Προσωπολατρεία ( ἄρθρο τοῦ Δημήτρη Κιτσίκη )

 

Ὁ Δημήτρης Κιτσίκης ( 1935 -2021) ὑπῆρξε Τακτικὸ μέλος τῆς Καναδικῆς Ἀκαδημίας, καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου Ὀττάβας, Ἐπίτιμος Πρόεδρος τοῦ «Ἱδρύματος Δημήτρη Κιτσίκη» ΝΠΔΔ. Τὸ ἄρθρο του ἐδημοσιεύθη στό τεῦχος 183 τοῦ περιοδικοῦ ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ, Ὀκτώβριος 2010)

 

 

Προσωπολατρεία

 

 Ἡ προσωπολατρεία εἶναι ἐγγενὴς στὴν ἀνθρώπινη φύση. Ὡστόσο, ἂν ὁ ἄνθρωπος χάσει τὴν ἐπαφή του μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ, τότε ἀναγκαστικὰ ἡ προσωπολατρεία στρεβλώνεται καὶ ἐκδηλώνεται ὡς λατρεία ἡγετῶν, στάρς, ἀκόμη καὶ ὁλόκληρου τοῦ λαοῦ ὡς ἕνα ἑνιαῖο πρόσωπο (φασισμός)...

Ἡ προσήλωση καὶ λατρεία πρὸς ἕνα (ἀνώτερο) πρόσωπο εἶναι ἔμφυτη ἀνάγκη στὸν ἄνθρωπο καὶ ἡ ἐκρίζωση της τὸν καθιστᾶ ἀνάπηρο ψυχολογικά. Ἡ πρωταρχικὴ ἔκφραση τῆς προσωπολατρείας στρέφεται πρὸς τὸ θεῖο. Ὅταν ὅμως ἡ προσωπικὴ αὐτή ἐπαφὴ καὶ σχέση μὲ τὸ θεῖο χαθεῖ τότε ἡ ἐγγενὴς τάση γιὰ προσωπολατρεία τοῦ ἀνθρώπου θὰ ἀναζητήσει ἄλλες διεξόδους.

Ἀπὸ  τὴν ἱστορικὴ πεῖρα προκύπτει ὅτι ἡ προσωπολατρεία πρῶτα θὰ ἐκτραπεῖ στὴν θρησκεία ὅπου θὰ λατρέψει τὸ πρόσωπο τοῦ ἑκάστοτε  ποντίφικα  καὶ τὸ  εἴδωλο. Ἀργότερα, ὅταν ἡ θρησκεία πεθάνει καὶ τὴ θέση της θὰ πάρει ἡ ἰδεολογία, ἡ προσωπλατρεία θὰ στραφεῖ στὸ πρόσωπο τοῦ μονάρχη (Θεός Βασιλεύς Ἥλιος). Μὲ τὴ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση καὶ τὸν  ἀποκεφαλισμὸ τοῦ μονάρχη  ἡ προσωπολατρεία θὰ βρεῖ ἀντικείμενο λατρείας στὸν λαό, τὸν ὁποῖο θὰ μετατρέψει σὲ μυθικὸ πρόσωπο καὶ θὰ τὸν λατρέψει (ἀπαρχὴ τοῦ φασισμοῦ), ἐνῷ ὅσο φτάνουμε πρὸς τὶς μέρες μας, ὁ ἄνθρωπος θὰ λατρέψει τὸν ἴδιο τὸν ἄνθρωπο, τὸ ἄτομο, τὸ λαϊκὸ εἴδωλο, τὴν τέλεια ἔκφραση τοῦ ἑωσφόρου...

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἐξέπεσε ἀπὸ τὴν αὐθεντικὴ προσωπολατρεία, αὐτὴ του ἡ φυσικὴ τάση ἐκφυλίστηκε σταδιακὰ σὲ α) θρησκευτικὴ προσωπολατρεία ( στὴν φωτογραφία ὁ Πάπας Βενέδικτος στὴν πρόσφατη ἐπίσκεψὴ του στὴν Μάλτα, μέσα στὸ εἰδικὰ διαμορφωμένο καὶ θωρακισμένο ὄχημά του. β) Προσωπολατρεία τοῦ Μονάρχη ( στὴν εἰκόνα ὁ Λουδοβῖκος ΙΔ, Ὀ Βασιλεὺς Ἥλιος.  γ)  Προσωπολατρεία τοῦ ἰδίου τοῦ λαοῦ ποὺ πρόκειται γιὰ τὴν ἀπαρχὴ τοῦ φασισμοῦ ( στὴν φωτογραφία μεγάλη λαϊκὴ ἔκφραση τοῦ γερμανικοῦ ναζιστικοῦ κόμματος.  δ) Προσωπολατρεία τοῦ ἀτόμου καὶ τῶν εἰδώλων τοῦ καπιταλιστικοῦ συστήματος. Στὴν φωτογραφία ὁ Taylor Lautner, ἔνας ἀπὸ τοὺς πρωταγωνιστὲς εἴδωλα τῆς τριλογίας Twilight - ὅπου συγκρούονται οἱ βρυκόλακες μὲ τοὺς λυκανθρώπους, δέχεται τὴν προσωπολατρεία τῶν θαυμαστῶν του…
 

Αὐτὴ τὴν περιγραφὴ τῆς πορείας ἀπὸ τὴν ἐλευθερία τῆς προσωπικῆς ἐπαφῆς μὲ τὸν προσωπικὸ Θεὸ στὴν ἀπόλυτη σύγχρονη δουλεία τῆς ἀνάγκης καὶ τῆς ὕλης, θὰ παρακολουθήσουμε στὸ παρὸν ἄρθρο.

 α) Θεὸς καὶ προσωπολατρεία

 Ὁ Θεὸς Πατέρας ὡς πρῶτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι ὁ ἀποδέκτης τῆς ἀπολύτου προσωπολατρείας ὅλων τῶν χριστιανῶν. Ἡ ἀπόλυτη ὑπακοὴ στὸ ἀνέκφραστο πρόσωπο Του μᾶς τοποθετεῖ στὴν θέση τοῦ οἰκειοθελοῦς δούλου Του. Οἱαδήποτε παρακοὴ ἔχει αὐτομάτως τὶς συνέπειες πού οἱ Ἀρχαῖοι ὠνόμαζαν  εἱμαρμένη :  Τὴν εἱμαρμένην οὒδ ἂν εἷς ἐκφύγοι  (τὸ πεπρωμένο οὐδεὶς δύναται νὰ τὸ ἀποφύγη), λέγει ὁ Πλάτων (Γοργ. 512ε 3), ἐφ ὅσον βεβαίως, προσθέτει ὁ χριστιανός, δέν γνωρίζει τὸν πραγματικὸ Θεό.

Τὸ σανσκριτικὸ κάρμα ὑποδεικνύει ὅτι ἡ ἀνυπακοὴ στὸν Θεὸ φέρνει τὴν καταστροφή, ὁ ἀπόστολος Παῦλος προειδοποιεῖ ὅτι « ὃ γὰρ ἐὰν σπείρη ἄνθρωπος, τοῦτο καὶ θερίσει »  (Πρὸς Γαλάταςς, κέφ. στ, 7).

Ἰσλὰμ σημαίνει  ὑποταγὴ  στὸν ἕναν καὶ μόνον Θεό. Ἡ ἰδέα τῆς ἰσότητος νοεῖται μόνον ὡς   ὅλοι ἴσοι ἔναντι τοῦ Θεοῦ . Ἂν καὶ ὁ ἄνθρωπος ἐπλάσθη κατ’ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ἐὰν ἐπιχειρήση νὰ γίνη ἴσος μὲ τὸν Θεὸ μετατρέπεται σὲ ἑωσφόρο. Ἐξ ἀρχῆς, λοιπόν, ἡ προσωπολατρεία ἀποκλείει ὡς σατανικὴ ἔννοια τὴν ἰσότητα (λατρευομένου καὶ λατρεύοντος). 

β) Χριστός καὶ προσωπολατρεία 

Ὁ Χριστός, ὡς ὁ ἐνσαρκωμένος Θεὸς καὶ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, εἶναι ἐπίσης ἀποδέκτης τῆς ἀπολύτου προσωπολατρείας ὁλοκλήρου τοῦ χριστιανικοῦ ποιμνίου. Ἡ λέξη ποίμνιο

Τὰ τρία Πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος, πρὸς τὰ ὁποῖα ἀπευθύνεται ἡ αὐθεντικὴ προσωπολατρεία, ποὺ εἶναι ἐγγενὴς στὸν ἄνθρωπο

πού χρησιμοποιεῖται στὰ ἱερὰ κείμενα σημαίνει ἀκριβῶς αὐτό: ὅτι οἱ ἄνθρωποι εἶναι πρόβατα πού φυλάσσονται καὶ προστατεύονται ἀπὸ τὸν ποιμενάρχη τὸν Χριστό, τὸν ὁποῖο λατρεύουν ὡς πρόσωπο καὶ στὸν ὁποῖον ὑπακούουν. Ἡ ἐλευθερία ποὺ ἔφερε ἡ ἔλευση τοῦ Θεοῦ στὴν γῆ εἶναι ἡ δυνατότητα ἐπιλογῆς μέσῳ τῆς γνώσεως, δηλαδὴ μεταξύ τῆς ἀπολύτου ὑπακοῆς στὸν Χριστὸ καὶ τῆς ἀγνωσίας τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ. Μὲ ἀλλά  λόγια, ἐὰν τὸ ποίμνιο ἀποφασίση νὰ ἀνεξαρτητοποιηθῆ ἀπὸ τὸν ποιμενάρχη γιὰ νὰ κερδίση τὴν ἰσότητα, ἀναποφεύκτως θὰ βαδίση πρὸς τὸν γκρεμὸ καὶ θὰ καταβαραθρωθῆ.

 γ) Πνεῦμα καὶ προσωπολατρεία

 Τὸ Πνεῦμα εἶναι τὸ τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Μὲ τὴν ἔλευσή Του τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ἱδρύθηκε ἡ Ἐκκλησία. Ἡ ἀπόλυτη ὑπακοὴ στὸ Πνεῦμα, ἡ ἀπόλυτη προσωπολατρεία τοῦ Πνεύματος, δίδει στὸν ἄνθρωπο τὴν γνώση γιὰ νὰ πορεύεται πρὸς τὴν ἀλήθεια. Τοῦ δίδει τὴν γνώση τῶν πολλῶν γλωσσῶν καὶ τῆς ἐπιστήμης, ὑπὸ τὴν προύποθεση νὰ ὑπακούη πιστὰ στὸ Πνεῦμα. Ἐὰν θελήση νὰ ἀνεξαρτητοποιηθῆ μέσῳ λ.χ. τῆς  ἰσότητας τῶν εὐκαιριῶν  διὰ τοῦ χρήματος, ποὺ ἐξηγγέλθη ἀπὸ τὴν Γαλλικὴ Ἐπανάσταση τοῦ 1789, στὴν Διακήρυξη τῶν Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου καὶ τοῦ Πολίτου, πού ἁγιάζει τὴν ἰδιοκτησία καὶ τὸ χρῆμα, τότε ἱδρύει μέσῳ τῆς ἈντιΠεντηκοστῆς τὴν εἰδωλολατρικὴ ἐκκλησία τοῦ Μαμωνᾶ, πού τοῦ δίδει τεχνολογία χωρὶς γνώση.

 Ἡ ὑπακοὴ στὸ πνεῦμα καὶ ὄχι στὸ χρῆμα πρέπει νὰ εἶναι ἀπόλυτη, γι’ αὐτὸ καὶ οἱ παραδοσιακὲς κοινωνίες πρὸ τοῦ καπιταλισμοῦ ἔδιδαν ὅλες ἀπόλυτη προτεραιότητα στὴν τάξη τῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων ἐξ ὁρισμοῦ πτωχῶν, δηλαδὴ τῶν βραχμάνων καὶ τῶν Διογένηδων, τῶν μοναχῶν καὶ τῶν ἁγίων.  Ἀριστοκρατία  ἠννοεῖτο ἀριστοκρατία τοῦ πνεύματος καὶ ὄχι τοῦ χρήματος.

 Στὴν καπιταλιστικὴ ὅμως κοινωνία οἱ διανοούμενοι ὀρθῶς περιφρονοῦνται ἀπὸ τὸν μέσο πολίτη, διότι ἔχουν μετατρέψει τὴν ἐνασχόλησή τους ἀπὸ λειτούργημα σὲ ἐπάγγελμα. Ὁ διανοούμενος στὴν καπιταλιστικὴ κοινωνία εἶναι συχνὰ ὀλιγώτερο ἄξιος σεβασμοῦ καὶ ὑπακοῆς, ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὸν ἐπιχειρηματία, διότι εἶναι φαρισαῖος, ἁπλῶς διατείνεται ὅτι ὑπηρετεῖ τὸ πνεῦμα.

 δ) Θρησκεία καὶ  προσωπολατρεία.

 Στὴν θρησκεία, ὁ ἄνθρωπος ψάχνει τὸν Θεὸ καὶ ὁ καθεὶς τὸν φαντάζεται μὲ τὸν τρόπο του. Τὸν ἐφαντάσθη κάπως ὁ Πλάτων, τὸν ἐφαντάσθη διαφορετικὰ ὁ πανθεϊστὴς τῶν Ἰνδιῶν καὶ δὲν τὸν ἐφαντάσθη καθόλου ( γι’ αὐτὸ καὶ δὲν τὸν ἀπεικονίζει) τὸ Ἰσλάμ. Συγκρητισμὸς στὴν περίπτωση τῶν θρησκειῶν εἶναι λογικός, διότι ἀξιολογοῦμε θεωρίες καὶ τὶς συνθέτουμε.. Οὐσιαστικὰ λοιπόν, ἡ θρησκεία εἶναι εἰδωλολατρεία.

 Ἡ Πεντηκοστὴ ἵδρυσε τὴν ἄϋλη Ἐκκλησία τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡ Ὀρθοδοξία, λοιπόν, δὲν εἶναι θρησκεία ἀλλὰ πίστις καὶ θέωσις, διότι στὸν Χριστιανισμὸ εἶναι ὁ Θεὸς ὡς πρόσωπο ποὺ αὐτοαπεκαλύφθη διὰ τοῦ Χριστοῦ ὡς τελευταία Ἀποκάλυψη, ποὺ ψάχνει τὸν ἄνθρωπο καὶ ὄχι ὁ ἄνθρωπος τὸν Θεό.

 Οἱ ἱερεῖς, ὅπως καὶ οἱ διανοούμενοι, ἔγιναν ἐπαγγελματίες, συνεπῶς φαρισαῖοι. Οἱ μοναχοὶ κατέφυγαν στὴν ἔρημο, στὰ βράχια, στὰ δάση καὶ τὰ βουνὰ γιὰ νὰ σώσουν τὴν Πεντηκοστὴ ἀπὸ τὰ χέρια τῶν ἐπαγγελματιῶν. Οἱ ἱερεῖς ἔγιναν καθηγητὲς Πανεπιστημίου, οἱ μοναχοὶ Διογένηδες καὶ βραχμάνοι. Ὅταν οἱ ἱερεῖς εἰσεχώρησαν στὰ βουνὰ τῶν μοναχῶν, ἔφεραν μαζί τους τὴν συνήθη μετριότητα τῶν διανοουμένων. Τὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας μετετράπη σὲ περιβόλι τοῦ πολιτικοῦ, ὁ ἀρχιεπίσκοπος κεραυνός σὲ ἀρχιεπίσκοπο πετεινό.

 Ἐξ ἀρχῆς οἱ αἱρέσεις τοῦ Μαμωνᾶ ἐξηπλώθησαν στὶς πόλεις τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας καὶ μετεπήδησαν στὴν βάρβαρη Φραγκιά, δημιουργῶντας τὴν αἵρεση τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ καὶ τῆς πολιτικῆς θρησκείας. Ἐπὶ 1.500 χρόνια ἡ πολιτικὴ θρησκεία τοῦ Καθολικισμοῦ καὶ ἀργότερα τοῦ Προτεσταντισμοῦ κατέστρεψε τὴν προσωπολατρεία καὶ τὴν μετέτρεψε σὲ ὑποχρεωτική, βασανιστική, τρομοκρατικὴ ὑποδούλωση στοὺς ἱερεῖς τοῦ Μαμωνᾶ τοῦ ἀνερχομένου καπιταλισμοῦ.

 Στὰ τέλη τοῦ ΙΑ (11ου)αἰῶνος ἐγεννήθη τὸ τέρας τοῦ θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ, οἱ Σταυροφορίες, πού

Ὁ Ζβίνγκλι ( 1484 -1531 ), ἕνας ἀπὸ τοὺς θρησκευτικοὺς μεταρρυθμιστὲς τῆς Δύσης ( μαζὺ μὲ τὸν Καλβῖνο καὶ τὸν Λούθηρο ), ποὺ χτπῶντας τὴν προσωπολατρεία τοῦ Πάπα ἐγκαθίδρυσε στὴν πραγματικότητα μία ἀκόμη πιὸ στυγνὴ ἀπολυταρχία…

ἐξελίχθησαν στήν Ἱερὰ Ἐξέταση, τὴν ἵδρυση τοῦ γραφείου θρησκευτικῆς προπαγάνδας τοῦ Βατικανοῦ, τὴν ἐγκαθίδρυση τοῦ ἀπολυταρχικοῦ κράτους τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας καὶ σὲ ἀντιπαράθεση τὰ ἀπολυταρχικὰ προτεσταντικὰ θρησκευτικὰ κράτη τῆς κεντρικῆς καὶ βόρειας Εὐρώπης: Μετὰ τὸν πάπα ἐνεφανίσθησαν  στυγνοὶ θρησκευτικοὶ ἡγέτες ὅπως ὁ Ζβίνγκλι καὶ ὁ Καλβίνος στὴν Ἐλβετία καὶ ὁ Λούθηρος στὴν Γερμανία. Ὅλοι τους λάτρεις τῶν ἑλληνικῶν, ἀλλά ἀνίκανοι νὰ διεισδύσουν στὸ μυστήριο τῆς Ὀρθοδοξίας, προϊόν του ἑλληνισμοῦ. Ὑπῆρξαν ὑπεύθυνοι φοβερῶν θρησκευτικῶν πολέμων.

 Τό... κάρμα τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ ἔφερε ὡς ἀντίδραση στὰ ἐγκλήματα τοῦ Βατικανοῦ τὸν φανατισμὸ καὶ τὰ ἐγκλήματα τῶν Προτεσταντικῶν Ἐκκλησιῶν καὶ μετέτρεψε στὴ Δύση τὴν Ὀρθοδοξία, πρῶτα σὲ θρησκεία καὶ κατόπιν σὲ πολιτικὴ ἰδεολογία, μὲ σύνθημα τὴν ἐγκαθίδρυση μίας  ἠθικῆς τάξεως  (ordre moral) ποὺ κατέληξε στὴν Νέα Τάξη Πραγμάτων τοῦ Ἀμερικανοῦ προέδρου Μποὺς τοῦ νεωτέρου. Ἡ γένεση τῶν ἰδεολογιῶν χρονολογεῖται στὸν ΙΕ (15ο) αἰώνα καὶ τὴν δυτικὴ Ἀναγέννηση, κατόπιν τῆς παρακμῆς τῆς ἀρχικῆς Ὀρθοδοξίας σὲ θρησκεία μὲ τὶς σταυροφορίες καὶ τοὺς θρησκευτικοὺς πολέμους πού κατέληξαν στὸν φοβερότερο ὅλων τὸν Τριακονταετῆ Πόλεμο (1618-1648) μεταξὺ Καθολικῶν καὶ Προτεσταντῶν.

 Ὁ τριακονταετὴς πόλεμος πού θυμίζει τὴν καταστροφὴ πού ἐπέφερε στὸν ἑλληνισμὸ ὁ Πελοποννησιακὸς πόλεμος, ἐρήμωσε τὴν Δυτικὴ Εὐρώπη. Οἱ Σταυροφορίες πού κατέσφαξαν στὴν Ἀνατολὴ Ὀρθοδόξους καὶ μουσουλμάνους, κατέληξαν σὲ ἀκόμη μεγαλύτερες σφαγὲς στὶς ἴδιες τους πατρίδες τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης μεταξὺ καθολικῶν καὶ προτεσταντῶν.

 Τὸ καταστροφικὸ αὐτὸ κάρμα εἶχε ὡς συνέπεια στὴν Δύση τὸν θάνατο τοῦ πνεύματος καὶ τὴν γένεση τῶν πολιτικῶν ἰδεολογιῶν, τὸν Διαφωτισμὸ τοῦ ΙΗ (18ου) αἰῶνος, τοῦ Βολταιριανισμοῦ, τῆς ἀπιθάνου διαφθορᾶς τῶν ἠθῶν, τὸν πλήρη ἐξευτελισμὸ τῶν Ἐκκλησιῶν καὶ τὸν θρίαμβο τῆς ἀθεΐας.

 ε) Μοναρχία καὶ προσωπολατρεία

 Ἡ θρησκεία ἀπέθανε, ζήτω ἡ ἰδεολογία! Ἤ, πιὸ σωστά, ἡ θρησκεία, παραμόρφωση τῆς Ὀρθοδοξίας, μετουσιώθη σὲ ἰδεολογία. Ὁ δρόμος εἶχε ἀνοιχθῆ πρὸς τὸν ὀρθοδοξισμό, τὸν πανγερμανισμό, τὸν πανσλαυϊσμὸ καὶ τέλος τὸν πανισλαμισμό. Ὁ βασιλεὺς τῆς Γαλλίας, μετὰ τὸ τέλος τοῦ Τριακονταετοῦς Πολέμου, ἔγινε θεὸς καὶ ἐπωνομάσθη βασιλεύς ἥλιος (roi soleil). Πλήρης δηλαδὴ ἐπιστροφὴ στοὺς Ρωμαίους αὐτοκράτορες πρὸ τῆς ἐλεύσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ὁ ἐπίσκοπος Bossuet (1627 —1704), παιδαγωγὸς τοῦ υἱοῦ τοῦ Λουδοβίκου ΙΔ ἐδήλωνε πώς   ὁ ἄνθρωπος ἀποθνήσκει, ἀλλά ὁ βασιλεὺς δὲν πεθαίνει ποτέ: ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀθάνατη .

 Ἡ πολιτικὴ ἰδεολογία ὡς ὑποκατάστατο τῆς θρησκείας μετέφερε στὸ ὁπλοστάσιο της τὴν προσωπολατρεία, ἡ ὁποία εὑρίσκετο λανθάνουσα στὸ ὑποσυνείδητο τοῦ ἄνθρωπου, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ πού συγκατοικοῦσε μὲ τὸν Θεὸ στὸν κῆπο τῆς Ἐδέμ. Ἡ προσήλωση καὶ λατρεία πρὸς ἕνα ἀνώτερο πρόσωπο εἶναι ἔμφυτη ἀνάγκη στὸν ἄνθρωπο καὶ ἡ ἐκρίζωση της τὸν καθιστᾶ ἀνάπηρο ψυχολογικά.

 στ) Λαὸς καὶ προσωπολατρεία

 Ὁ Λουδοβίκος ΙΔ, ὡς βασιλεύς Ἥλιος, ἀπεβίωσε τὸ 1715. Ὁ διάδοχός του, ὁ Λουδοβίκος ΙΕ ὑπέπεσε στὴν ἔκλυτη ζωή. Ὁ κόσμος ἔχασε τὸ ἴνδαλμά του καὶ μὲ τὰ χρόνια ἔτεινε στὸν μηδενισμό. Τότε ἦλθε ἡ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση καὶ ἀπεκεφάλισε τὸν μονάρχη ἐξαγγέλοντας  ὅτι ὁ ἄρχων ἦταν ὁ ἴδιος ὁ λαός. Μετέτρεψε τὸν λαὸ σὲ μυθικὸ πρόσωπο, τὸν ἀνέβασε ἐπάνω σὲ βάθρο καὶ τὸν ἐλάτρευσε. Καὶ ἡ νέα αὐτὴ πολιτικὴ ἰδεολογία ὠνομάσθη λαϊκισμός. Ἦταν ἡ ἀπαρχὴ τοῦ φασισμοῦ. Σὲ ὅλην τὴν διάρκεια τοῦ ΙΘ (19ου) αἰῶνος, ὁ ρομαντισμὸς τρόπος ζωῆς, καλλιτεχνικῆς ἐκφράσεως καὶ αἰσθηματικῶν ὑπερβολῶν οἰκοδόμησε μία τεραστία φιλολογία ὅπου ὁ λαός, ὡς πρόσωπο, κατεσκεύαζε ἀπὸ μόνος του τὴν Ἱστορία. Οὔτε ὁ Θεός, οὔτε ὁ πάπας, οὔτε ὁ βασιλεὺς ἦσαν πλέον τὸ ἀντικείμενο τῆς προσωπολατρείας, ἀλλά  ὁ λαὸς ὡς μυθικὸ πρόσωπο. Ἦταν ὁ λαός – βασιλεὺς (peuple - roi). Ὅλοι, βασιλεῖς καὶ γίγαντες τοῦ πνεύματος ἐγονάτιζαν ἐνώπιον τοῦ γίγαντος αὐτοῦ. Ὁ Χίτλερ θὰ ὀνομασθῆ ἁπλῶς ὁ πρῶτος ἐργάτης καὶ ὁ πρῶτος ἀγρότης καὶ θὰ ἐνδύεται μὲ μία ἁπλὴ στολὴ στρατιώτου. Ὅλα ἐπωνομάζοντο Volk: τοῦ λαοῦ!

 Ἡ ἰσχὺς τοῦ λαοῦ ἐξεφράσθη μέσῳ τῆς ἐπαναστατικῆς βίας καὶ τῶν ὅπλων. Ὁ στρατὸς τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως ἦταν στρατὸς πολιτῶν καὶ ὄχι πλέον ἐπαγγελματιῶν καὶ μισθοφόρων. Λαὸς καὶ στρατὸς ἐσυγχωνεύοντο σὲ μία καὶ μοναδικὴ ἔννοια. Λαϊκισμὸς καὶ στρατοκρατία ἔγιναν ἕνα καὶ τὸ αὐτὸ.

 Ἀπὸ τὸν βοναπαρτισμὸ στοὺς κόκκινους   φρουροὺς   ἡ   προσωπολατρεία τοῦ λαϊκοῦ στρατοῦ ἐχρησιμοποιήθη γιὰ  τὴν   ἐπιβολὴ   τοῦ   μπολσεβικισμοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀστικῆς δικτατορίας τύπου Πινοσέτ. Ἡ στρατιωτικὴ ὁρολογία    ἐκάλυψε    κάθε    λαϊκὴ πρωτοβουλία,     ἀπὸ    τὸν     λαϊκὸ στρατὸ τοῦ ΕΛΑΣ  μέχρι  καὶ τὶς Ἐρυθρὲς Ταξιαρχίες τοῦ ἀντάρτικου πόλεων. Ὁ Μάο ἔλεγε πώς ἡ νίκη εὑρίσκετο στὴν ἄκρη τοῦ τουφεκιοῦ καὶ τὸ τουφέκι ἦταν ἡ προέκταση τοῦ βραχίονος τοῦ ἐπαναστάτου.

 Ἐπιπλέον, τὰ νειάτα ἔπαιρναν τὴν πρώτη θέση. Οἱ πολιτικοί, στρατιωτικοί, πνευματικοὶ ἡγέτες τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως ἦσαν κάτω τῶν 30 ἐτῶν. Δὲν ἐσέβοντο πλέον τοὺς γεροντότερους πού ἦσαν προηγουμένως ἡ βάση τῆς προσωπολατρείας. Ὁ σεβασμὸς πρὸς τὸν γέροντα ἀντεκατεστάθη μὲ τὸν αὐθορμητισμὸ τοῦ ἐφήβου: Ὁ τυφλὸς ποιητὴς Ὅμηρος μὲ τὸν 17χρονο ὄμορφο Rimbaud.

 Ὅταν ἔφθασε ὁ Κ (20ός) αἰών, οἱ νέοι του ἀθλητισμοῦ, τοῦ ποδοσφαίρου, τῆς μουσικῆς καὶ τοῦ τραγουδιοῦ μετετράπησαν σὲ θεοὺς τοῦ στίβου, τοῦ γηπέδου καὶ τῆς σκηνῆς. Ἀπὸ τὴν προσωπολατρεία τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἡ ἀνθρωπότης εἶχε ὑποπέσει στὴν προσωπολατρεία τοῦ ἑαυτοῦ της.

 ζ) Τὸ ἄτομο κατὰ τῆς αὐθεντικῆς προσωπολατρείας.

 Ἡ ὑπέρτατη ὕβρις πρὸς τὰ τρία πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος, κατόπιν τῆς σταδιακῆς ὑποβαθμίσεως τοῦ θείου μὲ τὴν προσωπολατρεία τῆς θρησκείας καὶ τῆς μοναρχίας καὶ τοῦ λαοῦ, ὑπῆρξε, μὲ τὸν θρίαμβο τοῦ καπιταλισμοῦ, ὁ ἐγωκεντρισμὸς τοῦ ἄτομου.

 Τὸ ἄτομο, ὡς κέντρο τοῦ κόσμου καὶ τῆς κοινωνίας, ἦταν μία εἰκόνα ἀσύλληπτη γιὰ τὸν ἑλληνικό, ὅσο καὶ γιὰ τὸν κινεζικὸ πολιτισμό. Τὸ ἄτομο ἐξηφάνιζε τὸ πρόσωπο καί, συνεπῶς, οἱαδήποτε προσωπολατρεία.

 Ὁ ἄνθρωπος ἐγεννήθη ἐλεύθερος καὶ παντοῦ εὑρίσκεται ἁλυσοδεμένος , ἔγραφε ὁ Ρουσσὼ. Ἐννοοῦσε ἐλεύθερος στὸν Παράδεισο. Αὐτὸ ἠρμηνεύθη ὅμως ἀπὸ τὴν Γαλλικὴ Ἐπανάσταση ὅτι τὸ ἄτομο εἶχε γεννηθῆ ἐλεύθερο, κάτι τελείως ἀνακριβές. Ὁ Ἀδὰμ εἶχε γεννηθῆ ἐλεύθερος στὸν κῆπο τῆς Ἐδέμ, λατρεύοντας τὸν Δημιουργό του ὡς πρόσωπο. Ἀλλὰ μὲ τὴν πτώση ἁλυσοδέθηκε ὡς Προμηθεύς, ἔχασε τὴν ἐλευθερία του, τὴν ὁποίαν ἐπανηῦρε μόνον μὲ τὴν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ.

 Ἡ Ἀναγέννηση καὶ ὁ Διαφωτισμὸς τὸν ὑπεβίβασαν σὲ ἄτομο καὶ δοῦλο τοῦ αἰῶνος, ὀμφαλοσκοπῶντας καί λατρεύοντας τὸν ἑαυτό του, κάτι ποὺ ἐπεδεινώθη μὲ τὴν Γαλλικὴ Ἐπανάσταση. 

Αὐτὸ ἔγινε ξεκάθαρο μὲ τὴ Διακήρυξη τῶν Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου καὶ τοῦ Πολίτου τῆς 26ης Αὔγουστου 1789.

 Καὶ τί λέγει ἡ διακήρυξη αὐτή; Ὅτι  ὑπὸ τὴν προστασία τοῦ Ἀνωτάτου  Ὄντος  τῆς Μασονίας, μία τελείως θεωρητικὴ ἔννοια πού ἐκάλυπτε τὴν ἀστικὴ ἠθικὴ νὰ κάμη ὁ πολίτης χρήματα,

Ἡ Διακήρυξη τῶν δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου καὶ τοῦ Πολίτου ( 1789 ).Ἡ ἀπαρχὴ τῆς προσωπολατρείας τοῦ ἀτόμου.

τὸ ἀκροτελεύτιο ἄρθρο 17 διεκήρυττε  ὅτι  ἐπειδὴ ἡ ἰδιοκτησία εἶναι ἕνα ἀπαραβίαστο καὶ ἱερὸ δικαίωμα, οὐδεὶς δύναται νὰ τὴν στερηθῆ παρὰ μόνον σὲ περίπτωση δημοσίας ἀνάγκης πού ἔχει καθορισθῆ ἀπὸ τὸν νόμο καὶ φυσικὰ ὑπὸ τὴν προϋπόθεση νὰ καταβληθῆ ἐκ τῶν προτέρων στὸν κάτοχό της μία δίκαιη ἀποζημίωση.

 Τὸ δὲ ἄρθρο 2 ἐπεξηγοῦσε τὸ ἀπαράβατό τῆς ἰδιοκτησίας μὲ τὴν ἐξαγγελία τῶν  φυσικῶν καὶ ἀπαράγραπτων δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου.  Τὰ δικαιώματα αὐτὰ εἶναι ἡ ἐλευθερία [νὰ κάμης χρήματα], ἡ ἰδιοκτησία, ἡ ἀσφάλεια [τῆς περιουσίας] καὶ ἡ ἀντίσταση στὴν καταπίεση [ποὺ δύναται νὰ ὑποστῆ τὸ κεφάλαιο] .

 Γιὰ τὸν ἀτομισμό, ἡ ἀτομικὴ πρωτοβουλία καὶ μόνον αὐτὴ ἔκανε τὴν Ἱστορία. Ἡ προσωπολατρεία καθίστατο ὁ ἀπόλυτος ἐχθρός τοῦ καπιταλιστικοῦ φιλελευθερισμοῦ. Ἡ Ἱστορία ἐγράφετο ἀπὸ τὸν μέσο ἄνθρωπο. Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, ἡ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση καθιέρωσε δύο μαοϊκὲς ἀρχές: Πρῶτον, ὅλοι οἱ ἔχοντες δικαίωμα ψήφου ἤσαν ἴσοι ἐνώπιον τοῦ νόμου. Δεύτερον, ὅλοι οἱ ἔχοντες δικαίωμα ψήφου ἐπωνομάζοντο πολίτες καὶ προσεφονοῦντο πολίτες, π.χ. ὁ πολίτης Νταντόν.

Ἡ ἀρχὴ αὐτὴ ἐξεφράσθη πλήρως στὴν σημερινὴ ἀμερικανικὴ κοινωνία ὅπου ὁ ἐπιχειρηματίας τῆς Microsoft, Bill Gates, φορᾶ παντελόνι τζὴν ὅπως ὁ ζητιάνος τῶν ἀμερικανικῶν μεγαλουπόλεων. Ἡ διαφορὰ ἔγκειται στὴν τιμὴ τοῦ τζήν. Τὸ ἀποκαλούμενο ἀμερικανικὸ ὄνειρο ἦταν ἡ ψευδαίσθηση ὅτι οἱοδήποτε ἄτομο ἦταν σὲ θέση  φθάνοντας στὴν Ἀμερικὴ μὲ ἕνα δολλάριο στὴν τσέπη , νὰ γίνη πάμπλουτος πολίτης ὅπως ὁ Citizen Kane.

 Ἡ προσωπολατρεία ὅμως ἦταν ἀδύνατον νὰ ἐξουδετερωθῆ. Ἡ ἀνάμνηση τῆς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ στὰ τρίσβαθα τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου ἐγέννησε τὸν λαϊκισμὸ καὶ ἐπεκεντρώθη φανατικά, πρῶτα στὸν Βοναπάρτη, ἕναν ἁπλὸ ἀλλόφωνο πολίτη τῆς Κορσικῆς. Αὐτὸς ὁ  μικρὸς δεκανεύς , ὅπως ἐπωνομάζετο μὲ προσωπολατρεία ἀπό τους ἄνδρες τῶν  στρατευμάτων του, ἐκόντεψε  νὰ ἀνακηρυχθῆ θεὸς ὡς νέος Μεγαλέξανδρος. Οἱ φιλελεύθερες εὐρωπαϊκὲς ἐφημερίδες τῆς ἐποχῆς ἐμαίνοντο κατὰ τοῦ σφετεριστοῦ Βοναπάρτη.

 η) Ἡ δημοκρατία κατὰ τῆς προσωπολατρείας

 Τὸ πολιτικὸ σύστημα τοῦ χρήματος εἶναι ἡ δημοκρατία. Παντοῦ καὶ πάντα,σὲ ὅλην τὴν διάρκεια τῆς Ἱστορίας, ἐκεῖ ὅπου ὑπῆρχε τὸ χρῆμα, ἐκεῖ θριάμβευε ἡ δημοκρατία καὶ γι αὐτὸ ὁ Σωκράτης ἐχαρακτήριζε τὸ δημοκρατικὸ πολίτευμα ὡς τὸ χείριστο ὅλων τῶν πολιτευμάτων. Θεία ἀγάπη, ἀνθρώπινος ἔρωτας, ἀλληλεγγύη, προσήλωση πρὸς τὸ ἴνδαλμα, θυσία –μονολεκτικῶς προσωπολατρεία - ἤσαν ἔννοιες ἀσυμβίβαστες μὲ τὴν δημοκρατία. Ἡ ἐκπαίδευση τῶν παιδιῶν καὶ τῶν ἐφήβων στὰ σχολεῖα τῆς ἀστικῆς δημοκρατίας, μεθοδικὰ καὶ σαδιστικά, ἔδιδασκε τὴν παγωμένη λογική της ἀτομικῆς ἐλευθερίας.

 Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἡ δημοκρατία διεμόρφωνε σὲ κλίμα κοινωνικοῦ δαρβινισμοῦ δύο κατηγορίες πολιτῶν. Τοὺς προσαρμοσμένους καὶ τοὺς ἀπροσάρμοστους (misfits).

 Οἱ πρῶτοι διηροῦντο σὲ δύο κατηγορίες : α) οἱ ἐπιτυχημένοι τοῦ χρήματος πού περιφρονοῦσαν ὅλους τους ἄλλους, πεπεισμένοι πώς ἦσαν οἱ ἐξυπνότεροι καὶ οἱ καλύτεροι, ἐφ’ ὅσον αὐτό τοὺς εἶχε διδάξει τὸ σύστημα, καὶ β) οἱ ὑπάλληλοι πού ἔβαζαν τὸ κεφάλι κάτω ἀπὸ τὰ σκέλια, γιὰ νὰ εὕρουν τὴν ἡσυχία τους.

 Οἱ δεύτεροι, οἱ ἀπροσάρμοστοι, ἐνεφανίσθησαν ἀμέσως μετὰ τὴν Γαλλικὴ Ἐπανάσταση καὶ τὴν ἐγκαθίδρυση τοῦ ἀστισμοῦ, κατόπιν τῆς βραχείας περιπέτειας τοῦ ναπολεοντίου ὀνείρου. Ὠνομάσθησαν ρομαντικοί. Ἡ ρομαντικὴ σκέψη θὰ κατακλύση τὸν ΙΘ (19ο) αἰώνα καὶ θὰ εὑρεθῆ ἄρρηκτα συνδεδεμένη μὲ τὸν μυστικισμό: εἴτε μὲ τὴν ἰδέα τοῦ Θεοῦ, εἴτε μὲ τὴν ἰδέα τοῦ Διαβόλου μὲ τὴν θεϊκὴ λατρεία  ἤ μὲ τὴν διαβολικὴ λατρεία τῶν μαύρων λειτουργειῶν. Τὸ κάρμα τῆς ἀστικῆς δημοκρατίας εἶχε γεννήσει τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετό της, τὸν ρομαντισμό.

 Ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ ΙΘ αἰῶνος, ἡ δαιμονολογία παίρνει μεγάλες διαστάσεις, μὲ πρῶτο τὸν λόρδο Βύρωνα, ἐχθρό τῆς δημοκρατίας καὶ φανατικὸ ὀπαδὸ τῆς προσωπολατρείας. Ἐπίστευε πώς ἦτο ἀντιπρόσωπος τοῦ Σατανᾶ ἐπὶ τῆς γῆς καὶ εἶχε κηρύξει τὸν πόλεμο στὸν Θεὸ πού τὸν εἶχε κάμει κουτσὸ καὶ πού ὁμοίως εἶχε ἀδικήσει στὴν ἀρχὴ τοῦ κόσμου καὶ τὸν Κάιν, τὸν ἐγκληματία. Τὸ 1821 γράφει τὸν Κάιν, ὅπου ὑποστηρίζει τὸν δολοφόνο τοῦ Ἄβελ. Μισεῖ τὸν Χριστιανισμό, ἀλλά  ὁ μυστικισμὸς του εἶναι ἔντονος.

 Ὁ θάνατός του, στὸ Μεσολόγγι ὑπῆρξε οὐσιαστικὰ αὐτοκτονία, διότι ἐπίστευε πώς μία ἀόρατη δύναμη τὸν ἔσπρωχνε νὰ κάμη τὸ κακὸ καὶ συνεπῶς ἔπρεπε νὰ πεθάνη γρήγορα. Οἰκοδόμησε τὴν εἰκόνα τοῦ ὑπεράνθρωπου ἤ τοῦ κολασμένου καὶ καταραμένου ποιητοῦ, ἀρχίζοντας ἀπὸ τὸν Ναπολέοντα πού τόσο ἐθαύμαζε. Περνῶντας ἀπὸ τὸν ἑαυτό του καὶ ἐπεκτεινόμενη ἀργότερα μέσῳ τοῦ Βάγκνερ στὸν Χίτλερ.

 Ἡ ἀγγλικανικὴ Ἐκκλησία ἠρνήθη νὰ δώση τὴν ἄδεια τοῦ ἐνταφιασμοῦ του στὸ Οὐέστμινστερ τοῦ Λονδίνου, ὅπου κεῖνται οἱ λόρδοι τοῦ Κοινοβουλίου καὶ οἱ ἔνδοξοι τῆς Ἀγγλίας νεκροί. Στὴν Γαλλία ὅμως ἐξηπλώθη ὁ βυρωνισμὸς ὡς δαιμονολογία. Ἡ ἀνάγκη προσωπολατρείας εἶχε στρέψει τὸν ἄνθρωπο πρὸς τὸν Σατανᾶ. Οἱ Γάλλοι ἔλεγαν πώς ὁ λόρδος Βύρων ἦταν ἕνας ξεπεσμένος ἄγγελος ἀλλά  πού εἶχε ἐπάνω του τὰ σημάδια, ὅπως ὁ Ἑωσφόρος, τῆς οὐράνιας προελεύσεώς του.

 Τὸ 1819 εἶχε δημοσιευθῆ ἕνα διήγημα πού ἀπεδίδετο στὸν λόρδο Βύρωνα μὲ τίτλο Ὁ Βρυκόλακας (Vampire). To ἔργο αὐτὸ ἔδωσε τὸ ἔναυσμα γιὰ τὴν ἐξάπλωση στὴν Γαλλία τῆς μόδας τοῦ βαμπιρισμοῦ. Ὅλα τὰ θέατρα τῶν Παρισίων ἀνέβαζαν ἔργα μὲ βρυκόλακες.

 Ἡ ἐπίσημη θανάτωση τῆς προσωπολατρείας ἀπὸ τὸ ἀστικὸ καθεστώς, πού συνεχίζεται καὶ σήμερα, ἔθρεψε μὲ αὐξάνοντα τρόπο, μέσα στὴν νεολαία,τὸν δαιμονισμό. Ἔτσι, στὴν Καθημερινή τῆς 29ης Ἰουλίου 2010, διαβάζουμε πώς μεταφρασμένα ἀπὸ τὰ ἀμερικανικὰ στὰ ἑλληνικὰ βιβλία κατακλύζουν τὴν ἀγορὰ ὅπου πρωταγωνιστοῦν δράκουλες καὶ λυκάνθρωποι.

 Ὁ μυστικισμὸς τοῦ ΙΘ (19ου) αἰῶνος, στενὰ συνδεδεμένος μὲ τὴν λατρεία τοῦ διαβόλου, παίρνει μεγάλες διαστάσεις, ὅπως ἄλλωστε ὁ πανθεϊσμός. Ἡ πίστη αὐτὴ εἶναι τὶς περισσότερες φορὲς ἕνα εἶδος πανθεϊσμοῦ ποὺ περνᾶ σχεδὸν στὸν ἀθεϊσμό, ἀλλά  πρόκειται γιὰ μυστικιστικὸ ἀθεϊσμό. Ὁ ἀριθμὸς τῶν νέων πού ἔγιναν παράφρονες εἶναι μεγαλύτερος στὴν ἐποχὴ τοῦ ρομαντισμοῦ ἀπὸ κάθε ἄλλη ἐποχὴ καὶ ὁ κατάλογος ὅσων ηὐτοκτόνησαν ἤ ἀπεβίωσαν νέοι εἶναι ἀκόμη πιὸ ἐντυπωσιακός.

 Τὸ μῖσος τῆς νεολαίας κατὰ τῶν διανοουμένων προήρχετο ἀπό τοὺς πλέον κορυφαίους διανοουμένους τῆς ἐποχῆς( !), οἱ ὁποῖοι ὡς ἀπροσάρμοστοι περιφρονοῦσαν τοὺς διανοουμένους τοῦ συστήματος.

 Τὸ πλέον παράδοξο εἶναι  ὅτι ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία συνεχίζει νὰ ἀποδέχεται παθητικὰ τὸ τεράστιο ψέμα τῆς δημοκρατίας, τῆς ἐλευθερίας, τοῦ κοινοβουλευτισμοῦ πού τοῦ μεταφέρει ἡ ἀστικὴ προπαγάνδα μὲ τὴν καθημερινὴ πλύση ἐγκεφάλων τῶν ΜΜΕ,  ὅτι δῆθεν ὑπάρχει κράτος δικαίου καὶ πώς ὁ πολίτης, ἐὰν δὲν κάμη χρήση βίας, θὰ εὕρη τὸ δίκαιό του στὴν ἀδέκαστη δικαιοσύνη καὶ στὴν ἐπιλογὴ πού θὰ κάμη στὶς ἑπόμενες ἐκλογές. Οὐδεὶς ἀπό τους δημοσιογράφους αὐτοὺς δὲν ὑπενθυμίζει τὴν παρατήρηση τοῦ Μὰρξ  ὅτι ἡ βία εἶναι ἡ μαμμὴ τῆς Ἱστορίας...

 Νεοφιλελευθερισμός, μεταφιλελευθερισμός, ὑπέρβαση τοῦ φιλελευθερισμοῦ εἶναι ἀστεῖες ἐκφράσεις πού χρησιμοποιοῦνται γιὰ νὰ δοθῆ ἡ ψευδαίσθηση  ὅτι τὸ θηρίο τοῦ καπιταλισμοῦ ἀνανεώνεται. Ὁ φιλελευθερισμὸς συνεχίζει νὰ νεκρώνη τὸ πνεῦμα καὶ τὰ ὄνειρα τῶν ἀνθρώπων, προσπαθῶντας νὰ ἀντικαταστήση τὴν προσωπολατρεία μὲ τὴν δημοκρατία.

 θ) Ἡ δικτατορία κατὰ τῆς προσωπολατρείας

 Λαϊκισμός, πολιτικὸς ρομαντισμός, ὁλοκληρωτισμός, ἄμεση δημοκρατία, δημοψήφισμα, ἰδοὺ μερικὲς ἔννοιες συνδεδεμένες μὲ τὴν προσωπολατρεία. Τὸ καπιταλιστικό ὅμως χάπι πού προσφέρεται στὸν λαὸ γιὰ νὰ τοῦ ἀφαίρεση κάθε πρωτοβουλία, ἔχει δύο ὄψεις.

 Στὶς καλὲς ἡμέρες, ὅταν τὰ τεράστια κέρδη τῶν Τραπεζῶν εὐημεροῦν καὶ ἐπιτρέπουν νὰ δοθοῦν ἀρκετὰ ψίχουλα στὸν ἀφελῆ λαό, προσφέρεται ἡ ὄψη δημοκρατία. Ὁ καταναλωτισμὸς ἀνθεῖ καὶ ὁ πολίτης ἀσχολεῖται ἀποκλειστικὰ μὲ τὸ ἐξοχικό του καὶ τὸ αὐτοκίνητό του. Ἐκπροσωπεῖται ἀπό τους ἐργατοπατέρες τοῦ συνδικαλισμοῦ, ποὺ ἀντιπροσωπεύουν τοὺς ἐργαζόμενους χωρὶς νὰ ἐργάζονται οἱ ἴδιοι καὶ ἐνοχλεῖται ὅταν ἀπεργοῦν οἱ διπλανοὶ διότι τοῦ δυσκολεύουν τὸν καταναλωτισμό του, ἀλλά  δὲν διστάζει νὰ ὰπεργῆ ὁ ἴδιος, ἐνοχλῶντας τοὺς διπλανούς του. Ὑμνεῖ τὴν δημοκρατία πού τοῦ ἐπιτρέπει νὰ ἐκλέξη τὸν ἀντιπρόσωπό του, πού λαδώνει καὶ λαδώνεται καὶ ἀπεχθάνεται τὴν βία καὶ τοὺς ἀναρχικούς. Αὐτὸ δὲν συμβαίνει μόνον στὴν Ἑλλάδα. Συμβαίνει καὶ στὶς πλέον προηγμένες χῶρες τοῦ παγκοσμίου καπιταλισμοῦ. Γίνεται καὶ στὸν Καναδὰ καὶ στὶς ΗΠΑ καὶ στὴν Γαλλία. Ἁπλῶς ἐκεῖ γίνεται μὲ τάξη, ἐδῶ χωρὶς καμμία ὀργάνωση.

 Στὶς κακὲς ἡμέρες, ὅταν ἐπέρχεται ἡ περιοδικὴ κρίση τοῦ καπιταλισμοῦ ἤ ὅταν ὁ πυρετὸς τῆς ἀδηφαγίας τῶν Τραπεζῶν φθάνει στὸ ἔπακρον καὶ ἀφαιροῦνται τὰ ψίχουλα ἀπό τοὺς ἐργαζομένους, κάτι πού προκαλεῖ τὴν ἀγανάκτηση τῶν τελευταίων ὅταν ὁ πολίτης παίρνει στὰ σοβαρὰ τὶς θεωρητικὲς ἐξαγγελίες περὶ δημοκρατίας καὶ στὸ ὄνομά της ἐναντιώνεται, ἀκόμη καὶ μὲ βία κατὰ τῶν ἐκπροσώπων του, πού ὁ ἴδιος ἔχει ἐκλέξει διότι βλέπει νὰ κινδυνεύη τὸ ἐξοχικό του καὶ τὸ αὐτοκίνητό του• ὅταν διαπιστώνη  ὅτι τὸ σύστημα τοῦ καπιταλισμοῦ, ὅπου διεπλέκετο ἐξ ὁρισμοῦ τὸ κοινὸ ἔγκλημα μὲ τὸ διὰ νόμου ἔγκλημα, δὲν τοῦ ἀποδίδει πλέον ψίχουλα καὶ ἐξεγείρεται... τότε οἱ Τράπεζες ὑποχρεοῦνται νὰ καταφύγουν στὴν δικτατορία.

Τὶ εἶναι δημοκρατία; Δημοκρατία εἶναι ἡ ἐλευθερία νὰ ἐκλέγουμε τοὺς δικτάτορές μας. 

Ἡ δημοκρατία ὅπλο τοῦ ἰμπεριαλισμοῦ : Ἄν δὲν ἔρθεις στὴν δημοκρατία ,  ἡ δημοκρατία θὰ ἔρθει σὲ σένα.

 

Ἡ δικτατορία εἶναι ἕνα νεκρὸ σύστημα, ἕνα τρομοκρατικὸ σύστημα πού χρησιμοποιεῖται ἀπὸ τὸν καπιταλισμό, κάθε φορὰ πού ὁ πολίτης, ἐγωιστικά, ἀμφισβητεῖ τὴν δημοκρατία. Σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὸν ὁλοκληρωτισμὸ σύστημα στὸ ὁποῖο ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ πολίτες ὑποχρεοῦνται νὰ συμμετάσχουν 24 ὧρες τὸ 24ωρο (καὶ πού ἐνίοτε ὀνομάζεται ἄμεση δημοκρατία ἡ ὁποία χρησιμοποιεῖ καὶ δημοψηφίσματα) ἡ δικτατορία ἐπιβάλλει στοὺς πολίτες νὰ ἀπέχουν τελείως ἀπὸ τὰ κοινὰ καὶ νὰ κάθονται σπίτι τους, χωρὶς νὰ ἐνημερώνονται.

 Τὸ δικτατορικὸ καθεστὼς δὲν προβάλλεται οὔτε καν μέσῳ ὀργανωμένων λαϊκῶν συγκεντρώσεων. Δὲν ὑπάρχει ὀργανωμένη νεολαία, οὔτε σύμβολα, οὔτε ὄνειρα. Δὲν ὑπάρχει προσωπολατρεία. Ὁ δικτάτωρ εἶναι ψυχρὸς καὶ ἄφαντος. Ἔχει ἐγκατασταθῆ προσωρινῶς ἀπὸ τὶς Τράπεζες γιὰ νὰ ἀποτρέψη κάθε λαϊκὴ κίνηση, νὰ ἀκινητοποιήση τὴν χώρα μέσα σὲ ἕνα λουτρὸ αἵματος ὅπου οἱ ἀποκαλούμενοι  "κομμουνιστὲς"  ἀποδεκατίζονται κατὰ ἑκατοντάδες χιλιάδες.

 Σὲ σχέση μὲ τὴν τρομοκρατία τῶν ἀναρχικῶν πού σκοτώνουν κατὰ μέσον ὄρο ἕναν πολίτη τὸν χρόνο, ἡ τρομοκρατία τοῦ κατεστημένου δύναται νὰ χαρακτηρισθῆ ἀπόλυτη τρομοκρατία. Ὅταν τὸ λουτρὸ αἵματος ἀπολυμάνει τὴν καπιταλιστικὴ κοινωνία ἀπὸ τὴν  "κομμουνιστικὴ ψώρα" , τότε ὁ δικτάτωρ ἀπομακρύνεται καὶ ἡ χώρα ἐπανέρχεται στὴν χωρὶς βία δημοκρατία. Αὐτὸ τὸ ἐγχείρημα τὸ ἔζησε ἡ Χιλὴ μὲ τὸν στρατηγὸ Πινοσὲτ καὶ ἀποδεικνύει  ὅτι δημοκρατία καὶ δικτατορία εἶναι οἱ δύο ὄψεις τοῦ καπιταλιστικοῦ συστήματος καὶ  ὅτι ὀνομάζουμε δημοκρατία τὴν ἀστικὴ δικτατορία σὲ περίοδο κοινωνικῆς ἀνάπαυλας...

 ι) Ὁ καπιταλισμὸς κατὰ τῆς προσωπολατρείας

 Ἀπὸ ὅλα τὰ πολιτικὰ συστήματα, ὁ φιλελευθερισμός, ἰδεολογία τοῦ καπιταλισμοῦ (νὰ μὴν ξεχνᾶμε  ὅτι ὁ δικτάτωρ Πινοσὲτ ἦταν ὑποστηρικτὴς τοῦ ἀκραίου φιλελευθερισμοῦ), εἶναι ὁ πλέον ἀρνητικὸς γιὰ τὴν ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια, διότι ὄχι μόνον ἀρνεῖται τὴν προσωπολατρεία, ἀλλά  καταστρέφει στὴν ψυχὴ τοῦ πολίτου ἀκόμη καὶ τὰ τελευταία ψήγματα, τὰ τελευταῖα σκιρτήματα ἁγνότητος, ἔρωτος, καὶ παραδόσεως στὸν ἄλλον. Ἡ ὀρθὴ προσωπολατρεία εἶναι, ἀπὸ καταβολῆς κόσμου, τὸ ἀναγκαῖο φάρμακο γιὰ τὴν ἐξασφάλιση τῆς ψυχικῆς ὑγείας τοῦ Ἀδὰμ καϊ τῆς Εὕας.

Ὁ ψυχρὸς ὑπολογισμὸς τοῦ ἐγκεφάλου, ἀποσυνδεδεμένου ἀπὸ τὴν καρδιά, τὸ ἀνθρώπινο αὐτὸ ρατσιοναλιστικὸ ἔκτρωμα ποὺ ἐδημιούργησε ἡ ἰταλικὴ Ἀναγέννηση, ἡ τοποθέτηση σὲ βάθρο τοῦ μέσου ἄνθρωπου, ἐπέτυχε νὰ διαιωνίση τὸ καπιταλιστικὸ σύστημα, μὲ τὴν ἰσοπέδωση καὶ τὴν ἐξολόθρευση τοῦ προσώπου. Αὐτὸ καὶ μόνον καθιστᾶ τὸ πλέον ἀποτρόπαιο ἔγκλημα κατὰ τῆς ἀνθρωπότητος, τὴν πλέον γενικευμένη γενοκτονία.

 Ὁ καπιταλισμὸς σκοτώνοντας τὴν προσωπολατρεία, ἐσκότωσε τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων. Κάθε βράδυ οἱ Ἕλληνες παρακολουθοῦν στὶς ὀθόνες τους τὴν τηλεοπτικὴ τουρκικὴ σειρὰ Binbir gece (Χίλιες καὶ μία νύχτες) ποὺ παρουσιάζει (ἀντίθετα μὲ αὐτὸ ποὺ γράφεται ὅτι δείχνει μία δυτικοποιημένη Τουρκία) τὶς σημερινὲς παραδοσιακὲς ἀξίες τῆς τουρκικῆς οἰκογενείας καὶ μὲ νοσταλγία ἀναπολοῦν τὴν χαμένη ἐποχὴ ὅπου ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία ἠκολούθη τὶς ἴδιες ἀρχές. Βλέπει τοὺς νεωτέρους νὰ φιλοῦν τὸ χέρι τῶν γεροντότερων καὶ νὰ τοποθετοῦν τὸ μέτωπο τους ἐπάνω στὴν τεντωμένη χεῖρα τοῦ πατέρα τους καὶ τῆς μητέρας τους, τὴν προσωπολατρεία αὐτὴ τῶν γονέων πού σήμερα στὴν Ἑλλάδα ἔχει ἀντικατασταθῆ μὲ τὶς ὕβρεις πρὸς τοὺς ἰδίους τους ἀνθρώπους ποὺ μᾶς ἔφεραν στὴν ζωή.

 Συνάμα, ἡ τηλεοπτικὴ αὐτὴ σειρὰ παρουσιάζει τὴν ἄνοδο τῆς τουρκικῆς ἀστικῆς τάξεως πού ἦταν ἀνύπαρκτη τὸ 1923 ὅταν ὁ Κεμὰλ ἐξεδίωξε ἀπὸ τὴν Τουρκία, τὴν ὀθωμανικὴ ἀστικὴ τάξη , πρωτίστως ἑλληνικὴ ἀλλά  ἐπίσης ἀρμενικὴ καὶ ἑβραϊκή...

 Ἡ προσωπολατρεία παροῦσα στὰ ὁλοκληρωτικὰ καθεστῶτα, ὅπως αὐτὸ τῆς Βενεζουέλας τοῦ Οὖγκο Τσάβεζ, θεωρεῖται πρωταρχικὸς κίνδυνος γιὰ τὸν καπιταλισμό. Ἡ φανατικὴ ἐπιδίωξη πλουτισμοῦ ἀπαιτεῖ ὡς μοναδικὸ ἀντικείμενο λατρείας τὸ χρῆμα. Οἱαδήποτε ἐνασχόληση μὲ τὴν οἰκογένεια καὶ μὲ πνευματικὰ θέματα μειώνει τὸν καταναλωτισμὸ καὶ συνεπῶς τὰ κέρδη. Ἕνα ἄτομο μόνο καὶ διαζευγμένο, ποὺ ζῆ χωρὶς φίλους θὰ γνωρίση τὴν ἀνία θὰ καταναλώνη μπύρες, περισσότερο οἰνόπνευμα, θὰ τρώγη καθημερινὰ σὲ ἑστιατόρια.

 Ἕνας ζητιάνος ἀφημένος στὸ παγωμένο πεζοδρόμιο τῆς Νέας Ὑόρκης θὰ καταναλώση περισσότερο ἀπὸ ἕναν συνετὸ οἰκογενειάρχη. Ἀντίθετα ἀπὸ ὅ,τι ὑποστηρίζεται, μία πολύτεκνη παραδοσιακὴ οἰκογένεια ξοδεύει ὀλιγώτερα χρήματα ἀπὸ μία ὀλιγομελῆ. Ὅσο ὀλιγώτερο συνδέονται οἱ ἄνθρωποι μεταξύ τους, τόσο μεγαλύτερη εἶναι ἡ κατανάλωση. Συμφέρον λοιπὸν τοῦ καπιταλισμοῦ εἶναι ἡ ἐξατομίκευση τῆς κοινωνίας.

 ια) Ὁ ἄνθρωπος κατὰ τοῦ κόσμου

 Ἡ ἀπόλυτη ἄρνηση τοῦ καπιταλισμοῦ ὡς καὶ ἡ ἀπόλυτη ἐπάνοδος στὴν προσωπολατρεία συγκεντρώνονται στὸν  ἄνθρωπο κατὰ τοῦ κόσμου . Ὀνομάζουμε μὲ αὐτὴν τὴν ἔκφραση, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν  ἄνθρωπο ἐντός τοῦ κόσμου  πού προσαρμόζεται σὲ οἱοδήποτε σύστημα τοῦ ἐπιβάλλεται, ἀλλά  καὶ σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν  ἄνθρωπο ἐκτός τοῦ κόσμου  πού ἀποσύρεται ἀπὸ τὴν κοινωνία γιὰ νὰ σώση τὴν ψυχή του καὶ νὰ προσευχηθῆ γιὰ τὴ σωτηρία τῆς νεκρωμένης ψυχῆς τοῦ ἄνθρωπου ἐντός τοῦ κόσμου.

 Ὁ ἄνθρωπος κατὰ τοῦ κόσμου εἶναι δύο εἰδῶν:

 α) Ὁ πρῶτος χύνει τὸ αἷμα του, κατὰ τὸ παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ, πρὸς χάριν τῶν συνανθρώπων του, χωρὶς βία, χωρὶς νὰ χύση τὸ αἷμα τοῦ ἄλλου.

 β) Ὁ δεύτερος εἶναι ὁ καμικάζι: θυσιάζεται σκοτώνοντας. Πρόκειται γιὰ τὸν ἐξολοθρευτή, πρότυπο τοῦ

Ὁ ἄνθρωπος κατὰ τοῦ κόσμου – Θεόδωρος Καζύνσκι - Ὁ παμβομβιστὴς ( Unabomber )

ὁποίου ὑπῆρξε ὁ παμβομβιστὴς, ὁ Unabomber. Τὸ 1971 ὁ Ἀμερικανὸς διανοούμενος Καζύνσκι, ἐπονομαζόμενος παμβομβιστής, ἐγκατεστάθη στὴν πολιτεία τῆς Μοντάνας, ζῶντας ὡς μοναχὸς πρωτόγονα καὶ στέλνοντας βόμβες μέσῳ τοῦ ταχυδρομείου. Σήμερα, ὅπως καὶ ὁ Κουφοντίνας στὴν Ἑλλάδα, ἐκτίει ποινὴ ἰσοβίων στὶς ΗΠΑ.

 Ὁ ἄνθρωπος τρομοκράτης κατὰ τοῦ κόσμου εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ ἥρωας καὶ συγκεντρώνει ἐπάνω του τὴν προσωπολατρεία ὡς ἦτο στὴν ἑλληνικὴ μυθολογία ὁ Προμηθεὺς ὄχι διότι εἶναι καλός, διαφορετικὰ θὰ ἦτο ἅγιος (ἄλλο ἥρωας καὶ ἄλλο ἅγιος), ἀλλά  διότι θυσιάζεται ἐπὶ τοῦ βράχου τοῦ Καυκάσου γιὰ τοὺς συνανθρώπους του.

 Ὁ μηδενιστικὸς ἀναρχισμὸς εἶναι ἔκφραση τῆς σημερινῆς ἐποχῆς τῆς ἀπελπισίας. Ὁ μηδενισμὸς ἐσημάδευσε, στὸ δεύτερο ἥμισυ τοῦ ΙΘ (19ου) αἰῶνος, τὸ πέρασμα ἀπὸ τὴν ρομαντικὴ σκέψη στὴν ἐποχὴ τῆς ἀπελπισίας τῶν Κ (20ο) καὶ ΚΑ (21ο) αἰώνων. Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, οἱ μεγάλοι πολιτικοὶ ἡγέτες τῶν ὁλοκαυτωμάτων εἶναι παιδιὰ τοῦ ἀναρχισμοῦ: ρομαντικοὶ μετουσιωμένοι σὲ Νετσάγιεβ.

 Ό Serguei Guennadievich Nechaev (1847 1882), ἥρωας τῶν Δαιμονισμένων τοῦ Ντοστοϊέβσκι, ἠρνεῖτο κάθε ἀστικὴ ἀξία καὶ εἶχε τὴν θέληση τῆς ὁλοκληρωτικῆς καταστροφῆς. Ἀναγγέλλει τὴν βασιλεία τοῦ Ἀντίχριστου (συνεπῶς ἀπολύτως καμμία σχέση μὲ τὸ κοινὸ ποινικὸ ἔγκλημα) ἀπὸ τὸν Νίτσε, ὁ ὁποῖος ἔγραφε τὸ 1887 -1888:   Αὐτὸ πού διηγοῦμαι εἶναι ἡ ἱστορία τῶν δύο προσεχῶν αἰώνων. Περιγράφω αὐτὸ πού θὰ ἔλθη, αὐτὸ πού ὑποχρεωτικὰ θὰ ἔλθη: τὴν ἔλευση τοῦ μηδενισμοῦ  (Friedrich Nietzsche, Nachgelassene Werke, τόμος XV σ. 137)

Στὴν  ἀνακοίνωση νο. 4: Ἡ Σέχτα Ἐπαναστατῶν ὁπλίζεται ξανὰ  (Τὰ Νέα, 28 Ἰουλίου 2010), οἱ Ἕλληνες ἀντάρτες πόλεων ἐπιβεβαιώνουν τὰ παραπάνω. Γράφουν:  « Ὅλη μας ἡ ζωὴ κατακλύζεται ἀπὸ τὴν βία... Μιλᾶμε γιὰ μία βία χωρὶς αἷμα. Γιὰ τὴν βία τῆς εἰκόνας, τῶν διαφημίσεων, τῆς καταναλωτικῆς μαστούρας, τῶν ψυχοαδιεξόδων, τῆς μοναξιᾶς. Ζοῦμε σὲ ἄθλιες πόλεις, τρῶμε πλαστικὸ φαγητό, ἐνημερωνόμαστε μὲ κατασκευασμένες εἰδήσεις, ψωνίζουμε τυποποιημένα προϊόντα, ἐργαζόμαστε σὲ ἀηδιαστικὲς δουλειές, θαυμάζουμε κάλπικα πρότυπα, φτιάχνουμε τὰ μικρὰ ἰδιωτικὰ κελιὰ μέσα στὰ σπίτια μας μὲ τὴν χαρούμενη ἐπίπλωση. Ἐμεῖς κουραστήκαμε ἀπὸ αὐτὸ τὸ κενὸ ζωῆς. Εἴπαμε φτάνει πιά.» 

Ὁ ἄνθρωπος κατὰ τοῦ κόσμου - Ἡ διακήρυξη τῆς σέχτας ἐπαναστατῶν

Ἡ ἐναγώνια ἀναζήτηση τοῦ ἀνθρώπου γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴν προσωπολατρεία, πού ἐπισκιάζεται ἀπὸ τὸ μαῦρο νέφος τοῦ καπιταλισμοῦ μέλλει ὑποχρεωτικὰ νὰ συνεχισθῆ διότι ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ  εἶναι σφηνωμένη στὸ ὑποσυνείδητο ὅλων καὶ εἶναι, ἀδύνατον νὰ ἐξαλειφθῆ.