Τό ἱδρυτικό συνέδριο τοῦ Σ.Ε.Κ.Ε. (1918) καί ἡ σημερινή "πολιτική" τῶν τηλεπαραθύρων...

Πιθανόν νά εἶμαι ὑπέρ τό δέον ἀγκυλωμένος, ἀλλά ὅλη αὐτή ἡ παραφιλολογία γύρω ἀπό τήν δυνατότητα σχηματισμοῦ ἀριστερῆς κυβέρνησης, χωρίς τήν παραμικρή ἐξέταση γιά τίς ἀναγκαῖες προϋποθέσεις, ἔχει ἀρχίσει καί μοῦ δίνει στά νεῦρα. Ἡ ἐρώτηση κόλαφος, περὶ συνεργασίας τῆς ἀριστερᾶς, ὄχι μόνο ἀναπαράγεται συστηματικά, ἀλλὰ οὐσιαστικὰ ἀποτελεῖ τὴν πρώτη καὶ τελευταία ἐρώτηση τοῦ παρουσιαστῆ μιᾶς συζήτησης, δείχνοντας πέρα ἀπό τήν ἀντικειμενικότητά του, τήν εὐρυμάθεια καί τήν ἐπιστημονική του κατάρτιση.  Τὸ πόσο ἱκανοποιητικὴ εἶναι ἡ ἀπάντηση τῶν ἐκπροσώπων τοῦ ΚΚΕ σέ αὐτή τήν ἐρώτηση  κόλαφο, ὑποτίθεται ὅτι τὸ κρίνει ὁ κάθε πολίτης. Ἔτσι τουλάχιστον θά ἔπρεπε. Ἡ μεθοδευμένη ἐπανάληψη ὅμως τῆς ἐρωτήσεως οὐσιαστικὰ στοχεύει 2 πράγματα καὶ σὰν μέθοδος προπαγάνδας καὶ χειραγώγησης ἔχει 2 ἀποδέκτες:  α) τὸ κοινὸ, τὸ ὁποῖο ἐπιβάλλεται νὰ μὴν νοιώθει ἱκανοποιημένο μὲ τὴν δοθεῖσα ἀπάντηση καὶ γι’ αὐτὸ τοῦ κάνουμε τὴν χάρη νὰ ὑποβάλλουμε τὴν ἴδια ἐρώτηση ἀπὸ τὸ πρωὶ μέχρι τὸ βράδυ β) τὸν ἐρωτώμενο, ὁ ὁποῖος πιέζεται νὰ ἀπαντήσει κάτι διαφορετικό, κάτι πού θὰ ἠχήσει πιὸ εὐχάριστα στά αὐτιά τοῦ ἀκροατηρίου. Ἂν δὲν θέλει βέβαια νὰ τοῦ χαϊδέψει τ’ αὐτιὰ θὰ τοῦ κολλήσουμε τὴν στάμπα τοῦ ἀπολιθωμένου καὶ θὰ τοῦ ζητήσουμε μὲ ὑπεροψία νὰ ἀναλάβει τὶς εὐθύνες του.  Ὁποῖος φαρισαϊσμός…

Ὅταν ζητᾶς ἀπὸ κάποιον νὰ ἀναλάβει τὶς εὐθύνες του κάποιο πρόβλημα ὑπάρχει μὲ τὶς δικές σου εὐθύνες. Ἂν εἶσαι νεοέλληνας ψηφοφόρος τὸ πιθανότερον εἶναι νὰ σοῦ ἔχει γίνει συνήθεια νὰ τὶς παραχωρεῖς μὲ τὸ ἀζημίωτο. Ὅταν, ὅπως συμβαίνει σήμερα, καταρρέουν οἱ μέχρι τώρα ἐπωφελούμενοι ἀπὸ τὴν εὐθυνοφοβία σου – βλέπε τὰ μέχρι πρὸ τινος κόμματα ἐξουσίας – σὰν τὸν ἀνθρωπάκο τοῦ Βίλχελμ Ράϊχ ψάχνεις κάποιον ἄλλον νὰ τοῦ τὶς φορτώσεις. Καὶ ὅταν αὐτὸς ὁ ἄλλος σὲ καλεῖ νὰ διεκδικήσεις, στήν δουλειά, στόν δρόμο ὁπουδήποτε τέλος πάντων, τὸν ἀποκαλεῖς εὐθυνόφοβο ἐπειδή ἔτσι σοῦ σφύριξε στ' αὐτί ὁ ἀγαπημένος σου τηλεπαρουσιαστής!!!

Πρωτομαγιά καί ἐργατική καί κόκκινη...

Οἱ 5 ἀναρχικοί τοῦ Σικάγου

Α) «Αὐτὲς οἱ ἰδέες δὲν εἶναι πουκάμισο γιὰ νὰ τὶς ἀλλάξεις» εἶπε στούς δικαστές ὁ Αὔγουστος Σπάϊς, ἕνας ἀπὸ τοὺς ἐκτελεσθέντες ἀναρχικούς, μετὰ τὴν μεγάλη ἀπεργία στὸ Σικάγο τὴν 1η Μαΐου 1886, τότε ποὺ οἱ ἐργάτες διεκδίκησαν τὴν καθιέρωση τοῦ ὀκταώρου. Σήμερα, ἐπέτειο ἐκείνης τῆς πρώτης ἐργατικῆς Πρωτομαγιᾶς τὸ τοπίο φαντάζει πολὺ χειρότερο. Μὲ τὴν ριζικὴ ἀνατροπὴ τῶν ἐργασιακῶν σχέσεων, τὴν ληστεία μισθῶν καὶ συντάξεων, τὴν καθιέρωση νέου ἀσφαλιστικοῦ νόμου ποὺ στὴν πράξη νομιμοποιεῖ τὴν κλοπὴ τῶν χρημάτων τῶν ἀσφαλιστικῶν ταμείων καὶ ἀπομακρύνει κάθε προσπάθεια διεκδίκησής τους, μία συνολικὴ ἀτζέντα «διάσωσης» ποὺ τὰ προηγούμενα μέτρα βαφτίζονται μεταρρυθμίσεις καὶ μέτρα ἀναδιάρθρωσης, μποροῦμε νὰ σχηματίσουμε τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν, μία ἀρκετὰ καλὴ εἰκόνα τοῦ πλαισίου ποὺ ἤθελαν νὰ ἀνατρέψουν οἱ ἐργάτες στὸ Σικάγο. Ὅμως ἠ ἐπάνοδος σὲ συνθῆκες Σικάγου 1886, εἶναι μᾶλλον ἀπίθανη. Ἡ διαφοροποίηση ἀπὸ τότε μέχρι σήμερα βρίσκεται ἀλλοῦ. Στὴν ἐποχή μας ἡ διεκδίκηση αἰτημάτων στὸ πνεῦμα καὶ στὴν μεθοδολογία τοῦ Σικάγου ( ἀπεργία), βαφτίζεται ἀπὸ ἀντιδημοκρατική, χρήζουσα κατασταλτικῶν μέτρων, μέχρι οὐτοπικὴ ἀφοῦ τὰ μέτρα ἐπιβάλλονται ὡς μονόδρομος, ὅπως μονόδρομος ἦταν καὶ οἱ πολιτικὲς πού μᾶς ἔφεραν μέχρι ἐδῶ. Καί τό χειρότερο εἶναι πώς αὐτή ἡ εἰκόνα τοῦ μονοδρόμου, πού μᾶς φέρνει σε χειρότερη μοῖρα ἀπό το Σικάγο, ἔχει γίνει πλατιά ἀποδεκτή. Τὸ νὰ λέγεται πώς ἡ ἀνυπακοὴ εἶναι ἐπίθεση στὴν δημοκρατία καὶ κατὰ τῶν συμφερόντων τοῦ ἔθνους εἶναι μιὰ ὕπουλη προπαγάνδα. Ὁ χαρακτηρισμὸς ἑνὸς ὁράματος σὰν οὐτοπίας, εἶναι πολὺ πιὸ ἐπικίνδυνος καὶ ἀντιδραστικὸς ἀπὸ τὴν διάλυση μιᾶς συγκέντρωσης μὲ τὴν βία. 

Μέρες τοῦ 36 (2)- 4η Αὐγούστου

Εἶναι εὔκολο νά ταυτισθῆ μία ἱστορική περίοδος μέ ἕνα πρόσωπο. Αὐτή ἡ ἐπιφανειακή ταύτιση δέν ἀποκαλύπτει ὅμως τίς διαδικασίες καί τίς διεργασίες πού διαδραματίζονται στο παρασκήνιο. Μία δικτατορία δέν ἐπιβάλλεται στά καλά καθούμενα, οὔτε εἶναι δυνατόν νά φέρει σέ πέρας τό ἐγχείρημα ἕνα μόνον ἄτομο. Ἀφορισμοί, γενικεύσεις καί ἁπλουστεύσεις ἐξυπηρετοῦν περισσότερο τήν συσκότιση. Ὅπως καί ἡ ἠθικολογία. Ἡ βαθύτερη οὐσία τῶν πραγμάτων παραμένει ἀνέγγιχτη. 4η Αὐγούστου δεν εἶναι μόνον ὁ Μεταξᾶς. 4η Αύγούστου εἶναι καί ἡ ἀγγλόδουλη στάση τοῦ Γεωργίου τοῦ Β, 4η Αὐγούστου εἶναι η στάση τῶν πολιτικῶν και στρατιωτικῶν προσωπικοτήτων πού ἔδρασαν καθοριστικά τό προηγούμενο διάστημα. Ἡ στάση τοῦ κόμματος τῶν Φιλελευθέρων εἶναι ἐνδεικτική. Ὁ Μεταξᾶς στό κάτω κάτω ποτέ δεν ἔκρυψε ὅτι ἦταν ἕνας ὑπηρέτης τοῦ θρόνου, σέ ὅλη του τήν πολιτική και στρατιωτική σταδιοδρομία αὐτό τόν χαρακτηρίζει. Σκοπός μας δέν εἶναι νά ἀξιολογήσουμε ἠθικά κάποια πρόσωπα ἤ καταστάσεις. Ὅποιος περιορίζεται στην ἠθική ἀξιολόγηση, χωρίς νά ἐπεκτείνεται σέ μιά σφαιρική μελέτη καί διερεύνηση ὑπεραπλουστεύει καί μένει στό σκοτάδι. Ἡ ἱστορία δέν ἔχει ἀπολύτως καμμιά σχέση μέ τήν ἠθική. Στην πολιτική ὅπως καί στόν πόλεμο δεν ὑπάρχουν καλοί καί κακοί, ἀλλά συμφέροντα. Ἡ προσπάθειά πρέπει να ἑστιάζει στήν κατανόηση τῆς ἐν λόγῳ περιόδου, καί τῶν γεγονότων πού ὁδήγησαν στό καθεστώς τῆς 4ης Αὐγούστου.

Μέρες τοῦ 36 (1)

Τό 1936 εἶναι μία χρονιά μέ πολλά καί ἐνδιαφέροντα ἱστορικά γεγονότα. 4 θάνατοι σημαντικῶν πολιτικῶν προσωπικοτήτων. Κονδύλης, Βενιζέλος, Δεμερτζής, Τσαλδάρης. Λίγους μῆνες πρίν ἔχει πραγματοιηθεῖ ἡ παλινόρθωση τῆς βασιλείας ( Νοέμβριος 1935 ), πού ἐπαναφέρει τόν Γεώργιο τόν Β μέ ἕνα νόθο δημοψήφισμα. Ἡ ἀνάθεση στόν Μεταξά, ἀρχικά τῆς ἀντιπροεδρίας, κατόπιν τῆς πρωθυπουργίας, καί ἡ ἐξουσιοδότηση πού τοῦ παρεῖχε ἡ Βουλή, μέ προεξάρχοντα τόν ρόλο τῶν Φιλελευθέρων, ὥστε νά ἀναστείλει τήν λειτουργία της, ξεχωρίζουν σέ ἐπίπεδο πολιτικῆς ἐπικαιρότητας. Τό γεγονός ὅμως πού σημάδεψε αὐτή τή χρονιά, στό ὁποῖο ἄμεσος πρωταγωνιστής ἦταν ὁ λαός καί κυρίως ὁ λαός τῆς Θεσσαλονίκης ἦταν οἱ ἀπεργιακές κινητοποιήσεις τόν Μάϊο τοῦ 1936.
Ἡ κοινωνική κατάσταση καί τό τοπίο στήν Ἑλλάδα τοῦ 1936 ἔχουν ἀλλάξει δραματικά. Οἱ ἀπεργίες καί οἱ διαδηλώσεις λόγω τῆς διεθνοῦς οἰκονομικῆς κατάστασης ἔχουν πολλαπλασιαστεῖ. Τά ἀστικά κόμματα συνηθισμένα νά ἁλωνίζουν ἐρήμην του λαοῦ εἶναι σέ σύγχυση. Οἱ ἐκλογές τῆς 23ης Ἰανουαρίου 1936 δέν ἔχουν δώσει πλειοψηφία σέ κανένα ἀπό τά μεγάλα κόμματα, τό Λαϊκό καί τό κόμμα τῶν Φιλελευθέρων. Πρωθυπουργός ἔχει ἀναλάβει ὁ ἐξωκοινοβουλευτικός Δεμερτζής, καί μετά τόν θάνατό του στίς 13 Ἀπριλίου, μέ τήν ἀνοχή καί στήριξη τῶν ὑπολοίπων μεγάλων κομμάτων ὁ Ἰωάννης Μεταξάς. Ἡ Ἀριστερά ἐκφράζεται κυρίως μέσω τοῦ Παλλαϊκοῦ Μετώπου (ΚΚΕ καί Ἀγροτικό κόμμα ) δραστηριοποιεῖται καί αὐξάνει τήν ἐπιρροή της. Πέρα ἀπό τίς ὅποιες τακτικίστικες κινήσεις τῆς ἡγεσίας του, καί τῶν ἐσωτερικῶν ἐρίδων τό Μέτωπο, ὅπως εἶναι φυσικό, στίς προσπάθειές του θά συναντήσει ἀντίδραση ἀπό καί ἀπό τό πολιτικό κατεστημένο.