Τά χρυσᾶ κουτάλια τῶν ἑλλήνων ἐπενδυτῶν...

Κεκαλυμμένη στήριξη τῶν ἑλληνικῶν τρωκτικῶν, ἐν μέσῳ ἐμφυλίου ἀπό τήν ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ καί τόν Γεώργιο Βλάχο: «…τώρα μέ τήν Ἀμερικανική βοήθεια, οί πειναλέοι τών Βαλκανίων, οί Γιουγκοσλάβοι, οί Βούλγαροι, οἱ Αλβανοί, θά σκύβουν πάνω μας και θά βλέπουν μέ βουλιμία καί ζήλεια τούς Ἕλληνες νά τρώγουν μέ χρυσᾶ κουτάλια…»

Δυό πράγματα προσδιορίζουν τήν νεοελληνική παρακμή. Τό διαζύγιο ἀπὸ τὴν περιπέτεια τῆς σκέψης καὶ ἡ ἀποφυγή, ὅπως ὁ διάολος τὸ λιβάνι, ἀνάληψης τοῦ παραμικροῦ ρίσκου. «Ἐγώ θά βγάλω τό φίδι ἀπό τήν τρύπα; », ἀναρωτιέται βαθυστόχαστα ὁ νεοέλλην, κινούμενος μεταξύ χαβαλέ καί ψυχανάλυσης, καί γίνεται φίλος μέ τό φίδι. Ἀποτελεῖ ματαιοπονία ἡ ἀναμονή φιλοσοφικῆς σκέψης ἤ ἐπανάστασης ἀπό ἕναν λαό πού προτιμᾶ νά ἐπιδίδεται στὸ ἄθλημα τῆς ἀγανακτησμένης ἐπαιτείας. Τήν μιά κλαψουρίζει καί βουτάει σάν τόν Καραγκούνη θεατρινίστικα στό χόρτο, ζητῶντας φάουλ. Τήν ἄλλη ψέγει τὸν Λιάπη πού πιάστηκε μὲ πλαστὲς πινακίδες καὶ ἀνασφάλιστο ὄχημα. Ὁ μικροαστός δέν ἐνοχλεῖται ἀπό τήν  συμπεριφορά τοῦ γελοίου Λιάπη, ἀλλά ἀπό τόν ἐνδόμυχο φόβο του καί τόν ἀθέμιτο ἀνταγωνισμό στήν λαμογιά μεταξύ αὐτοῦ και τοῦ πολιτικοῦ ἐκπροσώπου του. Μιά μικρογραφία τοῦ Λιάπη εἶναι ὁ νεοέλλην μικροαστός. Προστασία γιά τόν Λιάπη ἀποτελεῖ το ὄνομά του, γιά τόν μικροαστό ἡ ἀνωνυμία του. Τούς ἑνώνει ἡ μούργα τοῦ συστήματος πού τούς ἔθρεψε, καί τά χνῶτα σκλάβου πού ἀποπνέουν…

Ἡ συνωμοσιολογία ὡς νεοταξικό ἐργαλεῖο ἰδεολογικῆς ἰσοπέδωσης

Ὅπως μᾶς διαβεβαιώνουν διάφορες πηγές, μεταξύ τῶν ὁποίων καί κάποια «ἔγκυρα» Πρωτόκολλα, πίσω ἀπὸ τὸν καπιταλισμὸ τῶν τραπεζῶν καὶ τῶν μεγάλων ἐπιχειρήσεων, τά χέρια πού κινοῦν τὰ νήματα εἶναι ἑβραϊκά. Ἐπίσης εἶναι γνωστὸ ὅτι Ἑβραῖοι ἦσαν οἱ πρωταίτιοι καί οἱ ὑποκινητές τῆς Ὀκτωβριανῆς Ἐπανάστασης, ἄρα καὶ οἱ ὑπεύθυνοι γιὰ τὴν δημιουργία καὶ τὴν διάδοση τοῦ ἐπάρατου μικροβίου τοῦ κομμουνισμοῦ.

Πιστεύει κανεὶς ὅτι οἱ παραπάνω ἐπιλεκτικὲς καὶ ἀποσπασματικὲς ἀναγνώσεις τῆς ἱστορίας, ἀνακατεμένες μὲ ἐπιδοτούμενη προστυχιά, δὲν παρέχουν ὑψίστη ὑπηρεσία στὰ ἐγκλήματα τοῦ ἰσραηλινοῦ κράτους; Μπορεῖ νά διαφωνήσει κανείς ὅτι τό γενικό πολιτικό συμπέρασμα πού προκύπτει εἶναι ἡ παραπλάνηση καί ἡ καλλιέργεια καί διάδοση τῆς ἀπολιτικότητας; Οἱ ἔχοντες ροπὴ στὴν φαντασιοπληξία καὶ τὸ παραμύθι ἐνστερνίζονται μὲ ἐνθουσιασμὸ τὶς παραπάνω «πολιτικὲς» ἀναλύσεις, κάτι ποὺ δὲν φαίνεται νὰ ἀνησυχεῖ ἰδιαίτερα τούς σφαγεῖς τῶν Παλαιστινίων. Οἱ σκεπτικιστὲς ὅμως, οἱ ἔχοντες τὴν στοιχειώδη εὐφυῒα, δηλαδὴ μιά ἐπίγνωση τοῦ μεγέθους τῆς βλακείας τους - σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς πραγματικοὺς βλάκες πού μεγαλόφωνα ἤ μέ σωρό κατεβατῶν γίνονται τιμητές τῶν πάντων - ὅσοι τέλος πάντων δὲν πρόκειται νὰ ἀρκεσθοῦν σέ μιά ἐπιφανειακή καταδίκη τῶν ἐγκλημάτων τοῦ ὅποιου κράτους, οὔτε νὰ ἐπιδοκιμάσουν τὴν διαστρέβλωση τῆς ἱστορικῆς πραγματικότητας μὲ ἀντίτιμο τὴν ἀδρανοποίηση τῆς σκέψης τους, ἀντιλαμβάνονται τὴν στενότατη σχέση ἐξουσίας καὶ μιᾶς «ἀντιεξουσιαστικῆς» σχολῆς «σκέψης», πού σκοπίμως περιθωριοποιεῖται γιὰ νὰ προσλαμβάνεται ὡς «ἀντιστασιακή».

Μιά γόνιμη αὐτοκριτική τῆς "ἀγανάκτησης"...

Ὅποιος ἀγανακτεῖ ἐπειδὴ χάνει τὴν δουλειὰ του ἐνῷ μέχρι σήμερα στὸν ἄνεργο πού περπατοῦσε δίπλα του δὲν ἔδινε περισσότερη προσοχὴ ἀπὸ ὅση τοῦ ἀποσποῦσε μία πεσμένη γόπα στὸν δρόμο, τότε εἶναι ἄξιος της μοίρας του.

Ἡ ἀγανάκτησή του θὰ ξεφουσκώσει ἀπότομα ἂν κάποιο ρουσφέτι, ἀπὸ τὰ λίγα πού ἀπέμειναν πλέον, τοῦ χτυπήσει τὴν πόρτα ἀπρόσμενα, ἢ ἂν γλυτώσει τὴν ἀπόλυση εἰς βάρος κάποιου συναδέλφου του.

Ποῦ καιρός γιά ἀγανάκτηση. Μέχρι σήμερα ἤθελε να καταπιεῖ τό δόλωμα τοῦ εὔκολου και γρήγορου κέρδους, τῆς καταναλωτικῆς φρενίτιδας. Χαζολόγαγε και αὐτοθαυμαζὀταν μπροστά στόν τηλεοπτικό «καθρέφτη». Ἀντί νά ἀγανακτήσει μέ αὐτό τό δόλωμα, προτίμησε νά τό καταπιεῖ ἀμάσητο.Ἔβλεπε τήν μεγάλη κλεψιά νά ἐκτυλίσσεται μπροστά στά μάτια του, ἄν μάλιστα τοῦ παράπεφτε τοῦ κλέφτη κάνα ψιλό ἔτρεχε στά γρήγορα νά τό πιάσει, νόμιζε ἔτσι ὅτι τό θῦμα ἦταν ἄλλος, ἄσε πού δέν πίστευε ὅτι ὁ ἴδιος θά ἦταν ὁ ἑπόμενος ἤ ὁ μεθεπόμενος.