Ἡ ἰδεοκτονία γεννήθηκε τήν ἴδια ἀκριβῶς στιγμή πού τό ἀνθρώπινο μυαλό ἄρχισε νά παράγει ἰδέες. Εἶναι δηλαδή φαινόμενο διαχρονικό. Το ἰδιαίτερο χαρακτηριστικό ὡς προς τήν ἐποχή μας εἶναι ὅτι σήμερα ἔχει λάβει μορφή καί διαστάσεις ὀργανωμένου ἐγκλήματος, μπροστά στίς ὁποῖες ἡ Ἱερά Ἐξέταση ὠχριᾶ. Ἄνθρωποι τῶν γραμμάτων και τῶν τεχνῶν, δημοσιογράφοι, ἐκδοτικά συγκροτήματα ,ὅλοι βάζουν τό λιθαράκι τους. Και ἄν κάτι ξεφύγει ἀπό τήν προπαγάνδα καί κατευθυνθεῖ ἀνεξέλεγκτο καί ἀδιαμόρφωτο πρός τήν μᾶζα, τότε παρεμβαίνει «δημοκρατικά» ὁ νόμος. Ἐν Ἑλλάδι πρόκειται γιά τόν ἰδεοκτόνο νόμο 4285/2014 ὡς κεντρικό ἄξονα τοῦ εὐρωπαϊσμοῦ. Ἔχουμε ἀσχοληθῆ καί παλαιότερα ( ἐδῶ ) μέ αὐτόν τόν ἀπαράδεκτο, ὁλοκληρωτικῆς καί αὐταρχικῆς νοοτροπίας νόμο, πού τεχνηέντως μᾶς παρουσιάσθηκε ἀπό τά ΜΜΕ καί ὅλη τήν συστημική « διανόηση» ὡς ἀντιρατσιστικός. Εἶναι ἐξ ἴσου ἀποκρουστικός μέ τόν ἀντίστοιχο γαλλικό νόμο Γκεϋσσώ ( 1990)· ὅπως καί ἐκεῖνος θεσμοθετεῖ τό ἔγκλημα γνώμης. Ἀρχικά ὅμως ἄς δοῦμε πῶς λειτουργεῖ ὁ λαϊκισμός τῆς Ε.Ε. καί τοῦ εὐρώ, πρίν χρειαστεῖ να καταφύγει στήν ἰδεολογική καταστολή μέσῳ τοῦ Ν. 4285, ὅπως τό ἔκανε μέ τό νά στραφεῖ πρόσφατα ἐναντίον – κατά τραγική εἰρωνία – μιᾶς σκληρῆς καί καθόλου ἀθώας εὐρωπαῒστριας, τῆς συγγραφέως Σώτης Τριανταφύλλου. Ὁ νόμος 4285 εἶναι ἅρμα δρεπανηφόρο.
