Ὁ μῦθος τοῦ ἀντιφασιστικοῦ σιωνισμοῦ ( Ροζέ Γκαρωντύ )

   
    Τὸ νὰ καταδικάζεις τοὺς νεοέλληνες ναζί, ἐθνικιστὲς, καὶ ταυτοχρόνως νὰ κλείνεις τό μάτι στὸ σημερινό Ἰσραήλ, ἀποσιωπῶντας ὅτι πρόκειται γιὰ ἕνα κράτος τοῦ ὁποίου οἱ ἐμπνευστές, ἱδρυτὲς καὶ μετέπειτα πρωθυπουργοὶ ἦρθαν προπολεμικὰ σὲ συμφωνίες μὲ τὸ χιτλερικὸ καθεστὼς, μαρτυρᾶ ὑποκρισία. Ἀνάλογη ὑποκρισία και ἐξαπάτηση μαρτυρᾶ τό μασκάρεμα τοῦ ἀντισημιτισμοῦ σέ ἀντισιωνισμό. Ἐνδεικτικά παραδείγματα ὑποκρισίας στά καθ' ἡμᾶς ἀποτελοῦν ἀπό τήν μία ὁ Ἰὸς (τῆς παληᾶς Ἐλευθεροτυπίας καί σήμερα τῆς Ἐφημερίδας τῶν Συντακτῶν) καί ἀπό τήν ἄλλη διάφορα ἀντισημιτικά κόμματα καί ὁμάδες ( π.χ. Χρυσῆ Αὐγή, ΛΑΟΣ κ.ἄ) πού συχνά πυκνά ἀναφέρονται στά λεγόμενα πρωτόκολλα τῆς Σιών γιά νά παραστήσουν τούς ἀντισιωνιστές.

     Ἡ στήλη τοῦ Ἰοῦ, πιστὸς ἐκφραστὴς τῆς ἐκσυγχρονιστικῆς πολιτικῆς ὀρθότητος καὶ τῶν ἀ λὰ κὰρτ «ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων», δείχνει μιά ἐξισορροπιστική διάθεση μεταξύ θυτῶν καί θυμάτων, μπροστά στὰ ἐγκλήματα  πού διαπράττονται τὰ τελευταῖα χρόνια ἀπὸ τους εὐνοούμενους τῆς Δύσης, τοῦ Ἰσραὴλ εἰς βάρος τῶν Παλαιστινίων συμπεριλαμβανομένου. Τακτικὲς πού βάζουν πλάτη σὲ κάθε ἐνέργεια τοῦ ἰσραηλινοῦ κράτους καλλιεργῶντας τὸν μῦθο καὶ μανδύα τοῦ ἀντιφασιστικοῦ σιωνισμοῦ, εἶναι βούτυρο στὸ ψωμὶ ὅσων καλυπτόμενοι πίσω ἀπὸ αὐτὸν τὸν μανδύα ( Χρυσῆ Αὐγὴ καὶ λοιπὲς δημοκρατικὲς καί νεοδημοκρατικές δυνάμεις)  ὡραιοποιοῦν τὸν ἀντισημιτισμό τους σὲ ἀντισιωνισμό, δαιμονοποιῶντας ὁτιδήποτε ἑβραϊκό.

      Στήν ἀνάρτηση Οἱ χρήσιμοι ἠλίθιοι και οἱ λαγοί τοῦ ἀντιρατσιστικοῦ ἀναφέρθηκα στό βιβλίο τοῦ Ροζέ Γκαρωντύ ΟΙ ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΜΥΘΟΙ ΤΗΣ ΙΣΡΑΗΛΙΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, τό ὁποῖο  στήν Γαλλία κυνηγήθηκε, ὅπως καί ὁ συγγραφέας του. Οἱ διάφοροι "προοδευτικοί"  Ἰοί σκοπίμως παρομοιάζουν τό ἔργο τοῦ Γκαρωντύ μέ τήν μπαρούφα τῶν Πρωτοκόλλων τῆς Σιών. Ὁ ἐθνικιστικός καί ἀντισημιτικός οἶκος ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ - ἀξιοποιῶντας τίς πάσες τοῦ κάθε Ἰοῦ - ἐκδίδοντας στήν Ἑλλάδα τό βιβλίο τοῦ Γκαρωντύ ἐπεδίωξε, καί σέ μεγάλο βαθμό ἰσχυροποίησε, τήν ἐν Ἑλλάδι ταύτιση ἀντισημιτισμοῦ και ἀντισιωνισμοῦ. Οἱ διάφοροι Ἰοί, ὡς εὐρωπαϊστές, καταδικάζουν ὑποκριτικά τόν ἀντισημιτισμό γιά νά πλήξουν τόν ἀντισιωνισμό. Οἱ δέ ἐθνικιστές καί ναζί ὑποστηρίζουν ὑποκριτικά τόν ἀντισιωνισμό γιά νά ξεπλύνουν τόν ἀντισημιτισμό. Ὅλοι τους εἶναι συνεταιράκια στήν ἐξαπάτηση. Ὁ Γκαρωντύ ὅμως, σέ ἀντίθεση στούς ἀλληλοσυμπληρούμενους φανατισμούς Ἰῶν καί ναζί, ἀποδεικνύει μέ τό ἔργο του ὅτι εἶναι ἐχθρός κάθε ἐθνικισμοῦ καί περιγράφει μέ λεπτομέρειες καί ντοκουμέντα πῶς μια μειονότης σιωνιστῶν ἦρθε σέ συνεργασία μέ τούς ναζί, πῶς χρησιμοποίησε τον ἑβραϊκό λαό με ἀποκλειστικό στόχο την ἵδρυση ἑβραϊκοῦ ἐθνικοῦ κράτους, τοῦ σημερινοῦ ἰσραηλινοῦ κράτους πού σήμερα χαίρει τῆς ὑποστήριξης ὅλης τῆς "δημοκρατικῆς" Δύσης. Σήμερα θά παρουσιάσω τόν πρῶτο ἀπό τούς - κατά Γκαρωντύ - θεμελιώδεις μύθους.

Ὁ μῦθος τοῦ ἀντιφασιστικοῦ σιωνισμοῦ

 ( Ροζέ Γκαρωντύ, ΟΙ ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΜΥΘΟΙ ΤΗΣ ΙΣΡΑΗΛΙΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ )

«Τὸ 1941, ὁ Γιτζὰκ Σαμιρ διέπραξε  ἕνα ἔγκλημα ἀσυγχώρητο ἀπὸ ἄποψη ἠθικῆς: ὑπεστήριξε μία συμμαχία μὲ τὸν Χίτλερ, μὲ τὴν ναζιστικὴ Γερμανία ἐναντίον τῆς Μ. Βρεταννίας»

Μπὰρ Τζοχάρ. Μπὲν Γκουριόν, ὁ ὁπλισμένος Προφήτης , Παρίσι 1966, σ. 99.

Ὅταν ἄρχισε ὁ πόλεμος ἐναντίον τοῦ Χίτλερ, τὸ σύνολο σχεδὸν τῶν ἑβραϊκῶν ὀργανώσεων τάχθηκε στὸ πλευρὸ τῶν συμμάχων καὶ μερικοὶ ἀπὸ τοὺς πιὸ ἐπιφανεῖς ἰθύνοντες, ὅπως ὁ Βάϊτσμαν, ἔλαβαν θέση ὑπὲρ τῶν συμμάχων  ὅμως, ἡ γερμανικὴ σιωνιστικὴ ὁμάδα πού ὅμως, ἐκείνη τὴν ἐποχή, ἦταν μία πολὺ μικρὴ μειονότητα, πῆρε τὴν ἀντίθετη θέση καί, ἀπὸ τὸ 1933 μέχρι τὸ 1941 ἀκολούθησε μία πολιτικὴ συμβιβασμοῦ καὶ ἀκόμη καὶ συνεργασίας μὲ τὸν Χίτλερ. Οἱ ναζιστικὲς ἀρχές, τὴν ἴδια στιγμὴ πού καταδίωκαν τοὺς Ἑβραίους διώχνοντάς τους, π.χ. τὸν πρῶτο καιρό, ἀπὸ τὴν δημόσια διοίκηση, συζητοῦσαν μὲ τοὺς γερμανοὺς σιωνιστὲς ἡγέτες καὶ τοὺς μεταχειρίζονταν εὐνοϊκὰ διακρίνοντάς τους ἀπὸ τοὺς  ὁλοκληρωτιστὲς  Ἑβραίους τοὺς ὁποίους ἐδίωκαν.

Ἡ κατηγορία γιὰ συντεχνία μὲ τὶς χιτλερικὲς ἀρχὲς δὲν ἀφορᾶ τὴν τεράστια πλειοψηφία τῶν ἑβραίων ἀπὸ τὴν ὁποία κάποιοι δὲν περίμεναν καν τὸν πόλεμο γιὰ νὰ πολεμήσουν στὴν Ἱσπανία, ἀπὸ τὸ 1936 ἕως τὸ 1939, στὶς Διεθνεῖς Ταξιαρχίες [1] , ἐναντίον τοῦ φασισμοῦ. Ἀλλά, ἀκόμα καὶ μέσα στὸ γκέτο τῆς Βαρσοβίας, δημιούργησαν μία  ἑβραϊκὴ ἐπιτροπὴ ἀγῶνος  καὶ ἔχασαν τὴν ζωὴ τους πολεμῶντας. Ἡ κατηγορία αὐτὴ ὅμως, ἀπευθύνεται στὴν ἰσχυρῶς ὀργανωμένη μειοψηφία τῶν σιωνιστῶν ἡγετῶν, μοναδικὴ μέριμνα τῶν ὁποίων ἦταν ἡ δημιουργία ἑνὸς ἰσχυροῦ Ἑβραϊκοῦ Κράτους.

Αὐτή τους ἡ μοναδικὴ μέριμνα ἀκόμη καὶ ἡ ρατσιστική τους θεώρηση τοῦ κόσμου νὰ δημιουργήσουν ἕνα ἰσχυρὸ ἑβραϊκὸ κράτος, τοὺς ἔκανε πολὺ περισσότερο ἀντιάγγλους παρὰ ἀντιναζί.

Μετὰ τὸν πόλεμο, ἔγιναν ἡγέτες πρώτου μεγέθους στὸ Κράτος τοῦ Ἰσραήλ, ὅπως ὁ Μεναχὲμ Μπεγκίν, ἤ ὁ Γιτζὰκ Σαμίρ.

Στὶς 5 Σεπτεμβρίου 1939  δύο ἡμέρες μετὰ τὴν κήρυξη πολέμου τῆς Ἀγγλίας καὶ τῆς Γαλλίας κατὰ τῆς Γερμανίας ὁ κ. Χάϊμ Βάϊτσμαν, Πρόεδρος τοῦ Ἑβραϊκοῦ Πρακτορείου, γράφει στὸν κ. Τσάμπερλαιν, Πρωθυπουργὸ τῆς Αὐτοῦ Μεγαλειότητος τοῦ Βασιλέα τῆς Ἀγγλίας, ἕνα γράμμα μὲ τὸ ὁποῖο τὸν πληροφορεῖ ὅτι

«ἐμεῖς οἱ Ἑβραῖοι, τασσόμεθα στὸ πλευρὸ τῆς Μ. Βρεταννίας καὶ θὰ ἀγωνισθοῦμε γιὰ τὴν Δημοκρατία»

διευκρινίζοντας ὅτι

«οἱ πληρεξούσιοι τῶν Ἑβραίων ἦταν ἕτοιμοι νὰ προχωρήσουν ἀμέσως σὲ μιὰ συμφωνία πού θὰ ἐπιτρέπη τὴν χρησιμοποίηση ὅλων τῶν δυνάμεών τους σὲ ἀνθρώπινο ὑλικό, σὲ τεχνικὰ μέσα, σὲ ὑλικὴ βοήθεια καὶ μὲ ὅλα τους τὰ μέσα»

Δημοσιευμένο στὰ  Ἑβραϊκὰ Χρονικὰ  στὶς 8 Σεπτεμβρίου 1939, αὐτὸ τὸ γράμμα ἀποτελοῦσε μιὰ πραγματικὴ κήρυξη πολέμου τοῦ ἑβραϊκοῦ κόσμου κατὰ τῆς Γερμανίας. Ἔθετε τὸ πρόβλημα τῆς φυλακίσεως ὅλων τῶν γερμανῶν Ἑβραίων σὲ στρατόπεδα συγκεντρώσεως

«ὡς ἀνήκοντες σὲ ἕναν λαὸ πού βρισκόταν σὲ ἐμπόλεμη κατάσταση μὲ τὴν Γερμανία»

ὅπως ἔκαναν καὶ οἱ Ἀμερικανοὶ γιὰ τοὺς ὑπηκόους τοὺς ἰαπωνικῆς καταγωγῆς ὅταν μπῆκαν στὸν πόλεμο κατὰ τῆς Ἰαπωνίας.

Οἱ σιωνιστὲς ἡγέτες ἐπέδειξαν, τὴν ἐποχὴ τοῦ χιτλερικοῦ καὶ μουσσολινικοῦ φασισμοῦ, μιὰ διφορούμενη συμπεριφορὰ πού κυμαινόταν ἀπὸ τὸ σαμποτάρισμα τοῦ ἀντιφασιστικοῦ ἀγώνα ὡς τὴν ἀπόπειρα συνεργασίας.

Ὁ οὐσιαστικὸς στόχος τῶν σιωνιστῶν δὲν ἦταν νὰ σώσουν ἑβραϊκὲς ζωὲς ἀλλὰ νὰ δημιουργήσουν ἕνα ἑβραϊκὸ κράτος στὴν Παλαιστίνη. Ὁ πρῶτος ἡγέτης τοῦ Ἰσραηλινοῦ κράτους, ὁ Μπὲν Γκουριόν, δηλώνει χωρὶς περιστροφές, στὶς 7 Δεκεμβρίου 1938, ἐνώπιον τῶν σιωνιστῶν ἡγετῶν τοῦ  Ἐργατικοῦ Κόμματος :

«…Ἂν ἤξερα ὅτι εἶναι δυνατὸν νὰ σωθοῦν ὅλα τὰ παιδιὰ τῆς Γερμανίας στέλνοντας τὰ στὴν Ἀγγλία, καὶ μόνο τὰ μισὰ ἀπὸ αὐτὰ μεταφέροντας τα στὸ  Ἔρετς Ἰσραήλ, θὰ διάλεγα τὴν δεύτερη λύση. Διότι ὀφείλουμε νὰ λάβουμε ὑπ' ὄψιν μας ὄχι μόνο τὴν ζωὴ αὐτῶν τῶν παιδιῶν, ἀλλά  καὶ τὴν ἱστορία τοῦ λαοῦ τοῦ Ἰσραήλ ..»

Πηγή: Ὑβὸν Γκέλμπνερ,  Ἡ σιωνιστικὴ πολιτικὴ καὶ ἡ μοίρα τοῦ εὐρωπαϊκοῦ ἑβραϊσμοῦ  στὶς Μελέτες Γιὰντ Βασέμ, Ἱερουσαλήμ, τόμος XVI, σ. 199.

  

Ἡ διάσωση τῶν Ἑβραίων στὴν Εὐρώπη δὲν βρισκόταν στὴν κορυφὴ τῆς ἱεραρχήσεως τῶν προτεραιοτήτων τῆς ἡγετικῆς τάξεως. Στὰ μάτια της, τὸ πρωταρχικὸ ἦταν ἡ ἵδρυση Κράτους .

Πηγή: Τὸμ Σεγκὲβ  Τὸ ἕβδομο ἑκατομμύριο  Ἔκδ. Λιάνα Λεβύ, Παρίσι 1993, σ. 539.

[...] Πρέπει νὰ βοηθήσουμε ὅλους ὅσους ἔχουν ἀνάγκη, χωρὶς νὰ λάβουμε ὓπ' ὄψιν τὰ χαρακτηριστικά τοῦ κάθε ἑνός; Δὲν πρέπει νὰ δώσουμε σὲ αὐτὴν τὴν δράση ἕναν ἐθνικὸ σιωνιστικὸ χαρακτήρα καὶ νὰ προσπαθήσουμε νὰ σώσουμε κατὰ προτεραιότητα αὐτοὺς πού μποροῦν νὰ φανοῦν χρήσιμοι στὴν γῆ τοῦ Ἰσραὴλ καὶ στὸν Ἰουδαϊσμό. Ξέρω ὅτι μπορεῖ νὰ φανῆ σκληρὸ νὰ θέτω τὸ ἐρώτημα ἔτσι, πρέπει ὅμως, δυστυχῶς, νὰ ξεκαθαρίσουμε ὅτι ἂν εἴμαστε σὲ θέση νὰ σώσουμε 10.000 ἀνθρώπους ἀνάμεσα στοὺς 500.000 πού μποροῦν νὰ συμβάλουν στὴν ἀνοικοδόμηση τῆς χώρας καὶ στὴν ἐθνικὴ ἀναγέννηση ἤ ἕνα ἑκατομμύριο Ἑβραίων πού θὰ γίνουν γιὰ μᾶς φορτίο ἤ στὴν καλύτερη περίπτωση, νεκρὸ βάρος, πρέπει νὰ περιοριστοῦμε καὶ νὰ σώσουμε τὶς 10.000 πού μποροῦν νὰ σωθοῦν, παρὰ τὶς κατηγορίες καὶ τίς ἐκκλήσεις τοῦ ἑνὸς ἑκατομμυρίου τῶν ἐγκαταλειφθέντων .

Πηγή: Μνημόνιο τῆς Ἐπιτροπῆς διασώσεως τοῦ Ἑβραϊκοῦ Πρακτορείου. 1943.  Ἀναφορὰ τοῦ Τὸμ Σεγκὲβ (ὡς ἀνωτέρω).

Αὐτὸς ὁ φανατισμὸς ἐμπνέει, π.χ., τὴν στάση τῆς σιωνιστικῆς ἀποστολῆς στὴν συνδιάσκεψη τοῦ Ἔβιαν, τὸν Ἰούλιο τοῦ 1938, ὅπου 31 ἔθνη συναντήθηκαν γιὰ νὰ συζητήσουν τὴν ἀπορρόφηση τῶν προσφύγων τῆς ναζιστικῆς Γερμανίας: ἡ σιωνιστικὴ ἀποστολὴ ἀπαίτησε, ὡς μόνη δυνατὴ λύση, νὰ δεχθῆ διακόσιες χιλιάδες Ἑβραίους στὴν Παλαιστίνη.

Τὸ ἑβραϊκὸ κράτος ἦταν γι' αὐτοὺς πιὸ σημαντικὸ ἀπὸ τὶς ζωὲς τῶν Ἑβραίων.

Ὁ κύριος ἐχθρὸς γιὰ τοὺς σιωνιστὲς ἡγέτες εἶναι ἡ ἀφομοίωση. Σ' αὐτὸ εὐθυγραμμίζονται μὲ τὴν βασικὴ ἔννοια κάθε ρατσισμοῦ, συμπεριλαμβανομένου καὶ τοῦ χιτλερικοῦ: τὴν καθαρότητα τοῦ αἵματος. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸν συστηματικὸ ἀντισημιτισμὸ πού τοὺς δείχνει ὥστε νὰ ἐφαρμόσουν τὸ τερατῶδες σχέδιο τῆς διώξεως ὅλων τῶν Ἑβραίων ἀπὸ τὴν Γερμανία καὶ ἀπὸ τὴν Εὐρώπη, ὅταν ἔγιναν κύριοί της, οἱ Ναζί θεωροῦσαν τοὺς σιωνιστὲς ἔγκυρους συνομιλητὲς ἀφοῦ ἐξυπηρετοῦν αὐτὸ τὸ σχέδιο.

Ὑπάρχουν ἀποδείξεις γι' αὐτὴ τὴν σύμπραξη. Ἡ  Σιωνιστικὴ Ὁμοσπονδία τῆς Γερμανίας  στὶς 21 Ἰουλίου 1933 ἀπευθύνει στὸ ναζιστικὸ κόμμα ἕνα ὑπόμνημα δηλώνοντας συγκεκριμένα:

« Στὴν θεμελίωση τοῦ νέου, πού διεκήρυξε τὴν ἀρχὴ τῆς φυλῆς, ἐπιθυμοῦσε νὰ προσαρμόσουμε τὴν κοινότητά μας σὲ αὐτὲς τὶς νέες δομές... ἡ ἀναγνώρισή μας τῆς ἑβραϊκῆς ἐθνικότητας μᾶς ἐπιτρέπει νὰ ἀναπτύξουμε σχέσεις καθαρὲς καὶ εἰλικρινεῖς μὲ τὸν γερμανικὸ λαὸ καὶ τὶς ἐθνικὲς καὶ φυλετικές του πραγματικότητες. Ἀκριβῶς διότι δὲν θέλουμε νὰ ὑποτιμήσουμε αὐτὲς τὶς θεμελιώδεις ἀρχές, διότι καὶ ἐμεῖς εἴμαστε ἐναντίον τῶν μικτῶν γάμων καὶ ὑπὲρ τῆς διατηρήσεως τῆς καθαρότητας τοῦ ἑβραϊκοῦ συνόλου... Οἱ Ἑβραῖοι πού ἔχουν συνείδηση τῆς ταυτότητάς τους, στὸ ὄνομα τῶν ὁποίων μιλᾶμε, μποροῦν νὰ ἔχουν θέση στὴν δομὴ τοῦ Γερμανικοῦ κράτους γιατί εἶναι ἀπελευθερωμένη ἀπὸ τὴν μνησικακία πού νοιώθουν οἱ ἀφομοιωμένοι Ἑβραῖοι... πιστεύουμε στὴν δυνατότητα συνάψεως σχέσεων πίστεως ἀνάμεσα στοὺς συνειδητοὺς Ἑβραίους καὶ τὸ Γερμανικὸ κράτος.

Γιὰ τὴν ἐπίτευξη τῶν πρακτικῶν του στόχων, ὁ σιωνισμὸς ἐλπίζει νὰ εἶναι σὲ θέση νὰ συνεργασθῆ ἀκόμα καὶ μὲ μία κυβέρνηση βασικῶς ἐχθρικὴ πρὸς τοὺς Ἑβραίους... Ἡ πραγμάτωση τοῦ σιωνισμοῦ δὲν παρενοχλεῖται παρὰ μόνο ἀπὸ τὴν μνησικακία τῶν Ἑβραίων τοῦ ἐξωτερικοῦ, ἐναντίον τοῦ σημερινοῦ γερμανικοῦ προσανατολισμοῦ. Ἡ προπαγάνδα γιὰ μποϋκοτάρισμα πού σήμερα στρέφεται κατὰ τῆς Γερμανίας ἐκ τῆς φύσεως της εἶναι, μὴ σιωνιστική...»

Πηγή: Λούσυ Νταβίντοβιτς   Ἕνας ἀναγνώστης τοῦ Ὁλοκαυτώματος  σ. 155.

Τὸ Ὑπόμνημα προσέθετε ὅτι

«..σὲ περίπτωση πού οἱ Γερμανοὶ δεχθοῦν αὐτὴ τὴν συνεργασία, οἱ σιωνιστὲς θὰ ἔκαναν ὅτι μποροῦσαν γιὰ νὰ μεταστρέψουν τοὺς Ἑβραίους τοῦ ἐξωτερικοῦ νὰ ζητοῦν τὸ μποϋκοτάρισμα τῆς Γερμανίας..»

Πηγή: Λούσυ Νταβίντοβιτς  Ὁ πόλεμος κατὰ τῶν Ἑβραίων  Ἐκδ. Penguin books, 1977, σ. 231232.

Οἱ χιτλερικοὶ ἡγέτες δέχονται εὐνοϊκῶς τὸν προσανατολισμὸ τῶν σιωνιστῶν ἀρχηγῶν οἱ ὁποῖοι, μὲ τὴν ἀποκλειστική τους φροντίδα γιὰ τὴν σύσταση τοῦ Κράτους τους στὴν Παλαιστίνη, συντάσσονται μὲ τὴν ἐπιθυμία τους νὰ ξεφορτωθοῦν τοὺς Ἑβραίους. Ὁ κύριος θεωρητικὸς ναζί, ὁ Ἄλφρεντ Ρόζενμπεργκ, γράφει:

«…ὁ σιωνισμὸς πρέπει νὰ ὑποστηριχθῆ σθεναρῶς οὕτως ὥστε ἕνας ἐτήσιος ἀριθμὸς Γερμανῶν Ἑβραίων νὰ μεταφέρεται στὴν Παλαιστίνη…»

Πηγή: Α. Ρόζενμπεργκ:  Die Spur des Juden im Wandel der Zeiten Μόναχο 1937, σ. 153.

Ὁ Ράϊνχαρτ Χάϊντριχ, πού ἀργότερα ὑπῆρξε ὁ  προστάτης  στὴν Τσεχοσλοβακία, ἔγραφε τὸ 1935, ὅταν ἦταν ἀρχηγὸς τῶν S.S., στὸ  Das Schwarze Korps, ἐπίσημο ὄργανο τῶν S.S. ἕνα ἄρθρο γιὰ τὸν  Ὁρατό Ἐχθρό , ὅπου ἔκανε διακρίσεις μεταξὺ τῶν Ἑβραίων:

«…Πρέπει νὰ χωρίσουμε τοὺς Ἑβραίους σὲ δύο κατηγορίες: τοὺς σιωνιστὲς καὶ τοὺς ὀπαδοὺς τῆς ἀφομοιώσεως. Οἱ σιωνιστὲς πρεσβεύουν μιὰ ἄποψη αὐστηρῶς φυλετικὴ καί, μὲ τὴν μετανάστευση στὴν Παλαιστίνη, βοηθοῦν στὴν δημιουργία τοῦ δικοῦ τους ἑβραϊκοῦ κράτους... οἱ καλύτερες εὐχές μας καὶ ἡ ἐπίσημη καλή μας προαίρεση εἶναι μαζί τους..»

Πηγή: Hohne.  Τὸ τάγμα τῆς νεκροκεφαλῆς , σ. 333.

«…Τὸ γερμανικὸ Μπετὰρ πῆρε ἕνα καινούριο ὄνομα: Χέρτσλια. Οἱ δραστηριότητες τοῦ κινήματος στὴν Γερμανία, βέβαια, ἔλαβαν τὴν ἔγκριση τῆς Γκεστάπο  στὴν πραγματικότητα, ἡ Χέρτσλια δροῦσε ὑπὸ τὴν προστασία της. Μιὰ μέρα, μιὰ ὁμάδα τῶν SS ἐπετέθη ἐναντίον μίας καλοκαιρινῆς κατασκηνώσεως τοῦ Μπετάρ. Ὁ ἀρχηγὸς τοῦ κινήματος διαμαρτυρήθηκε, τότε στὴν Γκεστάπο καὶ λίγες ἡμέρες ἀργότερα, ἡ μυστικὴ ἀστυνομία ἀνεκοίνωσε ὅτι τὰ ἐν λόγῳ SS τιμωρήθηκαν. Ἡ Γκεστάπο ρωτοῦσε τὸ Μπετὰρ ποιὰ ἀποζημίωση θὰ ἦταν ἀρκετή. Τὸ κίνημα ζήτησε νὰ ἀρθῆ ἡ πρόσφατη ἀπαγόρευση πού τοὺς εἶχε ὑποχρεώσει νὰ φοροῦν καφὲ πουκάμισα  τὸ αἴτημα ἱκανοποιήθηκε…»

Πηγή: Μπὲν Γιερουχάμ,  Τὸ βιβλίο τοῦ Μπετὰρ  τόμος II, σ. 350.

Μιὰ ἐγκύκλιος τῆς Βιλχελμστράσσε σημείωνε:

«…οἱ στόχοι πού ἀνέλαβε αὐτὴ ἡ κατηγορία (τῶν Ἑβραίων πού ἀντιτίθεται στὴν ἀφομοίωση καὶ ἐπιθυμοῦν μιὰ συσπείρωση τῶν ὁμοθρήσκων τους στοὺς κόλπους μίας ἐθνικῆς ἑστίας), ὅπου σὲ πρώτη θέση βρίσκονται οἱ σιωνιστές, εἶναι αὐτοὶ πού ἀπομακρύνονται λιγότερο ἀπὸ τοὺς σκοποὺς πού ἐπιδιώκει στὴν πραγματικότητα ἡ γερμανικὴ πολιτικὴ ἔναντι τῶν Ἑβραίων .

Πηγή: Ἐγκύκλιος Μπόλωβ  Σβάντε σὲ ὅλες τὶς διπλωματικὲς ἀποστολὲς τοῦ Ράϊχ, ἀρ.83,28 Φεβρουαρίου 1934.

«…Δὲν ὑπάρχει κανένας λόγος, ἔγραφε ὁ Μπύλωβ Σβάντε στὸ Ὑπουργεῖο Ἐσωτερικῶν, νὰ ἐμποδισθῆ, μὲ διοικητικὰ μέτρα, ἡ σιωνιστικὴ δραστηριότητα στὴν Γερμανία, διότι ὁ σιωνισμὸς δὲν ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ πρόγραμμα τοῦ ἐθνικοσοσιαλισμοῦ στόχος τὸν ὁποίου εἶναι νὰ ἀπομακρυνθοῦν βαθμιαίως οἱ Ἑβραῖοι ἀπὸ τὴν Γερμανία .

Πηγή: Γράμμα ἀρ. ΖU 83- 21,28/8 τῆς 13ης Ἀπριλίου 1935.

Αὐτή ἡ ὁδηγία ἐπιβεβαιώνοντας προηγούμενα μέτρα ἐφηρμόσθη κατὰ γράμμα. Βάσει αὐτού του προνομιακοῦ καθεστῶτος τοῦ σιωνισμοῦ στὴν ναζιστικὴ Γερμανία, ἡ Γκεστάπο τῆς Βαυαρίας, στὶς 28 Ἀπριλίου 1935, ἀπηύθυνε στὴν ἀστυνομία τὴν ἀκόλουθη ἐγκύκλιο:

«...τὰ μέλη τῆς σιωνιστικῆς ὀργανώσεως, λόγῳ τῆς δραστηριότητος προσανατολισμένης πρὸς τὴν μετανάστευση στὴν Παλαιστίνη, δὲν πρέπει νὰ τυγχάνουν τῆς ἴδιας αὐστηρῆς μεταχειρίσεως πού κρίνεται ἀναγκαία γιὰ τὰ μέλη τῶν γερμανοεβραϊκῶν ὀργανώσεων (ἀφομοιωτιστές)»

Πηγή: Κοὺρτ Γκρόσμαν,  Σιωνιστὲς καὶ μὴ σιωνιστὲς ὑπὸ τὸν ναζιστικὸ νόμο στὴν δεκαετία τοῦ '30  Yearbook τόμος Ι, σ. 310.

Ἡ σιωνιστικὴ ὀργάνωση τῶν Γερμανῶν Ἑβραίων ἔχαιρε κάθε νομιμότητος μέχρι τὸ 1938, πέντε χρόνια μετὰ τὴν ἄνοδο τοῦ Χίτλερ στὴν ἐξουσία...Ἡ Judische Rundschau (ἐφημερίδα τῶν Γερμανῶν σιωνιστῶν) κυκλοφοροῦσε μέχρι τὸ 1938 .

Πηγή: Λαΐμποβιτς,  Ἰσραὴλ καὶ Ἰουδαϊσμός , 1993. Ἐκδ. Ντεσιλὲ ντὲ Μπρουβέρ, 1933, σ. 116.

Σὲ ἀντάλλαγμα γιὰ τὴν ἐπίσημη ἀναγνώρισή τους ὡς μόνων ἀντιπροσώπων τῆς ἑβραϊκῆς κοινότητος οἱ σιωνιστὲς ἡγέτες προσεφέροντο νὰ διασπάσουν τὸ μποϋκοτάρισμα πού ἐπιχειροῦσαν νὰ ἐπιβάλλουν ὅλοι οἱ ἀντιφασίστες τοῦ κόσμου.

Ἀπὸ τὸ 1933 ἄρχισε ἡ οἰκονομικὴ συνεργασία: δημιουργήθηκαν δύο ἑταιρεῖες: ἡ  Χααβάρα  στὸ Τέλ Ἀβίβ καὶ ἡ  Paltreu  στὸ Βερολῖνο.

Ὁ μηχανισμὸς τῆς ἐπιχειρήσεως ἦταν ὁ ἀκόλουθος: ἕνας Ἑβραῖος πού ἐπιθυμοῦσε νὰ μεταναστεύση κατέθετε στὴν Τράπεζα Βάσερμαν Βερολίνου ἤ στὴν Τράπεζα Βάρμπουρκ τοῦ Ἁμβούργου ἕνα ποσόν, τὸ λιγώτερο 1.000 λιρῶν στερλινῶν. Μὲ αὐτὸ τὸ ποσό, οἱ Ἑβραῖοι ἐξαγωγεῖς μποροῦσαν νὰ ἀγοράζουν γερμανικὰ ἐμπορεύματα μὲ προορισμὸ τὴν Παλαιστίνη, καὶ πλήρωναν τὴν ἀντίστοιχη ἀξία σὲ λίρες Παλαιστινιακές, γιὰ λογαριασμὸ τῆς Χααβάρα, στὴν Ἀγγλοπαλαιστινιακή Τράπεζα, στὸ Τέλ Ἀβίβ. Ὅταν ὁ μετανάστης ἔφτανε στὴν Παλαιστίνη, τοῦ κατεβάλλετο τὸ ἀντίστοιχο τοῦ ποσοῦ πού εἶχε καταθέσει στὴν Γερμανία.

Πολλοὶ μέλλοντες πρωθυπουργοὶ τοῦ Ἰσραὴλ ἔλαβαν μέρος στὴν ἐπιχείρηση  Haavara, κυρίως ὁ Μπὲν Γκουριόν, ὁ Μοσὲ Σάρρετ (πού τότε ὀνομαζόταν Μοσὲ Σέρτοκ), ἡ κ. Γκόλντα Μέϊρ πού τὴν στήριζε ἀπὸ τὴν Νέα Ὑόρκη καὶ ὁ Λέβι Ἔσκολ πού ἦταν ὁ ἀντιπρόσωπός της στὸ Βερολίνο.

Πηγή:  Μπὲν Γκουριὸν καὶ Σέρτοκ  στὸ  Black : ἡ συμφωνία τῆς  Haavara  σ. 294. Ἀναφορὰ ἀπὸ Τὸμ Σεγκέβ, ὡς ἀνωτ., σ. 30 καὶ 595.

Ἡ ἐπιχείρηση ἦταν πλεονεκτικὴ καὶ γιὰ τὰ δύο μέρη: οἱ ναζὶ ἐπετύγχαναν ἔτσι τὴν διάσπαση τοῦ ἀποκλεισμοῦ (οἱ σιωνιστὲς κατάφερναν νὰ πωλοῦν γερμανικὰ ἐμπορεύματα ἀκόμα καὶ στὴν Ἀγγλία) καὶ οἱ σιωνιστὲς πραγματοποιοῦσαν μιὰ  ἐπιλεκτικὴ  μετανάστευση, ὅπως τὴν ἐπιθυμοῦσαν: μόνο οἱ ἑκατομμυριοῦχοι μποροῦσαν νὰ μεταναστεύσουν (τῶν ὁποίων τὰ κεφάλαια ἐπέτρεπαν τὴν ἀνάπτυξη τῆς σιωνιστικῆς ἀποικιοποιήσεως τῆς Παλαιστίνης). Σύμφωνα μὲ τοὺς στόχους τοῦ σιωνισμοῦ, ἦταν σημαντικώτερο νὰ σωθοῦν ἀπὸ τὴν ναζιστικὴ Γερμανία τὰ ἑβραϊκὰ κεφάλαια, πού θὰ ἐπέτρεπαν τὴν ἀνάπτυξη τῆς ἐπιχειρήσεως τους παρὰ οἱ ζωὲς τῶν φτωχῶν Ἑβραίων, τῶν ἀνίκανων γιὰ ἐργασία ἤ γιὰ πόλεμο, πού θὰ ἀποτελοῦσαν βάρος.

Αὐτὴ ἡ πολιτικὴ τῆς συνεργασίας διήρκεσε μέχρι τὸ 1941 (δηλαδὴ γιὰ 8 χρόνια μετὰ τὴν ἄνοδο τοῦ Χίτλερ στὴν ἐξουσία). Ὁ Ἄϊχμαν ἦταν ὁ σύνδεσμος μὲ τὸν Κάστνερ. Ἡ δίκη τοῦ Ἄϊχμαν ἀπεκάλυψε, τουλάχιστον ἐν μέρει, τοὺς μηχανισμοὺς αὐτῆς τῆς συνενοχῆς, αὐτῶν τῶν  ἀνταλλαγῶν  Ἑβραίων σιωνιστῶν,  χρησίμων  γιὰ τὴν δημιουργία ἑβραϊκοῦ κράτους (πλούσιες προσωπικότητες, τεχνικοί, νέοι ἄνδρες κατάλληλοι νὰ ἐπανδρώσουν ἕναν στρατό, κ.λ.π.) καὶ μίας μάζας Ἑβραίων λιγώτερο προνομιούχων πού ἐγκαταλείφθηκαν στά χέρια τοῦ Χίτλερ.

Ὁ Πρόεδρος αὐτῆς τῆς Ἐπιτροπῆς, Γιτζὰκ Γκρουενμπάουμ, δήλωνε στὶς 18 Ἰανουαρίου 1943:  «…ὁ σιωνισμὸς πρὶν ἀπὸ ὅλα...».

«...Θέλουν νὰ ποῦν ὅτι εἶμαι ἀντισημίτης, ἀπαντᾶ ὁ Γκρουενμπάουμ, ὅτι δὲν θέλω νὰ σώσω τὴν Ἐξορία, ὅτι δὲν ἔχω  a warm yiddish heart [...]  Ἂς τοὺς ἀφήσουμε νὰ λένε ὅ,τι θέλουν. Δὲν θὰ ἀπαιτήσω ἀπὸ τὸ Ἑβραϊκὸ Πρακτορεῖο νὰ χορηγήση τὸ ποσὸ τῶν 300.000 οὔτε τῶν 100.000 στερλινῶν γιὰ νὰ βοηθήση τὸν εὐρωπαϊκὸ ἰουδαϊσμό. Καὶ πιστεύω ὅτι ὅποιος ἀπαιτεῖ παρόμοια πράγματα, διαπράττει μία ἀντισιωνιστικὴ πράξη...».

Πηγή: Γκρουενμπάουμ:  Ἡμέρες καταστροφῆς  σ. 68.

Αὐτή ἦταν καί ἡ ἄποψη τοῦ Μπὲν Γκουριόν:

«…Ἔργο τοῦ σιωνιστῆ δέν εἶναι νὰ σώση τὰ  ὑπολείμματα  τοῦ Ἰσραὴλ πού βρίσκονται στὴν     Εὐρώπη, ἀλλά  νὰ σώση τὴν γῆ τοῦ Ἰσραὴλ γιὰ τὸν ἑβραϊκὸ λαό…»

Πηγή: Ἀναφέρεται ἀπὸ τὸν Τὸμ Σέγκερ ὡς ἀνωτ. σ. 158.

Οἱ ἰθύνοντες τοῦ Ἑβραϊκοῦ Πρακτορείου συμφωνοῦσαν στὸ ὅτι ἡ μειονότητα πού μποροῦσε νὰ σωθῆ ἔπρεπε νὰ ἐπιλεγεῖ σύμφωνα μὲ τὶς ἀνάγκες τοῦ σιωνιστικοῦ σχεδίου στὴν Παλαιστίνη .

Πηγή: ὅπως παραπάνω, σ. 125.

Ἡ Χάννα Ἄρεντ, ἀπὸ τοὺς πιὸ ἐπιφανεῖς ὑπερασπιστὲς τοῦ ἑβραϊκοῦ ζητήματος μὲ τὶς μελέτες καὶ τὰ βιβλία της, παρευρίσκετο στὶς συζητήσεις. Τοὺς ἀφιέρωσε ἕνα βιβλίο: Ὁ Ἄϊχμαν στὴν Ἱερουσαλήμ. Ἐκεῖ ἔδειξε τὴν παθητικότητα (σελ. 134-141) καὶ μέχρι καὶ τὴν συνενοχὴ τῶν  ἑβραϊκῶν συμβουλίων (Judenrat), ἐκ τῶν ὁποίων τὰ δύο τρίτα κατευθύνονταν ἀπὸ τοὺς σιωνιστές.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἠσαΐα Τρούνκ: Judenrat (Ἐκδ. Mc Millan, Νέα Ὑόρκη 1972):

«...Σύμφωνα μὲ τοὺς ὑπολογισμοὺς τοῦ Φρόϋντιγκερ, πενήντα τοῖς ἑκατὸ τῶν Ἑβραίων θὰ μποροῦσαν νὰ εἶχαν σωθῆ ἂν δὲν εἶχαν ἀκολουθήσει τὶς ὁδηγίες τῶν Ἑβραϊκῶν Συμβουλίων...»

Εἶναι ἐνδεικτικὸ ὅτι κατὰ τὸν ἑορτασμὸ τῆς πεντηκοστῆς ἐπετείου τῆς ἐξεγέρσεως τοῦ γκέτο τῆς Βαρσοβίας, ὁ ἀρχηγὸς τοῦ Ἰσραηλινοῦ κράτους ζήτησε ἀπὸ τὸν Λὲχ Βαλέσσα νὰ μὴν δώση τὸν λόγο στὸν Μάρεκ Ἔντελμαν, ὑπαρχηγὸ τῆς συρράξεως καὶ ἕναν ἀπό τους ἐπιζήσαντες.

Ὁ Μάρεκ Ἔντελμαν εἶχε δώσει στὴν ἰσραηλινὴ ἐφημερίδα  Χαάρετζ , τὸ 1993, στὸν Ἔντουαρντ  Ἄλτερ, μιὰ συνέντευξη στὴν ὅποια θύμιζε ποιοὶ ἦσαν οἱ πραγματικοὶ ὑποκινητὲς καὶ ἥρωες τῆς Ἑβραϊκῆς Ἐπιτροπῆς Ἀγῶνος τοῦ γκέτο τῆς Βαρσοβίας: οἱ σοσιαλιστὲς τοῦ Bund, ἀντισιωνιστές, κομμουνιστές, τροτσκιστές, οἱ Μιχαὴλ Ρόζενφελντ καὶ οἱ Μάλα Τσίμετμπαουμ, μὲ τὸν Ἔντελμαν, καὶ μιὰ μειοψηφία σιωνιστῶν τῆς ἀριστερᾶς του Λοαλάι Τζιὸν καὶ τοῦ Χασομὲρ Χατζάϊρ.

Αὐτοἰ ἀγωνίσθηκαν κατὰ τοῦ ναζισμοῦ μὲ τὰ ὅπλα στὰ χέρια ὅπως ἔκαναν οἱ Ἑβραῖοι ἐθελοντὲς τῶν Διεθνῶν Ταξιαρχιῶν στὴν Ἱσπανία, καὶ στὴν Γαλλία, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς κατοχῆς, τὰ ἑβραϊκὰ μέλη τοῦ Μ.Ο.Ι (Moin d’ oeuvre immigree) = ἐργάτες μετανάστες.

Ὁ Ναοὺμ Γκόλντμαν, Πρόεδρος τῆς Παγκόσμιας Σιωνιστικῆς Ὀργανώσεως, ἀργότερα τοῦ  Παγκοσμίου Ἑβραϊκοῦ Κογκρέσσου, διηγεῖται στὴν Αὐτοβιογραφία του, τὴν δραματική του συνάντηση μὲ τὸν Τσέχο Ὑπουργὸ Ἐξωτερικῶν, Ἔντουαρντ Μπένες, τὸ 1935, πού κατηγοροῦσε τοὺς σιωνιστὲς ὅτι εἶχαν διασπάσει τὸ μποϋκοτὰζ τοῦ Χίτλερ μὲ τὴν  Χααβάρα  (συμφωνίες μετακινήσεως) καὶ ὅτι ἡ Παγκόσμια Σιωνιστικὴ Ὀργάνωση ἀρνήθηκε νὰ ὀργανώση τὴν ἀντίσταση κατὰ τοῦ ναζισμοῦ.

«...Στὴν ζωή μου, χρειάστηκε νὰ λάβω μέρος σὲ πολλὲς ὀδυνηρὲς συζητήσεις, ποτὲ ὅμως δὲν αἰσθάνθηκα τόσο δυστυχὴς καὶ ντροπιασμένος ὅσο κατὰ τὴν διάρκεια αὐτῶν τῶν δύο ὡρῶν. Αἰσθανόμουν, μὲ ὅλες τὶς ἴνες τῆς ὑπάρξεώς μου ὅτι ὁ Μπένες εἶχε δίκιο...»

Πηγή: Ναοὺμ Γκόλντμαν  Αὐτοβιογραφία  ὡς ἀνωτ. σ. 157-158. Ἐπίσης σ. 260.

«...Ὑπολογίζοντας στὴν ἀντίθεσή του μὲ τὴν Ἀγγλία, οἱ σιωνιστὲς εἶχαν ἔρθει σὲ ἐπαφὴ μὲ τὸν Μουσολίνι ἤδη ἀπὸ τὸ 1922. Τοὺς εἶχε δεχθῆ μετὰ τὴν πορεία του πρὸς τὴν Ρώμη τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1922, στὶς 20/12/1922...»

Πηγή: Ροὺθ Μπόντ ,  Ὁ Ἀπεσταλμένος: μία ζωὴ τοῦ  Ἐντσο Σερένι  σ. 45.

Ὁ Βάϊτσμαν ἔγινε διάσημος ἀπὸ τὸν Μουσσολίνι στὶς 3 Ἰανουαρίου 1923 καὶ μία ἄλλη φορά, στὶς 17 Σεπτεμβρίου 1926  ὁ Ναοὺμ Γκόλντμαν, Πρόεδρος τῆς Παγκόσμιας Σιωνιστικῆς Ὀργανώσεως, συζήτησε, στὶς 26 Ὀκτωβρίου 1927, μὲ τὸν Μουσσολίνι ὁ ὁποῖος τοῦ εἶπε:

«...Θὰ σᾶς βοηθήσω νὰ δημιουργήσετε αὐτὸ τὸ ἑβραϊκὸ κράτος...» (Ναοὺμ Γκόλντμαν, Αὐτοβιογραφία ὡς ἀνωτ. σ. 170).

Αὐτὴ ἡ συνεργασία ἀποτελοῦσε ἤδη ἕνα σαμποτὰζ τοῦ διεθνοῦς ἀντιφασιστικοῦ ἀγῶνος. Ὑπέτασσε ὅλη τὴν σιωνιστικὴ πολιτικὴ στὸ μοναδικὸ σχέδιο τῆς οἰκοδομήσεως ἑνὸς Ἑβραϊκοῦ κράτους στὴν Παλαιστίνη. Συνεχίστηκε κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ πολέμου, ἀκόμα καὶ τὴν στιγμὴ πού ὁ χιτλερικὸς διωγμὸς τῶν Εὐρωπαίων Ἑβραίων κορυφωνόταν.

Τὴν στιγμὴ τῆς ἀπελάσεως τῶν Ἑβραίων τῆς Οὐγγαρίας, ὁ ἀντιπρόεδρος τῆς σιωνιστικῆς ὀργανώσεως Ροῦντολφ Κάστνερ διαπραγματευόταν μὲ τὸν Ἄϊχμαν πάνω στὴν ἑξῆς βάση: ἂν ὁ Ἄϊχμαν ἐπέτρεπε τὴν ἀναχώρηση γιὰ τὴν Παλαιστίνη 1684 Ἑβραίων  χρησίμων  γιὰ τὴν δημιουργία τοῦ μελλοντικοῦ ἑβραϊκοῦ κράτους (κεφαλαιοῦχοι, τεχνικοί, στρατιωτικοὶ κ.λ.π. ὁ Κάστνερ ὑποσχόταν στὸν Ἄϊχμαν ὅτι θὰ ἔκανε τοὺς 460.000 Οὔγγρους Ἑβραίους νὰ πιστέψουν ὅτι δὲν ἐπρόκειτο γιὰ ἀπέλαση στὸ Ἄουσβιτς ἀλλά  γιὰ μιὰ ἁπλῆ μετακίνηση.

Ὁ δικαστὴς Χαλέβι θυμᾶται ὅτι κατὰ τὴν δίκη τοῦ Ἄϊχμαν ὁ Κάστνερ ἐπενέβη γιὰ νὰ σώση ἕναν ἀπό τους ναζί συνομιλητές του: ἕναν ἀπό τους ἐκτελεστές του Χίμμλερ, τὸν Standartenfuhrer Kurt Becher.

Ἡ κατάθεση τοῦ Κάστνερ στὴν δίκη τῆς Νυρεμβέργης τὸν γλύτωσε ἀπὸ τὴν τιμωρία.

Ὁ Δικαστὴς εἶναι κατηγορηματικός:

«...δὲν ὑπῆρξε οὔτε ἀλήθεια, οὔτε καλὴ πίστη στὴν κατάθεση τοῦ Κάστνερ... Ὁ Κάστνερ παρέβη συνειδητὰ τὸν ὅρκο του καταθέτοντας ἐνώπιον αὐτοῦ τοῦ Δικαστηρίου, ὅταν ἀρνήθηκε ὅτι ἐπενέβη ὑπὲρ τοῦ Μπέχερ. Ἐξ' ἄλλου, ἀπέκρυψε αὐτὸ τὸ σημαντικὸ γεγονός: τὸ διάβημα του ὑπὲρ τοῦ Μπέχερ ἔγινε στὸ ὄνομα τοῦ Ἐβραϊκοῦ Πρακτορείου καὶ τοῦ Παγκοσμίου Ἐβραϊκοῦ Κογκρέσσου. Εἶναι προφανὲς ὅτι ἡ σύσταση τοῦ Κάστνερ δὲν ἔγινε στὸ δικό του ὄνομα, ἀλλά  καὶ στὸ ὄνομα τοῦ Ἐβραϊκοῦ Πρακτορείου καὶ τοῦ Παγκοσμίου Ἐβραϊκοῦ Κογκρέσσου... καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος πού ὁ Μπέχερ ἀθωώθηκε ἀπό τους Συμμάχους...»

Μετὰ τὴν ἀπόφαση, ἡ ἰσραηλινὴ κοινὴ γνώμη συγκλονίστηκε. Στὴν ἐφημερίδα  Χαάρετζ  ὁ Δρ. Μοσὲ Κέρεν ἔγραφε στὶς 14 Ἰουλίου 1955:

«...Ὁ Κάστνερ πρέπει νὰ δικασθῆ γιὰ συνεργασία μὲ τοὺς ναζί..»

Ὅμως ἡ ἀπογευματινὴ ἐφημερίδα  Γεντιὸτ Ἀχαρονὸθ  (23/6/1955) ἐξηγοῦσε γιατί δὲν μποροῦσε νὰ εἶναι ἔτσι...

«...Ἂν ὁ Κάσντερ προσαχθῆ σὲ δίκη, τότε ὁλόκληρη ἡ κυβέρνηση κινδυνεύει μὲ ὁλικὴ κατάρρευση ἐνώπιον τοῦ ἔθνους, ἀπὸ αὐτὰ πού αὐτή ἡ δίκη θὰ ἀποκάλυψη...»

Αὐτὸ πού κινδύνευε νὰ ἀποκαλυφθῆ ἦταν ὅτι ὁ Κάστνερ δὲν εἶχε δράσει μόνος του, ἀλλά  σὲ συνεννόηση μὲ ἄλλους ἡγέτες σιωνιστὲς πού, τὴν στιγμὴ τῆς δίκης, βρίσκονταν στὴν κυβέρνηση. Ὁ μοναδικὸς τρόπος γιὰ νὰ μὴν μιλήση ὁ Κάστνερ καὶ νὰ ἀποφευχθῆ τὸ σκάνδαλο ἦταν νὰ ἐξαφανισθῆ ὁ Κάστνερ. Πράγματι, πέθανε τὴν κατάλληλη στιγμή, δολοφονημένος στὰ σκαλοπάτια τοῦ δικαστηρίου καὶ ἡ ἰσραηλινὴ κυβέρνηση προσέφυγε ἐνώπιον τοῦ Ἀνωτάτου Δικαστηρίου γιὰ νὰ τὸν ἀποκαταστήση, πρᾶγμα καὶ τὸ ὁποῖο ἐπέτυχε.

Αὐτὴ ἡ πολιτικὴ συνεργασίας ἔφτασε στὸ ἀποκορύφωμα της τὸ 1941, ὅταν ἡ ὁμάδα τῶν πιὸ ἐξτρεμιστῶν σιωνιστῶν, ἡ  Λέχι  (Ἀγωνιστὲς γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τοῦ Ἰσραὴλ) μὲ ἀρχηγὸ τὸν Ἀβραὰμ Στὲρν καὶ στὴν συνέχεια, μετὰ τὸν θάνατό του, μιὰ τριανδρία μέλος τῆς ὁποίας ὑπῆρξε ὁ Γιτζὰκ Σαμίρ,

«...διέπραξε ἕνα ἔγκλημα ἀσυγχώρητο ἀπὸ ἄποψη ἠθική: ὑπεστήριζαν μιὰ συμμαχία μὲ τὸν Χίτλερ, μὲ τὴν Ναζιστικὴ Γερμανία, ἐναντίον τῆς Μ. Βρεττανίας..»

Πηγή: Μπὰρ Ζοχάρ, Μπὲν Γκουριόν, Ὁ ὁπλισμένος προφήτης, Φαγιάρ, Παρίσι 1966, σελ. 99.

Ὁ κ. Ἐλιέζερ Χαλέβι, γνωστὸς συνδικαλιστὴς τῶν ἐργατικῶν, μέλος τοῦ Κιμποὺτς Γκουέβα, ἀποκαλύπτει στὸ ἑβδομαδιαῖο περιοδικὸ  Hotam  τοῦ Τὲλ Ἀβὶβ (μὲ ἡμερομηνία 19  Αὐγούστου 1983) τὴν ὕπαρξη ἑνὸς ἐγγράφου, ὑπογεγραμμένου ἀπὸ τὸν Γιτζὰκ Σαμὶρ (πού τότε ὀνομαζόταν Γιετζερνίτσκυ) καὶ τὸν Ἀβραὰμ Στέρν, πού ἐπιδόθηκε στὴν Γερμανικὴ Πρεσβεία τῆς Ἄγκυρας, ἐνῷ ὁ πόλεμος μαινόταν στὴν Εὐρώπη καὶ τὰ στρατεύματα τοῦ Στρατάρχη Ρόμμελ βρίσκονταν ἤδη ἐπὶ τοῦ αἰγυπτιακοῦ ἐδάφους. Σ' αὐτὸ ἀναφέρει:

«...Ἀπὸ ἄποψη ἀντιλήψεων, ταυτιζόμαστε μαζί σας. Γιατί λοιπὸν νὰ μὴν συνεργασθῆ ὁ ἕνας μὲ τὸν ἄλλον;...»

Ἡ  Χαάρετζ  στὸ φύλλο της τῆς 31^ης Ἰανουαρίου 1983, ἀναφέρει ἕνα γράμμα μὲ τὸν χαρακτηρισμὸ  ἀπόρρητο , σταλμένο τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1941, ἀπὸ τὸν Πρέσβυ τοῦ Χίτλερ στὴν Ἄγκυρα, Φράντς φὸν Πάπεν, στοὺς ἀνωτέρους του, ὅπου περιγράφει τὶς ἐπαφές του μὲ μέλη τῆς ὁμάδας Στέρν. Συνημμένο σ' αὐτὸ ὑπάρχει ἕνα ὑπόμνημα τοῦ πράκτορα τῶν ναζιστικῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν στὴν Δαμασκό, Βέρνερ  Ὄττο Φὸν Χέντιγκ, γιὰ τὶς συνομιλίες μὲ τοὺς ἀπεσταλμένους τοῦ Στὲρν καὶ τοῦ Σαμίρ, ὅπου συγκεκριμένα ἀναφέρεται ὅτι

«...ἡ συνεργασία μεταξὺ τοῦ κινήματος γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τοῦ Ἰσραὴλ καὶ τὴν νέα τάξη στὴν Εὐρώπη θὰ εἶναι σύμφωνη μὲ ἕναν ἀπό τους λόγους τοῦ Καγκελλαρίου τοῦ Γ  Ράιχ στὸν ὁποῖο ὁ Χίτλερ ὑπεγράμμιζε τὴν ἀναγκαιότητα νὰ χρησιμοποιηθῆ κάθε συνδυασμὸς συνασπισμῶν προκειμένου νὰ ἀπομονωθῆ καὶ νὰ ἡττηθῆ ἡ Ἀγγλία..»

Λέγεται ἐπίσης ὅτι ἡ ὁμάδα Στὲρν

«...συνδέεται στενὰ μὲ τὰ ὁλοκληρωτικὰ κινήματα στὴν Εὐρώπη, μὲ τὴν ἰδεολογία τους καὶ τὶς δομές τους...»

Αὐτὰ τὰ ἔγγραφα βρίσκονται στὸν φάκελλο τοῦ μνημείου τοῦ Ὁλοκαυτώματος (Yal Vachem) στὴν Ἱερουσαλήμ, μὲ ἀριθμὸ Ε234151-8.

Ἕνας ἀπὸ τοὺς ἱστορικοὺς ἀρχηγοὺς τῆς ὁμάδας Στέρν, ὁ κ. Ἴσραελ Ἐλντάντ, ἐπιβεβαιώνει, σὲ ἕνα ἄρθρο τῆς ἐφημερίδας τοῦ Τέλ Ἀβίβ τὴν  Γιεντιὸτ Ἀχαρονόθ  τῆς 4^ης  Φεβρουαρίου 1983, τὴν γνησιότητα αὐτῶν τῶν συνομιλιῶν ἀνάμεσα στὸ κίνημά του καὶ τοὺς ἐπισήμους ἐκπροσώπους τῆς ναζιστικῆς Γερμανίας. Δηλώνει, χωρὶς περιστροφὲς, ὅτι οἱ συνεργάτες του εἶχαν ἐξηγήσει στοὺς ναζὶ ὅτι μιὰ ταύτιση ἐνδιαφερόντων ἦταν πιθανή τῆς νέας τάξεως πραγμάτων στὴν Εὐρώπη, ὅπως τὴν ἀντιλαμβανόταν ἡ Γερμανία, καὶ τὶς φιλοδοξίες τοῦ ἐβραϊκοῦ λαοῦ στὴν Παλαιστίνη, ὅπως ἀντιπροσωπεύονταν ἀπό τους ἀγωνιστὲς γιὰ τὴν ἐλευθερία τοῦ Ἰσραὴλ (ἡ ὁμάδα Στέρν).

Παραθέτουμε τὰ σημαντικώτερα σημεῖα αὐτοῦ τοῦ κειμένου:

«...Βασικὲς ἀρχὲς τῆς Στρατιωτικῆς Ἐθνικῆς  Ὀργανώσεως (ΝΜΟ) στὴν Παλαιστίνη (Ἴργκουν Ζεβάϊ Λεουμί) γιὰ τὴν ἐπίλυση τοῦ ἑβραϊκοῦ ζητήματος στὴν Εὐρώπη καὶ τὴν ἐνεργὸ συμμετοχὴ τῆς ΝΜΟ στὸν πόλεμο στὸ πλευρό, τῆς Γερμανίας .

 Ἀπό τους λόγους τῶν ἡγετῶν τοῦ ἐθνικοσοσιαλιστικοῦ γερμανικοῦ κράτους, ἀπορρέει ὅτι μία ριζικὴ λύση τοῦ ἑβραϊκοῦ ζητήματος προϋποθέτει τὴν ἐκκένωση τῆς Εὐρώπης ἀπὸ τὶς ἑβραϊκὲς μάζες (Judenreines Europa).

Αὐτὴ ἡ ἐκκένωση τῶν ἑβραϊκῶν μαζῶν τῆς Εὐρώπης ἀποτελεῖ τὸν πρῶτο ὄρο τῆς ἐπιλύσεως τοῦ ἑβραϊκοῦ προβλήματος, ἀλλά  δὲν εἶναι δυνατό, παρὰ μόνο μὲ τὴν ἐγκατάσταση αὐτῶν τῶν μαζῶν στὴν Παλαιστίνη, σὲ ἕνα ἑβραϊκὸ κράτος, μὲ τὰ ἱστορικά του σύνορα.

Ἡ ὁριστικὴ ἐπίλυση τοῦ ἑβραϊκοῦ προβλήματος καὶ ἡ ἀπελευθέρωση τοῦ ἑβραϊκοῦ λαοῦ ἀποτελοῦν τὸν στόχο τῆς πολιτικῆς δραστηριότητος καὶ τῶν μακρόχρονων ἀγώνων τοῦ  κινήματος γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τοῦ Ἰσραὴλ  (Λέχι) καὶ τῆς Στρατιωτικῆς Ἐθνικῆς  Ὀργανώσεώς του στὴν Παλαιστίνη (Ἴργκουν Τζεβάϊ Λεουμί).

Ή ΝΜΟ, γνωρίζοντας τὴν εὐνοϊκὴ θέση τῆς κυβερνήσεως τοῦ Ράϊχ ἔναντι τῆς σιωνιστικῆς δραστηριότητος, στὸ ἐσωτερικό της Γερμανίας, καὶ τὰ σιωνιστικὰ σχέδια τῆς μεταναστεύσεως, ἐκτιμᾶ ὅτι:

Θὰ μποροῦσαν νὰ ὑπάρξουν κοινὰ ἐνδιαφέροντα μεταξύ τῆς ἐγκαθιδρύσεως στὴν Εὐρώπη, μίας νέας τάξεως πραγμάτων, σύμφωνα μὲ τὴν γερμανικὴ ἀντίληψη, καὶ τὶς πραγματικὲς φιλοδοξίες τοῦ ἑβραϊκοῦ λαοῦ ὅπως αὐτὲς ἐνσαρκώνονται ἀπὸ τὸ Λέχι.

Ἡ συνεργασία μεταξύ τῆς νέας Γερμανίας καὶ ἑνὸς ἀνανεωμένου ἑβραϊκοῦ ἔθνους (Volkish Nationalen Hebraertum), θὰ ἦταν δυνατή.

3) Ἡ θεμελίωση τοῦ ἱστορικοῦ Ἑβραϊκοῦ Κράτους ἐπὶ ἐθνικῆς καὶ ὁλοκληρωτικῆς βάσεως καὶ ἡ διὰ συνθήκης του μὲ τὸ Γερμανικὸ Ράϊχ, θὰ μποροῦσε νὰ συμβάλη στὴν διατήρηση καὶ ἐνίσχυση, στὸ μέλλον, τῆς θέσεως τῆς Γερμανίας στὴν Ἐγγὺς Ἀνατολή.

Ὑπὸ τὸν ὅρο νὰ ἀναγνωρισθοῦν, ἀπὸ τὴν γερμανικὴ κυβέρνηση, οἱ ἐθνικὲς φιλοδοξίες τοῦ  κινήματος γιὰ τὴν ἐλευθερία τοῦ Ἰσραὴλ  (Λέχι), ἡ ΝΜΟ προσφέρεται νὰ συμμετάσχη στὸν πόλεμο στὸ πλευρὸ τῆς Γερμανίας.

Ἡ συνεργασία τοῦ κινήματος γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τοῦ Ἰσραὴλ συμβαδίζει μὲ τὸ πνεῦμα τῶν προσφάτων λόγων τοῦ Καγκελλαρίου τοῦ Γερμανικοῦ Ράϊχ, ὅπου ὁ κ. Χίτλερ ὑπεγράμμισε ὅτι κάθε διαπραγμάτευση καὶ συμμαχία πρέπει νὰ συμβάλη στὴν ἀπομόνωση καὶ τὴν ἧττα τῆς Ἀγγλίας.

Σύμφωνα μὲ τὴν δομή της καὶ τὶς ἰδέες της γιὰ τὸν κόσμο, ἡ ΝΜΟ συνδέεται στενὰ μὲ τὰ ὁλοκληρωτικὰ κινήματα τῆς Εὐρώπης...».

Πηγή: τὸ πρωτότυπο κείμενο, στὰ γερμανικά, βρίσκεται στὸ Παράρτημα ἀρ.11, στὸ βιβλίο τοῦ Ντέϊβιντ Γισραέλι:  Τὸ Παλαιστινιακὸ Πρόβλημα στὴν γερμανικὴ πολιτικὴ ἀπὸ τὸ 1889 ἕως τὸ 1945. Πανεπιστήμιο Μπὰρ Ἴλαν, Ραμὰτ Γκάν, Ἰσραήλ, 1974, σ. 315-317.

Σύμφωνα μὲ τὸν ἰσραηλινὸ τύπο, πού δημοσίευσε γύρω στὰ δέκα ἄρθρα γιὰ αὐτὸ τὸ θέμα, οὐδέποτε οἱ Ναζὶ ἔλαβαν στὰ σοβαρὰ τὶς προτάσεις τοῦ Στέρν, τοῦ κ. Σαμὶρ καὶ τῶν φίλων τους.

Οἱ συνομιλίες διεκόπησαν ἀπότομα, ὅταν τὰ συμμαχικὰ στρατεύματα συνέλαβαν, τὸν Ἰούνιο τοῦ 1941, τὸν ἀπεσταλμένο τοῦ Ἀβραὰμ Στὲρν καὶ τοῦ Γιτζὰκ Σαμίρ, κ. Ναφτάλι Λουμπέντσικ, μέσα στὰ ἴδια τὰ γραφεῖα τῶν ναζιστικῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν τῆς Δαμασκοῦ.  Ἄλλα μέλη τῆς ὁμάδας συνέχισαν τὶς ἐπαφές, μέχρι τὴν σύλληψη ἀπὸ τὶς βρεττανικὲς ἀρχὲς τοῦ Γιτζὰκ Σαμίρ, τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1941, γιὰ  τρομοκρατία καὶ συνεργασία μὲ τὸν ἐχθρὸ ναζί .

Ἕνα τέτοιο παρελθὸν δὲν ἐμποδίζει τὸν Γιτζὰκ Σαμὶρ νὰ γίνη Πρωθυπουργὸς καὶ νὰ εἶναι ἀκόμα καὶ σήμερα ἀρχηγὸς μίας ἰσχυρῆς  ἀντιπολιτεύσεως  τῆς πιὸ ἀποφασισμένης νὰ διατήρηση τὴν κατοχὴ τῆς Ὑπεριορδανίας. Στὴν πραγματικότητα, οἱ σιωνιστὲς ἡγέτες, παρὰ τὶς ἐσωτερικές τους ἀντιπαλότητες, ἐπιδιώκουν τὸν ἴδιο ρατσιστικὸ σκοπό: νὰ ἐκδιώξουν μὲ τὴν τρομοκρατία, τὴν ἀπαλλοτρίωση, ἤ τὴν ἀπέλαση ὅλους τούς αὐτόχθονες  Ἄραβες τῆς Παλαιστίνης, γιὰ νὰ μείνουν μόνοι κύριοι καὶ κατακτητές.

Ὁ Μπὲν Γκουριὸν δήλωνε:

«...Ὁ Μπεγκὶν ἀνήκει ἀναντίρρηττα στὸν Χιτλερικὸ τύπο. Εἶναι ἕνας ρατσιστὴς διατεθειμένος νὰ καταστρέφη ὅλους τους Ἄραβες γιὰ νὰ πραγματοποίηση τὸ ὄνειρό του γιὰ τὴν ἐνοποίηση τοῦ Ἰσραήλ, ἕτοιμος, προκειμένου νὰ πετύχη αὐτὸν τὸν ἱερὸ σκοπό, νὰ χρησιμοποίηση ὅλα τὰ μέσα..».

Πηγή: Ε. Χάμπερ  Μεναχὲμ Μπεγκίν, ὁ ἄνθρωπος καὶ ὁ θρῦλος  Ἐκδ. Delle Book, Νέα Ὑόρκη, 1979, σ. 385.

Ὁ ἴδιος ὁ Μπὲν Γκουριὸν ποτὲ δὲν πίστεψε στὴν δυνατότητα συνυπάρξεως μὲ τοὺς  Ἄραβες. Ὅσοι λιγώτεροι  Ἄραβες ὑπάρχουν ἐντὸς τῶν συνόρων του μελλοντικοῦ Ἰσραηλινοῦ Κράτους, τόσο τὸ καλύτερο. Δὲν τὸ λέει ἔτσι ἀκριβῶς, ὅμως ἡ ἐντύπωση πού ἀφήνουν οἱ ἐπεμβάσεις καὶ οἱ παρατηρήσεις του εἶναι ξεκάθαρα: ἡ ἐξαπόλυση μίας μεγάλης ἐπιθέσεως ἐναντίον τῶν Ἀράβων ὄχι μόνο θὰ συνέτριβε τὶς ἐπιθέσεις τους ἀλλά  ἐπίσης, θὰ μείωνε στὸ ἐλάχιστο τὸ ποσοστὸ τοῦ ἀραβικοῦ πληθυσμοῦ ἐντὸς τοῦ Κράτους.

«...Μποροῦμε νὰ τὸν κατηγορήσουμε γιὰ ρατσισμό, ὅμως τότε θὰ ἔπρεπε νὰ δικάσουμε ὅλο τὸ σιωνιστικὸ κίνημα, τὸ ὁποῖο θεμελιοῦται στὴν ἀρχὴ μίας καθαρὰ ἑβραϊκῆς ὀντότητος στὴν Παλαιστίνη...».

Πηγή: Μπὰρ Τζοχάρ, (ὅπως προηγουμένως) σ. 146.

Στὴν δίκη τοῦ  Ἄϊχμαν, στὴν Ἱερουσαλήμ, ὁ Εἰσαγγελέας Χαῒμ Κοὲν θύμιζε στοὺς δικαστές.

«...Ἂν αὐτὸ δὲν συμπίπτει μὲ τὴν φιλοσοφία σας, μπορεῖτε νὰ ἐπικρίνετε τὸν Κάστνερ...  Ὅμως τί σχέση ἔχει αὐτὸ μὲ τὴν συνεργασία; Ἦταν πάντοτε στὴν σιωνιστική μας παράδοση νὰ ἐπιλέγουμε μιὰ ἀφρόκρεμα γιὰ νὰ ὀργάνωση τὴν μετανάστευση στὴν Παλαιστίνη. Ὁ Κάστνερ δὲν ἔκανε τίποτα ἄλλο...»

Πηγή:  Ἀρχεῖα δικαστηρίου  124/53 περιφερειακὸ Δικαστήριο τῆς Ἱερουσαλήμ.

Αὐτὸς ὁ ἀνώτατος δικαστικός, στὴν πραγματικότητα, ἐπεκαλεῖτο μιὰ μόνιμη θεωρία τοῦ σιωνιστικοῦ κινήματος: δὲν εἶχε ὡς στόχο νὰ σώση Ἑβραίους ἀλλὰ νὰ δημιουργήση ἕνα ἰσχυρὸ ἑβραϊκὸ Κράτος.

Στὶς 2 Μαΐου 1948, ὁ Ραββῖνος Κλάουσνερ, ὑπεύθυνος γιὰ τοὺς ἐκτοπισμένους παρουσίασε μιὰ  Ἔκθεση ἐνώπιον τῆς Ἀμερικανικῆς Ἑβραϊκῆς Συνδιασκέψεως:

«...Εἶμαι πεπεισμένος ὅτι πρέπει νὰ ἐξαναγκάσουμε τὸν κόσμο νὰ ἐπιστρέψη στὴν Παλαιστίνη... Στὰ μάτια τους, ἕνα ἀμερικανικὸ δολλάριο εἶναι ὁ κυριότερος στόχος. Μὲ τὴν λέξη  ἐξαναγκασμὸς  θέλω νὰ ὑποδηλώσω ἕνα πρόγραμμα.  Ἤδη χρησίμευσε, καὶ μάλιστα πολὺ πρόσφατα. Χρησίμευσε γιὰ τὴν ἐκκένωση τῆς Πολωνίας ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους, χρησίμευσε καὶ στὴν ἱστορία τῆς  Ἐξόδου .

Γιὰ νὰ ἐφαρμοσθῆ αὐτὸ τὸ πρόγραμμα πρέπει, ἀντὶ νὰ παρέχουμε ἀνέσεις στοὺς  ἐκτοπισμένους , νὰ τοὺς δημιουργοῦμε τὴν μεγαλύτερη δυνατὴ ταλαιπωρία. Σὲ ἕνα δεύτερο στάδιο μιὰ διαδικασία πού θὰ καλῆ τὴν Χάγκανα νὰ καταπονήση μὲ συνεχεῖς ἐπιθέσεις τοὺς Ἑβραίους...»

Πηγή: Ἄλφρεντ Λιλίενταλ  Τὸ τίμημα Ἰσραὴλ  What price Israel) Σικάγο 1953, σ. 194-195.

Οἱ παραλλαγὲς αὐτῆς τῆς μεθόδου ὑποκινήσεως, ἀκόμη καὶ καταναγκασμοῦ ὑπῆρξαν πλεῖστες ὅσες.

«...Τὸ 1940, γιὰ νὰ προκληθῆ ἀγανάκτηση κατὰ τῶν Ἀγγλων πού εἶχαν ἀποφασίσει νὰ σώσουν τοὺς Ἑβραίους πού ἀπειλοῦνται ἀπὸ τὸν Χίτλερ, προσφέροντας τους καταφύγιο στὸ νησὶ τοῦ Μαυρικίου, τὸ πλοῖο πού τοὺς μετέφερε, τὸ γαλλικὸ φορτηγὸ  Patria , πιάνοντας στὸ λιμάνι τῆς Χάϊφα, στὶς 25/12/1940, οἱ σιωνιστὲς ἡγέτες τῆς Χάγκανα (ἀρχηγὸς τῆς ὁποίας ἦταν ὁ Μπὲν Γκουριὸν) δὲν δίστασαν νὰ τὸ ἀνατινάξουν προκαλῶντας τὸν θάνατο 252 Ἑβραίων καὶ τῶν ἄλλων μελῶν τοῦ πληρώματος...»

Πηγή: Δρ. Χέρτζλ Ρόζενμπλουμ, διευθυντὴς τῆς Γεντιὸτ Ἀχαρονόθ, τὸ ἀπεκάλυψε τὸ 1958, καὶ ὑπῆρξε ἐπιβεβαίωση στὸ  Jewish Newsletter  τῆς Ν. Ὑόρκης τὸν Νοέμβριο τοῦ 1958.

Ὁ Γιεχούντα Μπάουερ ἐπιβεβαιώνει τὴν ἀλήθεια αὐτοῦ τοῦ  σαμποτὰζ  ἀπὸ τὴν Χάγκανα, ὅπως καὶ τὸν ἀριθμὸ τῶν θυμάτων, στὸ βιβλίο του: Ἑβραῖοι πρὸς πώληση, Ἐκδ. Λιάνα Λέβι, Παρίσι 1996, σ. 84.

Ἄλλο παράδειγμα, τὸ Ἰράκ: ἡ ἑβραϊκὴ κοινότητα (110.000 ἄνθρωποι τὸ 1948) ἦταν καλὰ ριζωμένη στὴν χώρα. Ὁ μεγάλος Ραββῖνος τοῦ Ἰράκ, Κεντούρι Σασσούν, εἶχε δηλώσει:

«...Οἱ Ἑβραῖοι καὶ οἱ Ἄραβες χαίρουν τῶν ἰδίων δικαιωμάτων καὶ προνομίων ἐδῶ καὶ χίλια χρόνια καί δὲν θεωροῦνται χωριστὰ στοιχεῖα μέσα σὲ αὐτὴ τὴν χώρα...»

Τὸ 1950, λοιπόν, ἄρχισαν οἱ ἰσραηλινὲς τρομοκρατικὲς ἐνέργειες στὴν Βαγδάτη. Μπροστὰ στὸν δισταγμὸ τῶν Ἰσραηλινῶν Ἑβραίων νὰ ἐγγραφοῦν στοὺς καταλόγους μεταναστεύσεως πρὸς τὸ Ἰσραήλ, οἱ ἰσραηλινὲς μυστικὲς ὑπηρεσίες δὲν δίστασαν, προκειμένου νὰ πείσουν τοὺς Ἑβραίους ὅτι κινδύνευαν, νὰ πετάξουν ἐναντίον τους βόμβες... Ἡ ἐπίθεση στὴν συναγωγὴ Σὲμ Τὸβ προκάλεσε τὸν θάνατο τριῶν ἀτόμων καὶ τῶν τραυματισμὸ δεκάδων. Ἔτσι, ξεκίνησε ἡ ἔξοδος πού βαπτίσθηκε:  ἐπιχείρηση Ἀλῆ Μπαμπά .

Πηγή:  Χάολαμ Χαζὲχ  20 Ἀπριλίου καὶ 1η Ἰουνίου 1966 καὶ  Γεντιὸτ Ἀχαρονόθ  8 Νοεμβρίου 1977.

Ὑπάρχει ἐδῶ μιὰ μόνιμη θεωρία ἀπὸ τότε πού ὁ Θεόδωρος Χέρτζλ ἔδωσε τὸν ὁρισμὸ τοῦ Ἑβραίου ὄχι βάσει τῆς θρησκείας του ἀλλά  βάσει τῆς φυλῆς του.

Τὸ ἄρθρο 4β τοῦ θεμελιώδους νόμου τοῦ Ἰσραηλινοῦ Κράτους (τὸ ὁποῖο δὲν ἔχει Σύνταγμα), ὁρίζει:

« ...θεωρεῖται Ἑβραῖος ἄτομο πού ἔχει γεννηθῆ ἀπὸ μητέρα Ἑβραία ἤ πού αὐτὴ ἀσπάσθηκε τὴν ἑβραϊκὴ θρησκεία . (Κριτήριο θρησκευτικὸ ἤ κριτήριο πίστεως). Πηγή: Κλάϊν:  Τὸ ἑβραϊκὸ κράτος  ἐκδ. Dunod, Παρίσι, σ. 156.

Αὐτὸ βρισκόταν στὴν δεξιὰ γραμμὴ τῆς θεμελιώδους θεωρίας τοῦ Θεοδώρου Χέρτσλ. Δὲν παύει νὰ ἐπιμένη ἐπ' αὐτοῦ στὰ  Ἀπομνημονεύματα  του (Ἡμερολόγια).

Ἤδη ἀπὸ τὸ 1895 διευκρινίζει σὲ ἕναν Γερμανὸ συνομιλητὴ του (Speidel):

«...Κατανοῶ τὸν ἀντισημιτισμό. Ἐμεῖς οἱ Ἑβραῖοι μείναμε, ἔστω καὶ ἂν δὲν φταῖμε, ξένα σώματα μέσα στὰ διάφορα ἔθνη..»

Πηγή:  Ἡμερολόγια  σ. 9.

Μερικὲς σελίδες παρακάτω γίνεται ἀκόμα πιὸ σαφής:

«...Οἱ ἀντισημΐτες θὰ γίνουν οἱ πιὸ σίγουροι φίλοι μας, οἱ ἀντισημιτικὲς χῶρες σύμμαχοί μας...»

Πηγή:  Ἡμερολόγια  σ. 19.

Ὁ στόχος ἦταν, στὴν οὐσία, κοινός: νὰ συγκεντρωθοῦν οἱ Ἑβραῖοι σὲ ἕνα παγκόσμιο γκέττο. Τὰ γεγονότα δικαίωσαν τὸν Θεόδωρο Χέρτζλ.

Οἱ εὐσεβεῖς Ἑβραῖοι, ὅπως ἄλλωστε πολλοὶ χριστιανοί, ἐπανελάμβαναν κάθε μέρα:  τοῦ χρόνου στὴν Ἱερουσαλήμ . Ἡ Ἱερουσαλὴμ δὲν ἦταν γι' αὐτοὺς ἕνα καθορισμένο ἔδαφος, ἀλλά  τὸ σύμβολο τῆς Συμμαχίας τοῦ Θεοῦ μὲ τοὺς ἀνθρώπους καὶ τῆς προσωπικῆς προσπάθειας γιὰ νὰ τὴν ἀξίζουν. Ὅμως ἡ  Ἐπιστροφὴ  δὲν ἔγινε παρὰ μόνο μὲ τὴν ὤθηση τῶν ἀντισημιτικῶν ἀπειλῶν στὶς ξένες χῶρες.

Στὶς 31 Αὐγούστου 1949, ἀπευθυνόμενος σὲ μία ὁμάδα Ἀμερικανῶν ἐπισκεπτῶν στὸ Ἰσραήλ, ὁ Μπὲν Γκουριὸν δήλωνε:

«...Ἂν καὶ πραγματοποιήσαμε τὸ ὄνειρό μας γιὰ τὴν δημιουργία ἑνὸς ἑβραϊκοῦ Κράτους, εἴμαστε ἀκόμα στὴν ἀρχή. Δὲν ὑπάρχουν σήμερα στὸ Ἰσραὴλ παρὰ μόνο 900.000 Ἑβραῖοι, ἐνῷ ἡ πλειοψηφία τοῦ ἑβραϊκοῦ λαοῦ βρίσκεται ἀκόμη στὸ ἐξωτερικό. Μελλοντικό μας ἔργο εἶναι νὰ φέρουμε ὅλους τους Ἑβραίους στὸ Ἰσραήλ..»

Στόχος τοῦ Μπὲν Γκουριὸν ἦταν νὰ ὀδήγηση στὸ Ἰσραὴλ τέσσερα ἑκατομμύρια ἑβραίους μεταξύ του 1951 καὶ τοῦ 1961. Ἀπ' αὐτοὺς ἦρθαν 800.000. Τὸ 1960 ὑπῆρξαν γιὰ ὅλη τὴν χρονιὰ παρὰ μόνο 30.000 μετανάστες. Τὸ 1975 -1976, ἡ μετανάστευση ἐκτὸς Ἰσραὴλ ἦταν μεγαλύτερη ἀπὸ τὴν ἐπιστροφὴ στὸ Ἰσραήλ.

Μόνο οἱ μεγάλοι διωγμοί, ὅπως αὐτὸς τῆς Ρουμανίας, ἔδωσαν κάποια ὤθηση στὴν  Ἐπιστροφή .

Ἀκόμη καὶ οἱ χιτλερικὲς θηριωδίες δὲν κατάφεραν νὰ εἰσακουσθῆ τὸ ὄνειρο τοῦ Μπὲν Γκουριόν.

Μεταξὺ τῶν Ἑβραίων θυμάτων τοῦ ναζισμοῦ πού προσέφυγαν στὸ ἐξωτερικὸ μεταξύ τοῦ 1935 καὶ τοῦ 1943, μόλις τὸ 8,5% πῆγε στὴν Παλαιστίνη. Οἱ ΗΠΑ περιώρισαν τὴν ἀποδοχή τους σὲ 182.000 (λιγότερο ἀπὸ τὸ 7%, ἡ Ἀγγλία 67.000 (λιγότερο ἀπὸ 2%). Ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία, δηλαδὴ τὸ 75%, βρῆκε καταφύγιο στὴν Σοβιετικὴ  Ἕνωση.

Πηγή:  Ἰνστιτοῦτο Ἑβραϊκῶν Ὑποθέσεων  τῆς Νέας Ὑόρκης. Ἀναφέρεται ἀπὸ τὸν Κρίστοφ Σάυκς στὸ  «Σταυροδρόμια γιὰ τὸ Ἰσραὴλ»  Λονδίνο 1965, καὶ τὸν Νάθαν Βάϊνστοκ:  «ὁ σιωνισμὸς ἐναντίον τοῦ Ἰσραὴλ»  σ. 146.

Ἕνα τυπικὸ παράδειγμα τῆς χειραγωγήσεως τῆς Ἱστορίας ἀπὸ τοὺς ἐπίσημους ἱστορικούς μας παρέχεται μὲ τὸ τελευταῖο βιβλίο τοῦ Γιεχούντα Μπάουερ, μέλους τοῦ Ἰνστιτούτου σύγχρονης ἱστορίας τῶν Ἑβραίων τοῦ Ἑβραϊκοῦ Πανεπιστημίου τῆς Ἱερουσαλήμ. Τὸ βιβλίο τιτλοφορεῖται: Ἑβραῖοι πρὸς πώλησιν μὲ ὑπότιτλο: Οἱ διαπραγματεύσεις μεταξὺ ναζί καὶ Ἑβραίων, 1933-1945. (Ἐκδ. Λιάνα Λεβί, Παρίσι 1996. Μετάφραση ἐκ τοῦ ἀγγλικοῦ ὑπὸ τοῦ Ντένις Ὠτιέ. Yale University Press, 1994).

Τὸ ἔργο φέρει ὅλα τὰ ἐξωτερικὰ χαρακτηριστικὰ μίας ἐπιστημονικῆς ἐργασίας, μὲ 523 σημειώσεις πού καταλαμβάνουν 49 σελίδες τοῦ βιβλίου, μὲ βιβλιογραφία, πίνακα περιεχομένων, κλπ.

Ὅμως, μόνο ἐξωτερικὸ χαρακτηριστικό, διότι ὁρισμένες πηγὲς πού ἀναφέρονται στὸ ἴδιο θέμα καὶ πού ὁ συγγραφέας δὲν μπορεῖ νὰ ἀγνοήση, ἀποσιωποῦνται (ἀναμφίβολα διότι ἔρχονται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν θέση του πού ἐπιχειρεῖ νὰ καταδείξη τὴν μέριμνα τῶν σιωνιστῶν ἡγετῶν νὰ ἀποσπάσουν τοὺς πιὸ ἀδύναμους ἑβραίους ἀπὸ τὰ νύχια τοῦ Χίτλερ, ἐνῷ καὶ αὐτοί πραγματοποιοῦσαν μιὰ ἐπιλογή). (Ὅρα ἀνωτέρω, σ. 61, κείμενα τοῦ Τὸμ Σεγκέβ).

Μεταξὺ τῶν μαρτυριῶν γιὰ τὴν θέση τοῦ Μπὲν Γκουριόν, οὐδεμία ἀναφορὰ στὴν περίφημη βιογραφία, ἂν καὶ ἀπολογητική, πού γράφτηκε ἀπὸ τὸν Μπὰρ Τζοχάρ:  Μπὲν Γκουριόν, ὁ ὁπλισμένος προφήτης , ἐκδ. Fayard, 1966, ἡ ὁποῖα δὲν ἀναφέρεται οὔτε στὴν βιβλιογραφία, οὔτε στὸν πίνακα. Χωρὶς ἀμφιβολία, ἡ ἔγκριση τῆς  Χααβάρα  ἀπὸ τὸν Μπὲν Γκουριόν, ἡ ἀρχὴ του τῆς ἐπιλεκτικῆς διασώσεως τῶν Ἑβραίων πού θὰ ὑποδέχονταν στὴν Παλαιστίνη, ἡ ἐκτίμησή του ὅτι ὁ Σαμὶρ  ἀνήκει στὸν χιτλερικὸ τύπο  τὴν ἀποκλείουν (τὴν βιογραφία) ἀπὸ τὸν ἱστορικὸ ὁρίζοντα τοῦ Μπάουερ.

Οἱ ἐργασίες τοῦ Ὑβὸν Γκέλμπνερ, πού ὅμως βρίσκονται στὶς Μελέτες Γιὰντ Βάσεμ, τόμ.ΧΙΙ, σ. 189, γιὰ τοὺς ἴδιους λόγους δὲν ἀναφέρονται.

Ὡστόσο, αὐτὲς οἱ ἐργασίες, πηγάζουν ἀπὸ τὴν σιωνιστικὴ πνευματική του οἰκογένεια. Μεταξὺ ἄλλων  παραλείψεων  αὐτοῦ του εἴδους: Τὸ ἕβδομο ἑκατομμύριο τοῦ Τὸμ Σέγκεβ, πού καὶ αὐτὸς ἔκανε τὶς σπουδές του στὸ Ἑβραϊκὸ Πανεπιστήμιο τῆς Ἱερουσαλήμ. Τώρα εἶναι χρονικογράφος τῆς  Χαάρετζ, τῆς μεγαλύτερης ἰσραηλινῆς ἐφημερίδος.

Ἀκόμα, στὶς 7 γραμμὲς πού ἀφιερώνονται στὸ Ἰργκούν Τσβάϊ Λεουμί (χωρὶς καν μία σημείωση), δὲν γίνεται κανένας λόγος γιὰ τὴν ἐχθρικὴ στάση τῆς ὀργανώσεως αὐτῆς πρὸς τὴν Ἀγγλία τὸ 1944. Δὲν γίνεται ἡ παραμικρὴ νύξη γιὰ τὶς προθέσεις της γιὰ συνεργασία μὲ τὸν Χίτλερ τὸ 1941, οἱ ἐγκέφαλοι τῶν ὁποίων, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ὁ Σαμίρ, δὲν ὀνομάζονται καν. (Κι ὅλα αὐτὰ σὲ ἕνα βιβλίο γιὰ τὶς  διαπραγματεύσεις μεταξὺ ἑβραίων καὶ ναζί! ).

Τὸ βιβλίο τῆς Χάννα  Ἀρεντ γιὰ τὸ ἴδιο πρόβλημα: Ὁ Ἄιχμαν στὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ ἡ αὐστηρὴ κριτικὴ πού ἀσκεῖ στὰ  ἑβραϊκὰ συμβούλια  γιὰ τὶς σχέσεις τους μὲ τοὺς ναζί, ἀποσιωπᾶται τόσο στὴν βιβλιογραφία ὅσο καὶ στὸν πίνακα περιεχομένων. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὸ βιβλίο τοῦ Μάρεκ Ἔντελμαν, ὑπαρχηγὸς τῆς ἐξεγέρσεως τοῦ γκέτο τῆς Βαρσοβίας, ὁ ὁποῖος φυσικὰ δὲν ἐμφανίζεται στὴν σελίδα 352 τοῦ βιβλίου τοῦ Γιεχούντα Μπάουερ, στὸν τιμητικὸ κατάλογο τῶν  ἡρώων  ὅπου ἀναφέρεται ὁ Κάστνερ,

«..ἂν καὶ εἶναι ἔνοχος διότι ἐκάλυψε τοὺς νάζι ἐνώπιόν της δικαιοσύνης..»

ὅπως ἀναγνωρίζει καὶ ὁ ἴδιος ὁ Μπάουερ, ὁ ὁποῖος κατέλαβε γιὰ χάρη τοῦ Χίτλερ, προσθέτοντας (σ. 352):

  Ὅλοι ἦσαν ἥρωες ,  ὅλοι ἀξίζουν μία τέτοια ἀναγνώριση  (σ. 354)

χωρὶς νὰ ἀποδίδη τὸν ἐλάχιστο φόρο τιμῆς στοὺς ἀντιστασιακοὺς Ἑβραίους οἱ ὁποῖοι ἔπεσαν στὸν ἀγῶνα ἐναντίον τοῦ φασισμοῦ, ἀπὸ τοὺς ἐθελοντὲς τῶν Διεθνῶν Ταξιαρχιῶν στὴν Ἱσπανία κατὰ τοῦ Φράνκο, συμμάχου τοῦ Χίτλερ, μέχρι τοὺς ἀντιστασιακούς τῆς ΜΟΙ στὴν Γαλλία καὶ τοὺς μάρτυρες τῆς ἐξεγέρσεως τοῦ γκέττο τῆς Βαρσοβίας.

Πέρα ὅμως ἀπὸ τὶς ἐπιστημονικὲς πλευρὲς αὐτῶν τῶν διαστρεβλώσεων τῆς πραγματικότητας ἀπὸ ἕναν ἐπίσημο ἱστορικὸ ὁ ὁποῖος ἐξυμνεῖ ἤ δικαιολογεῖ κάθε διαπραγμάτευση μὲ τὸν Χίτλερ (ἀποκρύπτει ὅμως τὰ οὐσιώδη αὐτῆς, τί νὰ ποῦμε γιὰ τὴν a priori πολιτικὴ καὶ ἠθική: ἥρωες εἶναι μόνο ὅσοι διεπραγματεύθηκαν μὲ τὸν Χίτλερ! Ὄχι αὐτοί πού τοῦ ἀντιστάθηκαν μὲ τὰ ὅπλα στὸ χέρι!

Ὁμοίως, αὐτοί πού ὑποστήριζαν τὸ μποϋκοτὰζ τοῦ Χίτλερ σὲ παγκόσμια κλίμακα, καὶ τῶν ὁποίων ὁ Μπάουερ ἐλαχιστοποιεῖ τὴν στρατηγικὴ σημασία ἀναφέροντας μόνο τὶς οἰκονομικὲς συναλλαγὲς μεταξύ της ναζιστικῆς Γερμανίας καὶ τῆς Παλαιστίνης (οἱ ὁποῖες συναλλαγὲς εὐνοήθηκαν ἀπὸ τὴν  Χααβάρα  ἐχθρό του μποϋκοτὰζ) αὐτοί δὲν εἶναι  ἥρωες .

Σκοπὸς τοῦ βιβλίου εἶναι νὰ προσπαθήση νὰ καλύψη μιὰ θεμελιώδη ἀλήθεια: κεντρικὴ μέριμνα τῶν σιωνιστῶν ἡγετῶν, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς κυριαρχίας τοῦ Χίτλερ, δὲν ἦταν νὰ σώση τοὺς Ἑβραίους ἀπὸ τὴν ναζιστικὴ κόλαση, ἀλλά  νὰ ἱδρύσουν, σύμφωνα μὲ τὸ σχέδιο τοῦ πολιτικοῦ σιωνισμοῦ τοῦ Θεοδώρου Χέρτσλ, ἕνα ἰσχυρὸ  ἑβραϊκὸ Κράτος. Αὐτὸ τὸ πρόγραμμα, λοιπόν, ἀπαιτοῦσε σὲ κάθε διαπραγμάτευση νὰ ἐπιλέγεται γιὰ τὴν μετανάστευση ἕνα  χρήσιμο ἀνθρώπινο ὑλικὸ  (τὸ ὁποῖο θὰ φέρη μαζί του κεφάλαια ἤ στρατιωτικὲς ἤ τεχνικὲς ἱκανότητες) καὶ νὰ μὴν ὑπάρχη καμμιὰ εὐαισθητοποίηση γιὰ τὴν τύχη τῶν ἀδυνάτων (γερόντων, μεταναστῶν χωρὶς πόρους ἤ ἀρρώστων βαρειά ἀπὸ τὴν κακομεταχείριση στὰ στρατόπεδα) οἱ ὁποῖοι θὰ ἀποτελοῦσαν βάρος καὶ ὄχι βοήθεια γιὰ τὴν οἰκοδόμηση τοῦ προπυργίου.

Ἡ δεύτερη κυρίαρχη θέση τοῦ βιβλίου τοῦ Μπάουερ, συνίσταται στὸ νὰ πείση ὅτι ὁ πόλεμος τοῦ Χίτλερ «...ἦταν πόλεμος ἐναντίον τῶν Ἑβραίων...» (σ. 72)

καὶ ὄχι πάνω ἀπ’ ὅλα, πόλεμος κατὰ τοῦ κομμουνισμοῦ, στὸν ὁποῖο ἔρριξε τὸ βάρος τῶν στρατιωτικῶν του δυνάμεων στὸ ἀνατολικὸ μέτωπο καὶ ἀντιθέτως προσπαθῶντας νὰ συνάψη χωριστὴ εἰρήνη μὲ τὶς ΗΠΑ καὶ ἀκόμη καὶ μὲ τὴν Ἀγγλία, ὥστε νὰ ἐξασφαλίση τὴν κυριαρχία του στὴν Εὐρώπη χωρὶς νὰ εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ πολεμήση σὲ δύο μέτωπα.

«...Ὅλοι οἱ ἱστορικοὶ συμφωνοῦν ὅτι ὁ Χίμλερ προτιμοῦσε μία χωριστὴ εἰρήνη μὲ τὴν Δύση ὥστε νὰ στρέψη ὅλες του τὶς δυνάμεις ἐναντίον τῆς ἀπειλῆς τῶν μπολσεβίκων..» (Μπάουερ, σ. 167).

«... Ὁ Φὸν Πάπεν πίστευε ἀκράδαντα σὲ μία μελλοντικὴ συνεννόηση ΗΠΑ καὶ Γερμανίας γιὰ τὴν δημιουργία ἑνὸς φράγματος κατὰ τοῦ κομμουνισμοῦ ..»  (Μπάουερ, σ. 189)....»

Οἱ  διαπραγματεύσεις  μεταξὺ τῶν σιωνιστῶν καὶ τῶν ναζὶ εἶχαν ἀκριβῶς αὐτὸν τὸν στόχο, γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ὁ Μπάουερ εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ τὸ ἀναγνωρίση, καὶ ἀκόμη καὶ νὰ ὑπενθυμίζη συχνά: ὁ Χίτλερ ἐπέτρεπε στὸν Χίμλερ νὰ διαπραγματεύεται μὲ τοὺς σιωνιστές.

«... Ἕνα προσωπικὸ σημείωμα τοῦ Χίμλερ, γραμμένο στὶς 10 Δεκεμβρίου 1942, λέει:  Ζήτησα ἀπὸ τὸν Φύρερ τὴν γνώμη του σχετικῶς μὲ τὸ νὰ ἀφήνουμε τοὺς Ἑβραίους ἔναντι λύτρων. Μὲ ἐξουσιοδότησε πλήρως νὰ προβῶ στὶς σχετικὲς διαδικασίες ...»  (Μπάουερ, σ. 148).

Αὐτὲς οἱ οἰκονομικὲς σχέσεις καὶ αὐτὲς οἱ  συναλλαγὲς  εἶχαν μία πολιτικὴ αἰτία βαθύτερη ἀπ’ ὅ,τι ὁμολογεῖ ὁ ἴδιος ὁ Μπάουερ:

 «...νὰ χρησιμοποιηθοῦν οἱ διασυνδέσεις τῶν Ἑβραίων προκειμένου νὰ γίνουν ἐπαφὲς μὲ τὶς δυτικὲς δυνάμεις...»  (Μπάουερ, σ. 283).

Αὐτὸς ὁ στόχος δέσποζε ὅλων τῶν ἄλλων, οἱ ναζὶ γνώριζαν τὴν δύναμη πού ἀσκοῦσαν τὰ σιωνιστικὰ λόμπυ στοὺς δυτικοὺς ἡγέτες.

«...Οἱ ναζὶ γνώριζαν ὅτι, ἀντίθετα μὲ τοὺς Ρώσσους, ἡ κυβέρνηση τῆς Αὐτοῦ Μεγαλειότητος καὶ αὐτὴ τῶν ΗΠΑ ἔχουν τὴν πολιτικὴ ἀδυναμία νὰ ὑφίστανται τὶς πιέσεις πού οἱ Ἑβραῖοι ἀσκοῦν πάνω τους...»  (Μπάουερ, σ. 260).

Αὐτοὶ οἱ χιτλερικοὶ ἡγέτες ἄνετα ἄφηναν τὸν ἀντισημιτισμό τους νὰ περάση σὲ δεύτερη μοῖρα.

 «...Στὸ τέλος τοῦ 1944, ἡ θέληση τοῦ Χίμλερ νὰ ἀνοίξη ἐπαφὲς μὲ τὴν Δύση, χρησιμοποιῶντας γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτό, ἀνάμεσα σὲ ἄλλα, καὶ τούς Ἑβραίους εἶχε καταστῆ ἔκδηλη...»  (Μπάουερ, σ. 326).

Οἱ σιωνιστὲς ἡγέτες ἔπαιζαν ἐξαιρετικὰ καλὰ αὐτὸν τὸν ρόλο τοῦ μεσίτη.

Τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1944, ὁ Ἄϊχμαν πρότεινε στὸν σιωνιστὴ πληρεξούσιο Μπράντ, νὰ ἀνταλλάζη 1 ἑκατομμύριο Ἑβραίους μὲ 10.000 καμιόνια (Μπάουερ, σ. 227 καὶ 229) τὰ ὁποῖα θὰ χρησιμοποιοῦνταν ἀποκλειστικὰ στὸ ρωσσικὸ μέτωπο.

Ὁ Μπὲν Γκουριὸν καὶ ὁ Μοσὲ Σάρετ (Σέρτοκ), ὑποστήριξαν αὐτὴ τὴν προσφορά, ὁ Μπὲν Γκουριόν, μάλιστα, ἀπευθύνοντας προσωπικὴ ἔκκληση στὸν Ροῦζβελτ γιὰ  νὰ μὴν ἐπιτρέψη νὰ χαθῆ αὐτὴ ἡ μοναδικὴ εὐκαιρία, καὶ ἴσως καὶ ἡ τελευταία, νὰ σωθοῦν οἱ τελευταῖοι Ἑβραῖοι τῆς Εὐρώπης  (Μπάουερ, σ. 265). Ὁ στόχος ἦταν ξεκάθαρος:

«...Νὰ ἀνταλλαγοῦν οἱ Ἑβραῖοι μὲ στρατηγικοὺς ἐξοπλισμούς, ἤ ἀκόμα καὶ νὰ ἀρχίσουν διπλωματικὲς ἐπαφὲς μὲ τὴν Δύση, ἐπαφὲς πού θὰ μποροῦσαν νὰ ὁδηγήσουν σὲ μιὰ χωριστὴ εἰρήνη ἤ τέτοια ἦταν ἡ ἐλπίδα σὲ ἕναν πόλεμο πού θὰ ἕνωνε τοὺς Γερμανοὺς καὶ τοὺς Δυτικοὺς ἐναντίον τῶν Σοβιετικῶν...»   (Μπάουερ, σ. 343).

Αὐτὸς ἦταν ὁ σκοπὸς τοῦ Χίμλερ καὶ οἱ σιωνιστὲς δέχονταν νὰ γίνουν μεσάζοντες.

Αὐτὴ ἡ συνωμοσία ἀπέτυχε ὅταν οἱ Ἀμερικάνοι καὶ οἱ Ἄγγλοι πληροφόρησαν τοὺς Σοβιετικοὺς γι' αὐτὲς τὶς διαπραγματεύσεις πού ὁδηγοῦσαν σὲ πραγματικὴ προδοσία τῶν ἴδιων τῶν Ἑβραίων, ὅλων τῶν ἀντιστασιακῶν καὶ ὅλων τῶν θυμάτων τοῦ ναζισμοῦ, γιατί καὶ ὁ Μπάουερ εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ ἀναγνώριση ὅτι:

«... ὁ οὐσιαστικὸς ρόλος τῆς ΕΣΣΔ στὸν ἀγῶνα ἐναντίον τῆς Γερμανίας ὑπῆρξε τὸ κύριο στήριγμα τῆς συμμαχικῆς σταθερότητος. Ἡ Βέρμαχτ ἡττήθηκε στὴν Ρωσία ἀπὸ τὸν Ἐρυθρὸ Στρατό: ἡ ἀπόβαση στὴν Γαλλία, στὶς 6 Ἰουνίου 1944, συνέβαλε βεβαίως στὴν τελικὴ νίκη, μὰ δὲν ὑπῆρξε ὁ ἀποφασιστικὸς παράγοντας. Χωρὶς τοὺς Σοβιετικούς, χωρὶς τὰ τρομερὰ μαρτύρια τους καὶ τὸν ἀπερίγραπτο ἡρωισμό τους, ὁ πόλεμος θὰ εἶχε διαρκέσει χρόνια ἀκόμη καί, ἴσως, νὰ μὴν εἶχε πραγματικὰ κερδηθεῖ ...» (Μπάουερ, σ. 347).

Τί νὰ σκεφθῆ λοιπὸν κανεὶς γι' αὐτοὺς πού, μὲ τὸν  συλλογικὸ ἐγωισμό  τους, ὅπως ἔλεγε ὁ Μποῦμπερ, πρότειναν στὸν Χίτλερ στρατηγικὸ ὑλικὸ ὑπὸ τὸν ὄρο ὅτι θὰ ἐχρησιμοποιεῖτο μόνο στὸ ρωσσικὸ μέτωπο; Ἂν αὐτὴ ἡ ἐμπορικὴ συναλλαγὴ ἀνάμεσα στοὺς ναζὶ καὶ τοὺς σιωνιστὲς εἶχε πετύχει, τὸ σύστημα, σύμβολο τοῦ ὁποίου εἶναι τὸ Ἄουσβιτς, θὰ μποροῦσε νὰ εἶχε συνεχίσει τὰ ἐγκλήματά του.

Πολὺ περισσότερο μάλιστα, καθὼς ἐπρόκειτο, καὶ αὐτὸ εἶναι μιὰ ἰδέα πού διαπνέει ὅλο τὸ βιβλίο, γιὰ  συλλογικὸ ἐγωισμό .

Γιὰ νὰ παραμείνουμε στὴν περίοδο τὴν ὁποία ἀσχολεῖται ὁ Μπάουερ: 1933-1945, ὅλες οἱ διαπραγματεύσεις τῶν σιωνιστῶν ἡγετῶν μὲ τοὺς ναζί: ἀπὸ τὴν Χααβάρα πού ἔσπαζε τὸ μποϋκοτὰζ τοῦ Χίτλερ, μέχρι τὴν ὑπόθεση τῶν καμιονιῶν πού στρεφόταν κατὰ ἐκείνων οἱ ὁποῖοι, στὸ Στάλινγκραντ, εἶχαν τραυματίσει θανάσιμα τὸ ναζιστικὸ κτῆνος, καὶ οἱ ὁποῖοι τὸ 1944 σήκωναν τὸ βάρος 236 μεραρχιῶν τῶν ναζὶ καὶ τῶν δορυφόρων τους ἐνῷ μόνο 19 γερμανικὲς μεραρχίες μάχονταν στὴν Ἰταλία τὶς ἀμερικανικὲς δυνάμεις καὶ 64 ἦταν μοιρασμένες ἀπὸ τὴν Γαλλία ὡς τὴν Νορβηγία —ὅλες αὐτὲς οἱ  διαπραγματεύσεις  ἐγκρίνονται ἀπὸ τὸν Μπάουερ.

Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μέχρι τὸ τέλος, οἱ σιωνιστὲς ἡγέτες (πού ὅλοι πῆραν τὴν ἐξουσία στίς  ἰσραηλινὲς κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένων καὶ αὐτῶν πού τὸ 1941 πρότειναν τὴν συνεργασία τους στὸν Χίτλερ, ὅπως ὁ Σαμίρ), δὲν σκέφτονταν τίποτε ἄλλο παρὰ μόνο πῶς θὰ δημιουργήσουν ἕνα ἰσχυρὸ κράτος στὴν Παλαιστίνη, ὁδηγῶντας ἐκεῖ ἕνα  χρησιμοποιήσιμο ἀνθρώπινο δυναμικό ,ἐπικουρικῶς λιγώτερο ἀποτελεσματικοὺς Ἑβραίους  ὅμως, σὲ καμμιὰ στιγμὴ δὲν σκέφτηκαν  τὶς εὐθῦνες πού ἀναλογοῦσαν στὴν κοινότητα τῶν ἀντιστασιακῶν, λὲς καὶ οἱ ναζὶ δὲν εἶχαν ἄλλο ἐχθρὸ καὶ ἀλλά  θύματα παρὰ μόνο τοὺς Ἑβραίους καὶ ἔπρεπε νὰ βοηθηθοῦν μόνο οἱ Ἑβραῖοι.

Ἀκόμη καὶ οἱ Ἄγγλοι στὸ τέλος ἀγανάκτησαν ἀπὸ αὐτὴ τὴν θέλησι νὰ ἀγνοηθοῦν τὰ μαρτύρια 50 ἑκατομμυρίων θυμάτων τοῦ χιτλερισμοῦ, καὶ νὰ παρασχεθῆ βοήθεια ἀποκλειστικῶς στοὺς Ἑβραίους  καὶ μάλιστα ὄχι  σὲ ὅλους τους Ἑβραίους, ἀλλά  ὑπεράνω ὅλων σ' αὐτοὺς πού μποροῦσαν νὰ βοηθήσουν στὴν δημιουργία ἑνὸς ἰσχυροῦ κράτους στὴν Παλαιστίνη.

«...Καθὼς ἡ ἀγγλικὴ ἀποστολὴ τοῦ Παγκοσμίου Ἑβραϊκοῦ Κογκρέσσου εἶχε ἀφήσει νὰ διαφανῆ ἡ ἰδέα γιὰ κοινὴ δήλωση τοῦ Πάπα καὶ τῶν δυτικῶν Δυνάμεων, ἕνα μέλος τοῦ Φόρεϊν  Ὀφφις σημείωσε: Θὰ γίνουμε ὄργανα αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων; Γιατί θὰ ἔπρεπε ὁ Πάπας νὰ καταδικάση τὴν ἐξόντωση τῶν Ἑβραίων τῆς Οὐγγαρίας περισσότερο ἀπ’ ὅ,τι τὴν χρησιμοποίηση ἐμπρηστικῶν βομβῶν ἐναντίον τῆς χώρας μας;...» (Μπάουερ, σ. 393).

[1]. Περισσότεροι ἀπὸ τὸ 30% τῶν Ἀμερικάνων τῆς Ταξιαρχίας Ἀβραὰμ Λίνκολν ἦσαν Ἑβραῖοι, τοὺς ὁποίους κατήγγειλε ὁ σιωνιστικὸς τύπος διότι πολεμοῦσαν στὴν Ἱσπανία ἀντὶ νὰ πᾶνε στὴν Παλαιστίνη. Στὴν Ταξιαρχία Ντομπρόβσκι, στοὺς 5.000 Πολωνούς, οἱ 2.250 ἤσαν Ἑβραῖοι. Γι’ αὐτοὺς τοὺς ἡρωικοὺς Ἑβραίους πού πολέμησαν σὲ ὅλα τὰ μέτωπα τοῦ κόσμου μὲ τὶς ἀντιφασιστικὲς δυνάμεις, οἱ σιωνιστὲς ἡγέτες, σὲ ἕνα ἄρθρο τοῦ ἀντιπροσώπου τους στὸ Λονδῖνο μὲ τίτλο:  Πρέπει οἱ Ἑβραῖοι νὰ μετέχουν στὰ ἀντιφασιστικὰ κινήματα;  ἀπαντοῦσαν  Ὄχι!!!  καὶ προσδιόριζαν τὸν μοναδικὸ στόχο:  Ἡ οἰκοδόμηση τῆς γῆς τοῦ Ἰσραήλ . (Πηγή: Jewish Life Ἀπρίλιος 1938, σ. 11).