Εὐρωεκλογές -2 : Δημοσκοπήσεις-δημοκρατία- ἡ άπάτη τῶν Οἰκολόγων -Πράσινων

Καραμέλες, γλυφιτζούρια, μέ συσκευασία πολύχρωμη καί ἑλκυστική. Μία διαφημιστική ἐκστρατεία ὀφθαλμοφανής μέσω τῶν στημένων δημοσκοπήσεων. Αὐτή ἡ κακόγουστη φάρσα πού ὑποκαθιστᾶ ὅλο καί περισσότερο κάθε πτυχή τῆς ζωῆς μας, τῆς καθημερινότητάς μας, καί τόν ἴδιο τόν πολιτικό λόγο, χρόνο μέ τόν χρόνο μονοπωλεῖ τήν ὅποια ἐνασχόληση μέ τίς ἐκλογές καί τήν πολιτική. Τό νά ψάχνεις προγράμματα, ἀπόψεις, προβληματισμούς εἶναι σάν νά ψάχνεις βελόνα στά ἄχυρα. Ἔχουν ἀντικατασταθεῖ ἀπό ἀριθμούς, στατιστικολόγους, δημοσκόπους –γυρολόγους τῶν καναλιῶν, λαμπερά, διάσημα πρόσωπα πού τό μόνο πού ἔχουν νά ἐπιδείξουν εἶναι μία γραφικότητα στήν καλύτερη περίπτωση, ἕνα ψεύτικο ρεκόρ, ἕναν τίτλο στά καλλιστεῖα, ἕνα χρυσό δίσκο, ἤ τήν καθημερινή παρουσία σέ ἐκπομπές – σκουπίδια. Ἀνάμεσά τους, πιό ἐπικίνδυνους θεωρῶ τούς δημοσκόπους, γιατί κρύβουν τήν κατάντια καί τήν φούσκα τῆς κοινοβουλευτικῆς δημοκρατίας, ἐπισφραγίζοντας μέ τήν παρουσία τους αὐτό τό μαζικό τηλεοπτικό τσίρκο, δίνοντας μέ τήν «σοβαρότητα» καί τήν «ἐπιστημοσύνη» τούς ἄλλοθι στήν ἐξαπάτηση τοῦ κόσμου. Αὐτό τό ἄνοστο τηλεοπτικό κατασκεύασμα καταναλώνεται μέ τόν ἴδιο τρόπο, πού καταναλώνεται ἕνα ποδοσφαιρικό παιχνίδι ἀπογυμνωμένο ἀπό τήν ὀμορφιά του ὅταν μεταμορφώνεται σέ ἀναφορά ἄχρηστων καί ἀνούσιων στατιστικῶν στοιχείων. 


Σίγουρα ὅμως, μέ αὐτή τήν σύγχρονη μορφή «δημοκρατίας» τῶν δημοσκοπήσεων κάποιοι ὠφελοῦνται, ἄρα τήν ἐπιδιώκουν. Οἱ δημοσκοπήσεις δέν καταγράφουν τήν πραγματικότητα, τήν διαμορφώνουν. Αὐτό γίνεται ἐφικτό μέσω τῶν αὐστηρά ἐπιλεγμένων ἐρωτηματολογίων, τήν σειρά, τό περιεχόμενο καί τόν τρόπο διατύπωσης τῶν ἐρωτήσεων. Εἶναι ἕνα μέσο σαφῶς ἀντιδημοκρατικό, εἴτε ἐπιχειρεῖται νά χειραγωγηθεῖ ἡ στάση τοῦ κόσμου σέ μίαν ἐκλογική ἀναμέτρηση, εἴτε ἡ κατεύθυνσή του σέ συγκεκριμένα προϊόντα καί συμπεριφορές. Πάντα οἱ δημοσκοπήσεις ἐξυπηρετοῦν τά συμφέροντα αὐτῶν πού τίς παραγγέλνουν, ὁ δέ πολίτης ἐκτός τοῦ ὅτι εἶναι ὁ στόχος τους, ταυτόχρονα εἶναι καί τό μέσον γιά τήν πραγματοποίησή τους. Μέ δύο λόγια, ὁ πολίτης συμμετέχοντας σέ πάσης φύσεως δημοσκόπηση δέν διαφέρει ἀπό ἕναν ἀνυποψίαστο αὐτόχειρα. Προσωπικά ὅταν μέ καλοῦν μέσω τοῦ τηλεφώνου νά συμμετάσχω σέ ὁποιαδήποτε δημοσκόπηση ἄν δέν τό κλείσω ἐπί τόπου, ἀπαιτῶ νά μάθω ποιά θά εἶναι ἡ ἀμοιβή μου γιά τήν συμμετοχή στήν «ἔρευνα». Στήν ἔκπληκτη τηλεφωνήτρια ἐξηγῶ πώς πρέπει νά ἀμειφθῶ, ἀφοῦ μέ τήν συμμετοχή μου ἡ ἑταιρεία δημοσκόπησης θά φέρει σέ πέρας τό ἔργο της καί θά πληρωθεῖ. Ζητῶ τήν ἀμοιβή μου γιά αὐτό. Συνιστῶ σέ ὅλους τό ἴδιο. Σέ ἀνάλογο πνεῦμα, σέ ὀχλήσεις τραπεζῶν γιά κάρτες, ἤ ἀσφαλιστικῶν ἑταιρειῶν γιά ἀσφαλιστικά προγράμματα, γιά ὁποιαδήποτε προσπάθεια νά μᾶς πουλήσουν κάτι, πείθοντάς μας ὅτι εἶναι ἡ πιό συμφέρουσα γιά μᾶς οἰκονομική λύση, ἡ ἀπάντησή μας ἔχει ὡς ἑξῆς: « Δέν ἀντιμετωπίζω καλή μου κυρία οἰκονομικά προβλήματα, ἔχω πολλά χρήματα γιά νά ἀγοράσω καί τήν τράπεζά σας» καί διάφορα τέτοια.


Θά ἀσχοληθῶ ἐδῶ λίγο ἐκτενέστερα, λόγω καί τῆς κυριακάτικης ἐκλογικῆς ἀναμέτρησης, μέ τίς προεκλογικές δημοσκοπήσεις.
Πρίν μερικά χρόνια, τό 2006, στήν γειτονική Ἰταλία εἶχε συμβεῖ τό ἑξῆς. Γιά μεγάλο διάστημα πρό τῶν ἐκλογῶν ἀπανωτές δημοσκοπήσεις ἔδιναν σαφές καί μεγάλο προβάδισμα στόν Ρομάνο Πρόντι ἔναντί του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, μία διαφορά ἀπό 6% καί πάνω.
Θυμηθεῖτε
http://www.in.gr/NEWS/article.asp?lngEntityID=693707

Εἶχε παγιωθεῖ ἡ αἴσθηση ἀκόμα καί στόν πιό ἐπιφυλακτικό, ὅτι ἡ ἐκλογική διαδικασία εἶχε πιά τυπικό χαρακτήρα. Ὅταν ἄνοιξαν οἱ κάλπες, καί ἔγινε ἡ καταμέτρηση ἡ διαφορά τούς ἦταν στό 0,5%. Καμιά ἐξήγηση γιά στατιστικά λάθη δέν χωροῦσε. Αὐτό πού εἶχε συμβεῖ πραγματικά ἦταν πολύ ἁπλό. Οἱ δημοσκοπήσεις εἶχαν καθορίσει πλήρως τό ἐκλογικό ἀποτέλεσμα. Γιά τόν ἑξῆς λόγο:
Ἄς φαντασθοῦμε τά σημαντικά ποσοστά τῶν ἀναποφάσιστων πού καταγράφονται πρίν ἀπό τήν ψηφοφορία -τότε στήν Ἰταλία ἦταν γύρω στό 30%. Εἶναι γνωστό πώς τό σημαντικότερο μερίδιό τους ψηφίζει τόν προβαλλόμενο ὡς νικητή ἀπό τίς δημοσκοπήσεις. Μέ ὅσο μεγαλύτερη διαφορά προβάλλεται ὁ χ νικητής, τόσο μεγαλύτερο τό ποσοστό τῶν ἀναποφάσιστων πού κατευθύνεται πρός τήν μεριά του. Μέ δεδομένη τήν καθαρή προτίμηση τῶν δημοσκοπήσεων μέ 6% καί πάνω στόν Πρόντι, μέ τήν ψῆφο τῶν ἀναποφάσιστων θά ἔπρεπε ἡ διαφορά του ἀπό τόν δεύτερο Μπερλουσκόνι νά εἶναι πάνω ἀπό 8%. Τί εἴδαμε ὅμως; Ἡ πριμοδότηση τῶν ἀναποφάσιστων νά καθορίζει τόν νικητή μέ διαφορά 0,5% μόνον. Ἀσφαλές καί ξεκάθαρο συμπέρασμα 1) Ἡ διαφορά τῶν δύο στίς δημοσκοπήσεις ἦταν μαγειρεμένη καί 2) ἡ μαγειρεμένη διαφορά ἔγειρε τήν πλάστιγγα τῶν ἀναποφάσιστων στόν Πρόντι.
Θέλω νά πῶ τό ἑξῆς ἁπλό, ἄν δέν εἶχαν γίνει οἱ δημοσκοπήσεις τότε στήν Ἰταλία, ὁ Πρόντι θά ἐρχόταν δεύτερος καί καταϊδρωμένος. Σέ ἐκεῖνες τίς ἐκλογές νικητής ἦταν ὁ Μπερλουσκόνι, γιά κάποιο ὅμως λόγο ἔπρεπε νά βγεῖ ὁ Πρόντι. Καί βγῆκε.Οἱ δημοσκοπήσεις τόν ἔβγαλαν πρωθυπουργό. Νά θυμίσω ὅτι τότε ἐναντίον τοῦ Μπερλουσκόνι ἦταν ἡ «Γουώλ Στρίτ Τζόρναλ», ὁ «Ἐκόνομιστ» καί τό διευθυντήριο τῶν Βρυξελλῶν. Τό ἄν ἔπειτα ἡ κυβέρνηση του ἔπεσε καί ἐπανῆλθε ὁ Μπερλουσκόνι, δέν μᾶς ἀπασχολεῖ ἐδῶ, ὅπως δέν μᾶς ἀπασχολεῖ αὐτή τήν στιγμή καί τό νά πάρουμε θέση ἤ νά δείξουμε προτίμηση μεταξύ του καί τοῦ Πρόντι. Ἄλλωστε καί οἱ δύο μαριονέτες στήν τηλεοπτικοῦ σκηνικοῦ «δημοκρατία» εἶναι. Ἡ οὐσία, τό ζουμί, εἶναι τό ἴδιο τό τηλεοπτικό σκηνικό, ἐκεῖ πού ὅλες οἱ κορῶνες περί «δημοκρατίας» κυριαρχοῦν καί ἡ οὐσία τῆς δημοκρατίας πάει περίπατο. Οἱ προεκλογικές δημοσκοπήσεις εἶναι καθαρά ἐργαλεῖο χειραγώγησης, μέ στόχους ποικίλους. Εἴτε νά καθορίσουν τόν νικητή τῶν ἐκλογῶν, εἴτε νά ἀποκλείσουν κάποιο κόμμα, εἴτε νά προβάλλον κάποιο ἄλλο.

Πάντως γιά ἐκεῖνες τίς ἐκλογές στήν Ἰταλία τοῦ 2006, πολύ κατατοπιστικό εἶναι τό ἄρθρο

http://www.epohi.gr/3042006_international_lieros_belandis_italy.htm


Ἐδῶ καί ἀρκετούς μῆνες ἡ διαδικασία τοῦ διά τῶν δημοσκοπήσεων καθορισμοῦ τοῦ ἐκλογικοῦ ἀποτελέσματος ἐκτυλίσσεται καί στήν Ἑλλάδα. Ἡ μέ κάθε τρόπο καί ἐπιλεκτική χρησιμοποίηση τῆς ἐπικαιρότητας ἔχει βγάλει τό ΠΑΣΟΚ νικητή ἀπό τώρα. Τό τελευταῖο διάστημα παπαγαλίζεται ὅλο καί περισσότερο ἡ θέση τῆς ἀποχῆς, μέ τό εὐφυολόγημα «πᾶμε παραλία ἀντί γιά κάλπη». Ἀλλά ἐκεῖ πού ἡ κατάσταση ἀγγίζει τά ὅρια τοῦ γελοίου εἶναι στήν περίπτωση τῶν Οἰκολόγων – Πράσινων. Στίς Εὐρωεκλογές τοῦ 2004 συγκέντρωσαν τό 0,67% λαμβάνοντας 40.873 ψήφους. Στίς Ἐθνικές ἐκλογές τοῦ 2007 μέ νωπές τίς καταστροφικές πυρκαγιές τῆς Ἠλείας μέ πάνω ἀπό 60 νεκρούς, μαζί μέ μία τεράστια περιβαλλοντική καταστροφή, οἱ Οἰκολόγοι Πράσινοι αὐξάνουν τίς δυνάμεις τους στό 1,05% καί φτάνουν τίς 75.529 ψήφους. Σήμερα, χωρίς νά ἔχει συμβεῖ κάτι ἀντίστοιχο μέ χαρακτηριστική καί χαριστική προβολή ἀπό τά ΜΜΕ, φτάσανε νά κατέχουν στίς δημοσκοπήσεις μέχρι καί τήν 3η θέση. Χωρίς καμιά παρουσία καί δραστηριοποίηση στήν κοινωνία, προβάλλονται καί χρησιμοποιοῦνται ἀπό καναλάρχες καί ἐκδότες γιά τήν ἐκπαίδευση τῶν πολιτῶν στό πώς πρέπει νά συμμετέχουν στά κοινά. Κινοῦνται μεταξύ τῶν Μ.Κ.Ο , τῶν κρατικῶν καί εὐρωπαϊκῶν ἐπιχορηγήσεων. Χρησιμοποιώντας τά ἐκρηκτικά οἰκολογικά προβλήματα, θολώνουν τό τοπίο, ὅπως τό κάνουν ἄλλοι χρησιμοποιώντας τά ἐθνικά θέματα. Ἄλλοι πουλᾶνε «οἰκολογική εὐαισθησία», ἄλλοι «πατριωτισμό». Ἀνακατεύουν τήν τράπουλα, καί δείχνουν μία πολύ περίεργη στάση καί ὑπέρμετρο ἐνδιαφέρον σέ θέματα ἐξωτερικῆς πολιτικῆς ἀντί νά ἀπασχολοῦνται οὐσιαστικά μέ τά ἐκρηκτικά καί ἔντονα οἰκολογικά προβλήματα. Μέ τά τελευταία ἀσχολοῦνται ἐπιφανειακά ἀπομονώνοντάς τα ἀπό τό κοινωνικό περιβάλλον στό ὁποῖο γεννιῶνται, παρεμβαίνοντας ἐν εἴδει τσίρκου εἴτε προτείνοντας στόν κόσμο τό ἀναβοσβήσιμο τῶν διακοπτῶν, εἴτε ντύνονται ἀρκοῦδες γιά νά μοιράσουν κλήσεις σέ ὅσους παρκάρουν παράνομα στούς ἀθηναϊκούς δρόμους. Στηρίζουν τήν μόδα τῆς ἐποχῆς, τήν «πράσινη ἀνάπτυξη», μέ τήν ἴδια λογική πού κάποιος μεγαλοεπιχειρηματίας στόν χῶρο τῆς ἐνέργειας ἀποφάσισε ἀντί γιά τόν λιγνίτη νά ἀσχοληθεῖ μέ τίς ἀνεμογεννήτριες.

Τό βράδυ τῆς Κυριακῆς, ἄν τό κόμμα αὐτό ἐκπροσωπεῖται στήν Εὐρωβουλή θά εἶναι ἐπειδή ἔτσι τό θέλησαν κάποια ἐκδοτικά καί ἐπιχειρηματικά συμφέροντα. Εἶναι τό ἄκρον ἄωτον τῆς χειραγώγησης τῆς λαϊκῆς θέλησης, πού ἐπιτυγχάνεται μέσω τῶν δημοσκοπήσεων. Ἡ παθητικοποίηση πού βαφτίζεται «συμμετοχή» καί «εὐαισθησία», εἶναι σύμμαχός τους.
Ἡ παρουσία τους στήν Εὐρωβουλή θά εἶναι ὅτι πιό ἐπικίνδυνο γιά τήν Ἑλλάδα καί τά συμφέροντά της. Ἄν αὐτό τό μόρφωμα τοῦ νέου φασισμοῦ μέ δημοκρατικό προσωπεῖο μπεῖ στήν εὐρωβουλή, θά ἔχουμε βγάλει τά μάτια μας μόνοι μας.

Ὁ δικομματισμός εἶναι μία γάγγραινα γιά ὅλους μας, ἰδίως ὅταν τά δύο κόμματα ΝΔ καί ΠΑΣΟΚ, οὐσιαστικά δέν διαφοροποιοῦνται σέ βασικά ζητήματα πού μᾶς ἀφοροῦν. Καί πῶς νά διαφοροποιηθοῦν ἀφοῦ δέν ἔχουν πολιτική δικιά τους, ἁπλά ἐφαρμόζουν τήν πολιτική τῆς Ε.Ε., ἤ γιά νά τό ποῦμε καλύτερα, τήν πολιτική τῆς Εὐρωπαϊκῆς Κεντρικῆς Τράπεζας, μία πολιτική ξένη πρός τά συμφέροντα καί τίς ἀγωνίες τίς δικές μας. Γιά τόν λόγο αὐτό καί τά δύο κόμματα εἶναι χειρότερα ἀπό κάποιο τρίτο πού ἔχει ἁπλά μία λανθασμένη, ἀλλά δικιά του πολιτική.
Μήν πέσουμε ὅμως στήν λούμπα κομμάτων ὅπως οἱ Οἰκολόγοι –Πράσινοι. Προτάσεις θολές, ἐντυπωσιασμοί ἀνέξοδοι, κενός πολιτικός λόγος. Δεῖγμα τῆς πολύ ἀνησυχητικῆς εὐκολίας μέ τήν ὁποία δημιουργοῦνται, ὡραιοποιοῦνται καί προβάλλονται, ἀνεβοκατεβαίνουν πρόσωπα καί κόμματα στίς μέρες μας, ὅταν ἔχουν τήν νομιμοποίηση τοῦ οἰκονομικοῦ καί ἐκδοτικοῦ κατεστημένου.Τό δεῖγμα γραφῆς τους ὕποπτο. Ὅλα αὐτά μέ ἕνα πολύ ὡραῖο περιτύλιγμα, τό ὁποῖο ἡ δημοσιογραφία μέ στύλ Σταύρου Θεοδωράκη ἔχει ἀναλάβει.
Τό περιεχόμενο ὅμως εἶναι ἄγνωστο. Οἱ ἴδιοι εἶναι ἄγνωστοι. Κρύβονται. Οἱ γονεῖς μας, ὅταν ἤμασταν μικροί ,μᾶς ἔλεγαν νά μήν ἀνοίγουμε τήν πόρτα σέ ἀγνώστους, καί νά προσέχουμε στόν δρόμο ἄν ἕνας ἄγνωστος μᾶς δώσει κάποιο γλυκό.
Στήν περίπτωση τῶν «Οἰκολόγων – Πράσινων» θέλει περισσότερο προσοχή