Ἡ ἐπίθεση τοῦ σκληροῦ ποιήματος

Ἡ κόρη τοῦ Ξέφωτου (τοῦ Γιώργου τοῦ φαλάκρα) περιέγραφε στὸ καφενεῖο τί ἀκριβῶς σημαίνει νὰ μὴν ἔχεις ἀρκετὰ λεφτὰ γιὰ νὰ ἀγοράσεις παγωτό, ἢ νὰ πᾶς γιὰ μπάνιο μὲ τὸ λεωφορεῖο. "Ἔχεις ἐπίγνωση ὅτι ὑπάρχει κάποια διαφορὰ ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Δὲν ἔχεις τὴ δυνατότητα νὰ ἀποκτήσεις αὐτὰ πού ἔχουν ἢ νὰ κάνεις αὐτὰ πού μποροῦν νὰ κάνουν κι ἔτσι αἰσθάνεσαι λιγότερο πολύτιμη ἀπὸ ἐκείνους. Τὸ πόσο πιὸ πολύτιμοι εἶναι τὸ καθιστοῦν ἐμφανὲς ἐπιδιώκοντας τὸν ἐκφοβισμό σου. Αὐτὸς ὁ ἐκφοβισμὸς τονίζει μέσα σου τὴν αἴσθηση τοῦ ἀνάξιου πού νοιώθεις γιὰ τὸν ἑαυτό σου, καὶ τὴ μόνη ἀνακούφιση ἀπ’ αὐτὴ τὴν αἴσθηση τὴ βρίσκεις στὴν αὐτοκαταστροφή."

Οἱ ἐνδεεῖς δὲν εἶναι φτωχοὶ ἀλλὰ ἁπλῶς "ἀτελεῖς καταναλωτές". Οἱ "ἀτελεῖς καταναλωτὲς" δὲν εἶναι χρήσιμοι γιὰ καμμία ὠφέλιμη γιὰ τὶς ἀγορὲς ἐργασία καὶ θὰ πρέπει ἀδιάκοπα νὰ αὐτοκατηγοροῦνται γιὰ τὴν κατάστασή τους ἀφοῦ δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ φροντίζουν τὸν ἑαυτό τους. Ὁ μόνος ρόλος πού ἀπέμεινε λοιπὸν στοὺς ἐνδεεῖς εἶναι νὰ συμπεριφέρονται σὰν νὰ μὴν ὑπάρχουν. Ἡ ἀνυπαρξία τους θὰ μποροῦσε ἐπίσης νὰ τονιστεῖ ἀποτελεσματικότερα ἐὰν τοὺς ἐστερεῖτο ἡ ἀξιοπρέπεια.

Ὁ Γιάννης ἀγκαλιάζει σφικτότερα τὸ τάπερ μὲ τὸ ψωμὶ καὶ τὸ κομμάτι τὴ φέτα πού τὸν ἔβαλε ἡ μάνα του σήμερα γιὰ μεσημεριανό. Ἀλλὰ τί ξέρουν ἡ κόρη τοῦ Ξέφωτου καὶ ὁ Γιάννης; Εἶναι παιδιὰ μόλις δώδεκα ἐτῶν. Δὲν μποροῦν νὰ συνειδητοποιήσουν πὼς ὅλοι οἱ ἄνεργοι, συμπεριλαμβανομένων καὶ τῶν γονέων τους, σύντομα θὰ μπορέσουν νὰ βροῦν ἐργασία στὸν ἰδιωτικὸ τομέα. Εἶναι ἁπλὰ θέμα χρόνου.

Τὸ Συνταγματικὸ Δικαστήριο ἀπεδέχθη τὸ αἴτημα τῆς κυβερνήσεως νὰ κρίνει τὴν ὕπαρξη τῶν ἐνδεῶν ὡς ἀντισυνταγματική, καθὼς οἱ ἐνδεεῖς δὲν ἀνταποκρίνονται στὶς προσδοκίες τῶν διεθνῶν χρηματοπιστωτικῶν ἱδρυμάτων καὶ κατὰ συνέπεια ἡ ὕπαρξή τους καὶ μόνο μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει σὲ πολιτικὴ καὶ οἰκονομικὴ κρίση. Ἄρα γιὰ νὰ τὸ θέσουμε ὠμά: οἱ προσταγὲς καὶ οἱ προσδοκίες τῶν διεθνῶν χρηματοπιστωτικῶν ἱδρυμάτων εἶναι προϋπόθεση τῆς διατήρησης τῆς συνταγματικῆς τάξης.

Τὴν θυμᾶμαι παλιὰ πού κατέβαινε τὰ σκαλοπάτια γιὰ νὰ ἀγοράσει τὰ βιβλία της στὸ «Κατώϊ τοῦ Βιβλίου» στὴν Ἀριστοτέλους, ὑπὸ τὸ βλέμμα τῶν παπαγάλων τοῦ Μπαρμπουνάκη. Τὰ τελευταῖα χρόνια ὅμως, τὰ ὁράματα δὲν ἐπιζοῦν καὶ ἡ λειτουργία τοῦ ὑπερσύγχρονου Amazon ἔχει αὐξήσει τὶς ἐργατοῶρες τῆς Ἀστυνομικῆς Διευθύνσεως, ἀφοῦ προσεκτικὰ καὶ ἄγρυπνα ἐπιθεωροῦνται ὅλα τὰ check-outs προκειμένου νὰ ἀποφεύγονται πιθανὲς ἀπάτες μέσω πιστωτικῶν καρτῶν.

Ἀλλὰ ἴσως νὰ ἀναρωτιέται κανείς ἢ ἀκόμα καί νὰ ἀνησυχεῖ γιὰ τήν ἁπουσία αἰσθήματος κοινωνιικῆς εὐθύνης ἐκ μέρους τῶν ἐνδεῶν, γιά την ἔλλειψη ἐνδιαφέροντος γιά τήν ἀλήθεια, ἢ ἐνδεχομένως γιά πολιτιστικές ἢ πνευματικές δραστηριότητες. Ὕπουλοι ὑπαινιγμοί, πισωμαχαιρώματα, ἀσύστολα ψεύδη, δραματικὲς ἀνακοινώσεις στὰ μέσα ἐνημέρωσης. Οἱ ἁπλοὶ πολῖτες κατανοοῦν τὶς κατεργαριές, βλέπουν τὴν ἐξαπάτηση, ἀντιλαμβάνονται τὴν ἀπατηλὴ λεπτὴ ἐπένδυση καθωσπρεπισμοῦ πού καλύπτει πρόσωπα καὶ πράγματα καὶ ἐγκαταλείπουν τὴν πολιτικὴ στὰ κοπάδια.

Βλέπει μιὰ παλιὰ ἑλληνικὴ ταινία καὶ ἀτυχῶς ἡ μάσκαρα κυλᾶ ἀπ' τὰ μουντζουρωμένα μάτια της. O σύζυγος μονολογεῖ: "Ἀλεπάλληλες ἧττες, ἐπῆλθε ὁ καιρὸς νὰ ἀλλαξοπιστίσομε".

Ἔλα μωρέ. Τί κάθεσαι τώρα καὶ σκέφτεσαι, ξέχασε τα, βάλε νὰ δοῦμε ἕνα ριάλιτι σόου στὸ κανάλι.