Κάποια μέλη τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ἐτόλμησαν νά ψελίσσουν περί ταξικῶν χαρακτηριστικῶν τοῦ προσφάτου δυστυχήματος στήν Ἐθνική ὁδό. Καί - ἐπιφανειακά τουλάχιστον - εἶπαν τήν «ἀλήθεια». Τό ὅτι εἰσέπραξαν ἀπό τόν ἐσμό τῆς δημοσιοκαφρίλας, ὡς ἀπάντηση, μομφές περί ἰδεοληψίας καί ἀναλγησίας, οὐδόλως τούς δικαιώνει, ἀφοῦ σαφῶς ἐστόχευαν, μέσῳ μιᾶς ἀνέξοδης δήλωσης, στό ξέπλυμα τῆς μέχρι σήμερα κυβερνητικῆς πολιτικῆς. Τί σημασία ἔχει νά ἐκστομίζεις ἕνα ψῆγμα ἀληθείας, ἐνῷ τήν ἴδια στιγμή οἱ πράξεις σου κινοῦνται ταξικά καί δουλοπρεπῶς πρός τήν ἀντίθετη κατεύθυνση;
Ἄν – πέρα ἀπό μελοδραματισμούς καί μικροπολιτικές – ξεπεράσουμε τά πρόσωπα ὡς πρωταγωνιστές, καί σκαλίσουμε λίγο τήν ἑλλαδική ἱστορία, κάτω ἀπό τήν ἐπιφάνεια τῶν ἀρχικῶν δηλώσεων, θά ἀνακαλύψουμε ὅτι ἡ ἑλλαδική ἀστική τάξη δεν σκοτώνει μόνον στούς δρόμους μέ περισσή εὐκολία, ἀλλά ἔχει κατακρεουργήσει ἱστορικά ἕναν ὁλόκληρο λαό. Θά μείνει στήν ἱστορία μόνον α) ὡς μπουκωμένη ἀπό τά θαλασσοδάνεια πού πῆρε καί τά φόρτωσε στίς πλάτες τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου ( ἐνδεικτικά ἀναφέρω ἐφημερίδες καί ΜΜΕ, σοῦπερ μάρκετ Μαρινόπουλος ), β) γιά τίς χαριστικές συμβάσεις μέ τίς ὁποῖες ἔβαλε χέρι σέ δημόσιο πλοῦτο ( ΠΕΣΙΝΕ, Ἀλουμίνιον τῆς Ἑλλάδος, Μυτιληναῖος ), γ) ὡς ἀποκλειστικός προμηθευτής τοῦ Δημοσίου μέ σκανδαλώδεις ἀναθέσεις, εὐνοϊκά νομοθετικά πλαίσια καί ἄνευ συναγωνισμοῦ κόστη ἐξασφάλισε σίγουρο κύκλο ἐργασιῶν ( Μποδοσάκης, Κόκκαλης, μεγαλοεργολάβοι ), δ) δημιουργία ὁλόκληρων ἐπιχειρήσεων μέ κρατικές ἐγγυήσεις ( ποιός ξεχνᾶ πῶς « ἀγοράστηκαν τά περίφημα λίμπερτυ τῶν ἐφοπλιστῶν). Τόση ἐπιχειρηματική ἀλητεία, πού νά ἀφήνει πίσω της μόνον βρώμα καί δυσωδία, μήν ἔχοντας ἱδρώσει, μή ἔχοντας ρισκάρει στό παραμικρό, ὅλα μά ὅλα μέ τίς πλάτες τοῦ δημοσίου, ἀλλά στό τέλος νά ζητάει καί τά ρέστα ζητῶντας ἐκσυγχρονισμό καί μεταρρυθμίσεις στήν ἀρπαχτή, δέν πρέπει νά ἔχει ὑπάρξει σέ ἄλλη χώρα. Σέ ὅλες τίς ἄλλες χῶρες οἱ ἀστικές ἡγετικές τάξεις ἄφησαν κάποιο ἔργο πίσω τους καί πῆγαν ἕνα βῆμα τήν κοινωνία τους παραπέρα. Στήν ἑλλαδική μπανανία ἀφήνουν μόνον χρέη καί μία κοινωνία πολτό.
