Ἡ ἄποψη ὅτι τά ζητήματα τῆς οἰκονομίας πρέπει νά τά ρυθμίζει ἡ ἀγορά εἶναι ἡ κεντρική ἰδέα τοῦ λεγομένου «νεοφιλελευθερισμοῦ». Οἱ θιασῶτες του ἐπιμένουν πεισματικά - ἀνακατεύοντας ἰσολογισμούς, περιθώρια κέρδους, τίς θεωρίες τῆς « ἀνάπτυξης», τῆς ἐπιχειρηματικότητας καί τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων - νά ναρκώσουν καί νά ἀποσαθρώσουν τήν κοινωνία μέ ἕνα ἰδεολογικό ἀχταρμᾶ, πού συνοψίζεται στό ὅτι «ἐλευθερία, δικαιοσύνη καί δημοκρατία εἶναι νά βγάζεις λεφτά μέ ὅποιο τρόπο μπορεῖς». Ὅτι τά κοινωνικά ζητήματα τότε ἐξυπηρετοῦνται καλύτερα, ὅταν ὁ δημόσιος πλοῦτος ἐκχωρεῖται καί ἡ ἰδιωτική πρωτοβουλία ἔχει τόν πρωταρχικό ρόλο, ἀναθέτοντας στό κράτος ἕναν ρόλο διαχειριστῆ ἤ θυρωροῦ ἐκ περιτροπῆς.
Τά παραπάνω ὅμως ἰσχύουν ἐκτός Ἑλλάδος. Στή χώρα τῶν συνθημάτων, ὅσο καί νά βυσσοδομοῦν οἱ θιασῶτες τῆς παντοδυναμίας τῆς ἀγορᾶς, μέ ὅση ὑστερία καί νά ξελαρυγγιάζονται οἱ ἀντίπαλοί της, τά πράγματα εἶναι ἀπελπιστικά ἁπλά. Στό μυαλό ὅλων ἀνεξαιρέτως, μενουμευρωπαίων ἤ ἐθνικά σκεπτομένων, ἀντί τό δημόσιο νά εἶναι κάτι πού ἀνήκει σέ ὅλους μαζί καί σέ κανέναν ξεχωριστά, γίνεται ἀντιληπτό σέ ὅλες τίς μορφές του ὡς ἕνα πρός κατάκτηση λάφυρο. Ὅλες οἱ ἰδεολογίες ὑποτάσσονται, ἐλλείψει πραγματικῆς διανόησης, σέ αὐτήν τήν ἱστορικά διαμορφωμένη νοοτροπία.
