Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

Ἄνευ λόγου




Οἱ λέξεις πού ἐκφέρονται μὲ τὴ μορφὴ διαταγῆς καὶ ἡ ἀκοὴ πού ὑπόκειται στὴν ὑπακοὴ δὲν ἀποτελοῦν πραγματικὴ συνομιλία. Κατόπιν τούτου οἱ ὑπάκουοι δὲν εἶναι ἐλεύθεροι, διότι δὲν συμμετέχουν στὴ διαδικασία τῆς συνομιλίας ἀλλὰ στὴ διαδικασία τῆς διεκπεραίωσης τοῦ περιεχομένου τῆς διαταγῆς. Οἱ λέξεις στὴν περίπτωση αὐτή, εἶναι ἕνα ἐργαλεῖο καταναγκασμοῦ ἀφοῦ χρησιμοποιοῦνται ὡς ὑποκατάστατα ὑπεροχῆς καὶ ἄσκησης βίας. Αὐτὴ τὴν ἔννοια ἔχει ἡ ἔκφραση “ἄνευ λόγου” πού χρησιμοποιοῦσαν οἱ  Ἕλληνες γιὰ τοὺς σκλάβους καὶ τοὺς βαρβάρους οἱ ὁποῖοι βρίσκονταν σὲ μιὰ κατάσταση πού τοὺς καθιστοῦσε ἀνίκανους συμμετοχῆς στὴν ἐλεύθερη συνομιλία. Ὁ ἄρχων ἐπίσης, ὁ ὁποῖος γνωρίζει μόνον τὴ χρήση λέξεων/ἐντολῶν, βρίσκεται σὲ παρόμοια κατάσταση διότι ἡ συμμετοχή του σὲ μιὰ ἐλεύθερη συνομιλία προϋποθέτει τὴν ὕπαρξη περιβάλλοντος στὸ ὁποῖο θὰ βρίσκεται μεταξὺ ἴσων. Αὐτὴ ἡ ἰσότητα δὲν ἔχει καμία σχέση, φυσικά, μὲ τὴ δικαιοσύνη.

Ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν τὸ πολιτικὸ σῶμα στηρίζεται στὴν ἐμπειρία τῆς ἰσότητας ἢ τῆς διάκρισης, σὲ κάθε περίπτωση ἡ ἀπὸ κοινοῦ ἐνέργεια εἶναι ἡ μοναδικὴ δυνατότητα στὴν ὁποία ἡ φυσικὴ δύναμη μπορεῖ νὰ ἐξελιχθεῖ σὲ ἐξουσία. Σὲ μιὰ διεστραμμένη κατάσταση ὁ φόβος προέρχεται ἀπὸ τὸν περιορισμὸ τῆς δύναμης ἐκείνων πού θεωροῦνται ἴσοι, στὸ βαθμὸ πού ἡ δύναμη τοῦ ἑνὸς ἀκυρώνει τὴ δύναμη τῶν ἄλλων. Ἀνομία στὴν περίπτωση αὐτὴ σημαίνει ὄχι μόνο ὅτι ἡ ἐξουσία, ἡ παραγόμενη ἀπὸ τὴν ἀπὸ κοινοῦ δράση τῶν μεταξύ τους ἴσων πολιτῶν εἶναι πλέον ἀδύνατη, ἀλλὰ ἐπίσης ὅτι ἡ ἀδυναμία αὐτὴ ἔχει δημιουργηθεῖ μὲ τεχνητὸ τρόπο. Οἱ τυραννίες ἀποσκοποῦν στὴν ἀπομόνωση τοῦ ἑνὸς πολίτη ἀπὸ τὸν ἄλλο προκειμένου νὰ καταστρέψουν τὴν πολυφωνία. Βασίζονται σὲ μία θεμελιώδη ἐμπειρία ὅπου ὁ ἀπομονωμένος, δηλαδὴ ὁ ἐντελῶς ἀνήμπορος (ὅπως ὁ Ἐπίκτητος κάποτε ὅρισε τὴν ἀπομόνωση), δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ ζητήσει τὴ βοήθεια τῶν συνανθρώπων του.
 
Ἡ σύγχρονη μορφὴ ὁλοκληρωτισμοῦ διαφέρει ἀπὸ τὴν παλιομοδίτικη τυραννία -ἀπόλυτη ἐξουσία στὴ θέληση ἑνὸς ἀτόμου- στὸ ὅ,τι ἡ ἀπόλυτη ἐξουσία ἀνήκει στὴν ἀπρόσωπη “παγκόσμια κοινότητα” ἢ στὶς ἐπίσης ἀπρόσωπες “ἀγορές”, ἔννοιες στὴ βούληση τῶν ὁποίων τὰ ἀνθρώπινα ὄντα εἶναι ὑποδουλωμένα. Τὸ τρομακτικότερο ὅμως δὲν εἶναι ἡ ὑποδούλωση αὐτὴ καθεαυτὴ ἀλλὰ ἡ ἀνικανότητα τῶν ἀνθρώπινων ὄντων νὰ ἀντισταθοῦν στὴν αὐθόρμητη ἐξάπλωσή της.

Ὁ τύπος βακτηριδίων πού σχηματίζουν ἀποικίες στὰ ἔντερα τῶν ἀνθρώπων ἔχουν σημαντικὴ ἐπίδραση στὴ διανοητικὴ ὑγεία ἀφοῦ ἐπηρεάζουν καταστάσεις ὅπως ἡ ἀνησυχία καὶ ἡ κατάθλιψη. Στοὺς ὑγιεῖς ὀργανισμούς, τὸ ἔντερο διαμορφώνει μία δεξαμενὴ “φιλικής” βακτηριδιακῆς χλωρίδας πού καθορίζει τὴ διατροφὴ καὶ προλαμβάνει μολύνσεις ἀπὸ ἐπιβλαβῆ βακτηρίδια. Ἡ σχέση μας μὲ τὰ βακτηρίδια πού κατοικοῦν τὸ γαστρεντερικό μας σύστημα εἶναι δυναμικὴ παρὰ τὴν ἐπικρατοῦσα ἄποψη περὶ τοῦ ἀντιθέτου. Τὸ γεγονὸς ὅτι μὲ ἀρέσουν τὰ Μεξικάνικα φαγητὰ μὲ ὑψηλὴ συγκέντρωση καυστικῆς πιπεριᾶς (καψαϊκίνης) δὲν εἶναι προϊὸν δικῆς μου θέλησης ἀλλὰ ὀφείλεται σ’αὐτὸ πού ἐπιβάλλει στὸν ἐγκέφαλό μου ἡ ἐξουσία τῶν ἀπὸ κοινοῦ ἐνεργειῶν τῶν βακτηριδίων πού κατοικοῦν τὸ γαστρεντερικό μου σωλήνα. Πολλὰ παραδείγματα πού ἐνισχύουν τὴν ἄποψη τῆς ὕπαρξης ἄξονα βακτηριδίων τοῦ γαστρεντερικοῦ σωλήνα καὶ ἐγκεφάλου πυκνώνουν τὶς σελίδες νευροβιολογικῶν περιοδικῶν. Διάφορες κοινὲς γαστρεντερικὲς ἀναταραχές, συμπεριλαμβανομένου τοῦ συνδρόμου εὐερέθιστων ἐντέρων (Irritable Bowel Syndrome (IBS)), συνδέονται συχνὰ μὲ τὴν κατάθλιψη, καὶ ὁρισμένες ψυχιατρικὲς διαταραχές, ὅπως ὁ αὐτισμός, μποροῦν ἐπίσης νὰ συνδεθοῦν μὲ διαφορετικὴ βακτηριδιακὴ σύνθεση στὸ ἔντερο αὐτιστικῶν ἀτόμων. Τὰ βακτηρίδια τοῦ γαστρεντερικοῦ σωλήνα ἐπηρεάζουν ἐπίσης τὴ μάθηση καὶ τὴ μνήμη.

Στὸ μέλλον λοιπὸν θὰ πρέπει νὰ λαμβάνουμε ὑπόψη πῶς τὰ βακτηρίδια τοῦ γαστρεντερικοῦ μας σωλήνα δὲν εἶναι “ἄνευ λόγου” ἀλλὰ καθορίζουν τὶς ἀποφάσεις τοῦ ἐγκεφάλου μας μέσῳ μιᾶς ἀμφίδρομης ἐπικοινωνίας πού ἐπηρεάζει ὄχι μόνο τὸ ἀνοσοποιητικό μας σύστημα ἀλλὰ καὶ τὴν συμπεριφορὰ καὶ τὴν προσωπικότητά μας.

Ἂς στρέψω τώρα τὴν προσοχή μου στὴ θλίψη τοῦ μολυβιοῦ μου γιὰ τὸ ὁποῖο χρόνια τώρα ἔχω τὴν ἐντύπωση πὼς εἶμαι ὁ ἄρχων του κι ἐκεῖνο ὁ ὑπάκουος ἐκτελεστής τῶν λέξεων/ἐντολῶν μου...

7 σχόλια:

  1. ΠΑΝΤΑ ΓΑΡ ΑΝΑΓΑΓΟΙ ΤΙΣ ΑΝ ΤΑ ΤΥΡΑΝΝΙΚΑ ΠΡΟΣ ΤΑΥΤΑΣ ΤΑΣ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ, ΤΑ ΜΕΝ ΟΠΩΣ ΜΗ ΠΙΣΤΕΥΣΩΣΙΝ ΑΛΛΗΛΟΙΣ, ΤΑ Δ ΟΠΩΣ ΜΗ ΔΥΝΩΝΤΑΙ, ΤΑ Δ ΟΠΩΣ ΜΙΚΡΑ ΦΡΟΝΩΣΙΝ
    Oλα δεν τ αφοροντα στους τυραννους μπορει καποιος να τα αναγαγει σ αυτα τα τρια.
    Να μην εχουν εμπιστοσυνη μεταξυ τους (οι πολιτες).
    Να μην μπορουν (λογω αποριας μεσων).
    Να εχουν ταπεινο φρονημα.
    Αριστοτελης "Πολιτικα"

    Η φτωχεια και το δογμα του σοκ εξασφαλιζουν τα δυο τελευταια.
    Το πρωτο νομιζω οτι ταυτιζεται με την απομονωση που περιγραφει και το αρθρο.
    Θεωρω ομως λαθος το οτι εμποδιζεται η πολυφωνια. Αντιθετα ενισχυεται σε τετοιο σημειο ωστε οι πολιτες να μην συμφωνουν ουτε στα βασικα και αρα να μην υπαρχει ομονοια και εμπιστοσυνη.
    Οι οποιες σωστες αποψεις θαβονται απο τοννους νοητικων σκουπιδιων.
    Τα βακτηρια του γαστρεντερικου μας συστηματος συζητουν πραγματικα με το υπολοιπο σωμα.
    Εκκρινουν ουσιες που ανιχνευομενες γινονται αιτια απεκκρισης αλλων ουσιων σε διαφορα μερη του σωματος. Μια ξεκαθαρη συνομιλια.
    Οσον ομως αφορα τις μεταξυ ανθρωπων συνομιλιες εκτος απο τις αναφερομενες στο αρθρο υπαρχουν και βαθυτερες δυσκολιες.
    Οι ανθρωποι ανταλλασουν αυλες ιδεες. Αν πω οτι με λενε Γιωργο δεν δινω στην ουσια καμμια πληροφορια (εκτος του οτι ειπα κατι). Μπορει να λεω ψεματα.
    Αν πω οτι "αληθεια λεω πως με λενε Γιωργο" , μπορει να λεω ψεματα οτι λεω αληθεια.
    Στην ουσια αυτο συνεχιζεται και παραγει μια απειρη ακολουθεια απο δηλωσεις ειλικρινειας που στην ουσια κανει αδυνατη την μεταδοση πληροφοριας.
    Το θεμα λοιπον δεν ειναι τι λεω αλλα τι γινεται πιστευτο.
    Αυτο δεν ειναι ξεκαθαρη συνομιλια. Δεν ακους και απαντας. Ακους κρινεις αν σου λενε αληθεια και απαντας με αληθειες η ψεματα.
    Με ανθρωπους που λενε ψεματα και το ξερουν, αλλους που λενε ψεματα και δεν το ξερουν και αλλους που κρινουν λαθος και μεταφερουν λαθος πληροφοριες η συζητηση μεταξυ ανθρωπων γινεται εξαιρετικα δυσκολη.
    Καλο θα ηταν η λογικη η οποια μπορει επαρκως να ελεγχει τα λεγομενα να ηταν κτημα ολων (πιο σωστο ισως να χρησιμοποιειται απο ολους). Αλλα οπως σημειωνει και ο Ισοκρατης οι περισσοτεροι προτιμουν να κακοπαθησουν στο σωμα παρα να κουραστουν πνευματικα.

    ΒΟΥΛΟΙΝΤΟ Δ ΑΝ ΤΩ ΣΩΜΑΤΙ ΚΑΚΟΠΑΘΗΣΑΙ ΜΑΛΛΟΝ Η ΤΗ ΨΥΧΗ ΠΟΝΗΣΑΙ ΚΑΙ ΣΚΕΨΑΣΘΑΙ ΠΕΡΙ ΤΙΝΟΣ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΑΙΩΝ

    Αφου λοιπον αυτο δεν φαινεται να ειναι δυνατον, καλο θα ειναι να υπαρχουν ορισμενες θεσεις μη αμφισβητουμενες απο τις οποιες ξεκινωντας ολοι να σκεφτομαστε.
    Αυτο προαγει και την ομονοια που επιτρεπει στους πολιτες να μην απομονωνονται αλλα να αισθανονται οτι μπορουν να συνεννοηθουν σε καποιο επιπεδο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σας ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σας να διαβάσετε και να σχολιάσετε το άρθρο.
    Η αναζήτηση κοινής βάσης στη συζήτηση γίνεται στις αρχικές παραγράφους όπου η προσπάθεια εστιάζεται στη διευκρίνηση της διαφοράς μεταξύ τυρανίας και ελευθερίας, και ισονομίας και διακαιοσύνης, καθώς επίσης και στη διάκριση μεταξύ πράξεων που είναι προϊόν ανεξάρτητης σκέψης ή εκείνων που υπαγορεύονται από έξωθεν υποδείξεις, διαταγές ή εκπλήρωση καθήκοντος κλπ. Εάν αυτές οι διακρίσεις είναι αποδεκτές μπορούμε στη συνέχεια να εξετάσουμε το ερώτημα του καταπόσον οι φυσιολογικές λειτουργίες, οι επιλογές, ή οι πράξεις του ξενιστή προέρχονται αποκλειστικά από τη δική του ανεξάρτητη σκέψη ή τα βακτηρίδια του γαστρεντερικού του σωλήνα συμμετέχουν, ή ακόμα και υπαγορεύουν στον ξενιστή με τρόπο τυρανικό αποφάσεις και επιλογές τις οποίες θεωρούσαμε μέχρι τώρα αποκλειστική δικαιοδοσία του εγκεφάλου.
    Πρόσφατες δημοσιεύσεις στον τομέα της νευροβιολογίας αναφέρουν πως η σχέση του ξενιστή με τα βακτηρίδια του γαστρεντερικού του σωλήνα είναι δυναμική. Με άλλα λόγια τα βακτηρίδια του γαστρεντερικού μας σωλήνα δεν παίζουν ρόλο παθητικό όπως εθεωρείτο κατ΄εξοχήν δεδομένο αλλά αντιθέτως σε μεγάλη έκταση ρυθμίζουν την ομαλή λειτουργία του ανοσολογικού συστήματος και καθορίζουν την λειτουργία του εγκεφάλου σε πολλές περιπτώσεις επιβάλλοντας αποφάσεις όσον αφορά την τροφή που προτιμούμε, την επιλογή σεξουαλικού συντρόφου ακόμα και την εξέλιξη ψυχασθενειών.
    Εκτενής βιβλιογραφία σχετική με τα παραπάνω μπορεί κανείς να βρει στους παρακάτω συνδέσμους.
    http://www.sciencemag.org/content/330/6011/1619.short
    http://www.sciencemag.org/content/338/6104/198
    http://ueg.sagepub.com/content/1/5/311.full
    http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18302996
    Δεν είμαι σίγουρος εάν έχω απαντήσει στις ερωτήσεις σας.
    Με εκτίμηση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Επειδη φαινεται να μπερδευτηκαμε λιγο, για να μην παει χαμενος ο "κοπος" μου να γραψω το πρωτο σχολιο, θα προσπαθησω να το εξηγησω καλυτερα.
    Το σχολιο μου αναφεροταν στην απομονωση των πολιτων που επιβαλετεται απο τυραννικα καθεστωτα για να τους εμποδισουν να δρουν ομαδικα.
    Διαφωνησα με την θεση πως αυτο σημαινει οτι εμποδιζεται η πολυφωνια. Ισα ισα, η εξω του μετρου πολυφωνια, ειναι εργαλειο για την επιτευξη της κατακερματισης του λαου.
    Ανελυσα οτι η συζητηση μεταξυ ανθρωπων εχει μεγαλη δυσκολια γιατι βασιζεται στην ικανοτητα να κρινεις καθε φορα ποιες απο τις πληροφοριες που σου μεταφερονται μεσω αυτης ειναι αληθινες.
    Προτεινα οτι θα πρεπει να επιδιωκεται η ομονοια των πολιτων μεσω θεσπισης βασικων κανονων που δεν θα μπαινουν σε συζητηση και θα επιτρεπουν στην πολυφωνια να ειναι παραγωγικη και πραγματικη.
    Η χωρις μετρο πολυφωνια τελικα καταληγει εκτος απο το να κατακερματιζει τον λαο και στο να σκεπαζονται οι ενδιαφερουσες ιδεες με νοητικα σκουπιδια που συνηθως προαγονται απο επιδοξους τυραννους γι αυτον τον σκοπο.
    Κατα τ αλλα στο αρθρο αναπτυσονται ενδιαφερουσες και νομιζω σωστες ιδεες.
    Ειδικα για την ανεξαρτησια της σκεψης τοσο απο τα βακτηρια του γαστρεντερικου σωληνα οσο και απο αλλα, ειναι γνωστο οτι οταν καποιος μικροοργανισμος βρισκεται στο σωμα μας εκκρινει ουσιες που μας επηρρεαζουν.
    Ειναι φανερο οτι ο ανθρωπος σκεφτεται αλλιως οταν ειναι αρρωστος λογω της δρασης των εισβολεων μικροοργανισμων.
    Δεν ειναι λοιπον παραδοξο το να μας επηρρεαζουν οι λειτουργιες των φιλοξενουμενων στο σωμα μας μικροοργανισμων.
    Επισης η σκεψη δεν ειναι ανεξαρτητη ουτε απο τις καιρικες και περιβαλοντολογικες συνθηκες, ενω το πιο βασικο ερωτημα του αν υπαρχει πραγματι ελευθερη βουληση η ολα ειναι προκαθορισμενα απο τις αρχικες συνθηκες του Συμπαντος, παραμενει αναπαντητο.
    Εμεις παντως ειμαστε υποχρεωμενοι να προσποιηθουμε οτι σκεφτομαστε ανεξαρτητα αλλιως το παιχνιδι της ζωης δεν εχει νοημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πολύ φοβάμαι η απάντησή μου θα σας δώσει και πάλι την εντύπωση πως ο κόπος σας πήγε χαμένος, αλλά θα προσπαθήσω όσο καλύτερα μπορώ να απαντήσω, παρόλο που τα θέματα τα οποία θίγεται είναι πολύ μακρυνά από την ειδικότητα και τα ενδιαφέροντά μου και ζητώ συγγνώμη γι’ αυτό.
    Είναι δεδομένο πως η μοναδική δυνατότητα για να εξελιχθεί η φυσική δύναμη σε εξουσία είναι η από κοινού ομαδική δράση. Αυτό εξηγεί εν μέρει και τη μανιώδη προσπάθεια των αγορών και της παγκοσμιοποίησης να ιδιωτικοποιήσει τις ανθρώπινες ανάγκες, να προσωποποιήσει και να διαφοροποιήσει το ανθρώπινο δράμα. Αν έχετε χρόνο παρακαλώ ρίξτε μιά ματιά σε μια εκτενέστερη αναφορά στο θέμα αυτό σε αυτή την ανάρτηση: http://katotokerdos.blogspot.co.uk/2010/11/online.html
    Ένας επιπλέον τρόπος να παρεμποδιστεί η ομαδική δράση είναι και η απαγόρευση της πολυφωνίας. Δεν μπορεί να νοηθεί “μέτρο” πολυφωνίας και δεν νομίζω πως μπορεί να υπάρξει κοινώς αποδεκτή λύση στο ποιός θα καθορίζει αυτό το μέτρο. Η θέση μου είναι πως καθήκον της πολιτικής είναι να υποστηρίζει και να διερύνει τις ευκαιρίες των δομικά μη προνομιούχων πολιτών να υψώνουν τις επικριτικές τους φωνές, με ηθικό στόχο την αύξηση της συμπερίληψης και της διαφάνειας της δημόσιας σφαίρας ενθαρύνοντας την εμφάνιση όσο το δυνατό περισσότερων μορφών αμφισβήτησης. Η αλήθεια στο πλαίσιο αυτό κατά κάποιο τρόπο θα προκύπτει αυτόματα είτε ως συνέπεια ελεύθερου ανταγωνισμού ιδεών ή ως προϊόν ανοικτής συζήτησης, ορθολογικής κριτικής και πολυφωνίας. Ο σεβασμός του πολίτη ως υγιώς σκεπτόμενου ατόμου, η εμπιστοσύνη πως ο καθένας μας συμμετέχει στη συζήτηση αποσκοπώντας στο κοινό καλό, η διαγραφή της προσπάθειας διασποράς καχυποψίας πως ο συνομιλητής μας είναι πιθανός κλέφτης, κατεργάρης, ή ανόητος αγράμματος θα έχει ως αποτέλεσμα την εξαφάνιση των νοητικών σκουπιδιών.
    Τα βακτηρίδια είναι περισσότερο "εντός έδρας" θέμα, καθώς με την πολιτική φιλοσοφία του Habermas θα ήθελα, αλλά δικαιολογώ τον εαυτό μου πως δεν έχει τον χρόνο να ασχοληθεί σε βάθος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κατ αρχας ελπζω οτι δεν παρεξηγησες την λεξη "κοπος" μια και ηταν γραμμενη εντος εισαγωγικων.
    Εννοειται οτι συζηταω γιατι με ευχαριστει και με ωφελει.
    Μεγαλυτερη αληθεια απο το οτι το προβλημα, οχι μονο της επιτρεπομενης πολυφωνιας αλλα και της ολης πολιτικης δραστηριοτητας ειναι το ποιος κρινει, δεν θα μπορουσες νομιζω να βρεις.
    Αλλα βεβαια αυτο δεν εμποδιζει να φτιαχνουμε θεσμους που πρεπει να κρινουν αυτα τα οποια πρεπει οπωσδηποτε να κριθουν.
    Τα δικαστηρια κρινουν την ενοχη η την αθωωτητα.
    Η βουλη την ορθοτητα των νομων.
    Η κυβερνηση αποφασιζει επι του πρακταιου
    Γενικα οταν κατι πρεπει οπωσδηποτε να κριθει βρισκουμε καποιον να το κρινει.
    Το θεμα ειναι αν πρεπει οπωσδηποτε να υπαρχουν κοινως αποδεκτα και μη συζητησιμα θεματα.
    Αν ας πουμε δεν συμφωνησουμε οτι δεν μπορεις να σκοτωσεις τον γειτονα και να παρεις την ωραια του γυναικα, αλλα το κανουμε θεμα συζητησης, δεν προκειται να στησουμε κοινωνια.
    Ολοι οι νομοι αλλωστε αυτο φιλοδοξουν. Να γινονται δεκτοι ανευ συζητησεως.
    Στους "Νομους" του Πλατωνα επαινειται ενας νομος των Σπαρτιατων που δεν επετρεπε στους νεωτερους να συζητουν για την αξια των νομων.
    Οι νομοι βεβαια, στην ιδανικη τους μορφη, ειναι απορροια της θελησης του λαου που ζει με αυτους.
    Στην ουσια ειναι η θεσμοθετημενη λογοκρισια. Υπαρχουν ομως και αυτα που δεν συμπεριλαμβανονται στο νομο.
    Η δευτερη μεγαλη αληθεια που αναφερεις ειναι οτι οταν ολα μπορουν να συζητηθουν σ ενα περιβαλλον ελευθερου ανταγωνισμου ιδεων, ωφελειται η κοινωνια.
    Τοτε βεβαια τα ορια θα εμπαιναν απο μονα τους.
    Δυστυχως ο ανταγωνισμος των ιδεων που γινεται σε περιβαλλον ελευθερης οικονομιας μονο ελευθερος δεν ειναι μια και εξαρταται απο την κατοχη των ΜΜΕ.
    Ουτε προκειται ποτε να ακουστει η φωνη του πολιτη αν δεν την αναπαραγει η μια και μοναδικη του οργανωση που ειναι το κρατος του.
    Για να γινει ομως αυτο πρεπει οι πολιτες να εχουν μια φωνη. Αν οι ιδεες των μισων ερχονται σε αντιθεση με των αλλων, τι θα κανει το κρατος; Θα μπορουσε να ακουσει τους μεν η τους δε, στην πραγματικοτητα ομως βρισκει την ευκαιρια να κανει τα δικα του. Διαιρει και βασιλευε.
    Δεν εχω βρει καποιον τροπο που να επιτρεπει τον ελευθερο ανταγωνισμο ιδεων.
    Ακομη και αν καποιος μπορουσε να εξασφαλισει ισες ευκαιριες σε ολες τις ιδεες, οι καλες ιδεες πολλες φορες ειναι επιπονες ειτε στην καταννοηση ειτε στην εκτελεση τους με αποτελεσμα να μην γινονται δεκτες απο ατομα που δεν "χανουν" την ωρα τους με σκεψεις.
    Ετσι ο ελευθερος ανταγωνισμος ιδεων μοιαζει με ανταγωνισμο φαστ φουντ με μαγαζι με ειδη υγιεινης διατροφης εξω απο παιδικη χαρα.
    Επομενως ακομη και οι πιο ηλιθιες ιδεες μπορουν να βρουν ανταποκριση αν διαθετουν τα μεσα προβολης και αν δεν "κουραζουν".
    Αυτο αποτελει εμποδιο στην προσπαθεια ενος λαου να διοικησει το κρατος του εφοσον δεν μπορει να συμφωνησει ουτε για τα πιο βασικα, με αποτελεσμα να χρειαζεται καθοδηγητες.
    Τοτε οι καθοδηγητες βαζουν τα δικα τους ορια στο τι επιτρεπεται να συζηταμε, μια και αλλιως δεν μπορει να σταθει κρατος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σημερα ας πουμε δεν επιτρεπεται να συζητουνται "μη δημοκρατικες" μεθοδοι, η να πεις ανεκδοτα που θεωρουνται ρατσιστικα, η να αμφισβητεις το ολοκαυτωμα.
    Ποιος κρινει τι ειναι δημοκρατικο, η ρατσιστικο;
    Οι καθοδηγητες που σκοτωνονται για την ανοχη στην αλλη αποψη και την διαφορετικοτητα.
    Εγω προτεινω να ειμαστε τιμιοι με τους εαυτους μας, ν αναγνωρισουμε την αναγκαιοτητα της λογοκρισιας και να γινει συμφωνα με την θεληση των λαων.
    Ας πω και δυο παραδειγματα για να γινω πιο κατανοητος.
    Το να συζηταμε το ρολο του κρατους ειναι αδιανοητο. Το κρατος ειναι η οργανωση των πολιτων και ειναι υποχρεωμενο να τους προστατευει απο εσωτερικους και εξωτερικους εχθρους.
    Η υπαρξη και μονο ΜΚΟ οπως το ΙΝΚΑ η ο συνηγορος του πολιτη που δειχνουν οτι το κρατος αναθετει σε αλλους τις ευθυνες προστασιας των πολιτων ακομη και εναντιον του ειναι αδιανοητη.
    Αν το κρατος δεν προστατευει τους πολιτες δεν εχει λογο υπαρξης
    Μονο μεσω της "πολυφωνιας" των ΜΜΕ μπορει να δεχτει ο πολιτης να διατηρει ενα κρατος που δεν θεωρει καθηκον του να τον προστατευει..
    Η χωρα ανηκει στο εθνος που την κατοικει και την υπερασπιζει. Κανενας δεν εχει δικαιωμα να την παραχωρει σε αλλους.
    Οταν φυλαγα τα συνορα για να μη μπουν οι Τουρκοι, το εκανα για να αφησω την χωρα στα παιδια μου οπως ο πατερας και ο παπους μου την αφησαν σε μενα.
    Δεν φυλαγα την χωρα για τους Πακιστανους και τους Αφγανους ουτε για τους Γεςρμανους και τους Αμερικανους.
    Αν μπουμε στην λογικη να συζηταμε τετοια πραγματα σε λιγο θα (η μηπως ηδη;) συζητανε για την χωρα μας χωρις εμας.
    Οσο για το ποιος θα κρινει τι επιτρεπεται και τι οχι ελπιζω οτι θα λυθει απο μονο του οταν γινει αποδεκτη η αναγκη υπαρξης οριων.
    Αν δεν λυθει ας ψαξει και κανενας μελλοντικος σχολιαστης. Δεν θα τα κανω ολα μονος μου.

    Θα διαβασω την απαντηση αν υπαρξει και θα τα ξαναπουμε σε αλλη αναρτηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Δεν παρεξήγησα τη λέξη "κόπος" απλώς ήθελα να βεβαιωθώ πως δεν σπαταλώ τον χρόνο σας.
    Στην πολιτική το ιδανικό βρίσκεται στη φρόνηση και τη διορατικότητα του πολιτικού (όχι του πολιτικάντη) και των πολιτών. Ως προϋπόθεση η φρόνηση επιτρέπει τη μεγαλύτερη δυνατή επισκόπηση του οποιουδήποτε πολιτικού θέματος από όλες τις πιθανές θέσεις και απόψεις και αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο ένα θέμα μπορεί να εξεταστεί σφαιρικά και να κριθεί λογικά. Στους αιώνες που ακολούθησαν τον Αριστοτέλη (ο οποίος θεωρούσε τη φρόνηση τη μέγιστη αρετή του πολιτικού ανθρώπου) η λέξη αυτή μετά βίας μνημονεύεται.
    Η ελευθερία δεν βρίσκεται στο εσωτερικό του ανθρώπου, όποια και εάν μπορεί να είναι η έννοια του εσωτερικού, οι επιθυμίες του, ή οι σκέψεις του, ή τα συναισθήματά του. Η ελευθερία βρίσκεται μάλλον στο χώρο μεταξύ των ανθρώπων, στο χώρο όπου οι άνθρωποι υπάρχουν μαζί ως μεμονωμένες προσωπικότητες και όποιος εισέρχεται στο χώρο αυτό είναι ελεύθερος. Είναι σημαντικό να έχουμε συνεχώς κατά νου ότι η ελευθερία του πολιτικού ανθρώπου εξαρτάται από την παρουσία και την ισότητα των άλλων ανθρώπων με τους οποίους συζεί. Η άρνηση αυτής της παραδοχής εκ μέρους του Δυτικού ανθρώπου έχει δημιουργήσει το πρόβλημα της μετανάστευσης. Κατά συνέπεια θα μπορούσαμε να υπερασπίσουμε τα σύνορά μας με αποτελεσματικότερο τρόπο εάν υπερασπιζόμασταν την ελευθερία των άλλων. Από την άλλη όσο περισσότεροι λαοί υπάρχουν στον κόσμο και όσο περισσότεροι λαοί στέκονται σε κάποια ιδιαίτερη σχέση ο ένας με τον άλλο, τόσο πλουσιότερος θα είναι ο κόσμος. Όσο μεγαλύτερη η ομογενοποίηση μέσω των αγορών και της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας τόσο φτωχότερος θα είναι ο κόσμος που ζούμε. Εξίσου, όσο περισσότερες οι οπτικές γωνίες από τις οποίες ένα δεδομένο έθνος βλέπει τον ίδιο κόσμο τόσο πιό ανοικτό και τόσο πιό σημαντικό αυτό το έθνος θα είναι για τον κόσμο. Τα ανθρώπινα όντα -με την πραγματική έννοια του όρου- υφίστανται μόνο όπου υπάρχει κόσμος, και ο κόσμος μπορεί να υπάρξει μόνον εκεί όπου η πολυφωνία της ανθρώπινης φυλής είναι κάτι περισσότερο από τον απλό πολλαπλασιασμό ενός μοναδικού είδους, κάτι περισσότερο από την επικράτηση μιάς οπτικής, μιάς αποκλειστικής γνώμης.
    Γνωρίζουμε εκ πείρας ότι κανείς δεν είναι σε θέση να καταλάβει αντικειμενικά τον κόσμο, να συνειδητοποιήσει την πλήρη του πραγματικότητα μόνος, επειδή ο κόσμος πάντα αποκαλύπτεται σε κάποιον από μία μόνο προοπτική, η οποία αντιστοιχεί στη γωνία από την οποία βλέπει τον κόσμο και καθορίζεται από τη θέση του μέσα σ΄αυτόν. Αν κάποιος ενδιαφέρεται για την εμπειρία του κόσμου όπως είναι "πραγματικά", μπορεί να την αποκτήσει μόνο εάν κατανοήσει τον κόσμο ως μιά κοινή αντίληψη για πολλούς ανθρώπους, στο βαθμό που πολλοί άνθρωποι μπορούν να συζητήσουν και να ανταλλάξουν απόψεις ο ένας ακριβώς απέναντι από τον άλλο. Στους Έλληνες η ιδιωτική ζωή φαινόταν "ηλίθια" ("idiotic") επειδή από αυτό τον τρόπο ζωής έλειπε η ποικιλομορφία και η πολυφωνία που είναι απαραίτητες προκειμένου να αποκτηθεί η εμπειρία του πώς λειτουργούν πραγματικά τα πράγματα γύρω μας.
    Όσον αφορά τον νόμο θα πρέπει να ορίσουμε πως τον εννοούμε. Τον εννοούμε -όπως στις σύγχρονες δυτικές δημοκρατίες- ως μιά συμφωνία, ή ένα συμβόλαιο που επιβάλλεται από ανθρώπους που έχουν στα χέρια τους την εξουσία (συνεπώς και τον πλούτο) ή όπως τον αντιλαμβανόταν ο Ηράκλειτος ως κάτι που καθιστά μια πόλη αναγνωρίσιμη, καθορίζει το χαρακτήρα των κατοίκων της και τους καθιστά διακριτούς από τους κατοίκους όλων των άλλων πόλεων; Στη δεύτερη περίπτωση ο νόμος είναι εκτός πολιτικής σφαίρας.
    Έχετε θίξει πολλά θέματα τα οποία χρειάζονται επί μέρους θεωρήσεις και είναι πολύ δύσκολο να καλυφθούν όλα σε μιά σύντομη απάντηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή