμερικανοὶ προτεστάντες φονταμενταλιστὲς χρηματοδοτοῦν τὴν ἄκρατη ἐπιθετικότητα τοῦ Ἰσραηλ κατὰ τοῦ Ἰσλὰμ μὲ σκοπὸ νὰ αὐτοκτονήσουν μαζί του καὶ νὰ ἐπισπεύσουν ἔτσι τὸν Ἀρμαγεδδῶνα!      

Δῶρο τῆς Γαλλίας, καθιέρωσε τὶς ΗΠΑ ὡς τὴν χωρα τῆς ἐλευθερίας, ἀλλὰ μιᾶς ἐλευθερίας τοῦ μὴ Κράτους, στὸ ὁποῖο βέβαια ὑπῆρχε ἡ βία τῶν καουμπόηδων τοῦ Φὰρ Οὐὲστ, παρόμοια μὲ τήν βία στὴν φύση καὶ στὴν ζούγκλα …

            Στὴν σημερινὴ λοιπὸν ἐποχὴ τοῦ κυνισμοῦ ἐκτοξεύονται λέξεις κοινότυπες ποὺ ἔχουν χάσει κάθε νόημα:
προσωπικὰ δεδομένα, ἀνθρώπινα δικαιώματα, δικαιοσύνη, ἰσότης, δημοκρατία, κοινωνικὴ εὐαισθησία, ἐλευθερία. Εἰδικὰ ἡ τελευταῖα αὐτὴ λέξη συναντᾶται μὲ συνθήματα ὅπως ἐλευθερία ἤ θάνατος, ἐλευθερία   ἰσότης ἀδελφοσύνη τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως, ἐλεύθερος κόσμος τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου , ἀπελευθερώση ἐδαφῶν (ἀντὶ γιὰ κατακτήση ἡ προσάρτηση ἐδαφῶν), ἄγαλμα τῆς Ἐλευθερίας στὴν Νέα Ὑορκη (γιὰ νὰ θυμᾶται προφανῶς ἡ Ἀμερικὴ τὴν σφαγὴ τῶν Ἰνδιάνων καὶ τὴν ὑποδούλωση τῶν μαύρων) , ἀπελευθέρωση τοῦ Ἰρὰκ ἀπὸ τά χέρια τοῦ Σαντὰμ, ἀπελευθέρωση τῆς εὐρωπαικῆς ἠπείρου ἀπὸ τὴν ἀγγλοσαξωνικὴ ἐπιρροὴ ποὺ ἐπετεύχθη ἀπὸ τὸ Γ Ράϊχ (!),ἀπελευθέρωση τῆς Βουλγαρίας ἀπὸ τὸν σοβιετικὸ στρατὸ τὸ 1944 καὶ ἀπελευθέρωση τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τὸν ἀγγλικό, ἐλευθερία τῆς ἀγορᾶς, ἐλευθερία τοῦ λόγου στὴν τηλεόραση (ὅπου οὐδεὶς σὲ καλεῖ νὰ ἐκφράσης μὴ κατεστημένες ἀπόψεις), ἐλευθερία ἐκλογῆς ὅπου ἡ ψῆφος ὑπὲρ τοῦ Καρατζαφέρη θεωρεῖται ἀπὸ τὴν Πολιτεία ἐπικίνδυνη...

              Οἱ ναζὶ εἶχαν γράψει στὴν εἴσοδο τῶν στρατοπέδων συγκεντρώσεως: Ἡ ἐργασία εἶναι ἐλευθερία»! Ἤδη στὸν περασμένο αἰῶνα, ὁ Χίτλερ ἀηδιασμένος ἀπὸ τὴν κενότητα αὐτῆς τῆς ὁρολογίας ἔλεγε: «Ὅταν ἀκούω τὴν λέξη ἐλευθερία τραβάω τὸ πιστόλι μου»...

  

 

 

Β) Ἡ κατὰ Μὰρξ ἐλευθερία.

             Τὸ 1955, ὁ περίφημος κομμουνιστής, τότε, Γάλλος φιλόσοφος, Roger Garaudy, δόκτωρ τῆς Σορβόννης καὶ τῆς

Ἀκαδημίας Ἐπιστημῶν τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως, ἐδημοσίευσε στὸ Παρίσι (στὶς ἐκδόσεις τοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος Γαλλίας, Editions Sociales μὲ πρόλογο τοῦ γενικοῦ γραμματέως τοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος Γαλλίας, Maurice Thorez) , ἕνα βιβλίο 470 σελίδων, ποὺ ἔφερε τὸν τίτλο La Liberte (Ἡ Ἐλευθερία). Ἦταν ἡ ἐποχὴ τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου, ὅπου τὸ δυτικὸ στρατόπεδο ὑπὸ τὴν ἐπικυριαρχία τῶν ΗΠΑ ἐκατηγόρη τὸ σοσιαλιστικὸ στρατόπεδο ὡς χῶρο ὅπου ητο ἀνύπαρκτη οἱαδήποτε ἐλευθερία, ἐνῷ μὲ αὐταρέσκεια ἀποκαλοῦσε τὸν ἑαυτὸ του «ἐλεύθερο κόσμο».

             Στὴν Γαλλία, ἡ τάξη τῶν εὐγενῶν, ἀπὸ τὸ 1614 ὡς τὸ 1789, ἀπήτει ἐπιμόνως τὴν ἐλευθερία, δηλαδὴ τὴν ὑποστήριξη καὶ διατήρηση τῶν προνομίων της. Στὸν ΙΗ’ αἰῶνα, ἡ γαλλικὴ ἀστικὴ τάξη διεμαρτύρετο κατὰ τῆς ἐπιβολῆς, ἀπὸ τὸ φεουδαρχικὸ κράτος, περιορισμῶν στὸ ἐμπόριο καὶ τὴν διαιώνιση ἐσωτερικῶν τελωνείων μεταξύ τῶν γαλλικῶν ἐπαρχιῶν: Ἕνα ἐμπόρευμα γιὰ νὰ ταξιδευση ἀπὸ μιὰ ἐπαρχία στὴν ἄλλη ἔπρεπε νὰ πέραση ἀπὸ τὸ τελωνεῖο. Ἔτσι, γιὰ νὰ φθάση στὸ Παίσι ἀπὸ τὴν Μασσαλία ἔπρεπε νὰ πληρώση πολλὲς φορὲς τελωνεῖο, ὅσες ἦταν καὶ οἱ ἐπαρχίες μεταξύ τῶν δυύο πόλεων.

             Οἱ ἀστοὶ καταδικάζουν τὸν προαιώνιο θεσμὸ τῶν συντεχνιῶν (τῶν ἐσναφιῶν) μέσα στὶς ὁποῖες ὠργανώνετο κάθε ἐπάγγελμα. Οἱ λεγόμενοι Γάλλοι φυσιοκράτες φιλόσοφοι τῆς ἀστικῆς τάξεως διεμαρτύροντο κατὰ τοῦ κράτους ποὺ παρεμπόδιζε τὴν «φυσικὴ τάξη» τῶν πραγμάτων (orde naturel) ποὺ συμπεριελάμβανε γι΄αὐτοὺς τρεῖς λέξεις: ἰδιοκτησία, ἀσφάλεια, ἐλευθερία. «Ἀφήσατε τά πράγματα νὰ γίνονται μόνα τους, νὰ κυκλοφοροῦν χωρὶς ἐμπόδια» ἦταν τὸ σύνθημα τους ( Laissez faire – laissez passer ).

             Ἡ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση τοῦ 1789 εἶναι ἡ βίαιη ἐξέγερση τῶν ἐμπόρων κατὰ τοῦ Κράτους.

             Ἐλευθερία καὶ ἰδιοκτησία! Οἱ δυὸ αὐτὲς λέξεις ἀπολύτως ἀλληλένδετες ἐγγράφονται ὡς ἱερὲς στὴν γαλλικὴ Διακήρυξη τῶν Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων καὶ τοῦ Πολίτου τῆς 26ης Αὐγούστου 1789 ποὺ ἐτοποθετήθη στὴν ἀρχὴ τοῦ γαλλικοῦ συντάγματος τοῦ 1791.

             Ἐλευθερία δηλαδὴ σημαίνει ἀποκλειστικὰ ἕνα καὶ μόνο πρᾶγμα: κατάργηση ὅλων τῶν περιορισμῶν στὴν μεγιστοποίηση τοῦ κέρδους, πρῶτον μὲ τὴν ἐγκαθίδρυση ἑνὸς ἑνιαίου οἰκονομικοῦ χώρου, τὴν Γαλλία, ποὺ ἐπωνομάσθη «Ἔθνος ἕνα καὶ ἀδιαίρετο» ( la nation une et indivisible ) μὲ κατάργηση τῶν ἐπαρχιῶν ὡς οἰκονομικῶν ἑνοτήτων.

             Καὶ δεύτερον, σημαίνει κατάργηση τῶν σωματείων τῶν ἐπαγγελμάτων ποὺ περιώριζαν τὴν ἀνεξέλεγκτη ἐκμετάλλευση τῶν ἐργαζόμενων, οἱ ὁποῖοι ἐπροστατεύοντο μέσα στὰ ἐσνάφια ( ἡ καταργήση αὐτὴ ἔγινε μὲ τὸν νόμο τῆς 14ης Ἰουνίου 1791, τοῦ βουλευτου Isaac Le Chapelier ὡς καὶ καταργήση τῆς Κυριακῆς καὶ τῶν χριστιανικῶν ἑορτῶν ποὺ ἐπέτρεπαν στοὺς ἐργαζόμενους νὰ ξεκουράζονται, δηλαδὴ νά... «τεμπελιάζουν «!

             Τέλος, σημαίνει ἐγκαθίδρυση στυγνῆς δικτατορίας τῶν ἐμπόρων μὲ ἐπιβολὴ τῶν νόμων, βασισμένων στὴν ἰδέα τοῦ Ρουσσὼ ὅτι ἡ «γενικὴ θέληση» δὲν σημαίνει θέληση τῆς πλειοψηφίας ἀλλὰ «τὸ σωστό».

             Ἐπειδὴ ἡ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση παρουσιάζεται σὲ ὅλα τά σχολικὰ ἐγχειρίδια ὡς ἡ πεμπτουσία τῆς ἐλευθερίας, τῆς ἰσότητος καὶ τῆς ἀδελφοσύνης, χρειάζεται γιὰ νὰ πάρουμε μιὰ πιὸ σωστὴ εἰκόνα τῆς ἐπαναστάσεως αὐτῆς νὰ φαντασθοῦμε τά ἀκόλουθα: στὴν Ἑλλάδα τοῦ 2004, ὁ Σύνδεσμος τῶν Ἑλλήνων Βιομηχάνων ὀργανώνει ἐξέγερση κατὰ τοῦ Κράτους, συγκροτεῖ κυβέρνηση μεγαλοβιομηχάνων, καταργεῖ ὅλα τά συνδικάτα, ὅλα τά κοινωνικὰ μέτρα (δωρεὰν ὑγεία, δωρεὰν παιδεία, συντάξεις, μονιμότητα ἐργασίας, πληρωμένες διακοπές, Κυριακὲς καὶ ἀργίες, κλείσιμο τῶν μεγάλων ἐμπορικῶν κέντρων τὴν νύχτα καὶ τὶς Κυριακὲς) καὶ τά ἀντικαθιστᾷ μὲ πλήρη ἐλευθερία δράσεως τῶν βιομηχάνων, ὅπως συνέχῃς πρόσληψη ἐργαζόμενων μὲ μερικὴ ἀπασχόληση, χωρὶς καμμία ἀσφάλιση, ποὺ δύνανται νὰ ἀπολύονται σὲ οἱαδήποτε στιγμὴ χωρὶς καμμία ἀποζημιώση. Ἡ πολιτικὴ ὀργάνωση τοῦ κράτους αὐτοῦ τῶν Ἑλλήνων μεγαλοβιομηχάνων θὰ βασίζεται σὲ μιὰ κυβέρνηση καλοπληρωμένων τεχνοκρατῶν τῶν ἐπιχειρήσεών τους, καὶ μιὰ Βουλὴ πολιτικῶν ποὺ θὰ χρηματίζονται ἀπ’ εὐθείας ἀπὸ τοὺς βιομηχάνους γιὰ νὰ δυνηθοῦν νὰ ἐκλεγοῦν ἀπὸ τὸ ποδοσφαιρόφιλο ἑλληνικὸ κοινό. Οἱοσδήποτε θελήση νὰ παρουσιασθῆ στὸν πολιτικὸ στίβο χωρὶς τὴν ἔγκριση τῶν βιομηχάνων θὰ κατηγορεῖται ὡς ἐπικίνδυνος ἐξτρεμιστής, ἀντιδημοκράτης, ἀκόμη καὶ τρομοκράτης, καὶ θὰ καταποντίζεται.

             Τέλος, ἐπειδὴ τὸ κράτος ἔθνος παρουσιάζει σήμερα τά ἴδια μειονεκτήματα μὲ τὶς γαλλικὲς ἐπαρχίες τοῦ ΙΗ αἰῶνος, στὴν σημερινὴ διευρυνόμενη ἀγορὰ ποὺ ἀσφυκτιᾶ μέσα στὰ τελωνειακὰ σύνορα τῶν Ἐθνῶν, θὰ καταργηθοῦν τά κράτη ἔθνη καὶ θὰ ἐνσωματωθοῦν ὡς ἀτελώνιστες ἐπαρχίες σὲ μιὰ Εὐρώπη «μιὰ καὶ ἀδιαίρετη» μὲ εὐρωπαικο Σύνταγμα ποὺ θὰ ἐγκαθιδρύση στὸ ὄνομα τῆς Ἐλευθερίας καὶ τῆς Ἰδιοκτησίας, στὶς Βρυξέλλες, στὴν Φρανκφύρτη καὶ στὸ Στρασβοῦργο μιὰ στυγνὴ ἀστικὴ δικτατορία, ἀντανάκλαση τοῦ καθεστῶτος ποὺ οἱ Ἕλληνες βιομήχανοι ἐγκατέστησαν στὴν Ἑλλάδα η οἱ Ἰταλοὶ βιομήχανοι στὴν Ἰταλία...

             Παρὰ ταῦτα, ἡ ἡγέτις τοῦ ΚΚΕ, Ἀλεκα Παπαρήγα, συνεχίζει νὰ ἀγωνζεται γιὰ νὰ κρατηθῆ μὲ τά τελωνειακὰ σύνορά της μιὰ Ἑλλάδα ποὺ ὡς Βουργουνδια τοῦ ΙΗ’ αἰῶνος ἀντιτίθεται στὴν ἐνσωμάτωση στὸ ἑνιαῖο κράτος (Γαλλια τοῦ 1789, Εὐρώπη τοῦ 2004).

             Τά παραπάνω, ὅπως ἀντελήφθη ὁ ἀναγνώστης, δὲν εἶναι εἰκόνα ἐπιστημονικῆς φαντασίας, ἀλλὰ ἡ σημερινὴ πραγματικότης...

             Στὶς ἀρχὲς τοῦ ΙΘ’ αἰῶνος, ἡ ἐλευθερία ποὺ ἐπέβαλε σὲ ὅλη τὴν Εὐρώπη ἡ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τὴν χωρὶς προηγούμενο ἐξαθλίωση τῶν ἐργαζομένων τῆς Εὐρώπης, ὅπως τὸ διαβάζουμε στὰ μυθιστορήματα τοῦ Ἀγγλου Charles Dickens καὶ τοῦ Γάλλου Emile Zola.          

Ὁ γερμανικῆς καταγωγῆς Γάλλος πολιτικὸς μηχανικός, νομικὸς καὶ μουσικὸς Τζὸρτζ Χάουσμαν, ξανάχτισε κυριολεκτικά τὸ Παρίσι μέσα σὲ τέσσερα χρόνια (1865 1869), γεγονὸς ποὺ δημιούργησε παράλληλα τὴ νέα οἰκονομικὴ τάξη τῶν Γὰλλων μεγαλοεργολάβων. Τὸ ὅλο ἐγχείρημα κόστισε στὸν γαλλικὸ λαὸ 500 ἑκατ. φράγκα καὶ μιὰ κοινωνικὴ ἐξέγερση (Κομούνα τοῦ Παρίσιου)... Ἀντίστοιχη ἀναδόμηση συνέβη καὶ στὴν Ἀθήνα μὲ τὴν εὐκαιρία τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων καί, βέβαια, ἀπὸ τά κολοσσιαῖα πόσα τῶν ἔργων ἀναδείχτηκαν καὶ ἐδῶ νέοι «μεγαλοεργολάβοι». Θὰ ἀντέξη ὁ ἑλληνικὸς λαὸς τὸ δυσβάστακτο βάρος τοῦ κόστους τῶν ὀλυμπιακῶν ἔργων, ἡ αὐτὰ θὰ τοῦ στοίχισουν τελικὰ μέρος τῆς ἐλευθερίας του, μὲ τὸν ἕνα ἡ τὸν ἄλλο τρόπο.

   Ἡ ἐντυπωσιακὴ ἄνοδος τοῦ πλούτου στὴν Γαλλια κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ αὐτοκράτορος ἀστοῦ Ναπολέοντος Γ’ (1852 - 1870) ἔσπρωξε τὸν Γεώργιο Haussmann νὰ κατεδαφίση ὁλόκληρο τὸ παλαιὸ Παρίσι καὶ νὰ τὸ ξανακτίση ὅπως εἶναι σήμερα, ἀναδεικνύοντας μιὰ νέα τάξη μεγαλοεργολάβων.

             Στὴν Ἑλλάδα, ἡ ἐντυπωσιακὴ ἄνοδος τοῦ πλούτου στὸ τέλος τοῦ Κ’ αἰῶνος ἔσπρωξε τὴν Γιάννα Ἀγγελοπούλου νὰ “ξανακτίση” ὅλη τὴν Ἀθήνα, μὲ τὴν εὐκαιρία τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων, ἀναδεικνύοντας καὶ αὐτὴ μιὰ νέα τάξη μεγαλοεργολάβων. Τὸ ἀποτέλεσμα; Στὴν Γαλλία τοῦ 1870 - 1871 μὲ τὸν ἀπρόβλεπτο γαλλογερμανικὸ πόλεμο κατέρρευσε τὸ καθεστώς τοῦ Haussmann καὶ ἀντεκαταστάθη ἀπὸ μιὰ ἀπὸ τὶς πλέον αἱματηρὲς λαικὲς ἐξεγέρσεις τοῦ ἀπελπισμένου Γάλλου ἐργαζόμενου, τὴν Κομμούνα τοῦ 1871, μὲ ἐπακόλουθο τὴν παρ’ ὀλίγο ἐπιστροφὴ τοῦ Γάλλου βασιλέως!

             Τί θὰ γίνει στὴν Ἑλλάδα τῶν μεταολυμπιακῶν ἀγώνων τὸ «καθεστὼς» ποὺ δημιούργησαν οἱ Ὀλυμπιακοὶ Ἀγῶνες;

  

 

 

Γ) Ἡ οἰκοδόμηση τοῦ φιλελευθερισμοῦ.

             Πόσο περίεργη φαντάζει αὐτὴ ἡ λέξη: «φιλελευθερισμός»! Φίλος τῆς ἐλευθερίας, λὲς καὶ οἱ μὴ φιλελεύθεροι δὲν ἀγαποῦν τὴν ἐλευθερία. Οὐσιαστικά, ἡ λέξη αὐτὴ συνοψίζει τὴν ἀπάτη τῆς ἀστικῆς ἰδεολογίας, ἡ ὁποία σημαίνει ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο. Διότι, ἐλευθερία τῶν συμβάσεων, ἐλευθερία τοῦ ἐμπορίου, ἐλευθερία τῆς βιομηχανίας, ἐλευθερία τῶν Τραπεζῶν, ἐλευθερία τῆς ἐργασίας, βασίζονται στὸ ἀτομικὸ συμφέρον. Ἡ κοινωνία ὡς γενικὸ συμφέρον μετατρέπεται ἔτσι σὲ ἄθροιση τῶν ἀτομικῶν συμφερόντων. Τὸ ἐγὼ βασιλεύει, δηλαδὴ ἡ ἐξουσία τῆς βίας καὶ τοῦ χρήματος, ἡ πλήρης κατάργηση τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρεπείας. Τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο δηλαδὴ τῆς ἐλευθερίας.

             Ἡ συντεχνία ἦταν καὶ γιὰ τὸν ἐργάτη μιὰ κοινωνικὴ ἀσφάλεια, μιὰ οἰκογενειακὴ ζεστασιὰ. Ἡ συστηματικὴ ἐξατομίκευση τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ ἐξ ἀρχῆς ἐπεδίωξε ὁ φιλελευθερισμός, ἀπεμόνωσε τὸν καθένα, γυμνό, στὴν ἀπέραντη ἔρημο τοῦ Βορείου Πόλου τῆς ἀστικῆς κοινωνίας.

             Ὁ Μὰρξ ἔδωσε ὡς Ἰωάννης τῆς Ἀποκαλύψεως, μιὰ τρομακτικὴ εἰκόνα τῆς ἀστικῆς ἐλευθερίας ποὺ εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα γιὰ δισεκατομμύρια ἀνθρώπους ἀνὰ τὸν κόσμο, ὅπως σήμερα οἱ ἰσλαμιστές, νὰ «τραβοῦν τὸ πιστόλι» στὸ ἄκουσμα τῆς λέξεως ἐλευθερία. Γράφει : Ἡ ἀστικὴ τάξη «παντοῦ ὅπου κατέλαβε τὴν ἀρχή, κατεπάτησε τὶς εἰδυλλιακές, πατριαρχικές, φεουδαλικὲς σχέσεις. Ὅλους τους ποικίλους δεσμοὺς ποὺ ἕνωναν τὸν φεουδαρχικὸ ἄνθρωπο μὲ τοὺς φυσικοὺς ἀνώτερούς του, τοὺς ἐθρυμμάτισε χωρὶς οἶκτο, ἀφήνοντας μοναχὰ μεταξύ τῶν ἀνθρώπων ὡς μόνο δεσμὸ τὸ ψυχρὸ συμφέρον, τὶς σκληρὲς πληρωμὲς τοῖς μετρητοῖς. Ἔπνιξε τὴν θρησκευτικὴ ἔκσταση, τὸν ἰπποτικὸ ἐνθουσιασμό, τὴν μικροαστικὴ συναισθηματικότητα, στὰ παγερὰ νερὰ τῶν ἐγωϊστικῶν ὑπολογισμῶν. Μετέτρεψε τὴν ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια σὲ μιὰ ἁπλῆ μεταπρατικὴ ἀξία. Ἀντεκατέστησε τὶς ἀκριβοπληρωμένες πολλὲς ἐλευθερίες μὲ τὴν μοναδικὴ σκληρὴ ἐλευθερία τοῦ ἐμπορίου» (Μανιφέστο τοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος τῶν Κ. Μὰρξ καὶ Φ. Ἔνγκελς).

             Ὁ Ἰωάννης Μεταξᾶς, στοχαζόμενος ἐπάνω στὸ περίεργο φαινόμενο τῆς λαϊκῆς ψυχολογίας, νὰ θεωρῇ ἐλευθερία τὴν δικτατορία ποὺ ἐπονομάζεται κοινοβουλευτικὴ δημοκρατία τοῦ φιλελευθερισμοῦ , ἔγραφε σὲ ἕνα «τετράδιο σκέψεών του», στὶς 22 Ἰανουαρίου 1940 : «Ἡ Δημοκρατία εἶναι τὸ παιδὶ τοῦ καπιταλισμοῦ. Εἶναι τὸ ὄργανο μὲ τὸ ὁποῖο ὁ καπιταλισμὸς κυριαρχεῖ ἐπάνω στὴν λαϊκὴ μᾶζα. Εἶναι τὸ ὄργανο μὲ τὸ ὁποῖο κατορθώνει ὁ καπιταλισμὸς νὰ παριστάνῃ τὴν θέλησή του ὡς τὴν λαικὴ θέληση. Αὐτὸ τὸ εἶδος τῆς Δημοκρατίας χρειάζεται ἐκλογὲς καθολικῆς μυστικῆς ψηφοφορίας, ἄρα ὀργανωμένα κόμματα καὶ συνεπῶς μεγάλα κεφάλαια. Χρειάζεται γιὰ τὸν ἴδιο λόγο ἐφημερίδες, ἄρα μεγάλα κεφάλαια. Χρειάζεται ἐκλογικὴ ὀργάνωση κάθε φορὰ καὶ ἐκλογικοὺς ἀγῶνες, ἄρα χρήματα...

             Ὁ καπιταλισμὸς γιὰ νὰ συσσωρεύση τά κεφάλαια στὰ χέρια ἐκείνων ποὺ τὸν ἐκπροσωποῦν καὶ νὰ κάμῃ ὅλον τὸν ἄλλον κόσμο σκλάβους του, μὰ σκλάβους ποὺ νὰ νομίζουν ὅτι εἶναι ἐλεύθεροι, ἔχει ἀνάγκη τῆς ἐλευθέρας οἰκονομίας... Κράτη ὅπου ἐπικρατεῖ ἡ διευθυνόμενη οἰκονομία... δὲν συμφέρουν στὸν καπιταλισμό. Γιατί μέσα σὲ τέτοια κράτη δὲν εἶναι δυνατὴ ἡ ἐκμετάλλευση τοῦ συνόλου τοῦ λαοῦ ἀπὸ τοὺς ἐκπροσώπους τοῦ καπιταλισμοῦ... Ἀλλὰ ὁ καπιταλισμὸς τά ὀνομάζει τυραννίες φασιστικές, χιτλερικὲς κ.τ.λ.». Ὁ Μεταξᾶς στὸ παραπάνω κείμενο σημειώνει ὅτι ἡ πλύση ἐγκεφάλου τοῦ λαοῦ εἶναι αὐτὸ ποὺ οἰκοδομεῖ τὴν τυραννία τοῦ φιλελευθερισμοῦ: «σκλάβοι ποὺ νομίζουν πὼς εἶναι ἐλεύθεροι». Ἡ ἀνελευθερία αὐτή τῆς... ἐλευθερίας ἐπιτυγχάνεται μὲ τὶς παρακάτω μεθόδους ψυχολογικῆς ἀπάτης:

             α) Hyde Park. Σὲ κεντρικὸ πάρκο τοῦ Λονδίνου ἔχει στηθῆ, ἀπὸ καιρό, φόρουμ τοῦ ἐλευθέρου λόγου. Οἱοσδήποτε δύναται νὰ ἁρπάξη μιὰ καρέκλα, νὰ ἀνέβη ἐπάνω καὶ νὰ ἀπευθυνθῆ στοὺς περαστικοὺς λέγοντας χωρὶς κανέναν περιορισμὸ ὅ,τι θέλει. Τὸ πρακτικὸ ἀποτέλεσμα εἶναι μηδέν. Τὸ ἀστικὸ καθεστὼς ποτὲ δὲν ἐκινδύνευσε στὸ ἐλάχιστο ἀπὸ τὴν ἐλευθερία τοῦ λόγου τοῦ Χάϊντ Πάρκ. Ἀντιθέτως σὲ ὅλη τὴν Εὐρώπη, σοσιαλιστές, μαοϊκοὶ, ἀναρχικοί, οἰκολόγοι, ἀντινατοϊστὲς, ἀντϊμπεριαλιστές, κατέληξαν νὰ διοριστοῦν στὶς ὑψηλότερες θέσεις τῶν καπιταλιστικῶν καθεστώτων, δηλαδὴ ἑξαγοράσθησαν καὶ ὅπως ἔλεγε ὁ Μεταξᾶς, ἔγιναν σκλάβοι ποὺ ἐνόμισαν πὼς εἶναι ἐλεύθεροι, στὴν ἐπονομαζόμενη «ἐλευθερία τοῦ καφενείου»... 

             β) Τηλεοράσεις παρακολουθήσεως στὶς ἀγορές: Ἀπὸ καιρὸ τά μεγάλα ἐμπορικὰ καταστήματα ἀντὶ νὰ πληρώνουν ἄνδρες ἀσφαλείας γιὰ νὰ ἀποτρέψουν κλοπὲς ἐμπορευμάτων, ἔχουν ἐγκαταστήσει τηλεοράσεις παρακολουθήσεως. Ἔτσι, μὲ τὸ πρόσχημα τῆς ἐλευθερίας κινήσεως, καταργεῖται ἡ προσωπικὴ ζωή, τά «προσωπικὰ δεδομένα». Ἂν ξύσης τὴν μύτη σου, θὰ τὸ κάνῃς ἄθελά σου δημοσίως...

             γ) Οἱ κάμερες στοὺς δρόμους: Ἀπὸ τὴν ὑπεραγορά, ἡ συνέχῃς παρακολούθηση τῶν πολιτῶν ἐπεξετάθη στοὺς δρόμους! Μὲ τὴν διπλὴ πρόφαση τοῦ κινδύνου τῆς τρομοκρατίας σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν τέλεση τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων ἡ Ἀθήνα τοῦ 2004 μετετράπη σὲ φρουρούμενο στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Ἡ ἀγγλοσαξωνικὴ ἀτομικιστικὴ ἔννοια τῆς «privacy» ἔχει χάσει πλέον κάθε νόημα. Ἄλλοτε ἐλεγαμε ὅτι ὁ Θεὸς ἔβλεπε τά πάντα. Σήμερα, ἡ ἐλευθερία παρακολουθήσεως ὅλων τῶν κινήσεων καὶ σκέψεων τοῦ πολίτου βάζει τὸν καπιταλισμὸ στὴν θέση τοῦ Θεοῦ.

             δ) Ἀπὸ τὸ χαρτοφακέλωμα στὸ ἠλεκτρονικὸ φακέλωμα: Ὅταν τὸ παλαιὸ καθεστὼς τῶν «ἐμιγκρέδων τῆς Κομπλὲντζ» ἐπανῆλθε στὴν Ἑλλάδα τὸν Ἰούλιο τοῦ 1974, ἐξήγγειλε ὅτι θὰ καταργοῦσε τὸ πολιτικὸ φακέλωμα τῶν πολιτῶν πρὸς χάριν τῆς ἐλευθερίας καὶ φυσικὰ ὁ κόσμος τὸ ἐθεώρησε ὡς δημοκρατικὴ πράξη, ἐνῷ στὴν πραγματικότητα ἐπρόκειτο γιὰ περιορισμὸ τῆς γραφειοκρατίας καὶ αὔξηση τοῦ περιορισμοῦ τῆς ἐλευθερίας.

             Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι φακέλωμα εἴτε διοικητικὸ εἴτε πολιτικὸ ὑπάρχει ἀπὸ τὴν ἵδρυση τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, τὸ 1828! Συνίσταται εἰς τὸ εξῆς! ἕνας ταλαίπωρος ἀμόρφωτος καὶ κακοπληρωμένος δημόσιος ὑπάλληλος μὲ βλοσυρὸ  βλέμμα, ποὺ ἐκτὸς γραφείου εἶναι χρυσὸς οἰκογενειάρχης καὶ πρότυπο Ρωμηοῦ, ἀλλὰ ποὺ στὴν δημόσια Ὑπηρεσία μετατρέπεται σὲ σαδιστικὸ τέρας, φουσκώνει μὲ παληόχαρτα γεμάτα σφραγῖδες καὶ ὑπογραφὲς ἕναν φάκελο γιὰ κάθε συμπολίτη του, ἀπαιτῶντας ἀπὸ αὐτὸν νὰ τοῦ φέρῃ πιστοποιητικὰ σχετικὰ μὲ κάθε ἐπίσημη πράξη τῆς ζωῆς του. Κατόπιν αὐτοῦ τοποθετεῖ τὸν φάκελο σὲ ἕνα βουνὸ ἀπὸ φακέλους σὲ ἀμέτρητα ράφια, ἀφοῦ προηγουμένως ἐπρωτοκόλλησε σὲ λαδωμένα μεγάλα τεφτέρια κάθε ἔγγραφο. Στὴν φάση αὐτὴ ὁ πολίτης αἰσθάνεται αἰχμάλωτος στὰ δίκτυα τοῦ κράτους διότι σὲ παράπλευρη ὑπηρεσία ἕνας βλοσυρὸς μπάτσος (κατὰ τά ἄλλα καλοκάγαθος οἰκογενειάρχης) ἔχει φουσκώσει ἕναν πολιτικὸ φάκελο τοῦ ἰδίου πολίτου μὲ παληόχαρτα ἐκθέσεων καταδοτῶν γιὰ τὶς πολιτικὲς ἀνορθόδοξες προτιμήσεις αὐτοῦ τοῦ πολίτου (ὅπως: «διαβάζει καθημερινῶς Ριζοσπάστη»).

             Ὅλοι οἱ φάκελοι καλύπτονται μὲ σκόνη, ὑγρασία καὶ ζουζούνια καὶ μετὰ ἀπὸ ἕναν χρόνο, οὐδεὶς ὑπάλληλος εὑρίσκει τὸ κουράγιο νὰ ξετρυπώση μέσα ἀπὸ τά βουνὰ τῶν φακέλων, ἔστω καὶ μὲ τὴν βοήθεια τοῦ περίφημου ἀριθμοῦ πρωτοκόλλου, οἱοδήποτε πομπωδῶς ἀποκαλούμενο ἔγγραφο ποὺ πιστοποιεῖ ὅτι ὁ πολίτης εἶναι κομμουνιστής, ἀδελφὴ ἤ... γεννημένος στὸ Ναύπλιο.

             Μετὰ τὸ 1974, λοιπόν, στὴν Ἑλλάδα ὅπως καὶ στὶς ἄλλες χῶρες, μὲ τὴν ἄνοδο τῆς τεχνολογίας καὶ τῶν ἠλεκτρονικῶν ὑπολογιστῶν ἀπεφασίσθη ἡ καταστροφὴ τοῦ χαρτοβασίλειου καὶ ἡ σταδιακὴ ἀντικατάστασή του μὲ τὸ ἠλεκτρονικὸ φακέλωμα. Ἐχρειάσθησαν τουλάχιστον εἴκοσι χρόνια γιὰ νὰ καταλάβη ὁ κόσμος ὅτι ὁ φάκελος του ὄχι μόνο δὲν εἶχε καταστραφῆ ἀλλὰ ὅτι ἡ μετατροπή του σὲ ἠλεκτρονικὸ φάκελο τοῦ ἀφαιροῦσε τὴν ἐλευθερία ποὺ τοῦ ἔδιδε ἡ ἄναρχη χαρτογραφειοκρατία!

             Σήμερα τὸ διαβατήριο τοῦ πολίτου καταγραφεῖ ἐλάχιστες πληροφορίες γιὰ νὰ προστατεύση τά προσωπικά του δεδομένα. Ἀλλὰ εἶναι ἠλεκτρονικὸ καὶ ὅταν «σκανάρεται» στὸ μηχάνημα ὁ ὑπάλληλος διαβάζει πρόσθετα προσωπικὰ στοιχεῖα ποὺ δὲν ἐμφανίζονται τυπωμένα στὸ διαβατήριο! Συνεπῶς, τὸ ἠλεκτρονικὸ φακέλωμα σταδιακὰ μετατρέπει τὸν πολίτη σὲ μόνιμο κάτοικο ἑνὸς πλανητικοῦ Γκουαντάναμο...

             ε) Ἀπὸ τὸν φυσικὸ βασανισμὸ στὸν βασανισμὸ μὲ ψυχοφάρμακα.

             Οἱ πρῶτοι χριστιανοὶ ἐσταυρώνοντο, ἐκαίγοντο, ἐβράζοντο σὲ καυτὸ λάδι, ἐσουβλίζοντο, ὅπως καὶ οἱ πρῶτοι κομμουνιστές. Ὅμως δὲν ὑπέγραφαν, δὲν μετανοοῦσαν γιὰ τά «ἐγκλήματά» τους. Ἀπεβίωναν ὡς ἥρωες ὑπὸ τά φοβερὰ βασανιστήρια. Μέχρι τῶν ημερῶν μας ἀκόμη καὶ ἕνας Παπαδόπουλος ἠρνήθη πεισματικὰ μέχρι τὸν θάνατό του νὰ δήλωση ὅτι μετανοεῖ. Ἡ μητέρα μου κατεδικάσθη σὲ θάνατο τὸ 1948 ὡς κομμουνίστρια, ἀπὸ κυβερνήση φιλελεύθερων γιὰ νὰ σωθῆ ὁ ἐλεύθερος κόσμος τοῦ καπιταλισμοῦ... Ὑπέστη φοβερὰ βασανιστήρια ἀλλὰ πότε δὲν ὑπέγραψε δήλωση μετανοίας.

             Σήμερα ἐξάλλου εἶναι γνώστη ἡ χρήση ψυχοφαρμάκων γιὰ ἐξαναγκασμὸ τῶν κρατουμένων σὲ ὁμολογία... παρὰ τὶς δηλώσεις τῶν ἰατρῶν τοῦ κατεστημένου ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπιτευχθῆ ὁμολογία καὶ μετάνοια ὑπόπτου μὲ ψυχοφάρμακα!

             Σημειωτέον ὅτι οἱ πέντε ἄνω μέθοδοι ὑποδουλώσεως τοῦ πολίτου ἐφαρμόζονται συστηματικὰ ἀπὸ τά ἀστικὰ φιλελεύθερα καθεστῶτα τοῦ «μέσου χώρου». Ὁ ὑπουργὸς ποὺ ὑπέγραψε τὴν κατάδικη σὲ θάνατο τῆς κομμουνίστριας μητέρας μου, Μπεάτας, ἐπειδὴ ἦταν ὀργανωμένη στὸν ΕΛΑΣ καὶ τὸ ΕΑΜ, ἦταν ὁ Δημήτρης Παπασπυρου, κεντροαριστερὸς φιλελεύθερος καὶ ὄχι δεξιὸς «μοναρχοφασιστὴς»...

 Δ) Δυὸ ἀντιθετικὲς ἔννοιες: κράτος καὶ ἐλευθερία.

             1955 καὶ 2004: Μεταξύ τῶν δυὸ αὐτῶν ἡμερομηνιῶν τίποτε ἀπολύτως τίποτε  δὲν ἔχει ἀλλάξει, ἐκτὸς τοῦ ὅτι ἡ πτώση τοῦ σοσιαλιστικοῦ στρατοπέδου τῆς ΕΣΣΔ ἐπέτρεψε νὰ συνειδητοποιήση ὁλόκληρος ὁ πλανήτης μέσῳ ἑνὸς καθολικοῦ ἀντιαμερικανισμοῦ, ὅτι ἡ λέξη ἐλευθερία εἶναι ἴσως τὸ μεγαλύτερο ψέμα τοῦ ἐλευθέρου κόσμου τοῦ ΝΑΤΟ, τῆς Ἀμερικῆς,τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ἰαπωνίας.

             Ζοῦμε στὰ χρόνια των ἰμπεριαλιστικῶν ἐγκλημάτων στὴν Γιουγκοσλαυία, τὸ Ἀφγανιστὰν καὶ τὸ Ἰρὰκ (1999 -2004), μὲ τὴν συμμετοχὴ ὁλόκληρου τοῦ καπιταλιστικοῦ κόσμου, μὲ συμμετοχὴ καὶ τῆς Ἑλλάδος. Ἰδοὺ λοιπὸν τί ἔγραφε ὁ Γκαρωντὺ στὸ βιβλίο του, περὶ Ἐλευθερίας, τὸ 1955: «Ποτὲ οἱ πολιτικάντηδες τοῦ καπιταλιστισμοῦ δὲν ὡμίλησαν τόσο συχνὰ γιὰ ἐλευθερία ἀπὸ τότε ποὺ ὑπεχρεώθησαν νὰ καταστρέφουν ὅλες τὶς ἐλευθερίες, ἀπὸ τὸν νόμο τῆς ἀναπτύξεως τοῦ ἰμπεριαλισμοῦ. Στὸ ὄνομα τῆς «ἐλευθερίας» καὶ τῆς «ὑπερασπίσεως τοῦ ἐλευθέρου κόσμου» ἐξοπλίζονται καὶ πάλι οἱ χιτλερικοὶ στρατηγοί, ἐπιχορηγεῖται ὁ φασισμὸς τοῦ Φράνκο στὴν Ἱσπανία, ἐγκαθίσταται στὴν Ἑλλάδα τὸ καθεστὼς τῶν στρατοδικείων, ὑποστηρίζεται στὴν Τουρκία ἡ δικτατορία γιὰ τὴν ἐγκατάσταση στρατιωτικῶν βάσεων, μιᾶς «σταυροφορίας γιὰ τὴν ἐλευθερία»... Ἕνας ἀπὸ τοὺς στόχους τοῦ ἀγῶνος γιὰ τὴν εἰρήνη εἶναι σήμερα ἡ ἀποκάλυψη τῶν ψευδολογιῶν περὶ ἐλευθερίας» (σ. 13).

             Ὁ μαρξισμὸς ἰσχυρίζεται ὅτι ἡ ἐλευθερία δὲν εἶναι μιὰ μεταφυσικὴ ἔννοια. Στὴν κοινωνία εἶναι

συνδεδεμένη ἄρρηκτα μὲ τὴν Ἱστορία. Δηλαδὴ ἡ Ἱστορία μᾶς διδάσκει τὸ μονοπάτι ποὺ ὁδηγεῖ πρὸς τὴν ἐλευθερία. Κατακτᾶται ὑποχρεωτικὰ εἰς βάρος καὶ κατὰ τοῦ κράτους, κατὰ τῶν νόμων, σὲ ἕναν ἀγῶνα γιὰ τὴν ὁλοκλήρωση τοῦ ἀνθρώπου.

             Ὁ Χέγκελ ἔλεγε πὼς «ἡ ἐλευθερία εἶναι ἡ κατοχυρώση τῆς συνειδήσεως» τοῦ ἀνθρώπου, αὐτοῦ ποὺ γιὰ τὸν Μὰρξ ἀγωνίζεται κατὰ τοῦ κατεστημένου μὲ ἐπαναστατικὴ βία, κατὰ τῆς κρατικῆς βίας. Ἐλευθερία καὶ καπιταλισμὸς εἶναι ἀδύνατον νὰ συνυπάρξουν ἐφ ὅσον ὁ καπιταλισμὸς βασίζεται στὴν ἐκμετάλλευση τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο.

             Συνεπῶς, τὸ «φιλελεύθερο» (ἀπὸ οἰκονομικῆς ἀπόψεως) κράτος εἶναι ὑποχρεωτικὰ κοινοβουλευτικὸ στὴν ἰδανική του μορφή, δηλαδὴ ταξικὰ δικτατορικό, ὅπου ἡ ἔλλειψη ἐλευθερίας εἶναι πλήρης...

             Ἡ ἐργασία εἶναι ἀνάγκη γιὰ τὸν ἄνθρωπο, φθάνει νὰ εἶναι δημιουργική. Ὁ συνταξιοῦχος ποὺ γίνεται καφενόβιος, ξεπέφτει στὸ ἴδιο ἀνελεύθερο ἐπίπεδο μὲ τὴν ἀνεργία!

             «Ἡ ἐργασία εἶναι ἐλευθερία». Πρόκειται γιὰ μιὰ μαρξιστικὴ ἀλήθεια ποὺ ἐχρησιμοποιήθη μὲ κυνικὸ τρόπο ἀπὸ τά χιτλερικὰ στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Ὁ Λένιν ἔγραψε: «Ἡ κομμουνιστικὴ ἐργασία στὴν πλέον στενή της ἔννοια, τὴν πλέον ἀκριβῆ, εἶναι μιὰ δωρεὰν ἐργασία πρὸς ὄφελος τῆς κοινωνίας, ποὺ γίνεται ὄχι γιὰ τὴν ὁλοκλήρωση μιᾶς συγκεκριμένης δουλείας, γιὰ τὴν ἐξασφάλιση ὁρισμένων προϊόντων, ὄχι βάσει νομικῶν κανόνων ποὺ ὡρίσθησαν ἐκ τῶν πρότερων. Πρόκειται γιὰ μιὰ ἐθελοντικὴ ἐργασία ἐκτὸς κανόνων, ποὺ δίδεται ἐκτὸς οἱασδήποτε προοπτικῆς καὶ οἱασδήποτε ἀπαίτησης ὡς χρηματικῆς ἀμοιβῆς, ἀπὸ συνήθεια ἐργασίας γιά τὸ κοινὸ συμφέρον καὶ βασισμένο στὴν συνείδηση, κατόπιν δὲ στὴν συνήθεια τῆς ἀναγκαιότητος νὰ ἐργάζεται κανεὶς γιὰ τὸ κοινὸ καλό: πρόκειται γιὰ ἐργασία ὡς ἀνάγκη ἑνὸς ὑγιοῦς ὀργανισμοῦ» ( Lenine Oeuvres τ. XXIX, σ. 34).

             « Ἡ κομμουνιστικὴ κοινωνία», θὰ ἐπιτευχθῆ, λένε οἱ Μὰρξ καὶ ’Ἐνγκελς, «ὅταν ἡ ἐργασία δὲν θὰ εἶναι μόνον μέσο ἐπιβιώσεως, ἀλλὰ γίνῃ πρώτη ζωτικὴ ἀνάγκη» (Karl Marx, F. Engels Critique des programmes de Gotha et d’ Erfurt .)

             Τὸ ὅτι τὸ κράτος εἶναι ἡ ἀντίθέση τῆς ἐλευθερίας καὶ εἴτε ὀνομάζεται ὁλοκληρωτικό, ὅπως αὐτὸ τοῦ Γ’ Ράϊχ, εἴτε δημοκρατία, ὅπως αὐτὸ τῆς Οὐασιγκτῶνος καὶ πὼς ὅσο πιὸ ἰσχυρὸ εἶναι τόσο πιὸ ἀνελεύθερο καθίσταται, μᾶς τὸ ἐξηγεῖ περίτρανα ἕνα ἀμερικανικὸ βιβλίο γιὰ τὸν πόλεμο στὸ Ἰρὰκ, ποὺ ἐκυκλοφόρησε τὸ 2004 μὲ τίτλο Generation Kill (Γενιὰ ποὺ σκοτώνει), τοῦ δημοσιογράφου Ἔβαν Ράϊτ.

             Μὲ δημοκρατικὸ πολίτευμα, οἱ ΗΠΑ ἔχουν μεταμορφωθῆ, ἀπὸ ἀπόψεως βίας, σὲ Γ’ Ράϊχ. Ὁ Ἔβαν Ράϊτ στὸ βιβλίο του παρατηρεῖ ὅτι ὁ ἀμερικανικὸς στρατὸς κατοχῆς ἔχει τέτοιο κυνισμὸ ὥστε «θεωρεῖ πὼς τὸ ψεῦδος εἶναι ἀναπόσπαστο τμῆμα μιᾶς ἀποτελεσματικῆς διακυβερνήσεως, οσο ἀπαραίτητη  εἶναι ἡ φορολογία».

             Μὲ ἄλλα λόγια, ὅσο καὶ ἡ οἰκονομοκρατία τοῦ καπιταλισμοῦ νὰ ἐπιθυμῇ ὀλιγώτερο κράτος, ἀντιλαμβάνεται πὼς γιὰ νὰ ἐπιβληθῆ παγκοσμίως καὶ νὰ ἁρπάξη τὶς πηγὲς ἐνέργειας, χρειάζεται ἀπαραιτήτως ἕνα ἐπιθετικὸ κράτος μπουλντόγκ, μιὰ ἀμείλικτη στρατιωτικὴ δύναμη στὴν ὁποία τά παιδιὰ τοῦ ἀμερικανικοῦ λαοῦ θὰ γυμνάζονται νὰ δαγκώνουν θανάσιμα σὰν τὸν σκύλο τοῦ Παβλὸφ.

             Ὁ Ράϊτ γραφεῖ πὼς οἱ Ἀμερικανοὶ στρατιῶτες στὸ Ἰρὰκ τοῦ ἐδήλωσαν: «Ἔχουμε ὑποστῇ πλύση ἐγκεφάλου. Στὴν βασικὴ ἐκπαίδευση πρέπει νὰ ἐπαναλαμβάνουμε τὴν κραυγή: “Σκοτῶστε!” Τουλάχιστον 3.000 φορὲς τὴν ἡμέρα », δηλαδὴ ὅσες φορὲς ἐπαναλαμβάνει καθημερινῶς μὲ τὸ κομποσχοίνι του τὴν ἀδιάλειπτη προσευχὴ ἕνας Ὀρθόδοξος χριστιανός! Συνεπῶς, προσθέτει ὁ Ραίτ, «ὁ ἀμερικάνικος στρατὸς ἔχει μεταβληθεῖ στὸ ἰσχυρότερο ὄχημα ἀντιαμερικανισμοῦ στὸν πλανήτη».

             Τὸ ἄγαλμα τῆς Ἐλευθερίας, ποὺ ἐπισήμως ἐπονομάζεται «Ἡ Ἐλευθερία ποὺ φωτίζει τὸν κόσμο», ὕψους 93 μέτρων μὲ τὴν βάση του, τὸ ὁποῖο ἀνηγέρθη τὸ 1886 στὸν λιμένα τῆς Νέας Τορκης (ἔργο τοῦ Γάλλου Bartholdi καὶ τοῦ Γάλλου μηχανικοῦ Eiffel ποὺ ἔκτισε τὸν πύργο τοῦ Ἄϊφφελ, ἄγαλμα ποὺ προσεφέρθη ἀπὸ τὴν Γαλλια τὴν ἐποχὴ ποὺ οἱ ΗΠΑ δὲν εἶχαν ἀκόμη ἐμφανισθῆ στὴν Εὐρώπη), ἦταν τὸ ἔμβλημα τοῦ μὴ Κράτους, στὸ ὁποῖο βέβαια ὑπῆρχε  ἡ βία τῶν καουμπόηδων τοῦ Φὰρ Οὐὲστ, ὅπως ὑπάρχει ἡ βία στὴν φύση καὶ στὴν ζούγκλα τῶν ζῴων, ἀλλὰ ὅπου ἡ χαλαρότης τῆς κρατικῆς ὁμοσπονδιακῆς μηχανῆς ἔδιδε στὸν ὑπόλοιπο κόσμο τὴν αἴσθηση τῆς ἐλευθερίας. Στὰ συγκεντρωτικὰ κράτη τῆς Εὐρώπης τῶν κρατῶν ἐθνῶν,ἡ ἐλευθερία εἶχε ἐξαφανισθῆ καὶ στὸν Νέο Κόσμο τῆς Ἀμερικῆς ἔφθαναν οἱ κολασμένοι τῆς γῆς, μετανάστες γιὰ νὰ εὕρουν τὴν γῆ τῆς ἐπαγγελίας. Μὲ ἀλλὰ λόγια, ἐλευθερία καὶ κράτος ἦσαν ἀντιθετικὲς ἔννοιες.

 Ε) Τρομοκρατία καὶ κράτος. 

            Ἡ λέξη τρομοκρατία συνδέεται ἄρρηκτα μὲ τὸν κρατικὸ μηχανισμὸ μιᾶς τάξεως πρὸς ὑποδούλωσιν τῶν ἄλλων τάξεων. Ἐνεφανίσθη γιὰ πρώτη φορὰ στὴν διάρκεια τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως,τὸ 1792 1794 , ὅταν τὸ κράτος τοῦ Νταντὸν καὶ μετὰ τοῦ Ροβεσπιέρου ἐγκατέστησε τὸν κρατικὸ μηχανισμὸ ἐξοντώσεως τῆς τάξεως τῶν εὐγενῶν, ποὺ ὠνομάσθη La Terreur (Ἡ Τρομοκρατία). Μὲ νόμο τῆς 10ης Ἰουνίου 1794,τὸ κράτος τοῦ Ροβεσπιερρου ἐγκαθίδρυσε τὴν Grande Terreur (Μεγάλη Τρομοκρατία, Ἰούνιος Ἰούλιος 1794) μὲ ἀποφάσεις τῆς Δικαιοσύνης.

             Ὅταν ἔπεσε ὁ Ροβεσπιέρρος καὶ ἀνέλαβαν τά ἡνία τοῦ κράτους οἱ ταξικοί του ἐχθροί, ὠνομαάσθησαν α) Premier Terreur Blanche (Πρώτη Λεύκη Τρομοκρατία) ἡ κρατικὴ περίοδος Μαϊου Ἰουνίου 1795 καὶ β) Seconde Terreur Blanche (Δεύτερη Λεύκη Τρομοκρατία) ἡ κρατικὴ περίοδος θέρους 1815. 

«Ὁποιοσδήποτε ἀρνηθῆ νὰ ὑπακούση στὴν γενικὴ θέληση, θὰ ἐξαναγκασθῇ... Ποὺ σημαίνει, τί ἄλλο, παρὰ ὅτι θὰ τὸν ὑποχρεώσουν νὰ εἶναι... ἐλεύθερος»! Αὐτὰ ἔλεγε ὁ Ζὰν Ζὰκ Ρουσσω, ἀποδεικνύοντας μιὰ φορὰ ἀκόμη ὅτι ἡ πλήρης κατανόηση τῆς ἐλευθερίας ὑπερβαίνει τά στενὰ πλαίσια τῆς ἀνθρώπινης διανοίας.

            Ἔκτοτε ἡ προπαγάνδα τοῦ κράτους ὅλο καὶ πιὸ συστηματικὰ ἐπῆρε τὴν συνήθεια νὰ ὀνομάζῃ ἐλευθερία τὴν ὑποταγὴ τοῦ πολίτου στὸν κρατικὸ νόμο, φυσικὰ νομίμως ἀποδεκτὴ ἀπὸ τὴν Βουλή, τὸ Κράτος καὶ τὴν Δικαιοσύνη (βλ. τὸ περίφημο ἑλληνικὸ στερεότυπο: «ἔχω ἐμπιστοσύνη στὴν ἑλληνικὴ δικαιοσύνη») καὶ νὰ ὀνομάζῃ ἀπελευθέρωση τὴν... κατάκτηση ἐδαφῶν ποὺ δὲν ὑπήγοντο μέχρι τότε στὸ κράτος τοῦ κατακτητοῦ!

             Ἔτσι ἡ New York Times (2 Ἰουλίου 2004) μᾶς πληροφορεῖ ὅτι «ὁ ἴδιος ὁ Λευκὸς Οἶκος ὁ ὁποῖος πρὸ τοῦ Ἰρακινοῦ πολέμου ἠρνεῖτο νὰ χρησιμοποιήση τὴν λέξη «κατοχὴ τοῦ Ἰρὰκ», διότι ἡ ἐπιτρεπόμενη φράση ἦταν «ἀπελευθέρωση τοῦ Ἰρὰκ», τώρα παραδέχεται ὅτι οἱ Ἰρακινοὶ μισοῦν τοὺς Ἀμερικανοὺς καταχτητές τους...».

             Ἡ δωσιλογία εἶναι ἡ ἔνταξη  στὸν μηχανισμὸ τοῦ κράτους (ἐξ ὁρισμοῦ τρομοκρατικὸ) πρώην «ἀνταρτῶν» μὴ κρατικῶν ὀργανισμῶν ποὺ ἐνδεχομένως ἐχρησιμοποίουν βίαιες μεθόδους ἀγῶνος (μέθοδοι ποὺ ἀποκαλοῦνται «τρομοκρατία» ἀπὸ τὴν ἑκάστοτε “τρομοκρατικὴ” κρατικὴ μηχανή), δηλαδὴ εἶναι τὸ πέρασμα ἀπὸ τὴν ἐλευθερία στὴν σκλαβιὰ τοῦ Κράτους. Περίφημοι «δωσίλογοι» στὸν σημερινὸ εὐρωπαϊκὸ χῶρο εἶναι οἱ πρώην ἀναρχικοὶ τοῦ 1968, Κὸν Μπεντὶτ καὶ Ὄσκαρ Φίσερ, ὁ πρώην Ἰσπανὸς  σοσιαλιστὴς Xavier Solana καὶ ὁ σημερινὸς πρόεδρος τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐπιτροπῆς (τῆς Κομισιὸν), ὁ ἀτλαντιστὴς Πορτογάλος πρωθυπουργὸς Ζοζὲ Μανουὲλ Ντουράο Μπαρόζο, πρώην μαοϊκὸς.

 Στ) Ἰδιοκτησία καὶ ἐλευθερία.

             Οἱοσδήποτε μοναχὸς οἱασδήποτε Θρησκείας θὰ δυνηθῆ νὰ δώση τὴν προσωπική του μαρτυρία: ἐλευθερία εἶναι ἡ μὴ ἐξάρτηση ἀπὸ ὑλικὰ ἀγαθὰ τά ὁποῖα ἐνῷ φαντάζεσαι ὅτι κατέχεις, σὲ κατέχουν: κατέχεις χωράφι; σὲ κατέχει! Κατέχεις σπίτι; σὲ κατέχει! Κατέχεις ἄνθρωπο; σὲ κατέχει! Κατέχεις γυναῖκα ἤ ἄνδρα; σὲ κατέχει...

             Ὁ ἄνθρωπος στὴν ὀργανωμένη κοινωνία ἐμπλέκεται σὲ ἕνα κυκεῶνα ὑλικῶν ἐξαρτήσεων ἀπὸ τὸν ὁποῖο δὲν δύναται νὰ ἀπελευθερωθῆ καὶ ὅταν συναντᾷ τὸν συνάνθρωπό του στὴν κοινὴ φυλακὴ τῶν ἐξαρτήσεων, πάντα τὸν ἐρωτᾷ: «Τί ἔχεις;» καὶ ποτὲ «Τί εἶσαι;». Ὁ Ρουσσὼ ἔλεγε ὅτι ἰδανικὰ ὁ ἐλεύθερος ἄνθρωπος θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι καὶ χωρὶς ροῦχα, τελείως γυμνός. Ὑπεστήριζε τὸν ἀπόλυτο γυμνισμό, ἐὰν ὁ ἄνθρωπος ἄντεχε νὰ βλέπῃ (πνευματικὸ) σῶμα καὶ ὄχι (ὑλικὸ) κορμί.

             Ὁ καθηγητὴς Andre Vachet, στὴν ὀγκώδη διδακτορική του διατριβὴ στὰ γαλλικά, L’ ideologie liberte (Ἡ φιλελεύθερη ἰδεολογία), Παρίσι, Editions Anthropos 1970, ἀπεδείκνυε ὅτι οἱ στοχαστὲς τοῦ φιλελευθερισμοῦ καὶ τῆς ἔννοιας τῆς ἐλευθερίας στὸν ΙΗ’ αἰῶνα, καταλήγουν σὲ ἕνα καὶ μόνο πρᾶγμα: τὸν ἀτομισμὸ (ὡς ἐχθρό τοῦ ἀνθρώπου ὡς πρόσωπο), τὸν ὁποῖο ὁρίζουν ὡς ἰδιοκτησία. Παρουσιάζουν δηλαδὴ τὴν τερατώδη ἐξίσωση: ἐλευθερία = ἰδιοκτησία!

             Ὁ καθηγητὴς McPherson ὁρίζει τὴν ἀστικὴ αὐτὴ θεωρία τῆς ἐλευθερίας ὡς possessive individualism, δηλαδὴ «ἰδιοκτησιακὸς ἀτομισμός». Γράφει: «Αὐτὸ ποὺ κάνει ἕναν ἄνθρωπο ἀνθρώπινο εἶναι ἡ ἐλευθερία, δηλαδὴ ἡ μὴ ἐξάρτηση ἀπὸ τὴν θέληση τῶν ἄλλων ἀνθρώπων... Τὸ ἄτομο εἶναι βασικὰ ὁ ἰδιοκτήτης τοῦ ἐαυτοῦ του καὶ τῶν ἱκανοτήτων του γιὰ τὶς ὁποῖες δὲν χρωστᾷ τίποτα στὴν κοινωνία... Ἡ πολιτικὴ κοινωνία εἶναι ἕνα ἀνθρώπινο ἐπινόημα γιὰ τὴν προστασία τῆς ἀτομικῆς ἰδιοκτησίας...» (C.B. MacPherson, The political theory of possessive individualism Hobbes to Locke Oxford Unversity Press, 1962).

             Τὸ συμπέρασμα τοῦ MacPherson εἶναι ὅτι ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ὁ ἄνθρωπος χρησιμοποιεῖ τὴν ἐλευθερία του καὶ τὴν δύναμη του οἰκοδομεῖ ὑποχρεωτικὰ μιὰ κοινωνία βασικὰ ἐμπορικοῦ χαρακτῆρος. Ὁ ἄνθρωπος κατακτᾷ τὴν ἐλευθερία του κατακτῶντας τά ἐξωτερικὰ γνωρίσματα τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. Εἶναι αὐτὸ ποὺ τὸ πνεῦμα τοῦ ἀστικοῦ διαφωτισμοῦ ὀνομάζει πρόοδο, δηλαδὴ κατάκτηση ἐπὶ τῆς φύσεως. Οἱ οἰκολόγοι ὅμως ἔχουν πλέον ἀποδείξει ὅτι ἡ κατάκτηση καὶ ἡ ἐπιβολὴ ἐπὶ τῆς φύσεως εἶναι τὸ ἀκριβὲς ἀντίθετο τῆς ἐλευθερίας καὶ ὁδηγεῖ στὴν ἀπελπισία καὶ τὴν καταστροφή. Διότι, προτάσσοντας «τὴν κυριαρχία τοῦ οἰκονομικοῦ παράγοντος, οἱ φιλελεύθεροι ἀπελευθέρωσαν τὶς ἄγριες διαθέσεις τοῦ οἰκονομισμοῦ καί, χωρὶς νὰ τὸ θέλουν, τοῦ ἔριξαν ὡς τροφὴ τὸν ἴδιο τὸν ἄνθρωπο ποὺ εἶχαν προσπαθήσει νὰ ἀπελευθερώσουν ἀπὸ τὴν φύση» ( A. Vachet L’ ideologie liberale, σ. 511).

 Ζ) Παγκοσμισμὸς καὶ ἐλευθερία.

             Κάθε τάξη ὅταν κατακτᾷ τὴν ἐξουσία καὶ ὀργανώνεται σὲ κράτος, δηλαδὴ σὲ τυραννία, παρουσιάζεται ὡς ἡ πηγὴ τῆς παγκόσμιας σοφίας καὶ ἀλήθειας. Ἔτσι ἐξηγεῖται ἕνα φαινόμενο ποὺ ὁ μέσος πολίτης ἀδυνατεῖ νὰ κατανοήση. Θεωρεῖ τὴν Δικαιοσύνη δίκαιη, τοὺς νόμους τοῦ κράτους ἐκτελεστέους, ἐφ ὅσον « ἐψηφίσθησαν ἀπὸ τὴν Βουλή», τὶς ἔννοιες τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς δημοκρατίας ὡς παγκόσμιες καὶ μεταφυσικές : «Κάθε νέα τάξη ποὺ κατακτᾷ τὴν θέση τῆς προηγούμενης, εἶναι ὑποχρεωμένη ...νὰ δώση στὶς σκέψεις της τὴν μορφὴ παγκόσμιας σκέψεως. Νὰ τὶς παρουσιάση ὡς τὶς μόνες ὀρθολογικὲς καὶ ἀποδεκτὲς παγκοσμίως » (K. Marx L’ ideologie allemande).

             Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι ὅτι ὅταν ὁ Ἀμερικανὸς πρόεδρος δηλώνει ὅτι, κατακτῶντας τὸ Ἰρὰκ, θέλει νὰ μετατρέψη τὸ κράτος αὐτὸ ἀπὸ δικτατορία σὲ δημοκρατία, ὁ Ἕλλην δυσπιστεῖ καὶ καγχάζει διότι δὲν πιστεύει ὅτι πράγματι ὁ Μποὺς θέλει νὰ εἰσάγῃ στὸ Ἰρὰκ τὴν ἐλευθερία καὶ τὴν δημοκρατία. Ὁ Ἕλλην πολίτης νομίζει ὅτι ἡ ἔννοια τῆς ἐλευθερίας εἶναι παγκόσμια καὶ κατανοεῖται πολὺ ἁπλὰ καὶ ὅτι ὁ Ἀμερικανὸς πρόεδρος ψεύδεται, ἐνῷ στὴν πραγματικότητα ὁ Μποὺς ὁρίζει τὶς ἔννοιες τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς δημοκρατίας ταξικά. Μὲ τὴν ἐλευθερία ἐννοεῖ ἐλευθερία τῆς ἀγορᾶς καὶ μὲ δημοκρατία ἐννοεῖ κοινοβουλευτικὸ σύστημα, ποὺ ὅπως καὶ στὴ Ἑλλάδα ἐξασφαλίζει τά συμφέροντα τῶν Τραπεζῶν, μονοπωλιακῶν ἑταιρειῶν καὶ τοῦ παράγοντος τοῦ ἀστικοῦ παγκοσμισμοῦ.

             Ἐὰν ἡ ἔννοια τῆς ἐλευθερίας ἦταν πράγματι παγκόσμια, τότε θὰ ἔπρεπε ὁ Ἕλλην ἀγρότης, ἐργάτης η συνταξιοῦχος τῶν 400 εὐρὼ μηνιαίως νὰ δύναται νὰ προσφεύγῃ στὴν δικαιοσύνη τελείως δωρεάν, νὰ δύναται νὰ ἐκλέγεται βουλευτὴς τελείως δωρεὰν καὶ γενικῶς νὰ συμμετέχῃ στὴν ἐξουσία τοῦ κράτους τελείως δωρεάν.

             Ἀλλὰ ποιὸς ἀπὸ αὐτοὺς ἠμπορεῖ νὰ πληρώση ἕναν δικηγόρο; Συνεπῶς, πῶς δύναται ἡ δικαιοσύνη νὰ εἶναι δίκαια; Πῶς δύναται ὁ μὴ ἔχων νὰ εἶναι κοινωνικὰ ἐλεύθερος;

 Η) Ἀναρχία καὶ ἐλευθερία. 

            Ὁ Γάλλος φιλόσοφος Allain (1868  1951)  ἔγραψε πὼς ἐὰν ἡ τάξη (τὸ κράτος) δὲν ἀξίζει τίποτα χωρὶς ἐλευθερία, ἡ ἐλευθερία δὲν πάει χωρὶς τάξη. Ὁ νόμος λοιπὸν τοῦ κράτους καθορίζει τὶς ἐλευθερίες τοῦ πολίτου. Ἡ ἐλευθερία καταντᾷ ἔτσι μιὰ νομικὴ ἔννοια.

             Ἐὰν ὅμως τὸ κράτος εἶναι ὁ ἐχθρός της ἐλευθερίας, θὰ ἔχουμε δηλώσεις ὅπως τὶς παρακάτω:

             Ρουσσὼ: «Ὁποιοσδήποτε ἀρνηθῆ νὰ ὑπακούση στὴν γενικὴ θέληση θὰ ἐξαναγκασθῇ... ποὺ σημαίνει τί ἄλλο παρὰ ὅτι θὰ τὸν ὑποχρεώσουν νὰ εἶναι... ἐλεύθερος»! ( La Condrat sociale).

             Ἔνγκελς: «Ὅσον καιρὸ τὸ προλεταριάτο θὰ χρειασθῆ τὸ κράτος, δὲν θὰ τὸ χρησιμοποιήση γιὰ τὴν ἐλευθερία ἀλλὰ γιὰ νὰ καταστείλη τοὺς ἀντιπάλους του. Τὴν ἡμέρα  δὲ ποὺ θὰ ὑπάρξη  ἐλευθερία, δὲν θὰ ὑπάρξη  κράτος» (ἐπιστολὴ τοῦ Ἔνγκελς πρὸς Μπέμπελ).

             Ἀβίαστα λοιπὸν βγαίνει τὸ συμπέρασμα ὅτι ἕνας σκεπτόμενος ἄνθρωπος γιὰ τὸν ὁποῖο πρωτεύει ἡ ἰδέα τῆς ἐλευθερίας, δὲν δύναται νὰ δεχθῆ τὸ κράτος καὶ ὅτι πρέπει νὰ ὑποστηρίζῃ τὸν ἀναρχισμό. Ἀναρχία δὲν σημαίνει ἀσυδοσία, οὔτε ἔλλειψη ὀργανώσεως.

             Ἡ κοινωνία δύναται νὰ ὀργανωθῆ σὲ αὐτόνομες κοινότητες στὰ πλαίσια μιᾶς παγκόσμιας ἀποκεντρωμένης αὐτοκρατορίας ὅπως ἦταν ἐπὶ 1500 χρόνια ἡ Βυζαντινοοθωμανικὴ αὐτοκρατορία. Γιὰ τοὺς ἀναρχικοὺς ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός τῆς ἐλευθερίας εἶναι τὸ κράτος-ἔθνος, γι’ αὐτὸ καὶ ἀναρχικοί του 1968, ὅπως ὁ Κὸν Μπεντὶτ, ἐξηλίχθησαν σὲ οἰκολόγους εὐρωπαϊστὲς γιὰ νὰ ἀποφύγουν τὸν ἐθνικισμό.

    

Ὁ Γάλλος Pierre Joseph Proudhon (1809 - 1865) ἔλεγε οτι  ελευθερία εἶναι  ἡ μητέρα καὶ οχι  ἡ κόρη τῆς τάξεως. Ὅμως στὶς μέρες μας, ἡ Νέα Τάξη Πραγμάτων προπαγανδίζει τὸ ἀντίθετο καὶ προσπαθεῖ, στὸ ὄνομα τῆς τάξεως, νὰ ἐλέγχει καὶ νὰ παρακολουθεῖ τοὺς πολῖτες σὲ ὅλες τους τὶς στιγμές... Ἔτσι, στὴν ὑπηρεσία αὐτῆς τῆς νοοτροπίας καὶ μαζὶ μὲ τὶς κάμερες τῶν δρόμων, κατασκευάστηκε καὶ τὸ μικρότερο ἱπτάμενο ρομπὸτ τοῦ κόσμου (ἐπάνω), ποὺ παρουσιάστηκε πρόσφατα στὸ Τόκιο. Ἔχει τὴ μορφὴ ἑνὸς ἐντόμου μαμοὺθ, μὲ βάρος 8,6 γραμμάρια καὶ 3 λεπτὰ αὐτονομία πτήσεως, ἐνῷ διαθέτει καὶ μικροκάμερα ποὺ λαμβάνει καὶ μεταφέρει εἰκόνε.

Ἐξ ἀρχῆς οἱ ἀναρχικοὶ ἤθελαν μιὰ κοινωνία χωρὶς ἀφεντικά, ὄχι ὅμως χωρὶς ὀργάνωση. «Ἡ ἀναρχία εἶναι ἐλευθερία, ἀπηλλαγμένη ἀπὸ ὅλα τά δεσμά της, τὴν δεισιδαιμονία, τὴν πρόληψη, τά σοφίσματα, τὴν κερδοσκοπία, τὴν ἐξουσία. Εἶναι ἀμοιβαία ἐλευθερία, ὄχι αὐτοπεριοριστικὴ ἐλευθερία, ἐλευθερία, ὄχι ἡ κόρη ἀλλὰ ἡ μητέρα τῆς τάξεως» ( P. J. Proudhon Solution du problem sociale, Παρίσι, 1848). Ὁ Γάλλος Pierre Joseph Proudhon (1809 - 1865) ὑπῆρξε ὁ πρῶτος θεωρητικός τῆς ἀναρχικῆς κοινωνίας.

             Ἡ ἀναρχικὴ κίνηση προῆλθε ἀπὸ τὴν προσήλωση τῶν ὀπαδῶν της στὴν ἔννοια τῆς ἐλευθερίας.  Γαλλικὴ Ἐπανάσταση τοῦ 1789 ἐπέφερε ἕνα σκανδαλῶδες διαζύγιο μεταξύ τοῦ κράτους - ἔθνους ποὺ ὑποτίθεται ὅτι βασίζεται στὶς «αἰώνιες» ἀρχὲς τῆς ἐλευθερίας, τῆς ἰσυτητος καὶ τῆς ἀδελφοσύνης, καὶ τῆς κοινωνίας ποὺ βασίζεται στὴν οἰκονομικὴ δουλεία, τὴν κοινωνικὴ ἀνισότητα καὶ τὴν πάλη τῶν τάξεων. Αὐτὴ ἡ ἀντίφαση εἶναι ἀκόμη περισσότερο ἀπαράδεκτη ἐπειδὴ ἡ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση ἐξήγγειλε ταυτοχρονόνως ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἡ ὑπέρτατη ἀξία καὶ ὅλος ὁ κρατικὸς μηχανισμὸς ὑποχρεοῦται νὰ τὸν ὑπηρετῆ. Ἡ πολιτικὴ ἐλευθερία εἶναι ἐμπαιγμὸς γι’ αὐτοὺς ποὺ βιώνουν τὴν οἰκονομικὴ καὶ κοινωνικὴ δουλεία. Ἡ πρώτη ἀντικρατικὴ ἀντίδραση ἐξεδηλώθη ἤδη τὸ 1797 ἀπὸ τὴν ἐξέγερση τοῦ Gracchus Babeuf (1760 - 1797) ὁ ὁποῖος καὶ ἐξετελέσθη.

             Ὁ ἀναρχισμὸς ὡς φιλοσοφικὴ θεωρία ἐντάσσεται στὴν ἱστορία τοῦ Χεγγελιανισμοῦ. Ὁ Χέγγελ (1770 - 1831) ὅπως καὶ ὁ μοναχός τοῦ Ἅγιου Ὅρους ἤ ὁ Βουδδιστὴς μοναχὸς ἠσχολήθη μὲ τὴν ἀνοδικὴ πορεία τῆς συνειδήσεως, τὸν σταδιακὸ πνευματικὸ φωτισμό. Γιὰ τὸν Χέγγελ ἡ ἀντικειμενικὴ πραγματικότητα προέρχεται ἀπὸ τὸ πνεῦμα καὶ ὅμως αὐτὴ ἡ ἀντικειμενικὴ πραγματικότης φαίνεται σὰν ἀποκομμένη ἀπὸ τὸ πνεῦμα. Τὸ ἱστορικὸ γίγνεσθαι ὅμως τείνει νὰ ἐπανενώση τά δυὸ αὐτὰ ἀποκομμένα στοιχεῖα σὲ μιὰ βασικὴ ἑνότητα ποὺ ὁ Χεγγελ ὀνομάζει τὴν Ἀπόλυτη Ἰδέα. Τὸ πνεῦμα αὐτὸ ὁλοκληρώνεται χάριν τῆς συνειδητοποιήσεως τῶν «τελειωμένων πνευμάτων». Πρόκεται γιὰ τὸ ἀνθρώπινο πνεῦμα ποὺ ἔφθασε στὴν πλήρη συνείδηση τοῦ ἐαυτοῦ του. 

            Οἱ συνεχιστὲς τοῦ Χέγγελ χρησιμοποιοῦν τὸν μονισμὸ τῆς Ἰδέας γιὰ νὰ καταπολεμήσουν οἱαδήποτε ἐξωτερικὴ ἐξάρτηση μὲ τρόπο ἐπαναστατικό: Ἐξεγείρονται κατὰ τῆς θρησκευτικῆς ἐξαρτήσεως, δηλαδὴ κατὰ τῆς Ἐκκλησίας, κατὰ τῆς πολιτικῆς ἐξαρτήσεως, δηλαδὴ κατὰ τοῦ Κράτους, κατὰ τῆς ἀνθρώπινης ἐξαρτήσεως, δηλαδὴ κατὰ τοῦ οὐμανισμοῦ. Ὅλες αὐτὲς οἱ ἐξαρτήσεις καταπνίγουν τὴν πρωτοτυπία τοῦ ἀνθρώπου ὡς ἄτομο. Ὁ ἀναρχισμὸς ξεκινᾷ ἀπὸ τὴν Ἀπόλυτη Ἰδέα τοῦ Χεγγελ καὶ φθάνει στὴν κυριαρχία τοῦ μοναδικοῦ Ἐγὼ καὶ καταπολεμᾷ ὅλες τὶς ἐξαρτήσεις σὲ μιὰ φιλοσοφία τῆς ἐλευθερίας.

Ἡ ἀναζήτηση τῆς Ἐλευθερίας ὁδήγησε στὴν θεωρητικὴ δημιουργία τῆς ἀναρχίας, ἡ ὁποία δὲν ἀναγνωρίζει καμία αὐθύπαρκτη ἀρχή, ἄρα οὔτε τὸν Θεό. 'Ὡστόσο ἡ ἀναρχία, παρὰ τὴν ἀθειά τῆς, παρουσιάζει ἔντονα χριστιανικὰ χαρακτηριστικά, ἰδιαιτέρως στὸν Ρῶσο Λέοντα Τολστοι (1828 - 1910), τὸν πλέον χριστιανὸ ὀρθόδοξο τῶν ἀναρχικῶν, ποὺ ὡς καλόγερος στὰ δάση τῆς Ρωσίας ὑπῆρξε τὸ ἴνδαλμα τῆς ρωσικῆς νεολαίας.

             Ὁ Γάλλος ρωμαιοκαθολικὸς φιλόσοφος Ἐμμανουὴλ Mounier (1905 - 1950), θεμελιωτὴς τοῦ «περσοναλισμοῦ» καὶ ἱδρυτὴς τοῦ περίφημου χριστιανικοῦ περιοδικοῦ Esprit, τὸ 1932, εἶχε δηλώσει πὼς ἡ δίψα ἀπολύτου δικαιοσύνης ποὺ χαρακτηρίζει τὸν ἀναρχισμό, κάνει τὴν ἀναρχία, παρὰ τὴν ἀθεία της, νὰ παρουσιάζῃ ἔντονα χριστιανικὰ χαρακτηριστικά, ἰδιαιτέρως στὸν Ρῶσο Λ. Τολστόι (1828  1910), τὸν πλέον χριστιανὸ ὀρθόδοξο τῶν ἀναρχικῶν, ποὺ ὡς καλόγερος στὰ δάση τῆς Ρωσίας ὕπῆρξε τὸ ἴνδαλμα τῆς ρωσικῆς νεολαίας. Ὁ Τολστόι ἔλεγε πὼς «ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ δίδει τὴν μόνη εὐκαιρία γιὰ νὰ ξεφύγη κανεὶς ἀπὸ τὴν ἀναπόφευκτη καταστροφὴ ποὺ ἀπειλεῖ τὴν προσωπικὴ ζωή».