( ἀπό τήν ἱστοσελίδα ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ)
Τὴν προηγούμενη Παρασκευή, ὁ πρωθυπουργὸς ἀνακοίνωσε τὴν ἀπόφασή
του νὰ δώσει τὸν λόγο στὸν λαό. Νὰ προτείνει δημοψήφισμα γιὰ ἐκεῖνα γιὰ τὰ ὁποῖα
οἱ πολίτες δὲν ρωτήθηκαν ποτὲ ἐπὶ πέντε χρόνια. Καὶ γιὰ ἐκεῖνα πού οἱ δανειστὲς
ζητοῦν νὰ συμφωνηθοῦν στὸ ὄνομα τῆς κοινωνίας, δεσμεύοντας πέντε γενιὲς καὶ
χρεώνοντας γεννημένα καὶ ἀγέννητα μωρὰ μὲ ἕνα χρέος πού δὲν εἶναι δικό τους. Ἡ
Βουλή, μὲ μεγάλη πλειοψηφία, ἐνέκρινε τὴν πρόταση δημοψηφίσματος. Καὶ ἔτσι, γιὰ
πρώτη φορὰ στὰ μεταπολιτευτικὰ χρονικά, ὁ λόγος δίνεται ἀπευθείας στὸν λαό, νὰ ἀποφασίσει
γιὰ τὴ μοίρα του.
Εἶναι μία ἀπόφαση ἱστορική. Καὶ μία διαδικασία ὑπαρξιακή.
Ἐπὶ σαράντα χρόνια, τὸ ἄρθρο 44 παρ. 2 τοῦ Συντάγματος, πού
προβλέπει τὴν προκήρυξη δημοψηφίσματος, ἔμεινε ἀνενεργό, γιατί κανένας πρωθυπουργός,
καμία κυβέρνηση καὶ καμία κοινοβουλευτικὴ πλειοψηφία δὲν θέλησαν νὰ ἐμπιστευτοῦν
τὸν λαό, τοὺς πολίτες, νὰ ἀποφασίσουν γιὰ ἐκεῖνα πού τοὺς ἀφοροῦσαν. Ἀνέλαβαν νὰ
διακυβερνοῦν, νὰ διαχειρίζονται τὶς μοῖρες καὶ τὶς ζωές, καταχράστηκαν τὴν ἐμπιστοσύνη,
κατασπάραξαν τὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον, πρόδωσαν ἐλπίδες καὶ προσδοκίες,
κατέστρεψαν, ἀποδιοργάνωσαν καὶ ὁδήγησαν σὲ οἰκονομικὰ ἀδιέξοδα τὴ χώρα, πολλοὶ
μὲ τὸ ἀζημίωτο.
Σήμερα, γιὰ πρώτη φορά, μία κυβέρνηση μὲ κορμὸ τὴν Ἀριστερά,
μὲ ξεκάθαρη ἐντολὴ καὶ δέσμευση νὰ ὁδηγήσει τὴ χώρα καὶ τὴν κοινωνία ἔξω ἀπὸ τὴ
μνημονιακὴ δεσποτεία καὶ νὰ ἀπαλλάξει τοὺς πολίτες ἀπὸ τὸν ζυγὸ ἑνὸς χρέους
παράνομου, ἀθέμιτου, ἀπεχθοῦς καὶ μὴ βιώσιμου, ἐπιλέγει νὰ ἐμπιστευτεῖ τὴν
κρίση καὶ τὴν ἐπιλογὴ τοῦ λαοῦ.Τοῦ ἐπιστρέφει τὴν ἐξουσία, πού πηγάζει ἀπὸ αὐτόν,
ὑπάρχει ὑπὲρ αὐτοῦ καὶ ἀσκεῖται ὅπως ὁρίζει τὸ Σύνταγμά μας.
Μία μεγαλειώδης ἐπιλογή.
Πού ἐκθέτει ὅσους δὲν τὴν ἔκαναν.
Καὶ φοβίζει ὅσους ὠφελήθηκαν ἀπὸ τὴ μακροχρόνια ἀντιποίηση τῆς
λαϊκῆς βούλησης, μέσῳ ἑρμηνειῶν πού ἀντικατόπτριζαν τὶς δικές τους ἐπιθυμίες, τὰ
δικά τους συμφέροντα καὶ τὸ δικό τους κέρδος.
Ὅλοι αὐτοὶ φοβοῦνται. Φοβοῦνται ὅτι ἡ λαϊκὴ ἐτυμηγορία θὰ τοὺς
ἀπογυμνώσει. Φοβοῦνται ὅτι θὰ χάσουν τὰ κεκτημένα τους. Ἀλλὰ καὶ ὅτι θὰ χάσουν
τὸ ἐπιχείρημα ὅτι «δὲν ὑπάρχει ἄλλη ἐπιλογή, δὲν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος καὶ δὲν θὰ
μποροῦν πιὰ μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ μονοδρόμου νὰ ἐπιτυγχάνουν τὴν κοινωνικὴ ὑποταγὴ
ἢ ἀνοχὴ σὲ ἀντικοινωνικές, ἀντιδημοκρατικὲς καὶ ἰδιοτελεῖς πολιτικές.
Καὶ ἐπειδὴ φοβοῦνται, προσπαθοῦν νὰ ἐκφοβίσουν τὸν λαό. Νὰ ἀνατρέψουν
τὴ γνήσια διαδικασία ἔκφρασής του. Νὰ ἐπινοήσουν προσχήματα καὶ νὰ ἐπιστρατεύσουν
τεχνάσματα γιὰ νὰ ματαιώσουν τὴν ὥρα τῆς ἀλήθειας.
Δίνουν καὶ παίρνουν οἱ ἑρπύστριες τῆς μιντιακῆς προπαγάνδας.
Δίνουν καὶ παίρνουν τὰ φερέφωνα τοῦ μνημονιακοῦ, τραπεζικοῦ, χρηματοοικονομικοῦ
κατεστημένου.
Δίνουν καὶ παίρνουν οἱ ἐντεταλμένοι κονδυλοφόροι τοῦ
παλαιοπολιτικοῦ καὶ φαύλου συστήματος ἐξουσίας καὶ τὰ μίσθαρνα ὄργανα τῆς
διαπλοκῆς.
Ὁ φόβος ἔχει ἀλλάξει στρατόπεδο.
Καὶ οἱ πολίτες αὐτῆς τῆς χώρας, αὐτοὶ πού δακρύζουν καὶ
συγκινοῦνται καὶ ἐμψυχώνονται στὴ σκέψη τῶν θυσιῶν τῶν προγόνων πού ἀντιστάθηκαν
ἀπέναντι στὸν ὁλοκληρωτισμό, τὴν ἀπολυταρχία, τὴ δικτατορία, συνειδητοποιοῦν ὅτι
ἀποτελεῖ ἱστορικό, κοινωνικό, δημοκρατικὸ καὶ πατριωτικὸ καθῆκον νὰ μὴ φοβηθοῦν:
νὰ ἀνοίξουν μὲ τὴν ψῆφο τους τὸν δρόμο γιὰ τὴν ἐλπίδα καὶ γιὰ μία ἀξιοβίωτη
ζωή. Ἕναν δρόμο πού θὰ εἶναι δύσκολος ἀλλὰ θὰ δικαιώσει τοὺς δημοκρατικοὺς ἀγῶνες
ὅλων ἐκείνων πού ἔδωσαν τὴ ζωὴ καὶ τὴ ἐλευθερία τους γιὰ νὰ ζήσουμε ἐμεῖς ἐλεύθεροι.
Καὶ θὰ ἀπελευθερώσει λαοὺς καὶ κοινωνίες πανευρωπαϊκά.
Ὁ δρόμος γιὰ τὸ δημοψήφισμα ἔχει ἀνοίξει διάπλατα. Εἶναι
δρόμος δημοκρατικῆς ἀνατροπῆς καὶ ἀγωνιστικῆς διεκδίκησης. Θὰ τὸν περπατήσουμε
μὲ σημαῖες καὶ ταμποῦρλα, μὲ συνείδηση τῆς ἱστορικότητας τῆς στιγμῆς καὶ τῆς εὐθύνης,
μὲ πεῖσμα, μὲ αἰσιοδοξία, κουβαλῶντας στὴν ψυχὴ ὅσους ἔφυγαν καὶ δὲν πρόλαβαν νὰ
βαδίσουν μαζί μας.
Καὶ στὴν πορεία αὐτή, τὴν ὥρα πού οἱ σειρῆνες τοῦ «"ναὶ"
στὴν ὑποταγή, "ναὶ" στὴ συνθλιβή, "ναὶ" στὴν ὑποδούλωση,
"ναὶ" στὴν ἐκμετάλλευση, "ναὶ" στὴν καταδίκη τῶν νέων καὶ τῶν
ἑπόμενων γενεῶν» θὰ σβήνουν, στὰ αὐτιά μας θὰ ἀντηχεῖ τὸ σύνθημα πού φωνάξαμε
τόσες φορὲς μαζί:
«Ἐμπρός, λαέ, μὴν τοὺς φοβηθεῖς, ἦρθε ἡ ὥρα τῆς ἀνατροπῆς».
Καὶ θὰ εἶναι 5 Ἰουλίου 2015.
Πηγή: "Ἐπίκαιρα"
Επίσης βλ. το άρθρο “Τα σκυλιά του Πινοσέτ”, του Γιάννη-Ορέστη Παπαδημητρίου στην ιστοσελίδα rednotebook.gr. Ο νεοφιλελευθερισμός και ο εξτρεμισμός του κέντρου δεν είναι η θεραπεία για την πελατειακή φαυλοκρατία/κομματοκρατία/ολιγαρχία, που έχουμε από την δολοφονία του Καποδίστρια και έκτοτε, και την οποία μεγαλοφυώς ανέλυσε ο Γεράσιμος (Κακλαμάνης) (κάποιος ανώνυμος έγραψε σε μια βιβλιοκριτική στο διαδίκτυο ότι ο Γεράσιμος είναι ο μεγαλύτερος Ελληνας των τελευταίων 2000 ετών) και δευτερευόντως ο Κοντογιώργης (και πολλοί άλλοι εννοείται). Ζούμε σε μια Ευρώπη που ο κοινωνικός δαρβινισμός είναι το φυσικό δίκαιο (στον φασισμό είναι ο φυλετικός δαρβινσιμός που κατέχει θέση φυσικού δικαίου).
ΑπάντησηΔιαγραφήΙΝΤ (πρώην dmpa12p)
Ἡ Ἑλλάς εἶναι ἕνα ἐργαστήριο "πειραματικῆς ἱστορίας" στό ὁποῖο δοκιμάζεται τό πῶς γίνεται ἀντιληπτή ἡ ἀνθρώπινη κατάστασι στόν 21ο αἰῶνα καί ἐάν ἡ ἀξιοπρέπεια ἐξακολουθεῖ νά παίζει κάποιο ρόλο σέ αὐτή τήν κατάστασι.
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ ἐνδιαφέρον ἄρθρο τό βάζω καί ἐδῶ Τά σκυλιά τοῦ Πινοσέτ
ΑπάντησηΔιαγραφήΘά προσθέσω λίγες σκέψεις μέ ἀφορμή τό ἄρθρο τῆς Κωνσταντοπούλου...Ὅλα τὰ διλήμματα εἶναι προσχηματικά. Μέσῳ τῶν διλημμάτων ἡ κάθε ἐξουσία στοχεύει στὴν ἐνσωμάτωση τοῦ λαοῦ στὶς ἀποφάσεις καὶ ἐπιδιώξεις της. Τὸ δίλημμα τῆς κυβέρνησης εἶναι μία θεσμικὴ ἄσκηση ἐξουσίας. Τὸ δίλημμα τῆς ἀντιπολίτευσης εἶναι ἀμφισβήτηση τῆς κυβερνητικῆς ἐξουσίας μέσῳ τῶν ἀπολύτως διαπλεκομένων ΜΜΕ.
Ὁ ἐγκλωβισμὸς στὰ ἄνωθεν διλήμματα σημαίνει ὑποταγὴ καὶ ἐπακόλουθο φόβου. Μοναδικὴ ὁδὸς διαφυγῆς τὸ ξεπέρασμα τοῦ φόβου. Ὁποιαδήποτε ἐπιλογὴ δὲν γίνεται καθ’ ὑπαγόρευσιν ἤ ὑπὸ καθεστὼς φόβου εἶναι σωστή. Σωστὴ μπορεῖ νἀ εἶναι ἡ ὅποια ψῆφος δὲν εἶναι προϊόν τρομολαγνείας.
Ἡ ἐξουσία εἶναι φόβος βαθειὰ καὶ καλὰ κρυμμένος, φόβος πού διαχέεται στούς ἀπό κάτω. Ὁ καθένας δικαιοῦται νὰ ἀποδεχθεῖ, νὰ ἑρμηνεύσει, καί ἐπιβάλλεται νὰ ἀντιπαραβάλλει στὰ ἐπιβαλλόμενα διλήμματα τὰ δικά του. Ὅταν κάποιος θέλει νὰ πείσει γιὰ τὴν δικιά του «σωστὴ» ἑρμηνεία παρεμβαίνει ἡ δίψα για ἐξουσία.
Ἀπόλυτη λογικὴ πειθὼ ἐπὶ κοινωνικῶν ζητημάτων δὲν ὑπάρχει, ὅπως δὲν ὑπάρχει καὶ συναισθηματικὴ ἀντίστοιχη. Λάθος εἶναι ἡ ἐπιλογὴ ( ΝΑΙ, ΟΧΙ , ἄκυρο, άποχή…) ἀπὸ φόβο ἤ θυμό, λάθος καὶ ἡ ἐπιλογὴ ἀπὸ μία ἐπιβαλλόμενη λογικὴ ἄνευ ἀντιλόγου.
Φυσικό δικαίωμα τοῦ καθενὸς νὰ εἶναι φοβισμένος. Ἀνέντιμο εἶναι νὰ διασπείρει τὸν φόβο του στοὺς ἄλλους… Ἀπόλυτη λογικὴ πειθὼ ἐπὶ κοινωνικῶν ζητημάτων δὲν ὑπάρχει, ὅπως δὲν ὑπάρχει καὶ συναισθηματικὴ ἀντίστοιχη. Ἔντιμο, ἀλλὰ καὶ ἀποτελεσματικὸ συνάμα, εἶναι νὰ κάνω τὸν ἄλλον νὰ προβληματισθεῖ γιὰ κάποια πράγματα πού ἐγὼ εἶμαι πεισμένος, ὄχι μέσῳ τοῦ φόβου νὰ κυριαρχήσω στὴν λογικὴ του…Αὐτὸ πού κάνουν δηλαδὴ τὰ ΜΜΕ, πέραν τῆς χρηματοδοτούμενης ρουφιανιᾶς, δὲν παράγει κοινωνικὸ ἀποτέλεσμα. Ἀπὸ ὅσους ψηφίσουν αὔριο φοβισμένοι, μεθαύριο ἀπολύτως κανεὶς δὲν θὰ λειτουργήση διαφορετικὰ ἐντός τῆς κοινωνίας. Τό τέλμα θά παραμείνει…
Προσωπικὰ εἶμαι λογικά πεισμένος γιὰ μερικά πράγματα α) τὸ πρόβλημα τῆς Ἑλλάδας δὲν εἶναι οἱ μεταρρυθμίσεις αὐτὲς καθαυτὲς ἀλλὰ ποιός ὁ λόγος πού δὲν μποροῦν νὰ ἐφαρμοστοῦν β) τὸ τέλος της εἶναι προδιαγεγραμμένο ἐδῶ καὶ πολὺ καιρὸ λόγῳ δομικῶν ἀδυναμιῶν ἱστορικοῦ καὶ κοινωνικοῦ χαρακτῆρα καὶ οἱ προσπάθειες ἐξευρωπαϊσμοῦ της εἶναι ἀνώφελες, στὴν πράξη ὑπῆρξαν διαδικασία εὐκαιριακοῦ πλουτισμοῦ καί πρόσκαιρο σκούπισμα μὲ τὰ σκουπίδια κάτω ἀπὸ τὸ χαλὶ γιὰ τοὺς ἑπόμενους γ) γιά να ἀλλάξη ἡ οἰκονομία πρέπει νά ἀλλάξη ἡ κοινωνία καί ὄχι τό ἀνάποδο. Τό οἰκονομικό τέλμα ἕπεται τῆς ἰδεολογικῆς ξηρασίας… δ) ἡ στάση τῶν σημερινῶν ἰδιωτικῶν ΜΜΕ ἀποτελεῖ ὄνειδος καὶ διαρκῆ ναρκοθέτηση τῆς ὅποιας πνευματικῆς λειτουργίας διαθέτουμε ἀκόμη σὰν κοινωνία…
Δέν χρειάζεται ὅμως γκρίνια. Δεν ὑπάρχει ἐκβιασμός, δεν ὑπάρχει διχασμός. Ὅποιος θέλει νὰ ἐκβιασθεῖ ἐκβιάζεται, διχάζεται ὅποια κοινωνία εἶναι ἤδη διχασμένη, πόσῳ μᾶλλον ἡ νεοελληνικὴ ὅπου ὁ διχασμὸς εἶναι θεμελιακό της στοιχεῖο. Εἶμαι πολύ εὐχαριστημένος, ἀφοῦ ὁ θυμός πού μέ διακατέχει δέν ἔρχεται σέ ἀντίφαση μέ τά λογικά μου συμπεράσματα. Ἀλλιῶς θά εἶχα πρόβλημα στό τί νά ψηφίσω…
Τελικῶς ὁ φόβος μας δέν ἐξηλείφθη, ἁπλῶς εἶναι μεγαλύτερος γιά τήν δική μας ἀνημπόρια παρά γιά τά ἀφεντικά μας στή Γερμανία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπο μια συνέντευξη του Γιώργου Κοντογιώργη το 2013 βλέπε http://contogeorgis.blogspot.gr/2013/03/blog-post_29.html.
ΑπάντησηΔιαγραφή“Ο Αριστοτέλης, αλλά και ο Πολύβιος μας μεταφέρουν την πληροφορία ότι τα πολιτικά αδικήματα τιμωρούνται αυστηρότερα στη δημοκρατία διότι δεν προσμετράται μόνο το είδος του αδικήματος αλλά και ο αριθμός των βλαπτομένων. Το πολιτικό αδίκημα βλάπτει πολλούς, το σύνολο. Σημειώνω δε ότι στη δημοκρατία τιμωρείται τόσο ο παρανόμων πολιτικός (ο κλέφτης, ο ευνοών τινά εις βάρος άλλου κλπ) όσο και ο πολιτικός που με τις πολιτικές του (ή με τις συμβουλές του) βλάπτει το κοινωνικό σύνολο. Συνάγεται λοιπόν, από τις πολλαπλές πρόνοιες ασυλίας ή από τα επιχειρήματα κατά της υποβολής του πολιτικού στη δικαιοσύνη, ο βαθιά ολιγαρχικός χαρακτήρας του πολιτεύματος. Χρειάζεται μια ακόμη επισήμανση. Το σύστημα ασυλίας των Ελλήνων πολιτικών ξεπερνάει ακόμη και εκείνο των τριτοκοσμικών χωρών, προσομοιάζει σε σύστημα μαφιόζων, παραπέμπει σε ολιγαρχικές συμμορίες.”
Το ζήτημα που θίγεται στο παραπάνω απόσπασμα είναι κατά τη γνώμη μας πιο επείγον από το δίλημμα ευρώ ή δραχμή.
Και το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι ο κόσμος, οι πολίτες, έχουν ολιγαρχική συνείδηση, αντί ταξική/δημοκρατική συνείδηση, είναι/είμαστε εκπαιδευμένοι να έχουμε ολιγαρχική συνείδηση, σε φόντο κοινωνικο-δαρβινιστικό. Το πώς θα αποκτηθεί αληθής πολιτική δημοκρατική συνείδηση από τον κόσμο είναι το μέγιστο ζήτημα.
Επίσης εξαιρετικά επίκαιρο είναι το “Κάλεσμα στην κοινωνία των πολιτών. Τι πρέπει να αλλάξει, πως πρέπει να δράσουμε” του 2011 του Γιώργου Κοντογιώργη. Βλέπε http://contogeorgis.blogspot.gr/2011/06/blog-post_07.html. Αλλά το ζήτημα είναι πάλι πως γίνεται αυτό. Πώς φθάνει το συλλογικό υπικείμενο να αποκτήσει τέτοια συνείδηση ώστε να δράσει έτσι και να πάρει πρωτοβουλία. Η Rosa Luxemburg επέμενε ότι δεν μπορεί πρώτα να περιμένεις να αποκτήσεις την “σωστή” συνείδηση και ύστερα να δράσεις. Μέσα στην πράξη αποκτάται και αλλάζει η συνείδηση.
ΙΝΤ