Ἡ Σοβιετική Ἕνωση τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς.

Ἡ Σοβιετική Ἕνωση τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς.

Τοῦ Δημήτρη Κιτσίκη, Τακτικοῦ μέλους τῆς Καναδικῆς Ἀκαδημίας, καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ὀττάβας, Ἐπιτίμου Προέδρου τοῦ «Ἱδρύματος Δημήτρη Κιτσίκη» ΝΠΔΔ. δημοσιεύθηκε στό τεῦχος 184 τοῦ περιοδικοῦ ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ, Νοέμβριος 2010)

Ἡ «σοβιετική ἕνωση» κρατῶν θα ἐπανέλθει, νομοτελειακά, ἀφοῦ οἱ λόγοι πού τήν ἐγέννησαν ὑφίστανται ἀκόμη. Μπορεῖ ὅμως αὐτή ἡ ἀναμενόμενη Νέα Σοβιετική Ἕνωση να ἔχη χρῶμα ἑλληνικό, ὅπως ἡ προηγούμενη εἶχε χρῶμα ρωσικό;

1789, 1830, 1848, στὴν διάρκεια ἑνὸς αἰῶνος στὴν Γαλλία, ἡ ἀστικὴ ἐπανάσταση ἐξεδηλώθη τρεῖς φορὲς ὥσπου τελικὰ ἐθριάμβευσε ὁ καπιταλιστικὸς φιλελευθερισμός.

1871, 1917, στὴν διάρκεια μισοῦ αἰῶνος ἡ κομμουνιστικὴ ἐπανάσταση στὴν Γαλλία καὶ τὴν Ρωσία ἐξεδηλώθη δύο φορές, ὥσπου τελικὰ ἐθριάμβευσε ἀλλά μόνον γιὰ 72 χρόνια. Ὁ μπολσεβικισμὸς ἡττήθη τό 1989.

α) Τὸ κλειδὶ τῶν ἐπαναστάσεων στὴν καπιταλιστικὴ κοινωνία

Ὁ μέσος ἄνθρωπος ἀγνοεῖ τὸν τρόπο πού λειτουργεῖ ἡ Ἱστορία. Μετὰ ἀπὸ κάθε ἀλλαγὴ δηλώνει ὅτι τὸ παρελθὸν δὲν ἐπιστρέφει... Ὁ βασιλεὺς ἐξεδιώχθη ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα σὲ διάρκεια ἑνὸς αἰῶνος -ἀπὸ τὸ 1862 ἕως τὸ 1967- εἴτε γιὰ νὰ ἀντικατασταθῆ ἀπὸ ἄλλον βασιλέα, εἴτε ἀπὸ ἀντιβασιλέα ἤ πρόεδρο Δημοκρατίας, εἴτε ἀπὸ τὴν γερμανικὴ κατοχή: τὸ 1862,τὸ 1917, τὸ 1922, τὸ 1941 καὶ τό1967, δηλαδὴ πέντε φορές! Καὶ κάθε φορά ὁ Ἕλλην πολίτης ἐδήλωνε πεπεισμένος ὅτι δὲν θὰ ἐπανήρχετο.

Τὸ ἴδιο συμβαίνει μὲ τὰ πολλαπλὰ στρατιωτικὰ πραξικοπήματα ἀπὸ συστάσεως τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους: ὁ μέσος Ἕλλην θεωρεῖ πάντα ὅτι τὸ προηγούμενο εἶναι καὶ τὸ τελευταῖο... Ἡ ἀστική προπαγάνδα στὰ ΜΜΕ, ἀκριβῶς ὅπως ἡ διαφήμιση ἀπορρυπαντικῶν, τὸν ὑποβιβάζει στὴν νηπιακὴ ἡλικία ὅπως ὅταν πείθει «τὴν νοικοκυρὰ» νὰ ἀγοράση σφουγγαρίστρα. Τὸ μόνο πού τοῦ ἔχουν μάθει νὰ παπαγαλίζη εἶναι «ἐλευθερία καὶ δημοκρατία μέσῳ ἐκλογῶν» χωρὶς ποτὲ νὰ τοῦ κάμουν ἐπιστημονικὴ ἀνάλυση τῶν δύο αὐτῶν πολυπλοκοτάτων καὶ δυσνόητων ἐννοιῶν.

Ὅπως καὶ οἱ περιοδικὲς καπιταλιστικὲς οἰκονομικὲς κρίσεις, ἔτσι καὶ οἱ βίαιες πολιτικὲς ἀλλαγὲς εἶναι ὑποχρεωτικὰ περιοδικές, ὅσον καιρὸ τὰ προβλήματα ποὺ τὶς προκαλοῦν δὲν ἔχουν λυθῆ. Ὅμως τὰ ΜΜΕ -πάντα στὴν ὑπηρεσία τοῦ κατεστημένου— ἀποφεύγουν νὰ ἐξηγήσουν τὰ αἴτια αὐτά. Ἡ «ἐλευθερία τῆς ἐνημερώσεως» ὑπῆρξε πάντα μύθος γιὰ τὸν μέσο πολίτη. Ἔτσι ὅταν τὸ 1974, ἐπανῆλθε τὸ σάπιο καπιταλιστικὸ καθεστὼς τοῦ 1967 - ἀκόμη πιὸ σάπιο ἀπὸ τὸ πρὸ τῆς ἑπταετίας, ἐφ' ὅσον εἶχαν περάσει ἑπτὰ χρόνια, ὄχι στὸν γύψο καὶ τὸ ψυγεῖο ἀλλά στὴν ἀφόρητη μπόχα τῶν Παρισίων καὶ τοῦ Λονδίνου— οἱ ἐπανακάμψαντες ἐμιγκρὲδες ἔπεισαν τὸν ἀφελῆ λαὸ ὅτι ἔπρεπε νὰ πανηγυρίση διότι εἶχε ἐπιστρέψει ἡ δημοκρατία καὶ ἡ ἐλευθερία, καὶ νὰ τοὺς ξαναψηφίσουν γιὰ νὰ τοὺς τοποθετήσουν καὶ πάλι στὴν Βουλή.

Ἑλληνίδες κομμουνίστριες στήν ἐξορία το 1930, ἐπί Ἐλευθερίου Βενιζέλου

Ἕνα πρόσθετο ὅπλο στὴν προπαγανδιστικὴ φαρέτρα τῶν φιλελευθέρων ποὺ εἶχε χρησιμοποιήσει κατὰ κόρον ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος ὅταν εἶχε ἐπιβάλλει τὸ 1929 τὸ ἐπαίσχυντο ἰδιώνυμο, εἶναι τὸ ἁπλοϊκὸ ἐπιχείρημα ὅτι ὡραῖος ὁ κομμουνισμός, ὅλοι κομμουνιστὲς εἴμεθα, ἀλλά τὸ κομμουνιστικὸ κόμμα εἶναι δογματικό, ἀπηρχαιωμένο καὶ παρουσιάζει ἀνεφάρμοστες λύσεις. Ὁ μέσος πολίτης εὔκολα πιστεύει τέτοιους ἀφορισμούς, ἐφ' ὅσον ποτὲ δὲν ἔχει διαβάσει, πόσῳ μᾶλλον μελετήσει, ἐπιστημονικὰ ἐπαναστατικὰ κοινωνιολογικὰ κείμενα.

Τὸ πρῶτο συμπέρασμα στὸ ὁποῖο συνεπῶς πρέπει νὰ καταλήξουμε, εἶναι ὅτι ὅλα ἐπαναλαμβάνονται, τίποτα δὲν εἶναι χαμένο καὶ ὅτι ὑποχρεωτικὰ ἡ Σοβιετικὴ Ἕνωση θὰ ἐπανέλθη ὑπὸ κάποια μορφή!

β) Ὑπὸ ποία μορφὴ θὰ ἐπανέλθη ἡ Σοβιετικὴ Ἕνωση;

Σοβιετικὴ Ἕνωση εἶναι ἡ συνομοσπονδία τῶν κομμουνιστικῶν κρατῶν τοῦ πλανήτου. Στὴν πρώην ΕΣΣΔ (Ἕνωση Σοβιετικῶν Σοσιαλιστικῶν Δημοκρατιῶν), πού ὑπῆρξε ἀπὸ τὸ 1922 ἕως τὸ 1991 προσχωροῦσε οἰκειοθελῶς οἱαδήποτε χώρα τοῦ πλανήτου ἐγένετο κομμουνιστική. Θὰ ἠδύνατο νὰ ἐνταχθῆ καὶ ἡ Ἑλλάς. Ὑπὸ τὴν ἔννοια αὐτὴ ἡ ΕΣΣΔ δὲν ἦταν ἡ Ρωσία.

Βεβαίως ἀποτελεῖ προσωπικὴ ἐπιτυχία ἑνὸς Ρώσου, τοῦ Λένιν, τὸ ὅτι ἡ Σοβιετικὴ Ἕνωση ἱδρύθη μὲ πρωτοβουλία τῆς Ρωσίας. Ἡ ἰδέα ὅμως τῆς ΕΣΣΔ δὲν εἶναι ὑποχρεωτικὰ συνδεδεμένη μὲ τὴν Ρωσία. Θὰ ἠδύνατο νὰ ἐπανασυνταχθῆ γύρω ἀπὸ μία ἄλλη χώρα τοῦ πλανήτου — καὶ γιατί ὄχι τὴν Ἑλλάδα...

Ἡ Σοβιετικὴ Ἕνωση θὰ ἐπανέλθη ὑποχρεωτικὰ ἐφ' ὅσον τὰ προβλήματα πού τὴν ὤθησαν νὰ ἱδρυθῆ, ἐπανῆλθαν μετὰ τὴν κατάρρευσή της. Ἡ κατάρρευση της ἐπῆλθε λόγῳ τῆς ἐσωτερικῆς προδοσίας μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Στάλιν τὸ 1953, μὲ αἰχμὴ τοῦ δόρατος τῆς προδοσίας τὸν χρουστσεβισμό. Ἐπῆλθε ἐπίσης ὡς ἀμερικανικὴ νίκη στὸν Ψυχρὸ Πόλεμο.

Ἐὰν ὁ Στάλιν δὲν εἶχε πεθάνει προώρως, στὰ 74 του χρόνια, καὶ εἶχε ζήσει ἀκόμη δέκα μὲ δέκα πέντε χρόνια εἶναι πιθανὸν νὰ εἶχε κερδίσει τὸν Ψυχρὸ Πόλεμο καὶ νὰ εἶχε καταρρεύσει τὸ καπιταλιστικὸ καθεστὼς τῶν ΗΠΑ καὶ κατ' ἐπέκτασιν ὁλοκλήρου τῆς Δύσεως. Χαρακτηριστικὸ γεγονὸς εἶναι ὅτι μόλις 4 χρόνια μετὰ τὸν φυσικὸ θάνατο τοῦ Στάλιν (ἤ τὴν δολοφονία του) τὸ τιτάνιο ἔργο του ἐπιβεβαιώθη μὲ τὴν ἐπιτυχῆ ἐκτόξευση τοῦ πρώτου διαστημικοῦ ἀντικειμένου, τοῦ Σπούτνικ, στὶς 4 Ὀκτωβρίου 1957. Ἕνα χρόνο ἐνωρίτερα ὁ ἀγρότης Χρουστσὼβ ἐκάρφωνε τὸν πρώην εὐεργέτη του, ποὺ ὑπῆρξε ὁ Στάλιν, παρουσιάζοντας τον ὡς μέθυσο τύραννο, ἐπιβεβαιώνοντας ἔτσι τὴν μόνιμη ἐπιφυλακτικότητα τῶν κομμουνιστῶν πρὸς τοὺς ἀγρότες.

Φυσικά, ὁ Σπούτνικ ἦταν ἐξ ὁλοκλήρου ἐπίτευγμα τῆς σταλινικῆς ἐποχῆς, ἐν μέσῳ πλήρους τεχνολογικῆς ἀποτυχίας ἐκείνης τῆς ἐποχῆς τῶν Ἀμερικανῶν, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶχαν κατορθώσει νὰ φέρουν εἰς πέρας τὸ ἰδικὸ τους διαστημικὸ πρόγραμμα Project Vanguard. Ἡ παγκόσμια Κοινὴ Γνώμη ἀνεγνώριζε ὅτι μία σοσιαλιστικὴ χώρα, πού σὲ ἐλάχιστο χρόνο εἶχε ἐπιτύχει νὰ ξεπεράση τὶς ΗΠΑ, αὐτὴ ἡ χώρα ἔπρεπε νὰ ἔχη ἕνα ἀνώτερο κοινωνικὸ σύστημα ποὺ εἶχε ἀντέξει στὴν διπλὴ ὁλομέτωπη ἐπίθεση τοῦ Γ' Ράϊχ καὶ τῆς ψυχροπολεμικῆς Δύσεως.

Κατόπιν μάλιστα τῆς φοβερῆς ἀφαιμάξεως τοῦ Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου ποὺ εἶχε ὑποστῆ ἡ Σοβιετικὴ Ἔνωση— στὴν διάρκεια τοῦ ὁποίου ἡ Ἀμερική, μὲ συγκριτικὰ ἐλάχιστες ἀπώλειες, εἶχε πλουτίσει κατακτώντας τὴν πρώτη θέση μεταξὺ τῶν καπιταλιστικῶν χωρῶν...

Συνεπῶς, ἕνα ἀποδεδειγμένο ἀνώτερο κοινωνικὸ σύστημα ἀπὸ τὸν καπιταλισμό, πού ἦταν ὁ ὑπαρκτὸς σοσιαλισμός, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ κατεποντίσθη γιὰ πάντα κατόπιν μίας χαμένης μάχης, τὸ 1989. Λογικὸ εἶναι ἡ Σοβιετικὴ Ἕνωση νὰ ἐπανασυσταθῆ ἂν καὶ τὸ ἐρώτημα εἶναι πῶς καὶ ἀπὸ ποία χώρα;

γ) Δύναται ἡ Ἑλλάς νὰ πάρη τὴν σκυτάλη;

Ἀπὸ πρώτης ὄψεως ἡ ἐρώτηση αὐτή φαίνεται φαιδρή. Τὸ «ἁμαρτωλὸ» ἑλλαδικὸ κράτος εἶναι δυνατὸν νὰ οἰκοδόμηση τὸν μελλοντικὸ γίγαντα τοῦ πλανήτου;

Ὡστόσο, ἀπὸ τὸν Χριστὸ ἕως τὸν Μάο ἔχει ἀποδειχθῆ ὅτι ἡ πίστις μετακινεῖ πελώρια βουνά. Ἡ μοιρολατρεία εἶναι χαρακτηριστικὸ τῶν παρηκμασμένων καὶ οὐδεὶς λαὸς δὲν δικαιολογεῖται νὰ παρατείνη τὴν ζωή του στὴν ἀφασία, πόσῳ μᾶλλον ὅταν πρόκειται γιὰ ἕναν λαὸ πού διαβιεῖ στὸν ὀμφαλὸ τοῦ πολιτισμοῦ καὶ πού ἔζησε τὴν θαυματουργὴ ἐποποιία τοῦ ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Ἂς ἐπικεντρώσουμε λοιπὸν τὴν προσοχή μας ἐπάνω στὸ πρόβλημά τοῦ... τετραγωνισμοῦ τοῦ κύκλου, μὲ τὴν πεποίθηση ὅτι ἡ ἀπόλυτη πίστη μετακινεῖ καὶ τὰ βουνά!

δ) οἱ προϋποθέσεις γιὰ τὴν βιαία ἀνατροπὴ τοῦ καπιταλισμοῦ

Πρῶτα χρειάζεται ὁ λαός. Χωρὶς μαζικὸ κίνημα, τίποτα δὲν εἶναι ἐφικτό. Τὸ ἀντάρτικο πόλεων δύναται νὰ ἐντυπωσιάζη, διότι θεωρητικὰ προσπαθεῖ νὰ τιμωρήση τοὺς διαφθορεῖς τῆς κοινωνίας μας, ἀλλά ποτὲ στὴν Ἱστορία ἡ ἀναρχικὴ ἀτομικὴ δράση δὲν ἐπέφερε τὴν πτώση τοῦ συστήματος. Ἀντιθέτως ἐχρησιμοποιήθη ἀπό τους ὑποστηρικτὲς τοῦ κατεστημένου ὡς δικαιολογία γιὰ τὴν ἐγκατάσταση δικτατορίας πού ἐθωράκιζε τὰ κεκτημένα τους. Παράδειγμα, τὰ πέντε τελευταῖα χρόνια τῆς δεκαετίας τοῦ 1970, ἡ Τουρκία ἐσείετο ἀπὸ τὴν ἐπαναστατικὴ δράση τῶν ἀναρχικῶν ὁμάδων. Οἱ πολιτικὲς ἐκτελέσεις ἐπολλαπλασιάζοντο. Καὶ ὅμως οἱ Ἀρχὲς ἄφηναν τὰ πράγματα νὰ βαίνουν πρὸς τὸ χειρότερο! Δὲν ἔπαιρναν ἀποφασιστικὰ μέτρα. Γιατί; Διότι ἤθελαν ὁ μέσος πολίτης, ἐξ ὁρισμοῦ «συντηρητικὸς οἰκογενειάρχης», νὰ ἀγανάκτηση κατὰ τῶν πράξεων τῶν ἀνταρτῶν πόλεων καὶ νὰ ἀποδεχθῆ ὡς ἀπελευθέρωση τὴν κήρυξη τῆς δικτατορίας. Αὐτὸ ἐπραγματοποιήθη ἀπὸ τὸν στρατηγὸ Ἐβρὲν τὸ 1980. Μέχρι τότε, οἱ ἐφημερίδες ἐπαρακάλουν τὸν στρατὸ νὰ ἐπέμβη γιὰ νὰ σταματήση τὸ κακό. Ἡ ἀπάντηση ὅμως τοῦ κατεστημένου ἦτο: «Ἀφήσατε νὰ χειροτερεύσουν τὰ πράγματα. Δὲν εἶναι ἀκόμη καιρός»!

Ὁ Λένιν ἦτο μεγάλος ὀργανωτής. Χωρὶς αὐτὸν ἡ κατάληψη τῆς ἀρχῆς ἀπό τους μπολσεβίκους δὲν θὰ ἦτο δυνατή. Ἡ βασική του ἰδέα ἦταν: μαζικὸ κίνημα σφικτὰ πλαισιωμένο μὲ στρατιωτικὴ πειθαρχία ἀπὸ ἕνα κόμμα, τὸ μπολσεβικικό, πού ἔπαιζε τὸν ρόλο τῆς ἐμπροσθοφυλακῆς τοῦ μαζικοῦ κινήματος, περιμένοντας τὴν σπίθα (iskra) πού θὰ ἔβαζε φωτιὰ στὸ κατεστημένο.

Ἴσκρα ὠνομάσθη, τὴν 1η Δεκεμβρίου 1900 στὴν Στουτγάρδη, ἡ ρωσικὴ ἐφημερίδα τοῦ Λένιν, μέχρι τὸ 1903, μὲ τὸ γνωμικό: « Ἢζ ἠσκρὴ βοζγκορήτσα πλάμια», δηλαδή, «ἀπὸ τὴν σπίθα ἔρχεται ἡ φωτιά».

Ὁ λαὸς ἀπὸ μόνος του δὲν δύναται νὰ ἐπιτύχη ἐπανάσταση. Χρειάζεται ἀπαραιτήτως ὄχι ἁπλῶς ὁ ἡγέτης, ἀλλά ὁ ἥρωας. (Βλέπε τὸ ὑπὸ ἔκδοσιν βιβλίο μου, Περὶ ἡρώων: Οἱ ἥρωες καὶ ἡ σημασία τους γιὰ τὸν σύγχρονο ἑλληνισμό, Ἡρόδοτος, 2010). Ἡ θεωρητικὴ διαμάχη ἐπὶ τοῦ θέματος ἐὰν ὁ ἥρως κάνει τὴν ἐπανάσταση ἤ ὁ λαὸς ὁμοιάζει μὲ τὸ αὐγὸ τοῦ Κολόμβου. Ὁ ἕνας δὲν κάνει χωρὶς τὸν ἄλλο. Φυσικὰ καί ὁ Λένιν δὲν θὰ ἠδύνατο νὰ στερέωση τὴν ἐπανάσταση χωρὶς τὸν λαό, ἔστω καί ἂν εἶχε ἐπιτύχει με τό πραξικόπημα τῆς νύκτας τῆς 24ης πρὸς 25η Ὀκτωβρίου 1917 (μὲ τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο) νὰ καταλάβη τὴν ἀρχή. Αὐτὸ εἶναι καθοριστικὸ μάθημα γιὰ τοὺς ἀντάρτες πόλεων ποὺ δροῦν πάντα μὲ ἐλαχίστους ἀγωνιστές… Τὸ μπολσεβικικὸ πραξικόπημα ἐχρησιμοποιήθη ἀργότερα ὡς μοντέλο, π.χ. ἀπὸ τὸν Παπαδόπουλο τὸ 1967.

Βεβαίως ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι τρόποι καταλήψεως τῆς ἐξουσίας. Συγκεκριμένα, ὑπάρχουν ἄλλοι τρεῖς:

α) το προνουντσιαμιέντο, κατὰ τὸ πρότυπό τοῦ κινήματος τοῦ 1909 στὸ Γουδί: Οἱ ἐξεγερθέντες ἔνοπλοι, στὲλνουν τελεσίγραφο στὴν κυβέρνηση νὰ πραγματοποιήσουν τὰ αἰτήματα τους ἐντὸς ὡρῶν διαφορετικὰ θὰ πάρουν τὴν ἀρχὴ μὲ τὴν βία.'

β) Οἱ ἐξεγερθέντες παίρνουν τὰ βουνὰ καὶ μὲ τὴν βοήθεια τοῦ πληθυσμοῦ τῆς ὑπαίθρου ὀργανώνουν στρατὸ ἀνταρτῶν μὲ τὸν ὁποῖο εἰσβάλουν στὴν πρωτεύουσα καὶ καταλαμβάνουν τὴν ἀρχή. Ἔχουμε πολλαπλὰ πρότυπα γιὰ τὸν τρόπο αὐτὸ καταλήψεως τῆς ἀρχῆς, μέ πρῶτο τὸ ἐγχείρημα τοῦ Ἄρη Βελουχιώτη καὶ τοῦ ΕΛΑΣ, ποὺ ἐξαιτίας, τῶν λαθῶν τοῦ Δεκεμβρίου 1944, ἄφησαν τὴν ἐξουσία νὰ τοὺς γλιστρίσει ἀπὸ τὰ χέρια καί νὰ τὴν ἁρπάξουν οἱ συνεργαζόμενοι μὲ τὸν ἀγγλικὸ στρατὸ κατοχῆς. Ἔχουμε βεβαίως καὶ ἐπιτυχημένα πρότυπα ὅπως τοῦ Μάο, τοῦ Τίτο καί ἰδίως τοῦ Κάστρο στὴν μικρὴ Κούβα.

γ) Οἱ ἐξεγερθέντες χρησιμοποιοῦν τίς λαοθάλασσες στὴν πρωτεύουσα. Αὐτὸ προσεπάθησε νὰ κάνη τὸ ΚΚΕ τὸν Δεκέμβρη τοῦ 1944, ἀλλὰ ἀπέτυχε διότι δὲν εἶχε κατέβει στοὺς δρόμους βαριὰ ὁπλισμένο, ὅπως θὰ ἔπρεπε γιὰ νὰ ἐξουδετερώσει ἀμέσως τὸν Γεώργιο Παπανδρέου τὸν πρεσβύτερο, συνεργάτη τῶν ἀγγλικῶν στρατευμάτων κατοχῆς, ἐνῷ ὁ στρατὸς τοῦ ΕΛΑΣ θὰ παρέμενε ἀήττητος στὰ βουνὰ ἀντὶ νὰ ἐμπλακῆ σὲ ὁδομαχίες μέσα στὴν πρωτεύουσα.

Ἀντιθέτως, τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1979 τὸ μοντέλο αὐτό ἐπέτυχε στὴν Τεχεράνη καὶ ἐπέβαλε τὸ λαϊκὸ καθεστώς Χομεϊνί.

Ὁ στρατὸς καὶ ὁ ὁπλισμένος λαὸς εἶναι τὸ κλειδὶ τῆς ἐπιτυχίας τέτοιων ἐγχειρημάτων. Δὲν εἶναι δυνατὸν δέκα ἄνθρωποι καὶ εἴκοσι ὅπλα τῶν ἀνταρτῶν πόλεων, ὄχι μόνον νὰ πάρουν τὴν ἐξουσία ἀλλά οὔτε καν νὰ προκαλέσουν σοβαρὴ ζημιὰ στὸ κατεστημένο. Ἀντιθέτως, δύνανται νὰ δώσουν μία καλὴ δικαιολογία στὸ ἀστικὸ κράτος γιὰ νὰ ἀπαγορεύσουν τὸ λαϊκὸ κίνημα, νὰ ἐπιβάλουν τὴν «δικτατορία τῶν στρατηγῶν» καὶ νὰ βουλιάξουν τὴν Ἑλλάδα σὲ τόνους αἵματος κατὰ τὸ πρότυπό τοῦ Σουχάρτο στὴν Ἰνδονησία (ἔσφαξε κατὰ ὁμολογία τῆς CIA, 500.000 ἀνθρώπους) καὶ τοῦ Πινοσέτ στὴν Χιλὴ (ἐκτὸς τῶν χιλιάδων σφαχθέντων ὑπέβαλλε σὲ βασανιστήρια 35.000 ἄτομα, μαζὶ καί παιδιά).

Νὰ θυμηθοῦμε ἐδῶ τὸν Ἀλέξανδρο Οὐλιάνοβ, τὸν μεγαλύτερο ἀδελφό τοῦ Λένιν (1866 -1887). Ἦταν ἄριστος μαθητής, μὲ χρυσὸ μετάλλιο ὡς ἀπόφοιτος λυκείου καὶ δεύτερο χρυσὸ μετάλλιο ὡς πτυχιοῦχος στὴν Ζωολογία, τοῦ πανεπιστημίου τῆς Ἁγίας Πετρουπόλεως. Τὸ 1886, ἡ ταραγμένη ἀπὸ τὴν κοινωνικὴ ἀδικία ψυχή του, ποὺ ἔβλεπε γύρω, ἂν καὶ ἀπὸ εὐκατάστατη οἰκογένεια διανοουμένων καὶ δημοσίων λειτουργῶν (ὁ πατέρας του ἦταν βασιλικὸς καὶ ὁ τσάρος, τὸ 1882 τοῦ εἶχε δώσει τίτλο εὐγενίας), τὸν ὤθησε νὰ γίνη μέλος μίας «τρομοκρατικῆς σέχτας». Ἡ σέχτα ἠθέλησε νὰ κτυπήση στὴν κορυφή: ἑτοίμασε τὴν δολοφονία τοῦ Τσάρου Ἀλεξάνδρου Γ'. Τὴν 1η Μαρτίου 1887,τὴν ἡμέρα τῆς ἕκτης ἐπετείου τῆς δολοφονίας τοῦ τσάρου Ἀλεξάνδρου Β', ἡ ἀστυνομία τοὺς ἐπρόλαβε. Ὁ Ἀλέξανδρος, ὁ ἐμπνευστὴς τῆς σέχτας καὶ ὁ χημικὸς ποὺ κατεσκεύαζε τὶς βόμβες, συνελήφθη καὶ ἀπηγχονίσθη στὶς 8 Μαΐου 1887. Ἦταν 21 ἐτῶν.

Ὁ Λένιν, ἀριστοῦχος καί αὐτὸς στὰ ἑλληνικὰ καὶ στὰ λατινικά, γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ Ἀλέξανδρος ἀπετέλει τὸ πρότυπο πρὸς μίμησιν, ἐκατάλαβε πώς ὅσους τσάρους καί ἐὰν ἔσκοτωνε, ὁ ἕνας θὰ ἀντεκαθίστατο ἀπὸ ἄλλον, χωρὶς ἡ ἐπανάσταση νὰ δυνηθῆ νὰ θριάμβευση. Ὁ ἀναρχισμὸς καὶ ἡ ἀτομικὴ τρομοκρατία ἐνέχουν τὴν ρομαντικότητα τῆς πράξεως, ἀλλά εἶναι ἀναποτελεσματικοὶ .

Ὑπάρχει ὅμως ἕνα δίδαγμα ποὺ μᾶς δίδει τὸ κομμουνιστικὸ μαζικὸ κίνημα. Ἐὰν ἀπομακρυνθοῦν μερικὰ πρόβατα ἀπὸ τὸ πολυπληθὲς ποίμνιο, ἐπειδὴ ἐτσακώθησαν μὲ ἄλλα ἤ ἐπειδὴ δὲν συμφωνοῦν μὲ τὴν αὐταρχικότητα τοῦ ποιμενάρχου, θὰ περιπλανηθοῦν στὴν ἄκρη τοῦ γκρεμοῦ καὶ τὸ βράδυ θὰ καραδοκεῖ ὁ λύκος τοῦ καπιταλισμοῦ μὲ τὰ ὄργανα ἀσφαλείας του.

Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, τὸ FBI, μετὰ τὸν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, διέλυσε τὸ κομμουνιστικὸ κόμμα τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν. Ὅταν συνήρχετο ἡ κεντρικὴ ἐπιτροπὴ τοῦ κόμματος οὐδεὶς ἐγνώριζε ποῖα μέλη ἦσαν πράκτορες τῆς ἀστυνομίας καί ποῖα ὄχι. Γιὰ νὰ ἀποφευχθῆ ἡ ἀποξένωση ἑνὸς προβάτου ἀπὸ τὸ ποίμνιο μὲ κίνδυνο νὰ λαδωθῆ ἤ νὰ φαγωθῆ ἀπὸ τὸν λύκο, τὸ κομμονιστικὸ κόμμα συνηθίζει νὰ στέλνη πάντα δύο τουλάχιστον συντρόφους σὲ μία συνάντηση μὲ μὴ μέλος τοῦ κόμματος. Ὁ ἕνας σύντροφος παρακολουθεῖ τὸν ἄλλο.

Τὸ 2009, χάρις στὴν γενική του γραμματέα, Ἀλέκα Παπαρρήγα, τὸ ΚΚΕ ἐπέστρεψε στὴν ἐπαναστατική του παράδοση, ἀπεκατέστησε τὸν Στάλιν καὶ ἀκολουθεῖ πλέον πιστὰ τὸν μαρξισμὸ λενινισμό, ἐν μέσῳ μίας εὐρωπαϊκῆς ἰδεολογικῆς ἐρήμου σοσιαλδημοκρατικοποιήσεως, ὀππορτουνισμοῦ, προδοσιῶν καὶ συνεργασίας μὲ τὸ ἀστικὸ κράτος.

Τὸ ΚΚΕ ἐπιζητεῖ τὴν βιαία ἀνατροπὴ τοῦ καπιταλισμοῦ, ἀκολουθώντας τὴν παράδοση τοῦ ἡρωικοῦ Ὄκτώβρη τοῦ 1917, μέσῳ τοῦ μαζικοῦ κινήματος, γι' αὐτὸ καὶ δέχεται ἀνελλιπῶς τὴν κριτικὴ τῶν κουλτουριαραίων τοῦ Κολωνακίου ὅτι εἶναι δογματικό, δεινοσαυρικό, ἀποστεωμένο καὶ ὅτι ὑποστηρίζει ὅ,τι πιὸ ἀναποτελεσματικὸ (δημοσία παιδεία, δημοσιοϋπαλληλίκι κ.λπ.) στὴν σημερινὴ παρηκμασμένη κοινωνία.

Ἀντιθέτως ὁ Γιῶργος Παπανδρέου ὁ νεώτερος, χωρὶς δογματισμό, προσπαθεῖ νὰ ἐκσυγχρονίση καί νὰ νοικοκυρεύση τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία γιὰ νὰ τὴν βγάλη ἀπὸ τὴν τριτοκοσμικότητα. Ἀλλά ὁ ΓΑΠ σωστὰ δρᾶ ἐφ' ὅσον δὲν εἶναι ἐπαναστάτης καὶ ἁπλῶς προσπαθεῖ νὰ μετατρέψη τὴν Ἑλλάδα σὲ μία σύγχρονη καπιταλιστικὴ κοινωνία. Δηλαδὴ ὁ ΓΑΠ εἶναι καλὸς γιὰ τὴν ἀστικὴ τάξη καὶ τὸ ΚΚΕ καλὸ γιὰ τὴν ἀνατροπή της.

Τὸ λαϊκὸ κίνημα στὴν Ἑλλάδα πάσχει ἀπὸ ἔλλειψη ἡρώων. Ὁ ἑλληνικὸς λαὸς ἐδημιούργησε ἥρωες στὸ παρελθὸν καὶ θὰ δημιουργήση ἄλλους στὸ μέλλον. Ἀλλά ἡ ἐμφάνιση ἐπιτυχημένων ἡρώων εἶναι σπάνιο φαινόμενο. Ἴσως ἕνας γιὰ κάθε χώρα καὶ γιὰ κάθε ἑκατὸ χρόνια! Ὁ νοῦς μας στρέφεται μὲ νοσταλγία σὲ ἕναν αὐθεντικὸ ἀδικοχαμένο ἥρωα πού ἐπρόφθασε νὰ δράση καὶ νὰ δημιουργήση ἕναν ἡρωικὸ κόκκινο στρατό: τὸν ΕΛΑΣ. Αὐτὸς ἦταν ὁ Ἄρης Βελουχιώτης. Ἕνας ἄλλος, ὁ Νῖκος Μπελογιάννης, δὲν ἐπρόφθασε νὰ δράση.

Παιδιὰ τοῦ ἀντάρτικου πόλεων, ἐὰν εἰσέλθετε στὴν κομμουνιστικὴ νεολαία τῆς Ἑλλάδος, τὴν ΚΝΕ, ἴσως ἕνας ἀπὸ ἐσᾶς νὰ ἀναδειχθῆ, μέσῳ τοῦ μαζικοῦ κινήματος, ὁ ἀπαραίτητος ἡγέτης γιὰ νὰ θανάτωση τὸ σάπιο ἑλληνικὸ καπιταλιστικὸ καθεστώς.

Ἡ ΚΝΕ καί τὸ ΚΚΕ δὲν ὑποστηρίζουν τὸν κοινοβουλευτισμό. Ἁπλῶς χρησιμοποιοῦν τὴν Βουλὴ ὡς ντουντούκα γιὰ νὰ προπαγανδίσουν τίς κομμουνιστικὲς θέσεις... Ὁ Λένιν, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ μπολσεβίκοι εἶχαν 300 ἀντιπροσώπους στὰ Σοβιὲτ (στοὺς 670) καὶ σχεδὸν 100 ἐσέρους (SR) ποὸ ὑπεστήριζαν τὴν πτώση τῆς κυβερνήσεως Κερένσκι, δὲν ἐπερίμενε τὴν σύγκλιση τοῦ Β' πανρωσικοῦ συνεδρίου τῶν Σοβιὲτ πού θὰ συνήρχετο στὶς 25 Ὀκτωβρίου/7 Νοεμβρίου 1917. Ἔκαμε τὸ πραξικόπημα μίαν ἥμερα πρίν...

Πρωτομαγιά στήν Κωνσταντινούπολη. Ὁ χῶρος τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς παραμένει εὐαίσθητος στά ἀριστερά ἰδεώδη.

ε) Γιατί πρωτεύει ἡ συγκρότηση συνομοσπονδίας τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς.

Τὸ κομμουνιστικὸ σύστημα εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ διεθνιστικό. Ὑπῆρξε ὄντως μία ἐποχὴ ὅπου ὁ ἐθνικισμὸς ἠδύνατο τὸ νὰ χρησιμοποιηθῆ ὡς φράγμα κατὰ τοῦ καπιταλιστικοῦ ἰμπεριαλισμοῦ. Ἐξ οὗ καὶ ἡ ὑποστήριξη πού ἐδίδετο ἀπὸ τὸ κομμουνιστικὸ κόμμα στὸν ἀποκαλούμενο ἐθνικὸ καπιταλισμό, τὰ συμφέροντα τοῦ ὁποίου εὐρίσκοντο σὲ σύγκρουση μὲ τὸν διεθνῆ δυτικὸ καπιταλισμὸ καὶ τοὺς ἐγχώριους κομπραδόρους τους.

Ἔτσι στὴν αὐτοκρατορικὴ Κίνα καὶ στὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία ἡ ἧττα τῆς ἐθνικῆς ἀστικῆς τάξεως προῆλθε ἀπὸ τὴν βίαιη ἁρπαγή, στὸ δεύτερο ἥμισυ τοῦ ΙΘ' (19^ου) αἰῶνος, τῆς οἰκονομίας τῶν δύο αὐτῶν χωρῶν ἀπὸ τὸ δυτικὸ κεφάλαιο. Ἡ ἄνοδος τοῦ ἐθνικισμοῦ στὴν Ὀθωμανία καὶ τὴν Κίνα προσεπάθησε νὰ σταματήση τὴν ἰμπεριαλιστικὴ πλημμυρίδα.

Μετὰ ὅμως τὸ 1898 καὶ τὴν πλήρη ἐπικράτηση τοῦ ἰμπεριαλισμοῦ (ἔτσι ὅπως ἀνέλυσε τὸ φαινόμενο ὁ Λένιν, πρόκειται γιὰ αὐτὸ ποὺ ὀνομάζουμε σήμερα "παγκοσμισμός"), ὁ ἐθνικισμὸς ἔγινε ἐργαλεῖο στὰ χέρια τῶν παγκοσμιστῶν! Τὸν χρησιμοποιοῦν καὶ τὸν ἐξάπτουν γιὰ νὰ τριχοτομήσουν τὰ ἔθνη σὲ ὅλο καὶ πιὸ μικρὰ ἀνίσχυρα κράτη, γιὰ νὰ δύνανται πλήρως νὰ ἐλέγχουν τὸν πλανήτη.

Συνεπῶς, ἕνας τρόπος ἀμύνης τῶν καταπιεσμένων ἐθνῶν εἶναι νὰ συσπειρωθοῦν σὲ ὅσο μεγαλύτερα κρατικὰ σύνολα (grands ensembles, κατὰ τὴν ἔκφραση τοῦ στρατηγοῦ ντὲ Γκὼλ) ὥστε νὰ ἰσχυροποιήσουν τὰ μέλη τους, ξεχνώντας τίς ἐθνικιστικὲς φοβίες - φὲρ’ εἰπεῖν τῶν Ἑλλήνων κατὰ τῶν Βουλγάρων καί τανάπαλιν. Αὐτὴ ἡ προσπάθεια εἶχε ἤδη ξεκινήσει στὶς τριτοκοσμικὲς καπιταλιστικὲς χῶρες τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς στὸν μεσοπόλεμο μὲ τὴν πολιτικὴ τῆς Βαλκανικῆς Ἑνώσεως καὶ τοῦ Ἑλληνοτουρκισμοῦ, παρὰ τὴν ἀκόμη πολὺ ἔντονη ἀτμὸσφαιρα ἐθνικισμοῦ.

Σήμερα πού ὁ ἐθνικισμὸς ἔχει πλέον ἀναφανδὸν περάσει στὰ χέρια τῶν ἰμπεριαλιστῶν, ἡ κατασκευὴ ἀπὸ τοὺς τελευταίους αὐτονόμων κρατιδίων ὅπως τὸ Κουβέιτ, τὰ ἑπτὰ κρατίδια τῶν Ἐμιράτων (ἔστω καί συνομοσπονδοποιημένα), τὸ Κοσσυφοπέδιο, τὸ τουρκοκυπριακὸ κρατίδιο, τὸ παλαιστινιακό, τὸ κουρδικὸ καί τις προσπάθειες συγκροτήσεως θρακικοῦ κρατιδίου, ἴσως καὶ αὐτονόμου Κρήτης- μὲ διαμελισμὸ τῶν ἤδη ὑπαρχόντων μικρῶν κρατῶν, μὲ τὴν ἀνεξαρτητοποίηση μετὰ τὴν πτώση τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ τῶν κρατιδίων τοῦ Καυκάσου καὶ τὸν πολλαπλασιάμο τῶν κρατιδίων στὴν διαλυμένη Γιοογκοσλαύια, γίνεται ἐπιτακτικὴ ἡ ἀνάγκη ἀνασυγκροτήσεως μεγάλων συνόλων.

Ἡ ἐπιλογὴ εἶναι ξεκάθαρη:

• εἴτε ὅλα αὐτὰ τὰ κρατίδια τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς ἀπορροφώνται ἀπό τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση καί μετατρέπονται σὲ ὑπανάπτυκτες ἐπαρχίες ἑνὸς σύγχρονου Τετάρτου Ράϊχ,

• ἤ ἀποφασίζουν νὰ συσπειρωθοῦν στόν ἰδικὸ τους πολιτισμικὸ καὶ γεωπολιτκό τους χῶρο τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς!

Ὅπως στὸν ΙΘ΄(19^ο) καί Κ΄(20^ο ) αἰῶνα ἐπρώτευε ἡ συσπείρωση τῶν ἐθνικῶν καπιταλιστὼν κατὰ τοῦ ἰμπεριαλισμοῦ, ὡς ἐνδιάμεσο στάδιο πρὸς τὴν τελικὴ ἀπελευθέρωση τῶν λαῶν μέσῳ τῆς διεθνιστικῆς σοσιαλιστικῆς ἐπαναστάσεως, ἔτσι καὶ ἡ συγκρότηση συνομοσπονδίας τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς πρέπει νὰ προηγεῖται τῆς κοινωνικῆς ἐπαναστάσεως.

Γιατί;

• Πρῶτον, διότι εἶναι πλέον πολύ δύσκολο μέσα στὰ σύνορα μίας ἐρημικῆς Ἑλλάδος συνταξιούχων, μὲ ἐλάχιστους νέους, χωρίς ὑπολογίσιμο πλέον παραγωγικὸ δυναμικό, χωρίς ἀγροτιά καί χωρίς ἐργάτες πλήν μεταναστῶν, μὲ μοναδικὴ «ἐθνικὴ βιομηχανία» ἕναν φθίνοντα τουρισμό, νὰ πάρη σάρκα καί ὀστᾶ τὸ ἐπαναστατικὸ πρὸγραμμα τοῦ ΚΚΕ!

Ποία πληθυσμιακὴ δύναμις θὰ ὑλοποίηση τίς πολὺ σωστὲς ἐξαγγελίες τοῦ κόμματος γιὰ βιαία πάλη τῶν Τάξεων καί το ὡραῖο σύνθημα « ἀνυπακοή, ρήξη καί ἀνατροπή» γιὰ βιαία ρήξη καὶ ἀνατροπὴ τοῦ ἀστικοῦ κράτους πού θά ἦτο σίγουρα πιὸ ἀποτελεσματικό ἀπό τὶς βόμβες τῶν ἀναρχικῶν;

• Δεύτερον, ἡ κοινωνικὴ πάλη δὲν δύναται νὰ ἔχη τὰ ἐπιθυμητὰ ἀποτελέσματα στὰ πλαίσια τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, ὅπως τὸ διαλαλοῦν οἱ σοσιαλδημοκράτες, διότι ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία εἶναι τριτοκοσμικὴ καί δὲν παραβάλλεται μὲ τὴν κοινωνικὴ πραγματικότητα τῶν ἀνεπτυγμένων κοινωνιῶν τῆς Δύσεως. Εἶναι σὰν νὰ λέμε ὅτι ἡ καθυστερημένη Μοντάνα θὰ ἠδύνατο νὰ ἐπηρεάση τὴν κοινωνικὴ πάλη στὴν Μασσαχουσέτη..

Ἐπιπλέον ἡ Ἑλλὰς ἀνήκει σὲ διαφορετικὴ πολιτισμική ἑνότητα ἀπὸ τὰ κράτη τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Διεθνισμὸς τῆς ταξικῆς πάλης, σίγουρα, ἀλλὰ σὲ πρῶτο στάδιο αὐτὸς νὰ ὑπάρξει στὰ πλαίσια συγκρινόμενων πολιτισμικῶν χαρακτηριστικῶν.

στ) Ἡ προϊστορία οἰκοδομήσεως μίας Σοβιετίας τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς.

Τὸ κομμουνιστικὸ κίνημα στὴν Ἑλλάδα πηγάζει ἀπὸ τὴν ὀθωμανικὴ κοινωνία, πρὸ τῆς καταρρεύσεως τῆς Αὐτοκρατορίας καὶ ἐπηρεάσθη πιὸ ἄμεσα ἀπὸ τὴν Ρωσία, παρὰ τὴν Δυτικὴ Εὐρώπη. Μὲ ἀλλά λόγια τὸ ΚΚΕ χρωστᾶ τὴν γέννησή του στὴν κοινωνικὴ πραγματικότητα τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς, ἔτσι ὅπως αὔτη διεμορφώθη μετὰ τὴν ρωσικὴ ἐπανάσταση τοῦ 1905.

Σοσιαλισμός καί Ἑβραῖοι..Ἐκδήλωση στή Θεσσαλονίκη

Τὸ ΚΚΕ, ὅπως καί τὸ κομμουνιστικὸ κίνημα γενικά, χρωστᾶ πολλὰ στὸ ἑβραϊκὸ στοιχεῖο. Ὁ μαρξισμός, ὡς φυσική ἐξέλιξη τῶν φιλελευθέρων ἰδεῶν τῆς καπιταλιστικῆς Δύσεως καί ὡς ὑπέρβαση αὐτῶν, δὲν ἔχει καμμία σχέση μὲ τὴν γῆ καί τοὺς ἀγρότες, δηλαδὴ μὲ τὴν φεουδαρχία ἀπὸ ὅπου οἱ Ἑβραῖοι ἧσαν ἀποκλεισμένοι. Ἐξ οὗ καὶ ἡ ἐπιφύλαξη πού ἔφθανε μέχρι καὶ τὴν ἐχθρότητα τῶν μαρξιστῶν πρὸς τὴν ἀγροτιά...

Οἱ ἑβραϊκοὶ κύκλοι τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, λόγῳ τοῦ μεγάλου ποσοστοῦ διανοουμένων οἱ ὁποῖοι ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως ἔδρασαν μέσῳ μασονικῶν, φιλελευθέρων καὶ ἐπαναστατικῶν ὀργάνωσεων ἔπαιξαν καθοριστικὸ ρόλο στὴν ἐμπέδωση τοῦ ρωμέϊκου κομμουνισμοῦ. Ἡ ἑβραϊκὴ ἐπαναστατικὴ δράση ἐμφανίζεται σὲ συνεργασία μὲ τούς μασονικοὺς κύκλους, τούς ντονμέδες καὶ τοὺς Ἀλεβήδες. Αὐτὸ εἶναι τελείως φυσικὸ ἐφ' ὅσον ἀπὸ τὸ τέλος τοῦ ΙΕ' (15^ου ) αἰῶνος ἡ Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία ὑπῆρξε τὸ καταφύγιο τῶν κατατρεγμένων Ἑβραίων τῆς ἰβηρικῆς χερσονήσου.

Ὁ «συνεχιστής» τοῦ Ρήγα, Ἀβραάμ Μπεναρόγια.

Ὁ Ρωσοεβραῖος διανοούμενος (μὲ διδακτορικὴ διατριβὴ στὴν Οἰκονομία) Πάρβους (1867 -1924) ἔπαιξε σημαντικώτατο ἐπαναστατικὸ ρόλο στὴν Ὀθωμανία στὴν περίοδο 1910 - 1915. Ὁ Θεσσαλονικιὸς σεφαρδίτης Ἑβραιοβούλγαρος, Ἀβραὰμ Μπεναρόγια (1887 — 1979) θεωρεῖται ὁ οὐσιαστικὸς ἱδρυτὴς τοῦ ΚΚΕ, ἂν καὶ τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1923 διεγράφη ἀπὸ τὸ κόμμα. Ἡ ἀποκαλούμενη Σοσιαλιστικὴ Φεντερασιὸν πού ἵδρυσε στὴν Θεσσαλονίκη τὸ 1909 ἦταν ἰδίως ἑβραϊκή, μὲ οὐσιαστικὴ γλῶσσα τὰ ἱσπανοεβραϊκα (λαντινὸ) τῆς Θεσσαλονίκης καὶ ἐξελίχθηκε στὸ ἰσχυρότερο σοσιαλιστικὸ κόμμα τῆς Αὐτοκρατορίας, πλαισιωμένο ἀπὸ μαχητικὰ συνδικάτα καί πολλοὺς διανοουμένους. Ὁ Μπεναρόγια εἶχε σπουδάσει στὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Βελιγραδίου, καὶ ἐδίδασκε ὡς δάσκαλος στὴν Φιλιππούπολη.

Ὁ ἴδιος ὁ Μπεναρόγια ἐξήγησε ὅτι ἐὰν εἶχε ὀνομάσει τὴν ὀργάνωση του Φεντερασιόν, ἦταν γιὰ νὰ δείξη ξεκάθαρα πώς ἡ Αὐτοκρατορία ἀπηρτίζετο ἀπὸ πολλὲς ἐθνότητες καί πώς δὲν ὑπῆρχε ἄλλος τρόπος συναθροίσεως τῶν ἐργατῶν παρὰ μόνον κατὰ ἐθνότητα ἐφ' ὅσον οὔτε καν κοινὴ γλῶσσα ὑπῆρχε.

Ὁ Ρήγας Φεραῖος, εἶναι οὐσιαστικά ὁ πρόγονος καί ὁ ἐμπνευστής μίας Ἑνώσεως τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς. Ὁ Ρήγας ὁραματιζόταν μία ἀβασίλευτο ἀστική Ἕνωση, ἕναν αἰῶνα ἐνωρίτερα ἀπό τόν Ἀβραάμ Μπεναρόγια, πού ἤθελε μιά Σοβιετική Ἕνωση τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς!

Ἡ ὁδός Ρήγα Φεραίου στο Βελιγράδι

Δηλαδὴ ὁ Μπεναρόγια ἐσυνέχιζε τὴν αὐτοκρατορικὴ παράδοση τῶν μιλλετίων, τὴν ὁποίαν εἶχε ἀγκαλιάσει ὁ Ρήγας Φεραῖος τὸ 1798 (ἀνεφέρετο ὀνομαστικὰ στὸν Ρήγα) ὅταν ὁ τελευταῖος ἤθελε νὰ μετατρέψη τὴν ὀθωμανικὴ μοναρχία σὲ ἀβασίλευτη, χωρὶς νὰ θίξη τὴν «ὁμοσπονδιακὴ» ὑφή τοῦ ὀθωμανικοῦ κράτους.

Ρήγας καὶ Μπεναρόγια εἶχαν κατανοήσει ὅτι ἡ κατάρρευση τῆς πολυεθνικῆς ὑφῆς τῆς πολιτείας τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς θὰ ἐπέτεινε τὴν ὑποδούλωσή της στοὺς δυτικοὺς δυνάστες. Ἔπρεπε νὰ διατηρηθῆ ἀλώβητος ὁ γεωγραφικὸς χῶρος τῆς Ὀθωμανίας, χωρὶς νὰ κατακερματισθῆ σὲ ἐθνοκρατίδια, ὅπως αὐτὸ ἔγινε μετὰ τὸ 1923.

Στὸ τέλος τοῦ πολέμου, στὶς 4 Νοεμβρίου 1918, ἱδρύθη τὸ «Σοσιαλιστικὸ ἐργατικὸ κόμμα Ἑλλάδος» (ΣΕΚΕ, πού μετωνομάσθη σὲ ΚΚΕ τὸν Νοέμβριο τοῦ 1924) ἀπὸ τὸν Μπεναρόγια καὶ τέσσερις ἄλλους συντρόφους καὶ στὶς 18-23 Μαΐου 1919 ἀπεφασίσθη ἡ ἀποχώρηση τοῦ κόμματος ἀπὸ τὴν Σοσιαλιστικὴ Διεθνῆ καὶ ἡ ἔνταξή του στὴν νεοϊδρυθεῖσα ἀπὸ τὸν Λένιν στὴν Μόσχα, στὶς 2-6 Μαρτίου 1919, Κομμουνιστικὴ Διεθνῆ (Κόμιντερν). Στὶς ἐκλογὲς τοῦ 1920 τὸ ΣΕΚΕ ἐψήφισε κατὰ τοῦ Βενιζέλου καὶ τῆς μικρασιατικῆς ἐκστρατείας πού ἐκατηγόρη ὡς ἰμπεριαλιστική.

Τὸ ΣΕΚΕ ἤθελε νὰ μετουσιώση τὸ ἑλληνικὸ κράτος σὲ ὁμοσπονδία λαῶν ὅπως ἦτο ἡ Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία ἀλλά σοσιαλιστική, γι' αὐτὸ καὶ ἀπέστειλε ἀντιπρόσωπο στὴν Ἰδρυτικὴ συνδιάσκεψη τῆς Βαλκανικῆς Κομμουνιστικῆς Ὁμοσπονδίας στὴν Σόφια, στὶς 15 Ἰανουαρίου 1920. Ἡ ἀπόφαση πού ἐξέδωσε ἡ ἰδρυτικὴ αὐτὴ σύσκεψη ἔλεγε: «Μόνον ἡ κοινωνικὴ ἐπανάσταση θὰ ἐξασφάλιση στὰ μικρὰ ἔθνη μία ἐλεύθερη ζωὴ καὶ μίαν ἀνεξάρτητη ἀνάπτυξη... Ἡ ἀπελευθέρωση τῶν βαλκανικῶν ἐθνῶν ἀπὸ τὸν πολιτκό, οἰκονομικὸ καὶ χρηματοδοτικὸ ζυγὸ τῆς ἰμπεριαλιστικῆς Συμμαχίας... θὰ ἐπιτύχη μόνον ἐὰν ἑνωθοῦν καὶ σχηματίσουν μία καὶ μόνη Σοβιετικὴ Σοσιαλιστικὴ Βαλκανικὴ Δημοκρατία».

Τουρκικό βιβλίο γιά τόν Μπεναρόγια: Ὁ πρῶτος Ἐβραῖος σοσιαλιστής τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας. Ὁ Ἀβραάμ Μπεναρόγια καί ἡ δράση του. Οἱ ἀναμνἠσεις τοῦ Ἀβραάμ Μπεναρόγια στά τουρκικά.

Ὅπως καὶ σήμερα μὲ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, ὁ Μπεναρόγια καὶ οἱ κομμουνιστὲς ἦσαν ἀντίθετοι σὲ κάθε πρωτοβουλία γιὰ οἱαδήποτε ἕνωση μίας Εὐρώπης πού ἐκατηγόρουν ὡς ἕνωση «ἰμπεριαλιστῶν, δημίων καί ἐκμεταλλευτῶν, σὲ σύμπραξη μὲ τοὺς Ἄγγλους καὶ Γάλλους ἰμπεριαλιστές», μίας Εὐρώπης πού -ὅπως καὶ σήμερα, στὸν πόλεμο τοῦ Ἀφγανιστάν- ἐπενέβαινε στὸ ἔδαφος τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως. Ἐπειδὴ ἡ Ὀθωμανία κατέρρεε, ἐπεκεντρώνοντο στὸ βαλκανικὸ τμῆμα τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς. Συνεπῶς ὁ Μπεναρόγια εἶναι ὁ ἐμπνευστὴς μίας σοβιετικῆς ἑνώσεως τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς, τὸ ἀντίστοιχο τῆς ἀβασιλεύτου ἀστικῆς ἑνώσεως τοῦ Ρήγα ἕναν αἰώνα ἐνωρίτερα!

Ἂν καὶ ὁ Μπεναρόγια δὲν ἦτο σιωνιστὴς ὅπως ὁ πατέρας του, ὅλην του τὴν ζωὴ τὴν ἐπεκέντρωσε στὸ ἑβραϊκὸ ζήτημα καὶ ἠργἀσθη ἀκατάπαυστα γιὰ τὰ συμφέροντα τοῦ λαοῦ του.

Τό ΣΕΚΕ στόν Πειραιᾶ καί ὁ Μπεναρόγια. Τό κόμμα, τόν Νοέμβριο τοῦ 1924, θά μετονομασθῆ σέ ΚΚΕ.

Μετὰ τὴν διαγραφή του ἀπὸ τὸ ΚΚΕ, ἠσχολήθη ἀπὸ τὸ 1924, στὴν Θεσσαλονίκη μὲ τὴν ἑβραϊκὴ κοινότητα καὶ συνεργάσθη μὲ τὸν τότε πρωθυπουργὸ Ἀλέξανδρο Παπαναστασίου γιὰ τὴν καταπολέμηση τοῦ ἑλληνικοῦ ἀντισημιτισμοῦ.

Ἀφοῦ ἐπέζησε ἐπιστρέφοντας ἀπὸ τὰ γερμανικὰ στρατόπεδα στὴν Ἑλλάδα τὸ 1945, μετενάστευσε τὸ 1953 στὸ Ἰσραὴλ καὶ ἔγινε... περιπτεράς, ὅπου καὶ ἀπεβίωσε σὲ ἡλικία 92 ἐτῶν, τὸ 1979.

ζ) Ἀπὸ τὸν κομμουνισμὸ στὸν ἐθνικομπολσεβικισμό καὶ τὸν εὐρασιανισμό.

Ἀπόδειξη ὅτι τὸ ἀποσχισθὲν ἑλληνικὸ κράτος ἀπὸ τὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία ὑπῆρξε στὸ περιθώριο τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ ἐπαναστατικὲς ἰδέες ἠξαπλώθησαν ἀπὸ τὰ κέντρα τῆς Αὐτοκρατορίας, τὴν Θεσσαλονίκη καὶ τὴν Κωνσταντινούπολη. Ὁ ἑλληνικὸς κομμουνισμὸς δὲν ἐγεννήθη στὴν Ἀθήνα ὅπως καὶ ὁ τουρκικὸς κομμουνισμὸς δὲν ἐγεννήθη στὴν Ἄγκυρα... Καὶ αὐτό, παρὰ τὸν ἡρωισμὸ τοῦ ΚΚΕ καὶ τοῦ κομμουνιστικοῦ κόμματος Τουρκίας καὶ παρὰ τὸν ἀγώνα τοῦ Δημοκρατικοῦ Στρατοῦ στὴν περίοδο τοῦ 1946 στὴν ὁποία ἐπῆρε μέρος ὁ ἡγέτης τοῦ ΤΚΡ (Κομμουνιστικὸ Κόμμα Τουρκίας) Μιχρί Μπελλὶ (γεννημένος τὸ 1915),

Βιβλίο μέ τίς ἀναμνήσεις τοῦ Μιχρί Μπελλί ἀπό τόν ἑλληνικό ἐμφύλιο...

Ὀ Μιχρί Μπελλί με την συγκρατούμενη συντρόφισσα καί κατόπιν σύζυγό του, Σεβίμ.

ὁ ὁποῖος καί ἦλθε νὰ πολεμήση στὴν Ἑλλάδα ὡς ἀξιωματικός του Δημοκρατικοῦ Στράτου ὅπου ἐτραυματίσθη δύο φορές. Χαρακτηριστικὸ εἶναι ὅτι καὶ αὐτός, ὅπως καί ὁ Μπεναρόγια, εἶχε ὡς πρότυπο τὸν ὁμοσπονδιστή Ρήγα Φεραῖο, γιὰ τὸν ὁποῖο ἔγραψε καὶ βιβλίο (Rigasin dedigi, Τὰ λόγια τοῦ Ρήγα).

Ἡ περίπτωση τοῦ ἡγέτη τοῦ ΤΚΡ ( Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας) Μιχρί Μπελλί ( γεννημένου το 1915) παραμένει ἄγνωστη, ὅσο καί ἀπίστευτη, στους σημερινούς Ἕλληνες. Ὁ Μιχρί Μπελλί ἦλθε να πολεμήση στήν Ἑλλάδα ὡς ἀξιωματικός τοῦ Δημοκρατικοῦ Στρατοῦ καί ἐτραυματίσθη δυό φορές. Καί αὐτός ὅπως καί ὁ Μπεναρόγια εἶχε ὡς πρότυπο τόν ομοσπονδιστή Ρήγα Φεραῖο, γιά τόν ὁποῖο μάλιστα ἔγραψε καί βιβλίο ( Rigasin Dedigi, Τά λόγια τοῦ Ρήγα). Στή φωτογραφία ὁ Μιχρί Μπελλί ὡς «καπετάν Κεμάλ» στόν ἑλληνικό δημοκρατικό στρατό, 1946-1949.

Ἕλληνες καὶ Τοῦρκοι κομμουνιστὲς ἐθεωρήθησαν προδότες ἀπό τους ἐθνικιστὲς τῶν δύο χωρῶν ἐπειδὴ -ὡς ὁμοσπονδιστές ὑπεστήριξαν τὴν αὐτονόμηση τῶν μειονοτήτων (ὅπως τῶν Σλαυομακεδόνων καί τῶν Κούρδων).

Παράδειγμα ἐπίσης ἦταν καὶ ὁ σοσιαλιστὴς Νικόλαος Γιαννιὸς (1885 -1958). Παρ' ὅλο ποὺ εἶχε γεννηθῆ στὴν ἑλλαδικὴ Ἄνδρο, εἶχε σπουδάσει στὴν Κωνσταντινούπολη, στὴν Μεγάλη τοῦ Γένους Σχολὴ καὶ στὴν Γαλλία ὅπου ὑπῆρξε γραμματεὺς τοῦ Ψυχάρη. Μετὰ τὴν ἐπιστροφή του στὴν Πόλη, ἵδρυσε τὸ 1909 μία μικρὴ σοσιαλιστικὴ ὁμάδα μὲ τὴν συμμετοχὴ τριῶν ἄλλων Ἑλλήνων, δύο Τούρκων, δύο Ἀρμενίων, δύο Βουλγάρων καὶ ἑνὸς Ἑβραίου. Τὸ Φεβρουάριο τοῦ 1909, ἄλλος Ἕλλην σοσιαλιστής, ὁ Γ. Κωνσταντινίδης, ἐδημοσίευσε στὴν Πόλη ἑβδομαδιαία ἐφημερίδα στὰ τουρκικά, τὴν Ἐφημερίδα τῶν Ἐργατῶν ( Isciler Gasetesi). Ἐρχόμενος στὴν Ἑλλάδα, ὁ Γιαννιὸς ἔγινε ἀρχισυντάκτης, ἀπὸ τὸ 1917 καὶ γιὰ ἔναμισυ χρόνο, τῆς ἡμερησίας ἐφημερίδος Ριζοσπάστης πού ἐξέδιδε τότε ὁ Πετσὸπουλος. Ἀντίθετα ὅμως ἀπὸ τὸν Μπεναρόγια ἐγλίστρησε, ἐρχόμενος στὴν Ἀθήνα, πρὸς τὸν ἐθνικισμὸ καὶ κατεφέρθη κατὰ τῶν Τούρκων καὶ τῶν Ἑβραίων.

Ἄλλο παράδειγμα ὀσμώσεως τῶν λαῶν στὸν χῶρο τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς πού ἐξηγεῖ καὶ τὴν θέση τοῦ ΚΚΕ στὸν μεσοπόλεμο ὑπέρ τῶν Σλαυομακεδόνων, εἶναι ἡ περίπτωση τῶν Τούρκων ἀγροκομμουνιστῶν τοῦ ἀποκαλουμένου «Πρασίνου Στρατοῦ» κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ἑλληνοτουρκικοῦ πολέμου τοῦ 1919 - 1922. Ὁ ἡγέτης τοὺς ὁ Τσερκὲζ Ἐτέμ (1886 -1948), πού δύναται νὰ συγκριθῆ μὲ τὸν μετέπειτα Ἕλληνα Ἄρη Βελουχιώτη, δὲν συμμερίζετο τὶς ἐθνικιστικές ἰδέες τοῦ Κεμάλ. Ἀπὸ τὴν 1^η ἕως τὴν 8^η Σεπτεμβρίου 1920, τὸ Συνέδριο τῶν Λαῶν τῆς Ἀνατολῆς ποὺ εἶχε συνέλθει στὸ Μπακού, κατόπιν πρωτοβουλίας τῆς Σοβιετικῆς Ρωσίας καί τῆς Κομμουνιστικῆς Διεθνοῦς, στὸ ὁποῖο εἶχαν πάρει μέρος 235 Τοῦρκοι καὶ 8 Κοῦρδοι, εἶχε προταθῆ νά ἱδρυθῆ μία Ὁμοσπονδία τῶν Ἐθνῶν τῆς Ἀνατολῆς πού θὰ συμπεριελάμβανε καί τὴν Τουρκία καί πού ἀργότερα θὰ συνεταιρίζετο μέ τήν Ρωσία.

Ἡ καθημερινὴ ἐφημερίδα τοῦ Πρασίνου Στρατοῦ, πού ἐξεδίδετο ἀπὸ τὰ τέλη τοῦ Αὐγούστου τοῦ 1920, στὸ Ἐσκίσεχιρ, ὑπεστήριζε θέσεις πού θὰ καταλήξουν ἀργότερα, μετὰ τὸν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, στὸν ἐθνικομπολσεβικισμὸ καὶ τὸν εὐρασιανισμὸ τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς. Ἡ ἐφημερίδα αὐτή ἐπαρουσιάζετο ὡς «ἰσλαμική καὶ μπολσεβικική», καὶ ἐδημοσίευε ἄρθρα πού ἤθελαν νὰ ἀποδείξουν τὴν οὐσιαστικὴ ταυτότητα τοῦ Ἰσλὰμ μέ τόν κομμουνισμό!

Ὁ Κιρκάσιος ( Τσερκέζ) Ἐτέμ. Δεξιά, τά ἀπομνημονεύματα τοῦ Τσερκέζ Ἐτέμ.

Ὁ Ἐτέμ δὲν ἦτο Τοῦρκος ἀλλά Τσερκέζ, δηλαδὴ Κιρκάσιος μουσουλμάνος. Δὲν εἶχε καμμία ἐθνικιστικὴ ἔχθρα κατὰ τῶν Ἑλλήνων. Ὅταν ὁ Κεμὰλ διόρισε τὸν Ἰνονού στρατιωτικό διοικητὴ τοῦ Δυτικοῦ Μετώπου ὁ Ἐτέμ ἠρνήθη νὰ ὑπαχθῆ σὲ αὐτὸν καὶ στὶς 26 Δεκεμβρίου 1920 ὁ Ἰνονού τὸν κατήγγειλε ὡς προδότη καί ἐξεστράτευσε τὸν στρατὸ του ἐναντίον του. Στις 5 Ἰανουαρίου ὁ Ἐτέμ ἠττήθη στὸ Γκεντίζ καὶ κατέφυγε μὲ τοὺς ἀντάρτες του στὸ στρατόπεδο τῶν Ἑλλήνων μὲ τούς ὁποίους καί συνηργάσθη ὅπως στὴν Ἀρχαιότητα οἱ Ἕλληνες κατέφευγον συχνὰ στὴν αὐλὴ τῶν Περσῶν.

Πολλὰ στοιχεῖα εὐνοοῦν σήμερα τήν ἀναθέρμανση τῶν κομμουνιστικῶν ὁμοσπονδιακῶν προσπαθειῶν, μέσα στὸ πολιτισμικὸ πλαίσιο τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς, μακριὰ ἀπό τήν Δυτική Εὐρώπη.

1) Ἡ ἐπάνοδος στὸν σταλινισμό τοῦ ΚΚΕ. Πράγματι, ἡ περίοδος 1917-1989 ὑπῆρξε γιὰ τὸν μαρξισμό λενινισμό, ἀντίστοιχη μὲ τούς πρῶτους αἰῶνες τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ὅπως ὁ Χριστιανισμὸς σὲ σχέση μὲ τὴν εἰδωλολατρεία, ὁ κομμουνισμὸς ἦταν ἡ ἀπόλυτη ἄρνηση τῆς εἰδωλολατρείας τοῦ καπιταλισμοῦ. Οὐδείς συμβιβασμός ἠδύνατο νὰ ἐπέλθη μεταξύ τῶν δύο τούτων κοινωνικῶν συστημάτων. Ἡ πλέον ὅμως ἀντικαπιταλιστική «αἵρεση», αὐτή τοῦ ἐθνικοσοσιαλισμοῦ καί τοῦ φασισμοῦ, ὅπως καί ὁ ρωμαιοκαθολικισμός σε σχέση με την Ὀρθοδοξία, παρέμεινε ἰσχυρότατη.

Ἡ περίοδος τοῦ βίου τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως ἀπέδειξε τρία πράγματα:

α) Ὅτι φασισμὸς καί κομμουνισμὸς συμφωνοῦν ὅτι ὁ κοινός τους ἐχθρὸς εἶναι ὁ καπιταλισμός.

β) Ὅτι μόνον ὁ κομμουνισμὸς ἔχει τὴν ἐπιστημονικὴ κατάρτιση γιά νά θανατώση τόν καπιταλισμό.

Τά πρόσωπα τοῦ ἰμπεριαλισμοῦ: τί Μπούς, τί Ὀμπάμα!

γ) Ὅτι ὁ καπιταλισμὸς γνωρίζει ἄριστα πώς νὰ διαιρέση οἱαδήποτε συμμαχία κομμουνισμοῦ καὶ φασισμοῦ ἐναντίον του καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ νὰ νικήση καὶ τοὺς δύο. Ὡς ἐνδιάμεση λύση ἔχει προβάλλει ὁ ἐθνικομπολσεβικισμός, ἀπὸ τὸ 1919, συνδυασμὸς φασισμοῦ καὶ κομμουνισμοῦ μὲ διάφορες παραλλαγὲς ὅπως φερ' εἰπεῖν ὁ μαοϊσμός ἤ ἡ ἰδεολογία τοῦ Οὖγκο Τσάβεζ στὴν Βενεζουέλα.

Ὁ εὐρασιανισμός, ρωσικῆς προελεύσεως (ἀπὸ τὸ 1869), καὶ ἡ παραλλαγή του μὲ τὸ ὄνομα ἐθνικομπολσεβικισμός, γερμανικῆς προελεύσεως (ἀπὸ τό 1919), εἶναι πλέον κινήματα πού ἔχουν μαζικοποιηθῆ μετὰ τὴν πτώση τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ τὸ 1989, ἀπὸ μεγάλα τμήματα πού κατέχουν τὴν ἐξουσία στὶς δύο πρώην αὐτοκρατορίες τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς, τὴν Τουρκία τῶν στρατιωτικῶν τῆς ὀργανώσεως «Ἐργκενεκόν», καὶ τὴν Ρωσία τῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν τοῦ Πούτιν.

Τὰ δύο αὐτὰ κινήματα προσπαθοῦν καὶ στὶς δύο αὐτὲς μεγάλες χῶρες μὲ ἔντονο πολυεθνικὸ παρελθόν, νὰ ξεπεράσουν τὴν παλαιὰ ἀντίθεση κομμουνισμοῦ — φασισμοῦ τοῦ μεσοπολέμου — πού παραμένει καρφωμένη στὴν νοοτροπία τῶν Ἑλλαδιτῶν στὴν τραγικὴ ἀναμέτρηση μεταξὺ «ἐθνικοφρόνων μοναρχοφασιστῶν» καὶ «ἐαμοβουλγὰρων».

Προσπαθοῦν νὰ ἐπαναφέρουν το σχῆμα τῆς πολυεθνικῆς αὐτοκρατορίας τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς, γιὰ νὰ αὐτονομήσουν καὶ πάλι τὸν τεράστιο αὐτὸ πολιτισμικὸ χῶρο ἀπὸ τὸν ἐναγκαλισμὸ τῆς Δύσεως. Ὁ εὐρασιανισμός στὴν Τουρκία προωθεῖται μὲ παραλλαγὲς καὶ ἀπὸ τὶς δύο ἀντίπαλες ἐξουσιαστικὲς ὁμάδες: τοὺς στρατιωτικοὺς καὶ τοὺς μετριοπαθεῖς ἰσλαμιστές.

Εἶναι ὀφθαλμοφανὲς ὅτι ἡ ἐξωτερικὴ πολιτική τοῦ Ἀχμὲτ Νταβούτογλου τείνει στήν ἐπανασύσταση τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας τῶν μιλλετίων, στὴν ὁποία θὰ ἔχουν θέση ὄχι μόνον ἡ Ελλάς ἀλλά καὶ τὸ Ἰσραήλ! Ταυτὸχρονα, ἡ ἐξωτερικὴ πολιτική τοῦ Πούτιν τείνει στὴν ἐπανασύσταση τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως.

Ἡ Ἑλλὰς λόγῳ τῶν μικρῶν της ἐδαφικῶν διαστάσεων, τοῦ γηρασμένου πληθυσμοῦ της καὶ τῆς πλήρους ἐξαφανίσεως τῶν παραγωγικῶν της πόρων ἀδυνατεῖ πρὸς τὸ παρὸν ὄχι μόνον νὰ συμμετάσχη στὰ τεκταινόμενα τῶν δύο γειτονικῶν γιγάντων, ἀλλά οὔτε καν νὰ τὰ καταλάβη...

Παρὰ ταῦτα δημιουργεῖται στὴν Ἑλλάδα μία ἐπαναστατικὴ ἀτμόσφαιρα πού προέρχεται ἀπὸ ἕνα φαινόμενο πού γνωρίζουν καλὰ οἱ ἱστορικοὶ μελετητὲς τῶν ἐπαναστάσεων: Μετὰ ἀπὸ μία γρήγορη ἄνοδο τῆς εὐημερίας τοῦ πληθυσμοῦ, ἰδίως τὰ τελευταῖα 15 χρόνια, ἡ ἀπότομη πτώση τῆς «καλοπέρασης», μὲ τὴν οἰκονομικὴ κρίση τοῦ 2009, ἂν καὶ σὲ τελικὴ ἀνάλυση τὸ καταναλωτικὸ ἐπίπεδο παραμένει ὑψηλότερο ἀπὸ τὴν ἐποχὴ πρὸ τῆς ἀποτόμου ἀνόδου (φερ' εἰπεῖν δὲν συγκρίνεται ἡ πτώχεια τῆς Ἑλλάδος τοῦ 1950 ἤ καὶ τοῦ 1967, μὲ τὴν σχετικὴ στενότητα τῆς Ἑλλάδος τοῦ 2010), δημιουργεῖ τὸ ψυχολογικὸ αἴσθημα τῆς ἀπελπισίας, πόσο μᾶλλον πού ἡ κατάσταση θὰ ἐπιδεινωθῆ τὸ 2011 μὲ προβλέψεις γιὰ ἀνέργους καὶ ἡμιαπασχολημένους νὰ φθάνουν στὸ ἐντυπωσιακὸ ποσοστὸ τοῦ 30%!

Ἡ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση τοῦ 1789, ἐξερράγη μετὰ ἀπὸ μία ἀπότομη κάμψη τῆς ὑλικῆς εὐημερίας τῆς Γαλλίας ἡ ὁποία, μετὰ τὸ 1750 εἶχε γνωρίσει μία ἐντυπωσιακὴ οἰκονομικὴ ἄνοδο. Ἡ Ρωσικὴ Ἐπανάσταση τοῦ 1917, ἐξερράγη ἐπίσης κατόπιν μίας ἀποτόμου κάμψεως τῆς οἰκονομικῆς προόδου λόγῳ τοῦ πρώτου παγκοσμίου πολέμου.

Τὸ φαινόμενο αὐτὸ δημιουργεῖ ὄχι μόνον τὸ αἴσθημα ἀπελπισίας ἀλλὰ καὶ τὴν ψυχικὴ ἐξέγερση ἀκόμη καὶ τῆς ἄρχουσας ἀστικῆς τάξεως πού δύσκολα ἀντέχει πλέον τὸν κυνισμὸ τοῦ ἡγέτου τῆς Δύσεως: τῶν ΗΠΑ.

η) Ὁ ρόλος τοῦ ΚΚΕ στὴν οἰκοδόμηση μίας Σοβιετικῆς Ἑνώσεως τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς

Τὸ σημερινὸ ΚΚΕ ἐπιστρέφοντας στὸν ὀρθόδοξο μαρξισμὸ λενινισμὸ τοῦ Στάλιν ἔχει πάρει στὶς καρδιὲς ὄχι μόνον τῶν Ἑλλήνων κομμουνιστῶν ἀλλά καὶ ὄλων τῶν ὀρθοδόξων κομμουνιστῶν στὸν κόσμο, μία ζηλευτὴ θέση. Πρόκειται ἴσως γιὰ τὴν μοναδικὴ ἀκτίδα ἐλπίδος γιὰ τὸ μέλλον τῆς χώρας μας, διότι ἡ προσπάθεια τοῦ Γιώργου Παπανδρέου, ἔστω καί ἂν ἐπιτύχη, θὰ παραμείνη στὰ πλαίσια τοῦ καπιταλιστικοῦ συστήματος. Αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ καταλάβουν ὄχι μόνον οἱ διάφορες ὁμάδες ἀνταρτῶν πόλεων ἀλλὰ καὶ οἱ νέοι Ἕλληνες φασιστὲς ποὺ ἔχουν ἤδη κόψει κάθε δεσμὸ μὲ τοὺς θλιβεροὺς ἐθνικόφρονες τοῦ παρελθόντος ἀλλὰ πού ἔχουν δυσκολία νὰ ἀποβάλουν τὸν ἀντικομμουνισμό τους.

Σήμερα δὲν δύνανται πλέον νὰ κατηγοροῦν τὸ ΚΚΕ ὅτι εἶναι ὑποχείριο μίας Σοβιετικῆς Ἑνώσεως πού ἔχει καταρρεύσει, ἐνῷ σωστὸ εἶναι νὰ κατηγοροῦν τοὺς παλαιοὺς ἐθνικόφρονες καὶ τὴν σημερινὴ ἀστικὴ τάξη ὅτι συνεχίζουν νὰ ὑπακούουν στὰ κελεύσματα τοῦ ΝΑΤΟ καὶ τοῦ ἀμερικανικοῦ ἰμπεριαλισμοῦ.

Τὸ ΚΚΕ ὅμως, ἀπὸ μόνο του δὲν δύναται νὰ ἐπαναλάβη τὸ θαῦμα τῆς ἐθνικῆς ἀντιστάσεως τοῦ 1941 — 1944, ἐκτός καί ἐὰν συμβῆ ἕνας καταστροφικὸς πόλεμος. Ἡ ἀπειλή πού πλανᾶται (στὸ ἐγγὺς μέλλον) ἀνακηρύξεως τοῦ ΚΚΕ ἐκτός νόμου ἀπὸ τὸ θορυβημένο ἀστικὸ καθεστώς, ὄχι μόνον δὲν φοβίζει τοὺς κομμουνιστὲς ἀλλά θὰ τοὺς δώση ἀκόμη μεγαλύτερη αἴγλη μέσα στὸν λαό. Ὅ,τι ὅμως καὶ νὰ κάνουν, ἡ στενότης τοῦ ἑλληνικοῦ χώρου γιὰ ἕνα ἐπαναστατικὸ διεθνιστικὸ κίνημα δὲν τοὺς ἐπιτρέπει νὰ εἶναι ἀποτελεσματικοί. Μόνον ἡ ἐπανασυγκρότηση τοῦ εὐρύτερου χώρου τῆς πρώην Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας ὅπου καὶ ἐγεννήθησαν στὶς ἀρχὲς τοῦ Κ' (20^ου ) αἰῶνος οἱ κομμουνιστικὲς δυνάμεις, δύναται νὰ τοὺς δώση τὴν ἀπαραίτητη ἐπαναστατικὴ μαζικότητα. Καί τότε ἡ Σοβιετικὴ Ἕνωση τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς θὰ ἔχη χρῶμα ἑλληνικό, ὅπως εἶχε χρῶμα ρωσικὸ ἡ πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ!