Ὁ λαὸς τοῦ Αἰγαίου ( εἰς μνήμην Δημήτρη Κιτσίκη )

        Πρέπει κάποιος νὰ ἔχει διανοητικὸ ἀνάστημα πυγμαίου γιὰ νὰ παρακολουθήση, πολὺ δὲ περισσότερο γιὰ νὰ συμφωνήσει,  μὲ τὶς ἀντιδράσεις τῆς ἑλληνικῆς κυβέρνησης,  καὶ τῆς συντριπτικῆς πλειονότητος τῶν ἑλληνικῶν ΜΜΕ, στὶς ἐκδηλωσεις ἑορτασμοῦ τῆς Τουρκίας στὶς 30 Αὐγούστου.

Πῶς θὰ μᾶς φαινόταν,  ἄν ἡ ἐπίσημη Τουρκία μᾶς ἔκανε μοῦτρα στὸν ἑορτασμὸ τῆς 25^ης Μαρτίου; Ἤ ἄν οἱ Ἰταλοὶ ἐξέδιδαν διάβημα διαμαρτυρίας στὸ ΝΑΤΟ γιὰ τὸν ἑορτασμὸ τῆς 28^ης Ὀκτωβρίου; Ὑπάρχει χαρακτηριστικότερο παράδειγμα πολιτικῆς ἄνοιας;

Νεοέλλην πατριώτης...ἐθνικιστὴς ἤ εὐρωλιγούρης...

Οὐκ ὀλίγοι ἀνιστόρητοι, περίπου τὸ 99% τῶν νεοελλήνων, ἀκόμα πιστεύουν -χάριν τῆς "ἐθνικῆς" ἰδεολογίας - ὅτι ὑπεύθυνοι γιὰ τὴν μικρασιατικὴ καταστροφὴ τοῦ 22 καὶ τὸν ξεριζωμὸ τουλάχιστον 2000000 μικρασιατῶν,  εἶναι πρωτευόντως ὁ Κεμὰλ καὶ οἱ Τοῦρκοι,  καὶ δευτερευόντως ἡ στάση τῆς ΕΣΣΔ καὶ ἡ « ἀντεθνικὴ» προπαγάνδα τοῦ ΚΚΕ.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι τὴν εὐθύνη τὴς ἐξ  ἀρχῆς καταδικασμένης μικρασιατικῆς ἐκστρατείας ἔχει ἀρχικὰ ὁ μέγας πολιτικὸς εὐνοῦχος Βενιζέλος ( χαρακτηρισμὸς τοῦ ὀξυδερκοῦς Γερασίμου Κακλαμάνη ), ποὺ ἀφελῶς πίστεψε ὅτι ἡ Ἀγγλία θὰ δεχόταν μιὰ μεγάλη Ἑλλάδα στὴν ἀνατολικὴ Μεσόγειο, καὶ δὲν πῆρε μυρωδιὰ ὅτι ὁ μοναδικὸς λόγος τῆς ἔξωθεν χρηματοδοτούμενης ἐκστρατείας ἦταν  οἱ ἀνατολικὲς τουρκικὲς ἐπαρχίες καὶ τὰ πετρέλαιά τους. Καὶ λέμε " ἔξωθεν χρηματοδοτούμενης",  διότι εἶναι πρακτικὰ ἀδύνατον μιὰ χώρα σὲ καθεστὼς διεθνοῦς οἰκονομικοῦ ἐλέγχου, ὅπως ἡ Ἑλλάδα ἐκείνης τῆς περιόδου νὰ ἀναλάβη τὸ οἰκονομικὸ βάρος. Ὅσο λοιπὸν - διαρκούσης τῆς ἐκστρατείας - ὁ Κεμὰλ δὲν συγκατατίθεται στὴν συνθήκη τῶν Σεβρῶν ( ποὺ προβλέπει τὴν διαίρεση τῆς πετρελαιοπαραγωγοῦ περιοχῆς τῆς Μοσούλης ) ὁ ἑλληνικὸς στρατὸς " θριαμβεύει ".  Καὶ ὄταν ὁ Κεμὰλ ἀλλάζει στάση καὶ συγκατατίθεται στὴν ἀλλαγὴ καθεστῶτος τῶν περιοχῶν μὲ τὰ πετρέλαια,  τότε οἱ ἀφελεῖς Ἕλληνες πετιῶνται στὴν θάλασσα,  καὶ τὸ πλήρωμα τῶν συμμαχικῶν πλοίων τῶν ἀγγλογάλλων, τηρῶντας μέχρι κεραίας τὰ συμφωνηθέντα,  κόβει τὰ χέρια ὅσων ἐπιχειροῦν νὰ σωθοῦν ἀνεβαίνοντας σ'αὐτὰ.. 

Ἐξ  ἴσου ἐγκληματικὴ εὐθύνη μὲ τὸν πολιτικὸ εὐνοῦχο Βενιζέλο ἔχουν καὶ τὰ πολιτικὰ καθάρματα ποὺ τὸν διεδέχθησαν, οἱ κωνσταντινικοὶ, ποὺ ἀφοῦ κέρδισαν τὶς ἐκλογὲς τοῦ 1920, συνέχισαν τὴν ἔξωθεν χρηματοδοτούμενη ἐκστρατεία.

Καὶ ὀ Βενιζέλος καὶ οἱ κωνσταντινικοὶ τὸ μόνο ποὺ κατάφεραν,  πέρα ἀπὸ τὸ νὰ ἀνοίξουν τὸ δρόμο τῶν πετρελαίων γιὰ τοὺς δυτικοὺς,  εἶναι νὰ ξεσπιτώσουν καὶ νὰ μετατρέψουν σὲ πρόσφυγες 2000000 μικρασιάτες...καὶ ἀντὶ νὰ δημιουργήσουν τὴν Ἑλλάδα τῶν 2 ἠπείρων καὶ τῶν 5 θαλασσῶν, ὅπως μὲ μεγαλοστομίες ξεκίνησαν,  κατάφεραν τὸ ἀνάποδο, δηλαδὴ νὰ συγκεντρώσουν – στοιβάζοντας -σχεδὸν ὅλο τὸν ἑλληνισμὸ στὴν Ἀθήνα…

Καὶ γιὰ ὅλα αὐτὰ τὰ δεινὰ , οἱ πολιτικὰ ὑπνωτισμένοι σημερινοὶ νεοέλληνες,  θεωροῦν ὑπεύθυνους τὴν Τουρκία καὶ τὸν Κεμὰλ, ποὺ πολὺ ἁπλὰ πολέμησαν κατὰ τῆς ἑλληνικῆς εἰσβολῆς, ὅπως ἀσκριβῶς πολέμησε ἡ Ἑλλάδα κατὰ τῆς Ἰταλίας τὸ 1940.

Μιὰ μικρὴ προσθήκη ἴσως δὲν εἶναι ἀχρείαστη. Στὶς 10 Μαῒου 1933, γίνεται ἡ σύσκεψη τῆς «Μεγάλης Ἐπιτροπῆς τῶν Ἐξωτερικῶν Ὑποθέσεων». Παρόντες ὁ πρωθυπουργός Π.Τσαλδάρης, ὁ ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν καὶ οἱ ἀρχηγοὶ τῶν κομμάτων, στὴν προετοιμασία τοῦ ἑλληνοτουρκικοῦ συμφώνου ἐγγυήσεως πού ὑπογράφηκε στὴν Ἄγκυρα στὶς 14 Σεπτεμβρίου 1933. Στὸ 3ο ἄρθρο τοῦ Συμφώνου λέει ἐπὶ λέξει: «Εἰς ὄλας τὰς διεθνεῖς συνδιασκέψεις μὲ περιορισμένην ἀντιπροσώπευσιν, ἡ Ἑλλὰς καὶ ἡ Τουρκία εἶναι πρόθυμοι νὰ θεωροῦν, ὅτι ἑκάστη ἐξ’ αὐτῶν θὰ ἔχει ἀποστολὴν νὰ ὑπερασπίζεται τὰ κοινὰ καὶ τὰ ἰδιαίτερα συμφέροντα ἀμφοτέρων καὶ ὑπόσχονται νὰ ἑνώσουν τὰς προσπαθείας των διὰ νὰ ἐξασφαλίσουν τὴν κοινὴν αὐτὴν ἀντιπροσώπευσιν» .

Ὁ Ἐλ. Βενιζέλος, ὄχι μία ἀλλὰ τρεῖς φορὲς στὴν ἴδια σύσκεψη δηλώνει, α) «…Μίαν ἡμέραν θὰ κάμωμεν μίαν ὁμοσπονδίαν ἀνατολικὴν» β) «…θὰ ἰδῆτε ὅτι μέσα σὲ εἴκοσι χρόνια μὲ τὴν Τουρκίαν θὰ φθάσωμεν νὰ κάμωμεν μίαν ὁμοσπονδίαν ἀνατολικήν», γ) «…μὲ τὴν ὑπογραφὴν αὐτοῦ του συμφώνου τὴν ὁποίαν θεωρῶ εὐτυχῆ, θὰ προχωρήσωμεν ἀκόμη περαιτέρω, καὶ θὰ ἰδῆτε μετὰ ἔτη θὰ φθάσωμεν μὲ τὴν Τουρκίαν νὰ κάμωμεν τὴν Ἀνατολικὴν Ὁμοσπονδίαν».

Δὲν ξέρω τὶ εἶναι πιὸ ἐγκληματικὸ, ἡ συνεχὴς πολιτικὴ κουτοπονηριὰ καὶ ἡ ἐξαργύρωση παντὸς ἐθνικοὺ χαρακτηριστικοὺ ὡς ἀντίτιμο ἐργολαβίας,  σπόρ στὸ ὁποῖο διαπρέπει ἡ κάθε φύσεως δεξιὰ στὴν χώρα μας ( ἀπὸ τὴν κωνσταντινικὴ τοῦ 1920 μέχρι τὴν σημερινὴ ψευτοφιλελεύθερη τοῦ Κούλη) ἤ ἡ πολιτικὴ στραβομάρα τοῦ Βενιζέλου τὸ 1919.  Τὸ 1933 ὅμως ὁ Βενιζέλος ἔχει προφανῶς βγάλει τὶς τσίμπλες ἀπὸ τὸ μάτι,  ποὺ τὸ 1919 δὲν τὸν ἄφηναν νὰ ἰδεῖ τὸ πραφανὲς...

Πολλοὶ πατριῶτες - γιαλαντζὶ καὶ μὴ,  εἴτε ἐθνικιστὲς εἴτε εὐρωπαϊστὲς τῆς συμφορᾶς, διαπνέονται ἀπὸ ἔντονο ἀντιρωσισμὸ καὶ ἀντιτουρκισμὸ,. Ἄς πληροφορηθοῦν  τὴν  - συστηματικὰ ἀποσιωπούμενη ἀπὸ τὴν πνευματικὴ καὶ πολιτικὴ ἡγεσία μας – παρέμβαση τῆς ΕΣΣΔ τὸ 1922   ( πηγὴ ). Μιὰ παρέμβαση ποὺ θὰ βοηθοῦσε τὴν τότε ἑλληνικὴ κυβέρνηση τοῦ Δ. Γούναρη νὰ ἀπεμπλακεῖ ἀπὸ τὸ μικρασιατικὸ μέτωπο, μὲ μοναδικὸ ἀντάλλαγμα τὴν ἀναγνώριση τῆς ΕΣΣΔ , ἔστω καὶ ντε φάκτο. Κατόπιν ἄς κάτσουν νὰ σκεφθοῦν, ποιὰ χώρα ἀπὸ τὶς παρακάτω ἔχει βλάψει περισσότερο τὴν Ἑλλάδα,  ποιὰ ἔχει ἐπιφέρει περισσότερα δεινὰ καὶ καταστροφὲς;  Ἡ Ρωσία,  ἡ Τουρκία ἤ μήπως ἡ Γερμανία;

Ὅσοι ὀμνύουν στὰ δυτικοευρωπαϊκὰ ἰδεώδη τῆς " ἐλευθεριας", καὶ ὑπολήπτονται τὸ Διεθνὲς Δίκαιο ἄς μάθουν ὅτι καὶ ἡ Ἑλλάδα καὶ ἡ Τουρκία παραβιάζουν τὴν συνθήκη τῆς Λωζάνης, τοῦ 1923.  Ἡ μὲν Τουρκία ὅσον ἀφορᾶ στὸ θέμα τοῦ διοικητικοῦ καθεστῶτος τῆς Ἴμβρου καὶ τὴς Τενέδου, ἡ δὲ Ἑλλάδα σχετικὰ μὲ τὴν ἀποστρατιωτικοποίηση τῶν νήσων τοῦ άνατολικοῦ Αἰγαίου. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι δὲν πράττει σωστὰ,  ἀλλὰ σημαίνει ὅτι ἡ συνθήκη τῆς Λωζάνης εἶναι μιὰ πολὺ κακὴ συνθήκη,  ὅπως καὶ ὅλες οἱ συνθῆκες ποὺ ἀγνοοῦν τὴν Ἱστορία,  τοὺς Λαοὺς καὶ τὸν Πολιτισμὸ,  καὶ ἐκφράζουν μόνον ἰσοζύγια συμφερόντων περιτυλιγμένα μὲ διάφορες φιοριτοῦρες περὶ « αὐτοδιάθεσης τῶν λαῶν» καὶ ,  « ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων». Ἀνακαλύπτοντας λαοὺς ἐκεῖ ποὺ δὲν ὑπάρχουν. Καὶ διαμελίζοντάς τους ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχουν, ὅπως ὁ λαὸς τοῦ Αἰγαίου ποὺ διαμελίστηκε χάριν τῶν κοντόφθαλμων καὶ ἀνιστόρητων δυτικοευρωπαϊκῶν πολιτικῶν.

Πέρασε ἕνας χρόνος ( 28-8-2021), ποὺ ὁ Δημήτρης Κιτσίκης ἀναχώρησε,  ἀφήνοντὰς μας τὸ ὁλοζώντανο ἔργο του. Ἀπὸ τὸν Δημήτρη Κιτσίκη -ὅπως  καὶ τὸν ἄλλο μεγάλο "ἀπόντα"  τὸν Γεράσιμο Κακλαμάνη - ἔμαθα ὄτι τὸ Διεθνὲς Δίκαιο, οἱ Διεθνεῖς Συνθῆκες, ὅταν δὲν ἀπορρέουν ἀπὸ τὴν ἱστορικὴ πραγματικότητα καταλήγουν σὲ ἀδιέξοδο, ποὺ δὲν συγκαλύπτεται μὲ ταρατατζοὺμ ἐθνικῶν ἑορτῶν,  ὅπως ἡ 25η Μαρτίου, ἡ 30η Αὐγούστου, ἡ 28η Ὀκτωβρίου  κ.ο.κ. Μιὰ Διεθνὴς Συμφωνία δὲν μπορεῖ οὔτε νὰ συνταχθεῖ ,  οὔτε νὰ ἐφαρμοσθεῖ ὅπως ἕνα συμβόλαιο ἀγοραπωλησίας. Ἀναπόφευκτα κάποια στιγμὴ θὰ ἀκυρωθεῖ στὴν πράξη. 

 

 Ο ΛΑΟΣ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ

τοῦ Δημήτρη Κιτσίκη

 ( Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸν πρόλογο τοῦ ἑλληνοτουρκικοῦ αὐτοῦ βιβλίου ποὺ ἐξεδόθη τὸ 2016, στὴν Ἀθήνα ὡς ἑλληνικὴ καὶ στὴν Πόλη ὡς τουρκικὴ ἔκδοση )

Ὅταν τὸ 1988 οἱ Ἐκδόσεις τοῦ Βιβλιοπωλείου τῆς Ἑστίας, ἀψηφῶντας τὸν κίνδυνο λιθοβολισμοῦ τῆς προθήκης των, ἐτόλμησαν νὰ ἐκδόσουν τὸ βιβλίο μου, Ἱστορία τῆς Ὀθωμανικῆς             Αὐτοκρατορίας, μὲ προμετωπίδα, τὴν φράση τοῦ Συντάγματος τοῦ Ῥήγα, τοῦ 1797 ποὺ ἔλεγε ἐπὶ λέξει ὅτι ἡ Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία ὑπῆρξε «τὸ πλέον ὡραιότερον βασίλειον τοῦ κόσμου, ὁποὺ ἐκθειάζεται πανταχόθεν ἀπὸ τοὺς σοφούς» καὶ ὅταν τὸ 1996, οἱ Ἐκδόσεις İletişim τῆς Κωνσταντινουπόλεως,   ἀψηφῶντας τοὺς  Τούρκους ἐθνικιστὲς ποὺ ἤθελαν τὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία ἀποκλειστική τους ἰδιοκτησία, ἐτόλμησαν νὰ ἐκδόσουν  βιβλίο μου στὰ τουρκικὰ μὲ τὸν προκλητικὸ τίτλο, Τürk‐Yunan İmparatorluğu, δηλαδὴ «Τουρκοελληνικὴ Αὐτοκρατορία», ἤξερα πλέον ὅτι ὁ κεντρικὸς στόχος τοῦ ἔργου μου ὡς ἱστορικοῦ εἶχε τοποθετηθῆ στὶς σωστὲς ῥάγιες.  

Ἔκτοτε τὰ δεκάδες βιβλία μου, πρὸ καὶ μετὰ τῶν δύο τούτων ἔργων, ποὺ ὅλα ἔτειναν πρὸς τὸν ἴδιο σκοπό, ὄχι ἁπλῶς ἑδραιώσεως τῆς ἑλληνοτουρκικῆς φιλίας, φιλίας δύο γειτονικῶν λαῶν, ἀλλὰ ἀδελφοποιτῶν πλαγιασμένων στὶς  δύο ὄχθες τοῦ Αἰγαίου ποὺ ἡ Ἱστορία τοὺς ὑπεχρέωνε νὰ ἀναστησουν τὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία ὑπὸ μορφὴν Ἑλληνοτουρκικῆς Συνομοσπονδίας μέσα στὸ πλαίσιο τοῦ κοινοῦ πολιτισμοῦ τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς, ἁπλῶς ἰσχυροποιοῦσαν τὸ σχέδιο τῆς κοινῆς μοίρας τῶν δύο λαῶν. Ἄλλωστε ὁ τουρκικὸς ὑπότιτλος τοῦ παραπάνω τουρκικοῦ μου βιβλίου ἔλεγε: «Arabölge gerçeği  ışığında Osmanlı  Tarihine bakiş», δηλαδὴ παρουσίαση τῆς Αὐτοκρατορίας αὐτῆς στὸ φῶς τῶν δεδομένων τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς  τῆς ὀθωμανικῆς ἱστορίας.

Μέχρι τὴν δεκαετία τοῦ 1960, ὅταν πρωτοεμφανίσθηκαν τὰ βιβλία μου ποὺ ἔκαμαν σκάνδαλο λόγῳ συνδυασμοῦ ἑλληνολατρίας καὶ τουρκολατρίας, οἱ μὲν Τοῦρκοι ἔβλεπαν τὴν Ἑλλάδα, πρῶτα ὡς ἰμπεριαλιστικὴ χώρα ποὺ μὲ τὴν ἐνθάρρυνση τῆς Ἀγγλίας παρ΄ὀλίγον νὰ ἐξαφανίσουν τὸν τουρκικὸ λαό, ὁ ὁποῖος ἐσώθη τὴν τελευταία στιγμὴ μὲ τὴν ἐπέμβαση ἑνὸς ἥρωος τοῦ Κεμάλ, καὶ δεύτερον ὡς ἕνα μὴ ὑπολογίσιμο κρατίδιο μὲ ὑπερφίαλες ἀπαιτήσεις, οἱ δὲ Ἕλληνες ἐχαρακτήριζαν τοὺς Τούρκους βαρβάρους, ἔχοντας ἐγκαταστήσει στὸ κράτος τῶν Ἀθηνῶν τοὺς Μικρασιᾶτες πρόσφυγες οἱ ὁποῖοι δὲν ἐφαίνοντο νὰ εἶχαν μάθει τίποτα γιὰ τὰ αἴτια τῆς ἀσύλληπτης τραγωδίας ποὺ τοὺς εἶχε πλήξει καὶ παρέμεναν νοσταλγοὶ τῶν χαμένων πατρίδων ποὺ πάλι μὲ χρόνια καὶ καιροὺς πάλι  δικά τους θἆταν.

Ἀρχικὰ οἱ Τοῦρκοι, στὶς σχέσεις τους μὲ τὴν Ἑλλάδα, ἀπεκάλουν τοὺς Ἕλληνες ἁπλῶς γείτονες, ὅπως γείτονες ἦσαν ὑποχρεωτικὰ καὶ ὅλοι οἱ γύρω τῆς Τουρκίας λαοί. Σιγὰ σιγὰ ὅμως ἡ τουρκικὴ ὑπεροψία καὶ τὸ ἑλληνικὸ μῖσος ἔκαμαν τόπο στὴν παλαιὰ ἀποκλειστικὴ συμβίωση τῶν δύο λαῶν, σὲ μία ἐρωτικὴ σχέση ποὺ ἐξεφράζετο ποικιλοτρόπως ἀπὸ τοὺς δύο λαούς. Ἐνδεικτικά, σημειώνω, ὅτι μερικοὶ Ἕλληνες ἀνέτρεξαν σὲ φροϋδικὰ συμπλέγματα γιὰ νὰ χαρακτηρίσουν αὐτὴν τὴν σχέση. Ἀναφερόμενοι στὴν γεωγραφία τοῦ Αἰγαίου  παρωμοίασαν τὴν τουρκικὴ χερσόνησο (τὴν Ἀνατολία) μὲ ἀνδρικὸ πέος εἰσερχόμενο ἐρωτικὰ στὴν ἑλληνικὴ χερσόνησο (τὴν Ῥούμελη) ὡς γυναικεῖο αἰδοῖον.

Ἡ ἑλληνικὴ ἔκδοση τοῦ βιβλίου

            Ἐπίσης ἐπὶ μεγάλο χρονικὸ διάστημα οἱ πρόσφυγες Μικρασιᾶτες στὴν Ἑλλάδα παρώτρυναν τὰ παιδιὰ τους νὰ μὴν ἐπισκέπτονται τὴν Τουρκία καὶ τὰ χωριὰ τῶν προγόνων τους προφασιζόμενοι τὸν κίνδυνο ἀντιποίνων, στὴν πραγματικότητα διότι ἐντρέποντο γιὰ τὴν ἐκδίωξή τους ὡς ἡττημένων ἀπὸ τὰ προσφιλῆ ἐδάφη. Ἐπειδὴ ἐγὼ κάθε χρόνο μετέβαινα στὴν Τουρκία, πλῆθος Μικρασιατῶν προσφύγων μὲ παρεκάλουν νὰ ἐπισκεφθῶ τὰ χωριά τους στὴν Ἀνατολία καὶ ἐπιστρέφοντας  νὰ τοὺς φέρνω φωτογραφίες καὶ λεπτομέρειες τῆς σημερινῆς ζωῆς ἐκεῖ. Ὅταν τοὺς ἔλεγα γιατί δὲν μεταβαίνετε οἱ ἴδιοι ἐκεῖ, ἡ ἀπάντησή τους ἦταν πονεμένη καὶ συνάμα φοβισμένη. Ἐγὼ δὲν τοὺς χαλοῦσα τὸ χατίρι καὶ ὅταν ἐπέστρεφα τοὺς ἔλεγα ὅτι οἱ Τοῦρκοι πρόσφυγες τῆς Ῥούμελης ποὺ εἶχαν πάρει τὴν θέση τους καὶ ἐκατοίκουν στὰ παλαιὰ ῥωμέϊκα σπίτια, μοῦ ἔλεγαν πόσο θὰ ἤθελαν νὰ δοῦν νὰ ἔρχονται οἱ πρώην Ἕλληνες ἰδιοκτῆτες ποὺ θὰ τοὺς ἐδέχοντο σὰν τὰ σπίτια νὰ ἦταν πάντα δικά τους.

Μὲ τὴν ἑλληνικὴ οἰκονομικὴ κρίση, ἀπὸ τὸ 2009, ἄρχισαν πολλοὶ Ἕλληνες νὰ μεταναστεύουν στὴν Τουρκία γιὰ νὰ ἐργασθοῦν ἐκεῖ, ἀκόμη καὶ καθηγητὲς στὰ τουρκικὰ πανεπιστήμια, ἐνῷ ἐγὼ ὅταν ἄρχισα νὰ διδάσκω στὰ τουρκικὰ πανεπιστήμια στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 1980 ἤμουν ὁ μοναδικὸς Ἕλλην ἐξ Ἑλλάδος.

           Καὶ ἔτσι ἕνας Ἕλλην Κωνσταντινουπολίτης  ἐγκατεστημένος στὴν Ἑλλάδα, ὁ Ἀλέκος Παπαδόπουλος καὶ ἕνας Τοῦρκος στὴν Τουρκία, ὁ Ἰμπραὴμ Ντιζμάν, ποὺ δὲν ἐγνωρίζοντο, ξεπέρασαν τὶς ἐπιφυλάξεις  τους καὶ ἀπεφάσισαν νὰ ἀλληλογραφήσουν.

Ἡ τουρκικὴ ἔκδοση τοῦ βιβλίου

Σπανίως ἕνας γάμος, ἀκόμη καὶ θρησκευτικός, ὅταν διαλύεται, ἐπανασυνδέεται. Ὅμως χίλια χρόνια συμβιώσεως Ἑλλήνων καὶ Τούρκων (βλ. Κωνσταντῖνος Ἄμαντος, Σχέσεις Ἑλλήνων καὶ Τούρκων ἀπὸ τοῦ ἐνδεκάτου αἰῶνος μέχρι τὸ 1821, Ἀθήνα, 1955) ποὺ παρέμειναν σὰρξ ἐκ τῆς σαρκὸς στὸν ἴδιο χῶρο, γεννοῦν μία ἀκατανίκητη ἀνάγκη ἐπανενώσεως, πόσῳ μᾶλλον ποὺ ἀνεγνωρίσθη ἀπὸ τοὺς δύο λαοὺς ὅτι τοὺς ἐχώρισαν οἱ Φράγκοι κατόπιν ἀπείρων ῥαδιουργιῶν καὶ ἀκόμη σήμερα συνεχίζουν τὸ ἔργο ἀποδομήσεως στὴν Τουρκία καὶ τὴν Ἑλλάδα. Τίποτα λοιπὸν τὸ περιέργο ποὺ δύο ἄγνωστοι ὁ ἕνας στὸν ἄλλον, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἴδια ἑλληνοτουρκικὴ φύτρα νὰ αἰσθανθοῦν τὴν ἀνάγκη νὰ ξανασμίξουν Ἕνα διαζύγιο δύναται νομικὰ νὰ εἶναι τελεσίδικο. Ἕνα ἑλληνοτουρκικὸ διαζύγιο ψυχολογικὰ δὲν εἶναι. Μετὰ ἀπὸ τὸ γκρέμισμα μίας Αὐτοκρατορίας δύο χιλιετιῶν, ἕνα τεράστιο ψυχολογικό, ἀλλὰ καὶ πολιτιστικό, οἰκονομικό, πολιτικὸ καὶ στρατηγικὸ κενὸ ἐζήτει νὰ καλυφθῇ, ἡ πληγὴ ποὺ ἐχαράχθη στὸ Αἰγαῖο μεταξὺ Ῥούμελης καὶ Ἀνατολίας νὰ ἐπουλωθῇ.

Ἕνας ἑλληνοτουρκικὸς λαὸς μὲ δύο γλῶσσες καὶ δύο θρησκεῖες. Ὁ Ἀλέκος ἐξηγεῖ: «Ἐμφανὴς ἡ ὕπαρξη δύο διαφορετικῶν ὀντοτήτων, μέσα στὸ ἴδιο σῶμα. Ἐγὼ καὶ ἐκεῖνος, ἐκεῖνος καὶ ἐγώ»