Ἐκεῖ πού κανένας δέ θά φτάσει, ἐκεῖ πού κανένας δέ θά ἔρθει

Ὑπερκαινοφανεῖς ἀστέρες ἢ σουπερνόβα (supernova) εἶναι διάφοροι τύποι ἐκρήξεων πού συμβαίνουν στὸ τέλος τῆς ζωῆς τῶν ἀστέρων. Ὅταν ἕνας ἀστέρας μεγάλης μάζας παύει νὰ παράγει ἐνέργεια στὸν πυρήνα του, καταρρέει κάτω ἀπὸ τὴ δύναμη τῆς ἴδιας του τῆς βαρύτητας καὶ ἡ θερμοπυρηνικὴ ἔκρηξη ἐκτινάσσει μεγάλο μέρος τοῦ ἀστρικοῦ ὑλικοῦ μὲ μεγάλη δύναμη καὶ ταχύτητα πού ὑπερβαίνει τὰ 3.000 χλμ/δευτερόλεπτο (ἢ τὰ 10,8 ἑκατομμύρια χιλιόμετρα τὴν ὥρα), πρὸς ὅλες τὶς κατευθύνσεις. Στὶς ἐκρήξεις αὐτὲς παράγονται ἐξαιρετικὰ φωτεινὰ ἀντικείμενα, τῶν ὁποίων ἡ ἀρχικὴ φωτεινότητα στὴ συνέχεια ἐξασθενεῖ μέχρι τοῦ σημείου τῆς ἀφάνειας μετὰ ἀπὸ λίγους μῆνες. Τὸ συμπυκνωμένο ὑλικὸ πού παράγεται ἀπὸ τὴν ἔκρηξη εἶναι γνωστὸ ὡς ἀστέρας νετρονίων. Ἐὰν ὁ ἀστέρας νετρονίων εἶναι πολὺ μεγάλος ἡ βαρυτικὴ κατάρρευση εἶναι ἀδύνατο νὰ ἀποφευχθεῖ καὶ ὁ ἀστέρας νετρονίων συνεχίζει νὰ συρρικνώνεται ἕως ὅτου μετατραπεῖ τελικὰ σὲ μία μαύρη τρύπα. Μαύρη τρύπα εἶναι τὸ ἔσχατο σημεῖο τῆς δημιουργίας, μία περιοχὴ τοῦ χωροχρόνου ἀπὸ ὅπου τίποτα δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ἀποδράσει, οὔτε ἀκόμη καὶ τὸ φῶς.