Ἡ ἀποκατάσταση τοῦ ρόλου τοῦ Αἰγαίου καί τῆς εὐρύτερης ἀνατολικῆς Μεσογείου εἶναι ἀνάγκη ἐπιτακτική...

Τὸ Αἰγαῖο δὲν ἀνήκει οὔτε στὴν Ἑλλάδα, οὔτε στὴν Τουρκία, οὔτε στὰ ψάρια του. Ἢ μᾶλλον ἀνήκει περισσότερο στὰ ψάρια του, ἀφοῦ αὐτά σίγουρα δὲν παρεμποδίζουν τὴν φυσικὴ ἱστορική του λειτουργία. Τό Αἰγαῖο δέν εἶναι τό φολκλόρ τοῦ Ἐλύτη, οὔτε οἱ αὐθαίρετες βίλες τῶν νεόπλουτων, οὔτε τά θαλάσσια οἰκόπεδα γιά πετρελαϊκή ἐκμετάλλευση. Δυστυχῶς τὸ Αἰγαῖο ἀπὸ παραγωγὸς πολιτισμοῦ καὶ ζωῆς ἔχει μεταβληθῆ σὲ ἕνα σύμπλεγμα ἀγόνων γραμμῶν καὶ ἀεριτζίδικου τουριστικοῦ νεοπλουτισμοῦ. Καί λίαν προσφάτως σέ χῶρο διακίνησης προσφύγων καί λαθρομεταναστῶν. Τὴν φυσική του λειτουργία ἀκύρωσαν κρατικὲς ὀντότητες σὰν τὴν ἑλλαδικὴ καὶ τὴν τουρκική, μὲ τὶς ἀπίθανες κυριαρχίες τῶν μὲν καὶ τὶς ἐξ ἴσου παράλογες διεκδικήσεις τῶν δέ. Κυριαρχίες καὶ διεκδικήσεις πού ἑδράζονται σὲ ἀνιστόρητα «διεθνῆ», « εὐρωπαϊκὰ» ἢ « ἐθνικὰ» δίκαια. Τά συμπληρωματικά καί ἀνεπαρκῆ συνθηματολογικά ἰδεολογήματα –κραυγές, τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας ἀπό τήν μιά, καί τῶν ἀνοικτῶν συνόρων ἀπό τήν ἄλλη παραπλανοῦν. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἡ ἐπιβολὴ συνόρων, σὲ χώρους ὅπου ἡ ἱστορία χιλιετιῶν δούλεψε συνειδητὰ γιὰ τὴν κατάργησή τους, συνέβαλλε στην καθίζηση τοῦ ἑλληνισμοῦ. Ἂς μὴν σπεύσουν οἱ κλακαδόροι τῶν « ἀνοικτῶν συνόρων» νὰ χειροκροτήσουν, αὐτοὶ πού τὰ ἀνοιγοκλείνουν κατὰ τὶς βουλὲς καὶ τὰ συμφέροντα τῆς «ἀνάπτυξης» καὶ τῆς « προόδου». Μὲ ὁδηγὸ τὸ παρακάτω ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Γερασίμου Κακλαμάνη Η ΕΛΛΑΣ ΩΣ ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ, δὲν ὑποστηρίζουμε τὴν κατάργησή τους στὸ ὄνομα μιᾶς στείρας καὶ οἰκονομικίστικης παγκοσμιοποίησης, ὑπὸ τὴν αἰγίδα τῶν « ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων». Προτείνουμε ὅμως τὸ ξεσκέπασμα τῶν σημερινῶν ἱστορικῶν ἀδιεξόδων. Τὰ ἐθνικὰ δίκαια τῶν μασκαρεμένων «πατριωτῶν» καὶ ὁ ἐπιδοτούμενος ἀνθρωπισμὸς τῶν «ἀλληλέγγυων» πρέπει νὰ ἀπομακρυνθοῦν ὥστε τὰ πράγματα, στὸν ἱστορικώτερο τῶν χώρων παγκοσμίως, νὰ ἐπανέλθουν στὴν φυσικὴ των τάξη. 

Ὁ λαϊκός πολιτισμός ὡς ἱστορικό βαρίδι

Χωρὶς περίσκεψιν, χωρὶς λύπην, χωρὶς αἰδώ μεγάλα κ’ ὑψηλὰ τριγύρω μου ἔκτισαν τείχη Καὶ κάθομαι καὶ ἀπελπίζομαι τώρα ἐδῶ. Ἄλλο δὲν σκέπτομαι: τὸν νοῦν μου τρώγει αὐτὴ ἡ τύχη• Διότι πράγματα πολλὰ ἔξω νὰ κάμω εἶχον Ἄ ὅταν ἔκτιζαν τὰ τείχη πῶς νὰ μὴν προσέξω Ἀλλὰ δὲν ἄκουσα ποτὲ κρότον κτιστῶν ἢ ἦχον. ἀνεπαισθήτως μ’ ἔκλεισαν ἀπὸ τὸν κόσμον ἔξω ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ

Ὁ νεοέλληνας δείχνει μία εὐλαβικὴ προσήλωση σὲ ὅλες τὶς ἐκφάνσεις τοῦ λαϊκοῦ του πολιτισμοῦ. Καὶ ἂν πρὸ τῆς Ἁλώσεως καὶ τοῦ 1821 αὐτή του ἡ προσήλωσή τὸν ἐγλύτωσε, ἀφ’ ἑνὸς ἀπὸ τὸν ἱστορικὸ ἀφανισμὸ πού θὰ ἐπέφερε ἡ δυτικὴ ἐπιρροὴ καὶ ἀφ’ ἑτέρου τὸν ἐβοήθησε νὰ βγεῖ πνευματικὰ ἀλώβητος ὑπὸ τὴν Ὀθωμανικὴ κυριαρχία, σήμερα ἡ ἴδια αὐτὴ προσήλωση ἐντός τῶν νέων δεδομένων παραγωγῆς καί ἐπιστήμης λειτουργεῖ ὡς ἱστορικὸ βαρίδι, μεταβάλλοντας τον ἀνεπαισθήτως σὲ ἁπλὸ χρηστικό ἐργαλεῖο τῆς διεθνοῦς πολιτικῆς.

 Φυσικὰ δὲν παραγνωρίζουμε τὴν καλλιτεχνικὴ ἀξία τῶν παληῶν ἑλληνικῶν ταινιῶν, τοῦ ρεμπέτικου ἢ τοῦ λαϊκοῦ τραγουδιοῦ, οὔτε τῆς ζωγραφικῆς τοῦ Θεόφιλου. Οὔτε ἀγνοοῦμε τὴν σημασία τῶν Ἀπομνημονευμάτων τοῦ Μακρυγιάννη,  ἂν καὶ αὐτὰ τὰ ἀντιμετωπίζουμε μὲ μεγάλη καχυποψία ὅπως καὶ τὸν δημιουργό τους. Αὐτὸ πού προσπαθοῦμε νὰ τονίσουμε σὲ αὐτὲς τὶς γραμμὲς δὲν εἶναι μία καταδίκη τῆς λαϊκῆς ψυχῆς, τῆς τέχνης πού παράγει καὶ τοῦ πῶς αὐτὴ ἐκφράζεται, ἀλλὰ τὸ πόσο προβληματικὸ καὶ δυσοίωνο εἶναι τὸ μέλλον ἑνὸς λαοῦ ὅταν δὲν ἔχει τίποτε ἄλλο πέραν αὐτῆς τῆς ἔκφρασης νὰ ἐπιδείξη. Δέν φτάνει πού εἴμαστε καταδικασμένοι νά εἰσάγουμε ὅλη τήν σύγχρονη τεχνολογία τῶν ΜΜΕ, ἀλλά καί ὅταν δέν ὑφιστάμεθα τήν ἄμεση προπαγάνδα τους, στήν καλύτερη τῶν περιπτώσεων τά χρησιμοποιοῦμε γιά νά ἀναδεύουμε τήν λαϊκή μας κουλτούρα. Εἶναι καί αὐτό μιά ἔμμεση προπαγάνδα παθητικότητος. Ἔργο ὅμως τοῦ λεγομένου πνευματικοῦ κόσμου πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἀναγέννηση τοῦ λαϊκοῦ πνεύματος μὲ διεθνῆ, σύγχρονα ἐρεθίσματα. Διαφορετικά,  μπορεῖ ἡ « λαϊκὴ παράδοσή» μας νὰ μὴν σβήσει, νὰ γράφουμε τραγούδια γιά τόν στενό μας περίγυρο καὶ μυθιστορήματα γιά τίς ἀνθρώπινες σχέσεις, ἡ ἐκτός τῶν τειχῶν ἱστορική ἀδράνεια καί ἐξάρτησή μας  ὅμως θὰ παγιωθεῖ…Διότι, ἄλλο ἡ ἔκφραση τῆς ζωῆς καί ἄλλο ἡ προϋπόθεσή της.

Ἡ ἐθνική μοναξιά ὡς μιζέρια καί μπουζουκοκαημός

Νεοέλληνας( Τζίμης Πανούσης)

Ὁ νεοέλληνας γεννήθηκε σκλάβος καὶ παραμένει τέτοιος μέχρι σήμερα.  Ἄν ἡ σκλαβιὰ καὶ ἡ μὲ τὸ ἀζημίωτο «προστασία» τῶν Μεγάλων Δυνάμεων τῶν πρώτων μετὰ τὸ 1821 χρόνων ἦταν κατὰ κάποιο τρόπο ἀναπόφευκτη,  ἡ σημερινὴ εἶναι τὸ πνευματικὸ ὑποπροϊὸν τῆς ἑλλαδικῆς διανόησης – εἴτε «ἐθνικῆς» εἴτε εὐρωλιγούρικης -  καὶ ἔχει φαρδιὰ πλατιὰ ἀπὸ κάτω τὴν νεοελληνικὴ ὑπογραφὴ ὅλων τῶν κομματικῶν ἀποχρώσεων.

Ἀντὶ τῆς ἰδεολογικῆς περιπέτειας ὁ νεοέλληνας προτίμησε καταστάσεις ψευδεπίγραφες, μιὰ ἰδεολογία ἡ ὁποία – σκοπίμως καὶ κουτοπόνηρα - τὸν ἀναγόρευε ἀπὸ ἐπαίτη ψηφοφόρο σὲ περιούσιο λαό. Αὐτὴ ἡ ἰδεολογικὴ θολούρα, τὸ περιβάλλον ὅπου οἱ σφραγιδοφύλακες τοῦ πνεύματος ἐμφανίζονται σὰν τὰ σαλιγκάρια μετὰ τὴν βροχή,( αὐτοί πού κρατᾶνε τὰ πόστα καί τά ἀνταλάσσουν μεταξύ τους π.χ. γενηὰ τοῦ 30, νεομαρξιστές, νεοορθόδοξοι, θεωρητικοί τοῦ ἡδονισμοῦ ἢ τῶν ντεμὲκ «ἀνθρωπίνων» δικαιωμάτων κλπ…)  ἀγκάλιασε ὅλο τὸ πολιτικὸ φάσμα. Ἄλλοι ψηφοφόροι ἀλλοιθώρισαν πρὸς τὴν Εὐρώπη προσβλέποντας τὰ ΜΟΠ, τὰ ΕΣΠΑ ( καὶ μέσῳ αὐτῶν τὸν δημόσιο πλοῦτο ὡς ἑλλαδίτες φιλελεύθεροι),  ἄλλοι τραγουδοῦσαν θούρια ἐθνικοπατριωτικὰ βάζοντας τὸ δάχτυλο καί τή μούρη ὁλόκληρη στὸ μέλι καὶ προσφέροντας ἄλλοθι στοὺς πρώτους, ἐνῷ κάποιοι τρίτοι κράτησαν ἀπὸ τὸν κομμουνισμὸ μόνο τὸ σφυροδρέπανο, μουμιοποίησαν καὶ γελοιοποίησαν τὸν Μάρξ τραγουδῶντας ἀντάρτικα στὶς ταβέρνες ἢ προπαγανδίζοντας τὴν ἐπιβολὴ τοῦ μονοτονικοῦ ἢ τῆς "δημοτικιᾶς" ὡς λαϊκές κατακτήσεις. Ὅταν μάλιστα τσεπώνεις παράλληλα βουλευτικὲς ἀποζημιώσεις, ἑλλαδικὲς ἢ εὐρωπαϊκὲς - γιὰ τὸ κόμμα βεβαίως βεβαίως…- τὸ πράγμα τότε παραβρωμάει…

Ἡ λογοτεχνία ὡς δείκτης πνευματικῆς ὑπανάπτυξης

Τά παραμύθια ἀνιστορῶ τούς μύθους ξεδιαλέω στολνῶ τό ψέμμα ὅσο μπορῶ καί τήν ἀλήθεια λέω

 Ἔχουμε δείξει - σὲ πολλὲς μέχρι σήμερα ἀναρτήσεις - τὴν ἐδῶ καὶ 200 χρόνια ἀντικειμενικὴ ἀνυπαρξία θεμελίων συγκρότησης νεοελληνικοῦ κράτους. Τήν ἀπουσία ὄχι μόνον ἐθνικῆς, ἀλλὰ ὁποιουδήποτε εἴδους συλλογικῆς συνείδησης. Αὐτὸ τὸ κοινωνικὸ ἀδιέξοδο ἐπιχειρήθηκε μὲ πολλοὺς καὶ διάφορους τρόπους νὰ καλυφθεῖ. Ἡ ( ἀντ)-εθνικὴ ἰδεολογία τοῦ δασκάλου, τοῦ παπᾶ καὶ τοῦ χωροφύλακα σὲ μία ντεμὲκ ἀντιπαράθεση ἁρπαχτῆς μὲ τοὺς εὐρωλιγούρηδες κλεπτοκράτες ἔκρυψαν τὴν πραγματικότητα καὶ ἔθρεψαν τὸν νεοέλληνα μὲ ὀνειροπολήματα, μυθολογίες δόξας, φολκλόρ, εὐρωπαϊκὲς οἰκογένειες καὶ προοπτικές. Ὅτι κατέγραψε καί ὁ Ἰ. Βηλαρᾶς ( 1771-1823) στό διπλανό τετράστιχο. Γιὰ νὰ τρῶνε τὰ δάνεια ἀπὸ τὸ 1821 μέχρι σήμερα καὶ νὰ τὸν ἀφήσουν ἐν τέλει στὴν ψάθα. Ὅλο αὐτὸ τὸ παρακμιακὸ κλῖμα πνευματικῆς φτώχειας, πού ἀναπόφευκτα κατέληξε σήμερα καὶ στὴν ὑλικὴ φτωχοποίηση, ὡραιοποίησε ἡ παρακμιακὴ νεοελληνικὴ διανόηση τῶν «γραμμάτων καὶ τῶν τεχνῶν». Τὴν βαρύτατη ἱστορικὴ εὐθύνη τῆς διανόησης εἴδαμε ἀναλυτικὰ στὸ βιβλίο τοῦ Γερασίμου Κακλαμάνη « ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ». Στὴν σημερινὴ ἀνάρτηση  ( σελίδες 252 -272 τοῦ βιβλίου του Η ΕΛΛΑΣ ΩΣ ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ, 1990 ), ὁ Κακλαμάνης ἀποδεικνύει μὲ μαθηματικὴ λογικὴ τὴν στενὴ και ἀμφίδρομη σχέση τῆς ἀνύπαρκτης ἐθνικῆς συνείδησης – κυρίως λόγῳ τῆς παγκοσμιότητος ἑνός κατά τόπους διαφορισμένου ἑλληνισμοῦ πού ἰσοπεδώθηκε ἐθνικά -  καὶ μιᾶς ἀνούσιας λογοτεχνίας ἀλαλούμ… Ἂν ὁ νεοέλληνας θέλει νὰ βγεῖ ἀπὸ τὴ κρίση δὲν φτάνει νὰ κουρέψει τὸ χρέος - ἀφοῦ οἱ ἑπόμενες γενηὲς δὲν φταῖνε σὲ τίποτε νὰ τὸ φορτωθοῦν - ἀλλὰ μαζὶ μὲ τὸ εὐρωπαϊκὸ ψέμμα πρέπει νὰ ἀπαλλαγεῖ καὶ ἀπὸ τήν κακομοιρίστικη ἑλλαδικὴ ὀμφαλοσκοπία του. Οἱ μπλόφες τοῦ Μακρυγιάννη καί ἡ τεχνητή ἑλληνικότητα τῆς γενηᾶς τοῦ 30 καμμιά σχέση δέν ἔχουν μέ τήν γνησιότητα τοῦ Παπαδιαμάντη.

Οἱ ὑποδομές ὡς ἐχθρός τοῦ ἀεικινήτου πνεύματος

Ἐπί τῶν ἡμερῶν τοῦ πασίγνωστου εὐρωπαϊστῆ Κ. Σημίτη ἡ ἐθνική ἰδεολογία, ὡς ὑποδομή τῆς ρεμούλας, ἀπέδωσε τά μέγιστα. Ἀναμενόμενον ἀφοῦ, ἀσχέτως προθέσεων καί στρατηγικῶν στόχων, οἱ ἑλλαδίτες εὐρωπαϊστές καί ἐθνικιστές δροῦν συμπληρωματικά.

Τὸ νὰ ἀποκαλεῖται ὑποδομὴ ὅτι νομιμοποιεῖ τὴν ἀπομύζηση τοῦ κοινωνικοῦ πλούτου, πρὸς ὄφελος μιᾶς δράκας ἐθνικῶν ἐργολάβων καὶ ἐπιχειρηματιῶν, ἀποτελεῖ βαθύτατη προσβολὴ τῆς νοημοσύνης καὶ ἀναποδογύρισμα τῆς λογικῆς. Τί ἄλλο κάνει τὸ πρὸς ψήφιση νομοσχέδιο περὶ αἰγιαλοῦ, ὅταν πραγματεύεται τὴν δημιουργία τουριστικῶν ὑποδομῶν, ἀποκρύπτοντας ἐμμέσως ὅτι στὴν Ἑλλάδα οἱ ὑποδομὲς ὑπάρχουν ἐν ἀφθονία; Ἤ μήπως τὰ ἀναρίθμητα νησιά, τὰ βράχια καὶ οἱ ὑπέροχες ἀκρογιαλιὲς τῆς ἀνατολικῆς Μεσογείου καὶ ἰδιαιτέρως τοῦ Αἰγαίου δέν εἶναι οἱ καθ' αὐτό ὑποδομές καί χρειάζονται ἀναβάθμιση;

Ὅπως δὲν μπορεῖ νὰ ἀποτελεῖ ὑποδομὴ τὸ ξενοδοχειακὸ συγκρότημα κατὰ μῆκος μιᾶς μπαζωμένης παραλίας, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο δὲν ἀποτελοῦν ὑποδομὲς ἡ « σύγχρονη γέφυρα» τοῦ Ρίου – Ἀντιρίου καὶ οἱ ἐθνικοὶ αὐτοκινητόδρομοι μὲ τὰ ληστρικὰ διόδια, ὅπου τὸ μόνο πού κυκλοφορεῖ ἀνεμπόδιστο ἀπό μπάρες καί λακοῦβες εἶναι τὸ δημόσιο χρῆμα πρὸς τὶς τσέπες τῶν ἐργολάβων. Ὁμοίως δὲν ἀποτελοῦν ἀθλητικὲς ὑποδομὲς τὰ ὀλυμπιακὰ ἔργα τοῦ 2004, πού μετὰ τὸ πέρας τῶν ἀγώνων δίδονται ἀντὶ πινακίου φακῆς.Ὑποδομὴ δὲν εἶναι σώνει καὶ καλὰ τὸ τηλεοπτικὸ σῆμα πανελλαδικῆς κάλυψης τῆς ἰδιωτικῆς ἑταιρείας Digea μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ ἡ χειραγώγηση καὶ ἡ παραπληροφόρηση διεκπεραιώνονται ψηφιακὰ ἀντὶ ἀναλογικά. Οὔτε τά ἐξοπλιστικά προγράμματα, μέσῳ τῆς μεγαλόσχημης φούσκας τῆς ἐθνικῆς ἀμύνης.

Οἱ "ἐθνικές" ἀρετές τοῦ μακρυγιαννισμοῦ καί τοῦ εὐρωλιγουρισμοῦ

Τοῦ Ἀθανασίου Διάκου( Μανώλης Ρασούλης)

Πέρυσι τὸ καλοκαίρι, ἀνάμεσα στὶς παραστάσεις τοῦ Φεστιβὰλ Ἀθηνῶν ἀνέβηκε τὸ θεατρικό ἔργο τῆς Λένας Κιτσοπούλου Ἀθανάσιος Διάκος – Ἡ ἐπιστροφή, καὶ οἱ ἁπανταχοῦ ἑλληναράδες, μέ μπροστάρη τόν δημοσιογράφο Θέμο Κομιστή, πετάχτηκαν θιγμένοι ἀπὸ τήν λακούβα τοῦ καναπὲ τους, ξεχειλίζοντας ἀπὸ ἱερὴ ἀγανάκτηση γιὰ τήν ἐπίθεση στήν ἱστορική μνήμη, προσβολὴ « ἐθνικοῦ» συμβόλου καί ἄλλα φαιδρά. Προσβολή πού διέπραξε ἡ "ἀνθέλλην" σκηνοθέτις, κατεβάζοντας ἀπὸ τὸ βάθρο ἕναν ἀπὸ τοὺς πολλοὺς ἐγκεκριμένους ἥρωες.

Χωρὶς νὰ ἔχω δεῖ τὸ ἔργο, κρίνοντας καὶ μόνο ἀπὸ τὴν ἀντίδραση τοῦ προβατοποιημένου πλήθους δὲν μπορῶ παρὰ νὰ ὑποστηρίξω τὴν σκηνοθέτιδα. Ἰσχυρίζομαι ὅτι καί ἡ Κιτσοπούλου, ὅπως καί ὁ Ρασούλης στό παραπάνω τραγούδι, σέβονται τήν μνήμη τοῦ Διάκου, σέ ἀντίθεση μέ τόν Θέμο Κομιστή πού τήν καπηλεύεται γιά νά πουλήσῃ φύλλα. Ἡ στρεβλή μνήμη, καί ὁ κάλπικος πρὸς τοὺς προγόνους σεβασμὸς χρησιμοποιοῦνται γιὰ νὰ κρύβουμε τὴν σημερινή μιζέρια μας. Ὅταν ὁ πατριωτισμός εἶναι ἀνεγκέφαλος, φαφλατάδικος καί ἄρα ἀντιηρωϊκός, δέν μπορεῖ νά πάρῃ μυρωδιά ὅτι ἡ Κιτσοπούλου, μέσα ἀπό τήν προβληματική της, ἀσχολεῖται μέ τήν δυνατότητα ὕπαρξης ἡρώων στίς σημερινές συνθῆκες. Δέν εἶναι προσκυνητής συμβόλων πού οὐδεμία σχέση ἔχουν μέ ὅτι συνέβη πρίν 200 χρόνια. Ὁ τζάμπα μάγκας ἑλληναράς εἶναι ἕνα ἀντίγραφο τοῦ κάθε εὐρωλιγούρη πού καί αὐτός προσκυνᾷ ἤ στέκεται προσοχή μπροστά σέ μιά φούσκα.

" Φῶτα" ἄφωτα, δηλαδή βουτιά σέ θολά νερά ...

Διαβάζοντας τὸ διήγημα τοῦ Παπαδιαμάντη « Φῶτα ὁλόφωτα », ἀποκομίζεις μία αἴσθηση πληρότητας καὶ ἁρμονίας. Πολὺ φυσικό, γιατί στὸ διήγημα, ὅπως καὶ σὲ ὅλο του τὸ ἔργο, οἱ ἄνθρωποι ἀναπνέουν καὶ τὴν ἀναπνοὴ τους τὴν ἀκοῦς. Περιγράφοντας τὴν γέννα καὶ τὴν βάφτιση ἑνὸς νεογέννητου καί ἕνα παρ’ ὀλίγον ναυάγιον, ὅλα αὐτά τίς ἡμέρες τῶν Θεοφανείων, πράγματα δηλαδή ἁπλά καί συνηθισμένα, ἀναδεικνύει καί τήν ἐσωτερικότητα τῶν καταστάσεων, ὄχι γιά νά τήν ἐξηγήσῃ. Ὁ Παπαδιαμάντης δέν εἶναι ψυχαναλυτής, δέν βλέπει τό βάθος τῶν πραγμάτων μέσα ἀπό μιά γυάλα, ἀλλά γράφοντας ὅπως ἔζησε, μετέχει στό θαῦμα καί τό μυστήριο τῆς ὕπαρξης.

Μερικοὶ ξινίζουν μέ κάτι τέτοια, κάποιοι ἄλλοι συγκαταβατικοὶ θὰ προτιμοῦσαν νὰ « ἀξιοποιήσουν» τὴν παρουσία του ἐντάσσοντάς την σε μια λαογραφική ἐγκυκλοπαίδεια ἢ νὰ παραχωρήσουν στὸ ἔργο του σελίδες μιᾶς ἀνθολογίας ἢ κάποια λεπτὰ μιᾶς φιλολογικῆς βραδυᾶς. Ἕνας τους ἀναζητᾶ τὸν ἐντυπωσιασμὸ τοῦ σεναρίου ἢ τῆς πλοκῆς. Δέν τόν βρίσκει καί ἀπογοητεύεται. Κάποιος ἐκστασιάζεται μὲ τὶς ὑποτιθέμενες γλωσσικὲς « ἰδιομορφίες» καί παιχνιδίσματα ἤ περιορίζει τὴν οὐσία καὶ ἀξία τοῦ λόγου στὴν διαμάχη τῶν λεγομένων « λογοτεχνικῶν» ρευμάτων. Ἄλλοι, ἀναζητῶντας μανιωδῶς βαρύγδουπες θεωρίες καί ἀναλύσεις, ἀδιαφορῶντας γιὰ ἔννοιες στέρεες καὶ νοήματα  πού πατᾶνε γερὰ στὴν πραγματικότητα καὶ δὲν ὑπηρετοῦν τό θόλωμα τῶν ὑδάτων, θὰ τὸν βαρεθοῦν χαρίζοντάς του τόν χαρακτηρισμό "γραφικός". Καί οἱ πιό καπάτσοι θά τόν μετατρέψουν σέ εἶδος μουσειακό.

Ὁ ἐθνικισμός κατά τοῦ ἑλληνισμοῦ

Ἡ ὕπαρξη μιᾶς ἰδεολογίας, ἰσορροπημένης ὅμως καί προσαρμοσμένης στίς ἀνάγκες, στήν πραγματική καί ὄχι ἐγκεκριμένη ἱστορία ἑνός τόπου, εἶναι ἀναγκαία γιά τήν προκοπή του. Αὐτό δηλαδή σημαίνει πώς ἡ ἰδεολογία δέν πρέπει νά εἶναι συνθηματολογική, νά ξερνάει δηλαδή παραμύθια πότε περί καθαρότητος  καί πεπρωμένων τῆς φυλῆς, πότε περί μιασμάτων καί ἀντικομμουνισμοῦ, ἄλλοτε περί ἀλλαγῆς, ἀνάπτυξης, ἐκσυγχρονισμοῦ, εὐρωπαϊκῆς οἰκογενείας καί ὁλοκληρώσεως. Εἰδικά γιά τούς νεοέλληνες, περισσότερο ἀπό ὁποιονδήποτε ἄλλον λαό, ἡ ἰδεολογία πρέπει νά ἔχει πολιτισμικό περιεχόμενο. Αὐτό σημαίνει ὅτι οἱ νεοέλληνες χρήζουν ἐπειγόντως ἐκπολιτισμοῦ. Αὐτό δέν ἀποτελεῖ ἀπαραίτητα μομφή, ἀλλά διαπίστωση. Θά παραθέσω σήμερα δύο κείμενα τοῦ κ. Κιτσίκη, ἀπό τό τεῦχος 64 τοῦ περιοδικοῦ ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΠΕΡΙΟΧΗ (οἱ ἐπισημάνσεις μέ τά τονισμένα ἔντονα γράμματα εἶναι ἐπιλογή δικιά μου), μιά πού σχετίζονται ἄμεσα μέ τήν προσπάθεια συγκροτήσεως μιᾶς ἑλληνικῆς ἰδεολογίας, τελείως ξένης ὅμως μέ γεωγραφικά, φυλετικά ἤ αἱματολογικά χαρακτηριστικά, και γι’ αὐτό παγκόσμια. Ἤ ὅπως ἀκόμα καλύτερα διατυπώνει ποιητικά ὁ κ. Κιτσίκης, συμπαντικῶν διαστάσεων. Ἡ δυσφορία πού θα προκληθεῖ σέ πάσης φύσεως ἐθνικιστικούς ἤ ἐκσυγχρονιστικούς κύκλους – στό κάτω κάτω τήν ἴδια χαμηλή ποιότητα ἐγκεφάλου διαθέτουν – εἶναι ἀναμενόμενη. Ξυδάκι….

"Πατριῶτες" ἐναντίον "προδοτῶν" , δηλαδή Ἀγγλοσαξωνικό δίκαιο, "ἐθνική" κυριαρχία καί διαρκής προστασία...

Πολιτικὴ δίχως ἱστορικὴ ἀντίληψη τῶν πραγμάτων δὲν ὑφίσταται. Ἡ ἀδυναμία τῆς νεοελληνικῆς κοινωνίας νὰ παράξει πολιτικὸ λόγο συμβαδίζει μὲ τὸ ἑλλαδικὸ κράτος ἀπὸ ἱδρύσεώς του. Γιὰ νὰ σταθεῖ ὅμως, ἔστω καὶ ὑποτυπωδῶς αὐτὸ τὸ κράτος, ἦταν ὑποχρεωμένο νὰ καλύψει τὸ κενό. Ἔτσι, μὲ πρωτοπόρα τὴν ἑλλαδικὴ «διανόηση» καὶ τὴν κοινωνία οὐραγὸ ἀλλὰ συμμέτοχο, μετέτρεψε τὴν ἱστορία, ἄρα καὶ τὴν ἐξ αὐτῆς προκύπτουσα πολιτική, σὲ ἕνα ρομάντσο κακῆς ποιότητος, τὸ ὁποῖο ἔγινε ὁ τροφοδότης ὅλης τῆς ἑλλαδικῆς πολιτικῆς πού ἀσκήθηκε μέχρι σήμερα. Ἐπὶ πλέον, ἐπειδὴ ἡ σύγχρονη πολιτικὴ ἐκινεῖτο κυρίως μέσῳ τῶν ἰδεολογιῶν, μὴ δυνάμενη ἡ νεοελληνικὴ κοινωνία νὰ τὶς παρακολουθήσει, ἀναγκάστηκε νὰ τὶς κακοποιήσει, ἀντικαθιστῶντας τὶς γόνιμες ἰδεολογικὲς ἀντιπαραθέσεις μὲ τὴν συνθηματολογία, τὸ παραμύθιασμα, καὶ τὶς διαρκεῖς ἀλληλοκατηγορίες γιὰ προδότες καὶ Ἐφιάλτες. Ἡ ἀντικατάσταση τῆς πολιτικῆς πάλης καί ἀντιπαράθεσης μέ "πατριωτικούς" ἤ "ἐκσυγχρονιστικούς" τόνους εἶναι ἰδιαίτερα ἀντιαισθητική. Ὡς γνωστόν, ἡ μορφή γεννᾶ περιεχόμενο, ἀλλά εἶναι καί ἰδιαίτερα ἐπικίνδυνη γιά λόγους ούσίας. Σύμπτωμα καὶ ἀντικατοπτρισμὸς τῆς διαρκοῦς πολιτικῆς ἔνδειας καὶ σύγχυσης τῆς χώρας μας. Καὶ ὄχι μόνο ἀντικατοπτρίζει ἢ καλύπτει αὐτή τήν σύγχυση, ἀλλὰ ταυτόχρονα συντηρεῖ τὴν παρουσία της στὸ διηνεκές.

Ἡ μουχλιασμένη πάστα, δηλαδή "Ἑλλάς" τέλος...

(1) Τὸ κείμενο πού ἀκολουθεῖ στό δεύτερο μέρος τῆς ἀνάρτησης καί ἔχει τίτλο "ΤΟ ΕΠΟΣ" εἶναι ἀπόσπασμα ἀπὸ ἄρθρο δημοσιευμένο στὴν ἐφημερίδα Λευκαδίτικος λόγος, στὶς 30/10/1995. Ἀφιερώνεται στὶς γαλιάντρες τῆς "ἐθνικῆς κυριαρχίας". Πολιτικές, ἐπιχειρηματικὲς καὶ κυρίως τῆς «διανόησης». Σὲ αὐτὲς ποὺ μεταπολεμικὰ καὶ μετεμφυλιακὰ μετέτρεψαν τὰ συντρίμμια τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ σὲ πολτὸ καὶ σήμερα οἱ ιδεολογικοί τους ἀπόγονοι ἔχουν τὸ θράσος νὰ φουσκώνουν σὰν γαλιὰ ἀπὸ θιγμένη ὑπερηφάνια. Πού ἀνάγοντας τὴν «ἐθνικὴ» ἰδεολογία καὶ τὴν ἐθνικοφροσύνη σὲ συστατικό τοῦ ἑλληνισμοῦ, βύθισαν τόν νεοέλληνα στὸ σκοτάδι καί τὸν ὁδήγησαν στὴν κατάσταση διαρκοῦς ὑποζυγίου. Καὶ πιὸ πολὺ ἀφιερώνεται σέ ὅποιον νεοέλληνα, κουτοπόνηρα, ἀρέσκεται νὰ τὸ παίζει πάντα θῦμα, διστακτικός νὰ ἀναλάβει τὴν εὐθύνη τῆς ἀνατροπῆς.

Ὅταν βλέπω γριές νὰ μασουλᾶνε πάστες, οἱ πάστες μοῦ μοιάζουν γιὰ μουχλιασμένες, ἔγραψε ὁ Κνοὺτ Χάμσουν.

Ὑπάρχουν κάποιες ἔννοιες πού, σὰν ἱερές, ἐλάχιστα προφέρονται. Στὴν Ἑλλάδα οἱ λέξεις «ἔθνος», «πατρίδα», οἱ ἐν πολέμῳ νεκροί, κ.λπ. ἔχουν καταντήσει ἀπὸ τὴν συντριπτικὴ πλειονότητα τῶν νεοελλήνων πρόσχημα καθημερινῆς συναλλαγῆς, λοβιτούρας, μέσο προβολῆς καί πάσης φύσεως κομπίνας καὶ ἐργολαβίας. Καί ἔτσι μουχλιάζουν. Κυρίως ἀπὸ τὶς προαναφερθεῖσες γαλιάντρες. 

Ταξική συνείδηση, "ἐθνική" ἰδεολογία καί πνευματική ἔρημος.

Στήν ἀνάρτηση μὲ τίτλο "Μιά γόνιμη αὐτοκριτική τῆς ἀγανάκτησης.." τῆς 20/6/2011, σχετικὰ μὲ τὶς συγκεντρώσεις τῶν ἀγανακτησμένων, εἶχα διατυπώσει κριτική, ὅπως καί τὶς σοβαρές μου ἐπιφυλάξεις γιὰ τὸ μέλλον τους, ἂν δὲν ἐπληροῦντο σταδιακὰ ὠρισμένες προϋποθέσεις ποὺ σχηματικὰ θὰ μποροῦσαν νὰ ἀποδοθοῦν μὲ τὸν ὄρο « ὀργανωμένη καὶ συγκροτημένη πολιτικὴ διεκδίκηση καὶ ἔκφραση».

Τὸ πολύ ἐνδιαφέρον κείμενο τῶν «4 βημάτων» , τῆς 9/8/2011, δίνει μία ἄποψη γιὰ τὸ πῶς μπορεῖ νὰ πάρει σάρκα καὶ ὀστᾶ αὐτὸς ὁ ὅρος. Συμφωνῶ πλήρως μέ τις διαπιστώσεις του γιά τά ΜΜΕ, γιά το μαῦρο σκοτάδι καί το πλιάτσικο πού ἐπικρατεῖ στήν χρηματοδότηση Μ.Κ.Ο. ( ἄς μοῦ ἐξηγήσει κάποιος τί σόϊ μὴ κυβερνητικὴ ὀργάνωση εἶναι αὐτή πού χρηματοδοτεῖται ἀπὸ τὸ κράτος), μὲ ὅσα γράφει γιά τήν παραπλανητική προβολή ὡς παγκόσμιων κακοποιῶν, κρατῶν ὅπως ἡ Βόρειος Κορέα καί τό Ἰράν, γιά τήν καθιέρωση τῆς ἁπλῆς ἀναλογικῆς, ὅπως καί μέ ἀρκετές διαπιστώσεις γιά τό ἑλληνικό πολιτικό καί κομματικό σκηνικό. Ὑπάρχουν βέβαια και διαφωνίες, πού δίνουν ἀφορμές γιά κάποιες πρόσθετες σκέψεις πάνω στό περιεχόμενο πού προσλαμβάνουν, στήν χώρα μας είδικώτερα, οἱ ἔννοιες «ταξική συνείδηση» καί «ἐθνική ἰδεολογία».

Μιά διαφοροποίηση, πού σέ μεγάλο βαθμό συναρτᾶται μέ τον καθοριστικό καί καταστροφικό ρόλο πού ἀποδίδω παρακάτω στήν νεοελληνική ἐθνική ἀστική ἰδεολογία τῆς ὁποίας ἡ ἐπίσημη νεοελληνική ἱστορία ἀποτελεῖ τόν κύριο τροφοδότη. Δηλαδή:

Μιά ἐνοχλητική, ἀντ-"εθνική" καί ἀντι-"τηλεοπτική" ἱστορία...

Πολὺς λόγος –κυρίως τηλεοπτικός - γίνεται τὰ τελευταῖα χρόνια γιὰ τὸν ρόλο τῶν παρελάσεων, καὶ ὄχι μόνο, κάθε 25η Μαρτίου, καὶ 28η Ὀκτωβρίου. Σὰν θέμα εἶναι ψιλοαδιάφορο, ἐξ ἄλλου τὸ ἐνδιαφέρον ἢ ὄχι ἑνὸς θέματος ἐξαρτᾶται κυρίως ἀπὸ τὸν τρόπο προσέγγισής του. Καί ἐπί τοῦ προκειμένου οἱ προσεγγίσεις, καὶ οἱ θετικὲς καὶ οἱ ἀρνητικὲς εἶναι ἀπὸ ἀδιάφορες ἕως εὐτράπελες καὶ βλακώδεις. Μία ἀσφαλὴς ἔνδειξη γιὰ αὐτὸ εἶναι ὅτι ἡ παρουσίασή τους ἀποτελεῖ τὸ ἀγαπημένο θέμα τῶν Μ.Μ.Ε. πού ἀρέσκονται νά τίς συνδυάζουν μέ προοδευτισμό, συντηρητισμό, φασισμό ἤ πατριωτισμό, δίνοντας τό σύνθημα γιά νά ξεκινήση τό ἀνάλογο πίγκ πόγκ. Ἄν δέν ὑπάρχει τό κατάλληλο κοινωνικό ὑπέδαφος οὔτε σὲ φασισμὸ παραπέμπουν οἱ παρελάσεις, οὔτε ἀπὸ τὴν ἄλλη σφυρηλατοῦν ἐθνικὴ συνοχὴ ἢ κάποιο ἐθνικὸ φρόνημα - ἰδίως σέ περιπτώσεις πού κατά ἕνα ἀξιοπερίεργο τρόπο τό « ἐθνικό» φρόνημα περισσότερο κατοχυρώνεται συνταγματικὰ παρὰ μέσα στὴν κοινωνία, ἐνῷ μέσα σὲ αὐτὴν περισσότερο λειτουργεῖ σὰν φούσκα αὐτοεπιβεβαίωσής της.

Μέ τήν προβολὴ τῆς τηλεοπτικῆς σειρᾶς «1821» ἀπὸ τὸν τηλεοπτικό σταθμὸ ΣΚΑΪ βρῆκαν πάλι ἀφορμὴ νὰ βγοῦν στὸ προσκήνιο ὑπερασπιστὲς ἢ ἀποδομητὲς τοῦ ἱστορικοῦ παρελθόντος. Τὸ πρόβλημά μου δὲν εἶναι οἱ ὅποιες «κριτικές», μὲ ἐνοχλεῖ ὅταν ἐκφέρονται ἄκριτα καί μέ φανατισμό, κυρίως γιατί μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο λειτουργοῦν ἀποπροσανατολιστικά. Διότι τό παρελθόν εἶναι αὐτό πού εἶναι, δέν ἔχει ἀνάγκη οὔτε ὑπεράσπισης, οὔτε καταδίκης. Συνεπῶς ὅσοι μέ κάθε τρόπο ἐκστασιάζονται στό ὄνομά του, λιβανίζοντας ἤ πετροβολώντας το, ἄν δέν ἐξυπηρετοῦν ἄλλα συμφέροντα τότε καλύπτουν δικές τους ψυχολογικές ἀνάγκες. 

Ἀπό τά "δάνεια τῆς Ἀγγλίας" καί τήν "Ἐπανάσταση" τοῦ 1843 ἕως τά σημερινά δάνεια ( καί τά "spreads") καί ἴσως κάποια "νέα Ἐπανάσταση";

Τό ἄρθρο τοῦ Χρήστου Μόρφου, πού ἀκολουθεῖ , δημοσιεύθηκε στό περιοδικό ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ ( τεῦχος 179, Ἀπρίλιος 2010). Μέρος του βρίσκεται στίς διευθύνσεις http://theamapati.wordpress.com/2010/03/26/nikolettos/ , http://theamapati.wordpress.com/2010/03/24/1824/ καί http://theamapati.wordpress.com/2010/04/25/didagmata/
ἐνῷ στήν διεύθυνση ΘΕΑΜΑΠΑΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΚΤΥΩΜΑΤΑ, ( εἶναι στό πλάϊ δεξιά τοῦ ιστολογίου), ὑπάρχει ὅλο τό ἀρχεῖο τῶν ἄρθρων του.


« Τὸ ἔθνος πρέπει νὰ θεωρεῖ ἐθνικόν ὅτι εἶναι ἀληθές». Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε καὶ οἱ Ἐλεύθεροι Πολιορκισμένοι ἔγιναν, μετὰ θάνατον, Ἐλεύθεροι Πολιορκημένοι…
Ὁ Σολωμὸς σὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν Τερτσέτη ἔγραφε: « καὶ γιὰ τὸ σήμερα τί νὰ εἰπῶ; Ἡ διαφθορὰ εἶναι τόσο γενικὴ καὶ ἔχει τόσο βαθιὲς ρίζες ποὺ σὲ κάνει νὰ σαστίζεις… Μόνο ὅταν οἱ ἀφορμὲς τῆς διαφθορᾶς ἐξολοθρευθοῦν πέρα ὡς πέρα θὰ μπορέσουμε νὰ ἔχουμε μία ἠθικὴ ἀναγέννηση. Τότε τὸ μέλλον μας θὰ εἶναι μεγάλο… ὅταν θριαμβεύσει ἡ δικαιοσύνη…».


« “Πῶς πάει τὸ ἔθνος; Πῶς πᾶνε οἱ δουλειές;”. Κι’ ἄφησε τὸ κουπί του καὶ μὲ τὸ χέρι ἐσυχνόκοβε τὸν ἀέρα orizzoltamente. “Είδες νὰ μαδᾶνε τὴν κότα καὶ ὁ ἀέρας νὰ συνεπαίρνει τὰ πούπουλα; Ἔτσι πάει τὸ ἔθνος.” » Διονύσιος Σολωμὸς [1].

Ὁ Διονύσιος Σολωμὸς δὲν ἐπισκέφθηκε ποτὲ τὴν ἐλεύθερη Ἑλλάδα. Διότι, ἴσως, ὅπου καὶ νὰ πήγαινε θὰ τὸν πλήγωνε. Ἑκατὸ χρόνια μετὰ τὴν ἐπανάσταση τοῦ 1843, ὁ Γιῶργος Σεφέρης, μακριὰ ἀπὸ τὴν σκλαβωμένη καὶ ἀντιστεκόμενη Ἑλλάδα τοῦ 1943, θὰ ἀναδείξει ὡς ἐμβληματικὴ μορφὴ τῆς σύγχρονης Ἑλλάδας τὸν Στρατηγὸ Μακρυγιάννη. Σαράντα σχεδὸν χρόνια μετὰ τὴν ἔκδοση τῶν Ἀπομνημονευμάτων. Καὶ κοντὰ σαράντα χρόνια ἀργότερα, ὁ Νῖκος Ἐγγονόπουλος θὰ πεῖ πῶς «οἱ ἐκπρόσωποι τῆς δικῆς μας λεγόμενης γενιᾶς τοῦ 30 […] δὲν εἶχαν τὰ κότσια νὰ ἐμπνευσθοῦν ἀπὸ τοὺς παλιοὺς γεροὺς ἀλλ’ ἀπὸ τοὺς παρακμίες» [2]. Καὶ τριάντα χρόνια ἀργότερα, ἡ Ἑλλάδα βιώνει τὴν χειρότερη «οἰκονομικὴ κρίση» τῆς ἱστορίας της. Τὴν ἴδια ἀκριβῶς – ἀκριβῶς ἴδια! – κρίση, εἶχε βιώσει καὶ τὸ 1843! Κύκλοι, μέσα σὲ κύκλους, μέσα σὲ ἄλλους κύκλους. Ἔτσι πάει τὸ ἔθνος! 

Ἡ Ἑλλάς ὡς ἔννοια (2)

συνέχεια τῆς προηγούμενης ἀνάρτησης Ἡ Ἑλλάς ὡς ἔννοια(1) (σελ.365-377)

...Ἡ ἐλεεινὴ αὐτὴ ἰδεολογικὴ ἀθλιότης τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου, δὲν ὀφείλεται προφανῶς σὲ λόγους μειωμένης εὐφυΐας τῶν κατοίκων του (δὲν ὑπάρχουν ἄλλωστε κουτοὶ καὶ ἔξυπνοι λαοί). Εἶναι ἁπλῶς μιὰ κατάσταση κοινωνικῶς προσδιωρισμενη, λὸγῳ μὴ ὑπάρξεως βασικῆς ἐθνότητος στὸν ἑλλαδικὸν χῶρο. Καὶ ἐφκιάσθηκε ἔτσι ἐξ ἀρχῆς, γιὰ νὰ διατηρηθῆ κυρίως ἕνα εἰδικὸ νόημα στὴν λέξη «ἐπανάσταση» (τοῦ 1821). Διότι ἐπανάσταση, ὅπως εἴπαμε, σημαίνει καθεστωτικὴ ἀλλαγὴ μέσα σὲ ἕνα καὶ τὸ ἴδιο κράτος. Τὸ πρᾶγμα λοιπὸν ἀνακαλοῦσε παραστάσεις ἀντικαταστάσεως τῆς τουρκικῆς διοίκησης ἀπὸ μιὰ ἑλληνικὴ διοίκηση μέσα στὰ ἴδια ὅρια τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, ἤ ἐν πάσῃ περιπτώσει ἐλαφρῶς ἀλλοιωμένα, τουλάχιστον ὅσον ἀφορᾶ στὴν μεσογειακὴ λεκάνη. Ἡ «ἐπανάσταση» δηλαδὴ παρέπεμπε στὴν «Μεγάλη Ἰδέα». Ἦταν ὅμως ὄντως ἑλληνικὴ ἡ Μεγάλη Ἰδέα; Ἡ Μεγάλη Ἰδέα δὲν μποροῦσε νὰ εἷναι ἑλληνικὴ γιὰ τὸν ἁπλούστατο λόγο, ὅτι εὐθὺς ὡς προσπάθησε ἡ πολιτικὴ τῶν μεγάλων δυνάμεων νὰ ἐπιβάλη τὸ χριστιανικὸ κράτος καὶ οἱ ξεσηκωθέντες ἄκουσαν περὶ «νόμων τῶν βυζαντινῶν αὐτοκρατόρων», ἀμέσως ξέσπασε ὁ ἐμφύλιος πόλεμος πού κράτησε πάνω ἀπὸ δέκα χρόνια (ἐπισήμως- ἀνεπισήμως συνεχίζεται ἀκόμη). Οἱ ξεσηκωθέντες, δηλαδή, δὲν ἐξεσηκώθηκαν μὲ κάποιο ὅραμα ἐπανασυστάσεως τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, γιὰ τὸν ἁπλούστατο λόγο ὅτι ἦταν Ἀρβανίτες καὶ δὲν εἶχαν προγόνους των τοὺς βυζαντινοὺς αὐτοκράτορες. Ἦσαν οἱ ἄνθρωποι πολιτιστικῶς Ἕλληνες, ἄλλα ὄχι κατ' ἀνάγκην βυζαντινοί. Ἡ ἑλληνικὴ πολιτιστική τους σχέση ἦταν μὲ τὴν Βενετία καὶ τὴν νότια Ἰταλία, δηλαδὴ μὲ τὸν λεγόμενο «λατινελληνισμὸ» πού περιγράψαμε στὴν ἀρχή. Αὐτὸ φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸν τρόπο ἀσχολίας τους μὲ τὰ ἑλληνικὰ γράμματα. Μὲ τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες ἀσχολοῦνται καὶ ὄχι μὲ βυζαντινὰ τροπάρια. Μέχρι σήμερα δὲν βρέθηκε κανένα συγκεκριμένο καὶ ἱστορικῶς βιώσιμο σχέδιο τῆς Μεγάλης Ἰδέας, ἕνα σχέδιο δηλαδὴ πού ἔπρεπε νὰ ὕπαρχη, ἂν ὄντως ἀποτελοῦσε πολιτικὴ πρόθεση. Μέσα στὶς μυθολογικὲς παραστάσεις τοῦ λαοῦ, ἡ Μεγάλη Ἰδέα δὲν ἦταν τίποτε περισσότερο ἀπὸ τὸ «πάλι μὲ χρόνια μὲ καιροὺς» ὅταν λιγοστέψουν οἱ ἁμαρτίες. Βασικὰ ὅλοι ἦσαν εὐχαριστημένοι μὲ τὴν ὀθωμανικὴ διοίκηση, ὅλοι κύτταζαν τὶς δουλειὲς των πού πήγαιναν πολὺ καλὰ καί, ὅπως παρατηρεῖ ὁ Iorga, κάθε ἄλλο παρὰ κάποια Μεγάλη Ἰδέα τοὺς ἐνδιέφερε, ἀποφεύγοντας κι' αὐτὰ τὰ μεγάλα κρατικὰ ἀξιώματα. Ὅταν ὑπάρχουν ἄλλωστε ἕλληνες τραπεζίτες στὴν Κων/πολη πού δανείζουν τὸν σουλτάνο, γιατί νὰ θέλουν νὰ τὸν καταργήσουν; 

Ἡ Ἑλλάς ὡς ἔννοια (1)

Σὲ προηγούμενες ἀναρτήσεις προσπάθησα μὲ μερικὰ ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Γεράσιμου Κακλαμάνη «ΤΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ» ΖΗΤΗΜΑ ΣΗΜΕΡΑ, νὰ δώσω μία εἰκόνα γύρω ἀπὸ τὴν πολιτικὴ τῆς Εὐρώπης σὲ σχέση μὲ τὸν λειτουργικά αὐτάρκη καί ἑνιαῖο πολιτιστικά χῶρο τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου, ὅταν ἀποτελοῦσε ἐπικράτεια τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας. Σὲ δύο ἀναρτήσεις – αὐτὴ καὶ τὴν ἑπόμενη- μὲ τίτλο «Η ΕΛΛΑΣ ΩΣ ΕΝΝΟΙΑ» παρουσιάζονται ὁ ρόλος τοῦ κράτους «ΕΛΛΑΣ» ποὺ ἵδρυσαν οἱ Μεγάλες Δυνάμεις τῆς τότε ἐποχῆς, οἱ συνθῆκες καὶ οἱ σχεδιασμοὶ κάτω ἀπὸ τοὺς ὁποίους δημιουργήθηκε. Σὲ μεγάλο βαθμὸ ἡ τωρινὴ τραγελαφικὴ κατάσταση τῆς χώρας μας ὀφείλεται σὲ ἱστορικὰ δεδομένα ποὺ ἄλλα λήφθηκαν ὑπ’ ὄψιν καὶ ἄλλα σκοπίμως παραλήφθηκαν. Τὰ σημερινὰ προβλήματα δὲν εἶναι ἄσχετα μὲ τὶς παλιὲς καταστάσεις, ἡ δικιά μας εὐθύνη ὑπαρκτὴ καὶ ἀναμφισβήτητη, κυρίως στὸν βαθμὸ ποὺ ἀρνούμαστε νὰ γυρίσουμε τὸ κεφάλι πρὸς τὰ πίσω, νὰ ψάξουμε τὰ πράγματα ἀπὸ τὴν ἀρχή, προτιμώντας νὰ καταπίνουμε ψέμματα καὶ τὸ κουτόχορτο ποὺ μᾶς προσφέρεται ( με το ἀζημίωτο), μασημένο. Ὅταν ἡ αὐτογνωσία τοῦ λαοῦ εἶναι κάτω τοῦ μηδενός, ἡ ἀξιοπρέπεια του εἶναι ἀνύπαρκτη, ἄγεται και φέρεται ἀπό τόν κάθε ὑπερόπτη σκερβελέ, τό ἕνα χέρι του καταλήγει τεντωμένο ζητιανεύοντας, ἐνῶ μὲ τὸ ἄλλο αὐτομαστιγώνεται. Προσοχὴ στοὺς καθαρῶς «ἐθνικὰ» σκεπτόμενους ὑποτιμῶντας ἤ ἀδιαφορώντας γιά τά κοινωνικά ζητήματα, προσοχὴ καὶ στοὺς «ἐκσυγχρονιστές», «διαχειριστὲς» καὶ λάτρεις τῆς «προόδου». Ἀλληλοσυμπληρώνονται.
Θὰ κλείσω αὐτὴ τὴν εἰσαγωγὴ βάζοντας κάποιους συνδέσμους ἀπό παλιότερες ἀναρτήσεις, σχετικοὺς μὲ τὸ θέμα. Ὁ ὑπέροχος Περικλῆς Γιαννόπουλος –πού κάποιοι ἀνεγκέφαλοι «προοδευτικοί» ἀδυνατοῦν νά κατανοήσουν καί σέ ἀγαστή ὁμοψυχία μέ τούς ὑποστηρικτές τῆς καθαρότητας τῆς φυλῆς τόν χαρακτηρίζουν ἐθνικιστή,- μέ τήν φράση του ΕΛΛΑΔΙΚΟΝ ΕΛΩΔΕΣ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ πρίν ἀπό ἑκατό χρόνια συνόψισε θαυμάσια τά χαρακτηριστικά ἑνός "κράτους" πού ἔχει μέχρι σήμερα ἀποδειχθεῖ ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός τοῦ ἑλληνισμοῦ ὠς πολιτισμοῦ.

Δυτική Εὐρώπη, ἀποικίες καί ἀνατολική Μεσόγειος (1)

Δυτική Εὐρώπη, ἀποικίες καί ἀνατολική Μεσόγειος (2)

Δημήτρης Δημητριάδης ( Ἑμεῖς καί οἱ Ἕλληνες, Πεθαίνω σά χώρα)

Περικλῆς Γιαννόπουλος


Ἡ Ἑλλάς ὡς ἔννοια ( Γεράσιμος Κακλαμάνης -ΤΟ "ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΝ ΖΗΤΗΜΑ" ΣΗΜΕΡΑ σελ. 353-364)

Ἑλληνάδες μπακαλευόμενοι - Περικλῆς Γιαννόπουλος (2)

...Ὁ Ζυγός ἔπλασε καί ἀπεκρυστάλλωσε τούς τρεῖς Κυριωτάτους, γενικώτατα καί βαθύτατα κυριαρχοῦντας Πανελληνίους Τύπους πού διευθύνουν κατά βάθος τήν φυλήν, Πρό, Κατά καί Μετά τόν Ἀγῶνα, ἕως τώρα, δίδουν ἔκτοτε ἕως τώρα τήν μορφήν τοῦ Πνεύματος καί τῆς ψυχῆς τοῦ καθενός καί τοῦ συνόλου τῶν Ἑλλήνων:

ΤΟΝ ΚΑΛΟΓΕΡΟ

ΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ

ΤΟΝ ΕΜΠΟΡΟ

Καί ὁ Καλόγερος κατά βάθος εἶναι: Ὁ Θεός μᾶς ἐτιμώρησε Ἐθνικῶς διά τίς ἁμαρτίες μας. Πίστευε. Μήν ἐξετάζης. Νήστευε. Προσεύχου. Φέρνε λάδι, ψωμί, στάρι καί κρασί. Σ’ ἔκλεψαν Ὑπομονή. Σ’ ἔδειραν Ὑπομονή. Σέ ἀτίμασαν Ὑπομονή. Σέ σφάζουν Ὑπομονή. Ὁ Βούλγαρος, ὁ Ρῶσος, ὁ Σέρβος, ὁ Ρουμοῦνος, ὁ Ἀρμένης εἶναι ΑΔΕΛΦΟΙ ΣΟΥ…Μήν κουνιέσαι, μή σιέσαι, μή φωνάζεις, μή μιλᾶς καί σ’ ἀκούσουν οἱ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ καί σέ ποῦν Ἀπολίτιστο Βάρβαρο. Κάθου φρόνιμα, βουβαίνου καί προσκύνα τόν φράγκο, ἡ Σωτηρία μας εἶναι ἡ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ. Αὐτή θά μᾶς δώση τό δίκηο μας, ἅμα καθούμαστε φρόνιμα κι ἀκοῦμε τίς προσταγές της. Εὐχαρίστει τόν Θεό γιά ὅτι ἔχεις, γιά ὅτι εἶναι, μήν ἀποθυμώση καί πάθεις χειρότερα. 

Ἡ σημασία τῆς δολοφονίας τοῦ Γεωργίου Καραϊσκάκη , 23-4-1827

Ὁ θάνατος – δολοφονία τοῦ Γιώργου Καραϊσκάκη στίς 23 Ἀπριλίου τοῦ 1827, ἀποτελεῖ τήν ταφόπλακα τῆς ἐξέγερσης τοῦ 1821, ἡ ὁποία θά πέσει ὁριστικά μέ τήν δολοφονία τοῦ Καποδίστρια. Ἕνας λαός ἐπαναστατημένος ἔχει νά ἀντιμετωπίσει τούς ντόπιους δυνάστες του καί τούς ξένους πού περιμένουν σαν κοράκια. Μέ τόν κατακτητή εἴτε Τοῦρκο, εἴτε Γερμανό –τήν περίοδο τῆς ἐθνικῆς Ἀντίστασης - τά εἶχε βγάλει πέρα, άλλά μέ κοτζαμπάσηδες, πολιτικάντηδες καί πολιτικούς ἀπέτυχε, ἀποδεικνύοντας γιά ἄλλη μιά φορά πώς ἡ ἐθνική ἀπελευθέρωση πού ὁλοκληρώνεται καί τυγχάνει τῆς ἐγκρίσεως δυνάμεων ξένων πρός τόν ἄμεσα ἐνδιαφερόμενο καί χωρίς τήν κοινωνική της καταξίωση, εἶναι στάχτη στά μάτια. Ἀλλά ἄς δοῦμε τί ἔγινε λίγο καιρό πρίν τίς 23 Ἀπριλίου 1827.  

Πέτρα πάνω στήν πέτρα νά μήν μείνει ἐμεῖς δέν προσκυνᾶμε

Ἡ ἐπανάσταση τοῦ 1821, εἶναι ἴσως ἡ μοναδική στήν ἱστορία πού συνδυάζει κοινωνικά καί ἐθνικά χαρακτηριστικά. Ὅσοι προσπαθοῦν νά περιοριστοῦν στό ἕνα ἀπό τά δύο λένε τήν ἀλήθεια μισή. Δέν πρόκειται οὔτε γιά σύγκρουση χριστιανῶν καί μουσουλμάνων, τό δέ νόημά της δεν περιορίζεται ἁπλά στόν ἀγώνα ἑνός σκλαβωμένου ἔθνους ἀπέναντι στόν δυνάστη του. Κατά τῆς Ὀθωμανικῆς ἀρχῆς, ἐκτός ἀπό τούς χριστιανούς Ἕλληνες, ἐπιτίθενται καί μουσουλμάνοι Ἄραβες, περιπτώσεις δέ πού καί Τοῦρκοι πασάδες βρίσκονται σέ πόλεμο μέ τήν Πύλη εἶναι χαρακτηριστικές ( Πασβάνογλου, Ἀλή Πασάς.). Τό θέμα δέν εἶναι θρησκευτικό, οὔτε ἔχει ἀποκλειστικά ἐθνικά χαρακτηριστικά. Τό «ἐλευθερία ἤ θάνατος» δέν τό εἶπαν οἱ φαναριῶτες, οἱ κοτζαμπάσηδες καί ὁ ἀνώτερος κλῆρος. Τό εἶπε ὁ Λαός.
Ἡ Ὀθωμανική Αὐτοκρατορία τόν 18ο αἰώνα βρίσκεται σέ παρακμή. Πρόκειται γιά κοινωνική κρίση ἀνάλογη μέ τῆς Γαλλίας. Κρίσεις στό ἐσωτερικό της Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας εἴχαμε τόν 11ο αἰώνα καί τόν 15ο. Στήν πρώτη περίπτωση ἔχουμε παράλληλα μία καθολική Δύση πού παρουσιάζει ἁλματώδη οἰκονομική καί δημογραφική ἀνάπτυξη καί προσπαθεῖ μέσω τῶν Σταυροφοριῶν κυρίως νά ἐπωφεληθεῖ. Ὁ «ἱερός» πόλεμος τῆς Δύσης διεξάγεται καί κατά τῶν μουσουλμάνων καί κατά τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν. Εἶναι ἡ ἐποχή τῆς πρώτης ἅλωσης, τό 1204.

Τί νά μᾶς πεῖς καί ἐσύ ρέ Καφετζόπουλε......

Καλά τί τάπα ἦταν αὐτή. Οἱ ὑπερασπιστές τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, οἱ προπαγανδιστές τῆς πολυπολιτισμικότητας καί τῆς διαφορετικότητας (λέγε μέ γκέττο ), καί οἱ λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις τῆς ἀνοιχτῆς κοινωνίας τῶν πολιτῶν, πῶς τό ἀντέξανε; Γιά τήν Κωνσταντίνα Κούνεβα λέω. Μετά τό φτύσιμο πού ἔριξε σέ ΠΑΣΟΚ καί ΣΥΡΙΖΑ καί σέ ὅλους πού τούς τρέχαν τά σάλια νά τήν ἐντάξουν στό εὐρωψηφοδέλτιό τους ( κάτι ἄκουσα γιά τόν «ἀριστερό» Νίκο Μπίστη ἀπό τό ΠΑΣΟΚ, πώς πρότεινε κάτι τέτοιο σέ ἐπίπεδο συμβολισμοῦ, ἄς τοῦ θυμίσει κάποιος πώς τό ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε τόν θεσμό ἐνοικίασης ἐργαζομένων ), ἦρθε δεύτερη τάπα μεγαλοπρεπέστερη ἀπό τήν πρώτη. Μέ χειρόγραφη δήλωσή της στό « ΕΘΝΟΣ τῆς Κυριακῆς» ἡ Κούνεβα δηλώνει

« Τά ἔθνη ἀπό ὅλο τόν Κόσμο νά ξαναγυρίσουν πρός τήν παράδοση γιά νά ξαναβροῦν τήν εὐτυχία»
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2uGlO3xTiqxbHc2mMjoX7bGpNwXqxwkfy0wpOUFGJtB8GDOFGVz3infZnIyTKwKgGSQxUU4A5lGgL6mpnhsOUNyTtlrr5vSS0rO42hNaICWhjo1HAaIjr9aAdFC0jd56gt6iic_60cVg/s1600-h/kouneva.jpg
Τά κοράκια προφανῶς ἔχασαν λίγο τή γῆ κάτω ἀπό τά πόδια τους, γιά λίγο ὅμως. Μά τί λέει αὐτή ἡ μετανάστρια, μιλάει γιά ἔθνος, γιά ἐπιστροφή στήν παράδοση, πισωγύρισμα δηλαδή. Χρησιμοποιεῖ λέξεις καί ὅρους πού σέ λίγο καιρό ἴσως καί νά ἀποτελοῦν ἔνδειξη σύστασης τρομοκρατικῆς ὀργάνωσης, εἰδικά ὅταν θά συνδυάζονται μέ τόν συνδικαλιστικό χῶρο. Δέν θέλει νά συστρατευθεῖ μέ τίς δικές μας ὀργανώσεις, τίς Μ.Κ.Ο., πού σίγουρα ξέρουν πολύ καλύτερα ποιός ὅπλισε μέ βιτριόλι τό δολοφονικό χέρι, τό ξέρουν ἀλλά δέν μᾶς τό λένε γιατί δέν δαγκώνεις τό χέρι πού σέ ταΐζει. Δέν πειράζει, μέ τόν τρόπο της τό λέει ἡ Κούνεβα στίς τελευταίες της δηλώσεις. Καί γιά αὐτό δέν πρόκειται νά ξανακούσουμε τίποτα γιά αὐτήν.