Ἡ κόρη τοῦ Ξέφωτου
(τοῦ Γιώργου τοῦ φαλάκρα) περιέγραφε στὸ καφενεῖο τί ἀκριβῶς σημαίνει νὰ μὴν ἔχεις
ἀρκετὰ λεφτὰ γιὰ νὰ ἀγοράσεις παγωτό, ἢ νὰ πᾶς γιὰ μπάνιο μὲ τὸ λεωφορεῖο.
"Ἔχεις ἐπίγνωση ὅτι ὑπάρχει κάποια διαφορὰ ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Δὲν ἔχεις τὴ
δυνατότητα νὰ ἀποκτήσεις αὐτὰ πού ἔχουν ἢ νὰ κάνεις αὐτὰ πού μποροῦν νὰ κάνουν
κι ἔτσι αἰσθάνεσαι λιγότερο πολύτιμη ἀπὸ ἐκείνους. Τὸ πόσο πιὸ πολύτιμοι εἶναι
τὸ καθιστοῦν ἐμφανὲς ἐπιδιώκοντας τὸν ἐκφοβισμό σου. Αὐτὸς ὁ ἐκφοβισμὸς τονίζει
μέσα σου τὴν αἴσθηση τοῦ ἀνάξιου πού νοιώθεις γιὰ τὸν ἑαυτό σου, καὶ τὴ μόνη ἀνακούφιση
ἀπ’ αὐτὴ τὴν αἴσθηση τὴ βρίσκεις στὴν αὐτοκαταστροφή."
Οἱ ἐνδεεῖς δὲν εἶναι
φτωχοὶ ἀλλὰ ἁπλῶς "ἀτελεῖς καταναλωτές". Οἱ "ἀτελεῖς καταναλωτὲς"
δὲν εἶναι χρήσιμοι γιὰ καμμία ὠφέλιμη γιὰ τὶς ἀγορὲς ἐργασία καὶ θὰ πρέπει ἀδιάκοπα
νὰ αὐτοκατηγοροῦνται γιὰ τὴν κατάστασή τους ἀφοῦ δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ
φροντίζουν τὸν ἑαυτό τους. Ὁ μόνος ρόλος πού ἀπέμεινε λοιπὸν στοὺς ἐνδεεῖς εἶναι
νὰ συμπεριφέρονται σὰν νὰ μὴν ὑπάρχουν. Ἡ ἀνυπαρξία τους θὰ μποροῦσε ἐπίσης νὰ
τονιστεῖ ἀποτελεσματικότερα ἐὰν τοὺς ἐστερεῖτο ἡ ἀξιοπρέπεια.