Τοῦ αἰγάγρου ( Ἀνδρέας Ἐμπειρίκος - Ὀκτάνα)

ΤΟΥ ΑΙΓΑΓΡΟΥ
Πήδηξε ὁ αἴγαγρος καὶ στάθηκε σὲ μία ψηλὴ κορφή. Στητὸς καὶ ρουθουνίζοντας κοιτάζει τὸν κάμπο καὶ ἀφουγκράζεται πρὶν ἄλλο σκίρτημα σὲ ἄλλη κορφὴ τὸν πάη.

Τὰ μάτια του λάμπουν σὰν κρύσταλλα καὶ μοιάζουν μὲ μάτια ἀετοῦ, ἢ ἀνθρώπου ποὺ μέγας οἶστρος τὸν κατέχει. Τὸ τρίχωμά του εἶναι στιλπνὸ καὶ ἀνάμεσα στὰ πισινά του πόδια, πίσω καὶ κάτω ἀπ’ τὸ κεντρί του, τὸ μέγα σήμαντρον τῆς ἀπολύτου ὀρθοδοξίας ταλαντευόμενον σὲ κάθε σάλεμά του, βαριὰ καὶ μεγαλόπρεπα κουνιέται.

Πυρσός λαμπρός τοῦ ὑπερτάτου φαροδείκτου (Ὀκτάνα - Ἀνδρέας Ἐμπειρίκος)

Ἀηδιασμένοι, μπουχτισμένοι, μπερδεμένοι, σχεδὸν πισθάγκωνα δεμένοι, ἀπὸ τὰ ψέματα καὶ τὶς φενάκες τῆς φοβερῆς ἐτούτης ἐποχῆς, τρεῖς-τέσσερεις φίλοι μου καὶ ἐγώ, ὅλοι μας ναυτικοὶ ἐκ ναυτικῶν, ὅλοι μας θαλασσινοὶ ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων, ἀπόφασι πήραμε νὰ φύγουμε.
Ψάχναμε λοιπὸν στοὺς χάρτες, ψάχναμε στοὺς φαροδεῖκτες νὰ βροῦμε τὴν πορεία μας, ποιοὺς κάβους θ’ ἀπαντήσουμε, πόσα καὶ ποιὰ φανάρια καὶ ποιὰ τὰ δύσκολα σημεῖα τοῦ πόντου, πρὶν ξεκινήσουμε γιὰ τὸ ταξίδι μας, πρὶν ρίξουμε πέτρα πίσω μας, πρὶν βγοῦμε στ’ ἀνοιχτά, ἄπιστοι ὅλοι μας, μὰ ὅλοι γιὰ πίστι διψασμένοι - ὅσο μεσ' στὴν καρδιὰ τοῦ θέρους γιὰ τ’ οὐρανοῦ τὸν ὄμβρο ἡ πυρωμένη γῆ.
Βρισκόμαστε λοιπὸν στὸ σπίτι μου, σὲ ἀπόστασι μικρὴ ἀπ’ τὸ λιμάνι, καὶ ὅλη τὴν νύκτα ψάχναμε μὲ τὴν ψυχὴ στὰ χείλη, νὰ μάθουμε ἐκ τῶν προτέρων, μὲ χάρτες, μὲ διαβῆτες, μὲ φακοὺς ὅ,τι νομίζαμε ἀπαραίτητο (ἀκοῦστε, ἀκοῦστε ἂν εἶναι δυνατόν!), τὸν πλήρη ἐκ τῶν προτέρων προορισμό μας!