Ἡ μαφία στὴν ἐξουσία...

Αὐτοὶ παιδὶ μου δὲν ( Μουσικὴ Μιχάλης καὶ Παντελῆς Καλογεράκης, Στίχοι Μιχάλης Γκανᾶς)

     Ἡ δεξιὰ τῶν Μαρινάκη – Μητσοτάκη, ποὺ σύμφωνα μὲ τὶς δημοσκοπήσεις προβλέπεται νὰ θριαμβεύσει στὶς σημερινὲς ἐκλογὲς δὲν εἶναι ἁπλὰ διπρόσωπη. Εἶναι πολυπρόσωπη. Λίγο ἀπ’ ὅλα. Εἶναι ἡ καραμανλικὴ δεξιά ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τῆς ὁποίας μετεμφυλιακὰ καὶ μὲ πρόσχημα τὴν ἀνάπτυξη ἔγινε ἡ διασπάθιση τοῦ σχεδίου Μάρσαλ. Εἶναι ἡ δεξιὰ ποὺ ξεκινάει ἀπὸ τὴν ἀποστασία τοῦ 1965 μὲ χρηματισμοὺς βουλευτῶν ( τὸ ἔχει παραδεχθεῖ ὁ ἴδιος ὁ ἐπίτιμος σὲ τηλεοπτική του συνέντευξη τὸ 1998 ),διασχίζει τὴν ἐποχὴ τοῦ χρηματιστηρίου, τῶν ὀλυμπιακῶν ἀγώνων καὶ τῆς μίζας ἐπὶ Σημίτη καὶ καταλήγει στὴν σημερινὴ νεοφιλελεύθερη παρέα τῶν ἀνθρώπων τῆς ἀγορᾶς. Οἱ τότε κρατικοδίαιτοι ἐργολάβοι ἔχουν δίπλα τους καὶ ὑπόδικους γιὰ ναρκεμπόριο καὶ μαζὺ ὀμνύουν στὴν ἐνότητα ὅλων τῶν Ἑλλήνων ( ἐνδεικτικὴ ἡ χθεσινὴ δήλωση τοῦ Βαγγέλη Μαρινάκη ὡς ὑποβολέα τῆς ΝΔ ἐδῶ).  Αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ νόημα τῆς δήλωσης τοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη ὅτι ἦρθε γιὰ νὰ ἑνώσει τοὺς Ἕλληνες. Ἡ ἑνότητα ἐργαζομένων καὶ ἐργοδοτῶν ποὺ θὰ συναποφασίσουν ἑνωμένοι, "ἐλεύθερα καὶ δημοκρατικὰ" τὴν 7ημερη ἐργασία. Αὐτὸς δὲν ἀνακατεύεται, μόνον ἑνώνει...τὸν λύκο μὲ τὰ πρόβατα. Καὶ τέλος εἶναι ἡ'ἀκροδεξιά τοῦ ἀντικομμουνισμοῦ, τῆς πατριδοκαπηλείας καὶ τῆς βαρύγδουπης ἀτάκας "πατρὶς, θρησκεία, οἰκογένεια". Κοινό σημεῖο ὅλων τῶν ἀνωτέρω, τὸ γιουροῦσι στὸ δημόσιο ταμεῖο. 

Δεξιὸς καὶ φτωχὸς, ἤ ρουφιάνος ἤ κουτὸς...

Ὁ Ἕλληνας (Μουσικὴ Σταμάτη Κραουνάκη, Στίχοι Σ.Κραουνάκης, Ἄ. Παναγιωτοπούλου)

Στὶς τελευταῖες εὐρωεκλογὲς, τὰ ΜΜΕ πῆραν τὴν ἐκδίκηση τους σὲ σχέση μὲ τὴν ἀποτυχία τους  νὰ διαμορφώσουν τὴν κοινὴ γνώμη στὶς 3 ἐκλογικὲς ἀναμετρήσεις τοῦ 2015. Δυστυχῶς, ἡ πανωλεθρία ποὺ ὑπέστησαν τὸ 2015 ὑπνώτισε τὸν ΣΥΡΙΖΑ. Πιθανότατα αὐτὴ ἡ ὕπνωση θὰ καθορίσει σὲ μεγάλο βαθμὸ καὶ τὸ ἀποτέλεσμα τῶν ἐκλογῶν τοῦ Ἰουλίου.

Τηλεοπτικὰ κανάλια, ἐφημερίδες καὶ μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης ἔβαλαν τὴν πραγματικότητα νὰ στέκεται στὸ κεφάλι, μὲ τὰ πόδια ψηλά στὸν ἀέρα. Ὅτι συνέβη πρὶν ἀπὸ τὸ 2015 ἐξαϋλώθηκε ἀπὸ τὴν μνήμη τοῦ κόσμου. Ἡ τετραετία τοῦ Ταίπρα διεστάλη στὸν χῶρο καὶ τὸν χρόνο ὥστε νὰ περιλάβει τραγωδίες τοῦ παρελθόντος, ὄχι μόνο στὴν Ἑλλάδα ἀλλὰ ἀνὰ τὴν ὑφήλιο. Νὰ θεωρεῖται ὑπεύθυνος, πέρα ἀπὸ τὴν χρεωκοπία ποὺ προκάλεσαν ΝΔ καὶ ΠΑΣΟΚ, τόσο γιὰ τὴν διακυβέρνηση Μαδοῦρο, ὅσο καὶ γιὰ τὶς προσφυγικὲς ροὲς λόγῳ τοῦ πολέμου στὴν Συρία. Τῆς τυμβωρυχίας καὶ τῆς σκύλευσης τῶν νεκρῶν τοῦ Ματιοῦ, προηγήθηκε τὸ 2017 ἡ δημιουργία ἐντυπώσεων γιὰ ἐπιδημία χολέρας. Μεγαλοεπιχειρηματίας ὑπόδικος γιὰ ἐμπόριο ναρκωτικῶν προβάλλεται τηλεοπτικὰ συνεντευξιαζόμενος ὡς θῦμα καὶ δίνει μαθήματα (αντισύριζα)δημοκρατίας. Ἡ Novartis ὑποβαθμίζεται τεχνηέντως ὥστε ὀ παντελῶς ἄγνωστος Πετσίτης νὰ ἀναδειχθῆ σὲ μοχλὸ τῆς διαφθορᾶς Ὁ ΣΥΡΙΖΑ χλευάζεται γιὰ τὰ χιλιάδες ρουσφέτια, βαφτίσια, κουμπαριὲς  –περισσότερα κι ἀπὸ τὴν ἄμμο τῆς θάλασσας - τῆς οἰκογένειας Μητσοτάκη σὲ βάθος 3 γενεῶν ( Ἐπίτιμος –Ντόρα καὶ Κυριάκος – Κώστας καὶ Ἀλεξία ) Ἔν τέλει, κάποιος μὲ στοιχειώδη εὐθυκρισία βλέποντας τηλεόραση, διαβάζοντας ἐφημερίδες ἤ περιδιαβαίνοντας τὸ διαδίκτυο, εἶχε τὴν αἴσθηση ὅτι ὁ Τσοχατζόπουλος ὁ Παπαντωνίου καὶ ὁ Χριστοφοράκος συμμετεῖχαν σὲ τηλεοπτικὴ συζήτηση κατακεραυνώνοντας τὴν μίζα, καὶ ὅτι ὁ Ρωχάμης εἶχε κηρύξει ἐκστρατεία κατὰ τῆς ἐγκληματικότητας.

Σύγχρονοι σοφιστὲς...

         

Ὁ "ἀντινεοφιλελεύθερος" ΕΞΑΝΤΑΣ προπαγανδίζει ἐμετικά καὶ ἀνθρωπιστικά

         Οἱ ἀρνητικές κρίσεις γιὰ τὴν πραγματικότητα τοῦ φιλελευθερισμοῦ, ἄν δὲν συνοδεύονται ἀπὸ τὴν ἰδεολογικὴ του ἀπόρριψη καὶ μιὰ συγκροτημένη ἀντιπρόταση, ἀποτελοῦν τὸν καλύτερό του σύμμαχο. Ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἀμφισβητίες "ξεχνοῦν" ὅτι ἡ ἑκάστοτε ἰδεολογία ἀποτελεῖ ὄχι μόνον μέρος τῆς πραγματικότητος, ἀλλὰ τὸν ἀναγκαῖο καὶ ἱκανὸ παράγοντα ἔνταξης μιᾶς κονωνίας ἐντὸς της. Προσπαθοῦν νὰ ξεπεράσουν τὴν ἀρνητικὴ εἰκόνα ποὺ καταγγέλουν, μεταρρυθμίζοντας - μασκαρεύοντας τὴν ἰδεολογικὴ της βάση. Ὅμως οἱ δομὲς καὶ οἱ θεσμοὶ ἑνὸς συστήματος, ὅσο καὶ ἄν ἀμφισβητοῦνται ἤ πλήττονται σὲ ἐποχές κοινωνικῶν ἀναταραχῶν, ἀναπαράγονται αὐτούσια ἂν ἡ ἰδεολογία ποὺ τὶς δημιουργεῖ παραμείνει ἀνέπαφη. Ὑπ' αὐτὴν τὴν ἔννοια τὸ εὐπώλητο ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΣΟΚ δὲν ἀφυπνίζει ἀλλὰ νανουρίζει. Οἱ προπαγανδιστὲς μιᾶς θολῆς Εὐρώπης τῶν λαῶν λειτουργοῦν ὡς ἀνάχωμα τῆς Ε.Ε. Ἡ δαιμονοποίηση τῆς ἀγορᾶς δὲν διαφέρει οὐσιωδῶς ἀπὸ τὴν θεοποίησή της, ὅταν ἡ ἔννοια τοῦ ὅρου μένει ἴδια καὶ ἀπαράλλαχτη. Καριερίστες ποὺ διαρρηγνύουν τὰ ἱμάτιά τους κατὰ τῆς τραπεζικῆς παντοδυναμίας καὶ τῶν μεγάλων οἰκονομικῶν συμφερόντων προπαγανδίζουν ἐμετικὰ καὶ δίνουν συγχωροχάρτι στὶς ἀνθρωπιστικὲς στρατιωτικὲς - ἀνθρωπιστικὲς ἐπεμβάσεις.  Ἐν τέλει τὰ σοφίσματα τῶν «ἀρνητῶν» τοῦ «καπιταλισμοῦ τῆς καταστροφῆς», οἱ ἀκτιβισμοὶ ἀλὰ Ρουβίκωνα κατὰ τῆς παγκοσμιοποίησης ἤ τῆς λιτότητας, καὶ οἱ ἐπιφανειακοὶ ἀρνητὲς τῆς πρωτοκαθεδρίας τῆς ἀγορᾶς, ἀσχέτως καλῶν προθέσεων ἤ ὑπολογισμῶν καριέρας, ὁδηγοῦν στὸν συμβιβασμὸ καὶ τὴν «κατάργηση» τῆς πλαστικῆς σακούλας ὡς κίνησης φιλικῆς πρὸς τὸ περιβάλλον…Tὸ ἑπόμενο βῆμα εἶναι ἡ ποινικοποίηση τῆς προσφορᾶς ἀνθοδέσμης, πρὸς τὸ ἀσθενὲς φύλο, ὡς σεξουαλικὴ παρενόχληση...

Ταμεῖο δημοσιογράφων, μιά παλιά βρώμικη ἱστορία ... (μέ ἀφορμή ἕνα ἄρθρο τοῦ Θ. Τζήμερου)

Ἡ ἄποψη ὅτι τά ζητήματα τῆς οἰκονομίας πρέπει νά τά ρυθμίζει ἡ ἀγορά εἶναι ἡ κεντρική ἰδέα τοῦ λεγομένου «νεοφιλελευθερισμοῦ». Οἱ θιασῶτες του ἐπιμένουν πεισματικά - ἀνακατεύοντας ἰσολογισμούς, περιθώρια κέρδους, τίς θεωρίες τῆς « ἀνάπτυξης», τῆς ἐπιχειρηματικότητας καί τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων - νά ναρκώσουν καί νά ἀποσαθρώσουν τήν κοινωνία μέ ἕνα ἰδεολογικό ἀχταρμᾶ, πού συνοψίζεται στό ὅτι «ἐλευθερία, δικαιοσύνη καί δημοκρατία εἶναι νά βγάζεις λεφτά μέ ὅποιο τρόπο μπορεῖς». Ὅτι τά κοινωνικά ζητήματα τότε ἐξυπηρετοῦνται καλύτερα, ὅταν ὁ δημόσιος πλοῦτος ἐκχωρεῖται καί ἡ ἰδιωτική πρωτοβουλία ἔχει τόν πρωταρχικό ρόλο, ἀναθέτοντας στό κράτος ἕναν ρόλο διαχειριστῆ ἤ θυρωροῦ ἐκ περιτροπῆς.

Τά παραπάνω ὅμως ἰσχύουν ἐκτός Ἑλλάδος. Στή χώρα τῶν συνθημάτων, ὅσο καί νά βυσσοδομοῦν οἱ θιασῶτες τῆς παντοδυναμίας τῆς ἀγορᾶς, μέ ὅση ὑστερία καί νά ξελαρυγγιάζονται οἱ ἀντίπαλοί της,  τά πράγματα εἶναι ἀπελπιστικά ἁπλά. Στό μυαλό ὅλων ἀνεξαιρέτως, μενουμευρωπαίων ἤ ἐθνικά σκεπτομένων, ἀντί τό δημόσιο νά εἶναι κάτι πού ἀνήκει σέ ὅλους μαζί καί σέ κανέναν ξεχωριστά, γίνεται ἀντιληπτό σέ ὅλες τίς μορφές του ὡς ἕνα πρός κατάκτηση λάφυρο. Ὅλες οἱ ἰδεολογίες ὑποτάσσονται, ἐλλείψει πραγματικῆς διανόησης, σέ αὐτήν τήν ἱστορικά διαμορφωμένη νοοτροπία.

Ὕβρις

Στήν Ἑλληνική μυθολογία ἡ λέξις ὕβρις περιγράφει τήν ὑπεροπτική συμπεριφορά πού ἀγνοεῖ τούς κανόνες τῶν θεῶν ἤ τῆς φύσεως καί ὁδηγεῖ στήν πτῶσι, τήν τιμωρία πού ἐπιβάλλει ἡ Νέμεσις, ἡ θεά πού θεσπίζει ποινές ἐναντίον ἐκείνων πού ἐκτρέπονται στήν ὕβρι. Ἡ Νιόβη συνέκρινε τόν ἑαυτό της μέ τήν θεά Λητώ, τήν μητέρα τοῦ Ἀπόλλωνος καί τῆς Ἀρτέμιδος, καυχόμενη πῶς ἐκείνη εἶχε δεκατέσσερα παιδιά καί ὄχι μόνο δύο. Ὁ Ἀπόλλων ὅταν ἔμαθε γιά τήν προσβολή τῆς μητέρας του ἐσκότωσε τούς ἐπτά γιούς τῆς Νιόβης καί ἡ Ἄρτεμις τίς ἐπτά της κόρες μπροστά στά μάτια τῆς μητέρας τους. Ἡ Νιόβη συντετριμμένη ἀπό τήν ἀπώλεια ὅλης της τῆς οἰκογένειας παρακάλεσε τόν Δία νά τήν λυπηθεῖ καί ἐκεῖνος τήν μεταμόρφωσε σέ βράχο ὥστε τά συναισθήματά της νά γίνουν πέτρινα. Παρόμοια τύχη εἶχε καί ἡ Ἀράχνη ὅταν ἀμφισβήτησε τήν θεά τῆς σοφίας Ἀθηνᾶ σέ κάποιο διαγωνισμό ὑφαντικῆς μέ ἀποτέλεσμα νά μεταμορφωθεῖ σέ ἀρθρόποδο. Ἡ ὕβρις εἶναι πράξις σκοπίμως ἐπιδιώκουσα τήν ἀτίμωσιν τοῦ θύματός της. Ἡ ὕβρις εἶναι προσεκτικά ὑπολογισμένη πράξις ἀποσκοποῦσα στήν πρόκλησιν ντροπῆς τοῦ ἀσθενεστέρου. Ἡ λέξις ὕβρις στόν δυτικό κόσμο -ὅσον ἀκόμα χρησιμοποιεῖται- περιγράφει τήν προσωπικότητα τήν ὁποῖα χαρακτηρίζουν ἡ ἀνόητη καί ἐπικίνδυνη ὑπεροψία καί ἡ ὑπέρμετρη αὐτοπεποίθησις.

Σπάνιαι γαῖαι

Περισσότερο ἀπό τήν ἀπώλεια τῆς ζωῆς των οἱ ἄνθρωποι φοβοῦνται τήν ἀπώλεια νοήματος. Τό νόημα στίς περισσότερες τῶν περιπτώσεων συντηρεῖται μέσω τῆς πεποιθήσεως ποῦ ἔχουν οἱ ἄνθρωποι ὅτι προσφέρουν στό σύνολον κυρίως μέσω τῆς ἐργασίας των. Δέν ὑπῆρξε καί δέν ὑπάρχει ὅμως κανένας ἀντικειμενικός ὁρισμός τῆς ἐργασίας, καθώς πολλές πτυχές κοινωνικῶν δραστηριοτήτων πολλοί ἀποκαλοῦν ἐργασία καί ἄλλοι χασομέρι. Ἔτσι ὁ ὁρισμός τῆς ἐργασίας ἐξαρτᾶται ἀπό τίς συγκεκριμένες κοινωνικές περιστάσεις κάτω ἀπό τίς ὁποῖες διάφορες δραστηριότητες, ποῦ θά μποροῦσαν νά ἀποκληθοῦν ἐργασία, ἀναλαμβάνονται καί πῶς αὐτές οἱ περιστάσεις καί δραστηριότητες ἐρμηνεύονται ἀπό ἐκείνους οἱ ὁποῖοι σχετίζονται μέ αὐτές. Ἡ ἀνάπτυξις τοῦ καπιταλισμοῦ ἔχει καταστήσει τόν ὁρισμό τῆς ἐργασίας ἀκόμη ρευστότερο καί τόν διαχωρισμό μεταξύ ἐργασίας καί τεμπελιᾶς περισσότερο δυσδιάκριτο. Στήν καπιταλιστική παράνοια, ἡ ἐργασία ἔχει διαχωριστεῖ ἀπό αὐτό ποῦ κάνει κανείς γιά νά ἐξασφαλίσει τά πρός τό ζῆν. Ἐπιπλέον ἡ ἐπιβεβλημένη τεμπελιά τῆς ἀνεργίας ἔχει μετατρέψει τήν ἀεργία σέ ἐφιάλτη ἀναξιότητος. Οἱ ἐργαζόμενοι άποτελοῦν ἕνα μικρό “προνομιοῦχον” καί κατά κάποιον τρόπο “ἀνώτερον” μέρος τοῦ πληθυσμοῦ, ἐνῶ ταυτοχρόνως τό μεγαλύτερο μέρος τῶν μελῶν μιᾶς σύγχρονης κοινωνίας εἶναι “χαραμοφάγηδες” τῶν ὁποίων αἱ ὑπηρεσίαι δέν εἶναι πλέον ἀναγκαῖαι. Πῶς εἶναι δυνατή ὅμως ἡ συντήρησις μιᾶς κοινωνίας τῆς ὁποῖας ἡ συντρηπτική πλειοψηφία τῶν μελῶν δέν κατέχει πλήρους νοήματος παραγωγικούς ρόλους; Πολλοί προτιμοῦν νά πεθάνουν μέ κάποιον εἶδος ἐπιβιώσεως, καί ἀρκετοί ἄλλοι ἐπιλέγουν ἕνα βίαιο τέλος.

Στή χημεία αἱ σπάνιαι γαῖαι ἀποτελοῦν μιάν ὁμάδα δεκαεπτά μετάλλων μέ μοναδικές φυσικές ἰδιότητες ποῦ ὑποδιαροῦνται σέ τρεῖς ὑποομάδες. Αἱ σπάνιαι γαῖαι ἦσαν πάντοτε παροῦσαι (καί καθόλου σπάνιαι) ἀλλά ἡ παρουσία των δέν ἦτο συνδεδεμένη μέ καμμία χρησιμότητα ποῦ θά ἀπέδιδε κέρδος καί κατά συνέπειαν, καθώς αἱ ὑπηρεσίαι των δέν ἦσαν ἀναγκαῖαι, ἡ ὕπαρξίς των δέν ἐξυπηρετοῦσε κανέναν σκοπόν, ἐστερεῖτο παντελῶς νοήματος. Αἱ τεχνολογικαί ἐξελίξεις τῶν δεκαετιῶν τοῦ '70 και τοῦ '80 ἀποσυνέδεσαν τάς σπανίους γαῖας (λανθάνιο) ἀπό τά ραδιενεργά στοιχεῖα (οὐράνιο καί θόριο). Αἱ ἐξαιρετικαί μαγνητικαί καί ἀγώγιμοι ἰδιότηται τῶν σπανίων γαιῶν ἐπέτρεψαν τήν σμίκρυνσιν τῶν ὑπολογιστῶν καί τῶν ἔξυπνων τηλεφώνων ἀλλά ταυτοχρόνως ἐπέβαλλαν καί μεταβολάς στά παγκόσμια πολιτικά, οἰκονομικά, καί κοινωνικά δίκτυα. Ἀναλυταί τῆς Ἀμερικανικῆς κυβερνήσεως δηλώνουν πῶς ἡ διαθεσιμότης τῶν σπανίων γαιῶν εἶναι ἀπαραίτητος διά τήν διατήρησιν τοῦ βιοτικοῦ μας ἐπιπέδου (κινητά τηλέφωνα, ὀθόνες ὑγρῶν κρυστάλλων, ἠλεκτρονικά βιβλία) καί πιθανή μείωσις τῆς διαθεσιμότητός των θά εἶχε καταστρεπτικάς συνεπείας στίς δορυφορικές ἐπικοινωνίες, τήν ἐπιστημονική πρόοδο (μπαταρίες ὑβριδικῶν αὐτοκινήτων, λαμπτῆρες χαμηλῆς καταναλώσεως ποῦ χρησμοποιοῦν νεοδύμιο, λουτέσιο, δυσπρόσιο, εὐρώπιο καί τέρβιο) καί τήν ἐθνική ἀσφάλεια (πύραυλοι τύπου Κρούζ, τηλεκατευθυνόμενα βλήματα, ραντάρ, καί ὑψηλῆς τεχνολογίας συσκευαί ἀσφαλείας).

Ἡ θεωρία τῶν σπανίων γαιῶν στήν ἀστρονομία καί τήν ἀστροβιολογία, ὑποστηρίζει ὅτι ἡ ἐμφάνισις καί συγκρότησις πολυκυτταρικῆς ζωῆς (καί κατά συνέπεια νοημοσύνης) ἀπαιτεῖ ἕναν πρακτικά ἀπίθανο συνδυασμό ἀστροφυσικῶν καί γεωλογικῶν συμπτώσεων ποῦ τυχαίνει νά ὑφίστανται στή γῆ. Μέ βάσι αὐτή τήν ὑπόθεσι ἡ συγκρότησις ἐξωγήϊνης ζωῆς ἀπαιτεῖ τήν ὕπαρξιν ἑνός πλανήτου στόν ὁποῖο ἐπικρατοῦν παρόμοιες μέ τίς γήϊνες συνθῆκες καί τέτοιοι πλανῆτες ἐάν ὑπάρχουν θά εἶναι ἐλάχιστοι. Ἡ ὑπόθεσις τῶν σπανίων γαιῶν εἶναι ἀντίθετη πρός τήν ἀρχή τῆς μετριότητος (γνωστή ἐπίσης ὡς ἀρχή τοῦ Κοπέρνικου) ἡ ὁποῖα διατείνεται ὅτι ἡ γῆ εἶναι ἕνας κοινός βραχώδης πλανήτης, ποῦ εἶναι κάτι σύνηθες σέ ἕνα κοινό πλανητικό σύστημα, καί ἔχει χαρακτηριστικά ποῦ εἶναι εὔκολο νά βρεθοῦν σέ ὁποιοδήποτε γαλαξία καί ὡς ἐκ τούτου τό σύμπαν εἶναι πλῆρες πλανητῶν ποῦ κατοικοῦνται ἀπό πολυκυτταρικούς ὀργανισμούς.

Θά ἀνέμενε κανείς, ὡς συνέπειαι τῆς ἀνθρώπινης νοημοσύνης, ἡ πρόοδος καί ἡ ἀνάπτυξις θά ἐπέτρεπον τήν εἰσαγωγήν σκοποῦ στήν σύντομον ἐπίσκεψίν μας στήν ὕπαρξιν, θά προσέδιδαν νόημα στό ἀνούσιον, θά ἀντικαθιστοῦσαν τήν ἀνθρώπινη δυστυχία μέ μιά ροή εὐχάριστων στιγμῶν. Ἐλέγετο στό παρελθόν πῶς ὁ πολιτισμός, ἀμβλύνοντας τήν γνῶσιν διά τό ἀναπόφευκτον τοῦ θανάτου, καθιστᾶ τήν ζωήν ὑποφερτήν καί βιώσιμον. Ἀντ’αὐτοῦ, στόν πλανήτη ἐτοῦτον, ἡ ἀνθρώπινη νοημοσύνη ἐπιδίδεται εἰς τήν ἐφαρμογήν μέτρων τά ὁποῖα συντείνουν εἰς τήν παραγωγήν καί τήν ἐξάπλωσιν ἀνθρώπινου σκουπιδαριοῦ, προϊόντος τοῦ μηδενιστικοῦ κτητικοῦ ἀτομικισμοῦ, ὁ ὁποῖος, ἄς ἐλπίσουμε προσωρινῶς,θεωρεῖται ταυτόσημος μέ τόν πολιτισμόν καί τήν πρόοδον.  

Ἡ παρακμή

Ὁ τρόπος ὑπάρξεως κατά τόν ὁποῖο ὁ καθένας μας πρέπει νά μετασχηματιστεῖ σέ ἐμπορεύσιμο εἶδος μέ τιμή ἀγορᾶς καί οἱ γνώσεις ἤ τά ταλέντα τοῦ καθενός μας ἐξαρτῶνται ἀλλά καί καθορίζονται ἀπευθείας ἀπό τήν ζήτησί των στίς ἀγορές, σταδιακά παγιώνεται. Στό πλαίσιο αὐτό ἡ ἐπαναστατική ὑποκειμενικότης τοῦ ἀκτιβιστοῦ καρποφορεῖ, καθώς ἡ προσπάθεια νά προσδώσομε νόημα στήν ὕπαρξί μας ἀλλά καί νά ἀρθρώσομε σύστημα δικαιοσύνης ἀναζητᾶ τρόπον ἐκφράσεως. Ἔτσι λοιπόν, στήν καθοδηγούμενη ἀπό τόν καπιταλισμό πόλι, ὁ μετασχηματισμός τῆς ἀπελπισίας σέ ἐλπίδα ἀναζητήθηκε σέ ἐπαναστατικούς (ντεμέκ καθώς ἐκ τῶν ὑστέρων ἀπεδήχθη) σχηματισμούς. Ὑπεσχέθη λέξεις λησμονημένες: τιμήν, γενναιοδωρίαν, σχέσιν ἀμοιβαιότητος, εὐπρέπεια. Ὑπῆρξεν χαρά καί γιορτή καθώς τόν ἠγέτη πολλοί ἠγάπησαν καί ἐσεβάσθησαν. 

Νεοφιλελευθερισμός καί αἰωνία Ἑλλάς (3)

Στὴν σημερινὴ πρωϊνὴ ἐκπομπὴ τοῦ ΣΚΑΪ ἡ κυβερνητικὴ ἐκπρόσωπος Σοφία Βούλτεψη, ἐκφράζοντας λίγο πολὺ τὴν ἐν Ἑλλάδι φιλελεύθερη δεξιά, εἶπε ἐν εἴδει ἀτάκας: « …ὅταν ἡ κυβέρνηση διαπραγματεύεται, ὁ ΣΥΡΙΖΑ νὰ κλείσει τὸ στόμα του…» Ἡ ὁποία ἀτάκα, πρὸς δόξαν τοῦ νεοελληνικοῦ σκοταδισμοῦ τῆς δεξιᾶς, ἐπανελήφθη δίς. Οἱ οἰκοδεσπότες τῆς ἐκπομπῆς, ὡς διαχειριστὲς τοῦ δημοσίου ἀγαθοῦ της ἐνημέρωσης, συνέχισαν ἀτάραχοι μή βρίσκοντας τίποτα μεμπτό.

Ἀκολουθοῦν τὰ 2 τελευταῖα ἄρθρα τοῦ Γερασίμου Κακλαμάνη, ἀπὸ τὴν σειρὰ μὲ τίτλο Νεοφιλελευθερισμὸς καὶ αἰωνία Ἑλλάς, πού ἐδημοσιεύθηκαν στὸ ΕΘΝΟΣ τὸ καλοκαίρι τοῦ 1987. Νομίζω πώς παρόλο πού πέρασαν 27 χρόνια ἀπὸ τότε παραμένουν ἐπίκαιρα. Ἂν τὰ διάβαζε ἡ κ. Βούλτεψη ἴσως προβληματιζόταν καὶ ἀνακαλοῦσε τὰ πρωϊνὰ της αἴσχη. Τὸ ὅτι ἡ κ. Βούλτεψη εἶναι καὶ δημοσιογράφος ἀποτελεῖ ἀσήμαντη (;) λεπτομέρεια.  Καλό θά ἦταν νά διαβαστοῦν καί ἀπό τούς κατοίκους αὐτῆς τῆς τριτοκοσμικῆς χώρας προτοῦ πᾶνε νά ψηφίσουν. Διότι πρέπει νά πᾶνε νά ψηφίσουν,  ἐκτός καί ἄν τούς ἀφήνει ἀδιάφορους τό κατάμουτρο φτύσιμο πού τούς ρίχνει ἡ κ. Βούλτεψη...

συνέχεια τῆς ἀνάρτησης Νεοφιλελευθερισμός καί αἰωνία Ἑλλάς (2)

ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΑΣ

ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΣΤΗΝ ΔΙΚΗ "ΕΘΝΟΥΣ" - ΚΟΣΚΩΤΑ

 

Ε) ΤΑ «ΧΡΗΣΤΑ ΗΘΗ» ΚΑΙ Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ (ΕΘΝΟΣ 31/7/1987)

Ὑπάρχει ἕνας λόγος πού τὸ κράτος δὲν μπορεῖ νὰ   μείνει   πλήρως   ἀδιάφορο ἔναντι του Τύπου. Ἐπειδὴ ὅπως εἴπαμε δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει κατὰ κυριολεξία «δημόσια γνώμη», ἀλλὰ αὐτὸ πού λέμε «κοινὴ γνώμη» εἶναι τὸ διὰ τοῦ Τύπου «δημοσιεύσιμο» ὑποκατάστατό της, ὑπάρχει στὴν ἴδια τὴ ρίζα τῆς «ἐλευθερίας τοῦ Τύπου» ἡ ἀντίφαση, αὐτὴ ἡ «ἐλευθερία» νὰ δεσμεύεται ἀπὸ τὸν ἴδιο, τὸν προσωπικὸ παράγοντα αὐτοῦ πού ὀργανώνει τὴν «κοινὴ γνώμη». 

Νεοφιλελευθερισμός καί αἰωνία Ἑλλάς (2)

Στήν σημερινή ἀνάρτηση θά διαβάσουμε τά 2 ἑπόμενα ἄρθρα τοῦ Γερασίμου Κακλαμάνη, πού ἐδημοσιεύθηκαν τον Ἰούλιο τοῦ 1987 στήν ἐφημερίδα ΕΘΝΟΣ. μέ ἀφορμή τήν τότε δίκη τῆς ἐφημερίδας. Γίνεται ὅλο και περισσότερο ἀντιληπτή ἡ ἰδεολογική χρεωκοπία τῆς χώρας, κυρίως ἡ σπέκουλα τῶν ἐν Ἑλλάδι φιλελευθέρων καί ἐκσυγχρονιστῶν, πού ἀνετράφησαν με τό γάλα τοῦ δεξιοῦ καί ἐθνικόφρονος σκοταδισμοῦ.

Συνέχεια τῆς ἀνάρτησης Νεοφιλελευθερισμός καί αἰωνία Ἑλλάς (1)

ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΑΣ

ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΣΤΗΝ ΔΙΚΗ "ΕΘΝΟΥΣ" - ΚΟΣΚΩΤΑ

Γ) ΤΑ «ΣΑΛΟΝΙΑ» Ο ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ ΚΑΙ Ο «ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ» (ΕΘΝΟΣ  29/7/1987)

Δὲν εἶναι πειστικὸς ὁ κ. Ἀνδριανόπουλος, λέγοντος πὼς τὸ δημόσιο συμφέρον εἶναι θέμα «ἀπόψεως» καὶ ὅτι δὲν ἀναγνωρίζει σὲ κανένα τὸ δικαίωμα νὰ τὸ καθορίζει. Δὲν γίνεται πιστευτός, διότι ἐδήλωσε «νεοφιλελεύθερος» μέσα στὰ πλαίσια τῆς παρατάξεως πού θέλει νὰ τὸν ἐκφράζει καὶ ὁ φιλελευθερισμὸς εἶναι ἡ κατ’ εξοχὴν ἰδεολογία γιὰ τὴν ὁποία τὸ δημόσιο συμφέρον εἶναι «καθορισμένο» καὶ «δεδομένο». Ἐκτός τοῦ ἀτομικοῦ συμφέροντος, πού ἀπορρέει ἀπὸ τὴ βιολογικὴ ὑπόσταση τοῦ ἀνθρώπου καὶ προϋποθέτει ἕνα ἀντίστοιχο δικαίωμα γιὰ τὴν ὑπεράσπισή του, ὑπάρχει καὶ ἡ ἔννοια τοῦ πολιτικοῦ δικαιώματος, γιὰ τὸ ὁποῖο ὑπάρχει ἐπίσης ἕνα ἀντίστοιχο συμφέρον ὑπεράσπισής του.

Νεοφιλελευθερισμός καί αἰωνία Ἑλλάς (1)

Τό ποταμίσιο ἀπόστημα τῶν ἑλλαδικῶν ΜΜΕ ἐπί τό ἔργον… Ὁ Κοσκωτᾶς – κόκκινο πανί γιά τούς τότε ἐκδότες - μπροστά του ὑπῆρξε παρονυχίδα…

Ἀπουσίᾳ ἐθνικῆς διανόησης τά ἰδεολογικά ζητήματα στήν Ἑλλάδα δέν συζητοῦνται, ἀλλά μέ ταχυδακτυλουργικό τρόπο ἀποκρύβονται. Κόντρα στόν σκοταδισμό τῶν ταχυδακτυλουργῶν τῆς ἐθνικοφροσύνης καί τῆς προοδευτικῆς θολοκουλτούρας ὁ Γεράσιμος Κακλαμάνης σὲ μία σειρὰ ἄρθρων του στὴν καθημερινὴ ἐφημερίδα ΕΘΝΟΣ, τόν Ἰούλιο τοῦ 1987, καταπιάστηκε μέ μερικά ἀπό τά οὐσιώδη. Τί σημαίνει  « δημόσιο συμφέρον» καὶ  « πόθεν ἔσχες»; Δημόσια πρόσωπα εἶναι μόνον οἱ πολιτικοὶ ἢ καὶ ὁ ἰδιώτης πού διαχειρίζεται δημόσια ἀγαθά; Εἶναι ἡ ἐνημέρωση δημόσιο ἀγαθό; Τί σημαίνει Τύπος,  πληροφόρηση, χειραγώγηση καὶ τί πλύση ἐγκεφάλου; Πῶς σχηματίζεται ἡ κοινή γνώμη καί πῶς σχετίζεται μέ τό δημόσιο συμφέρον; Ποιὲς συνθῆκες γεννοῦν τὸν κιτρινισμό,  καὶ γιατί εἶναι ἀναγκαῖο κακό; Ποιὰ εἶναι τὰ ὅρια καὶ τὸ περιβάλλον ἐντός του ὁποίου ἡ ἰδιωτικὴ πρωτοβουλία ἔχει θετικὸ κοινωνικὸ πρόσημο; Γιατί εἶναι κρίσιμης σημασίας ἡ ἀνεξαρτησία τοῦ δημοσιογράφου ἔναντι τῶν ίδιωτικῶν συμφερόντων τοῦ ἐργοδότη του; Γιατί ὁ συγκεντρωτισμός στόν χῶρο τοῦ Τύπου ἀποτελεῖ ἀπειλή γιά τήν κοινωνική λειτουργία του; Μέσα ἀπὸ ποιὲς ἱστορικὲς συνθῆκες διαμορφώθηκε διεθνῶς  ἡ κοινωνικὴ λειτουργία τοῦ Τύπου, ἡ ὁποία ὅπως ὅλα στὴν Ἑλλάδα μεταμορφώνεται σὲ ἐπιχείρηση ἐθνικῆς ἐξαπάτησης;  Ἀφορμὴ γιὰ τὰ ἄρθρα τοῦ Κακλαμάνη στὸ ΕΘΝΟΣ ὑπῆρξε ἡ δικαστική διαμάχη μεταξύ τοῦ Κοσκωτᾶ καί τῆς ἐφημερίδας τό 1987.

Ὁ κηφήν

Ὁ κηφὴν εἶναι ἡ ἀρσενικὴ μέλισσα. Ἐμφανίζει διαφορετικὴ συμπεριφορὰ ἀπὸ τὴν ἐργάτρια μέλισσα ἀφοῦ δὲν συλλέγει νέκταρ καὶ γύρη, δὲν παράγει μέλι, δὲν συμμετέχει στὴν κατασκευὴ τῆς κυψέλης καὶ ἀδυνατεῖ νὰ τσιμπήσει. Οἱ κηφῆνες συνήθως συναθροίζονται κατὰ μάζες σὲ περιοχὲς πού ἀπέχουν μεγάλη ἀπόσταση ἀπὸ τὴν κυψέλη. Ὁ κηφὴν, παρόλο πού εἶναι ἀπόλυτα ἐξειδικευμένος νὰ ἐκτελεῖ μία καὶ μόνη λειτουργία, τὴ διατήρηση τῆς γενετικῆς ποικιλότητος τῆς κυψέλης, δὲν εἶναι κατὰ τὰ ἄλλα ἐντελῶς ἀνώφελος γιὰ τὴν κυψέλη. Ὅταν γιὰ παράδειγμα ἡ θερμοκρασία τῆς κυψέλης παρεκκλίνει ἀπὸ τὰ ὀρθὰ ὅρια, ὅλες οἱ μέλισσες παράγουν θερμότητα κουνώντας συνεχῶς τὰ φτερά τους, δραστηριότητα τὴν ὁποία οἱ κηφῆνες μοιράζονται μὲ τὶς ἐργάτριες. Τὸ προσδόκιμο ζωῆς τῶν κηφήνων εἶναι περίπου 40 μὲ 50 ἡμέρες.

Ἡ κύρια λειτουργία τῶν κηφήνων εἶναι ἡ γονιμοποιήση μίας δεκτικῆς βασίλισσας. Τὸ πέος τοῦ κηφήνα εἶναι σχεδιασμένο μὲ τέτοιο τρόπο πού νὰ μπορεῖ νὰ διασπείρει μεγάλη ποσότητα σπερματικοῦ ὑγροῦ καὶ σπερματοζωαρίων μὲ μεγάλη ταχύτητα καὶ δύναμη. Τὸ πέος διατηρεῖται στὸ ἐσωτερικό του σώματος τοῦ κηφήνα καὶ κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ζευγαρώματος τὸ ἐσωτερικό του στρέφεται πρὸς τὰ ἔξω. Αὐτὴ ἡ κίνηση ἐπιτυγχάνεται μὲ τὴ βοήθεια συσπατικῶν κινήσεων τῶν κοιλιακῶν μυῶν οἱ ὁποῖες ἔχουν ὡς ἀποτέλεσμα τὴν διόγκωση τοῦ πέους. Ἡ σεξουαλικὴ ἐπαφὴ πραγματοποιεῖται ἐν πτήσει σὲ ὕψος 10-40 μέτρων πάνω ἀπὸ τὸ ἔδαφος καὶ διαρκεῖ λιγότερο ἀπὸ 5 δευτερόλεπτα. Ἡ διαδικασία τῆς ἐκσπερμάτωσης εἶναι ἐκρηκτικὴ καὶ ὁ παραγόμενος ἦχος μπορεῖ νὰ γίνει ἀντιληπτὸς ἀπὸ τὸ ἀνθρώπινο αὐτί. Οἱ κηφῆνες μποροῦν νὰ προβοῦν σὲ μία μόνο σεξουαλικὴ πράξη καὶ μόνο μὲ μία σύντροφο καὶ πεθαίνουν λίγο μετὰ τὴν τέλεσή της. Δεδομένου ὅτι ἡ βασίλισσα χρειάζεται νὰ ζευγαρώσει μὲ περισσότερους ἀπὸ 15 κηφῆνες καὶ οἱ κηφῆνες πεθαίνουν μετὰ τὴ σεξουαλικὴ ἐπαφή, κάθε κηφήνας θὰ πρέπει νὰ ἀξιοποιήσει στὸ ἔπακρο τὴν ἐκσπερμάτωσή του. 

Τά 4 εὐρά τόν μῆνα γιά τήν ΕΡΤ εἶναι λίγα....

Ἡ φιλελεύθερη ἀναδιάρθρωση ἐν δράσει...

Ἐδῶ καὶ μερικὲς ἡμέρες ἡ Ἑλλάδα, ἡ κυβέρνηση, τὸ ἐπίσημο κράτος, δὲν διαθέτουν οὔτε ἕνα ραδιοτηλεοπτικὸ μέσο γιὰ νὰ προβάλλουν τὶς θέσεις τους. Βρίσκονται ἐται ἕρμαια στὶς διαθέσεις τῶν μεγάλων ἰδιωτικῶν καναλιῶν καὶ τῶν μπαταχτσήδων ἰδιοκτητῶν τους, οἱ ὁποῖοι ἔχουν πλέον τὸ πεδίο τελείως ἐλεύθερο νὰ διαμορφώνουν, νά κατευθύνουν τὴν κοινὴ γνώμη καὶ τὴν αἰσθητική της. Ἀρωγὸς σὲ αὐτὸν τὸν αὐτοχειριασμὸ καὶ τὴν παράδοση τοῦ κράτους, στὴν ἐγκατάλειψη τῆς περιφέρειας καὶ τῆς ἑλληνικῆς ὁμογένειας, εἶναι μία ἄλλη ἰδιωτικὴ ἑταιρεία ἡ πάροχος ψηφιακοῦ σήματος Digea ( συνένωση τῶν 6 μεγαλύτερων ἰδιωτικῶν καναλιῶν),πού μὲ ὑπερβάλλοντα ζῆλο καὶ ξεπερνῶντας τὴν δικαιοδοσία της, ἀνέλαβε νὰ συμμορφώση τὸν τηλεοπτικό σταθμό 902 καὶ ὅποιον ἄλλο θά μετέδιδε τὸ σῆμα τῶν ἐργαζομένων τῆς ΕΡΤ. Μήπως γιατί ἡ Digea μὲ τὸ κλείσιμο τῆς ΕΡΤ ἀναμένει νά κυριαρχήσῃ πλέον στόν χῶρο τοῦ ψηφιακοῦ σήματος στόν προγραμματισμένο διαγωνισμό τῆς 30^ης Ἰουνίου;

Τό " ἀντιρατσιστικό" νομοσχέδιο ὡς συνεργός τῆς ἐθνικοφροσύνης στήν δολοφονία τῆς σκέψης καί τῆς ἔκφρασης...

Νόαμ Τσόμσκυ: Ἄν ἐφαρμόζοντο οἱ ἀρχές τῆς Νυρεμβέργης ὅλοι οἱ μεταπολεμικοί πρόεδροι ἔπρεπε να καθήσουν στο ἑδώλιο…

Τὸ παρακάτω κείμενο πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ διαβασθεῖ. Εἶναι ἕνα πολὺ δραστικὸ ἀντίδοτο στὴν μαζικὴ ἐξαπάτηση πού ἐπιχειροῦν τὰ λαμόγια τῆς ἐν Ἑλλάδι πολιτικῆς καὶ δημοσιογραφίας, πού σὰν πειθήνια σκυλάκια ἀναμασοῦν καὶ ἀναμεταδίδουν τὶς ὑποτιθέμενες κραυγὲς ἀγωνίας τῆς Εὐρώπης γιὰ ἀναβίωση τοῦ ναζισμοῦ. Μιά ἀκόμα ἰδεολογική ἐπιχείρηση πού ξεκίνησε ἐδῶ και μερικά χρόνια σέ εὐρωπαϊκά φόρα ταυτίζοντας ναζισμό και κομμουνισμό, χρησιμοποιῶντας τόν πρῶτο γιά να χτυπήσῃ τον δεύτερο. Εἴχαμε ἀσχοληθεῖ, πρίν ἀπό 4 χρόνια, καί στήν ἀνάρτηση Χιτλερισμός, σταλινισμός και δυτικοί δημοκράτες…

Πολλή φλυαρία τελευταῖα γιά τά λεγόμενα « ἀντιρατσιστικά» νομοσχέδια στό βάθος τῆς ὁποίας ἀχνοφέγγει ἡ ποινικοποίηση τῆς ἀντίθετης ἄποψης. Τό ἑλλαδικό ἐθνικό κράτος, τιμῶντας τήν ἀντιπνευματική του παράδοση καί τά ἀεριτζίδικα συντάγματα πάνω στά ὁποῖα οἰκοδομήθηκε, δέν ἔχει καμιά δυσκολία νά ἀκολουθήσῃ τά χνάρια τοῦ νόμου Γκεϋσσώ ( 1990), μέ βάση τόν ὁποῖο διώχθηκαν στήν Γαλλία διανοούμενοι κόντρα στό ρεῦμα, ὅπως ὁ καθηγητής Φωρισόν καί ὁ Ροζέ Γκαρωντύ.  Διεθνοῦς κύρους πολιτικοί ἀναλυτές, ὅπως ὁ καθηγητής Νόαμ Τσόμσκυ, πού μέ θάρρος ὑπερασπίσυηκε τόν καθηγητή Φωρισόν -ὄχι γιά τίς θέσεις του ἀλλά γιά τήν δυνατότητά του νά τίς ἐκφράζει -, θά κινδυνεύουν μέ ποινική δίωξη επί ἑλληνικοῦ ἐδάφους ἄν ἐπιμένουν νά ἀσκοῦν κριτική στήν δἰκη τῆς Νυρεμβέργης, ὄχι ἀμφισβητῶντας τό κατηγορητήριο κατά τῶν καταδικασθέντων ἐγκληματιῶν πολέμου, ἀλλά γιά ἐπιλεκτική ἀπονομή δικαιοσύνης καί " παράλειψη" ἐφαρμογῆς τοῦ νόμου σέ μερίδα τῶν νικητῶν. Ἀπόψεις πού ἐξέφρασε γιά τά ἐγκλήματα στήν Καμπότζη, ὅτι θά πρέπει νά λογοδοτήσουν ὄχι μόνον οἱ ἐρυθροί Χμέρ ἀλλά κυρίως οἱ ΗΠΑ, θά θεωροῦνται ποινικά κολάσιμες. Χῶρος ἄσκησης -καί διαστρέβλωσης -τῆς ἱστορικῆς ἐπιστήμης θά εἶναι ἀποκλειστικά τά ἐλεγχόμενα ΜΜΕ καί τά ποινικά ἤ συνταγματικά δικαστήρια, ἡ δέ κοινωνία καί οἱ διαφωνοῦντες θά μποῦν ὁριστικά στό περιθώριο. 

Κωστῆς Παπαγιώργης - Ἄφωνοι καί ἀμνήμονες ἀναγνῶστες

Στήν ἀνάρτηση Βιβλία μέ τό τσουβάλι, πάρτε κόσμε ἀντικρούσαμε τήν ἄποψη ὅτι ἡ βιβλιοφιλία – ἐκπορευόμενη ἀπό μιά τυφλή ἐκδοτική μανία- εἶναι συνώνυμο τῆς μάθησης, τῆς ἐνημέρωσης ἢ τῆς πνευματικῆς καλλιέργειας. Ἴσα ἴσα, σέ κλῖμα προσχηματικῆς ἐλευθερίας καί στήν οὐσία ἀστυνόμευσης τῶν ἰδεῶν ὅπως το ἑλλαδικό, ἡ ἄποψη αὐτή στοχεύει σέ περιβάλλον κατοχυρωμένης, καί γενικευμένης ἀμάθειας.

The subjucated reader - ὁ ὑποδουλωμένος ἀναγνώστης ( 1928 Rene Magritte)

Ἡ πνευματική μετριότης, πού δέν καταπολεμεῖται μέ τίτλους σπουδῶν καί τήν ἐπιτηδευμένη καλλιέργεια, στίς διάφορες μορφές καπιταλισμοῦ σκοπίμως ἀναδεικνύεται ἀπό ἁπλῆ συνιστῶσα σέ κυρίαρχο ρεῦμα. Ὁ φιλελευθερισμός, νεοφιλελευθερισμός, ἡ σοσιαλδημοκρατία, ἡ ἐλευθερία τῆς ἀγορᾶς, ἡ ἀνάπτυξη καὶ ἡ πρόοδος - ὅλα αὐτὰ καπιταλισμὸς εἶναι - τοποθετοῦν τόν ἄνθρωπο τοῦ συρμοῦ καί τήν τυποποιημένη, εἰς βάρος τῆς γνησιότητος σκέψη του, σέ σημεῖο ἀναφορᾶς τῶν πάντων. Ἔκφραση αὐτῆς τῆς μετριότητος, ἀντίστοιχος τῶν παλαιῶν δεισιδαιμονιῶν καί τῆς προκατάληψης ἀπέναντι στο καινούργιο εἶναι καί ὁ ἄλογος θαυμασμὸς πού ἐκφράζει ὁ μέσος ἄνθρωπος γιὰ τὶς λεγόμενες κατακτήσεις τοῦ πνεύματος,  γιά τὴν ὅλο καὶ μεγαλύτερη χρήση τῶν μηχανῶν σὲ ὅλο τὸ φάσμα τῆς καθημερινότητος. Τό ἴδιο καί ὁ ὕμνος πρός τὶς δυνατότητες τοῦ διαδικτύου καὶ τίς περιβόητες νέες τεχνολογίες.

Μισῶ τούς ἀδιάφορους...

Οἱ μοιραῖοι( Κ. Βάρναλης - Μ. Θεοδωράκης )

Μισῶ τούς ἀδιάφορους, εἶπε ο Ἀντόνιο Γκράμσι,  καί συμμερίζομαι  ἀπόλυτα τήν θέση του. Ἐννοῶ ὅσους διαθέτουν βούληση δανεική, ἀτροφική, πού δέν  νοιάζονται γιά ὅτι εἶναι πέρα ἀπό τήν εξώπορτα τοῦ σπιτιοῦ ἤ τόν χῶρο ἀποσκευῶν τοῦ αὐτοκινήτου τους. Μοιραῖοι, ἐσωστρεφεῖς ἤ φωνασκοῦντες, αὐτούς γιά τούς ὁποίους ὁ μικρόκοσμός τους ἀποτελεῖ μία σμίκρυνση τοῦ σύμπαντος καί ὄχι ἕνα στοιχειῶδες μέρος του. 2500 χρόνια πρίν, τούς ἴδιους ἀνθρώπους τούς ἀπέχοντας ἀπό τά κοινά ὁ Περικλῆς, ὅπως μᾶς μεταφέρει ὁ Θουκυδίδης, τούς ἀποκαλοῦσε ἄχρηστους,: «…τόν τε μηδὲν τῶνδε μετέχοντα οὐκ ἀπράγμονα, ἀλλ᾿ ἀχρεῖον νομίζομεν…» ( Ἐπιτάφιος Λόγος Περικλέους Β-40 )

" Φῶτα" ἄφωτα, δηλαδή βουτιά σέ θολά νερά ...

Διαβάζοντας τὸ διήγημα τοῦ Παπαδιαμάντη « Φῶτα ὁλόφωτα », ἀποκομίζεις μία αἴσθηση πληρότητας καὶ ἁρμονίας. Πολὺ φυσικό, γιατί στὸ διήγημα, ὅπως καὶ σὲ ὅλο του τὸ ἔργο, οἱ ἄνθρωποι ἀναπνέουν καὶ τὴν ἀναπνοὴ τους τὴν ἀκοῦς. Περιγράφοντας τὴν γέννα καὶ τὴν βάφτιση ἑνὸς νεογέννητου καί ἕνα παρ’ ὀλίγον ναυάγιον, ὅλα αὐτά τίς ἡμέρες τῶν Θεοφανείων, πράγματα δηλαδή ἁπλά καί συνηθισμένα, ἀναδεικνύει καί τήν ἐσωτερικότητα τῶν καταστάσεων, ὄχι γιά νά τήν ἐξηγήσῃ. Ὁ Παπαδιαμάντης δέν εἶναι ψυχαναλυτής, δέν βλέπει τό βάθος τῶν πραγμάτων μέσα ἀπό μιά γυάλα, ἀλλά γράφοντας ὅπως ἔζησε, μετέχει στό θαῦμα καί τό μυστήριο τῆς ὕπαρξης.

Μερικοὶ ξινίζουν μέ κάτι τέτοια, κάποιοι ἄλλοι συγκαταβατικοὶ θὰ προτιμοῦσαν νὰ « ἀξιοποιήσουν» τὴν παρουσία του ἐντάσσοντάς την σε μια λαογραφική ἐγκυκλοπαίδεια ἢ νὰ παραχωρήσουν στὸ ἔργο του σελίδες μιᾶς ἀνθολογίας ἢ κάποια λεπτὰ μιᾶς φιλολογικῆς βραδυᾶς. Ἕνας τους ἀναζητᾶ τὸν ἐντυπωσιασμὸ τοῦ σεναρίου ἢ τῆς πλοκῆς. Δέν τόν βρίσκει καί ἀπογοητεύεται. Κάποιος ἐκστασιάζεται μὲ τὶς ὑποτιθέμενες γλωσσικὲς « ἰδιομορφίες» καί παιχνιδίσματα ἤ περιορίζει τὴν οὐσία καὶ ἀξία τοῦ λόγου στὴν διαμάχη τῶν λεγομένων « λογοτεχνικῶν» ρευμάτων. Ἄλλοι, ἀναζητῶντας μανιωδῶς βαρύγδουπες θεωρίες καί ἀναλύσεις, ἀδιαφορῶντας γιὰ ἔννοιες στέρεες καὶ νοήματα  πού πατᾶνε γερὰ στὴν πραγματικότητα καὶ δὲν ὑπηρετοῦν τό θόλωμα τῶν ὑδάτων, θὰ τὸν βαρεθοῦν χαρίζοντάς του τόν χαρακτηρισμό "γραφικός". Καί οἱ πιό καπάτσοι θά τόν μετατρέψουν σέ εἶδος μουσειακό.

Ἡ Χρυσῆ Αὐγή ὡς χορηγός τοῦ Corpus Christi καί τό ὕπουλο πατρονάρισμά της ἀπό τά ἰδιωτικά Μ.Μ.Ε.

Ἐκεῖ πού ἡ βρωμιά εἶναι πιό μεγάλη  ἐκεῖ ἀκοῦς τά πιό μεγάλα λόγια.  Μ’ ἄν πρέπει τήν μύτη σου νά φράξεις,  πῶς θά φράξεις τήν ἴδια ὥρα καί τ’ αὐτιά σου;

Τὸ διπλανό ἀπόσπασμα προέρχεται  ἀπὸ τὸ ποίημα τοῦ Μπρέχτ «Ὅταν μαθεύτηκε ἡ αἱματοχυσία πού ἔκαναν οἱ Τόρηδες στήν Ἑλλάδα» ,  ἀναφερόμενο στόν Δεκέμβρη τοῦ 1944, τότε πού οἱ Ἄγγλοι καὶ οἱ ταγματασφαλίτες τῆς γερμανικῆς Κατοχῆς αἱματοκύλισαν τὴν Ἀθήνα. Αὐτοί οἱ ὁποῖοι, ὅπως ξεκαθάρισε καὶ ὁ βουλευτὴς Παναγιώταρος στὴν φετινή ἐπέτειο τοῦ Μελιγαλᾶ, τιμοῦνται ἀπὸ τὴν Χρυσὴ Αὐγὴ ὡς ἐθνικοὶ ἥρωες.

Μιά ὅμως  πού σήμερα τὸ θέμα μας εἶναι ἡ Χρυσὴ Αὐγὴ δηλαδὴ οἱ ἰδεολογικοὶ ἀπόγονοι ἐκείνων τῶν ταγματασφαλιτῶν, ὅπως καί ἡ ὑποκρισία τοῦ φιλελευθερισμοῦ, δύο περιπτώσεις ἰδιαίτερα δυσώδεις, οἱ παραπάνω στίχοι ταιριάζουν γάντι. 

Ἂς ξεκινήσουμε ὅμως ἀπὸ τό κακόγουστο σκηνικὸ πού στήθηκε τὴν περασμένη ἑβδομάδα ἔξω ἀπὸ τὸ θέατρο ΧΥΤΗΡΙΟ, γιὰ νὰ καταλήξουμε σὲ αὐτὸ πού, ἐγὼ τουλάχιστον, θεωρῶ οὐσιαστικὸ.  Τὴν καθ’ ὑπόθεσιν ἀντισυστημικὴ Χρυσὴ Αὐγή, ἀλλὰ καὶ  τὴν προσχηματική ἐλευθερία ἔκφρασης.

Ἡ τρομοκρατία ὑπό τήν σκέπη τοῦ φιλελευθερισμοῦ...

Μέρα πού εἶναι σήμερα, σύμπας ὁ «ἐλεύθερος» κόσμος ὀφείλει νὰ ἀναλογισθῆ τί συνέβη 11 χρόνια πρίν, τὴν 11/9/2001. Ἡ μετατροπή τῶν νεκρῶν τῆς 11/9/2001 σέ μάρτυρες –θύματα κάποιων διεστραμμένων, πέραν τοῦ ὅτι ἐλάχιστη σχέση ἔχει μέ τήν οὐσία τῶν πραγμάτων, παγιδεύει την μεγάλη μάζα σε ὑπεραπλουστεύσεις, ἐμποδίζοντάς την να βασανίσῃ το μυαλό  μέ κάπως περιπλοκώτερες σκέψεις και ἑρμηνεῖες.  Πρῶτο βῆμα, ἡ προσοχή της νὰ στραφῇ στὰ θύματα τῆς ἐπίθεσης στοὺς δίδυμους πύργους. Δεύτερο βῆμα, νὰ συνειδητοποιήση, μὲ τὴν βοήθεια καὶ τὴν καθοδήγηση τῶν ἐγκεκριμένων ἀναλυτῶν πάντα,  πόσο ἀναγκαῖος ἦταν ὁ λεγόμενος « μακροχρόνιος πόλεμος» πού κήρυξε ὁ Μποὺς καὶ οἱ ἄλλες μαριονέτες γιὰ νὰ ὑπερασπισθοῦν τὶς ἀξίες τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, τῆς δημοκρατίας καὶ τῆς ἐλευθερίας, πού κάποιοι ἄξεστοι, ἀπολίτιστοι μελαμψοὶ καὶ φανατικοὶ τύποι ἔβαλαν στὸ μάτι. Ἕνα μάθημα πολύ διδακτικό για τόσες και τόσες μέχρι σήμερα ἀνθρωπιστικές ἐκστρατεῖες.

Ἡ μεγάλη μάζα  ὅμως ὀφείλει παράλληλα νὰ μὴν προβληματιστεῖ γιὰ δυὸ ζητήματα. Ἀρχικά νά κλείσει τ’ αὐτιά σέ μερικὰ πολὺ σημαντικὰ ἐρωτήματα πού ἀφοροῦν σὲ ὅσα γεγονότα ἐκτυλίχθηκαν τὴν 11/9/2001, καὶ σὲ ὅσα προαποφασισμένα τὴν ἀκολούθησαν. Τί προσπάθειες ἔγιναν γιά νά ἀποτραποῦν οἱ ἐκρήξεις, καί κυρίως τί δέν ἔγιναν. Νόρμαν Μεηλερ, Νόαμ Τσόμσκυ ἔχουν ἐπισημάνει κάποια πράγματα. Ὅπως καὶ ὁ πρόσφατα ἀποθανών Γκὸρ Βιντάλ, ὑλικό τοῦ ὁποίου θὰ χρησιμοποιήσω σέ ἑπόμενη ἀνάρτηση, ἀφιερωμένη σχεδὸν ἀποκλειστικά στὴν 11/9/2001. Πρὸς τὸ παρὸν ὅποιος θέλει μπορεῖ νὰ δεῖ τὸν πολὺ ἐνδιαφέροντα σύνδεσμο  the enemy within.

Πολυπολιτισμικά στρατόπεδα

Μὲ τὶς ἐξαγγελίες τῆς ἐπίσημης πολιτείας γιὰ σχέδια ἵδρυσης στρατοπέδων λαθρομεταναστῶν σηκώθηκε ὁ σχετικὸς θόρυβος ἀπὸ πολιτειακοὺς παράγοντες, φορεῖς, τοπικοὺς ἄρχοντες καί κοινωνίες. Θόρυβος σὰν αὐτοὺς πού πάντα δημιουργοῦνται στὴν χώρα μας, καὶ καλύπτουν τὸ σχεδὸν βέβαιο καὶ ἱστορικὰ ἐπιβεβαιωμένο ὅτι οἱ ἐξελίξεις πού μᾶς ἀφοροῦν δὲν καθορίζονται  ἐδῶ. Προφανῶς καί δέν συμμερίζομαι τίς ἀσυναρτησίες, ὅτι δίνονται κάποιες ἐντολὲς ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ, τίς ὁποῖες μαζί μέ σχέδια σκοτεινῶν ἐγκεφάλων σπεύδουν οἱ κυβερνῶντες νὰ ἐφαρμόσουν γιά νά διαστρεβλώσουν τήν ἑλληνική ἱστορία, νά ξεπουλήσουν τά ἑλληνικά χὠματα καί νά ἀλλοιώσουν το ἑλληνικό DNA –λές καί ὁ πολιτισμός καί ἡ ἱστορία εἶναι ὑπόθεση χημείας -. Αὐτό πού ἰσχυρίζομαι εἶναι ὅτι ἡ χώρα ἀπὸ συστάσεώς της ἀδυνατεῖ νὰ παράξει πολιτικὴ σκέψη καὶ ἐφαρμόσιμες προτάσεις καί ἀναγκαστικά σύρεται ἀπό τά γεγονότα. Καὶ γι’ αὐτὸ ἰδιαίτερα ὑπεύθυνο, ἀλλά καί δευτερευόντως ταυτόχρονα, εἶναι τὸ πολιτικό της προσωπικό. Πρωτίστως εἶναι οἱ «πνευματικοί» της ἄνθρωποι. Αὐτοί πού μέ τήν ἐθελοντική ἀπόσυρσή τους γίνονται οὐραγοί συνθημάτων καί ἀρνοῦνται νά προβάλλουν τήν συσχέτιση φιλελευθερισμοῦ, φασισμοῦ καί τό πῶς συνδέονται καί ἀξιοποιοῦν παράλληλα τήν κενολογία τῆς πολυπολιτισμικότητας, περιθωριοποιῶντας κάθε διαφορετική προσέγγιση.

Ἄς δοῦμε ὅμως τό θέμα πού ἀνέκυψε, ἀπό μία πιὸ οὐσιαστικὴ πλευρά, δηλαδὴ τελείως διαφορετικὰ ἀπὸ τό σκηνοθετημένο σκηνικό ἐφημερίδων, ραδιοφώνων καί τηλεοράσεων, πού «φυσικῷ» τῷ τρόπῳ ἔχουν καλύψει τό προαναφερθέν πνευματικό κενό. 

Ἡ εἰσβολὴ καὶ ἐπιβολὴ ὅρων κενῶν περιεχομένου, ὅπως «ἐλεύθερη ἀγορά», «πολυπολιτισμικότητα»,  «ἀνθρώπινα δικαιώματα», κάποια στιγμὴ ἀναπόφευκτα μετατρέπεται σὲ ἐξαγγελίες δημιουργίας στρατοπέδων γιὰ μετανάστες. Τό ἄν θά χαρακτηρίζονται ὡς ὑποδοχῆς, φιλοξενίας, ἢ συγκεντρώσεως καθορίζεται ἀπό τήν εἰκόνα πού θά ἀποφασίσει νά περάσει ἡ προπαγάνδα. Νομίζω ὅτι ὁ πιό παραστατικός ὅρος, πού κατά κάποιο τρόπο ἀποδίδει τήν ἐξέλιξη τοῦ φαινομένου εἶναι "πολυπολιτισμικό στρατόπεδο", ἐπειδή συνδυάζει τήν φιλελεύθερη διαστροφή μέ τόν φασισμό στόν ὁποῖο αὐτή καταλήγει.

Φιλελευθερισμός, ἐπιστήμη, μᾶζα, πολιτισμός -ΤΟ "ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ" ΣΗΜΕΡΑ (5)

«ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ» ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΜΑΖΑ

…Στόν τομέα τῆς ἐπιστημονικῆς γνώσης μποροῦμε νά μιλήσουμε περί προόδου. Ἄν αὐτή εἶναι πρόοδος καί ἐξ’ ἀντικειμένου, δηλαδή ἄν σημαίνη ταυτόχρονα καί προαγωγή τῶν κοινωνικῶν σχέσεων τῶν ἀνθρώπων, εἶναι ἕνα ἄλλο ἐρώτημα στό ὁποῖο ἡ ἀπάντηση δέν εἶναι τόσο εὔκολη. Διότι ἡ μηχανή εἰσβάλλει στίς κοινωνικές σχέσεις τῶν ἀνθρώπων καί συνεπῶς δέν ὑπόκεινται πάντα στούς καθορισμούς πολιτιστικῶν τελῶν (στόν καπιταλισμό καθόλου).
Ἐπικρατεῖ βεβαίως ἡ λαϊκή ἀντίληψη ὅτι ἡ τεχνολογία θεραπεύει ἀνάγκες, αὐτό ὅμως εἶναι ἐν μέρει σωστό, διότι ἡ μηχανή γενικῶς θεραπεύει τίς ἀνάγκες πού ἡ ἴδια δημιουργεῖ. Αἰσθανόμαστε σήμερα τήν ἀνάγκη τοῦ αὐτοκινήτου ἐπειδή ἔχομε τό αὐτοκίνητο , ὁ ἄνθρωπος στόν μεσαίωνα δέν αἰσθανόταν τήν ἀνάγκη του. Σέ κάποια μακρυνά χρόνια τοῦ ἀπωτάτου μέλλοντος, πιθανόν ὁ ἄνθρωπος νά κινῆται μέ… τό μαγικό χαλί, ἐκμεταλλευόμενος τά ἠλεκτρομαγνητικά πεδία τῆς Γής, καί μετακινούμενος κατά βούληση ἐντός ἐλαχίστου χρόνου. Σίγουρα τό … χαλί θά τοῦ ἐξυπηρετῆ ἀνάγκες , τίς ὁποῖες ἐμεῖς σήμερα οὔτε κάν φανταζόμαστε, καί εἶναι βέβαια ὅτι γιά τόν ἄνθρωπο αὐτό τά σημερινά μας μέσα θά τοῦ φαίνονται πρωτόγονα. Τήν ἀνάγκη τοῦ… χαλιοῦ ὅμως δέν τήν αἰσθανόμαστε σήμερα, διότι ἁπλούστατα δέν τό ἔχομε.