Α) Τὸ φαινόμενο Πούτιν ὡς νέος Ναπολέων. ( ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΠΕΡΙΟΧΗ 73 - ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2014)
Ὅλα τὰ κατεστημένα εἶναι φυσικὸ νὰ μὴν ἐπιθυμοῦν τὴν ἀλλαγὴ ποὺ φέρνει ἡ ῥιζικὴ σκέψη μέσῳ τῆς φιλοσοφίας καὶ ἡ ῥιζικὴ δράση ποὺ ἐκφράζεται μὲ ἀπόλυτη βία καὶ αἷμα. Τὸ ἀρχαιοελληνικὸ πρότυπο ἀρετῆς καὶ ἁρμονίας δύναται νὰ ἐξασφαλισθῇ μόνον μὲ ἀριστοκρατικὴ διακυβέρνηση τῶν ἀρίστων τοῦ πνεύματος ποὺ καθοδηγεῖ τὴν κοινωνία μέσῳ τῆς σχέσεως φιλοσόφου-βασιλέως, κατὰ τὸ πρότυπο τοῦ διδύμου Ἀριστοτέλους-Ἀλεξάνδρου. Ὅταν λείπουν οἱ ἄριστοι, τότε μαίνεται ὁ ταξικὸς πόλεμος καὶ ἡ ἑκάστοτε ἄρχουσα τάξη κλειδώνει τὴν κοινωνία στὴν μετριότητα, ἀφαιρῶντας ἀπὸ τὴν λέξη φιλοσοφία τὸ νόημά της. Ἔτσι ὁμιλεῖ περὶ φιλοσοφίας τῆς ἀγορᾶς καὶ βαφτίζει φιλοσοφία οἱοδήποτε καθημερινὸ πρόγραμμα συμπεριφορᾶς. Ἐπίσης βαφτίζει ἐπανάσταση οἱαδήποτε ἀλλαγὴ τῆς τεχνολογίας ἤ νεωτερισμοῦ ἀποσυνδέοντας τὴν ἔννοια τῆς ἐπαναστάσεως ἀπὸ τὴν βία καὶ ἀντικαθιστῶντας την μὲ τὴν μεταρρύθμιση, δηλαδὴ τὴν ἀνακαίνιση τοῦ ὑπάρχοντος κτιρίου τοῦ Κατεστημένου. Ὅμως οἱ ἱστορικοὶ τῶν ἐπαναστάσεων ποὺ ἐμελέτησαν ἐνδελεχῶς τὶς τρεῖς κορυφαῖες ἐπαναστάσεις, τὴν γαλλική, τὴν μπολσεβικικὴ καὶ τὴν μαοϊκή, ἀνεκάλυψαν τρία βασικὰ στάδια ἀπὸ τὰ ὁποῖα περνοῦν ὑποχρεωτικὰ οἱ γνήσιες αὐτὲς ῥιζικὲς κοινωνικὲς ἀνατροπὲς μέ μέσον τὴν χρησιμοποίηση τοῦ ὄχλου ἀποκαλουμένου λαοῦ (Γαλλικὴ Ἐπανάσταση), τὸ πραξικόπημα (Μπολσεβικικὴ Ἐπανάσταση) ἤ τὸ ἔνοπλο ἀντάρτικο (Μαοϊκὴ Ἐπανάσταση). Τὰ στάδια τῆς ἐπαναστάσεως εἶναι λοιπόν: 1 – Βίαιη αἱματηρὴ ἀνατροπὴ μὲ καθιέρωση νέων νόμων, διότι ἡ ἐπανάσταση ἐξ ὁρισμοῦ δημιουργεῖ δίκαιο, καθαιρεῖ τοὺς προηγουμένους νόμους καὶ καθαρίζει μὲ τρομοκρατία (λαιμητόμος, μαζικὲς σφαγές) τὸ προσωπικὸ καὶ τοὺς συνεργάτες τοῦ πίπτοντος κατεστημένου. 2 - Ἀντίδραση στὴν ἀκραία ἐπαναστατικὴ βία ἀπὸ τοὺς ὠφελημένους τῆς ἐπαναστάσεως ποὺ ἑδραιώνουν τὴν θέση ποὺ ἐξησφάλισαν στὴν ἐξουσία (Θερμιδωριανὴ Ἀντίδραση). 3 - Ἄνοδος στὴν ἐξουσία συγκεντρωτικοῦ μονάρχου ἥρωος (Βοναπαρτισμός) ποὺ ἐπανενώνει τὴν θρυμματισμένη κοινωνία ἀπὸ τὴν ἐπανάσταση γύρω ἀπὸ τὴν ἀπόλυτη ἐξουσία του καὶ τὶς νέες ἐπαναστατικὲς ἀρχές. Γιὰ τὴν Ῥωσία, Λένιν καὶ Στάλιν ὑπῆρξαν οἱ ἐκφραστὲς τῆς πρώτης περιόδου, Χρουστσώβ, Γκορμπατσώβ, Γιέλτσιν, οἱ ἐκφραστὲς τῆς δευτέρας περιόδου, Πούτιν ὁ ἐκφραστὴς τῆς τρίτης περιόδου. Ἡ Κίνα διανύει ἀκόμα τὴν δεύτερη περίοδο. Γιὰ νὰ εἰσέλθη ὁ ἥρωας στὴν τρίτη περίοδο πρέπει νὰ ἔχῃ σχέση ἤ μὲ τὸν στρατὸ ἤ μὲ τὶς μυστικὲς ὑπηρεσίες. Ὁ Βοναπάρτης ὑπῆρξε στρατιωτικός, ὁ Πούτιν ἀξιωματικὸς τῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν. Στὴν τρίτη αὐτὴ περίοδο ὁ ἥρωας ἔχει τὴν τάση νὰ οἰκοδομῇ γύρω του μοναρχικὴ νοοτροπία ἡ ὁποία δύναται νὰ ἐκφρασθῇ εἴτε μὲ συγκρότηση δυναστείας γύρω ἀπὸ τὸ ὄνομά του, εἴτε μὲ καθιέρωση καθαρῆς βασιλείας. Ὁ Πούτιν σαφῶς τείνει πρὸς ἐπάνοδο τοῦ βυζαντινοῦ προτύπου διακυβερνήσεως τῆς Συναλληλίας ἤ Συμφωνίας βασιλέως-φιλοσόφου ποὺ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ἐκφράζεται στὴν σχέση Βασιλέως-Ἐκκλησίας ἔχοντας στὴν κορυφὴ τὸν Θεό, σχηματίζοντας μὲ αὐτὸν τὸ συναλληλικὸ τρίγωνο. Ἐνώπιον τῆς ἀνόδου τοῦ Πούτιν, ὡς νέος Ναπολέων, ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία σὲ πλήρη ἀποσύνθεση ὡς ἀποτυχημένο ἐξ ἀρχῆς κράτος (failed state ἤδη ἀπὸ τὸ 1821) προσδοκᾷ, μὲ τὴν ἐμφάνιση ἑνὸς φιλοσόφου, τύπου Κοραῆ καὶ βασιλέως τύπου Καποδίστρια, στὴν σκιὰ τοῦ Πούτιν, τὴν ἐπανίδρυσῃ ὑπὸ μορφὴν Βυζαντίου στὴν Κωνσταντινούπολη, μίας νέας κρατικῆς δομῆς γιὰ τὸν ἑλληνισμό. Ὁ τσάρος Ἀλέξανδρος Α΄ ὑπῆρξε τὸ 1807 θαυμαστὴς τοῦ Ναπολέοντος προτοῦ τὸν ἐνσωματώσῃ μέσα του καὶ ἀφοῦ τὸν κατέστρεψε ἐνεφανίσθη, ἔχοντας στὸ πλευρό του τὸν Καποδίστρια, ὡς ἀπόλυτος νικητὴς στὸ Συνέδριο τῆς Βιέννης τὸ 1815. Ὁ Μόσκοβος εἶναι σήμερα καὶ πάλι στὶς πύλες τοῦ Αἰγαίου καὶ σύσσωμος ὁ ἑλληνικὸς λαὸς προσεύχεται στὸν Πούτιν μὲ τὴν ἐλπίδα νὰ τοῦ φέρῃ ἕναν νέο Καποδίστρια.
