Ἡ Ἑλλάδα ὡς βραχονησίδα...

 

Χωρὶς δικαίωμα –Κατερίνα Πετράκου

Σύμφωνα μὲ τὸ δεύτερο θερμοδυναμικὸ ἀξίωμα, ὅταν ἕνα σύστημα εἶναι ἀπομονωμένο, δὲν ἀνταλάσσει δηλαδὴ οὔτε ὕλη οὔτε ἐνέργεια μὲ τὸ περιβάλλον του, ὁδηγεῖται νομοτελειακὰ στὸ χάος. Κατ’ἀναλογίαν μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι οἱ ἰδεολογικὰ περιχαρακωμένοι - στὸν χῶρο καὶ τὸν χρόνο - κοινωνικοὶ ὀργανισμοὶ, καταλήγουν σὲ μαρασμὸ.

Τὸ ἑθνικὸν κράτος « Ἑλλὰς », δημιουργήθηκε μὲ σαφῶς προσδιορισμένο στόχο τὴν διάλυση τῆς ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας σύμφωνα μὲ τὴν κοντόθωρη πολιτικὴ τῶν εὐρωπαϊκῶν δυνάμεων καὶ ἀντικειμενικὸ δεδομένο τὴν ἀνυπαρξία σαφοῦς ἐθνικῆς ταυτότητος,

Ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση δημιουργήθηκε μεταπολεμικὰ μὲ τὴν στήριξη τῶν ΗΠΑ,  ὡς ἀνάσχεση στὴν διείσδυση τῆς τότε ΕΣΣΔ στὸν εὐρωπαικὸ χῶρο,  μὴ ἀντιπροσωπεύοντας στὸ παραμικρὸ τὴν βούληση τῶν λαῶν τῆς Εὐρώπης.

Οἱ καλύτεροι Ἕλληνες εἶναι οἱ Τούρκοι ( Δημήτρης Κιτσίκης )

Ὁ – γιὰ κάποιους – προκλητικὸς τίτλος τῆς σημερινῆς ἀνάρτησης εἶναι ὁ τίτλος συνέντευξης τοῦ Δημήτρη Κιτσίκη, ποὺ δημοσιεύθηκε στὸ περιοδικὸ ΤΟΤΕ. Ἡ συνέντευξη αὐτὴ ἀκολουθεῖ τὴν ἴσως ἄχαρη εἰσαγωγὴ μας. Ὡς ἔνδειξη τιμῆς πρὸς τὸν Δημήτρη Κιτσίκη ποὺ ἔφυγε ἀπὸ κοντὰ μας στὶς 28-8-2021, ὠθῶντας μας κατὰ κάποιον τρόπο νὰ σκύψουμε μὲ μεγαλύτερη προσοχὴ στὸ ἔργο ποὺ μᾶς ἄφησε. Εἶναι μιὰ συνέντευξη στὴν ὁποία συχνὰ ἀναφερόταν σὲ σχόλια καὶ γραπτὰ του, ὅπως καὶ σὲ συνομιλίες ποὺ διὰ ζώσης εἴχαμε καὶ ἤθελε νὰ τὴν δεῖ δημοσιευμένη στὸ διαδίκτυο.

Στὀ νεοελληνικὸ κοτέτσι εὐδοκιμεῖ ἡ ἔννοια ἑνὸς πατριωτισμοῦ, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία πατριώτης εἶναι ὅποιος θεωρεῖ τὸν Τοῦρκο ἐκ προοιμίου ἐχθρὸ. Κάποιοι τὸ διατυμπανίζουν φουσκώνοντας σὰ γαλλιὰ ἀπὸ ἐθνικὴ ὑπερηφάνεια. Κάποιοι ἄλλοι – πιὸ πονηροὶ - τὴν ἀφήνουν καὶ φωλιάζει κουλουριασμένη μέσα τους, ὑποδυόμενοι τοὺς σώφρονες καὶ λογικοὺς,  ὀμνύοντας στὶς λεγόμενες εὐρωπαϊκὲς ἀξίες καὶ σὲ ὁποιαδήποτε ληγμένη κονσέρβα ἐκ Βρυξελλῶν τοὺς σερβίρεται.

Ἡ ἀπουσία ἡγεσίας ἰσοδυναμεῖ μὲ δικτατορία

       

Βαβὲλ ( Ν.Μποφίλιου-Θ.Καραμουρατίδης-Γ.Εὐαγγελᾶτος)

         Ἡ Νατάσσα Μποφίλιου μιλῶντας γιὰ δικτατορία τῆς Ε.Ε., καὶ γιὰ ἔλλειμα ἡγεσίας, ὡμίλησε μὲ θάρρος καὶ εἶπε τὴν ἀλήθεια. Ὅλα αὐτὰ εἶναι ἐπαρκεῖς λόγοι ὥστε διάφορα μαντρόσκυλα, ὡς Ἡρακλεῖς τοῦ εὐρωπαϊκοῦ στέμματος, τῶν ὁποίων ἡ ἀτροφικὴ σκέψη θεωρεῖ ὅτι ὁ ἡγὲτης ἄν δὲν εἶναι εὐρωπαῖος εἶναι συνώνυμο τοῦ δικτάτορα, ἤ ὅτι ὁ τροτσκιστὴς ὡς πολέμιος τοῦ σταλινισμοῦ θὰ συνταχθεῖ ὑπό τήν σκέπη τοῦ εὐρωϊερατείου, ἐπιφορτισμένοι μὲ τὴν φίμωση καὶ ἀπαξίωση κάθε κριτικῆς κατὰ τοῦ συστήματος, εἴτε τήν χλεύασαν εἴτε τὴν συμβούλεψαν «πατρικὰ» καὶ δημοκρατικὰ, νὰ εἶναι πιὸ συνεσταλμένη, νὰ αὐτολογοκριθεῖ καὶ νὰ ἀναθεωρήσει. 
         
         Ἡ σύγκριση μεταξὺ τοῦ νεοελληνικοῦ κρατιδίου καὶ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης, ὅταν προσδιορίζεται ἀπὸ οἰκονομικοὺς δεῖκτες καὶ ἀριθμούς, εἶναι χαώδης. Κατ' οὐσίαν ὅμως ἐλάχιστα διαφέρουν, ἀφοῦ ἀμφότερα ἀποτελοῦν κοινωνικὰ σύνολα δικτατορικῆς ὑφῆς χωρὶς α) ἰδεολογία καὶ β) μιὰ πνευματικὴ ἡγεσία ὡς φορέα της. Προφανῶς καὶ μὲ τὸν ὄρο «Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση» ἀναφερόμαστε στὴν δικτατορία τῶν Βρυξελλῶν, καὶ ὄχι στὰ ἐπὶ μέρους κράτη καὶ λαούς, ποὺ χωρὶς νὰ τὸ καταλάβουν βρέθηκαν μαντρωμένα. Ἡ ἡγεσία, καὶ ἡ ἰδεολογία ποὺ μέσῳ αὐτῆς ἐκφράζεται, εἶναι φυσικά φαινόμενα τῶν κοινωνιῶν καὶ δὲν μποροῦν νὰ εἶναι δικτατορικὲς. Ἀντίθετα, καὶ ὁ ἑλλαδισμὸς καὶ ὁ εὐρωπαϊσμός, ἀποτελοῦν αὐθαίρετες καὶ ἀνιστόρητες ἰδεολογικὲς κατασκευές, καὶ ὄντας ἀνίκανες νὰ ἐκφράσουν τὶς ἀντίστοιχες κοινωνίες, τοὺς ἐπιβάλλονται, κραδαίνοντας πότε τὀ εὐρὼ καὶ πότε τὰ ἀπαράγραπτα «ἐθνικὰ δίκαια». Τὸ ξαναγράψαμε: Ὁ εὐρωπαϊσμὸς ὑφίσταται ὠς μεταλλαγμένη ἐθνικοφροσύνη. Ἐν τέλει, Ἑλλάδα καὶ Ε.Ε. καθίστανται παθητικοὶ φορεῖς τῆς σύγχρονης παγκοσμιοποιημένης πολιτικῆς, καὶ ἄνευ ἱστορικῆς προοπτικῆς. Δημιουργοῦν προβλήματα καὶ στοὺς λαοὺς ποὺ  τὶς ἀπαρτίζουν, ἀλλὰ καὶ στὰ κράτη καὶ τοὺς λαοὺς ποὺ τὶς περιβάλλουν.

Στὴν σημερινὴ καὶ στὴν ἑπομένη ἀνάρτηση θὰ διαβάσουμε δύο ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Γερασίμου Κακλαμάνη «Νεοελληνισμὸς καὶ ἱστορικὲς συσχετίσεις», ὅπου περιγράφεται ὁ ρόλος τῆς ἡγεσίας καὶ τῆς ἰδεολογίας, ἡ ἱστορικὴ ἀναγκαιότητά τους, καὶ οἱ δραματικὲς συνέπειες τῆς ἀπουσίας τους..Ἡ ἀνάγνωσή τους δὲν ἐνδείκνυται στοὺς τροφίμους τῆς εὐρωπαϊκῆς Βαβὲλ, στοὺς ἀκολούθους τοῦ Τατσόπουλου, τοῦ ΣΚΑΪ καὶ τῆς Athens Voice...

Ταμεῖο δημοσιογράφων, μιά παλιά βρώμικη ἱστορία ... (μέ ἀφορμή ἕνα ἄρθρο τοῦ Θ. Τζήμερου)

Ἡ ἄποψη ὅτι τά ζητήματα τῆς οἰκονομίας πρέπει νά τά ρυθμίζει ἡ ἀγορά εἶναι ἡ κεντρική ἰδέα τοῦ λεγομένου «νεοφιλελευθερισμοῦ». Οἱ θιασῶτες του ἐπιμένουν πεισματικά - ἀνακατεύοντας ἰσολογισμούς, περιθώρια κέρδους, τίς θεωρίες τῆς « ἀνάπτυξης», τῆς ἐπιχειρηματικότητας καί τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων - νά ναρκώσουν καί νά ἀποσαθρώσουν τήν κοινωνία μέ ἕνα ἰδεολογικό ἀχταρμᾶ, πού συνοψίζεται στό ὅτι «ἐλευθερία, δικαιοσύνη καί δημοκρατία εἶναι νά βγάζεις λεφτά μέ ὅποιο τρόπο μπορεῖς». Ὅτι τά κοινωνικά ζητήματα τότε ἐξυπηρετοῦνται καλύτερα, ὅταν ὁ δημόσιος πλοῦτος ἐκχωρεῖται καί ἡ ἰδιωτική πρωτοβουλία ἔχει τόν πρωταρχικό ρόλο, ἀναθέτοντας στό κράτος ἕναν ρόλο διαχειριστῆ ἤ θυρωροῦ ἐκ περιτροπῆς.

Τά παραπάνω ὅμως ἰσχύουν ἐκτός Ἑλλάδος. Στή χώρα τῶν συνθημάτων, ὅσο καί νά βυσσοδομοῦν οἱ θιασῶτες τῆς παντοδυναμίας τῆς ἀγορᾶς, μέ ὅση ὑστερία καί νά ξελαρυγγιάζονται οἱ ἀντίπαλοί της,  τά πράγματα εἶναι ἀπελπιστικά ἁπλά. Στό μυαλό ὅλων ἀνεξαιρέτως, μενουμευρωπαίων ἤ ἐθνικά σκεπτομένων, ἀντί τό δημόσιο νά εἶναι κάτι πού ἀνήκει σέ ὅλους μαζί καί σέ κανέναν ξεχωριστά, γίνεται ἀντιληπτό σέ ὅλες τίς μορφές του ὡς ἕνα πρός κατάκτηση λάφυρο. Ὅλες οἱ ἰδεολογίες ὑποτάσσονται, ἐλλείψει πραγματικῆς διανόησης, σέ αὐτήν τήν ἱστορικά διαμορφωμένη νοοτροπία.

Γλῶσσα καί Κοινωνία ( τοῦ Ἀλεξάνδρου Παπαδιαμάντη)

Ἐφημερίδα ΑΛΗΘΕΙΑ (18/2/1907)-Γλῶσσα καί Κοινωνία ( Ἀλ. Παπαδιαμάντης)

Ὅτι γιά κάθε ξεχωριστό ἄνθρωπο εἶναι ἡ ἀνάσα εἶναι γιά ἕναν λαό ἡ γλῶσσα. Ἡ παρεμπόδιση τῆς φυσικῆς αναπνοῆς καταλήγει σέ ἀσφυξία. Κατ’ ἀναλογία σέ πνευματική στειρότητα καί κοινωνικό μαρασμό ὁδηγεῖ ὁ ἀκρωτηριασμός τῆς γλώσσας μέσῳ συνταγμάτων, νόμων καί διαταγμάτων συνιστᾶ δέ, ὡς βιασμός μιᾶς φυσικῆς διαδικασίας, τήν ὑψίστη μορφή πραξικοπήματος.

Μόνον στην νεοαιωνία Ἑλλάδα  θά μποροῦσαν νά ἀνακαλυφθοῦν  γλωσσικά ζητήματα, νά γίνουν μέσα αὐτοπροβολῆς κάθε ψωνισμένου ἤ ἀντικείμενο ἰδεολογικῆς ἀντιπαράθεσης, ἄλλοτε χρησιμεύοντας ὡς ἔνδειξη προοδευτικότητας καί ἄλλοτε ὡς τεκμήριο ἐθνικοφροσύνης. Ἴσως τό " γλωσσικό" νά ἦταν τό χαλί κάτω ἀπό τό ὁποῖο κρύφτηκαν τά πραγματικά προβλήματα καί ἡ πνευματική μιζέρια. Μόνον στό ἑλλαδικό τσογλανοκρατίδιο – ὅπως εὔστοχα τό χαρακτηρίζει ὁ Κωστῆς Παπαγιώργης στήν συνέντευξη πού ἀκολουθεῖ - θά μποροῦσε νά ἰδεολογικοποιηθεῖ ἡ ἀνάσα ἑνός λαοῦ καί νά ρυθμίζεται δικτατορικά μέ νομοσχέδια ἐπιβολῆς τοῦ μονοτονικοῦ.

Αἱ δύο Ἀπόκρεῳ ( Βλάσης Γαβριηλίδης )

Κάποια μέλη τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ἐτόλμησαν νά ψελίσσουν περί ταξικῶν χαρακτηριστικῶν τοῦ προσφάτου δυστυχήματος στήν Ἐθνική ὁδό. Καί - ἐπιφανειακά τουλάχιστον - εἶπαν τήν «ἀλήθεια». Τό ὅτι εἰσέπραξαν ἀπό τόν ἐσμό τῆς δημοσιοκαφρίλας, ὡς ἀπάντηση, μομφές περί ἰδεοληψίας καί ἀναλγησίας, οὐδόλως τούς δικαιώνει,  ἀφοῦ σαφῶς ἐστόχευαν, μέσῳ μιᾶς ἀνέξοδης δήλωσης, στό ξέπλυμα τῆς μέχρι σήμερα κυβερνητικῆς πολιτικῆς. Τί σημασία ἔχει νά ἐκστομίζεις ἕνα ψῆγμα ἀληθείας, ἐνῷ τήν ἴδια στιγμή οἱ πράξεις σου κινοῦνται ταξικά καί δουλοπρεπῶς πρός τήν ἀντίθετη κατεύθυνση;

Ἄν – πέρα  ἀπό μελοδραματισμούς καί μικροπολιτικές – ξεπεράσουμε τά πρόσωπα ὡς πρωταγωνιστές,  καί σκαλίσουμε λίγο τήν ἑλλαδική ἱστορία, κάτω ἀπό τήν ἐπιφάνεια τῶν ἀρχικῶν δηλώσεων, θά ἀνακαλύψουμε ὅτι ἡ ἑλλαδική ἀστική τάξη δεν σκοτώνει μόνον στούς δρόμους μέ περισσή εὐκολία, ἀλλά ἔχει κατακρεουργήσει ἱστορικά ἕναν ὁλόκληρο λαό. Θά μείνει στήν ἱστορία μόνον α) ὡς μπουκωμένη ἀπό τά θαλασσοδάνεια πού πῆρε καί τά φόρτωσε στίς πλάτες τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου ( ἐνδεικτικά ἀναφέρω ἐφημερίδες καί ΜΜΕ, σοῦπερ μάρκετ  Μαρινόπουλος ), β) γιά τίς χαριστικές συμβάσεις μέ τίς ὁποῖες ἔβαλε χέρι σέ δημόσιο πλοῦτο ( ΠΕΣΙΝΕ, Ἀλουμίνιον τῆς Ἑλλάδος,  Μυτιληναῖος ), γ) ὡς ἀποκλειστικός προμηθευτής τοῦ Δημοσίου μέ σκανδαλώδεις ἀναθέσεις, εὐνοϊκά νομοθετικά πλαίσια καί ἄνευ συναγωνισμοῦ κόστη ἐξασφάλισε σίγουρο κύκλο ἐργασιῶν ( Μποδοσάκης, Κόκκαλης, μεγαλοεργολάβοι ), δ) δημιουργία ὁλόκληρων ἐπιχειρήσεων μέ κρατικές ἐγγυήσεις ( ποιός ξεχνᾶ πῶς « ἀγοράστηκαν τά περίφημα λίμπερτυ τῶν ἐφοπλιστῶν).  Τόση ἐπιχειρηματική ἀλητεία,  πού νά ἀφήνει πίσω της μόνον βρώμα καί δυσωδία, μήν ἔχοντας ἱδρώσει, μή ἔχοντας ρισκάρει στό παραμικρό, ὅλα μά ὅλα μέ τίς πλάτες τοῦ δημοσίου, ἀλλά στό τέλος νά ζητάει καί τά ρέστα ζητῶντας ἐκσυγχρονισμό καί μεταρρυθμίσεις στήν ἀρπαχτή, δέν πρέπει νά ἔχει ὑπάρξει σέ ἄλλη χώρα. Σέ ὅλες τίς ἄλλες χῶρες οἱ ἀστικές ἡγετικές τάξεις ἄφησαν κάποιο ἔργο πίσω τους καί πῆγαν ἕνα βῆμα τήν κοινωνία τους παραπέρα. Στήν ἑλλαδική μπανανία ἀφήνουν μόνον χρέη καί μία κοινωνία πολτό.

Κώστας Σημίτης ὡς ὁ μέγιστος τῶν λαϊκιστῶν

Ἡ ἀρνητική κριτική κατά τῶν λεγομένων «εὐρωπαϊκῶν» ἀξιῶν, τό ἐνδεχόμενο ἀποχώρησης ἀπό τήν ἴδια τήν ΕΕ, ἡ συζήτηση καί μόνον γιά καθιέρωση ἐθνικοῦ νομίσματος,  ὅλα αὐτά εἶναι ἐπαρκεῖς λόγοι, ἄν κρίνουμε ἀπό τόν πρόσφατο ἀντιπολιτευτικό λόγο τοῦ κ. Μητσοτάκη, ἀλλά κυρίως ἀπό τόν ὀρυμαγδό ἁπάντων τῶν τηλεοπτικῶν δελτίων, κυβερνητικῶν καί μή, γιά νά χαρακτηρισθεῖ ὁ προβληματιζόμενος πολίτης,  πόσῳ  μᾶλλον ὁ φανατικός ὑποστηρικτής τέτοιων θέσεων, ὡς λαϊκιστής. Ἀνάλογη ἰσοπέδωση ἰσχύει – μέ τίς εὐλογίες τῶν εὐρωπαϊκῶν ἀρχῶν  - γιά ὅσους  στέκονται κριτικά ἕως ἀρνητικά ἀπέναντι στήν προπαγάνδα τῶν «ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων». Δηλαδή ἀρκεῖ νά ἐκφρασθεῖ  μιά ἀντίθετη πρός τό κρατοῦν σύστημα ἄποψη ὥστε νά ἀπαξιωθεῖ στό ἄψε σβῆσε καί  πρός δόξαν τῆς δημοκρατίας, χαρακτηριζόμενη μέ περισσή εὐκολία ὡς λαϊκιστική. Πρόκειται ὅμως ὄντως περί τοῦ λαϊκισμοῦ ὡς ἐχθροῦ τῆς δημοκρατίας;

Ἄχ παντέρμο ΚΚΕ !!!

Στό θέμα τῆς διαπλοκῆς ἔχουμε μιά εὐαισθησία,  ὄχι γιά λόγους ἠθικῆς ἤ εὐνομίας, ὅπως εἶναι πολύ φυσικό να πιστεύει κάποιος. Γνώμη μας εἶναι ὅτι ἡ εὐνομία και ἡ κοινωνική δικαιοσύνη δέν κινδυνεύουν τόσο ἀπό τήν διαπλοκή γιά τήν ὁποία μᾶς πῆραν τά αὐτιά τίς τελευταῖες μέρες. Αὐτήν δηλαδή πού σύμπασα ἡ νεοελληνικὴ κοινωνία, μνημονιακὴ καὶ ἀντιμνημονιακή, ἀποφασιστικά ἐσχάτως, ὅπως καί μέ περίεργη ἀνακούφιση, ἀναγνωρίζει ὡς πηγὴ ὅλων τῶν δεινῶν της, ἀλλά ὅλως περιέργως (;) τήν ἀποδέχεται καί συζεῖ ἁρμονικά μαζύ της. Ὑπάρχει ὅμως μία διαπλοκὴ ἀπείρως πιὸ σκοτεινή, καταστροφική, καὶ δηλητηριώδης.

Ἀναφερόμαστε στὴν διαπλοκὴ τῆς ἑλλαδικῆς διανοήσεως ἡ ὁποία, σὲ ἀγαστὴ συνεργασία μὲ κουτοπόνηρους ἀκολούθους ὅλα ἀνεξαιρέτως τὰ «ἐνεργὰ» πολιτικὰ κόμματα, δημιουργεῖ σύγχυση ἐννοιῶν καὶ νοημάτων. Ἀναπόφευκτη συνέπεια αὐτοῦ τοῦ σκοταδισμοῦ εἶναι ἡ πολυδιαφημισμένη διαπλοκή μεταξὺ τραπεζῶν, ΜΜΕ, ἐργολάβων καὶ πολιτικῶν, γιὰ τὴν ὁποία ἔχουν χυθεῖ καὶ χύνονται τόνοι μελάνης ὄχι γιὰ νὰ διαφωτίσουν καὶ νὰ προβληματίσουν ἀλλὰ γιὰ νὰ θολώσουν τὰ νερά, ὅπως κάνουν οἱ σουπιές… Διότι ἔτσι ἡ ρίζα της, ὄχι μόνον μένει ἀνέπαφη ἀλλὰ συνεχίζει ἐκ τῶν πραγμάτων νὰ τρέφεται καὶ νὰ ποτίζεται ἀνελλιπῶς … Ὄχι μόνον γιατί ὑπάρχουν λαμόγια, ἀλλὰ κυρίως γιατί ἡ διαπλοκὴ καὶ ἡ λαμογιὰ εἶναι ἡ ραχοκοκαλιὰ τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους… Κάποια πράγματα προσπαθήσαμε νὰ θίξουμε μὲ παλαιότερη ἀνάρτησή μας   ( Ὁ τριτοκοσμικός εἶναι ἀναγκασμένος νά διαφθαρεῖ γιά νά ἐπιβιώσει )

Ἀνάπτυξη, φόροι καί φοροδιαφυγή ἐν Ἑλλάδι...

Στὸν ἀγοραῖο καὶ φτηνιάρικο λόγο πού ἐκφέρει ἡ πλειονότης τῶν οἰκονομολόγων στὰ ἑλλαδικὰ ΜΜΕ κυριαρχεῖ ἡ θέση ὅτι σὲ ἕνα περιβάλλον βαρειᾶς φορολογίας, τόσο ἡ ἐπιχειρηματικότητα ὅσο καὶ ἡ ἀνάπτυξη ναρκοθετοῦνται. Δύο ὅμως ἁπλὰ παραδείγματα - ἀντιπαραδείγματα,  τὰ ὁποῖα οἱ χθεσινοὶ διαπλεκόμενοι τοῦ « κρατισμοῦ» καὶ σημερινοὶ πολέμιοί του τὰ κάνουν, κατὰ τὸ κοινῶς λεγόμενο, γαργάρα…,  ὑποδεικνύουν ὅτι κάπου ἀλλοῦ πρέπει νὰ βρίσκεται ἡ αἰτία τῆς οἰκονομικῆς καὶ ἐπιχειρηματικῆς στασιμότητος ἑνὸς λαοῦ. Ὑπάρχουν χῶρες,  ὅπως ἡ Σουηδία, ὅπου ἡ ὑψηλή  φορολογία δὲν τὶς ἐμπόδισε νὰ ἀποκτήσουν ὑψηλὸ βιοτικὸ ἐπίπεδο, ἀνεξάρτητη τεχνολογικὴ καὶ βιομηχανικὴ ἀνάπτυξη, μεγάλες ὑγιεῖς ἰδιωτικὲς ἑταιρεῖες. Ὑπάρχουν καὶ χῶρες, ὅπως ἡ Βουλγαρία,  ὅπου ἡ ἰδιαίτερα χαμηλὴ φορολογία τῶν ἐπιχειρήσεων, δὲν τίς ἔχει βοηθήσει νὰ ξεφύγουν ἀπὸ τὸν τριτοκοσμικό τους χαρακτήρα.

Μὲ  τὰ παραπάνω  δὲν προσπαθοῦμε νὰ δικαιολογήσουμε τὰ πρόσφατα φορομπηχτικὰ - καὶ μόνον - μέτρα τῆς ἑλλαδικῆς κυβέρνησης. Ἴσα ἴσα ἐπιχειροῦμε,  μὲ ἀφορμὴ αὐτὰ τὰ μέτρα – ΕΝΦΙΑ, ΦΠΑ, φορολογία τῶν ἐπιχειρήσεων - νὰ ἀναδείξουμε τὸν καθαρὰ συνθηματολογικὸ λόγο ὁλοκλήρου τοῦ πολιτικοῦ φάσματος. Πού, ὅπως κάθε συνθηματολογία, ἀποκρύπτει τὴν οὐσία τῶν πραγμάτων καὶ τὶς ἔννοιες πού αὐτὰ ἀντιπροσωπεύουν. Γιά παράδειγμα, ἄλλη εἶναι ἡ ἔννοια καὶ ἡ λειτουργία τοῦ φόρου καί τῆς φοροδιαφυγῆς σὲ μιὰ τεχνολογικὰ ἀνεπτυγμένη δυτικοευρωπαϊκὴ χώρα καὶ ἄλλη σέ μιά τριτοκοσμική χώρα. Εἰδικά στήν Ἑλλάδα,  ὡς  πρότυπό τοῦ ἀντιπαραγωγικοῦ τριτοκοσμισμοῦ,  ἡ ἁρπαχτή καί ἡ φοροδιαφυγή ἀποτελοῦν τήν ραχοκοκαλιά της,  ὅπερ σημαίνει ὅτι μέ τό οὐσιαστικό κυνήγι τους καταρρέει σύνολη ἡ δομή τῆς χώρας.  Ὄχι ὅμως καί ἡ ἰδεολογία πού τήν παράγει...

Σὲ αὐτὸ τὸ διαρκὲς ἔγκλημα σύγχυσης ἐννοιῶν συμπράττουν καὶ ταυτόχρονα συντηροῦν τὸν ἑλλαδικὸ βάλτο, πρῶτα οἱ λεγόμενοι μεταρρυθιστὲς - ἐκσυγχρονιστὲς τῆς ἁρπαχτῆς, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη οἱ λεγόμενοι ὑπερασπιστὲς - ἐργολάβοι τῶν ἐθνικῶν καὶ λαϊκῶν συμφερόντων, αὐτοὶ δηλαδὴ πού ἀνοίγουν τὸν δρόμο στοὺς πρώτους. Κλασσικὸ παράδειγμα τῆς πρώτης κατηγορίας, ἡ διάδοχος περίοδος τοῦ λαϊκιστῆ Ἀνδρέα, ὁ σημιτικὸς «ἐκσυγχρονισμὸς» ὅπου ἡ ρεμούλα ἄγγιξε ὕψη δυσθεώρητα, στὰ βήματα τῆς ὁποίας θὰ βαδίσει καὶ ὁ μητσοτακικὸς «ἐκσυγχρονισμὸς» ὅταν διαδεχθεῖ  τὸν ἰδεολογικὸ συρφετὸ τῆς σημερινῆς ροζουλὶ ἀριστερᾶς. 

Ἡ ἀποκατάσταση τοῦ ρόλου τοῦ Αἰγαίου καί τῆς εὐρύτερης ἀνατολικῆς Μεσογείου εἶναι ἀνάγκη ἐπιτακτική...

Τὸ Αἰγαῖο δὲν ἀνήκει οὔτε στὴν Ἑλλάδα, οὔτε στὴν Τουρκία, οὔτε στὰ ψάρια του. Ἢ μᾶλλον ἀνήκει περισσότερο στὰ ψάρια του, ἀφοῦ αὐτά σίγουρα δὲν παρεμποδίζουν τὴν φυσικὴ ἱστορική του λειτουργία. Τό Αἰγαῖο δέν εἶναι τό φολκλόρ τοῦ Ἐλύτη, οὔτε οἱ αὐθαίρετες βίλες τῶν νεόπλουτων, οὔτε τά θαλάσσια οἰκόπεδα γιά πετρελαϊκή ἐκμετάλλευση. Δυστυχῶς τὸ Αἰγαῖο ἀπὸ παραγωγὸς πολιτισμοῦ καὶ ζωῆς ἔχει μεταβληθῆ σὲ ἕνα σύμπλεγμα ἀγόνων γραμμῶν καὶ ἀεριτζίδικου τουριστικοῦ νεοπλουτισμοῦ. Καί λίαν προσφάτως σέ χῶρο διακίνησης προσφύγων καί λαθρομεταναστῶν. Τὴν φυσική του λειτουργία ἀκύρωσαν κρατικὲς ὀντότητες σὰν τὴν ἑλλαδικὴ καὶ τὴν τουρκική, μὲ τὶς ἀπίθανες κυριαρχίες τῶν μὲν καὶ τὶς ἐξ ἴσου παράλογες διεκδικήσεις τῶν δέ. Κυριαρχίες καὶ διεκδικήσεις πού ἑδράζονται σὲ ἀνιστόρητα «διεθνῆ», « εὐρωπαϊκὰ» ἢ « ἐθνικὰ» δίκαια. Τά συμπληρωματικά καί ἀνεπαρκῆ συνθηματολογικά ἰδεολογήματα –κραυγές, τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας ἀπό τήν μιά, καί τῶν ἀνοικτῶν συνόρων ἀπό τήν ἄλλη παραπλανοῦν. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἡ ἐπιβολὴ συνόρων, σὲ χώρους ὅπου ἡ ἱστορία χιλιετιῶν δούλεψε συνειδητὰ γιὰ τὴν κατάργησή τους, συνέβαλλε στην καθίζηση τοῦ ἑλληνισμοῦ. Ἂς μὴν σπεύσουν οἱ κλακαδόροι τῶν « ἀνοικτῶν συνόρων» νὰ χειροκροτήσουν, αὐτοὶ πού τὰ ἀνοιγοκλείνουν κατὰ τὶς βουλὲς καὶ τὰ συμφέροντα τῆς «ἀνάπτυξης» καὶ τῆς « προόδου». Μὲ ὁδηγὸ τὸ παρακάτω ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Γερασίμου Κακλαμάνη Η ΕΛΛΑΣ ΩΣ ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ, δὲν ὑποστηρίζουμε τὴν κατάργησή τους στὸ ὄνομα μιᾶς στείρας καὶ οἰκονομικίστικης παγκοσμιοποίησης, ὑπὸ τὴν αἰγίδα τῶν « ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων». Προτείνουμε ὅμως τὸ ξεσκέπασμα τῶν σημερινῶν ἱστορικῶν ἀδιεξόδων. Τὰ ἐθνικὰ δίκαια τῶν μασκαρεμένων «πατριωτῶν» καὶ ὁ ἐπιδοτούμενος ἀνθρωπισμὸς τῶν «ἀλληλέγγυων» πρέπει νὰ ἀπομακρυνθοῦν ὥστε τὰ πράγματα, στὸν ἱστορικώτερο τῶν χώρων παγκοσμίως, νὰ ἐπανέλθουν στὴν φυσικὴ των τάξη. 

Νόμπελ στόν Πόλεμο...

Πρίν ἀπό τήν " Διακήρυξη τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ πολίτου", ἡ μεγαλύτερη ἀπάτη τῶν αἰώνων ἦταν ὁ Δούρειος ἵππος τῶν ἀρχαίων μας. Μετά τήν διακήρυξη τό ξύλινο ἐκεῖνο ἄλογο πέρασε στήν κωλότσεπη τῆς Ἱστορίας ( Γιάννης Σκαρίμπας )

Ἀνέκαθεν ὁ πόλεμος, ὡς τελικὴ λύση, ὑπῆρξε τὸ σῆμα κατατεθὲν τοῦ δυτικοῦ πολιτικοῦ ἀδιεξόδου, μία σαφὴς συγκάλυψη τῆς ἀδυναμίας πολιτικῆς ἐπαφῆς καὶ ἐπικοινωνίας μὲ διαφορετικῆς νοοτροπίας κοινωνίες, καθεστῶτα καὶ θεσμούς. Καὶ πάντα ἡ ἐπίσημη προπαγάνδα,  πότε ἀνενδοίαστα πολεμοχαρής,  πότε συγκεκαλυμμένα,  προσπαθοῦσε νὰ σύρει τὴν κοινωνία μὲ τὸ μέρος της φανατίζοντας ἢ ναρκώνοντάς την. Πάντα ὅμως ὑπῆρχε καὶ ἕνα μέρος τῆς κοινωνίας πού ἀντιδροῦσε. Ἐκτὸς ἀπὸ σήμερα πού δέν κουνιέται φύλλο…

Κάποιες δεκαετίες πρίν, ὑπῆρχε ἡ κοινωνικὴ ἀντίδραση καὶ διαμαρτυρία ἐνάντια στὸν πόλεμο τοῦ Βιετνάμ. Οἱ διαδηλώσεις καὶ οἱ συγκρούσεις ἦταν στὴν ἡμερήσια διάταξη. Ἡ νεολαία πρωτοποροῦσε,  οἱ προοδευτικοὶ διανοούμενοι τὴν ἐνέπνεαν καὶ συμπαραστέκοντο.

Ὑπῆρχε μία ζωντανὴ ἀριστερὰ, πού ἔβγαινε στὸν δρόμο.  Δὲν αὐτολογοκρινόταν, σὲ ἠχηρὴ ἀντίθεση μὲ ὅτι πράττουν οἱ σημερινοί ἰδεολογικά χρεωκοπημένοι ἐκπρόσωποι της. Δὲν ἔμενε προσκολημένη στὸν ξύλινο αὐτιστικὸ ἀντινατοϊσμὸ - ἀντιαμερικανισμό,  οὔτε ἀναπαρῆγε - ὡς οὐραγὸς - τὰ ροζουλὶ «ἀνθρωπιστικὰ» ἰδεολογήματα τῶν ἰσχυρῶν.

Ὁ λαϊκός πολιτισμός ὡς ἱστορικό βαρίδι

Χωρὶς περίσκεψιν, χωρὶς λύπην, χωρὶς αἰδώ μεγάλα κ’ ὑψηλὰ τριγύρω μου ἔκτισαν τείχη Καὶ κάθομαι καὶ ἀπελπίζομαι τώρα ἐδῶ. Ἄλλο δὲν σκέπτομαι: τὸν νοῦν μου τρώγει αὐτὴ ἡ τύχη• Διότι πράγματα πολλὰ ἔξω νὰ κάμω εἶχον Ἄ ὅταν ἔκτιζαν τὰ τείχη πῶς νὰ μὴν προσέξω Ἀλλὰ δὲν ἄκουσα ποτὲ κρότον κτιστῶν ἢ ἦχον. ἀνεπαισθήτως μ’ ἔκλεισαν ἀπὸ τὸν κόσμον ἔξω ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ

Ὁ νεοέλληνας δείχνει μία εὐλαβικὴ προσήλωση σὲ ὅλες τὶς ἐκφάνσεις τοῦ λαϊκοῦ του πολιτισμοῦ. Καὶ ἂν πρὸ τῆς Ἁλώσεως καὶ τοῦ 1821 αὐτή του ἡ προσήλωσή τὸν ἐγλύτωσε, ἀφ’ ἑνὸς ἀπὸ τὸν ἱστορικὸ ἀφανισμὸ πού θὰ ἐπέφερε ἡ δυτικὴ ἐπιρροὴ καὶ ἀφ’ ἑτέρου τὸν ἐβοήθησε νὰ βγεῖ πνευματικὰ ἀλώβητος ὑπὸ τὴν Ὀθωμανικὴ κυριαρχία, σήμερα ἡ ἴδια αὐτὴ προσήλωση ἐντός τῶν νέων δεδομένων παραγωγῆς καί ἐπιστήμης λειτουργεῖ ὡς ἱστορικὸ βαρίδι, μεταβάλλοντας τον ἀνεπαισθήτως σὲ ἁπλὸ χρηστικό ἐργαλεῖο τῆς διεθνοῦς πολιτικῆς.

 Φυσικὰ δὲν παραγνωρίζουμε τὴν καλλιτεχνικὴ ἀξία τῶν παληῶν ἑλληνικῶν ταινιῶν, τοῦ ρεμπέτικου ἢ τοῦ λαϊκοῦ τραγουδιοῦ, οὔτε τῆς ζωγραφικῆς τοῦ Θεόφιλου. Οὔτε ἀγνοοῦμε τὴν σημασία τῶν Ἀπομνημονευμάτων τοῦ Μακρυγιάννη,  ἂν καὶ αὐτὰ τὰ ἀντιμετωπίζουμε μὲ μεγάλη καχυποψία ὅπως καὶ τὸν δημιουργό τους. Αὐτὸ πού προσπαθοῦμε νὰ τονίσουμε σὲ αὐτὲς τὶς γραμμὲς δὲν εἶναι μία καταδίκη τῆς λαϊκῆς ψυχῆς, τῆς τέχνης πού παράγει καὶ τοῦ πῶς αὐτὴ ἐκφράζεται, ἀλλὰ τὸ πόσο προβληματικὸ καὶ δυσοίωνο εἶναι τὸ μέλλον ἑνὸς λαοῦ ὅταν δὲν ἔχει τίποτε ἄλλο πέραν αὐτῆς τῆς ἔκφρασης νὰ ἐπιδείξη. Δέν φτάνει πού εἴμαστε καταδικασμένοι νά εἰσάγουμε ὅλη τήν σύγχρονη τεχνολογία τῶν ΜΜΕ, ἀλλά καί ὅταν δέν ὑφιστάμεθα τήν ἄμεση προπαγάνδα τους, στήν καλύτερη τῶν περιπτώσεων τά χρησιμοποιοῦμε γιά νά ἀναδεύουμε τήν λαϊκή μας κουλτούρα. Εἶναι καί αὐτό μιά ἔμμεση προπαγάνδα παθητικότητος. Ἔργο ὅμως τοῦ λεγομένου πνευματικοῦ κόσμου πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἀναγέννηση τοῦ λαϊκοῦ πνεύματος μὲ διεθνῆ, σύγχρονα ἐρεθίσματα. Διαφορετικά,  μπορεῖ ἡ « λαϊκὴ παράδοσή» μας νὰ μὴν σβήσει, νὰ γράφουμε τραγούδια γιά τόν στενό μας περίγυρο καὶ μυθιστορήματα γιά τίς ἀνθρώπινες σχέσεις, ἡ ἐκτός τῶν τειχῶν ἱστορική ἀδράνεια καί ἐξάρτησή μας  ὅμως θὰ παγιωθεῖ…Διότι, ἄλλο ἡ ἔκφραση τῆς ζωῆς καί ἄλλο ἡ προϋπόθεσή της.

Ψυχοκτονεῖον ἡ Ὡραία Ἑλλάς

Ὅταν τό μυαλό ὑπολειτουργεῖ ἤ λαθεύει, σημαίνει ὅτι ἡ ψυχή πάσχει. Μια λογική ἀκρωτηριασμένη εἶναι προϊόν ψυχικῆς δηλητηρίασης.  

Τό δηλητήριο στήν περίπτωση τοῦ νεοελληνικῆς κοινωνίας εἶναι ἡ ἰδεολογία της. Ἔχει δυτική προέλευση καί ἀπέδωσε ὡς ἐθνοπατερισμός ἤ ὡς εὐρωλιγουρισμός. Μέ ἐναλασσόμενες και αὐξομειούμενες δόσεις, τό ἀποτέλεσμα ἦταν κοινό. Ἡ ἐμπέδωση τῆς κοινωνικῆς ἀνωριμότητας καί τῆς πολιτικῆς καθυστέρησης. Τά 200 χρόνια νεοελληνικῆς ἱστορικῆς καί πνευματικῆς ἀδράνειας εἶναι ἱκανή ἀπόδειξη. Ὅτι σήμερα ζοῦμε εἶναι σαφής ἔνδειξη δηλητηρίασης τελευταίου σταδίου.

Στις ἀναρτήσεις με ἐτικέττα ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ, ὅπου παρουσιάσθηκε το ὁμώνυμο βιβλίο τοῦ Γερασίμου Κακλαμάνη, ἀναλύθηκε ἡ σύσταση καί ὁ τρόπος δράσης αὐτοῦ τοῦ κοινωνικοῦ δηλητηρίου.  Ἑνός δηλητηρίου πού ἔκανε θραῦση και ἀποδεκάτισε πνευματικά και ψυχικά τούς νεοέλληνες. Μετά ἦρθαν τά μνημόνια,  ὡς ἐπιστέγασμα τῆς πολιτικῆς μας ἀμοιρίας…

Ἀκολουθεῖ ὁ ἐπίλογος τοῦ ἀνωτέρω βιβλίου…

Ὁ τριτοκοσμικός εἶναι ἀναγκασμένος νά διαφθαρεῖ γιά νά ἐπιβιώσει

Ἦρθαν κάτι Ἀμερικάνοι ( Γ.Λογοθέτης –Θύμιος Καρακατσάνης)

Ἀκούγεται ὅτι ἡ κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προτίθεται, ἅμα τῇ ὑπογραφῇ συμφωνίας μὲ τοὺς ἑταίρους – δανειστές, νὰ ἐξαπολύση κυνήγι κατὰ τῆς διαφθορᾶς καὶ τῆς διαπλοκῆς. Τὸ πιθανώτερο εἶναι, παρὰ τὴν ὅποια εἰλικρίνεια τῶν προθέσεων, ὅλη αὐτὴ ἡ ἐπιχείρηση « κάθαρσης » νὰ ἐξαντληθῆ σὲ ἐλάχιστες τρανταχτὲς περιπτώσεις, οἱ ὁποῖες θὰ προβληθοῦν δεόντως γιὰ λόγους ἐπικοινωνιακούς.

Στὸ σημερινὸ τρίτο καὶ τελευταῖο μέρος τῆς εἰσαγωγῆς ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Γερασίμου Κακλαμάνη ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ ( β ἔκδοση 1988), θὰ δοῦμε γιὰ ποιὸ λόγο σὲ τριτοκοσμικὰ μέχρι τό μεδούλι κράτη ἡ κρατικὴ διαφθορὰ καί ἡ διαπλοκὴ μὲ ἰδιωτικὰ συμφέροντα, πᾶνε χέρι χέρι καί διαχέονται ἀναλογικά σέ ὅλες τίς κοινωνικές βαθμίδες. Ἀπό τήν στιγμή πού δέν μπορεῖς νά παράξεις μόνος σου τά προϊόντα πού παράγει ἡ κάθε SIEMENS τότε ἡ μίζα εἶναι δεδομένη καί εἶναι ἀδιάφορο ἄν θά τήν καρπωθεῖ ἡ SIEMENS ἤ ὁ ἀνταγωνιστής της. Ἐν τέλει ἡ μίζα ἀποτελεῖ ἀναγκαία συνθήκη κοινωνικῆς ἐπιβίωσης τοῦ καθαυτό τριτοκοσμικοῦ κράτους,  τοῦ Ἑλλαδιστάν. Μία ἐπιβίωση μὲ χαρακτηριστικὰ ἐπαιτείας ἐντὸς καὶ ἐκτός της χώρας,  μία ἐπιβίωση πού ἀνατροφοδοτεῖ τὴν διαρκῆ πνευματικὴ καὶ ἱστορικὴ στασιμότητα τῆς κοινωνίας, ἡ ὁποία καμουφλάρει τὴν ἀνημπόρια της πότε μὲ ἀεριτζίδικα ἐθνικοπατριωτικὰ θούρια, πότε μὲ τὶς ἀπεργίες τῶν ἀγωνιστῶν - ζητιάνων τοῦ Κ.Κ.Ε., καὶ πότε μὲ τὰ φληναφήματα περὶ εὐρωπαϊκῆς πορείας καὶ προοπτικῆς πού συνοψίζονται στὴν χρησιμοθηρικὴ ἀτάκα « ἡ Ε.Ε. εἶναι τὸ σπίτι μας». Ὄλοι αὐτοί οἱ παπαγάλοι εἶναι ἡ μελλοντική ἐγγύηση τοῦ τριτοκοσμισμοῦ μας.

Ἡ ἐθνική μοναξιά ὡς μιζέρια καί μπουζουκοκαημός

Νεοέλληνας( Τζίμης Πανούσης)

Ὁ νεοέλληνας γεννήθηκε σκλάβος καὶ παραμένει τέτοιος μέχρι σήμερα.  Ἄν ἡ σκλαβιὰ καὶ ἡ μὲ τὸ ἀζημίωτο «προστασία» τῶν Μεγάλων Δυνάμεων τῶν πρώτων μετὰ τὸ 1821 χρόνων ἦταν κατὰ κάποιο τρόπο ἀναπόφευκτη,  ἡ σημερινὴ εἶναι τὸ πνευματικὸ ὑποπροϊὸν τῆς ἑλλαδικῆς διανόησης – εἴτε «ἐθνικῆς» εἴτε εὐρωλιγούρικης -  καὶ ἔχει φαρδιὰ πλατιὰ ἀπὸ κάτω τὴν νεοελληνικὴ ὑπογραφὴ ὅλων τῶν κομματικῶν ἀποχρώσεων.

Ἀντὶ τῆς ἰδεολογικῆς περιπέτειας ὁ νεοέλληνας προτίμησε καταστάσεις ψευδεπίγραφες, μιὰ ἰδεολογία ἡ ὁποία – σκοπίμως καὶ κουτοπόνηρα - τὸν ἀναγόρευε ἀπὸ ἐπαίτη ψηφοφόρο σὲ περιούσιο λαό. Αὐτὴ ἡ ἰδεολογικὴ θολούρα, τὸ περιβάλλον ὅπου οἱ σφραγιδοφύλακες τοῦ πνεύματος ἐμφανίζονται σὰν τὰ σαλιγκάρια μετὰ τὴν βροχή,( αὐτοί πού κρατᾶνε τὰ πόστα καί τά ἀνταλάσσουν μεταξύ τους π.χ. γενηὰ τοῦ 30, νεομαρξιστές, νεοορθόδοξοι, θεωρητικοί τοῦ ἡδονισμοῦ ἢ τῶν ντεμὲκ «ἀνθρωπίνων» δικαιωμάτων κλπ…)  ἀγκάλιασε ὅλο τὸ πολιτικὸ φάσμα. Ἄλλοι ψηφοφόροι ἀλλοιθώρισαν πρὸς τὴν Εὐρώπη προσβλέποντας τὰ ΜΟΠ, τὰ ΕΣΠΑ ( καὶ μέσῳ αὐτῶν τὸν δημόσιο πλοῦτο ὡς ἑλλαδίτες φιλελεύθεροι),  ἄλλοι τραγουδοῦσαν θούρια ἐθνικοπατριωτικὰ βάζοντας τὸ δάχτυλο καί τή μούρη ὁλόκληρη στὸ μέλι καὶ προσφέροντας ἄλλοθι στοὺς πρώτους, ἐνῷ κάποιοι τρίτοι κράτησαν ἀπὸ τὸν κομμουνισμὸ μόνο τὸ σφυροδρέπανο, μουμιοποίησαν καὶ γελοιοποίησαν τὸν Μάρξ τραγουδῶντας ἀντάρτικα στὶς ταβέρνες ἢ προπαγανδίζοντας τὴν ἐπιβολὴ τοῦ μονοτονικοῦ ἢ τῆς "δημοτικιᾶς" ὡς λαϊκές κατακτήσεις. Ὅταν μάλιστα τσεπώνεις παράλληλα βουλευτικὲς ἀποζημιώσεις, ἑλλαδικὲς ἢ εὐρωπαϊκὲς - γιὰ τὸ κόμμα βεβαίως βεβαίως…- τὸ πράγμα τότε παραβρωμάει…

Ὁ ἴσκιος τῆς Δύσης

Ἀρνόλδος Τόϋνμπη

Ἡ πολιτικὴ ἔννοια τοῦ « ἐθνικοῦ κράτους» εἶναι προϊόν της δυτικῆς σκέψης καὶ ἡ ἐφαρμογή της στοὺς χώρους στοὺς ὁποίους γεννήθηκε εἶχε θετικὰ ἀποτελέσματα γιὰ τὶς δυτικὲς κοινωνίες,  ἀφοῦ ἐλάμβανε ὑπ’ ὄψιν τὰ πολιτισμικά, κοινωνικά, τεχνολογικὰ καὶ παραγωγικά τους δεδομένα. Σὲ λαοὺς ὅμως τελείως διαφορετικῆς πολιτισμικῆς νοοτροπίας,  πού ἱστορικὰ ἔζησαν καὶ παρῆγαν σὲ περιβάλλοντα πολυεθνικότητας- ὅπως οἱ λαοὶ τῆς Ἐγγὺς καὶ τῆς Μέσης Ἀνατολῆς - ἀπέβη ὀλέθρια. Ἀλλὰ, σὺν τῷ χρόνω, ἀπέβη ὀλέθρια καὶ γιὰ τὴν Δύση, στὸν βαθμὸ πού αὐτὴ οὐδέποτε ἀπεκατέστησε κάποια γέφυρα πολιτισμικῆς ἐπικοινωνίας μαζὺ τους ἀλλὰ μιᾶς διαρκοῦς ἀντιπαλότητας. Ἀντιπαλότητας πού στὰ σημερινὰ, παγκοσμιοποιημένα - κυρίως λόγῳ τεχνολογίας -, προβλήματα ἀποβαίνει καταστροφική. Ἐξ ἴσου καταστροφική γιά κράτη φύσει πολυεθνικής σύστασης,  ὅπως αὐτά πού προέκυψαν ἀπό τήν διάλυση τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, ἀποτελεῖ ἡ ἀνάληψη δυτικῶν θεσμῶν καί ἰδεολογικῶν έργαλείων, ὡς εἶδος μάλιστα ἀμύνης ἔναντι τῆς Δύσεως ( αὐτό γιά τούς ἑλληνόψυχους "πατριῶτες" ...). Στὸ «ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΝ ΖΗΤΗΜΑ» ΣΗΜΕΡΑ ( προσέχτε τὰ εἰσαγωγικά …) τοῦ Γερασίμου Κακλαμάνη – τοῦ ὁποίου ἀποσπάσματα ἔχουμε ἐδῶ παρουσιάσει - ἀναλύεται αὐτὴ ἡ ἀλληλεπίδραση.

Ὁ ἀρτιμελής μέ τό ἀσανσέρ ἡ πατερίτσα μέ τίς σκάλες...

Μασκαρᾶ γκρέκο μασκαρᾶ...( Γιάννης Μηλιώκας)

Ζούγκλα δὲν σημαίνει ἀναγκαστικὰ τίγρεις, λιοντάρια, ὀργιώδης βλάστηση, καὶ « ἀπολίτιστοι» - σύμφωνα μὲ τὴν δυτικοευρωπαϊκὴ ὑπεροψία καί ὑποκρισία - ἄγριοι. Ἡ κατ’ ἐξοχὴν ζούγκλα δὲν βρίσκεται στὴν Ἀφρική. Ἐνυπάρχει στὶς σύγχρονες μεγαλουπόλεις ὡς κοινωνικὴ ἀποξένωση πού τροφοδοτεῖ τὴν «ἀνάπτυξη» καὶ τὴν «προόδο». Ὡς ἀντίβαρο αὐτοῦ του συνειδητοῦ ἀτομισμοῦ ὑπάρχει ὅμως μία διατήρηση τῆς κοινωνικότητος σὲ ἀλλά  ἐπίπεδα: ἡ προθυμία τοῦ πωλητοῦ ἑνὸς καταστήματος ἡ ἑνὸς γκαρσονιοῦ ἀπέναντι στὸν πελάτη ἤ ὁ σεβασμός καί ἡ εὐγένεια στήν συναναστροφή τῆς καθημερινότητος εἶναι μερικά ἀπό αὐτά.

Ἡ κοινωνικὴ ζούγκλα στὴν Ἑλλάδα εἶναι τρισχειρότερη ἀπὸ ὅτι σὲ μία δυτικοευρωπαϊκὴ μεγαλούπολη. Τὶς ὅποιες ἀμφιβολίες εἶχε στεριώσει τὸ νεοελληνικὸ παραμύθι μέσα μου, τίς γκρέμισε ἡ ἐμπειρία πού ὡς συνοδὸς ἀπέκτησα τὸν τελευταῖο μῆνα σὲ διαδρόμους καὶ θαλάμους νοσοκομείων. Δέν στοχεύω τό προσωπικό τοῦ συστήματος ὑγείας ἀλλά τόν «λαό». Σὲ ἀσανσὲρ 10 ἀτόμων νὰ μπουκάρουν 15, ἀδιαφορῶντας, χαζογελῶντας ἡ καθησυχάζοντας ὑποτιμητικὰ ἐμένα τὸν φοβιτσιάρη παράξενο « μὴ φοβᾶσαι φίλε δὲν χαλάει... ἔχω ἀνεβοκατέβει χιλιάδες φορές…» Νὰ στριμώχνονται στὴν πόρτα καὶ νὰ ἀφήνουν ἔξω τὸ καροτσάκι μὲ τὸν τραυματία. Στὸν θάλαμο τριῶν,  ἤ καὶ πραπάνω ἀσθενῶν, τὸ σόϊ τοῦ ἑνὸς νὰ καταλαμβάνει ὅτι καρέκλα ὑπάρχει καὶ νὰ δημιουργεῖ τὴν γνωστὴ ψευτοεγκάρδια ἀτμόσφαιρα καφενείου. Στοὺς προθαλάμους τῶν ὀρόφων ὅσοι ἄτυχοι τραυματίες μὲ πατερίτσες δὲν βροῦν κάθισμα εἶναι ὄχι μόνον ἀναγκασμένοι νὰ στηρίζονται στὸν τοῖχο, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀνέχονται κινητὰ καὶ ζωντανὲς ρωμέϊκες συνομιλίες τέτοιας ἔντασης, πού ὧρες ὧρες θυμίζει τὰ ἀποδυτήρια τοῦ γηπέδου Καραϊσκάκη. Δέν στοχεύω τό ἐπί μέρους ἀλλά τήν γενικώτερη νοοτροπία πού τό γεννᾶ καί τό ἀνέχεται.

Ἡ λογοτεχνία ὡς δείκτης πνευματικῆς ὑπανάπτυξης

Τά παραμύθια ἀνιστορῶ τούς μύθους ξεδιαλέω στολνῶ τό ψέμμα ὅσο μπορῶ καί τήν ἀλήθεια λέω

 Ἔχουμε δείξει - σὲ πολλὲς μέχρι σήμερα ἀναρτήσεις - τὴν ἐδῶ καὶ 200 χρόνια ἀντικειμενικὴ ἀνυπαρξία θεμελίων συγκρότησης νεοελληνικοῦ κράτους. Τήν ἀπουσία ὄχι μόνον ἐθνικῆς, ἀλλὰ ὁποιουδήποτε εἴδους συλλογικῆς συνείδησης. Αὐτὸ τὸ κοινωνικὸ ἀδιέξοδο ἐπιχειρήθηκε μὲ πολλοὺς καὶ διάφορους τρόπους νὰ καλυφθεῖ. Ἡ ( ἀντ)-εθνικὴ ἰδεολογία τοῦ δασκάλου, τοῦ παπᾶ καὶ τοῦ χωροφύλακα σὲ μία ντεμὲκ ἀντιπαράθεση ἁρπαχτῆς μὲ τοὺς εὐρωλιγούρηδες κλεπτοκράτες ἔκρυψαν τὴν πραγματικότητα καὶ ἔθρεψαν τὸν νεοέλληνα μὲ ὀνειροπολήματα, μυθολογίες δόξας, φολκλόρ, εὐρωπαϊκὲς οἰκογένειες καὶ προοπτικές. Ὅτι κατέγραψε καί ὁ Ἰ. Βηλαρᾶς ( 1771-1823) στό διπλανό τετράστιχο. Γιὰ νὰ τρῶνε τὰ δάνεια ἀπὸ τὸ 1821 μέχρι σήμερα καὶ νὰ τὸν ἀφήσουν ἐν τέλει στὴν ψάθα. Ὅλο αὐτὸ τὸ παρακμιακὸ κλῖμα πνευματικῆς φτώχειας, πού ἀναπόφευκτα κατέληξε σήμερα καὶ στὴν ὑλικὴ φτωχοποίηση, ὡραιοποίησε ἡ παρακμιακὴ νεοελληνικὴ διανόηση τῶν «γραμμάτων καὶ τῶν τεχνῶν». Τὴν βαρύτατη ἱστορικὴ εὐθύνη τῆς διανόησης εἴδαμε ἀναλυτικὰ στὸ βιβλίο τοῦ Γερασίμου Κακλαμάνη « ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ». Στὴν σημερινὴ ἀνάρτηση  ( σελίδες 252 -272 τοῦ βιβλίου του Η ΕΛΛΑΣ ΩΣ ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ, 1990 ), ὁ Κακλαμάνης ἀποδεικνύει μὲ μαθηματικὴ λογικὴ τὴν στενὴ και ἀμφίδρομη σχέση τῆς ἀνύπαρκτης ἐθνικῆς συνείδησης – κυρίως λόγῳ τῆς παγκοσμιότητος ἑνός κατά τόπους διαφορισμένου ἑλληνισμοῦ πού ἰσοπεδώθηκε ἐθνικά -  καὶ μιᾶς ἀνούσιας λογοτεχνίας ἀλαλούμ… Ἂν ὁ νεοέλληνας θέλει νὰ βγεῖ ἀπὸ τὴ κρίση δὲν φτάνει νὰ κουρέψει τὸ χρέος - ἀφοῦ οἱ ἑπόμενες γενηὲς δὲν φταῖνε σὲ τίποτε νὰ τὸ φορτωθοῦν - ἀλλὰ μαζὶ μὲ τὸ εὐρωπαϊκὸ ψέμμα πρέπει νὰ ἀπαλλαγεῖ καὶ ἀπὸ τήν κακομοιρίστικη ἑλλαδικὴ ὀμφαλοσκοπία του. Οἱ μπλόφες τοῦ Μακρυγιάννη καί ἡ τεχνητή ἑλληνικότητα τῆς γενηᾶς τοῦ 30 καμμιά σχέση δέν ἔχουν μέ τήν γνησιότητα τοῦ Παπαδιαμάντη.

Νεοφιλελευθερισμός καί αἰωνία Ἑλλάς (3)

Στὴν σημερινὴ πρωϊνὴ ἐκπομπὴ τοῦ ΣΚΑΪ ἡ κυβερνητικὴ ἐκπρόσωπος Σοφία Βούλτεψη, ἐκφράζοντας λίγο πολὺ τὴν ἐν Ἑλλάδι φιλελεύθερη δεξιά, εἶπε ἐν εἴδει ἀτάκας: « …ὅταν ἡ κυβέρνηση διαπραγματεύεται, ὁ ΣΥΡΙΖΑ νὰ κλείσει τὸ στόμα του…» Ἡ ὁποία ἀτάκα, πρὸς δόξαν τοῦ νεοελληνικοῦ σκοταδισμοῦ τῆς δεξιᾶς, ἐπανελήφθη δίς. Οἱ οἰκοδεσπότες τῆς ἐκπομπῆς, ὡς διαχειριστὲς τοῦ δημοσίου ἀγαθοῦ της ἐνημέρωσης, συνέχισαν ἀτάραχοι μή βρίσκοντας τίποτα μεμπτό.

Ἀκολουθοῦν τὰ 2 τελευταῖα ἄρθρα τοῦ Γερασίμου Κακλαμάνη, ἀπὸ τὴν σειρὰ μὲ τίτλο Νεοφιλελευθερισμὸς καὶ αἰωνία Ἑλλάς, πού ἐδημοσιεύθηκαν στὸ ΕΘΝΟΣ τὸ καλοκαίρι τοῦ 1987. Νομίζω πώς παρόλο πού πέρασαν 27 χρόνια ἀπὸ τότε παραμένουν ἐπίκαιρα. Ἂν τὰ διάβαζε ἡ κ. Βούλτεψη ἴσως προβληματιζόταν καὶ ἀνακαλοῦσε τὰ πρωϊνὰ της αἴσχη. Τὸ ὅτι ἡ κ. Βούλτεψη εἶναι καὶ δημοσιογράφος ἀποτελεῖ ἀσήμαντη (;) λεπτομέρεια.  Καλό θά ἦταν νά διαβαστοῦν καί ἀπό τούς κατοίκους αὐτῆς τῆς τριτοκοσμικῆς χώρας προτοῦ πᾶνε νά ψηφίσουν. Διότι πρέπει νά πᾶνε νά ψηφίσουν,  ἐκτός καί ἄν τούς ἀφήνει ἀδιάφορους τό κατάμουτρο φτύσιμο πού τούς ρίχνει ἡ κ. Βούλτεψη...

συνέχεια τῆς ἀνάρτησης Νεοφιλελευθερισμός καί αἰωνία Ἑλλάς (2)

ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΑΣ

ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΣΤΗΝ ΔΙΚΗ "ΕΘΝΟΥΣ" - ΚΟΣΚΩΤΑ

 

Ε) ΤΑ «ΧΡΗΣΤΑ ΗΘΗ» ΚΑΙ Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ (ΕΘΝΟΣ 31/7/1987)

Ὑπάρχει ἕνας λόγος πού τὸ κράτος δὲν μπορεῖ νὰ   μείνει   πλήρως   ἀδιάφορο ἔναντι του Τύπου. Ἐπειδὴ ὅπως εἴπαμε δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει κατὰ κυριολεξία «δημόσια γνώμη», ἀλλὰ αὐτὸ πού λέμε «κοινὴ γνώμη» εἶναι τὸ διὰ τοῦ Τύπου «δημοσιεύσιμο» ὑποκατάστατό της, ὑπάρχει στὴν ἴδια τὴ ρίζα τῆς «ἐλευθερίας τοῦ Τύπου» ἡ ἀντίφαση, αὐτὴ ἡ «ἐλευθερία» νὰ δεσμεύεται ἀπὸ τὸν ἴδιο, τὸν προσωπικὸ παράγοντα αὐτοῦ πού ὀργανώνει τὴν «κοινὴ γνώμη». 

Νεοφιλελευθερισμός καί αἰωνία Ἑλλάς (2)

Στήν σημερινή ἀνάρτηση θά διαβάσουμε τά 2 ἑπόμενα ἄρθρα τοῦ Γερασίμου Κακλαμάνη, πού ἐδημοσιεύθηκαν τον Ἰούλιο τοῦ 1987 στήν ἐφημερίδα ΕΘΝΟΣ. μέ ἀφορμή τήν τότε δίκη τῆς ἐφημερίδας. Γίνεται ὅλο και περισσότερο ἀντιληπτή ἡ ἰδεολογική χρεωκοπία τῆς χώρας, κυρίως ἡ σπέκουλα τῶν ἐν Ἑλλάδι φιλελευθέρων καί ἐκσυγχρονιστῶν, πού ἀνετράφησαν με τό γάλα τοῦ δεξιοῦ καί ἐθνικόφρονος σκοταδισμοῦ.

Συνέχεια τῆς ἀνάρτησης Νεοφιλελευθερισμός καί αἰωνία Ἑλλάς (1)

ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΑΣ

ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΣΤΗΝ ΔΙΚΗ "ΕΘΝΟΥΣ" - ΚΟΣΚΩΤΑ

Γ) ΤΑ «ΣΑΛΟΝΙΑ» Ο ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ ΚΑΙ Ο «ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ» (ΕΘΝΟΣ  29/7/1987)

Δὲν εἶναι πειστικὸς ὁ κ. Ἀνδριανόπουλος, λέγοντος πὼς τὸ δημόσιο συμφέρον εἶναι θέμα «ἀπόψεως» καὶ ὅτι δὲν ἀναγνωρίζει σὲ κανένα τὸ δικαίωμα νὰ τὸ καθορίζει. Δὲν γίνεται πιστευτός, διότι ἐδήλωσε «νεοφιλελεύθερος» μέσα στὰ πλαίσια τῆς παρατάξεως πού θέλει νὰ τὸν ἐκφράζει καὶ ὁ φιλελευθερισμὸς εἶναι ἡ κατ’ εξοχὴν ἰδεολογία γιὰ τὴν ὁποία τὸ δημόσιο συμφέρον εἶναι «καθορισμένο» καὶ «δεδομένο». Ἐκτός τοῦ ἀτομικοῦ συμφέροντος, πού ἀπορρέει ἀπὸ τὴ βιολογικὴ ὑπόσταση τοῦ ἀνθρώπου καὶ προϋποθέτει ἕνα ἀντίστοιχο δικαίωμα γιὰ τὴν ὑπεράσπισή του, ὑπάρχει καὶ ἡ ἔννοια τοῦ πολιτικοῦ δικαιώματος, γιὰ τὸ ὁποῖο ὑπάρχει ἐπίσης ἕνα ἀντίστοιχο συμφέρον ὑπεράσπισής του.