Ἡ μετάλλαξη τῆς ἐθνικοφροσύνης σέ εὐρωπαϊσμό καί ἡ περίπτωση τῆς Σώτης Τριανταφύλλου...

Ἡ ἰδεοκτονία γεννήθηκε τήν ἴδια ἀκριβῶς στιγμή πού τό ἀνθρώπινο μυαλό ἄρχισε νά παράγει ἰδέες. Εἶναι δηλαδή φαινόμενο διαχρονικό. Το ἰδιαίτερο χαρακτηριστικό ὡς προς τήν ἐποχή μας εἶναι ὅτι σήμερα ἔχει λάβει μορφή καί διαστάσεις ὀργανωμένου ἐγκλήματος, μπροστά στίς ὁποῖες ἡ Ἱερά Ἐξέταση ὠχριᾶ. Ἄνθρωποι τῶν γραμμάτων και τῶν τεχνῶν, δημοσιογράφοι,  ἐκδοτικά συγκροτήματα ,ὅλοι βάζουν τό λιθαράκι τους. Και ἄν κάτι ξεφύγει ἀπό τήν προπαγάνδα καί κατευθυνθεῖ ἀνεξέλεγκτο καί ἀδιαμόρφωτο πρός τήν μᾶζα, τότε παρεμβαίνει «δημοκρατικά» ὁ νόμος. Ἐν Ἑλλάδι πρόκειται γιά τόν ἰδεοκτόνο νόμο 4285/2014 ὡς κεντρικό ἄξονα τοῦ εὐρωπαϊσμοῦ. Ἔχουμε ἀσχοληθῆ καί παλαιότερα ( ἐδῶ ) μέ αὐτόν τόν ἀπαράδεκτο, ὁλοκληρωτικῆς καί αὐταρχικῆς νοοτροπίας νόμο, πού τεχνηέντως μᾶς παρουσιάσθηκε ἀπό τά ΜΜΕ καί ὅλη τήν συστημική « διανόηση» ὡς ἀντιρατσιστικός. Εἶναι ἐξ ἴσου ἀποκρουστικός μέ τόν ἀντίστοιχο γαλλικό νόμο Γκεϋσσώ ( 1990)· ὅπως καί ἐκεῖνος θεσμοθετεῖ τό ἔγκλημα γνώμης. Ἀρχικά ὅμως ἄς δοῦμε πῶς λειτουργεῖ ὁ λαϊκισμός τῆς Ε.Ε. καί τοῦ εὐρώ, πρίν χρειαστεῖ να καταφύγει στήν ἰδεολογική καταστολή μέσῳ τοῦ Ν. 4285,  ὅπως τό ἔκανε μέ τό νά στραφεῖ πρόσφατα ἐναντίον – κατά τραγική εἰρωνία – μιᾶς σκληρῆς καί καθόλου ἀθώας εὐρωπαῒστριας, τῆς συγγραφέως Σώτης Τριανταφύλλου. Ὁ νόμος 4285  εἶναι ἅρμα δρεπανηφόρο.

Σέ μιά Εὐρώπη, ὅπου ἡ ὑπεράσπιση τῆς διαφορετικότητος ἀποτελεῖ προπαγανδιστικό ἐργαλεῖο ἀλλά ἡ διαφορετική ἄποψη ἐξοβελίζεται, εἶναι ἀπόλυτα δικαιολογημένη καί ἀναμενόμενη ἡ ἐπίθεση πού ἐξαπέλυσε - ὡς ἀστυνομία τῆς σκέψης - ὁ κ. Σταῦρος Θεοδωράκης ἐναντίον δημοσιογράφου τῆς ΕΡΤ, ἐπειδή  ὁ τελευταῖος ἐτόλμησε ἀπό τό βῆμα τῆς δημόσιας τηλεόρασης νά χαρακτηρίσει τόν Ἐμμανουήλ Μακρόν ὡς εὐνοούμενο τῶν τραπεζῶν, καί ἐπειδή εἶπε ὅτι σύμφωνα μέ τήν γνώμη πολλῶν μεταξύ δύο κακῶν ἐπικράτησε ὁ λίγο χειρότερος ὑποψήφιος γιά Πρόεδρος τῆς Γαλλικῆς Δημοκρατίας. Αὐτή ἡ ἀπαξίωση γιά τόν νεοεκλεγέντα Γάλλο πρόεδρο, ἐνόχλησε τόν εὐρωπαϊστή καί δημοσιογράφο(!!!) κ. Σταῦρο Θεοδωράκη, ὅπως καί τό Γραφεῖο Τύπου τῆς Νέας Δημοκρατίας.

Ὁ κάθε εὐρωπαϊστής κύρ Σταῦρος ἀποκαλεῖ ἐπικριτικά τόν Ἐρντογάν σουλτάνο, ἐνῷ μέ τόν πρόεδρο τῆς γαλλικῆς δημοκρατίας μέ τήν ἀντίστοιχη ἤ καί περισσότερη ἐξουσία, μεταμορφώνεται σέ ραγιά καί τόν ὑπολήπτεται. Μιά καί, ἐλέῳ ΜΜΕ καί χρησίμων ἠλιθίων, ἡ εὐρωπαϊκή ἕνωση ἔχει καταφέρει νά παρουσιάζεται ὡς ταυτόσημη τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ καί οἱ ἀνεξέλεγκτοι εὐρωπαϊκοί  θεσμοί ὡς ἀπαύγασμα δημοκρατικότητος, μποροῦμε νά κάνουμε τό μαῦρο ἄσπρο. Ὁ Ἄσαντ μᾶς ξινίζει ὡς δικτάτορας, ἄν καί διενεργεῖ ἐκλογές κανονικότατα, τήν ὥρα πού οἱ σαουδάραβες ἐμίρηδες ἐκθειάζονται ὡς ἐπενδυτές. Τί κι ἄν πετοῦν τήν χάρτα ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων στό καλάθι τῶν ἀχρήστων ἀφοῦ πρῶτα καθαρίσουν τήν μύτη τους, θά τιμωρηθοῦν μέ δύο νησάκια στήν τιμή τοῦ ἑνός. Οἱ «μενουμευρωπαῖοι» ὑποδύονται ἐπιδεικτικά τους ἀντιρατσιστές,  λοιδωροῦν τήν Μαρίν Λεπέν ἀλλά στέλνουν φιλάκια καί εὐχετήριες κάρτες στούς Οὐκρανούς ναζί. Ἀγνoῶντας ἤ ἀποκρύπτοντας, ὅτι ὁ φασισμός -  ὅπως ὁ φιλελευθερισμός καί ὁ κομμουνισμός -  ἀποτελεῖ τέκνο, σάρκα ἐκ τῆς σαρκός τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ.

Ὁ λαϊκισμός τῶν «μενουμευρωπαίων» δέν περιορίζεται, μέσω τῆς προπαγάνδας τῶν « ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων», σέ θέματα διεθνοῦς πολιτικῆς καί  ἰδεολογίας, ἀλλά διαχέεται καί σέ ζητήματα πού ἀφοροῦν ἄμεσα τόν πολίτη, ὅπου ἀνάγουν τό εὐρωνόμισμα σέ τοτέμ  καί ξεπερνοῦν κατά πολύ τήν ἀντίστοιχη προπαγάνδα τῆς δραχμολαγνείας. Ἐνῷ ἡ δεύτερη πατάει σέ ὑπαρκτές ἀγωνίες καί ἀνησυχίες ἡ πρώτη, μέ ἐξωτερικά μετριοπαθῆ ἀλλά  σαφῶς ἐπιτηδευμένο καί ὀργουελικό λόγο - ὡς προοίμιο ἑνός νόμου ἀναλόγου τοῦ 4285 γιά τήν ἀποδοχή τοῦ εὐρώ ἄραγε;-, πριμοδοτεῖ καί σπεκουλάρει σέ κατασκευασμένες ἐπιθυμίες καί φόβους. Ἅς δοῦμε τί συμβαίνει στήν μίζερη ἑλλαδική πραγματικότητα, ὅπου οἱ ἀεριτζῆδες «μενουμευρωπαῖοι», ἐκφράζοντας τήν ἀντίθεσή τους στούς λαϊκιστές, ὀνειρεύονται νά στρογγυλοκάθονται στά σαλονάκια τοῦ σκληροῦ εὐρωπαϊκοῦ πυρήνα.

Ἐξαπάτηση καί ὑποκρισία δέν συνιστοῦν οἱ ὑποσχέσεις πού ἁπλά δέν τηροῦνται, ἀλλά αὐτές πού ἐντός τους ἐμπεριέχουν τήν ἄρνηση τῆς ὑπόσχεσης. Ἐδῶ ἐντάσσεται ὁ σημιτικός λόγος ὡς ἐκλεπτυσμένη μορφή δημαγωγίας, ὡς ἐκσυγχρονισμένος λαϊκισμός. Ὅταν ἑξαγγέλεις «ἀξιολόγηση» στό Δημόσιο ὡς πρόσχημα γιά ἁπλή ἐξεύρεση οἰκονομικῶν πόρων, ἤ ὅταν εὐαγγελίζεσαι ἕνα «λειτουργικό» δημόσιο ὄχι ὡς ἀναπτυξιακό μοχλό ἀλλά σέ ρόλο κομπάρσου ἔναντι των ἰδιωτικῶν συμφερόντων. Ἐξαπάτηση καί λαϊκισμός μαζύ εἶναι ἡ ἔνταξη στήν εὐρωζώνη, μέ ἀπώτερο στόχο νά καταφέρεις νά πάρεις δάνεια σέ σκληρό νόμισμα τήν στιγμή πού, παραγωγικά, σάν χώρα καί κοινωνία εἶσαι ἀνίκανος νά τά ὑποστηρίξεις. Ἐξαπάτηση εἶναι ἡ προβολή τοῦ καταναλωτισμοῦ ὡς τρόπου ζωῆς ὅταν δέν μπορεῖς νά παράγεις παρά μόνο μανταλάκια.

Ἐξαπάτηση εἶναι νά ἰσχυρίζεσαι ὅτι προαπαιτούμενο τῆς ἀνάπτυξης μιᾶς τριτοκοσμικῆς χώρας εἶναι οἱ ἰδιωτικές ἐπενδύσεις, ἀποκρύπτοντας ὅτι γίνονται μέ τίς πλάτες καί τήν ἀβάντα τοῦ δημοσίου. Ἐξαπάτηση καί ταυτόχρονα κλείσιμο τοῦ ματιοῦ στήν ἀκροδεξιά,  εἶναι νά παρουσιάζεις τόν οἰκονομικό προστατευτισμό ὡς ἀκροδεξιά πρόταση. Ἐξαπάτηση εἶναι νά στοχεύεις σήμερα στήν ἀνάπτυξη πριμοδοτῶντας τήν λιτότητα, ἐνῷ μέχρι χθές πριμοδοτοῦσες μιά ἄκρατη κατανάλωση μέ δανεικά γιά νά καταγράψεις πλαστούς οἰκονομικούς δεῖκτες.

Ὁ λαϊκισμός, ἡ προπαγάνδα καί ὁ σκοταδισμός τῶν «μενουμευρωπαίων» εἶναι ἀπαραίτητο νά ἐνδυθῆ τόν μανδύα τῆς ὀρθολογικότητας. Φροντίζουν λοιπόν νά τινάξουν ἀπό πάνω τους τήν ρετσινιά τοῦ λαϊκισμοῦ καί νά τήν κολήσουν σέ ὅποιον τούς ἀντιμάχεται. Πίσω ἀπό τόν ὀρθολογικό μανδύα τοῦ εὐρωπαϊσμοῦ κρύβεται ἡ πιό αὐταρχική νοοτροπία κατά τῶν ἀδυνάτων, οἱ ὁποῖοι δέν ἀντιμετωπίζονται ὡς θύματα κοινωνικῆς ἀνισότητος καί ἀδικίας, ἀλλά ὡς ἀνίκανοι καί ἀποτυχημένοι. Τά ἐκσυγχρονισμένα ξερονήσια - Μακρονήσια γίνονται εὔκολα ἀποδεκτά ἀπό τήν ἀποβλακωμένη ἀπό τά τηλεοπτικά survivor μᾶζα, καί εἶναι τό σημεῖο συνάντησης  τῆς φωτισμένης δεξιᾶς, τῆς σοσιαλδημοκρατίας καί τῆς παραδομένης ροζουλί ἀριστερᾶς. Δέν φιλοξενοῦν πολιτικούς ἐξόριστους καί κρατουμένους,  ἀλλά φτωχούς, ἀνέργους καί ἀστέγους. Τό ἔργο τῆς ἀναμόρφωσης δέν περιλαμβάνει ἐμβατήρια καί πατριωτικούς θούριους ἀλλά ὑμνολογίες γιά τό ἀλληλένδετο δίδυμο ἀνοιχτή κοινωνία - ἀγορές. Τό συσσίτιο μέ τήν καραβάνα μετονομάστηκε σέ Κοινωνικό Εἰσόδημα Ἀλληλεγγύης γιά νά πάρει λίγο τα πάνω της ἡ γονατισμένη ἀριστερά, ἡ ὁποία ἐξαντλεῖ τήν ἐπαναστατικότητά της σέ ὑψηλοῦ κοινωνικοῦ ἐνδιαφέροντος ζητήματα ὅπως ἡ νομιμοποίηση τῆς ἐλεύθερης κατασκήνωσης ( camping), καί τό σύμφωνο συμβίωσης ὁμοφυλοφίλων.

Ἡ προπαγάνδα τοῦ εὐρωμονοδρόμου, δηλαδή ἡ εὐρωλαγνεία, ἀπό  ὅπου καί ἄν προέρχεται, εἶναι ἀδίστακτη στό παραμύθι καί στήν ἰδεοληψία. Ὁ ἐν Ἑλλάδι εὐρωλιγουρισμός  εἶναι μιά μεταλλαγμένη ἐθνικοφροσύνη.Ἐκσυγχρονίζει καί ἀναβιώνει  τά μετεμφυλιακά πιστοποιητικά κοινωνικῶν φρονημάτων στήν ὑπηρεσία πλέον τοῦ εὐρωπαϊσμοῦ. Ὁ εὐρωπαϊστής ἐκφράζει καί ἀπαιτεῖ τυφλή ὑποταγή καί θρησκευτική εὐλάβεια στίς ἀποφάσεις τοῦ εὐρωκοινοβουλίου, ἀκολουθεῖ μέ κλειστά μάτια τούς φετφάδες τῆς Ε.Κ.Τ. ἐνῶ παράλληλα στιγματίζει κάθε ἔλλογη διαφοροποιημένη κρίση ὡς γραφική, ἀκραία, καί κυρίως λαϊκιστική.

Στούς ἀδαεῖς ἤ  κουτοπόνηρους εὐρωλάγνους πού καταπίνουν ἀμάσητη τήν ἐκσυγχρονιστική ἀπάτη ἀλλά ταυτόχρονα ἐξανίστανται κατά τοῦ λαϊκισμοῦ ὡς φορέα ψεύδους, ἀπαντοῦμε ὅτι ἄν αὐτός πού λέει ψέμματα θέλει  κρέμασμα ἀπό τήν γλῶσσα, τότε αὐτός πού τόν ἀκούει θέλει κρέμασμα ἀπό τά αὐτιά. Καί ὅμως,  βλέπω τούς θιασῶτες τοῦ εὐρωπαϊσμοῦ, ὡς διαμαρτυρόμενους, νά ἔχουν μιά χαρά τά αὐτιά τους στήν θέση τους, ἐνῷ τήν ἴδια στιγμή μέμφονται τήν γλῶσσα τῶν ἐκλεγμένων ροζουλί  ἀριστερῶν.

Τά ἐκσυγχρονιστικά ράσα δέν κάνουν τόν παπά. Τό σημιταριό ὑποδύθηκε καί συνεχίζει νά ὑποδύεται τόν πολέμιο τοῦ  λαϊκισμοῦ, εἶναι ὅμως μέχρι τό μεδούλι ἐκφραστής του. Μετά τήν περίοδο Σημίτη, οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι, πού ἐκολάκευαν τίς κατασκευασμένες ἀπό τό σύστημα λαϊκές ἐπιθυμίες, σήμερα δίνουν πάλι τό σύνθημα καί μιζάρουν ἀνερυθρίαστα στόν ἐπιβαλλόμενο,  πάλι ἀπό τό σύστημα, φόβο τῆς ἐπιστροφῆς σέ ἐθνικό νόμισμα. Καί ἐνῷ ἔχουν δώσει ρεσιτάλ ὑποκρισίας στόν χειρισμό τῶν ἐπιθυμιῶν καί φόβων τοῦ λαοῦ, ἀναποδογυρίζουν τήν πραγματικότητα καί βαφτίζουν τήν ἐκμετάλλευση τοῦ λαϊκοῦ θυμικοῦ ὄχι λαϊκισμό ἀλλά ὡς φωνή τῆς λογικῆς.

Ἐσχάτως, πέραν ἀπό τά ἐφευρήματα θολῶν - ἄρα καί εὔκολα διαχειρίσιμων ἀπό τό σύστημα ἐξουσίας - ὅρων, ὅπως ὁμοφοβία, ξενοφοβία, ἰσλαμοφοβία κ.λπ - ἡ λέξη λαϊκισμός ἀναβαθμίσθηκε σέ ἐθνολαϊκισμό, ὥστε νά σπιλωθεῖ καί ὄχι νά ἀντιμετωπισθεῖ μέ ἐπιχειρήματα κάθε κριτική στόν εὐρωμονόδρομο, σέ ὁποιαδήποτε εὐρωπαϊκή χώρα. Στήν ἔνταση αὐτῆς τῆς προπαγάνδας, πέραν ἀπό τίς διανοούμενες πόρνες τῆς δημοσιογραφίας, ἔχουν συμβάλλει καί συμβάλλουν καθοριστικά καί οἱ ἀποκαλούμενοι ἄνθρωποι τοῦ Λόγου καί τῆς Τέχνης. Ὅπως  ἡ κυρία Σώτη Τριανταφύλλου, ἡ ὁποία ἐσχάτως ἐδέχθη τά φίλια πυρά τοῦ συστήματος, διωκόμενη ποινικά γιά ὑποκίνηση ρατσιστικοῦ μίσους καί βίας ἀπό τόν κ. Παναγιώτη Δημητρᾶ.

Σέ ἕνα παθιασμένο κείμενο, πού ἔγραψε μετά τήν τρομοκρατική ἐπίθεση στό Μπατακλάν (http://www.athensvoice.gr/politiki/rock-and-roll-will-never-die ) κάνει κάποιες σωστές διαπιστώσεις γιά τά προβλήματα τῆς λεγόμενης ἀνοιχτῆς κοινωνίας, γιά τήν ἀδυναμία ἐνσωμάτωσης τοῦ ἰσλάμ στόν εὐρωπαϊκό πολιτισμό – αὐτοί δέν ἐνσωματώνονται τόσο εὔκολα μέχρι σήμερα ὅσο τά πετρέλαιά τους θά συμπλήρωνα - , καί γιά τό χονδροειδές «λάθος» τῆς πολυπολιτισμικότητος. Μέχρι ἐδῶ καλά. Ἐσκεμμένα ὅμως δέν ἀγγίζει τήν οὐσία. Ἡ κριτική της καί ἡ πολεμική της θυμίζει πολύ τήν «αὐτοκριτική» πού ἔκαναν οἱ Ἀμερικανοί ( π.χ. Μακναμάρα ),  μετά τήν λήξη τοῦ πολέμου στό Βιετνάμ. Ὁ πόλεμος, ἔλεγαν, ἦταν «λάθος» ὄχι γιά τήν καμμένη γῆ καί τούς νεκρούς πού ἄφησαν πίσω τους, ἀλλά διότι οἱ ἀνθρώπινες ἀπώλειες ( βλέπε Ἀμερικανοί στρατιῶτες ),  ὅπως καί ἡ ἐπιβάρυνση τοῦ προϋπολογισμοῦ τῶν ΗΠΑ πού ἐπροκάλεσαν οἱ Βιετναμέζοι, ἦταν δυσανάλογα μεγάλα σέ σχέση μέ τό τελικό ἀποτέλεσμα.  Ἡ κ. Σώτη Τριανταφύλλου ἀντίστοιχα, ὡς σκληρή εὐρωπαῒστρια, μᾶς λέει μέ δυό λόγια, ὅτι ὁ κίνδυνος πού ἀντιπροσωπεύει ὁ ἰσλαμισμός γιά τίς εὐρωπαϊκές ἀξίες εἶναι δυσανάλογα μεγάλος μέ τά ὀφέλη πού θά ἀποκομίσει ἀπό ἐδῶ καί πέρα τό εὐρωπαϊκό οἰκοδόμημα. Ἀρκετά κέρδισε μέ τήν πολιτική τῶν ἀνοιχτῶν συνόρων, ὑπονομεύοντας καί ξεσπιτώνοντας τούς διαφορετικούς πολιτισμούς τῆς ἀνατολικῆς Μεσογείου καί ὄχι μόνον. Σέ ἐλεύθερη ἀπόδοση ὑπονοεῖ, ὅτι ἀφοῦ πιά δέν ἔχουμε την δυνατότητα να ὑποχρεώσουμε Ἀφρικανούς, Κινέζους, Βραζιλιάνους, Ἄραβες νά ζεσταίνονται μέ μαγγάλι καί ἐμεῖς μέ καλοριφέρ, αὐτοί νά μετακινοῦνται μέ πατίνι καί ἐμεῖς με τετρακινητήριο τούρμπο,  ε τότε εἶναι καιρός νά ξαναγυρίσουμε ἐκεῖ ἀπό ὅπου ξεκινήσαμε σάν εὐρωπαῖοι. Δηλαδή στόν ρατσισμό…

Ἡ κ. Σώτη Τριανταφύλλου ἀφ’ ἑνός λέει μισές ἀλήθειες, καί ἀφ’ ἑτέρου τίς λέει μέ μεγάλη καθυστέρηση. Ἐπίσης λέει καί χονδροειδεῖς ἀνοησίες,  ὅπως «…ὅτι τό ρόκ δέν θά πεθάνει ποτέ,  ὅτι ποτέ δέν θά ἄντικατασταθει ἀπό προσευχές καί ἀπό ἀμανέδες…». 

Ὁ κ. Παναγιώτης Δημητρᾶς, ἀντιθέτως,  παραμένει συνεπέστατος  στήν μέχρι σήμερα πορεία του. Φυσικά δεν ἔχει πάρει μυρωδιά ὅτι ἡ παγκοσμιοποίηση γυρίζει σιγά σιγά μπούμερανγκ στούς δυτικούς, καί μέσῳ ποινικων διώξεων ἀναπαράγει πιστά καί μέ εὐλάβεια τήν προπαγάνδα τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, τῆς διαφορετικότητος, προωθεῖ συνειδητά τόν ἐπιδοτούμενο ἀντιρατσισμό καί ἀνθρωπισμό. Καί γιά ὅλα αὐτά ἐπικαλεῖται καί προβάλλει ὡς λάβαρο τόν νόμο 4285/2014, θυσιάζοντας στόν βωμό τῶν ψευδεπίγραφων εὐρωπαϊκῶν ἀξιῶν, τήν ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης.

Προσωπικά ἐλάχιστες διαφορές ἐντοπίζω ἀνάμεσα στούς τρεῖς ὑπέρμαχους τῆς εὐρωπαϊκῆς ἰδέας. Δηλαδή τό πιστό σκυλί τοῦ συστήματος  κ.Σταῦρο Θεοδωράκη πού ὑπερθεματίζει τήν αὐτολογοκρισία τῆς ΕΡΤ, τόν συνεπῆ ὑπεργολάβο τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων  κ. Π. Δημητρᾶ, καί τήν μισαλλόδοξη συγγραφέα κ. Σώτη Τριανταφύλλου. Καί οἱ τρεῖς τους, ὁ καθένας ἀπό τό πόστο του, ἀπονέμουν τά σύγχρονα πιστοποιητικά κοινωνικῶν φρονημάτων.

Στό πλευρό τῆς κ. Τριανταφύλλου ἔσπευσαν προσωπικότητες. Τατσόπουλος, καί διάφορα ἱστολόγια, πού ἔνοιωσαν ἴσως ἐνοχή γιά τήν μέχρι τώρα ἄκριτη ὑποστήριξη τῆς νεοταξίτικης προπαγάδας . Ὑποστήριξη ὅμως πού κάνει κριτική στόν νόμο 4285/2014 α λά κάρτ, προτείνει λειάνσεις καί βελτιώσεις ἀλλά ἀφήνει ἀκέραια τήν οὐσία του, εἶναι ὑποκριτική. Θεωρεῖ ὅτι ὁ νόμος αὐτός εἶναι γιά τούς ἄλλους, τούς λαϊκιστές, τούς ἀμόρφωτους, τούς ἀποτυχημένους. Ὄχι γιά μᾶς…

Ἐναντίον της ἐτάχθη τό χειρότερο κομάτι τῆς ροζουλί ἀριστερᾶς, ( βλέπε Ἐφημερίδα τῶν Συντακτῶν ), ἡ γονατισμένη ἀριστερά πού ἐφηῦρε τόν νεοφιλελευθερισμό μέ κοινωνικό πρόσωπο. Προσπαθῶντας – ματαίως μέσω ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων- νά ξεπλύνει τήν ἰδεολογική της ξετσιπωσιά.

Προφανῶς καί ὑποστηρίζουμε τήν κ. Σώτη Τριανταφύλλου στήν δικαστική της περιπέτεια, τήν στιγμή πού ἔχει νά ἀντιμετωπίσει ἕναν καθαρά ὁλοκληρωτικό, φασιστικό – εὐρωπαϊκῆς κοπῆς - νόμο. Ὅπως ὑποστηρίζουμε ἤ ὑποστηρίξαμε στό παρελθόν ὅσους μπῆκαν στό στόχαστρο κατεστημένων νοοτροπιῶν. Συμφωνούσαμε ἤ διαφωνούσαμε μέ τίς ἀπόψεις τους.  Ὅπως τόν Ροζέ Γκαρωντύ ( ἐδῶ ), τούς ἀρνητές τοῦ ὁλοκαυτώματος ἤ τῶν γενοκτονιῶν τῶν Ποντίων καί Ἀρμενίων, ἤ τήν ἄλλη ὑποκρίτρια εὐρωπαῒστρια κ. Ρεπούση. Μέ ἄλλα λόγια δέν ζητᾶμε τήν σκήρυνση ἤ λείανση τοῦ νόμου, οὔτε τήν ἐπιλεκτική ἤ τήν ἀδιακρίτως ἐφαρμογή του, άλλά την πλήρη κατάργησή του.

Κάτι τό ὁποῖο μέ δυσκολία θά ἔκανε ἡ κ. Τριανταφύλλου, ἄν κάποιος ἄλλος βρισκόταν στήν θέση της, ἀφοῦ παληότερα εἶχε γράψει τό ἑξῆς (http://infactmagazine.gr/i-arnisi-toy-olokaytomatos-kai-i-xrisi-avgi/)

Θαυμᾶστε την !!! ...

«…Μέ τό παρακάτω ἀρθρίδιο ζητῶ νά ἐξεταστεῖ ἡ θέσπιση νόμου πού νά ἀπαγορεύει τήν ἀμφισβήτηση τοῦ Ὁλοκαυτώματος καί γενικότερα τῶν ναζιστικῶν ἐγκλημάτων. Παρότι πρόκειται γιά περιορισμό τῆς ἐλευθερίας τῆς ἔκφρασης, πιστεύω ὅτι ἡ ἔλλειψη τέτοιας ρύθμισης ἀποτελεῖ νομικό κενό κι ὅτι αὐτό τό κενό τροφοδοτεῖ ἐγκληματικές ἰδεολογίες καί βάρβαρες πράξεις…» ( ΣΩΤΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ)